Tag: φασίστες

Τον λέοντα, τον λέοντα! 1

Σάββατο 7 Σεπτέμβρη. Ο Bor-Duk είναι γνωστός ψεύτης. Έχει απολυθεί όχι μία αλλά δυο φορές από μήντια (όταν παρίστανε τον δημοσιογράφο) με αφορμή της ψευτιές του. Αλλά το ψέμα είναι “τρόπος ζωής”. Για παράδειγμα, ενώ είχε αποφασίσει να ζητήσει απ’ την αυτού μεγαλειότητα το γερό κλείσιμο του κοινοβουλίου δύο βδομάδες πριν ανακοινωθεί, το απέρριπτε μετά βδελυγμίας κάθε φορά που του γινόταν τέτοια ερώτηση· μέχρι που το έκανε.

Τώρα απορρίπτει μετά βδελυγμίας το ότι θα παραιτηθεί, για να προκαλέσει πρόωρες εκλογές. Ωστόσο αυτό θα κάνει, με την βοήθεια των 200 βουλευτών που ελέγχει. Και θα το κάνει όχι μετά αλλά πριν την 31η Οκτώβρη. Γιατί αν παραιτηθεί αφού θα έχει ζητήσει μια ακόμα παράταση απ’ την ε.ε., θα είναι εύκολο να χαρακτηριστεί «προδότης»…

Όλα έχουν στρωθεί για να αναδυθεί σαν ο «φύλακας της θέλησης του λαού» (του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος του 2016), εν όψει των νέων εκλογών. Στα μάτια των οπαδών του (ή των οπαδών του Farage, που είναι πια το ίδιο) κάθε ενέργεια σε βάρος του Bor-Duk (από βουλευτές και λόρδους) είναι απόδειξη του ότι όλα τα υπόλοιπα κόμματα (και ο κοινοβολευτισμός σα σύστημα…) απλά συνωμοτούν για να κρατήσουν με το ζόρι τον βρετανικό λέοντα φυλακισμένο στον ευρωπαϊκό ζωολογικό κήπο.

Είναι αναγκαίο να θυμίσουμε τα πολύ πρόσφατα αποτελέσματα των ευρωεκλογών (Μάης 2019) στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας (εκλογών απ’ τις οποίες, κάλλιστα και λογικά, οι οπαδοί της εξόδου θα έπρεπε να απέχουν καταγγέλοντάς τες· ωστόσο η συμμετοχή ήταν η δεύτερη πιο υψηλή απ’ το 1979, στο όχι σπουδαίο πάντως 37%).

Σ’ αυτές τις (ευρω)εκλογές λοιπόν, ο φασίστας και απατεώνας Farage, φτιάχνοντας έναν συνδυασμό στο πόδι με το όνομα “brexit party”, πήρε 30,74% (ερχόμενος μακράν πρώτος). Ενώ οι επίσημοι συντηρητικοί γκρεμοτσακίστηκαν πέφτωντας στο 8,8%…. Γκρεμοτσακίστηκαν, επίσης, και οι εργατικοί (πήραν μόνο 13,72%) ενώ κερδισμένοι βγήκαν οι καθαρά και χωρίς εσωτερικές διαφωνίες υπέρ της παραμονής στην ε.ε. «φιλελεύθεροι», με 19,75% (από 7% στις προηγούμενες…) Σχετικά ενισχυμένοι βγήκαν και οι «πράσινοι», επίσης υπέρ της παραμονής (στο 11,76% από 7,9%).

Τον λέοντα, τον λέοντα! 2

Σάββατο 7 Σεπτέμβρη. Από εκείνη την στιγμή και μετά έγινε σαφές ότι ο κίνδυνος για τους toris, το ιστορικό κόμμα της αγγλικής αστικής τάξης, δεν είναι απλά τεράστιος… Η «γεωγραφία» που διαμορφώθηκε σ’ εκείνες τις κάλπες είναι από μόνη της βαθύς γκρεμός. Και παρότι εκείνο το αποτέλεσμα αποτελεί έκφραση του πως ένα και μόνο ζήτημα (αυτό της «εξόδου» απ’ την ε.ε. αλλά και του «είδους» της) μπορεί να ανακατέψει συνολικά τον βούρκο της ολιγαρχικής «δημοκρατίας» βγάζοντας στην επιφάνεια τέρατα, η διάταξη (των αποτελεσμάτων) ήταν πράγματι τρομακτική· απ’ την σκοπιά της βρετανικής πολιτικής ιστορίας.

Παραδοσιακά / ιστορικά στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας εναλλάσσονται στο γκουβέρνο δύο κόμματα, οι τόρις (η «δεξιά») και οι εργατικοί (η «αριστερά»). Οι φιλελεύθεροι είναι γενικά ένα μικρό ενδιάμεσο κόμμα, εφεδρεία για περίπτωση κυβερνητικής ανάγκης. Και ξαφνικά, στην μεν «δεξιά» εμφανιζόταν να ηγεμονεύει μακράν ένας εσμός παλιάτσων τροφοδοτούμενος όμως απ’ τον μαζικό κοινωνικό ανορθολογισμό της «ηρωϊκής εξόδου»· η «αριστερά» πήγαινε στον διάολο, ενώ οι «φιλελεύθεροι» (επίσης «δεξιά» αλλά ξεκάθαρα φιλοευρωπαϊκή) εμφανιζόταν σαν ο δεύτερος πυλώνας εξουσίας. Πρακτικά (και μ’ έναν βαθμό γενίκευσης), οι μεν “brexiters” πήγαιναν στον Farage, οι δε «remainers» στους «φιλελεύθερους» και στους πράσινους. Όμως αυτό είναι σχήμα αντιπαλότητας κατάλληλο για μπάλα· όχι για διοίκηση από gentlemen…

Για τους διαλεκτικούς υλιστές (η ασταμάτητη μηχανή θεωρεί ότι ανήκει σ’ αυτό το υπό εξαφάνιση είδος…) τα αποτελέσματα του περασμένου Μάη είναι ένα σύμπτωμα. Ωστόσο το να «αντιμετωπιστεί το σύμπτωμα» είναι η αναμενόμενη πρώτη αντίδραση από καθεστωτικούς κάθε είδους. Και ο Bor-Duk έχει αναλάβει αυτό: να επαναπατρίσει τον μέγιστο αριθμό ψηφοφόρων των συντηρητικών, όχι βέβαια αλλάζοντας τα μυαλά τους, αλλά αναλαμβάνοντας την πολιτική τους έκφραση…. Σε σχέση με τον Nigel Farage o Bor-Duk είναι «τέλειος» με βάση τα κριτήρια της εξουσίας στην αγγλία. Κι αφού η (κοινωνική) δεξιά στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας έχει αποκτήσει λεπενικές ιδέες (δεν είναι μόνο η «έξοδος», αλλά και ο ρατσισμός ή/και η νοσταλγία των παλιών αυτοκρατορικών μεγαλείων, και φυσικά αυτή η «απλοϊκότητα» που σπάει κόκκαλα…) ένας γόνος της μπουρζουαζίας, ο Bor-Duk, και όχι ένας τυχάρπαστος τύπου Farage θα πρέπει να ηγηθεί του ρεύματος· σαν θεμιτό «πρόσωπο εξουσίας».

Με αυτά τα δεδομένα, όλα τα μπλόκα που η ενωμένη αντιπολίτευση (συν τους φυγάδες συντηρητικούς) βάζει στις διακηρύξεις του Bor-Duk, είναι πρακτικά η συμβολή της στην προσπάθεια διάσωσης των συντηρητικών· και μαζί μ’ αυτούς, της διάσωσης της πολιτικής τάξης στο Λονδίνο.

Ωστόσο η «αντιμετώπιση του συμπτώματος» δεν τελειώνει με την εκλογική ανασύνταξη των συντηρητικών πίσω απ’ τον Bor-Duk. Όσο εκκρεμεί το brexit – τι brexit – πως brexit, κι όσο πηγαίνει από «αναβολή» σε «παράταση» και από «παράταση» σε «αναβολή», τόσο θα ανακατεύεται ο βούρκος.

Φαίνεται πως είτε με την τωρινή είτε με οποιαδήποτε μελλοντική σύνθεσή του το αγγλικό κοινοβούλιο, ή θα έχει μια (κυβερνητική) πλειοψηφία καθαρά λεπενική (οπότε ο βρετανικός λέων θα εκσφενδονιστεί στο άπειρο) ή οι remainers θα κάνουν την καρδιά τους πέτρα και θα ψηφίσουν την μόνη υπαρκτή συμφωνία εξόδου· εκείνη που υπέγραψε η δόλια κυρά May.

Εκ των υστέρων μια χαρά φαίνεται το δεύτερο σαν γιατρικό για την «αντιμετώπιση του πυρετού»… Για το σύμπτωμα.

Όσο για τα αίτια; Απευθυνθείτε στον κυρ καπιταλισμό!

Πες μου τον φίλο σου…

Κυριακή 25 Αυγούστου. Μερικοί άνθρωποι είναι πραγματικά τυχεροί. Έρχεται μια στιγμή στη ζωή τους που με μια απλή κουβέντα μεταμορφώνονται. Για παράδειγμα οι πιο αυθεντικοί φασίστες μπορούν να πουν «θάνατος στους παλαιστίνιους» (και το λένε…) κι αμέσως το ρατσιστικό, φονικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ τους αγκαλιάζει και τους εισάγει σ’ έναν καινούργιο, λαμπρό και καθαρό κόσμο. Με το αίμα να φτάνει μόνο ως το γόνατο.

Ο τελευταίος που ξέρουμε στα μέρη μας είναι ο υπουργός βορΒορίδης. Συνεντευξιαζόμενη στην καθεστωτική «καθημερινή» πριν περίπου ένα μήνα (28 Ιούλη) η απερχόμενη πρέσβειρα του ισραήλ Irit ben Abba του έπλεξε το εγκώμιο με τον πιο επίσημο τρόπο. Τον πρότεινε έμμεσα αλλά καθαρά σαν λαμπρό παράδειγμα:

… Για την περίπτωση του υπουργού αγροτικής ανάπτυξης κ. Βορίδη, υποθέτω είδατε τις πρόσφατες δηλώσεις του. Πρόκειται για πολύ ενθαρρυντικά βήματα. Ό,τι είπε θα πρέπει να διαβαστεί πολύ προσεκτικά. Το ίδιο το γεγονός ότι επισκέφτηκε το Εβραϊκό Μουσείο είναι πολύ σημαντικό. Νομίζω ότι δίνει μήνυμα σε όλη την κοινωνία. Σήμερα, αν θέλεις να γίνεις ένας «mainstream» πολιτικός και όχι να βρίσκεσαι στα δύο άκρα του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα, δεν μπορείς να είσαι αντισημίτης, δεν μπορείς να είσαι ρατσιστής.

Δείχνει μια ωριμότητα, υπο μια έννοια, της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνικού πολιτικού συστήματος, και είμαστε πολύ ικανοποιημένοι με αυτό που συνέβη…

Φυσικά, πιστή στην αποστολή της, η κυρία Irit έριξε το δηλητήριο που είναι η επίσημη «γραμμή» του καθεστώτος που υπηρετεί: υπάρχουν «δύο άκρα» στην ελλάδα είπε… που και τα δύο είναι «αντισημιτικά και ρατσιστικά». Σαφές; Περισσότερο δεν γίνεται!

Μόνο που δεν ξεσηκώθηκε κανείς. Γιατί όταν μιλάει οποιοσδήποτε για “δύο άκρα” είναι κρυφοχουντικός· σωστά… Όταν, όμως, μιλάει η ισραηλινή πρεσβεία; Τουμπεκί ψιλοκομμένο (έτσι συριζαίοι;)

Τσάμπα περιμέναμε τα ντόπια λεβεντόπαιδα της ελληνο-ισραηλινής φιλίας και της υποστηρίξης του ισραηλινού απαρτχάιντ να βγουν απ’ τα ρούχα τους (όχι για να κάνουν μπάνιο στη θάλασσα) και να καταγγείλουν τους εργοδότες τους ότι «μας φέρνετε σε πολύ δύσκολη θέση, γιατί δεν γίνεται να το παίζουμε ‘αντιφασίστες αγκαλιά με τον βορΒορίδη». Τσάμπα περιμέναμε: η συνταγή είναι γνωστή. Κάνε το κουνέλι, θα ξεχαστεί… Αιώνια ελλαδάρα!!!

Και, εν τω μεταξύ, για να μην μείνουν άπραγα τα λεβεντόπαιδα, κυνηγούν την Ilhan Omar…

Να είσαι συνεπής και υπάκουος στις επιλογές και τις διαταγές του αφεντικού – κι «όλα θα πάνε καλά»…

Εθνική προδοσία

Τρίτη 13 Αυγούστου. Ακολουθώντας μια παράδοση (ίσως αποκλειστικά αμερικανική) που δημιούργησαν οι σπρίντερ Tommie Smith και John Carlos στους ολυμπιακούς του 1968 (στο Μεξικό, πάνω φωτογραφία), δύο αθλητές του ψοφιοκουναβιστάν «πρόδωσαν» τον εθνικό «τους» ύμνο προχτές χρησιμοποιώντας το βάθρο σαν έδρανο διαμαρτυρίας.

Η μαύρη σφυροβόλος Gwen Berry σήκωσε την γροθιά της κατά την απονομή των μεταλλίων (στους παναμερικανικούς αγώνες στη Λίμα, μεσαία φωτογραφία) την ώρα που παιζόταν ο ύμνος των ηπα. Στους ίδιους αγώνες ο ένας απ’ τους τρεις «χρυσούς» σε κάποιο αγώνισμα ξιφασκίας λευκός Race Imboden δεν έκατσε προσοχή αλλά γονάτισε στο άκουσμα του ίδιου ύμνου. Ενάντια στον ρατσισμό, την οπλοκατοχή, την κακομεταχείριση των μεταναστών και σ’ έναν πρόεδρο που έχει την ρητορική του μίσους στην άκρη της γλώσσας του δήλωσε.

Θα τιμωρηθούν για την ασέβειά τους – παρότι οι πάντες ορκίζονται στην «ελεύθερη έκφραση γνώμης»…. Παρ’ όλα αυτά το ψοφιοκουναβιστάν μόνο να εντείνει τέτοιου είδους διαμαρτυρίες μπορεί. Για παράδειγμα, το 2016 ο παίκτης του μπέιζ μπολ (στην ομάδα San Francisco 49ers) Colin Kaepernick γονάτισε στην ανάκρουση του ύμνου, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την αστυνομική βαρβαρότητα. Τιμωρήθηκε με το να μην βρίσκει ομάδα έκτοτε, παρότι ο τότε πρόεδρος Obama δήλωσε ότι ο Kaepernick «έκανε το σωστό»… Αλλά την επόμενη χρονιά, το 2017, με το ψόφιο κουνάβι πια στο άσπρο σπίτι, πάνω από 200 παίκτες διάφορων ομάδων έκαναν το ίδιο, εναντίον του αμερικάνου προέδρου αυτή τη φορά· αλλά και σαν συμπαράσταση στον Kaepernick.

Κατά κάποιο τρόπο το «δεν κάθομαι προσοχή» όταν παίζεται ο εθνικός ύμνος έχει γίνει στις ηπα μια μορφή συμβολικής διαμαρτυρίας ανάλογη του «σου πετάω ένα παπούτσι» στα ισλαμικά ήθη. Εννοείται ότι το αμερικανικό φασισταριό διαολίζεται. Ο ακροδεξιός αντιπρόεδρος Pence την έκανε τον Οκτώβρη του ’17 από έναν αγώνα μπέιζ μπολ όταν μέλη των San Francisco 49ers γονάτισαν, δηλώνοντας ότι «δεν μπορώ να ανεχτώ οποιαδήποτε πράξη δεν σέβεται τον στρατό μας, την σημαία μας και τον εθνικό μας ύμνο». Ο γερουσιαστής της Oklahoma James Lankford ήταν ακόμα πιο διεισδυτικός: τα ρωσικά troll, μέσω internet (είπε τον Νοέμβρη του 2017) προσπαθούν να διαλύσουν την αμερικανική κοινωνία… (Τα «ρωσικά troll» ήταν οι καμπάνιες μέσω διαδικτύου υπέρ αυτής της συμβολικής απείθιας).

Η περίοδος δεν είναι «1968». Αλλά με επιμονή και καθαρό μυαλό μπορεί να γίνει καλύτερη…

Σφαίρες στο ψαχνό – η ομολογία

Πέμπτη 8 Αυγούστου. Κάποτε η Hannah Arendt  έγραψε για την “κοινοτοπία του κακού”. Οι εθνοφασίστες του Τελ Αβίβ την αποκήρυξαν σαν “μειωμένης συνείδησης”, αυτήν, μια εβραία διανοούμενη, που είχε το θάρρος (ή μήπως το θράσος;) να δει την πραγματικότητα του φασισμού πίσω απ’ την ομίχλη των βολικών δαιμονοποιήσεων που φτιάχνουν ακόμα και οι φασίστες μεταξύ τους.

Αν αξίζει να διαβάσετε το “μανιφέστο” του δολοφόνου στο wallmart του Τέξας (κυριολεκτούμε: να το διαβάσετε, όχι να το σκανάρετε με το βλέμμα) δεν είναι για να ανακαλύψετε το πόσο φασίστας είναι… Αλλά για να δείτε το πόσο κοινότοπος είναι ο φασισμός σήμερα… Πόσο “ορθολογικά επιχειρήματα” φτιάχνει… Πόσο εύκολο είναι να τον συναντήσετε όχι στο ψοφιοκουναβιστάν αλλά στο ελλαδιστάν – οπλισμένο όχι με πολυβόλο αλλά λίγο πριν… Εν τέλει: πόσο κοινότοπο είναι να παραστήσετε ότι είναι ακίνδυνος, μέχρι να αρχίσει να σκοτώνει όχι μετανάστες αλλά Παύλους…

Δυο μονάχα φράσεις απ’ το “μανιφέστο” θα μεταφέρουμε εδώ: …. Ο ισχυρισμός ότι οι μαζικές δολοφονίες είναι ο.κ. όταν είναι εγκεκριμμένες απ’ το κράτος είναι γελοίος. Η κυβέρνησή μας έχει σκοτώσει πολύ περισσότερο κόσμο με πολύ μικρότερα αποτελέσματα… Που σημαίνει: αν είναι εφικτή μια “κριτική αποτελεσματικότητας για την φονικότητα του κράτους”, πρέπει να υπάρχει χώρος και για την “ιδιωτική πρωτοβουλία”. (Γιατί όχι και σ.δ.ι.τ.;) Αυτή είναι η αγνή εκκλησία του νεοφιλελευθερισμού…. Για τους στόχους φροντίζει η εδαφοκυριαρχία…

Την διαλεκτική του θανάτου ανάμεσα στην κεντρική εξουσία και την ιδιωτική πρωτοβουλία δεν την ανακαλύψαμε στην αμερική… Την μάθαμε εδώ, στα ’90s. Mετά από σχεδόν 3 δεκαετίες, ούτε εδώ, ούτε εκεί, ούτε παραπέρα έχει γίνει σαφές αφενός το πόσο κοινότοπος είναι ο φασισμός (ακόμα κι αν είναι σε βάρος των ανδρών και των γυναικών στην Παλαιστίνη…) και αφετέρου ότι αυτή η κοινοτοπία δεν ξορκίζεται με μαγικά.

Βρετανικά μεγαλεία

Τετάρτη 31 Ιούλη. Το φασιστόμουτρο Nigel Farage είχε εξαφανιστεί μετά τη νίκη (και δική του) των brexiters στο δημοψήφισμα στις 23 Ιούνη του 2016. Και πώς αλλιώς; Τα ψέμματα και τα παραμύθια που είχε πουλήσει ήταν τόσα και τέτοια ώστε σιγά μην αναλάμβανε την ευθύνη για τις συνέπειες του «έξω».

Ξαναεμφανίστηκε στις πρόσφατες ευρωεκλογές (που με το ζόρι έγιναν στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας, αφού μετά από σχεδόν 3 χρόνια συνέχιζε να είναι μέλος της ε.ε.) με ειδική αποστολή: να «σκουπίσει» τις ψήφους των συντηρητικών brexiters σε βάρος του επίσημου συντηρητικού κόμματος – και της δόλιας κυρά May.

Χτες, ανεβασμένος απ’ την πρωθυπουργία Bor-Duk, του έκανε (μέσω άρθρου στην καθεστωτική telegraph) μια πρόταση: έλα να συνεργαστούμε να τσακίσουμε τους εργατικούς στις εκλογές (που θα πρέπει να κάνεις κάπου τον Σεπτέμβρη). Τι «συνεργασία» ζητάει το ένα φασιστόμουτρο απ’ το άλλο; Ένα καλό πόστο την εικαζόμενη μετεκλογική κυβέρνηση συντηρητικών / φασιστών.

Ο.Κ… Και με την «έξοδο» τι θα γίνει; Αυτό θα γίνει: ο Bor-Duk θα πάρει πάνω από 100 εκατομμύρια λίρες απ’ τον κρατικό προϋπολογισμό για να οργανώσει την μεγαλύτερη κυβερνητική προπαγανδιστική πλύση εγκεφάλου (υπέρ της «εξόδου» με κάθε μέσο…) απ’ την εποχή του Β παγκόσμιου. Θα αξιοποιηθεί, άραγε, και κάποια “cambridge analytica” που έχει και το know how;

Προφανώς το αγγλικό κυβερνοφασισταριό θεωρεί τον «λαό» του αποβλακωμένο. Δεν θα αργήσουμε να μάθουμε αν έχει δίκιο…

Οι καλοδεχούμενοι φασίστες

Τρίτη 23 Ιούλη. Τα γράψαμε (για να μένουν…), δεν τα γράψαμε; Την Δευτέρα 15 Ιούλη 2019 (οι μετανιωμένοι 1, 2, 3, 4, η θηριώδης αντιστροφή) ήταν η πιο πρόσφατη φορά…

Σήμερα τον υποδεχόμαστε [τον Μάκη Βορίδη] ως φίλο του εβραϊκού λαού και της ισραηλιτικής κοινότητας στην Ελλάδα – υπογράμμισε χτες ο γ.γ. του κεντρικού ισραηλιτικού συμβουλίου Βίκτορ Ελιέζερ. Ο κύριος Ελιέζερ είχε καλέσει τον φασίστα βορΒορίδη να ζητήσει συγγνώμη για τον αντισημιτισμό του. Ο βορβορίδης ζήτησε εγγράφως συγγνώμη, επιδεικνύοντας τον φασισμό του, που είναι ευνοϊκός και φιλικός για το ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ: τώρα ο βορΒορίδης, πάντα φασίστας, έχει στο στόχαστρό του τους παλαιστίνιους. Συνεπώς ο κύριος Ελιεζέρ (και, προφανώς, σύσσωμο το ισραηλινό καθεστώς) τον συγχώρεσαν, ίσως τον επαίνεσαν κιόλας, και με χαρά υποδέχτηκαν σαν φίλο τους έναν σωστά αναπροσανατολισμένο έλληνα φασίστα πολιτικό, με πλούσιο παρελθόν άρα και εμπειρία… Καλώστονα κι ας άργησε…

Υπάρχει κάποιο πρόβλημα; Οι μόνοι που μπορεί να έχουν μια φαγούρα είναι διάφοροι ντόπιοι αμοιβόμενοι ή μη (υπάρχουν και εθελοντές;) υποστηρικτές του ισραηλινού καθεστώτος και του απαρτχάιντ του· οι οποίοι, έχοντας σαν αποστολή να διαβρώσουν / δηλητηριάσουν ιδεολογικά και πολιτικά το ευρύτερο αντιφασιστικό ρεύμα στην ελλάδα, το παίζουν… «αντιφασίστες». Το κόλπο είναι παλιό, αλλά οι μαλάκες που τσιμπάνε είναι καινούργιοι. (Εδώ κάποτε ένας αρχιασφαλίτης είχε φτιάξει και κυκλοφορούσε πλαστό “ριζοσπάστη”, θα κόλωναν τώρα οι υπηρεσίες να φτιάξουν μαϊμού “αντιφασισμό”;)

Αυτοί λοιπόν οι τσατσορούφιανοι, με τα άρθρα τους, τα περιοδικά τους και τους λογαριασμούς τους στα social media, ίσως πρέπει να τραυλίσουν τώρα κάτι τις για να εξηγήσουν το γιατί το αγαπημένο τους ιερό κράτος αγκαλιάζει τον έναν μετά τον άλλο κάθε πατενταρισμένο ευρωπαίο και αμερικάνο φασίστα – αρκεί να βροντοφωνάξει «θάνατος στου παλαιστίνιους!».

Κάτι παρανοϊκό θα βρουν, όπως συνήθως… Ή μπορεί να προφασιστούν ότι έχουν πάει διακοπές, και δεν πήραν χαμπάρι τίποτα…

Θα επανέλθουμε και θα επανερχόμαστε όσο κι αν ενοχλεί. Οι αποδείξεις του ισραηλινού φασισμού και ο ρόλος της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας είναι τόσες και τέτοιες ώστε το να συνεχίσουν τα παπαγαλάκια και οι ατζέντηδες να προσβάλλουν τη νοημοσύνη και την κινηματική ιστορία αυτού εδώ του γαμωμέρους είναι ντροπή διαρκείας. Ας πάνε εκεί που είναι η θέση τους, στο ελληνικό πεντάγωνο ή στον idf· ή στην αγκαλιά των φίλων του κράτους τους – και ο βορΒορίδης μεγαλόψυχος είναι…

(Μήπως νοιώθουν ότι το ιερό κράτος τους έχει κάνει σφουγγαρόπανα; Ναι, έτσι είναι – αλλά τί το παράξενο; Κάθε κράτος που σέβεται τον εαυτό του αυτό ακριβώς κάνει με τους λακέδες του! Σκουπίζει τα παπούτσια του πάνω τους καθώς προχωράει αγέρωχο!!!)

10%

Σάββατο 20 Ιούλη. Σε μια επίδειξη κυνισμού που διαφέρει σε στυλ απ’ αυτόν άλλων κρατών που συμμετείχαν στην σφαγή στη βοσνία και, ειδικά, στη Σρεμπρένιτσα, το ανώτατο δικαστήριο της ολλανδίας αποφάνθηκε ότι πράγματι το ολλανδικό κράτος έχει ευθύνη για την δολοφονία 350 ανδρών στη Σρεμπρένιτσα… Κατά 10%.

Ολλανδοί κυανόκρανοι (στρατιώτες με όπλα και τεθωρακισμένα δηλαδή…) ήταν τότε, το 1995, υπεύθυνοι για την ασφάλεια του θύλακα της Σρεμπρένιτσα. «Ασφάλεια» έναντι σερβοφασιστικών επιθέσεων. Δεν ανταποκρίθηκαν στην ευθύνη τους· αν και θα μπορούσαν να δικαιολογηθούν υποστηρίζοντας ότι δεν πήραν την αεροπορική βοήθεια που έπρεπε και ότι το «ξεπούλημα» των 60.000 αιχμάλωτων του θύλακα στον στρατηγό Μλάντιτς και τους δολοφόνους του (συμπεριλαμβανομένων των ελλήνων) έγινε απ’ τα «κεντρικά» της διεθνούς «ειρηνευτικής δύναμης» (οηε), ουσιαστικά με διεθνή συναίνεση.

Είναι σαφές (για όσους / όσες έχουν ψάξει το τι έγινε και από ποιούς στη βοσνία, απ’ το 1992 ως το 1995) ότι το ολλανδικό κράτος δεν ήταν το κυρίως υπεύθυνο που ο οηέδικος στρατός του δεν εμπόδισε την σφαγή. Συνυπεύθυνο ναι, αν και σε σχετικά κατώτερο επίπεδο. Παρόλα αυτά το να αναλαμβάνεις να προστατέψεις κάποιους από δολοφόνους και να μην το κάνεις συνιστά πράγματι βαριά ευθύνη. Εξίσου βαριά είναι η ευθύνη του να κρύβεις για καιρό το τι έγινε «στην περιοχή σου». Μια ομάδα βόσνιων γυναικών («Μητέρες της Σρεμπρένιτσα»), των οποίων οι σερβοφασίστες δολοφόνησαν συζύγους, αδελφούς και γυιούς, έκανε μήνυση στο ολλανδικό κράτος σ’ αυτήν ακριβώς την βάση.

Τι αποφάνθηκε τελικά η ολλανδική δικαιοσύνη με «ωμή ακρίβεια»; Πως αν οι ολλανδοί κυανόκρανοι είχαν επιτρέψει σε 350 βόσνιους άντρες να μείνουν στο ασφαλές καταφύγιο / στρατόπεδό τους, υπήρχε μόνο 10% πιθανότητα να μην πέσουν στα χέρια των σερβοφασιστών. Συνεπώς το ολλανδικό κράτος αναγνώρισε την ευθύνη του γι’ αυτό το 10%… (Ο εισαγγελέας είχε προτείνει … 30%…)

Είναι άγνωστο το τι επέτρεψε στους σοφούς δικαστές να υπολογίσουν το «ποσοστό» κατά το οποίο ένας αριθμός βόσνιων της Σρεμπρένιτσα θα γλύτωναν αν τους προφύλασσαν οι ολλανδοί στρατιώτες. Είναι, όμως, σαφές ότι η πρωτοκοσμική κουλτούρα είναι και ικανή και διατεθειμένη να φτιάξει ζυγαριές, μετροταινίες και ότι άλλο χρειάζεται για να μετράει «ποσοστά ευθύνης σε μαζικές δολοφονίες / γενοκτονίες» ΑΝ ΑΥΤΕΣ ΑΦΟΡΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ. Τους «υποτιμημένους» – εν προκειμένω τους βόσνιους μουσουλμάνους.

Θα ήταν αδιανόητο να κάνουν το ίδιο έστω και για μία δολοφονία πρωτοκοσμικού. Γιατί οι λευκοί πρωτοκοσμικοί χριστιανοί είναι ανώτερης τάξης όντα. Ενώ οι «άλλοι» είναι κρέας. Την «σωτηρία» τους ή μη, την «επιβίωσή» τους ή μη, τις πρωτοκοσμικές ευθύνες για την ζωή ή τον θάνατό τους, μπορούν να τις ζυγίσουν…

Εν τέλει το ολλανδικό δικαστήριο φρόντισε να βάλει τις βόσνιες γυναίκες στη θέση τους ακόμα και στις λεπτομέρειες: “ξέχασε” να υπάρχει επίσημη παράλληλη μετάφραση στα βοσνιακά όταν το προεδρείο ανακοίνωνε την απόφασή του. Από ντροπή για το πως μεταφράζεται το «10%»; Όχι. Από ναρκισσιστική αναίδεια.

Το είχε πει ένας βόσνιος, λίγο πριν ξεκινήσει η σερβοφασιστική εισβολή στη Σρεμπρένιτσα, σ’ έναν απ’ τους ολλανδούς κυανόκρανους: Δεν θα κάνετε τίποτα για να μας προστατέψετε… Κι αυτό επειδή η ζωή 10 ολλανδών αξίζει περισσότερο απ’ την ζωή 10.000 μουσουλμάνων…

Πού πήγε η θεία Λίτσα;

Πέμπτη 18 Ιούλη. Το ότι η θρυλική «συμφωνία των Πρεσπών» ήταν, τελικά, «εθνικά επωφελής» για το ελλαδιστάν (με βάση τους διεθνείς συσχετισμούς πάντα…) το είχατε διαβάσει εδώ έγκαιρα. Το ότι και η περί τον ρημαδοΚούλη νέα δημοκρατία συμφωνούσε μ’ αυτήν (όπως και το μικρό πασοκ / κινάλ) επίσης το είχατε διαβάσει εδώ έγκαιρα. Οπωσδήποτε διαβάσατε έγκαιρα το γιατί έτσι ήταν τα πράγματα… (Ήταν επίσης αυτή η συμφωνία, κατ’ αρχήν, χρήσιμη για το βορειομακεδονικό κράτος. Ωστόσο ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες. Κι αυτές μένει να φανούν μελλοντικά…)

Τα υπόλοιπα, είτε τα παλιότερα είτε τα χθεσινά είναι γελοία μεν – αλλά όχι και αδιάφορα. Ειδικά όταν η μικροαστική μάζα προτιμάει να μην καταλαβαίνει.

Εν τω μεταξύ, τα τελευταία νέα απ’ την θεία Λίτσα είναι απ’ τις πρόσφατες εκλογές. Ψήφισε (φυσικά!) τον γραμματοκομμιστή του γυιού του αφεντικού. Είπε ότι έψαχνε στο ψηφοδέλτιο το όνομα «ιησούς χριστός» για να το σταυρώσει. Κάποιος την ρώτησε με ειρωνική αυστηρότητα: Θεία; Θα έκανες τέτοιο πράγμα; Θα ξανασταύρωνες τον Χριστούλη;

Εκείνη την στιγμή η θεία Λίτσα εκτοξεύτηκε! Αν την δείτε πουθενά πάνω απ’ το κεφάλι σας φυλαχτείτε: ο νόμος της βαρύτητας ισχύει και γι’ αυτήν.

(φωτογραφία: Μαζί με τη θεία Λίτσα χάσαμε και το καθιστό εθνικό κεφάλαιο. Όχι όμως το μαυροφορεμένο σκυφτό – αλλοίμονο! – και το άλλο, το όρθιο, αριστερά, με το σακάκι και τα σταυρωμένα χέρια.

Κάπου τον έχουμε δει αυτόν τον τύπο… Μωρέ κάπου τον έχουμε δει…)

Οι μετανιωμένοι 3

Τρίτη 16 Ιούλη. Αμέσως μετά το «ξεκαθάρισμα» του «μετανιωμένου» υπουργού ο δημοσιογράφος αφιερώνει περίπου τον ίδιο όγκο γραφής… Όχι, βέβαια, για να δείξει ότι ο «μετανιωμένος» αντισημίτης εξακολουθεί να είναι φασίστας τώρα, εναντίον των παλαιστίνιων… Αλλά για να θυμίσει το παρελθόν του. Τότε που πράγματι ήταν αντισημίτης, εναντίον των εβραίων. Ο δημοσιογράφος αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας την πιθανότητα (βεβαιότητα) ότι ακόμα κι ένας φασίστας (και όχι μόνο ένα μέλος του «ιού»…) μπορεί να «εξελιχθεί». Να «επικαιροποιηθεί» ιδεολογικά και πολιτικά, στα σοβαρά.

Κι αφού ο ειδικός βοθρολυματολόγος θυμίσει το παρελθόν, τελειώνει με δύο παραγράφους – εδώ είναι «όλα τα λεφτά» για την πάρτη του.

Η πρώτη παράγραφος: Όσο για το μεγαλύτερο μέρος της ανακοίνωσής του, με το οποίο ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης απαριθμεί τα σημεία ταυτισής του με τη σημερινή πολιτική του Ισραήλ και την αντίθεσή του με τους Παλαιστίνιους, αυτό είναι ένα επιχείρημα το οποίο μπορεί να αξιολογήσει το ισραηλινό ΥΠΕΞ, αλλά μόνο του δεν «ξεπλένει» τον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης.

Τι λέει εδώ ο δημοσιογράφος αποδεικνύοντας πόσο «μετανιωμένος» είναι κι αυτός, και πόσα κοινά έχει ΤΩΡΑ (όχι στο παρελθόν, ΤΩΡΑ) με τον «μετανιωμένο» υπουργό;

α) Η «σημερινή πολιτική του Ισραήλ» ΔΕΝ είναι αιμοβόρα, ΔΕΝ είναι ρατσιστική, ΔΕΝ είναι φασιστική· συνεπώς αν κάποιος σήμερα ταυτίζεται μαζί της

β) «έχοντας αντίθεση με τους Παλαιστινίους» (δηλαδή όντας υποστηρικτής αυτής της «σημερινής πολιτικής») ΜΠΟΡΕΙ και να συγχωρεθεί για το παρελθόν του

γ) αν αυτό το εγκρίνει το ισραηλινό ΥΠΕΞ

δ) αν και ο («μετανιωμένος») δημοσιογράφος θεωρεί ότι «από μόνη της» αυτή η ταύτιση δεν είναι αρκετή για να «ξεπλύνει». Που σημαίνει: ο σημερινός και ο αυριανός φασισμός του υπουργού πρέπει να γίνει πιο εντατικός για να διαγράψει τον παλιό…

Το βασικό στη γνώμη του «μετανιωμένου» δημοσιογράφου είναι ότι δεν υπάρχουν Παλαιστίνιοι, ότι «η πολιτική του Ισραήλ» δεν είναι φασιστική· και πως, κατά συνέπεια, αφού δεν είναι φασιστική είναι αναμενόμενο ότι ένας (παλιός) αντισημίτης μπορεί να ταυτιστεί μαζί της, έχοντας «αντίθεση με τους Παλαιστίνιους», για να «ξεπλύνει» το φασιστικό παρελθόν του.

Αυτό είναι η δική του γνώμη. Του δημοσιογράφου. Κι αυτό είναι το κοινό του έδαφος με τον υπουργό, η ενιαία βάση τους. Ο δεύτερος επιδεικνύει το πόσα έχει κάνει για να υποστηρίξει την εξόντωσή των παλαιστίνιων, το ισραηλινό απαρτχάιντ· για να πάρει την «αντιφασιστική έγκριση» του Τελ Αβίβ. Και ο πρώτος του απαντάει: αααα, δεν είναι αρκετά, «δεν θα με ξεγελάσεις», εγώ την έχω (την «αντιφασιστική έγκριση» του Τελ Αβίβ) και ξέρω. (Θα δούμε, όμως, τι θα αποφανθεί και το ισραηλινό υπεξ…)

Κι αμέσως μετά ο «μετανιωμένος» δημοσιογράφος τελειώνει με το παρακάτω: