Σάββατο 5 Σεπτέμβρη. Το πόστο του γ.γ. του νατο, μιας στρατιωτικής συμμαχίας που υπάρχει μόνο από αδράνεια (και από συγκεκριμένα στρατοβιομηχανικά συμφέροντα), είναι γραφειοκρατικό και διακοσμητικό. Οπότε το να «δίνει» ο Stoltenberg την προοπτική «τεχνικών συζητήσεων» μεταξύ Άγκυρας και Αθήνας θα μπορούσε να είναι απλά μέρος της ανιαρής δουλειάς που κάνει.
Αλλά το ρημαδογκουβέρνο πάτησε την μπανανόφλουδα, αφού είναι πολύ τσίτα: σε αντίθεση απ’ όσα διαδίδει για εσωτερική κατανάλωση η «διπλωματική απομόνωση της τουρκίας» δεν προκόβει. Ούτε η άντληση συμμάχων. Η Αθήνα διαλαλεί την συμμαχία της με τον βασιλιά Macron (και δεν πολυφωνάζει για τον ακροδεξιό αυστριακό Kurz)· αλλά η Άγκυρα έχει όση διακριτική κατανόηση χρειάζεται απ’ το Βερολίνο, τη Μαδρίτη και τη Ρώμη (και την Βαλέτα, για να νοστιμίσει η παρέα). Διαλαλεί την συμμαχία της με το Κάιρο και το Τελ Αβίβ· αλλά η Άγκυρα έχει όση υποστήριξη χρειάζεται απ’ την Τεχεράνη και την Ισλαμαμπάντ. Διαλαλεί την συμμαχία της με τον όμηρο της wagner group «τσενεράλ» στη λιβύη· αλλά η Άγκυρα στηρίζει και στηρίζεται οικονομικά και στρατιωτικά απ’ τον διεθνώς αναγνωρισμένο Sarraj. Διαλαλεί την συμμαχία της με το Αμπού Ντάμπι· αλλά η Άγκυρα έχει την οικονομική (και όχι μόνο…) στήριξη της Ντόχα. Ελπίζει (αν εκλεγεί ο νυσταλέος Jo) στην αμερικανική υποστηρίξη· αλλά η Άγκυρα έχει κοινούς σχεδιασμούς με την Μόσχα (και στο όχι και πολύ βάθος του ορίζοντα με το Πεκίνο). Μ’ άλλα λόγια η ιδέα των αφεντικών του ελληνικού ιμπεριαλισμού ότι το ελλαδιστάν θα αυξήσει κατακόρυφα τις γεωπολιτικές του προσόδους γινόμενο η αιχμή ενός συμπαγούς δόρατος της «δύσης» κατά της «ανατολής» κρατάει όλους τους κινδύνους χωρίς να μπορεί να αποφέρει κάποια «παράσταση νίκης», ούτε καν τη φάση της «προετοιμασίας».
Απ’ τη μια μεριά λοιπόν το να νομίζει το ρημαδογκουβέρνο ότι μπορεί να βγάλει ψεύτη τον γ.γ. θα μπορούσε να είναι απλά ένα άκομα πελαγωμένο ρεφλέξ. Απ’ την άλλη μεριά όμως η επιτυχία της Άγκυρας (που κανονικά έπρεπε να είναι «απομονωμένη» και να σπαράζει απ’ το κλάμα…) να δηλώσει «συνεπής» στην «πρόσκληση για διάλογο» για άλλη μια φορά, από έναν τέτοιον γ.γ., παραήταν εύκολη. Ειδικά όταν το ελλαδιστάν, για να σώσει (πάντα για εσωτερική κατανάλωση) τα προσχήματα επιμένει σε κάτι εκτός διεθνούς νομοθεσίας (: να φύγουν τα τουρκικά πλοία από μια περιοχή της Μεσογείου όπου ο βυθός είναι άγνωστης ιδιοκτησίας και η επιφάνεια, γκαραντί, διεθνή ύδατα).
Βάζοντας αυτόν τον «όρο» οι βιτρίνες του ελληνικού ιμπεριαλισμού θα κουράσουν ακόμα και τον βασιλιά Macron για όσο καιρό η Άγκυρα λέει «δεν φεύγω, αφού δεν κάνω κάτι παράνομο». Βολεύει μεν ο «όρος» από την μια μεριά για να αποφευχθεί οποιαδήποτε συζήτηση / διαπραγμάτευση ακόμα και για την αοζ (άσχετα με τα λόγια, τα έχουμε πει, το ελλαδιστάν δεν θέλει με τίποτα μια δικαστική απόφαση για το θέμα, αφού εκτός απ’ την θρυλική «αοζ Καστελορίζου» θα τελειώσει και η φαντασίωση του Αιγαίου ως «ελληνικής λίμνης»)· αλλά απ’ την άλλη αυτός ο «όρος» αναγκάζει την Αθήνα να ξεφτιλίζεται διεθνώς, αφού σέρνεται πίσω από μια «αυτο-εκπληρούμενη φαντασίωση» ιδιοκτησίας (επί της ανατολικής Μεσογείου) που κανένας άλλος δεν μπορεί να δεχτεί.
Τέτοια κακά εθνικιστικά μεθύσια σαν την ελληνική αοζ έχουν πάντα ακόμα χειρότερο hangover. Ποιός πληρώνει και θα πληρώσει και το ένα και το άλλο; δεν χρειάζεται φαντασία…