Πέμπτη 20 Αυγούστου. Χρησιμοποιούμε αυτό τον όρο “παράπλευρες απώλειες” επειδή ξέρουμε ότι αρέσει στους φίλους της καραντίνας, των πραξικοπημάτων και, γενικά, οποιασδήποτε απαγόρευσης γράφει στην ούγια της «υγεία». Είναι τόσο ευφυείς και τόσο το the point ώστε η ασταμάτητη μηχανή δεν μπορεί παρά να υποκλιθεί στο επαναστατικό τους μεγαλείο.
Ωστόσο τα παρακάτω στοιχεία δεν είναι της ασταμάτητης μηχανής. Είναι του αμερικάνικου πραξικοπηματικού μηχανισμού (των CDC) που αν δεν κάνουμε λάθος ελέγχουν οι αμερικάνικες φαρμακοβιομηχανίες – αλλά έστω κι έτσι, αφού είναι για το «καλό του λαού», οι φίλοι της καραντίντας και κάθε μορφωμένος και ευαίσθητος πολίτης χειροκροτούν από καρδίας.
Δείτε τώρα πόσο ανεύθυνες είναι οι παράπλευρες απώλειες, σύμφωνα την έρευνα των CDS: το 25% των ενήλικων μεταξύ 18 και 24 (απ’ τα 5.412 άτομα που συνεντευξιάστηκαν) ένοιωσαν την διάθεση να αυτοκτονήσουν στη διάρκεια της κατ’ οίκον φυλακισής τους – στο ψοφιοκουναβιστάν… Εκτός από ανεύθυνοι και φλώροι! θα έλεγε σίγουρα η επαναστατική «κεντρική επιτροπή» υπέρ των φαρμακοβιομηχανιών…. Δείτε όμως κι αυτό: σ’ αυτήν την ηλικιακή ομάδα, το 31% των απλήρωτων εργατών σε παροχή υπηρεσιών φροντίδας υγείας ένοιωσε την ίδια απελπισία και την ίδια ροπή προς την αυτοκτονία. Επίσης το 22% των εργατών σε εφεδρεία… Και (επειδή η τάξη και η φυλή επικοινωνούν εδώ και αιώνες…) οι ισπανόφωνοι και οι έγχρωμοι αυτής της ηλικιακής ομάδας έφτασαν σε απόγνωση σε ποσοστό πάνω από 25%…
Αν μια παρόμοια έρευνα γινόταν, το ίδιο χρονικό διάστημα, όχι μεταξύ των λούμπεν φίλων της καραντίνας αλλά μεταξύ των “οφελούμενων”, των ιδιοκτητών και των μετόχων των big tech (google, facebook, apple, amazon…) δηλαδή, θα έβρισκε μηδέν διάθεση για αυτοκτονία! Και, για να μην γινόμαστε γραφικοί, δεν πρόκειται για κάποιες μια-κι-έξω επιχειρήσεις· πρόκειται για τις ναυαρχίδες συγκεκριμένων καπιταλιστικών τομέων που, στην πυραμίδα της διαστρωμάτωσής τους, μοιράστηκαν και μοιράζονται τα πολλαπλά κέρδη απ’ την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία.
Η ασταμάτητη μηχανή θα κρατούσε την γλώσσα της και δεν θα έλεγε το κοινότοπο ότι όπως κάθε πραξικόπημα έτσι και το υγιεινιστικό έχει στόχο την εργατική τάξη και τους πληβείους (ακόμα κι αν η μπάλα παίρνει και κάποια αφεντικά…) αν δεν είχε υπόψη της τα σοφά πορίσματα των ντόπιων φίλων της καραντίνας, ότι δηλαδή «η απειλή του covid-19 είναι αταξική» (και το κράτος που μας προστατεύει αντικαπιταλιστικό!… ουάου!!!)
Γενικά μιλώντας κανένας ποτέ δεν κατάφερε να νικήσει ούτε την βλακεία ούτε την σοφιστικέ βλακεία· ούτε τους σκέτους ηλίθιους ούτε τους φλύαρους ηλίθιους. Οπότε η ασταμάτητη μηχανή δεν έχει τέτοιο σκοπό. Όταν, όμως, η κρατική / καπιταλιστική (κατα)πίεση φτάνει στο σημείο των σκέψεων αυτοκτονίας μεταξύ των πληβείων, τότε υπάρχει ένα πολύ σοβαρό εργατικό ζήτημα. Αφορά την ζωή μας (και όχι την επιβίωση σαν pets…)!
Οι σκέψεις αυτοκτονίας είναι ένα κράμα μίσους και αδυναμίας να εκδηλωθεί αυτό το μίσος εκεί που πρέπει· το μίσος εσωτερικεύεται και στρέφεται ενάντια στον εαυτό. Όταν το καπιταλιστικό σχέδιο προσαρμογής στις προδιαγραφές της 4ης βιομηχανικής επανάστασης (με την απειλή του υγιεινιστικού θανάτου) είναι η μαζική αλλαγή συμπεριφοράς, όταν δηλαδή το ζητούμενο των big αφεντικών και των λακέδων τους είναι η εσωτερίκευση και η σωματοποίηση της γενικής αναδιάρθρωσης, τότε οι σκέψεις της αυτοκτονίας και οι καταθλίψεις που προηγούνται είναι απλά η πίσω όψη της καθεστωτικής βίας. Είναι αυτή η καθεστωτική βία εξατομικευμένη και στραμμένη ενάντια στον Εαυτό – Κεφάλαιο! Είναι η ατομική και εν-σωματωμένη «καπιταλιστική αυτοκαταστροφή»!
Αυτοί οι άνθρωποι που πλησιάζουν ή και φτάνουν σ’ αυτό το σημείο είναι δικοί μας! Είναι δικοί μας όχι επειδή είναι φίλοι ή συγγενείς ή ομοϊδεάτες, αλλά επειδή οπισθοχωρούν, πισωπατούν την διαδρομή της πλαστής αυτοπεποίθησης που τους χάρισε ο νεοφιλευθερισμός, φτάνοντας ως το σημείο που, μισώντας την πλήρη διάψευση που φτάνει ως την κατ’ οίκον φυλάκιση, «αυτοαναφλέγονται» ιδιωτικά – μεταφορικά και κυριολεκτικά.
Σ’ αυτό το αυτοκαταστροφικό πισωπάτημα, ασυνείδητα, υπάρχει μια μικρή αρχετυπική ζωϊκή μορφή, ένα μικρός σπόρος άρνησης. Που δεν μπορεί να ανατείλει ατομικά· ο Εαυτός Κεφάλαιο παραμένει η πανοπλία που, στις διαψεύσεις, συνθλίβει και συνθλίβεται. Η συλλογική εργατική πολιτική κριτική, θεωρητική και πρακτική, απέναντι στη μηχανή της καταστροφής (οπωσδήποτε και στη συγκεκριμένη που λέγεται η «θανατολαγνεία του covid-19») είναι που μπορεί – δύσκολα, αλλά μπορεί!! – να ανοίξει τον ορίζοντα σ’ αυτές τις ζωντανές και ασυνείδητες αρνήσεις ώστε αντί να στραφούν αυτοκτονικά ενάντια στον Εαυτό που έχει παρακμάσει πια σαν Κεφάλαιο, να στραφούν ενάντια στην καπιταλιστική επιθετικότητα· αρχής γενομένης απ’ την υγιεινιστική στρατηγική βία.
Απ’ την μεριά μας είναι το σημείο που αποδεικνύεται το δίκιο μας: δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλες νεκροθάφτες!!! Και μην πείτε ότι δεν ξέρετε ποιοί είναι αυτοί οι νεκροθάφτες από πολιτική, ηθική, συναισθηματική και διανοητική άποψη…