Δευτέρα 19 Μάρτη. Πριν 4 μήνες και κάτι μέρες, την Τρίτη 14 Νοέμβρη, κάτω απ’ τον τίτλο ελληνικές βιτρίνες είχαμε γράψει (ακριβώς!):
Αν το ροζ σκέλος της φαιορόζ συμμαχίας θα ήθελε να κάνει μια “καλή πράξη” για να βοηθήσει το φαιό, θα έπρεπε να το βοηθήσει να “απελευθερωθεί” απ’ αυτήν την κυβερνητική αγάπη και να ξαναγίνει αντιπολίτευση, κάμποσους μήνες πριν τις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν γίνουν αυτές. Το να πάνε αγκαλίτσα μέχρι τέλους σημαίνει ότι το κόμμα του ψεκασμένου δεν έχει καμία πιθανότητα να ξαναδεί βουλευτικούς μισθούς. Η μόνη του ελπίδα είναι να απελευθερώσει “πλέρια” (όπως θα έλεγαν άλλοτε) τον ακροδεξιό εαυτό του, μπας και πουλήσει έναν λόγο ύπαρξης στα “δεξιά της δεξιάς”.
Θα ήταν ένα ύστατο χαίρε της Κουμουνδούρου σε φίλους και αδελφούς! Θα ήταν, επίσης, ένας παλιός, αυθεντικός, πασοκικός υπολογισμός: “έτσι θα κόψουμε ψήφους από…” Όμως για να γίνει αυτό κάμποσους μήνες πριν τις επόμενες εκλογές, θα πρέπει οι ροζ να βρουν κοινοβουλευτικά / κυβερνητικά ανταλλακτικά για να κρατήσουν την πλειοψηφία και να πορευτούν εκείνους τους μήνες. Φλερτάρουν καιρό με αυτήν την προοπτική, μέσα από μισόλογα και μισοδηλώσεις. (Θα μπορούσαν να πουλήσουν μια καινούργια κολεγιά ακόμα και σαν “αντιφασισμό” – είναι ικανοί!) Χρειάζονται 7 (αν δεν κάνουμε λάθος) βουλευτές, ακόμα κι αν είναι “άτομα” για να καλυφθούν στο ενδεχόμενο της “απελευθέρωσης” του ψεκασμένου απ’ την συμμαχία και την κυβέρνηση.
Θα ήταν, άραγε, παράξενο αν οι ροζ εύχονταν η επανακατασκευή ενός “επίσημου μικρού πασοκ” (το “μεγάλο” είναι ως τώρα οι ίδιοι, και ελπίζουν ότι θα είναι για καιρό…) να αφήσει και μερικά κοινοβουλευτικά λιμά ξέμπαρκα, για όποτε τα χρειαστούν; Ή θα ήταν παράξενο αν υπάρχει κάποια ανησυχία στο γκουβέρνο για την πιθανότητα να μην περισσέψουν αρκετοί (τουλάχιστον 7) για το μπάλωμα;
…
Τότε δεν έπαιζαν ούτε “συλλαλητήρια για την μακεδονία”, ούτε “οι στρατιώτες μας που είναι όμηροι” (κοτζάμ υπ.αμ. είσαι ρε ψεκασμένε! Αν είναι “όμηροι” γιατί δεν στέλνεις τα κομμάντα σου να τους απελευθερώσουν;), “ούτε ο αγωνιστής Σαββίδης”, ούτε διάφορα άλλα ψιλά παπατζιλίκια. Δεν ήταν, λέμε, η “συγκυρία” που μας έσπρωχνε σε ανατριχιαστικές σκέψεις για “φιλικά διαζύγια”… Ήταν η εμπειρία και η pure analysis!…
Έχετε προσέξει τίποτα;
(φωτογραφία: Τι μούτρα είναι αυτά ρε μπάρμπα; Πού πήγε η αγάπη κι εκείνα τα γλυκόλογα;)