Tag: φασίστες

(Υπενθύμιση νο 1)

Πέμπτη 8 Οκτώβρη. Στο (χάρτινο) Sarajevo νο 63, τον Ιούνη του 2012, κάτω απ’ τον τίτλο βοθρολύματα και μαχαιροβγάλτες (με γραβάτα) γράφαμε μεταξύ αλλών κι αυτά (που τα θεωρούμε πάντα χρήσιμα, όχι μόνο για ιστορικούς αλλά κυρίως για πολιτικούς / ταξικούς λόγους…):

…Είναι γνωστό ότι αμέσως μετά την λήξη της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008, έγινε – σε ότι αφορά την δημόσια τάξη – μια κρίσιμη “ανάκληση απ’ την εφεδρεία”. Ένας Χανιώτης δικηγόρος και πολιτευτής, που είχε και στο παρελθόν θητεία στο υπουργείο δημόσιας τάξης (σα γενικός γραμματέας), με διαπιστωμένες “άκρες” με το οργανωμένο έγκλημα (τουλάχιστον το κρητικής προέλευσης…) ανέλαβε σαν υφυπουργός να ηγηθεί της εκστρατείας “ανακατάληψης του κέντρου” της Αθήνας, βασικά γειτονιών με πλειοψηφία κατοίκων μετανάστες.

Είναι επίσης γνωστό ότι ο συγκεκριμένος αξιωματικός του συμπλέγματος της ασφάλειας προσέλαβε για την αποστολή του την γνωστή συμμορία. Ο κωδικός του πράγματος θα μπορούσε να είναι “επιχείρηση αγ. Παντελεήμονας” αν και δεν περιορίστηκε καθόλου εκεί. Έγινε, επίσης, γρήγορα γνωστό ότι η αμοιβή της συμμορίας για την “παροχή των υπηρεσιών” της ως επίσημα απασχολούμενο παρακράτος περιελάμβανε την άσκηση διαφόρων δραστηριοτήτων της στις περιοχές που “καταλάμβανε” (οπωσδήποτε “προστασία”), υπό την επίβλεψη (τουλάχιστον…) του τοπικού αστυνομικού τμήματος.

Ως εκεί το ζήτημα έμοιαζε σαν μια επιμέρους, ad hoc ανάθεση έργου, απ’ την μεριά του κράτους στο παρακράτος / οργανωμένο έγκλημα. Αλλά προς τα τέλη του 2010, με αφορμή της δημοτικές εκλογές, φάνηκε ότι το πράγμα ήταν πιο σοβαρό. Εν όψει εκείνων των εκλογών συνέβη το εξής: ο λα.ο.σ. παρέλειψε να κατεβάσει υποψήφιο και ψηφοδέλτιο για τις δημοτικές εκλογές της Αθήνας, σπρώχνοντας ουσιαστικά τις ψήφους και τις επιρροές του στο ψηφοδέλτιο της συμμορίας. Έτσι αυτή κατάφερε να εκλέξει έναν δημοτικό σύμβουλο, τον αρχηγό της. Πως όμως, και γιατί, το έκανε αυτό ο λα.ο.σ.;

Είχαμε σημειώσει τότε ότι το οργανωμένο έγκλημα στην ελλάδα, πέρα απ’ το να επεκτείνεται μέσα και μέσω της κρίσης, “αναβαθμίζεται” κιόλας, μέσα από τέτοιου είδους κινήσεις. Δεν είχαμε σημειώσει όμως ορισμένες “συμπτώσεις” που θα μπορούσαν να έχουν την αξία τους. Ο επικεφαλής του λα.ο.σ., παλιός βουλευτής της νέας δημοκρατίας και επιδέξιος λαϊκιστής, ανήκει στην επιρροή του οίκου Μητσοτάκη (πατρός και απογόνων), ο οποίος (οίκος) έχει ιδιαίτερη επιρροή στο νομό Χανίων, αλλά και τις δικές του αρθρώσεις με τους εντόπιους βαρώνους. Ο Χανιώτης δικηγόρος που προώθησε ανοικτά την γνωστή συμμορία στο παρακρατικό της έργο και, αυτονόητα, την επίσημη συνεργασία της αστυνομίας μαζί της, ανήκει επίσης στην επιρροή του οίκου Μητσοτάκη, έχει και τις άκρες του με τους βαρώνους, και τα λοιπά και τα λοιπά… Θα μπορούσε, λοιπόν, να υποθέσει κανείς – με αφορμή την περίεργη (και σαφώς αδικαιολόγητη με οποιοδήποτε άλλο κριτήριο) “παράλειψη” του λα.ο.σ. να κατεβάσει συνδυασμό στο δήμο της Αθήνας, και την προώθηση στο δημοτικό συμβούλιο (αντί για το λα.ο.σ.) της παρακρατικής / εγκληματικής συμμορίας, ότι υπάρχει ένα ανώτερο “καθοδηγητικό κέντρο” πάνω και απ’ τον επικεφαλής του λα.ο.σ. και τον πρώην (στα τέλη του 2010) υφυπουργό δημόσιας τάξης. Ορισμένα άλλα περιστατικά, στο ίδιο χρονικό σημείο (προς τα τέλη του 2010), που δεν έχει σημασία να αναφερθούν εδώ, έδειχναν ότι “κάτι παίζει” μεταξύ του λα.ο.σ. και της παρακρατικής συμμορίας…

… Το επόμενο, που συνιστούσε όμως φανερή αλλαγή κλίμακας, ήταν η στάση του λα.ο.σ. σχετικά με τα περιβόητα “μνημόνια”. Με βάση τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά αυτού του κόμματος, ήταν κάτι παραπάνω από κατάλληλο για να παίζει με επάρκεια τον ρόλο της ακροδεξιάς αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης· και να τον παίξει αυτόν το ρόλο ως το  τέλος. Παραδόξως (εντός ή εκτός εισαγωγικών) το λα.ο.σ. δεν έκανε έτσι, αλλά ακολουθούσε μια γραμμή υποτιθέμενης πατριωτικής υπευθυνότητας, που έκανε ζικ ζακ γύρω απ’ τις ενέργειες που χρεωνόταν βασικά η πασοκική κυβέρνηση, αγγίζοντας τακτικά τις θέσεις της κυρίας Θεοδώρας Μητσοτάκη / Μπακογιάννη. Όταν, όμως, το φθινόπωρο του 2011 ετέθη ζήτημα “κυβερνητικής συνεργασίας” και αυξημένης κοινοβουλευτικής υποστήριξης της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης της κρίσης, το λα.ο.σ. έκανε ένα μεγάλο άλμα, που ούτε χρειαζόταν (για λόγους “εθνικής ανάγκης”) ούτε θα το οφελούσε: χώθηκε (ή, πιο σωστά κλήθηκε και αποδέχτηκε την συμμετοχή του) στην κυβέρνηση Παπαδήμου.

Γιατί έκανε αυτήν την πολιτικά αυτοκτονική κίνηση ο λα.ο.σ.; Για να σπρώξει ορισμένα ακροδεξιά στελέχη του, μέσω υπουργοποίησης και σχετικού ξεπλύματος, στη νέα δημοκρατία; Δεν μας φαίνεται καθόλου επαρκής μια τέτοια εξήγηση. Είναι βέβαιο πάντως ότι αυτή η κίνηση άρχισε να έχει μεγάλο κόστος στο λα.ο.σ. σχεδόν αμέσως: διαρροή οπαδών, επιρροών και στελεχών…

Σε κάθε περίπτωση, στα τέλη του 2011, ο λα.ο.σ. (και οπωσδήποτε ο επικεφαλής του και ο στενός του κύκλος) “κάηκε” οριστικά σαν εκδοχή ακροδεξιάς αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης. Και κάηκε με δική του πρωτοβουλία! Σε συνδυασμό με την υποχρεωτική ανάληψη ευθυνών διαχείρισης της κρίσης απ’ την δεξιά (νέα δημοκρατία), δημιουργούνταν έτσι ένα μεγάλο κενό στα δεξιά του πολιτικού φάσματος, σε σχέση αφενός με την μεσολάβηση των “αγανακτισμένων” και αφετέρου σε σχέση με τις εναλλακτικές των αφεντικών. Όσοι ζουν προσέχοντας γύρω τους (κι εμείς εδώ, σ’ αυτές τις ταπεινές σελίδες, κάνουμε το καλύτερό μας επ’ αυτού) θα πρέπει να το κατάλαβαν έγκαιρα: αυτό το κενό θα καλυφθεί, θα καλυφθεί επειγόντως, και θα καλυφθεί εκ των ενόντων. Πράγματι, δύο σχηματισμοί προετοιμάζονταν ήδη, και κινήθηκαν γρήγορα και ταυτόχρονα για να καλύψουν το κενό. Οι καμμένοι έλληνες και η συμμορία των τραμπούκων…

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 1

Τετάρτη 7 Οκτώβρη. Σήμερα η ελλάδα θα είναι γεμάτη «αντιφασίστες»… Σήμερα θα αρχίσει η εκφώνηση της δικαστικής απόφασης της δίκης των βοθρολυμάτων… Πολλοί είναι έτοιμοι και διατεθειμένοι να πανηγυρίσουν, ειδικά αν η οργάνωσή τους θεωρηθεί εγκληματική, ένας νομικός (και όχι πολιτικός) χαρακτηρισμός που αφορά το βάρος των ενοχών και των ποινών. Ακόμα κι αν αυτό συμβεί, είναι όντως ένα «τέλος» που μπορεί να πανηγυριστεί σαν «νίκη» (της δικαιοσύνης, του αντιφασισμού, ότι…) ή μήπως είναι σε μεγάλο βαθμό η επισφράγιση μιας πολύ συγκεκριμένης αλλά και σημαντικής ήττας; Με τον κίνδυνο να αποκτήσουμε μερικούς ακόμα εχθρούς εκτιμάμε ότι συμβαίνει το δεύτερο.

Τα βοθρολύματα, είτε σαν οργάνωση είτε και σαν άτομα, δεν είναι καθόλου άγνωστα σ’ όλους όσους περιμένουν, εν έτει 2020, την τιμωρία τους. Είναι γνωστά εδώ και σχεδόν 30 χρόνια! Κι όχι απλά «είναι γνωστά». Αλλά σε κρίσιμα ζητήματα συνυπήρξαν «πολιτικά» με τους τωρινούς τους κατήγορους!

Τα βοθρολύματα είναι οργανικό τμήμα του ντόπιου εθνικισμού και ρατσισμού απ’ την εποχή της «ελληνοσερβικής φιλίας»! Είναι, φυσικά, μια «δυσάρεστη» αλήθεια, αλλά είναι αλήθεια ότι τα συνθήματά τους για τα «σκοπιανά σκυλιά» και για τους «αδελφούς σέρβους» ήταν αποδεκτά απ’ το σύνολο του εθνικιστικού όχλου, των κομμάτων, των οργανώσεων και των μήντια στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ’90, ακόμα κι αν δεν κέρδισαν την «πολιτική υπεραξία» που θα μπορούσαν: όταν οι πάντες είναι φασίστες, τότε οι «πατενταρισμένοι χάνονται μέσα στο πλήθος».

Τα βοθρολύματα δεν ήταν απλά παρόντα στα μεγάλα «συλλαλητήρια για την μακεδονία»… Ούτε απλά είχαν την ίδια άποψη με ολόκληρο το λεγόμενο «δημοκρατικό τόξο»… Έδρασαν κι όλας, συμμετέχοντας σαν μισθοφόροι («εθελοντές» ήταν ο πατριωτικός χαρακτηρισμός τότε) στις σφαγές στη βοσνία. Και σαν τολμηροί δράστες της «ελληνοσερβικής φιλίας» είχαν τότε το δικό τους σημαντικό μερίδιο στην μηντιακή προβολή. Όλοι οι δημαγωγοί (μερικοί απ’ τους οποίους εξακολουθούν να βρίσκονται στο στερέωμα) είχαν τα καλύτερα λόγια για τα «παληκάρια μας».

Ο πλατύς και βαθύς κρατικός / παρακρατικός μηχανισμός της «ελληνοσερβικής φιλίας» δεν είχε μόνο βοθρολύματα. Αυτά ήταν ένας μόνο κρίκος. Είχε υπηρεσίες, είχε στρατό, είχε δημάρχους και λοιπούς τοπικούς άρχοντες, είχε βουλευτές και υπουργούς, είχε παπάδες, είχε επιχειρηματίες, είχε δικαστές… Αυτή η μεγάλη κρατική / παρακρατική αλυσίδα που διαμορφώθηκε τότε, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, δεν έσπασε ποτέ! Εμφανίστηκε ξανά, με μικροδιαφοροποιήσεις, την επόμενη φορά που υπήρξε «εθνική κρίση», ειδικά απ’ το 2011 («αγανακτισμένοι»….) και μετά. Ούτε σ’ αυτήν την πιο πρόσφατη εμφάνισή της (στην «εποχή των μνημονίων»…) ούτε και στην αρχική δημιουργία της (στα ‘90s), ούτε σ’ όλο το ενδιάμεσο διάστημα, αυτή η μεγάλη κρατική / παρακρατική αλυσίδα στην οποία τα βορθολύματα ήταν ένας ελεγχόμενος κρίκος εντοπίστηκε και δείχτηκε σαν εχθρός, σαν αντίπαλος των όποιων ανταγωνιστικών, εργατικών προθέσεων.

Το αντίθετο. Διάφοροι και διαφόρων ειδών «φίλοι των εργατών» ήταν απ’ την αρχή – και παραμένουν – άλλοι κρίκοι της ίδιας αλυσίδας. Ποιό είναι το αποτέλεσμα; Η δολοφονική δραστηριότητα των βοθρολυμάτων στο πλευρό των «σέρβων αδελφών» όχι μόνο δεν δικάστηκε ούτε δεν καταδικάστηκε ποτέ, αλλά αντίθετα καλύφθηκε απ’ τις κρατικές υπηρεσίες, με την ανοχή (στην καλύτερη των περιπτώσεων) της συντριπτικής πλειοψηφίας όσων εμφανίζονται τα τελευταία χρόνια σαν αντιφασίστες…

Γιατί έτσι; Επειδή οι δολοφονημένοι απ’ τα βοθρολύματα ήταν βόσνιοι (μουσουλμάνοι) – άρα «εθνικοί εχθροί»…

Όταν όμως μαθαίνεις στο αίμα και έχεις πλάτες, έτσι θα συνεχίσεις…

(φωτογραφία: Εκλεκτοί εκπρόσωποι του ντόπιου φασισταριού και του ελληνικού κράτους / παρακράτους παρελαύνουν στη Srebrenica το 1995. Τότε ήταν “ήρωες” για τους πάντες…)

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 2

Τετάρτη 7 Οκτώβρη. Είναι γνωστό πως το «διεθνές δικαστήριο για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στην πρώην γιουγκοσλαβία» (που συστάθηκε όταν πια είχαν επιτευχθεί όλοι οι γεωπολιτικοί στόχοι των δυτικών ιμπεριαλισμών) με σκοπό να τους ξεπλύνει απ’ την συνενοχή μέχρι και την συνδιοργάνωση των σφαγών στη βοσνία, ήταν υποχρεωμένο να περιορίσει την λίστα των κατηγορούμενων σερβοφασιστών στα πιο υψηλά κλιμάκια της σερβοφασιστικής εξουσίας. Ακόμα κι έτσι όμως εντόπισε την δράση των ντόπιων βοθρολυμάτων («εθελοντών στο πλάι του αδελφού σερβικού λαού»), ειδικά στη σφαγή των πάνω από 7.000 αόπλων μουσουλμάνων στη Σρεμπρένιτσα – τόσο εμφατική ήταν εκεί η συμμετοχή τους!!! Κι αφού τους εντόπισε ήταν υποχρεωτικό το λιγότερο να τους ανακρίνει και πιθανά να δικάσει κάποιους απ’ αυτούς για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας…

Όχι μόνο μία φορά, όχι μόνο δύο, εκείνο το διεθνές δικαστήριο ζήτησε επίσημα, άλλοτε γραπτά και άλλοτε με επισκέψεις στελεχών του στην Αθήνα την σύλληψη εκείνων των εθελοντών / βοθρολυμάτων, και την παράδοσή τους στη Χάγη. Όλες μα όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις και κοινοβουλευτικές συνθέσεις που βρέθηκαν μπροστά σ’ αυτό το εύλογο αίτημα τους προστάτεψαν με κάθε τρόπο – διακινδυνεύοντας να θεωρηθούν συνένοχες στην δράση τους. Προτιμούσαν αυτό παρά να παραδόσουν τα φασιστικά ενεργούμενά τους στο διεθνές δικαστήριο… με τον κίνδυνο να μιλήσουν (για να σώσουν το τομάρι τους), να αποκαλύψουν δηλαδή τους εντολείς και καθοδηγητές τους, το ελληνικό κράτος / παρακράτος. Λογικό…

Όμως αυτό το «λογικό» αποδείκνυε πέρα από κάθε αμφιβολία δύο σημαντικά πράγματα για τα βοθρολύματα, τουλάχιστον σ’ εμάς. Πρώτον, ότι τα συγκεκριμένα (και όχι μόνο…) φασιστόμουτρα ήταν πράγματι assets, “περιουσιακά στοιχεία” των ελληνικών υπηρεσιών και του βαθέος κράτους – κάτι που ήδη είχε αποκαλύψει / τεκμηριώσει ένα πρώην μέλος τους για τον “αρχηγό” τους. Και, δεύτερον, ότι με τέτοια υψηλού επιπέδου προστασία και ασυλία αυτά τα βοθρολύματα θα μπορούσαν να ξανακληθούν σε “υπηρεσία” αν τα αφεντικά τους διέταζαν κάτι τέτοιο. (Εννοείται πως από υποκειμενική άποψη όταν ξέρεις πως έχεις τόσο υψηλή προστασία και ότι εκτελείς “εθνική αποστολή” μπορείς να γίνεις όσο ασύδοτος θες…)

Αυτό έγινε φόρα μόστρα μέσα στην “εθνική κρίση χρέους” και την διαχείρισή της· και ήταν ολοφάνερο, σε όσους είχαν μάτια για να βλέπουν και να καταλαβαίνουν, απ’ τους “αγανακτισμένους” και μετά. Η οργάνωση που ήταν νεοναζιστική απ’ την κατασκευή της την ίδια και έγινε “εθνική αντιμουσουλμανική πρωτοπορεία” στη δεκαετία του ’90, ξαναέπεσε στην μηδαμινότητα του νεοναζισμού στα ’00… για να ανακληθεί απ’ την εφεδρεία και να «μεταμορφωθεί» και πάλι σε «πρωτοπορεία της λαϊκής οργής» στα ‘10s. Αυτή τη φορά όμως σ’ ένα πολύ ανώτερο, πολύ πιο ενισχυμένο επίπεδο!

Ούτε την μία ούτε την άλλη «μεταμόρφωση» θα μπορούσε να την πραγματοποιήσει μόνη της – οι παρακρατικοί είναι πάντα παρακρατικοί, και ακολουθούν τις εντολές των ανωτέρων τους. Το αντίθετο συνέβαινε: σε όλο της το εύρος της η κρατική / παρακρατική αλυσίδα που είχε διαμορφωθεί στα ‘90s σαν το «δίκτυο» του ελληνικού ιμπεριαλισμού ξαναβγήκε δολοφονικά στην «πρώτη γραμμή» στις 5 Μάη του 2010 το κέντρο της Αθήνας – και ανέλαβε την «υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων» (όπως τα ξέρει και τα εννοεί κάθε συστατικό της, κάθε κρίκος της) από εκείνο το χρονικό σημείο και μετά, σε σχέση με την «διαχείριση της κρίσης». Είχε μαζί τον λαό και τους ταγούς του…

Τα «ειδικά καθήκοντα» του κρίκου των βοθρολυμάτων ήταν προβλέψιμα (δυστυχώς μόνο από εμάς…)· όμως θα μπορούσαν να αποκοπούν από τις δράσεις των υπόλοιπων κρίκων, του συνόλου της αλυσίδας; Η απάντηση είναι εξαιρετικά δυσάρεστη, αλλά δεν κρυβόμαστε: σήμερα, αύριο, παραμεθαύριο, όπως και χτες, όπως και πριν ένα χρόνο, όπως και πριν 5 ή 6 ή 8 χρόνια, η απάντηση που έχει επιβληθεί είναι ένα ξερό «ναι»!

Ας κρατήσουμε λοιπόν, κατ’ αρχήν, αυτά: το τι είναι και τι δεν είναι τα βοθρολύματα είναι γνωστό εδώ και 30 χρόνια: ένας απ’ τους κρίκους του ντόπιου παρακράτους, μιας αλυσίδας που έχει πολλούς ακόμα. (Για παράδειγμα: η απίστευτα και προκλητικά μεγάλη διάρκεια της δίκης χρειάζεται μια σοβαρή κι όχι προσχηματική εξήγηση. Κι αυτή η εξήγηση σχετίζεται με «άλλους κρίκους»).

Όσο για τον ελληνικό φασισμό σ’ όλο το εύρος του; Αυτός είναι πολύ πολύ ευρύτερος…

(συνεχίζεται)

(φωτογραφία: Ο επικεφαλής των “λύκων του Δρίνου” και ύστερα στρατηγός των σερβοφασιστών Radislav Krstic – στα αριστερά – ήταν ο επιχειρησιακός επικεφαλής των βοθρολυμάτων και λοιπών ελλήνων φασιστών στην σφαγή της Σρεμπρένιτσα το 1995. Το 2001 καταδικάστηκε απ’ το δικαστήριο της Χάγης σε 46 χρόνια φυλακή, που στη συνέχεια έγιναν 35. Οι υφιστάμενοί του χαίρουν άκρας υγείας, ελευθερίας – και εθνικής υπερηφάνειας…)

Ιατρικά λάθη, φαρμακοβιομηχανίες – και οργανωμένο έγκλημα

Κυριακή 5 Απρίλη. Να τι έλεγε πριν 5 χρόνια (την 1η Απρίλη του 2015) για τους θανάτους από ιατρικά λάθη (και για πολύ περισσότερα!) ο δανός γιατρός, βιολόγος και ιατρικός ερευνητής Peter Gotzche. Ο Gotzche έχει υπάρξει συνιδρυτής το 1993 του «κέντρου Cochrane» στην Κοπενγχάγη. Πρόκειται για το δανέζικο τμήμα ενός διεθνούς ιατρικού οργανισμού αγγλικής προέλευσης, που πήρε το όνομά του προς τιμήν του σκωτσέζου αντιφασίστα γιατρού Archibald Leman Cochrane (1909 – 1988).

Παρ’ όλα τα σύμβολα «οι καιροί άλλαξαν». Ο Cochrane ο ίδιος, με την εμπειρία του σαν αιχμάλωτος στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης (τον έδεσαν στην Κρήτη το 1941…), υπήρξε πρόδρομος της επιβολής αυστηρών πρωτοκόλλων στην «επιστημοσύνη» των ιατρικών ερευνών, για να τις απελευθερώσει από πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα… Αλλά οι φαρμακοβιομηχανίες γιγαντώθηκαν εν τω μεταξύ. Το δανέζικο τμήμα του οργανισμού που έχει το όνομά του δεν έχει πια σαν διευθυντή καν και καν έναν εξειδικευμένο γιατρό ερευνητή – αλλά έναν δημοσιογράφο. Και οι δημοσιογράφοι ασχολούνται με τις «δημόσιες σχέσεις»· τι άλλο;

Λοιπόν το 2018 αυτός ο οργανισμός «απέβαλε», «διέγραψε», «ξεφορτώθηκε» τον Gotzche – είχε γίνει υπερβολικά αποκαλυπτικός για τα εγκλήματα της σύγχρονης ιατρικής και φαρμακευτικής βιομηχανίας… Παρέμενε υπερβολικά προσηλωμένος στην κληρονομιά του Cochrane… Ο Γ. Ιωαννίδης έστειλε τότε μια ανοικτή επιστολή καταγγελίας της «διαγραφής» στον δανό υπουργό υγείας, γράφοντας μεταξύ άλλων: «Ο Peter είναι αναμφίβολα ένας γίγαντας, ένας απ’ τους μεγαλύτερους επιστήμονες της εποχής μας… Πιστεύω ότι ο στοιχειώδης σεβασμός στον επιστημονικό διάλογο επιβάλει ότι δεν θα εξαφανίζετε τους αντιπάλους σας μέσα από διοικητικές μεθοδεύσεις». 3.500 χιλιάδες γιατροί και σχετικοί με την φροντίδα υγείας υπέγραψαν ένα κείμενο καταγγελίας της μεταχείρισης του Gotzche – αλλά ούτε οι φαρμακο-ιατρικές μαφίες ούτε οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι συγκινήθηκαν, όπως ήταν αναμενόμενο.

Αυτά στη δανία του βορρά. Σκεφτείτε τι γίνεται στην παραλίγο “δανία του νότου”!…

(Ευχαριστούμε τον Σ. για την επιλογή, την δουλειά του υποτιτλισμού, και όλα τα υπόλοιπα…).

Παλαιστίνη

Παρασκευή 7 Φλεβάρη. Η γενναιόδωρη αμερικανική έγκριση στο ισραηλινό απαρτχάιντ και στην επέκτασή του προκαλεί αυτό που είναι σωστό: μια σειρά «αντιδράσεων» σε διάφορα επίπεδα έντασης. Διαδηλώσεις στην ιορδανία, στον λίβανο· οδομαχίες σε διάφορα σημεία της κατεχόμενης δυτικής Όχθης…

Εδώ απ’ την Ramallah πριν μια βδομάδα:

Διαδηλώσεις όμως εναντίον του «deal» γίνονται και μέσα στην επίσημη ισραηλινή επικράτεια. Εδώ ισραηλινοί αντεθνικιστές και παλαιστίνιοι (πολίτες β διαλογής του ισραήλ), διαδηλώνουν μαζί στο Τελ Αβίβ με κεντρικό σύνθημα «don’t make apartheid great again!»

Η ψοφιοκουναβική έγκριση και υποστήριξη στην επέκταση της κατοχής και του απαρτχάιντ περιλαμβάνει και το ο.κ. για τον εξανδραποδισμό τουλάχιστον 300.000 παλαιστίνιων που ως τώρα ζουν εντός ισραηλινής επικράτειας, στο λεγόμενο «τρίγωνο», στα βόρεια. Είναι ένα σύνολο αραβικών πόλεων, κωμοπόλεων και χωριών (Kafr Qara, Ar’ara, Baqa Al-Gharbiyye, Umm Al-Fahm, Qalansawe, Tayibe, Kafr Qasim, Tira, Kafr Bara, Jaljulia), όπου ζει το 20% των αράβων υπηκόων του ισραηλινού κράτους – με αρκετά μαχητική νεολαία.

Το φασιστικό ισραηλινό καθεστώς έχει σχέδια για την “εκκένωση” αυτής της περιοχής (42 χιλιάδες στρέμματα) εδώ και πολλά χρόνια. Τώρα μπορεί να δοκιμάσει να κάνει το όνειρο πραγματικότητα, χάρη στο deal και στην προστασία του αμερικανικού κράτους / παρακράτους: να «δώσει» στο υποτιθέμενο «παλαιστινιακό κράτος» κάποιους μικρούς εποικιστικούς οικισμούς στη δυτική Όχθη και να πάρει το «τρίγωνο», εκκαθαρισμένο.

Προφανώς δεν υπάρχει κανένας διατεθειμένος για τέτοια «ανταλλαγή εδαφών». Αλλά αυτό αφήνει αδιάφορο το ισραηλινό καθεστώς. Σε πρώτη φάση θα αφαιρέσει την υπηκοότητα όλων εκείνων που θέλει να εξανδραποδίσει· «λερώνουν» την μονοεθνική / μονοθρησκευτική ταυτότητα του ρατσιστικού κράτους. Ύστερα θα στείλει τον στρατό και εποίκους – την δοκιμασμένη «συνταγή»…

Αυτά και πολλά άλλα είναι ξεκάθαρα όχι μόνο για τους άραβες της Παλαιστίνης, είτε στα κατεχόμενα εδάφη είτε εντός του ρατσιστικού ισραηλινού κράτους· είναι ξεκάθαρα σ’ όλο τον αραβικό κόσμο, κι ακόμα πιο πέρα σ’ όλον τον μουσουλμανικό κόσμο· είναι ξεκάθαρα για τους εβραίους αντεθνικιστές σ’ όλο τον πλανήτη: αυτό που μεθοδεύεται είναι μια «τελική λύση» – με «πολιτισμένη» κάλυψη και με verbal παραπλάνηση.

Το 2020 ή θα είναι μια μαχητική χρονιά ή θα είναι επιτάφιος· κι όχι μόνο για την Παλαιστίνη… Ειδικά εκεί όμως οι Παρασκευές θα είναι πολύ δύσκολες ημέρες…

Μετρώντας παγκόσμιους

Πέμπτη 30 Γενάρη. Ο σωματοφύλακας John Bolton, σύμβουλος ασφάλειας του ψόφιου κουναβιού, φανατικός υπέρμαχος της «γραμμής Pence», απολύθηκε – ως γνωστον – τον περασμένο Σεπτέμβρη. Διάφοροι εκτίμησαν πως η απόλυσή του σήμαινε ότι το ψόφιο κουνάβι «χειραφετήθηκε» απ’ τους σωματοφύλακες· έχει αποδειχθεί το ανάποδο. (Θυμίζουμε ότι η εκτίμηση της ασταμάτητης μηχανής παραμένει πως το ψόφιο κουνάβι είναι εξαιρετικά πιθανό να απολυθεί επίσης, και να αντικατασταθεί απ’ το Pence· αν συμβεί αυτό, θα είναι ο Pence που θα κατέβει σαν υποψήφιος των συντηρητικών στις εκλογές του ερχόμενου Νοέμβρη).

Πριν λίγες ημέρες, οι καθεστωτικοί new york times προδημοσίευσαν αποσπάσματα από επερχόμενο (τον Μάρτη) βιβλίο του Bolton. Στο οποίο ο πρώην σωματοφύλακας δίνει το ψόφιο κουνάβι. Τόσο σε σχέση με την υπόθεση για την οποία δικάζεται ήδη (τους εκβιασμούς στον ουκρανό πρόεδρο Zelensky), όσο και σε σχέση με τις παρτίδες του με τον Erdogan και τον Xi: υποστηρίζει ότι «τους κάνει χάρες» για προσωπικό όφελος.

Ο Bolton δεν έχει να κληθεί να καταθέσει επίσημα στην επιτροπή τους γερουσίας – σε βάρος του ψόφιου κουναβιού. Αυτό δεν μειώνει καθόλου το γεγονός ότι ανήκει στους σκληροπυρηνικούς «νεοσυντηρητικούς» που δεν είναι καθόλου ευχαριστημένοι με την αποτυχία της «γραμμής Trump» (: των οικονομικών κυρώσεων και τιμωριών), ειδικά εφόσον επανέρχεται τακτικά στην απόσυρση του αμερικανικού στρατού απ’ τη μέση Ανατολή… Οπότε αναγκάζονται να τον «κυνηγάνε», να τον «μαζεύουν» και να ακυρώνουν τις αρχικές του δηλώσεις…

Είναι φανερό ότι δεύτερη τετραετία, απ’ το 2021 ως το 2024 σ’ αυτό το ψοφιοκουναβικό «στυλ» δεν αντέχεται – για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Μια δεύτερη τετραετία τέτοιου είδους, θα σημαίνει ότι το Πεκίνο θα αγοράσει την μισή αμερική – για να πούμε κάτι όχι υπερβολικό. Το ότι βγαίνει, λοιπόν, ο Bolton, και σκάβει τον λάκο του ψόφιου κουναβιου γραπτά, μέσω βιβλίου (με ανοικτή την προοπτική να καταθέσει κιόλας) είναι υπολογισμένη κίνηση, όχι απλά προσωπικής αντεκδίκησης («με απέλυσες – θα φροντίσω να απολύσουν και σένα») αλλά εκ μέρους κάποιου κυκλώματος «νεο»συντηρητικών.

Εν τω μεταξύ το ψόφιο κουνάβι κελάηδησε σε άψογα ψοφιοκουναβικά εναντίον του πρώην συμβούλου του:

Έναν τύπο που δεν μπόρεσε να επιλεγεί σαν πρεσβευτής στον οηε πριν χρόνια, δεν μπορούσε να επιλεγεί για οτιδήποτε έκτοτε, «με παρακάλεσε» για ένα πόστο που δεν χρειαζόταν την έκριση της γερουσίας, το οποίο του το έδωσα παρότι πολλοί μου έλεγαν «Μην το κάνετε αυτό κύριε», οπότε παίρνει την δουλειά, λανθασμένα αναφέρεται στο «Λιβυκό μοντέλο» στην τηλεόραση, και κάνει πολύ περισσότερα λάθη στη γνώμη του, οπότε τον απολύω επειδή, έντιμα, αν τον άκουγα θα βρισκόμασταν τώρα στον Παγκόσμιο Πόλεμο νο 6, και φεύγει και ΑΜΕΣΩΣ γράφει ένα απαίσιο βιβλίο γεμάτο ψέμματα. Με στοιχεία εθνικής ασφάλειας διαβαθμισμένα. Ποιός θα έκανε κάτι τέτοιο;

Παγκόσμιος πόλεμος νούμερο 6 κύριε ψοφιοκούναβε; Όχι, είναι μεγάλο το νούμερο… Για έναν με σειρά κατάταξης νο 4 υπάρχει όμως καιρός (και αναγκαιότητα…)

Παλαιστίνη

Πέμπτη 30 Γενάρη. Η πρώτη ημέρα του «deal του αιώνα» πέρασε όπως περιμέναμε. Με την εξαίρεση των παλαιστινιακών διαδηλώσεων στη δυτική Όχθη, τα υπόλοιπα ήταν χλιαρές δηλώσεις και «προβληματισμένα» σχόλια.

Θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί: μα αφού αυτή η συμφωνία είναι παράνομη πώς θα εφαρμοστεί; Η απάντηση είναι: ποιός θα εμποδίσει την όποια εφαρμογή της; Είναι μια διμερής συμφωνία μεταξύ συμμάχων, που θα σύρει και τα υπόλοιπα κράτη / μέλη της συμμορίας (μεταξύ των οποίων και το ελληνικό) και θα αμφισβητείται από άλλες κρατικές πλευρές… Αλλά θα αμφισβητείται φιλολογικά, αφού – έτσι κι αλλιώς – το λεγόμενο «παλαιστινιακό πρόβλημα» εγγράφεται απ’ την μεριά όλων των κρατικών πολιτικών σε πολύ ευρύτερες διακρατικές, ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις. Όσοι δεν είναι οπαδοί της τελικής όξυνσης του 4ου παγκόσμιου πολέμου (απ’ την έκβαση του οποίου να ελπίζουν ότι θα «λυθεί» ή όχι το «παλαιστινιακό πρόβλημα»…) έχουν καθήκον να αντιληφθούν ότι το δίκαιο της παλαιστινιακής αντίστασης δεν θα αποδοθεί με βομβαρδιστικά. Γιατί, πολύ απλά, αν το ισραηλινό φασισταριό αντιληφθεί ότι χάνει έναν τέτοιο πόλεμο, θα συμπεριφερθεί όπως ακριβώς το γερμανικό, ναζιστικό κράτος, το οποίο αντιγράφει βήμα βήμα: θα επιταχύνει την εξόντωση των αιχμαλώτων του.

Ενώ, λοιπόν, τυπικά το deal κατηγορείται ήδη σαν «παράνομο με βάση το διεθνές δίκαιο και τις αποφάσεις του οηε» πρακτικά θα εφαρμοστεί. Θα εφαρμοστεί με τον ειδικό τρόπο που προβλέπει το άρθρο του που φωνάζει ότι «αν οι παλαιστίνιοι δεν δεχτούν αυτή τη συμφωνία και τους όρους της, το Τελ Αβίβ θα προχωρήσει κανονικά». Δηλαδή με κάθε βία που μπορεί να ασκήσει.

Και (θα) έχει πολλές μορφές αυτή η βία, κάποιες ήδη γνωστές. Απ’ την καταστολή των διαδηλώσεων και κάθε πράξης αντίστασης, μέχρι την ακόμα πιο συστηματική καταστροφή σπιτιών και καλλιεργειών, στις περιοχές που η Ουάσιγκτον παραχωρεί στο Τελ Αβίβ. Είναι όμως πιθανό ότι θα υπάρξουν και καινούργιες μορφές εθνοκάθαρσης.

Για παράδειγμα Ουάσιγκτον και Τελ Αβίβ απαιτούν απ’ τους παλαιστίνιους να αναγνωρίσουν το ισραήλ σαν εβραϊκό κράτος. (Πρόκειται για την πρόσφατη ρατσιστική / εθνικιστική συνταγματική ρύθμιση, που καταγγέλθηκε ακόμα και από ισραηλινούς σα ναζιστική…). Μονοεθνικό / μονοθρησκευτικό κράτος σημαίνει ότι οι παλαιστίνιοι που είναι ακόμα (τυπικά) πολίτες αυτού του κράτους, μουσουλμάνοι ή και χριστιανοί, αποτελούν επίσημα υποτελή μειονότητα. Που μπορεί να θεωρηθεί εχθρική αφού δεν αναγνωρίζουν τη μονοεθνικότητα / μονοθρησκευτικότητα. Επικίνδυνη, για λόγους “δημόσιας τάξης”…

Αυτός ο όρος σημαίνει ότι το ρατσιστικό, φασιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ μπορεί να αρχίσει όποτε κρίνει τον βίαιο εξανδραποδισμό / εκκαθάριση των αράβων που ζουν ακόμα στη (διευρυμένη) επικράτειά του· αν κρίνει ότι μπορεί να τους αντικαταστήσει από άλλους φτηνούς εργάτες. Ουσιαστικά αυτή η εθνοκάθαρση έχει ήδη ξεκινήσει τόσο στην ανατολική Ιερουσαλήμ / al Quds όσο και στη Χεβρώνα. Ένα επόμενο βήμα (που υπόγεια έχει αναγγελθεί…) θα είναι η αφαίρεση της (ισραηλινής) υπηκοότητας από κάμποσες χιλιάδες άραβες / παλαιστίνιους, που ζουν τώρα μέσα στην ισραηλινή επικράτεια (άλλη μια κίνηση ναζιστικής έμπνευσης). Η εθνοθρησκευτική ομογενοποίηση υπονοείται σαφώς στην απαίτηση περί αναγνώρισης της «εβραϊκότητας» του ισραηλινού κράτους – κι αυτό είναι επιστέγασμα προηγούμενων ενεργειών και βημάτων του απαρτχάιντ Τελ Αβίβ.

Τώρα είναι η στιγμή που τόσο οι παλαιστίνιοι της αντίστασης όσο και η διεθνής συμπαράσταση πρέπει να ξεμπερδεύουν με την αυταπάτη των «δύο κρατών». Οι προϋποθέσεις έχουν δημιουργηθεί· αλλά είναι μόνο προϋποθέσεις.

(Μικρή διόρθωση: Χτες γράφαμε ότι το πολυβόλο δικαίωσης του ισραηλινού απαρτχάιντ, το «deal του αιώνα», είναι 80 σελίδες. Τώρα που το έχουμε στα χέρια μας διορθώνουμε: είναι 180 σελίδες… Θέλει φλυαρία την σήμερον ημέρα για να υπερασπιστεί κανείς τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των αυτοχθόνων…)

Η παγκόσμια Παλαιστίνη 2

Τρίτη 28 Γενάρη. Μπορεί ο οηε να είναι ένας χρεωκοπημένος «διεθνής οργανισμός επίλυσης διαφορών», αλλά ακόμα και χωρίς αυτόν τα κράτη που τον συγκροτούν υπάρχουν. Οι εκατοντάδες αποφάσεις του οηε, απ’ την πρώτη του 1948 που ενέκρινε την κατασκευή το ρατσιστικού πρωτοκοσμικού προγεφυρώματος στη μέση Ανατολή ως την πιο πρόσφατη, πριν λίγες εβδομάδες, δεν έχουν ληφθεί από κάποιον μυστήριο «κύριο οηε», αλλά από εκπροσώπους κρατών.

Συνεπώς το γεγονός ότι το ψοφιοκουναβιστάν παρέα με το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβιβ και τους λιγοστούς συμμάχους τους πετάνε μια βρώμικη πατσαβούρα σ’ αυτές τις εκατοντάδες αποφάσεις, σημαίνει φτύσιμο σε πολλές δεκάδες καπιταλιστικών κρατών του πλανήτη· πρακτικά στην πλειοψηφία τους. Πολύ πολύ περισσότερο, λοιπόν, από μια συμφωνία real estate μεταξύ δύο συνεταίρων, το «deal του αιώνα» κορυφώνει την διεθνοποίηση της κατοχής και του ισραηλινού απαρτχάιντ. Είτε σε επίπεδο κρατών κλπ, είτε – αντίθετα – σε επίπεδο κινημάτων, πολιτικών οργανώσεων, ανταγωνισμού.

Ό,τι κι αν προτείνει το ψόφιο κουνάβι, κι ό,τι κι αν αποδεχτεί με χαρά το φασιστικό εξουσιαστικό δίδυμο Netanyahu – Grantz, θα έχουν πολλούς, πάρα πολλούς αντιπάλους. Και στα δύο επίπεδα. Κι όσο κι αν χτυπιέται το ισραηλινό φασισταριό πως όποιος είναι αντίπαλος του απαρτχάιντ (τώρα πια στην επίσημη εκδοχή του αμερικανικού γαλβανισμού του) είναι αντι-σημίτης, δηλαδή φασίστας, είναι ο άξονας που έχει κηρύξει και εντείνει τον πόλεμο· και άρα θα υποστεί και τις συνέπειες αυτής της επιλογής του.

«Πόλεμο»;… Πρακτικά, και για τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τον κόσμο οι φασίστες του 21ου αιώνα, το να κλείσεις εκατομμύρια παλαιστινίων / αράβων σε φυλακές / μπαντουστάν δεν είναι δυσκολότερο (ούτε έχει περισσότερες συνέπειες) απ’ το να πνίγεις πρόσφυγες και μετανάστες στη Μεσόγειο. Υπάρχει, όμως, μια διαφορά: η κατοχή της Παλαιστίνης και το ισραηλινό απαρτχάιντ είναι ήδη διεθνές ζήτημα, εδώ και δεκαετίες. Πράγμα που σημαίνει ότι ο «ηθικός πνιγμός» δεν αφορά μερικές χιλιάδες προσφύγων και μεταναστών· αλλά εκατοντάδες εκατομμύρια ανδρών και γυναικών σε όλο τον πλανήτη.

Απ’ αυτούς μεταμοντέρνοι, δηλαδή κυνικοί σε βαθμό κακουργήματος, είναι η δυτική μειοψηφία. Για την ανατολή, την ανατολή που έρχεται να πάρει την θέση της στο κέντρο του παγκόσμιου καπιταλισμού, οι αντιλήψεις είναι διαφορετικές: αν πατάς κάτω κάποιον τόσο αδύναμο όσο οι παλαιστίνιοι επειδή έχεις πυρηνικά, αυτό εγγράφεται σε άλλους λογαριασμούς, έξω απ’ τις ρατσιστικές πρωτοκοσμικές αυταπάτες.

Η παγκόσμια Παλαιστίνη 3

Τρίτη 28 Γενάρη. Παρότι υπάρχουν εκεί πολλοί ρουφιάνοι (παλαιστίνιοι…) η δυτική Όχθη θα εκραγεί. Αυτό για τον άξονα είναι ασήμαντο πρόβλημα: οι «ταραξίες» («τρομοκράτες») θα δολοφονούνται όπως εκείνοι κι εκείνες στη λωρίδα της Γάζας. Δύο + τέσσερα κράτη (Άγκυρα, Τεχεράνη, Δαμασκός, Βαγδάτη, Βηρυτός, Ντόχα) θα πάρουν θέση υπέρ τους· και δεν θα είναι προοπτικά «στα λόγια».

Όμως υπάρχει και η «κορυφή»: η Μόσχα, το Πεκίνο (ενδεχομένως και το Βερολίνο). Η διεθνής γραμμή των δύο πρώτων είναι η «υπεράσπιση της διεθνούς νομιμότητας» – στο τυπικό μέρος της. Η γραμμή του άξονα είναι η καταστροφή της – και η δια της βίας επιδίωξη μιας άλλης, υπέρ του. Παρότι η Παλαιστίνη είναι ένας ασήμαντος κρίκος στην αλληλουχία των εμπόλεμων πράξεων του 4ου παγκόσμιου· παρότι οι παλαιστίνιοι δεν έχουν πολλά να περιμένουν για την απελευθέρωσή τους από κράτη και ιμπεριαλισμούς· έχει (η Παλαιστίνη) εκείνον τον συμβολικό δυναμισμό που την τοποθετεί στο κέντρο.

Όχι όμως, μόνο, στο κέντρο των διακρατικών αντιθέσεων, όπως βολεύει διάφορους τσατσορούφιανους που συμβουλεύουν εδώ και χρόνια «να μην ανακατευόμαστε μ’ αυτά…» Αλλά και στο κέντρο του εργατικού κοινωνικού ανταγωνισμού. Επειδή είναι αυτός και μόνον αυτός που μπορεί να περιορίσει (ή και να εμποδίσει) τις κρατικές πρωτοβουλίες ή ελιγμούς ή «αναβολές»… Είναι αυτός και μόνον αυτός που μπορεί να δώσει ζωή στις ταξικές, εργατικές αναμετρήσεις του παρόντος και του μέλλοντος ενισχύοντας τες με τον πρακτικό, συγκεκριμένο διεθνισμό και τον αντιρατσισμό που τους είναι απαραίτητοι σα ζήτημα ζωής και θανάτου…

Η Παλαιστίνη είναι παγκόσμια, επίσημα και κατηγορηματικά πια: θέλουν να την κάνουν οριστικά ένα παραδειγματικό Νταχάου για τον 21ο αιώνα.

Γι’ αυτό οφείλουμε να γίνει το δικό μας κέντρο της εργατικής ανταγωνιστικής οικουμενικότητας…

Του αγίου brexit ανήμερα…

Πέμπτη 12 Δεκέμβρη. Μεγάλη μέρα η σημερινή στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας! Ο BorDuk, ακολουθώντας μια ανορθόδοξη πολιτική τακτική, μετά από πάμπολλες «ήττες» (οι κριτικοί του πολιτικού θεάματος δεν έχασαν καμμία ευκαιρία να τον χαρακτηρίζουν looser…) θα απολαύσει την στρατηγική του νίκη: έσωσε το κόμμα των συντηρητικών, κι όχι απλά το έσωσε… Θα είναι και πρώτο. Μπορεί ο ίδιος να ξαναστεφτεί πρωθυπουργός. Το βασικό πάντως είναι το πρώτο: διασώζοντας τους tories δίνει παράταση ζωής στο αγγλικό πολιτικό σύστημα. (Για πόσο; Θα φανεί.)

Ο «αλλοπρόσαλλος», «ψεύτης», «καραγκιόζης» (όλα αυτά και πολλά άλλα ισχύουν!) απόφοιτος του Eton έπαιξε τον ρόλο του σωστά. Κάθε επιμέρους αποτυχία του την πούλαγε σαν θυματοποίηση. Έπιασε έτσι τον ψυχοσυναισθηματικό σφιγμό όλων εκείνων στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας που νοιώθουν «θύματα» – και τους μάζεψε γινόμενος ο πιο γνήσιος εκπρόσωπός τους. Το ότι η σημαία του γράφει “brexit” είναι βασικό· αλλά τα «θύματα» που βρήκαν το φως τους στο ακατάστατο μαλλί του Borduk δεν ξέρουν τι τους περιμένει.

Τι τους περιμένει αλήθεια; Η απαλλαγή του καπιταλισμού της αυτού μεγαλειότητας απ’ τις δεσμεύσεις της νομοθεσίας της ε.ε. σημαίνει «απελευθέρωσή» του σε δύο κυρίως πεδία. Εκείνο της εργατικής νομοθεσίας, και εκείνο της περιβαλλοντικής προστασίας και της προστασίας της υγείας των υπηκόων. Ο «απελευθερωμένος» απ’ αυτά τα δεσμά αγγλικός καπιταλισμός θα επιδιώξει να γίνει αφεντικό μιας «εθνικής» offshore, με ελάχιστα εμπόδια για το επιχειρείν παντού όπου τα αφεντικά νοιώθουν ότι εμποδίζονται. Χρήση χημικών στα τρόφιμα, μεταλλαγμένα, καλλυντικά, φάρμακα, προστασία προσωπικών δεδομένων: να ένα μέρος του «ζουρλομανδύα» της ε.ε. απ’ τον οποίο δραπετεύει πλέον ο βρετανικός λέων. Όσο για μισθούς, μεροκάματα, κλπ; Το ντάμπινγκ είναι πάντα παράδεισος (για τους σφετεριστές της παραγωγής του πλούτου…).

Θα κάνει «αυτοδύναμη κυβέρνηση» ο Borduk; Η ασταμάτητη μηχανή δεν διακινδυνεύει τέτοια πρόβλεψη – δεν «πιάνει» αυτά τα εκλογικά συστήματα με τις πολλές μονοεδρικές περιφέρειες…

Είναι και κάτι προβληματάκια με την βόρεια ιρλανδία ή την σκωτία. Υποθέτουμε ότι επ’ αυτών η κυβερνοτακτική του BorDuk, αν γίνει ξανά πρωθυπουργός, θα είναι «βλέποντας και κάνοντας»…