Ωραία πούναι η ειρήνη!

Άλλοι καιροί: τέλη Απρίλη του 1938 και η βασιλόφρων «καθημερινή» υμνεί το «σύμφωνο ελλάδος τουρκίας» ως «σύμβολο αιώνιας φιλίας»… Η Αθήνα τότε είχε θορυβηθεί από ένα σύμφωνο μεταξύ γιουγκοσλαβίας / βουλγαρίας / ρουμανίας και έτρεξε να δείξει την αγάπη της στο καθεστώς του Κεμάλ. Ποιος ήταν τότε ο πρωθ.; Ο αγαπημένος των βοθρολυμάτων Μεταξάς: φασίστας αλλά όχι «αντι-τούρκος»!…

Δευτέρα 17 Ιούλη>> Κι έτσι, ξαφνικά, η τουρκία έπαψε να διαλύεται – καταρρέει – καταστρέφεται – χρεωκοπεί…. Κι έτσι, ξαφνικά, ο Erdogan έπαψε να είναι «σουλτάνος» – τύραννος – δικτάτορας… Τώρα; Αθήνα και Άγκυρα δεν έγιναν βέβαια εντελώς φιλενάδες, αλλά η εντόπια ρητορική λέει ότι…

Πρόκειται για θρίαμβο! Του ρεαλισμού; Όχι. Του καιροσκοπισμού! Η Άγκυρα αντιμετωπίζει το ελλαδιστάν τα τελευταία χρόνια σαν αυτό που πράγματι είναι: ένας κρίκος του «άξονα», με «αρμοδιότητα» το Αιγαίο∙ «κρίκος» στις αντι-ευρασιατικό project μεδοδεύσεις των δυτικών αφεντικών. Τα ζητήματα που κρατάει ανοικτά έχουν μεν παρελθόν, έχουν όμως εγγραφεί πια στην όξυνση του 4ου παγκόσμιου πολέμου.

Πριν τις προεδρικές εκλογές στην τουρκία οι ισλαμοδημοκράτες έλουζαν την Ουάσιγκτον με κάθε κατάρα που μπορείτε να φανταστείτε. Μετά; Έχουν περιοριστεί, κι αυτό επηρεάζει οπωσδήποτε και την αντιπαράθεση με το ελλαδιστάν. Οι εντόπιοι εθνικόφρονες «ειδικοί αναλυτές» ερμηνεύουν αυτήν την στάση της Άγκυρας με … ερωτικά κριτήρια… «Θέλει να τα ξαναβρεί με την Δύση» (ο Ερντογάν) λένε… Ουάου! Πόσο γλυκούτσικη είναι η πολιτική των καπιταλιστικών κρατών!!!

Αν ασχοληθεί κάποιος με το σύνολο των επιμέρους μετώπων στα οποία η Άγκυρα έχει ανοικτούς (κι όχι φιλικούς…) λογαριασμούς με την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της, είτε άμεσα είτε έμμεσα, θα διαπιστώσει ότι:


Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Οι εθνικοί υδρογονάνθρακες και το «I have a dream»

Δευτέρα 11 Οκτώβρη>> Η «εστία» είναι πολύ παλιά, δεξιά εφημερίδα – όχι, όμως, λούμπεν. Το ρεπορτάζ της στις 27 Σεπτέμβρη δεν διαψεύστηκε γιατί ήταν ακριβές… Έμεινε, όμως, σαν «μυστικό», κάτι δύσκολο να εξηγηθεί αφού η καρέκλα του ρημαδοΚούλη πριονίζεται απ’ τους πιο κλασσικούς πατριώτες / εθνικιστές του κόμματός του – ενώ και η αντιπολίτευση (απ’ το μαγαζί της Κουμουνδούρου ως τον γραμματοκομιστή του γιού του αφεντικού) δείχνει τακτικά εθνοπατριωτικό οίστρο.

Το ρεπορτάζ αναφερόταν στην ομιλία του ρημαδοΚούλη στη γενική συνέλευση του οηε στη Ν. Υόρκη τρεις μέρες νωρίτερα. Το εθνοπατριωτικό ενδιαφέρον της «εστίας» εστίασε σ’ αυτό το απόσπασμα:

… Έχω ένα όραμα για την Ανατολική Μεσόγειο: Αντί να συνεχίσουμε τις διαμάχες του προηγούμενου αιώνα για τους υδρογονάνθρακες – ένα αγαθό που χάνει την αξία του – θα πρέπει να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να συνεργαστούμε ενάντια στους νέους κοινούς εχθρούς. Την κλιματική κρίση, η οποία επηρεάζει εξίσου τις δύο χώρες μας. Αλλά και την απειλή της παράνομης μετανάστευσης, όπου η Τουρκία έχει σημαντικό ρόλο να διαδραματίσει συνεργαζόμενη με εμάς προκειμένου να εξαλείψουμε τα παράνομα δίκτυα διακινητών που εκμεταλλεύονται την απόγνωση ευάλωτων ανθρώπων.

Υπάρχουν πολλά που οι δυο χώρες μας μπορούν να κάνουν από κοινού. Είμαστε προορισμένοι από την ιστορία και τη γεωγραφία να συνυπάρχουμε. Είναι προς το κοινό μας συμφέρον να το κάνουμε με τρόπο ειρηνικό και με στόχο την ευημερία…

Εκτός συνόρων ο ρημαδοΚούλης επιδεικνύει τον ρεαλισμό του, κι όχι γενικά κι αόριστα. Η πιο πάνω θέση ταυτίζεται με την “win – win” άποψη που επαναλαμβάνει μόνοτονα ο Ερντογάν εδώ και χρόνια. Όμως εντός συνόρων αυτός ο ρεαλισμός είναι ο ορισμός της «εθνικής προδοσίας»! Κι ωστόσο δεν ξέρουμε γιατί οι αντίπαλοί του δεν του την έχουν καταλογίσει ως τώρα εν χορδαίς και οργάνοις. Του την φυλάνε, άραγε, για την προεκλογική περίοδο;

Το βέβαιο είναι ότι η εγκατάλειψη «των διαμαχών του προηγούμενου αιώνα για τους υδρογονάνθρακες, ένα αγαθό που χάνει την αξία του» σημαίνει επίσης εγκατάλειψη των εθνικών φιλοδοξιών για μια ανατολική Μεσόγειο «ελληνική λίμνη». Χωρίς το κυνήγι πετρελαίου ή γκαζιού στον πάτο της θάλασσας η ΑΟΖ χάνει το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της αξίας της (απομένουν μόνο τα ψάρια). Κι αν η ΑΟΖ γίνει επίσημα τριτεύουσας σημασίας ζήτημα, γκρεμίζεται το βάθρο πάνω στο οποίο ο ελληνικός ιμπεριαλισμός έχει στήσει εδώ και πολλά χρόνια την αντιτουρκική ρητορική του… Αυτό είναι «εθνική προδοσία» με κεφαλαία γράμματα!! (Πώς θα εξασφαλίζεται η εθνική υποτέλεια των πληβείων αν «τα βρούμε με τον αιώνιο εχθρό»;)

Πριν μερικούς μήνες, τον Απρίλη, ο υπ.εξ. ρημαδο_____Νικόλας, και πάλι εκτός συνόρων, είχε δηλώσει στην arab news ότι «… η ελλάδα δεν πρόκειται να αρχίσει να σκάβει την Μεσόγειο για να βρει πετρέλαιο και αέριο, ούτε θα μετατρέψει το Αιγαίο σε κόλπο του Μεξικό». Τότε γιατί το ρημαδογκουβέρνο τρώγεται με την συμφωνία αοζ μεταξύ τουρκίας και λιβύης, και τι αξία έχει η συμφωνία που πιεστικά επεδίωξε με την χούντα του Καϊρου; Όλα για τις εντυπώσεις; Και οι αμερικανικές βάσεις plus κι αυτές για την “ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ γειτόνων”;

Η εσωτερική κατανάλωση εθνικισμού παίζει πάντα τον «πολιτικό» ρόλο της. Απ’ την άλλη μεριά όμως η εξαγωγή ρεαλισμού θα πρέπει να καταλήξει σε πρακτικά αποτελέσματα, διαφορετικά είναι αέρας κοπανιστός (και πανάκριβος).

Ίσως η απάντηση να βρίσκεται σε κάτι παλιό: οι ελληνικές πολιτικές βιτρίνες είναι διαχρονικά και πάνω απ’ όλα έλληνες! Που σημαίνει: ειδικοί στην εξαπάτηση… Εξ ου και έχουν «οράματα» που τα συντηρούν σαν τέτοια…

Περί αερίων γενικά

Δευτέρα 24 Μάη>> Κι έτσι στα ξαφνικά ο γύπας υπ.εξ. ρημαδο—–Νικόλας, την ώρα που ο ζεστός αέρας της σαουδαραβικής ερήμου χάιδευε το υψηλό πνεύμα του, ξεστόμισε μιαν αλήθεια. Ίσως για να καθησυχάσει τους τοξικούς συνομιλητές του, εκεί στο εξωτικό Ριάντ. Ήταν πριν ένα μήνα:

… Η Ελλάδα πιστεύει στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και δεν πρόκειται να αρχίσει να σκάβει τον βυθό της Μεσογείου για να βρει αέριο και πετρέλαιο, για έναν πολύ απλό λόγο… Χρειαζόμαστε 10 με 20 χρόνια για να το βρούμε και να το εκμεταλλευτούμε, και από οικονομική άποψη θα ήταν πολύ πιο ακριβό για παράδειγμα από το δικό σας, της Σαουδικής Αραβίας. Έτσι, οικονομικά δεν οραματίζομαι την Ελλάδα να γίνει χώρα παραγωγής πετρελαίου… Το Αιγαίο είναι ένας παράδεισος στη γη. Δεν σκοπεύουμε να το μετατρέψουμε σε κόλπο του Μεξικού. Η Ελλάδα δεν σχεδιάζει στο άμεσο μέλλον να γίνει χώρα παραγωγής πετρελαίου και φυσικού αερίου…

Θα έπρεπε να είναι σοκ μεγατόνων! Μέσα σε 6 όλες κι όλες προτάσεις κατέρρευσε όχι μόνο το όνειρο των ελλήνων μικροαστών να γίνουν σεΐχηδες αλλά η εθνικιστική ρητορική δεκαετιών:

– Γιατί οι “ξένοι” και ειδικά οι γερμανοί (έγιναν μόδα στα ‘10s) μας εποφθαλμιούν; Επειδή θέλουν να φάνε τα πετρέλαια του Αιγαίου μας!!!

– Γιατί αυτό ο τύραννος ο Erdogan θέλει να πάρει το Αιγαίο μας; Επειδή έχει πολλά πετρέλαια!

– Γιατί το Καστελόριζο έχει αοζ μέχρι, περίπου, το Γιβλαρτάρ; Επειδή ο βυθός έχει πολύ πράμα!

– Πού ξέρουμε ότι υπάρχουν πετρέλαια; Από αρχαιοτάτων χρόνων… και μπούμπλε μπούμπλε μια μυστική έκθεση της cia… και τα λοιπά!

– Γιατί θεωρούμε εχθρική ενέργεια την συμφωνία Άγκυρας – Τρίπολης για την λιβυο-τουρκική αοζ; Γιατί πάνε να μας πάρουν τα πετρέλαια…

– Γιατί είμαστε αδελφοσύμμαχοι με το Τελ Αβίβ; Επειδή θα φτιάξουμε τον σούπερ αγωγό (east med) που θα μαζεύει και το δικό μας άφθονο φυσικό αέριο!

– Γιατί φτιάχνουμε «οικόπεδα» και τα δίνουμε για τρύπημα σε ευρω-αμερικάνικες εταιρείες; Είναι η ενεργειακή διπλωματία μας: θα βρουν πετρέλαιο ή/και αέριο παχύ και πολύ, οπότε τα μητρικά τους κράτη θα μας προστατεύουν!!!

Το πράγμα κουκουλώθηκε άρον άρον, με τον γνωστό τρόπο («παρερμηνεύτηκαν οι δηλώσεις»…) αλλά η ασταμάτητη μηχανή έχει το δικαίωμα να χαρεί λίγο. Οι εδώ και χρόνια κριτικές της απόψεις επιβεβαιώνονται: ΔΕΝ είναι οι υδρογονάνθρακες η αιτία των όποιων συμμαχιών του ελληνικού ιμπεριαλισμού!!! Το πετρέλαιο (κατ’ αρχήν) είναι ξεπερασμένο ενεργειακό «παράδειγμα» – όσο για το φυσικό αέριο υπάρχει ήδη μεγάλη προσφορά για την ευρωπαϊκή αγορά…

Αφού, λοιπόν, το ελλαδιστάν δεν θα γίνει σεϊχάτο, για ποιόν λόγο αγκαλιάζει κάθε διαθέσιμο γκάγκστερ και δολοφόνο στην ευρύτερη περιοχή; Η αιτία είναι ωμή και χωρίς πετροδολάρια: κάνει συμμαχίες μέσα στην εξέλιξη του 4ου παγκόσμιου πολέμου ελπίζοντας να «αυξήσει την τιμή» του οικοπέδου στο οποίο έχουμε την ατυχία να ζούμε (και δεν είναι «επί της γης παράδεισος»!!!) – αυτό που λέμε γεωπολιτική πρόσοδο – προς όφελος, φυσικά, τόσο του νο 1 εθνικού κεφαλαίου (περισσότερο στη συνέχεια) όσο και αρκετών απ’ τα ντόπια αφεντικά.

Ο προσανατολισμός του ελληνικού ιμπεριαλισμού και η συμμετοχή του στον «άξονα» Ουάσιγκτον – Λονδίνο – Τελ Αβίβ (- Ριάντ) έχει καθαρό στόχο την τουρκική επικράτεια. Είναι στόχος απ’ την εποχή του «ενιαίου αμυντικού δόγματος», στα μέσα των ‘90s – με κυμαινόμενη ένταση αλλά επίμονες φαντασιώσεις. Οπωσδήποτε, σ’ αυτήν 25ετία, οι συσχετισμοί δύναμης άλλαξαν ραγδαία (σε βάρος των ελληνικών ορέξεων) και παρά τις κατάρες προς το τουρκικό καθεστώς δεν υπάρχει τίποτα σοβαρό στον ορίζοντα που να δείχνει ότι η Άγκυρα θα ξαναγίνει «υποψήφια για διάλυση» όπως ήταν στα ‘90s.

Μ’ έναν όχι και τόσο αόρατο τρόπο, τα ελληνικά αφεντικά και οι πολιτικές τους βιτρίνες θα μπορούσαν να μετατρέψουν το Αιγαίο όχι σε “κόλπο του Μεξικό” αλλά σε “κόλπο του Τονκίν” – αρκεί, φυσικά, να το θέλει και η Ουάσιγκτον…

Τρέξε, τρέξε…

Τετάρτη 10 Μάρτη. Ο υπ.εξ. της αιγυπτιακής χούντας Sameh Shoukry βρισκόταν στην Αθήνα πριν ένα μήνα ακριβώς (10 Φλεβάρη). Οπωσδήποτε δεν έγινε κάτι συνταρακτικό από τότε ως χτες για να τρέξει ο ρημαδο—–Νικόλας ξανά στα πόδια του φίλου του. Είναι γνωστό ότι η αιγυπτιακή χούντα, παρά τις σοβαρές αντιθέσεις της με την Άγκυρα δεν σκοπεύει, ούτε σκόπευε ποτέ να συγκρουστεί μαζί της για τις αοζ. Ακόμα και η επιμέρους οριοθέτηση μεταξύ Καΐρου και Αθήνας νότια της Κρήτης σταμάτησε ακριβώς στο όριο που η Άγκυρα θεωρεί αδιαπραγμάτευτο: τον 28ο μεσημβρινό (κόκκινη γραμμή δεξιά στον χάρτη επάνω). Κι αυτό έγινε με την συναίνεση του ρημαδογκουβέρνου, που φυσικά θα ήθελε κάτι καλύτερο, αλλά βιαζόταν να πουλήσει μια κάποια συμφωνία στην «ευαίσθητη» ανατολική Μεσόγειο.

Οπότε; Η Αθήνα ανησυχεί σοβαρά (έως σημείου «χεσίματος») μήπως εκείνο που ως τώρα είναι ο «σεβασμός» της αιγυπτιακής χούντας προς τις εύλογες αξιώσεις της Άγκυρας στον βυθό της ανατολικής Μεσογείου πάρει επίσημη και θεσμική μορφή, σαν συμφωνία μεταξύ τους για την οριοθέτηση του ορίου των μεταξύ τους αοζ. Πρακτικά βέβαια αυτή η οριοθέτηση συμβαίνει ήδη, άτυπα· κι αυτό είναι κατ’ αρχήν αρκετό για την Άγκυρα. Επίσημη συμφωνία μπορεί να μην υπάρχει (ακόμα) αλλά με τον τρόπο της η αιγυπτιακή χούντα δείχνει αρκετό ρεαλισμό γι’ αυτό το θέμα και δεν αναγνωρίζει ούτε πρόκειται να αναγνωρίσει ποτέ την θρυλική «αοζ του Καστελόριζου», παρασυρόμενη απ’ τις ελληνικές φαντασιώσεις.

Αυτό είναι όλο κι όλο που θα μπορούσε να παρακαλέσει ο ρημαδο—–Νικόλας τον φίλο του της αιγυπτιακής χούντας: να αφήσει το θέμα όπως έχει, ώστε να μην αναγκαστεί να παραδεχτεί το ελληνικό πολιτικό σύστημα (κι όχι μόνο το τωρινό ρημαδογκουβέρνο) ότι αφού η φίλη κι αδελφή χούντα της αιγύπτου οριοθέτησε επίσημα την αοζ της με την Άγκυρα «αοζ Καστελόριζου» γιοκ!!!

Για την σωτηρία των προσχημάτων αγωνίζεται το ρημαδογκουβέρνο· και για την δυνατότητα να συνεχιστεί η εθνικιστική πλύση εγκεφάλου των υποτελών…

(φωτογραφία πάνω: Αν και πρόκειται για το μισό ρεπορτάζ σας διαβεβαιώνουμε ότι πουθενά στο σύνολό του δεν γίνεται καμμία αναφορά σε οικόπεδα και αοζ· μόνο η επιγραμματική στο κάτω μέρος της εικόνας, περί “γρήγορης εγκαθίδρυσης διμερούς συνεργασίας στον ενεργειακό τομέα”. Αυτά απ’ την πλευρά της χούντας…

Υπάρχουν όμως και οι ελληνικές επενδύσεις εκμετάλλευσης των αιγύπτιων εργατών και εργατριών… Καθόλου ασήμαντο…)

Αλλοπρόσαλλοι;

Κυριακή 18 Οκτώβρη. Όταν, στα μέσα του περασμένου Αυγούστου, το τουρκικό καθεστώς ανακοίνωσε μια navtex πάνω από 100 ναυτικά μίλια νότια του Καστελόριζου, ο ελληνικός ιμπεριαλισμός και η εθνική του ενότητα κήρυξαν γενική διανοητική επιστράτευση. Επί ημέρες ο στόλος “μας” ήταν απέναντι απ’ τον στόλο “τους” απειλώντας θεούς και δαίμονες που τόλμησαν να ακουμπήσουν τον βυθό της αοζ “μας”… Και, στο τέλος, ένας γενναίος αξιωματικός διεμβόλισε με την φρεγάτα “του” ένα τουρκικό πολεμικό, εισπράττοντας όχι μόνο τα χειροκροτήματα του λαού αλλά και τα παράσημα του υπουργού του. Το Oruc Reis έφυγε κάποια στιγμή, και δεν έγινε ο πόλεμος – που – θα – αποδείκνυε – ότι – η – Μεσόγειος – είναι – ελληνική – λίμνη… Εννοείται ότι η “τουρκική προκλητικότητα” ήταν αυταπόδειχτη και κατάπτυστη.

Με διαδοχικές navtex η «τουρκική προκλητικότητα» άρχισε να ανεβαίνει βορειότερα, πάντα σε διεθνή νερά και βυθούς – αλλά ο ελληνικός τσαμπουκάς αντί να αγριέψει άρχισε να ξεφουσκώνει. Μέχρι που έφτασε (πάντα σε διεθνή νερά και βυθούς) σε μια «κλεισμένη» με navtex περιοχή που το βορειότερο σημείο της ίσα ίσα που απέχει μισό μίλι απ’ τα χωρικά νερά του Καστελόριζου. Πας και κολυμπώντας – που λέει ο λόγος.

Τώρα πια η αοζ «μας» έχει εξαφανιστεί απ’ την εθνική ρητορική… Έχει απομείνει κάτι εξίσου σουρρεαλιστικό: το δικαίωμά «μας» να επεκτείνουμε τα χωρικά νερά στα 12 μίλια· κάτι που, όπως έχουμε εξηγήσει, δεν θα γίνει ποτέ στο μεγαλύτερο μέρος του Αιγαίου, όχι επειδή θα θυμώσει η Άγκυρα, αλλά επειδή θα θυμώσουν η Ουάσιγκτον, η Μόσχα, το Παρίσι και το Λονδίνο. Το σχολιάσαμε ήδη, τέτοια «δικαιώματα» είναι για να ταΐζονται οι θείες Λίτσες της ενδοχώρας. Και η αλήθεια είναι ότι με την εθνική διατροφή που κάνουν ψευτοχορταίνουν έτσι.

Φαίνεται ότι το ρημαδογκουβέρνο παραδέχεται σιωπηλά πια την την περιορισμένη και αποκλειστικά εσωτερική χρήση της εθνικής του δημαγωγίας. Εννοείται πως φταίνε οι ευρωπαίοι, που μας «προδίδουν» άλλη μια φορά – οπότε η εθνική ελπίδα είναι ένας νυσταλέος Jo στο άσπρο σπίτι. Το σίγουρο είναι πάντως ότι ο στόλος «μας» δεν έχει ξαναπάει να γαυγίσει τον στόλο «τους» γύρω απ’ το Oruc Reis, κι ας είναι πια τόσο κοντά “μας”… Γιατί όχι; Γιατί ο γενναίος καπετάνιος του “Λήμνος” δεν ξαναπάει για “επακούμβηση”;

Ξανα-ηττήθηκε η μεγαλοφυής ελληνική τακτική «απομόνωσης» και «τιμωρίας» της Άγκυρας; Οι εθνικές ύαινες δεν βρίσκουν ψοφίμια σ’ αυτή τη μεριά του πλανήτη; Παικταρά ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα, εσύ που ήσουν γεννημένος νικητής, τι έπαθες;

(φωτογραφία: Από την καθεστωτική “καθημερινή”… Η “αμφισβήτηση” που επικαλείται η μαθημένη στα παραμύθια εθνικιστική δημαγωγία είναι παραμύθι. Στο Ιόνιο, μετά από συμφωνία με την Ρώμη, η Αθήνα επεξέτεινε μεν τα χωρικά ύδατα στα 12 μίλια, αλλά έδωσε άδεια στα ιταλικά αλιευτικά να ψαρεύουν απ’ τα 12 ως τα 6, όπως έκαναν πριν. Πράγμα που σημαίνει ότι ακόμα κι αν κηρύξει κάποιο κράτος χωρικά ύδατα στα 12 μίλια, μετά από συμφωνία μπορεί να επιτρέψει την χρήση τους από άλλους, η οποία χρήση δεν αμφισβητεί κάτι…

Εδώ, βέβαια, δεν υπάρχει τέτοια συμφωνία. Σωστό. Έλα όμως που δεν υπάρχουν ούτε 12 μίλια…)

Ο αιώνιος εχθρός

Πέμπτη 15 Οκτώβρη. Πλησιάζοντας ακόμα περισσότερο στο Καστελόριζο (για έρευνες στον βυθό) το τουρκικό καθεστώς δεν παραβιάζει κανένα διεθνή νόμο. Το μόνο δεδομένο σ’ αυτήν την περιοχή είναι η ζώνη των ελληνικών χωρικών υδάτων, σε απόσταση ως 6 ναυτικά μίλια απ’ τις ακτές. Από ‘κει και πέρα τα νερά (και ο βυθός) είναι διεθνή, και ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι νομίζει.

Οι ελληνικές “φωνές” περί “προκλητικότητας” με βάση το θεώρημα ότι η περιοχή που έχει “κλείσει” η Άγκυρα (από τα 6,5 ναυτικά μίλια απ’ τις ακτές του Καστελόριζου και πέρα) θα μπορούσε να βρίσκεται σε χωρικά ύδατα 12 μιλίων (αλλά δεν βρίσκεται, αφού δεν έχει κηρυχτεί τέτοια ζώνη ελληνικών χωρικών υδάτων…) ή ακόμα και στην (ανύπαρκτη) ελληνική αοζ στην ανατολική Μεσόγειο (που είναι μόνο φαντασιώσεις) είναι καλές για εσωτερική κατανάλωση. Οι υπόλοιποι, εκτός συνόρων, ξέρουν καλά τι συμβαίνει – είναι υποχρεωμένοι να ξέρουν. Και είναι υποχρεωμένοι να ξέρουν όχι από συμπάθεια στο ελλαδιστάν αλλά επειδή, αν έχουν θάλασσα, ξέρουν και τη διεθνή νομοθεσία.

Τότε προς τι οι διάφορες διεθνείς δηλώσεις “συμπαράστασης” προς την Αθήνα και την Λευκωσία; Λόγια… Λόγια που έχουν σχέση κυρίως με το γεγονός ότι ο τουρκικός ιμπεριαλισμός αψηφά την παλιά δυτική ιμπεριαλιστική κυριαρχία στην ευρύτερη περιοχή. Αυτός ο τουρκικός ιμπεριαλισμός δεν εκδηλώνεται βέβαια νότια του Καστελόριζου· εκδηλώνεται στο συριακό πεδίο μάχης, στο λιβυκό πεδίο μάχης, και τώρα τελευταία στη συμμαχία με το Baku.

Με ανομολόγητο σε μεγάλο βαθμό εκνευρισμό, «παραδοσιακοί ιμπεριαλισμοί» που θεωρούσαν αυτές τις περιοχές ιστορικό δικαίωμά τους, όπως ο αμερικανικός, ο γαλλικός ή/και ο αγγλικός, βλέπουν την Άγκυρα να «ανεβαίνει πίστα». Βλέπουν τις συμμαχίες της, βλέπουν και την ανορθόδοξη αλλά αποτελεσματική μεθοδολογία που ακολουθιέται. Καμμία απ’ τις άλλοτε «μεγάλες δυνάμεις» δεν θέλει νέους ανταγωνιστές στην περιοχή, αλλά και καμμία δεν μπορεί να τους σταματήσει… ούτε καν ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron.

Τα αφεντικά του ελληνικού ιμπεριαλισμού, ταγμένα με φανατισμό στον “άξονα”, προσπαθούν να επωφεληθούν – “μάζευε κι ας είναι και λόγια”! Εσωτερικά επωφελούνται: η “εθνική συνοχή” καλά κρατεί. “Μέσα πάνε καλά”… κι ως εκεί…

(φωτογραφία: Να και μια ρεαλιστική παραδοχή… Αλλά τότε προς τι οι νταλκάδες για τις τουρκικές navtex;)

Ο γ.γ. και η θάλασσα

Σάββατο 5 Σεπτέμβρη. Το πόστο του γ.γ. του νατο, μιας στρατιωτικής συμμαχίας που υπάρχει μόνο από αδράνεια (και από συγκεκριμένα στρατοβιομηχανικά συμφέροντα), είναι γραφειοκρατικό και διακοσμητικό. Οπότε το να «δίνει» ο Stoltenberg την προοπτική «τεχνικών συζητήσεων» μεταξύ Άγκυρας και Αθήνας θα μπορούσε να είναι απλά μέρος της ανιαρής δουλειάς που κάνει.

Αλλά το ρημαδογκουβέρνο πάτησε την μπανανόφλουδα, αφού είναι πολύ τσίτα: σε αντίθεση απ’ όσα διαδίδει για εσωτερική κατανάλωση η «διπλωματική απομόνωση της τουρκίας» δεν προκόβει. Ούτε η άντληση συμμάχων. Η Αθήνα διαλαλεί την συμμαχία της με τον βασιλιά Macron (και δεν πολυφωνάζει για τον ακροδεξιό αυστριακό Kurz)· αλλά η Άγκυρα έχει όση διακριτική κατανόηση χρειάζεται απ’ το Βερολίνο, τη Μαδρίτη και τη Ρώμη (και την Βαλέτα, για να νοστιμίσει η παρέα). Διαλαλεί την συμμαχία της με το Κάιρο και το Τελ Αβίβ· αλλά η Άγκυρα έχει όση υποστήριξη χρειάζεται απ’ την Τεχεράνη και την Ισλαμαμπάντ. Διαλαλεί την συμμαχία της με τον όμηρο της wagner group «τσενεράλ» στη λιβύη· αλλά η Άγκυρα στηρίζει και στηρίζεται οικονομικά και στρατιωτικά απ’ τον διεθνώς αναγνωρισμένο Sarraj. Διαλαλεί την συμμαχία της με το Αμπού Ντάμπι· αλλά η Άγκυρα έχει την οικονομική (και όχι μόνο…) στήριξη της Ντόχα. Ελπίζει (αν εκλεγεί ο νυσταλέος Jo) στην αμερικανική υποστηρίξη· αλλά η Άγκυρα έχει κοινούς σχεδιασμούς με την Μόσχα (και στο όχι και πολύ βάθος του ορίζοντα με το Πεκίνο). Μ’ άλλα λόγια η ιδέα των αφεντικών του ελληνικού ιμπεριαλισμού ότι το ελλαδιστάν θα αυξήσει κατακόρυφα τις γεωπολιτικές του προσόδους γινόμενο η αιχμή ενός συμπαγούς δόρατος της «δύσης» κατά της «ανατολής» κρατάει όλους τους κινδύνους χωρίς να μπορεί να αποφέρει κάποια «παράσταση νίκης», ούτε καν τη φάση της «προετοιμασίας».

Απ’ τη μια μεριά λοιπόν το να νομίζει το ρημαδογκουβέρνο ότι μπορεί να βγάλει ψεύτη τον γ.γ. θα μπορούσε να είναι απλά ένα άκομα πελαγωμένο ρεφλέξ. Απ’ την άλλη μεριά όμως η επιτυχία της Άγκυρας (που κανονικά έπρεπε να είναι «απομονωμένη» και να σπαράζει απ’ το κλάμα…) να δηλώσει «συνεπής» στην «πρόσκληση για διάλογο» για άλλη μια φορά, από έναν τέτοιον γ.γ., παραήταν εύκολη. Ειδικά όταν το ελλαδιστάν, για να σώσει (πάντα για εσωτερική κατανάλωση) τα προσχήματα επιμένει σε κάτι εκτός διεθνούς νομοθεσίας (: να φύγουν τα τουρκικά πλοία από μια περιοχή της Μεσογείου όπου ο βυθός είναι άγνωστης ιδιοκτησίας και η επιφάνεια, γκαραντί, διεθνή ύδατα).

Βάζοντας αυτόν τον «όρο» οι βιτρίνες του ελληνικού ιμπεριαλισμού θα κουράσουν ακόμα και τον βασιλιά Macron για όσο καιρό η Άγκυρα λέει «δεν φεύγω, αφού δεν κάνω κάτι παράνομο». Βολεύει μεν ο «όρος» από την μια μεριά για να αποφευχθεί οποιαδήποτε συζήτηση / διαπραγμάτευση ακόμα και για την αοζ (άσχετα με τα λόγια, τα έχουμε πει, το ελλαδιστάν δεν θέλει με τίποτα μια δικαστική απόφαση για το θέμα, αφού εκτός απ’ την θρυλική «αοζ Καστελορίζου» θα τελειώσει και η φαντασίωση του Αιγαίου ως «ελληνικής λίμνης»)· αλλά απ’ την άλλη αυτός ο «όρος» αναγκάζει την Αθήνα να ξεφτιλίζεται διεθνώς, αφού σέρνεται πίσω από μια «αυτο-εκπληρούμενη φαντασίωση» ιδιοκτησίας (επί της ανατολικής Μεσογείου) που κανένας άλλος δεν μπορεί να δεχτεί.

Τέτοια κακά εθνικιστικά μεθύσια σαν την ελληνική αοζ έχουν πάντα ακόμα χειρότερο hangover. Ποιός πληρώνει και θα πληρώσει και το ένα και το άλλο; δεν χρειάζεται φαντασία…

Ταρατατζούμ!

Παρασκευή 4 Σεπτέμβρη. Την Τρίτη 1 Σεπτέμβρη (: εμπόριο πολέμου χοντρική λιανική) θα μπορούσε κάποιος να διαβάσει από εδώ μεταξύ άλλων τα εξής περιθωριακά (όπως πάντα) – ο τονισμός είναι τωρινός: …Οι αλλοπαρμένες βιτρίνες του ελληνικού ιμπεριαλισμού, με διαδοχικές κυβερνήσεις, και σίγουρα τα 5 τελευταία χρόνια, δεν δείχνουν να έχουν ιδιαίτερη επαφή με την πραγματικότητα. Το παρανοϊκά φιλόδοξο (και γελοίο) σχέδιο για την περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου απέτυχε· αλλά έπεισε την Άγκυρα να βγει δυναμικά στην περιοχή. Το εξίσου παρανοϊκά φιλόδοξο σχέδιο να γίνει το ελλαδιστάν βάση για την περικύκλωση της ρωσίας απ’ τις ηπα (και) στη Μαύρη Θάλασσα και, ταυτόχρονα, στήριγμα του βασιλιά Macron, θα βγάλει εξίσου δυναμικά και την Μόσχα σ’ αυτήν την περιοχή… Όποιος παριστάνει ότι δεν καταλαβαίνει τους συσχετισμούς δύναμης είναι καταδικασμένος να τους δει μπροστά του…

Τους είδαν τους συσχετισμούς οι αλλοπαρμένες βιτρίνες του ελληνικού ιμπεριαλισμού· χτες!! Και θα τους δουν οπωσδήποτε μεταξύ 8 με 22 Σεπτέμβρη στη μια μεριά και 17 με 25 στην άλλη μεριά του χρυσοπράσινου φύλλου: δυο αεροναυτικές ασκήσεις όχι της Μόσχας μόνης της αλλά παρέα με την Άγκυρα, σε θαλάσσιες περιοχές που έκλεισε η Άγκυρα για λογαριασμό και των δύο, τις οποίες το ελλαδιστάν χαρακτηρίζει μονότονα δικές του, με back vocals του βασιλιά Macron! Πώς αλλιώς θα μπορούσε η Μόσχα να τρίψει στα μούτρα του ρημαδογκουβέρνου της επιλογές του μικρομέγαλου ελληνικού ιμπεριαλισμού (πάντα «σύμφωνα με τους κανόνες του διεθνούς δικαίου» όπως δήλωσε η κυρία Zakharova), ε;. Αν και η ιδιοκτησία επί της όποιας αοζ δεν δεσμεύει την επιφάνεια της θάλασσας, η μούρη που οι αλλοπαρμένες βιτρίνες προσπαθούν να πουλήσουν στην ανατολική Μεσόγειο, με την όποια βοήθεια του βασιλιά Macron, έφαγε δυο ξεγυρισμένα χαστούκια. Είναι οι συσχετισμοί δύναμης ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα και σια! (Αν έχει αντιρρήσεις ο βασιλιάς ας τηλεφωνήσει στο Κρεμλίνο: υπάρχουν κάτι εκκρεμότητες στην ανατολική λιβύη, αν ενδιαφέρεται…)

Αυτό που προβλέπαμε έγινε… Αλλά σ’ αυτή τη φάση (θεωρούμε πως) πρόκειται μόνο για «προειδοποίηση». Τι πάει να πει «προειδοποίηση»; Η Μόσχα έχει δυο καλά οχυρωμένες βάσεις στη δυτική συρία, μία ναυτική (Tartus) και μία αεροπορική (Khmeimin). Αγνοώντας τι ξεφόρτωναν τα πάνω από 10 μεγάλα ρωσικά στρατιωτικά μεταγωγικά πριν λίγες ημέρες στη Khmeimin, ξέρουμε ως τώρα ότι οι ρωσικές βάσεις δεν έχουν μέγεθος υποστήριξης μεγάλης κλίμακας πολέμου. Αλλά – και αυτό είναι πολύ μεγάλης σημασίας – αποκλείεται η Μόσχα να κάτσει αδρανής στις προσπάθειες του άξονα (και του βασιλιά Macron) να την περικυκλώσουν ή, σε κάθε περίπτωση, να δυσκολέψουν την θαλάσσια κίνησή της μεταξύ Μαύρης Θάλασσας και ανατολικής Μεσογείου.

Προσέξτε τώρα την διάταξη αυτής της εξελισσόμενης περικύκλωσης του ευρασιατικού project. Στη νότια κύπρο έχει βάσεις (κυρίως κατασκοπείας, αλλά όχι μόνο) το Λονδίνο, και απέκτησε «διευκολύνσεις» (δηλαδή βάσεις) και ο βασιλιάς Macron. Στην Κρήτη, η μεν Σούδα μεγαλώνει και μεγαλώνει, ενώ το Τελ Αβίβ αποκτάει «διευκολύνσεις», βάση ραντάρ ακτίνας 550 χιλιομέτρων, στην ανατολική μεριά, στον Ζήρο. Και η Αλεξανδρούπολη μετατράπηκε σε αμερικανική βάση, με στόχο ειδικά τον ρωσοτουρκικό έλεγχο της Μαύρης Θάλασσας. (Όλα αυτά είναι σπουδαίες προσφορές των αφεντικών του ελληνικού ιμπεριαλισμού προς τους συμμάχους τους….)

Για την Μόσχα ειδικά και για το ευρασιατικό project γενικά η ανατολική Μεσόγειος είναι ιδιαίτερα σημαντική. Έτσι όπως διαμορφώνονται τα πράγματα στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο στη ανατολική Μεσόγειο, η Μόσχα δεν μπορεί να περιοριστεί σε ασκήσεις (του στρατού που έχει στη συρία) ισχυρού συμβολισμού μεν σε σχέση με τα ελληνικά «ιδιοκτησιακά» παραμύθια και την γαλλική “προστασία”, αλλά περιορισμένης απειλητικότητας. Θα χρειαστεί οπωσδήποτε κάποιου είδους παρουσία κάπου στην γραμμή απ’ τα Δαρδανέλια ως την κύπρο. Κάποιου είδους «διευκόλυνση» σε τουρκικό έδαφος / ακτές.

Πρέπει να θυμίσουμε ότι η Άγκυρα και Μόσχα, αξιοποιώντας την «τακτική της πένσας» (το όνομα το έχουμε δώσει εμείς), έχουν ήδη βάσεις στη λιβύη. Μια νοητή ευθεία γραμμή απ’ τις ακτές της δυτικής λιβύης ως εκείνες της δυτικής συρίας και μια κάθετη απ’ τα Δαρβανέλια προς το νότο, δείχνει το γιατί το ελλαδιστάν σπρώχνει την όλο και πιο βαθιά συμμετοχή του στον 4ο παγκόσμιο βοηθώντας τους ετερόκλητους συμμάχους να «γεμίσουν» όσο μπορούν αυτές τις γραμμές. Σε βάρος όχι μόνο της Άγκυρας (αυτό είναι το αιώνιο ελληνικό εθνικιστικό παραμύθι) αλλά και της Μόσχας· άρα του ευρασιατικού project στο σύνολό του…

(φωτογραφία μέση: Η κίτρινη γραμμή είναι η θρυλική ελληνική αοζ… Η θαλασσί επιφάνεια είναι η τουρκική αοζ. Οι περιοχές των ασκήσεων είναι τα σχήματα μέσα στα κόκκινα τετράγωνα. Οι μωβ επιφάνειες είναι οι navtex των τουρκικών σεισμικών ερευνών).

Μήπως μπαγκέτες και όχι rafale;

Παρασκευή 21 Αυγούστου. Οι τόνοι της ντόπιας δημαγωγίας, μετά την συνάντηση της Merkel με τον βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron, ήταν πανηγυρικοί… Αλλά και πότε δεν είναι τέτοιοι; Ακόμα κι όταν ο «τσενεράλ» Haftar έκλανε, στην Αθήνα πανηγύριζαν. Συνεπώς τα κατατονικά εθνικά «γιούπι» είναι για τα σκουπίδια.

Κατ’ αρχήν (η γνώμη μας είναι ότι) ο βασιλιάς Macron, καταλαβαίνοντας ότι έχει απλώσει τα ποδάρια του πολύ μακρύτερα από εκεί που μπορεί (το πραξικόπημα στο μάλι του θύμισε ότι ακόμα κι αυτά που θεωρεί «δικά του» μπορεί να μην είναι και τόσο…) αναγκάστηκε να βρεί ένα κάποιο modus operandi με το Βερολίνο. Όπως είναι γνωστό το Παρίσι θα ήθελε «να την δει αλλιώς» στην ανατολική Μεσόγειο κοντράρονας το Βερολίνο, και μάλιστα έκανε τις βρωμιές του τόσο με το σπρώξιμο του Καΐρου να υπογράψει την τσόντα αοζ με την Αθήνα όσο και με τις (συμβολικές μεν, στρατιωτικές δε) βόλτες του απ’ τη νότια κύπρο ως την Κρήτη. Αλλά ακόμα πιο δηλωτική ήταν εκείνη η «αυτοκρατορική ανακοίνωση» του Macron (μετά την αρχική παρέμβαση του Βερολίνου για συζήτηση Αθήνας – Άγκυρας) ότι θα καλέσει «διάσκεψη των χωρών του νότου της ευρωπαϊκής ένωσης», χωρίς το Βερολίνο δηλαδή, για να ξεκαθαριστεί ότι αυτός κάνει κουμάντο (και) στην ανατολική Μεσόγειο. Ήταν μια ανάρτηση στα ελληνικά…. και ήταν 23 Ιούλη.

Χτες ήταν 20 Αυγούστου. Πέρασε μόνο ένας (γεμάτος) μήνας. Και ο βασιλιάς Macron αντί για «σύνοδο το νότου» προτίμησε «γαλλογερμανικό άξονα»… Με απλά λόγια έκανε μια πλήρη περιστροφή γύρω απ’ τον εαυτό του, συν άλλες 180 μοίρες. Είναι μια τέχνη κι αυτή, θα τον βοήθησαν και οι διακοπές του να την βελτιώσει…

Η σχετική δήλωση της Merkel (που, φυσικά, οι ντόπιοι δημαγωγοί θα πνίξουν) ήταν η εξής: Θέλουμε σταθερότητα στην Ανατολική Μεσόγειο, όχι εντάσεις. Ανησυχούμε για την κρίσιμη κατάσταση εκεί. Είμαι σίγουρη πως αν η Γερμανία και η Γαλλία ενώσουν τις δυνάμεις τους, θα βρούμε μια καλή λύση, που θα κάνει πιθανή τη συνεργασία….

Τι σήμαινε όμως το «δεν θέλουμε εντάσεις»; Αφορούσε την Άγκυρα όπως θα διαλαλήσουν τα παγώνια του ντόπιου εθνικισμού / ιμπεριαλισμού; Αφορούσε μήπως και το ελλαδιστάν (π.χ. τον λόγο που πήγε και υπέγραψε τώρα την τσόντα συμφωνία με τη χούντα του Καΐρου ή την «επακούμβηση» με την τουρκική φρεγάτα;). Ή μήπως αφορούσε και την γαλλία, για τις στρατιωτικές της δήθεν «επιδείξεις» της στην περιοχή; Γιατί όσο κι αν αρέσουν στο ελλαδιστάν τα γαλλικά καουμποϋλίκια αντικειμενικά έριξαν λάδι στη φωτιά…

Την απάντηση την έδωσε ο ίδιος ο βασιλιάς αμέσως μετά. Ξαναέκανε βέβαια κριτική στην τουρκία, για να δηλώσει αμέσως μετά «… έτοιμος να προωθήσει έναν εποικοδομητικό διάλογο ανάμεσα σε όλα τα κράτη της ανατολικής Μεσογείου, συμπεριλαμβανόμενης της τουρκίας, για να αποκλιμακωθούν οι εντάσεις και να λυθούν οι όποιες διαφορές…» Αν δεν κάνουμε λάθος αυτή ακριβώς είναι η πρόσφατη πρόταση του Erdogan!! (Θα έχει το ενδιαφέρον του το ενδεχόμενο να προχωρήσει υπό την αιγίδα Βερολίνου – Παρισιού…)

Έκανε όμως και κάτι ακόμα ο βασιλιάς Macron: δήλωσε την ξεκάθαρη υποστηρίξη στις διπλωματικές πρωτοβουλίες του Βερολίνου σχετικά με την ανατολική Μέσογειο (αυτές που ως λίγες ημέρες πριν προσπαθούσε να τορπιλίσει…), υποσχέθηκε ότι το Παρίσι θα τις στηρίξει· και ξεκαθάρισε ότι οι δικές του πρωτοβουλίες δεν είναι ανταγωνιστικές αλλά συμπληρωματικές εκείνων του Βερολίνου… Πράγμα που σημαίνει πως ο βασιλιάς Macron δεν θα είναι άλλο «συμ-παράγοντας» έντασης στην περιοχή, τουλάχιστον σε ότι αφορά το τουρκο-ελληνικό ζήτημα, με στρατιωτικές αποστολές και συμβολικές άσεμνες χειρονομίες απέναντι στην Άγκυρα – αυτές που τόσο αγαπήθηκαν στην Αθήνα… (Θα ασχοληθεί «ανθρωπιστικά» με τον λίβανο· και «διπλωματικά» με το μάλι… Δουλειά υπάρχει!!!)

Δεν μας φαίνονται καθόλου περίεργα αυτά· εξάλλου απ’ αυτές εδώ τις γραμμές έχετε διαβάσει έγκαιρα πως αργά ή γρήγορα ο βασιλιάς Macron θα ανακαλύψει πόσο χρήσιμο του είναι να βρει σημεία ισορροπίας του ιμπεριαλισμού του με εκείνον της Άγκυρας. Αν αυτό άρχισε από χτες θα φανεί σύντομα.

Φυσικά οι εθνικόφρονες θα πουν ότι Merkel και Macron δήλωσαν με έμφαση ότι «θα προστατέψουν τα κυριαρχικά δικαίωματα των κρατών μελών της ε.ε.». Πράγματι, αυτό είπαν – αλλά δεν είπαν ποια είναι τα ελληνικά ή τα νοτιοκυπριακά «κυριαρχικά δικαιώματα»!!! Ε; Δεν είπαν ούτε άφησαν να εννοηθεί ότι το Καστελόριζο έχει αοζ που φτάνει ως εκείνη την «φουσκωμένη» της νότιας κύπρου· καθόλου δεν είπαν τέτοια πράγματα! Κι ενώ οι εθνικόφρονες μπορούν να νομίζουν ό,τι βολεύει τις παράνοιές τους, «κυριαρχικά δικαίωματα» είναι μόνο εκείνα που είναι διεθνώς κατοχυρωμένα σαν τέτοια· όχι οι φαντασιώσεις της θείας Λίτσας!

Που σημαίνει: πηγαίνετε στη Χάγη να βρείτε μέχρι που φτάνει το οικόπεδό σας…

Για εσωτερική κατανάλωση αλλά…

Παρασκευή 21 Αυγούστου. Δεν υπάρχει ούτε μισό κόμμα του ελληνικού κοινοβουλίου που να το λέει ρητά και καθαρά: το Καστελόριζο δεν έχει αοζ (ή είναι τόσο μικρή ώστε να είναι αδιάφορη), συνεπώς το τουρκικό καθεστώς με τις έρευνες εκεί που τις κάνει, δεν παραβιάζει καμμία ελληνική (ανύπαρκτη) υφαλοκρηπίδα! Οι επαγγελματίες δημαγωγοί επίσης είναι συντονισμένοι εθνικά σε έναν μόνο τόνο: των εθνικών ψεμμάτων.

Αυτά είναι υπεραρκετά για να μπορεί κανείς να προβλέψει τι εννοεί το ρημαδογκουβέρνο όταν αναφέρεται σε «διάλογο» με την τουρκία. Εννοεί μια ατέρμονη, προσχηματική διαδικασία κατά την διάρκεια της οποίας η Άγκυρα θα πρέπει να «κάθεται φρόνιμα» (με τα ελληνικά κριτήρια…) γιατί αλλιώς θα πέσει επάνω της το βαρύ χέρι των ελληνικών κατηγοριών… Ότι κι αν έχει στο πίσω μέρος του κεφαλιού του ο ρημαδοΚούλης εκείνο που θέλει τελικά είναι να κοροϊδέψει για μια ακόμα φορά, για χρόνια αν είναι δυνατόν, ώστε να φύγει η «καυτή πατάτα» απ’ τα χέρια του.

Είναι εφικτό αυτό που ονειρεύεται το ρημαδογκουβέρνο; Η απάντηση της ασταμάτητης μηχανής είναι όχι, με πολλά θαυμαστικά. Η απόδειξη έρχεται απ’ τη Λευκωσία. Όταν το ελληνοκυπριακό φασισταριό του Αναστασιάδη, των παπάδων, κλπ, κατάλαβαν πως όλος ο κόσμος ξέρει ότι αυτός με τον φίλο του τον ογκόλιθο Nick the greek τορπίλισαν το 2017, επί της εθνοσωτηρίου φαιορόζ κυβέρνησης, τις πιο πρόσφατες «συνομιλίες για την επίλυση» (του κυπριακού) στο Κραν Μοντανά, άρχισε να παριστάνει ξανά τον άνθρωπο του διαλόγου… Έφαγε μια ξεγυρισμένη πόρτα και έχει λουφάξει: ναι, μπορούμε να συζητήσουμε – απάντησαν οι τουρκοκύπριοι και η Άγκυρα – αλλά με δύο αυστηρές προϋποθέσεις. Πρώτον, η συζήτηση θα ξεκινήσει από εκεί που την τορπιλίσατε, με βάση τα συμπεράσματα και τα πρακτικά του οηε… Δεύτερον, θα έχει συγκεκριμένο και αυστηρό χρονοδιάγραμμα λήξης… (Τίποτα απ’ τα δύο δεν άρεσε στον «είμαι άνθρωπος του διαλόγου» νοτιοΝίκο)…

Το τουρκικό καθεστώς (και όχι μόνον αυτό άλλωστε) τις ξέρει καλά τις ελληνικές παρελκυστικές τακτικές των δήθεν «συζητήσεων». Κρατάνε χρόνια. Ειδικά οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες τις έχουν ζήσει σε όλες τις παραλλαγές τους. Συνεπώς δεν πρόκειται να μπουν σε καμμία συζήτηση για την χαρά της συζήτησης!! Εκτιμάμε ότι θα ζητήσουν αυστηρό χρονοδιάγραμμα. Κι αυτό δεν θα αρέσει καθόλου στο ρημαδογκουβέρνο.

Όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων 60 χρόνων ήταν και είναι εθνικιστικές. Η διεθνής θεσμοθέτηση των «αποκλειστικών ζωνών θαλάσσιας εκμετάλλευσης» (αοζ) έκανε τον ελληνικό εθνικισμό / ιμπεριαλισμό ακόμα πιο παρανοϊκό απ’ ότι ήταν πριν. Σ’ αυτήν την παράνοια η «αοζ Καστελόριζου» είναι η σημαία, αλλά όχι και το σοβαρότερο θέμα στο οποίο μια προσφυγή στη Χάγη θα ανάγκαζε το ελλαδιστάν σε άσχημη προσγείωση στην πραγματικότητα και συμβιβασμό. Το πιο χοντρό ζήτημα είναι ο ορισμός των αοζ ελλάδας και τουρκίας στο Αιγαίο.

Δεν υπάρχει δικαστήριο όχι στον πλανήτη αλλά σ’ όλο τον γαλαξία που θα έδινε όλον τον βυθό του Αιγαίου στο ελλαδιστάν! Αυτό που ξέρουν καλά τόσο οι νομικοί όσο και τα πολιτικά αφεντικά τόσο στην Αθήνα όσο και στην Άγκυρα είναι ότι μια δικαστική απόφαση για τις αοζ στο Αιγαίο θα έφτιαχνε μια κατάσταση «κοτλέ»… Όπου θα υπάρχουν «λουρίδες» ελληνικής αοζ που θα ξεκινούν απ’ τα ανατολικά παράλια του ηπειρωτικού εδάφους και θα φτάνουν (ξεκινώντας απ’ τον βορρά και κατεβαίνοντας προς το νότο) ως τη Λήμνο, μετά ως τη Λέσβο, μετά ως τη Χίο, μετά ως την Σάμο και μετά ως την Κω, και ενδιάμεσα άλλες «λουρίδες», τουρκικής αοζ, απ’ τα δυτικά τουρκικά παράλια ως περίπου τον 25ο μεσημβρινό, στη μέση του Αιγαίου. Απο ‘κει και προς τα δυτικά, ως τις ακτές, θα είναι η υπόλοιπη ελληνική αοζ στο Αιγαίο. Αυτό το σχήμα στη διπλωματική αργκώ λέγεται “τα δάκτυλα”…

Παρόλο που μια τέτοια διευθέτηση είναι η μόνη λογική (με χαμένη την τουρκία πάντως…) για το ελλαδιστάν και τον εθνικισμό / ιμπεριαλισμό που έχουν οι υπήκοοι στα κεφάλια τους θα έμοιαζε σαν η «απόλυτη προδοσία»! Νομίζουν ότι το Αιγαίο είναι «ελληνική λίμνη» επειδή, ταξιδεύοντας με καράβι δεν συναντούν σύνορα και επειδή έτσι τους έμαθε το σχολείο και τα μήντια… Αλλά το μεγαλύτερο μέρος του αρχιπελάγους είναι διεθνή και καθόλου ελληνικά νερά!

Έτσι, λοιπόν, αν θεωρείται αδιανόητο να μιλήσουν ντόπιες πολιτικές βιτρίνες, κυβερνητικές ή δήθεν αντιπολευόμενες, για την ανύπαρκτη «αοζ Καστελορίζου», το πιο εύκολο και “βγάζει μάτι” θέμα, καταλαβαίνετε πόσο αδιανόητος είναι ακόμα και ο υπαινιγμός ότι η Άγκυρα έχει εντελώς νόμιμα δικαιώματα στο Αιγαίο! Κι αφού αυτά είναι αδιανόητα, ποιόν «διάλογο αποκλειστικά και μόνο για την αοζ» πουλάει το ρημαδογκουβέρνο και όλος ο εθνικός κορμός; Παραμύθια!!! Κανένα διάλογο και καμιά προσφυγή στη Χάγη δεν πρόκειται να δεχτεί το ελλαδιστάν!!!

Θα προσπαθήσει να κάνει το μόνο που ξέρει: καθυστερήσεις… Θα πέφτει στο χόρτο, θα σφαδάζει, θα χτυπιέται… Μέχρι να αρχίσουν να πέφτουν οι κόκκινες κάρτες για θέατρο…

(φωτογραφία: Και να σκεφτείτε ότι υπήρξε μια όχι και τόσο παλιά εποχή που οι πανέλληνες, προκειμένου να ξεφορτωθούν τον Γ. Παπαντρέου τον Γ, θα τον χάριζαν πακέτο με το Καστελόριζο όχι μόνο στην τουρκία, αλλά και στο αφγανιστάν ακόμα… “Να πάει και να μην ξανάρθει”…)