Tag: τουρκία

Πεζοδρόμιο: ο κόσμος μας

Δευτέρα 8 Μάη. Μια ιρανοεβραία συνθέτης και τραγουδίστρια (η Michal Elia Kamal) ένας τούρκος σαντουρί-στας (o Metehan Çifçi) και ένας γάλλος κιθαρίστας (ο Julien Demarque) παίζουν στην Istiklal, στην Istanbul. Μια μπάντα του δρόμου, μια μπάντα του κόσμου. Είναι οι Light in Babylon. Εδώ σ’ ένα ερωτικό τραγούδι.

Ποιος, άραγε, γνώρισε τον Κόσμο και δεν τον αγάπησε; Ποιος γνώρισε τον Κόσμο και δεν μίσησε τα σύνορα κι όλους τους διαχωρισμούς, όλες τις ταξινομήσεις, όλες τις ιεραρχήσεις;

(Καλή βδομάδα αλάνια και αλήτισσες!)

Χαρμόσυνα νέα

Δευτέρα 8 Μάη. Η πατρίς τον χρειάζεται επειγόντως! Είναι ο μόνος που ξέρει αυτή τη δουλειά. Οπότε, όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο (όλα είναι περίεργα πια) ο κυρ Παναγιώτης ο Λαφαζάνης θα μπορούσε να ξαναγίνει “υπουργός παραγωγικής ανασυγκρότησης, περιβάλλοντος και ενέργειας”! Εξωκοινοβουλευτικός φυσικά.

Ο λόγος είναι απλός. Η gazprom, μετά από διάφορα μπρος–πίσω, άρχισε να συναρμολογεί τον σωλήνα που θα πηγαίνει αέριο, γκάζι, στην τουρκία. Οπότε; Οπότε μπορεί να χρειαστεί να περάσει και απ’ τα ιερά ελληνικά χώματα πηγαίνοντας προς ευρώπη μεριά· άρα ο κυρ Παναγιώτης πρέπει Τώρα να τρέξει να εξασφαλίσει εκατομμύρια ρούβλια, σαν μπροστάτζα, να τα τρίψει στα μούτρα του κάθε παλιοευρωπαίου και του κάθε παλιοδντ.

Αλλά, δυστυχώς, αυτό είναι μόνο ένα όνειρο. Ακόμα και για τον κυρ Παναγιώτη, που είναι αληθινός πατριώτης. “Δεν τα έχουμε τώρα ανάγκη τα λεφτά των ρώσων! Δεν τα θέλουμε τα παλιορούβλια… – θα πάρουμε σεκέλ!”.

Μάλιστα. Ισραηλινά εκατομμύρια θα πάρει η πατρίς, χάρη στους άλλους αγωγούς που περήφανα και αθόρυβα υπέγραψε ένας άλλος υπουργός, ο κυρ Γιώργος (ο Σταθάκης) για τα κοιτάσματα που κλέβει το Τελ Αβίβ απ’ τους παλαιστίνιους.

Μωρέ σωλήνες νάναι, παραδάκι να πέσει, κι ας είναι ότι νάναι!

(Αν είχατε απορία πως στρώνονται οι σωλήνες στους βυθούς, αυτό το ειδικό πλοίο της ελβετικής εταιρείας Allseas Group, που είναι συνεταίρος της gazprom, μπορεί να σας δώσει μια πολύ γενική ιδέα. Αν, ύστερα, αποκτήσετε την απορία από που ως που οι ελβετοί είναι ειδικοί σε δουλειές στις θάλασσες, δεν έχουμε απάντηση…)

Συρία

Παρασκευή 5 Μάη. Μόσχα, Άγκυρα, Τεχεράνη και Δαμασκός επιβεβαίωσαν την συμμαχία τους στον τελευταίο ως τλωρα (τέταρτο) γύρο “διαπραγματεύσεων” στην Astana του καζακστάν. Το τελευταίο τους κατόρθωμα είναι η αναγγελία δημιουργίας (τεσσάρων) «ζωνών αποκλιμάκωσης» στις οποίες θα γίνουν (λένε) προσπάθειες κατάπαυσης του πυρός. Σε ένδειξη καλή διάθεσης θα απαγορεύονται (πάνω απ’ αυτές) οι πτήσεις πολεμικών αεροπλάνων· κάτι που δεσμεύει την Δαμασκό και την Μόσχα ουσιαστικά.

Ή μήπως όχι μόνο; Σ’ αυτόν τον τελευταίο γύρο οι όποιοι εκπρόσωποι των «μη τζιχαντιστών» έφυγαν τσαντισμένοι για την ιδέα / πρόταση των «ζωνών αποκλιμάκωσης», χωρίς να είναι σαφές το γιατί τους ενοχλεί. Στα λόγια δήλωσαν αντίθετοι με την συμμετοχή της Τεχεράνης στη συμφωνία· αλλά αυτό είναι πρόσχημα…

Ίσως υπάρχει ένα θεματάκι στα νότια της συριακής επικράτειας, κοντά στα σύνορα με την ιορδανία. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι εκεί το Tel Aviv προετοιμάζεται να υποστηρίξει τους αντικαθεστωτικούς αντάρτες για να καταλάβουν την Daraa. Θα μπορούσε η ιδέα της «αποκλιμάκωσης» να εμποδίσει ένα τέτοιο σχέδιο (αν υπάρχει πράγματι);

Σε κάθε περίπτωση οι ως τώρα «συμφωνίες εκεχειρίας» στη συρία έχουν αποδειχθεί μόνο διαλείματα. Ενώ ο συριακός νότος, που ως τώρα ήταν εκτός ιδιαίτερου ενδιαφέροντος, ίσως «πάρει φωτιά» αν το Tel Aviv ή η Ουάσιγκτον, ή και οι δύο μαζί, με ή χωρίς την κουκούλα «μετριοπαθών ανταρτών», πρόκειται να αναλάβουν κι εκεί «αντιτρομοκρατική δράση» – δηλαδή κατάκτηση εδαφών…

Στιχομυθίες:

Πέμπτη 4 Μάη. Ερώτηση (δημοσιογράφου): Τι θα λέγατε για τις ηπα; Λειτουργούν σαν ασπίδα για τρομοκράτες απ’ το pkk. Είναι μια ασπίδα που μας απαγορεύει να τους κτυπήσουμε; [εννοεί: τους «τρομοκράτες»].

Απάντηση (του Ilnur Cevik, βασικού συμβούλου του Erdogan): Το γεγονός ότι ο αμερικανικός στρατός πήγε εκεί δεν σημαίνει τίποτα… αν οι τρομοκράτες του pkk συνεχίσουν να δρουν στην τουρκία, και όπως ξέρετε εξορμούν απ’ την βόρεια συρία. Μπαίνουν στη χώρα μας απ’ αυτή την περιοχή.

Τι έγινε με τον isis; Μια μέρα ξαφνικά τους επιτεθήκαμε· σταματήσαμε στην al-Bab. Το ίδιο ισχύει για την βόρεια συρία. Αν οι δυνάμεις μας προχωρήσουν αρκετά και υπάρχουν ήδη εκεί αμερικανικά οχήματα… μπορεί να δείτε κάμποσους πυραύλους να τα κτυπάνε…

Προσπάθεια (δημοσιογράφου) να μαζέψει αυτές τις κουβέντες: Αυτά που λέτε είναι πολύ σοβαρά.

Ο σύμβουλος δεν το μαζεύει: Αν συμπεριφέρονται έτσι τι θα έπρεπε να κάνουμε δηλαδή;

Οι (χτεσινές) δηλώσεις του Ilnur Cevik σε συνέντευξη σε τουρκικό ρ/σ (cri-fm) θα μπορούσαν κάλιστα να προορίζονται για εσωτερική κατανάλωση. Άλλωστε, σε συστηματικά «τιτιβίσματά» του μετά την συνέντευξη, προσπάθησε να «στρογγυλέψει» το πράγμα: η τουρκία θα κτυπήσει όλους τους τρομοκράτες στη συρία έτσι ώστε κανένας δεν θα κάνει τους συμμάχους μας τους αμερικάνους ασπίδα για πάρτη του (!!!)… οι φίλοι δεν συνεργάζονται με τρομοκράτες που σκοτώνουν τους φίλους τους, γιατί αν το κάνουν αποξενώνονται απ’ τον τουρκικό λαό… η τουρκία δεν απειλεί ούτε θα κτυπήσει συμμάχους και φίλους· αυτό ισχύει και για τους αμερικάνους (πάλι καλά που το διευκρίνισε…).

Προφανώς (θα προσθέταμε), υπό τις παρούσες συνθήκες, ο τουρκικός στρατός δεν θα κτυπούσε τον αμερικανικό! Θα μπορούσε όμως, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, να δοκιμάσει το ανάποδο: μια εισβολή στις κουρδοκρατούμενες περιοχές ώστε να έχει το αμερικανικό επιτελείο το πρόβλημα (αν θα κτυπήσει σύμμαχο του νατο ή όχι).

Δεν είναι βέβαιο ότι τα πράγματα έχουν φτάσει στο παρα-ένα. Ωστόσο ακόμα και από δηλώσεις που ύστερα στρογγυλεύονται μπορεί κανείς να υποθέσει βάσιμα ότι στο συριακό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου βρίσκονται σε εξέλιξη «ελιγμοί» (εντός ή εκτός εισαγωγικών) που δεν αφορούν καθόλου πεζικάριους «τζιχαντιστές». Αφορούν δυνάμεις μεγάλες (ηπα, ρωσία, κίνα), μεσαίες (τουρκία, ιράν, ισραήλ), ακόμα και μικρές (ιορδανία, σαουδική αραβία). Αν ερμηνεύουμε σωστά αυτούς τους ελιγμούς έχουν όλοι τους σκοπό (από διαφορετικές και αντίθετες αφετηρίες) την εξασφάλιση των μέγιστων πλεονεκτημάτων χωρίς μείζονα σύγκρουση.

Ευγενής σκοπός!! Αλλά είναι εφικτός; Τους χωράει όλους το γήπεδο; Ή θα κοιτάξουν να το μεγαλώσουν;

Υποσχέσεις και διαψεύσεις

Πέμπτη 4 Μάη. Μπορεί ο καθένας να φαντασιώνεται με οτιδήποτε – “δημοκρατία έχουμε”… Σε ότι αφορά, όμως, το γιατί η Άγκυρα βγάζει σταθερά αφρούς απέναντι στην Αθήνα την απάντηση την έχει δώσει η πρώτη: ο ίδιος ο εξοχότατος πρωθυπουργός είχε υποσχεθεί, με το στοματάκι του, στον Ερντογάν ότι θα παραδώσει τους 8 χουντικούς καραβανάδες που αναζήτησαν καταφύγιο στην Αλεξανδρούπολη, και μάλιστα μέσα σε ένα μήνα. Και έγινε το ανάποδο: οι 8 έχουν γίνει σχεδόν “ήρωες” στο ελλαδιστάν. Τα ελληνικά δικαστήρια (γνωστά για την ευθυκρισία τους…) ανακαλύπτουν συνέχεια αιτίες για να προστατεύουν τους 8 τούρκους χουντικούς καραβανάδες.

Είναι σοβαρό ζήτημα το να κοροϊδεύει η κεντρική πολιτική βιτρίνα του ενός κράτους τις αντίστοιχες ενός άλλου; Είναι πολύ σοβαρό όταν πρόκειται όχι για τις συνηθισμένες διπλωματικές πιρουέτες αλλά για ένα πραξικόπημα. Η στάση της φαιορόζ κυβέρνησης (αλλά και ολόκληρου του πολιτικού και μηντιακού καθεστώτος) δεν είναι “ανθρωπιστική”. Είναι, καθαρά, φιλοχουντική – όταν πρόκειται για την τουρκία.

Κι αυτό έχει προεκτάσεις. Σημαίνει ότι το ελληνικό καθεστώς δεν έχει μεν την δύναμη να δρα το ίδιο προβοκατόρικα σε μεγάλη κλίμακα (αν την είχε δεν θα καρφωνόταν με τόσο χοντροκομμένο τρόπο!), με ευχαρίστηση όμως “καλύπτει” όχι μόνο τους περσινούς άμεσους πραξικοπηματίες, όχι μόνο τις 249 δολοφονίες στη διάρκεια του πραξικοπήματος αλλά, επιπλέον, τα αφεντικά εκείνης της αποτυχημένης απόπειρας…

Μπορεί ένα τέτοιο νταβαντζιλίκι να φαίνεται “ασήμαντο”. Αλλά αν φαίνεται έτσι, αυτό οφείλεται μόνο σε ανίατη μυωπία…

Οι φίλοι της Ουάσιγκτον

Τρίτη 2 Μάη. Ο άντρας στη μέση της φωτογραφίας είναι ο Abdi Ferhad Sahin, κούρδος, αξιωματικός του pkk. Ο άλλος δεξιά, με το γυαλί, είναι (τι άλλο;) αμερικάνος καραβανάς. Είναι σε συριακό έδαφος, κοντά στα σύνορα με την τουρκία.

Είναι μάλλον δευτερεύον το τι κάνουν εκεί, όπως και το ποσό με το οποίο έχει επικηρύξει η Άγκυρα τον Sahin εδώ και χρόνια. Είναι επίσης δευτερεύον ακόμα και το ότι η Ουάσιγκτον θεωρεί πάντα το pkk «τρομοκρατική οργάνωση»… Το βασικό είναι ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν διστάζει να ντοκουμεντάρει απέναντι στην Άγκυρα τις επιλογές των συμμαχιών του (των υποτακτικών του πιο σωστά) στο συριακό πεδίο μάχης. Αμερικανικά τεθωρακισμένα περιπολούν φανερά σε ορισμένα σημεία των συρο-τουρκικών συνόρων, σε περιοχές ελεγχόμενες απ’ τις κουρδικές ypg, εν είδει «προστασίας» – κι αυτές οι περιπολίες δεν έχουν καμία σχέση με την «καταπολέμηση του isis”.

Μοιάζει ότι το τουρκικό καθεστώς βρίσκεται μπροστά σε σταυροδρόμι. Είτε θα συμβιβαστεί μ’ αυτό που θεωρεί προδοσία εκ μέρους της Ουάσιγκτον, μια προδοσία που ωστόσο προστίθεται στις υποψίες (μόνο υποψίες;) ότι πίσω απ’ το περσινό πραξικόπημα υπήρχε, επίσης, αμερικανικός δάκτυλος. Είτε θα δοκιμάσει τις «αντοχές» των αμερικάνων εισβάλλοντας σε κάποιο σημείο της κουρδοκρατούμενης βόρειας συρίας, με την «δικαιολογία» ότι ο στρατός του κατευθύνεται προς την Raqqa.

Θα φανεί. Ίσως υπάρχουν κι άλλα δεδομένα… Απομένει (κατά την φτωχή μας άποψη) αυτό: οι κούρδοι της συρίας θα έπρεπε να είναι σοφότεροι έχοντας επίγνωση ότι οι λυκοφιλίες (και μάλιστα με την Ουάσιγκτον…) καταλήγουν πάντα σε βάρος του πιο αδύνατου…

Αλλά δεν είναι. Δίνουν «γη και νερό» στον στρατό που έχει αιματοκυλήσει τον πλανήτη απ’ το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα και μετά, σε κάποιες περιπτώσεις (προκειμένου να κάνει την δουλειά του) τρώγοντας τους ίδιους τους συμμάχους του.

Τέτοιες επιλογές δεν λέγονται «ρεαλισμός».

Όλα εις διπλούν (;)

Πέμπτη 20 Απρίλη. «Δύο τουρκίες» ανακαλύπτουν διάφοροι, με αφορμή το αποτέλεσμα του πρόσφατου δημοψηφίσματος. Δεν είναι καινούργια ανακάλυψη. Δεν είναι καν καινούργια ιδέα για πολλές πρωτοκοσμικές κοινωνίες. «Δύο ελλάδες» είχε εντοπίσει κάπου στα ‘90s ο τότε πρωθ. Σημίτης. «Δύο αμερικές» μπορεί να δείξει κανείς σε σχέση με τις περσινές προεδρικές εκλογές. Ή «δύο μεγάλες βρετανίες» με θέμα το “brexit”. Ή «δύο ιταλίες» – εκεί μια εσωτερική διάκριση (έως και πόλωση) «βορρά – νότου».

Πρόκειται για φτηνή και δόλια «κοινωνιολογία». Επειδή η ανακάλυψη τέτοιων δυϊσμών πηγαίνει σετ σχεδόν πάντα με την ιδέα κάποιας αδιαμεσολάβητης σύγκρουσης, ως εάν οι «δύο οντότητες» ζουν εντελώς διαχωρισμένες μεταξύ τους. Φυσικά αυτού του είδους οι κοινωνιολόγοι θα απέρριπταν με οργή οποιαδήποτε ταξική ανάλυση· που, μάλιστα, δεν θα συνέπιπτε καθόλου με τα «δύο» (μπλοκ;) που οι ίδιοι πουλάνε.

Οι πραγματικότητες των κοινωνιών, των σχέσεων ανάμεσα σε κοινωνικά υποκείμενα (άτομα, οικογένειες / σόγια, τάξεις, κόμματα, φύλα, σεξουαλικότητες, γούστα, κλπ) και, επίσης, οι διαδικασίες δημιουργίας ομοιοτήτων – και – διαφορών είναι πολύ πιο σύνθετες απ’ τον στερεοτυπικό δυισμό που δήθεν εντοπίζουν οι οπαδοί των «διπλών εθνοτήτων». Ακόμα περισσότερο σε μεταβατικές περιόδους, όπως κι αν προσδιορίζονται αυτές. Γι’ αυτό και όταν τα όποια κοινωνικά υποκείμενα εκφράζονται μέσα από κάλπες (ειδικά σε διπολικά συστήματα, είτε πρόκειται για δημοψηφίσματα είτε για εκλογικές αναμετρήσεις ανάμεσα σε δύο κόμματα) οι δυαδικές τεχνικές της εξουσίας, εναρμονισμένες άλλωστε με τον πυρήνα της πληροφορικής / κυβερνητικής κωδικοποίησης (0/1), προβάλλονται πάνω τους σα να είναι δικά τους χαρακτηριστικά.

Η δυαδική τυπολογία επί του κοινωνικού δεν είναι πραγματική. Είναι προπαγανδιστική. Θα ήταν πιο κοπιαστικό (και πολύ λιγότερο εμπορικό) το να παραδεχτεί κανείς ότι από ιδεολογική ή/και πολιτισμική (και σε τελευταία ανάλυση «πολιτική» με την πλατιά έννοια της λέξης) άποψη οι κοινωνικές σχέσεις και συμπεριφορές είναι «φασματικές». Κινούμενες, εξελίξιμες, επιδεκτικές τόσο σε συντηρητικές οπισθοδρομήσεις όσο και σε ξεσπάσματα, ακόμα και τομές.

Παρότι αυτό δεν λύνει κανένα πρόβλημα σε περιθωριακούς σαν εμάς, εργάτες και αυτόνομους, επιτρέπει τουλάχιστον να εργαζόμαστε για την δυναμική της απελευθέρωσης αντί να συμβιβαζόμαστε με τις όποιες καθεστωτικές στατιστικές και στατικότητες.

Όταν το “όχι” σημαίνει…

Πέμπτη 20 Απρίλη. Διαδηλώσεις σε γειτονιές της Istanbul εναντίον της απόφασης του “ανώτατου εκλογικού συμβουλίου” να απορρίψει όλες τις ενστάσεις κατά της εγκυρότητας του δημοψηφίσματος. “Αντίσταση”, “το ‘όχι’ είναι παντού!”, “η Istanbul μας ανήκει” μερικά απ’ τα βασικά συνθήματα.

Αν η απόρριψη του προεδροκεντρικού μοντέλου που επικράτησε στο δημοψήφισμα πηγαίνει πέρα απ’ τον Ερντογάν (κάτι τέτοιο θα ήταν το σωστό κατά την ταπεινή μας άποψη), τότε υπάρχει ένας δύσκολος μεν αλλά δημιουργικός και αποτελεσματικός δρόμος για την πραγματική διεύρυνση των ελευθεριών στην τουρκική κοινωνία: η δημιουργία δυναμικών κοινωνικών κινημάτων με τις δικές τους αντι-θεσμίσεις· που μεσοπρόθεσμα θα ανα-διαμορφώσουν τις συνειδήσεις, “απ’ τα κάτω”. Και υπάρχει τέτοιο πεδίο σημαντικό και ανεξερεύνητο εκεί.

Αν, αντίθετα, ο νταλκάς είναι προσωποποιημένος, τότε η μάχη έχει χαθεί, άσχετα αν θα την κερδίσει ο Ερντογάν ή οι επόμενοι καραβανο-πραξικοπηματίες…

Μιλώντας κάπως πιο γενικά: “τα παιχνίδια κορυφής” είναι εξ’ αρχής υπονομευμένα… Δείτε τα τέτοιου είδους τραγικά λάθη του κινήματος της 16 Απρίλη στην αίγυπτο τα προηγούμενα χρόνια: έβγαλαν τον Σίσι…

Ο κόσμος είναι λίγο μεγαλύτερος…

Πέμπτη 20 Απρίλη. Το κουρασμένο ύφος του (δεξιά) εξηγείται: είναι μόλις δυο μέρες μετά το δημοψήφισμα, προχτές Τρίτη δηλαδή. Η κυρία αριστέρα είναι η Liu Yandong, υπουργός παρά τω πρωθυπουργώ της κίνας. Το ταξίδι της στην Άγκυρα είχε να κάνει με την προετοιμασία της διεθνούς συνάντησης “belt and road forum”, για τους «δρόμους του μεταξιού», που θα γίνει τον ερχόμενο Μάη στο Πεκίνο. Ο Ερντογάν θα είναι εκεί φυσικά, μιας και η τουρκική επικράτεια είναι μέσα στον οδικό και σιδηροδρομικό σχεδιασμό αυτού του giga project.

Εν τω μεταξύ κάθε γνήσιος έλλην πατριώτης έχει αποκλειστικές πληροφορίες ότι ως τον Μάη η τουρκία θα έχει διαλυθεί. Πράγμα που σημαίνει ότι το κινεζικό καθεστώς δεν ξέρει τι του γίνεται (σε αντίθεση με τους γνήσιους έλληνες πατριώτες – και τους καθοδηγητές τους απ’ την ευπ…).

Μέχρι τον Μάη λοιπόν είναι τα ψωμιά του “αιώνιου εχθρού”… Του 2017; Του 3017; Κάπου εκεί τέλος πάντων!!!!

Βγήκαν οι “τουρκολόγοι” στο μεϊντάνι…

Τετάρτη 19 Απρίλη. Το 51,89% προς 48,11% είναι εντελώς, μα εντελώς διαφορετικό πράγμα απ’ το 51,35% προς 48,65%… Αααα! Όλα κι όλα!!! Του αγγλικού δημοψηφίσματος το αποτέλεσμα (51,89% υπέρ της εξόδου απ’ την ε.ε., 48,11% κατά) ΔΕΝ σήμαινε ότι θα διαλυθεί η επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας… ΔΕΝ σήμαινε ότι αυτή η επικράτεια «μπαίνει σε μακριά περίοδο αστάθειας». Όχι, όχι, όχι!!! Φτου – φτου – φτου! (Τώρα: κάτι «θεματάκια» όπως της σκωτίας ή της βόρειας ιρλανδίας, ε, αυτά θα αντιμετωπιστούν με το απαραίτητο τοπικό και, κυρίως, διεθνές «μασάζ»… Αν αντιμετωπιστούν…)

Τι κι αν ήταν ένα δημοψήφισμα (και ένα αποτέλεσμα) σ’ ένα ερώτημα στο οποίο η τελική απάντηση θα επηρεάσει (έχει κανείς αμφιβολία;) άμεσα τις ζωές πολλών εκατομμυρίων υπηκόων; Τι κι αν ήταν ένα δημοψηφίσμα που αλλάζει ήδη ένα σημαντικό πλέγμα διεθνώς σχέσεων και καταμερισμών δύναμης; Τι κι αν το τελικό 51,89% βρωμούσε ρατσισμό και νοσταλγία αυτοκρατορικών μεγαλείων;

Επίσης, στο αγγλικό δημοψήφισμα ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΚΑΜΙΑ ΝΟΘΕΙΑ!!! Όχι! Τα τερατώδη ψέμματα των φασιστών υποστηρικτών της εξόδου απ’ την ε.ε. ΔΕΝ συνιστούν νοθεία… Καθόλου! Είναι ένας ύμνος στη δημαγωγία – συγγνώμη: στη δημοκρατία…

Αντίθετα, το 51,35% υπέρ της αλλαγής του τουρκικού συντάγματος (έναντι του 48,65% εναντίον) ΑΥΤΟ ΝΑΙ!!! Αυτό δείχνει «κρίση», «αποσταθεροποίηση». Δείχνει «οριακή νίκη» και αμφισβητήσιμη (καμία σχέση με το 51,89 – 48,11….), πιθανότατα νοθεία, που «θα γυρίσει μπούμεραγκ»… Τι κι αν ήταν ένα δημοψήφισμα που αφορά την πολιτειακή συγκρότηση ενός κράτους; Τι κι αν δεν θα επηρεάσει τις διεθνείς σχέσεις; Ή μήπως όχι;

Η πανούκλα της «ενσωματωμένης (στρατιωτικά / πολεμικά – το εννούμε πια) δημοσιογραφίας» είναι διεθνής. Αλλά στα μέρη μας, με τον μόνιμο αντι-τουρκικό πυρετό, το πράγμα αποκτά κωμικές έως γελοίες διαστάσεις.

Κοίτα ποιοι μιλάνε: αυτοί που πήγαν το καλοκαίρι του 2015 και ψήφισαν σε ένα νόθο, ασαφές, στημένο δημοψήφισμα «όχι» ελπίζοντας να γίνει στην πράξη «ναι» – όπως και έγινε! Κι αυτοί που πήγαν και ψήφισαν “ναι” αλλά εννοούσαν “όχι για εμάς”! Αυτοί μιλάνε…