Tag: συριζα

Rebrading…

Δευτέρα 1 Απρίλη (ανάρτηση: 1.15) >> Τους πρώτους μήνες του μακρινού 2015 πολλοί και διάφοροι διαολόστειλαν το (χάρτινο τότε) Sarajevo. Ο λόγος; Επειδή υποστηρίζαμε (γραπτά) σταθερά και με αποδείξεις ότι ο συ.ριζ.α. είναι δεξιό κόμμα. Με κάποιες κοινωνικές ευαισθησίες ασφαλώς, αλλά σε κάθε περίπτωση δεξιό.

Σκάνδαλο (σίγουρα!): η «πρώτη φορά αριστερά» να μην είναι ούτε «πρώτη φορά» ούτε «αριστερά»; Μόνο ψεκασμένοι θα μπορούσαν να λένε τέτοια πράγματα… Εντάξει…

Τα χρόνια πέρασαν. Αυτοί που τότε έσκιζαν τα ρούχα τους για την «αριστεροσύνη» του κόμματος της Κουμουνδούρου δεν το κάνουν τώρα, αλλά μεσολάβησαν πολλά (και καθόλου τυχαία!). Απέμεινε όμως η «ιερή αγελάδα» , ο «ηγέτης παγκόσμιας εμβέλειας» όπως έλεγαν τότε οι κολαούζοι του, που «πήρε το κόμμα απ’ το 3% και το πήγε στο 33%» (θαυμάσια ανάλυση!!!), την οποία φυσικά κανείς δεν αγγίζει.

No problem. Αγγίζεται μόνη της!

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 11…

Τετάρτη 14 Οκτώβρη. Καταλήγαμε χτες:

…Γι’ αυτό, πέρα από μια περίοδο «διόγκωσης» της εκλογικής επιρροής του συνασπισμού, θα έπρεπε να υπάρξει παράλληλα και η διαμόρφωση των όρων «περιορισμού» του. Σε δύο επίπεδα: τόσο στο κυβερνητικό / κοινοβουλευτικό, όσο και στο πεζοδρόμιο. Ας το πούμε χωροτακτικά: μια «εσωτερική» φρουρά για τα πιθανά ολισθήματα της κυβερνοαριστεράς· και μια ικανή «εξωτερική» φρουρά για τις πιθανές εκτοξεύσεις των ιστορικών (ή όχι…) φίλων της…

Υποψιάζεθε μήπως ότι πλησιάζουμε το Α και το Δ απ’ τα πιο πάνω ερωτήματα;

Τα ερωτήματα αφορούν τα βοθρολύματα· όμως για να απαντηθούν χρειάζεται όλος ο ορίζοντας. Θα τρέξουμε λίγο χρονικά, αλλά δεν θα φύγουμε απ’ το θέμα: είναι ο ορίζοντας που δείχνει (υποστηρίζουμε…) πολύ καθαρά το «πως» και «γιατί» της χρησιμότητας των βοθρολυμάτων.

Γράφαμε, λοιπόν, πως ήταν συστημική ανάγκη (με τον τρόπο που την καταλάβαινε ένα κάποιο κέντρο εξουσίας, ας το ονομάσουμε έτσι, σχηματικά, «σύστημα Χ» – θα επανέλθουμε) μια «εσωτερική» φρουρά στο κυβερνητικό / κοινοβουλευτικό επίπεδο, στο βαθμό που θα κρινόταν απαραίτητη μια κυβέρνηση «πασοκ Β» φτιαγμένη από υλικά «μαζεμένα στο πόδι».

(φωτογραφία: 4 ημέρες πριν…)

Στις 25 Γενάρη του 2015 έφτασε η στιγμή που οι ειδικοί της δημαγωγίας πούλησαν σαν την «ώρα της αριστέρας». Αλλά ο συριζα είναι κερδίσει μόνο 149 έδρες, δύο μόνο λιγότερες απ’ όσες θα του χρειάζονταν για να σχηματίσει «αυτοδύναμη κυβέρνηση». Το ρολόι είχε σταματήσει ακριβώς λίγο πριν βγει ο κούκος· η “ώρα” ήταν “παρά κάτι”… Μια μόλις μέρα μετά, στις 26 Γενάρη, ανακοινωνόταν η από πρώτη ματιά πιο ετερόκλητη κυβερνητική συμφωνία που έχει υπάρξει στην ελληνική μεταπολεμική ιστορία: το κόμμα της Κουμουνδούρου με τους «αν.ελ.» του ψεκασμένου…

Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται έτσι αν οι δράστες δεν είναι παρακρατικοί… Κανονικά ο πρόεδρος της δημοκρατίας πρέπει να δώσει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στο πρώτο κόμμα, αυτό να κάνει διερευνητικές επαφές με άλλα, και σε τρεις ημέρες να ανακοινώσει στον πρόεδρο αν έχει βρει συνεταίρους ή όχι. (Αν όχι, η εντολή πάει στο δεύτερο κόμμα). Στην go back ms Merkel γερμανία ο σχηματισμός κυβέρνησης συνασπισμού παίρνει εβδομάδες. Υπογράφεται αναλυτική συμφωνία, κάτι σαν συμβόλαιο, που περιλαμβάνει με λεπτομέρειες τις κυβερνητικές ενέργειες που θα κάνει ο συνασπισμός. Κι αν τυχαίνει να είναι συμβαλλόμενοι είτε οι σοσιαλδημοκράτες είτε οι πράσινοι, το συμβόλαιο μπαίνει στην έγκριση (ή στην απόρριψη) ενός έκτακτου συνεδρίου του αντίστοιχου κόμματος. Με άλλα λόγια σε τέτοια μέρη όπως η γερμανία οι εκλογείς ξέρουν έγκαιρα ποιο είναι το ακριβές περιεχόμενο της συμφωνίας για την συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας.

Στο μέρος που καμαρώνει ότι «έδωσε τα φώτα της δημοκρατίας στον κόσμο» (…) αυτά είναι πολυτέλειες. Ο τενεκεδένιος αγκάλιασε τον ψεκασμένο και τούμπαλιν, λίγες ώρες μετά τα αποτελέσματα, στις 26 Γενάρη, κι αυτό ήταν όλο κι όλο που έπρεπε να ξέρει το πόπολο… Αγάπη, μόνο αγάπη!

(φωτογραφία πάνω: Το “συριζαϊκό” tvxs στα τέλη Μάρτη του 2013…

κάτω: μέσα Νοέμβρη 2013…)

Είχε αποφασιστεί πολύ πριν τις εκλογές αυτή η κυβερνοσυνεργασία; Ασφαλώς. Κι αυτό δεν ήταν κρυφό (φωτογραφίες επάνω) προς δόξα της «αριστεροσύνης» των μελών και των ψηφοφόρων του συριζα…. Ποιός είχε κάνει το προξενιό; Ποιός είχε «εξασφαλίσει» μια (τουλάχιστον) κυβερνητική θητεία στον τενεκεδένιο Τσίπρα και στον κύκλο του υπό τον απαράβατο όρο να «φυλάσσεται» από έναν ακροδεξιό συνεταίρο; Κανείς δεν απασχολήθηκε στα σοβαρά να απαντήσει. Κάποιοι επειδή ήξεραν: το «σύστημα Χ». Οι υπόλοιποι επειδή δεν τόλμησαν: ήταν πολιτικά τόσο δειλοί ώστε θα τρόμαζαν μόνο με την ερώτηση!

Το 2013 το «συνοικέσιο» ήταν ήδη γνωστό – στην πραγματικότητα κουβεντιαζόταν ήδη απ’ την άνοιξη του 2012. Υπήρχε, όμως, ένα μικρό προβληματάκι, που κανέναν (απ’ όσο ξέρουμε) δεν απασχόλησε. Για να συμφωνεί κάποιος ενδιαφερόμενος απ’ το 2013 σε μια συγκεκριμένη «κυβέρνηση συνασπισμού» μετά από χρόνια πρέπει να ξέρει ΗΔΗ ότι ΤΟΤΕ δεν θα αποκτήσει κοινοβουλευτική αυτοδυναμία! Πώς θα ήταν ποτέ δυνατόν ένα κόμμα που θέλει να είναι “κόμμα εξουσίας” να αρνείται την προοπτική της αυτοδυναμίας του; Πώς θα ήταν ποτέ δυνατόν ένα «κόμμα εξουσίας» να «ξέρει» (χρόνια πριν) ότι δεν θα φτάσει τουλάχιστον στο μαγικό 151; Κι ακόμα: πώς θα ήταν ποτέ δυνατόν ένα «κόμμα εξουσίας» να παραιτηθεί απ’ το βασικότερο ίσως όπλο του σε οποιαδήποτε προοπτική «κυβερνητικής συνεργασίας», το εκλογικό του αποτέλεσμα δηλαδή, και την δυνατότητά του μετά τις εκλογές να βρει άλλον κυβερνητικό εταίρο ή/και, κατά συνέπεια, να διαπραγματευτεί με τους όποιους μνηστήρες από θέση (πολιτικής) ισχύος;

Το προξενιό, ο αρραβώνας, το νταραβέρι είχε γίνει – προφανέστατα – στα ερείπια του πασοκ Α και, κυρίως, του Παπαντρέου του Γ… αλλά φαίνεται πως είχε και μια μάλλον παράξενη «τεχνική» βαλβίδα ασφαλείας: ό,τι και να ψήφιζε ο κυρίαρχος λαός το κόμμα της Κουμουνδούρου θα έπαιρνε την πρωτιά δίνοντας φτερά στα πιο τρελά εξουσιαστικά όνειρα του, αλλά ΔΕΝ θα πετύχαινε κοινοβουλευτική αυτοδυναμία – έτσι ώστε να υπάρχει ανάγκη εταίρου, που ήταν δεδομένος τόσο ως προς τα χαρακτηριστικά του όσο και ως προς την αποστολή του. Ο «νυμφίος» επρόκειτο να έχει γίνει τέτοιος όντας λίγο χαμηλότερος απ’ τον πήχυ – κάποιοι, κάπως, θα το φρόντιζαν… Εν μέσω της νυχτός…

Είναι μάλλον άβολο το γεγονός ότι η αναρχοαυτόνομη ασταμάτητη μηχανή αναγκάζεται να υποδείξει (διακινδυνεύοντας άλλον ένα γύρο κατηγοριών για «συνωμοσιολογία»…) την πιθανότητα (κομψά το λέμε..) το ματς των πρώτων εκλογών του 2015 να ήταν στημένο… Αλλά κανείς δεν βρέθηκε να απαντήσει στο ερώτημα πώς γίνεται ένα προξενιό χρόνια πριν υπάρξει ο κατάλληλος γαμπρός (με την έννοια της μη κοινοβουλευτικής αυτοδυναμίας) αν δεν είναι εξασφαλισμένο ότι τέτοιος θα είναι όταν έρθει η ώρα του…

Ούτε καν υπήρξε τέτοιο ερώτημα…

(φωτογραφία: Θα περίμενε κανείς ότι πρόκειται για εξώφυλλο της «αυγής» αν όχι της «πράβντα»… Αλλά όχι. Είναι των καθεστωτικών, βαθυκρατικών «νέων», στις 26 Γενάρη 2015. Προσέξτε το περιεχόμενο της στήλης στα δεξιά:

Η μεγάλη – ιστορικών διαστάσεων – νίκη του Αλέξη Τσίπρα δημιουργεί ασφαλώς μια σημαντική ευκαιρία για την Αριστερά: όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρη τη Ευρώπη.

Είναι το πρώτο εκλογικό «όχι» στις πολιτικές των Μνημονίων – και βεβαίως το πρώτο πολιτικό «ναι» στην προσπάθεια για μια εναλλακτική οικονομική πολιτική, που δεν θα οδηγεί τους λαούς στη μιζέρια, στο όνομα της δημοσιονομικής σταθερότητας. Ουδείς μπορεί βεβαίως να υποστηρίξει ότι ο δρόμος θα είναι εύκολος. Ουδείς μπορεί να αγνοήσει τους δεδομένους συσχετισμούς στην ευρωπαϊκή πυραμίδα.

Όμως η νίκη Τσίπρα συμπίπτει και με μεγάλες αλλαγές στην ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική – όπως φάνηκε απ’ τις ανακοινώσεις Ντράγκι. Η Ελλάδα μπορεί τώρα να ελπίζει ότι θα καβαλήσει το κύμα!

Τα ψώνια θα έλεγαν (πάμπολλα στα μέρη μας) ότι η «εκθαμβωτική νίκη μας ανάγκασε ακόμα και τα καθεστωτικά μήντια να μας υμνούν!» Μόνο που δεν υπήρχε κανένα θάμβος! Αντίθετα, 1,5 χρόνια μετά την δολοφονία του Π. Φύσσα, επιβεβαιωνόταν ότι σε συνθήκες κρίσης ο «αριστερός» και ο «δεξιός» εθνικισμός παρέα είναι «εγγυητές του πολιτεύματος», έστω και με ανορθόδοξους τρόπους όπου χρειάζεται.

Αυτό στα σαλόνια. Γιατί στα αλώνια υπήρχαν δοκισμένοι άλλοι εγγυητές.

Γιατί να μην εκφράζει την ευχαρίστησή της η καθεστωτική δημαγωγία;)

 

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 12…

Τετάρτη 14 Οκτώβρη. Η ύπαρξη ενός συγκεκριμένου και έγκαιρου σχεδιασμού για την κατασκευή της “εσωτερικής” ακροδεξιάς κοινοβουλευτικής / κυβερνητικής φρουράς στο ενδεχόμενο (ή στη βεβαιότητα) κυβερνητικών καθηκόντων από ένα “ανεμομαζώματα” πασοκ Β θεωρούμε ότι αποδεικνύεται. Λογικά. Συνεπάγεται αυτό ότι αποδεικνύεται “αυτόματα” και το δεύτερο σκέλος της άποψής μας, δηλαδή ο συγκεκριμένος σχεδιασμός για την ύπαρξη μιάς “εξωτερικής” ακροδεξιάς φρουράς, του πεζοδρομίου; Η καθεστωτική λειτουργικότητα των αν.ελ. αποδεικνύει την λειτουργικότητα των βοθρολυμάτων;

Κατ’ αρχήν, τίμια σκεπτόμενος κάποιος, θα έπρεπε να απαντήσει “όχι υποχρεωτικά”. Όμως θα πρέπει να αναγνωριστεί πως όποιοι κι αν στελεχώνουν το “σύστημα Χ” αν μπορούσαν να συλλάβουν σαν “ιστορική αναγκαιότητα διεύθυνσης” το υβρίδιο των φαιορόζ· κι αν είχαν τις “άκρες” για να το μεθοδεύσουν, δεν θα παράλειπαν να ασχοληθούν και με την “τύχη” του πεζοδρομίου! (Ειδικά αν είχαν το know how της άμεσης και έμμεσης δημόσιας τάξης απ’ την εξέγερση της “άγριας νεολαίας” στο ελλαδιστάν, απ’ το 1984 και μετά…)

Αν, λοιπόν, ένας Μαρκογιαννάκης ανέθεσε μια σχετικά περιορισμένη εργολαβία «μαύρης» ( δηλαδή: εκτός νόμου) δημόσιας τάξης στα βοθρολύματα το 2009· κι αν αυτή η εργολαβία αποδείχθηκε εκλογικά αξιοποιήσιμη (στις δημοτικές εκλογές του 2010 στην Αθήνα…), τι θα έπρεπε να σκεφτεί και να πράξει το «σύστημα Χ» το 2011 για ένα κόλπο πανελλαδικής εμβέλειας και πολύ μεγαλύτερης σημασίας;

Το να αναθέσουν την ίδια αποστολή (: της αντιμετώπισης των όποιων «εξωκοινοβουλευτικών στοιχείων» που θα φαντάζονταν πως μια «πρώτη φορά αριστερά» είναι η μεγάλη ευκαιρία τους…) στις βοθρολυματικές συμμορίες, σε εθνική κλίμακα, θα ήταν βλακώδες. Πρώτον, επειδή με βάση τα μέχρι τότε συμμορίτικα μεγέθη τους τα βοθρολύματα θα ήταν αδύνατο να τα καταφέρουν! Και δεύτερον, επειδή σε οποιαδήποτε αναμέτρηση μεταξύ «εξωκοινοβουλευτικών» της άκρας αριστεράς (με την ευρεία έννοια, συμπεριλαμβάνονται και οι αναρχικοί) και της άκρας δεξιάς οι πρώτοι θα είχαν πάντα τρία πολιτικά πλεονεκτήματα: την δική τους πολιτική ιστορία και προφίλ· την γενική πολιτική ιστορία του ελλαδιστάν (εμφύλιος, χούντα)· και την «πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνηση. Που θα ήταν διαρκώς εκτεθειμένη αν έμενε αυστηρά ουδέτερη.

Συνεπώς (έτσι εκτιμάμε ότι πήγε η σκέψη του «συστήματος Χ»…) ενόσω οι μαχαιροβγάλτες ήταν απόλυτα απαραίτητοι σαν τέτοιοι, θα έπρεπε να ενισχυθούν με δύο τρόπους. Πρώτον, νομιμοποιούμενοι, με την «ψήφο του λαού», σαν πολιτικό κόμμα με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Και δεύτερον, αξιοποιώντας το πρώτο, αυξάνοντας κατά πολύ το συμμορίτικο μέγεθός τους, έτσι ώστε να είναι παρόντες (τα βοθρολύματα) σε πολλά σημεία της επικράτειας.

Υπάρχουν αποδείξεις ότι έτσι σκέφτηκε το «σύστημα Χ» όταν έδωσε εντολή στο λα.ο.σ. να κάνει στην άκρη ανοίγοντας τον δρόμο για την κοινοβουλευτικοποίηση των βοθρολυμάτων; Αν με την λέξη «αποδείξεις» ψάχνει κανείς έγγραφα με σφραγίδες ή αποδείξεις τραπεζικών λογαριασμών, όχι, δεν έχουμε τέτοιες! Όμως συνέβη το εξής. Ενώ διατυπώθηκε σαν υπόθεση η πρόβλεψη ότι η κοινοβουλευτικοποίηση των βοθρολυμάτων (θα) σημάνει την αποστρατεία τους απ’ το πεζοδρόμιο, τυπικά τουλάχιστον, ένα είδος «ξεπλύματος» για το παρελθόν τους δηλαδή, έγινε το ακριβώς αντίθετο! Απ’ την στιγμή που εγκαταστάθηκαν στο κοινοβούλιο τα βοθρολύματα έκαναν πολύ πιο έντονη και πυκνή την παρακρατική, δολοφονική τους δράση!

Την πρόβλεψη του «ξεπλύματος» την διατύπωσε (και) το κκε. Λογικά θα έπρεπε να είναι σωστή. Αλλά δεν ήταν. Έτσι ώστε ακόμα πιο λογικά θα έπρεπε να συμπεράνει κανείς ότι η κοινοβουλευτικοποίηση των βοθρολυμάτων και ο παροξυσμός της βίας τους στο πεζοδρόμιο ήταν εξαρχής σχεδιασμένα σαν συγκοινωνούντα δοχεία· ότι το πρώτο ήταν ο κρίσιμος όρος του δεύτερου· ότι όταν επιχειρούσαν να πάρουν τον έλεγχο των νοτίων προαστίων δια της βίας (για παράδειγμα…) δεν κινούνταν «εκτός γραμμής»· και ότι αν το «επίσημο κράτος» έκανε τα στραβά μάτια στο δεύτερο δεν ήταν επειδή είχε θαμπωθεί απ’ την λάμψη του πρώτου, αλλά επειδή αυτό ακριβώς έπρεπε να κάνει!

Όχι μόνο (τα πιο πάνω) δεν μας φαίνονται «τραβηγμένες υποθέσεις» αλλά κρίνουμε πως έτσι θα έπρεπε να σκεφτούν παρακρατικοί / βαθυκρατικοί μηχανισμοί που στις 5 Μάη του 2010 προώθησαν «δολοφονικά υποκείμενα» για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους! Είναι γεγονός ότι σαν πρωθυπουργός ο Παπαντρέου ο Γ δεν αναφώνησε μετά τις δολοφονίες στη Marfin το ίδιο που είχε αναφωνήσει, ευρισκόμενος στην ίδια θέση, ο Καραμανλής ο Α μετά την δολοφονία του Λαμπράκη, δηλαδή το «ποιός κυβερνάει αυτόν τον τόπο;» – αν και θα μπορούσε να το κάνει. Δεν το έκανε επειδή ίσως ήξερε την απάντηση. Ή, ίσως, για το αντίθετο: επειδή δεν μπορούσε καν να καταλάβει…

Δύο χρόνια μετά, με την διπλή εκλογική άνοδο δύο φασιστικών «φρουρών» με διαφορετικές αποστολές, η μία πιο light «αμιγώς κοινοβουλευτικού / κυβερνητικού» τύπου, και η άλλη hard core «κοινοβουλευτικού / παρακρατικού», ο καθένας θα έπρεπε να συμπεράνει ότι …. κυβερνάει ο λαός…

Ή μήπως όχι;

(φωτογραφία κάτω: Απόσπασμα από άρθρο στον “δρόμο της αριστεράς”, 18 Ιούλη 2017).

(συνεχίζεται)

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 10

Τρίτη 13 Οκτώβρη. Θα αρχίσουμε με το γεγονός νούμερο μηδέν: την διαδήλωση (;) της 5 Μάη του 2010. Γράψαμε αναλυτικά στο παρελθόν στο χάρτινο Sarajevo, οπότε παρεπέμπουμε εκεί (Sarajevo νο 80, Γενάρης 2014). Για τις ανάγκες των εδώ συλλογισμών αναπαράγουμε ένα μικρό κομμάτι:

… Μιλάμε καθαρά (και καθόλου “συνωμοσιολογικά”!) για οργανωμένο σχέδιο σχετικά μεγάλης κλίμακας, του είδους τακτική της έντασης, στις 5 Μάη του 2010. Μιλάμε για ένα σχέδιο που δεν είχε στόχο να προβοκάρει τους αναρχικούς / αντιεξουσιαστές (ή “να επιβάλλει το νόμο της σιωπής”…), αλλά κάτι άλλο. Τι όμως;

… Εκείνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι ενώ, υπό “νορμάλ” συνθήκες, η διαδήλωση της 5ης Μάη θα ήταν μια παρόμοια με τις πάμπολλες εκτονωτικές που ακολούθησαν το 2010 και το 2011, η στημένη έντασή της προσανατόλισε καθοριστικά τις “αντιδράσεις της κοινωνίας” κατά της βουλής (γενικά) και κατά της κυβέρνησης Παπανδρέου (ειδικά). Φυσικά αυτό δεν θα ήταν γενικά δύσκολο, δεδομένων των ηγεμονικών μικροαστικών ιδεολογιών της “κοινωνίας”. Όμως η 5η Μάη ήταν στην αρχή· και η στημένη έντασή της θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν “προειδοποίηση” κάποιου τμήματος του βαθέος κράτους εναντίον της όχι – και – τόσο – βαθύ – πασοκ κυβέρνησης του Παπαντρέου του Γ. Στο κάτω κάτω ορισμένοι ειδικοί της εξουσίας θα μπορούσαν να καταλάβουν (και να ξέρουν!) πολύ καλύτερα απ’ τον “λαό”, εξ αρχής, που θα πήγαινε η διαχείριση της κρίσης…

Οι δολοφονίες (στη Marfin) και οι απόπειρες δολοφονιών με παρόμοιους τρόπους (εμπρησμούς) στις 5 Μάη σε άλλα σημεία του κέντρου έχουν παραμείνει «μυστηριώδεις». Όχι για την αστυνομία… Αυτή φρόντισε να «κλείσει την υπόθεση» κατηγορώντας άσχετους που, τελικά, αθωώθηκαν· όπως και έπρεπε. Είναι «μυστηριώδεις» για όλους τους πολιτικούς παντογνώστες, φίλους του λαού και του τόπου, που έχουν απαντήσεις σε όλα, εκτός απ’ αυτά που χώνουν κάτω απ’ το χαλί (και δεν είναι λίγα).

Για εμάς η 5 Μάη του 2010 ήταν η αρχή του «ξηλώματος» της κυβέρνησης του Παπαντρέου του Γ και, κυρίως, του ίδιου και των απόψεών του περί διακυβέρνησης – απ’ το ίδιο το δικό του βαθύ κόμμα, το οποίο δεν ήλεγχε και τον είχε επιλέξει σαν βιτρίνα αγνοώντας την καταιγίδα που είχε εμφανιστεί στον ορίζοντα. Το τέλος του (πετυχημένου όπως αποδείχθηκε) ξηλώματος ήταν η σύμπραξη αριστερών, ακροαριστερών και φασιστών στην παρέλαση στη Σαλονίκη στις 28 Οκτώβρη του 2011, και η αλυσίδα των γεγονότων που ακολούθησαν αμέσως μετά: η μάλλον απελπισμένη προσπάθεια «εξόδου» του τότε πρωθυπουργού προς ένα δημοψήφισμα (για την αποδοχή ή την απόρριψη του «β μνημονίου») και τα όσα ακολούθησαν ως την παραίτησή του.

Το να μεθοδεύουν παρακρατικοί / βαθυκρατικοί μηχανισμοί την εκπαραθύρωση ενός πρωθυπουργού που δεν τον ελέγχουν και, κατά συνέπεια, φοβούνται ότι θα αξιοποιήσει την «εξωτερική βοήθεια» (του διεθνούς ελέγχου) επιβάλλοντας ένα είδος εσωτερικής αναδιάρθρωσης ενάντια στα συμφέροντά τους (ενάντια στα κυκλώματα των πολιτικών προσόδων) είναι ένα ζήτημα. Το να καταφέρουν να εκπαραθυρώσουν έναν απόγονο του οίκου των Παπανδρέου κρατώντας αλώβητο το κόμμα που ίδρυσε ο Παπανδρέου ο Β, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Και ήταν αδύνατο. Η «πτώση» του ΓΑΠ θα σήμαινε υποχρεωτικά και την «πτώση» του πασοκ, σίγουρα για ικανό χρονικό διάστημα.

Συνεπώς, το έργο που ξεκίνησε στις 5 Μάη του 2010, «κορυφώθηκε» απ’ τον «αγανακτισμένο λαό» στα μέσα του 2011, και έφτασε στο τέλος του τον Νοέμβρη της ίδιας χρονιάς, περιλάμβανε και ένα επιπλέον σοβαρό ερώτημα: με την κεντροαριστερά στην ελλάδα, σαν δεύτερο πόλο κυβερνητικής εξουσίας, τι θα γίνει;

Είναι εύλογο πως εκείνοι που σχεδίασαν και πραγματοποίησαν το «ξεπέρασμα» του τότε πρωθυπουργού είχαν αρκετή ευφυία για να βρουν απαντήσεις στο ερώτημα της διάδοχης κατάστασης. Και η μόνη πιθανή «διάδοχη κατάσταση» ήταν το μικρό, στα όρια της ύπαρξης, κόμμα του «συνασπισμού»! Όπως συμβαίνει κατά κόρον στα χρηματιστήρια, όπου μεγάλες εταιρείες εκτός αγοράζουν μικρές που είναι εντός και τις χρησιμοποιούν σαν «κέλυφος» για να μπουν απ’ την πίσω πόρτα στον στίβο της αγοραπωλησίας μετοχών, έτσι έγινε και στην τεχνική της εξουσίας (και, υποθέτουμε, εκείνοι που είχαν αυτήν την ιδέα είχαν και κάποια εμπειρία απ’ το ελληνικό χρηματιστήριο): το κόμμα της Κουμουνδούρου επιλέχτηκε / εξαγοράστηκε, σαν το «κέλυφος» για την όποια «ανασύσταση της κεντροαριστέρας», σαν «πασοκ Β» – κι αυτό έγινε με γνώση και συμφωνία αν όχι όλων σίγουρα κάποιων βασικών στελεχών του… Η ασταμάτητη μηχανή το κατάλαβε όταν, κάπου τον Δεκέμβρη του 2011, ακούστηκε απ’ το στόμα του τότε «φέρελπι» Τσίπρα μια λέξη που ποτέ δεν θα ήταν δυνατόν να προέρχεται απ’ αυτό το κόμμα. Εξουσία! Πάμε για την εξουσία!! (Με το 3,5%; Όχι βέβαια!!!)

Αλλά η προοπτική μιας τέτοιας «αλλαγής σκυτάλης» και η γρήγορη (και τεχνητή…) διόγκωση ενός κόμματος απ’ τα όρια της κοινοβουλευτικής επιβίωσης σε κυβερνητικό μέγεθος (μια διόγκωση έκτακτης ανάγκης διεύθυνσης αναμφίβολα) δεν θα μπορούσε να γίνει, απλά, με ένα «χρίσμα»! Με δεδομένες τις κοινωνικές συνθήκες της περιόδου και τις ιστορικές συμπάθειες της Κουμουνδούρου προς διάφορες (τυπικά αντισυμβατικές μειοψηφίες), το να γίνει στο ορατό μέλλον ο συνασπισμός κυβέρνηση εγκυμονούσε κινδύνους. Κινδύνους αν όχι για την ουσία σίγουρα για τον φορμαλισμό της προστασίας των συμφερόντων των αφεντικών, για το τυπικό της δημόσιας τάξης. Η εξέγερση στα τέλη του 2008 και τα υποκείμενα που την έκαναν ήταν άλλωστε πολύ «φρέσκα» για να αγνοηθούν… Τόσο εντός όσο και εκτός ελλαδιστάν.

Γι’ αυτό, πέρα από μια περίοδο «διόγκωσης» της εκλογικής επιρροής του συνασπισμού, θα έπρεπε να υπάρξει παράλληλα και η διαμόρφωση των όρων «περιορισμού» του. Σε δύο επίπεδα: τόσο στο κυβερνητικό / κοινοβουλευτικό, όσο και στο πεζοδρόμιο. Ας το πούμε χωροτακτικά: μια «εσωτερική» φρουρά για τα πιθανά ολισθήματα της κυβερνοαριστεράς· και μια ικανή «εξωτερική» φρουρά για το πιθανό “λύσιμο” των ιστορικών (ή όχι…) φίλων της στους δρόμους…

Υποψιάζεθε μήπως ότι πλησιάζουμε το Α και το Δ απ’ τα πιο πάνω ερωτήματα;

(συνεχίζεται)

Ζήτω οι βαθιές φιλίες!

Πέμπτη 25 Ιούλη. Καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα; Μπααα… Είναι μερικοί που και όνομα έβγαλαν και γουστάρουν. Δεν θα μας απασχολούσαν πια. Aλλά το γεγονός ότι οι family affairs της Κουμουνδούρου με έναν απ’ τους χασάπηδες της Maidan συνεχίζονται θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη. Για πολλούς λόγους.

Προσέξτε την ημερομηνία: 22 Ιούλη. Παραπροχθές. (Αν τους πούμε κι αυτούς του συ.ριζ.α. τσατσορούφιανους θα είμαστε υπερβολικοί, ε;)

Η αιώνια λιακάδα ενός τενεκέ

Τετάρτη 14 Νοέμβρη. Την προσωποποίηση την έχουμε για την ειρωνεία μας· ή, απλά, για να συνενοούμαστε. Όμως δεν είναι όλα για γέλια.

Ο εξοχότατος πρωθυπουργός δικαιολόγησε απόλυτα το παρατσούκλι «τενεκεδένιος» που του έχουμε αποδώσει όταν, μιλώντας τις προάλλες στο συνέδριο των γερμανών σοσιαλδημοκρατών, δήλωσε ότι τον Ιούλη του 2015, «… με καθαρό μυαλό εκτίμησα οτι … η επιλογή της εξόδου από το ευρώ και η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, που σε κάποιους ακουγόταν εξόχως επαναστατική και αριστερή επιλογή, ήταν στην πραγματικότητα η επιλογή της ολικής καταστροφής των λαϊκών στρωμάτων και της μεσαίας τάξης, προς όφελος αυτής της ελίτ…» Και είναι δίκαιος (και ήπιος) ο χαρακτηρισμός «τενεκές» επειδή αυτό το άτομο δεν έχει ούτε μισό γραμμάριο αξιοπρέπειας: είναι ικανός να παραγράψει / ξαναγράψει την ιστορία, προκειμένου να πλασσαριστεί σαν οτιδήποτε· ανάλογα με το κοινό του. Είναι ικανός να παραγράψει / ξαναγράψει την ιστορία, παριστάνοντας τον «ήρωα»… Και μάλιστα την ιστορία μόλις πριν 3,5 χρόνια. (Τα είπε αυτά στους γερμανούς σοσιαλδημοκράτες. Νόμισε ο δύστυχος ότι δεν ξέρουν με το νι-και-με-το-σίγμα τι εστί ελλαδιστάν… Τους πέρασε για ψηφοφόρους στα Πάνω Τραμπάκουλα….)

Όχι λοιπόν! Ο τενεκεδένιος (και ολόκληρος ο φαιορόζ κυβερνητικός συνασπισμός του, όλα τα στελέχη της Κουμουνδούρου και των αδελφών ψεκασμένων, όλα τα μέλη των κομμάτων τους και οι ψηφοφόροι τους, αλλά και σχεδόν το σύνολο του πολιτικού φάσματος, απ’ τους φασίστες ως την άκρα αριστέρα) ανήκαν ως και τον Ιούλη του 2015 στο εθνικό «κόμμα της δραχμής»! Ο τενεκεδένιος ήταν ο σημαιοφόρος του μαζικού, εθνικού μπλοκ, υπηρετώντας την διαταξική συμμαχία των λούμπεν αφεντικών με την μεγάλη μάζα των λούμπεν μικροαστών (ωφελούμενοι του πολιτικού προσοδισμού άπαντες). Απ’ τους φαρμακοβιομήχανους μέχρι τους μικρομεσαίους ξενοδόχους, απ’ τα αγροτοαφεντικά μέχρι τους εμπόρους και τους βιοτέχνες, απ’ τον «λαό των αγανακτισμένων» μέχρι το παπαδαριό και διάφορους διάσημους οικονομολόγους του σκοινιού και του παλουκιού, όλοι ως τον Ιούλη του 2015 ορκίζονταν στην «εθνική απελευθέρωση» του «εθνικού νομίσματος». Στο κάτω κάτω είχαν ψηφίσει υπέρ της «εξόδου» σ’ εκείνο το δημοψήφισμα που ο τενεκεδένιος και η κυβέρνησή του τους κάλεσαν να ψηφίσαν «όχι» («όχι» στον αέρα, στα ξεκούδουνα, «όχι λάστιχο», αφού δεν υπήρχε συγκεκριμένο και πραγματικό ερώτημα…) – αφήνοντας άλλους στη χαρά των συμφερόντων τους και άλλους στα σκοτάδια της βλακείας τους, ενωμένους ωστόσο μέσα στην «εθνική υπερηφάνεια της δραχμής»… Ενόσω, οι πιο πονηροί ανάμεσα σ’ όλους αυτούς, είχαν αδειάσει τους τραπεζικούς λογαριασμούς τους, και είχαν μεταφέρει τα ευρώ τους, για σωτηρία και αυγάτισμα, σε εκτός συνόρων parking…

Κανένα «καθαρό μυαλό» δεν είχε ο τενεκεδένιος όταν πήγε να κάνει τον τελικό εκβιασμό του (όπως νόμιζε) στην ευρωζώνη! Κι αν μετά από 17 ώρες δεν ολοκλήρωσε την αποστολή του, αν βούλιαξε στις «αυταπάτες» του (δεν είναι λόγος αυτός για να σχολάσει πολιτικός; προπονητής στη μπάλα θα σχόλαγε πάντως!) κι αν δεν έκανε το σάλτο μορτάλε, αυτό συνέβη για έναν και μόνο έναν λόγο. Επειδή αυτοί οι καταραμένοι τεχνοκράτες της ευρωζώνης και ο ακόμα πιο καταραμένος Σόιμπλε, του έδωσαν να διαβάσει την περίληψη των μέτρων που θα έπρεπε να πάρει, απ’ το πρώτο δευτερόλεπτο που θα ανακοίνωνε την «εθνική νομισματική απελευθέρωση». Προσοχή: την περίληψη του έδωσαν να διαβάσει, τον «πίνακα περιεχομένων», όχι τον τόμο με το αναλυτικό σχέδιο στο σύνολό του… Γιατί αν του έδιναν ολόκληρο τον τόμο ήταν ικανός να τον πετάξει στην άκρη· ή να αρχίσει να τσιρίζει “με εκβιάζουν – με εκβιάζουν!!!” Τον τόμο τον κλείδωσαν σ’ ένα ντουλάπι, in case of emergency…

Τότε και μόνον τότε ο τενεκεδένιος συνειδητοποίησε κατά κάποιον τρόπο τι σήμαιναν πρακτικά οι παπαριές που ο ίδιος, οι πολιτικές του παρέες και ο λαός τους αναμασούσαν τα προηγούμενα «αντιμνημονιακά» χρόνια. Συνειδητοποίησε, για παράδειγμα, ότι δεν το άντεχε να κατεβάσει τον στρατό στους δρόμους για να φυλάει τα μαγαζιά απ’ τις λεηλασίες… (ανάμεσα σε πολλά άλλα…)· λεηλασίες που θα έκαναν το blackout στη Ν. Υόρκη τον Ιούλη του 1977 να μοιάζει με παιδική χαρά…

Γι’ αυτό έκανε πίσω, όντας σε πλήρη σύγχυση λόγω χεσίματος / ματαίωσης… Κανένα «καθαρό μυαλό» και κανένας «ήρωας της καθαρής σκέψης» δεν ήταν ή είναι στην καρέκλα της κεντρικής πολιτικής βιτρίνας στην Αθήνα. Είναι ένα άτομο τόσο ρηχό, μια ομιλούσα κεφαλή τόσο επιδερμική από «πολιτική άποψη» (μιλάμε για την πολιτική σαν τεχνική της εξουσίας…) ώστε είναι ικανή να πει μεν τα πάντα – κάνοντας δε εκείνα που της υποδεικνύουν τα πραγματικά αφεντικά του ελληνικού κράτους / παρακράτους.

Δεν έχουμε καμμία αυταπάτη για το ποιόν των πολιτικών βιτρινών. Τωρινών, προηγούμενων, επόμενων. Ωστόσο η παραχάραξη της ιστορίας είναι αιτία πολέμου, πολύ πιο σημαντική (για εμάς) απ’ τις άερα κάερα υποσχέσεις!

Η ιστορία που θέλει να φέρει στα μέτρα του ο τενεκεδένιος είναι πολύ μεγάλη και πολύ βαριά για να την κάνει πατσαβούρα. Ας κάνει τέτοιο το αυστηρά προσωπικό του βιογραφικό· τα υπόλοιπα δεν είναι ιδιοκτησία του.

(Συγχωρείστε μας. Η πολιτική σαν τεχνική της εξουσίας έχει όρια – ή δεν έχει. Όταν η παπαριά που θα πει ο «άρχοντας» σήμερα είναι αυτή που, απλά, προορίζεται να αντικαταστήσει την παπαριά που είπε χτες ή προχτές, η τεχνική της εξουσίας είναι ήδη στο στάδιο του ψοφιοκουναβισμού. Που είναι το προτελευταίο πριν την ωμή επιβολή της βίαιης σωστής πραγματικότητας της όποιας εξουσίας, μέσα απ’ το φάσμα των «εναλλακτικών πραγματικοτήτων» που μαστορεύουν οι τσατσορούφιανοί της..

Η παραγραφή / πλαστογράφηση της ιστορίας ήταν, πάντα, το έσχατο σήμα κινδύνου…)

 

Ο Καβάφης στη μηχανή του κιμά

Τετάρτη 22 Αυγούστου. Η μυθο-λογία της ελληνικής εξουσίας είναι τόσο φτωχή όσο η ίδια· αλλά ο Αλεξανδρινός δεν χρωστάει τίποτα! Ο ποιητής στην «Ιθάκη» του δεν αναφέρεται σε τίποτα που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει κάθε αγράμματος ντενεκές, ό,τι πόστο κι αν έχει. Δεν αναφέρεται, εννοείται, στη «λύτρωση του ναυαγού» (των «μνημονίων» ή του πολιτικού προσοδισμού), ή κάτι παρόμοιο. Το αντίθετο: Απ’ την αρχή, για όποιον έχει στοιχειώδη νοημοσύνη και αντίληψη, ξεκαθαρίζει το αντίθετο:

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Ύστερα:

Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωινά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους·
να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά·
σε πόλεις Aιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους.

Και μετά:

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η καθεστωτική βλακεία μας είναι τόσο μισητή ώστε με δυσκολία μπορούμε να ασχολούμαστε μαζί της. Ο Καβάφης όμως δεν της ανήκει! Ο εξοχότατος πρωθυπουργός ας πηγαίνει όπου στην ευχή (κομψή διατύπωση…) θέλει να παίξει τον ρόλο του. Το υπονοούμενο, όμως, ότι είναι σε θέση να ντουμπλάρει την «Ιθάκη» (και δεν υπάρχει τίποτα άλλο, η «Οδύσσεια» σαν έπος έτσι κι αλλιώς δεν βολεύει για τίποτα – εκτός απ’ τους απόλυτα ηλίθιους), αυτό είναι πολιτιστικό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.

Πέρα όλα τα υπόλοιπα, ούτε αυτός, ούτε κανένας άλλος απ’ την επαγγελματική κάστα του και όλους τους παρατρεχάμενους (δημαρχαίους, δημαγωγούς, αντ’ αυτού, συμπολιτευόμενους, αντιπολιτευόμενους, διαφημιστές, κλπ) κατάλαβε ή θα καταλάβει ποτέ

η Ιθάκες τι σημαίνουν.

(Να πούμε στις κυβερνοκουφάλες “κάτω τα ξερά σας”; Δεν χαμπαριάζουν…. Και είναι σκατοεποχή…)

Το γκουβέρνο 1

Δευτέρα 19 Μάρτη. Πριν 4 μήνες και κάτι μέρες, την Τρίτη 14 Νοέμβρη, κάτω απ’ τον τίτλο ελληνικές βιτρίνες είχαμε γράψει (ακριβώς!):

Αν το ροζ σκέλος της φαιορόζ συμμαχίας θα ήθελε να κάνει μια “καλή πράξη” για να βοηθήσει το φαιό, θα έπρεπε να το βοηθήσει να “απελευθερωθεί” απ’ αυτήν την κυβερνητική αγάπη και να ξαναγίνει αντιπολίτευση, κάμποσους μήνες πριν τις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν γίνουν αυτές. Το να πάνε αγκαλίτσα μέχρι τέλους σημαίνει ότι το κόμμα του ψεκασμένου δεν έχει καμία πιθανότητα να ξαναδεί βουλευτικούς μισθούς. Η μόνη του ελπίδα είναι να απελευθερώσει “πλέρια” (όπως θα έλεγαν άλλοτε) τον ακροδεξιό εαυτό του, μπας και πουλήσει έναν λόγο ύπαρξης στα “δεξιά της δεξιάς”.

Θα ήταν ένα ύστατο χαίρε της Κουμουνδούρου σε φίλους και αδελφούς! Θα ήταν, επίσης, ένας παλιός, αυθεντικός, πασοκικός υπολογισμός: “έτσι θα κόψουμε ψήφους από…” Όμως για να γίνει αυτό κάμποσους μήνες πριν τις επόμενες εκλογές, θα πρέπει οι ροζ να βρουν κοινοβουλευτικά / κυβερνητικά ανταλλακτικά για να κρατήσουν την πλειοψηφία και να πορευτούν εκείνους τους μήνες. Φλερτάρουν καιρό με αυτήν την προοπτική, μέσα από μισόλογα και μισοδηλώσεις. (Θα μπορούσαν να πουλήσουν μια καινούργια κολεγιά ακόμα και σαν “αντιφασισμό” – είναι ικανοί!) Χρειάζονται 7 (αν δεν κάνουμε λάθος) βουλευτές, ακόμα κι αν είναι “άτομα” για να καλυφθούν στο ενδεχόμενο της “απελευθέρωσης” του ψεκασμένου απ’ την συμμαχία και την κυβέρνηση.

Θα ήταν, άραγε, παράξενο αν οι ροζ εύχονταν η επανακατασκευή ενός “επίσημου μικρού πασοκ” (το “μεγάλο” είναι ως τώρα οι ίδιοι, και ελπίζουν ότι θα είναι για καιρό…) να αφήσει και μερικά κοινοβουλευτικά λιμά ξέμπαρκα, για όποτε τα χρειαστούν; Ή θα ήταν παράξενο αν υπάρχει κάποια ανησυχία στο γκουβέρνο για την πιθανότητα να μην περισσέψουν αρκετοί (τουλάχιστον 7) για το μπάλωμα;

…

Τότε δεν έπαιζαν ούτε “συλλαλητήρια για την μακεδονία”, ούτε “οι στρατιώτες μας που είναι όμηροι” (κοτζάμ υπ.αμ. είσαι ρε ψεκασμένε! Αν είναι “όμηροι” γιατί δεν στέλνεις τα κομμάντα σου να τους απελευθερώσουν;), “ούτε ο αγωνιστής Σαββίδης”, ούτε διάφορα άλλα ψιλά παπατζιλίκια. Δεν ήταν, λέμε, η “συγκυρία” που μας έσπρωχνε σε ανατριχιαστικές σκέψεις για “φιλικά διαζύγια”… Ήταν η εμπειρία και η pure analysis!…

Έχετε προσέξει τίποτα;

(φωτογραφία: Τι μούτρα είναι αυτά ρε μπάρμπα; Πού πήγε η αγάπη κι εκείνα τα γλυκόλογα;)

Το γκουβέρνο 2

Δευτέρα 19 Μάρτη. Η ασταμάτητη μηχανή κάτι έχει προσέξει τους τελευταίους μήνες: το πόσο ανίκανοι είναι (τόσο οι φαιοί όσο και οι ροζ) ακόμα και σ’ αυτό που θεωρούν ότι “τόχουν”, δηλαδή στην πολιτικάντικη τακτική. (Για στρατηγικές δεν το κουβεντιάζουμε…). Όχι πως έχουν τίποτα καλύτερους αντιπάλους· ίσως, μόνο, πιο παλιές καραβάνες, με ό,τι άνεση μπορεί να προσφέρει η “πολιτική κουζίνα” σε όσους βρίσκονται κάθε φορά στη θέση που λέγεται “ελληνική αντιπολίτευση”.

Ένα τελευταίο δείγμα: μετά τις αγκαλιές και τα φιλιά με τον asset 2, τώρα (φταίει η χοντρογκέλα του; παίζει τίποτα άλλο; δεν ξέρουμε…) βρίσκονται μπροστά σε ένα φρικτό δίλημμα, όπου η μία κατεύθυνση είναι χειρότερη απ’ την άλλη. Αν μεθοδεύσουν κάποιο κουκούλωμα, θα τους κράζει το (μη παοκτζίδικο) πανελλήνιο, και όχι μόνο το ποδοσφαιρικό! Αν, πάλι, η ιστορία πάει by the book, θα έχουν να κάνουν με τους έξαλλους παοκτζίδες – σε μια στιγμή «εθνικά ευαίσθητη για το όνομά της»! Άντε πάλι τα περήφανα “να φύγουμε απ’ το ελληνικό πρωτάθλημα, να παίζουμε στο βουλγαρικό…”

Πρέπει νάσαι πολύ λέρα για να κυβερνάς γαλέρα έλεγε ένα παλιό πόρισμα. Απομένει η απορία: όσο λέρα κι αν είσαι, πόση ανικανότητα πρέπει να κουβαλάς για να τα κάνεις σκατά ακόμα και μέσα στο γήπεδό σου;

(φωτογραφία: «Μέσα» τόχουν για μυστικό, αλλά «έξω» έχει γίνει βούκινο. Να, για παράδειγμα, το site του νοτιοκυπριακού «πολίτη», πριν 4 ημέρες… Θυμίζει τους καιρούς του μέλιτος, μιλώντας για το “βελούδινο”. Που σημαίνει: τα παιδιά θα τα μεγαλώσει η γιαγιά… )

Το γκουβέρνο 3

Δευτέρα 19 Μάρτη. Θα το πούμε, και το κρίμα στο λαιμό μας. Είναι ένας τύπος που (λέει ότι) είναι ο ιδιοκτήτης διάφορων καπνοβιομηχανιών, με την βασική στη ρωσία, τις οποίες μάλιστα (λέει ότι) τις μοσχοπούλησε τις προάλλες έναντι του καθόλου ευκαταφρόνητου 1,6 δισεκατομμυρίου δολαρίων, μετά από διαπραγματεύσεις ενός έτους…

Και ο ίδιος τύπος λέει ότι “αγχώνεται” με την κατάσταση στο ελληνικό ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα, γιατί είναι λέει πολύ συναισθηματικός, και μπουκάρει (ξεχνώντας ή αδιαφορώντας για το κουμπούρι στη μέση του) στο γήπεδο, με τους μπράβους του, να πάρει την ομάδα να φύγει… Κάνει, δηλαδή, αυτό που στα ποδοσφαιρικά λέγεται “επιχειρηματική καταστροφή”…

Να το κάνουμε πιο σχηματικό. Έχεις έναν τύπο που υποτίθεται πως βρίσκεται σε κάτι επιχειρηματικές διαπραγματεύσεις εδώ και μήνες για να τσεπώσει ένα ποσό που θα του επιτρέπει να αγοράσει χα-λα-ρά 3 ή 4 Neymar (by the way ο ένας και αρχικός κατάλαβε την ποδοσφαιρική μαλακία του να φύγει απ’ την Barca, η οποία έχει γίνει ακόμα πιο δηλητηριώδης χωρίς αυτόν, “κάλυψε το κενό του” δηλαδή, και τώρα φεύγει και απ’ την Paris Saint-Germain, οπότε είναι διαθέσιμος…) για να τους ρίξει στην ομάδα, έτσι, να τους βλέπει να παίζουν και να γουστάρει…. κι όμως, «αγχώνεται» για μια διαιτητική απόφαση και συμπεριφέρεται σαν τυπικός χουλιγκάνος…. Και λέει, μάλιστα, ότι συμπεριφέρεται έτσι για να μην συμπεριφερθούν ανάλογα οι αγαπημένοι οπαδοί / πελάτες του· σαν «παράδειγμα προς αποφυγήν» ένα πράμα…

Ή, για να το κάνουμε ακόμα χειρότερο: έχεις έναν τύπο που (λέει ότι) έχει τα κερατά του από επιχειρήσεις και λεφτά στη ρωσία· άντε και κάτι λίγες στο ελλαδιστάν, για τα τρέχοντα έξοδά του… Και βγαίνει, σα να μην τρέχει τίποτα, και λέει πριν κάτι παραπάνω από ένα χρόνο, ήμουνα λαγός στο παζάρι για τις τηλεοπτικές άδειες, δεν με ενδιάφερε να αγοράσω μία, απλά ανέβασα τις τιμές!… Ουάου!!! Οι αληθινοί μπίζνεσμεν έχουν μεγάλα αυτιά; Κάνουν και τέτοια χαμαλίκια;

Είστε σίγουροι ότι ο asset 2 δεν είναι τίποτα περισσότερο από «μπροστινός» (κάποιας φράξιας της ρωσικής μαφίας ας πούμε), «αυτοφωράκιας» ένα πράμα, οπότε λογικά μεν συμπεριφέρεται άλλοτε σαν “λαγός” και άλλοτε «συναισθηματικά»…. αλλά τα υπόλοιπα, τα μεγαλειώδη και τα «επιχειρηματικά», είναι άλλων «άγχος»… ε;

(Όπως είναι γνωστό, ο asset 2 ξεκίνησε από ανειδίκευτος εργάτης και έφτασε υποδιευθυντής μιας κρατικής κανοβιομηχανίας στο Ροστόκ, όταν τον βρήκε το κακό: η «κατάρρευση» της ε.σ.σ.δ. Ε, προκειμένου να μείνει άνεργος, ο asset 2 έκανε την καρδιά του πέτρα και με κάτι οικονομίες που είχε στην άκρη για περίπτωση ανάγκης αγόρασε το καπνεργοστάσιο· και καμιά 40ριά επιχειρήσεις ακόμα, που έτυχε να περνάνε από μπροστά του. Αυτό συνέβη και με αρκετούς άλλους εργατικούς ανθρώπους στην «μετά την διάλυση» ρωσία, που βρέθηκαν «ξαφνικά» με ορυχεία, βιομηχανίες, τράπεζες, χημικά εργοστάσια, κλπ… Καταλαβαίνετε: οι επιχειρήσεις στη ρωσία εκείνη την εποχή ήταν σαν τις γλάστρες στα μπαλκόνια: αν έπεφτε κάποια κατά πάνω σου έπρεπε να την πιάσεις στον αέρα, μην σε σκοτώσει… Αυτό ήταν μια ακόμα απόδειξη – αν χρειάζεται – του γιατί ο κρατικός σοσιαλισμός είναι ανώτερος του καπιταλισμού. Επειδή, όταν βρεθεί σε ελεύθερη πτώση, δίνει την δυνατότητα στον όποιο απλό μισθωτό να γίνει ιδιοκτήτης· και μάλιστα με το κιλό.

Συνεπώς ο asset 2 τον φύσαγε τον παρά ακόμα και πριν πάρει το ευτελές αυτό 1,6 δισεκατομμυριάκι. Οπότε μήπως θα πρέπει να το σκεφτεί; Μήπως, δηλαδή, δεν είναι γεννημένος για το αγχωτικό και άτιμο ελληνικό πρωτάθλημα, μήπως πάει χαμένος εδώ, μήπως του αξίζει κάτι καλύτερο; Η Barca ίσως; Αν αγόραζε την Barca; Ούτε άγχη, ούτε τίποτα – ρολαρισμένα όλα…

Σε κάθε περίπτωση: στην πάνω φωτογραφία ο Neymar με φανέλα και σώβρακο που χρωματικά θυμίζει παοκ… Με απεριόριστη αγάπη!)