Tag: υγεία

Επειδή το σώμα σου δεν σου ανήκει (5)

Παρασκευή 7 Αυγούστου. Είναι εδώ μια ευκαιρία να ξεκαθαρίσουμε κάτι ακόμα – το οποίο οι κάθε είδους α-νόητοι δεν μπορούν να καταλάβουν.

Η διεκδίκηση των σωμάτων από εξουσίες και οι τεχνικές διαχείρισής τους απ’ αυτές δεν είναι εφεύρεση του καπιταλισμού. Ίσως οι πρώτοι και οι καλύτεροι σ’ αυτόν τον τομέα ήταν και είναι οι παπάδες, όλων των μονοθεϊστικών θρησκειών, και οπωσδήποτε του χριστιανισμού, που τον ξέρουμε καλά και από κοντά.

Δεν είναι λίγες οι φορές που οι παπάδες / τεχνικοί της κατοχής και του ελέγχου των σωμάτων και οι καπιταλιστές / τεχνικοί στον ίδιο τομέα έχουν συγκρουστεί: διεκδικούν την ίδια κυριότητα, την ίδια εξουσία. Επί των σωμάτων. Θυμηθείτε τις ηθικολογικές συγκρούσεις για τη νεανική μόδα και το “προκλητικό ντύσιμο”, για την οικογένεια, για την σεξουαλικότητα, κλπ.

Στο βαθμό που, με σημαία των covid-19, τα αφεντικά της καπιταλιστικής κρίσης / αναδιάρθρωσης επιχειρούν και πάλι, δια της βίας, να ανακατασκευάσουν τα σώματα και τις σχέσεις, δεν είναι απίθανες κάποιες (περιφερειακές λίγο πολύ) συγκρούσεις ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο “επιχειρήσεις” ελέγχου της απο-σωματικοποίησης και της επανα-σωματικοποίησης, με τον “σωστό τρόπο”. Την χριστιανική εκκλησία και την 4η βιομηχανική επανάσταση.

Στη διάρκεια αυτών των συγκρούσεων είναι πιθανό ότι το παπαδαριό (υπάρχουν αρκετοί καλοσπουδαγμένοι στα υψηλά κλιμάκιά του, και μάλιστα σε τομείς αιχμής) μπορεί να χρησιμοποιήσει πραγματικά στοιχεία των εξελίξεων, με τρόπο που να μοιάζει “αντισυστημικός”. Για παράδειγμα: το “τσιπάρισμα”. Για τους σκληροπυρηνικούς χριστιανούς αυτό είναι το “σημάδι του αντίχριστου”, και είναι αδύνατο να καταλάβουν οτιδήποτε πέρα απ’ την εσχατολογία της “αποκάλυψης” (του Ιωάννη), πράγμα που τους κάνει μόνιμους πελάτες των καπιταλιστικών εσχατολογιών…

Τα quantum dots για εμβόλια υπάρχουν, κι είναι μέρος ενός γνωστού εδώ και χρόνια καπιταλιστικού σχεδιασμού. Τίποτα συνωμοτικό! Οι όποιες “ομοιότητες” με την εργατική, κομμουνιστική, αντικαπιταλιστική και αντικρατική κριτική, αρχίζουν και τελειώνουν εκεί: στην πηγή και στην πραγματικότητα αυτών των στοιχείων. Αλλά είμαστε ανειρήνευτα αντίπαλοι, εχθροί! Το παπαδαριό δεν υπερασπίζεται ούτε κάποια έννοια ελευθερίας ούτε κάποια έννοια αυτοδιάθεσης και αυτοπροσδιορισμού· το αντίθετο. Υποστηρίζει την πλήρη πειθαρχία στις θεϊκές εντολές και στην “μοίρα” που ορίζει το μεγάλο αφεντικό· υποστηρίζει επίσης φανατικά την ταξική διαστρωμάτωση μέχρι την δευτέρα παρουσία (ιστορική εξαίρεση, για να είμαστε δίκαιοι, έχει υπάρξει η “εκκλησία της απελευθέρωσης” στη λατινική αμερική…)

Οποιοσδήποτε σοβαρός ιστορικός / διαλεκτικός υλιστής αυτά τα ξέρει! Δεν είναι ούτε πρωτοφανή ούτε περίεργα. Ξέρει, για παράδειγμα, ότι το αίτημα της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ισότητας υπάρχει πράγματι στον διακηρυκτικό πυρήνα όλων των θρησκευτικών δογμάτων· αποτελεί την ιστορική τους καταγωγή. Υπάρχει όμως και στην καρδιά όλων των κοινωνικών, πληβειακών επαναστάσεων, που ακόμα κι όταν δεν ήταν, στην προκαπιταλιστική ιστορία, ανοικτά αντιθρησκευτικές ήταν πάντα “αιρετικές”!!.. Αλλά μια θρησκευτική δομή εξουσίας με συναίσθηση των συμφερόντων της εκτρέπει αυτό το αίτημα στη “μετά θάνατον ζωή”, αφήνοντας στην τωρινή ένα υπόλοιπο φιλανθρωπίας. Εντελώς αντίθετα οποιοσδήποτε επαναστατικό ρεύμα πολεμάει και ματώνει για την πλήρη κοινωνική δικαιοσύνη και την ισότητα σ’ αυτόν τον κόσμο!

Δεν υπάρχει κανένα ιστορικό ή πολιτικό περιθώριο “μπερδέματος”!!! Εκτός αν κάποιος είναι “στημένος” ή σεξουαλικά αυτοαπασχολούμενος. Ή (δυστυχώς συμβαίνει κι αυτό κατά κόρον εδώ και χρόνια) δεν μπορεί να ξεχωρίσει ότι σε κάθε αγώνα, σε κάθε μάχη, μικρή ή μεγάλη, άλλο πράγμα είναι η επιμελητεία και τα μετόπισθεν και άλλο η πρώτη γραμμή της σύγκρουσης… (Για τους χριστιανούς, που η μάχη είναι μία και θα την δώσει ο γυιός του αφεντικού, τα μετόπισθεν, η φροντίδα των κακοπαθημένων, είναι το νο 1 καθήκον…)

(φωτογραφία πάνω: Σε μεγάλη μεγέθυνση η “εκπομπή πληροφοριών” των quantum dots που έχουν εμφυτευτεί σε ποντίκι… Δεν θα το έλεγε κανείς ευχάριστο, εκτός αν είναι φωτορυθμικά σε πάρτυ…

Κάτω: η χριστιανική κόλαση είναι η αιώνια σωματική τιμωρία. Οι διαχειριστές των σωμάτων δεν συγχωρούν…)

Λογοκρισία: ανοίγουν τα ψυχιατρεία (1)…

Πέμπτη 6 Αυγούστου. Όσοι νόμιζαν ότι αυτά ανήκουν στους παλιούς, πολύ παλιούς καιρούς και ότι χάθηκαν οριστικά στα βάθη της ιστορίας κάνουν λάθος… Κι όσοι νόμιζαν (η ασταμάτητη μηχανή ήταν ανάμεσά τους – τα λάθη να τα αναγνωρίζουμε!) ότι η γερμανία είναι (ακόμα…) η τελευταία δημοκρατία στην ευρώπη, επίσης κάνουν λάθος. Ίσως πριν ένα χρόνο να ίσχυε. Όχι πια. (Ευχαριστούμε τον Σ. για τις πληροφορίες…)

Τίποτα δεν είναι ανεξήγητο! Δείτε όμως πρώτα τα δύο γεγονότα που, κατά την ασταμάτητη μηχανή, σημαδεύουν την κατεύθυνση και το πόσο μακρυά πρόκειται να πάνε οι κατ’ όνομα δυτικές «δημοκρατίες» στο δρόμο που άνοιξαν με την τρομοεκστρατεία του covid-19 – αν δεν σηκώσουμε το μπόι μας να τις εμποδίσουμε!

H Beate Bahner είναι δικηγόρος στη Heidelberg, στη γερμανία. Είναι κυρίως γνωστή για την εξειδίκευσή της στη νομοθεσία της υγείας. Ήταν απ’ τους πρώτους νομικούς που αμφισβήτησαν την συνταγματικότητα των καθολικών υγιεινιστικών απαγορεύσεων της κυβέρνησης Merkel. Στις 3 Απρίλη κατέθεσε στο δικαστήριο μια αναφορά 19 σελίδων στην οποία υποστήριζε τεκμηριωμένα ότι τα μέτρα του lockdown ήταν καθαρή παραβίαση τόσο του γερμανικού συντάγματος όσο και της γερμανικής νομοθεσίας για την αντιμετώπιση των μεταδοτικών ασθενειών:

… Αυτά τα μέτρα δεν δικαιολογούνται απ’ τη Νομοθεσία Προστασίας απ’ τις Μολύνσεις, η οποία άλλαξε επειγόντως μόλις πριν λίγες ημέρες…. Οι εβδομαδιαίες απαγορεύσεις καθώς και οι απαγορεύσεις των κοινωνικών επαφών που βασίζονται στα χειρότερα μοντέλα προβλέψεων … καθώς και το πλήρες κλείσιμο επιχειρήσεων και μαγαζιών χωρίς κανένα στοιχείο για κίνδυνο μόλυνσης είναι εντελώς αντισυνταγματικά μέτρα…

Η θέση της Bahner ήταν απλή: δεν μπορείς να καταργήσεις τα ατομικά δικαιώματα και το δικαίωμα της ελευθερίας κίνησης κάνοντας απλά την υπόθεση ότι κάποιος μπορεί να μολυνθεί! Αυτή τη θέση ανέπτυξε στην 19σέλιδη αναφορά της στο διοικητικό δικαστήριο του Baden-Wurttemberg, ζητώντας να κηρυχτούν αντισυνταγματικά τα συγκεκριμένα μέτρα.

Οι τοπικοί δικαστές απέρριψαν το αίτημά της, οπότε η Bahner έκανε καινούργια προσφυγή, αυτή τη φορά στο συνταγματικό δικαστήριο της γερμανίας. Κι εκεί την απέρριψαν, με την εξής δικαιολογία: τώρα η προστασία της δημόσιας υγείας υπερτερεί της προστασίας των συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων. (Όπως θα το έλεγε κάθε αποφασισμένος οπαδός του νεοκρατισμού η υγεία/αρρώστια – όπως προσδιορίζονται απ’ τις φαρμακοβιομηχανίες… – είναι ανώτερη από κάθε δικαίωμα και ελευθερία… Που σημαίνει: «σ’ ευχαριστώ ω εταιρεία που μου προσφέρεις προστασία»!) Αυτό έκρινε το συνταγματικό δικαστήριο παρότι ήδη διάφοροι γιατροί στη γερμανία είχαν αρχίσει να διαφωνούν με την «επίσημη γραμμή περί επικινδυνότητας», υποστηρίζοντας ότι ο κίνδυνος απ’ τον covid-19 «φουσκώνεται» με αλλότριους στόχους.

Σαν απάντηση σ’ αυτές τις κινήσεις της Bahner ο εισαγγελέας της Heidelberg «άνοιξε φάκελο» εναντίον της, επειδή στο site της υποστήριζε την ανυπακοή στις απαγορεύσεις. Λίγες μέρες μετά αυτό το site «κατέβηκε», για να ξανα-ανέβει ύστερα από μερικές ώρες εξαιτίας των διαμαρτυριών που προκάλεσε η λογοκρισία…

Την Κυριακή του πάσχα (των καθολικών), στις 12 Απρίλη, η Bahner έγραψε στο site της ότι θα φύγει απ’ το σπίτι της για μερικές ημέρες:

Θέλω να ησυχάσω λίγο… Με τρομάζει το να ακούω συνέχεια τον ήχο ενός ελικόπτερου που πετάει πάνω απ’ τα σπίτια μας…

Λίγο μετά η αστυνομία μπούκαρε στο σπίτι της Bahner, την έδεσε… και την οδήγησε σε ψυχιατρείο… Με παραπεμπτικό νοσηλείας… Το να σε τρομάζει ή το να σε ενοχλεί ο ήχος του ελικοπτέρου της αστυνομίας που πετάει συνέχεια πάνω απ’ το κεφάλι σου για να δει μήπως τόλμησε κάποιος να βγει απ’ την εξώπορτά του πρέπει να είναι κάτι σαν “διασάλευση πολιτεύματος”, σε πρώτο πρόσωπο: “ψυχική διαταραχή” ένα πράγμα…

Το γεγονός ότι μετά από λίγες ημέρες η Bahner απελευθερώθηκε εξαιτίας της κατακραυγής που προκλήθηκε δεν θα πρέπει να μειώσει την σοβαρότητα του γεγονότος: εβδομηνταπέντε χρόνια μετά την ήττα και την κατάρρευση του ναζισμού, το γερμανικό κράτος ξανα-άνοιξε τον δρόμο της κρατικής βίας: όποιος διαφωνεί είναι «τρελός»! Και ποιά ήταν η «τρέλα» της Bahner (και εκατοντάδων χιλιάδων άλλων); Η εναντίωση στο υγιεινιστικό πραξικόπημα…

Τόσο χοντρά, τόσο ωμά, τόσο σοβαρά.

Λογοκρισία: ανοίγουν τα ψυχιατρεία (2)…

Πέμπτη 6 Αυγούστου. Δυο μέρες πριν την σύλληψη και τον εγκλεισμό σε ψυχιατρείο της Bahner, στις 10 Απρίλη, η υπουργός υγείας και κοινωνικών υποθέσεων της σαξονίας Petra Kopping (του spd…) ανακοίνωσε πως όσοι παραβιάζουν την καθολική απαγόρευση κυκλοφορίας θα συλλαμβάνονται και θα κλείνονται σε ψυχιατρεία. Φρόντισε μάλιστα να προειδοποιήσει ότι είχαν ετοιμαστεί ήδη 22 δωμάτια σε ψυχιατρεία στο Altscherbitz, στο Arnsdorf, στο Grobschweidnitz και στο Rodewisch.

… Αν κάποιοι αρνούνται τις διαταγές, είναι σημαντικό να ενισχύσουμε τα μέτρα που έχουν διατάξει οι αρχές υγείας. Είναι πιθανό ότι θα πρέπει αυτοί οι άνθρωποι να κλειστούν σε ένα νοσοκομείο με δικαστική εντολή…

Οι “πράσινοι” της σαξονίας συμφώνησαν μέσω μιας δήλωσης του μέλους τους Jurgen Kasek. Με την υποσημείωση πως ένα τέτοιο μέτρο θα πρέπει να είναι «αναλογικό»… «Είναι ένα μέτρο πολύ έντονα κατά των βασικών δικαιωμάτων… οπότε πρέπει να λαμβάνεται αν έχουν εξαντληθεί οι άλλες δυνατότητες». Αθωωτικό, ε;

Ίσως χρειάζεται να το θυμίσουμε: ο υποχρεωτικός εγκλεισμός σε νοσοκομείο / ψυχιατρείο ΔΕΝ αφορούσε τον «μολυσμένο» από μια πολύ μεταδοτική αρρώστια, που αποτελεί δημόσιο κίνδυνο· αλλά οποιονδήποτε υγιή που παραβιάζει την απαγόρευση κυκλοφορίας. Η ανυπακοή στους νόμους είναι πολιτική πράξη – αλλά στη σαξονία είπαν ότι είναι “ψυχική διαταραχή”…

Αυτή η απειλή αποσύρθηκε εξαιτίας της μεγάλης κατακραυγής που προκάλεσε. Και πάλι όμως: εβδομηνταπέντε χρόνια μετά την ήττα και την κατάρρευση του ναζισμού, το γερμανικό κράτος ξανα-άνοιξε τον δρόμο της κρατικής βίας: όποιος διαφωνεί είναι «άρρωστος», είναι «τρελός»!

(Διάφοροι απο ‘δω και απο ‘κει, που αγαπούν να μισούν την ασταμάτητη μηχανή, ονειρεύονται και ελπίζουν τέτοια μεγαλεία: φυλακές, ψυχιατρεία, εξορίες – για τους «κοινωνικά ανεύθυνους»… Είναι οι πέτρες, τα ακρογωνιαία αγκωνάρια που πάνω τους κτίζει το (ντόπιο) καθεστωτικό σύμπλεγμα της ασφάλειας του «νέους παρθενώνες» του – αν αυτό θυμίζει κάτι…)

Νεοκρατισμός: το “αριστερό” σκέλος

Πέμπτη 6 Αυγούστου. Κάποιοι μπορεί να εκπλαγούν με το ότι οι γερμανοί σοσιαλδημοκράτες και οι πράσινοι (έστω στη σαξονία), το μέρος δηλαδή του πολιτικού φάσματος που αποκαλείται «αριστερά» προχώρησαν τόσο μακριά ώστε να υιοθετήσουν ανοικτά ολοκληρωτικές, φασιστικές πρακτικές όπως η ψυχιατρικοποίηση – των – διαφωνούντων και των «απείθαρχων».

Δεν συμβαίνουν μόνο στη γερμανία αυτά. Συμβαίνουν και στην ισπανία: στις τοπικές εκλογές στη βασκία απαγορεύτηκε σε όσους βρίσκονταν σε καραντίνα να ψηφίσουν (αν και υπήρχε τρόπος: μεταφερόμενες κάλπες στα σπίτια)· πρακτικά ακυρώθηκαν τα πολιτικά δικαιώματα όσων είχαν … δέκατα και σινάχι. Συμβαίνουν και αλλού, οπωσδήποτε στα μέρη μας, όπου η υποτιθέμενα «αριστερή» κριτική στο ρημαδογκουβέρνο κινείται μεταξύ του «μάσκες για όλο το λαό» και «οι απαγορεύσεις δεν εφαρμόζονται σωστά».

Η συμμετοχή (συχνά μαξιμαλιστική) της αριστεράς και της άκρας αριστέρας του κράτους και του κεφάλαιου σ’ αυτά τα πρώτα πανηγυρικά βήματα του νεοκρατισμού στη δύση, έχει μετατρέψει διάφορους ακροδεξιούς σε «κήρυκες της δημοκρατίας» και, σχεδόν «φύλακες της ελευθερίας»! Πολιτική ξεφτίλα για τους κάποτε “liberal αριστερούς”!!!

Δεν είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που σε περιόδους κρίσης / αναδιάρθρωσης όσοι απολάμβαναν πριν ένα ορισμένο status και μια κάποια «πολιτική ταυτότητα» στρογγυλοκαθισμένοι στο παρελθόν και στις (προβληματικές πάντα) «βεβαιότητές» τους πέφτουν – πέφτουν – πέφτουν… Η ασταμάτητη μηχανή θα προσυπέγραφε, σαν εύλογη αφετηρία απαντήσεων, την άποψη του παιδοψυχίατρου Γιώργου Νικολαΐδη στο site marginalia στις αρχές Ιούλη (με την επιφύλαξη του όρου «ακραίο κέντρο»):

…Για να προχωρήσω και στο πιο πολιτικό κομμάτι, ένα κομμάτι του ριζοσπαστισμού και της αριστεράς, επικυρώνει μια ιδεολογική ηγεμονία του ακραίου κέντρου. Κατά τη γνώμη μου αυτού του είδους ο υπερπροστατευτικός λόγος του lockdown, που είναι τελείως κίβδηλος και χωρίς προοπτική, και ο οποίος στην Ευρώπη, αλλά και στις ΗΠΑ, κυρίως αναπαράχθηκε από το ακραίο κέντρο και συμπαρέσυρε ένα κομμάτι της αριστεράς, και της ριζοσπαστικής δυστυχώς συμπεριλαμβανόμενης, είναι τελείως αδιέξοδος και φαίνεται.

Τώρα, γιατί κομμάτια που είχαν αριστερές περγαμηνές και παρακαταθήκη, παρασύρθηκαν και προσυπέγραψαν τελείως αυτή την ακροκεντρώα λογική του να κλειστούμε για πάντα, μπορώ να σκεφτώ διάφορες εξηγήσεις: η μία είναι φυσικά ότι ένα κομμάτι από το στελεχιακό δυναμικό αυτών των πολιτικών χώρων προέρχονται κυρίως από νέα μικροαστικά στρώματα των οποίων η δουλειά μπορεί πολύ πιο εύκολα να γίνει απ’ το σπίτι. Σε μεσαία και ανώτερα στρώματα μπορούν να γίνουν τέτοιου είδους μεταβολές. Η εργασία από το σπίτι όμως γίνεται ολοένα και λιγότερο εφικτή όσο περισσότερο πας προς τα κάτω στην οργάνωση της κοινωνικής ιεραρχίας. Για τα χαμηλότερα στρώματα λοιπόν είναι έτσι κι αλλιώς αδύνατη.

Το δεύτερο είναι ότι οι γενιές κάτω των 70, αυτές που δεν είναι πραγματικά ευάλωτες δεν έχουν καθόλου εμπειρία διαβίωσης με καθημερινές απειλές ζωής στον αναπτυγμένο κόσμο. Κι αυτό ίσως ερμηνεύει τη διαφορά στάσης και συμπεριφοράς με τους ηλικιωμένους, που πραγματικά κινδυνεύουν αλλά τους βλέπεις ότι μια ρουτίνα ζωής τη διατηρούν. Για πρώτη φορά αυτός ο κόσμος βρέθηκε αντιμέτωπος με κάτι που δεν είχε ποτέ συναπαντήσει στη ζωή του, δεν το είχε διαχειριστεί. Οι μεγαλύτεροι άνθρωποι, ας πούμε από την ηλικία των γονιών μου και πάνω, έζησαν και πόλεμο και Κατοχή και Εμφύλιο και τα μετεμφυλιακά χρόνια, όπου οι κίνδυνοι για τη ζωή ήταν μέσα στο πρόγραμμα. Κάτι τέτοιο ήταν πρωτόγνωρο ως εμπειρία για τις επόμενες γενιές, και προφανώς τις έκανε να πανικοβληθούν και να προσχωρήσουν σε κάθε είδους σαθρά ιδεολογήματα.

Και το τρίτο, βεβαίως, ειδικότερα για τους κόλπους της ριζοσπαστικής αριστεράς, υπήρχε την τελευταία τριακονταετία μια υποστολή της κριτικής στην επιστήμη, στον επιστημονισμό, την τεχνοκρατία. Αυτό συνδέεται με το γεγονός ότι τα τελευταία τριάντα χρόνια πολιτικά επικρατεί πλήρως ένα πολύ επιθετικό νεοφιλελεύθερο πρόταγμα από την πλευρά του αστισμού, με αποτέλεσμα οι δυνάμεις που αμύνονταν, περισσότερο να κάνουν αντινεοφιλελεύθερη πολιτική, παρά αντικαπιταλιστική. Έλειπε δηλαδή μια πολιτική πιο βαθιάς κριτικής στο σύστημα. Προϊόντος του χρόνου νομίζω ότι ένα κομμάτι του κόσμου έχει πάρει τους στόχους πάλης για την ουσία της πολιτικής, πράγμα που τον κάνει ευεπίφορο να τον αφομοιώσει ο Κουόμμο και ο Μακρόν. Αυτό νομίζω ότι επίσης έπαιξε έναν ρόλο σε αυτή τη συγκυρία, για το πόσο δημιουργήθηκε το ρεύμα των «μενοσπιτάκηδων» στον ριζοσπαστικό χώρο οι οποίοι σε κάποια στιγμή της πανδημίας είχαν περίπου κάνει «εχθρό του λαού» την νεολαία που διασκεδάζει στις πλατείες και τους γέρους που βολτάρουν στις παραλίες…

Η απώθηση του συγκεκριμένου!

Πέμπτη 6 Αυγούστου. Οι “τεταρτοαυγουστιανοί του ‘20” χρησιμοποιούν, και σίγουρα θα προσπαθήσουν να χρησιμοποιήσουν την εξουσία τους όσο πιο αποτελεσματικά μπορούν – για τα συμφέροντα που υπηρετούν. Τα οποία δεν είναι καθόλου η “υγεία του λαού”.

Ένα βασικότατο στοιχείο της υγείας, τόσο των ατόμων όσο και των πληθυσμών, είναι η διανοητική κατάστασή τους. Οποιοσδήποτε προσπαθεί να αποβλακώσει είτε μεμονωμένα άτομα είτε πληθυσμούς, το μόνο πράγμα που δεν τον ενδιαφέρει είναι η …”υγεία” όλων αυτών. Την δική του “υγεία” προστατεύει, δηλαδή την μακροημέρευση των συμφερόντων και της όποιας εξουσίας του.

Όπως συνέβαινε στην πρώτη φάση της τρομοεκστρατείας, στη φάση των πραξικοπημάτων και των θανατομέτρων, έτσι και σ’ αυτήν που τρέχει, η αποβλάκωση επιδιώκεται μέσω του βομβαρδισμού των αριθμών. Ξέρουμε ότι σύντροφοι και φίλοι της ασταμάτητης μηχανής θεωρούν εξεζητημένη έως μάταιη την ενασχόληση με αριθμούς. Ωστόσο η αποκάλυψη των καθεστωτικών ψεμμάτων ξεκινάει από εκεί όπου “ρίχνουν το βάρος τους”.

Στον πίνακα αυτόν τακτοποιήσαμε τα επίσημα νούμερα του ελληνικού καθεστώτος σχετικά με τα “κρούσματα” – αλλά και τα τεστ. Κι αυτό επειδή παγκόσμια έχουν πολλαπλασιαστεί τα τεστ που γίνονται τους τελευταίους μήνες. Αφήνουμε στην άκρη το ζήτημα της αξιοπιστίας τους, που είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον – μια άλλη φορά ίσως. Παίρνουμε τα ίδια δεδομένα με εκείνα που χρησιμοποιεί, με εντελώς αποσπασματικό και αποβλακωτικό τρόπο, το καθεστώς.

Έχουμε και λέμε λοιπόν. Απ’ τις 26/2 ως και τις 25/5 (όταν άρχισε η λήξη των αποκλεισμών) είχαν γίνει σε 89 ημέρες στην ελλάδα 155.037 τεστ. Και είχαν βρεθεί 2.881 «θετικοί / θετικές». Ήταν η περίοδος των απαγορεύσεων κυκλοφορίας, της καραντίνας, του συναισθηματικού και ψυχολογικού βιασμού. Σ’ αυτήν την περίοδο η «διαπιστωμένη κατάσταση της μόλυνσης» ήταν, κατά μέσο όρο, 0,01859 «θετικά» αποτελέσματα ανά τεστ.

Στη συνέχεια, απ’ τις 26 Μάη ως χτες (5 Αυγούστου), σε 73 ημέρες, έγιναν 454.546 τεστ. Δηλαδή: σχεδόν 300% περισσότερα τεστ έγιναν αυτές τις 73 ημέρες «μη καραντίνας» σε σχέση με όσα έγιναν σε 89 ημέρες «καραντίνας». Ωστόσο ΔΕΝ βρέθηκαν αναλογικά ούτε 3πλάσια, ούτε 2πλάσια, ούτε καν τα ίδια «κρούσματα». Κατά μέσο όρο, σ’ αυτήν την περίοδο μη καραντίνας, υπήρχαν 0,00457 «θετικά» αποτελέσματα ανά τεστ.

Η αναλογία «κρουσμάτων ανά τεστ» στην περίοδο της «καραντίνας» ήταν 4πλάσια απ’ ότι την περίοδο της «μη καραντίνας»!!! Εν μέρει η εξήγηση είναι ότι στην περίοδο της «καραντίνας» τεστ γίνονταν κυρίως σε ανθρώπους που είχαν κάποια συμπτώματα και πήγαιναν σε γιατρό ή/και νοσοκομείο. Τώρα γίνονται στον γενικό πληθυσμό. Απ’ την άλλη μεριά όμως είναι λογικό να βρίσκονται περισσότεροι «θετικοί» (ή/και «ψευδώς θετικοί») ασυμπτωματικοί αν πολλαπλασιάζονται τα τεστ. Από μόνο του το γεγονός ότι καταγράφονται περισσότεροι / ες positive χωρίς συμπτώματα αντί για όπλο στα χέρια των υγιεινιστικo-τρομοκρατών θα έπρεπε να είναι ευχάριστο. Όπως θα έλεγε και ο Γ. Νικολαΐδης:

… Νομίζω ότι θα έπρεπε κυρίως να δοθούν [οδηγίες] για ανθρώπους που έχουν λόγους να φυλάγονται. Γιατί για τους υπόλοιπους, όντως, η αποστασιοποίηση δεν ξέρω τι σκοπιμότητα εξυπηρετεί. Στον βαθμό που δεν υπάρχει ορατό ούτε εμβόλιο, ούτε φάρμακο, στην πραγματικότητα όλες οι κοινωνίες, είτε το ομολογούν είτε όχι, πάνε προς την αναζήτηση μιας ή άλλης μορφής ανοσίας αγέλης. Το να εκτίθενται λοιπόν οι άνθρωποι που θα νοσήσουν αλλά δεν κινδυνεύουν να πεθάνουν, είναι θετικό πράγμα. Δηλαδή, πρέπει να κολλήσουν αυτοί που δεν φοβάσαι να πεθάνουν. Για να το περάσουν ώστε να έχουν αντισώματα ή άλλες μορφές κυτταρικής ανοσοποίησης, για να χτίζεις έτσι στην κοινωνία το τοίχος προστασίας για να σταματήσει η επιδημία. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος….

Αν η περίοδος της καραντίνας συγκριθεί με την περίοδο μετά τα τέλη Μάη είναι αδύνατο να υποστηρίξει κάποιος ότι αποσώβησε κάτι. Απ’ την άλλη θα ήταν δίκαιο να ειπωθεί πως ο ιός θα έκανε έτσι κι αλλιώς τον κύκλο του, ότι την περασμένη άνοιξη ήταν στην πρώτη του δυναμική επέκταση, ότι δεν υπήρχε καμμία σοβαρή φροντίδα επικεντρωμένη στην προστασία των ηλικιωμένων με επιβαρυμένη υγεία· και ότι απ’ τον Μάη και μετά – όπως ήταν αναμενόμενο – «φθίνει», κυρίως σαν πρόξενος ευκαιριακά ήπιων συμπτωμάτων· και ελάχιστων θανάτων. Απ’ αυτήν την άποψη εκείνο που χρειαζόταν την άνοιξη δεν ήταν να επιβραδυνθεί η διασπορά ενός ακίνδυνου κατά 90% – 95% ιού (η θρυλική «ισοπέδωση της καμπύλης»…), αλλά να προστατευτούν αποτελεσματικά οι ευάλωτοι… (Πρακτικά έγινε το ανάποδο: μέσα στις καραντίνες, με τους φίλους του κράτους να πανηγυρίζουν, στα γηροκομεία οι ηλικιωμένοι πέθαιναν, όχι υποχρεωτικά από τον covid-19 αλλά και από ασιτία, και επειδή δεν έπαιρναν τα φάρμακά τους, κλπ…) Και, εννοείται, θα έπρεπε να θεωρείται απόλυτα ανήθικη η δημιουργική λογιστική του θανάτου. Όμως όλα τα παράλογα και τα ανήθικα επιστρατεύτηκαν για συγκεκριμένους σκοπούς.

Εκεί είναι το θέμα. Αν ο covid-19 σε πείσμα των μεθοδεύσεων του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος έχει κάνει τον κύκλο του κι αν τείνει στο να μετατραπεί στο προβλεπόμενο, σ’ έναν δηλαδή απ’ τους πολλούς ιούς με τους οποίους συμβιώνουμε, πώς θα πουληθεί ή/και θα επιβληθεί το εμβόλιο; Πώς θα γίνει η μεγάλη μπίζνα, και πώς θα επιβληθεί η αλγοριθμική φυλακή αν γίνει δεκτό ότι η «γενική ανοσία πληθυσμού» έχει αρχίσει ήδη να σχηματίζεται σε πάμπολλες (δυτικές) κοινωνίες και σίγουρα στα μέρη μας όπως δείχνει ο πίνακας επάνω;

Ε;

Όλα τα σφάζουν, όλα τα μαχαιρώνουν!!!

Τετάρτη 5 Αυγούστου. Δύο καταστάσεις μπορεί να υπάρχουν, είτε η μία είτε η άλλη. Διαζευκτικά. Είτε υπάρχει πραγματικότητα, κοινή για όλους, που είναι εμπειρικά και διανοητικά προσιτή. Είτε δεν υπάρχει πραγματικότητα, όλα είναι σχετικά· άρα δεν υπάρχει ούτε αλήθεια ούτε ψέμα. Αν υπάρχει πραγματικότητα τότε υπάρχουν και ψεύτες: είναι αυτοί που την διαστρέφουν. Αν δεν υπάρχει πραγματικότητα τότε δεν υπάρχουν ούτε ψεύτες: ο καθένας υποστηρίζει ό,τι κατέβει στην γκλάβα του…

Επειδή ανήκουμε στην πρώτη κατηγορία, υποστηρίζουμε δηλαδή πως και πραγματικότητα υπάρχει και ψεύτες, ιδού μια ερώτηση που κανένας ψεύτης δεν θέλει καν να αναγνωρίσει ότι … αφορά τον ίδιο και την πραγματικότητα. Την έχουμε ξανακάνει, αλλά όσο περνάει ο καιρός (και όσο αφηνιάζουν οι εκπρόσωποι του συμπλέγματος) γίνεται ακόμα πιο επίκαιρη.

Στις 25 Μάη, όταν άνοιξαν τα «καταστήματα υγιειονομικού ενδιαφέροντος» και, σταδιακά, καταργήθηκαν οι περισσότερες απ’ τις απαγορεύσεις του πραξικοπήματος, είχαν καταχωρηθεί στην ελλάδα σαν «νεκροί λόγω covid-19» (η γνωστή «κοινή δεξαμενή»…) 172 άνδρες και γυναίκες. Καθώς ο αρχι-ιερέας της σωτηρίας μας αποχωρούσε απ’ τις οθόνες θεώρησε σωστό (ευγενικό εκ μέρους του!) να μας ενημερώσει ότι μας γλύτωσε από 150 νεκρούς την ημέρα τους προηγούμενους μήνες, χάρη στα πραξικοπήματα, στις γενικευμένες απαγορεύσεις, στο όργιο ψυχοσυναισθηματικής καταστολής… Άξιζε τον κόπο, αφού επιζήσαμε…

Απ’ τις 25 Μάη και τους 172 νεκρούς ως τις 4 Αυγούστου και τους 209 νεκρούς, χωρίς απαγορεύσεις, πραξικοπήματα αλλά ΜΕ τον covid-19 (που φυσικά είναι υπαρκτός!) η διαφορά είναι: 72 ημέρες και νύχτες· και 37 νεκροί.

Αν οι ιερείς και οι λοιποί ντόπιοι τρόφιμοι των φαρμακοβιομηχανιών και του κράτους έλεγαν την αλήθεια στις 25 Μάη του 2020, τότε ΜΕ τον ιό και ΧΩΡΙΣ απαγορεύσεις, πραξικοπήματα (και χωρίς μάσκες ουσιαστικά…) από τότε και ως χτες θα έπρεπε να υπάρχουν 72 Χ 150 = 10.800 νεκροί… Θέλετε να πούμε ότι οι σωτήρες μας τα φούσκωσαν λίγο, και ότι χωρίς τις σωτήριες μεθόδους τους τον Μάρτη, τον Απρίλη και τον Μάη θα πέθαιναν 100 την ημέρα; Μήπως 50;

Τότε θα έπρεπε απ’ τις 25 Μάη και μετά να έχουν πεθάνει 7.200 άτομα· ή, στην καλύτερη, 3.600… Πόσοι έχουν πεθάνει; 37. Δηλαδή – κατά μέσο όρο – ένας (1) κάθε δύο (2) ημέρες. Με δεδομένο ότι ο τσαχπίνης covid 19 είναι υπαρκτότατος και κυκλοφορεί, η διαφορά είναι κτηνώδης. Υπάρχει κάποια ειδική εξήγηση, του είδους «απ’ τις 25 Μάη ως τις 4 Αυγούστου ο covid-19 είναι σε άδεια και cool ενώ τον Μάρτη, τον Απρίλη και Μάη τα είχε πάρει στο κρανίο» – τολμάει κάποιος να δώσει έστω μια τέτοια εξήγηση;

Αν όχι δύο τινά συμβαίνουν. Είτε η πραγματική, υπαρκτή φονικότητα του covid-19 είναι αυτή (ή περίπου αυτή) που έχει συμβεί απ’ τις 25 Μάη και μετά (χωρίς ιδιαίτερα μέτρα προφύλαξης, χωρίς μυστηριώδη εμβόλια και, σίγουρα, με πάμπολλες κοινωνικές συναναστροφές) οπότε οποιοσδήποτε υποστηρίζει, υποστήριξε, υπονοεί ή υπονόησε ότι ο «κορώνας» θα σκότωνε 150 ή 100 ή 50 την ημέρα είναι κοινός ΨΕΥΤΗΣ! Και διαδίδει / επιβάλλει – επειδή έχει εξουσία – ψευδείς ειδήσεις!

Είτε υπάρχει μεν covid-19 αλλά ΔΕΝ υπάρχει πραγματικότητα! Οπότε ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι γουστάρει! Μπορεί να λέει ότι ο covid-19 σκοτώνει χιλιάδες αλλά μας το κρύβουν· ή ότι δεν υπάρχει καν και καν· ή μπορεί να λέει ότι οι έλληνες κατάγονται απ’ τους el και γι’ αυτό αντέχουν· ή ότι ο θεούλης έχει ενεργοποιήσει την «αυτόματη ανάσταση» οπότε όσοι έλληνες πεθαίνουν απ’ τον covid-19 ανασταίνονται αμέσως· ή ό,τι άλλο κατεβάσει η γκλάβα του. Ελλείψει πραγματικότητας ωστόσο κανείς δεν μπορεί να κατηγορηθεί σαν ψεύτης, «συνωμοσιολόγος» ή οτιδήποτε άλλο!

Ας το επαναλάβουμε λοιπόν ανοικτά, ενώπιον των αστυνομικών και δικαστικών αρχών και οποιοσδήποτε άλλης εξουσίας: Υπάρχει στα μέρη μας απτή, αντιληπτή πραγματικότητα ναι ή όχι; Αν υπάρχει, τότε εδώ και 2,5 μήνες η μέση φονικότητα του covid-19 είναι 1 νεκρός ανά 2 ημέρες· ελάχιστη δηλαδή… Και οποιοσδήποτε υπονοεί ή υποστηρίζει οτιδήποτε διαφορετικό είναι ψεύτης, διαδίδει ψευδείς ειδήσεις, και είναι υπόλογος γι’ αυτό. Αν δεν υπάρχει (πραγματικότητα), τότε όλοι έχουμε παραισθήσεις, συμπεριλαμβανομένων των φίλων της καραντίνας και των φαρμακοβιομηχανιών – αλλά χωρίς πραγματικότητα δεν μπορεί να υπάρχει ούτε αλήθεια ούτε ψέμα… Καμμία ηθική, λογική ή νομική παράβαση λοιπόν.

Ναι ή όχι; Μια μονολεκτική, χωρίς φιοριτούρες απάντηση please…

(φωτογραφία: Άτυχος, πολύ άτυχος ο υπουργός αστυνομίας. Μέσα στη φούρια του να συμβάλει κι αυτός στη «σωτηρία» δεν πρόσεξε τις ημερομηνίες και τον συμβολισμό τους. Βγήκε χτες να παρακινήσει τον εισαγγελικό βραχίονα του κράτους να μαζέψει τις «θεωρίες συνωμοσίας» – θα ήταν ενδιαφέρον να υπάρξει ένας επίσημος ελληνικός ορισμός του τι είναι και τι δεν είναι «θεωρία συνωμοσίας»!… Γιατί δεν φαίνεται να υπάρχει άλλος τέτοιος, κρατικός… Αλλά πολλά κράτη τον χρειάζονται.

Στις 4 Αυγούστου το έκανε το βήμα… Χτες. Do you remember κύριε αρχιπολιτσία; 4 Αυγούστου; 1936; Ε;;; Θυμήθηκες; Τέλεια!!! “Έγραψες”!!! Η Ιστορία θα σε ειρωνεύται για πάντα!! Ακόμα κι όταν εμείς δεν θα υπάρχουμε η Ιστορία θα στο έχει σημειώσει: στην επέτειο της δικτατορίας του Μεταξά, στη γιορτή των ντόπιων φασιστών, ο αρχιπολιτσμάνος του 2020 αποφάσισε ότι “Αρκετά με την ελευθερία! Ασυδοσία έγινε!!! Υποσκάπτονται τα θεμέλια του έθνους!!!”. Στο διαδίκτυο – και όχι μόνο!!!

Πιο καλά δεν θα μπορούσες κύριε…)

Η στρατηγική της έντασης: προβοκάτσιες και λογοκρισία

Τετάρτη 5 Αυγούστου. …Παρά τις προετοιμασίες σχεδόν 20 χρόνων, το «τράβηγμα απ’ τα μαλλιά της ευκαιρίας» του covid – 19 στον δυτικό κόσμο, στις αρχές της άνοιξης του 2020, είχε σοβαρά κενά. Το πρώτο σοβαρό κενό ήταν (και παραμένει) οι μηχανισμοί απόλυτης λογοκρισίας. Στο κατά λίγους μήνες έγκαιρο Event 201 (που είμαστε σίγουροι ότι δεν μελετήσατε…) το θέμα της «ιατρικής αλήθειας» ήταν ένα απ’ τα 4 στρατηγικής σημασίας. Όμως ανάμεσα στα δεδομένα του Οκτώβρη του 2019 και του Μάρτη του 2019 το μόνο δοκιμασμένο χειροπιαστό εργαλείο λογοκρισίας ήταν η καταστολή των «fake news» απ’ τα αντι-social media, με την κατηγορία ότι ήταν ρωσικής ή κινεζικής προέλευσης… Πολύ λίγο για να δουλέψει στις συνθήκες της απότομης και αφηνιασμένης τρομοεκστρατείας…

Αυτά γράφαμε μεταξύ άλλων πριν 2 μέρες (η διαγώνιος του θεάματος 2). Οι προβοκάτσιες σαν επίσημη κρατική τακτική και, σα συνέχεια, η νομιμοποίηση της λογοκρισίας έχουν μπει πια στην ημερήσια διάταξη· και μάλιστα (όπως θα δείξουμε στη συνέχεια) με τον πιο βρώμικο και τρομοκρατικό τρόπο.

Αλλά πρέπει να γυρίσουμε λίγο πιο πίσω για να διαπιστώσουμε το γιατί (και το γιατί τώρα) η τρομοεκστρατεία με σημαία τον covid-19 αναδεικνύει την λογοκρισία σαν οργανική ανάγκη του συστήματος. Θα φανεί έτσι (ελπίζουμε) ότι η απαγόρευση της τεκμηριωμένης κριτικής στην τρομοεκστρατεία είναι μεν το τωρινό, συγκυριακό ζήτημα που ενδιαφέρει άμεσα το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα (τις big pharma, τις big tech, τις big insurance, καθώς και τους στρατοαστυνομικούς μηχανισμούς των κρατών)· από ιστορική άποψη όμως είναι ΜΟΝΟ ένα στοιχείο της εκκίνησης μιας καινούργιας περιόδου, που έχουμε ονομάσει νεο-κρατισμό. Σαν διάδοχη κατάσταση του νεο-φιλελευθερισμού.

Η έννοια των «ψευδών ειδήσεων» και της «διασποράς ψευδών ειδήσεων» είναι παλιά. Όπως και η σχετική νομοθεσία. Ωστόσο το τι είναι «ψευδής είδηση» και το τι είναι τεκμηριωμένη κριτική (ή ακόμα πιο συγκεκριμένα πολιτική κριτική) δεν ήταν ούτε θα μπορούσε να είναι ακλόνητα οριοθετημένο. Για παράδειγμα η φράση ο καπιταλισμός σκοτώνει μπορεί να θεωρηθεί είτε «ψευδής είδηση» είτε τεκμηριωμένη πολιτική κριτική, ανάλογα απ’ την θέση που βρίσκεται ο καθένας (και τα συμφέροντα που υπηρετεί ή όχι…). Είναι γι’ αυτό το λόγο που όλα τα δικτατορικά, ολοκληρωτικά καθεστώτα στην ιστορία του καπιταλισμού (ο 20ος αιώνας είχε πολλά από δαύτα) απαγόρευαν πάντα την πολιτική κριτική ΧΩΡΙΣ να την αναγνωρίζουν σαν τέτοια! Ονομάζοντάς την, χαρακτηρίζοντάς την, σαν «κάτι άλλο»: σαν κοινά ψέμματα, σαν παραπληροφόρηση – του – εχθρού, σαν φαντασιώσεις, ακόμα και σαν διανοητική διαταραχή…

Το σημείο αυτό είναι κρίσιμο, και αφορά άμεσα τη «νέα» λογοκρισία, αυτήν που απλώνεται καλπάζοντας εδώ και μήνες. Αν μια οποιαδήποτε γνώμη αναγνωριστεί σαν επαρκής καθ’ αυτή στους συλλογισμούς και στα επιχειρήματά της, τότε νομιμοποιείται στο «πεδίο του διαλόγου» που, σύμφωνα με τα τυπικά συντάγματα των αστικών δημοκρατιών, είναι βασικό χαρακτηριστικό τους. Για να εξορίσει τις ενοχλητικές (εναντίον του) απόψεις ένα καθεστώς που θέλει να κρύψει το ότι είναι ολοκληρωτικό (ή παριστάνει ότι «δεν κυνηγάει την ελευθερία έκφρασης των απόψεων» – εκτός αν την κυνηγάει…) πρέπει να αφαιρέσει απ’ τις αντίπαλες απόψεις την λογική τους βάση· πρέπει να προβοκάρει διαστρέφοντάς τα τα επιχειρήματά τους· πρέπει να προβοκάρει διαστρέφοντας τες τις προθέσεις όσων τις έχουν και τις εκφράζουν. Με δυο λόγια πρέπει να τις απο-πολιτικοποιήσει, ώστε στη συνέχεια να τις «εγκληματοποιήσει», να τις «ψυχολογικοποιήσει» ή/και να τις γελοιοποιήσει. Με δυο λόγια: πρέπει να ασκήσει αδιάλλακτη, ωμή ιδεολογική και φυσική βία.

Τα λεγόμενα «fake news» (μια διατύπωση που έγινε διεθνής· φαίνεται πως αν στα ελληνικά λέγονταν «ψευδείς ειδήσεις» θα έπρεπε να ελεγχθούν αν είναι όντως τέτοιες) έγιναν μόδα τα πολύ τελευταία χρόνια, ειδικά σε σχέση με την καθεστωτική πολιτική ζωή στις ηπα και στην αγγλία. Κανείς απ’ όσους έδειχναν τα «fake news» δεν χαρακτήρισε έτσι τις εμπορικές διαφημίσεις ή τις ανεκπλήρωτες προεκλογικές υποσχέσεις διάφορων πολιτικών βιτρινών. Τα «fake news» (που διαδίδονταν μέσω των αντι-social media) αφορούσαν αυτό που ονομάστηκε «εμπλοκή» σε εκλογές ή δημοψηφίσματα· και σαν προέλευσή τους υποδεικνυόταν συνήθως η Μόσχα· αργότερα και το Πεκίνο.

Μ’ άλλα λόγια οι «ψευδείς ειδήσεις» που θα έπρεπε να κατασταλούν (επειδή «δηλητηριάζουν την δημοκρατία»…), είτε ήταν όντως τέτοιες είτε όχι, φύτρωσαν στις ρωγμές που δημιουργεί η όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού. Έγινε αρκετό να υποστηρίξει μια εξουσία εδώ ή εκεί πως «η αντίπαλη εξουσία είναι που μιλάει» για να γίνει το οτιδήποτε ψέμα, του οποίου η κυκλοφορία πρέπει να απαγορευτεί.

Τυπική πολεμική κατάσταση! (Με την αλήθεια που είναι το πρώτο θύμα, κλπ…)

Ιατρική αλήθεια (;)

Τετάρτη 5 Αυγούστου. Όποιος / όποια έκανε τον κόπο να ασχοληθεί προσεκτικά με την άσκηση / προσομοίωση Event 201 θα πρόσεξε οπωσδήποτε ότι το μονοπώλιο της «αλήθειας» (εν προκειμένω της «ιατρικής αλήθειας») ήταν ένα απ’ τα 4 βασικά που απασχόλησαν τους εκπροσώπους πρωτοκλασσάτων βιομηχανιών / εταιρειών / οργανισμών που συμμετείχαν εκεί. Μπορεί να το ονόμασαν «ροή πληροφοριών» και «παραπληροφόρηση» – ήταν όμως σαφές τι εννοούσαν. Όπως σαφής ήταν ο «προβληματισμός» τους αν – στη διάρκεια μιας πανδημίας… – θα έπρεπε να απαγορευτεί οποιαδήποτε απείθαρχο μέσο πληροφόρησης ή αν θα έπρεπε να «πνιγεί» οποιαδήποτε διαφορετική γνώμη (άσχετα από περιεχόμενο και πρόθεση) μέσα σε έναν εντατικό μηντιακό βομβαρδισμό εκ μέρους της σωστής, της επίσημης «αλήθειας».

Γιατί όμως τέτοιες καπιταλιστικές βιτρίνες, που μαζεύτηκαν για να κάνουν «άσκηση» με θέμα «εξαιρετικά φονική αρρώστια και πως θα σώσουμε την ανθρωπότητα» έβαλαν στο μενού τους το θέμα «πληροφόρηση»; Κάποιος με ιστορική άγνοια θα έλεγε ότι κάτι τέτοιο ήταν απλά φυσιολογικό…

Αλλά όχι. Μετά από δύο αποτυχημένες τρομοεκστρατείες (με την «γρίπη των πτηνών» / Η1Ν1 και ύστερα με την «γρίπη των χοίρων» / Η5Ν1) οι μηχανισμοί μαζικής παραγωγής ψεμμάτων και υγιεινιστικού τρόμου απ’ την μεριά των φαρμακοβιομηχανιών και των κρατών είχαν αποκαλυφθεί. Ήταν πια γνωστοί και οι «πρωταγωνιστές», και οι σκοποί τους, και τα μέσα τους. Επιπλέον είχαν ήδη αναδειχθεί – κυρίως μέσα στο σώμα των γιατρών – αρκετοί έντιμοι αμφισβητίες των «υγιεινιστικών τρομο-αληθειών» του συστήματος. Μπορεί κάποιος να κοροϊδεύει πολλούς για αρκετό καιρό· όμως δεν μπορεί να κοροϊδεύει τους πάντες για πάντα…

Το γεγονός ότι οι φαρμακευτικές και οι λακέδες τους κατασκευάζουν ψεύτικες υγιεινιστικές απειλές (διογκώνοντας αλύπητα πραγματικές μεν αλλά πολύ μικρότερης σημασίας αφορμές) για να εμφανιστούν, ύστερα, σαν «σωτήρες της ανθρωπότητας» πουλώντας φάρμακα (συνήθως αμφίβολης ποιότητας και κατά πάσα πιθανότητα άχρηστα) για να αυξήσουν τα κέρδη τους έχει εδώ και μια δεκαετία παγκόσμιο όνομα: tamiflu. Η βαριά σκιά της υπόθεσης tamiflu στη διάρκεια της «γρίπης των χοίρων» έπεφτε πάντα, και τον Οκτώβρη του 2019 (όταν έγινε το Event 201), πάνω σε οποιαδήποτε μελλοντική επανάληψη του κόλπου….

Για να εξελιχθεί (η επόμενη «φονική πανδημία»…) σύμφωνα με τα συμφέροντα των αφεντικών θα έπρεπε να εμποδιστεί οποιαδήποτε πολιτική ή/και ιατρική κριτική! Αυτό ήταν που κουβεντιαζόταν (και) εκείνη τη μέρα, 18/10/2019, στη Ν. Υόρκη: ο κόσμος έχει χάσει πια σε μεγάλο βαθμό την εμπιστοσύνη του τόσο στους «ειδικούς» όσο και στις πολιτικές βιτρίνες / κρατικούς αξιωματούχους, ειδικά σε θέματα «πανδημιών»· οι εύλογες αντιρρήσεις ή/και επιφυλάξεις θα πρέπει λοιπόν να κατασταλούν, χαρακτηριζόμενες «επικίνδυνη για την υγεία παραπληροφόρηση»· πώς θα γίνει αυτό;

Δύο τακτικές παρουσιάστηκαν ουσιαστικά στο Event 201. Η μία, «πιο δημοκρατική», ήταν το πληροφοριακό carpet bombing: να εξαπολυθούν ιδεολογικά / δημαγωγικά τόσο ισχυρές «βόμβες» τρόμου, πανικού, κλπ, ώστε οι όποιοι «αιρετικοί» να περιθωριοποιηθούν αναγκαστικά. Η δεύτερη ήταν τυπικά, κλασσικά ολοκληρωτική: να απαγορεύτουν / ποινικοποιηθούν οποιεσδήποτε αντιρρήσεις σαν … εχθρικές προς το λαό (!!). Η μεταμοντέρνα εμπειρία του παραπληροφόρησης που προκαλείται μέσω κατάλληλης «υπερπληροφόρησης» υποδείκνυε την πρώτη εκδοχή. Το πιο παραδοσιακό, πραξικοπηματικό know how υποδείκνυε την δεύτερη…

Υπήρχε ωστόσο ένα λανθάνον (στις ρητορικές) αλλά στρατηγικό σημείο που ενοποιούσε αυτές τις δύο τακτικές. Είτε με carpet bombing είτε με απαγορεύσεις / καθαρή λογοκρισία οι αμφισβητήσεις και οι αντίθετες απόψεις ΔΕΝ θα έπρεπε να απαντιούνται! ΔΕΝ θα έπρεπε να αναγνωρίζονται σα νόμιμες, ΔΕΝ θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται με λογικά επιχειρήματα και διαλογικές διαδικασίες! Η μόνη και ενιαία «ιατρική φωνή» που θα επένδυε τον τρόμο της πανδημίας ΔΕΝ θα έπρεπε να είναι διαλλακτική· ΔΕΝ θα έπρεπε να έχει σκοπό να πείσει! Αντίθετα θα έπρεπε απλά να επιβληθεί με κάθε μέσο!

Νεοκρατισμός

Τετάρτη 5 Αυγούστου. Καθώς άρχισε να ξεδιπλώνεται η τρομοεκστρατεία στον δυτικό κόσμο (και καθώς διατυπώθηκε ωμά το ερώτημα αν “οι δυτικές δημοκρατίες μπορούν να γίνουν κίνα”…) η ασταμάτητη μηχανή, σαν αυτόνομη εργάτρια, παρακολουθούσε και αυτήν την διάστασή της. Την “πληροφοριακή”. Της έγινε γρήγορα σαφές ότι είχε επιλεγεί (ή ήταν τεχνικά και πολιτικά ευκολότερη) η τακτική του carpet bombing.

Η Σοκ και Δέος τακτική (με τα φέρετρα, τα θανατόμετρα, και τα υπόλοιπα…) φάνηκε να δουλεύει… Παρότι οι αιρετικοί ειδικοί εμφανίστηκαν εξ αρχής (καταλάβαιναν καλύτερα απ’ τον καθένα το τι συνέβαινε στην πραγματικότητα) «πνίγηκαν», «περιθωριοποιήθηκαν» σε πρώτη φάση…

Όμως το επιδιωκόμενο των πραξικοπημάτων ήταν τεράστιο: ο ακαριαίος επανακαθορισμός / αναδιάρθρωση του συνόλου της καθημερινής ζωής των (πρωτοκοσμικών) κοινωνιών έχει άπειρες πλευρές! Η γενικευμένη ηλεκτρονική / μηχανική μεσολάβηση της ζωής και των σχέσεων πατούσε μεν σε ήδη υπαρκτές μεσολαβήσεις· αλλά θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να επιβληθεί ακαριαία παντού. Το timing, ο ρυθμός της (καταναλωτικής) επιθυμίας είναι εντελώς διαφορετικά απ’ το timing, τον ρυθμό της επιβεβλημένης / τιμωρητικής καθολικής απαγόρευσης!

Το αποτέλεσμα είναι γνωστό και ορατό δια γυμνού οφθαλμού. Μετά το πρώτο σοκ, όλο και μεγαλύτερα τμήματα των πρωτοκοσμικών πληθυσμών άρχισαν να αντιδρούν. Κατ’ αρχήν επειδή η κατ’ οίκον φυλάκιση είναι τυραννική, αφόρητη, χωρίς δεύτερη κουβέντα! Ύστερα άρχισαν να αντιδρούν εν μέρει εξαιτίας του γεγονότος ότι η θρυλική φονικότητα του covid-19 ήταν η μια γιγάντια Ψευδής Είδηση! Και εν μέρει επειδή στα μη απόλυτα ελεγχόμενα (νέα) μήντια, στον κυβερνοχώρο δηλαδή, άρχισαν να κυκλοφορούν μέσα στον βούρκο οι τεκμηριωμένες αντιρρήσεις. Έγινε κι εκεί συστηματική προσπάθεια «πνιγμού», μέσω των στρατών των troll που διέδιδαν τις πιο απίστευτες βλακείες, δήθεν ως «αποκαλύψεις της αλήθειας». Πέτυχε, αλλά μόνο ως ένα σημείο… Χάρισε πάντως στους μηχανισμούς και στους λακέδες τους ένα τσουβάλι, μια «κοινή δεξαμενή», για να πετάνε εκεί όσα (και όσους…) τους αμφισβητούν στα σοβαρά και από συγκεκριμένες αντικαπιταλιστικές / αντικρατικές θέσεις: «συνωμοσιολογίες»…. Επιστρατεύτηκε κάθε τι (το ρεπερότριο είναι πάντως φτωχό) για να αποπολιτικοποιηθεί και να θεωρηθεί … “βλάβη!” κάθε αντικαπιταλιστική / αντικρατική κριτική στην τρομοεκστρατεία… Error!!!

Τρεις ή τέσσερεις μήνες «καθολικού πληροφοριακού βομβαρδισμού» των δυτικών κοινωνιών απέτυχαν να έχουν ένα καθολικά πειθαρχικό αποτέλεσμα! Πολλοί όντως φοβήθηκαν. Ίσως φοβήθηκαν για πάντα, και ίσως είναι διατεθειμένοι να υποστούν οτιδήποτε, αρκεί να είναι η «εγκεκριμένη θεραπεία». Ίσως… Φαίνεται όμως ότι άλλοι, όχι λίγοι, απλά συμβιβάστηκαν κατ’ αρχήν, και στη συνέχεια – όταν οι απαγορεύσεις άρχισαν να χαλαρώνουν, κάτι που ήταν υποχρεωτικό – προσπάθησαν να ξαναβρούν την (προηγούμενη) ζωή τους. Ένα «άγουρο» και ανοργάνωτο σαμποτάζ ενάντια στην προώθηση της 4ης βιομηχανικής επανάστασης! Αν χρειάζεται απόδειξη, φτάνει αυτή: τα (με ταξικό βάρος!) πρόστιμα!!! Αν ένας πληθυσμός έχει όντως τρομοκρατηθεί τόσο ώστε να προσαρμόσει τις συμπεριφορές του στις κρατικές / επιχειρηματικές οδηγίες, δεν χρειάζονται πρόστιμα! Αν, απ’ την άλλη, πέφτουν βροχή, αποδεικνύεται ότι το βασικό κόλπο απέτυχε· και το μόνο που απομένει στο κράτος / κεφάλαιο είναι να ψειρίζει τα πορτοφόλια των υποτελών… (Μπορεί να προχωρήσει και πέρα απ’ τα πρόστιμα: φυλακίσεις…)

Τι σήμαινε / σημαίνει αυτό; Είτε ότι τα κράτη και τα αφεντικά πρέπει να υποχωρήσουν, παραδεχόμενα ότι έχασαν το momentum. Είτε ότι πρέπει να προχωρήσουν βίαια, βγάζοντας το άλλο όπλο τους: τις απαγορεύσεις γνώμης, την λογοκρισία, την τιμωρία σαν «εχθρών του λαού» όσων κάνουν τεκμηριωμένη κριτική τόσο στην τρομοεκστρατεία όσο και στους πραγματικούς της στόχους.

Αυτό έχει ήδη ξεκινήσει… Όχι μόνο στα μέρη μας. Βγαίνει απ’ τα πιο παραδοσιακά εγχειρίδια της κρατικής καταστολής! Κι όπως θα δείξουμε αύριο δεν είναι καθόλου μα καθόλου αστείο…

(συνεχίζεται… )

Η διαγώνιος του θεάματος 5

Τρίτη 4 Αυγούστου. Πριν περίπου 10 ημέρες (στις 23 Ιούλη 2020) το «κέντρο για μια ιατρική βασισμένη σε αποδείξεις» του πανεπιστημίου της Οξφόρδης παρουσίασε μια σύντομη έκθεση με τίτλο Κρύβοντας την έλλειψη αποδείξεων πίσω απ’ την πολιτική (Masking lack of evidence with politics). Το θέμα αυτής της έκθεσης ήταν το κατά πόσον η χρήση (χειρουργικής) μάσκας εμποδίζει την διάδοση ιών. Να ένα απόσπασμα απ’ αυτήν την τόσο πρόσφατη έκθεση:

Οι εντεινόμενα πολωμένες και πολιτικοποιημένες απόψεις για το αν πρέπει να χρησιμοποιούνται μάσκες σε δημόσιους χώρους κατά την διάρκεια της τωρινής κρίσης του covid-19 κρύβουν μια πικρή αλήθεια για την κατάσταση των συμβατικών ερευνών και για την αξία που δίνουμε στις κλινικές αποδείξεις ώστε να διαμορφώνουμε με βάση αυτές τις αποφάσεις μας.

Το 2010, στο τέλος της πιο πρόσφατης πανδημίας γρίπης, υπήρχαν έξι τυχαιοποιημένες (randomised) κλινικές δοκιμές, με συμμετοχή 4.417 ατόμων, με ζητούμενο τα οφέλη από διαφορετικούς τύπους μασκών. Οι δύο απ’ αυτές είχαν γίνει σε εργαζόμενους στο σύστημα ιατρικής φροντίδας και οι τέσσερεις σε οικιακές ή φοιτητικές συγκεντρώσεις. Οι δοκιμές μασκών προσώπου για ιούς τύπου γρίπης έδειξαν χαμηλή απόδοση και σπάνιες βλάβες· και επιβεβαίωσαν την ανάγκη για περισσότερες μελλοντικές δοκιμές.

Παρά την ξεκάθαρη ανάγκη για μεγάλες, πραγματικές δοκιμές, μια δεκαετία μετά μόνο έξι τέτοιες έρευνες έχουν δημοσιεύσει τα αποτελέσματά τους. Πέντε σε εργαζόμενους στην υγεία, και μία σε προσκυνητές. Αυτή η πιο πρόσφατη σοδειά δοκιμών προσέθεσε άλλους 9.112 συμμετέχοντες, ανεβάζοντας τον συνολικό αριθμό των τυχαιοποιημένων δειγμάτων σε 13.259. Αυτό που έδειξαν είναι ότι οι μάσκες μόνες τους δεν έχουν αξιοσημείωτες συνέπειες στο να διακόψουν την διάδοση γρίπης ή ιών τύπου γρίπης ούτε στο γενικό πληθυσμό ούτε στο ιατρικό προσωπικό.

… Πολλά κράτη έχουν κάνει υποχρεωτική την μάσκα στους δημόσιους χώρους, σε διάφορες παραλλαγές. Άλλα – όπως η δανία ή η νορβηγία – γενικά όχι. Το Ινστιτούτο Δημόσιας Υγείας της νορβηγίας ανέφερε πως εάν οι μάσκες όντως έχουν κάποιο αποτέλεσμα, τότε οποιαδήποτε διαφορά στον ρυθμό διασποράς θα είναι μικρή όταν ο ρυθμός μόλυνσης είναι μικρός: υποθέτοντας ότι το ποσοστό των ασυμπτωματικών στον γενικό πληθυσμό είναι 20% και ότι φορώντας μάσκες το ποσοστό κινδύνου μόλυνσης μειώνεται κατά 40%, τότε θα έπρεπε 200.000 άτομα να φορούν μάσκα για να προληφθεί μια καινούργια μόλυνση ανά εβδομάδα…

Συντριπτικό το κτύπημα· σε τι όμως; Οι «μετα-έρευνες» που συγκεντρώνουν και αξιολογούν τα στοιχεία από πραγματοποιημένες έρευνες τα τελευταία χρόνια σε ότι αφορά την αποτελεσματικότητα της μάσκας έχουν πυκνώσει. Και δεν υπάρχει ούτε μία τέτοια «μετα-έρευνα» που να αποδεικνύει, ή έστω να υποδεικνύει με αξιόλογες πιθανότητες, ότι η μάσκα είναι το must που «σώζει ζωές».