Tag: φασίστες

Ομηρία…

Κυριακή 10 Γενάρη. Με το ψόφιο κουνάβι να αδειάζει σύντομα το άσπρο σπίτι (επίσημα σε 10 ημέρες) οι ριζοσπάστες στο Joνυσταλεάν θα βρεθούν μπροστά στην πραγματικότητα που γνωρίζουν αλλά παραμέρισαν για χάρη του «να τον διώξουμε»: ο νυσταλέος Jo και το γκουβέρνο του θα προσπαθήσουν να αναστήσουν το μεγαλείο του «america first» προσθέτοντας ίσως ένα χαριτωμένο «with a little help from our friends», πράγμα που σημαίνει αλλαγή μέσων και όχι σκοπών σε σχέση με την ψοφιοκουναβική τετραετία.

Ωστόσο τα πράγματα δεν θα είναι εύκολα για τους ριζοσπάστες του κινήματος. Αφού ο εκβιασμός «ενωμένοι να τον διώξουμε» έπιασε, θα ξανα-χρησιμοποιηθεί, αυτή τη φορά με επιχείρημα τους οπαδούς του. Το λευκό, χριστιανικό, αμερικάνικο φασισταριό είναι έτσι κι αλλιώς μόνιμος εχθρός· αλλά το να χρησιμοποιήσει το (όχι και τόσο…) νυσταλέο γκουβέρνο την εξουσία του για να βραχυκυκλώσει μόνιμα το κίνημα στις ηπα, στο όνομα του “αντιφασισμού”, είναι κάτι διαφορετικό.

Υπάρχει ήδη δεδομένο το περίγραμμα αυτής της «κοινωνικής / πολιτικής μηχανικής». Σε δυο χρόνια συγκεκριμένες αμερικανικές πολιτείες θα ξαναέχουν εκλογές για την «ανανέωση» του μισού κογκρέσσου. Ο νυσταλέος Jo θα αρχίσει απ’τις 21 Γενάρη μια ανεπίσημη «προεκλογική» εκστρατεία – και θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσο που διαθέτει για να ποδηγετήσει το κίνημα στο όνομα του «να μην οξύνουμε τις αντιθέσεις».

Ο Eric Mann, παλιό μέλος των Weather Underground (με καταδίκη φυλάκισης δύο χρόνων το 1969), ιστορική φυσιογνωμία στις ηπα με δεκαετίες σταθερής κινηματικής δράσης, πάντα live ‘n’ kicking, το διατύπωσε καθαρά σ’ ένα άρθρο του στο counterpunch πριν 2 ημέρες:

Ας το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν. Οι δημοκρατικοί, αρχίζοντας απ’ τον Barack Obama, είναι το κόμμα της αδρανοποίησης ενώ οι ρεπουμπλικάνοι φασίστες υπό τον Trump είναι το κόμμα της κινητοποίησης. Και τώρα η ερώτηση είναι που βρίσκεται το κίνημά μας απ’ την στιγμή που οι δημοκρατικοί θα συμφιλιωθούν με τους φασίστες και στην πράξη θα τους ενθαρρύνουν;

Έτσι έχουν τα πράγματα, τόσο στο εσωτερικό όσο και εκτός ηπα. Οπωσδήποτε εκεί που η τακτική του καθολικού ελέγχου έχει περισσότερες πιθανότητες να πετύχει είναι στο εσωτερικό· έξω απ’ τα σύνορα υπάρχουν κρατικοί / καπιταλιστικοί ανταγωνιστές καθόλου ασήμαντοι. Φοβούμαστε όμως ότι ενώ ο στόχος του ξεκουμπίσματος του ψόφιου κουναβιού επιτεύχθηκε, μπορεί να αποδειχθεί μεγάλο λάθος ότι αρκετοί ριζοσπάστες έδωσαν τα κουκιά τους στον νυσταλέο Jo, έστω κρατώντας την μύτη τους.

Ο Eric Mann θυμίζει:

..Είδαμε μεγάλη οργανωτικότητα για να επιτευχθεί η ήττα του Trump στις κάλπες, και σαν ένα παράδειγμα, είδαμε μεγάλες διαδηλώσεις στην Kenosha του Wisconsin για να ηττηθεί ο Donald Trump και να υπάρξει δικαιοσύνη για τον Jacob Blake. Όπως όμως το έχουμε δει ξανά και ξανά, οι οργανωτές κατάφεραν να δώσουν το Wisconsin στον Biden και στην Harris, αλλά δεν υπήρξε δικαιοσύνη για τον αδελφό μας Jacob, που είναι πάντα παράλυτος, ενώ το σύστημα αθώωσε τον μπάτσο που τον πυροβόλησε πισώπλατα…

Ένας Μοσχοβίτικος Αύγουστος στον αμερικανό Γενάρη

Πέμπτη 7 Γενάρη. Αν τα πιο πάνω ήταν πλάνα απ’ την πρυτανεία του ΕΜΠ στην Πατησίων, τότε δεν θα υπήρχαν κι αυτά από κάτω:

Αλλά το αμερικανικό Καπιτώλιο δεν είναι το Πολυτεχνείο στην Πατησίων! Οι ψοφιοκουναβικοί έσπασαν ίσως το τελευταίο ταμπού της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής εποχής επιτιθέμενοι στο λειτουργικό «πολιτικό κέντρο της δημοκρατίας», την ώρα που συνεδρίαζαν μαζί τα δύο «νομοθετικά» του πρώην imperium. Για το τυπικό της ανακήρυξης προέδρου του νυσταλέου Jo. Απ’ αυτήν την άποψη η χθεσινή ημέρα μοιάζει να είναι το ανάλογο εκείνων των δυο ημερών στον μακρινό Αύγουστο του 1991, στη Μόσχα. Η αναλογία (κατά την ταπεινή μας γνώμη) είναι αυτή: όταν η παρακμή μιας υπερδύναμης προχωρήσει αρκετά «σκάει» ακριβώς στο συμβολικό και πραγματικό κέντρο της. Τότε, στην απόπειρα πραξικοπήματος κατά του Gorbachev, κινήθηκαν τανκς. Τώρα οι ψοφιοκουναβικοί κουβάλησαν μόνο τον πολύ ελαφρύ οπλισμό τους (τα κινητά τους για τις απαραίτητες selfie) και τίποτα απ’ τα βαριά όπλα που αναμφίβολα έχουν. Πάει να πει ότι δεν είχαν τους χειρότερους σκοπούς που θα μπορούσαν… Η αναμέτρηση θα συνεχίσει τις επόμενες ημέρες στα media…

Τότε τον Gorbachev έσωσε ο Yeltsin· αλλά οι μέρες του πρώτου και, μαζί, οι μέρες της ε.σ.σ.δ. ήταν πια μετρημένες. Τώρα τον νυσταλέο Jo τον έσωσε η «αυτοσυγκράτηση» των ψοφιοκουναβικών: ενώ ήταν γνωστό το τι θα συμβεί, δεν υπήρχαν δικοί του οπαδοί γύρω απ’ το κτίριο για να «προστατέψουν την δημοκρατία» – προφανώς για να αποφευχθεί μια αντιπαράθεση που θα μύριζε εμφύλιο. Η law enforcement, επίσης, δεν τα κατάφερε για αρκετή ώρα απέναντι στο (όπως το θύμισε το ψόφιο κουνάβι) “κόμμα του νόμου και της τάξης”… Όπως και νάχει: οι μέρες της αμερικανικής κυριαρχίας είναι επίσης μετρημένες…

Τα γεγονότα θα μείνουν ανεξίτηλα, αδιάφορο με το πως θα «αναλυθούν» απ’ τους έμμισθους και άμισθους φίλους του Joνυσταλεάν. Μην έχετε καμμία αμφιβολία: δεν είναι μία, δεν είναι δύο, δεν είναι δέκα και είκοσι αλλά πολύ περισσότερες οι πρωτεύουσες ανά τον πλανήτη που είδαν χτες με κατηγορηματικό τρόπο σε ποια εσωτερική κατάσταση βρίσκεται το Joνυσταλεάν, και ότι ο νυσταλέος Jo θα είναι πρόεδρος των μισών ηπα· μισοπρόεδρος δηλαδή. Υπ’ αυτές τις συνθήκες, είτε ο «αυθορμητισμός των ακροδεξιών μαζών» που ακολουθούν το ψόφιο κουνάβι, είτε το σπρώξιμο κάποιων έμπειρων (εχθρικών) μυστικών υπηρεσιών, είτε ακόμα και προβοκατόρικα κυκλώματα αυθεντικά αμερικανικά, θα κάνουν εύκολο έως «λογικό» να ξεσπούν πότε πότε εμφυλιοπολεμικά περιστατικά εδώ κι εκεί στην αμερικανική ενδοχώρα τους επόμενους μήνες και τα επόμενα χρόνια της βασιλείας του νυσταλέου.

Η Ουάσιγκτον (μαζί με συμμάχους της) οργάνωσε, χρηματοδότησε, υποστήριξε κατά κόρον τις λεγόμενες «χρωματιστές επαναστάσεις», κυρίως κατά της rival Μόσχας, στον “πρώην σοβιετικό χώρο”. Συνήθως μετά από εκλογές: η κατηγορία για εκλογική νοθεία ήταν η σημαία… Τελευταία (όχι πετυχημένη) περίπτωση η λευκορωσία. Η τακτική έγινε τελικά viral. “Μολυσματική”. Τώρα το «φαινόμενο» έσκασε στα χέρια της, μάλλον σαν μια αποσυνθετική «κρίση διαρκείας» παρά σαν εκστρατεία ανατροπής μια κι έξω. Εξακολουθεί βέβαια να έχει (ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός) αναβαθμισμένα όπλα, καθώς και κάποιους πιστούς συμμάχους (ανάμεσά τους και το ελλαδιστάν…) Μήπως τώρα πια ένας κανονικός, «θερμός» πόλεμος είναι αυτό που χρειάζεται επειγόντως το Joνυσταλεάν, όχι μόνο για «εξωτερικούς» αλλά και για «εσωτερικούς» λόγους; Μήπως αυτό είναι το τελευταίο κόλπο για να επιβληθεί η «ειρήνη» στο εσωτερικό;

Θα προτιμούσαμε όχι! Αλλά είναι υπερ-αισιόδοξο να περιμένει κανείς ότι η αμερικανική ιμπεριαλιστική ηγεμονία θα τελειώσει σαν “μπάχαλα” – ή σαν ψίθυρος…

2 – Οι «υπάνθρωποι Άλλοι» (δηλαδή εμείς κι εσείς)

Πέμπτη 7 Γενάρη. Αν η προσοχή είχε στραφεί όχι στον ψευτοαστραφτερό κόσμο μιας χούφτας νέων λέξεων αλλά σ’ όσα προσπάθησαν (και σε ικανό βαθμό κατάφεραν) να κρύψουν, τότε θα είχε προσεχτεί κι αυτό: όσο αυξάνει η μηχανοποίηση στον καπιταλισμό τόσο αυξάνει αυτό που ο «παλιός» κυρ Κάρολος ονόμασε «οργανική σύνθεση κεφαλαίου», η αναλογία δηλαδή του κόστους των μηχανών και του κόστους της ζωντανής εργασίας μέσα σε κάθε κύκλο καπιταλιστικής παραγωγής. Κι όσο αυξάνει αυτή η «οργανική σύνθεση» (δηλαδή το μερίδιο των μηχανών, του «παγίου κεφαλαίου») τόσο γίνεται πιο έντονο ζήτημα η απόσπαση της υπεραξίας… η οποία (παρότι δεν αρέσει να λέγεται κάτι τέτοιο) γίνεται ΜΟΝΟ απ’ την ζωντανή εργασία… Κι όσο περισσότερο συμβαίνει αυτό το τελευταίο, τόσο συστηματικότερα απλώνονται οι μορφές υποτίμησης της εργασίας· αλλά και εκείνες οι άλλες, οι μορφές απόσπασης απόλυτης υπεραξίας: τα ατελείωτα ωράρια (ας πούμε).

Κι αν είχαν γίνει, λοιπόν, όλα αυτά αντί για τις μικροαστικές φυγές προς τις Εγωϊκές φαντασιώσεις, τότε θα είχε διατυπωθεί (και θα είχε απαντηθεί) το στρατηγικής σημασίας ερώτημα πώς και γιατί επανεμφανίστηκε η δουλεία, η «γυμνή ζωή» πριν την εντοπίσει ο Agaben, μέσα στον αναπτυγμένο καπιταλιστικά δυτικό κόσμο; Θα είχε διατυπωθεί (και θα είχε απαντηθεί) έγκαιρα κι αυτό το στρατηγικής σημασίας ερώτημα: τι ρόλο παίζει η μαζική, βίαιη και συστηματική υποτίμηση των μεταναστών εργατών / εργατριών για την «τεχνολογική αναβάθμιση» του καπιταλισμού στις αρχές του 21ου αιώνα; Και τότε – αλλά μόνον τότε! – θα είχε γίνει σαφής ο οργανικός ρόλος του πρωτοκοσμικού κοινωνικού νεο-νεο-φασισμού για την ομαλή εξέλιξη της 3ης και τώρα της 4ης βιομηχανικής επανάστασης!…

«Αν…» Αν είχαν γίνει αυτά έγκαιρα, τότε οι ηλίθιοι και οι antisocial media κομπογιανίτες του 2020 θα ήταν λιγότεροι· κι όσοι είχαν απομείνει θα μιλούσαν για το στοίχημα ή για τα κουτσομπολιά των “επωνύμων” όπως τους ταριάζει, αντί να διαδίδουν όσα δηλητηριώδη έχουν καταφέρει να διαδώσουν τους τελευταίους μήνες.

A big “if’…

(συνεχίζεται)

Γαλλικοί κυνόδοντες

Τετάρτη 28 Οκτώβρη. Δεν προχωράει καλά η εκστρατεία του βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron για την δημιουργία ενός «γαλλικού ισλάμ». Είτε αποκτάει καινούργιους εχθρούς, είτε εκδηλώνονται εκείνοι που είχε ήδη. Κι αφού υιοθέτησε (σαν βασιλιάς) ένα έντυπο με ακροδεξιά «αίσθηση του χιούμορ», ότι ψυχωτικό κι αν ξερνάει από χτες το charlie hebdo θα έχει νοερά την υπογραφή του, φαρδιά πλατειά. Και οι μεν εκδότες θα αυξήσουν προσωρινά τις πωλήσεις τους – τα φράγκα κυνηγούν άλλωστε, εδώ και πολλά χρόνια. Όσο για τον προστάτη τους βασιλιά; Θα αυξήσει μόνιμα τους εχθρούς του.

Εν τω μεταξύ, όπως και άλλοι στη θέση του, πρέπει να διαχειριστεί και το Θ.Θ. (Θέαμα του Θανάτου από τον covid…) με μια «ευέλικτη» γενική απαγόρευση… Αξίζει τόσο πολύ το εμβόλιο της γαλλικής Sanofi; Αξίζουν τόσο πολύ οι γαλλικές tech; Ή απλά πέφτει στον λάκο που άνοιξε; Καλά ξεμπερδέματα!

Eπειδή “κόσμος” δεν είναι πια (προ πολλού) τα ευρωπαϊκά κράτη, ενδεικτικά οι παρενέργειες του βασιλικού λουμπενισμού αλλού…

Τα σύννεφα δεν φοβούνται τα σκυλιά: Nablus, στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη.

Ο βασιλιάς σαν χαλάκι εισόδου σε κοτοπουλάδικο: Idlib, συρία.

Aντι-Macron διαδήλωση: Dhaka , μπαγκλαντές.

Οδηγίες για το πως μπορεί ο βασιλιάς Macron να γίνει ο βασιλιάς Guy de Lusignan

Τρίτη 27 Οκτώβρη. Δεν ήταν δύσκολο να προβλέψει κανείς τις αντιδράσεις στη μεγαλοφυώς βλακώδη λούμπεν ιδέα του βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης να προβάλει τα (κακόγουστα πέρα απ’ τα υπόλοιπα) αντιμουσουλμανικά σκίτσα του charlie hebdo σε κυβερνητικά κτήρια της επικράτειάς του…

Για τον Erdogan ήταν λάδι στα γρανάζια του: … Οι μουσουλμάνοι στην ευρώπη υφίστανται μια εκστρατεία λυντσαρίσματος παρόμοια με εκείνη που υπέστησαν οι εβραίοι πριν τον β παγκόσμιο… Οι επιθέσεις εναντίον τους έχουν γίνει πολιτική ενός επικεφαλής κράτους… Ακούστε: είστε φασίστες, είστε ένα κρίκος απ’ την αλυσίδα του ναζισμού… Αυτά δήλωσε και ανέβηκε κι άλλο στην εκτίμηση εκατομμυρίων· σε σχέση, για παράδειγμα, με τον τοξικό του Ριάντ ή τον χασάπη του Καΐρου, που δεν έβγαλαν κιχ…

Ο Erdogan απευθύνεται ταυτόχρονα στους μουσουλμάνους της ευρώπης και στους μουσουλμάνους εκτός· κυρίως τους άραβες σουνίτες. Οπωσδήποτε η αναφορά του σε «κρίκο του ναζισμού» είναι άκυρη για τους δεύτερους. Ιστορικά, έχοντας υποστεί τα πάνδεινα απ’ την αγγλική και την γαλλική αποικιοκρατία, μεγάλο μέρος των αράβων είχαν θεωρήσει τους ναζί στον β παγκόσμιο συμμάχους και απελευθερωτές…

Αλλά το λάδι εξασφαλίστηκε για τους τούρκους ισλαμοδημοκράτες.

Εκείνο που απομένει στον βασιλιά Macron είναι να πάει την ερχόμενη Κυριακή σε εκκλησία: υπάρχει μια κεντρική χριστιανική θρησκευτική γιορτή / αργία στη γαλλία (η αργία ισχύει αν πέφτει σε εργάσιμη ημέρα), των «αγίων πάντων». Αν το κάνει (οι φήμες λένε ότι θα το κάνει) θα έχει «βαφτιστεί» οριστικά σαν σταυροφόρος. Και επειδή ένας γάλλος βασιλιάς σήμερα δεν μπορεί να είναι κάτι λιγότερο από ένας βασιλιάς τότε, θα έχει γίνει ο Guy de Lusignan: ο σύντομος (τελευταίος) σταυροφόρος / χριστιανός βασιλιάς της κατεχόμενης Ιερουσαλήμ.

Βασική λεπτομέρεια για δαύτον. Ήταν αλαζόνας και επιθετικός – μέχρι που τον τσάκισε κυριολεκτικά o An-Nasir Salah ad-Din Yusuf ibn Ayyub, γνωστός ως Salah ad-Din ή Saladin, στη μάχη του Χαττίν, το 1187, απελευθερώνοντας την Ιερουσαλήμ (και όχι μόνο).

Μπορεί να μην φαίνεται στον ορίζοντα ένας τέτοιος «εφιάλτης» για τύπους σαν τον βασιλιά Macron, ειδικά μετά την δολοφονία του Soleimani… Ή μπορεί να προετοιμάζεται…

(φωτογραφία: Ο de Lusignan (Marton Csokas) στην ταινία του Ridley Scott του 2005 Kingdom of Ηeaven).

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 17

Κυριακή 25 Οκτώβρη. Δεν ήταν, εν τέλει, ο «λαός» που κοινοβουλευτικοποίησε τα βοθρολύματα; Γιατί να υποδεικνύουμε την δράση κάποιου μυστηριώδους και νεφελώδους «συστήματος Χ» πίσω απ’ αυτήν την ιστορία;

Οι mainstream «αφηγήσεις» καταφεύγουν (επιφανειακά…) στις ευθύνες των ψηφοφόρων όταν πρέπει να κρύψουν τις λειτουργίες των παρακρατικών μηχανισμών και κυκλωμάτων· για να απομακρυνθούν απ’ αυτές όταν θέλουν να τους κολακέψουν χαρακτηρίζοντάς τους «παιδιά»: παρασέρνονται… Σύμφωνα μ’ αυτές τις «αφηγήσεις» μερικές εκατοντάδες χιλιάδες υπήκοοι «παρασύρθηκαν» ψηφίζοντας τα βοθρολύματα εξαιτίας της «κρίσης», των «μνημονίων», κλπ. Συμφέροντα δεν είχαν…

Και ο ρατσισμός των μικροαστών; Το γεγονός ότι τα βοθρολύματα επεδείκνυαν την βία τους κατά των μεταναστών απ’ το 2012 και μετά, και το ότι επιδεικνύοντάς την κέρδιζαν διαρκώς «καρδιές και μυαλά», δεν εμπίπτει στα απόνερα ούτε της «κρίσης», ούτε των «μνημονίων»! Ο ρατσισμός στο ελλαδιστάν έρχεται χρονικά από πολύ παλιότερα, απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’90, εναντίον των βαλκάνιων και ακόμα εντονότερα των αλβανών μεταναστών / εργατών. Όμως ακόμα και τότε αυτή η βρωμιά του μικροαστικού βούρκου, έβγαινε μεν απ’ τα συμφέροντα και τις ιδεολογίες της κοινωνικής βάσης, νομιμοποιούνταν όμως (και, άρα, διευκολυνόταν) απ’ τους κρατικούς θεσμούς: πόσα δικαστήρια καταδίκασαν δολοφόνους αλβανών εργατών και πόσα τους αθώωσαν υπό τα χειροκροτήματα του «λαού»; Πόσοι μπάτσοι άσκησαν βία χωρίς καμμιά συνέπεια σε βάρος αυτής της πολιτικά απαγορευμένης εργατικής τάξης; Η απάντηση είναι γνωστή.

Εν τέλει ο ρατσισμός, που ήταν ένα απ’ τα ελκυστικότερα χαρακτηριστικά (αν όχι το ελκυστικότερο) των βοθρολυμάτων στη διάρκεια της ένδοξης κοινοβουλευτικοποίησής τους, αφενός περιλαμβάνεται σε μια ιδεολογική και συμφεροντολογική ατζέντα πολύ μεγαλύτερη και παλιότερη απ’ τα «μνημόνια»· αφετέρου αποτελούσε πάντα ένα υλικό «διαλόγου» του «λαού» με τους κρατικούς θεσμούς. Έτσι ώστε και εκεί να μπορούν να κρυφτούν οι δομές εξουσίας πίσω απ’ το λαϊκό φρόνημα…

Ένα παράδειγμα αφορά την στοχοποίηση των μεταναστών εργατών απ’ το πακιστάν. Ως τις αρχές της δεκαετίες του ’00 κάθε μικροαστός ρατσιστής που ήθελε να αποδείξει ότι δεν είναι τέτοιος, θα έβγαζε μπροστά την γνώμη του για τους εργάτες από το πακιστάν («είναι ήσυχοι και εργατικοί») σε αντιδιαστολή με τους εργάτες από την αλβανία («είναι κλέφτες και κακοποιοί»). Η πρώτη «καλή κουβέντα» ήταν το πλυντήριο του αντι-αλβανικού ρατσισμού· ο οποίος «έδενε» πάντα με τα «εθνικά θέματα», την «βόρεια ήπειρο που είναι κουκλίτσα αληθινή», και τα υπόλοιπα…

Ξαφνικά, λίγο πριν τους ολυμπιακούς του 2004, οι μετανάστες απ’ το πακιστάν στοχοποιήθηκαν, απ’ τα «πάνω». Σαν ύποπτοι τρομοκρατίας, σαν ύποπτοι συμπάθειας προς τους τζιχαντιστές, σαν μουσουλμάνοι, σαν ασύμβατοι με τον σπουδαίο ελληνικό πολιτισμό. Αυτή η δουλειά, το επαναλαμβάνουμε ξεκίνησε απ’ τα πάνω. Από το επίσημο κράτος… Έγινε, στη συνέχεια, ευμενώς δεκτή απ’ την κοινωνική ρατσιστική βάση, ειδικά απ’ την στιγμή που οι αλβανοί εργάτες και οι οικογένειες τους άρχισαν να γίνονται δυσδιάκριτοι (ή οπλισμένοι, σαν στρατιώτες των ντόπιων κυκλωμάτων του οργανωμένου εγκλήματος) – υπήρχε ένα «κενό μίσους» για τους ντόπιους ρατσιστές. Δεν πρέπει να ξεχαστεί ωστόσο αυτό το «απο πάνω»: η βάση της στοχοποίησης δεν είχε σχέση με την αλλαγή συμπεριφοράς των ήσυχων και εργατικών ασιατών μεταναστών, με κάτι δηλαδή που οι μικροαστοί θα μπορούσαν να επικαλεστούν μέσα απ’ τις περιορισμένες κοινωνικές εμπειρίες τους, αλλά με την εξωτερική, ιμπεριαλιστική πολιτική του ελληνικού κράτους και την συμμαχία με τις ηπα και την αγγλία στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας».

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 18

Κυριακή 25 Οκτώβρη. Το σημαντικότερο «συν» στην «λαϊκή» νομιμοποίηση των βοθρολυμάτων ήταν ωστόσο ότι αυτά, διατηρώντας ακέραια τα δολοφονικά, παρακρατικά τους χαρακτηριστικά, προτάθηκαν, «κατασκευάστηκαν», σαν πρόταση εξουσίας. Υπάρχει ένα ιστορικό προηγούμενο σοβαρής κοινοβουλευτικής παρουσίας ακροδεξιών (χουντικών κατά κύριο λόγο) στο ελληνικό κοινοβούλιο: στις εκλογές του 1977 η «εθνική παράταξη» είχε μαζέψει 350.000 ψήφους (6,82% και 5 έδρες). Δεν θα αναλύσουμε εδώ το που οφειλόταν εκείνο το ξεθάρρεμα των χουντικών. Το γεγονός είναι ότι πως απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ’70 ως και τις αρχές της δεκαετίας του 2010, για 3 δεκαετίες δηλαδή, το εκτεταμένο φασιστο / ρατσιστικό υπόστρωμα του ελληνικού λαού δεν αναζήτησε μια πρόταση εξουσίας στα μέτρα του. Ο πολιτικός προσοδισμός δούλευε, σε γενικές γραμμές, μέσα στα «δημοκρατικά πλαίσια».

Στη διάρκεια της διαχείρισης της κρίσης, και μάλιστα στην αφετηρία της, με δεδομένο το εκτεταμένο υπόστρωμα ρατσισμού, εθνικισμού και μιλιταρισμού, μια άγρια (βοθρολυματική) «πρόταση εξουσίας» δεν ήταν μόνο ανάγκη των μικροαστών. Ήταν, επίσης, κυρίως ανάγκη του συστήματος. Αν δεν γινόταν συστηματικά και μεθοδευμένα η κινητοποίηση του βαθέος κράτους υπέρ των βοθρολυμάτων, η κοινοβουλευτικοποίησή τους σαν λαϊκή option δεν θα υπήρχε. Το ακροδεξιό κοινοβουλευτικό φάσμα θα τέλειωνε στο λα.ο.σ. ή σε κάτι παρόμοιο.

Επιμένουμε πάντα στην αφετηριακή σημασία της δολοφονικής προβοκάτσιας στις 5 Μάη του 2010. Κατά την γνώμη μας ήταν εκεί η ιστορική στιγμή που κατασκευάστηκε και εκδηλώθηκε μαζικά, με την συμμετοχή των πάντων (από βορθολύματα μέχρι ασφαλίτες και από κάμποσες εκατοντάδες πληρωμένων γηπεδικών μέχρι δεν ξέρουμε τι άλλο) για πρώτη φορά ένα συγκεκριμένο «ιδεο-φασιστικό» πλαίσιο ερμηνειών και δράσης περί κρίσης που ευνοούσε μια ακροδεξιά, ρατσιστική, εθνικιστική, μιλιταριστική «απάντηση στο πρόβλημα που μας δημιουργούν οι ξένοι / ευρωπαίοι και δντ». (Πόσες φορές άραγε έγινε επίκληση στην «πατριωτική αναγκαιότητα της παρέμβασης του στρατού» από τότε και μετά;) Αυτό το «ιδεο-φασιστικό» πλαίσιο κατασκευάστηκε απ’ τα πάνω. Υιοθετήθηκε βέβαια ακαριαία απ’ τους από κάτω, σε διάφορες παραλλαγές, με ελάχιστες φραστικές διαφοροποιήσεις. Αλλά τους ήρθε έτοιμο…

Κλείνοντας αυτήν την (αναγκαστικά) περιληπτική αναδρομή στην άνοδο των βοθρολυμάτων στην κεντρική πολιτική σκηνή, θα επιστρέψουμε στην αρχική μας θέση. Η δικαστική εξέλιξη που, παρά τις θριαμβολογίες περί «νίκης του αντιφασισμού και της δημοκρατίας» είναι ακόμα στα μισά της, στένεψε όσο ήταν δυνατόν την εστίαση, αποκλειστικά σ’ αυτόν τον επιχειρησιακό, εκτελεστικό βραχίονα του ελληνικού βαθέος κράτους / κεφάλαιου. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά: και η «δικαιοσύνη» τμήμα του κράτους είναι.

Το τραγικό βρίσκεται στο γεγονός ότι είναι ξανά η κρατική εκδοχή για τον ντόπιο φασισμό που υιοθετείται μαζικά, ακόμα και από (κατά δήλωσή τους) «πολιτικοποιημένους» και «αντιφασίστες». Είναι βέβαια βολικό αυτό. Όταν, όμως, κλείνει κανείς τα μάτια του στους σύγχρονους μηχανισμούς της πραγματικής καπιταλιστικής εξουσίας, είναι πάντα πιθανό πως όταν τα ανοίγει θα βλέπει μπροστά του τέρατα… Όσοι τολμούσαν να κάνουν την δύσκολη έως και επικίνδυνη δουλειά να αναζητήσουν τα πραγματικά αφεντικά των βοθρολυμάτων, θα ανακάλυπταν και τους ηθικούς αυτουργούς των δολοφονιών στη marfin…

(τέλος προς το παρόν…)

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 15

Τετάρτη 21 Οκτώβρη. Έχουμε ήδη υποστηρίξει ότι η κοινοβουλευτικοποίηση μιας ασήμαντης υποκοσμιακής συμμορίας φασιστικών βοθρολυμάτων μεθοδεύτηκε μεν από αυτό που ονομάζουμε «σύστημα Χ» (και μπορείτε να το πείτε με διαφορετικές λέξεις βαθύ κράτος…) αλλά έγινε αποδεκτή απ’ το σύνολο σχεδόν των πολιτικών βιτρινών: η απίστευτη χρονοτριβή στην πρώτη δίκη (που θα συνεχιστεί με μια ακόμη ως το εφετείο…) είχε τόσα οφέλη για την «εγκληματική οργάνωση» ώστε μόνο σαν γερή αποζημίωση για παροχή υπηρεσιών μπορεί να θεωρηθεί.

Ποιές είναι αυτές οι υπηρεσίες που κλήθηκαν να παράσχουν τα βοθρολύματα μέσω της κοινοβουλευτικοποίησής τους; Ποιά ήταν η αποστολή τους; Η πρώτη είναι, ίσως, πιο εύκολο να ανιχνευτεί. Χωρίς να σπρωχτεί στο κέντρο της «επίσημης» πολιτικής σκηνής αυτή η συμμορία, μόνο με τις δικές της «οργανωτικές δυνατότητες», θα ήταν αδύνατο να απλωθεί σχεδόν σε όλη τη επικράτεια. Ήταν το «κύρος», η «νομιμοποίηση» και η εξουσία που δίνουν οι γραβάτες στο κοινοβούλιο (σε μια παράδοση 2 αιώνων πολιτικού προσοδισμού), στην αρχή σαν κατάλληλα μοχλευμένη προοπτική (πριν τις εκλογές του Μάη του 2012) και, ύστερα σαν λαϊκό κατόρθωμα και θέληση, που εξασφάλισε ότι μια συμμορία μαχαιροβγαλτών που δεν πέρασε ποτέ τα 100 – 150 μέλη θα εξασφάλιζε σε ιστορικό χρόνο dt παραρτήματα σχεδόν παντού στο ελλαδιστάν!

Γιατί χρειαζόταν, όμως, το «σύστημα Χ» τέτοιου είδους παραρτήματα σχεδόν παντού απ’ τα τέλη του 2011 (μετά το παλατιανό πραξικόπημα κατά του Παπαντρέου του Γ) και μετά; Τα χρειαζόταν σαν εύκολα κινητοποιήσιμα «τάγματα εφόδου» σε οποιοδήποτε ενδεχόμενο διασάλευσης της δημόσιας τάξης μεγάλης κλίμακας. Ήταν η μεγέθυνση στα όρια της επικράτειας της συνταγής της αντι-εξέγερσης που ακολουθήθηκε το 2009 στο κέντρο της Αθήνας: «ανακατάληψη»…

Αυτή η αποστολή επιτεύχθηκε γρήγορα και χωρίς δυσκολία. Φυσικά χάρη στον μικροαστισμό – τον «λαό». Θα πούμε δυο κουβέντες γι’ αυτόν σε μελλοντικό σημείωμα, ωστόσο εδώ χρειάζεται ξανά η ταξική μας έρις. Ορισμένοι βολεύονται να θεωρούν ότι ήταν η κρίση (εμπιστοσύνης προς τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας, πασοκ και νέα δημοκρατία) που έσπρωξε τον «λαό» στην «αντι-πολιτική», και (θεωρούν αυτονόητη την συνέχεια) στον φασιστικό, βοθρολυματικό εξτρεμισμό.

Εκείνο που κουκουλώνουν αυτοί οι σοφοί είναι ότι ήδη απ’ την μεταπολίτευση και μετά, και οπωσδήποτε απ’ τα μέσα της δεκαετίας του 1980 και ύστερα, έχει υπάρξει στα μέρη μας μια συνεχής πολιτική και ιδεολογική παρουσία ενάντια στα κόμματα και το κοινοβούλιο: αυτό που έχει ονομαστεί αναρχία. Αν το μοναδικό κίνητρο των «αγανακτισμένων» μικροαστών ήταν η απογοήτευση απ’ τα κόμματα του κοινοβουλίου τότε η «έξοδός» τους ήταν ήδη υπαρκτή και γνωστή: ζήτω η αναρχία!

Αλλά όχι! Η απογοήτευση οφειλόταν στον σημαντικό περιορισμό των πολιτικών προσόδων… Και, κατά συνέπεια, το ζητούμενο δεν ήταν κάποιου είδους χειραφέτηση απ’ τις δομές του πολιτικού προσοδισμού αλλά, αντίθετα, η αναγέννηση αυτών των δομών, με όσο μεγαλύτερη σκληρότητα ήταν δυνατόν. Και, φυσικά, με όρους βίας της εξουσίας. Η αναρχία που παρά το πλήθος των εκδοχών της είναι σαφέστατα αντικοινοβουλευτική ΔΕΝ θα μπορούσε να είναι ελκυστική σε τέτοιους προσανατολισμούς…

Η απόδειξη των πιο πάνω ισχυρισμών μας βρίσκεται σε ένα φαινόμενο που πολλοί ξέρουν αλλά προσπαθούν να ξεχάσουν. Απ’ την στιγμή που προκηρύχτηκαν οι προώρες εκλογές για τις 25 Γενάρη 2015 (τέλη Δεκέμβρη 2014), επί περίπου 1 μήνα, ένα δίλημμα βασάνιζε πολλές χιλιάδες «αγανακτισμένους»: συριζα ή χρυσή αυγή; συριζα ή χρυσή αυγή;

Το δίλημμα αυτό (πιθανότατα μοναδικό στην επίσημη πολιτική ιστορία του νέου ελληνικού κράτους) είναι αποκαλυπτικό. ΔΕΝ ήταν έκφραση κάποιας «αντιπολιτικής» ούτε η αντανάκλαση του (αναρχικού μεν, κλεμμένου δε) συνθήματος «να καεί, να καεί…»! Είναι σαφέστατα δίλημμα προσδοκίας, επιθυμίας σκλήρυνσης της εξουσίας – προς οποιουσδήποτε «άλλους», όχι «εκτός συνόρων» αλλά και εντός. Το ζητούμενο σ’ εκείνη την ιστορική φάση απ’ αυτές τις πολλές χιλιάδες που εξομολογούνταν ανοικτά τον προβληματισμό τους «συριζα ή χρυσή αυγή;» (και από πολλοί περισσότερους που είχαν απαντήσει στο δίλημμα) ήταν να εκδηλωθεί στην «κορυφή της πολιτικής εξουσίας» εκείνο που οι μικροαστοί φαντασιώνονταν ήδη απ’ το 2011: «να σπάσουν κεφάλια». Και, φυσικά, στην διαδικασία αυτή (διαδικασία “εκκαθάρισης” αναμφίβολα…) να ξανανοίξουν οι πολιτικές πρόσοδοι, όχι βέβαια για όλους! Μόνο για τους «πιστούς» της βίαιης αποκατάστασης / αναγέννησης του πολιτικού προσοδισμού.

Τα βοθρολύματα ταίριαζαν σ’ αυτό το ζητούμενο. Όχι σαν ακροδεξιοί, έτσι απλά. Αν ο ρόλος προοριζόταν για απλά ακροδεξιούς θα τον είχε πάρει ο λα.ο.σ. Είχε ό,τι χρειαζόταν. Ταίριαζαν σαν μαχαιροβγάλτες με κουστούμια! Ήξεραν καλά τι ψήφιζαν οι ντόπιοι μικροαστοί όχι μόνο 2012, αλλά και σ’ όλες τις υπόλοιπες εκλογές ως το καλοκαίρι του 2019. Θα ξέρουν και στις επόμενες εκλογές, αυτές της απλής αναλογικής…

Κι αυτό ήταν ο πρώτος λόγος που (θεωρούμε ιδιαίτερα πιθανό) ότι το αφεντικό, το «σύστημα Χ», άρχισε να «προβληματίζεται» με τους συγκεκριμένους υπαλλήλους του. Η «επιρροή» (και «πολιτική») των βοθρολυμάτων, απ’ το 2012 και μετά, μεγάλωνε καλπάζοντας όσο περισσότερο αποδεικνυόταν πόσο καθάρματα είναι – στους δρόμους, στις πλατείες! Η αύξηση της επιρροής σήμαινε όχι μόνο διαρκή αύξηση των «ποσοστών» τους στις δημοσκοπήσεις (πριν την δολοφονία του Π. Φύσσα είχαν φτάσει στο 15%…) αλλά και «συρροή μελών».

Μόνο που «συρροή μελών» σε ένα υποκοσμιακό κύκλωμα που έχει, πια, την εντελώς δική του κοινοβουλευτική κάλυψη αλλά με τους δρόμους των «κανονικών» πολιτικών προσόδων περιορισμένους (λόγω διεθνούς επιτήρησης), ένα μόνο πράγμα μπορούσε να σημαίνει: όλο και πιο εντεινόμενη ζήτηση για εγκληματικά «μεροκάματα»!

Έτσι, η επιτυχία των βοθρολυμάτων (προς χαρά του «συστήματος Χ») σήμαινε ταυτόχρονα δύο πράγματα: αφενός αύξηση όσων ήταν διατεθειμένοι να τους ψηφίσουν (κάνοντάς τους ακόμα και «αξιωματική αντιπολίτευση»…)· απ’ την άλλη διόγκωση του «κύκλου εγκληματικών εργασιών» απ’ την μεριά τους. Νταβατζιλίκια (κατά κύριο λόγο σε βάρος μεταναστών), «προστασία σπιτιών» (δοκιμασμένη ήδη στον Αγ. Παντελεήμονα…), σωματεμπορία, διακίνηση πλαστών χαρτονομισμάτων… Όμως αυτά δεν ήταν αρκετά. Χρειάζονταν διαρκώς επέκταση των εγκληματικών προσόδων (η παράνομη εκδοχή του πολιτικού προσοδισμού…) Από ένα σημείο και μετά η κοινοβουλευτικοποιημένη υποκοσμιακή συμμορία άρχισε να πέφτει (αναγκαστικά) πάνω στα από χρόνια εδραιωμένα κυκλώματα του οργανωμένου εγκλήματος! Αυτό φάνηκε έντονα στις δυτικές γειτονιές της Αθήνας…

Δύο πλευρές, δύο όψεις υπερ-επέκτασης, που ήταν (εκτιμάμε) εκτός του αρχικού σχεδιασμού! Πριν την δολοφονία του Π. Φύσσα… Τότε που ενόψει της ανάληψης της προεδρίας της ε.ε. (πρώτο εξάμηνο 2014) οι άθλιοι ευρωπαίοι άρχισαν να κουβεντιάζουν μεγαλόφωνα ότι πρέπει να αφαιρεθεί η προεδρία από ένα κράτος που έχει τόσους νεοναζί βουλευτές…

Το μεθύσι της βοθρολυματικής υπερεπέκτασης οδήγησε (και) στην δολοφονία του Π. Φύσσα. Αλλά αυτή η δολοφονία, με τη σειρά της, έγινε η αφορμή των απαραίτητων «παρεμβάσεων» / «διορθώσεων» σε επιμέρους χαρακτηριστικά της αποστολής που είχε ανατεθεί στα βοθρολύματα…

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 16

Τετάρτη 21 Οκτώβρη. Υπήρχε όμως μια ακόμα αποστολή – μέσα – στην – αποστολή για τα βοθρολύματα. Η κυριαρχία τους σ’ αυτήν την ζώνη που αρχίζει απ’ τον Πειραιά και φτάνει ως το Πέραμα… Τι είχε (έχει) αυτή η ζώνη ώστε το «σύστημα Χ» να αναθέσει στα βοθρολύματα special δράση; Έχει λιμάνι…

Τα λιμάνια (γενικά, όχι μόνο του Πειραιά), είναι πεδία πολλών και διάφορων εκτός νόμου οικονομικών δραστηριοτήτων… Δεν χρειάζεται, υποθέτουμε, να τις απαριθμήσουμε…

Χρειάζεται όμως να υπενθυμίσουμε κάτι που είναι «γνωστό – άγνωστο». Τα κοντέινερ είναι η μεγαλύτερη τεχνολογική επιτυχία στον τομέα των μεταφορών – και στον τομέα του λαθρεμπορίου. Με κοντέινερ γίνεται παγκόσμια λαθρεμπόριο τεράστιας κλίμακας. Μεταφέρονται τα πάντα, από όπλα και ναρκωτικά μέχρι οτιδήποτε άλλο· ακόμα και άνθρωποι μπορούν να μεταφερθούν, αν είναι κατάλληλα διαρρυθμισμένα. Για να είναι απόλυτα πετυχημένο το λαθρεμπόριο μέσω κοντέινερ χρειάζονται δυο πράγματα. Πρώτον, να μην ελέγχονται (πράγμα που πρακτικά συμβαίνει παντού…) και δεύτερον, να μην υπάρχουν «αδιάκριτα βλέμματα» είτε στην διαχείριση μέσα είτε στις «εξόδους» έξω και γύρω απ’ το όποιο λιμάνι.

Υποθέτουμε βάσιμα ότι κανείς δεν ασχολήθηκε να ψάξει που ήταν (στη Μεσόγειο) η cosco πριν έρθει στον Πειραιά· ούτε το γιατί έφυγε από εκεί που ήταν… Κρίμα! Θα ήταν εξαιρετικά διαφωτιστικό! (Κάποια στιγμή θα εκθέσουμε αυτήν την πραγματικότητα, αν και όχι από εδώ).

Το ζήτημα είναι ότι το λαθρεμπόριο μέσω κοντέινερ δεν θα ήταν απαραίτητο να το κάνει αποκλειστικά η cosco. Αυτή είχε (και έφερε μαζί της) τις συνεργασίες της· όμως και άλλοι ενδιαφερόμενοι θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν τις δυνατότητες. Τελικά είναι λογικό απ’ την άποψη αυτών των κλάδων του οργανωμένου εγκλήματος: για την αξιοποίηση ενός μεγάλου λιμανιού κοντέινερ ολόκληρη η γύρω περιοχή θα έπρεπε να «καθαρίσει». Από τι; Πρώτα και κύρια από κουκουέδες και την ηθική τους· και, ύστερα, από τα όποια αναρχοαυτόνομα στοιχεία… Ποιός θα αναλάμβανε να «ανακαταλάβει» αυτές τις περιοχές αν όχι τα κοινοβουλευτικοποιημένα βοθρολύματα;

Προφανώς δεν θα προκαλούσε έκπληξη ότι την cosco (και μαζί της ένα μεγάλο κέντρο διακίνησης κοντέινερ) έφεραν στον Πειραιά οι εφοπλιστές… Το νο 1 εθνικό κεφάλαιο. Κάποια σοβαρά υλικά οφέλη θα είχαν απ’ την συγκεκριμένη μετακόμιση αυτής της μεγάλης κινεζικής επιχείρησης… Και, κατά συνέπεια, θα έπρεπε να εγγυηθούν σ’ αυτήν (και να εξασφαλίσουν στις δουλειές τους) την «εύρυθμη λειτουργία»…

Σ’ αυτή τη ζώνη τα βοθρολύματα έκαναν τα πιο συστηματικά εγκλήματά τους. Αυτή η ζώνη αποικιοποιήθηκε (ή έγινε αυτή η προσπάθεια) πιο βίαια από οποιοδήποτε άλλο μέρος της επικράτειας. Απ’ τους οργανωμένους του ολυμπιακού ως την επίθεση στους μετανάστες αλιεργάτες· απ’ την ενέδρα στο παμε ως την δολοφονία του Φύσσα· απ’ τον ρόλο του αρχιασφαλίτη της Νίκαιας ως τις επιθέσεις σε αντιεξουσιαστικά στέκια· απ’ το στήσιμο «κίτρινου» σωματείου στη ναυπηγοεπιστευαστική μέχρι τις προοπτικές του εργοστασίου λιπασμάτων στη Δραπετσώνα αλλά του Θριάσιου· από τον αρχιτράγο Πειραιά μέχρι δεν ξέρουμε τι άλλο: η πυκνότητα της δράσης των κοινοβουλευτικοποιημένων βοθρολυμάτων σ’ αυτήν την γύρω απ’ το λιμάνι (είτε άμεσα, γεωγραφικά, είτε έμμεσα, εργατικά…) περιοχή δεν θα έπρεπε να θεωρηθεί συμπτωματική, τυχαία. Δίπλα στη γενική διασπορά εφεδρικών «ταγμάτων εφόδου» στην επικράτεια, η αποστολή – μέσα – στην – αποστολή που τους είχε ανατεθεί από το «σύστημα Χ» είχε ένα συγκεκριμένο και σαφές κέντρο βάρους.

Απορεί κανείς που βασικοί και εξ’ αρχής χρηματοδότες των βοθρολυμάτων ήταν εφοπλιστές και όχι, ας πούμε, εξαγωγείς βερυκόκκων ή εισαγωγείς αυτοκινήτων; Δεν θα έπρεπε.

Η σύντομη, περιληπτική και ασυνεχής περιγραφή εκείνου που θα λέγαμε ο πιο πρόσφατος κύκλος παρακρατικής δράσης στην ελλάδα, που ξεκίνησε στις 5 Μάη του 2010 («marfin»…) δεν είναι σίγουρο ότι τελειώνει με την (σχετική) καταδίκη των βοθρολυμάτων.

Εν τω μεταξύ πέρα απ’ τα υπόλοιπα που θα βρούμε μπροστά μας τους καιρούς που έρχονται, χρωστάμε (σε επόμενη συνέχεια) την γνώμη μας για τον «λαό». Για τους μικροαστούς που στήριξαν (και στηρίζουν ακόμα…) την διόγκωση και την πολιτική νομιμοποίηση μιας τέτοιας συμμορίας.

(συνεχίζεται)

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 13

Κυριακή 18 Οκτώβρη. Την ύπαρξη σχεδιασμού (και συναλλαγής) στην κυβερνητική «αδελφοποίηση» του συριζα και των ανελλ (και μάλιστα δύο και τρία χρόνια πριν καν θεωρηθεί απαραίτητη…) θα μπορούσε να γίνει δεκτή από αρκετούς· αν και χωρίς την δική μας εξήγηση. Υπάρχουν όμως αποδείξεις σχεδιασμού για την «μεταμόρφωση» των βορθολυμάτων από μια υποκοσμιακή συμμορία σε κοινοβουλευτικό κόμμα plus υποκοσμιακή συμμορία;

Έχουμε ήδη αναφερθεί στη διακριτική μεν αλλά συντεταγμένη «αποχώρηση» του ακροδεξιού λα.ο.σ. απ’ την πολιτική σκηνή, για να ανοίξει ο δρόμος και ο χώρος για τις ψήφους του λαού υπέρ των βοθρολυμάτων. Μιας και δεν υπάρχει άλλη εξήγηση για το χαρακίρι του συγκεκριμένου κόμματος, η δική μας εξήγηση (: ότι διατάχτηκε να αυτοκτονήσει) είναι η μόνη διαθέσιμη.

Υπάρχει όμως και μια ακόμα απόδειξη που είναι γνωστή στους πάντες: η διάρκεια της δίκης! Επιστρατεύτηκαν διάφορες πιθανές και απίθανες «εξηγήσεις» γι’ αυτό: απ’ το ότι δεν υπήρχε αίθουσα στον Κορυδαλλό (;) μέχρι ότι οι κατηγορούμενοι και οι υποθέσεις ήταν πολλά· απ’ την πολύμηνη απεργία των δικηγόρων το πρώτο μισό του 2016 ως … δεν ξέρουμε τι άλλο. Όμως αυτά είναι «προφάσεις εν αμαρτίαις». Και είναι χρήσιμη μια σύγκριση με μια άλλη μεγάλη δίκη που είχε (από τυπική, νομική άποψη) τα ίδια χαρακτηριστικά: πολλούς κατηγορούμενους, πολύ περισσότερες υποθέσεις, εκτεινόμενες μάλιστα σε βάθος δύο δεκαετιών. Εννοούμε την δίκη της 17 Νοέμβρη.

Εκείνη η δίκη (σε πρώτο βαθμό) άρχισε στις 3 Μάρτη του 2003 και τέλειωσε στις 17 Δεκέμβρη της ίδιας χρονιάς. Αν υπολογίσουμε ότι το δικαστήριο συνεδρίαζε καθημερινά (άρα 22 συνεδριάσεις κάθε μήνα), οι 8,5 μήνες (αφαιρείται ο Αύγουστος) που κράτησε σημαίνουν 187 συνεδριάσεις. Η δίκη των βοθρολυμάτων (ως τις 7 Οκτώβρη 2020) κράτησε 434 συνεδριάσεις (αφαιρούμε τις 20 που δεν έγιναν λόγω απεργίας δικηγόρων). Αν το δικαστήριο συνεδρίαζε καθημερινά θα χρειάζονταν λιγότερο από 20 μήνες, δηλαδή κάτι λιγότερο από 2 χρόνια – όχι 5,5. Με δεδομένο ότι ξεκίνησε στις 20 Απρίλη του 2015 θα έπρεπε να τελειώσει στις αρχές του 2017. Αλλά το συγκεκριμένο δικαστήριο ΔΕΝ συνεδρίαζε κάθε μέρα – η δίκη προχωρούσε πιο αργά κι απ’ το replay…

Για παράδειγμα, απ’ τις 20 Απρίλη του 2015 ως τις 14 Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς (σε 4 τουλάχιστον μήνες δικαστικού έργου) έγιναν όλες κι όλες 16 συνεδριάσεις… Οι καταθέσεις για την δολοφονία του Π. Φύσσα κράτησαν σχεδόν έναν χρόνο: απ’ τις 29 Σεπτέμβρη του 2015 ως και τις 8 Σεπτέμβρη του 2016… Αν μελετήσει κανείς το αναλυτικό ημερολόγιο αυτής της δίκης θα διαπιστώσει ότι υπήρξαν κάμποσες περιπτώσεις που ανάμεσα σε δύο διαδοχικές συνεδριάσεις μεσολαβούσαν ακόμα και 2 εβδομάδες…

Γιατί η δημοκρατία, που ήταν ξεκάθαρο ότι θα νικούσε, πετούσε με τέτοια συστηματικότητα την μπάλα έξω απ’ το γήπεδο; Γιατί κούτσαινε συνέχεια; Ούτε η έλλειψη αίθουσας θα μπορούσε να θεωρηθεί σοβαρή εξήγηση για την τέτοιου είδους χρονοτριβή ούτε η απεργία των δικηγόρων (σε δίκες τέτοιας σημασίας οι δικηγορικοί σύλλογοι δίνουν ειδική άδεια στα μέλη τους – αν τους ζητηθεί… Και στη διάρκεια της δίκης της 17Ν είχαν κάνει οι δικηγορικοί σύλλογοι απεργίες, αλλά οι σχετικοί με την συγκεκριμένη δίκη έπαιρναν αυτήν την ειδική άδεια…). Η εξήγηση είναι απλή και συγκεκριμένη: οι δικαστές που δίκαζαν τα βοθρολύματα ΔΕΝ απασχολούνταν αποκλειστικά μ’ αυτήν την υπόθεση. Έκαναν, παράλληλα, και πολλές άλλες δίκες, άσχετες. Η δίκη των βοθρολυμάτων δεν ήταν, όπως εκείνη της 17ης Νοέμβρη, μια δίκη πλήρους απασχόλησης για δικαστές και δικηγόρους. Ήταν part time…

Γιατί αυτό; Επειδή, απλά, ο πολιτικός υπεύθυνος της δικαιοσύνης, δηλαδή οι υπουργοί της (τρεις διαδοχικά επί φαιορόζ γκουβέρνου: Παρασκευόπουλος, Κοντονής, Καλογήρου) δεν εξέδωσαν την απαραίτητη διαταγή για να απαλλαγούν οι δικαστές απ’ τις υπόλοιπες υποχρεώσεις τους και να ασχοληθούν αποκλειστικά με την δίκη των βοθρολυμάτων – κάτι που είχε γίνει στην περίπτωση της 17Ν.

Με δυο λόγια αυτή η χωρίς προηγούμενο καθυστέρηση ήταν κεντρική απόφαση και επιλογή. Θα τολμούσαμε να πούμε όχι μόνο των φαιορόζ, που κυβερνούσαν ως τα μέσα του 2019 και ήταν οι κυρίως αυτουργοί. Η συναίνεση σ’ αυτό το δικαστικό long play είχε μια σιωπηλή σχεδόν διακομματική προέλευση. Η ασταμάτητη μηχανή δεν θυμάται ποτέ να εκδηλώθηκε δημόσια, συστηματικά, με διάρκεια και αυστηρότητα η απαίτηση να εκδοθεί η σχετική (υπουργική) απόφαση και να γίνει η δίκη κανονικά.

(φωτογραφία. Φιλότιμη η προσπάθεια… αλλά κάπως ανορθόγραφη…)