Tag: εξωτερική πολιτική

Menteşe

Σάββατο 3 Φλεβάρη. Δεν είναι “πόρτα”. Δεν είναι “παράθυρο”. Είναι μεντεσές. Γεωπολιτικός μεντεσές. “Μεταξύ της Ευρώπης και της ευρύτερης γειτονιάς”.

Αυτή είναι η άποψη του αμερικάνου πρεσβευτή στην Αθήνα – για την αξία του ελλαδιστάν. Δεν είμαστε εξοικειωμένοι με την τεχνική ορολογία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού· θα πρέπει να έχουν εξελιχθεί εκεί στην Ουάσιγκτον… Δεν φαίνεται όμως ότι κοτζάμ αξιωματούχος διάλεξε λάθος λέξη· κι ας αφήσουμε ότι κανένας φαιορόζ ή μείζον αντιπολιτευόμενος δεν στράβωσε. “Μεντεσές”;

Το συγκεκριμένο εξάρτημα συνδέει κάτι σταθερό με κάτι κινούμενο, για την ακρίβεια με κάτι που στρέφεται. Το σταθερό είναι το κούφωμα, το κινούμενο είναι το φύλλο (της πόρτας, του παράθυρου). Συνεπώς η πιο πρόσφατη αμερικανική ιδέα είναι ότι η ευρώπη είναι το “κούφωμα” και “η ευρύτερη γειτονιά” (θα) ανοίγει και θα κλείνει. Και το ελλαδιστάν είναι ο “γεωπολιτικός μεντεσές”.

Πως; Το είπε αλλού στη συνέντευξή του ο Geoffrey Pyatt: λόγω της νατοϊκής βάσης στη Σούδα. Η οποία, προφανώς, δεν είναι «μεντεσές». Είναι, μάλλον, το χέρι. Που «ανοίγει» το φύλλο· ή προσπαθεί να το κρατήσει μην κλείσει. Που «ανοίγει» (στον αμερικανικό στρατό και στους συμμάχους του) την ανατολική Μεσόγειο και τη μέση Ανατολή· ή την κρατάει, να μην «κλείσει».

Δεν φαίνεται να είναι και η καλύτερη θέση για ένα κράτος / κεφάλαιο / κοινωνία που νοιώθει «χρυσή βίδα» του σύμπαντος να πέσει στην κατάσταση «μεντεσές». Έχει όμως ένα καλό – κι αυτό είναι, υποθέτουμε, που ευχαρίστησε τους φαιορόζ. Θέλει λάδωμα – για να δουλεύει.

«Λαδάκι»…

 

Η πολιτική σαν ενοχή 1

Σάββατο 3 Φλεβάρη. … Δεν υπάρχει “μακεδονικό έθνος”, “μακεδονική γλώσσα”, “μακεδονικός λαός”. Είναι ανιστόρητα όλα αυτά, αυτά είναι η βάση του αλυτρωτισμού, αυτά εγείρουν και ζητήματα μειονότητας, άρα και διεκδικήσεων και δήθεν υπεράσπισης δικαιωμάτων…

Αυτή είναι η άποψη του Περισσού (εκφρασμένη ξανά και ξανά): όταν ζεις μόνιμα στο παρελθόν (και στις όποιες “εθνικές ενοχές”) καταλήγεις να γίνει δεξιότερος των δεξιών. Αλλά αυτό (και αυτό) δεν έχει καμία σχέση με οποιοδήποτε, έστω και φαντασιακό, ταξικό απελευθερωτικό προσανατολισμό.

Ποιο είναι το πρόβλημα του κκε, και γιατί παίρνει τόσο αντιδραστικές θέσεις αρνούμενο την ύπαρξη μακεδονικής γλώσσας και εθνικού αυτοπροσδιορισμού, πράγμα που σημαίνει πολλά; Το πρόβλημά του είναι η ιστορία του, την οποία δεν θέλει να κρίνει, ειδικά αν αφορά τον Ζαχαριάδη. Πιο συγκεκριμένα το πρόβλημά του είναι η 5η ολομέλεια της κεντρικής επιτροπής του, στις αρχές του 1949. Αντιγράφουμε απ’ τον “ριζοσπάστη” της 17ης Γενάρη του 1997 κρατώντας τον τονισμό του πρωτότυπου:

… Είναι ευρύτερα γνωστό ότι με τις αποφάσεις της η 5η Ολομέλεια άλλαξε τη θέση του ΚΚΕ, για το Μακεδονικό, που μέχρι τότε ήταν “πλέρια ισοτιμία στις μειονότητες που ζούσαν στην Ελλάδα”, με τη θέση για αυτοδιάθεση των Σλαβομακεδόνων. Συγκεκριμένα, στην πολιτική απόφαση της Ολομέλειας αναφερόταν: “Στη Βόρεια Ελλάδα ο μακεδονικός (σλαβομακεδονικός) λαός τα ‘δωσε όλα για τον αγώνα και πολεμά με μια ολοκλήρωση ηρωισμού και αυτοθυσίας που προκαλούν το θαυμασμό. Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι σαν αποτέλεσμα της νίκης του ΔΣΕ και της λαϊκής επανάστασης, ο μακεδονικός λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του έτσι όπως το θέλει ο ίδιος, προσφέροντας σήμερα με το αίμα του για να την αποχτήσει. Οι Μακεδόνες κομμουνιστές στέκονται πάντα επικεφαλής στην πάλη του λαού των. Ταυτόχρονα, οι Μακεδόνες κομμουνιστές πρέπει να προσέξουν τις διασπαστικές και διαλυτικές ενέργειες που ξενοκίνητα σοβινιστικά και αντιδραστικά στοιχεία αναπτύσσουν, για να διασπάσουν την ενότητα ανάμεσα στο μακεδονικό (σλαβομακεδονικό) και τον ελληνικό λαό, διάσπαση που μόνο τον κοινό τους εχθρό, το μοναρχοφασισμό και τον αμερικανοαγγλικό ιμπεριαλισμό θα ωφελήσει. Παράλληλα, το ΚΚΕ πρέπει ριζικά να βγάλει απ’ τη μέση όλα τα εμπόδια, να χτυπήσει όλες τις μεγαλοελλαδίτικες σοβινιστικές εκδηλώσεις και τα έργα, που προκαλούν δυσαρέσκεια και δυσφορία μέσα στο μακεδονικό λαό και έτσι βοηθούν τους διασπαστές στην προδοτική δράση τους, ενισχύουν το έργο της αντίδρασης. Ο σλαβομακεδονικός και ελληνικός λαός μόνον ενωμένοι μπορούν να νικήσουν. Διασπασμένοι μόνον ήττες μπορούν να πάθουν. Γι’ αυτό η ενότητα στην πάλη των δύο λαών πρέπει να φυλάγεται σαν κόρη οφθαλμού και να ενισχύεται και να δυναμώνει σταθερά και καθημερινά“. (“Επίσημα Κείμενα ΚΚΕ”, τόμος 6ος, σελ. 337-338).

…

Η θέση της 5ης Ολομέλειας για το Μακεδονικό, σε ό,τι αφορά το ΚΚΕ, έχει μια μικρή προϊστορία στην οποία αξίζει ν’ αναφερθούμε, ώστε ο αναγνώστης να έχει πληρέστερη γνώση του θέματος. Τον Οκτώβρη του 1948 δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Δημοκρατικός Στρατός” ένα άρθρο του αντισυνταγματάρχη του ΔΣΕ Παντελή Βαϊνά με τίτλο “Ο Δημοκρατικός Στρατός και οι Σλαβομακεδόνες”. Στο άρθρο αυτό γινόταν μια ιστορική αναδρομή στους κοινούς αγώνες ελλήνων και Σλαβομακεδόνων, υπογραμμιζόταν η συμβολή των τελευταίων στον αγώνα του ΔΣΕ και ανάμεσα στα άλλα τονιζόταν το εξής: “Μέσα στην καινούρια λαϊκοδημοκρατική Ελλάδα που ανοικοδομείται πάνω στα ερείπια, που άλλοι συσσώρευσαν, ο σλαβομακεδονικός λαός θα βρει την ισοτιμία, ισονομία, ισοπολιτεία και θα βρει τον καιρό ν’ αναπτύξει τον καινούριο εθνικό του πολιτισμό”. (Βλέπε ολόκληρο το άρθρο: Περιοδικό “Δημοκρατικός Στρατός”, έκδοση Ριζοσπάστη 1996, τόμος Α, σελ. 408-412).

Στο άρθρο αυτό απάντησε ο Ν. Ζαχαριάδης, με σημείωμα που δημοσιεύτηκε στο ίδιο περιοδικό – τεύχος 12, Δεκέμβρης 1948 – και έφερε για υπογραφή ένα “Κ”. Στην απάντησή του αυτή, μεταξύ άλλων, ο Ζαχαριάδης έλεγε: “Ο μακεδονικός λαός θα αποκτήσει μια ανεξάρτητη, κρατικά ενιαία και ισότιμη θέση στην οικογένεια των λεύτερων λαϊκοδημοκρατικών λαών στα Βαλκάνια, στην οικογένεια αυτή, όπου αύριο θα ανήκει και ο ελληνικός λαός με τη Λαϊκή Δημοκρατία. Γι’ αυτή την ανεξάρτητη κρατικά ενιαία και ισότιμη θέση παλεύει σήμερα και ο μακεδονικός λαός της Μακεδονίας του Αιγαίου και βοηθά με όλη του την ψυχή, με όλα του τα μέσα, τον ΔΣΕ, τόσο που ξεσηκώνει το θαυμασμό για το μεγαλείο και το ολοκαύτωμα της προσπάθειάς του” (στο ίδιο, σελ. 528).

Είναι φανερό, ότι αυτή η θέση του Ζαχαριάδη υπονοούσε τη δημιουργία ενιαίου μακεδονικού κράτους στα πλαίσια μιας λαϊκοδημοκρατικής – σοσιαλιστικής Βαλκανικής Ομοσπονδίας Κρατών. Πρέπει, όμως, να πούμε ότι αυτή η θέση ούτε εμφανίστηκε, ούτε συζητήθηκε και πολύ περισσότερο δεν υιοθετήθηκε στην 5η Ολομέλεια. Η θέση αυτή είναι εντελώς διάφορη απ’ αυτή που η Ολομέλεια υιοθέτησε και, όπως θα δείξουμε στη συνέχεια, το ΚΚΕ την πολέμησε, όταν επιδίωξαν να την προωθήσουν οι σλαβομακεδονικές οργανώσεις.

Η πολιτική σαν ενοχή 2

Σάββατο 3 Φλεβάρη. Δεν ξέρουμε τι είναι και τι δεν είναι φανερό για άλλους, εμείς ωστόσο καταλαβαίνουμε τα εξής:

Α) Ότι το 1949 υπήρχαν (σλαβο) μακεδόνες κατά το κκε (πράγμα που όντως συνέβαινε!), και μέσα στην ελληνική επικράτεια.

Β) Η αλλαγή της προηγούμενης θέσης του κκε (για “πλήρη ισοτιμία των μειονοτήτων εντός ελλάδας”) και η στροφή του σε υποστήριξη ή, έστω, αναφορά στην πλήρη εθνική αποκατάσταση του μακεδονικού λαού (την δημιουργία, δηλαδή, μακεδονικού εθνικού κράτους σε εδάφη της ελληνικής επικράτειας) ήταν μια ξεκάθαρα καιροσκοπική επιλογή: στα τέλη του 1948 και στις αρχές του 1949 ο δημοκρατικός στρατός είχε ουσιαστικά ηττηθεί, βρισκόταν στριμωγμένος σε ορεινές περιοχές της βορειοδυτικής ελλάδας, συνεπώς είχε ανάγκη την υποστηρίξη των ντόπιων. Που ήταν, σε μεγάλο βαθμό, σλαβομακεδόνες.

Γ) Το 1997, όταν το κκε δεν είχε καμία “πίεση”, δεν υποστήριζε “ήταν λάθος η απόφαση, αφού ΔΕΝ υπήρχαν σλαβομακεδόνες, είχαμε τσίμπλες στα μάτια”… Δεν έλεγε αυτό που υποστηρίζει τώρα….

Η πολιτική σαν ενοχή 3: “νερό στο μύλο της αντίδρασης”!

Σάββατο 3 Φλεβάρη. Μια καιροσκοπική επιλογή είναι μια καιροσκοπική επιλογή… Δεν θα ξεκινήσουμε τώρα συζήτηση επί του αν ήταν σωστή ή λάθος το 1949· η ιστορία έχει τις δικές της αποδείξεις. Μια καιροσκοπική επιλογή (οποιαδήποτε) είναι τίμιο και σωστό να δείχνεται, έστω εκ των υστέρων και με ψυχραιμία, σαν τέτοια· η αυτοκριτική είναι καθήκον. “Μόνο οι νεκροί δεν κάνουν λάθη” – είπε κάποτε κάποιος Λένιν…

Δεν φαίνεται να τα έχει βρει, αυτοκριτικά, με την ιστορία του το κκε. Και προτιμάει, τώρα, να “εξαφανίσει” την ύπαρξη και της μακεδονικής γλώσσας, και της εθνότητας, ακόμα κι αν πρόκειται για ένα άλλο κράτος, προκειμένου να ξορκίσει το ενδεχόμενο, αν έπαιρνε μια διαφορετική θέση, να κατηγορηθεί ότι ξαναζεσταίνει εκείνη την παλιά απόφαση, της 5ης ολομέλειας.

Προτιμάει να υιοθετήσει την ρατσιστική και πολεμοχαρή στάση των φασιστών και του ελληνικού βαθέος κράτους. Διότι αν ΔΕΝ υπάρχει μακεδονική εθνότητα, αν ΔΕΝ υπάρχει μακεδονική γλώσσα, τότε γιατί να υπάρχει, εδώ και 27 χρόνια, δημοκρατία της μακεδονίας;

Προσπαθώντας να κρατήσει στη ντουλάπα τους ιστορικούς του δαίμονες (αντί να κλείσει έγκαιρα το θέμα αυτοκριτικά και, σήμερα, να έχει μια στάση στοιχειωδώς λογική) το κκε γίνεται δεξιότερο της δεξιάς, επί του θέματος (τα περί “μη ένταξης στο νατο” είναι φτηνές σάλτσες). Μόνο που παρά την φιλότιμη προσπάθεια παραμένει εκτεθειμένο. Οι ντόπιοι φασίστες κάθε είδους και απόχρωσης, όχι μόνο σήμερα ή το 1992, αλλά πάντα έλεγαν ότι “αυτοί δεν υπάρχουν”…. Οι ντόπιοι φασίστες, σαν κρατικοί μηχανισμοί, προσπάθησαν να εξαφανίσουν την όποια σλαβομακεδονική μειονότητα στη βόρεια ελλάδα, καταπιέζοντάς την συστηματικά, απειλώντας την, απαγορεύοντας την γλώσσα (και τα λόγια στα τραγούδια), κλπ κλπ. Τώρα το κκε τους σεγοντάρει: … αυτά εγείρουν και ζητήματα μειονότητας, άρα και διεκδικήσεων και δήθεν υπεράσπισης δικαιωμάτων… “Δήθεν”;

Οι φασίστες είναι “συνεπείς” με τον εθνο/ρατσισμό τους…. Μένει στο κκε να εξηγήσει που “χάθηκε” εκείνη η εθνότητα και εκείνη η γλώσσα που υπήρχε το 1948 και το 1949 – που υπήρχε απ’ τον 19ο αιώνα, με συλλογική συνείδηση του εαυτού της.

Ποιος την εξαφάνισε…

Κατουριέται η Ιστορία;

Παρασκευή 2 Φλεβάρη. Αν είχε θεσμοθετηθεί στην ελλάδα (μπορεί και ειδικά στην ελλάδα) η ευθανασία για ανθρωπιστικούς λόγους (όπως έγκαιρα είχαν προπαγανδίσει μερικοί «inside punk» σύντροφοι) τότε α) το μεθαυριανό συλλαλητήριο για την πάρτη του θα έχανε ένα κεντρικό «ομιλητή» (αν τα καταφέρει), αλλά β) η Ιστορία θα έχανε έναν λόγο να κρατάει το στομάχι της…

Ο εθνικός Μίκης είναι κάτι σαν τους γκράδες του Α παγκόσμιου: παριστάνει ότι λειτουργεί μόνο υπό τον όρο της εθνικιστικής καθήλωσης σε κάποιο “έπος”· και υπό κατάλληλες συνθήκες θερμοκρασίας, υγρασίας και ατμοσφαιρικής πίεσης. Έχουν πάει στον άλλο κόσμο πολύ καλύτεροί του, αλλά «εθνικό κεφάλαιο» σαν το δικό του δεν βρίσκει το έθνος. Θα το διατηρούσε ακόμα και σαν μούμια. Εν ανάγκη. (Όπως τώρα).

Η έκθεση των jombie στο κέντρο των εθνικιστικών φαντασιώσεων έχει κάτι από αλληγορία και κάτι από απελπισία. Ο jombie Μίκης μοστράρεται σαν «εγγύηση» του ότι δεν είναι φασίστες οι φασίστες – λες και ο ελληνικός εθνικισμός, η ελληνική συμμετοχή στη σφαγή των βοσνίων, η ελληνοσερβική φιλία, και το «σύνορα με τη σερβία» στα ‘90s δεν ήταν uniparty – διακομματική… Η απελπισία, εν προκειμένω, είναι η προσπάθεια να σβήσει το παλιό αίμα απ’ την φρεσκαρισμένη εθνική φαγούρα (δες το video «Kill ‘em all”…)

Η αλληγορία έγκειται στην επιβεβαίωση του απεγνωσμένου εθνικού βλέμματος προς το παρελθόν, προς τα 80 χρόνια του Αθηναϊκού «χρυσού αιώνα», 4 αιώνες προ χριστούλη (και σχεδόν 2400 χρόνια από τώρα…), που αποτελεί τον γενέθλιο μύθο και την γενέθλια νομιμοποίηση του νέου ελληνικού κράτους. Πατρίδα μας είναι η παιδική μας ηλικία: οι εφευρέτες του συνθήματος δεν μπορούσαν να διανοηθούν πόσο εθνικά αληθινή ήταν αυτή η φράση που σκέφτηκαν! Κάθε φορά που οι έλληνες θέλουν να δαγκώσουν άλλους ξεκινούν με το «ξερεις, ρε, ποιος είμαι εγώ;»!!! Είναι σχεδόν σίγουρο ότι έχουν υπάρξει enfant terrible!!!

Μια μικρή εξέλιξη της γενετικής ή της λέιζερ αναπαράστασης, και στο επόμενο συλλαλητήριο τέτοιου είδους guest stars θα είναι ο μεγΑλέκος και ο Κώστας ο ΙΑ ο Παλαιολόγος (ο επονομαζόμενος και «μαρμαρωμένος» αν και διίστανται οι απόψεις για το ποιος μαρμαρώθηκε). Σε κάθε περίπτωση «δώστε epic και μελόδραμα στο λαό και πάρτε του την ψυχή».

Ας το ομολογήσουμε: η θεία Λίτσα έχει μερακλώσει – και έχει ξεφύγει. Πηγαίνει πάνω κάτω τραγουδώντας «όλη η δόξα, όλη η χάρη, άγια μέρα ξημερώνει…». Παρότι χειρονομεί εκνευριστικά, αυτό είναι το μικρότερο πρόβλημα. Το μεγαλύτερο είναι ότι έχει απογειωθεί: σκαρφαλώνει στα κεραμίδια κουνώντας την σημαία του Βυζαντίου. Ουρλιάζει επίσης ότι ο «μπέμπης είναι μπέμπης και θα τον βαφτίσω όπως πρέπει».

Πόσο να αντέξουν και τα κεραμίδια; Έχουν σπάσει τα μισά – λόγω «ειδικού βάρους». Περιττό να πούμε ότι οι γάτοι και οι γάτες της γειτονιάς τα έχουν πάρει στο κρανίο με τη θεία Λίτσα. Και θα κατέβουν (απ’ ότι λένε) στα αντι-βαφτίσια.

Όμως έτσι είναι η εθνική υπερηφάνεια: μπάζει από παντού. Αλλά το εθνικά μικροαστικό πρέπον που συμπυκώνεται στο πανάρχαιο «απ’ έξω κούκλα, από μέσα πανούκλα» είναι το «δεν τρέχει τίποτα» – ενώ τρέχουν τα πάντα… Τα έχει κάνει άμμο τα κεραμίδια η θεία Λίτσα, αλλά συνεχίζει το βιολί της….

Όσο για την Ιστορία; Ε, κατουριέται… (απ’ τα γέλια). Και η βίβλος των ρεκόρ ετοιμάζεται να καταγράψει την ελληνική συμβολή στο σπορ του μαζικού δημόσιου αυνανισμού· όπου πάντως υπάρχει μεγάλος διεθνής ανταγωνισμός στις μέρες μας… Χρειάζεται ακόμα μεγαλύτερη προσπάθεια συνέλληνες!!!

(φωτογραφία: Όπου δεν εμφανίζεται ο μεγΑλέκος ή ο Λεωνίδας, σκάει ο Κολοκοτρώνης. Για τον Αχέροντα δεν υπάρχουν προσκλήσεις… )

Αυτόματη μετάφραση

Παρασκευή 2 Φλεβάρη. Το ότι ο υπ.εξ. της δημοκρατίας της μακεδονίας υποστηρίζει ότι η μακεδονική γλώσσα είναι μια αναγνωρισμένη γλώσσα της οικογένειας των σλαβικών γλωσσών, πράγμα που σημαίνει ότι η ελληνική εθνική λεξιπλασία δεν μπορεί να την απαγορεύσει, είναι σωστό. Απόλυτα σωστό. Κι αν οι έλληνες δυσκολεύονται να το αναγνωρίσουν, ίσως πρέπει να δοκιμάζουν να βελτιώσουν τα αγγλικά τους (πάνω απ’ το πρωθυπουργικό επίπεδο): δυστυχώς γι’ αυτούς και τα αγγλικά είναι μια αναγνωρισμένη γλώσσα (κι όχι, απλά, ένα τυρρανικό φροντιστήριο), που μιλιέται διεθνώς. Και δεν είναι, καν, η μοναδική αναγνωρισμένη…

Αλλά το ερώτημα της μακεδονικής γλώσας θα ήταν απαντημένο για τους γρεκούς (greeks) αν είχαν στοιχειώδη επίγνωση για το πόσες αλβανικές, τούρκικες, περσικές, γαλλικές, ιταλικές και αγγλικές λέξεις έχουν τα δικά τους “καθαρόαιμα” ελληνικά. Γιατί οι λέξεις και τα νοήματα (αλλά, ίσως, όχι τα εθνικά γαυγίσματα!… πράγματι, η εθνική λέξη / αρετή «μαλάκας» διεκδικεί παγκόσμιο μονοπώλιο!) έχουν κι αυτό το ελάττωμα: δεν καταλαβαίνουν ούτε από σύνορα ούτε από ιδιοκτησίες.

Εν τω μεταξύ, σε λιγότερο από τρία χρόνια, τα «αμετάφραστα ονόματα» (που μοιάζουν στους καθυστερημένους σα σανίδα εθνικής σωτηρίας) θα μεταφράζονται αυτόματα στις οθόνες και στα ακουστικά των smart phones τους.

Συμβαίνει ήδη – αν δεν το έχουν πάρει χαμπάρι…

Ο χνουδωτός λαός

Παρασκευή 2 Φλεβάρη. Στις 5 Ιούλη του 2015 ο ελληνικός λαός, ταρατατζούμ ταρατατζούμ, πήγε να ψηφίσει σ’ ένα δημοψήφισμα (δημοψήφισμα: αποφαίνεσαι με ένα “ναι” ή ένα “όχι”…) για να απαντήσει σ’ ένα ερώτημα:

Α) Περί ενός σχεδίου / πρότασης (Γιούνκερ) που δεν υπήρχε, καθότι είχε αποσυρθεί·

Β) Αγνοώντας παντελώς, καν και καν, αυτό το πρώην σχέδιο / πρόταση·

Γ) Με μια ψυχοσυναισθηματική “πανδαισία”, σκέτη ντόπα, σκηνοθετημένη έτσι ώστε να σκοτεινιάσει οποιοδήποτε ίχνος λογικής σε όσους είναι επηρρεπείς στα μελοδράματα· δηλαδή σ’ αυτό που λέγεται “εθνική ψυχή”·

Δ) Με μια προετοιμασία ουσιαστικά εκτός νόμου·

Ε) Με ένα ψηφοδέλτιο φαλκιδευμένο αισθητικά.

Αλλά πήγε! Και ψήφισε!!Έβγαλε τον γκαϊλέ του… Εκ των υστέρων, ειδικοί και ανειδίκευτοι, βρήκαν κάθε είδους επιχείρημα για να δικαιολογήσουν την είτε έτσι είτε αλλιώς “ψήφο του λαού” – δηλαδή το γεγονός ότι όχι μόνο καταδέχτηκε αλλά πανηγύρισε κιόλας την υποτίμησή του και τους συναισθηματικούς εκβιασμούς που αγάπησε, αν και ήταν σε βάρος του, συμμετέχοντας με την “δυναμη της ψήφου” του. Άτομο άτομο, πρόσωπο πρόσωπο, παρέα παρέα… Για τις ανάγκες εκείνης της “έκφρασης της άμεσης δημοκρατίας” (όπως υποστήριξαν διάφοροι ανόητοι) έγινε σκοτωμός: φιλίες χάλασαν, οικογένειες έγιναν κώλος (έστω προσωρινά). Κανείς δεν είχε το κουράγιο να πει: είμαστε παντελώς και βαθιά ηλίθιοι που απαντάμε σε στημένες και ψυχοεκβιασμένες ερωτήσεις! Να μην το ξανακάνουμε…

Για τον ίδιο “λαό” πρόκειται, δεν άλλαξε. Για την ίδια απύθμενη μικροαστική διανοητική σαβούρα πρόκειται, δεν άλλαξε. Για την ίδια λούμπεν έπαρση και αλαζονεία πρόκειται, δεν άλλαξε. Για τα ίδια εθνικά κόμπλεξ πρόκειται, δεν άλλαξαν.

Οι ειδικοί και οι ανειδίκευτοι, εν τω μεταξύ, συνεχίζουν να βγάζουν το παντεσπάνι τους γλύφοντας τον “λαό”. Όχι, δεν είναι φασίστες, ντροπή να τους λέτε έτσι – αποφαίνονται... Σωστά. 350 με 380 χιλιάδες ψηφίζουν και ξαναψηφίζουν βοθρολύματα… 180 με 200 χιλιάδες έχουν ψηφίσει και ξαναψηφίσει ψεκασμένους. Σύνολο από 530 έως 580 χιλιάδες πατενταρισμένοι φασίστες… Χώρια τα παιδιά τους που δεν ψηφίζουν μεν, αλλά κατεβαίνουν στο δρόμο αν τα πάρουν μαζί τους…Χώρια οι “υγιείς πατριώτες” που είναι η εφεδρεία των “άρρωστων”, καθότι αυτοί οι τελευταίοι είναι ναζί, αλλά τυλιγμένους με την γαλανόλευκη δεν τους ξεχωρίζεις… Χώρια οι οπαδοί του “έχω 600 δισεκατομμύρια”…

Αλλά αυτοί, όταν γίνονται “εθνικά συλλαλητήρια”, εξαφανίζονται… Ανοίγει η γη και τους καταπίνει… Όσοι συμμετέχουν είναι … “άλλοι”… Αγνοί, αθώοι (αλλά κάπως ξεγελασμένοι). Βλαμμένοι δηλαδή, σαν την θεία Λίτσα – αλλά δεν πρέπει να τους το πούμε…

Κάπου μακριά, στο αφγανιστάν

Παρασκευή 2 Φλεβάρη. Ενόσω το ελλαδιστάν βράζει στο ζουμί του (καθόλου πρωτότυπο!) κάπου μακριά, στην κεντρική ασία, υπάρχουν εξελίξεις που μπορεί να επηρεάσουν και το δικό του μέλλον· όχι υποχρεωτικά προς έναν “εθνικό θρίαμβο”.

Κάνοντας επίδειξη δύναμης οι ταλιμπάν έκαναν τις τελευταίες εβδομάδες δύο φονικές επιθέσεις στις καλύτερα φρουρούμενες περιοχές της πρωτεύουσας Καμπούλ. Στο κέντρο της. Από δίπλα εμφανίστηκε και ο ασήμαντος isis του αφγανιστάν, με την εύκολη αλλά επίσης φονική μέθοδο του «βομβιστή αυτοκτονίας».

Η δράση των ταλιμπάν είναι πονοκέφαλος για την αμερικανική κατοχή· η δράση του isis ευλογία. Οι ταλιμπάν είναι μια μαζική οργάνωση στο αφγανιστάν· ο isis είναι ένα ξένο στοιχείο που καλύπτει η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της ώστε να έχουν μια «αντιτρομοκρατική δικαιολογία» για συνέχιση της κατοχής τμημάτων του αφγανιστάν.

Έτσι, οι όποιες δράσεις του isis χρησιμεύουν για να δικαιολογήσουν το (χωρις plan b) σχέδιο της Ουάσιγκτον για φρεσκάρισμα των αρβυλών της στα υψίπεδα του Ινδοκούς· ενόσω οι επιθέσεις των ταλιμπάν δείχνουν προς την έξοδό της.

Μέσα στα δυτικά, πρωτοκοσμικά «σκοτάδια της δημοσιότητας», οι φανερές ή όχι επαφές των εχθρών της Ουάσιγκτον συνεχίζονται περί το αφγανιστάν. Για παράδειγμα, στις 31 Γενάρη, ο ειδικός απεσταλμένος του πακιστανικού υπ.εξ. Tansim Aslan συναντήθηκε στη Μόσχα με τον ρώσο υφ.υπ.εξ. Igor Morgylov. Με θέμα το αφγανιστάν και την “αντιμετώπιση της τρομοκρατίας”. Στην αργκώ αυτών των ραντεβού “τρομοκράτες” δεν είναι οι ταλιμπάν· αυτοί, ακριβώς, που θέλει να εξοντώσει (προς το παρόν…) η Ουάσιγκτον. Χωρίς, όμως, να μεταφέρει εκεί τις πάνω από 200.000 στρατιώτες που θα χρειάζονταν γι’ αυτήν την δουλειά…

Μπορεί ο αφγανικός κρίκος της μεγάλης γραμμής αντιπαράθεσης, που αρχίζει απ’ την μέση Ανατολή (και την ανατολική Μεσόγειο πλέον) και φτάνει ως τον δυτικό Ειρηνικό να μην έχει σπάσει ακόμα, όμως το μεταλλό του πριονίζεται συστηματικά. Για τον αμερικανικό και τον ισραηλινό ιμπεριαλισμό (οι ειδικοί τους δεν είναι στραβοί) η “εναλλακτική” είναι “στρατιωτική ενδυνάμωση” των δύο κομματιών που θα απομείνουν: στη συρία, στην ανατολική Μεσόγειο – και, φοβούμαστε, κάποιου είδους ισραηλινού “μαρς” στον λίβανο, απ’ τη μια μεριά… Στην θαλάσσα της κίνας, στην ιαπωνία, σε πιθανούς άλλους “πρόθυμους” στην ανατολική ασία (όλο και πιο δύσκολο να βρεθούν), και στη φαντασίωση (;) ενός “μαρς” στη βόρεια κορέα, απ’ την άλλη.

Είναι ριψοκίνδυνη έως τυχοδιωκτική μια τέτοια τακτική. Αυτό κρίνουμε. Μέχρις ότου σπάσει (κι όταν σπάσει καθαρά) ο “κρίκος του αφγανιστάν”, οι συσχετισμοί δύναμης στα δύο κομμάτια της γραμμής αντιπαράθεσης θα έχουν επιδεινωθεί – σε βάρος των ηπα. Γιατί μπορεί μεν οι αμερικανικές βάσεις στο ιράκ και στη βόρεια συρία να φαίνονται αμετακίνητες. Αλλά το ίδιο φαίνονται και στο αφγανιστάν: τότε γιατί η Ουάσιγκτον ψάχνει τρόπο να τις ανεφοδιάζει αν η Ισλαμαμπάντ “χοντρύνει” την αντι-αμερικανική εχθρότητά της;

Αυτό αφορά και τις ελληνικές φιλοαμερικάνικες και φιλοϊσραηλινές γεωπολιτικές προσδοκίες. Τις έκτισε (κράτος, κεφάλαιο και κοινωνία) τα 180 χρόνια της ιστορίας του σαν γεωπολιτική προσοδική κουλτούρα, όταν βρισκόταν στην πρώτη γραμμή της όποιας μείζονος ενδοκαπιταλιστικής αναμέτρησης. Όμως η θέση “μετόπισθεν” έχει πολύ λιγότερη “απόδοση” – και είναι άγνωστη για τους κλόουν της τωρινής ελληνικής «εξωτερικής πολιτικής». Έμαθαν να συμπεριφέρονται σαν η «χρυσή βίδα». Έμαθαν να απειλούν ότι θα γεμίζουν πρόσφυγες και τζιχαντικές την ευρώπη – μέχρι που κατάπιαν το σάλιο τους και απλά συνέχισαν να κάνουν ό,τι πάντα, να βασανίζουν τους πρόφυγες. Το χειρότερο: αν σπάσει το μέτωπο τότε τα μετόπισθεν γίνονται απλά νοσοκομείο και ψυχιατρείο της “συμμαχίας” τους· με την κυριολεκτική ή την μεταφορική έννοια… Και αυτό δεν το μπορούν!!!

Ένας παλιός ινδός πρεσβευτής σε διάφορα πόστα στην ευρύτερη περιοχή, καλές γνώσεις (και γνωριμίες), ο M.K. Bhadrakumar, έγραφε χτές στο blog του:

…Μην εκπλαγείτε αν κάτι σαν την διαδικασία της Αστάνα για τον τερματισμό της σύγκρουσης στη Συρία επαναληφθεί και για το Αφγανιστάν. Η βασική θέση είναι ότι η χωρίς ημερομηνία τέλους αμερικανική παρουσία εκεί είναι απαράδεκτη από όλα τα κράτη που συνορεύουν με το Αφγανιστάν…

Συγγνώμη κυρ πρώην πρεσβευτή: αυτά τα έχουμε πει εδώ και μήνες, χωρίς γνωριμίες, αλλά σε μια περιθωριακή γλώσσα. Πότε θα γενικευτεί η αυτόματη μετάφραση να πολλαπλασιαστούν παγκόσμια οι εχθροί μας;

Ελληνο-ισραηλινή φιλία

Πέμπτη 1 Φλεβάρη. Τα όρια της γελοιότητας έχουν γκρεμοτσακιστεί, αλλά μπροστά στους εθνικούς συμβουλισμούς τι σημασία έχει το καραγκιοζιλίκι; Πριν αφήσει την Αθήνα ο ισραηλινός πρόεδρος Rivlin επισκέφτηκε (συνοδεία του ψεκασμένου, ποιου άλλου; – και με πυραυλάκατο φυσικά) “το τόπο που έγινε η ναυμαχία της Σαλαμίνας”!!! Κόσμος και κοσμάκης πλέει εδώ και αιώνες στην περιοχή· την αύρα της “θυσίας” δεν την έπιασε. Αλλά…

Η ιδέα της επίσκεψης, είμαστε σίγουροι, ήταν του ψεκασμένου. Δεν ήταν άλλωστε αυτός, σαν “δεύτερη φορά” υπαμ, στα τέλη του Σεπτέμβρη του 2015, που πήγε με ταρατατζούμ να “τιμήσει τους νεκρούς της πρώτης συμμαχίας που έσπρωξε τους πέρσες πίσω στην ασία και κράτησε ελεύθερη την Ευρώπη”, όπως είχε κορδωθεί;

Το πιάνετε το υπονοούμενο της τωρινής ελληνο-ισραηλινής “τιμής” στη ναυμαχία της Σαλαμίνας; Να σπρώξουμε τους ιρανούς και τους συμμάχους τους πίσω στην ασία – το καταλάβατε;

Τότε, το 2015, όταν ο ψεκασμένος είχε περπατήσει πάνω στις παλέτες για να ρίξει το στεφάνι με φόντο νέες και χλαμύδες και διάφορες σημαίες “συμμαχικών κρατών”, είχε πέσει το γέλιο της αρκούδας.

Τώρα; Τώρα “σοβαρότητα και σεβασμός”. Ήταν και ο υψηλός καλεσμένος άλλωστε. Ο πρώτος πρόεδρος ξένου κράτους που έκανε τέτοια επίσκεψη…. Αααααα…

Και ο ψεκασμένος (ίσως ο MVP του φαιορόζ κυβερνητικού τσούρμου) δεν μάσησε τα λόγια του στον χαιρετισμό του προς τον κυρ Rivlin:

… Τα τελευταία χρόνια οι κυβερνήσεις των δύο χωρών, τα Υπουργεία Άμυνας, οι Ένοπλες Δυνάμεις μας, με σκληρή δουλειά, έχουν χτίσει έναν άξονα σταθερότητας σε συνεργασία με όλες τις moderate χώρες της ευρύτερης περιοχής.

Συνεργαζόμαστε προκειμένου να χτίσουμε αυτό τον άξονα σταθερότητας που θα σταματήσει εκείνους που θέλουν να μεταφέρουν στην περιοχή της Μεσογείου, αλλά και στη Δύση φαινόμενα όπως αυτά της τρομοκρατίας και του φονταμενταλισμού.

Ιδιαίτερα το Πολεμικό Ναυτικό πρέπει να χτίσει αυτόν τον άξονα ασφάλειας στη Μεσόγειο, προκειμένου να διασφαλίσει την ελεύθερη διακίνηση της ενέργειας που είναι πολύ σημαντική για όλη τη Δύση.

Επίσης, η ευαίσθητη περιοχή μεταξύ των χωρών μας, από το Ισραήλ στο Σουέζ, στην Κύπρο, στη Μάλτα και στην Κρήτη, είναι μια περιοχή που γίνεται η μεγαλύτερη διακίνηση ναρκωτικών, όπλων, παράνομου πετρελαίου που χρηματοδοτεί την τρομοκρατία.

Η διασφάλιση αυτών των θαλάσσιων δρόμων δεν αφορά μόνο τους δύο λαούς μας, αλλά το σύνολο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Μέσης Ανατολής και των χωρών της Μεσογείου.

Εξοχότατε κύριε Πρόεδρε βρισκόμαστε στο ιστορικό μέρος της Σαλαμίνας, όπως και εσείς προαναφέρατε.

Εδώ, ένας μικρός στόλος αποτελούμενος από περίπου 300 καράβια σταμάτησε εκατοντάδες χρόνια π.Χ. έναν στόλο με 1200 καράβια που προσπαθούσε να διεισδύσει όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά να καταλάβει τη Δύση.

Και το κατάφερε. Και αυτός ήταν πάντα ο ρόλος της Ελλάδας λόγω της γεωπολιτικής της θέσης.

…

Αυτή η ισχυρή γεωπολιτική θέση, τώρα σε συνεργασία με το Ισραήλ και με τις άλλες χώρες, που αποτελούν χώρες σταθερότητας της ευρύτερης περιοχής, πιστεύουμε ακράδαντα ότι θα βοηθήσει, ανοίγοντας νέους ενεργειακούς δρόμους με την εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου πλούτου της χώρας μας, να οδηγηθεί η πατρίδα μας σε μια καινούργια εποχή, μια εποχή που ο ελληνικός λαός θα ζήσει καλύτερες ημέρες.

Μια παλιά κουβέντα λέει «από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια». Πρέπει να προστεθεί «και από ψεκασμένο» – αρκεί να μπορείς να μεταφράσεις τα λόγια του.

Απ’ την άλλη μεριά: τα έχετε διαβάσει αυτά κάπου εδώ, έγκαιρα· έτσι δεν είναι;

(φωτογραφίες. Πάνω: ο κύριος Πάνος το 2015, κάπου στη Σαλαμίνα. Θα μπορούσε να ετοιμάζεται να φτύσει τη θάλασσα ή να βρει τα κλειδιά που έπεσαν απ’ το τσεπάκι του μαγιό του, αλλά όχι! Αποδίδει τιμές στους ηρωϊκά πεσόντες πριν 2495 χρόνια….

Κάτω: ο ψεκασμένος βελτίωσε το image του αφού, άλλωστε, έχει να ξεναγήσει έναν υψηλό καλεσμένο. Να τον ξεναγήσει σε τι; Στη θάλασσα των ηρωϊκά πεσόντων πριν 2497 χρόνια….

Στα 2495 χρόνια χαρακτηρίζεσαι καραγκιόζης – που είσαι. Στα 2497 ασκείς υπεύθυνη πολιτική· και ο σύμμαχός σου το ίδιο… Κυρίως όμως: εκφράζεις μια ιδέα περί θάλασσας ως να είναι ξηρά. Θυμηθείτε το… )

«Αναθεωρητές»

Πέμπτη 1 Φλεβάρη. Υπό το πρίσμα της ελληνο-ισραηλινής φιλίας και θερμότητας, που εκδηλώνεται με τρόπο όλο και πιο χοντροκομμένο, να η χρησιμότητα της απεριόριστης ελληνικής εχθρότητας στο Βερολίνο που καθόλου τυχαία καλλιεργήθηκε τα χρόνια των “αγανακτισμένων”: μιλώντας στο Τελ Αβίβ ο γερμανός υπ.εξ. Gabriel «τα έχωσε» στο ισραήλ:

… Σαν φίλοι και σύμμαχοι θα θέλαμε να ξέρουμε αν το Ισραήλ δεν στηρίζει πια μια λύση μέσω διαπραγματεύσεων στη σύγκρουση με τους παλαιστίνιους… Ποια είναι ακριβώς η στρατηγική του Ισραήλ; Είστε έτοιμοι να πληρώσετε το τίμημα μιας διαρκούς κατοχής και σύγκρουσης, ένα τίμημα που θα αυξάνεται όσο δεν υπάρχει ελπίδα αυτοπροσδιορισμού απ’ την παλαιστινιακή πλευρά; – ρώτησε ο γερμανός υπ.εξ. τον Netanyahou, «στα μούτρα».

Τον περασμένο Απρίλη ο Netanyahou είχε ακυρώσει ένα ανάλογο ταξίδι του Gabriel, επειδή θα συναντούσε ισραηλινές αντι-μιλιταριστικές και ειρηνιστικές οργανώσεις. Πιο «δημοκρατία» δεν γίνεται!!! Αυτή τη φορά ο γερμανός υπ.εξ. «προσάρμοσε» τις επαφές του· όχι, όμως, και την εξωτερική πολιτική που υπηρετεί στην άκρη της Μεσογείου: η γερμανία (και κάμποσα ακόμα ευρωπαϊκά κράτη) δεν φαίνονται ως τώρα διατεθειμένα να στηρίξουν τις επιθετικές εκφράσεις της γεωπολιτικής παρακμής του χωροφύλακα της μέσης Ανατολής.

Η αντίθεση με την στάση της Αθήνας είναι χτυπητή –και θα γίνει ακόμα πιο έντονη στο κοντινό μέλλον. Αν και, ελλείψει «κοινής εξωτερικής πολιτικής» της ε.ε., το ελληνικό κράτος / παρακράτος έχει το περιθώριο απ’ την μια να συμμετέχει, για παράδειγμα, στην ε.ε.δικη καταδίκη της ανακήρυξης της Ιερουσαλήμ / al Quds σαν πρωτεύουσας του ισραήλ και, ταυτόχρονα, απ’ την άλλη, να οργανώνει με το Τελ Αβίβ την «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου». Είναι προφανές ότι οι σύμμαχοι (το Τελ Αβίβ και η Ουάσιγκτον) δείχνουν κατανόηση, και εστιάζουν στα ουσιαστικά.

Σε κάθε περίπτωση ο ψεκασμένος «γάτος», σαν υπ.αμ., δείχνει περισσότερα απ’ όσα θα ήθελε να παραδεχτεί ο αντ’ αυτού Ν. Παππάς σαν παρασημοφορημένος απ’ τον ισραηλινό πρόεδρο: ελληνικός + ισραηλινός ιμπεριαλισμός l.f.e.!!!

«Καρδούλες»… Με φρεγάτες, δίπλα σε (αμερικανικά) αεροπλανοφόρα….