Στοιχειώδες

Σάββατο 25 Νοέμβρη. Άσχετα απ’ τα εθνικά κλισέ των ελλήνων, είναι γεγονός ότι η ιστορία του “νέου ελληνικού κράτους” συμπίπτει με εκείνη την ιστορική περίοδο όπου οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί είτε είχαν την Μεσόγειο σαν ένα απ’ τα βασικά (γεωγραφικά) κέντρα τους είτε είχαν την ανατολική άκρη της σαν “συνοριακή ζώνη” – απ’ τον 19ο αιώνα αν όχι νωρίτερα. Ανατολικότερα (και νοτιότερα) υπήρχαν εκτάσεις που ο λευκός πρωτοκοσμικός κόσμος θεωρούσε λίγο πολύ απολίτιστες, λίγο πολύ παρακμιακές, επιδεκτικές μόνο στον ευρωπαϊκό (και αργότερα στον αμερικανικό) “εκπολιστισμό” – δηλαδή κατάκτηση.

Η ραγδαία καπιταλιστική άνοδος της κίνας, η προοπτική ενός “κινέζικου 21ου αιώνα” δεν είναι απλά μια δεύτερη περίπτωση ιαπωνίας. Ο κινεζικός καπιταλισμός έχει τεράστιο βάθος απ’ την άποψη των “ανθρώπινων πόρων” που εκμεταλλεύεται· και “τραβάει” μαζί του μεγάλα τμήματα της ασίας (ακόμα και της αφρικής) για τα οποία ο ιαπωνικός καπιταλισμός στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα ήταν εχθρικός ή αδιάφορος. Η καπιταλιστική άνοδος του Πεκίνου έχει αλλάξει ήδη το “κέντρο βάρους” του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού· την γεωμετρία του ή, πιο σωστά, την γεωγραφία του. Χωρίς τον οικονομικό του επεκτατισμό τα όσα συμβαίνουν στη μέση Ανατολή τα τελευταία χρόνια θα ήταν μια “ανεξήγητη” περιφερειακή έριδα. Αλλά δεν είναι τέτοια.

Λέγεται ότι οι βαλκανικοί πόλεμοι (και ο πρώτος παγκόσμιος) έγιναν και για να εμποδιστεί η σιδηροδρομική σύνδεση του Βερολίνου με την Βαγδάτη. Μια σύνδεση που θα εξασφάλιζε στην γερμανική αυτοκρατορία άμεση χερσαία πρόσβαση στα πετρέλαια της μέσης Ανατολής… Εννοείται ότι αναδεύτηκαν πολύ περισσότερα ζητήματα· αλλά ο αποκλεισμός του γερμανικού κεφάλαιου απ’ τις πηγές ενέργειας επιτεύχθηκε, και ήταν στρατηγικής σημασίας…

Τι θα μπορούσε να συμβεί (και συμβαίνει) για να εμποδιστούν οι χερσαίοι βραχίονες των “δρόμων του μεταξιού”; Τι σημαίνει η εξελισσόμενη συμμαχία ανάμεσα σε κράτη όπως η ρωσία, η κίνα, το ιράν, η τουρκία· για να μην προσθέσουμε και μια δεκάδα ασιατικών ακόμα; Και τι σημαίνει ότι μια χερσαία περιφερειακή δύναμη της μέσης Ανατολής όπως το τουρκικό κράτος / κεφάλαιο συγκλίνει σταθερά προς το ευρασιατικό project;

Όχι, πάντως, αυτό που βολεύει τον ελληνικό γεωπολιτικό προσοδισμό…

Είναι βαρετά αυτά;

Ένας πρωθυπουργός στο Παρίσι

Σάββατο 25 Νοέμβρη. Από το Mavrommatis Passy, το κυριλέ bistro (εργασιακό κάτεργο ελληνικής ιδιοκτησίας…) στη σκιά του πύργου του Άιφελ, αφού έφαγε το “άγριο λαυράκι με πατάτες και κακαβιά”, ο εξοχότατος ψόφιος κοριός δήλωσε:

Είμαι υπερήφανος που ζουν στην ελλάδα πάνω από 60.000 πρόσφυγες, σε καλές συνθήκες, με πρόσβαση στην υγεία και την εκπαίδευση…

Είπε τέτοιο πράγμα; Πριν την κακαβιά (με γάλλους επιχειρηματίες) ή μετά; Stoooop!!!! Stop!!! Έλεος! Κτύπησε ο δαίμων του πληκτρολογίου!!! Ουδέποτε ο έλληνας πρωθυπουργός είπε τέτοια πράγματα μπουκωμένος! Αυτά τα είπε στην εφημερίδα “le Figaro” (που εμμέσως πλην σαφώς τον παρασημοφόρησε). Στο Mavrommatis Passy (που αμέσως και σαφώς τον τάισε) είπε:

Για μια ακόμη φορά, σε διαφορετικό στέκι αυτή τη φορά, είχα τη χαρά να γευτώ τις λιχουδιές της ελλάδας, στην καρδιά του Παρισιού…

Υπάρχει κάποιο ηθικό δίδαγμα απ’ αυτό το μπέρδεμά (μας); Ασφαλώς. Όσο πιο μακρυά γεύεται «λιχουδιές της ελλάδας» ο ψόφιος κοριός, τόσο περισσότερο βελτιώνονται (στο κεφάλι του) οι συνθήκες ζωής των προσφύγων στην ελλάδα… Τόσο πολύ βελτιώνονται οι συνθήκες (ίσως βοηθάει το λαυράκι, ίσως τα παράσημα) ώστε δεν χρειάζεται καν να θυμίσει (ο εξοχότατος ψόφιος κοριός) στους οικοδεσπότες του ότι εξακολουθούν να μην δέχονται τους πρόσφυγες που τους αναλογούν…

Πράγμα που, με τη σειρά του, σημαίνει ότι μόνο η διεθνής ζήλια και κακία επιτρέπει το να λέγονται πράγματα σαν αυτά:

(Υπάρχει κι άλλο ηθικό δίδαγμα. Όταν ο ψόφιος κοριός ήταν ακόμα “work in progress”, όταν δηλαδή οι image makers που τον είχαν αναλάβει δούλευαν την περίπτωσή του, το 2008, είχε το θράσος – αυτό αποδεικνύεται εκ των υστέρων – να το παίξει «φίλος των μεταναστών», πηγαίνοντας στο προεδρικό μέγαρο με την νεαρή Καντίτσα Σάνκο, μετανάστρια απ’ τη σιέρα λεόνε. Τώρα που «φτιάχτηκε» τα λαυράκια τα τρώει μόνος τους. Και επειδή το ψάρι “δεν πιάνει χώρο”, στο στομάχι του χωράνε ακόμα και μερικές χιλιάδες πρόσφυγες.)

Η τρύπα

Παρασκευή 24 Νοέμβρη. … Ο Ratko Mladic και ο τότε πρόεδρος της «σερβικής δημοκρατίας» Radovan Karadzic ξεκίνησαν την φονική τους εκστρατεία το 1992. Κάτω απ’ τις διαταγές τους πολλοί και πολλές δολοφονήθηκαν, βιάστηκαν, βασανίστηκαν, διώχτηκαν απ’ τα σπίτια τους, κάηκαν ζωντανοί. Αυτά γίνονταν στην καρδιά της Ευρώπης, με τους θεσμούς της Ενωμένης Ευρώπης να είναι εδραιωμένοι και να προβάλλονται σαν κάτι που θα φέρει ελπίδα, ειρήνη και σταθερότητα για όλους.

… Κι όταν συνέβαιναν όλα αυτά αυτή η Ευρώπη δεν ήθελε να συγκρίνει την εκστρατεία θανάτου στη Βοσνία με τις μαζικές δολοφονίες των ναζί, ή να αποκαλέσει τις ιδέες των Mladic, Karadzic και άλλων φασιστικές. Αντίθετα προσπαθούσε να βρει τρόπους να διαπραγματευτεί με τους δολοφόνους, χρησιμοποιώντας ήπιες λέξεις για να περιγράψει αυτό που γινόταν στη Βοσνία, όπως «εθνική εκκαθάριση», «σύγκρουση» ή «εμφύλιος πόλεμος»…

… Στις 28 Μάη του 1992 τραυματίστηκα από βόμβα διασποράς στο σπίτι μου, στο Sarajevo. Εκείνη την ημέρα ο Mladic διέταξε τον στρατό του να βομβαρδίζει αδιάλειπτα την πόλη – «μέχρι να τρελλαθούν» είπε.

Δεν μας τρέλλανε, αλλά έφτιαξε έναν ανθεκτικό στο χρόνο κρατήρα στην καρδιά της Ευρώπης. Κανένας δεν τον σταμάτησε τότε, κανείς δεν τον φυλάκισε πριν από πολλά χρόνια, οπότε οι ιδέες του απλώθηκαν σαν πανούκλα, που ξεσπάει σε διάφορες περιστάσεις και στιγμές.

Μπορώ να ακούσω τον Mladic και τον Karadzic στα λόγια των ακροδεξιών πολιτικών στην Ευρώπη και σ’ όλο τον κόσμο σήμερα. Μπορώ να τους ακούσω στα όσα λένε όσοι δικαιολογούν τους πολέμους και τα εγκλήματα πολέμου. Μπορώ να τους ακούσω στους υποστηρικτές των κλειστών συνόρων και της «εθνικής ασφάλειας».

Σε αντίθεση με πολλούς στη σημερινή Ευρώπη, μπορώ να τους ακούσω και να τους αναγνωρίσω. Σε αντίθεση με πολλούς άλλους, έχω λόγους να ανησυχώ.

(Nidzara Ahmetasevic, μια βόσνια, προχτές…)

Σε αντίθεση με κάθε εγκάθετο, επαγγελματία ή εθελοντή, τους ακούμε, τους βλέπουμε και τους αναγνωρίζουμε όλους αυτούς που, στα μέρη μας, έχουν το αίμα των βόσνιων ανδρών και γυναικών στα χέρια τους. Είναι αυτοί που κυβερνούν τώρα· αυτοί που κυβερνούσαν πριν και πιο πριν· αυτοί που θα κυβερνήσουν μετά. Είναι οι οπαδοί τους, όπως και οι οπαδοί όλων των υπόλοιπων, μικρών και μεγάλων κομμάτων και κομματιδίων. Είναι οι παπάδες, οι εφοπλιστές, οι πετρελαιάδες, οι λαθρέμποροι, οι δήμαρχοι, οι πανεπιστημιακοί, οι πράκτορες. Δεν υπήρξε άλλο κρατικό / κοινωνικό σύμπλεγμα σ’ όλο τον πρώτο κόσμο που να πεθύμησε, να φρόντισε, να στήριξε την σφαγή στη βοσνία τόσο μαζικά όσο το ελληνικό. Δεν υπάρχει άλλο τέτοιο σύμπλεγμα που να είπε και να υιοθέτησε τόσα τερατώδη ψέμματα, για χάρη των «εθνικών σκοπών»· πολύ πριν τα «fake news» γίνουν μόδα. Δεν υπάρχει άλλο μέρος στον «πολιτισμένο κόσμο» όπου η ημερήσια διάταξη της «εθνικής ασφάλειας» στα ‘90s να λάτρεψε τόσο πολύ τον Mladic, τον Karadzic, τον Arkan, τον Μιλόσεβιτς και τόσους άλλους. Δεν υπάρχει άλλο μέρος στον πολιτισμένο κόσμο όπου τα βοθρολύματα να έγιναν η επίσημη κρατικά και καθολική κοινωνικά «γραμμή», πολύ πριν γίνουν κοινοβουλευτικό κόμμα.

Τους ξέρουμε, τους ακούμε, τους βλέπουμε… Ακόμα κι εκείνους που παθαίνουν καθυστερημένη φαγούρα για το που θα πήγαιναν οι οβίδες που θα αγόραζε το Ριάντ…

(φωτογραφία: εφ. «νέα» 16 Αυγούστου 1995 – από το anti-imp 6, ελληνοσερβική φιλία 1991 – 1995, η συμμετοχή του ελληνικου ιμπεριαλισμού στον «τρίτο βαλκανικό πόλεμο», εκδ. «αντισχολείο».)

Ο καλός χασάπης

Πέμπτη 23 Νοέμβρη. Ο Ratko Mladic κρίθηκε ένοχος για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και γενοκτονία στη βοσνία· και καταδικάστηκε σε ισόβια. Απ’ το διεθνές δικαστήριο για τα εγκλήματα στην πρώην γιουγκοσλαβία (ICTY). Στα 75 του σήμερα ο σερβοφασίστας χασάπης έζησε ήδη 22 χρόνια μετά την «τελευταία ημέρα του πολέμου» στη βοσνία· ενώ τα κόκκαλα πολλών απ’ τα θύματά του είναι ακόμα σπαρμένα άγνωστο που, σε ομαδικούς τάφους ή στα βουνά, χωρίς καν έναν τάφο…

Η καταδίκη του Mladic δεν είναι πάντως δικαιοσύνη. Με την έννοια πως όταν δήλωνε και ξαναδήλωνε προστάτης της ευρώπης απ’ τον μουσουλμανικό κίνδυνο, κι όταν δήλωνε ότι αυτά [το «αυτά» ήταν οι βόσνιοι μουσουλμάνοι] γεννάνε πολύ κι αυτό είναι επικίνδυνο για τον πολιτισμένο κόσμο ήταν πολλοί, πάρα πολλοί εκείνοι που συμφωνούσαν μαζί του. Όπως υπήρχαν αρκετοί πίσω του, εκτός απ’ το καθεστώς Μιλόσεβιτς. «Κάποιοι» στο Λονδίνο, στο Παρίσι, ακόμα και στην Ουάσιγκτον.

Ο τελικός στόχος των σφαγών που έκανε ο Mladic, κι όχι μόνο στη Σρεμπρένιτσα, επιτεύχθηκε· πιο σωστά επικυρώθηκε απ’ την «διεθνή κοινότητα»: οι σερβοφασίστες κατέχουν την μισή βοσνία, και οι βόσνιοι δεν έφτιαξαν ποτέ, ούτε θα φτιάξουν δικό τους κράτος. Το «μουσουλμανικό μίασμα» κρατήθηκε έξω απ’ το χριστιανικό ευρωπαϊκό κάστρο.

Ο σερβοφασίστας στρατηγός Mladic (όπως και όλη του η κουστωδία) υπήρξε πιστός στρατιώτης του πρωτοκοσμικού ρατσισμού· σε μια εποχή που αυτός δεν μπορούσε καν να επικαλεστεί τις απειλές της «ισλαμικής τρομοκρατίας». Ήταν επίσης ο πρωτοπόρος της εξόντωσης των μουσουλμάνων που αναλήφθηκε λίγα χρόνια μετά από άλλους σαν «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας».

Η καταδίκη ενός τέτοιου πιστού στρατιώτη απλά απαλλάσσει το στρατηγείο απ’ την δική του, ακόμα μεγαλύτερη ενοχή.

Η πολυπλόκαμη σκοτώνει 1

Τετάρτη 22 Νοέμβρη.Αυτή η τριμερής συνεργασία που έγινε θεσμός πετυχαίνει γιατί βασίζεται σε μία σειρά από άξονες, οι οποίοι σηματοδοτούν την κοινή μας αντίληψη σε σημαντικά θέματα που αφορούν την περιοχή στην οποία ζούνε οι λαοί μας… Ο πρώτος άξονας είναι η αντίληψη για το διεθνές δίκαιο, για το οποίο όλοι μας αναγνωρίζουμε την ανάγκη να το σεβαστούμε για την προώθηση των συμφερόντων μας και στην επίλυση των διαφορών μας. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία τόσο για μας, όσο και για την ευρύτερη περιοχή, γιατί αποτελεί πρότυπο συνεργασίας που θέλουμε να αναδείξουμε και στις γειτονικές χώρες…

…Είχαμε την ευκαιρία να επιβλέψουμε την πρόοδο των προσπαθειών μας, από την προηγούμενη συνάντηση. Με χαρά θα εγκαινιάσουμε σε λίγο τον εμβληματικό ελαιώνα που δημιουργείται στην Αίγυπτο, με μεταφορά 1.500 δένδρων και από την Ελλάδα. Η ελιά είναι ένα σύμβολο φιλίας και αποτελεί σύμβολο φιλίας και οικονομικής συνεργασίας ανάμεσα στις χώρες μας. Επίσης, το Κέντρο Έρευνας και Επιχιερηματικότητας με έδρα την Αίγυπτο και παραρτήματα στην Κύπρο και στην Ελλάδα. Δίνουμε έμφαση στους νεους ανθρώπους και άρα έμφαση στο μέλλον…

Αυτά δήλωσε μεταξύ άλλων χτες, περιχαρής, απ’ την Λευκωσία, ο εξοχότατος ψόφιος κοριός. Μετά την “5η τριμερή σύνοδο κορυφής ελλάδας – αιγύπτου – κύπρου”. Μετά από έναν ακόμα γύρο αγκαλιές, φιλιά, συνεργασία και – κυρίως – ξέπλυμα και νομιμοποίηση της αιγυπτιακής χούντας. Η πολυπλόκαμη εξωτερική πολιτική του πάει καλά…

Για πολλά μπορεί να κατηγορήσει κανείς τις τωρινές φαιορόζ πολιτικές βιτρίνες, όχι όμως γι’ αυτό: για έλλειψη κυνισμού. Την ώρα που παριστάνουν το “είμαστε κάθε λέξη του διεθνούς δικαίου” (;) στα μπουντρούμια των φυλακών “scorpion” στο Κάιρο χιλιάδες πολιτικοί αντίπαλοι της χούντας βασανίζονται, συχνά μέχρι θανάτου. Την ώρα που πουλάνε ελιές για μεταξωτές κορδέλες, εκατοντάδες αντικαθεστωτικοί εξαφανίζονται από προσώπου γης στην αίγυπτο. Την ώρα που πουλάνε «αντιτρομοκρατική συνεργασία» με το φασιστικό καθεστώς η αιγυπτιακή αστυνομία μπουκάρει οπουδήποτε και δένει οποιονδήποτε – «αντιτρομοκρατικά» πάντα…

Δουλεύουν οι φαιορόζ για τα ελληνικά αφεντικά που έχουν «επενδύσει» στην άγρια εκμετάλλευση των αιγύπτιων εργατών; Ασφαλώς. Ποια είναι η καλύτερη εγγύηση για την κερδοφορία τους από μια χούντα; Και είναι τόσο ωμοί σ’ αυτήν τους την αποστολή οι εθνικά υπερήφανοι πολιτικοί τενεκέδες ώστε τελειώνοντας τις δηλώσεις του ο εξοχότατος ψόφιος κοριός δεν παρέλειψε να θριαμβολογήσει:

… Θα χαρώ πολύ στην επόμενη συνάντηση να είμαι ο οικοδεσπότης στην Κρήτη και να έχουμε τη χαρά να δούμε ακόμη περισσότερα και ουσιαστικά βήματα στην εμβάθυνση των σχέσεων μεταξύ των χωρών μας…

(Χαρούμενοι φαιορόζ χαμογελάνε – πάνω ο ψόφιος κοριός σόλο, κάτω διάφοροι εκλεκτοί προς τους αιγύπτιους χουντικούς. Χτες στη Λευκωσία.)

Η πολυπλόκαμη σκοτώνει 2

Τετάρτη 22 Νοέμβρη. Σπουδαίο κέφι, πράγματι. Πιο συγκεκριμένα να μερικοί λόγοι για την ελληνική χαρά: την ώρα που το φαιορόζ υπουργικό συμβούλιο και η κοινοβουλευτική πλειοψηφία του πανηγυρίζει για τον “5ο γύρο ελληνοαιγυπτιακής φιλίας” το χουντικό κοινοβούλιο στο Κάιρο ετοιμάζεται να ψηφίσει νόμο που θα ποινικοποιεί πολιτικούς σχολιαστές και διανοούμενους που δυσφημούν τα ιστορικά και θρησκευτικά σύμβολα της χώρας. Γιατί: … έτσι κλονίζουν την πίστη στο έθνος και στους ηγέτες του… δήλωσε ο χουντικός βουλευτής Omar Hamroush. Όποιος καταδικαστεί μ’ αυτήν την κατηγορία θα φυλακίζεται από 3 έως 7 χρόνια και θα πληρώνει πρόστιμο 500.000 αιγυπτιακών λιρών (πάνω από 24.000 ευρώ).

Η αιγυπτιακή χούντα απλώνει διαρκώς την τρομοκρατία της. Προχτές παρατάθηκε η προφυλάκιση μιας 25χρονης τραγουδίστριας επειδή σ’ ένα βίντεό της “προσέβαλε την δημόσια ηθική”: έτρωγε μια μπανάνα μπροστά σε νεαρούς άντρες. Μια μέρα νωρίτερα, την Κυριακή, η αστυνομία μπούκαρε σ’ έναν εκδοτικό οίκο στο Κάιρο και έδεσε έναν υπάλληλο που δούλευε εκεί επειδή βρήκε “απαγορευμένα βιβλία”.

Αυτή είναι η καθημερινότητα στην υπό χουντική κατοχή αιγυπτιακή κοινωνία: ο Sisi φοβάται ακόμα και την σκιά του· δικαιολογημένα.. Έχει, όμως, καλούς και χαρούμενους διεθνείς φίλους.

(φωτογραφία: Έτσι είναι τα δικαστήρια της αιγυπτιακής χούντας. Το πως είναι οι φυλακές της το αφήνουμε στη φαντασία σας….)

Η πολυπλόκαμη σκοτώνει 3

Τετάρτη 22 Νοέμβρη. Αν τα ντόπια κυβερνοκαθάρματα (με την διακριτική αλλά σταθερή υποστήριξη ολόκληρου του ελληνικού καθεστώτος, όλου του πολιτικού φάσματος) “κάνουν τη δουλειά τους”, περισσεύει απεριόριστη ξεφτίλα για τους υποστηρικτές τους, τους οπαδούς τους, τα κομματικά μέλη τους, τους ψηφοφόρους τους. Για όλους αυτούς που τόλμησαν νωρίς το καλοκαίρι του 2011 να ονομάσουν το αγανακτισμένο καρναβάλι τους στο Σύνταγμα “πλατεία Ταχρίρ”…

Η μαζική και διακομματική κάθε είδους υποστηρίξη στους φασίστες “σέρβους αδελφούς” απ’ το 1992 ως το 1995 ώστε να πνίξουν στο αίμα τη βοσνία ήταν ένα ανεξίτηλο ελληνικό έγκλημα που δεν έχει τιμωρηθεί… Η υποστήριξη στους φασίστες της αιγύπτου και στη χούντα τους είναι ξανά το ίδιο εγκληματική. Όπως και η υποστήριξη στο Τελ Αβίβ και στους μιλιταριστικούς σχεδιασμούς του.

Όσοι, όμως, ταΐζουν την κόλαση δεν ξέρουν ότι αυτή είναι αχόρταγη…

“Εγγυήτριες δυνάμεις”

Τετάρτη 22 Νοέμβρη. Την ίδια μέρα που ο ψόφιος κοριός και ο πλυντηράς Αναστασιάδης καμάρωναν επειδή θεωρούν ότι έχουν βρει έναν συνεταίρο (τον Sisi) για να μοιραστούν υποθαλάσσια κοιτάσματα υδρογονανθράκων που, προς το παρόν (ίσως και για πάντα) είναι ανύπαρκτα, βορειότερα γίνονταν πολύ σοβαρότερες συναντήσεις.

Χωρίς να έχει ανακοινωθεί από πριν (προφανώς για λόγους ασφαλείας) ο Άσαντ πήγε χτες στο Sochi για να τα πει με τον Πούτιν. Είναι η δεύτερη φορά που γίνεται τέτοιο ραντεβού «κορυφής»· η πρώτη ήταν το φθινόπωρο του 2015, όταν είχε ξεκινήσει η ρωσική επέμβαση στη συρία.

Δεν ήταν απλά μια επινίκεια συνάντηση. Στην μετα-isis φάση του πολέμου στο ευρύτερο μεσανατολικό πεδίο μάχης, υπάρχουν πολλά και σημαντικά που πρέπει να συμφωνηθούν. Σε ότι αφορά το πολιτικό μέλλον της συρίας και του καθεστώτος Άσαντ είναι σαφές ότι οι 3 της Αστάνα, Άγκυρα, Μόσχα και Τεχεράνη, θα είναι κάτι σαν «εγγυήτριες δυνάμεις». Αλλά θα πρέπει να λύσουν τις μικρότερες και μεγαλύτερες εκκρεμότητες κατοχής εδάφους είτε από αντικαθεστωτικούς (και το Ριάντ) είτε απ’ τις ypg (και την Ουάσιγκτον). Υποθέτουμε, λοιπόν, οτι η χθεσινή συνάντηση Άσαντ – Πούτιν είναι η επίσημη έναρξη του επόμενου γύρου· χωρίς να μπορούμε να προβλέψουμε πόσο μακρυά θα πάει.

Στο ίδιο μέρος, στο Sochi, συναντήθηκαν χτες οι αρχικαραβανάδες Τεχεράνης, Μόσχας και Άγκυρας Mohammad Bagheri, Valery Gerasimov και Hulusi Akar. Ένα απ’ τα θέματα που οπωσδήποτε κουβέντιασαν είναι το μέλλον των 4 “ζωνών αποκλιμάκωσης”, με ιδιαίτερη έμφαση σ’ εκείνη του Idlib: εδώ η Άγκυρα έχει θέσει ζήτημα (στην Μόσχα) σε σχέση με τον γειτονικό ypg-κρατούμενο θύλακα της Afrin, όπου σταθμεύουν λίγοι ρώσοι καραβανάδες.

Αύριο, πάλι στο Sochi, θα γίνει η «συνάντηση κορυφής» των 3 της Αστάνα. Ο Ερντογάν έχει ήδη δηλώσει την ικανοποίησή του που η Τεχεράνη «δείχνει κατανόηση στις τουρκικές ευαισθησίες» σε ότι αφορά ορισμένα ζητήματα στη συρία: την «αντιπροσώπευση» κάποιων αντικαθεστωτικών οργανώσεων υποθέτουμε. Σε κάθε περίπτωση οι 3 της Αστάνα δεν θα πρέπει να έχουν σοβαρές διαφωνίες μεταξύ τους στο να διαχειριστούν τα σχεδιά τους για την μελλοντική διάρθρωση ενός κάποιου συριακού κράτους. Δεν έχουν την πολυτέλεια μεταξύ τους εντάσεων…

Αύριο (και μεθαύριο) θα γίνει άλλη μια συνάντηση: στο Ριάντ. Οι ένοπλοι που ελέγχει ακόμα ο τοξικός πρίγκηπας και η κλίκα του θα μαζευτούν «στου αφεντικού» για να δουν πως και αν θα συνεχίσουν. Κυρίως τι θα κάνουν στην επερχόμενη 6η (αν δεν κάνουμε λάθος) συνάντηση στην Αστάνα.

Παρών θα είναι και ρώσος «ειδικός απεσταλμένος». Ωστόσο οι ασκήσεις γεωπολιτικής επιβίωσης του σαουδαραβικού καθεστώτος μετά την ήττα του isis (που τόσο στήριξε) μπλέκουν τις εξελίξεις. Και είναι πιθανό να γεννήσουν «νέα καθήκοντα» για τις 3 εγγυήτριες δυνάμεις στη συρία.

(Πάνω: Πούτιν και Άσαντ αγκαλιά στην υποδοχή του δεύτερου στο Sochi: αδελφέ!!!

Κάτω: ο ρώσος υπ.αμ. Sergei Shoigu δείχνει κάτι μάλλον σημαντικό σε Άσαντ και Πούτιν χτες στο Sochi.)

Ελλαδιστάν

Τετάρτη 22 Νοέμβρη. Ποιος καταλαβαίνει ότι το ελληνικό βαθύ κράτος και οι πολιτικές του βιτρίνες μας σέρνουν όλους, “ανεπαισθήτως”, σε μια αρένα θανάτου; Ακόμα κι αν “εμείς δεν πάθουμε τίποτα”, η επιμελητειακή υποστήριξη και η πολιτική αναγνώριση δικτατοριών και εμπόλεμων στρατών είναι θανατηφόρα.

Το “δεν ήξερα” ή το “ήμουνα μικρός κι αδύναμος” δεν αθωώνει κανέναν μας. Κι αν τα τσιράκια είναι τσατσορούφιανοι, οι υπόλοιποι τι είμαστε; “Θύματα”; Παραείναι βολικό…

Συμμαχική υγεία

Τρίτη 21 Νοέμβρη. Όταν ο ισραηλινός “mad dog” υπ.αμ. Lieberman ζητάει επειγόντως μια “αντι-ιράν συμμαχία στη μέση Ανατολή” περιλαμβάνει σ’ αυτήν και το ελλαδιστάν; Χμμμ…

Η Αθήνα δεν εκδηλώνεται ανοικτά κατά της Τεχεράνης. Προτιμάει για την περίσταση να κρύβεται πίσω απ’ την σιωπή της θρυλικής “εξωτερικής πολιτικής της ε.ε.”. Και προσπαθεί μπας και κάνει δουλειές (και) με το ιράν· όχι τίποτα σπουδαίο, αλλά μπας και βγει κανά φραγκάκι.

Αυτή είναι η επίσημη στάση. Επίσημη στάση όμως, απ’ την άλλη μεριά, είναι η συμμαχία των γεωπολιτικά ξεπεσμένων της ανατολικής Μεσογείου, για την οποία καμαρώνει η Αθήνα, ο ψόφιος κοριός, ο αντ’ αυτού, ο ογκόλιθος, ο ψεκασμένος, και σαν back vocals, “ντου μπαπ ντου μπαπ μπαπ” όλο το βαθύ κράτος: με το Κάιρο και το Τελ Αβίβ. Επίσημη είναι και η εκπαίδευση των ισραηλινών πιλότων στην ελληνική επικράτεια, εκπαίδευση που δεν τους χρειάζεται για να βομβαρδίζουν τη λωρίδα της Γάζας ή, ακόμα, τον λίβανο· τους χρειάζεται εναντίον του ιράν.

Αντικειμενικά μιλώντας το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / βαθύ κράτος / παρακράτος συμμετέχει σ’ αυτήν την “αντι-ιράν” συμμαχία που θέλει το Τελ Αβίβ και η Ουάσιγκτον. Σαν επιμελητεία. “Στα μετόπισθεν”. Με την βάση της Σούδας (και ό,τι άλλο ζητήσει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός), με τις στρατιωτικές ασκήσεις τόσο με τους ισραηλινούς όσο και με τους αιγύπτιους καραβανάδες. Πουλάει (η Αθήνα) εκδουλεύσεις και υπηρεσίες στο ένα μπλοκ, χωρίς να εκδηλώνεται επίσημα με δηλώσεις και απειλές. “Σεμνά και ταπεινά”.

Αλλά είναι αρκετή αυτή η ντροπαλή σιωπή για να πει κανείς ότι το ελλαδιστάν είναι “εκτός”; Όχι, δεν είναι! Φυσικά η συμμετοχή έχει όλα τα μειονεκτήματα του ξεπεσμένου: η “όαση σταθερότητας” θα καταλήξει να προσφέρει υπηρεσίες “ξεκούρασης του πολεμιστή” (υποθέτουμε ότι καταλαβαίνετε τι εννοούμε…) ακόμα κι αν θα ήθελε να είναι συνεταίρος σε ένα πιθανό πλιάτσικο…