Astana block plus

Σάββατο 30 Γενάρη. Την μέρα που η αντιπροσωπεία των ταλιμπάν έφευγε απ’ την Τεχεράνη για την Μόσχα, ο ιρανός υπ.εξ. Zarif προσγειωνόταν στην Άγκυρα, για κουβέντα όχι μόνο με τον Cavusoglu αλλά με τον Erdogan, μετά από έναν καλό γύρο στη Μόσχα, στην Τιφλίδα, στο Μπακού και στην Ερεβάν. Πέρα απ’ τα θέματα της διμερούς συνεργασίας ιράν – τουρκίας (που δεν είναι λίγα) στο μενού ήταν και η προοπτική του «σχήματος συνεργασίας 3 + 3», απ’ την μια μεριά η τριάδα του μπλοκ της Αστάνα (ρωσία, τουρκία, ιράν) και απ’ την άλλη η τριάδα των κρατών του Καυκάσου (αρμενία, γεωργία, αζερμπαϊτζάν), που δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία του αζέρου προέδρου Aliyev μετά την εκεχειρία του Νοέμβρη στο Nagorno Karabah. Ένα ακόμα θέμα ήταν η συνεργασία των δύο κρατών σε σχέση με το αφγανιστάν…

Σ’ όλη αυτή την ασιατική ζώνη, που αρχίζει απ’ τις ανατολικές όχθες της Μεσογείου, το Αιγαίο και τη Μαύρη Θάλασσα και φτάνει ως το ινδοκούς και την ανατολική μεριά του ινδού ποταμού (πακιστανο-ινδικά σύνορα) έχει διαμορφωθεί μια “πολυγωνική” συναντίληψη των περισσότερων κρατών, που προσανατολίζονται στο ευρασιατικό project και όχι στις μεθοδεύσεις και τα σχέδια της Ουάσιγκτον, του Τελ Αβίβ και των συμμάχων τους. Μέσα σ’ αυτή τη ζώνη η πρώτη κρατάει ακόμα κάποιους “θύλακες”/βάσεις: στη συρία, στο ιράκ και στο αφγανιστάν· και επίσης μια περιπλέουσα ναυτική υπεροπλία. Αλλά αν μελετήσει κανείς την πολιτική γεωγραφία και τα όσα έχουν συμβεί απ’ το 2003 κι απ’ το 2015 και μετά είναι αμφίβολο το συμπέρασμα ότι η Ουάσιγκτον είναι ακόμα σε θέση να επιτίθεται στρατιωτικά έχοντας καλές προοπτικές. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει: αν ανοικτά και καθαρά θεωρεί την Μόσχα και το Πεκίνο εχθρούς, τότε αυτοί οι εχθροί έχουν πολύ περισσότερους συμμάχους σ’ όλη αυτή τη ζώνη απ’ ότι η ίδια. Κι αυτό ενώ πρόκειται για το δευτερεύον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου.

Οι ειδικοί στο γλύψιμο υποστηρίζουν, μετά την εκλογή του νυσταλέου Jo, ότι «η Αμερική επιστρέφει στη Μέση Ανατολή». Θα ήταν πιο τίμιο να ειπωθεί κάτι ανάμεσα στο «η Αμερική θέλει να επιστρέψει» και στο «η Αμερική δεν θέλει να φύγει». Αλλά μπορεί;

Κι αν το προσπαθήσει, πώς θα μπορέσει να «πολιορκήσει» αποτελεσματικά αυτήν την τεράστια έκταση του ευρασιατικού project; Με την βοήθεια του ελλαδιστάν;

Αστεία πράγματα…

Ο μουτζούρης

Κυριακή 22 Νοέμβρη. Πώς όμως είναι δυνατόν, ένας βασιλιάς σαν τον Macron, να αντέξει αυτές τις επανωτές αναποδιές (για να μην πούμε «χαστούκια») της ιστορίας;

Δείτε, για παράδειγμα, αυτήν την ατυχή υπόθεση με το Nagorno Karabakh που έφτασε να μοιάζει σαν «αυγό στα μούτρα» του βασιλιά. Το Παρίσι, μαζί με την Ουάσιγκτον και την Μόσχα ήταν οι συμπροεδρεύοντες του “Minsk group”… Στις 7 Νοέμβρη ο βασιλιάς μίλησε με την ανεγκέφαλη αλεπού (aka Putin) τηλεφωνικά για το θέμα του θύλακα και, σύμφωνα με την ανακοίνωση του Elysee «υπήρξε αμοιβαία κατανόηση για την συνέχιση των συνδυασμένων προσπαθειών μεσολάβησης για την λήξη της σύγκρουσης, απ’ την ρωσία και την γαλλία, ως μελών του Minsk group». Εκείνη την ημέρα πήγε (ο βασιλιάς) ήσυχος για ύπνο, σίγουρος ότι η επιρροή και η ακτινοβολία του κρατάει καλά στο θέμα αυτό…

Τρεις ημέρες μετά τον ξύπνησαν οι αυλικοί για να το πουν … τι; Ότι οι ρώσοι πεζοναύτες / ειρηνευτές έπαιρναν ήδη θέσεις στον θύλακα! Και σα να μην έφτανε αυτό το σοκ, πέρασαν άλλες έξι ημέρες (έφτασε η 16η Νοέμβρη, παραμονή της επετείου!…) για να θυμηθεί η ανεγκέφαλη αλεπού να πάρει τηλέφωνο τον βασιλιά, και να του εξιστορήσει όλα όσα είχαν συμβεί (!!!) καταλήγοντας ότι «η κατάσταση στην περιοχή έχει σταθεροποιηθεί»!!! Με δυο λόγια ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron και, κυρίως, οι ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες του, είχαν φάει ένα ξεγυρισμένο φτύσιμο – και όχι από εξτρεμιστές μουσουλμάνους!!!

Σκουπίστηκε η διεύθυνση του βασιλείου (τι άλλο να κάνει;) και προσπάθησε να περάσει στην αντεπίθεση. Ο γάλλος υπ.εξ. Jean-Yves Le Drian «απαίτησε» (δημόσια και με τον δέοντα αυστηρό τόνο) απ’ την Μόσχα να ξεκαθαρίσει τις «αβεβαιότητες» γύρω απ’ την συμφωνία εκεχειρίας, και οπωσδήποτε τον ρόλο της Άγκυρας σ’ αυτήν (!!!). Άναψαν και τα τηλέφωνα ανάμεσα στο Παρίσι και την Ουάσιγκτον… Είναι παλιό χούι του γαλλικού βασιλείου αυτό: προσπαθώντας να το παίξει «ανεξάρτητος και ανερχόμενος τρίτος πόλος» στους διπολισμούς μετά τον 2ο παγκόσμιο, κάθε φορά που τρώει τάκλιν απ’ τον ένα πόλο σωριάζεται στην αγκαλιά του άλλου… (Και πάλι απ’ την αρχή…)

Πριν 3 ημέρες, και με τον ισχυρισμό ότι η Μόσχα δεν μπορεί να κάνει ό,τι θέλει στον Καύκασο, ο βασιλιάς ζήτησε την διεθνή επίβλεψη της εκεχειρίας, δηλαδή το να πάρει το Minsk group το Nagorno Karabakh απ’ τα χέρια της Μόσχας, της Άγκυρας και του Baku… Ούτε η ιταλία, ούτε η ολλανδία, ούτε η φινλανδία, ούτε η γερμανία (μέλη του group) έδειξαν διάθεση να κάνουν στρατιωτική επίθεση για να διώξουν τους ρώσους (και τους τούρκους…) πεζοναύτες / ειρηνευτές απ’ το Nagorno, αντικαθιστώντας τους. Επίσης και το (ακόμα) ψοφιοκουναβιστάν δεν διατίθεται… Ο βασιλιάς είναι γυμνός – συγγνώμη, μόνος!

Και τότε, στις 19 Νοέμβρη, ο εκπρόσωπος τύπου του βασιλιά Macron έκανε αυτή τη δήλωση, που μπορεί χωρίς υπερβολή να την πει κάποιος “σπαρακτική”: ..Καταλαβαίνουμε ότι οι ρώσοι κουβεντιάζουν με τους τούρκους για να διαμορφώσουν μια φόρμουλα, την οποία εμείς δεν την θέλουμε· μια φόρμουλα που θα επαναλάβει την διαδικασία της Astana (για την συρία) για να μοιράσουν τους ρόλους τους σ’ αυτήν την ευαίσθητη περιοχή. Δεν γίνεται να έχουμε απ’ την μια μεριά το Minsk group και απ’ την άλλη την διαδικασία της Astana. Κάποια στιγμή οι ρώσοι θα πρέπει να αποφασίσουν…

Oh poor boy! Ω φτωχέ βασιλιά! Αν διάβαζες, μόνο αυτό αν έκανες, ασταμάτητη μηχανή, θα ήξερες απ’ τις 12 Νοέμβρη (: Nagorno), 4 ολόκληρες ημέρες πριν σε πάρει (για να σε φτύσει) η ανεγκέφαλη αλεπού, ότι οι ρώσοι έχουν αποφασίσει!!! Κι όχι μόνο έχουν αποφασίσει, αλλά (μαζί με τους συμμάχους τους, όχι μόνο την Άγκυρα) σε ρίχνουν στο καναβάτσο! Ω πολυχρονεμένε βασιλιά, αν μπορούσες να διαβάσεις… Ξέχνα το Minsk group! (Ξέχνα και διάφορα άλλα…)

Να πόσο χάλια είναι τα πράγματα: σήμερα (και αύριο) ο ιρανός υπ.εξ. Javad Zarif θα βρίσκεται στη Μόσχα. Ένα απ’ τα θέματα των συναντήσεων του θα είναι και το Nagorno· αλλά σίγουρα όχι μόνον αυτό. Και κανείς δεν θα σηκώσει το τηλέφωνο για να σε ενημερώσει, ω φτωχέ βασιλιά, τι σκοπεύει να κάνει στην ευρύτερη περιοχή…

Oh poor boy! Άσε τα κορδώματα και κοίτα να μην χάσεις εντελώς και την Τεχεράνη… Ούτε ψύλλος στον κόρφο σου…

(Υπάρχει ευτυχώς ένας σύμμαχος με καλές ιδέες! Το ρημαδογκουβέρνο έφτιαξε “στρατηγική συμμαχία” με τον τοξικό των εμιράτων. Σαν κράτος του Περσικού κόλπου και του Ινδικού ωκεανού το ελλαδιστάν έχει πολλά να προσφέρει στη σταθερότητα της περιοχής… Αντίστοιχα, σαν σεϊχάτο της Αιγαίου Πελάγους, η πετροχούντα του Αμπού Ντάμπι θα παίξει τον δικό της σημαντικό ρόλο στα φλέγοντα ζητήματα της ανατολικής Μεσογείου.
Κάπως λέγεται αυτό στην αργκώ του πεζοδρομίου. “Αλλαξο…” κάτι…. Ιμπεριαλιστικός είναι πάντως αυτός ο όρος… ε;)

(φωτογραφία: “… Και όποτε βρεθείς σε ανάγκη θα σου στείλω το βασιλικό μου αεροπλανοφόρο…”)

Μόσχα

Δευτέρα 16 Νοέμβρη. Οι δηλώσεις και οι απόψεις του ρωσικού γκουβέρνου είναι “κρατείστε τα μακριά απ’ τα παιδιά” για το ελλαδιστάν; Ποιός ξέρει; Θα άξιζε πάντως να διαβάσει κανείς την γραπτή απομαγνητοφώνηση μιας συνέντευξης πάνω από 2 ωρών που έδωσε προχτές σε ρώσους και μη δημοσιογράφους ο υπ.εξ. Sergey Lavrov. Είναι ξένο για τα ελληνικά καθεστωτικά ήθη (των πολιτικών βιτρινών και των δημοσιογράφων) αλλά ο Lavrov δίνει αναλυτικές απαντήσεις στις ερωτήσεις που του γίνονται· και επαφίεται ύστερα στον καθένα να τις ερμηνεύσει.

Το πιο ενδιαφέρον ζήτημα που εντοπίσαμε είναι ότι αφού η Μόσχα ανέλαβε «μονομερώς» (μαζί με την Άγκυρα αλλά χωρίς το Minsk group…) την υλοποίηση των αποφάσεων που είχε πάρει αυτό το Minsk group (με την υπογραφή και της Yerevan) πριν 25 χρόνια, δηλαδή την εκκένωση περιοχών του αζερμπαϊτζάν που κατείχε ο αρμενικός στρατός, αλλά τώρα πια με πόλεμο (στον οποίο δεν συμμετείχε αλλά τον οποίο σαφώς ευνόησε)· αφού επέβαλε «μονομερώς» (μαζί με την Άγκυρα αλλά χωρίς άλλους «διεθνείς παράγοντες») την εκεχειρία – μέσω – άμεσης κηδεμονίας στο λιβυκό πεδίο μάχης, θα μπορούσε να σκέφτεται κάποια ανάλογη διαχείριση και του «ουκρανικού προβλήματος». Ο Lavrov κατηγόρησε τα ευρωπαϊκά κράτη ότι δεν τιμούν τις υπογραφές τους σε συμφωνίες που αφορούν και την ρωσία· και είναι απίθανο να λέει ψέμματα. Ειδικότερα ανέφερε ότι το Βερολίνο και το Παρίσι έχουν προδώσει δυο φορές τέτοιες συμφωνίες σε ότι έχει σχέση με την ουκρανία. Την πρώτη τον Φεβρουάριο του 2014, όταν (πράγματι) υπογράφτηκε συμφωνία για εκλογές στην Ουκρανία, για να ακολουθήσει το πραξικόπημα των φασιστών («πλατεία maidan») με την αμερικανική υποστηρίξη (Pyatt, Nuland και σια…) απέναντι στο οποίο Παρίσι και Βερολίνο δεν έκαναν τίποτα· και τώρα με τον Zelensky (πρόεδρο στο Κίεβο) που θέλει να υπονομεύσει τις μεταγενέστερες «συμφωνίες του Minsk» (και πάλι η πρωτεύουσα της λευκορωσίας στον τίτλο…).

Πρακτικά ο Lavrov τονίζει ότι η Μόσχα δεν πρόκειται να συνεχίσει να εμπιστεύεται τους ευρωπαίους ή/και τους αμερικάνους «εταίρους» της… Μια κομψή έκφραση για το «βρισκόμαστε με τα όπλα παρά πόδας»… Στη δική μας αντίληψη αυτό σημαίνει ότι θα ενισχύσει τις συμμαχίες της που αποδεικνύονται πρακτικές, λειτουργικές και αποτελεσματικές και θα φέρνει, όπου και όπως μπορεί, το δυτικό μπλοκ (ή τα κομμάτια του) προ τετελεσμένων. Όπως έχει κάνει ήδη τρεις φορές: στο συριακό, στο λιβυκό και στο καυκασιανό πεδίο μάχης…

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει ο καθένας ότι πρόκειται για όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Και βρισκόμαστε μόνο στα τέλη του 2020, οπότε όσα έχουν ήδη γίνει φωτίζουν (κάπως αόριστα είναι αλήθεια, αλλά με συγκεκριμένη κατεύθυνση) εκείνα που θα ακολουθήσουν…

(φωτογραφία: Ο νυν αμερικάνος πρεσβευτής στην Αθήνα και η “fuck EU” Nuland κάνουν έναν γύρο θριάμβου στην πλατεία Maidan, στο κέντρο του Κιέβου… Τον Φλεβάρη του 2014. Έχουν περάσει 7 χρόνια από τότε, και ο λογαριασμός παραμένει ανοικτός…)

Nagorno

Πέμπτη 12 Νοέμβρη. Ένα απ’ τα βασικά χαρακτηριστικά της «Nagorno case» είναι η ταχύτητα με την οποία πετάχτηκε έξω απ’ την διαχείρισή της η «ομάδα του Minsk»! Το «Minsk Group» είχε φτιαχτεί το 1992, μετά από πρωτοβουλία του «οργανισμού για την ειρήνη και την ασφάλεια στην ευρώπη» (OSCE) με επίσημο σκοπό να «λύσει το πρόβλημα του Nagorno Karabakh». Όσες / όσοι έχουν εμπειρία ενήλικης ζωής απ’ την δεκαετία του ’90 θα το θυμούνται: ήταν η εποχή της «οριστικής νίκης της δημοκρατίας» (δυτικού τύπου) στον πλανήτη, όπου όλα τα προβλήματα θα «λύνονταν» απ’ τα δυτικά κράτη, κυρίως τις ηπα και την ε.ε. σαν σύνολο. Ήταν η εποχή της διάλυσης της γιουγκοσλαβικής επικράτειας και της σφαγής δεκάδων χιλιάδων βόσνιων μουσουλμάνων υπό πρωτοκοσμική επίβλεψη, ήταν η εποχή κατά την οποία θα έπρεπε να διαλυθεί και η τουρκική, πάντα υπό την ίδια επίβλεψη (το σχέδιο ματαιώθηκε τότε…), ήταν η εποχή του πολέμου κατά του ιράκ (“καταιγίδα της ερήμου”) και των σχεδίων για αλλαγή των συνόρων στη μέση Ανατολή… Ήταν η εποχή της “ελληνοσερβικής φιλίας” και του “ενιαίου αμυντικού δόγματος”… Για να το πούμε διαφορετικά: ήταν η εποχή που κατ’ αρχήν ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός και, στη συνέχεια, οι ιμπεριαλισμοί των συμμάχων της Ουάσιγκτον αντίκρυζαν τον πλανήτη σαν δικό τους οικόπεδο, για το οποίο απλά θα έπρεπε να βρουν έναν συναινετικό τρόπο μοιρασιάς…

Ποιά ήταν η σύνθεση των κρατών που θα «έλυναν το πρόβλημα του Nagorno Karabakh»; Πρόεδροι του Minsk Group ήταν υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι του Παρισιού, της Ουάσιγκτον και της Μόσχας (η συμμετοχή της δεν θα μπορούσε να αποφευχθεί, αφού έχει σύνορα στην περιοχή…). Μέλη ήταν η λευκορωσία, η γερμανία, η ιταλία, η πορτογαλία, η ολλανδία, η σουηδία, η φινλανδία, η τουρκία (για τους ίδιους λόγους με την ρωσία…), και φυσικά η αρμενία και το αζερμπαϊτζάν…. Τι δουλειά είχαν η γαλλία, οι ηπα, η ολλανδία, η πορτογαλία, η φινλανδία, η ιταλία, η σουηδία και η γερμανία με τον Καύκασο; Την δουλειά των ψωνισμένων νικητών του 3ου (“ψυχρού”) παγκόσμιου πολέμου: πλιάτσικο!

Προφανώς οι δυτικοί του Minsk Group ήταν ήσυχοι ότι «το πρόβλημα είχε λυθεί» απ’ τα μέσα των ‘90s… Όταν αρχίσαν οι κανονιές, πρώτα με την επίθεση της Yerevan στις 12 του περασμένου Ιούλη, και στη συνέχεια με την οργανωμένη αντεπίθεση του Baku στις 27 Σεπτέμβρη, αυτοί οι δυτικοί ανασηκώθηκαν τρίβοντας τα χέρια τους: δήλωσαν έτοιμοι να αναλάβουν ξανά την «λύση», σαν καλοί και φιλάνθρωποι ιμπεριαλιστές. Ο πιο εκδηλωτικός ανάμεσά τους ήταν (ποιός άλλος;) ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron! Poor boy!

Ήταν αργά πια! Πολύ αργά! Το θέμα το “διαχειρίστηκαν” – προφανώς για λογαριασμό τους – οι αναδυόμενοι ιμπεριαλισμοί της Άγκυρας, της Μόσχας και της Τεχεράνης, χωρίς να ζητήσουν την άδεια ή την βοήθεια κανενός άλλου! Για να το πούμε διαφορετικά: “άλλοι” δεν χωράνε πια!

Κάποιοι στα μέρη μας μιλούν για το “κενό που άφησε η Ουάσιγκτον” λόγω ψόφιου κουναβιού. Πάσχουν από ανίατη (εθνική) μυωπία. Όταν ο ρωσικός στρατός εμφανίστηκε στη συρία ήταν το 2015· και ένοικος του άσπρου σπιτιού ήταν ο Obama, όχι το ψόφιο κουνάβι… Όταν η Άγκυρα εγκατέλειψε τα αμερικανο-αγγλο-γαλλικά σχέδια για τη «νέα μέση Ανατολή» για να συνδιαμορφώσει το μπλοκ της Αστάνα ήταν και πάλι 2015 ή αρχές του 2016… Όταν έγινε (και απέτυχε) το πραξικόπημα κατά των ισλαμοδημοκρατών στην τουρκία ήταν Ιούλης του 2016, και πάλι ο Obama ήταν πρόεδρος… Με δυο λόγια την υποχώρηση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού (το «κενό» για το οποίο κλαψουρίζουν οι ντόπιοι αναλυτές…) δεν την δημιούργησε το ψόφιο κουνάβι! Αυτός ήταν η πολιτική βιτρίνα μιας προσπάθειας διαχείρισης αυτής της υποχώρησης με μη-στρατιωτικά μέσα… Την υποχώρηση την προκάλεσε η ήττα του αμερικανικού στρατού (και του αμερικανικού σχεδιασμού) τόσο στο ιράκ όσο και στο αφγανιστάν – στην ιστορική περίοδο που το Πεκίνο τέντωνε τους μύες του! Zero sum λέγεται αυτό το «παιχνίδι», και προκαλεί πανικό σε όποιον χάνει….

Η «εξωτερική πολιτική» της Ουάσιγκτον επί Obama απέτυχε στο κέντρο της (στην προσπάθειά της να «δέσει» την ανατολική και τη νοτιοανατολική ασία με μια πολυμερή οικονομική συμφωνία που θα γινόταν η θηλειά για το κινέζικο κράτος / κεφάλαιο), δηλαδή στο κύριο μέτωπο του 4ου παγκόσμιου πολέμου: τον Ειρηνικό… Η «εξωτερική πολιτική» της Ουάσιγκτον επί ψόφιου κουναβιού απέτυχε κι αυτή με τη σειρά της, αφού τα εμπορικά / οικονομικά όπλα, οι τιμωρίες, οι κυρώσεις και τα υπόλοιπα, απέτυχαν να ανασχέσουν αποτελεσματικά το Πεκίνο και να γονατίσουν την Τεχεράνη…

Τώρα, στη «Nagorno case» οι νέοι (και απειλητικοί για τους δυτικούς καπιταλισμούς) συσχετισμοί αναδεικνύονται ακόμα πιο καθαρά. Εκτιμάμε ότι κάτι ανάλογο θα επιχειρηθεί να γίνει, και μάλιστα γρήγορα, στο συριακό πεδίο μάχης· παρότι εκεί ο αμερικανικός στρατός κατέχει ήδη, μαζί με τους συμμάχους του, ένα μεγάλο μέρος της επικράτειας: το «συριακό» θα το «λύσουν» οι rivals… Στη λιβύη είναι πιθανό να αφεθεί κάποιος χώρος για τον βασιλιά Macron· αλλά σε καμμία περίπτωση η Μόσχα ή/και η Άγκυρα δεν πρόκειται να είναι «γλάστρες της διεθνούς προσπάθειας»…

Και εκκρεμεί η ουκρανία… Η ουκρανία είναι βρωμοδουλειά και του Biden – να ένας παραπάνω λόγος για να ηττηθεί κι αυτός με όσο πιο εμφατικό τρόπο γίνεται…

(φωτογραφία επάνω: Ο νυσταλέος Jo, αντιπρόεδρος υπό τον Obama τότε, με τον προσωρινό «πρόεδρο» / αχυράνθρωπο Yatsenyuk μετά το πραξικόπημα στην πλατεία Maidan. Κανείς δεν έχει ξεχάσει τον ειδικό ρόλο της οικογένειας Biden στο Κίεβο – και σίγουρα όχι η Μόσχα…)

Nagorno

Τετάρτη 11 Νοέμβρη. Όπως πάντα, οι «διανοούμενες» και δημαγωγικές θείες Λίτσες του ελλαδιστάν περιμένουν την οικονομική κατάρρευση του αιώνιου εχθρού. «Γιατί έδιωξε τον γαμπρό του υπ.οικ. ο Erdogan; Κάτι πολύ σοβαρό συμβαίνει με την τουρκική οικονομία» – εύκολο και γρήγορο το συμπέρασμα.

Τα ενδο-οικογενειακά του τουρκικού καθεστώτος ας τα αναλύσουν οι ελληνικές προξενήτρες. Η νίκη της Άγκυρας (σαν μετόχου της νίκης του Baku) στον σύντομο πόλεμο στο Νagorno Karabakh είναι πράγματι πολύ ενοχλητική για την ελληνική “αιχμή του δόρατος” του άξονα. Μερικές λεπτομέρειες αυτής της νίκης μπορεί να είναι ακόμα πιο ενοχλητικές, αφού έχουν σχέση και με την “τουρκική οικονομία”.

Στην προέλασή του ο αζέρικος στρατός, στις 27 Οκτώβρη, ανακατέλαβε και την περιοχή Zangilan. Εκεί βρίσκονται ορυχεία χρυσού, (και όχι μόνο). Η αζέρικη Anglo Asia Mining (κάποιοι «anglo» έχουν μετοχές…) είχε τα δικαίωματα εξόρυξης πριν την κατάληψη της περιοχής απ’ τον αρμενικό στρατό, στα ‘90s, και φυσικά τα αποκαθιστά τώρα. Υπολογίζεται ότι στα εκεί κοιτάσματα υπάρχουν ακόμα 9 τόνοι χρυσού – όχι τεράστια ποσότητα, όχι και αμελητέα. Η εξόρυξη και ο καθαρισμός του χρυσού είναι δηλητηριώδης διαδικασία για το περιβάλλον· αλλά αυτό μάλλον θα αποδειχθεί λεπτομέρεια.

Σε κάθε περίπτωση, με χρυσάφι ή άλλα μέταλλα, η συμμαχία της Άγκυρας και του Baku έχει και σοβαρές οικονομικές προεκτάσεις εδώ και χρόνια. Τη νίκη του αζέρικου στρατού την εξασφάλισαν σε πολύ μεγάλο βαθμό τα τουρκικά drones… Πράγμα που σημαίνει ότι το τουρκικό καθεστώς θα βγάλει τα έξοδά του απ’ την υποστηρίξη που παρείχε στον Aliyev… και με το παραπάνω.

Το αν θα “σωθεί” ο τουρκικός καπιταλισμός έτσι δεν το ξέρουμε. Αλλά κινδυνεύει πράγματι;

Nagorno – και όχι μόνο

Τρίτη 10 Νοέμβρη. Έτσι όπως τα γράψαμε χτες. Ο τυχοδιώκτης αρμένιος πρωθυπουργός Nikol Pashinyan αναγκάστηκε να υπογράψει μια “συμφωνία ειρήνης” που κατοχυρώνει τις επιτυχίες του αζέρικου στρατού στο Nagorno Karabakh: θα αποσύρει τα βαριά όπλα του απ’ όλες τις περιοχές του αζερμπαϊτζάν που ο στρατός του είχε καταλάβει πριν χρόνια, και σε “αντάλλαγμα” 2000 βαριά οπλισμένοι ρώσοι πεζοναύτες θα πιάσουν δουλειά “ειρηνευτικής δύναμης” με έδρα στο Stepanakert (την μεγαλύτερη πόλη και πρωτεύουσα του θύλακα): την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές οι πρώτες φουρνιές από δαύτους θα βρίσκονται ήδη στον θύλακα. Η συμφωνία προβλέπει 5 χρόνια παραμονή αυτών των ειρηνευτών στις θέσεις τους, με δυνατότητα ανανέωσης της αποστολής για άλλη μια 5ετία.

Απ’ την μεριά τους, ο αζέρικος στρατός και ο Aliyef, αναμφίβολα νικητές, θα σταματήσουν την προέλασή τους εκεί που βρίσκονται (κρατώντας αυτά τα εδάφη) και θα επιτρέψουν την δημιουργία ενός διαδρόμου επικοινωνίας του αρμενικού τμήματος του θύλακα με την αρμενία πλάτους 5 χιλιομέτρων. Το μόνο που δεν προβλέπεται στη συμφωνία είναι η παρουσία τουρκικού «ειρηνευτικού στρατού». Μπορεί ωστόσο κανείς να υποθέσει ότι μια κάποια στρατιωτική παρουσία της Άγκυρας θα υπάρχει έτσι κι αλλιώς στις γραμμές του αζέρικου στρατού (που τόσο τον βοήθησε), για λόγους «εκπαίδευσης» κλπ κλπ…

Αμέσως μετά την ανακοίνωση της συμφωνίας ξέσπασαν διαδηλώσεις στην Yerevan – σε βάρος του Pashinyan. Είναι το πολιτικό τμήμα όλης αυτής της επιχειρήσης, για το οποίο επίσης είχαμε γράψει έγκαιρα. Ο τύπος αυτός ηττήθηκε πανηγυρικά, και δεν έχει μέλλον στην αρμενική πολιτική σκηνή – προς μεγάλη χαρά του μπλοκ της Αστάνα. Ο Erdogan άλλωστε το είχε πει από νωρίς: ο αρμενικός λαός πρέπει να ξεφορτωθεί τον Pashinyan! Το πως και πότε θα γίνει αυτό δεν το ξέρουμε· αλλά δεν θα αργήσει. Θα πρέπει να αντικατασταθεί από κάποιον άλλο, πιο ρεαλιστή και, κυρίως, όχι τόσο φιλοαμερικάνο (και φιλοϊσραηλινό).

Ακόμα κι αν εκκρεμεί η τυπική επικύρωση της νίκης του Biden, οι “αναθεωρητικές δυνάμεις” όπως η Ουάσιγκτον ονομάζει τους αντιπάλους της, δεν έχουν καιρό για χάσιμο! Το κεφάλαιο “Καύκασος” (στο οποίο φυσικά περιλαμβάνεται και το γεωργιανό κράτος) κλείνει γρήγορα.

Και έρχεται η σειρά του κεφαλαίου “συρία”. Το τι ακριβώς θα καταφέρει να οριστικοποιήσει εκεί το μπλοκ της Αστάνα (plus Δαμασκός) δεν μας είναι ξεκάθαρο ακόμα. Γίνονται έντονες διαβουλεύσεις πάντως: με την εξαίρεση του θύλακα του Idlib (τον οποίο το δίπολο Μόσχας – Άγκυρας έχει καταφέρει να ελέγξει «κατά κάποιο τρόπο»), και με δεδομένο ότι ο αμερικανικός στρατός στην ανατολική συρία που «φιλοξενείται» απ’ τους βασσάλους του ypg αποκλείεται πια να φύγει με μια αμερικανική κυβέρνηση «δημοκρατικών – νεοσυντηρητικών», θεωρούμε πιθανό και λογικό το μπλοκ της Αστάνα να επιταχύνει μια πολιτική λύση στην υπόλοιπη συρία, έτσι ώστε να δυναμώσει διεθνώς η θέση ότι ο αμερικανικός στρατός είναι κατοχικός.

Σε ότι αφορά, δε, το λιβυκό πεδίο μάχης, το «μπλοκ της Σύρτης» θα επιδιώξει να κλείσει τις όποιες «τρύπες» που θα επέτρεπαν μια μελλοντική αξίωση της Ουάσιγκτον να βάλει πόδι στη λιβυκή επικράτεια. Εδώ ο βασιλιάς Macron θα πρέπει να κάνει την καρδιά του πέτρα και να αναγνωρίσει τα δεδομένα επί του εδάφους· δηλαδή και την τουρκική στρατιωτική εγκατάσταση…

Μπορεί να είναι σατυρικός ο βασιλιάς, αλλά στην βόρεια αφρική (όπως και στην υποσαχάρια) δεν υπάρχουν περιθώρια για χοντροκομμένα αντιμουσουλμανικά χωρατά…

Από το Nagorno ως τον ουρανό

Δευτέρα 9 Νοέμβρη. Δεν σας απασχολήσαμε με την συχνότητα των τηλεφωνημάτων υψηλού επιπέδου μεταξύ Μόσχας και Άγκυρας όλο αυτό το διάστημα του πολέμου στο Nagorno Karabakh· θα ήταν υπερβολή. Όμως η πιο πρόσφατη τέτοια κουβέντα μεταξύ Putin και Erdogan, το περασμένο Σάββατο, και η επίσης τηλεφωνική «επαφή» μεταξύ Lavrov και Cavusoglu που ακολούθησε την ίδια μέρα μετά από λίγες ώρες, ίσως έχουν ιδιαίτερη σημασία.

Κατά την middle east eye που επικαλείται αποκλειστικές πληροφορίες απ’ την Άγκυρα, μετά την κατάληψη της Shusha (δεύτερης σε μέγεθος πόλης του θύλακα) απ’ τον αζέρικο στρατό (η Yerevan αρνείται ότι έχει γίνει, αλλά σίγουρα μάχες βρίσκονταν προχτές σε εξέλιξη στις νότιες γειτονιές της πόλης), το αρμενικό καθεστώς φαίνεται να έχει στριμωχτεί τόσο ώστε να δηλώνει σύμφωνο με ένα ρωσικό σχέδιο ειρήνευσης, το οποίο έχει εγκρίνει και η Άγκυρα. Αυτό προβλέπει την αποχώρηση του αρμενικού στρατού απ’ τις αζερικές περιοχές (εκτός του Nagorno Karabakh) που έχει καταλάβει εδώ και χρόνια, την δημιουργία δύο «διαδρόμων» (ο ένας για επικοινωνία του αρμενικού κράτους με τον θύλακα και ο άλλος για επικοινωνία του αζέρικου κράτους με την περιοχή Nakhcivan στα νότια), καθώς και την εγκατάσταση ρωσικών και τουρκικών ειρηνευτών πεζοναυτών που θα επιβλέπουν την εκεχειρία.

Δεν μας εκπλήσσει μια τέτοια εξέλιξη, αν και δεν μπορεί να θεωρηθεί σίγουρη μέχρι να ανακοινωθεί επίσημα – κι ως τότε πολλά μπορεί να συμβούν. Ήταν προβλέψιμο όχι μόνο ότι οι προβοκάτσιες της Yerevan τον περασμένο Ιούλη θα είχαν κακό τέλος, αλλά επίσης το ότι Άγκυρα και Μόσχα (με την διακριτική και χρήσιμη υποστηρίξη της Τεχεράνης) ξαναεφαρμόζουν την τακτική της «πένσας», εμφανιζόμενοι σαν αντίπαλοι, αν και δρουν απλά κινούμενες από αντίθετες μεριές· προς τον ίδιο στόχο. Δεν ήταν μόνο η Άγκυρα και το Baku που ήθελαν να στριμώξουν τον φιλοαμερικάνο / φιλονατοϊκό αρμένιο πρωθυπουργό Nikol Pashinyan – ήταν επίσης η Μόσχα και η Τεχεράνη. Ειδικά εφόσον το Joνυσταλεάν (που θα πάει, θα το συνηθίσουμε – αλλά το ψοφιοκουναβιστάν θα μας λείπει για καιρό…) είναι πολύ πιθανό ότι θα προσπαθήσει να εξαντλήσει κάθε δυνατότητα διεθνών «συμμαχιών» στην προσπάθειά του να φρενάρει την παρακμή του.

Όλο το μπλοκ της Αστάνα (και το Πεκίνο, διακριτικά) είχε σοβαρούς λόγους για να «κόψει» μια ακόμα εγκατάσταση της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ στην πλάτη του – και ο Pashinyan αποδείχθηκε ένας χρήσιμος ηλίθιος.

Προστίθεται έτσι άλλο ένα λαμπρό όνομα στη συλλογή των εξαιρετικά πετυχημένων φίλων του ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα – αυτό είναι ευχάριστο γεγονός. Είναι καλός συλλέκτης· έχει ένστικτο! Υποθέτουμε εν τω μεταξύ ότι το ρημαδογκουβέρνο έχει βάλει κάτω τα σχέδιά του για το πως θα ευχαριστήσει τον νυσταλέο Jo – και πως θα ξεχάσει τον Πομπηία. Βλέπουμε τον ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα να τρέχει στην Ουάσιγκτον τον Φλεβάρη, με χάρτες παραμάσχαλα, όπως έκανε πριν 4 χρόνια ο ογκόλιθος Nick the Greek, για να εξηγήσει την κατάσταση στην ανατολική Μεσόγειο στους καινούργιους ενοίκους του άσπρου σπιτιού.

Εν τω μεταξύ, όποιος παρακολουθεί τι κάνει το κινέζικο κράτος / κεφάλαιο όλους αυτούς τους μήνες καταλαβαίνει ότι σφίγγουν τα πράγματα… Να, ένα παράδειγμα: ενώ η Ουάσιγκτον προσπαθεί να φρενάρει την κινέζικη 5G τεχνολογία, χτες το Πεκίνο έβαλε σε τροχιά ένα δορυφόρο για τις πρώτες δοκιμές της 6G! Την 5G, που λέγεται ότι έχει 100 φορές μεγαλύτερη ταχύτητα για μεταφορά 100 φορές μεγαλύτερου όγκου δεδομένων σε σχέση με την υπάρχουσα 4G δεν την έχουμε δει ακόμα. Ε, απλά η 6G είναι, με την σειρά της, 100 φορές γρηγορότερη απ’ την 5G… Και φαίνεται πως όποιος θέλει να την δει για να την εμποδίσει κι αυτή πρέπει να ξελαιμιαστεί, ψάχνοντας στον ουρανό.

Δεν είναι αστεία αυτά τα πράγματα! Καθόλου αστεία δεν είναι!!!

(φωτογραφία, πίσω στον ταπεινό Καύκασο: αζέροι πανηγυρίζουν στο Baku για την είσοδο του στρατού τους στη Shusha. H Shusha είχε καταληφθεί απ’ τον αρμενικό στρατό στις 8 Μάη του 1992, και όπως όλος ο θύλακας του Nagorno Karabakh αναγνωρίζεται διεθνώς σαν αζέρικο έδαφος. Συνεπώς στο αζερμπαϊτζάν μιλούν για απελευθέρωση…)

Nagorno

Τετάρτη 21 Οκτώβρη. … Ο λαός του Ναγκόρνο-Καραμπάχ αγωνίζεται για τη γη στην οποία ζει εδώ και αιώνες, για το δικαίωμά του στην αυτοδιάθεση… Αν ο πρόεδρος της αρμενίας Armen Sarkissian σταματούσε εκεί στη χθεσινή τηλε-συμμετοχή του στη συμμαχική προσπάθεια της εσηεα να εκπαιδεύσει τα μέλη της, θα μπορούσε να διεκδικήσει την ελληνική συμπάθεια. Αλλά δεν σταμάτησε. Συνέχισε: … Αλλά ο αγώνας του είναι ταυτόχρονα και αγώνας για την ενεργειακή και τη γενικότερη ασφάλεια της Ευρώπης…

Bingo! H «ενεργειακή και γενικότερη ασφάλεια της ευρώπης» σαν ενδιαφέρον τρίτων βρωμάει ψοφιοκουναβιστάν. Οπότε δεν τίθεται ζήτημα «αυτοδιάθεσης». Το ζήτημα είναι οι αμερικανικοί εκβιασμοί προς το Βερολίνο, την Μόσχα… δηλαδή ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος. Κι αφού το αναγνωρίζει ο κυρ Armen, δεν μπορεί να έχει παράπονο που εκτός (και μέσω) του αζέρικου στρατού πολεμάει στο Nagorno Karabakh και το υπόλοιπο ευρασιατικό project. Σίγουρα το μπλοκ της Αστάνα…

Το κακό με την Yerevan (που θα μπορούσε να είναι χρήσιμο μάθημα και για το ελλαδιστάν, αλλά δεν είναι…) βρίσκεται στο ότι πήρε πολύ ζεστά τον ρόλο της σαν «φύλακα της ενεργειακής και γενικότερης ασφάλειας της ευρώπης» – ρόλο που δεν της τον ανέθεσε καμμία ευρώπη αλλά η Ουάσιγκτον. Το θυμίζουμε: στις 12 και στις 14 του περασμένου Ιούλη, χωρίς καμμία αφορμή, ξύστηκε στην γκλίτσα του τσοπάνη κάνοντας επίθεση πυροβολικού στην περιοχή που είναι σε κόκκινο κύκλο στον πάνω χάρτη. Στην Tavuz. Φαίνεται καθαρά ότι η Tavuz δεν έχει καμμία σχέση ούτε με το Nagorno Karabakh ούτε με την αυτοδιάθεσή του. Έχει σχέση όμως με τα υπόλοιπα: από κει διέρχονται ο αγωγός πετρελαίου Baku – Triblisi (γεωργία) – Ceyhan (τουρκία)· η σιδηροδρομική γραμμή Baku – Triblisi – Kars (τουρκία), ο highway τουρκίας – γεωργίας – αζερμπαϊτζάν, και ο αγωγός TANAP. Δεν επιτέθηκε τυχαία στην Tavuz ο αρμενικός στρατός…

Όταν ένα κράτος (το αρμενικό) αναλαμβάνει προβοκατόρικη δράση εναντίον ενός άλλου (αζερμπαϊτζάν) τι περιμένει άραγε να του συμβεί; Ό,τι και να νόμιζε το αρμενικό καθεστώς, το γεγονός είναι ότι ο αζέρικος στρατός με την υποστηρίξη του τουρκικού καθεστώτος και την ευμενή ουδετερότητα της Μόσχας και της Τεχεράνης προχωράει στο Nagorno Karabakh. Και παρότι ο αρμενικός στρατός μέσα στο θύλακα ετοιμάζει «μεγάλη αντεπίθεση», τα (τουρκικής κατασκευής) drones είναι σε πλήρη δράση και κάνουν πολύ μεγάλη ζημιά εναντίον του· χωρίς να έχει τρόπο να τα αντιμετωπίσει.

Την ενεργειακή και γενικότερη ασφάλεια της ευρώπης δεν θα την υπερασπιστεί το καθεστώς της Yerevan – δεν είναι γραφτό του. Γινόμενο πιόνι της Ουάσιγκτον θα χάσει κι άλλα. Υπάρχει κανάς άλλος που έχει πάρει τέτοιου είδους εργολαβία;

Ξέρετε κανέναν εδώ γύρω;

Nagorno (πολυδιάστατη πολιτική)

Παρασκευή 16 Οκτώβρη. Στον θύλακα του Nagorno Karabakh είναι σαφές ότι από στρατιωτική άποψη ο αζέρικος στρατός έχει το πάνω χέρι. Η Yerevan μπορεί να παρουσιάζει σαν επιτυχία της το ότι «οι εχθροί δεν προχώρησαν τόσο γρήγορα όσο σχεδίαζαν», αλλά το γεγονός είναι ότι ο αζέρικος στρατός έχει καταλάβει διάφορες θέσεις μέσα στον θύλακα· νοτιοανατολικά σε ικανό βάθος. Με δεδομένο ότι το μεγαλύτερο μέρας του θύλακα είναι ορεινό και πολύ αραιοκατοικημένο, ίσως δεν είναι υπερβολική η εκτίμηση ότι ο αζέρικος στρατός έχει καταλάβει τις 2 απ’ τις 5 διοικητικές ζώνες του θύλακα. Το αρμενικό καθεστώς δεν περιμένει (στρατιωτική) βοήθεια από πουθενά για το Nagorno Karabakh, κι αυτό σημαίνει πως βρίσκεται ήδη σε μια μάλλον αγωνιώδη προσπάθεια να διαπραγματευτεί με το Baku σαν ηττημένο, προσπαθώντας ταυτόχρονα να σώσει τα προσχήματα στο εσωτερικό του.

Αυτά, βέβαια, ίσχυαν ως χτες. Σήμερα μπορεί τα πάντα να αλλάξουν. Γιατί σήμερα θα προσγειωθεί στο αεροδρόμιο της Yerevan ο γεννημένος νικητής, ο γίγαντας της διεθνούς πολιτικής, ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας! Ναι, αυτό το υπερόπλο (φτιαγμένο απ’ τα καλύτερα ελληνικά υλικά) αποφάσισε ότι πρέπει να αλλάξει τα δεδομένα στον Καύκασο.

Θα πείτε: και πως θα τα καταφέρει; Αποκλειστικές πληροφορίες της ασταμάτητης μηχανής λένε ότι δεν θα πάει μόνος του. Θα έχει μαζί του δύο αποδείξεις της ικανότητάς του στον κοουτσάρισμα «νικητών». Θα είναι ο Guaido (κατευθείαν από Καράκας) και ο «τζενεράλ» Haftar (κατευθείαν από Benghazi)! (Τον εντόπιο φασίστα συν-βουλευτή του τον κρατάει για εφεδρεία…)

Μόνο με την θέα τέτοιων συμμάχων στην πρωτεύουσά τους είναι βέβαιο ότι οι αρμένιοι θα αντεπιτεθούν και θα πετάξουν τους αζέρους στην Κασπία! Αν, πάντως, δεν γίνει έτσι, no problem. Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας θα καλέσει τον συνονόματό του φιλοαμερικάνο αρμένιο πρωθυπουργό Nikol Pashinyan για να πάνε να κλάψουν μαζί … πού αλλού;… στην αγκαλιά του Sisi!

(Η Μόσχα έχει ήδη προσφερθεί να στείλει στρατό / παρατηρητές στον θύλακα, να επιτηρεί την όποια ειρήνη, μόλις υπάρξει τέτοια κατάληξη… Το Baku, που έχει ήδη ανακοινώσει τους όρους του, δεν έχει αντίρρηση· αλλά προσθέτει πως σωστό θα ήταν να υπάρχει και τουρκικός στρατός, με την ίδια ειρηνική διάθεση και αποστολή…

Μοιάζει κωμικό για όλους όσους, που δεν είναι λίγοι, περίμεναν επιτέλους έναν ρωσοτουρκικό πόλεμο! Μετά την βόρεια συρία και τον θύλακα του Idlib όπου ο ρωσικός και ο τουρκικός στρατός περιπολούν παρέα, ιδού τα καινούργια πόστα συνεργασίας. Ίσως όχι από αύριο – αύριο, είπαμε, ο βαρύς ίσκιος του ρουμαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα θα απλώνεται σ’ όλον τον Καύκασο – αλλά σύντομα…)

(φωτογραφία: Η μεγάλη πτήση του γύπα!)

Άλλος ένας (ρωσοτουρκικός) πόλεμος που δεν λέει να γίνει!

Τρίτη 13 Οκτώβρη. Αυτή τη φορά το είχαν για σίγουρο. Αφού η Άγκυρα υποστηρίζει το Baku και η Yerevan είναι χριστιανική όπως η Μόσχα, τότε δεν μπορεί: η Μόσχα και η Άγκυρα θα βρεθούν (επιτέλους!) στρατιωτικά αντιμέτωπες!!!

Τόσα ξέρουν, τόσα καταλαβαίνουν… Πέρα απ’ την έντονη (και ενοχλητική) φιλοαμερικανική «στροφή» που προσπαθεί η αρμενική κυβέρνηση του Nikol Pashinian απ’ το 2018 και μετά, ο Putin έχει πολύ καλές σχέσεις με τον αζέρο (πρόεδρο) Aliyev. Του έχει πουλήσει και διάφορα αναβαθμισμένα όπλα. Πρακτικά, αν έπρεπε να ζυγιστούν οι σχέσεις του ρωσικού καθεστώτος με τους δύο αντιπάλους γύρω απ’ το Nagorno Karabakh, η ζυγαριά γέρνει σαφώς προς την μεριά του Baku εδώ και καιρό. Ακόμα κι η θρησκευτική συγγένεια ρώσων – αρμενίων είναι μύθος: η αρμενική χριστιανική εκκλησία δεν είναι ορθοδόξη αλλά μια φράξια του μονοφυσιτισμού, μιαφυσίτικη. Εν τέλει το Nagorno Karabakh είναι διεθνώς αναγνωρισμένο έδαφος του αζερμπαϊτζάν – κι αυτό μερικές φορές έχει την σημασία του.

Αλλά οι συμπάθειες και οι αντιπάθειες των θεατών είναι αδιάφορες για την Ιστορία. Το γεγονός είναι ότι το ρωσικό καθεστώς κατάφερε να ρυμουλκήσει πριν λίγες ημέρες και τις δύο πλευρές σε μια συμφωνία σύντομης εκεχειρίας για ανθρωπιστικούς λόγους (ανταλλαγή νεκρών). Μπορεί να μην κρατήσει πολύ, μπορεί να αντικατασταθεί από μια επόμενη… Αυτό καθ’ αυτό το γεγονός μπορεί να θεωρηθεί ασήμαντο. Αλλά προκύπτει πως η Μόσχα έχει την εξουσιοδότηση τόσο του Baku όσο και της Άγκυρας για να μεσολαβήσει, στον βαθμό και με τον τρόπο που κρίνει. Που κρίνει τι; Ότι μπορεί να μαζέψει (ή να συμβάλει στην ανατροπή) του Pashinian.

Η Τεχεράνη επίσης, την οποία η διεθνής δημαγωγία εμφανίζει σαν «φίλη της Yerevan», είναι μια εφεδρεία δίπλα στη Μόσχα. Πόσο «φίλη» και τι «είδους» είναι απέναντι στην αρμενία; Περίπου 20 εκατομμύρια αζέροι ζουν στο ιράν (με ιρανική υπηκοότητα) και έκαναν μεγάλες διαδηλώσεις, ειδικά στην ιρανική επαρχία «νότια αζερμπαϊζάν» κατά της αρμενικής στρατιωτικής παρουσίας στο Nagorno. Η Τεχεράνη, το έχουμε ήδη πει, έχει εκνευριστεί με τις φιλο-αμερικανικές και φιλο-ισραηλινές πολιτικές επιλογές του αρμενικού καθεστώτος. Και εξ αντικειμένου συμφωνεί με το τράβηγμα των αυτιών του Pashinian.

Είναι εντυπωσιακό το ότι το μπλοκ της Αστάνα εξακολουθεί να θεωρείται μια συμμαχία με το ζόρι, έτοιμη να διαλυθεί, με τα μέλη της έτοιμα να αλληλοεξοντωθούν. Αυτή η μόνιμη παρανόηση είναι μεγάλη χάρη για τις ανορθόδοξες αλλά πετυχημένες τακτικές του.

Όσοι διψάνε για έναν ρωσο-τουρκικό πόλεμο σήμερα – αύριο (και στα μέρη μας αυτοί είναι πολλοί) θα πεθάνουν διψασμένοι…