Tag: υγεία

Η διαγώνιος του θεάματος 6

Τρίτη 4 Αυγούστου. Το περασμένο Ιούλη η επιθέωρηση των οικογενειακών γιατρών του καναδά δημοσίευσε μια απλοποιημένη εκδοχή των ως τώρα συμπερασμάτων για την απόδοση της μάσκας, μέσα – πάντα – από τυχαιοποιημένες επίσημες δομικές.

Το πιο πάνω σχέδιο δείχνει τα ευρήματα / αποδείξεις. Για να βοηθήσουμε όσους / όσες δεν τα πάνε καλά με τα αγγλικούλια:

Πάνω ζώνη: αν φοράω μια χειρουργική μάσκα σε δημόσιο χώρο θα με προστατέψει από ασθένειες τύπου γρίπης;

Έγιναν 2 δοκιμές με 1683 άτομα > αυτός που δεν φοράει έχει 25% πιθανότητες να κολλήσει έναντι 21% εκείνου που φοράει: η μείωση σε ασθένεια τύπου γρίπης μπορεί να είναι 4% στη διάρκεια 6 εβδομάδων > αλλά δεν υπάρχει διαφορά με τις αναγνωρισμένες μορφές γρίπης.

Κάτω ζώνη: τι θα συμβεί αν φοράω χειρουργική μάσκα στο σπίτι επειδή ένα μέλος του νοικοκυριού έχει αρρωστήσει;

Πρώτη εκδοχή, το άρρωστο άτομο φοράει μάσκα, έγιναν 2 δοκιμές με 903 ανθρώπους.

Δεύτερη εκδοχή, τα υγιή μέλη του νοικοκυριού φορούν μάσκες, έγινε 1 δοκιμή με 290 άτομα.

Τρίτη εκδοχή, υγιείς και ασθενείς στο νοικοκυριό φορούν όλοι μάσκες, έγιναν 4 δοκιμές με 2.750 άτομα.

Συμπέρασμα: και στις 3 περιπτώσεις, η μάσκα ΔΕΝ μειώνει τον κίνδυνο να κολλήσει κάποιος αρρώστια τύπου γρίπης ή κανονική γρίπη.

Υπάρχουν πολύ περισσότερα στοιχεία και αποδείξεις για τα πιο πάνω. Η evidence-based medicine, η ιατρική που στηρίζεται σε αποδείξεις, υπάρχει! Εννοείται πως κρατιέται στριμωγμένη στη γωνία, αφού δεν υπηρετεί την τρομοπαραγωγή!

Στο Θέαμα του Θανάτου ΔΕΝ χρειάζεται η πραγματική ιατρική! Χρειάζεται μόνο αυτό που λέγεται «τσόντα»: τσατσορούφιανοι που έχουν ιατρικά διπλώματα και «κύρος», κατά προτίμηση τρόφιμοι των στάβλων των φαρμακοβιομηχανιών, και οι πάντα διαθέσιμοι (ακόμα και για «ψίχουλα») δημαγωγοί. Επαγγελματίες, ερασιτέχνες, troll… Χρειάζονται για να πουληθεί η πολιτική των κρατών και των δυναμικών αφεντικών σαν «χάπι, πικρό μεν αλλά για καλό σκοπό»…

Οι ερευνητές του cebm μιλούν για το πολιτικό μασκάρισμα της έλλειψης στοιχείων. Εμείς μιλάμε για «ιατρική επένδυση» των (σε πρώτη και τελευταία ανάλυση πολιτικών) σχεδιασμών και των μεθοδεύσεων του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος.

Η διαγώνιος του θεάματος 7

Τρίτη 4 Αυγούστου. Αφού οι μάσκες ΔΕΝ είναι πρακτικά «μέτρο υγείας», τί είναι;

Κάποιοι που θυμούνται τους σχετικούς ελιγμούς, ελιγμούς που ξεκίνησαν απ’ το βρώμικο – κεφάλι – του – ψαριού (π.ο.υ.) φτάνοντας ως τις ουρές του (τις κατά τόπους «ιερές συνόδους υγείας»), σχολιάζουν πως υπάρχει αντίφαση μεταξύ του «μην φοράτε μάσκα, δεν χρειάζεται» όταν η πανδημία ήταν υποτίθεται στην κορύφωσή της, τον Μάρτη και τον Απρίλη, και του «αν δεν φοράτε μάσκα θα σας κόψουμε το κεφάλι» τώρα που έχει λήξει, σίγουρα απ’ την άποψη των νεκρών.

Όχι όμως, δεν πρόκειται για αντίφαση. Τα πραξικοπήματα ήταν το πρώτο στάδιο, η βίαιη επιβολή (ή προσπάθεια επιβολής) των προϋποθέσεων της γενικής αναδιάρθρωσης στο κοινωνικό εργοστάσιο. Οι μάσκες είναι η εξατομικευμένη εκδοχή των πραξικοπημάτων, το ατομικό σήμα της (κοινωνικής) αποδοχής τους, η μικρο-μοριακή εν-σωμάτωση. Είναι στοιχείο της δεύτερης φάσης.

Όμως – δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ευφυία! – δεν είναι το μασκάρισμα το ζητούμενο εκ μέρους του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος. Όπως εύστοχα παρατήρησε ο ινδός μηχανικός πληροφορικής Pranav Pai … οι μάσκες είναι χαμηλής τεχνολογίας… Πολύ χαμηλής τεχνολογίας και πολύ χαμηλής εμπορικής τιμής. Εκτός απ’ αυτούς που τις κατασκευάζουν κανένας δεν επωφελείται «χειροπιαστά» απ’ τις μάσκες!

Είναι, λοιπόν, η συμβολική επιβολή στα σώματα (και στις σκέψεις) έτσι ώστε η κυρίως επιβολή, τα υποχρεωτικά εμβόλια και η καθολική επιτήρηση του ψηφιακού φακελώματος («υγείας»…) να πουληθεί σαν «απελευθέρωση». Είναι τόσο χαμηλής τεχνολογίας και κερδοφορίας οι μάσκες ώστε να είστε σίγουροι/ ες πως όταν θα έχουν ολοκληρώσει τον κοινωνικό του ρόλο μπορεί ακόμα και να απαγορευτούν! (Οι facial recognition τεχνολογίες έχουν εξελιχθεί μεν ώστε να κάνουν κάποια «αναγνώριση προσώπου» ακόμα κι αν αυτό είναι καλυμμένο· αλλά αυξάνονται τα λάθη τους και δυσκολεύονται οι διασταυρώσεις…)

Ακριβώς επειδή αφορά την προκαταρκτική ατομική συμβολική ενσωμάτωση των προσταγών της αναδιάρθρωσης και επειδή είναι περιορισμένης χρονικής διάρκειας, απ’ τη μεριά των αφεντικών και των κρατών αναδεικνύεται ύπουλα σε «κρίσιμο πολιτικό ζήτημα» – ενώ είναι σοβαρό μεν αλλά δευτερεύον. Είναι το καρφί απ’ όπου κρέμεται το εικόνισμα του Θεάματος του Θανάτου: πρέπει να μείνει στέρεο για όσο καιρό χρειαστεί…

(φωτογραφία: Κάτω τα ημίμετρα! Αυτή είναι η πλήρης και αποτελεσματική προστασία!)

Μάσκες στη σκέψη

Τρίτη 4 Αυγούστου. Οι προσήλυτοι στο νεο-κρατισμό, φίλοι της καραντίνας και οπαδοί του «γάζες για όλο τον λαό» (σε περίπτωση κανονικού πολέμου) δεν μπορούν να διακρίνουν τα χαρακτηριστικά της τρομοεκστρατείας. Απλά την πιστεύουν, την αποδέχονται, την υπερασπίζονται: τα κράτη και οι φαρμακοβιομηχανίες νοιάζονται για το καλό της ανθρωπότητας… Ανάλογα οι flat earthers πιστεύουν ότι η γη είναι επίπεδη. Κι άλλοι πιστεύουν στην παρθενία της μάνας του γυιού του αφεντικού… Ό,τι μπορεί κάνει ο καθένας…

Αλλά αυτοί οι προσήλυτοι δεν μπορούν πια να κάνουν καν και καν την στοιχειώδη σύνδεση ανάμεσα στην επιβολή των φαρμακοβιομηχανιών στο είδος μας και την επιβολή των «αδελφών» τους χημικών βιομηχανιών σε άλλα είδη, ας πούμε καλλιεργούμενα. Η κερδοφόρα δηλητηρίαση άλλων ειδών και η κερδοφόρα δηλητηρίαση του δικού μας είδους είναι, από την άποψη του καπιταλισμού, ενιαία επιχείρηση. Οι διαφορές σχετίζονται με τον υποκειμενισμό: το να δηλητηριάζεις τα βρώσιμα σπαρτά και να ελέγχεις την αγροτική παραγωγή έχει (σίγουρα!) λιγότερες δυσκολίες απ’ το να δηλητηριάζεις πληθυσμούς και να ελέγχεις τις κοινωνικές συμπεριφορές.

Όπως οι αγροχημικές αγοράζουν πανεπιστήμια, ειδικούς (εντός ή εκτός ειαγωγικών), μήντια και πολιτικές βιτρίνες, έτσι ακριβώς οι φαρμακοβιομηχανίες αγοράζουν πανεπιστήμια, ειδικούς (εντός ή εκτός εισαγωγικών), μήντια και πολιτικές βιτρίνες. Οι «Pfizer» και οι «Astrazeneca» της δεύτερης κατηγορίας λέγονται «Bayer» και «Monsanto» στην πρώτη. Τα θαυματουργά “ζιζανιοκτόνα” και οι “γενετικά τροποποιημένες ποικιλίες” των δεύτερων είναι τα θαυματουργά “φάρμακα” και οι νέες τεχνολογίες γενετικής (“υγιεινιστικής”) τροποποίησης των ανθρώπινων οργανισμών των πρώτων. Όποιος άμεσα ή έμμεσα υποστηρίζει τους τρομο-υγιεινιστικούς εκβιασμούς των φαρμακοβιομηχανιών και του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος (αυτό και μόνον αυτό κάνουν οι κάθε είδους φίλοι της καραντίνας) και, σα συνέπεια, τις “επιστημονικές σωτηρίες” τους, υποστηρίζει και τα νεονικοτινοειδή φυτοφάρμακα – για παράδειγμα… Η σχέση είναι τόσο άμεση ώστε καμμία λεκτική ακροβασία απ’ αυτές που ανθούν στα αντι-social media δεν μπορεί να την κρύψει.

Κι όχι μόνον αυτά. Οι φίλοι της καραντίνας, υποστηρικτές των ως τώρα κρατικών μεθοδεύσεων, έχουν δεθεί πισθάγκωνα και στις επερχόμενες.

(Για αυτά στη συνέχεια).

Η διαγώνιος του θεάματος 1

Δευτέρα 3 Αυγούστου. Θα ήθελε η ασταμάτητη μηχανή να ελπίζει πως είναι γνωστό: ο θάνατος, αυτό το «ελιξήριο της ζωής» τόσο των θρησκειών όσο και του εμπορευματικού καπιταλισμού, δεν είναι ποτέ μόνο ένα αναπόφευκτο γεγονός της ζωής. Είναι, κυρίως, ένα φορτίο νοημάτων, σημασιοδοτήσεων, φόβων ή όχι, προκαταλήψεων ή όχι, πειθαρχιών ή όχι, κανόνων του ενός ή του άλλου είδους… Και απειλών: απειλών απ’ τη μεριά της κάθε φορά εξουσίας.

Για τον δυτικό μεταμοντέρνο καπιταλιστικό κόσμο ο θάνατος έχει γίνει μια απώθηση και ταυτόχρονα η συνισταμένη σχεδόν όλων των μεταφυσικών δοξασιών. Σε αντίθεση με τον μοντέρνο ανταγωνιστικό διεθνισμό των δεκαετιών του ’60 και του ’70, όπου ο Θάνατος των Άλλων (εκτός πρώτου κόσμου…) γινόταν αφορμή ριζοσπαστικοίησης και επιθετικών διατάξεων απέναντι στις πρωτοκοσμικές εξουσίες, νωρίς νωρίς η δεκαετία του ’90 έδειξε πως ο θάνατος έχει σκιστεί, έχει κομματιαστεί. Ο Θάνατος των Άλλων είχε γίνει ένα εξωτικό έως αδιάφορο θέαμα. Το ένοιωσαν στο κορμί τους οι βόσνιες και οι βόσνιοι: ο δικός τους θάνατος δεν ήταν πια σημείο ριζοσπαστισμού για άλλους αλλά σημείο πρωτοκοσμικής εθελοδουλείας. Οι «ανθρωπιστικές εκστρατείες» που για ένα μικρό διάστημα σκαρφίστηκε η Ουάσιγκτον, στα ‘90s, στήθηκαν ακριβώς σ’ αυτήν την παραδοχή (που με άλλη μορφή βρίσκουμε τώρα μπροστά μας, από διάφορους ξετσίπωτους φίλους της καραντίνας): αν υπάρχει ζήτημα Θανάτου είναι καθήκον του πρωτοκοσμικού κράτους (και πάντως όχι οποιουδήποτε κινηματικού αντικρατικού υποκειμένου που δεν μοιράζει ρύζι…) να δείξει «ανθρωπιστικό πρόσωπο». Να «σώσει», να «θεραπεύσει»…

Οι Άλλοι (και ο αδιάφορος θάνατός τους) μπορεί να είναι οποιοιδήποτε. Απ’ τους παλαιστίνους μέχρι τους οπαδούς της αντίπαλης ποδοσφαιρικής ομάδας. Αντίστροφα ο «ενδιαφέρον» θάνατος, ο θάνατος που «αγγίζει», ο θάνατος που οδηγεί τις συγκινήσεις σε έκρηξη, είναι εκείνος που συμβαίνει είτε μέσα στον κύκλο της φυσικής οικογένειας / σογιού, είτε στον κύκλο της μεταφυσικής ταυτότητας. Ο «θάνατος ενός δικού μας» αξίζει πολύ περισσότερο απ’ τον θάνατο εκατομυρίων Άλλων: μια απ’ τις επιτυχίες του νεοφιλελευθερισμού σαν κοινωνικής ιδεολογίας ήταν οτι ιδιωτικοποίησε σε βαθμό απεριόριστου κυνισμού ακόμα και το πολιτικό έγκλημα. Και πάλι ήταν οι βόσνιοι στη Σρεμπρένιτσα που το διατύπωσαν ωμά στους ολλανδούς καραβανάδες του οηε που υποτίθεται ότι τους προστάτευαν: “οι ζωές 10 απο εσάς αξίζουν όσο 10.000 από εμάς”…

Αν, λοιπόν, την τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα τα πιο δυναμικά αφεντικά της 4ης βιομηχανικής επανάστασης προετοιμάζονταν και προετοίμαζαν το Θέαμα του Καθολικού Θανάτου σαν μέσο για να επιβληθούν – του Καθολικού Υγιεινιστικού Θανάτου – θα ήταν υποχρεωμένα να κινηθούν και να διαχειριστούν αυτό το εδραιωμένο δίπολο: ο θάνατος των Άλλων, των όποιων Άλλων (: αδιάφορος)· ο θάνατος των Ιδίων, των όποιων Ιδίων (: υπερσημαντικός). Σ’ αυτήν την διαδικασία τα αφεντικά και οι λακέδες τους (κοινωνιολόγοι, ανθρωπολόγοι, δημαγωγοί των μήντια, ασφαλίτες, εκπρόσωποι των στρατηγικών βιομηχανιών) θα έπρεπε να ανακατασκευάσουν την «ταυτότητα» των Ίδιων έτσι ώστε να την κάνουν για λογαριασμό τους playground της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας.

Η διαγώνιος του θεάματος 2

Δευτέρα 3 Αυγούστου. Όταν ο covid-19 εμφανίστηκε στην κινέζικη Wuhan, οι δυτικοί δημαγωγοί πανηγύριζαν – πατώντας με σιγουριά στο εδραιωμένο δίπολο. Ο θάνατος (ο όποιος…) ήταν των Άλλων, και κατά συνέπεια ήταν αδιάφορο: α) πόσο «θανατερός» ήταν αυτός ο θάνατος, και β) τι έκανε – πέρα απ’ τον εντυπωσιακό μιλιταρισμό του – το κινεζικό καθεστώς για να τον ελέγξει. Εύκολη δουλειά: εφόσον ο θάνατος είναι των Άλλων υπάρχει πάντα το υπονοούμενο ότι τον αξίζουν…

Το επόμενο επεισόδιο παίχτηκε σε πρωτοκοσμικό έδαφος. Στην βόρεια ιταλία, στο νοσοκομείο του Bergamo. Πολλοί το ξεχνούν, όχι η ασταμάτητη μηχανή. Για ένα μικρό χρονικό διάστημα λίγων ημερών η εμφάνιση του ενδεχόμενου ο «θάνατος των Άλλων» να αφορά και τους Ίδιους (τους δυτικούς πρωτοκοσμικούς δηλαδή) αντιμετωπίστηκε με αμηχανία. Από στενά και αυστηρά ιατρική σκοπία το Πεκίνο είχε ξεκαθαρίσει πια και για το τι επρόκειτο και το τι έπρεπε να γίνει για να μην πάρει έκταση. Αλλά για το ενσωματωμένο ατομικά και συλλογικά δυτικό Θέαμα του Θανάτου, και τα δύο αυτά ήταν αδιάφορα. Εκείνο που έπρεπε να αποφασιστεί – κι αυτό ήταν μια ξεκάθαρα πολιτική απόφαση, δηλαδή μια απόφαση εξουσίας – ήταν το κατά πόσο ο «θάνατος των Ίδιων» θα μπορούσε – αυτή τη φορά – να διογκωθεί με επιτυχία ώστε να αξιοποιηθεί. Ή αν θα έπρεπε να αναγνωριστεί και να αντιμετωπιστεί στο κανονικό του μέγεθος.

Ξέρουμε πως τελικά έγινε το πρώτο. Ξέρουμε και το γιατί έγινε αυτή η επιλογή. Πρώτα οι big pharma και ύστερα οι big tech και διάφορα ασφαλίτικα και ασφαλιστικά κυκλώματα προσπαθούσαν ήδη απ’ το 2004 – 2005 να φτιάξουν ένα πειστικό Θέαμα του Θανάτου, για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους.

Το έχει υποστηρίξει η ασταμάτητη μηχανή και συνεχίζει: παρά τις προετοιμασίες σχεδόν 20 χρόνων, το «τράβηγμα απ’ τα μαλλιά της ευκαιρίας» του covid – 19 στον δυτικό κόσμο, στις αρχές της άνοιξης του 2020, είχε σοβαρά κενά. Το πρώτο σοβαρό κενό ήταν (και παραμένει) οι μηχανισμοί απόλυτης λογοκρισίας. Στο κατά λίγους μήνες έγκαιρο Event 201 (που είμαστε σίγουροι ότι δεν μελετήσατε…) το θέμα του μονοπώλιου της «ιατρικής αλήθειας» ήταν ένα απ’ τα 4 στρατηγικής σημασίας. Όμως ανάμεσα στα δεδομένα του Οκτώβρη του 2019 και του Μάρτη του 2019 το μόνο δοκιμασμένο χειροπιαστό εργαλείο λογοκρισίας ήταν η καταστολή των «fake news» απ’ τα αντι-social media, με την κατηγορία ότι ήταν ρωσικής ή κινεζικής προέλευσης… Πολύ λίγο για να δουλέψει στις συνθήκες της απότομης και αφηνιασμένης τρομοεκστρατείας.

Το δεύτερο σημαντικό κενό αφορούσε αυτές καθ’ αυτές τις πρωτοκοσμικές εννοήσεις του θανάτου. Σε πρώτο χρόνο τα φορτηγά με τα φέρετρα (;) απ’ το Bergamo, μαζί με την “επένδυση” των θανατόμετρων, έπαιξαν πετυχημένα τον τρομοκρατικό τους ρόλο: Ιδού λοιπόν! Δεν πρόκειται για τον Θάνατο ιρακινών, αφγανών, μαλινέζων, τουαρέγκ ή παλαιστινίων, αλλά “ημών των Ιδίων”!

Υπήρχε όμως ένα στρατηγικό πρόβλημα. Ένα πρόβλημα που είχε αναδειχθεί και μετά τις “τζιχαντοτρομοκρατικές σφαγές στο ψαχνό” σε πρωτοκοσμικά εδάφη: ο Θάνατος στον πρώτο κόσμο “εννοείται” τελικά μόνο στους στενούς κύκλους είτε της οικογένειας είτε των πολύ κοντινών. Οι ιθύνοντες της τρομοεκστρατείας, οι ειδικοί των πραξικοπημάτων και της ακαριαίας κατάργησης κάθε έννοιας δικαιωμάτων και ελευθεριών, είχαν μεν τα media και την τρομολαγνεία στα χέρια τους. Δεν μπορούσαν όμως να παράξουν «έναν θάνατο για κάθε σόι» πρωτοκοσμικών, ή «έναν θάνατο για κάθε οικοδομικό τετράγωνο» πόλεων και χωριών. Με άλλα λόγια ήταν υποχρεωμένοι να «παίξουν» με το Θέαμα μέσα στο Θέαμα.

Κι εκεί άρχισαν να χάνουν, πολύ γρηγορότερα απ’ ότι περίμεναν. Κάποιοι παρατηρητικοί και εξ αντικειμένου έξυπνοι κοινωνιολόγοι του κεφάλαιου πρόσεξαν έγκαιρα την δυναμική της υπόγειας αποτυχίας του «πρώτου κύματος» της τρομοεκστρατείας. Δεν θα μεταφέρουμε τις παρατηρήσεις τους – είναι ενδιαφέρουσες αλλά δεν χωράει εδώ ο σχολιασμός τους. Το βασικό είναι ότι το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα μπόρεσε μεν εύκολα και γρήγορα να παράξει το θέαμα του «Θανάτου των Ιδίων» – αλλά αυτό γινόταν όλο και πιο αναντίστοιχο με την εμπειρική πραγματικότητα. Ο καθένας – αν ήθελε, και πολλοί ήθελαν και θέλουν – μπορούσε να τρομοκρατηθεί με την μεταφυσική των θανατομέτρων και στημένων αριθμών. Ελάχιστοι όμως με την φυσική των οικοδομικών μπλοκ, τετραγώνων, γειτονιών: Θάνατος τέτοιος που να τρομάζει εκεί δεν υπήρχε!

Για να το πούμε ωμά: είναι ένα πράγμα να βλέπεις μια φορά τα μάλλον μυστήρια στρατιωτικά φορτηγά με φέρετρα απ’ το Bergamo στις 19 Μάρτη, και εντελώς διαφορετικό να βλέπεις κάθε δεύτερη ή τρίτη μέρα, επί δύο μήνες, μια νεκροφόρα να περνάει κάτω απ’ το παράθυρο του σπιτιού όπου είσαι φυλακισμένος. Μια διαρκώς απασχολημένη νεκροφόρα για κάθε οικοδομικό τετράγωνο…

Για να το πούμε πιο πολιτικά: το τρομοθέαμα του Θανάτου απ’ τον covid-19 άρχισε να συγκλίνει γρήγορα (και παρά τις προσπάθειες των κατασκευαστών και των λακέδων τους) εκεί απ’ όπου καταγόταν: τελικά ο Θάνατος είναι των Άλλων (ακόμα κι αν ήταν πραγματικός, πράγμα που γινόταν όλο και πιο αμφίβολο καθώς περνούσαν οι μέρες και οι βδομάδες).

Η διαγώνιος του θεάματος 3

Δευτέρα 3 Αυγούστου. Το ότι το θέαμα του «Θανάτου των Ιδίων» είχε σαθρή πειστικότητα αποδεικνυόταν κάθε φορά που είχε ανοιξιάτικη λιακάδα στο Λονδίνο ή στο Παρίσι: οι ίδιοι υπήκοοι που δήλωναν φοβισμένοι (ή το παρίσταναν) έβγαιναν στα πάρκα μαζικά, αδιαφορώντας για τις «προειδοποιήσεις των ειδικών». Στην ισπανία απ’ την άλλη, έπρεπε να αναστηθεί η πιο βρώμικη καρδιά του ισπανικού κράτους (ο μιλιταρισμός / φασισμός της guardia civil) και να παντρευτεί με τρομαγμένη fitness της μεσοστρωματικής αριστεράς και της άκρας αριστεράς για να συγκρατηθεί ο κόσμος στις οικιακές φυλακές του. Παντού και πάντα όμως ήταν τα πρόστιμα και η στρατοαστυνομία και όχι η πειστικότητα, οι «γνώσεις» και η αγαθότητα των «ειδικών» που επέβαλλαν τις υγιεινιστικές απαγορεύσεις. Τίποτα ή σχεδόν τίποτα της προκοπής δεν πήδηξε εθελοντικά στη «γυμνή ζωή», στην ζωή του pet. (Κι αυτό ήταν από μόνο του υπόδειξη ότι η τρομοεκστρατεία θα συνεχιστεί και θα οξυνθεί…)

Τα πραξικοπήματα / καθολικές απαγορεύσεις ήταν ταυτόχρονα πόλεμος κατά της εργασίας (δηλαδή της εργατικής τάξης – παραπέμπουμε ενδεικτικά στη σειρά σχολίων «το διπλό αφεντικό») και ενδοκαπιταλιστικός πόλεμος: τα δυναμικά τμήματα του κεφάλαιου, σε κάθε κράτος / χώρα, εναντίον των πιο αδύνατων ή «ιστορικά ξεπερασμένων». Όπως ακριβώς έχει συμβεί σε όλες τις προηγούμενες καπιταλιστικές «επαναστάσεις» / αναδιαρθρώσεις!!! Διάφοροι βαθιά αφελείς «φίλοι των εργατών» (και των πραξικοπημάτων…) συμπέραναν (και συνεχίζουν…) ότι αυτό που χρειαζόταν ήταν «δωρεάν μάσκες και αντισηπτικά για όλο το λαό». Υποθέτουμε ότι αν ζούσαν στις χρυσές εποχές της ιεράς εξέτασης θα ζητούσαν «αναπνευστήρες για όλες τις μάγισσες»…. Πολύ μακριά από τέτοιες εθελοδουλείες, ο «Θάνατος των Ίδιων», σαν Θέαμα, υπηρετούσε και υπηρετεί εκείνο που είχε σημειώσει εύστοχα και έγκαιρα ο Caffetzis: ανακοίνωνε (και συνεχίζει να ανακοινώνει) την αδιάλλακτη έφοδο ενός καινούργιου «τύπου» καπιταλιστικής συσσώρευσης· αφού ο προηγούμενος είχε εξαντλήσει τις δυνατότητες του!

Σωστά… Μόνο που η καθολικότητα της υγιεινιστικής εφόδου, η γενική διαταγή για έκπτωση της ζωής στο σύνολό της, η γενική καπιταλιστική απαίτηση για πειθαρχημένη «αλλαγή των συμπεριφορών» (οι απαγορεύσεις στις χειραψίες, για παράδειγμα, είναι ένα πολύ έντονο παράδειγμα από κοινωνική άποψη!), απόλυτα επίκαιρη καπιταλιστικά, όσο καλά εξοπλισμένη κι αν ήταν, όσο προμελετημένη και όσο καλά πληρωμένη, σκόνταψε πάνω στην ίδια της την βάση: ήταν και είναι πολιτική (με την έννοια των τεχνικών της εξουσίας) εκστρατεία, και καθόλου μια αγαθή στις προθέσεις της προσπάθεια διάσωσης των πληθυσμών! Κι αυτό έγινε ενστικτώδικα ξεκάθαρο πολύ γρήγορα!

Ακόμα και οι πιο φανατικοί φίλοι της καραντίνας έναν τέτοιο πόλεμο κάνουν απ’ την αρχή: πόλεμο υπέρ της αναδιάρθρωσης, πόλεμο πολιτικό λοιπόν! Οι νεκροί απ’ τις συνέπειες των απαγορεύσεων; Αυτοί είναι οι Άλλοι! Οι κλειδωμένοι στα κάτεργα μετανάστες, που δεν θέλουν ούτε μάσκες ούτε αντισηπτικά (την στοιχειώδη δυνατότητά τους να μετακινούνται θέλουν); Αυτοί είναι οι Άλλοι! Αυτοί που τρώνε τα πρόστιμα; Αυτοί είναι οι Άλλοι! Ακόμα κι αυτοί λοιπόν οι πανέμορφοι και πανέξυπνοι λακέδες, με τον τρόπο τους και παρά τη θέλησή τους, γεμάτοι χολή και δειλία, επαναπροσδιορίζοντας το συλλογικό τους «Εμείς» σαν στρατιώτες της υγιεινιστικής εξουσίας / πειθαρχίας / επιτήρησης, δείχνουν τα όρια της υγιεινιστικής ρητορικής: δεν πρόκειται καν και καν για το ποιοί είναι ή δεν είναι υγιείς… πρόκειται μόνο για το ότι οι διαφωνούντες πρέπει να κλειστούν από τώρα σε «στρατόπεδα αναμόρφωσης»…

Η διαγώνιος του θεάματος 4

Δευτέρα 3 Αυγούστου. Οι χθεσινές μεγάλες αντιαπαγορευτικές διαδηλώσεις στο Βερολίνο και στο Λονδίνο, και άλλες που πρόκειται να ακολουθήσουν, έχουν (εξηγήσιμα…) πολιτικά ελαττώματα, για τα οποία δεν πρόκειται να κουβεντιάσουμε εδώ! Δείχνουν όμως δύο πράγματα, που ενδιαφέρουν την πολιτικοποίηση της «κρίσης» απ’ την δική μας εργατική μεριά, οπουδήποτε στη δύση.

Πρώτο και σημαντικό: το ότι εξ αρχής η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία ήταν μια πολιτική επίθεση και όχι «το μουρουνέλαιο που πρέπει να πιεί ο λαός / παιδί αφού έτσι λέει ο γιατρός» είναι πια κάτι που είναι αναγκασμένα να αναγνωρίσουν τα δυτικά πρωτοκοσμικά κράτη! Είναι εύκολο να κατηγορούνται οι διαδηλωτές σαν «συνωμοσιολόγοι» και «τσογλάνια» – αλλά δεν είναι καθόλου καινούργιο! Στην καθαρόαιμη πολιτική ορολογία και πρακτική τους τα νεο-κράτη της 4ης βιομηχανικής καπιταλιστικής επανάστασης αναβιώνουν πια καθαρά και συστηματικά το βίαιο, προβοκατόρικο, κατασταλτικό παρελθόν τους. Πράγμα που για εμάς, σαν εργάτες, σημαίνει: εδώ είμαστε!

Το δεύτερο και εξίσου σημαντικό: έχοντας χάσει την καθολική «πειστικότητα» που επεδίωκαν με την τρομοεκστρατεία· έχοντας ήδη μπροστά τους το ¼, ίσως και παραπάνω, των πρωτοκοσμικών πληθυσμών να είναι εχθρικοί όχι μόνο στις τωρινές απαγορεύσεις αλλά, οπωσδήποτε, στην «απελευθέρωση» και στη «νέα κανονικότητα» των υποχρεωτικών εμβολίων και του ψηφιακού φακελώματος υγείας, τα κράτη και τα αφεντικά που υπηρετούν προσπαθούν να κινηθούν γρήγορα. Βιαστικά και βίαια. Καταλαβαίνουν ότι κάθε μέρα που περνάει χάνουν επιρροή. Αυτό φαίνεται ήδη απ’ την επιθετικότητα και την όξυνση της καταστολής, ιδεολογικά μεν μέσω του έωλου θεάματος του «κρουσμάτων», πρακτικά δε μέσω του πολλαπλασιασμού των διαφορικών αποκλεισμών. Προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανή την σάρκα του τρόμου· την ώρα που οι φαρμακοβιομηχανίες λαχανιάζουν για να εμφανίσουν το συντομότερο τα «σωτήρια» εμβόλιά τους… Τα οποία έχουν ήδη αρχίσει να καταδικάζονται στις συνειδήσεις, πριν καν εμφανιστούν στην πιάτσα! (Όπως θα έλεγε ένας πετρελαιάς στις αρχές του 20ου αιώνα: θα χυθεί αίμα!)

Η αχίλλεια φτέρνα της κατασκευής εικονικών απειλών βρίσκεται στη συνειδητοποίηση των αληθινών κινήτρων. Με τους δίδυμους πύργους και τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» τόσο η Ουάσιγκτον (που επεδίωκε τότε να απαλλοτρίωσει όλον τον 21ο αιώνα για λογαριασμό της) όσο και οι σύμμαχοί της, απηύλαυσαν πολλά χρόνια πολιτικής / ανταγωνιστικής ασυλίας. Επειδή, παρά τις σφαγές – στο – ψαχνό στην αγγλία, την ισπανία και την γαλλία, οι έκτακτες νομοθεσίες και ο Θάνατος παρέμεναν σε γενικές γραμμές η «μοίρα» και η «τιμωρία» των Άλλων. Των μουσουλμάνων.

Ύστερα, μπροστά στην ασυγκράτητη επέλαση του κινεζικού καπιταλισμού, τα δυτικά αφεντικά θεώρησαν ότι έχουν αρκετή ισχύ για να μεταφέρουν τον πόλεμο της αναδιάρθρωσης μέσα στις δυτικές μητροπόλεις. Έχουν αυτήν την ισχύ; Τυπικά ναι. Ουσιαστικά τώρα δα είναι που την κατασκευάζουν… Οι πολιτικοί μας πρόγονοι μας δίδαξαν ότι κάθε πόλεμος που κηρύσσουν τ’ αφεντικά (αδιάφορο αν είναι εναντίον «ορατού» ή «αόρατου» εχθρού – για όλα είναι ικανά!) πρέπει να γίνεται ευκαιρία εργατικής, πληβειακής χειραφέτησης.

Μπορούμε τώρα να πούμε ότι βλέπουμε τα κενά στην επιθετική τους διάταξη. Είναι σημαντικό, αν και όχι το σημαντικότερο απ’ όλα…

(Θα συνεχιστεί…)

Personal data

Παρασκευή 31 Ιούλη – Κυριακή 2 Αυγούστου. Ξέρουμε ότι είναι πολλοί, πάρα πολλοί, εκείνοι κι εκείνες που δυσκολεύονται (; – αρνούνται; – αδυνατούν;) να συνδέσουν την 4η βιομηχανική επανάσταση με την μεγα-διαχείριση όχι της «υγείας» αλλά μάλλον της γενίκευσης της αρρώστιας που μεθοδεύτηκε παγκόσμια σαν «ο φονιάς covid-19 και πως να τον αντιμετωπίσουμε». Ξέρουμε ότι είναι πολλοί, πάρα πολλοί εκείνοι κι εκείνες που δεν θέλουν (; – δεν μπορούν;) να δουν ότι αυτή η συνεχιζόμενη τρομοεκστρατεία / διαχείριση και η Αλλαγή (καπιταλιστικού) Παραδείγματος (και) σε ότι αφορά το δίπολο υγεία / αρρώστια είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Το γιατί συμβαίνει αυτή η αδυναμία / απώθηση, το γιατί είναι τόσο ισχυρή, και το γιατί – αντίθετα – είναι μαζικά πολύ πιο εύκολη η ροπή προς «εύκολες απαντήσεις» σ’ ένα ευρύ φάσμα, απ’ την πειθαρχία / εσωτερίκευση στις διαταγές και στις απαγορεύσεις ως μια απλοϊκή, σκέτα αντιδραστική αλλά πάντα εξατομικευμένη, Εγωϊκή δυσανεξία (απέναντι στις διαταγές), είναι κάτι που μας ενδιαφέρει. Από εργατική, ανταγωνιστική άποψη. Αλλά δεν θα ασχοληθούμε μ’ αυτό εδώ, τώρα.

Αυτό που θα παρουσιάσουμε στη συνέχεια είναι μια μάλλον ήπια αλλά ωστόσο εντυπωσιακή επίδειξη του πως το δίπολο υγεία / αρρώστια έχει ήδη αρχίσει να μεταμορφώνεται σε κάτι εντελώς διαφορετικό απ’ ότι υποδεικνύει ο ατομικός εμπειρισμός του καθενός μας. Αυτή η μεταμόρφωση δεν είναι τυχαία. Είναι ιστορικά προσδιορισμένη. Είναι η «μεταγλώττιση» (αν επιτρέπεται ο όρος) που απαιτούν οι γενικές προδιαγραφές του engineering of everything.

Η Evidation Health είναι μια μεσαίου μεγέθους αμερικανική εταιρεία που ειδικεύεται στην αξιοποίηση προσωπικών δεδομένων για «διαγνωστικούς», «ιατρικούς» σκοπούς. (Τα εισαγωγικά οφείλονται στο ότι οι σκοποί θα μπορούσαν να είναι και εντελώς διαφορετικοί…). Δημιουργήθηκε το 2012 με τα λεφτά, αρχικά, ενός χρηματοδοτικού βραχίονα της γνωστής general electric (GE Ventures) και τον σχεδιασμό ενός ιατρικού βραχίονα του πανεπιστημίου του Stanford (Stanford Health Care), με σκοπό την αξιοποίηση προσωπικών δεδομένων κάθε είδους, που παρέχονται με την συναίνεση των ατόμων που εμπλέκονται στα ερευνητικά προγράμμα της Evidation.

Στο 21 λεπτών video που ακολουθεί μετά τα εισαγωγικά / επεξηγηματικά σχόλιά μας (ευχαριστούμε την Ε. για την εξαιρετική δουλειά σε μια πολύ δύσκολη μετάφραση!), ο ceo της Evidation Luca Foschini εξηγεί στα τέλη του περασμένου Γενάρη, προ covid (σ’ ένα κοινό που σίγουρα δεν είμαστε εμείς κι εσείς) το πως η γενικευμένη datoποίηση της καθημερινής ζωής δημιουργεί μια «ακατέργαστη πρώτη ύλη». Εκείνη την «πρώτη ύλη» της οποίας η μαθηματική / αλγοριθμική κατεργασία μπορεί να δημιουργήσει «ψηφιακές αναπαραστάσεις» για το σύνολο της καθημερινότητας (του καθενός) – κάτι που ενδιαφέρει, στην προκειμένη περίπτωση, τους βιο-μήχανους της υγείας. (Το διήμερο συνέδριο είχε οργανώσει η Applied Machine Learning Days, που εμφανίζεται σαν η «μεγαλύτερη πλατφόρμα μηχανικής μάθησης και τεχνητής νοημοσύνης στην ευρώπη»…)

Αφού τονίσουμε προκαταβολικά ότι ούτε η μηχανική μάθηση ούτε η τεχνητή νοημοσύνη προήλθαν … απ’ τον covid-19 (!!) αλλά ότι, αντίθετα, αυτές και πολλές ακόμα τεχνολογίες αποτελούν τον εξελισσόμενο θώρακα και ταυτόχρονα το ιστορικό και πολιτικά υλικό καπιταλιστικό «περιβάλλον» μέσα στο οποίο η συγκεκριμένη τρομοδιαχείριση του συγκεκριμένου ασήμαντου κορονοϊού απέκτησε νόημα και σκοπιμότητα, προχωράμε σε μερικά βασικά σχόλια.

Πρώτον, κάτι που λέγεται στην πολύ αρχή και μπορεί να διαφύγει της προσοχής. Η μετάβαση του ενδιαφέροντος απ’ τα «προσωπικά δεδομένα του ασθενούς» στα «προσωπικά δεδομένα της υγείας» συνολικά – του καθενός. Η μετάβαση είναι στρατηγικής σημασίας. Ο «ασθενής», η «ασθένεια», είναι μια περιορισμένη στο χρόνο κατάσταση. Αντίθετα, σαν «υγεία», μπορεί να θεωρηθεί το σύνολο της καθημερινής ζωής, 24/7. Συνεπώς η «δημιουργία», η «συγκέντρωση» και η «κατεργασία» των προσωπικών data 24/7 είναι μια καθολική διαδικασία που μπορεί να αφορά (και πράγματι αφορά) τα πάντα στην καθημερινή ζωή.

Ακόμα και τον ύπνο.

(φωτογραφία: Εδώ που τα λέμε αν δεν ξέρεις την ταχύτητα και την διεύθυνση του ανέμου με έγκυρο τρόπο, ομπρέλλα δεν στήνεις την σήμερον ημέρα!)

Συμπεριφεριόγραμμα

Παρασκευή 31 Ιούλη – Κυριακή 2 Αυγούστου. Ένα απ’ τα βασικά κατορθώματα των τεχνικών πληροφορικής της Evidation είναι ότι επεξεργάστηκαν τις διαφορετικές ροές διαφορετικών προσωπικών data με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορούν να αναπαρασταθούν σαν διαγράμματα. Την σύνθεση αυτών των διαγραμμάτων ο Foschini ονομάζει συμπεριφεριόγραμμα – ένας εύστοχος νεολογισμός!

Τα συγκεκριμένα συμπεριφεριογράμματα, που είναι υποχρεωτικά ατομικά, περιλαμβάνουν την κατεργασία όλων των δεδομένων που προέρχονται από εμπορικές συσκευές· ο Foschini επιμένει σ’ αυτό το σημείο, θέλοντας να τονίσει ότι αυτές οι «εμπορικές συσκευές» που αγαπιούνται όλο και περισσότερο μπορούν να προσφέρουν ήδη τεράστιους όγκους προσωπικών δεδομένων…

Το συμπεριφεριόγραμμα είναι, λοιπόν, η ψηφιακή αναπαράσταση της καθημερινής ζωής του καθενός. Όχι της (ας την πούμε έτσι, με την παλιά έννοια) «διαχωρισμένης αρρώστιας» του, αν υπάρχει τέτοια· ούτε καν της «υγείας» του. Του συνόλου της ζωής του. Εξάλλου η γνωσιακή εξασθένιση ή/και οι δυσκολίες μνήμης που (όπως θα δείτε στο video) για τις ανάγκες τόσο των big-pharma όσο και του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος εντοπίζονται σαν «πιθανές πρωτο-νοσηρές κατάστασεις», δεν είναι του είδους ένα ξαφνικός πόνος στην κοιλιά ή εξανθήματα στα χέρια. Μπορούν να «συμβούν» (δηλαδή να δώσουν data) οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας ή/και της νύχτας!

«Υγεία» και «αρρώστια» είναι αλληλοπλεγμένες διαρκώς – σύμφωνα με τις προσεγγίσεις της «προληπτικής» και, τώρα πια, της «αλγοριθμικής / πανοπτικής» ιατρικής / ασφάλειας. Γι’ αυτό χρειάζονται οι διαρκείς, 24/7 ροές δεδομένων προς κάποιο κέντρο ελέγχου και πιστοποίησης· γι’ αυτό – ουσιαστικά – δεν υπάρχει πλέον υγεία… Υπάρχουν μόνο (καθόλου καθησυχαστικά) διαλείματα ανάμεσα σε ήπιες ή σοβαρές αρρώστιες…

Αυτός είναι ο κανόνας που ήδη μας διέταξαν να ενσωματώσουμε, με σημαία τον covid-19, ονομάζοντάς αυτή τη κρατικο/καπιταλιστική νόρμα «κοινωνική ευθύνη»….

Beddit

Παρασκευή 31 Ιούλη – Κυριακή 2 Αυγούστου. Η Beddit (πρώην Finsor Oy) είναι μια φινλανδική τεχνολογική που ιδρύθηκε τον Οκτώβρη του 2006, με αντικείμενο την δημιουργία συσκευών ανέπαφης μέτρησης των καρδιακών παλμών και του ρυθμού αναπνοής σε ασθενείς στα νοσοκομεία. Το 2013 ξεκίνησε μια εκστρατεία crowd-funding, και αφού κατάφερε να συγκεντρώσει 500.000 δολάρια παρουσίασε την πρώτη εμπορική version “αισθητήρα ύπνου”. Το 2016 είχε συγκεντρώσει ήδη τα “δεδομένα ύπνου” 3 εκατομυρίων νυχτών των χρηστών της. Οι νύχτες έπαψαν να είναι μαγικές… (Τον Μάη του 2017 την εξαγόρασε η apple).

Αυτά που καταγράφει / μετράει η Beddit (στην 3.5 version πια) είναι ο χρόνος ύπνου, οι καρδιακοί παλμοί, οι αναπνοές, το ροχαλητό, οι κινήσεις στη διάρκεια του ύπνου, τα στάδιά του, η θερμοκρασία και την υγρασία του δωματίου. Επικοινωνεί μέσω bluetooth με smartphones ή παρόμοιες συσκευές. Η συσκευή δεν είναι φορετό, αλλά μια λεπτή, πάχους 2 χιλιοστών λουρίδα μικροκυκλωμάτων, που κολλιέται στο στρώμα, κάτω απ’ το σεντόνι, στη θέση του σώματος. Περιλαμβάνει επίσης ένα «έξυπνο ξυπνητήρι» που ξυπνάει τον ενδιαφερόμενο στην καλύτερη φάση του ύπνου του, ώστε να είναι «φρέσκος»… Μπορεί επίσης να προγραμματιστεί να επιλέξει την καλύτερη στιγμή ξυπνήματος σε περιόδους διακοπών, ξεκούρασης, Σαββατοκύριακα, κλπ…

Είναι λογικό να υπάρχει εμπορικό ενδιαφέρον για έναν τέτοιο μηχανικό «ρουφιάνο»; Απαντήστε «όχι» όσες φορές θέλετε –σύντομα θα κατηγορηθείτε για «τεχνοφοβικοί», αν όχι και για «κοινωνικά ανεύθυνοι». Για άλλους (μάλλον περισσότερους) ο ύπνος τους είναι ένα «μυστήριο» για το οποίο θέλουν να ξέρουν τα περισσότερα δυνατά, και δεν μπορούν να κοιμούνται και ταυτόχρονα να είναι ξύπνιοι για να τα μάθουν!

Για δε την βιομηχανία της υγείας στη βάση της 4ης επανάστασης ο ύπνος είναι μια κατάσταση όπου «συμβαίνουν πολλά» – και μπορεί κάποια απ’ αυτά τα «πολλά» να είναι και «άσχημα»! Αφού υπάρχει η δυνατότητα μηχανικής επιτήρησης (και) του ύπνου γιατί να μην ξέρει κάποιο «κεντρικό σύστημα υγείας» τα δεδομένα του… ώστε να προλάβει το όποιο κακό;

Παραφράζοντας τον Benjamin: ούτε τα όνειρα ούτε οι εφιάλτες δεν είναι πια ασφαλή…