Δευτέρα 8 Γενάρη. Οι ταξικοί συσχετισμοί δύναμης, αυτό που σαν αυτόνομοι ονομάζουμε “πραγματικό σύνταγμα των ταξικών σχέσεων”, χειροτέρεψαν δραματικά όλα αυτά τα χρόνια. Όχι μόνο (ή όχι τόσο) επειδή τα ντόπια αφεντικά είχαν το νομοθετικό στα χέρια τους. Όσο, κυρίως, επειδή το μοντέλο έντασης και υποτίμησης της εργασίας, αυτό που τους επέτρεψε στα χρόνια της ευδαιμονίας να συγκεντρώσουν και να εξάγουν σε “ασφαλή καταφύγια” εκτός συνόρων τα μυθικά ποσά στα οποία μεταφράστηκε η απόσπαση της υπεραξίας, αυτό λοιπόν το μοντέλο βγήκε απ’ την ως τώρα διαχείρηση της κρίσης α λα ελληνικά όχι μόνο ατσαλάκωτο αλλά τροπαιούχο! Και η τάξη μας δεν πρόβαλε καμία αντίσταση σ’ αυτό. Ούτε καν πήρε χαμπάρι. Μάλλον το αντίθετο…
Μαζί με την ένταση εργασίας “την γλύτωσε” ο πολιτικός προσοδισμός: η κατανομή απ’ το κράτος “ευεργημάτων”, χρηματικών ή θεσμικών, ανάλογα με την θέση της πρόσφυσης των οργανωμένων ή λιγότερο οργανωμένων, των “κρίσιμων” εκλογικά ή λιγότερο “κρίσιμων” υποκειμένων, στην ιεραρχική δομή της ντόπιας εξουσίας.
Τίποτα απ’ αυτά δεν είναι, πλέον, “εθνικό μυστικό”. Το 2008, το 2009, ή στις αρχές του 2010, οι διεθνείς έμποροι χρήματος (αλλά και οι “εταίροι” στην ευρωζώνη) μπορεί να μην ήξεραν, στ’ αλήθεια· ή να παρίσταναν ότι δεν ξέρουν. Το 2018, πια, ξέρουν οι πάντες, και ξέρουν καλά: οι επιτροπές ευρωπαϊκής (και δντ…) επιτήρησης χώθηκαν στα σωθικά του ελληνικού κράτους / παρακράτους, οι δαιμόνιοι διεθνείς ρεπόρτερ έγραψαν, σχολίασαν και ξαναέγραψαν για το ελληνικό failed state· έλληνες πρωθυπουργοί, υπουργοί, βουλευτές, κάθετοι και εγκάθετοι, απ’ όλο το πολιτικό φάσμα, παρήλασαν επί τουλάχιστον 8 χρόνια σαν “διαχειριστές” και σαν οι κλόουν του “να σου πω εγώ”.
Αυτά τα ξέρουν οι διεθνείς έμποροι χρήματος – μαζί με το είδος και την προέλευση των μυθικών “πλεονασμάτων”. Όταν, λοιπόν, τελειώσει η πολιτική επιτροπεία των πάνκακων δανειστών, που ξεκίνησε σαν πολιτική προστασία ακριβώς κατά της μονοδιάστατης, “κερδοσκοπικής” ηθικής των “αγορών” για να εξελιχθεί, αναπόφευκτα, σε πολιτικό συμβιβασμό διαχείρισης ενός μπελά ανεπίδεκτου σοβαρών διορθώσεων· όταν θα επιστρέψει το ελλαδιστάν στην αρμοδιότητα και την σκληρότητα του ελεύθερου εμπορίου δανείων· όταν το ελληνικό σύμπλεγμα κράτους / κεφάλαιου ξαναμετρήσει και σαν δανειζόμενος το πραγματικό του μπόι μέσα στον διεθνή καταμερισμό· όταν δεν θα υπάρχουν “διαπραγματεύσεις” και “δόσεις” αλλά μόνο επιτόκιο, ξερό και αριθμητικό, τότε το ελλαδιστάν θα ξαναμπεί στην τροχιά της επόμενης χρεωκοπίας του.
Δεν είναι, υποχρεωτικά, ζήτημα μηνών· ή ενός ή δύο χρόνων. Ούτε, όμως, για τον 22ο αιώνα. Σε τελευταία ανάλυση είναι, απλά, ζήτημα καπιταλιστικής λειτουργίας. Διότι μπορεί κανείς να βρίζει την όποια Μέρκελ και τον όποιο Σόιμπλε· αλλά μαζί τους, εν τέλει, μπορούσε να κάνει συμβόλαια χωρίς χρηματικά σκαμπανεβάσματα.
Οι “αγορές χρήματος” δεν ξέρουν από τέτοια. Κι όταν θεωρήσουν ότι έχουν απέναντί τους αναξιόπιστους, είτε είναι αλήθεια είτε όχι, κτυπάνε.
Χωρίς έλεος.
