Κυριακή 18 Οκτώβρη. Όταν, στα μέσα του περασμένου Αυγούστου, το τουρκικό καθεστώς ανακοίνωσε μια navtex πάνω από 100 ναυτικά μίλια νότια του Καστελόριζου, ο ελληνικός ιμπεριαλισμός και η εθνική του ενότητα κήρυξαν γενική διανοητική επιστράτευση. Επί ημέρες ο στόλος “μας” ήταν απέναντι απ’ τον στόλο “τους” απειλώντας θεούς και δαίμονες που τόλμησαν να ακουμπήσουν τον βυθό της αοζ “μας”… Και, στο τέλος, ένας γενναίος αξιωματικός διεμβόλισε με την φρεγάτα “του” ένα τουρκικό πολεμικό, εισπράττοντας όχι μόνο τα χειροκροτήματα του λαού αλλά και τα παράσημα του υπουργού του. Το Oruc Reis έφυγε κάποια στιγμή, και δεν έγινε ο πόλεμος – που – θα – αποδείκνυε – ότι – η – Μεσόγειος – είναι – ελληνική – λίμνη… Εννοείται ότι η “τουρκική προκλητικότητα” ήταν αυταπόδειχτη και κατάπτυστη.
Με διαδοχικές navtex η «τουρκική προκλητικότητα» άρχισε να ανεβαίνει βορειότερα, πάντα σε διεθνή νερά και βυθούς – αλλά ο ελληνικός τσαμπουκάς αντί να αγριέψει άρχισε να ξεφουσκώνει. Μέχρι που έφτασε (πάντα σε διεθνή νερά και βυθούς) σε μια «κλεισμένη» με navtex περιοχή που το βορειότερο σημείο της ίσα ίσα που απέχει μισό μίλι απ’ τα χωρικά νερά του Καστελόριζου. Πας και κολυμπώντας – που λέει ο λόγος.
Τώρα πια η αοζ «μας» έχει εξαφανιστεί απ’ την εθνική ρητορική… Έχει απομείνει κάτι εξίσου σουρρεαλιστικό: το δικαίωμά «μας» να επεκτείνουμε τα χωρικά νερά στα 12 μίλια· κάτι που, όπως έχουμε εξηγήσει, δεν θα γίνει ποτέ στο μεγαλύτερο μέρος του Αιγαίου, όχι επειδή θα θυμώσει η Άγκυρα, αλλά επειδή θα θυμώσουν η Ουάσιγκτον, η Μόσχα, το Παρίσι και το Λονδίνο. Το σχολιάσαμε ήδη, τέτοια «δικαιώματα» είναι για να ταΐζονται οι θείες Λίτσες της ενδοχώρας. Και η αλήθεια είναι ότι με την εθνική διατροφή που κάνουν ψευτοχορταίνουν έτσι.
Φαίνεται ότι το ρημαδογκουβέρνο παραδέχεται σιωπηλά πια την την περιορισμένη και αποκλειστικά εσωτερική χρήση της εθνικής του δημαγωγίας. Εννοείται πως φταίνε οι ευρωπαίοι, που μας «προδίδουν» άλλη μια φορά – οπότε η εθνική ελπίδα είναι ένας νυσταλέος Jo στο άσπρο σπίτι. Το σίγουρο είναι πάντως ότι ο στόλος «μας» δεν έχει ξαναπάει να γαυγίσει τον στόλο «τους» γύρω απ’ το Oruc Reis, κι ας είναι πια τόσο κοντά “μας”… Γιατί όχι; Γιατί ο γενναίος καπετάνιος του “Λήμνος” δεν ξαναπάει για “επακούμβηση”;
Ξανα-ηττήθηκε η μεγαλοφυής ελληνική τακτική «απομόνωσης» και «τιμωρίας» της Άγκυρας; Οι εθνικές ύαινες δεν βρίσκουν ψοφίμια σ’ αυτή τη μεριά του πλανήτη; Παικταρά ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα, εσύ που ήσουν γεννημένος νικητής, τι έπαθες;
(φωτογραφία: Από την καθεστωτική “καθημερινή”… Η “αμφισβήτηση” που επικαλείται η μαθημένη στα παραμύθια εθνικιστική δημαγωγία είναι παραμύθι. Στο Ιόνιο, μετά από συμφωνία με την Ρώμη, η Αθήνα επεξέτεινε μεν τα χωρικά ύδατα στα 12 μίλια, αλλά έδωσε άδεια στα ιταλικά αλιευτικά να ψαρεύουν απ’ τα 12 ως τα 6, όπως έκαναν πριν. Πράγμα που σημαίνει ότι ακόμα κι αν κηρύξει κάποιο κράτος χωρικά ύδατα στα 12 μίλια, μετά από συμφωνία μπορεί να επιτρέψει την χρήση τους από άλλους, η οποία χρήση δεν αμφισβητεί κάτι…
Εδώ, βέβαια, δεν υπάρχει τέτοια συμφωνία. Σωστό. Έλα όμως που δεν υπάρχουν ούτε 12 μίλια…)