Άγκυρα – Μόσχα

Δευτέρα 3 Ιούλη. Τα χθεσινά σχόλιά μας δεν χρειάζονταν επιβεβαίωση. Ωστόσο η επίσκεψη εργασίας του ρώσου υπ.αμ. Sergei Shoigu και η «ανταλλαγή» απόψεων όχι μόνο με τον Erdogan αλλά και με τον τούρκο αρχηγό γεεθα Hulusi Akar και τον επικεφαλής της m.i.t. Hakan Fidan «μυρίζει» κάτι περισσότερο από δημόσιες σχέσεις.

Τα τουρκικά καθεστωτικά μήντια (και όχι μόνο) δείχνουν προς τα εκεί που είναι το πιο λογικό: τον κουρδικό θύλακα της Afrin. Όταν ο τουρκικός στρατός εισέβαλλε στο συριακό έδαφος τον περασμένο Αύγουστο και άρχισε, μαζί με το συριακό πεζικό του, να καταλαμβάνει εδάφη έτσι ώστε να κόψει την εδαφική συνέχεια μεταξύ των ypgκρατούμενων περιοχών, οι ypg της Afrin προωθήθηκαν προς τα ανατολικά, φτάνοντας τελικά δέκα χιλιόμετρα έξω απ’ την al-Bab, την οποία πρόλαβε να καταλάβει ο τουρκικός στρατός και οι σύριοι σύμμαχοί του. Αυτή η εδαφική επέκταση των ypg της Afrin, μια ζώνη μήκους περίπου 40 χιλιομέτρων και πλάτους 10, ουσιαστικά άχρηστη πια για τους ypg, έμεινε στην κατοχή τους ως τώρα. Φαίνεται πως ήρθε η στιγμή για τους σύριους συμμάχους της Άγκυρας να την πάρουν πίσω, μαζί με την πόλη Tall Rif’at. Φαίνεται επίσης ότι Άγκυρα και Μόσχα θέλησαν να επιδείξουν την στρατιωτική τους συνεννόηση για το θέμα, αφού μάλιστα η Μόσχα έχει στείλει μερικές δεκάδες «εκπαιδευτές» (δηλαδή «ελεγκτές») στον θύλακα της Afrin. «Προπαρασκευαστικές βολές πυροβολικού» απ’ τον τουρκικό στρατό έγιναν όλη την προηγούμενη βδομάδα, και η Μόσχα έδειξε κατανόηση.

(Κάποιος θα μπορούσε να αναρωτηθεί: και γιατί να μην επιδιώξουν η Άγκυρα και το συριακό πεζικό της να πάρουν όλον τον θύλακα της Αfrin; Η απάντηση είναι εύλογη: επειδή είναι δύσκολο και θα έμπλεκαν σ’ έναν μακρόχρονο πόλεμο με συνέπειες σε διάφορα επίπεδα… Απ’ την άλλη μεριά οι φιλοδοξίες ποτέ δεν έλειψαν, ακόμα και απ’ αυτούς που έχαναν.)

Σε μια διαφορετική εξέλιξη, οι αμερικάνοι έχουν “πυκνώσει” την παρουσία τους στην ανατολική Μεσόγειο. Όχι μόνο με το αεροπλανοφόρο που έχουν παρκάρει έξω απ’ την ισραηλινή Χάιφα, αλλά και με πτήσεις “κατασκοπείας” κοντά στις ρωσικές βάσεις.

Ορισμένοι εικάζουν ότι ο αμερικανικός στρατός ετοιμάζει επίθεση κατά του Άσαντ. Δεν αποκλείεται. Την άδεια της Μόσχας την έχει ζητήσει;

Πύραυλοι εδάφους αέρος

Κυριακή 2 Ιούλη. Η ελληνική πατριωτική δημαγωγία έχει καταπιεί την γλώσσα της: η Άγκυρα διαπραγματεύεται την αγορά αντιαεροπορικών πυραύλων S-400 απ’ την Μόσχα και ο ελληνικός εθνικισμός (και οι συνεργάτες του) συνεχίζουν να μουρμουρίζουν τον σκοπό «η τουρκία πάει για διάλυση».

Η αγορά δεν έχει κλείσει ακόμα εντελώς. Εκκρεμεί το θέμα της χρηματοδότησής της. Και όπως συμβαίνει με τέτοιες δουλειές ακόμα και μετά την τελική υπογραφή της μπορεί να χαλάσει. Όμως η συμμαχία της Άγκυρας με την Μόσχα («πραγματιστική» για πολλούς – τι άλλο θα ήταν, όμως;) είναι πολύ πιο πλατιά. Ένα deal σαν την εγκατάσταση στην τουρκία των ρωσικών S-400 δεν είναι σαν αγορά τανκς: πάρτα, δουλεύουν, έφυγες. Θα χρειάζεται μόνιμη (ακόμα κι αν είναι επί μέρους) συνεργασία μεταξύ των δύο επιτελείων σε ζητήματα πληροφοριών και κατόπτευσης απ’ το διάστημα (από δορυφόρους). Κι ας αφήσουμε το ζήτημα της συντήρησης.

Ακόμα, λοιπόν, κι αν η συγκεκριμένη αγορά δεν προχωρήσει, ο ελληνικός μιλιταρισμός θα έπρεπε να βλέπει εφιάλτες. Ο αντίπαλός του τουρκικός «αναπτύσσει» διαρκώς δικές τους τεχνολογίες και εφαρμογές σε όπλα. Από στρατιωτική άποψη η μπαλάτζα είναι μονόμπαντη. Το ίδιο σοβαρό είναι πως ενώ η τουρκία έχει απ’ την άποψη μεγέθους τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό του νατο, η τεχνολογική αναβάθμισή του δεν θα χρειάζεται παρά ένα μόνο μέρος του. Αυτό σημαίνει ότι οι ελληνικές ιδέες ότι «ο Ερντογάν δεν έχει στρατό μετά το πραξικόπημα και τις εκκαθαρίσεις» (ή οι ελπίδες για ένα καινούργιο) είναι άλλη μια μορφή απώθησης της πραγματικότητας.

(Το ότι ο οποιοσδήποτε στο ελλαδιστάν μπορεί σήμερα να φαντασιώνεται ‘περικύκλωση της τουρκίας’, όπως στα ‘90s, ανήκει στην αρμοδιότητα της ιατρικής.)

Συρία

Κυριακή 2 Ιούλη. Στο συριακό πεδίο μάχης ο ρόλος της Άγκυρας και της Ντόχα (είχαμε γράψει έγκαιρα επ’ αυτού) αναγνωρίζεται πλέον, δύσθυμα, απ’ τους συνεταίρους του «άλλου πόλου». Ήταν αυτά τα δύο κράτη που διέταξαν τους proxies τους να σταματήσουν τον πόλεμο κατά του Άσαντ σε διάφορα επιμέρους σημεία του πεδίου μάχης, επιτρέποντας στην φιλοΆσαντ πλευρά να ανασυντάξει τον δικό της στρατό στρέφοντάς τον προς τα ανατολικά. Η επίσημη πλευρά του πράγματος ήταν οι 4 «ζώνες αποκλιμάκωσης» που αποφασίστηκαν πριν μερικές εβδομάδες μεταξύ Μόσχας, Τεχεράνης, Άγκυρας και Δαμασκού.

Η συμφωνία δουλεύει· πράγμα που αρχικά μας έκανε εντύπωση (: η πειθαρχία αυτών των proxies…) Αλλά δουλεύει. Οι επιτυχίες του φιλοΆσαντ στρατού, ακόμα κι όταν δεν είναι εντυπωσιακές, είναι σταθερές έχοντας «κολλήσει» ως τώρα τον σχεδιασμό της Ουάσιγκτον, του Τελ Αβίβ και του Ριάντ. Το μόνο σημείο όπου δεν υπάρχει ακόμα πρόοδος είναι στη νότια πόλη Dara’a, κοντά στα σύνορα με την ιορδανία αλλά και το ισραήλ. Εκεί ο ισραηλινός στρατός κτυπάει θέσεις του Άσαντ δίνοντας κρίσιμη βοήθεια στους αντικαθεστωτικούς. Υπάρχει ωστόσο μια πληροφορία ότι η Μόσχα ετοιμάζεται να εγκαταστήσει βάση εκεί, ώστε να εγγυηθεί με ορατό τρόπο την «εκκαθάριση των τρομοκρατών». Μένει να αποδειχθεί.

Οι παρακάτω χάρτες δείχνουν την αλλαγή (ουσιαστικά ανατροπή) της κατάστασης τον τελευταίο 1,5 χρόνο. Οι περιοχές που ελέγχονται απ’ τον Άσαντ και τους συμμάχους του είναι οι κόκκινες. Οι μαύρες είναι ο isis, οι κίτρινες οι ypg, και οι πράσινες διάφοροι άλλοι αντικαθεστωτικοί (συμπεριλαμβανόμενων των proxies της Άγκυρας και της Ντόχα, αλλά και της Ουάσιγκτον).

Οι χρονολογίες, από πάνω προς τα κάτω είναι:

18 Νοέμβρη 2015

18 Νοέμβρη 2016

1 Ιούλη 2017.

(Στους χάρτες περιλαμβάνεται και ένα τμήμα του ιράκ).

Κατάρ and friends

Δευτέρα 12 Ιούνη. Είχαμε υποστηρίξει πέρυσι (απ’ τις σελίδες του Sarajevo) ότι η αλλαγή γραμμής της Άγκυρας και η συμμαχία της με την Μόσχα και την Τεχεράνη ήταν έκφραση της επιλογής του τουρκικού καθεστώτος να «βαπτιστεί» σαν υπερασπιστής των (αράβων) σουνιτών αλλά σε συνεννόηση και όχι σε σύγκρουση με τους σιίτες· μια γραμμή που, αργά ή γρήγορα, θα έφερνε την Άγκυρα σε σύγκρουση με το Ριάντ (αλλά και με το Τελ Αβίβ και την Ουάσιγκτον).

Η σύγκρουση αυτή δεν έχει εκδηλωθεί ανοικτά μεν· όμως η ανοικτή και καθαρή υποστήριξη της Άγκυρας στην Ντόχα της δίνει μορφή και βάθος. Οτιδήποτε κι αν εξυπηρετούσε η σαουδαραβική επίθεση στο κατάρ μπορεί να θεωρείται ήδη αποτυχημένη. Δεν είναι μόνο το ιράκ, η συρία και ο λίβανος τα αραβικά κράτη που δεν ακολουθούν την σαουδαραβική σημαία στην συγκεκριμένη «επιχείρηση». Αλλά και όλο το Μάγκρεμπ (μαρόκο, αλγερία, τυνησία), όπως και η ιορδανία. Προφανώς κάθε ηγετική ελίτ στον αραβικό κόσμο κάνει τους υπολογισμούς της· αλλά σ’ αυτή (τουλάχιστον) τη φάση τα κουκιά του Ριάντ (και όσων κρύβονται από πίσω) δεν βγαίνουν. Ακόμα και η σύμπραξη της χούντας του Καΐρου θα πρέπει να θεωρείται επισφαλής· και σίγουρα οππορτουνίστικη.

Με τον τρόπο που κινείται το σαουδαραβικό καθεστώς έχει παγιδευτεί στα ίδια του τα κόλπα. Δεν μπορεί να κάνει πίσω, αφού θα ξεβρακωθεί· δεν μπορεί όμως ούτε να ανοίξει κι άλλο «στρατιωτικό μέτωπο» (με το κατάρ) ενόσω του είναι αδύνατο να επιβληθεί στο υεμενίτικο πεδίο μάχης, παρά τα άφθονα πετροδόλαρα και τους μισθοφόρους που έχει επιστρατεύσει.

Τι θα κάνει; Ας ευχηθούμε να μην υπάρχει κάποιος «κρυφός» σχεδιασμός εκ μέρους του πιο κοντινού και αδίστακτου συμμάχου (και) του Ριάντ, του Τελ Αβίβ…

Ντόχα

Πέμπτη 8 Ιούνη. Εννοείται πως και το κατάρ «καθαρίζει» απ’ τις εναντίον του κατηγορίες για «σπόνσορα» του isis. Οι σχέσεις του είναι τόσο καλές με την Τεχεράνη ώστε…

Είναι πολύ καλές οι σχέσεις του σεϊχάτου, οικονομικές και στρατιωτικές, και με την Άγκυρα, ως γνωστόν. Εδώ και κάτι χρόνια. Το ότι η Άγκυρα διατίθεται τώρα να προσφέρει μια, αρχικά συμβολική, στρατιωτική προστασία στην Ντόχα (παρότι εκεί βρίσκεται μια μεγάλη αμερικανική βάση και, σαν τέτοια, θα έπρεπε να θεωρείται υπεραρκετή «προστασία») κάνει φανερή την ισχύ του τριγώνου plus: Τεχεράνη – Μόσχα – Άγκυρα (+ Δαμασκός και, όχι πολύ μακρυά, + Πεκίνο). Σ’ αυτό το μπλοκ (μπορούμε να το αποκαλούμε έτσι) δεν κάνουν όλοι τα ίδια. Υπάρχει αρκετή ευελιξία σε κάθε χωριστό κράτος / μέλος· υπάρχουν όμως κοινές στοχεύσεις επειδή υπάρχουν κοινά συμφέροντα.

Τεχεράνη – Άγκυρα

Πέμπτη 8 Ιούνη. Εντελώς συμπτωματικά την μέρα των τρομοκρατικών επιθέσεων στην Τεχεράνη, χτες δηλαδή, ο ιρανός υπ.εξ. Javad Zarif βρισκόταν για επίσημη επίσκεψη στην Άγκυρα. Δεν έχουμε την αξίωση να δημοσιοποιηθεί τι κουβέντιασε με το τουρκικό καθεστώς – όσο οξύνεται ο 4ος παγκόσμιος τόσο περισσότερο οι “ανταλλαγές απόψεων” μεταξύ συμμάχων θα ανήκουν στη σφαίρα των στρατιωτικών μυστικών.

Απ’ τα ελάχιστα που ανακοινώθηκαν κρατάμε την (δεν μας παραξενεύει) συνηγορία της Άγκυρας στη Ντόχα την στιγμή που η Τεχεράνη κρίνει σκόπιμο (κι αυτό είναι το σωστό) να παριστάνει την “ουδέτερη”. Στις δηλώσεις της συνάντησής του με τον Zarif, λοιπόν, στη διάρκεια του δείπνου, ο Erdogan δήλωσε κι αυτό:

… Ξέρουμε με βεβαιότητα ότι το Κατάρ έχει πολεμήσει πολύ αποτελεσματικά εναντίον τρομοκρατικών οργανώσεων… Τους ξέρουμε εδώ και 15 χρόνια. Αν έκαναν κάτι άλλο, όπως να στηρίζουν την τρομοκρατία, θα είμασταν οι πρώτοι που θα το ξέραμε. Αλλά δεν ισχύει. Κάποιο άλλο παιχνίδι παίζεται εδώ. Δεν είμαστε ακόμα σίγουροι για το ποιοί κρύβονται από πίσω, αλλά θα πρέπει να απογοητεύσουμε αυτούς που ψάχνουν ευκαιρία για να ανατατευτούν στην περιοχή…

Αφού το λέει το τουρκικό καθεστώς το πιστεύουμε! Μεταφράζοντάς το: η Ντόχα βρίσκεται στη σωστή μεριά! Κατά συνέπεια όχι μόνο η Άγκυρα δεν συναινεί στον εμπορικό αποκλεισμό του κατάρ αλλά, υποθέτουμε, θα καλύψει γρήγορα τις προμήθειες σε είδη πρώτης και δεύτερης ανάγκης…

(Για όσους / όσες υπάρχει περίπτωση να μπερδευτούν, η Ντόχα όντως χρηματοδοτεί αντικαθεστωτικούς αντάρτες στη συρία, και όντως μπήκε στο αμερικανικό σχέδιο διάλυσης της συρίας μετά το 2011, όπως άλλωστε η Άγκυρα. Αλλά δεν χρηματοδοτούσε τον isis – χρηματοδοτούσε οργανώσεις κάτω απ’ το γενικό όνομα al-Qaida, δηλαδή al-Nusra και λοιπά. Το χαρακτηριστικό αυτών των τζιχαντιστών (συντηρητικό ισλάμ σίγουρα) είναι ότι ΔΕΝ έκαναν επιθέσεις στο ψαχνό στην ευρώπη, στην τουρκία, στην ρωσία ή οπουδήποτε αλλού· ήταν κάτι έξω απ’ την στρατηγική τους. Στο συριακό πεδίο μάχης έκαναν ad hoc συμμαχίες με οργανώσεις του isis αλλά, σε γενικές γραμμές, δεν είχαν την ιδεολογία του «ισλαμικού χαλιφάτου», δηλαδή ενός κράτους απ’ την μέση ανατολή ως το Γιβλαρτάρ.

Αυτό έχει επιτρέψει σε κάμποσες απ’ τις οργανώσεις αυτής της κατηγορίας να ρυμουλκηθούν στον σχεδιασμό Μόσχας – Τεχεράνης – Άγκυρας. Με την έννοια ότι είναι μεν σουνιτικές, αλλά όχι και υπέρ ενός «θρησκευτικού πολέμου μέχρις εσχάτων» με το ιράν. Αυτό που ενδιαφέρει τα μέλη τους είναι μια ορισμένη εδαφοκυριαρχία εντός της συριακής επικράτειας, και το να μην ελέγχονται απ’ τον Άσαντ ή τους συμμάχους του. Ένα ομοσπονδιακό μοντέλο, δηλαδή, δεν τις βρίσκει αρνητικές από θέσεις αρχής.

Κι εκεί είναι η διαφορά των proxies της Ντόχα και της Άγκυρας απ’ τους proxies του Ριάντ και του Τελ Αβίβ: οι πρώτοι κουβεντιάζουν και διαπραγματεύονται, άμεσα ή έμμεσα, με το «σχήμα της Astana», εφόσον μπορούν να πετύχουν τους στόχους τους. Οι δεύτεροι έχουν εντελώς διαφορετική ατζέντα.

Που στιγμιαία συμπυκνώνονται σ’ αυτό: όταν η αμερικανική αεροπορία κτύπησε προχτές θέσεις του συριακού στρατού βόρεια της At Tanf, αυτός ο στρατός προσπαθούσε να καταλάβει δύο γέφυρες για να εμποδίσει τις επικοινωνίες του isis. Μετά την αμερικανική επίθεση ο isis εδραίωσε την θέση του στα σημεία…)

Έσταξε η ουρά της καμήλας…

Κυριακή 4 Ιούνη. Όχι ότι δεν το ξέραμε, όχι ότι δεν το συμπέραινε κάθε λογικός άνθρωπος. Ωστόσο η διαρροή στον κυβερνοχώρο, από μια ομάδα που υπογράφει “global leaks” (όλο και κάποια μυστική υπηρεσία θα σκέφτηκε αυτό το κοινότοπο ψευδώνυμο), πολλών mail απ’ το το «κουτί» του Yousef al-Otaiba (πρώτη δόση δημοσιοποίησης), πρεσβευτή των «ενωμένων αραβικών εμιράτων» στον οηε, προκαλεί εκνευρισμό στη μέση Ανατολή. Γιατί αποδεικνύεται ότι υπήρχε σταθερή συνεργασία, τα τελευταία χρόνια, των εμιράτων με το Τελ Αβίβ, μέσω ενός νεοσυντηρητικού φιλοισραηλινού αμερικανικού think tank. Του Foundation for Defense of Democracies. Τα mail της διαρροής, που εμπλέκουν έμμεσα και το Ριάντ, αφορούν «ανταλλαγές» απόψεων κατά του ιράν αλλά και κατά του κατάρ. Επιπλέον (υπάρχουν κάποιες όχι διασταυρωμένες πληροφορίες ότι) περιέχουν ενδείξεις (;) πως το περσινό πραξικόπημα στην τουρκία το μεθόδευσαν όχι μόνο αμερικανικοί μηχανισμοί, αλλά και ισραηλινοί και αραβικοί – μια όχι άγνωστη σημμαχία…

Μιας και οι αραβικές κοινωνίες δεν έχουν φτάσει ακόμα σ’ εκείνο το επίπεδο μεταμοντερνισμού που τέτοιες «αποκαλύψεις» απ’ το ένα αυτί μπαίνουν και απ’ το άλλο βγαίνουν, οι άραβες σύμμαχοι της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ ζορίζονται. Ακόμα και απέναντι στους δικούς τους πληθυσμούς: ποτέ δεν είπαν, ρητά, κάτι τόσο λακέδικο / φιλοαμερικάνικο σαν αυτά που λέει ένας ψεκασμένος υπ.αμ. βορειοδυτικότερα – για παράδειγμα – χωρίς να τρέχει τίποτα.

Οπότε τώρα, υποθέτουμε, θα αρχίσουν τα γνωστά: είναι πλαστά… είναι δουλειά των ιρανικών μυστικών υπηρεσιών… Κλπ κλπ.

Μέχρι να κοπεί εντελώς το κλαδί που πάνω του κάθονται αυτές οι χουντομοναρχίες…

Ρωσο-τούρκοι

Παρασκευή 2 Ιούνη. Δεν φτάνει που αρνούνται να διαλυθούν, που αρνούνται να κάνουν το χατήρι των ελλήνων… Τώρα πάνε και χοντροεξοπλίζονται, όχι υποχρεωτικά εναντίον τους, αλλά…

Ο Erdogan είδε φως στο διεθνές οικονομικό φόρουμ στην αγία Πετρούπολη (χτες), και πέρασε να πει ένα «γειά». Τα είπε και με τον Πούτιν, που όταν δεν μπορεί να δώσει γκάζι και ρούβλια στον κυρ Παναγιώτη πνίγει τον πόνο του με άλλα (προφανώς υποδεέστερα) deal. Κι εκεί ο εκπρόσωπος του «ξανθού γένους» φέρεται να το ξεφούρνησε: είμαστε έτοιμοι να πουλήσουμε S-400 στην τουρκία. (Το νατο, οι αμερικάνοι, τι λένε επ’ αυτού;)

Δεν θα γίνει αύριο. Χρειάζεται και μια εκπαίδευση στη χρήση τους. Αλλά τα 400 χιλιόμετρα βεληνεκές που έχουν, η δυνατότητά τους να καταστρέφουν αεροπλάνα, πυραύλους και οτιδήποτε άλλο πετάει, τα φοβερά και τρομερά τους ραντάρ ακόμα και σαν διαρκές σκανάρισμα, και η έξτρα δυνατότητά τους να γίνονται και εδάφους – εδάφους, ασφαλώς θα προκαλούν μια κάποια δυσκολία στο στομάχι διάφορων στην Αθήνα… Στην ιδεατή, καθαρά ιδεατή έως φαντασιακή περίπτωση, που θα ήθελαν να παραμυθιάζονται ότι μπορούν να γρυλίσουν πρακτικά προς την Ανατολή – και τις «χαμένες πατρίδες».

Δεν είναι προτιμότερος ο αντιμιλιταρισμός, σε ελλάδα, τουρκία και οπουδήποτε αλλού στον «καλό» κόσμο; Είναι.

Όχι και τόσο τσακωμένοι

Δευτέρα 29 Μάη. Παρά τις εκατέρωθεν κατηγόριες (έτσι είναι η διπλωματία…) Βρυξέλες (δηλαδή η ε.ε.) και Άγκυρα δεν είναι δα και έτοιμοι να φαγωθούν. Για την ακρίβεια, μετά την συνάντηση του Erdogan με τους Juncker και Tusk, αποφασίστηκε μια 12μηνη διαδικασία επαναπροσέγγισης και επίλυσης των όποιων παρεξηγήσεων (ή διαφορών), με πρώτο ραντεβού (των αντιπροσωπειών) στις 13 Ιούνη. Και πράγματι, οι ανακοινωμένες εκκρεμότητες (για την πλήρη συμφωνία της 18ης Μάρτη του 2016, αυτής για την “επαναπροώθηση”…) που θα επιτρέπει την κατάργηση της βίζας για τους τούρκους υπηκόους δεν είναι άλυτες. Και επιπλέον είναι μόνο 7 (που να ήταν, δηλαδή, τα «προαπαιτούμενα» 140, 240 ή πόσα…).

Εννοείται ότι στη συνάντηση κουβεντιάστηκε και η ευρωπαϊκή ανησυχία για την επαναφορά της θανατικής ποινής στην τουρκία. Ο Erdogan ξεκαθάρισε ότι η σχετική συζήτηση είναι συνέπεια του «τραύματος» απ’ το περσινό πραξικόπημα… Μετά το οποίο (το επανέλαβε…) οι ευρωπαίοι δεν έδειξαν ιδιαίτερη δημοκρατική ανησυχία…

Περασμένα ξεχασμένα; Ναι και όχι. Πάντως και οι συνομιλητές του πολιτικοί είναι και ξέρουν: αν το καθεστώς Erdogan επρόκειτο στα σοβαρά να επαναφέρει την θανατική ποινή (που το ίδιο κατάργησε στις αρχές των ’00s) θα το είχε κάνει πριν ξεκινήσουν οι δίκες των πραξικοπηματιών… Ώστε να τους αφορά. Τώρα… απλά δεν θα είχε κανένα νόημα. Αναδρομική ισχύς νόμων δεν γίνεται πουθενά.

Αααα: αν υπάρχουν τίποτα ντόπιοι «ειδικοί» και «ανειδίκευτοι» που περίμεναν διάλυση της τουρκίας (… μετά την διάλυση του μακεδονικού κράτους αλλά και του αλβανικού…) ας το ρίξουν καλύτερα στο «στοίχημα».

Εκεί οι «κουβάδες» είναι πιο ανώδυνοι…

Φίλοι φίλοι…

Παρασκευή 19 Μάη. Αφού επιβεβαιώθηκε ότι …δύο στενοί σύμμαχοι μίλησαν τίμια… στη διάρκεια της συνάντησης Ερντογάν – Τραμπ στην Ουάσιγκτον, ο πρωθυπουργός της τουρκίας Çavuşoğlu κατηγόρησε χτες τον αμερικάνο Brett McGurk, που είναι υποτίθεται ο «πολιτικός συντονιστής» της συμμαχίας των ηπα με τις ypg, ότι στηρίζει τρομοκράτες. Και ζήτησε απ’ το ψόφιο κουνάβι να τον αποσύρει.

Η αλήθεια είναι ότι ο McGurk κάνει την δουλειά που του έχουν αναθέσει. Αλήθεια είναι επίσης ότι το πόστο το κατέχει απ’ την προηγούμενη διοίκηση. Οπότε αν το τουρκικό καθεστώς θέλει …να σώσει το ψόφιο κουνάβι απ’ την παγίδα που τον σπρώχνουν τα ομπαμικά «σταγονίδια», καλά κάνει και φωνάζει. Όμως το πιο πιθανό είναι ότι η Άγκυρα κάνει τέτοιο θόρυβο για να είναι «καλυμμένη», όταν αποφασίσει ότι μπορεί να δράσει κατά των ypg…

(Έχουν πλάκα οι αμερικανικές «διαβεβαιώσεις» προς την Άγκυρα ότι τα όπλα που δίνουν στις ypg θα χρησιμοποιηθούν μόνο για την ανακατάληψη της Raqqa. Όχι τίποτα άλλο αλλά είναι πασίγνωστο: η Ουάσιγκτον έχει παγκόσμιο ρεκόρ στο να «χάνει» όπλα και λεφτά που, υποτίθεται, πήγαιναν σε «καλό σκοπό»…)