Month: October 2020

Paris calling

Πέμπτη 15 Οκτώβρη. Ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron δεν έχει (ή δεν έχουν εκδηλωθεί) τέτοιες region αντιπαλότητες να χειριστεί. Αντίθετα το γαλλικό κεφάλαιο έχει την χαρά να διαθέτει μια φαρμακοβιομηχανία διεθνούς κύρους, που αγωνίζεται κι αυτή, όπως όλες, για την σωτηρία του ανθρώπινου είδους απ’ τον τσαχπίνη. Την Sanofi. H Sanofi (/Aventis) είναι η 5η παγκόσμια φαρμακοβιομηχανία με κριτήριο την κατανάλωση συνταγογραφούμενων φαρμάκων (τεράστιος ο κατάλογος των προϊόντων της), και ο μεγαλύτερος στον κόσμο παραγωγός εμβολίων μέσω της θυγατρικής της Sanofi Pasteur. (Εννοείται πως έχει τις όχι λίγες μαύρες σελίδες της για τις παρενέργειες κάποιων απ’ αυτά, την “επιθετική τακτική πωλήσεων” κι όλα τα υπόλοιπα όμορφα που δίνουν στις big pharma το γνωστό φωτοστέφανο-με-το-δρεπάνι).

Απ’ αυτήν την θέση ο βασιλιάς Macron έχει πιο απλό στόχο: να εξασφαλίσει τους εντός επικράτειας πελάτες για το εμβόλιο της Sanofi, να εξασφαλίσει δηλαδή της προϋποθέσεις εκείνου που λέγεται «πρωταρχική συσσώρευση». Που σημαίνει: τραβάει μια εκτεταμένη απαγόρευση κυκλοφορίας λίγο μετά την δύση του ηλίου στην πρωτεύουσα και άλλες 8 πόλεις, επιφυλασσόμενος για την συνέχεια. Οι καχύποπτοι, που νομίζουν πως αυτά τα πραξικοπήματα γίνονται για το καλό της υγείας των ανθρώπων και όχι για το καλό της υγείας των φαρμακοβιομηχανιών, θα βρουν οπωσδήποτε αντιφάσεις και σ’ αυτήν την εκδοχή lockdown. Μα αν ο κόσμος συνεχίζει να δουλεύει ενώ απαγορεύεται να κάνει μια βόλτα μετά τις 9.00 το βράδυ έτσι θα “ισοπεδωθεί η καμπύλη των κρουσμάτων”;

Όχι βρε χαζούλια, όχι!!! Θα επεκταθεί η πειθαρχία, ο φόβος και η “διάδοση”! Θα ισοπεδωθούν οι όποιες αντιρρήσεις (έτσι ελπίζει ο βασιλιάς και ο καθένας στη θέση του)!! Αν στην υποσαχάρια Αφρική δεν υπάρχει “τρομοκρατία” με τι δικαιολογία θα είναι εκεί ο γαλλικός στρατός για να προστατεύει τις πρώτες ύλες του γαλλικού καπιταλισμού; Κι αν στην υπερσαχάρια γαλλική επικράτεια δεν υπάρχει “θανατηφόρος κίνδυνος” πως θα διατηρηθούν οι “πρώτες ύλες” (δηλαδή τα ανθρώπινα σώματα) των φαρμακοβιομηχανιών, και πως θα πουληθούν / επιβληθούν τα εμβόλια της Sanofi;

Τόσο δύσκολο είναι πια να βρεθεί η σωστή απάντηση;

Μεσογειακό πλυντήριο

Πέμπτη 15 Οκτώβρη. Το τελευταίο κύμα αποκαλύψεων του al Jazeera για τα κυκλώματα εμπορίου ευρωπαϊκών διαβατηρίων (και ξεπλύματος) στη νότια κύπρο, έχει κάνει εκρηκτική ηχώ εκεί· αλλά στα μέρη μας δεν πολυακούγεται. Θα πρέπει να υπάρχουν σοβαροί λόγοι για την ελληνική δημαγωγική αυτοσυγκράτηση απέναντι στην απόδειξη του τι ακριβώς είναι το «δεύτερο ελληνικό κράτος» (το ελληνοκυπριακό). Και στα μέρη μας υπάρχει πρόγραμμα «χρυσής βίζας» και ποιός ξέρει τι έχει στα ντουλάπιά του; Ή (άλλος λόγος μπορεί να είναι πως) όποιος δει το σχεδόν 1 ώρας video του al Jazzera θα αγαπήσει τόσο πολύ την Λευκωσία ώστε κάθε φορά που θα αναφέρεται στην ελληνική ιμπεριαλιστική δημαγωγία (πότε για πετρέλαια, πότε για γκάζια, πότε για την «προκλητικότητα του Erdogan») θα πέφτουν γαμωσταυρίδια με τον τόνο.

Όταν είναι χωμένος στα κόλπα ο πρόεδρος της νοτιοκυπριακής βουλής και ένας βετεράνος βουλευτής του «αριστερού» ΑΚΕΛ, δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για «έλα μωρέ, δεν τρέχει…». Τουλάχιστον οκτώ δισεκατομύρια δολάρια έχουν μπει στο νοτιοκυπριακό τραπεζικό σύστημα χάρη στο εμπόριο «χρυσής βίζας» σε κάθε καρυδιάς πλούσιο καρύδι του πλανήτη – πράγμα που σημαίνει ότι οι τράπεζες εκεί έχουν ρεφάρει απ’ την ζημιά που τους προκάλεσε το όποιο back run πριν κλείσουν τον Μάρτη του 2013…

Μόνο που η αποκάλυψη αυτών των όμορφων νταραβεριών έχει και γεωπολιτικές συνέπειες. Ο Αναστασιάδης έχει δικηγορικό γραφείο που έκανε (συνεχίζει να κάνει;) την ίδια ακριβώς δουλειά, πριν την «χρυσή βίζα», βοηθώντας στο ξέπλυμα ρώσους ζάμπλουτους. Το ονοματάκι του και το γραφείο του είναι καλά στερέωμα στις σχετικές έρευνες με βαριά στοιχεία· και το ότι δεν προχώρησε η υπόθεση σε βάρος του στα αμερικανικά δικαστήρια (όπου κατέληξε μια υπόθεση μια χαμένα μεγάλα ποσά στη διάρκεια του ξεπλύματος…) θα πρέπει να αποδοθεί στο ότι το βαθύ αμερικανικό κράτος αξιοποιεί τις πληροφορίες για να τον «κρατάει στο χέρι».

Τώρα, επ’ ευκαιρία, μπορεί κάποιοι να ξεθάψουν την υπόθεση. Αλλά ακόμα κι αν αυτό δεν συμβεί, όλοι οι σχετικοί εις τα ευρώπας ξέρουν το ποιόν του νοτιοκυπρίου προέδρου.

Όταν κλέγεται στις Βρυξέλες το πολύ πολύ να του δίνουν ένα χαρτομάντηλο…

Ο αιώνιος εχθρός

Πέμπτη 15 Οκτώβρη. Πλησιάζοντας ακόμα περισσότερο στο Καστελόριζο (για έρευνες στον βυθό) το τουρκικό καθεστώς δεν παραβιάζει κανένα διεθνή νόμο. Το μόνο δεδομένο σ’ αυτήν την περιοχή είναι η ζώνη των ελληνικών χωρικών υδάτων, σε απόσταση ως 6 ναυτικά μίλια απ’ τις ακτές. Από ‘κει και πέρα τα νερά (και ο βυθός) είναι διεθνή, και ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι νομίζει.

Οι ελληνικές “φωνές” περί “προκλητικότητας” με βάση το θεώρημα ότι η περιοχή που έχει “κλείσει” η Άγκυρα (από τα 6,5 ναυτικά μίλια απ’ τις ακτές του Καστελόριζου και πέρα) θα μπορούσε να βρίσκεται σε χωρικά ύδατα 12 μιλίων (αλλά δεν βρίσκεται, αφού δεν έχει κηρυχτεί τέτοια ζώνη ελληνικών χωρικών υδάτων…) ή ακόμα και στην (ανύπαρκτη) ελληνική αοζ στην ανατολική Μεσόγειο (που είναι μόνο φαντασιώσεις) είναι καλές για εσωτερική κατανάλωση. Οι υπόλοιποι, εκτός συνόρων, ξέρουν καλά τι συμβαίνει – είναι υποχρεωμένοι να ξέρουν. Και είναι υποχρεωμένοι να ξέρουν όχι από συμπάθεια στο ελλαδιστάν αλλά επειδή, αν έχουν θάλασσα, ξέρουν και τη διεθνή νομοθεσία.

Τότε προς τι οι διάφορες διεθνείς δηλώσεις “συμπαράστασης” προς την Αθήνα και την Λευκωσία; Λόγια… Λόγια που έχουν σχέση κυρίως με το γεγονός ότι ο τουρκικός ιμπεριαλισμός αψηφά την παλιά δυτική ιμπεριαλιστική κυριαρχία στην ευρύτερη περιοχή. Αυτός ο τουρκικός ιμπεριαλισμός δεν εκδηλώνεται βέβαια νότια του Καστελόριζου· εκδηλώνεται στο συριακό πεδίο μάχης, στο λιβυκό πεδίο μάχης, και τώρα τελευταία στη συμμαχία με το Baku.

Με ανομολόγητο σε μεγάλο βαθμό εκνευρισμό, «παραδοσιακοί ιμπεριαλισμοί» που θεωρούσαν αυτές τις περιοχές ιστορικό δικαίωμά τους, όπως ο αμερικανικός, ο γαλλικός ή/και ο αγγλικός, βλέπουν την Άγκυρα να «ανεβαίνει πίστα». Βλέπουν τις συμμαχίες της, βλέπουν και την ανορθόδοξη αλλά αποτελεσματική μεθοδολογία που ακολουθιέται. Καμμία απ’ τις άλλοτε «μεγάλες δυνάμεις» δεν θέλει νέους ανταγωνιστές στην περιοχή, αλλά και καμμία δεν μπορεί να τους σταματήσει… ούτε καν ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron.

Τα αφεντικά του ελληνικού ιμπεριαλισμού, ταγμένα με φανατισμό στον “άξονα”, προσπαθούν να επωφεληθούν – “μάζευε κι ας είναι και λόγια”! Εσωτερικά επωφελούνται: η “εθνική συνοχή” καλά κρατεί. “Μέσα πάνε καλά”… κι ως εκεί…

(φωτογραφία: Να και μια ρεαλιστική παραδοχή… Αλλά τότε προς τι οι νταλκάδες για τις τουρκικές navtex;)

Η απογείωση της τρομοεκστρατείας (αυστηρά ακατάλληλο για ανοσο-idiots!)

Τετάρτη 14 Οκτώβρη. Συναγερμός στην ολλανδία!!! Το “δεύτερο κύμα” (του γνωστού Άρχοντα του Σκότους) σπάει τα φράγματα και ετοιμάζεται να πλημμυρίσει την χώρα!!! Κατόπιν αυτού:

Ο πρωθυπουργός της ολλανδίας Mark Rutte ανακοίνωσε ότι η χώρα επιστρέφει σ’ ένα «μερικό λοκντάουν» απ’ την Παρασκευή. Θα κλείσουν (εντελώς) τα μπαρ και τα εστιατόρια, θα απαγορευτεί η πώληση αλκοόλ, θα περιοριστούν οι ώρες λειτουργίας των εμπορικών καταστημάτων, και θα απαγορευτούν οι συγκεντρώσεις άνω των 4 ατόμων.

Οι υφασμάτινες μάσκες θα γίνουν υποχρεωτικές για πάνω από 13 χρονών σε εσωτερικούς χώρους, και το μέγιστο συγκέντρωσης ανθρώπων σε εσωτερικούς χώρους θα περιοριστεί στα 30 άτομα. Τα σχολεία και οι δημόσιες συγκοινωνίες θα εξακολουθήσουν να λειτουργούν. Ο Rutte δήλωσε ότι θα περάσει νομοθεσία έκτακτης ανάγκης που θα κάνει τις μάσκες υποχρεωτικές.

Ο υπουργός υγείας Hugo de Jonge είπε ότι το μερικό λοκντάουν αναμένεται να κρατήσει τουλάχιστον 4 εβδομάδες, με έναν επανέλεγχο της κατάστασης μετά από 2 εβδομάδες. Είπε επίσης ότι θα επιβληθούν ακόμα πιο αυστηρές απαγορεύσεις αν το λοκντάουν αποδειχθεί αναποτελεσματικό….

Κάτι τρομακτικό πρέπει να συμβαίνει σ’ αυτή τη χώρα (που αυτοχαρακτηριζόταν σαν “δημοκρατική”…). Κάτι που σπρώχνει την πολιτική εξουσία της να γίνει πιο «αντικαπιταλιστική» απ’ όσο θα περίμενε ο κάθε τυχάρπαστος «εξτρεμιστής»! Κάτι που είναι μουσική στα αυτιά κάθε πειθαρχημένου στρατιώτη στον πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού. Με vocals τις αστυνομικές διαταγές, τις απαγορεύσεις, το εξουσιαστικό ουρλιαχτό που στα μέρη μας λέγεται «ιδιόμορφο Δίκαιο της Ανάγκης» – και σημαίνει πολλά. Πολύ περισσότερα απ’ αυτά που φαίνονται από πρώτη ματιά. Ας δούμε λοιπόν όσο πιο ψυχρά γίνεται τι τρομακτικό συμβαίνει στην ολλανδία, τέτοιο που να απαιτεί απ’ τους υπήκοους (πάντα για το δικό τους καλό και μόνο…) να στέκονται όρθιοι, στο ένα πόδι, με το κεφάλι να κοιτάει τον τοίχο…

Στην επίσημη, καθεστωτική δημαγωγία το πράγμα έχει ως εξής (ακριβής μετάφραση απ’ την γερμανική dw): Τα αυστηρά μέτρα λαμβάνονται σε μια στιγμή που ο κορονοιός έχει κυριεύσει την χώρα. (Παναία μου!!!) Η Ολλανδία έχει ένα απ’ τα υψηλότερα ανά κεφαλήν ποσοστά κρουσμάτων παγκόσμια.

Ιδού λοιπόν. Οι πιο κάτω πίνακες είναι απ’ το διεθνές, αξιόπιστο και καθημερινά ενημερωνόμενο site covid 19 worldmeter, με στοιχεία ως χτες. Ο πρώτος πίνακας δείχνει την εξέλιξη των διαπιστωμένων κρουσμάτων:

Και ο δεύτερος δείχνει την εξέλιξη των θανάτων:

Και τώρα πείτε (οι caradinieri εξαιρούνται!) την γνώμη σας: τι δείχνουν αυτοί οι δυο πίνακες, αυτά τα μεγέθη, μόνα τους και στον συνδυασμό τους; Τα «κρούσματα» (του τέστ PCR, έχουμε γράψει ότι πρόκειται για την μεγαλύτερη παγκόσμια απάτη ever, αλλά ας το ξεχάσουμε προς στιγμήν) έχουν πράγματι αυξηθεί κατά πολύ – επειδή έχουν πολλαπλασιαστεί ακόμα περισσότερο-από-πολύ τα τεστ! Ταυτόχρονα όμως, σ’ αυτά τα πολύ περισσότερα (απ’ ότι την περασμένη άνοιξη) «κρούσματα» αναλογούν εντυπωσιακά λιγότεροι θάνατοι! Πράγμα που σημαίνει ότι αυτό το «δεύτερο κύμα» που απειλεί να πνίξει την ολλανδία είναι μόνο, ΜΟΝΟ, το κύμα της αποκάλυψης της ελάχιστης θνησιμότητας που προκαλεί ο covid 19!!!

Θα έπρεπε να είναι χαρμόσυνο νέο!!

Χμμμμ…. Καθόλου!!! Απαγορεύεται! Σε μια ιστορικά μοναδική ένταση και ιδιάζουσα θρασύτητα με την οποία αντιστρέφεται η πραγματικότητα, η τρομοεκστρατεία και οι λακέδες τους α) ξεκόβουν τα «κρούσματα» απ’ τους νεκρούς που χρεώνονται στον covid-19 (θα έχει και στο Άμστερνταμ μια κοινή δεξαμενή, όσο νάναι – αλλά ας το αφήσουμε κι αυτό) και β) παρουσιάζουν την αύξηση των χωρίς συνέπειες «κρουσμάτων» σαν κίνδυνο, σαν μισο-θάνατο!

Έχουμε μπροστά μας εικονογραφημένο πεντακάθαρα, χωρίς περιστροφές, χωρίς ομίχλη, αυτό που ζούμε: την εκστρατεία για μια «Χιροσίμα» της ανθρώπινης σκέψης και κατανόησης της πραγματικότητας!!! Έχουμε μπροστά μας πεντακάθαρα, χωρίς περιστροφές, χωρίς ομίχλη, την βία του να «μπούμε» σε ένα είδος «μετα-πραγματικότητας», που κατασκευάζεται κατά τα συμφέροντα των πιο «δυναμικών» αφεντικών!!! Η λέξη “ψέμματα” χάνει την σημασία της· και ο Γκέμπελς πανηγυρίζει στον τάφο του…

Ναι, δεν το περίμενε κανείς (αν και οι πιο προσεκτικοί έβλεπαν το τι ερχόταν). Ναι, κανείς δεν ήταν έτοιμος να αντιμετωπίσει ένα τέτοιο οδυνηρό gigaΘέαμα με τέτοιες gigaαπαιτήσεις πειθάρχησης, υπακοής και γενικής παράλυσης (αν και κάποιοι διέκριναν την καπιταλιστική τάση). Ναι, εδώ χρειάζονται όλα τα διανοητικά, συναισθηματικά και ηθικά αποθέματα του καθενός και της καθεμιάς μας, κι ακόμα περισσότερα. Χρειάζεται ακόμα (κυρίως) η ένωσή τους!!!

Αυτοί εκεί πάνω είναι αδιάλλακτοι και χωρίς οίκτο… Τέτοιοι, πολύ περισσότερες φορές, πρέπει να γίνουμε κι εμείς. Σαν σύγχρονη εργατική τάξη, σαν πληβείοι, σαν «αιχμάλωτοι», σαν «κατεχόμενοι», πείτε το όπως θέλετε. Ναι, χρειάζεται να εφεύρουμε διανοητικές και συναισθηματικές δυνατότητες που δεν φανταζόμασταν ποτέ ότι θα χρειαστούν.

Και πρέπει να το κάνουμε γρήγορα!

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 11…

Τετάρτη 14 Οκτώβρη. Καταλήγαμε χτες:

…Γι’ αυτό, πέρα από μια περίοδο «διόγκωσης» της εκλογικής επιρροής του συνασπισμού, θα έπρεπε να υπάρξει παράλληλα και η διαμόρφωση των όρων «περιορισμού» του. Σε δύο επίπεδα: τόσο στο κυβερνητικό / κοινοβουλευτικό, όσο και στο πεζοδρόμιο. Ας το πούμε χωροτακτικά: μια «εσωτερική» φρουρά για τα πιθανά ολισθήματα της κυβερνοαριστεράς· και μια ικανή «εξωτερική» φρουρά για τις πιθανές εκτοξεύσεις των ιστορικών (ή όχι…) φίλων της…

Υποψιάζεθε μήπως ότι πλησιάζουμε το Α και το Δ απ’ τα πιο πάνω ερωτήματα;

Τα ερωτήματα αφορούν τα βοθρολύματα· όμως για να απαντηθούν χρειάζεται όλος ο ορίζοντας. Θα τρέξουμε λίγο χρονικά, αλλά δεν θα φύγουμε απ’ το θέμα: είναι ο ορίζοντας που δείχνει (υποστηρίζουμε…) πολύ καθαρά το «πως» και «γιατί» της χρησιμότητας των βοθρολυμάτων.

Γράφαμε, λοιπόν, πως ήταν συστημική ανάγκη (με τον τρόπο που την καταλάβαινε ένα κάποιο κέντρο εξουσίας, ας το ονομάσουμε έτσι, σχηματικά, «σύστημα Χ» – θα επανέλθουμε) μια «εσωτερική» φρουρά στο κυβερνητικό / κοινοβουλευτικό επίπεδο, στο βαθμό που θα κρινόταν απαραίτητη μια κυβέρνηση «πασοκ Β» φτιαγμένη από υλικά «μαζεμένα στο πόδι».

(φωτογραφία: 4 ημέρες πριν…)

Στις 25 Γενάρη του 2015 έφτασε η στιγμή που οι ειδικοί της δημαγωγίας πούλησαν σαν την «ώρα της αριστέρας». Αλλά ο συριζα είναι κερδίσει μόνο 149 έδρες, δύο μόνο λιγότερες απ’ όσες θα του χρειάζονταν για να σχηματίσει «αυτοδύναμη κυβέρνηση». Το ρολόι είχε σταματήσει ακριβώς λίγο πριν βγει ο κούκος· η “ώρα” ήταν “παρά κάτι”… Μια μόλις μέρα μετά, στις 26 Γενάρη, ανακοινωνόταν η από πρώτη ματιά πιο ετερόκλητη κυβερνητική συμφωνία που έχει υπάρξει στην ελληνική μεταπολεμική ιστορία: το κόμμα της Κουμουνδούρου με τους «αν.ελ.» του ψεκασμένου…

Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται έτσι αν οι δράστες δεν είναι παρακρατικοί… Κανονικά ο πρόεδρος της δημοκρατίας πρέπει να δώσει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στο πρώτο κόμμα, αυτό να κάνει διερευνητικές επαφές με άλλα, και σε τρεις ημέρες να ανακοινώσει στον πρόεδρο αν έχει βρει συνεταίρους ή όχι. (Αν όχι, η εντολή πάει στο δεύτερο κόμμα). Στην go back ms Merkel γερμανία ο σχηματισμός κυβέρνησης συνασπισμού παίρνει εβδομάδες. Υπογράφεται αναλυτική συμφωνία, κάτι σαν συμβόλαιο, που περιλαμβάνει με λεπτομέρειες τις κυβερνητικές ενέργειες που θα κάνει ο συνασπισμός. Κι αν τυχαίνει να είναι συμβαλλόμενοι είτε οι σοσιαλδημοκράτες είτε οι πράσινοι, το συμβόλαιο μπαίνει στην έγκριση (ή στην απόρριψη) ενός έκτακτου συνεδρίου του αντίστοιχου κόμματος. Με άλλα λόγια σε τέτοια μέρη όπως η γερμανία οι εκλογείς ξέρουν έγκαιρα ποιο είναι το ακριβές περιεχόμενο της συμφωνίας για την συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας.

Στο μέρος που καμαρώνει ότι «έδωσε τα φώτα της δημοκρατίας στον κόσμο» (…) αυτά είναι πολυτέλειες. Ο τενεκεδένιος αγκάλιασε τον ψεκασμένο και τούμπαλιν, λίγες ώρες μετά τα αποτελέσματα, στις 26 Γενάρη, κι αυτό ήταν όλο κι όλο που έπρεπε να ξέρει το πόπολο… Αγάπη, μόνο αγάπη!

(φωτογραφία πάνω: Το “συριζαϊκό” tvxs στα τέλη Μάρτη του 2013…

κάτω: μέσα Νοέμβρη 2013…)

Είχε αποφασιστεί πολύ πριν τις εκλογές αυτή η κυβερνοσυνεργασία; Ασφαλώς. Κι αυτό δεν ήταν κρυφό (φωτογραφίες επάνω) προς δόξα της «αριστεροσύνης» των μελών και των ψηφοφόρων του συριζα…. Ποιός είχε κάνει το προξενιό; Ποιός είχε «εξασφαλίσει» μια (τουλάχιστον) κυβερνητική θητεία στον τενεκεδένιο Τσίπρα και στον κύκλο του υπό τον απαράβατο όρο να «φυλάσσεται» από έναν ακροδεξιό συνεταίρο; Κανείς δεν απασχολήθηκε στα σοβαρά να απαντήσει. Κάποιοι επειδή ήξεραν: το «σύστημα Χ». Οι υπόλοιποι επειδή δεν τόλμησαν: ήταν πολιτικά τόσο δειλοί ώστε θα τρόμαζαν μόνο με την ερώτηση!

Το 2013 το «συνοικέσιο» ήταν ήδη γνωστό – στην πραγματικότητα κουβεντιαζόταν ήδη απ’ την άνοιξη του 2012. Υπήρχε, όμως, ένα μικρό προβληματάκι, που κανέναν (απ’ όσο ξέρουμε) δεν απασχόλησε. Για να συμφωνεί κάποιος ενδιαφερόμενος απ’ το 2013 σε μια συγκεκριμένη «κυβέρνηση συνασπισμού» μετά από χρόνια πρέπει να ξέρει ΗΔΗ ότι ΤΟΤΕ δεν θα αποκτήσει κοινοβουλευτική αυτοδυναμία! Πώς θα ήταν ποτέ δυνατόν ένα κόμμα που θέλει να είναι “κόμμα εξουσίας” να αρνείται την προοπτική της αυτοδυναμίας του; Πώς θα ήταν ποτέ δυνατόν ένα «κόμμα εξουσίας» να «ξέρει» (χρόνια πριν) ότι δεν θα φτάσει τουλάχιστον στο μαγικό 151; Κι ακόμα: πώς θα ήταν ποτέ δυνατόν ένα «κόμμα εξουσίας» να παραιτηθεί απ’ το βασικότερο ίσως όπλο του σε οποιαδήποτε προοπτική «κυβερνητικής συνεργασίας», το εκλογικό του αποτέλεσμα δηλαδή, και την δυνατότητά του μετά τις εκλογές να βρει άλλον κυβερνητικό εταίρο ή/και, κατά συνέπεια, να διαπραγματευτεί με τους όποιους μνηστήρες από θέση (πολιτικής) ισχύος;

Το προξενιό, ο αρραβώνας, το νταραβέρι είχε γίνει – προφανέστατα – στα ερείπια του πασοκ Α και, κυρίως, του Παπαντρέου του Γ… αλλά φαίνεται πως είχε και μια μάλλον παράξενη «τεχνική» βαλβίδα ασφαλείας: ό,τι και να ψήφιζε ο κυρίαρχος λαός το κόμμα της Κουμουνδούρου θα έπαιρνε την πρωτιά δίνοντας φτερά στα πιο τρελά εξουσιαστικά όνειρα του, αλλά ΔΕΝ θα πετύχαινε κοινοβουλευτική αυτοδυναμία – έτσι ώστε να υπάρχει ανάγκη εταίρου, που ήταν δεδομένος τόσο ως προς τα χαρακτηριστικά του όσο και ως προς την αποστολή του. Ο «νυμφίος» επρόκειτο να έχει γίνει τέτοιος όντας λίγο χαμηλότερος απ’ τον πήχυ – κάποιοι, κάπως, θα το φρόντιζαν… Εν μέσω της νυχτός…

Είναι μάλλον άβολο το γεγονός ότι η αναρχοαυτόνομη ασταμάτητη μηχανή αναγκάζεται να υποδείξει (διακινδυνεύοντας άλλον ένα γύρο κατηγοριών για «συνωμοσιολογία»…) την πιθανότητα (κομψά το λέμε..) το ματς των πρώτων εκλογών του 2015 να ήταν στημένο… Αλλά κανείς δεν βρέθηκε να απαντήσει στο ερώτημα πώς γίνεται ένα προξενιό χρόνια πριν υπάρξει ο κατάλληλος γαμπρός (με την έννοια της μη κοινοβουλευτικής αυτοδυναμίας) αν δεν είναι εξασφαλισμένο ότι τέτοιος θα είναι όταν έρθει η ώρα του…

Ούτε καν υπήρξε τέτοιο ερώτημα…

(φωτογραφία: Θα περίμενε κανείς ότι πρόκειται για εξώφυλλο της «αυγής» αν όχι της «πράβντα»… Αλλά όχι. Είναι των καθεστωτικών, βαθυκρατικών «νέων», στις 26 Γενάρη 2015. Προσέξτε το περιεχόμενο της στήλης στα δεξιά:

Η μεγάλη – ιστορικών διαστάσεων – νίκη του Αλέξη Τσίπρα δημιουργεί ασφαλώς μια σημαντική ευκαιρία για την Αριστερά: όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρη τη Ευρώπη.

Είναι το πρώτο εκλογικό «όχι» στις πολιτικές των Μνημονίων – και βεβαίως το πρώτο πολιτικό «ναι» στην προσπάθεια για μια εναλλακτική οικονομική πολιτική, που δεν θα οδηγεί τους λαούς στη μιζέρια, στο όνομα της δημοσιονομικής σταθερότητας. Ουδείς μπορεί βεβαίως να υποστηρίξει ότι ο δρόμος θα είναι εύκολος. Ουδείς μπορεί να αγνοήσει τους δεδομένους συσχετισμούς στην ευρωπαϊκή πυραμίδα.

Όμως η νίκη Τσίπρα συμπίπτει και με μεγάλες αλλαγές στην ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική – όπως φάνηκε απ’ τις ανακοινώσεις Ντράγκι. Η Ελλάδα μπορεί τώρα να ελπίζει ότι θα καβαλήσει το κύμα!

Τα ψώνια θα έλεγαν (πάμπολλα στα μέρη μας) ότι η «εκθαμβωτική νίκη μας ανάγκασε ακόμα και τα καθεστωτικά μήντια να μας υμνούν!» Μόνο που δεν υπήρχε κανένα θάμβος! Αντίθετα, 1,5 χρόνια μετά την δολοφονία του Π. Φύσσα, επιβεβαιωνόταν ότι σε συνθήκες κρίσης ο «αριστερός» και ο «δεξιός» εθνικισμός παρέα είναι «εγγυητές του πολιτεύματος», έστω και με ανορθόδοξους τρόπους όπου χρειάζεται.

Αυτό στα σαλόνια. Γιατί στα αλώνια υπήρχαν δοκισμένοι άλλοι εγγυητές.

Γιατί να μην εκφράζει την ευχαρίστησή της η καθεστωτική δημαγωγία;)

 

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 12…

Τετάρτη 14 Οκτώβρη. Η ύπαρξη ενός συγκεκριμένου και έγκαιρου σχεδιασμού για την κατασκευή της “εσωτερικής” ακροδεξιάς κοινοβουλευτικής / κυβερνητικής φρουράς στο ενδεχόμενο (ή στη βεβαιότητα) κυβερνητικών καθηκόντων από ένα “ανεμομαζώματα” πασοκ Β θεωρούμε ότι αποδεικνύεται. Λογικά. Συνεπάγεται αυτό ότι αποδεικνύεται “αυτόματα” και το δεύτερο σκέλος της άποψής μας, δηλαδή ο συγκεκριμένος σχεδιασμός για την ύπαρξη μιάς “εξωτερικής” ακροδεξιάς φρουράς, του πεζοδρομίου; Η καθεστωτική λειτουργικότητα των αν.ελ. αποδεικνύει την λειτουργικότητα των βοθρολυμάτων;

Κατ’ αρχήν, τίμια σκεπτόμενος κάποιος, θα έπρεπε να απαντήσει “όχι υποχρεωτικά”. Όμως θα πρέπει να αναγνωριστεί πως όποιοι κι αν στελεχώνουν το “σύστημα Χ” αν μπορούσαν να συλλάβουν σαν “ιστορική αναγκαιότητα διεύθυνσης” το υβρίδιο των φαιορόζ· κι αν είχαν τις “άκρες” για να το μεθοδεύσουν, δεν θα παράλειπαν να ασχοληθούν και με την “τύχη” του πεζοδρομίου! (Ειδικά αν είχαν το know how της άμεσης και έμμεσης δημόσιας τάξης απ’ την εξέγερση της “άγριας νεολαίας” στο ελλαδιστάν, απ’ το 1984 και μετά…)

Αν, λοιπόν, ένας Μαρκογιαννάκης ανέθεσε μια σχετικά περιορισμένη εργολαβία «μαύρης» ( δηλαδή: εκτός νόμου) δημόσιας τάξης στα βοθρολύματα το 2009· κι αν αυτή η εργολαβία αποδείχθηκε εκλογικά αξιοποιήσιμη (στις δημοτικές εκλογές του 2010 στην Αθήνα…), τι θα έπρεπε να σκεφτεί και να πράξει το «σύστημα Χ» το 2011 για ένα κόλπο πανελλαδικής εμβέλειας και πολύ μεγαλύτερης σημασίας;

Το να αναθέσουν την ίδια αποστολή (: της αντιμετώπισης των όποιων «εξωκοινοβουλευτικών στοιχείων» που θα φαντάζονταν πως μια «πρώτη φορά αριστερά» είναι η μεγάλη ευκαιρία τους…) στις βοθρολυματικές συμμορίες, σε εθνική κλίμακα, θα ήταν βλακώδες. Πρώτον, επειδή με βάση τα μέχρι τότε συμμορίτικα μεγέθη τους τα βοθρολύματα θα ήταν αδύνατο να τα καταφέρουν! Και δεύτερον, επειδή σε οποιαδήποτε αναμέτρηση μεταξύ «εξωκοινοβουλευτικών» της άκρας αριστεράς (με την ευρεία έννοια, συμπεριλαμβάνονται και οι αναρχικοί) και της άκρας δεξιάς οι πρώτοι θα είχαν πάντα τρία πολιτικά πλεονεκτήματα: την δική τους πολιτική ιστορία και προφίλ· την γενική πολιτική ιστορία του ελλαδιστάν (εμφύλιος, χούντα)· και την «πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνηση. Που θα ήταν διαρκώς εκτεθειμένη αν έμενε αυστηρά ουδέτερη.

Συνεπώς (έτσι εκτιμάμε ότι πήγε η σκέψη του «συστήματος Χ»…) ενόσω οι μαχαιροβγάλτες ήταν απόλυτα απαραίτητοι σαν τέτοιοι, θα έπρεπε να ενισχυθούν με δύο τρόπους. Πρώτον, νομιμοποιούμενοι, με την «ψήφο του λαού», σαν πολιτικό κόμμα με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Και δεύτερον, αξιοποιώντας το πρώτο, αυξάνοντας κατά πολύ το συμμορίτικο μέγεθός τους, έτσι ώστε να είναι παρόντες (τα βοθρολύματα) σε πολλά σημεία της επικράτειας.

Υπάρχουν αποδείξεις ότι έτσι σκέφτηκε το «σύστημα Χ» όταν έδωσε εντολή στο λα.ο.σ. να κάνει στην άκρη ανοίγοντας τον δρόμο για την κοινοβουλευτικοποίηση των βοθρολυμάτων; Αν με την λέξη «αποδείξεις» ψάχνει κανείς έγγραφα με σφραγίδες ή αποδείξεις τραπεζικών λογαριασμών, όχι, δεν έχουμε τέτοιες! Όμως συνέβη το εξής. Ενώ διατυπώθηκε σαν υπόθεση η πρόβλεψη ότι η κοινοβουλευτικοποίηση των βοθρολυμάτων (θα) σημάνει την αποστρατεία τους απ’ το πεζοδρόμιο, τυπικά τουλάχιστον, ένα είδος «ξεπλύματος» για το παρελθόν τους δηλαδή, έγινε το ακριβώς αντίθετο! Απ’ την στιγμή που εγκαταστάθηκαν στο κοινοβούλιο τα βοθρολύματα έκαναν πολύ πιο έντονη και πυκνή την παρακρατική, δολοφονική τους δράση!

Την πρόβλεψη του «ξεπλύματος» την διατύπωσε (και) το κκε. Λογικά θα έπρεπε να είναι σωστή. Αλλά δεν ήταν. Έτσι ώστε ακόμα πιο λογικά θα έπρεπε να συμπεράνει κανείς ότι η κοινοβουλευτικοποίηση των βοθρολυμάτων και ο παροξυσμός της βίας τους στο πεζοδρόμιο ήταν εξαρχής σχεδιασμένα σαν συγκοινωνούντα δοχεία· ότι το πρώτο ήταν ο κρίσιμος όρος του δεύτερου· ότι όταν επιχειρούσαν να πάρουν τον έλεγχο των νοτίων προαστίων δια της βίας (για παράδειγμα…) δεν κινούνταν «εκτός γραμμής»· και ότι αν το «επίσημο κράτος» έκανε τα στραβά μάτια στο δεύτερο δεν ήταν επειδή είχε θαμπωθεί απ’ την λάμψη του πρώτου, αλλά επειδή αυτό ακριβώς έπρεπε να κάνει!

Όχι μόνο (τα πιο πάνω) δεν μας φαίνονται «τραβηγμένες υποθέσεις» αλλά κρίνουμε πως έτσι θα έπρεπε να σκεφτούν παρακρατικοί / βαθυκρατικοί μηχανισμοί που στις 5 Μάη του 2010 προώθησαν «δολοφονικά υποκείμενα» για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους! Είναι γεγονός ότι σαν πρωθυπουργός ο Παπαντρέου ο Γ δεν αναφώνησε μετά τις δολοφονίες στη Marfin το ίδιο που είχε αναφωνήσει, ευρισκόμενος στην ίδια θέση, ο Καραμανλής ο Α μετά την δολοφονία του Λαμπράκη, δηλαδή το «ποιός κυβερνάει αυτόν τον τόπο;» – αν και θα μπορούσε να το κάνει. Δεν το έκανε επειδή ίσως ήξερε την απάντηση. Ή, ίσως, για το αντίθετο: επειδή δεν μπορούσε καν να καταλάβει…

Δύο χρόνια μετά, με την διπλή εκλογική άνοδο δύο φασιστικών «φρουρών» με διαφορετικές αποστολές, η μία πιο light «αμιγώς κοινοβουλευτικού / κυβερνητικού» τύπου, και η άλλη hard core «κοινοβουλευτικού / παρακρατικού», ο καθένας θα έπρεπε να συμπεράνει ότι …. κυβερνάει ο λαός…

Ή μήπως όχι;

(φωτογραφία κάτω: Απόσπασμα από άρθρο στον “δρόμο της αριστεράς”, 18 Ιούλη 2017).

(συνεχίζεται)

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 9

Τρίτη 13 Οκτώβρη. Η υπενθύμιση δύο απ’ τους χρηματοδότες των βοθρολυμάτων (χωρίς δικαστική επιβεβαίωση…) και των “διάχυτων” εμπλοκών τους με πρόσωπα και πράγματα του ντόπιου βαθέος κράτους, θα μπορούσε να μοιάζει με αστυνομικό ρεπορτάζ. Αυτή είναι η εύκολη ανάγνωση του θέματος.

Η δύσκολη ανάγνωση προσθέτει μια τέτοια υπενθύμιση δίπλα σε άλλες. Δίπλα στο γεγονός ότι διάφοροι δεσπότες και παπάδες πήγαν μαζί τους “χέρι χέρι”, προκαλώντας ίσως αλλεργία στο εθνικοσοσιαλιστικό τους παραμύθι. Στο γεγονός ότι στις εκλογές η μισή αστυνομία τους ψήφιζε. Στο γεγονός ότι και από καραβανάδες υπήρχε υποστήριξη. Αν το σύνολο των κυριότερων μηχανισμών του ελληνικού βαθέος κράτους έχει ή είχε, σαν παράρτημα, τα βοθρολύματα, κι αν, επιπλέον, υπήρξαν χρηματοδότες απ’ το νο 1 εθνικό κεφάλαιο, τους εφοπλιστές, τότε δεν τίθεται ζήτημα “αστυνομικού ρεπορτάζ” – έτσι δεν είναι;

Η υπενθύμιση των δύο χρηματοδοτών / εφοπλιστών απαντάει μήπως το ερώτημα “ποιός” σχεδίασε την “μεταμόρφωσή” τους, από πεζοδρομιακή συμμορία σε κοινοβουλευτική plus πεζοδρομιακή; Όχι – λέμε. Το who is who των συγκεκριμένων χρηματοδοτών / εφοπλιστών, το γεγονός δηλαδή ότι έχουν πολλές εμπλοκές με τα δικαστήρια για τις δραστηριότητές τους, δείχνει ότι σε καμμία περίπτωση δεν είναι «υψηλόβαθμοι» μέσα στα ελληνικά κρατικά / παρακρατικά κυκλώματα! Οι capo di capi δεν είναι αυτοί!

Ας θυμίσουμε ξανά, ενισχυτικά (έχουν περάσει κάποιες μέρες) δύο επιπλέον στοιχεία που δείχνουν ότι η χρηματοδότηση ήταν διακριτική απ’ τον πολιτικό σχεδιασμό της «μεταμόρφωσής» τους. Πρώτον, η “ανεξήγητη”, με διαδοχικά βήματα, απόσυρση του ακροδεξιού λα.ο.σ. προς όφελος των βοθρολυμάτων, αποκλείεται να σχεδιάστηκε και να οργανώθηκε απ’ τους συγκεκριμένους τύπους. Αυτό είναι inside job, με την έννοια ότι έχει γίνει από κυκλώματα εξουσίας που έχουν μεγάλη «εσωτερική» πείρα. Δεύτερον, η ανάθεση απ’ τον υφυπουργό δημόσιας τάξης Μαρκογιαννάκη της εκκαθάρισης / «ανακατάληψης» του κέντρου της Αθήνας (των γειτονιών με μετανάστες) στα βορθολύματα. Έτσι ώστε, πέρα απ’ αυτήν καθαυτήν την βρωμοδουλειά, να μετρηθεί βήμα – βήμα  η «εκλογική διεισδυτικότητα» των βοθρολυμάτων και του συμμοριστισμού… Ούτε αυτό είναι κάτι που θα το συνελάμβαναν σαν αναγκαιότητα και θα έβρισκαν τρόπο να υλοποιήσουν οι συγκεκριμένοι εφοπλιστές / χρηματοδότες, ή άλλοι, του ίδιου επιχειρηματικού κλάδου με έδρα το Λονδίνο ή την Ν. Υόρκη. Κι αυτή η μεθόδευση είναι inside job του ελληνικού βαθέος κράτους.

Συνεπώς, το ότι το “follow the money” θα μπορούσε να ερευνηθεί ως ένα σημείο δεν απαντάει στα αρχικά ερωτήματα:

Α) ΠΟΙΟΣ (απ’ την άποψη των καπιταλιστικών συμφερόντων) χρειαζόταν την κοινοβουλευτοποίηση μιας συμμορίας τραμπούκων;

Β) ΠΟΙΟΣ (απ’ την άποψη των κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών) μπορούσε να οργανώσει την «μεταμόρφωση» αυτής της συμμορίας, έστω για μερικούς μήνες, ώστε να πουληθεί στο πόπολο σαν μια «φιλάνθρωπη ελληνική εθνική δύναμη»;

Γ) ΠΟΙΟΣ (απ’ την άποψη των κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών) μπορούσε να εξασφαλίσει πολλές χιλιάδες ψήφους στα βοθρολύματα;

Δ) Τελευταίο αλλά πολύ σημαντικό: ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ χρειαζόταν μια «δύο επιπέδων» φασιστική «άνοδος»;

Για να απαντηθούν ή, πιο σωστά, να υποδειχθούν οι απαντητικές προσεγγίσεις χρειάζεται να μπουν σε σειρά, σαν κομμάτια του παζλ, ορισμένες ισχυρές ενδείξεις, όχι οικονομικού (ή αστυνομικού) χαρακτήρα, αλλά πολιτικού – με την έννοια των τεχνικών της εξουσίας.

Οφείλουμε ωστόσο να προειδοποιήσουμε τον ανυποψίαστο αναγνώστη: η τακτοποίηση που, συνοπτικά, θα παρουσιάσουμε στη συνέχεια ΔΕΝ έχει καμμία σχέση με την «παραδοσιακή» αντίληψη που έχουν τα κόμματα και οι οργανώσεις για το κράτος (του ελληνικού συμπεριλαμβανόμενου) και την «πολιτική»!! Σαν αυτόνομη εργάτρια η ασταμάτητη μηχανή ΔΕΝ ανήκει σ’ αυτήν την σχολή σκέψης – ακόμα κι αν αυτό δεν φαίνεται πάντα. Συνεπώς, οι λογικοί συσχετισμοί που θα εκθέσουμε στη συνέχεια, παρότι έχουν επιβεβαιωθεί αυτά τα χρόνια ως προς την ικανότητά τους για προβλέψεις, θα προκαλέσουν. Και (είναι η μόδα της εποχής) θα είναι εύκολο να θεωρηθούν «συνωμοσιολογία»!…

Όμως τα γραπτά μένουν! Τα βασικά σημεία των παρακάτω τα εκθέσαμε γραπτά και δημόσια στην ώρα τους! Αποκτήσαμε εχθρούς – αλλά ο χαρακτηρισμός «συνωμοσιολογία» δεν ήταν καθόλου της μόδας τότε…

Τί να κάνουμε; Ο καθένας έχει την κόλαση που του αναλογεί!

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 10

Τρίτη 13 Οκτώβρη. Θα αρχίσουμε με το γεγονός νούμερο μηδέν: την διαδήλωση (;) της 5 Μάη του 2010. Γράψαμε αναλυτικά στο παρελθόν στο χάρτινο Sarajevo, οπότε παρεπέμπουμε εκεί (Sarajevo νο 80, Γενάρης 2014). Για τις ανάγκες των εδώ συλλογισμών αναπαράγουμε ένα μικρό κομμάτι:

… Μιλάμε καθαρά (και καθόλου “συνωμοσιολογικά”!) για οργανωμένο σχέδιο σχετικά μεγάλης κλίμακας, του είδους τακτική της έντασης, στις 5 Μάη του 2010. Μιλάμε για ένα σχέδιο που δεν είχε στόχο να προβοκάρει τους αναρχικούς / αντιεξουσιαστές (ή “να επιβάλλει το νόμο της σιωπής”…), αλλά κάτι άλλο. Τι όμως;

… Εκείνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι ενώ, υπό “νορμάλ” συνθήκες, η διαδήλωση της 5ης Μάη θα ήταν μια παρόμοια με τις πάμπολλες εκτονωτικές που ακολούθησαν το 2010 και το 2011, η στημένη έντασή της προσανατόλισε καθοριστικά τις “αντιδράσεις της κοινωνίας” κατά της βουλής (γενικά) και κατά της κυβέρνησης Παπανδρέου (ειδικά). Φυσικά αυτό δεν θα ήταν γενικά δύσκολο, δεδομένων των ηγεμονικών μικροαστικών ιδεολογιών της “κοινωνίας”. Όμως η 5η Μάη ήταν στην αρχή· και η στημένη έντασή της θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν “προειδοποίηση” κάποιου τμήματος του βαθέος κράτους εναντίον της όχι – και – τόσο – βαθύ – πασοκ κυβέρνησης του Παπαντρέου του Γ. Στο κάτω κάτω ορισμένοι ειδικοί της εξουσίας θα μπορούσαν να καταλάβουν (και να ξέρουν!) πολύ καλύτερα απ’ τον “λαό”, εξ αρχής, που θα πήγαινε η διαχείριση της κρίσης…

Οι δολοφονίες (στη Marfin) και οι απόπειρες δολοφονιών με παρόμοιους τρόπους (εμπρησμούς) στις 5 Μάη σε άλλα σημεία του κέντρου έχουν παραμείνει «μυστηριώδεις». Όχι για την αστυνομία… Αυτή φρόντισε να «κλείσει την υπόθεση» κατηγορώντας άσχετους που, τελικά, αθωώθηκαν· όπως και έπρεπε. Είναι «μυστηριώδεις» για όλους τους πολιτικούς παντογνώστες, φίλους του λαού και του τόπου, που έχουν απαντήσεις σε όλα, εκτός απ’ αυτά που χώνουν κάτω απ’ το χαλί (και δεν είναι λίγα).

Για εμάς η 5 Μάη του 2010 ήταν η αρχή του «ξηλώματος» της κυβέρνησης του Παπαντρέου του Γ και, κυρίως, του ίδιου και των απόψεών του περί διακυβέρνησης – απ’ το ίδιο το δικό του βαθύ κόμμα, το οποίο δεν ήλεγχε και τον είχε επιλέξει σαν βιτρίνα αγνοώντας την καταιγίδα που είχε εμφανιστεί στον ορίζοντα. Το τέλος του (πετυχημένου όπως αποδείχθηκε) ξηλώματος ήταν η σύμπραξη αριστερών, ακροαριστερών και φασιστών στην παρέλαση στη Σαλονίκη στις 28 Οκτώβρη του 2011, και η αλυσίδα των γεγονότων που ακολούθησαν αμέσως μετά: η μάλλον απελπισμένη προσπάθεια «εξόδου» του τότε πρωθυπουργού προς ένα δημοψήφισμα (για την αποδοχή ή την απόρριψη του «β μνημονίου») και τα όσα ακολούθησαν ως την παραίτησή του.

Το να μεθοδεύουν παρακρατικοί / βαθυκρατικοί μηχανισμοί την εκπαραθύρωση ενός πρωθυπουργού που δεν τον ελέγχουν και, κατά συνέπεια, φοβούνται ότι θα αξιοποιήσει την «εξωτερική βοήθεια» (του διεθνούς ελέγχου) επιβάλλοντας ένα είδος εσωτερικής αναδιάρθρωσης ενάντια στα συμφέροντά τους (ενάντια στα κυκλώματα των πολιτικών προσόδων) είναι ένα ζήτημα. Το να καταφέρουν να εκπαραθυρώσουν έναν απόγονο του οίκου των Παπανδρέου κρατώντας αλώβητο το κόμμα που ίδρυσε ο Παπανδρέου ο Β, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Και ήταν αδύνατο. Η «πτώση» του ΓΑΠ θα σήμαινε υποχρεωτικά και την «πτώση» του πασοκ, σίγουρα για ικανό χρονικό διάστημα.

Συνεπώς, το έργο που ξεκίνησε στις 5 Μάη του 2010, «κορυφώθηκε» απ’ τον «αγανακτισμένο λαό» στα μέσα του 2011, και έφτασε στο τέλος του τον Νοέμβρη της ίδιας χρονιάς, περιλάμβανε και ένα επιπλέον σοβαρό ερώτημα: με την κεντροαριστερά στην ελλάδα, σαν δεύτερο πόλο κυβερνητικής εξουσίας, τι θα γίνει;

Είναι εύλογο πως εκείνοι που σχεδίασαν και πραγματοποίησαν το «ξεπέρασμα» του τότε πρωθυπουργού είχαν αρκετή ευφυία για να βρουν απαντήσεις στο ερώτημα της διάδοχης κατάστασης. Και η μόνη πιθανή «διάδοχη κατάσταση» ήταν το μικρό, στα όρια της ύπαρξης, κόμμα του «συνασπισμού»! Όπως συμβαίνει κατά κόρον στα χρηματιστήρια, όπου μεγάλες εταιρείες εκτός αγοράζουν μικρές που είναι εντός και τις χρησιμοποιούν σαν «κέλυφος» για να μπουν απ’ την πίσω πόρτα στον στίβο της αγοραπωλησίας μετοχών, έτσι έγινε και στην τεχνική της εξουσίας (και, υποθέτουμε, εκείνοι που είχαν αυτήν την ιδέα είχαν και κάποια εμπειρία απ’ το ελληνικό χρηματιστήριο): το κόμμα της Κουμουνδούρου επιλέχτηκε / εξαγοράστηκε, σαν το «κέλυφος» για την όποια «ανασύσταση της κεντροαριστέρας», σαν «πασοκ Β» – κι αυτό έγινε με γνώση και συμφωνία αν όχι όλων σίγουρα κάποιων βασικών στελεχών του… Η ασταμάτητη μηχανή το κατάλαβε όταν, κάπου τον Δεκέμβρη του 2011, ακούστηκε απ’ το στόμα του τότε «φέρελπι» Τσίπρα μια λέξη που ποτέ δεν θα ήταν δυνατόν να προέρχεται απ’ αυτό το κόμμα. Εξουσία! Πάμε για την εξουσία!! (Με το 3,5%; Όχι βέβαια!!!)

Αλλά η προοπτική μιας τέτοιας «αλλαγής σκυτάλης» και η γρήγορη (και τεχνητή…) διόγκωση ενός κόμματος απ’ τα όρια της κοινοβουλευτικής επιβίωσης σε κυβερνητικό μέγεθος (μια διόγκωση έκτακτης ανάγκης διεύθυνσης αναμφίβολα) δεν θα μπορούσε να γίνει, απλά, με ένα «χρίσμα»! Με δεδομένες τις κοινωνικές συνθήκες της περιόδου και τις ιστορικές συμπάθειες της Κουμουνδούρου προς διάφορες (τυπικά αντισυμβατικές μειοψηφίες), το να γίνει στο ορατό μέλλον ο συνασπισμός κυβέρνηση εγκυμονούσε κινδύνους. Κινδύνους αν όχι για την ουσία σίγουρα για τον φορμαλισμό της προστασίας των συμφερόντων των αφεντικών, για το τυπικό της δημόσιας τάξης. Η εξέγερση στα τέλη του 2008 και τα υποκείμενα που την έκαναν ήταν άλλωστε πολύ «φρέσκα» για να αγνοηθούν… Τόσο εντός όσο και εκτός ελλαδιστάν.

Γι’ αυτό, πέρα από μια περίοδο «διόγκωσης» της εκλογικής επιρροής του συνασπισμού, θα έπρεπε να υπάρξει παράλληλα και η διαμόρφωση των όρων «περιορισμού» του. Σε δύο επίπεδα: τόσο στο κυβερνητικό / κοινοβουλευτικό, όσο και στο πεζοδρόμιο. Ας το πούμε χωροτακτικά: μια «εσωτερική» φρουρά για τα πιθανά ολισθήματα της κυβερνοαριστεράς· και μια ικανή «εξωτερική» φρουρά για το πιθανό “λύσιμο” των ιστορικών (ή όχι…) φίλων της στους δρόμους…

Υποψιάζεθε μήπως ότι πλησιάζουμε το Α και το Δ απ’ τα πιο πάνω ερωτήματα;

(συνεχίζεται)

Αδικαιολόγητο vertigo

Τρίτη 13 Οκτώβρη. Είναι προφανές και εύλογο πως όταν ανακοινώθηκε ότι το ψόφιο κουνάβι έχει “κολλήσει” (τι άλλο; το γνωστό) οι εχθροί του σ’ όλο τον πλανήτη ευχήθηκαν να πεθάνει. (Έχει, όμως, κάτι φίλους…. power! Τον Kim τον little rocket man, αλλά και τους ταλιμπάν…)

Ευχήθηκαν να γίνει, δηλαδή, ένα εντελώς ψόφιο ψόφιο κουνάβι! Για δύο λόγους. Πρώτον επειδή είναι ένας καραγκιόζης ανάξιος της ηγεσίας μιας τόσο μεγάλης δύναμης. Και δεύτερον επειδή ο θάνατός του θα αποδείκνυε, πέρα από κάθε αμφιβολία, όχι μόνο ότι ο covid-19 είναι η Αποκάλυψη που φαντάστηκε ο Ιωάννης (μασουλώντας κάτι περίεργα μανιτάρια της Πάτμου, ώσπου τα έφαγε όλα και δεν έμεινε τίποτα για τους επόμενους) αλλά και ότι (ο τσαχπίνης) τιμωρεί όσους τον αρνούνται.

Δυστυχώς για αυτό το «κοινό αίσθημα» το ψόφιο κουνάβι επέζησε, μάλλον εύκολα. Αυτό προκάλεσε μεγάλο εκνευρισμό, που έφτασε στο σημείο οι κυνηγοί των «συνωμοσιολόγων» να γίνουν συνωμοσιολόγοι οι ίδιοι: μπαααα, ψέματα έλεγαν, δεν είχε αρρωστήσει, το έπαιξε για να τραβήξει συμπάθεια και ψήφους! Δηλαδή; Θα πουν τώρα πως υπάρχουν και fake positive;

Τέλος πάντων. Κι αυτό ανθρώπινο… Όμως, μέσα σ’ αυτούς τους στροβιλισμούς, χάθηκε η μπάλα. Εκείνοι που ζήτησαν «μάσκες για όλο το λαό», «αντισηπτικά για όλο το λαό», «κοινωνική αποξένωση για όλο το λαό», «καραντίνα για όλο το λαό», δεν θα έπρεπε να αρπάξουν αυτήν την μοναδική ευκαιρία που δημιουργήθηκε απ’ την ανάσταση του ψόφιου κουναβιού; Δεν θα έπρεπε να ζητήσουν επιτακτικά «θεραπεία α λα Trump για όλο το λαό»;

Δεν το έκαναν, και δεν βλέπουμε ελπίδα στον ορίζοντα. Κι όμως. Απέναντι σε μια τόσο φονική κατάρα γιατί να έχουν μόνο οι ελίτ της εξουσίας αποτελεσματικές θεραπείες; Χάθηκε, άραγε, το ένστικτο της ισότητας απ’ αυτούς που μισούν το ψόφιο κουνάβι;

Δεν θα έπρεπε. Έδωσε, αθελά του, μια ευκαιρία.

(φωτογραφία: Εξακολουθούμε να τον θεωρούμε τον καταλληλότερο για να διαλυθεί την επόμενη τετραετία το ψοφιοκουναβιστάν στα εξ ων συνετέθη. Τι άλλο θα ήθελε κάποιος, δηλαδή, από έναν αμερικάνο πρόεδρο;)

Άλλος ένας (ρωσοτουρκικός) πόλεμος που δεν λέει να γίνει!

Τρίτη 13 Οκτώβρη. Αυτή τη φορά το είχαν για σίγουρο. Αφού η Άγκυρα υποστηρίζει το Baku και η Yerevan είναι χριστιανική όπως η Μόσχα, τότε δεν μπορεί: η Μόσχα και η Άγκυρα θα βρεθούν (επιτέλους!) στρατιωτικά αντιμέτωπες!!!

Τόσα ξέρουν, τόσα καταλαβαίνουν… Πέρα απ’ την έντονη (και ενοχλητική) φιλοαμερικανική «στροφή» που προσπαθεί η αρμενική κυβέρνηση του Nikol Pashinian απ’ το 2018 και μετά, ο Putin έχει πολύ καλές σχέσεις με τον αζέρο (πρόεδρο) Aliyev. Του έχει πουλήσει και διάφορα αναβαθμισμένα όπλα. Πρακτικά, αν έπρεπε να ζυγιστούν οι σχέσεις του ρωσικού καθεστώτος με τους δύο αντιπάλους γύρω απ’ το Nagorno Karabakh, η ζυγαριά γέρνει σαφώς προς την μεριά του Baku εδώ και καιρό. Ακόμα κι η θρησκευτική συγγένεια ρώσων – αρμενίων είναι μύθος: η αρμενική χριστιανική εκκλησία δεν είναι ορθοδόξη αλλά μια φράξια του μονοφυσιτισμού, μιαφυσίτικη. Εν τέλει το Nagorno Karabakh είναι διεθνώς αναγνωρισμένο έδαφος του αζερμπαϊτζάν – κι αυτό μερικές φορές έχει την σημασία του.

Αλλά οι συμπάθειες και οι αντιπάθειες των θεατών είναι αδιάφορες για την Ιστορία. Το γεγονός είναι ότι το ρωσικό καθεστώς κατάφερε να ρυμουλκήσει πριν λίγες ημέρες και τις δύο πλευρές σε μια συμφωνία σύντομης εκεχειρίας για ανθρωπιστικούς λόγους (ανταλλαγή νεκρών). Μπορεί να μην κρατήσει πολύ, μπορεί να αντικατασταθεί από μια επόμενη… Αυτό καθ’ αυτό το γεγονός μπορεί να θεωρηθεί ασήμαντο. Αλλά προκύπτει πως η Μόσχα έχει την εξουσιοδότηση τόσο του Baku όσο και της Άγκυρας για να μεσολαβήσει, στον βαθμό και με τον τρόπο που κρίνει. Που κρίνει τι; Ότι μπορεί να μαζέψει (ή να συμβάλει στην ανατροπή) του Pashinian.

Η Τεχεράνη επίσης, την οποία η διεθνής δημαγωγία εμφανίζει σαν «φίλη της Yerevan», είναι μια εφεδρεία δίπλα στη Μόσχα. Πόσο «φίλη» και τι «είδους» είναι απέναντι στην αρμενία; Περίπου 20 εκατομμύρια αζέροι ζουν στο ιράν (με ιρανική υπηκοότητα) και έκαναν μεγάλες διαδηλώσεις, ειδικά στην ιρανική επαρχία «νότια αζερμπαϊζάν» κατά της αρμενικής στρατιωτικής παρουσίας στο Nagorno. Η Τεχεράνη, το έχουμε ήδη πει, έχει εκνευριστεί με τις φιλο-αμερικανικές και φιλο-ισραηλινές πολιτικές επιλογές του αρμενικού καθεστώτος. Και εξ αντικειμένου συμφωνεί με το τράβηγμα των αυτιών του Pashinian.

Είναι εντυπωσιακό το ότι το μπλοκ της Αστάνα εξακολουθεί να θεωρείται μια συμμαχία με το ζόρι, έτοιμη να διαλυθεί, με τα μέλη της έτοιμα να αλληλοεξοντωθούν. Αυτή η μόνιμη παρανόηση είναι μεγάλη χάρη για τις ανορθόδοξες αλλά πετυχημένες τακτικές του.

Όσοι διψάνε για έναν ρωσο-τουρκικό πόλεμο σήμερα – αύριο (και στα μέρη μας αυτοί είναι πολλοί) θα πεθάνουν διψασμένοι…