Tag: εξωτερική πολιτική

Αδιέξοδα;

Δευτέρα 29 Μάη>> Η επανεκλογή του κάτα-κάτα-καταρρέει «σουλτάνου» στην Άγκυρα έχει δυσαρεστήσει πολλούς, συμπεριλαμβανόμενου και του ελληνικού καθεστώτος, ό,τι κι αν λένε τα «ειδικά» παπαγαλάκια του, οι «γεωπολιτικοί αναλυτές» και το κακό συναπάντημα. Το πόσες φορές στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας (πριν τον πρώτο γύρο) τόσο ο ίδιος ο Erdogan όσο και διάφοροι αξιωματούχοι του κατήγγειλαν έως έβρισαν την Ουάσιγκτον έχει «ξεχαστεί» απ’ τους εντόπιους δημαγωγούς, παρότι η Ουάσιγκτον είναι κάτι παραπάνω από σύμμαχος της Αθήνας. Δεν έχει ξεχαστεί όμως απ’ αυτούς που κάνουν ιμπεριαλιστικά σχέδια και παίρνουν αποφάσεις.

Η νίκη των ισλαμοδημοκρατών (ήδη απ’ τις εκλογές του 14 Μάη για το κοινοβούλιο και χτες για την προεδρία) φέρνει πονοκέφαλο σε πολλούς. Δεν έχουν όμως όλοι ούτε το ίδιο κεφάλι ούτε τον ίδιο πόνο. Το ελλαδιστάν έχει τα σεκλέτια των συμμάχων του, έχει όμως και τα δικά του.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Η σωστή μεριά της ιστορίας…

Και στο κατάστρωμα ήταν μια χαρά, και στα αμπάρια πάλι εντάξει. Αρκεί να έλειπε εκείνο το παλιοπαγόβουνο…

Δευτέρα 22 Μάη>> Μεγάλη και βαριά κουβέντα το να προδικάζει κάποιος το «ιστορικά σωστό»! Ή καθαρή αλαζονεία: υποθέτουμε ότι το «σωστό» το ανεμίζει ο κάθε φορά νικητής. Πράγμα που σημαίνει, για παράδειγμα, ότι η σφαγή των δεκάδων χιλιάδων αμάχων στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι ήταν «σωστή». Και πολλές ακόμα σφαγές ήταν «σωστές»: αυτή η δυτική ιστορική ορθότητα και δικαίωση είναι αιμοσταγής εδώ και 5 αιώνες.

Το ελλαδιστάν έχει ταχθεί «ολόψυχα» στο πλευρό του άξονα∙ όχι επειδή είναι μέλος του νατο! Μέλος του νατο είναι και η Άγκυρα (γράφτηκε μαζί με την Αθήνα, το 1952) ή η Βουδαπέστη (από το 1999). Μέλος του νατο ήταν η Αθήνα και το 1978 όταν ο δεξιός Καραμανλής, ο «εθνάρχης», ξεκινούσε μια αντιτουρκική ost politik ανοίγοντας παρτίδες με τον κομμουνιστή Todor Zhivkov, πρόεδρο της βουλγαρίας, κράτους μέλους του (αντίπαλου!) συμφώνου της Βαρσοβίας. Συνεπώς όποιος αποδίδει τις επιλογές των εκπροσώπων του ελληνικού ιμπεριαλισμού στις πάγιες «συμμαχικές δεσμεύσεις» τους απλά κοροϊδεύει. Και απαλλάσσει το «νο 1 εθνικό κεφάλαιο» απ’ τις δικές τους πολεμοκάπηλες μεθοδεύσεις.

Το πόπολο (κι αυτό δεν πρέπει να είναι ελληνική ιδιαιτερότητα) αντιλαμβάνεται τους παγκόσμιους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς και πολέμους με μεταφυσικό τρόπο – όσο γίνονται «μακρυά». Και με λιγότερη ή περισσότερη «πατριωτική» μοιρολατρεία όταν σκάνε πάνω του. Αυτά που συμβαίνουν όχι μόνο στο ουκρανικό πεδίο μάχης αλλά, με διάφορες μορφές, σε μεγάλο μέρος του πλανήτη, είναι «μακρυά». Οπότε δεν υπάρχει λόγος να ζητήσει (το πόπολο) λογαριασμό απ’ τις πολιτικές του βιτρίνες που μας σέρνετε κύριοι; Ούτε υπάρχει λόγος να βάλει αυτό το πολεμικό σούρσιμο στην πρώτη θέση των κριτηρίων του για το τι πρόκειται να του συμβεί κοντοπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα. Σαν τους στραβούς στον άδη…

Υπάρχουν σοβαροί, πολύ σοβαροί λόγοι (καπιταλιστικότατοι) που το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη, είτε μιλάμε για κράτη, είτε για αφεντικά, είτε για πληθυσμούς και κοινωνίες, θέλει να ξεφορτωθεί τα 500 χρόνια δυτικής ηγεμονίας – και εκτιμάει ότι τώρα μπορεί να το κάνει. Όπως στο ουκρανικό πεδίο μάχης υπάρχουν, αναμετριούνται, δύο εντελώς διαφορετικά σχέδια, δύο εντελώς διαφορετικές μεθοδολογίες εκμετάλλευσης και ελέγχου, έτσι και στην παγκόσμια κλίμακα συγκρούονται δύο διαφορετικά «είδη» καπιταλισμού. Δύο διαφορετικά Παραδείγματα,  δύο διαφορετικά Μοντέλα. Δεν είναι το ένα «δημοκρατικό» και το άλλο «αυταρχικό» – όπως διαδίδουν οι δυτικοί! Αυτά είναι επιφαινόμενα, που αλλάζουν προς το χειρότερο (ειδικά στις δυτικές «δημοκρατίες»…) μέσα σε ελάχιστο ιστορικό χρόνο. Το ένα είναι χρηματοπιστωτικό∙ το άλλο είναι παραγωγικό – αν μπορούμε να συνοψίσουμε μονολεκτικά τα χαρακτηριστικά τους.

Οι υποτελείς της καθεστωτικής «σωστής μεριάς» αγνοούν καν και καν το βάθος αυτής της σύγκρουσης! Αλλά ακόμα κι αν το καταλάβαιναν, το πιθανότερο είναι ότι θα έμπαιναν στον πειρασμό να διαλέξουν μοντέλο – παραμένοντας πάντα υποτελείς! Το ζητούμενο για εμάς εδώ τους περιθωριακούς, ζητούμενο επίμονο και αδιαπραγμάτευτο μεν απ’ τη μεριά μας, αλλά «μάταιο και φαντασιακό» όπως έχει αποδειχθεί τα τελευταία 12 χρόνια (απ’ την στιγμή που το χρηματοπιστωτικό μοντέλο στο οποίο ανήκει σε μεγάλο βαθμό και το ελλαδιστάν, άρχισε να «σκάει»…) είναι το κατά πόσον η οργανωμένη και συνειδητή εργατική τάξη (η ποιά;) μπορεί να αξιοποιήσει τα κενά που σημαδεύουν αναπόφευκτα αυτή τη σύγκρουση επιβάλλοντας τους όρους της! Εν γνώσει και των 2 μοντέλων εκμετάλλευσης και ελέγχου, και εναντίον τους…

Το 2010 είπαμε ότι ο δυτικός καπιταλισμός μας δείχνει επιτέλους τα βρώμικα σωθικά του! Είπαμε ότι για μια σύντομη χρονική διάρκεια δεν μπορεί να κρύψει το τι είναι πραγματικά μέσα από «ψίχουλα και θεάματα» – αρκεί να μην αποστρέψουμε το βλέμμα!… Το ξανάπαμε, το δείξαμε, μερικές φορές ακόμα έκτοτε. Είναι αλήθεια ότι ζούμε την Ιστορία-καθώς-γίνεται με εντελώς μειοψηφικά μυαλά. Αλλά έχουμε δίκιο! Τα τελευταία 13 χρόνια (μετράμε απ’ τις αρχές του 2010) υπήρξαν τουλάχιστον 4 ή 5 σημαντικές εκφάνσεις της δομικής κρίσης / αναδιάρθρωσης των δυτικών καπιταλισμών σε διάφορα επίπεδα (απ’ την χρηματοπιστωτική «κρίση» του 2008 – 2010 ως τις εξεγέρσεις των αράβων και τις σφαγές των Παλαιστίνιων στη Γάζα, και απ’ την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία ως την πόλεμο στο ουκρανικό πεδίο μάχης) που απαιτούσαν, «βοούσαν» θα λέγαμε, για την επικαιρότητα και την ανάγκη της σύγχρονης θεωρητικής και πρακτικής εργατικής κριτικής και δράσης. Σ’ όλο το δυτικό στρατόπεδο γενικά και στο ελληνικό τμήμα του ειδικά. Ούρλιαζε η Ιστορία… εν τη ερήμω! Για την ακρίβεια: έχει ιδιωτικοποιηθεί / tribalοποιηθεί πια ακόμα και η ιστορία σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι λέξεις “εργατική τάξη” σε διάφορα φιλολογήματα να ακούγεται σαν βαρετό “αλληλούια” της μιας ή της άλλης σέχτας.

Εκείνοι που έχουν στοιχεία λένε ότι οι πρωτοκοσμικές κοινωνίες έχουν γίνει πια «κοινωνίες Xanax». Κοινωνίες υπό χημική καταστολή. Λέμε ότι οι μεταφυσικές των εξουσιών ποτίζουν όλο και πιο βαθιά σώματα και μυαλά. Αυτό μόνο καταστροφή και αυτο-καταστροφή μπορεί να φέρνει.

Κι αν λοιπόν η αναμονή μιας κάποιας «σωτηρίας» είναι το μόνο που έχει απομείνει, τότε όχι. Δεν είναι η περίπτωσή μας.

Το DDT της δημοκρατίας

Αυτό κι αν είναι ψέκασμα! Με ιατρική και επιστημονική εγγύηση φυσικά! (Μέχρι που αποκαλύφθηκε η τοξικότητα…)

Δευτέρα 15 Μάη>> Οι μεν θα το ρίξουν στον ένα για να φύγει ο άλλος. Οι δε θα το ρίξουν στον άλλο για να μην έρθει ο ένας. Η θρυλική «γιορτή της δημοκρατίας» είναι επιχείρηση απολύμανσης. Οι υπήκοοι δεν ψηφίζουν∙ ψεκάζουν με το γνωστό παρασιτοκτόνο «μηχείρον».

(Και μετά τους πιάνει φαγούρα, βγάζουν καντήλες, βήχουν και ξεροβήχουν… Μα αυτά είναι δηλητήρια, πρέπει να κρατάς τη μύτη σου όταν τα χρησιμοποιείς…)

Ας είμαστε, όμως, δίκαιοι: το εκλογικό σώμα είναι τσακισμένο ψυχο-συναισθηματικά. Είναι ένα συλλογικό σώμα Xanax, ένα συλλογικό σώμα υπό χημική καταστολή. Το “no future” κάποτε ήταν punk σλόγκαν∙ τώρα το “no present” είναι η σημαία της μεγάλης φυγής προς οτιδήποτε virtual, οτιδήποτε παραισθησιακό, όσο σάπιο κι αν είναι. Η γενική παρακμή του δυτικού καπιταλισμού, όχι μόνο οικονομική και θεσμική αλλά και ηθική, αισθητική, διανοητική, είναι επενδεδυμένη σε κάθε γωνιά του «ανήκομεν εις την Δύσιν». (Για να μην πούμε για την «σωστή μεριά της ιστορίας» και ανατριχιάσετε!) Και σ’ αυτήν εδώ την άκρη της χερσόνησου του Αίμου, που την έβγαζε (και θα ήθελε να συνεχίσει να την βγάζει) με προσόδους (γαιοπροσόδους και αντιπαροχές, προσόδους πολιτικές, προσόδους γεωπολιτικές), η αυτοκριτική δεν ήταν ποτέ mainstream προσόν. Ούτε ατομικό, ούτε συλλογικό. Απομένουν μόνο τα μικροαστικά σωσίβια: η μικρόνοια, η μνησικακία, η μικροψυχία, ο κυνισμός. Και οι ψυχολόγοι.

Panagos rules OK! Τα «μπαρμπαδάκια – μικρές σταγόνες αισιοδοξίας» κυκλοφορούν επικίνδυνα!

Κάτι «έξω-από-δω» πρέπει να φταίει! Κάτι διαβολικό! Κάπου πρέπει να πεταχτούν οι ευθύνες! Η βαθύτερη ιστορική συνέχεια, η μόνη ίσως κληρονομιά απ’ τους «αρχαίους ημών προγόνους», το δείχνει: στον αποδιοπομπαίο τράγο, στον φαρμακό.

Ας αγκαλιάσουμε λοιπόν το «μηχείρον», ας το κρατήσουμε σφικτά, ας δεθούμε με δαύτο: ο μικροαστισμός είναι εδώ και χρόνια μια απότομη, κακοτράχαλη κατηφόρα, μπορεί και γκρεμός. Οπότε ας παραστήσουμε ότι κάνουμε bungee jumping…

(Με μια συζητήσιμη – σίγουρα από γραμματολογική άποψη – ταύτιση υποκειμένου και αντικειμένου στην ίδια φράση, το κκε υποστηρίζει ότι μόνο ο λαός σώζει τον λαό. Χμμμμ…. Σα να έρχεται (το κκε) στα λόγια μας. Η απαισιοδοξία είναι το μεγάλο κοίτασμα κάτω απ’ την επιφάνεια αυτών των λέξεων. Διότι γίνεται λόγος για σωτηρία∙ όχι για απελευθέρωση∙ όχι για κοινωνική χειραφέτηση∙ ούτε καν για εργατική δικαιοσύνη. (Πάνε αυτά. Δεν πουλάνε…)

Όχι, δεν κάνουμε κριτική κομμουνιστικής ορθότητας!! Έτσι κι αλλιώς τα λόγια τα παχιά είναι φτηνά και εύκολα. Πόσοι άραγε δηλώνουν έτοιμοι για την «επανάσταση» (στις 21 Μάη) απ’ αυτούς που κρατικοποιήθηκαν φανερά και πανηγυρικά τα τελευταία 3 χρόνια; Όχι λοιπόν, δεν είμαστε εκπρόσωποι της σύγχρονης εργατικής τάξης (απλά και μόνο μέλη της…) για να κουνήσουμε το δάκτυλο…

Αλλά η σωτηρία σαν πολιτικό ζητούμενο είναι χειρότερη από κινούμενη άμμο. Άλλοι ελπίζουν στη σωτηρία απ’ τον μεγαλο(α)δύναμο. Άλλοι είναι σίγουροι ότι τους έσωσαν οι φαρμακομαφίες. Πολλοί ποντάρουν στη σωτηρία μέσω τζόγου. Όλοι σώζονται απ’ τις καθημερινές δόσεις αντικαταθλιπτικών. Κάποιοι τα βροντάνε και φεύγουν – για να σωθούν. Εν τέλει πολύς λαός θα το ρίξει είτε στον έναν, είτε στον άλλο, είτε στον επόμενο και στον παρεπόμενο, θα ψεκάσει δεξιά κι αριστερά ή θα παραστήσει τον εκλεκτικό, αφού άλλωστε το super market της ολιγαρχικής εκπροσώπησης εκτός από απορρυπαντικά διαθέτει και σάλτσες – για να «σώζεται», για όλα τα γούστα, το κατιτίς τους. Το «βίωμα»….

Το πρόβλημα με την «σωτηρία» δεν είναι ότι λείπει ο κομμουνισμός από τις φλέβες της. Ούτε ότι ακόμα κι αν είναι φανατικά ζητούμενη παραμένει πάντα αβέβαιη. Το πρόβλημα είναι ότι αναβλύζει εσχατολογία και παραίτηση∙ ίσως και μοιρολατρεία. Η σωτηρία ποτέ δεν ήταν μοχλός ριζικού κοινωνικού μετασχηματισμού∙ κουβαλάει μάλλον ένα βαρύ φορτίο απελπισίας.

Εκτός αν κάποιοι προβοκάτορες ολοκληρώσουν το σύνθημα κάνοντάς το τριγωνικό. Ως εξής: μόνο ο λαός σώζει τον λαό – από τον εαυτό του!! Αλλά αυτό τι είναι; Γρίφος; Σοφιστεία; Εξυπνάδα; Ή περιθωριακή αναρχοαυτόνομη σχοινοβασία;

Μόλις ο λαός καταλήξει με ποιόν είναι σε πόλεμο, με την ρωσία; την κίνα; τη λευκορωσία; το ιράν; τις αραβικές πετροχούντες; το ευρασιατικό project; το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη; και κυρίως όταν και όποτε τελειώσει αυτός ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος, θα σας απαντήσουμε σ’ αυτά τα φλέγοντα περί λαού-ενώπιον-των-ευθυνών-του… Ως τότε «σκάσε και σκάβε» – για να το πούμε όσο πιο κομψά γίνεται…)

Μην παραμυθιάζεσθε! Δεν είναι ένα εμπόλεμο σόι! Είναι ένα εμπόλεμο καθεστώς με (σχεδόν) διακομματική συναίνεση…

Πώς το συμπύκνωσε η άλλοτε αυθεντική λαϊκή σοφία; Όπως στρώσεις θα κοιμηθείς; Ε, αυτό.

Άνοιξη…Ωραίος καιρός για σφαγή; (1)

Δευτέρα 10 Απρίλη>> Έγινε κι αυτό, απόδειξη (αν ακόμα χρειάζεται κάποια) ότι ο «άξονας» βρίσκεται σε ανοικτό και επίσημο πόλεμο με την Μόσχα στο ουκρανικό πεδίο μάχης: ο αμερικάνος υπ.εξ. Παρωπίδας (aka Blinken) ανακοίνωσε την Παρασκευή 7 Απρίλη πως «όπου νάναι» θα αρχίσει η μεγάλη ουκρανική αντεπίθεση προς την Zaporizhzhia, ως τις ακτές της Αζοφικής θάλασσας… (Για την ακρίβεια: εκείνη την ημέρα η γερμανική καθεστωτική westdeutsche allgemeine zeitung δημοσίευσε συνέντευξη του Παρωπίδα στην οποία περιλαμβανόταν και η συγκεκριμένη δήλωση. Θα είχε μιλήσει μια ή δυο μέρες νωρίτερα – το λιγότερο…).

Αν και δεν συνηθίζεται ούτε να προαναγγέλονται οι επιθέσεις και οι αντεπιθέσεις σε οποιονδήποτε πόλεμο, ούτε την δουλειά του μεγάφωνου για αμιγώς στρατιωτικές υποθέσεις να την αναλαμβάνει ένα πολιτικό πρόσωπο (χωμένο, ωστόσο, ως τις ρίζες των μαλλιών του στο κεφάλαιο «ουκρανία» εδώ και χρόνια), ας πούμε ότι ίσως, ίσως λέμε, τα πολιτικά πρόσωπα εκεί στην Ουάσιγκτον να φουσκώνουν από χαρά με την ελπίδα ότι ήρθε επιτέλους η στιγμή να τσακίσουν τον εχθρό…

Για να μην υπάρχουν δε αμφιβολίες για το πόσο μεγάλο είναι αυτό το φούσκωμα, ο Παρωπίδας προσδιόρισε και τους στόχους αυτής της μεγάλης ουκρανικής αντεπίθεσης: να ανακαταλάβει (ο απελευθερωτής ουκρανικός στρατός μαζί με τους συμμάχους του) όλη την επαρχία της Zaporizhzhia (αλλά και το κάτω απ’ τον Δνείπερο τμήμα της επαρχίας της Kerson), να φτάσει στην Αζοφική και στα σύνορα της Κριμαίας, να την απομονώσει από ξηρά, και εκεί να σταματήσει για να διαπραγματευτεί με την Μόσχα (από θέση ισχύος προφανώς!) το μέλλον της Κριμαϊκής χερσονήσου. Με δυο λόγια ο αμερικάνος Στρατηγός Παρωπίδας (…. «μπλα μπλα με εκλέξανε»!) δεν ανήγγειλε τίποτα λιγότερο απ’ την συντριβή του ρωσικού στρατού τις επόμενες εβδομάδες!…

Αυτό είναι το σχέδιο της αναγγελλόμενης “μεγάλης ουκρανικής αντεπίθεσης”… Φαίνεται πως οι σχεδιαστές αδιαφορούν για το γεγονός ότι αυτές οι περιοχές έχουν ενωθεί με την ρωσία μετά από δημοψηφίσματα, θεωρούνται ρωσικό έδαφος (για την υπεράσπιση του οποίου έχει ξεκαθαριστεί ότι θα χρησιμοποιηθεί κάθε μέσο, δηλαδή πολύ πολύ περισσότερα και χειρότερα απ’ όσα ως τώρα)∙ και ότι η Σεβαστούπολη στην Κριμαία ΔΕΝ είναι παραθεριστικό προάστιο…  

Μια χαρά ακούγεται… στη σφαίρα της «εικονικής πραγματικότητας». Σε ότι έχει σχέση με την πραγματική πραγματικότητα (που φτάσαμε ε; να βάζουμε ενισχυτικά επίθετα πριν την λέξη πραγματικότητα…); Εκεί υποβόσκει κάποιο «εάν».

Δεν θα μπούμε σε οποιαδήποτε κουβέντα για τον ρεαλισμό του Στρατηγού Παρωπίδα και οποιουδήποτε άλλου στον άξονα. Δεν κάνουμε πολεμικό ρεπορτάζ! Στο κάτω κάτω ισχύει πάντα το «αλλοίμονο στους ηττημένους», όποιοι κι αν είναι αυτοί – και η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της δεν το έχουν σίγουρο ότι στο ουκρανικό πεδίο μάχης (κι όχι μόνο σ’ αυτό) ανήκουν στους νικητές (αν το είχαν δεν θα έκαναν public relations με ανακοινώσεις «αντεπιθέσεων»). Το μάλλον παράδοξο και από πολλές πλευρές η διάψευση αυτής της πολεμοκάπηλης αμερικανικής αισιοδοξίας ήρθε από εκεί που δεν θα το περίμενε κανείς. Απ’ τον ουκρανό υπουργό άμυνας Olleksii Resnikov!

Τι είπε ο κυρ Olleksii; Τίποτα δεν είπε… Έκανε!

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Άνοιξη…Ωραίος καιρός για ψηφοφόρους!

Ο δρόμος για την κόλαση (του “εθνικού συμφέροντος”…) είναι ο ίδιος… Αλλά ποιος είναι ο ομορφότερος για οδηγός; Ε; Ο λαός ας αποφασίσει!

Δευτέρα 10 Απρίλη>> Το ελλαδιστάν βρίσκεται ως γνωστόν (διακομματικά…) στη «σωστή πλευρά της ιστορίας»: στον Ατλαντικό, κάπου ανάμεσα στις βρετανικές και στις αμερικανικές ακτές… Ο υπολογισμός του νο 1 εθνικού κεφάλαιου, των εφοπλιστών, που καθορίζουν τις βασικές γραμμές της «εξωτερικής πολιτικής» της Αθήνας, είναι γνωστός: με τον θαλασσοκράτορα στόλο, τελεία και παύλα.

Ως τώρα η «ισχύς» του αμερικανικού ναυτικού δεν αμφισβητείται άμεσα∙ κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει μόνο μ’ έναν all out πόλεμο. Αμφισβητείται όμως άμεσα, πρακτικά και αποτελεσματικά η αποτελεσματικότητα αυτής της ισχύος στην ευρύτερη γεωγραφική περιοχή: απ’ τον Ινδικό ως την Μαύρη Θάλασσα.

Το πρώτο και κύριο μέτωπο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι ο Ειρηνικός και η ανατολική Aσία (η ζώνη επιρροής του Πεκίνου…) Αλλά οι εξελίξεις στην εδώ «γειτονιά», στο δεύτερο μέτωπο του 4ου παγκόσμιου, δεν είναι καθόλου αδιάφορες τόσο για την Ουάσιγκτον όσο και για τον άξονα συνολικά: έχουν επενδυθεί για πάνω από 30 χρόνια πάρα πολλά στο μαζικό έγκλημα και στην καταστροφή για να ανασχεθεί το ευρασιατικό project στο άπλωμά του τόσο προς την ευρώπη όσο και προς την αφρική ώστε ο άξονας να μείνει τώρα πια αδρανής απέναντι στις όλο και πιο συστηματικές απώλειές του∙ απώλειες όχι (ακόμα…) σε στρατό ή σε όπλα αλλά σε όλα τα υπόλοιπα.

Το ελλαδιστάν «πουλάει Αιγαίο» στον άξονα (στο ναυτικό και αεροπορικό σκέλος του) σαν τμήμα της ανάσχεσης. Έχει κάνει τα πάντα (διακομματικά) για να στήσει τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες του στην περιοχή σαν αντίγραφο και υποσύνολο του αμερικανικού, του αγγλικού και του γαλλικού ιμπεριαλισμού (στον βαθμό που αυτοί δεν συγκρούονται μεταξύ τους): απ’ τις αγκαλιές και τα φιλιά με τον χασάπη του Καϊρου και το ισραηλινό φασισταριό ως την αντι-ιρανική «προστασία» στον τοξικό του Ριάντ (θυμάστε την συστοιχία patriot;) και τις αγκαλιές με τον «τζενεράλ Χαφτάρ» της Βεγγάζης και τον άλλο τοξικό, των εμιράτων… Όλα αυτά, φυσικά, υπό την προϋπόθεση της «προστασίας του εθνικού συμφέροντος» που με λίγες λέξεις λέγεται «ο αιώνιος εχθρός πρέπει να διαλυθεί»!

Όμως η λεγόμενη «σωστή πλευρά της ιστορίας» δεν έχει μόνο επιφάνεια και ελαφρύ κυματισμό. Έχει και δυνατά μπουρίνια, έχει και βυθό. Η πολεμική, μιλιταριστική, φονική «σταθερότητα στην ανατολική Μεσόγειο» την οποία καμάρωνε ότι υπηρετεί το ελλαδιστάν εδώ και χρόνια αντικαθίσταται γρήγορα από μια άλλη, που είναι ιμπεριαλιστική βέβαια, αλλά με «ανθρώπινο πρόσωπο», μέσα ή έξω από εισαγωγικά. Το βέβαιο είναι πως όλες οι πολεμοκάπηλες λιτανείες στην περιοχή (στο όνομα της «ειρήνης» φυσικά!!!) χάνουν γρήγορα την αίγλη και την επιρροή τους απ’ την στιγμή που μια αναδυόμενη «μεγάλη δύναμη» (η κίνα και οι δικοί της σύμμαχοι) έχει να προτείνει κάτι αισθητά καλύτερο, και έχει τα μέσα να το κάνει ρεαλιστικό.

Σε τέτοιες περιπτώσεις δύο και μόνο δύο είναι τα ενδεχόμενα. Είτε βία, ακόμα περισσότερη βία και καταστροφή απ’ την μεριά των παλιών αφεντικών για να σώσουν ό,τι μπορούν∙ είτε αναγνώριση της καινούργιας πραγματικότητας, των καινούργιων συσχετισμών, και προσαρμογή στα δεδομένα τους.

Για την Ουάσιγκτον ξέρουμε τι θα προσπαθήσει να κάνει… αν προλάβει. Όσο για το ελλαδιστάν; Εδώ έχουμε άνοιξη… και κυβερνο-καλλιστεία…

Sarajevo 178a – “τελική λύση” για τους Παλαιστίνιους;

Η συγκεκριμένη settler colony δημιουργήθηκε απ’ τα δυτικά καπιταλιστικά καθεστώτα μετά το τέλος του β παγκόσμιου, όταν οι απευθείας δυτικές αποικίες στη μέση Ανατολή και στην αραβική χερσόνησο «τέλειωσαν», ως προκεχωρημένο φυλάκιο για την επιτήρηση και τον έλεγχο της ομαλής ροής των αραβικών πετρελαίων προς τις δυτικές βιομηχανίες. Τι θα μπορούσε όμως να συμβεί αν αυτή η ιστορική γεωπολιτική αναγκαιότητα, η αναγκαιότητα του χωροφύλακα έχανε την σημασία της; Τι θα μπορούσε να συμβεί αν η δυτική χρήση υδρογονανθράκων περιοριζόταν σταδιακά ή, ακόμα πιο σημαντικό, αν το κέντρο του καπιταλιστικού πλανήτη (άρα και η ανάγκη για υδρογονάνθρακες) μετατοπιζόταν προς την ασία, την κίνα και όχι μόνο;

[ Συνδεθείτε για να διαβάσετε ή κατεβάσετε το pdf αρχείο ]

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Ανατολική (και κεντρική) Μεσόγειος

Αυτά συμβαίνουν… αν κάθονται πολλοί (και φαρδύκωλοι…) μαζεμένοι στη «σωστή μεριά»….

Δευτέρα 13 Μάρτη>> Όπως είναι γνωστό το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο έχει ονομάσει τις ιμπεριαλιστικές επιλογές του «σωστή πλευρά της ιστορίας»… Χαϊδευτικά «άξονας». Και οπωσδήποτε: us army… Είναι λοιπόν εύλογο ότι οι εξελίξεις που περιγράφουμε πιο πάνω προκαλούν (ανομολόγητο) εκνευρισμό στην Αθήνα∙ ίσως και κάτι ακόμα πιο έντονο. Αν οι «δυνάμεις του φωτός» δεν νικούν στο ουκρανικό πεδίο μάχης και, ακόμα χειρότερα, υποχωρούν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο απ’ την μέση Ανατολή, τότε η «σωστή πλευρά της ιστορίας» μπάζει νερά και βουλιάζει.

Αλλά σύντομα τα πράγματα θα γίνουν κάπως χειρότερα με φανερό τρόπο – στη θάλασσα, την οποία ο ελληνικός ιμπεριαλισμός (και το νο 1 εθνικό κεφάλαιο: οι εφοπλιστές) θεωρούν προνομιακό τους χώρο έως «ιδιοκτησία» τους. Το τουρκικό καθεστώς θα βγάλει σε επίσημη κοινή θέα το μίνι αεροπλανοφόρο Anadolu, με όλα του τα σέα (είχαμε προειδοποιήσει πριν 3 μήνες). Υποθέτουμε πως αυτό θα γίνει τους επόμενους 2 μήνες, και οπωσδήποτε πριν τις τουρκικές εκλογές του Μάη.

Περι τίνος πρόκειται; Το Anadolu (ναυπηγήθηκε σε τουρκικό ναυπηγείο, με σχεδιασμό και επίβλεψη από ισπανούς μηχανικούς των ναυπηγείων Navantia) είναι ένα αεροπλανοφόρο 231 μέτρων και θεωρείται «ελαφρύ», προσανατολισμένο σε αμφίβια δράση. Στον αρχικό σχεδιασμό του προβλεπόταν να κουβαλάει δέκα F-35 κάθετης απογείωσης – πέρα απ’ τα υπόλοιπα. Ως γνωστόν τα F-35 οποιασδήποτε απογείωσης απαγορεύονται απ’ την Ουάσιγκτον για την Άγκυρα, κι αυτό (όσο νάναι…) είναι μια ανακούφιση για τον ελληνικό μιλιταρισμό, που έσπευσε να χαρακτηρίσει (ανεπίσημα βέβαια…) το Anadolu «άδειο ντενεκέ»…

Αλλά τα πράγματα δείχνουν χειρότερα:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Το ουκρανικό πεδίο μάχης (ή τι να τους κάνεις τους εχθρούς όταν έχεις τέτοια αφεντικά;)

Δευτέρα 30 Γενάρη>> Ωωωω η αγαπημένη Annalena! Υπουργός εξωτερικών του γερμανικού γκουβέρνου: κήρυξε πόλεμο κατά της ρωσίας, εκ μέρους φυσικά εκείνων που εκπροσωπεί. Και στο κόμμα της, και έξω απ’ αυτό (το γερμανικό κεφάλαιο), κι ακόμα παραέξω, στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Ολόκληρη η σκέψη αυτής της γενναίας γυναίκας (αν και απατεώνισσας, αλλά το έχουμε πει: το ‘ελληνικό μοντέλο’ σκαρφαλώματος στην πολιτική σκηνή έχει γίνει διεθνές πρότυπο…), καθώς μιλούσε στην κοινοβουλευτική συνέλευση του συμβουλίου της ευρώπης πριν λίγες μέρες, ήταν η εξής:

… Το έχω ξαναπεί τις τελευταίες μέρες, ναι, πρέπει να κάνουμε περισσότερα για να υπερασπίσουμε την Ουκρανία. Ναι, πρέπει να κάνουμε περισσότερα και με τα τανκς. Αλλά το πιο σημαντικό και κρίσιμο σημείο είναι ότι το κάνουμε μαζί, και ότι δεν κατηγορούμε ο ένας τον άλλο στην Ευρώπη […blame game in Europe…] γιατί κάνουμε πόλεμο στη Ρωσία κι όχι ο ένας στον άλλο…

Υπάρχουν κατά συνέπεια δύο και μόνο δύο ενδεχόμενα. Το ένα είναι να μην την πάρει κανείς στα σοβαρά. Τότε όμως δεν παίρνει σοβαρά το μεγαλύτερο μέρος των πολιτικών βιτρινών στο Βερολίνο, που φυσικά είναι εκπρόσωποι του γερμανικού κεφάλαιου ή, έστω, κάποιων δυναμικών τμημάτων του. Οπότε ξανά υπάρχουν δύο ενδεχόμενα: είτε τα γερμανικά αφεντικά έχουν ξεμείνει από βιτρίνες και εκπροσωπούνται (επικίνδυνα!) από κάθε περαστικό, είτε το εννοούν ότι η αγαπημένη Annalena «καλά τα λέει».

Αυτό είναι έτσι κι αλλιώς το δεύτερο ενδεχόμενο. Είτε επειδή η κρίση / αναδιάρθρωση μικραίνει τα περιθώρια (παγκόσμιας) κερδοφορίας του γερμανικού κεφάλαιου, είτε επειδή η κατανάλωση παραισθησιογόνων βλάπτει σοβαρά (ίσως και για τους δύο λόγους μαζί), η αγαπημένη Annalena ΟΝΤΩΣ ετοιμάζεται (ή θα ήθελε) να εισβάλει στη ρωσία, ξεμπερδεύοντας επί τη ευκαιρία με τις εκκρεμότητες 1943. Ακόμα, βέβαια, δεν λέει στους ψηφοφόρους της ότι το δικό τους τομάρι θα καεί∙ αφήνει την δουλειά σε ουκρανούς και διάφορους άλλους μισθοφόρους.

Ως πότε;

Ο πειρασμός είναι μεγάλος. Αν αυτό θέλει το Βερολίνο, αυτό θα λάβει: ερείπια και μια σημαία στο reichstag. Είναι δυστυχώς αφέλεια ή απώθηση να νομίζει κάποιος ότι η υπ.εξ. του γερμανικού κράτους λέει, απλά, μαλακίες: κανείς δεν την απέλυσε προχτές, συνεπώς ακόμα και σε post-post-modern συνθήκες, εκδηλώνει προθέσεις, μεθοδεύσεις, σκοπούς.

Προβλέπεται: οι ώριμες (μέχρι σαπίλας) κοινωνίες του θεάματος προκαλούν και διεξάγουν full παγκόσμιους πολέμους ξεκινώντας τους «στα λόγια».  Οι σχολαστικοί βέβαια υποστηρίζουν ότι «οι υπουργοί εξωτερικών δεν έχουν αρμοδιότητα να κηρύσσουν πολέμους»… οπότε «άστη να λέει»…

Ποιοι την έχουν αυτήν την αρμοδιότητα; Μήπως οι πρωθυπουργοί; Τότε ξέρουμε, απ’ τον περασμένο Σεπτέμβρη:

Όμως και η αγαπημένη, και το ρημαδογκουβέρνο, και οι προηγούμενοι που έτρεχαν παρακαλώντας το ψόφιο κουνάβι να φτιάξει καμιά βάση παραπάνω στα μέρη μας (θυμάστε άραγε το δίδυμο των ογκόλιθων υπεξ και υπαμ της «πρώτης φοράς»;) είναι – για να το πούμε απλά – «εκτελεστικά όργανα». Ουσιαστικά δευτερεύουσας σημασίας…

Η «γραμμή» είχε προηγηθεί κατά μερικά χρόνια – και είχε ανακοινωθεί αρμοδίως:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Μέση Ανατολή: το μπλοκ της Αστάνα κινείται

Δευτέρα 2 Γενάρη>> Μπορεί οι εθνικιστές όλων των αποχρώσεων να ξημεροβραδιάζονται στα μέρη μας με το τι είπε ο «σουλτάνος» ή οι υπουργοί του… Μπορεί η εντόπια εθνικιστική δημαγωγία να παίζει μόνιμα τον σκοπό «η πατρίς κινδυνεύει»… Όταν, όμως πρόκειται για σοβαρά νεώτερα απ’ τον «αιώνιο εθνικό εχθρό» τότε ή μούγκα, ή ξεπέτα.

Μόλις πριν 2 βδομάδες (Το μπλοκ της Αστάνα ξανά – 19 Δεκέμβρη 2022) αντιπληροφορούσαμε σχετικά με επικείμενες εξελίξεις στο συριακό πεδίο μάχης. Το κείμενο είναι «ανοικτό», συνεπώς δεν χρειάζεται να το αναπαράγουμε στο σύνολο του∙ όποιος ενδιαφέρεται το βρίσκει εύκολα. Για χάρη, όμως, της σημερινής αναφοράς θυμίζουμε την προτελευταία παράγραφο:

…Ο Assad έχει αποδεχθεί (ανεπίσημα) αυτήν την προοπτική [της ανοικτής συνεννόησης με την Άγκυρα] , χωρίς να το φωνάζει. Το να είναι σε πρώτη φάση τριμερής (και να γίνει, ίσως, σε ρωσικό έδαφος) θα τον εξυπηρετούσε ιδιαίτερα. Υποτίθεται πως η μόνη του αντίρρηση είναι ότι θέλει να συναντηθεί με τον Ερντογάν μετά τις προεδρικές εκλογές στην τουρκία (18 Ιούνη 2023). Ωστόσο το «πότε» μιας τέτοιας γεωπολιτικά εντυπωσιακής συνάντησης δεν μπορεί να εξαρτηθεί απ’ τις τουρκικές εκλογές: θα επισφραγίσει μια κοινή μεθόδευση, έναν κοινό σχεδιασμό μεταξύ Άγκυρας, Δαμασκού και Τεχεράνης (με την Μόσχα σε πιο διακριτική θέση) κατά της κατοχής της ανατολικής συρίας∙ κι αυτό δεν μπορεί παρά να ταράξει τόσο την Ουάσιγκτον όσο και τους ypg συμμάχους της. Συνεπώς εγγράφεται στα χρονοδιαγράμματα, στους συσχετισμούς, στις εξελίξεις σε περισσότερα του ενός πεδία μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου – και οπωσδήποτε στο ουκρανικό (όπου επίσης η «συνεργασία πένσας» μεταξύ Μόσχας και Άγκυρας είναι σημαντική…)

Το πρώτο αξιοσημείωτο έως εντυπωσιακό βήμα αυτής της «ανοικτής συνεννόησης» έγινε, και είναι σίγουρο ότι στο Τελ Αβίβ, στην Αθήνα, στο Λονδίνο και στην Ουάσιγκτον ταράχτηκαν κάπως. Η ταραχή όλων αυτών των αφεντικών, ανομολόγητη βέβαια, είναι ένα απ’ τα σημαντικότερα γεγονότα του 4ου παγκόσμιου πολέμου στην ευρύτερη περιοχή για το 2022∙ μετά απ’ τον πόλεμο στην ουκρανία.

Στις 28 Δεκέμβρη συναντήθηκαν (σε ρωσικό έδαφος, στη Μόσχα) οι υπ.αμ. της ρωσίας (Shoigu), της τουρκίας (Akar) και της συρίας (Abbas) – μαζί με τον «επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών» της Άγκυρας (MIT) Hakan Fidan και τον αντίστοιχο της Δαμασκού (χασάπη) Ali Mamlouk. Οι δύο τελευταίοι σίγουρα δεν έχουν πάψει να έχουν μυστικές (ή όχι και τόσο μυστικές…) συναντήσεις ήδη απ’ το 2016, αν όχι νωρίτερα∙ ας πούμε λοιπόν ότι πέρα απ’ τα κυρίως καθήκοντά τους σ’ αυτό το ραντεβού η παρουσία τους ήταν απαραίτητη για τις σημαντικές λεπτομέρειες του όποιου κοινού σχεδιασμού.

Είπαμε για ταραχή. Kανείς δεν αγνοεί προθέσεις, προσανατολισμούς και μεθοδεύσεις σχετικά με την αμερικανική (plus proxies) κατοχή του 1/3 της συριακής επικράτειας και εναντίον της… Όμως, στη ζυγαριά των κινήσεων και των ελιγμών των αντιπάλων του 4ου παγκόσμιου πολέμου στο συριακό πεδίο μάχης και στην ευρύτερη Μέση Ανατολή / ανατολική Μεσόγειο, το να εμφανίζεται ανοικτά μια συμμαχία (που κατά την δική μας άποψη είναι ενεργή εδώ και χρόνια) έχει ένα πραγματικό και καθόλου συμβολικό βάρος. Το να δηλώνει μ’ αυτόν τον έμπρακτο τρόπο το μπλοκ της Αστάνα ότι «θα καταπολεμήσει την τρομοκρατία στη συρία» (και στο ιράκ), που σε πρώτο χρόνο αφορά τους proxies της Ουάσιγκτον αλλά, στην ουσία, αφορά τον δικό της στρατό κατοχής, δεν μπορεί παρά να συνεπάγεται κινήσεις και δράσεις εκ μέρους των μελών του:

… Η συριακή κρίση, το ζήτημα των προσφύγων και οι προσπάθειες για τον κοινό πόλεμο εναντίον όλων των τρομοκρατικών οργανώσεων στο συριακό έδαφος συζητήθηκαν σ’ αυτήν την εποικοδομητική συνάντηση. Οι υπουργοί άμυνας της τουρκίας, της συρίας και της ρωσίας, καθώς και οι επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών, συμφώνησαν να συνεχίσουν με τριμερείς συναντήσεις για να διασφαλίσουν την σταθερότητα της Συρίας και του συνόλου της περιοχής…

Αυτό ήταν το κοινό περιεχόμενο των ανακοινώσεων της Μόσχας και της Άγκυρας∙ η Δαμασκός κράτησε ένα ελαφρά πιο χαμηλό τόνο: η Άγκυρα φέρεται να συμφώνησε στην απόσυρση του στρατού της απ’ το συριακό έδαφος (κάτι σημαντικό για τον Άσσαντ), αλλά για να γίνει αυτό χρειάζεται χρόνος, αντικατάστασή του από συριακό στρατό, και φυσικά ο αποτελεσματικός έλεγχος των αντι-Άσσαντ ενόπλων στο Idlib, κάτι που προς το παρόν δεν φαίνεται να έχει επιτευχθεί.

Η συγκεκριμένη εκστρατεία αναστροφής των σχεδιασμών του «άξονα» για την «Νέα Μέση Ανατολή, που ουσιαστικά άρχισε το φθινόπωρο του 2015 με την εμφάνιση στης Μόσχας στο συριακό πεδίο μάχης και την δημιουργία της συμμαχίας που έχουμε ονομάσει «μπλοκ της Αστάνα» (Μόσχα, Τεχεράνη, Άγκυρα, Δαμασκός… με βοήθειες απ’ την Ντόχα και το Πεκίνο), έχει αρχίσει μεν να κλιμακώνεται όλο και περισσότερο ανοικτά αντιαμερικανικά, αλλά δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. (Να θυμίσουμε ότι για κάποια χρονική περίοδο γύρω στο 2018 το μπλοκ της Αστάνα προσπάθησε να «τραβήξει» κάποια ευρωπαϊκά κράτη (κυρίως το Βερολίνο) σ’ αυτήν την «απαγκίστρωση» τόσο της ευρύτερης Μέσης Ανατολής όσο ειδικά του συριακού πεδίου μάχης απ’ τους σχεδιασμούς του «άξονα», μέσα απ’ την προώθηση μιας πολιτικής λύσης στο «συριακό πρόβλημα», με διεθνείς εγγυήσεις. Η προσπάθεια εκείνη απέτυχε, όπως άλλωστε απέτυχε κάτι ανάλογο για το ουκρανικό πεδίο μάχης, με τις συμφωνίες Minsk1, Minsk2 και formula Steinmeyer…)

Με το φτωχό της μυαλό η ασταμάτητη μηχανή εικάζει ότι: η άσκηση όλο και πιο έντονης στρατιωτικής «πίεσης» σε βάρος της Ουάσιγκτον και των βασσάλων της στη συρία (: ypg αλλά και κάποια τμήματα των ενόπλων στο Idlib) είτε απ’ την μεριά της Άγκυρας (: ypg) είτε απ’ τη μεριά της Μόσχας και της Δαμασκού (: Idlib)∙ η άσκηση όλο και εντονότερης «πίεσης» σε βάρος των αμερικανικών βάσεων στη συρία απ’ την Τεχεράνη (από τους «φρουρούς της επανάστασης» και τους σύριους πολιτοφύλακές τους)∙ σε συνδυασμό με τον έλεγχο της αμερικανικής βουλής απ’ τους ρεπουμπλικάνους απ’ την αρχή του 2023 θα μπορούσε να έχει σαν αποτέλεσμα την ενίσχυση (στην Ουάσιγκτον) του ρεύματος που εκπροσωπούσε το ψόφιο κουνάβι: πάμε να φύγουμε από ‘κει, τι δουλειά έχουμε πια στη συρία; Η αμερικανική εξήγηση «φυλάμε τους ypg για να κλέβουν το συριακό πετρέλαιο, να κάνουν λαθρεμπόριο, να πληρώνουν μισθούς στους πολλές δεκάδες χιλιάδες ‘δημόσιους υπαλλήλους’ τους και να είναι μαζί μας, οπότε μας έρχεται πολύ φθηνότερα απ’ το να τους πληρώνουμε εμείς οι ίδιοι» μπορεί να περνάει απαρατήρητη όσο η δημαγωγική προσοχή είναι στραμμένη στην ήττα της ρωσίας. Αν, όμως, εμφανιστούν κάποια εύστοχα drones;

Αν το φτωχό μυαλό μας δεν λαθεύει, θα πρόκειται για μια σύνθετη τακτική απ’ την μεριά του μπλοκ της Αστάνα, με όχι σίγουρα αποτελέσματα. Θα δημιουργήσει όμως προβλήματα στον κατοχικό σχεδιασμό των πιο ακραία πολεμοκάπηλων του άξονα («δημοκρατικών» και νεοσυντηρητικών στις ηπα), ειδικά αν ενταθούν και γίνουν πιο εύστοχες οι επιθέσεις των ιρακινών πολιτοφυλακών στις αμερικανικές βάσεις που έχουν απομείνει στο ιράκ.

Και να τώρα τα προβλήματα που προκύπτουν (ή θα προκύψουν) για τον ελληνικό κρίκο του «άξονα»:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (mail@sarajevomag.gr) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Apartheid plus

Κατά τους ισραηλινούς φασίστες η κεντρώα Ha’aretz είναι «εφημερίδα της Hamas»… Αφού η ακτίνα δράσης του περιορίζεται, ο σύγχρονος κανιβαλισμός επιστρέφει εκεί που γεννήθηκε και τον αγάπησαν: στις δυτικές “δημοκρατίες”…

Δευτέρα 26 Δεκέμβρη>> Οι φίλοι του ρατσιστικού καθεστώτος του Τελ Αβίβ, επαγγελματίες ή όχι, νοιώθουν κάπως άβολα. Σε μια κοινωνία της οποίας η συντριπτική πλειοψηφία των υπηκόων διαφοροποιείται ιδεολογικά στο εσωτερικό της κυρίως ως προς τον βαθμό σκληρότητας και βαρβαρότητας της κατοχής επί των Παλαιστινίων, οι πρόσφατες (1η Νοέμβρη 2022) εκλογές ανέδειξαν στην εξουσία έναν συνασπισμό κομμάτων που όχι μόνο δεν έχει να ζηλέψει κάτι απ’ τις «καλύτερες παραδόσεις» του διεθνούς φασισμού, αλλά δεν έχει και κανένα λόγο να το κρύψει. Το ακροδεξιό «κοσμικό» Likud, του κανονικά-θα-έπρεπε-να-είναι-βαθιά-πίσω-απ’-τα-κάγκελα Netanyahu («φίλου κι αδελφού» του ελλαδιστάν) ήρθε πρώτο (23,4% των ψήφων, 32 καρέκλες στην 120 εδρών ισραηλινή βουλή / knesset). Και οι εταίροι στο καινούργιο γκουβέρνο είναι επίσης «εκλεκτοί», τόσο πολύ ώστε ακόμα και τα πιο σκληρά επίθετα δεν μπορούν να αποδώσουν την «αξία» τους: το κόμμα «θρησκευτικού» φασισμού Religious Zionism σε συνεργασία με το ακροδεξιό, φανατικά ρατσιστικό Otzma Yehudit και το ακροδεξιό Noam (10,85% και 14 θέσεις), το επίσης «θρησκευτικό» Shas (8,25% και 11 θέσεις), το εξίσου «θρησκευτικό» United Torah Judaism (5,88% και 7 θέσεις): αυτή είναι η ακροδεξιά κυβερνητική κομματική εξάδα στο Τελ Αβίβ, εκπροσωπώντας το καθόλου ευκαταφρόνητο 48,4% των ψηφοφόρων.

Με τέτοια σύνθεση ανάλογη πρέπει να είναι η κατανομή των νευραλγικών πόστων, έτσι δεν πάει; Έτσι, για παράδειγμα, ο Itamar Ben-Gvir, γνωστός παρακρατικός «έποικος» στη κατεχόμενη Δυτική Όχθη (αρχηγός του Otzma Yehudit: «εβραϊκή δύναμη») έγινε υπουργός δημόσιας τάξης / εθνικής ασφάλειας∙ ενώ ο σύμμαχός του Bezalel Smotrich (του Religious Zionism) έγινε υπουργός άμυνας «υπεύθυνος για τους οικισμούς και τις άκτιστες περιοχές» (της Δυτικής Όχθης)… Για τον ακόμα πιο γρήγορο και βίαιο εποικισμό της…

Με τα όσα υφίστανται ήδη εδώ και δεκαετίες (κι όλο και πιο συστηματικά εδώ και μήνες) οι Παλαιστίνιοι της κατεχόμενης Δυτικής Όχθης δεν μπορούν ίσως να φανταστούν τι χειρότερο μπορεί να τους περιμένει. Αλλά οι προαγωγοί και οι εκτελεστές του ισραηλινού partheid μπορούν πάντα να σκεφτούν και να μεθοδεύσουν «κάτι παραπάνω». Και οι διεθνείς δυτικοί υποστηρικτές τους, κρατικοί και παρακρατικοί, θα πρέπει να κάνουν ακόμα πιο έντονα ότι «δεν βλέπουν», ότι «δεν ξέρουν» και ότι «δεν καταλαβαίνουν».

Ο γνωστός δημοσιογράφος Jonathan Cook σημείωνε μεταξύ άλλων στις 6 Δεκέμβρη:

… Η μόνιμη πλέον κατοχή θα διοικείται από ηγέτες εποίκων. Και θα είναι αυτοί που θα καθορίζουν την πολιτική τόσο για την αστυνομία εντός Ισραήλ όσο και για την συνοριακή αστυνομία που δρα κυρίως στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη και στην Ανατολική Ιερουσαλήμ.

Το δόλιο επιχείρημα ότι υπάρχει κάποιο είδος διαχωριστικής γραμμής μεταξύ του «κυρίως Ισραήλ» και των κατεχόμενων περιοχών, με την μια μεριά να είναι μια πρότυπη δημοκρατία που διοικείται από πολιτικούς και την άλλη να είναι η απαραίτητη «ζώνη ασφαλείας» που διαχειρίζεται ο στρατός, θα καταρρεύσει.

Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι πολύ ξεκάθαρο: το Ισραήλ και οι κατεχόμενες περιοχές λειτουργούν σαν ενιαίος πολιτικός χώρος, όπου οι νόμιμοι φασίστες ελέγχουν, καταπιέζουν, εκκαθαρίζουν και σκοτώνουν τους Παλαιστίνιους χωρίς να κάνουν διακρίσεις ανάμεσα σε «πολίτες» και υποκείμενα της κατοχής.

Αυτό ακριβώς απαιτούσαν εδώ και καιρό οι Ben–Gvir και Smotrich και οι οπαδοί τους. Υποστηρίζουν ότι η αποκαλούμενη «πράσινη γραμμή» που διαχωρίζει την επίσημη ισραηλινή επικράτεια απ’ τις κατεχόμενες περιοχές είναι μια επικίνδυνη αυταπάτη, και ότι οι ισραηλινοί δεν πρέπει να απολογούνται όταν κυβερνούν με ατσάλινη γροθιά την «γη της επαγγελίας».

Αυτή η άποψη κέρδισε στις εκλογές…. Οι ακροδεξιοί, συχνά σε συνεργασία με την αστυνομία, κτυπούν και κυνηγούν τους Παλαιστίνιους στις ελάχιστες περιοχές εντός Ισραήλ όπου ο εθνοτικός διαχωρισμός δεν είναι ακόμα απόλυτος – αυτό που το Τελ Αβίβ αποκαλεί παραπλανητικά «μεικτές πόλεις». Και η ακροδεξιά εξαπλώνεται σταθερά στην αστυνομία, όπως νωρίτερα έκανε στον στρατό.

… Οι δυτικές πρωτεύουσες θα συνεχίσουν αναμφίβολα να υπερασπίζονται το ισραηλινό απαρτχάιντ ως «φάρο της δημοκρατίας», αφού είναι πολύ πολύτιμο περιουσιακό στοιχείο στη Μέση Ανατολή για να θυσιαστεί. Αλλά ο μύθος ενός «δημοκρατικού Ισραήλ» γίνεται όλο και πιο δύσκολο να διατηρηθεί. Οι Ben–Gvir και Smotrich μπορεί να είναι το τελευταίο καρφί στο φέρετρό του.

Τόσο τα αφεντικά των δυτικών ολιγαρχιών όσο και οι αγαπημένοι τους φασίστες μπορούν να ζήσουν μια χαρά ακόμα και χωρίς «μύθους περί δημοκρατίας». Γιατί πλέον (κι αυτό αρνούνται ακόμα να το καταλάβουν οι όποιοι αιχμάλωτοι των δυτικών ολιγαρχιών) η συστημική βία (όχι πάντα σωματική αλλά πάντα συναισθηματική, αισθητική, διανοητική και ψυχολογική) θα γίνεται όλο και πιο συμπαγής στο εσωτερικό αυτών των «δημοκρατιών»: τα εισιτήρια της μετάβασης στους παραδείσους της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, στις «νέες κανονικότητες», θα είναι ματοβαμμένα.

Πάντα έτσι γινόταν… Γι’ αυτό ακριβώς (ή, πιο σωστά και γι’ αυτό) οι αγνοούμενοι, οι περιθωριοποιημένοι, οι «να ξεμπερδεύουμε με δαύτους», στην Παλαιστίνη και οπουδήποτε αλλού, κουβαλούσαν και κουβαλούν πάνω τους το σήμα του κινδύνου – για όλους…

Το σήμα κινδύνου που οι πρωτοκοσμικοί απωθούν.