Tag: τουρκία

Τετάρτη 19 Ιούλη. Η εθελοντική συστράτευση των κούρδων ενόπλων στη συρία στο πλευρό του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον έχει κατακτήσει θέσεις, “καρδιές”, “μυαλά”, υποδομές και βάσεις σ’ αυτήν την περιοχή (και το δείχνει) έχει και ένα “ελληνικό ενδιαφέρον”. Είναι ένα απ’ τα αρκετά ζητήματα τεράστιας διαφοράς σε σύγκριση με το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90, όταν η Αθήνα (αν και καθόλου μόνον αυτή…) υποστήριζε το pkk στον πόλεμό του κατά της Άγκυρας, παρουσιάζοντας εκείνην την υποστήριξη σαν έναν απ’ τους «κρίκους της αλυσίδας που κύκλωνε – και θα έπνιγε – την τουρκία» σύμφωνα με τις τότε ιμπεριαλιστικές φαντασιώσεις και επιδιώξεις του ελληνικού κράτους / παρακράτους.

Είναι ευνόητο ότι η αμερικανική (φανερή) και η ισραηλινή (κρυφή) παρουσία στα εδάφη της βόρειας συρίας αφήνει ελάχιστα έως καθόλου περιθώρια «ονείρων» στους έλληνες φασιστοπατριώτες – σε βάρος της τουρκίας. Ό,τι και να γίνει εκεί τα επόμενα χρόνια θα αφήσει (αν αφήσει..) ασήμαντα ψίχουλα για την Αθήνα. Ίσως καμιά κατασκευαστική να πάρει εργολαβία κανάν δρόμο. Γι’ αυτό κι εκείνο το epic σύνθημα των ‘90s, που συμπύκνωνε και σέρβιρε τα ελληνικά όνειρα, το «η ειρήνη στο Αιγαίο κρίνεται στα βουνά του κουρδιστάν», δεν ακούγεται τα τελευταία χρόνια ούτε σαν ψίθυρος.

Το σίγουρο είναι πια ότι «στα βουνά του κουρδιστάν» δεν κρίνεται καμία ειρήνη!!!

Τετάρτη 19 Ιούλη. Εκείνο που μπορεί να υποθέσει κανείς βλέποντας τι συμβαίνει “επί του εδάφους” είναι ότι στο συριακό πεδίο μάχης έχει γίνει ήδη μια κάποια “μοιρασιά” – αν και στην τωρινή φάση της αυτή η μοιρασιά δεν φαίνεται να ικανοποιεί τις απαιτήσεις του Τελ Αβίβ (και του Ριάντ) για “αποκλεισμό” της Τεχεράνης και των συμμάχων της από την χερσαία πρόσβαση στον λίβανο και στη Μεσόγειο. Υπάρχουν αρκετές εκτάσεις που σ’ αυτή τη φάση δεν αμφισβητείται το ποιος τις ελέγχει. Υπάρχουν και άλλες, προς τα ανατολικά, γύρω απ’ την Deir ez-Zor, που είναι διεκδικούμενες. Και είναι κρίσιμες.

Το σημαντικότερο όπλο του Τελ Αβίβ και του Ριάντ σ’ αυτή τη φάση, μετά την σταδιακή κατάρρευση του isis και το πέρασμα των ένοπλων που ήλεγχε η Άγκυρα και η Ντόχα στη συμμαχία Δαμασκού – Άγκυρας – Μόσχας – Τεχεράνης είναι… ο αμερικανικός στρατός. Αλλά φαίνεται ότι το αμερικανικό πεντάγωνο (ή η cia, ή και οι δύο μαζί) πάσχουν από αξιόπιστους στρατιωτικά proxies – με την εξαίρεση, φυσικά, των ypg. Φαίνεται πως αυτή η αδυναμία έχει σκάσει ακόμα και στην επιχείρηση «εκκαθάρισης» της Raqqa, όπου (λέγεται ότι) οι άραβες μισθοφόροι των ηπα τα έχουν σπάσει με τους κούρδους, αδυνατίζοντας την επιχείρηση.

Για να υλοποιηθεί, λοιπόν, σύντομα η ισραηλινή επιθυμία, για να εμποδιστεί δηλαδή η ανακατάληψη της Deir ez-Zor απ’ τον στρατό του Άσαντ και τους συμμάχους του, δύο ενδεχόμενα υπάρχουν. Είτε να επιστρατευτούν εναντίον αυτού του θύλακα οι ypg με την αεροπορική κάλυψη των αμερικάνων· κάτι που θα ήταν εξαιρετικά χοντροκομμένο, αν και όχι το πρώτο στο συριακό πεδίο μάχης, με δεδομένο ότι στην Deir ez-Zor υπάρχουν ήδη αρκετές χιλιάδες συριακού στρατού. Είτε να αναλάβει την υπόθεση το ίδιο το αμερικανικό Πεντάγωνο, «φορτώνοντας» με αρβύλες στο χώμα το συριακό πεδίο. Μόνο που αυτό το τελευταίο θα απαιτούσε την έγκριση του κογκρέσσου, πράγμα εξαιρετικά απίθανο.

Υπάρχει, φυσικά, και το ενδεχόμενο να μην ικανοποιηθούν (άμεσα τουλάχιστον) οι ισραηλινές και σαουδαραβικές βλέψεις στη συρία. Δεν είναι άλλωστε πρωτοφανές να αναγκάζονται τα όποια επιτελεία να φτιάχνουν και δεύτερα ή και τρίτα σχέδια αν η εξέλιξη στο βασικό δεν τους βγαίνει.

Αυτό που μας φαίνεται σίγουρο είναι ότι η μέση Ανατολή δεν θα ησυχάσει σύντομα, ακόμα κι αν ο συριακός στρατός με τους συμμάχους του πετύχουν την μέγιστη δυνατή νίκη…

Τρίτη 18 Ιούλη. Ένα χρόνο μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα στην τουρκία και την πετυχημένη αντιμετώπισή του (σε μεγάλο βαθμό απ’ τον κόσμο…), όλοι όσοι (και δεν είναι λίγοι) εύχονταν (ή φρόντισαν) να πετύχει δεν έχουν φάει την αποτυχία. Το τι λέγεται (γράφεται) είναι έξω ακόμα και απ’ την φαντασία, ειδικά αν το συγκρίνει κανείς με το τι λένε οι ίδιοι δημαγωγοί για ένα άλλο στρατιωτικό πραξικόπημα, πετυχημένο, στην αίγυπτο. Το μόνο που δεν έχει υποστηριχτεί ακόμα είναι ότι “δεν έγινε κανένα πραξικόπημα” στην τουρκία, και πως όλα ήταν υπερπαραγωγή ολογραμμάτων που σκάρωσε ο Ερντογάν.

Κι αν το θέμα αφορούσε αποκλειστικά την τουρκία θα ήταν πολύ σοβαρό μεν, αλλά επικεντρωμένο. Όχι. Υπάρχει πολύ ευρύτερη στόχευση. Μετά απ’ την σύντομη “δημοκρατική” και “ανθρωπιστική” ευωχία των ‘90s, λόγω νικηφόρας λήξης του 3^ου παγκόσμιου (ψυχρού) πολέμου, το παραμύθι έχει τελειώσει προ πολλού. Τα πρωτοκοσμικά καθεστώτα και οι πάμπολλοι υπήκοοι / λακέδες τους είναι εμπόλεμα ρεαλιστές: «καλό» είναι ό,τι μας συμφέρει, τελεία και παύλα.

Θυμηθείτε σας παρακαλούμε, και – θα το δείτε αν δεν το έχετε καταλάβει ήδη – δεν είναι καθόλου περιττό. Ο 28χρονος ιταλός φοιτητής Giulio Regeni κατακρεουργήθηκε κυριολεκτικά απ’ την αιγυπτιακή στρατομπατσαρία πριν 1,5 χρόνο… Στη μάνα του επιστράφηκε ένα κουτί του οποίου το περιεχόμενο θύμιζε κάτι απ’ τον γυιό της… Και τι; Το θέμα σπρώχτηκε μέχρι να ξεχαστεί, και μόνο οι οικείοι και οι φίλοι του «τρέχουν» ακόμα για να αποκαλυφθεί και να αναγνωριστεί διεθνώς η φονικότητα και η εγκληματικότητα της αιγυπτιακής χούντας, που είναι ίδια και πολλαπλάσια επί χίλια εναντίον των εσωτερικών αντιπάλων της. Μπορείτε να φανταστείτε αν το ένα δέκατο απ’ τα βασανιστήρια και την εξόντωση του Regeni είχε συμβεί στην τουρκία πόσα και για πόσο καιρό θα γράφονταν και θα λέγονταν; Τι για «εξπρές του μεσονυχτίου», τι για την «απόλυτη δικτατορία», κλπ κλπ.

Το χειρότερα και σοβαρότερα πραξικοπήματα συμβαίνουν τα τελευταία 15 χρόνια στον πρώτο κόσμο. Το στρατοαστυνομικό σύμπλεγμα της ασφάλειας και οι ιμπεριαλιστικές στοχεύσεις καθορίζουν (με επιτυχία, ας το παραδεχτούμε) την «αλήθεια». Και όλα αυτά συμβαίνουν ανοικτά, στο φως της ημέρας.

Έχει κάνει ακρότητες το τουρκικό καθεστώς στο όνομα της αντιμετώπισης των πραξικοπηματιών; Ναι. Πολλές. Δεν χωρούν αμφιβολίες ή δισταγμοί: η αντιχουντική εκστρατεία ξεκίνησε και προχωράει όπως βολεύει το καθεστώς. Υπάρχει ωστόσο μια κομβική διαφορά αν αντιμετωπίζει κανείς αυτήν την γενική “εγκληματοποίηση” όντας εναντίον του πραξικοπήματος (και κάθε τέτοιου) ή αν τις αντιμετωπίζει υπερασπίζοντάς το. Είναι βέβαιο ότι η ηγετική ομάδα του AKP αξιοποίησε την αποτυχία του πραξικοπήματος για να «ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς της» με τον πρώην συνεταίρο Gulen και τους καθόλου ασήμαντους μηχανισμούς του μέσα στο κράτος. Αλλά είναι επίσης βέβαιο ότι ο Gulen ήταν απ’ την αρχή, ακόμα και σαν εταίρος του Ερντογάν, άνθρωπος κάποιος φράξιας του αμερικανικού βαθέος κράτους. Από εκεί άλλαξαν οι «συμπάθειες» όταν ο Ερντογάν τα «έσπασε» με το Τελ Αβίβ· απο εκεί άρχισε ο καυγάς.

Όταν, λοιπόν, διάφοροι χουντικοί, ειδικά οι 8 καραβανάδες στο ελλαδιστάν, βρίσκουν πολιτικό άσυλο, ποιος ευρωπαίος καθεστωτικός μπορεί να κάνει κηρύγματα περί «δημοκρατίας»;

Η τουρκική κοινωνική αντιπολίτευση έχει δύσκολη δουλειά. Όμως ένα απ’ τα πιο βαριά της καθήκοντα είναι να ξεφορτωθεί οριστικά τον «ατατουρκισμό» της: είναι υπεύθυνος για πλήθος στρατιωτικών πραξικοπημάτων στην ιστορία του σύγχρονου τουρκικού κράτους, και κανείς δεν θα πιει δημοκρατία, ούτε κάν «αστικού τύπου», απ’ την πηγή του!

Επιπλέον το σίγουρο (για εμάς) είναι ότι αυτή η κοινωνική αντιπολίτευση ΔΕΝ πρέπει να παραμυθιαστεί απ’ τον πρωτοκοσμικό «αντιερντογανισμό», ούτε για μισό δευτερόλεπτο. Δεν υπάρχει ούτε μια πιθανότητα στο εκατομμύριο να κερδίσει κάτι απ’ τους κρυφούς ή φανερούς υποστηρικτές της «επαναφοράς της Άγκυρας στο μαντρί» μέσω κάποιας χούντας. Ο ριζοσπαστικός κοινωνικός / εργατικός ανταγωνισμός είναι πολύ δύσκολος στην τουρκία όπως και παντού. Αν, όμως, κάνει έστω και την ελάχιστη παραχώρηση στην πρωτοκοσμική ρητορική, που εμφανίζεται σαν «φίλη της δημοκρατίας» ενώ είναι ακριβώς το αντίθετο, θα έχει υπογράψει την καταδίκη του για όλον τον 21^ο αιώνα.

Τρίτη 18 Ιούλη. Η άλλοτε ακροαριστέρη και εδώ και δεκαετίες καθεστωτική γαλλική liberation αναρωτιέται για το «ποιος θα σταματήσει τον Ερντογάν». Καλά κάνει – καθεστωτική είναι. Μόνο που δεν δείχνει τον ίδιο καϋμό για το «ποιος θα σταματήσει τον Σίσι». Ο καραβανάς δικτάτορας της αιγύπτου δεν είναι πρόβλημα. Δεν ήταν ούτε όταν το γαλλικό κράτος του πούλησε τα δύο mistral, που προορίζονταν για την Μόσχα, αλλά μετά τις κυρώσεις θα τα έλουζε με βαζελίνη…. Δεν είναι ούτε τώρα που συνεργάζονται στη “αντιτρομοκρατικη εκστρατεία” στη λιβύη…

Δεν είναι μόνιμο θέμα η χούντα της αιγύπτου για την liberation, δεν ζητάει να πέσουν κεφάλια για τις καλές γαλλο-αιγυπτιακές σχέσεις. Δεν είναι μόνιμο θέμα ούτε ο γαλλικός στρατός στην υποσαχάρια αφρική· το μάλι και αλλού. Ούτε εκεί πρέπει “κάποιος να σταματήσει” τον γαλλικό ιμπεριαλισμό.

Όποιος αναρωτιέται τι έκανε η γαλλική αριστερά όταν ο στρατός του κράτους της έσφαζε ανελέητα στο αλγέρι, στα ‘50s, είναι εύκολο να βρει την απάντηση: έβγαζε, στην συντριπτική πλειοψηφία της, τον εθνικά χρήσιμο σκασμό…

Έτσι και τώρα: η μπάλα μακρυά για να κάνουμε παιχνίδι…

Κυριακή 16 Ιούλη. Η καθεστωτική νοτιοκυπριακή εφημερίδα «πολίτης» τα πήρε. Σε μια σύντομη «άποψη της εφημερίδας» που ανήρτησε στην ιστοσελίδα της πριν δυο μέρες (στις 14 Ιούλη), κάτω απ’ τον τίτλο «ο πόλεμος των ανεγκέφαλων», ξεκινάει ως εξής:

Η ελευθερία του λόγου και η ελευθερία του Τύπου αποτελούν την πεμπτουσία της δημοκρατίας. Ωστόσο πρόκειται για δικαιώματα τα οποία δεν ασκούνται ανεξέλεγκτα και σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να παραβιάζουν άλλα δικαιώματα, όπως το δικαίωμα στην ορθή πληροφόρηση. Αυτό που συμβαίνει τα τελευταία 24ωρα, κυρίως από ελλαδικές ιστοσελίδες, δεν αποτελεί πρωτοτυπία. Η διασπορά ψευδών ειδήσεων είναι καθημερινό φαινόμενο, αλλά όταν αυτές αφορούν την ασφάλεια ενός κράτους, τα πράγματα γίνονται εξόχως σοβαρά. Ας μην ξεχνάμε ότι η κρίση των Ιμίων, που στοίχισε τη ζωή σε τρεις αξιωματικούς του Πολεμικού Ναυτικού και έφερε στα πρόθυρα ένοπλης σύγκρουσης την Ελλάδα και την Τουρκία, προκλήθηκε από παρόμοιες συμπεριφορές. «Ειδήσεις» που φέρουν αμερικανικά υποβρύχια, γαλλικές φρεγάτες, ισραηλινές κορβέτες και ελληνικούς στολίσκους να σπεύδουν στην κυπριακή ΑΟΖ, για να απαντήσουν στις τουρκικές προκλήσεις που, τουλάχιστον μέχρι αυτή την ώρα, δεν υπήρξαν, μπορεί να προκαλούν θυμηδία σε όσους παρακολουθούν στοιχειωδώς τις εξελίξεις, αλλά δεν τις παρακολουθούν όλοι και όχι από τις πιο αξιόπιστες πηγές πληροφόρησης. Η προσπάθεια πρόκλησης τρόμου δεν είναι παιχνίδι που μπορεί να το παίζει κανείς. Ιδιαιτέρως δεν μπορούν να το παίζουν άνθρωποι που στοχεύουν μόνο στην αποκόμιση κάποιων κερδών από τα περίφημα «likes» των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Αυτό που καταγγέλεται είναι ένας ακόμα γύρος της γνωστής πολεμοκάπηλης εθνοπατριωτικής δημαγωγίας, που φτάνει (πως αλλιώς;) ως και την «κατασκευή γεγονότων». Εναλλακτικές πραγματικότητες που λένε και στο ψοφιοκουναβιστάν…

Όμως ο καθεστωτικός «πολίτης» παρεμένει μέσα στα όρια της κρατικής / παρακρατικής «εθνικής υπευθυνότητας» όταν θεωρεί πως αυτή η δημαγωγία γίνεται με κίνητρο … τα “likes”. Είναι πολύ παλιότερη απ’ τα «μέσα κοινωνικής δικτύωσης / αποβλάκωσης», και τα “likes” είναι απλά η τωρινη επιφανειακή σαβούρα. Εκείνο που επιδιώκει η εθνικιστική δημαγωγία σε ελλάδα και νότια κύπρο είναι η επιβεβαίωση – μέσω – της – επανάληψης: «οι τούρκοι είναι τρελοί», «ο Ερντογάν είναι παρανοϊκός», «εμείς έχουμε όλα τα δίκια του κόσμου», κλπ κλπ. Το επιδιώκει τακτικά, το επαναλαμβάνει με κάθε ευκαιρία για να εμπεδώνεται, και απ’ όσο καταλαβαίνουμε αυτή η δημαγωγία είναι πετυχημένη. Δεν πρόκειται, λοιπόν, για «ανεγκέφαλους». Αλλά για φασίστες και τσατσορούφιανους. Αρκεί να ακούσει ή να διαβάσει κανείς τους διάφορους έλληνες «ειδικούς της γεωπολιτικής», συνήθως με πανεπιστημιακές καρέκλες: με το στόμα τους μιλάει το ελληνικό βαθύ κράτος· τελεία και παύλα.

Να όμως που συμβαίνουν «ανεξήγητα» πράγματα! Το τουρκικό ωκεανογραφικό barbaros, για παράδειγμα, που θα «πάταγε» τα υποτιθέμενα ελληνοκυπριακά θαλάσσια οικόπεδα «προκαλώντας ένταση», έφυγε απ’ την περιοχή. Κι ούτε υπήρξε οποιαδήποτε άλλη «τουρκική πρόκληση» ως τώρα. Ακόμα και οι δήθεν «εμπρηστικές δηλώσεις» μεταφράζονται συστηματικά κατά βούληση.

Κυριακή 16 Ιούλη. Να μια ακόμα μικρή δόση: η παρέλαση των υποτιθέμενων «ανεγκέφαλων» στη νότια κύπρο. Είναι ένα απόσπασμα από χθεσινό σχόλιο του αρθρογράφου του «πολίτη» Γιώργου Κασκάνη που δείχνει τι είδους ακριβώς είναι αυτοί οι «έχουμε όλα τα δίκια του κόσμου» (προσέξτε ιδιαίτερα την αναφορά σε «τραμπούκους»):

…. Ωραία, λοιπόν, 43 χρόνια μετά την εισβολή και κατοχή αντιληφθήκαμε πως αποφασιστικός παράγοντας επίτευξης λύσης είναι και οι Τουρκοκύπριοι. Αλήθεια, ποιος θα πείσει τώρα γι’ αυτή τη θέση; Και ποιος μπορεί να υλοποιήσει μια πολιτική που να αναδεικνύει αυτό τον παράγοντα και να τον αξιοποιεί;

– Θα το κάνουν το ΔΗΚΟ, η ΕΔΕΚ, η Αλληλεγγύη, οι Οικολόγοι, η Συμμαχία που ποτέ δεν είχαν την οποιαδήποτε ουσιαστική επαφή με τις μάζες των Τ/Κ και που από την πρώτη στιγμή ενοχοποίησαν τις επαφές μεταξύ των δύο κοινοτήτων;

– Θα το κάνουν αυτοί που προσγείωσαν ανώμαλα ακόμα και τον Σενέρ Λεβέντ λίγη μόνο ώρα μετά που τον τίμησαν;

– Θα το κάνουν όσοι επαναφέρουν όρους πλειοψηφίας-μειοψηφίας, ανατρέποντας ακόμα και τις πρόνοιες του Συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας;

– Θα το κάνουν όσοι με ευκολία μιλούν για «κκιλίντζιρους» που καλύτερα να μην έχουμε καμία επαφή;

– Θα το κάνει άραγε το επίσημο κράτος που δεν κατάφερε ποτέ να δείξει πυγμή έναντι τραμπούκων που δέρνουν ανυποψίαστους ανθρώπους και ξεσκίζουν τα λάστιχα των αυτοκινήτων τους;

– Θα το κάνει η Εκκλησία μας με τον λόγο του μίσους που εκφέρει μέσα από την αθυροστομία του Αρχιεπισκόπου;

– Θα το κάνουν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές μας που αρνούνται να πλησιάσουν τους συνάδελφούς τους στην άλλη πλευρά ακόμα κι όταν αυτοί καταγγέλλουν, με κίνδυνο τη ζωή τους, την τουρκική κατοχή;

– Θα το κάνουν όσοι λοιδορούν την κάθε κοινή εκδήλωση Ε/Κ και Τ/Κ;

– Θα το κάνει ο Πρόεδρός μας που στη σκέψη του έχει πάντα το ελληνοκυπριακό ακροατήριο που φέρνει ψήφους και όχι το όραμα ενός λαού σε μιαν επανενωμένη χώρα;

– Θα το κάνει μια δηλητηριασμένη κοινωνία που δεν έμαθε τίποτα από τις τραγωδίες που έζησε;

Η απάντηση είναι γνωστή. Κανένας απ’ αυτούς, δηλαδή κανένας απ’ την εθνική πλειοψηφία.

Κυριακή 16 Ιούλη. Κάποιον τέτοιον, τέλος πάντων, πρέπει να χρεώσουμε για το χθεσινό μας λάθος να κάνουμε τον Τσαβούσογλου, υπ.εξ. της Άγκυρας, πρωθυπουργό.

Τα υπόλοιπα ισχύουν.

Σάββατο 15 Ιούλη. Τάκουσε ο εξοχότατος απ’ το τουρκικό υπ.εξ. για την σύντομη αντι-τουρκική διάλεξή του περί ποιμενικών σκύλων. Λογικό. Δεν είναι τρόπος αυτός να μιλάει ένας πρωθυπουργός απάντησαν απ’ την Άγκυρα. Λογικό. Μπορεί να φανταστεί κανείς ακόμα και το ψόφιο κουνάβι να μιλάει επίσημα για …αετούς και βουβάλια;

Για να βοηθήσουμε την κατάσταση πριν ξεφύγει και σε άλλα είδους ζωντανά (τσαλαπετεινούς, παγώνια, κλπ) και γίνει ζωολογία, συντάξαμε μια επιστολή προς την τουρκική κυβέρνηση που θα μπορούσε να στείλει ο εξοχότατος. Την προσφέρουμε δωρεάν σαν «υπεύθυνοι πολίτες» (!!!). Όχι για να ζητήσει συγγνώμη ο εξοχότατος. Αλλά για να εξηγήσει την εθνική ροπή προς τον βουκολισμό. Η επιστολή απευθύνεται στον τούρκο πρωθ.

Αγαπητέ κύριε Τσαβούσογλου.

Όπως γνωρίζεται χτες ήταν η επέτειος της γαλλικής επανάστασης. Εμείς δεν βιαζόμαστε. Περιμένουμε εδώ και δύο αιώνες μπας κι έρθει η εθνική αστική τάξη μας να κάνει την αστική επανάστασή της, να μπούνε τα πράγματα σε μια σειρά. Δυστυχώς κάπου έχει μπλέξει στο δρόμο (σαν τον μυθικό της πρόγονο, τον Οδυσσέα) και μας έχει στήσει.

Περιμένοντας, τραμπαλιζόμαστε μόνιμα στο χείλος μιας κρίσιμης απόφασης που την αναβάλουμε εν αναμονή. Να πηδήξουμε στην πρώτη βιομηχανική επανάσταση; Στην δεύτερη; Στην τρίτη; Στην τέταρτη; Μήπως καλύτερα να περιμένουμε την πέμπτη ή την έκτη;

Καθώς δυσκολευόμαστε να αποφασίσουμε κρατάμε σφικτά τον αγροτικό, με άρωμα από φλισκούνι, άγρια μέντα και γκάβαλα χαρακτήρα μας. Όχι μόνο τις «ρήσεις» με σκυλιά. Κρατάμε την οικογενειοκρατία, την πατρωνεία, τον ηθικό σχετικισμό, τον οππορτουνισμό, την μοιραλατρεία, την κοινωνική μυωπία, το παπαδαριό και τα ιερά πτώματα (ακόμα και, που να το φανταστείτε, τα ιερά κάστανα!!!), και αυτόν τον αδιάλλακτο συντηρητισμό που διατηρεί τις περιουσίες μας στη θέση τους ακόμα κι όταν λαλάνε οι καραμπίνες για «κτηματικές διαφορές» – κάτι που ήταν το εθνικό μας σπορ μέχρι πρόσφατα, που καθιερώθηκαν στα δικαστήρια. Τα οποία είναι επίσης εθνικό μας σπορ· κάτι σαν πυροβόλα με σιγαστήρα. 

Όπως ίσως δεν ξέρετε αγαπητέ συνάδελφε υπάρχει άλλη μια ρήση που κρατώ πάντα στο μυαλό μου: «εξ ιδίων κρίνω τα αλλότρια…» Παραδοσιακή μικροαστική συνταγή, απ’ το χωριό. Αυτό σημαίνει ότι η μυωπία μας παρασέρνει! Αλλά απ’ την άλλη μεριά ποιοί είναι ανοιχτομάτηδες πια; Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω που είπε και ο γυιός του αφεντικού, το οποίο ερμηνεύουμε όπως μας βολεύει: θα ρίχνουμε πρώτοι, και όποιον πάρει ο χάρος.

Δείξτε κατανόηση. Γείτονες είμαστε· κι αυτούς, όπως και τους συγγενείς, δεν τους διαλέγει κανείς.

Μετά τιμής Αλεξιπράδο Ντελαφαζάν.

(φωτογραφία: Φαιορόζ κυβερνόσκυλος, φύλακας καλός και πιστός. Δεν γαυγίζει. Κάνει μόνο «κάι κάι».)