Το νατο στον ειρηνικό

Πέμπτη 12 Αυγούστου>> Ενόσω ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός καταλαβαίνει ότι «δεν πρέπει να χάσει εντελώς στο αφγανιστάν», προσπαθεί να γίνει ακόμα πιο απειλητικός (ή προβοκατόρικος) στο κυρίως μέτωπο του 4ου παγκόσμιου. Στον Ειρηνικό, και ακόμα πιο συγκεκριμένα γύρω απ’ την ταϊβάν. Πουλάει και ξαναπουλάει όπλα στην φιλοαμερικάνικη διοίκηση του νησιού, κάνει και ξανακάνει ασκήσεις στα πέριξ, φωνάζει και τους ευρωπαίους συμμάχους να πάρουν μέρος: εκτός απ’ το πάντα φιλόδοξο Λονδίνο, το Παρίσι, το Βερολίνο…

Είναι μια τακτική ανάματος διάφορων φυτιλιών ταυτόχρονα, με την ελπίδα (έωλη) ότι θα μείνουν «chicken game» και ότι το Πεκίνο θα αναγκαστεί να υποχωρήσει. Στην πιο πρόσφατη μη στρατιωτική εξέλιξη, το λιθουανικό κράτος δέχτηκε να ανοίξει στο Vilnius «διπλωματική αντιπροσωπεία» με το όνομα «γραφείο αντιπροσωπείας της ταϊβάν». Αν και δεν πρόκειται για πλήρη πρεσβεία, είναι ό,τι πιο κοντινό σ’ αυτήν· αν και δεν είναι πλήρης επίσημη αναγνώριση κράτους, είναι ό,τι πιο κοντινό σ’ αυτήν.

Η συνηθισμένη πρακτική ως τώρα, όπου άνοιγαν τέτοιου είδους γραφεία σε ευρωπαϊκό έδαφος (για εμπορικούς συνήθως λόγους) ήταν με το όνομα “Taipei”, το όνομα της πρωτεύουσας. Υπάρχουν τέτοια γραφεία στην αγγλία, στην γαλλία και στην γερμανία· το μαγαζί στο Vilnius και μέσω αυτού, ουσιαστικά, το γκουβέρνο της λιθουανίας κάνει ένα άλμα αναγνωρίζοντας έμμεσα αλλά καθαρά αντιπροσώπευση όχι πόλης αλλά ευρύτερης διοικητικής οντότητας, δηλαδή κράτους… Πέρασαν 18 χρόνια για να ανοίξει καινούργιο «γραφείο αντιπροσωπείας» σε ευρωπαϊκό κράτος η ταϊβάν· και η συγκεκριμένη κίνηση μαζί με το όνομά της έχει την έγκριση και την καθοδήγηση της Ουάσιγκτον. Και πιο ειδικά του «american institute of taiwan». Αναμενόμενο το ότι και άλλα ευρωπαϊκά κράτη με ιδιαίτερη φιλία με την Ουάσιγκτον θα προχωρήσουν σε ανάλογο δρόμο, δημιουργώντας de facto μια «μισοαναγνώριση της ανεξαρτησίας της ταϊβάν».

Το Πεκίνο εκνευρίζεται. Πρόσφατα έστειλε 24 πολεμικά του πάνω απ’ το νησί, εγκαινιάζοντας μια τακτική στρατιωτικών απειλών. Στο τέλος του δρόμου δεν υπάρχει τίποτα άλλο εκτός απ’ την καθαρή «επανένωση» της ταϊβάν με την κινέζικη επικράτεια, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο (είτε ο «ένας» είτε ο «άλλος» είναι εκείνος που έχει δηλώσει ήδη το κινεζικό καθεστώς, δηλαδή η στρατιωτική κατάληψη). Διαφορετικά η Ουάσιγκτον σταδιακά θα βρει τρόπο ακόμα και βάση να δημιουργήσει εκεί…

Το μόνο ερώτημα που υπάρχει είναι πόσο μακρύς θα είναι αυτός ο δρόμος…

Μαθήματα απ’ την συρία (1)

Δευτέρα 2 Αυγούστου>> Ο αμερικανικός στρατός φεύγει μεν απ’ το αφγανιστάν, αλλά θα επανέρχεται κατά βούληση αεροπλανικά. Ξεκίνησε ήδη βομβαρδισμούς (κατά των ταλιμπάν). Θα έλεγε κάποιος: αν ο us army απέτυχε να νικήσει τους ταλιμπάν όταν και δεκάδες χιλιάδες πεζοναύτες είχε μέσα στο αφγανιστάν και αεροπορικές βάσεις, πώς σκοπεύει τώρα να πετύχει ξεκινώντας είτε από αεροπλανοφόρα είτε απ’ τις βάσεις στην αραβική χερσόνησο;

Η διαφορά, καθόλου ασήμαντη, είναι στο τι σκοπεύει τώρα το Joνυσταλεάν. Και μπορεί να γίνει κατανοητή σε πρώτο χρόνο απ’ την πάνω και την κάτω φωτογραφία.

Στις 28 Ιούλη εννιαμελής αντιπροσωπεία των ταλιμπάν έκανε επίσημη επίσκεψη στην κίνα, και έγινε δεκτή για συνομιλίες υψηλού επιπέδου απ’ το κινεζικό καθεστώς· με κορυφαία την συνάντηση με τον υπ.εξ. Wang Yi. Επίσημα και διεθνώς οι ταλιμπάν χαρακτηρίζονται ακόμα «τρομοκρατική οργάνωση», αλλά για το Πεκίνο (όπως δήλωσε ο Wang Yi) «είναι μια σημαντική στρατιωτική και πολιτική δύναμη στο αφγανιστάν που θα παίξει σημαντικό ρόλο στην διαδικασίας της ειρήνευσης, της συμφιλίωσης και της ανοικοδόμησης».

Οι πάντες (σίγουρα οι rivals) ξέρουν ποιά είναι η «τακτική νο 2» για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό μετά την ήττα / αποχώρησή του απ’ το αφγανιστάν: το να δημιουργηθεί μια «κατάσταση isis» και εκεί, όπως έγινε και στην συρία / ιράκ στη διάρκεια των θητειών του Obama: ένας διαρκής τοπικός πόλεμος, στον οποίο η μια μεριά θα υποστηρίζεται υπόγεια απ’ την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της, έτσι ώστε (και) το αφγανιστάν να συνεχίσει να είναι επ’ άπειρον «καμμένη γη», και να σταματήσει έτσι η προώθηση του κινέζικου καπιταλισμού και των «δρόμων του μεταξιού».

Ο αμερικανικός στρατός έχει πράγματι μεταφέρει στο αφγανικό έδαφος ενόπλους και στελέχη του isis απ’ την συρία και το ιράκ. Αυτό είναι γνωστό. Προς το παρόν κατέχουν μια ασήμαντη έκταση στα ανατολικά, κοντά στα σύνορα με το πακιστάν – είναι «μαγιά». Αυτό που ενδιαφέρει όλους τους rivals γείτονες (το Πεκίνο, την Μόσχα, την Τεχεράνη και την Ισλαμαμπάντ, σίγουρα σαν επίσημη κυβερνητική θέση) είναι το κατά πόσον οι ταλιμπάν θα καταφέρουν να εξουδετερώσουν όλες αυτές τις αμερικανοκίνητες προσπάθειες για την δημιουργία (και την εξαγωγή) τζιχαντιστικού χάους στο (και από) το αφγανιστάν. (Πράγματι, είναι οι μόνοι ικανοί – για τον επίσημο στρατό του δημάρχου Καμπούλ δεν υπάρχει κουβέντα ούτε γι’ αστείο). Η αμερικανική αεροπορία, απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον, βομβαρδίζει όχι απλά για να πει «είμαι εδώ», αλλά για να πει «είμαι εδώ αντιτρομοκρατικά», όπως το έλεγε / λέει στη συρία και στο ιράκ, προστατεύοντας τους proxies της.

Όμως οι πάντες έχουν μάθει απ’ την συρία. Η τόσο γρήγορη και αβανταδόρικη υποστήριξη στους ταλιμπάν τόσο απ’ το Πεκίνο όσο και απ’ την Μόσχα έχει σκοπό να ενισχυθούν τόσο όσο χρειάζεται ώστε έγκαιρα να «πνίξουν» τους ουαχαβίτες μισθοφόρους, πριν προλάβουν να αποκτήσουν «όγκο» και έδαφος. Το έργο αυτό δεν είναι εύκολο, επειδή δεν είναι μόνο στρατιωτικό. Με δεδομένη την ιστορική φυλετική δομή της αφγανικής κοινωνίας, οι πράκτορες-με-τα-δολάρια μπορούν να ελπίζουν ότι θα έχουν την ευκαιρία να εξαγοράσουν ένα κλαν εδώ και ένα κλαν εκεί. Συνεπώς οι ταλιμπάν χρειάζονται, κυρίως, οικονομική υποστήριξη, ώστε να κάνουν λιγότερο επιθυμητή την μισθοφορία όσων ελπίζουν ότι έτσι θα κάνουν την «τύχη» τους.

Ινδοκούς

Δευτέρα 19 Ιούλη>> Αν για τη νομιμοποίηση της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας στη δύση ο καθολικός αποκλεισμός στη Wuhan (και μόνον αυτός…) χρησιμοποιήθηκε σαν το «ιδανικό πρότυπο», αρχίζει να γίνεται κωμωδία η προσπάθεια των ηπα να αντιγράψουν και σ’ άλλα πεδία την τακτική του κινεζικού κράτους / κεφάλαιου.

Είναι γνωστό ότι απ’ την αγγλική Κορνουάλη και την «σύνοδο των g7» τον περασμένο Ιούνη ο νυσταλέος Jo ανήγγειλε ένα φιλόδοξο πρόγραμμα «επενδύσεων και ανάπτυξης» για να αντιμετωπίσει το ήδη σε εξέλιξη κινεζικό σχέδιο των «δρόμων του μεταξιού». Μ’ άλλα λόγια η παρακμιακή Ουάσιγκτον, που πλησιάζει έναν γκρεμό σε ότι αφορά το νόμισμά της, αποφάσισε ότι το βούτυρο και όχι οι βόμβες είναι η σημαία της πλανητικής ηγεμονίας της.

Σε μια μικρότερη κλίμακα αλλά με το ίδιο ακριβώς πνεύμα, την περασμένη Παρασκευή στην Τασκένδη υπογράφτηκε «τετραμερής διπλωματική συμφωνία για την περιφερειακή συνδεσιμότητα» μεταξύ εκπροσώπων του δημάρχου Καμπούλ (αφγανιστάν), του πακιστάν, του ουζμπεκιστάν και, φυσικά, των ηπα. Στην ανακοίνωση (δωρεάν είναι) οι εκπρόσωποι των 4 κρατών αναγνωρίζουν «την ιστορική ευκαιρία να ανοίξουν δρόμους για το διεθνές εμπόριο, και θα συνεργαστούν για να αναπτύξουν το εμπόριο, θα δημιουργήσουν δρόμους μεταφορών και θα ενισχύσουν τις σχέσεις μεταξύ επιχειρήσεων». Είχε προηγηθεί η σύνοδος του sco (σύμφωνο της Σαγκάης) και της ομάδας εργασίας sco-αφγανιστάν στην Dushanbe του τατζικιστάν – πράγμα που σημαίνει ότι μια βαριά σκιά έπεφτε πάνω στους εκπροσώπους των ηπα…

Λαχανιασμένο αμερικανικό βούτυρο και για το Ινδοκούς λοιπόν, σαν κάλυψη της ήττας, των αμερικάνων εργολάβων που θα παραμείνουν εκεί, και για να μην λένε οι κακεντρεχείς ότι η Ουάσιγκτον έχασε την κεντρική ασία…. Όμως απ’ την μεριά του Πεκίνου οι σχεδιασμοί και οι προετοιμασίες (για επενδύσεις στο αφγανικό έδαφος) είναι προχωρημένα, και δεν χρειάζονται διπλωματικές γλύκες. Απ’ την άλλη μεριά η Ισλαμαμπάντ και η Μόσχα υπέγραψαν προχτές μια συμφωνία μαμμούθ για την κατασκευή ενός αγωγού φυσικού αερίου 1.100 χιλιομέτρων που θα συνδέει το Καράτσι με τη Λαχώρη, και θα τροφοδοτείται με υγροποιημένο αέριο στο Καράτσι προερχόμενο απ’ το κατάρ.

Οι σχέσεις αυτές είναι τόσο ώριμες, ώστε ακόμα και το Παρίσι φαίνεται να ανησυχεί· σαν προαγωγός της ελευθερίας πάντα. Κάποια γαλλικά μήντια κατηγορούν το Πεκίνο για διπλά στάνταρ (ουιγούροι, ταλιμπάν) – γκρίνια… Ο εκπρόσωπος των ταλιμπάν Suhail Shaheen δήλωσε τις προάλλες ότι η κίνα είναι φιλική χώρα – και δεν υπάρχει λόγος για περισσότερα.

Αν χρειάστηκαν 20 χρόνια για να παραδεχτεί η Ουάσιγκτον (και οι σύμμαχοί της) ότι ηττήθηκε στρατιωτικά στο αφγανιστάν δεν θα χρειαστούν άλλα 20 για να αναγνωρίσει ότι αυτή η ήττα ήταν οριστική και δεν χωράει υποκατάστατα. Φυσικά όλοι οι γύρω, συμπεριλαμβανομένης της Μόσχας και του Πεκίνου, δηλώνουν ευχαριστημένοι που η Ουάσιγκτον υπόσχεται «ανάπτυξη» και όχι drones.

Όχι επειδή το πιστεύουν. Αλλά επειδή είναι …. καλωσυνάτοι ιμπεριαλισμοί!! (Και επειδή ξέρουν ότι η Ουάσιγκτον θα προσπαθήσει να φτιάξει δικούς τους μισθοφόρους «τζιχαντιστές» στο αφγανιστάν…)

(φωτογραφία: Ο κατοχικός στρατός του αφγανιστάν δεν πήρε μαζί του τα σκουπίδια του. Εδώ μια γωνιά της θρυλικής βάσης Bagram…)

Μέση Ανατολή

Δευτέρα 19 Ιούλη>> Αφού λοιπόν (λέμε τώρα….) η Ουάσιγκτον ανακαλύπτει τον δρόμο της «καπιταλιστικής αρετής» (ειρήνη και ανάπτυξη…. λέμε τώρα…) ίσως θα πρέπει να κρατήσει κάμποσο βούτυρο και για την μέση Ανατολή. Ο αεικίνητος υπ.εξ. Wang Yi βρέθηκε το περασμένο Σάββατο στη Δαμασκό, εντελώς συμπτωματικά την ημέρα που ο Άσσαντ ορκίστηκε για 4η φορά πρόεδρος, μετά την νίκη του στις τελευταίες εκλογές… Εντελώς συμπτωματικά.

Ο Wang Yi δεν είναι σε ταξίδι για φανφάρες· είναι για δουλειές (αυτή τη βδομάδα θα πάει στο Κάιρο και στο Αλγέρι – η δεύτερη φορά μέσα σε 6 μήνες που βρίσκεται στην περιοχή). Παρότι δεν έγινε γνωστό τι συμφωνήθηκε, δεν πρέπει να αποκλείσουμε ότι το Πεκίνο θα ενδιαφερόταν για κάποια (όχι να βγάζει μάτι) στρατιωτική παρουσία στο συριακό πεδίο μάχης, σε επίπεδο καραβανο-ειδικών.

Θα υπάρξει συνέχεια…

(φωτογραφία: Μην σας ξεγελούν οι μάσκες. Αυτοί είναι: ο Άσσαντ και ο Wang Yi)

Ινδοκούς

Δευτέρα 12 Ιούλη>> Καθώς στα μέρη μας και όχι μόνο η δημόσια σφαίρα είναι βαριά «νοσογόνα» λόγω της συνεχιζόμενης εγκληματικής διαχείρισης του τσαχπίνη (όλες οι επόμενες αναφορές αφιερωμένες σ’ αυτήν…) σε άλλα σημεία του πλανήτη υπάρχουν εξελίξεις που θα είναι καθοριστικές. Ένα απ’ αυτά (που παρακολουθούμε στοιχειωδώς) είναι το αφγανιστάν. Εδώ η Ιστορία δεν σούρνεται. Προχωράει με δρασκελιές.

Ως γνωστόν ο αμερικανικός στρατός και οι νατοϊκοί σύμμαχοί του αποχωρούν μετά από 20 χρόνια πολέμου / κατοχής και μια δεινή ήττα. Το «αποχωρούν» έχει σχετική σημασία: το Joνυσταλεάν ψάχνει στα γύρω κράτη έδαφος για να παρκάρει στρατό και μέσα ώστε το αφγανιστάν (δηλαδή το μαλακό υπογράστριο κίνας και ρωσίας) να παραμείνει υπό επιτήρηση. Ψάχνει κυρίως στο ουζμπεκιστάν και στο τατζικιστάν – και εισπράτει ευγενικές αρνήσεις. Θεωρητικά θα βόλευε η ινδία. Όμως τα πολιτικά αφεντικά της δεν φαίνονται διατιθέμενα να ρισκάρουν, αφού ακόμα κι ένας αεροπορικός βομβαρδισμός με drone που ξεκίνησε από ινδικό έδαφος θα μετατρέψει την ινδία σε μέρος του πολέμου…. Και υπάρχουν εκατομμύρια μουσουλμάνοι ινδοί υπήκοοι.

Συνεπώς η Ουάσιγκτον προσπαθεί να δει αν και πόσο βολεύεται απ’ τις βάσεις που έχει στο κατάρ και στη σαουδική αραβία.

Απ’ την άλλη μεριά οι ταλιμπάν κατακτούν όλο και μεγαλύτερο μέρος του αφγανικού εδάφους, και μάλιστα χωρίς ή με ελάχιστες μάχες. Μεγάλα τμήματα του επίσημου τακτικού στρατού της Καμπούλ (αυτοί που εκπαίδευαν επί χρόνια οι αμερικάνοι), είτε παραδίδονται και γυρνούν στα σπίτια τους, είτε περνάνε στις τάξεις των ταλιμπάν, είτε (αν οι αποστάσεις βολεύουν) διαφεύγουν ζητώντας άσυλο σε διπλανά κράτη. Τελευταία επιτυχία των ταλιμπάν είναι η κατάληψη (χωρίς μάχη) της Κανταχάρ – της μεγαλύτερης και στρατηγικότερης πόλης στα νοτιοανατολικά, δεύτερης σε μέγεθος στο αφγανιστάν. Οι ταλιμπάν υποστηρίζουν ότι ελέγχουν ήδη το 85% της αφγανικής επικράτειας· ένα νούμερο που είναι μάλλον υπερβολικό σήμερα, αλλά πολύ πιθανό σε μια βδομάδα ή δυο.

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η «δημαρχία» της Καμπούλ, που υποτίθεται πως είναι κυβέρνηση ολόκληρου του αφγανιστάν, είτε μετράει ημέρες είτε ελπίζει ότι οι σύμμαχοί της (ηπα, νατο) δεν θα την εγκαταλείψουν εντελώς. Οι ταλιμπάν έχουν δηλώσει ότι δεν θα επιχειρήσουν να καταλάβουν την Καμπούλ, εννοώντας ίσως «προς το παρόν». Ένα υβριδικό καθεστώς, με τους ταλιμπάν να ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος του αφγανιστάν και τον Ashraf Ghani να παριστάνει τον κυβερνήτη της χώρας απ’ την περικυκλωμένη Καμπούλ, είναι πιθανό για τους επόμενους μήνες. Αλλά, σε κάθε περίπτωση, αυτό εξαρτιέται απ’ τους ταλιμπάν.

Όμως αυτοί οι ταλιμπάν δεν είναι στην ίδια φάση όπως ήταν στα ‘90ς (όταν πήραν την εξουσία και πάλι με έναν πόλεμο αστραπή) κι ως το 2001, όταν άρχισε η αμερικανική εισβολή. Τα χρόνια της αντίστασης στην κατοχή τους εκπαίδευσαν στη διεθνή διπλωματία και στη σημασία των συμμάχων, πέρα απ’ την σίγουρη Ισλαμαμπάντ: Μόσχα, Πεκίνο, Τεχεράνη.

Για παράδειγμα, κάθε 3 ή 4 μήνες μια αντιπροσωπεία τους βρίσκεται στη Μόσχα (ήταν εκεί και την προηγούμενη εβδομάδα) για σοβαρές συζητήσεις των οποίων το περιεχόμενο δεν ανακοινώνεται. Ενώ έχουν συμφωνήσει με το Πεκίνο για μεγάλα έργα υποδομής που θα επιτρέψουν την σύνδεση του κινεζικού εδάφους με το πακιστανικό μέσω της αφγανικής επαρχίας Badakhshan στα βορειοανατολικά. Είναι ένας κλάδος των «δρόμων του μεταξιού» που καταλήγει στο πακιστανικό λιμάνι Gwadar, στον ινδικό, απέναντι απ’ το ομάν, και θεωρείται στρατηγικής σημασίας για το Πεκίνο.

Επιπλέον, ενώ στα ‘90s οι ταλιμπάν ήταν αποκλειστικά Παστούν (η μεγαλύτερη αριθμητικά φυλή), τα χρόνια της ένοπλης αντίστασης τους τροφοδότησαν και με άλλες εθνότητες. Όπως τατζίκους, στα βόρεια. Άλλες φυλές, που θα μπορούσαν να υποστηρίζουν τον Ghani εναντίον τους δεν το κάνουν, προτιμώντας να μείνουν ουδέτερες μέχρι να διαμορφωθεί η καινούργια, μετα-αποικιακή κατάσταση. Ο συνδυασμός όλων αυτών των δεδομένων δείχνει ότι είτε σαν κεντρική εξουσία είτε σαν «85%», οι ταλιμπάν είναι έτοιμοι να ακολουθήσουν μια πιο μετριοπαθή (σε σχέση με την ιδεολογία τους) «εσωτερική πολιτική» σε σχέση με την δεκαετία του 1990. Αφενός για να μην προκαλούν αχρείαστες τριβές και εντάσεις· αφετέρου επειδή δεν τους συμφέρει «οικονομικά» αν οι σύμμαχοι (κυρίως Μόσχα και Πεκίνο) πρόκειται να επενδύσουν στο αφγανικό έδαφος και υπέδαφος.

Πώς, όμως, θα αντιδράσει μεσοπρόθεσμα ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός μετά την ήττα και την ορμητική αλλαγή των συσχετισμών σ’ αυτή την στρατηγικής σημασίας περιοχή; Το παράδειγμα των ταλιμπάν είναι σίγουρο ότι εμπνέει και την ιρακινή αντίσταση· οι ρουκέτες στις αμερικανικές βάσεις στο ιράκ πέφτουν σαν το χαλάζι, και το μόνο που μειώνει τους κινδύνους για τον us army είναι ότι πρόκειται για «αυτοκατασκευές» περιορισμένης ακρίβειας και φονικότητας. Οι Houthis, νοτιότερα, βελτιώνουν τις θέσεις και τα όπλα τους στην υεμένη.

Κι αφού ακόμα και μια τέτοια αποχώρηση απ’ το αφγανιστάν επιτρέπει στους rivals να βελτιώσουν τις δικές τους θέσεις, τι θα ακολουθήσει;

Η τρελή επιτάχυνση (1)

Δευτέρα 28 Ιούνη>> Αυτός ο-όχι-μόνο ιδεολογικός (: νεοφιλελευθερισμός), ούτε-μόνο πολιτικός (: κράτος-κρίση) αλλά επίσης (και συχνά κυρίως) τεχνο-επιστημονικός έλεγχος της κοινωνικής αναπαραγωγής που ξεκίνησε την δεκαετία του 1980 σε διάφορα επιμέρους πεδία, για λίγες δεκαετίες προχώρησε σύμφωνα με το manual της «ελεύθερης αγοράς», του καταναλωτισμού, της υποτίμησης όλο και μεγαλύτερου μέρους της μισθωτής εργασίας (και στον πρώτο κόσμο), κάτω απ’ τις σημαίες της ελευθερίας και του ατομισμού. Από στενά οικονομική άποψη δεν ήταν μια διαδρομή στρωμένη με ροδοπέταλα: η όξυνση της ενδημικής κρίσης στην πραγματική κερδοφορία το 2009 έδειξε κάποια όρια. Όρια είχαν αρχίσει επίσης να εμφανίζονται όλο και πιο έντονα στην «απορροφητικότητα» των τεχνολογικών εφαρμογών με τους όρους της «ατομικής ελευθερίας», του «ο πελάτης έχει δίκιο», δηλαδή με τους ρυθμούς και της προδιαγραφές της «ελεύθερης αγοράς»: η παραγωγή τεχνολογικών καινοτομιών ήταν πολλές φορές γρηγορότερη απ’ την κατανάλωσή τους! Όλο και περισσότερες δυσκολεύονταν να βγουν στην μυθική «ελεύθερη αγορά» επειδή, απλά, θα απορρίπτονταν απ’ τα ήθη και τα έθιμα των καταναλωτών… Άλλες, πάλι, απορροφούνταν με πολύ αργότερους ρυθμούς απ’ ότι θα έπρεπε… Στην αργκώ των δυτικών αφεντικών αυτό ονομάστηκε “bottleneck”… Με δυο λόγια: προέκυψε ότι ο έλεγχος της βασικής βιολογικής συγκρότησης των ανθρώπινων όντων δεν θα μπορούσε να γίνει γρήγορα, μαζικά στον μέγιστο βαθμό και χωρίς εμπόδια και κριτικές με μοντέλα τύπου 23andMe

Το χειρότερο, ας το επαναλάβουμε, ήταν ωστόσο το γεγονός πως ακριβώς την δεκαετία του 2010 ένας «ανταγωνιστής απ’ το πουθενά» (σύμφωνα με τις ιδέες του δυτικού οριενταλισμού…) άρχισε να απλώνει όλο και περισσότερο / γρηγορότερα την σκιά του πάνω στον καπιταλιστικό πλανήτη: το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο. Ο πιο κάτω πίνακας δείχνει συμπυκνωμένα το «πρόβλημα»:

Ήταν χοντρικά τότε, το 2017, το 2018, το 2019, που άρχισαν να ακούγονται από επιλεγμένους ειδικούς των αφεντικών περίεργες και ασυνήθιστες απόψεις, τις οποίες οι υπήκοοι απλά θεωρούσαν «αερολογίες». Όπως, ας πούμε, για «τα όρια της δημοκρατίας» ή/και για «την ανάγκη να εμπλακεί δομικά το κράτος στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση». Είτε το παραδέχονταν ανοικτά αυτοί οι ειδικοί είτε όχι, το κινέζικο μοντέλο πολιτικού και τεχνο-επιστημονικού ελέγχου της κοινωνικής αναπαραγωγής αποδεικνυόταν απειλητικά αποτελεσματικότερο και απελπιστικά ελκυστικό. Εν τω μεταξύ το 2019 οι επαγγελματίες προφήτες του δυτικού χρηματοπιστωτισμού άρχισαν να προβλέπουν για το 2020 ή για το 2021 μια ακόμα (χειρότερη από εκείνη του 2009) όξυνση της κρίσης: πράγματι οι βασικοί παράγοντες της κατάρρευσης του 2009 είχαν απλά εκτραχυνθεί δέκα χρόνια μετά. Και τα «εργαλεία» που χρησιμοποιήθηκαν το 2009 (: η εκτύπωση χρήματος και τα παράγωγά της) είχαν, πια, αχρηστευτεί.

Με άλλα λόγια, για να βγει ο δυτικός καπιταλισμός απ’ την διπλή παγίδα αφενός της ακόμα πιο άγριας χρηματοπιστωτικο-ποίησης (συγγνώμη για τον όρο) και αφετέρου του όλου και μεγαλύτερου λαχανιάσματος πίσω απ’ τον «στρατηγικό ανταγωνιστή», χρειαζόταν μια Άλλη Κρίση, μια «δημιουργική καταστροφή» που θα απελευθέρωνε / επέβαλε την ικανοποίηση των συμφερόντων των πιο δυναμικών τεχνολογικά τομέων. Μια Άλλη Κρίση που θα γινόταν η «έφοδος στον ουρανό» για το δυτικό βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα.

Κι αυτή κατασκευάστηκε. Όχι σαν ένας «τεχνητός ιός» αλλά σαν η βίαιη, total dominance διαχείρισή του.

Η τρελή επιτάχυνση (2)

Δευτέρα 28 Ιούνη>> Κανένα απ’ τα θηριώδη «υγειονομικά μέτρα» που επιβλήθηκαν δια της βίας στον «πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού» δεν είχε (και δεν έχει) οποιαδήποτε υγιειονομική αξία! Αυτό είναι πια τόσο ολοφάνερο ώστε μόνο πολιτικά και κοινωνικά θεόστραβοι δεν μπορούν να το καταλάβουν – και τέτοιοι υπάρχουν δυστυχώς πολλοί. Τον αυστηρό υγιειονομικό ορθολογισμό τον επέδειξε, ποιός άλλος;, το κράτος / κεφάλαιο που ΔΕΝ χρειαζόταν επιτάχυνση του ελέγχου της κοινωνικής αναπαραγωγής, επειδή τον είχε πετύχει ήδη σε ικανοποιητικό βαθμό… Το κινεζικό.

Τα συγχρονισμένα και με πρωτοφανή βία πραξικοπήματα που έγιναν ταυτόχρονα (και συνεχίζονται) σ’ όλον τον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο, είχαν διπλό χαρακτήρα. Αφενός εναντίον των πληθυσμών, των οποίων οι συμπεριφορές θα έπρεπε να αλλάξουν εκ θεμελίων ώστε να προσαρμοστούν στις προδιαγραφές της 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Αφετέρου εναντίον άλλων μερίδων του κεφάλαιου, των «πιο καθυστερημένων», που άνθησαν πάνω στις «παλιές» συμπεριφορές, τα «παλιά» ήθη και έθιμα, την «παλιά» αγορά: άλλες απ’ αυτές τις καπιταλιστικές δραστηριότητες πρόκειται να εξαφανιστούν, κι άλλες να προσαρμοστούν / αναδιαρθρωθούν δια της βίας.

Η ιστορικά υλιστική προσέγγιση μπορεί όμως να υποδείξει ότι το «φάρμακο» στην «αναπτυξιακή υστέρηση» και στον ατελή έλεγχο της κοινωνικής αναπαραγωγής στον δυτικό καπιταλισμό (: η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία) έχει όλα τα δομικά ελαττώματα της δυτικής … φαρμακολογίας! Ναι μεν έχει καταφέρει να επιταχύνει ορισμένες πλευρές της «μετάβασης»… Ναι μεν έχει καταφέρει να κατοχυρώσει πλευρές της αναδιάρθρωσης του ελέγχου επί των κοινωνιών, όπως για παράδειγμα το «δικαίωμα» της μορφής-κράτος να αναστέλει κατά βούληση ελευθερίες και δικαιώματα, κάτι που μέχρι πριν 2 χρόνια θεωρούνταν απλά αδιανόητο… Με δυο λόγια η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία έχει πράγματι σημαντικές πολιτικές επιτυχίες. Ταυτόχρονα όμως η δυτική καπιταλιστική «έφοδος στον ουρανό» έχει εμπλακεί στον φαύλο κύκλο των ίδιων των υγιειονομικών θεωρημάτων που χρησιμοποιεί για τη νομιμοποίησή της (και την παραπλάνηση των υπηκόων…), προκαλώντας μια εκτεταμένη κρίση εμπιστοσύνης μεγάλου μέρους των πρωτοκοσμικών κοινωνιών. Μια εκτεταμένη κρίση εμπιστοσύνης που μπορεί να είναι άγουρη και αντιφατική από πολιτική άποψη (άρα να θεωρείται απ’ τα αφεντικά «διαχειρίσιμη») αλλά οξύνει ορισμένες απ’ τις εσωτερικές δομικές αντιφάσεις του καπιταλισμού στη δυτική, χριστιανική εκδοχή του.

Το αποτέλεσμα είναι αυτό που ενδεικτικά φαίνεται στον πιο κάτω πίνακα: η απόσταση απ’ τον «στρατηγικό ανταγωνιστή» αυτό το διάστημα, απ’ το 2020 ως τα μέσα του 2021, όχι μόνο δεν μικραίνει αλλά, αντίθετα, μεγαλώνει!

Η ασταμάτητη μηχανή εκτιμάει πως αν όχι το σύνολο σίγουρα το μεγαλύτερο μέρος των στελεχών του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος και οι υψηλόβαθμοι λακέδες τους είναι κοκάκηδες. Ποτέ δεν λαμβάνονται υπ’ όψη τέτοιου είδους δεδομένα όταν αναλύονται οι συμπεριφορές των αφεντικών και των ειδικών τους. Όμως ο κοκάκιας έχει απ’ την μια μεριά υπερτονισμένη (συχνά παρανοϊκά) την αίσθηση της δύναμής του, και απ’ την άλλη μεριά ανικανότητα ελιγμών μπροστά στις συνέπειες των πράξεών του. Απλά επιχειρεί να «λύσει» δια της βίας τα προβλήματα που δια της βίας δημιουργεί. Είναι ο τύπος που κρατάει μόνο ένα σφυρί…

Μια έκφανση αυτού του «φαύλου κύκλου των υγιεινομικών θεωρημάτων» είναι … οι μεταλλάξεις του τσαχπίνη!

Μέχρι πού φτάνει ο Ατλαντικός;

Δευτέρα 21 Ιούνη>> Ως τον Ειρηνικό βέβαια! Ολόκληρο! Και οπωσδήποτε περιλαμβάνει την ταϊβάν… Αυτό είναι το πολιτικο/στρατιωτικό συμπέρασμα απ’ την τελευταία σύνοδο του νατο, στις 14 του μήνα: για πρώτη φορά στην ιστορία του έχει αναφορά στο κινεζικό κράτος ως απειλή. Η παράγραφος 55 του τελικού «κειμένου» (για τους οχτρούς) γράφει επί λέξει:

Οι δηλωμένες φιλοδοξίες της Κίνας και η δυναμική συμπεριφορά της αποτελούν συστηματικές απειλές για την διεθνή τάξη που βασίζεται σε κανόνες και σε περιοχές σχετικές με την ασφάλεια της Συμμαχίας. Ανησυχούμε γι’ αυτές τις πιεστικές πολιτικές που βρίσκονται σε αντίθεση με τις θεμελειώδεις αξίες που περιλαμβάνονται στη Συμφωνία της Ουάσιγκτον. Η Κίνα επεκτείνει γρήγορα το πυρηνικό οπλοστάσιό της με περισσότερες κεφαλές και μεγαλύτερο αριθμό σύνθετων συστημάτων μεταφοράς του, για να αποκτήσει μια πυρηνική τριάδα. Είναι αδιαφανής στον στρατιωτικό εκσυγχρονισμό της και δημόσια έχει δηλώσει την σύνθεση στρατιωτικών και πολιτικών μέσων. Συνεργάζεται επίσης στρατιωτικά με την Ρωσία, συμπεριλαμβανόμενης της συμμετοχής της σε Ρωσικές ασκήσεις στην Ευρω-Αταλντική περιοχή. Ανησυχούμε με την συχνή έλλειψη διαφάνειας απ’ την μεριά της Κίνας και την χρήση παραπληροφόρησης. Καλούμε την Κίνα να τηρήσει τις διεθνείς δεσμεύσεις της και να δράσει με υπευθυνότητα στο διεθνές σύστημα, συμπεριλαμβανομένων του διαστήματος, του κυβερνοχώρου και των θαλασσών, για να κρατήσει τον ρόλο της σαν μεγάλη δύναμη.

Αυτά τα υποστηρίζει ένα κράτος που πανηγύριζε όταν έβλεπε εκατοντάδες σημαίες του στην εξέγερση του Χονγκ Κονγκ την οποία στήριξε με κάθε μέσο· που προσπαθεί να αποκτήσει «πάτημα» στην ταϊβάν· που περιπολεί στ’ ανοικτά της κίνας… Και όχι ένα κράτος που πανηγυρίζει για τις σημαίες με το σφυροδρέπανο στις διαδηλώσεις του BLM· προσπαθεί να αποκτήσει «πάτημα» στην κούβα· και περιπολεί στα ανοικτά του Joνυσταλεάν…

Η επόμενη παράγραφος, η νο 56, είναι η μισή σε μέγεθος σε σχέση με την νο 55, και μιλάει για «εποικοδομητικό διάλογο με την Κίνα όπου είναι δυνατόν». Οι δημαγωγοί (κι όχι μόνο στα μέρη μας) δείχνουν αυτήν για να βγάλουν το σοφό πόρισμα ότι η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της «δεν είναι πολύ σκληροί» απέναντι στο Πεκίνο… Κοροϊδεύουν. Με δεδομένα τα διαφορετικά καπιταλιστικά συμφέροντα στον «δυτικό κόσμο», αυτή η νο 1 επίσημη στοχοποίηση του κινεζικού κράτους / κεφάλαιου εκ μέρους του νατο ΔΕΝ θα μπορούσε να φτάσει στο σημείο να είναι κάτι πριν από κήρυξη πολέμου!..

Είναι όμως κάτι αρκετά παραπάνω από αναμέτρηση μεταξύ ηπα και κίνας: αποτελεί την βάση για να μπορούν οι «πρόθυμοι» του νατο (μπορείτε να βάλετε πρώτο πρώτο το Λονδίνο), πέρα απ’ τον usarmy, να γυροφέρνουν στη νότια θάλασσα της κίνας… Και να δοκιμάσουν να ξαναζεστάνουν την παλιά αποικιοκρατική ιστορία τους σ’ αυτήν τη ζώνη του πλανήτη που κάποτε λεγόταν «ινδοκίνα»: τη νοτιοανατολική ασία.

Εκείνοι που θέλουν να κουκουλώσουν τις δυτικές ιμπεριαλιστικές κινήσεις στο (είναι τέτοιο σίγουρα για την Ουάσιγκτον) «κύριο μέτωπο» του 4ου παγκόσμιου, στον Ειρηνικό, δείχνουν τις πιο light προσεγγίσεις (αντι-σινικές μεν αλλά όχι ακόμα κραυγαλέες) διάφορων ευρωπαϊκών κρατών. Πράγματι, δεν θα είναι το Βερολίνο που θα τρέξει πρώτο και καλύτερο να «υπερασπιστεί την ελευθερία της ναυσιπλοΐας» στα ανοικτά της Σαγκάης… Αλλά, επίσης, δεν ήταν το Βερολίνο εκείνο που «υιοθέτησε» στρατιωτικά την Βαρσοβία και τα κράτη της Βαλτικής· ούτε είναι εκείνο που κάνει και ξανακάνει στρατιωτικά γιγα-γυμνάσια στα δυτικά σύνορα της ρωσίας (αν και συμμετέχει…), με τις σημαίες του νατο, για την «υπεράσπιση της διεθνούς τάξης»… Όντως, δεν είναι όλοι οι ευρωπαϊκοί καπιταλισμοί «αντισινικοί» στον ίδιο πολιτικό βαθμό και με την ίδια ένταση, όπως δεν είναι το ίδιο «αντιρωσικοί»…. Και τί έγινε; Έγινε ότι το Βερολίνο έπρεπε σχεδόν να πάρει την άδεια της Ουάσιγκτον και να της δώσει ανταλλάγματα να φτιάξει τον nordstream 2…

Ένα επιπλέον στοιχείο του εγκλήματος είναι το γεγονός του πως σκοπεύει να αξιοποιήσει αυτήν την «ατλαντική» στοχοποίηση του Πεκίνου για να επιταχύνει αυτό που ορέγεται σαν «ασιατικό νατο», με την συμμετοχή του Τόκιο, του Ν. Δελχί και της Καμπέρα. Με το παρατσούκλι Quad η επιχείρηση αυτή έχει ξεκινήσει απ’ τους καιρούς του ψόφιου κουναβιού, με ορισμένες δυσκολίες. Κυρίως απ’ την άποψη ότι το Τόκιο και το Ν. Δελχί ξέρουν πως μια τέτοια συμμαχία τους με την Ουάσιγκτον είναι ασύμμετρη: βρίσκονται δίπλα στην κινεζική επικράτεια, μ’ ότι αυτό σημαίνει σε περίπτωση πλήρους παγκόσμιου πολέμου…

Εντάσσοντας, τώρα, επίσημα το Λονδίνο (μέσω «ατλαντικού νατο») στην «αντιμετώπιση του εχθρού», είναι πιθανό ότι η Ουάσιγκτον ελπίζει στις ιστορικές (και αποκιακές) σχέσεις του αγγλικού κράτους τόσο με το ινδικό όσο και με το αυστραλιανό. (Ας θυμήσουμε ότι το τελευταίο, μαζί με το νεοζηλανδικό, ανήκει στην «βρετανική κοινοπολιτεία» και τυπικά έχει βασίλισσα: την σχεδόν αιωνόβια κυρία του Μπάκιγχαμ…)

SCO

Δευτέρα 21 Ιούνη>> Καθόλου τυχαία, μόλις επισημοποιήθηκε το νατοϊκό γρύλισμα προς την μεριά του, το Πεκίνο θύμισε την Συμφωνία της Σαγκάης (επίσημα: Shanghai Cooperation Organization / SCO). Πρόκειται για πολιτικο/light στρατιωτική συμμαχία στην οποία συμμετέχουν κίνα, ρωσία, καζακστάν, κιργιζιστάν, τατζικιστάν, ουζμπεκιστάν· κι απ’ το καλοκαίρι του 2017 το πακιστάν και η ινδία. Η συμμετοχή της τελευταίας είναι ενδιαφέρουσα αφού η Ουάσιγκτον την θέλει στη quad. Αλλά έγινε αναγκαστική εφόσον η Ισλαμαμπάντ ήταν βέβαιο ότι θα απαντούσε «ναι» στην πρόσκληση της Μόσχας πριν λίγα χρόνια. (Άλλο ενδιαφέρον επίκαιρο: το Ν. Δελχί έχει αναλάβει να δημιουργήσει εντός sco έναν οργανισμό για την παραδοσιακή ιατρική στην ασία…) Θέση “παρατηρητή” στις συνόδους του SCO έχουν η Άγκυρα και η Τεχεράνη.

Ο SCO δεν είναι ως τώρα ένα συμπαγές αντίβαρο του νατο του είδους που ήταν το «σύμφωνο της Βαρσοβίας» στην διάρκεια του 3ου παγκόσμιου («ψυχρού») πολέμου. Ωστόσο είτε η επέκταση του «ατλαντικού νατο» στην ασία, είτε οι μιλιταριστικές κινήσεις της Ουάσιγκτον και των πιο στενών συμμάχων της στην περιοχή, είτε και τα δύο μαζί, μεσοπρόθεσμα θα το κάνουν πιο συμπαγές· με την εξαίρεση, προφανώς, του Ν. Δελχί. Στους δηλωμένους στόχους του SCO είναι η διεθνής ισορροπία σ’ έναν πολυ-πολικό πλανήτη· αυτό, δηλαδή, που καθαρά εχθρεύεται ο δυτικός καπιταλισμός καθώς σημαίνει αμφισβήτηση της δυτικής ηγεμονίας.

Εν τω μεταξύ, και παράλληλα με τα πιο πάνω, «τρέχει» η «μοίρα» του αφγανιστάν. Ο usarmy και οι υπόλοιποι νατοϊκοί σύμμαχοί του αποχωρούν (αν και όχι απόλυτα) ηττημένοι μετά από 18 χρόνια πολέμου και κατοχής… η Ουάσιγκτον ψάχνει για βάση ή βάσεις κάπου κοντά (και δεν βρίσκει ως τώρα)… και η Άγκυρα υποστηρίζει πως είναι η πιο κατάλληλη για να προσέχει το αεροδρόμιο της Καμπούλ…

Αυτό το τελευταίο είναι ένα ακόμα «θαύμα» της τακτικής της πένσας που ακολουθούν Άγκυρα και Μόσχα! Την έχουμε περιγράψει προβλέποντας με ακρίβεια τις εξελίξεις στο συριακό και στο λιβυκό πεδίο μάχης, όπως και στο Ναγκόρνο Καραμπάχ. Ενώ, δηλαδή, το τουρκικό καθεστώς έχει το περιθώριο να δηλώνει (ταυτόχρονα σαν μέλος του νατο και με ισλαμοδημοκρατική διακυβέρνηση…) ότι μπορεί να γίνει αποδεκτό σαν «μέρος της λύσης» για το μετακατοχικό αφγανιστάν (οι ταλιμπάν επίσημα διαφωνούν…) και «για λογαριασμό της Ουάσιγκτον», είναι γνωστό ότι οι ταλιμπάν είχαν αποκτήσει σταθερές σχέσεις τόσο με το Πεκίνο όσο και με την Μόσχα! Έτσι, ενώ οι επαγγελματίες ηλίθιοι που πληρώνονται σαν «γεωπολιτικοί αναλυτές» τόσο στα μέρη μας όσο και αλλού στη δύση, υποστηρίζουν ότι «o Erdogan τα σπάει με τον Putin και τα βρίσκει με τον Biden», Άγκυρα, Ισλαμαμπάντ, Μόσχα, Πεκίνο (εκτός απ’ την πρώτη οι άλλοι τρεις μέλη του sco…), σε συνεργασία οπωσδήποτε με τους ταλιμπάν, είναι οι πραγματικοί νικητές στα υψίπεδα. Και το νατο, που στις δηλώσεις του ονειρεύεται να φρενάρει και να ελέγξει το Πεκίνο και το ευρασιατικό project, ο ηττημένος…

Ο γυμνός βασιλιάς

Δευτέρα 7 Ιούνη>> Ο νυσταλέος Jo έρχεται αυτή τη βδομάδα στην ευρώπη. Και θα πρέπει να γίνει δεκτός με όλες τις τιμές ξεγυμνωμένου βασιλιά. Έχει (ή θέλει να έχει) ηγεμονικές φιλοδοξίες· ή, το πιθανότερο, πάσχει (και) από νοσταλγία για τις «παλιές καλές μέρες» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Να μια φράση από χτεσινό άρθρο του στην καθεστωτική washington post:

…. Είτε πρόκειται για τον τερματισμό της πανδημίας του covid-19 παντού, για την υιοθέτηση των απαιτήσεων μιας επιταχυνόμενης κλιματικής κρίσης ή την αντιμετώπιση των βλαπτικών δραστηριοτήτων των κυβερνήσεων της Κίνας και της Ρωσίας, οι ΗΠΑ πρέπει να οδηγήσουν τον κόσμο από θέση ισχύος…

Καλωσύνη του παρακμιακού αμερικάνου προέδρου που θέλει «το τέλος της πανδημίας παντού» αλλά κάποιος πρέπει να τον ενημερώσει ότι σε διάφορα σημεία του πλανήτη έχει τελειώσει εδώ και καιρό· και μάλιστα χωρίς την «σωτήρια» γενετική μηχανική των αμερικανικών φαρμακομαφιών. Καλωσύνη του επίσης που είναι φίλος του κλίματος, αλλά θα πρέπει να αναμετρηθεί με τους δικούς πετρελαιάδες των σχιστολιθικών κοιτασμάτων.

Απομένει, φυσικά, το κυρίως πιάτο. Η αντιμετώπιση των rivals. Πράγματι η αναζήτηση συμμάχων (και) στην ευρώπη στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο είναι μια λογική ανάγκη της Ουάσιγκτον· σίγουρα και του Λονδίνου (και της Αθήνας…). Ωστόσο οι πραγματικοί (παγκόσμιοι) συσχετισμοί είναι σε διαρκή εξέλιξη, και το μπλοκ στο οποίο θέλει να ηγηθεί η Ουάσιγκτον βρίσκεται ήδη (από καπιταλιστική άποψη) σε θέση άμυνας, αν και όχι ακόμα στρατιωτικής.

Το Joνυσταλεάν είχε δηλωμένη πρόθεση, πριν ήδη απ’ τις εκλογές, να φτιάξει κάτι σαν «συμμαχία του ελεύθερου κόσμου», των «δημοκρατιών», ή κάπως έτσι. Το κακό για αυτήν την μιλιταριστική «ελευθερία» που ονειρεύεται ο νυσταλέος είναι πως ποτέ δεν ήταν αρκετή για να εξασφαλίσει την αμερικανική ηγεμονία· δικτατορίες έσπερνε (ή στήριζε) ακόμα και στα καλύτερά της χρόνια. Κι έτσι, ενώ προσπαθεί να αναβιώσει την αντίθεση του 3ου παγκόσμιου («ελευθερία εναντίον ολοκληρωτισμού») επειδή απλά δεν έχει κάποιο καλύτερο on/off να πουλήσει, η Ουάσιγκτον είναι καταδικασμένη να κοροϊδεύει – όσους και για όσο καιρό μπορεί ακόμα.

Έχουμε ξαναπεί γνώμη γι’ αυτό: το αντίπαλο μπλοκ δεν συγκροτείται με σημαία την «ελευθερία» δυτικού τύπου, αλλά με σημαία αυτό που παρουσιάζει σαν (κοινωνική) δικαιοσύνη. Μετά από 4 δεκαετίες νεοφιλελευθερισμού (και άγριας εκμετάλλευσης διαφόρων περιοχών του πλανήτη) συν 30 χρόνια αμερικανικών στρατιωτικών εκστρατειών εδώ κι εκεί, είναι αδύνατο οι ατζέντηδες της «ελευθερίας» να πείσουν ακόμα και τα παιδιά στην αφρική. Αυτό που ονομάζουν «ελευθερία» το ξεφορτώνονται πια ακόμα και στις δικές τους επικράτειες: τόσα συνταγματικά πραξικοπήματα μαζεμένα ο δυτικός κόσμος είχε να ζήσει απ’ την δεκαετία του 1930. Κι αν οι δυτικοί υπήκοοι χώνουν τα κεφάλια τους στην άμμο (ή στις οθόνες), δεν είναι όλος ο πλανήτης τυφλός. Σε τελευταία ανάλυση εκατομύρια δυτικοί αποδέχτηκαν το δίλημα «ελευθερία ή υγεία» και ψήφισαν το δεύτερο. Αλλού στον πλανήτη τα άμεσα προβλήματα αφορούν ακόμα και την επιβίωση, ακόμα και το καθαρό νερό, ακόμα και το να μην σε πυροβολούν κατά βούληση ή να γκρεμίζουν το σπίτι σου (όπως στην Παλαιστίνη). Όλα αυτά τα «ταπεινά προβλήματα των Άλλων» έχουν ανεξίτηλα πάνω τους τα δακτυλικά αποτυπώματα του δυτικού ιμπεριαλισμού.

Αντίθετα, ειδικά το Πεκίνο, που δεν έχει κανένα παρελθόν στρατιωτικών κατακτήσεων και, αντίθετα, μπορεί να επιδεικνύει πρακτικά εκείνο το είδος καπιταλισμού που ενδιαφέρεται να μειώσει αποτελεσματικά την φτώχια και το κάνει, έχει ένα σαφές ιδεο-πολιτικό πλεονέκτημα στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό. Η “soft power” του κινέζικου καπιταλισμού είναι σαφώς πιο πειστική απ’ τα κουρέλια των δυτικών δημοκρατιών ύστερα από 5 αιώνες λεηλασιών, κατακτήσεων, δολοφονιών, πολέμων που έχουν στο λογαριασμό τους.

Το καλύτερο (για τα 7,5 δισεκατομμύρια του πλανήτη) θα ήταν το Joνυσταλεάν και οι σύμμαχοί του να χάσουν οριστικά την ηγεμονία χωρίς να σκοτωθεί ένα δισεκατομύριο ψυχές. (Με βάση την ιστορία και την υψηλή καταστροφικότητα του σύγχρονου κεφάλαιου, ένας «θερμός» και στα ίσια παγκόσμιος πόλεμος θα είχε τέτοιο ρεκόρ “απωλειών”…)

Όχι επειδή το κινεζικό καθεστώς είναι «καλύτερο» – στον καπιταλισμό επιλογές τέτοιου είδους είναι ολέθριες! Αλλά επειδή οι όποιες κατακτήσεις του δυτικού πνεύματος (αναμφίβολα υπάρχουν σημαντικές τέτοιες!) θα χρειαστούν χρόνο κι όχι αίμα για να αποκαθαρθούν μετά από μισή χιλιετία πλιάτσικου.

Χρόνο – και αποκατάσταση κοινωνικών και φυσικών καταστροφών…

(φωτογραφίες: Απ’ το βιετνάμ (επάνω) ως το ιράκ (κάτω) και απ’ την αφρική ως τη λατινική αμερική, όλοι έχουν να θυμούνται την καλωσύνη και την ανωτερότητα του “λευκού ανθρώπου”. Κι αυτά μόνο στον 20ο αιώνα· μερικοί πληθυσμοί έχουν να θυμούνται πολύ περισσότερα και πιο πίσω στο χρόνο…)