Tag: εξωτερική πολιτική

Δευτέρα 15 Γενάρη. Δεν είναι μόνο το ψόφιο κουνάβι που δεν περνάει τις καλύτερες των ημερών του. Είναι και ο ισραηλινός πρωθυπουργός, που θα έπρεπε να είναι ήδη στη φυλακή. Φυσικά τα ντόπια καθεστωτικά μήντια (υπάρχουν και μη καθεστωτικά;) που έχουν εξαφανίσει τον ρατσισμό / μιλιταρισμό του ισραηλινού κράτους και την παλαιστινιακή αντίσταση, έχουν εξαφανίσει και τα σκάνδαλα του φίλου και αδελφού Netanyahu. Δεν έχουν χώρο και χρόνο: ασχολούνται με άλλα, «εθνικά επωφελή».

Εδώ και πολλούς μήνες γίνονται, λοιπόν, διαδηλώσεις στο Τελ Αβίβ (μικρότερες και σε άλλες πόλεις) εναντίον του Netanyahu. Το περασμένο Σάββατο έγινε άλλη μία, η 60η κατά σειρά – και συμμετείχαν χιλιάδες. Η αφορμή ήταν μια υποκλοπή που έπαιξε ένα ισραηλινό κανάλι, της συζήτησης του γυιού του Netanyahu Yair, με τον Nir, γυιό του οικογενειακού φίλου και μεγαλομπίζνεσμαν (και στο φυσικό αέριο) Kobi Maimon, έξω από ένα στριπτιζάδικο στο Τελ Αβίβ. Ο υιός Netanyahu ζητούσε απ’ τον φίλο του υιό Maimon δανεικά ένα εκατοδόλλαρο, για να μπει στο μαγαζί· ο Nir αρνούνταν. Οπότε ο Yair ακούγεται να λέει:

Αδερφέ, ο πατέρας μου έκλεισε μια μεγάλη δουλειά για τον πατέρα σου. Πάλεψε γι’ αυτήν στη βουλή. Ο πατέρας μου σας έδωσε 20 δισεκατομμύρια δολάρια και τώρα με κρεμάς και δεν μου δίνεις 100 δολάρια να μπω μέσα;

Δεν είναι παράξενο που και εδώ το ισραηλινό καθεστώς θυμίζει τόσο έντονα το ελληνικό: πρόκειται για δύο συμπλέγματα «εθνικού κράτους / διεθνοποιημένου κεφάλαιου» που την βγάζουν (σαν κράτη, με όλη την επιπλοποιία τους…) χάρη στις γεωπολιτικές προσόδους. Και, κατά συνέπεια, οι εθνικές πολιτικές βιτρίνες και τα εθνοκρατικά επιχειρηματικά αφεντικά είναι δεμένα μεταξύ τους με δεσμούς ανοικτής λεηλασίας του οτιδήποτε βρουν μπροστά τους. Η διαφορά του ισραηλινού καθεστώτος με το ελληνικό είναι διαφορά τάξης, όχι «λόγου ύπαρξης»: πιο καινούργιο μαγαζί, πιο κοντά στα πετρέλαια και στο Σουέζ, είναι σαφέστατα εξαιρετικά πιο άγριο. Το άλλο, το ελληνικό, σ’ αυτή τη φάση της παρακμής του, κρατάει επιμελητειακά ακκόρντα…

Ισχύει όμως κι εδώ το «πες μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι». Και το «όμοιος ομοίω αεί πελάζει».

(κάτω φωτογραφία: – “Κοίτα, εμείς δεν θέλουμε εισιτήρια για στριπτιζάδικα. Μόλις κλείσεις τις δουλειές με τους δικούς σου για το γκάζι, δώσε και σε ‘μας κανά κομμάτι…” – “Α, είσαι ωραίος!!!”)

Σάββατο 13 Γενάρη. Η εξέγερση των παλαιστινίων κατά της ισραηλινής κατοχής μπήκε στον δεύτερο μήνα της. Η ελληνική συνενοχή είναι ολοφάνερη, για όποιαν / όποιον θέλει να καταλάβει: η εξέγερση αυτή, απλά, “δεν υπάρχει”. Όπως δεν υπάρχουν οι 175 (ως τώρα) τραυματισμένοι διαδηλωτές από σφαίρες του ισραηλινού στρατού. Ούτε οι 17 δολοφονημένοι. Απλά για το ελληνικό καθεστώς, τα τσιράκια του κάθε είδους, μεγέθους και αρμοδιότητας, “δεν συμβαίνει” τίποτα στην Παλαιστίνη.

Προχτές (την Πέμπτη) δολοφονήθηκαν απ’ τον στρατό κατοχής δύο έφηβοι. Ο 16χρονος Amir Abdelhamid Abu Mousaed στη λωρίδα της Γάζας. Και ο 17χρονος Ali Omar Nimr Qino, στη δυτική Όχθη, βοιρειοδυτικά της Nablus.

Δεν υπάρχει ισραηλινή κατοχή, δεν υπάρχει ισραηλινός μιλιταρισμός, ρατσισμός, απαρτχάιντ, δεν υπάρχει παλαιστινιακή αντίσταση. Αντίθετα, εκείνο που υπάρχει (για τα καλά) για το ελληνικό κράτος και παρακράτος σαν ενιαίο σύμπλεγμα, είναι η βοήθεια προς την ισραηλινή κατοχή, τον μιλιταρισμό, τον ρατσισμό, το απαρτχάιντ του Τελ Αβίβ. Για παράδειγμα, στην καθεστωτική «καθημερινή» της περασμένης Πέμπτης, την ώρα που ο ισραηλινός σκότωνε στην Παλαιστίνη, κάτω απ’ τον τίτλο «στο επίκεντρο η εμβάθυνση συνεργασίας νατο – ισραήλ» μπορούσε ο καθένας να μάθει ότι:

Συζητήσεις με τους πρέσβεις των χωρών του νατο στο ισραήλ, υπό την προεδρία του έλληνα πρέσβη Κωνσταντίνου Μπίκα, είχε ο πρωθυπουργός της χώρας Μπέντζαμιν Νετανιάχου στην Ιερουσαλήμ. Αν και το περιεχόμενο των συνομιλιών που ακολούθησαν το γεύμα δεν έγινε γνωστό, ο κ. Νετανιάχου και ο κ. Μπίκας στάθηκαν ιδιαιτέρως στην υφιστάμενη συνεργασία ισραήλ – νατο, αλλά και την εμβάθυνσή της.

Σημειώνεται ότι η ελληνική πρεσβεία στο Τελ Αβίβ είναι ο σύνδεσμος μεταξύ ισραήλ και βορειοατλαντικής συμμαχίας. Και υπενθυμίζεται ότι η ελλάδα, όπως έχει φανεί και από τοποθετήσεις του υπουργού εξωτερικών Νίκου Κοτζιά σε υπουργικές συνόδους του νατο (τελευταία πέρυσι τον Μάρτιο), είναι υπέρ της περαιτέρω εμβάθυνσης της συνεργασίας με το Ισραήλ.

…

Ο κ. Μπίκας αναφέρθηκε και σε κάτι αμιγώς ελληνικού ενδιαφέροντος, γνωστοποιώντας τη συμμετοχή και εκπαίδευση ισραηλινών αξιωματικών στο «κέντρο εκπαίδευσης και ναυτικής αποτροπής» (κεναπ – nmiotc), το οποίο βρίσκεται στην Κρήτη, από τον Μάιο του 2018.

Υπάρχει κανένας που ψάχνει ακόμα να βρει τα τωρινά (και αυριανά) ματωμένα χέρια του ελληνικού ιμπεριαλισμού;

(φωτογραφίες. Πάνω, διαδήλωση στο Βερολίνο. Κάτω, κάπου στη δυτική Όχθη…)

Τετάρτη 10 Γενάρη. Προς το παρόν κάτι μικρό, αφού θα πρέπει σύντομα να γίνουμε πιο αναλυτικοί: η Αθήνα εκτός απ’ το να “σπρώχνει” υπόγεια του ντόπιους εθνοφασίστες (κάθε είδους, προέλευσης και μηχανισμών, συμπεριλαμβανόμενου του παπαδαριού), ποντάρει επίσης υπόγεια και στις κινήσεις των ανάλογων απ’ την άλλη μεριά των συνόρων.

Με το καθόλου ευφάνταστο “λεγόμαστε Μακεδονία” οι οπαδοί του Γκρουέφσκι (πρώην πρωθ.) εντός και εκτός μακεδονικού κράτους (κυρίως στη βόρεια αμερική) ετοιμάζονται να βάλουν τρικλοποδιές στον Zaev και την κυβέρνησή του. Υποψιαζόμαστε ότι το ουσιαστικό τους κίνητρο δεν είναι το «όνομα» (όπως δεν είναι ούτε στο ελλαδιστάν…). Το κίνητρο των ακροδεξιών στην επικράτεια του μακεδονικού κράτους είναι ότι δεν θέλουν να πιστωθεί στους σοσιαλδημοκράτες του Zaev μια κάποια διεθνής αναβάθμιση του κράτους, είτε με την ένταξη στο νατο, είτε (κυρίως) με την οριστικοποίηση ενός χρονοδιαγράμματος ένταξης στην ε.ε.

Εν τω μεταξύ οι έλληνες «το όνομά μας είναι η ψυχή μας» διασκεδάζουν σα νονοί: διαγωνίζονται στο κατάλληλο όνομα για την «μικρή»….

Τρίτη 9 Γενάρη. Η μάζα των αμερικάνων ψηφοφόρων έχει ιδιαίτερη ευαισθησία με το fit των υποψήφιων ή των εκλεγμένων προέδρων· το σωματικό αλλά και το ψυχοσυναισθηματικό. Δεν ξέρουμε από που κατάγονται οι σχετικές ανησυχίες. Σίγουρο είναι, πάντως, ότι δεν θα ανέχονταν μια πολιτική βιτρίνα με άσχημες επιδόσεις υγείας· όπως αυτή προσδιορίζεται α λα αμερικέν.

Απ’ αυτήν την άποψη το ψόφιο κουνάβι έχει το δίκιο του που θέλει να διαλύσει τις όποιες αμφιβολίες. Όχι με τιτιβίσματα, αλλά με ιατρική γνωμάτευση. Ανακοίνωσε ότι θα κάνει πλήρες τσεκ απ για να αποδείξει στους κακόπιστους ότι είναι “ταύρος” – με την ευρεία έννοια του ζώου, δηλαδή εκείνη του χιμαιρικού και transgenetic διογκωμένου κουναβιού με κέρατα.

Απ’ την άλλη μεριά είναι σαφές ότι ο εγωϊσμός του έχει πληγωθεί βαριά μ’ αυτά που λένε όλοι στο άσπρο σπίτι (εκτός, ίσως, απ’ το σόι του) και βγάζει στη φόρα ο Wolff στο best seller του “Fire and Fury”. Δυστυχώς το ψυχολογικό του πρόβλημα, το λαβωμένο Εγώ του, δεν πρόκειται να λυτρωθεί ούτε μετά το “χαρτί του γιατρού”: αυτοί που τον αμφισβητούν δεν συγκινούνται από ιατρικά κτυπήματα στην πλάτη. Θα πουν ότι τα αγόρασε. Θα αρχίσουν να επιδίδονται σε δικά τους, αυτοσχέδια τεστ. Ή θα κάνουν διαγνώσεις παίζοντας σε αργή κίνηση video με το ψόφιο κουνάβι εδώ κι εκεί.

Η μόνη λύση, η μόνη αποστομωτική απάντηση, συμβατή με τον κόσμο του ώριμου θεάματος, είναι να αντιγράψει τον Πούτιν (που είναι και φίλοι): εδώ ο πρόεδρος που κάνει βουτιά σε παγωμένη λίμνη· εκεί ο πρόεδρος που δίνει ένα φιλάκι σε μια άγρια τίγρη κατά την επίσκεψή του στην ινδία· πιο πέρα ο πρόεδρος πέφτει με αλεξίπτωτο φορώντας μόνο τα εσώρουχά του· και, ουπς!, να και ο πρόεδρος που εξουθενώνει σε κόντρα push ups τον γραμμωμένο Γιάνη, τον πολιορκητή της ευρωζώνης…

Εάν περάσει από ψυχοδιανοητικά τεστ έχουμε υπ’ όψη μια ερώτηση που θα μπορούσε να του γίνει (και την απάντηση του ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων και των 10 εκατομμυρίων ελλήνων)· ερώτηση που μπορεί να μην πείσει τους εχθρούς του ανά τον πλανήτη, θα του εξασφαλίσει όμως τον αιώνιο θαυμασμό στα μέρη μας:

Ερώτηση: Πως σκεφτήκατε εσείς, πετυχημένος επιχειρηματίας, να ανακατευτείτε με την πολιτική;

Απάντηση: Για να εξασφαλίσω τα παιδιά μου…

(Αν νομίζετε ότι υπάρχει κάτι ανισόρροπο στις πολιτικές βιτρίνες, δείτε με πόση φροντίδα και προσοχή κρατάνε οι συγκεκριμένες το φωτεινό ομοίωμα του πλανήτη. Κι από ύφος; Αν εξαιρεθεί ο ετοιμοθάνατος σαουδάραβας, οι άλλοι δύο αντικρύζουν θριαμβευτικά την ιστορία. Όχι λοιπόν: η κατηγορία «ψυχοπαθείς» για τα αφεντικά και τους εκπροσώπους τους είναι μόνο για να δικαιολογεί την δική μας αδράνεια.

Όσο για το γεγονός ότι και για τους τρεις το ελλαδιστάν τρέφει βαθιά συμμαχικά αισθήματα, αυτό είναι αναπόφευκτο: αν νοιώθεις ότι είσαι το κέντρο του κόσμου τι άλλο να κάνεις;;)

Δευτέρα 8 Γενάρη. Είναι κωμικοτραγικό (περισσότερο το δεύτερο παρά το πρώτο) το πως οι έλληνες φαντάζονται το περιβόητο “τέλος των μνημονίων”. Σαν κάτι ανάμεσα στο “τέλος των εξετάσεων” και στο τέλος της “περιπλάνησης στην έρημο”. Η φαντασίωση, πάνω στην οποία τζογάρουν και οι φαιορόζ (αλλοίμονο: σ’ αυτήν οφείλουν τους μισθούς τους…), είναι μιας “εθνικής απαλευθέρωσης”. Έχει, έστω, κάποιον κόκκο αλήθειας αυτό το παραμύθι;

Όχι. Είναι συνεπές βέβαια με όλο τον μύθο, απ’ τον Μάη του 2010 και μετά: ότι “δεν είχαμε κανένα πρόβλημα – τα προβλήματα μας τα δημιούργησαν οι ξένοι”. Όμως αν ρίξει κανείς καινούργια σκουπίδια πάνω στα προηγούμενα δεν φτιάχνει κέικ.

Οι “αγορές” λοιπόν, δηλαδή το διεθνές εμπόριο χρήματος, που παρουσιάζεται (και προσλαμβάνεται) τώρα σαν “η γη της Χαναάν”, ήταν που πέταξε στα σκοινιά το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο τότε. Στις αρχές του 2010. Γιατί οι έμποροι χρήματος δεν κάνουν ούτε “διαπραγματεύσεις” ούτε παζάρια για μεταρρυθμίσεις. Ένα μέσο έχουν μόνο (για να διασφαλίσουν την “απόδοση των κεφαλαίων που δανείζουν”, δηλαδή τα κέρδη τους) κι αυτό είναι το επιτόκιο. Όταν οι διεθνείς έμποροι χρήματος έκριναν (αδιάφορο αν ήταν δικαιολογημένο αυτό ή όχι) ότι ο δανεισμός στο ελληνικό κράτος είναι μια ριψοκίνδυνη έως αβέβαιη “επένδυση” απλά, πολύ απλά, άρχισαν να ανεβάζουν τα επιτόκια δανεισμού. Όταν αυτό το μαγικό νούμερο, το επιτόκιο, πλησίασε ή ξεπέρασε το 6% (αν δεν κάνουμε λάθος) το άλογο (το ελληνικό κράτος σαν δανειστής) έσκασε…

Η πραγματική σχέση της περιόδου του πολιτικού δανεισμού απ’ τα ευρωπαϊκά κράτη (αυτό που ονομάστηκε “μνημόνια”) με την εικαζόμενη “απελευθέρωση” της “επιστροφής στις αγορές” είναι αυτή ανάμεσα στην προετοιμασία και τα φιλικά μιας ποδοσφαιρικής ομάδας και την έναρξη του πρωταθλήματος! Ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή, απ’ αυτό που φαντασιώνεται η μκροαστική μάζα και οι κυβερνήτες της…

Δευτέρα 8 Γενάρη. Από συγκεκριμένες απόψεις το ελληνικό κράτος έχει βελτιώσει το προφίλ του σαν δανειζόμενος σε σχέση με εκείνο του 2009: έχει περιορίσει δραστικά τα ελλείματά του και, με κάποιες λογιστικές ταχυδακτυλουργίες, μπορεί να εμφανίζει ακόμα και πλεονάσματα (αν και αυτά τα κόλπα δεν προορίζονται να κρατήσουν πολύ). Μοιάζει σα να έχει “νοικοκυρέψει” τον λογαριασμό εσόδων – εξόδων του, πράγμα που οπωσδήποτε λαμβάνει υπόψη του κάθε έμπορος χρήματος / αγοραίος δανειστής.

Απ’ την άλλη μεριά το νόημα της τόσο μακρόχρονης παραμονής στη θερμοκοιτίδα του πολιτικού δανεισμού, η δυσανάλογα μακρόχρονη “θεραπεία των μνημονίων” σε σχέση με παρόμοιες περιπτώσεις άλλων ευρωπαϊκών κρατών, δεν διαφεύγει από κανέναν – και οι έμποροι χρήματος δεν είναι ηλίθιοι. Μπορεί το ελλαδιστάν σαν σύμπλεγμα κράτους / κεφαλαίου / κοινωνικών – ταξικών σχέσεων να περιόρισε τα συμπτώματα της αποτυχίας του (με καπιταλιστικά κριτήρια πάντα) αλλά δεν διόρθωσε τις αιτίες της. Κι ο λόγος γι’ αυτήν την αδυναμία είναι τόσο δομικός ώστε καμία φαιορόζ ή άλλου χρώματος δημαγωγία δεν μπορεί να τον κρύψει: δεν υπάρχει στα μέρη μας ούτε μια ηγεμονική αστική τάξη ούτε κάποιος υποκατάστατος της απουσίας της συμμαχικός σχηματισμός τάξεων ή κοινωνικών στρωμάτων που να μπορεί να σχεδιάσει και να πετύχει τον μετασχηματισμό (την αναδιάρθρωση) που θα ήταν απαραίτητη. Κι αν η τάξη μας, η εργατική, ήταν σε οργανωτική και πολιτική θέση να επιχειρήσει έναν τέτοιο κοινωνικό μετασχηματισμό θα έπρεπε να ήταν έτοιμη, στην κορύφωση αυτής της προσπάθειας, να κάνει και να κερδίσει έναν εμφύλιο πόλεμο· και όχι έναν πόλεμο κατά των πολιτικών δανειστών…

Μπορεί να φαίνονται ιερόσυλα αυτά που υποστηρίζουμε, και από “εθνική” άποψη είναι! Και με το παραπάνω. Η άποψή μας είναι, ωστόσο, ότι απέναντι στις νεοφιλελεύθερες συνταγές της “δομικής προσαρμογής” (που έγιναν δεκτές απ’ τα ντόπια αφεντικά μόνο σε ότι αφορούσε το άμεσο και έμμεσο “κόστος της εργασίας”…) υπήρχε, λόγω των χαρακτηριστικών του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου, σημαντικός χώρος για λειτουργικες “αριστερές” μεταρρυθμίσεις, που θα είχαν αξιομνημόνευτο αποτέλεσμα. Αναδιάρθρωση μεν, όχι αντι-εργατική όμως. Αυτά στη θεωρία, και με την αδιαπραγμάτευτη προϋπόθεση μιας μαζικής, συνειδητής, αδιάλλακτα αντι-προσοδικής και μαχητικής εργατικής τάξης. Όνειρα – δηλαδή…

Δεν υπήρξε το κοινωνικό / ταξικό υποκείμενο για να τις επιβάλλει· ή, πιο σωστά, να ματώσει (κυριολεκτικά) επιχειρώντας το. Και η ιστορία απεχθάνεται τα κενά και τα “α, δεν ήμουν έτοιμος…” Ο (αντιεργατικός) πολιτικός προσοδισμός, το ιστορικό μοντέλο όχι μόνο της τελευταίας αλλά όλων των χρεωκοπιών και όλων των “θριάμβων” στην ιστορία του νέου ελληνικού κράτους / κεφάλαιου, δεν βγήκε ηττημένος απ’ τα “χρόνια των μνημονίων”. Βγήκε νικητής.

Κι αυτός είναι που θα μας σύρει, στην κατά τα λεγόμενα των φερεφώνων του, κυβερνητικών και μη, “γη της επαγγελίας” του διεθνούς εμπορίου χρήματος…