Η αιώνια λιακάδα ενός τενεκέ

Τετάρτη 14 Νοέμβρη. Την προσωποποίηση την έχουμε για την ειρωνεία μας· ή, απλά, για να συνενοούμαστε. Όμως δεν είναι όλα για γέλια.

Ο εξοχότατος πρωθυπουργός δικαιολόγησε απόλυτα το παρατσούκλι «τενεκεδένιος» που του έχουμε αποδώσει όταν, μιλώντας τις προάλλες στο συνέδριο των γερμανών σοσιαλδημοκρατών, δήλωσε ότι τον Ιούλη του 2015, «… με καθαρό μυαλό εκτίμησα οτι … η επιλογή της εξόδου από το ευρώ και η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, που σε κάποιους ακουγόταν εξόχως επαναστατική και αριστερή επιλογή, ήταν στην πραγματικότητα η επιλογή της ολικής καταστροφής των λαϊκών στρωμάτων και της μεσαίας τάξης, προς όφελος αυτής της ελίτ…» Και είναι δίκαιος (και ήπιος) ο χαρακτηρισμός «τενεκές» επειδή αυτό το άτομο δεν έχει ούτε μισό γραμμάριο αξιοπρέπειας: είναι ικανός να παραγράψει / ξαναγράψει την ιστορία, προκειμένου να πλασσαριστεί σαν οτιδήποτε· ανάλογα με το κοινό του. Είναι ικανός να παραγράψει / ξαναγράψει την ιστορία, παριστάνοντας τον «ήρωα»… Και μάλιστα την ιστορία μόλις πριν 3,5 χρόνια. (Τα είπε αυτά στους γερμανούς σοσιαλδημοκράτες. Νόμισε ο δύστυχος ότι δεν ξέρουν με το νι-και-με-το-σίγμα τι εστί ελλαδιστάν… Τους πέρασε για ψηφοφόρους στα Πάνω Τραμπάκουλα….)

Όχι λοιπόν! Ο τενεκεδένιος (και ολόκληρος ο φαιορόζ κυβερνητικός συνασπισμός του, όλα τα στελέχη της Κουμουνδούρου και των αδελφών ψεκασμένων, όλα τα μέλη των κομμάτων τους και οι ψηφοφόροι τους, αλλά και σχεδόν το σύνολο του πολιτικού φάσματος, απ’ τους φασίστες ως την άκρα αριστέρα) ανήκαν ως και τον Ιούλη του 2015 στο εθνικό «κόμμα της δραχμής»! Ο τενεκεδένιος ήταν ο σημαιοφόρος του μαζικού, εθνικού μπλοκ, υπηρετώντας την διαταξική συμμαχία των λούμπεν αφεντικών με την μεγάλη μάζα των λούμπεν μικροαστών (ωφελούμενοι του πολιτικού προσοδισμού άπαντες). Απ’ τους φαρμακοβιομήχανους μέχρι τους μικρομεσαίους ξενοδόχους, απ’ τα αγροτοαφεντικά μέχρι τους εμπόρους και τους βιοτέχνες, απ’ τον «λαό των αγανακτισμένων» μέχρι το παπαδαριό και διάφορους διάσημους οικονομολόγους του σκοινιού και του παλουκιού, όλοι ως τον Ιούλη του 2015 ορκίζονταν στην «εθνική απελευθέρωση» του «εθνικού νομίσματος». Στο κάτω κάτω είχαν ψηφίσει υπέρ της «εξόδου» σ’ εκείνο το δημοψήφισμα που ο τενεκεδένιος και η κυβέρνησή του τους κάλεσαν να ψηφίσαν «όχι» («όχι» στον αέρα, στα ξεκούδουνα, «όχι λάστιχο», αφού δεν υπήρχε συγκεκριμένο και πραγματικό ερώτημα…) αφήνοντας άλλους στη χαρά των συμφερόντων τους και άλλους στα σκοτάδια της βλακείας τους, ενωμένους ωστόσο μέσα στην «εθνική υπερηφάνεια της δραχμής»… Ενόσω, οι πιο πονηροί ανάμεσα σ’ όλους αυτούς, είχαν αδειάσει τους τραπεζικούς λογαριασμούς τους, και είχαν μεταφέρει τα ευρώ τους, για σωτηρία και αυγάτισμα, σε εκτός συνόρων parking…

Κανένα «καθαρό μυαλό» δεν είχε ο τενεκεδένιος όταν πήγε να κάνει τον τελικό εκβιασμό του (όπως νόμιζε) στην ευρωζώνη! Κι αν μετά από 17 ώρες δεν ολοκλήρωσε την αποστολή του, αν βούλιαξε στις «αυταπάτες» του (δεν είναι λόγος αυτός για να σχολάσει πολιτικός; προπονητής στη μπάλα θα σχόλαγε πάντως!) κι αν δεν έκανε το σάλτο μορτάλε, αυτό συνέβη για έναν και μόνο έναν λόγο. Επειδή αυτοί οι καταραμένοι τεχνοκράτες της ευρωζώνης και ο ακόμα πιο καταραμένος Σόιμπλε, του έδωσαν να διαβάσει την περίληψη των μέτρων που θα έπρεπε να πάρει, απ’ το πρώτο δευτερόλεπτο που θα ανακοίνωνε την «εθνική νομισματική απελευθέρωση». Προσοχή: την περίληψη του έδωσαν να διαβάσει, τον «πίνακα περιεχομένων», όχι τον τόμο με το αναλυτικό σχέδιο στο σύνολό του… Γιατί αν του έδιναν ολόκληρο τον τόμο ήταν ικανός να τον πετάξει στην άκρη· ή να αρχίσει να τσιρίζει “με εκβιάζουν – με εκβιάζουν!!!” Τον τόμο τον κλείδωσαν σ’ ένα ντουλάπι, in case of emergency…

Τότε και μόνον τότε ο τενεκεδένιος συνειδητοποίησε κατά κάποιον τρόπο τι σήμαιναν πρακτικά οι παπαριές που ο ίδιος, οι πολιτικές του παρέες και ο λαός τους αναμασούσαν τα προηγούμενα «αντιμνημονιακά» χρόνια. Συνειδητοποίησε, για παράδειγμα, ότι δεν το άντεχε να κατεβάσει τον στρατό στους δρόμους για να φυλάει τα μαγαζιά απ’ τις λεηλασίες… (ανάμεσα σε πολλά άλλα…)· λεηλασίες που θα έκαναν το blackout στη Ν. Υόρκη τον Ιούλη του 1977 να μοιάζει με παιδική χαρά…

Γι’ αυτό έκανε πίσω, όντας σε πλήρη σύγχυση λόγω χεσίματος / ματαίωσης… Κανένα «καθαρό μυαλό» και κανένας «ήρωας της καθαρής σκέψης» δεν ήταν ή είναι στην καρέκλα της κεντρικής πολιτικής βιτρίνας στην Αθήνα. Είναι ένα άτομο τόσο ρηχό, μια ομιλούσα κεφαλή τόσο επιδερμική από «πολιτική άποψη» (μιλάμε για την πολιτική σαν τεχνική της εξουσίας…) ώστε είναι ικανή να πει μεν τα πάντα – κάνοντας δε εκείνα που της υποδεικνύουν τα πραγματικά αφεντικά του ελληνικού κράτους / παρακράτους.

Δεν έχουμε καμμία αυταπάτη για το ποιόν των πολιτικών βιτρινών. Τωρινών, προηγούμενων, επόμενων. Ωστόσο η παραχάραξη της ιστορίας είναι αιτία πολέμου, πολύ πιο σημαντική (για εμάς) απ’ τις άερα κάερα υποσχέσεις!

Η ιστορία που θέλει να φέρει στα μέτρα του ο τενεκεδένιος είναι πολύ μεγάλη και πολύ βαριά για να την κάνει πατσαβούρα. Ας κάνει τέτοιο το αυστηρά προσωπικό του βιογραφικό· τα υπόλοιπα δεν είναι ιδιοκτησία του.

(Συγχωρείστε μας. Η πολιτική σαν τεχνική της εξουσίας έχει όρια – ή δεν έχει. Όταν η παπαριά που θα πει ο «άρχοντας» σήμερα είναι αυτή που, απλά, προορίζεται να αντικαταστήσει την παπαριά που είπε χτες ή προχτές, η τεχνική της εξουσίας είναι ήδη στο στάδιο του ψοφιοκουναβισμού. Που είναι το προτελευταίο πριν την ωμή επιβολή της βίαιης σωστής πραγματικότητας της όποιας εξουσίας, μέσα απ’ το φάσμα των «εναλλακτικών πραγματικοτήτων» που μαστορεύουν οι τσατσορούφιανοί της..

Η παραγραφή / πλαστογράφηση της ιστορίας ήταν, πάντα, το έσχατο σήμα κινδύνου…)