Τρίτη 23 Γενάρη. Αν ασχοληθεί κανείς με την ιστορία του ελληνικού κράτους με κριτική, εργατική προσέγγιση θα καταλάβει: αυτό το κράτος έχει φτιαχτεί και επεκταθεί ως τα σημερινά του σύνορα, κατά το μεγαλύτερο μέρος της έκτασής του, από μια διάλυση που έγινε σε διαδοχικές φάσεις: την διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Μέσα σ’ αυτήν την ιστορία του “επεκτείνομαι καθώς ο εχθρός διαλύεται” υπάρχουν δύο ολοκάθαρα σκέλη. Όποτε το ελλαδιστάν στοιχήθηκε με ισχυρότερους συμμάχους και τα δικά τους συμφέροντα (κάποια ή κάποιες “μεγάλες δυνάμεις”) πήρε το κάτι τις του απ’ αυτήν την διάλυση. Όποτε προσπάθησε μόνο του έσπασε τα μούτρα του…
Θα παρατηρούσε κάποιος ότι η η διάλυση αυτοκρατοριών και η δημιουργία “εθνικών κρατών” πάνω στα κομμάτια τους είναι πράγματι μια ιστορική φάση του καπιταλιστικού κόσμου, απ’ τον 19ο αιώνα ως τον Α παγκόσμιο πόλεμο. Δύο “διαλύσεις” που έγιναν στις αρχές της δεκαετίας του ’90, η διάλυση δύο ομόσπονδων πολυεθνικών κρατών, της εσσδ και της γιουγκοσλαβίας, ανήκει σε διαφορετικό ιστορικό κύκλο. Και πάντως καθόλου δεν προδιαγράφει ότι κάθε «εθνικό ή πολυεθνικό κράτος» απέναντι στο οποίο ένα άλλο «εθνικό κράτος» έχει βλέψεις είναι καταδικασμένο να διαλυθεί!
Η ιστορία, όμως, του ελληνικού γεωπολιτικού προσοδισμού, που είναι (αυτός ο γεωπολιτικός προσοδισμός) η αιτία ύπαρξης του ελληνικού κράτους, είναι ενσωματωμένη σε τέτοιο βαθμό ιδεολογικά, ακόμα και απ΄το μεγαλύτερο μέρος των ντόπιων αφεντικών (ειδικά των «μικρομεσαίων») ώστε είναι αδύνατο να φανταστούν κάποια «αξία» στο οικόπεδό τους χωρίς την προοπτική εδαφικής επέκτασης. Άρα χωρίς την υποχρεωτική «διάλυση» κάποιου άλλου, γύρω.
«Δεν μπορούν να φανταστούν κάτι άλλο εκτός απ’ την διάλυση των άλλων»! Η «φαντασία» (δηλαδή η ιμπεριαλιστική ιδεολογία) έχει υλικό ρόλο σε πολλές κοινωνίες. Ακόμα κι όταν δεν μπορεί το ελλαδιστάν να ασκήσει και να χορτάσει τις όποιες ιμπεριαλιστικές του ορέξεις, επειδή δεν υπάρχουν στον ορίζοντα οι κατάλληλοι διεθνείς συσχετισμοί (δηλαδή τα συγκεκριμένα συμφέροντα κάποιας «μεγάλης δύναμης»), ακόμα και τότε κύριοι και υποτελείς φαντάζονται! Και οι φαντασιώσεις τους γίνονται υλική, πραγματική πολιτική, με δύο τρόπους. Πρώτον σαν ιμπεριαλισμός προς τα μέσα, εντός συνόρων – εναντίον της εργατικής τάξης και της πολιτικής αυτονομίας της. Δεύτερον σαν συντήρηση εκκρεμοτήτων (με τους όποιους πιθανούς, μελλοντικούς «στόχους»).
Για παράδειγμα το ελλαδιστάν ΔΕΝ έχει καταργήσει την «εμπόλεμη κατάσταση» με το αλβανικό κράτος, που κρατάει απ’ τον Β παγκόσμιο πόλεμο! Εδώ και πάνω από 70 χρόνια η Αθήνα βρίσκεται τυπικά σε εμπόλεμη κατάσταση με τα Τίρανα!! Έχει, αυτό, κάποιο πρακτικό νόημα; Ναι: η Αθήνα αρνείται να οριοθετήσει με ακρίβεια τα χερσαία σύνορα της επικράτειάς της με τα Τίρανα… εν όψει, πού ξέρεις, μιας ευκαιρίας «κάποτε» να κατακτηθεί η νότια αλβανία («βόρεια ήπειρος»…) Τέλειωσε ο Β, τέλειωσε και ο Γ, προχωράει ο Δ, το ελλαδιστάν “δεν”!!!
Είναι παρανοϊκό; Ναι. Όμως είναι αυθεντικά ελληνικό!!! Και δεν είναι ούτε το πρώτο, ούτε το τελευταίο…