Παραγγελίες – και μουφιές

Δευτέρα 12 Ιούνη. Καθεστωτικοί αμερικάνοι ερευνητές (του ινστιτούτου Brookings) υποστηρίζουν ότι το περιβόητο deal του ψόφιου κουναβιού για τις σαουδαραβικές παραγγελίες των 110 δισεκατομυρίων δολαρίων είναι πέτσινο! Και ότι σε μεγάλο βαθμό αφορά «εκδήλωση ενδιαφέροντος» για αμερικανικά όπλα εκ μέρους της χούντας του Ριάντ, που έχει ξαναγίνει τα προηγούμενα χρόνια χωρίς να υπογραφτεί καμία τελική συμφωνία και να γίνει οποιαδήποτε πώληση. Ουσιαστικά (υποστηρίζουν) το Ριάντ παρουσίασε στον ψοφιοκούναβο μια «λίστα για ψώνια» κι αυτός την έκανε «συμφωνία», χωρίς να ισχύει πραγματικά κάτι τέτοιο. Σαν απόδειξη αναφέρουν πως οποτεδήποτε υπήρξαν πραγματικές σοβαρές παραγγελίες όπλων απ’ το Ριάντ, δεν προχώρησαν αν πριν δεν είχαν γίνει ανάλογα deal με το Τελ Αβίβ. Η απουσία ακόμα και συζήτησης σχετικά τώρα δείχνει να επιβεβαιώνει το «πολύ φασαρία για το τίποτα».

Αν απ’ αυτή τη μεριά το ψόφιο κουνάβι έκανε μια ψευτοεπίδειξη «εμπορικού ταλέντου» υπάρχει μια άλλη κάπως ανάλογη μεριά που θα ζορίσει αυτό το ταλέντο. Κι αυτή η μεριά είναι … η Τεχεράνη!!!

Ακριβώς επειδή το ιρανικό καθεστώς είναι πολύ ευφυέστερο απ’ όσο θα ήθελαν να παραδεχτούν οι άσχετοι και οι ανόητοι, «απάντησε» στις τρομοκρατικές επιθέσεις στην Τεχεράνη όχι μόνο με καταγγελίες ότι οι ηπα βρίσκονται πίσω απ’ τον isis αλλά και με την υπογραφή, το προηγούμενο Σάββατο, με την αμερικανική boeing, μιας συμφωνίας για την αγορά 30 επιβατικών αεροπλάνων αξίας 3 δισεκατομυρίων δολαρίων. Με την προαίρεση παραγγελίας άλλων 30 μελλοντικά. Αυτό επιπλέον μιας άλλης συμφωνίας με την boeing, που υπογράφτηκε τον περασμένο Δεκέμβρη, 16,6 δισεκατομυρίων.

Πως έτσι; Πολύ απλά: οι συμφωνίες αυτες απαιτούν τώρα το ο.κ. του αμερικανικού υπουργείου οικονομικών, δηλαδή την έγκριση της διοίκησης του ψόφιου κουναβιού! Με άλλα λόγια η Τεχεράνη κάνει την boeing «μεσάζοντα» και εκπρόσωπό της υπέρ της υλοποίησης των υποσχέσεων του ψόφιου κουναβιού για «αύξηση των θέσεων εργασίας» στις αμερικανικές βιομηχανίες…. μόνο που θα πρέπει να παραιτηθεί απ’ την αντι-ιρανική ρητορεία και τις κυρώσεις / εμπόδια σε βάρος της Τεχεράνης!

Φυσικά η διοίκηση των συντηρητικών μπορεί να τρενάρει την όποια απόφασή της ή απλά να απαγορεύσει στην boeing να κάνει δουλειές με την Τεχεράνη. Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να εξηγήσει γιατί «κόβει δουλειά απ’ τους αμερικάνους εργάτες»….

Ο ένας, λοιπόν, παριστάνει ότι θα παραγγείλει όπλα (αλλά έχει ήδη τόσα που…) και ο άλλος παραγγέλνει κανονικότατα και επίσημα πολιτικά αεροπλάνα – λέγοντας ένα «για να σας δούμε λοιπόν».

Όχι άσχημος ελιγμός εκ μέρους του ιράν· δεν συμφωνείτε;

Συρία

Σάββατο 10 Ιούνη. Μ’ έναν γρήγορο ελιγμό, που οπωσδήποτε έγινε ευκολότερος λόγω της ερήμου, ο συριακός (ή φιλο-συριακός) στρατός παρέκαμψε το εμπόδιο που είχαν δημιουργήσει η Ουάσιγκτον και οι proxies της στη νότια συρία, την «deconfliction zone» στην At Tanf, και έφτασε στα σύνορα συρίας – ιράκ λίγο ανατολικότερα. Κατ’ αυτόν το τρόπο η αμερικανική “zone” έχει μετατραπεί τώρα σε έναν «θύλακα» αποκλεισμένο απ’ τον σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε, την πρόσβαση δηλαδή στην κεντρική συρία και στον οδικό άξονα Palmyra – Deir ez-Zor… Προφανώς, αν τα πράγματα μείνουν έτσι, πρόκειται για ήττα (επί του εδάφους!) των proxies της Ουάσιγκτον και, κυρίως, της ίδιας – αυτό το τελευταίο για πρώτη φορά στο συριακό πεδίο μάχης. Είναι κάτι που πρέπει να σημειωθεί.

Σε μια παράλληλη εξέλιξη ο συριακός στρατός και οι συμμαχοί του, κινούμενοι νοτιοανατολικά του Aleppo, έφτασαν στα όρια της περιοχής που ελέγχουν οι ypg και οι αμερικάνοι, έξω απ’ την Raqqa. Αν και έγιναν κάποιες αψιμαχίες με τις ypg ο συριακός στρατός δεν θα σταματήσει εκεί. Θα κινηθεί προς το νότο (κατά βάση ερημικές εκτάσεις) συγκλίνοντας προς τον άξονα Palmyra – Deir ez-Zor, με πιθανότερο σημείο συνάντησης (με εκείνους που προωθούνται απ’ την μεριά της Palmyra) την κωμόπολη As Sukhnah, στη μέση της διαδρομής ως την Deir ez-Zor.

Αν αυτό γίνει μέσα στις επόμενες ημέρες, τότε η συμμαχία Μόσχας – Τεχεράνης – Δαμασκού θα δικαιούται να βγάλει την γλώσσα (διακριτικά…) στους αντιπάλους της…

Κατάρ

Σάββατο 10 Ιούνη. Ήταν εκτίμησή μας η άποψη ότι η Ντόχα έχει «αλλάξει γραμμή» για την συριακή επικράτεια και ότι ενώ πράγματι χρηματοδοτεί κάποιες ομάδες ενόπλων τις καθοδηγεί πλέον σε μια ρεαλιστική (και πάντως όχι επιθετική απέναντι στη συμμαχία Δαμασκού – Μόσχας – Τεχεράνης) στάση.

Τώρα έχουμε ένα πρώτο στοιχείο που επιβεβαιώνει αυτήν την εκτίμηση. Τον περασμένο Απρίλη η Ντόχα διαπραγματεύτηκε (για λογαριασμό των proxies της) την αποχώρησή τους από 4 σημεία της επικράτειας απαλλάσσοντας τον στρατό του Άσαντ απ’ την τριβή 4 επιμέρους πολιορκιών. Την διαπραγμάτευση η Ντόχα την έκανε με την Τεχεράνη (που προφανώς εκπροσωπούσε και τον Άσαντ…)

Πρακτικά οι σεΐχηδες του κατάρ έχουν προσαρμοστεί στα τετελεσμένα στο συριακό πεδίο μάχης, ειδικά μετά την «πτώση» του Aleppo. Μιας και δεν ζουν «υπαρξιακά δράματα» απ’ τον αναβαθμισμένο ρόλο του ιράν, δεν έχουν και λόγο να συγκρούονται μαζί του. Αυτό έχει πολλές προεκτάσεις. Στην περίπτωση της παλαιστίνης, για παράδειγμα, Ντόχα και Τεχεράνη βρίσκονται «χέρι χέρι» στην υποστήριξη της Χαμάς.

Αυτά δεν είναι καινούργια. Εκείνο που βγάζει εκτός εαυτού τους δικτάτορες του Ριάντ και των δορυφόρων του είναι ότι χάνουν στη συρία. Ωστόσο η ιδέα «να την πέσουν» στον πιο αδύνατο (από στρατιωτική άποψη) και τον πιο «καινούργιο» στην παράταξη της απέναντι πλευράς, δεν είναι καθόλου αποτελεσματική. Κι αυτό θα φανεί γρήγορα. Όχι μόνο επειδή το αμερικανικό πεντάγωνο έχει την μεγαλύτερη βάση του στο κατάρ, την οποία δεν σκοπεύει να χρησιμοποιήσει για να το κατακτήσει (!) Αλλά και επειδή οι φανερές φιλικές κινήσεις της Τεχεράνης προς τον «αποδιοπομπαίο τράγο» (έχει δώσει 3 λιμάνια στον περσικό για να κάνει μέσω αυτών τις εισαγωγές της η Ντόχα, μετά το χερσαίο «εμπάργκο» του Ριάντ) αποδομούν παραδειγματικά την «θρησκευτική σύγκρουση» που προσπαθεί να πουλήσει διεθνώς το σαουδαραβικό καθεστώς. Οι καταριανοί είναι σουνίτες και μάλιστα όχι εχθρικοί στο δόγμα της σαουδικής αραβίας.

Ιδού λοιπόν: το σιιτικό ιράν δεν έχει πρόβλημα «ιδεολογικό», ούτε θεωρεί τους σουνίτες εχθρούς του!…

Τεχεράνη

Πέμπτη 8 Ιούνη. Λοιπόν; Εξυπηρετούν τόσο καλά τα συμφέροντα της Τεχεράνης αυτές οι δύο χτεσινές επιθέσεις ώστε, το φαντάζεστε, είμαστε εξαιρετικά καχύποπτοι για τους σχεδιαστές τους. Φυσικά ο θρυλικός isis «ανέλαβε την ευθύνη». Όπως συνήθως άλλωστε. Επιπλέον τα αφεντικά του isis είναι τόσο overdose ώστε (θεωρητικά τουλάχιστον) θα μπορούσε κανείς να περιμένει οτιδήποτε από δαύτους. Ωστόσο, στην όλο και πιο στενή περιοχή του πραγματισμού, δεν θα τους συνέφερε μια τέτοια επίθεση – λέμε.

Ποιά είναι τα οφέλη για το ιράν; Πρώτον ότι δεν θα μπορεί κανείς πια (είτε το Ριάντ, είτε το Τελ Αβίβ, είτε η Ουάσιγκτον) να κατηγορεί την Τεχεράνη σαν υποκινητή «τρομοκρατών» – κάτι που έτσι κι αλλιώς δεν ίσχυε! Δεύτερον, σε μια περίοδο όξυνσης των διακρατικών εντάσεων στην περιοχή, το ιρανικό καθεστώς έχει κάθε δικαίωμα να δείχνει το Ριάντ σαν πατρώνα της τρομοκρατίας – δικό του δημιούργημα είναι ο isis, αυτό το ξέρουν και οι πέτρες! Οι «φρουροί της επανάστασης», ο τρίτος πυλώνας εξουσίας στο ιράν, έκαναν ήδη τις σχετικές δηλώσεις.

Το μόνο αρνητικό στοιχείο αυτών των επιθέσεων, σε βάρος του ιρανικού καθεστώτος, είναι ότι πραγματοποιήθηκαν, και μάλιστα σε καλά φυλασσόμενα σημεία της πρωτεύουσας. Το σύστημα εσωτερικής ασφαλείας του ιράν περηφανευόταν πως είναι αρκετά αποτελεσματικό (χωρίς να βλέπει κανείς στους δρόμους των πόλεων μπάτσους ή στρατό, σας διαβεβαιώνουμε· απ’ αυτή την άποψη το κέντρο της Αθήνας είναι «Βηρυττός» στην εποχή του πολέμου, στα ‘80s…). Όμως υποψιαζόμαστε ότι η πιο συντηρητική / σκληροπυρηνική πλευρά του καθεστώτος (αυτή που ηττήθηκε στις πρόσφατες εκλογές) θα φροντίσει να αξιοποιήσει την “μεγαλύτερη ανάγκη για ασφάλεια”, ενδεχομένως φρενάρωντας μεταρρυθμίσεις που σχεδιάζει ο Rouhani στη δεύτερη προεδρική θητεία του. Οπότε, και ως προς την ασφάλεια, “ουδέν κακό αμιγές καλού”…

Ένα επιπλέον σημείο όπου είναι πιθανόν να “βοηθήσουν” αυτές οι επιθέσεις τους προσανατολισμούς του ιρανικού καθεστώτος είναι η ένταξή του στο SCO. Ως τώρα, μετά την επανάσταση του 1979 και την ανατροπή του βασιλιά («σάχη»), η Τεχεράνη δεν είχε ενταχθεί σε καμία στρατιωτική συμμαχία. Αν τώρα πρόκειται να προχωρήσει στο τελικό βήμα, οι «κίνδυνοι απ’ την τρομοκρατία» είναι ένα καλό επιχειρήμα απέναντι σε όσους, ενδεχομένως, θα διαφωνούσαν…

(Αν και το ιρανικό καθεστώς δεν είχε ως τώρα εκδηλωμένο περιστατικό «ισλαμικής τρομοκρατίας» με την γνωστή έννοια, έχει 2 θέματα που θα μπορούσαν να πάρουν και τέτοια μορφή· αν και η «ανάληψη ευθύνης» απ’ τον isis φρόντισε να «μπουν τα πράγματα στη θέση τους». Το πρώτο ζήτημα βρίσκεται στα σύνορα με το πακιστάν και αφορά το Balochistan, μια περιοχή που εκτείνεται και στα δύο κράτη, όπου υπάρχει ένα – μειοψηφικό αλλά δραστηρίο – ένοπλο αυτονομιστικό κίνημα. Εκεί έχουν γίνει κατά καιρούς επιθέσεις κατά του ιρανικού στρατού και των συνοριοφυλάκων. Όπως έχουν γίνει αντίστοιχες και στην πακιστανική επικράτεια.

Το δεύτερο ζήτημα αφορά τις κουρδικές περιοχές στα βορειοδυτικά, στα σύνορα με το ιράκ. Το δικό τους αυτονομιστικό κίνημα ηττήθηκε πριν πολλά χρόνια, και έκτοτε δεν υπάρχει ένταση. Ωστόσο είναι γνωστό ότι το Τελ Αβίβ έχει προσπαθήσει να «αναθερμάνει» την δράση ένοπλων κούρδων κατά του ιράν, εκπαιδεύοντας και εξοπλίζοντας δυο χούφτες «πρόθυμων». Ωστόσο οι ως τώρα προσπάθειές του έχουν αποτύχει, κυρίως επειδή οι κουρδικοί πληθυσμοί εντός της ιρανικής επικράτειας δεν «τσιμπάνε»…)

Ντόχα

Πέμπτη 8 Ιούνη. Εννοείται πως και το κατάρ «καθαρίζει» απ’ τις εναντίον του κατηγορίες για «σπόνσορα» του isis. Οι σχέσεις του είναι τόσο καλές με την Τεχεράνη ώστε…

Είναι πολύ καλές οι σχέσεις του σεϊχάτου, οικονομικές και στρατιωτικές, και με την Άγκυρα, ως γνωστόν. Εδώ και κάτι χρόνια. Το ότι η Άγκυρα διατίθεται τώρα να προσφέρει μια, αρχικά συμβολική, στρατιωτική προστασία στην Ντόχα (παρότι εκεί βρίσκεται μια μεγάλη αμερικανική βάση και, σαν τέτοια, θα έπρεπε να θεωρείται υπεραρκετή «προστασία») κάνει φανερή την ισχύ του τριγώνου plus: Τεχεράνη – Μόσχα – Άγκυρα (+ Δαμασκός και, όχι πολύ μακρυά, + Πεκίνο). Σ’ αυτό το μπλοκ (μπορούμε να το αποκαλούμε έτσι) δεν κάνουν όλοι τα ίδια. Υπάρχει αρκετή ευελιξία σε κάθε χωριστό κράτος / μέλος· υπάρχουν όμως κοινές στοχεύσεις επειδή υπάρχουν κοινά συμφέροντα.

Τεχεράνη – Άγκυρα

Πέμπτη 8 Ιούνη. Εντελώς συμπτωματικά την μέρα των τρομοκρατικών επιθέσεων στην Τεχεράνη, χτες δηλαδή, ο ιρανός υπ.εξ. Javad Zarif βρισκόταν για επίσημη επίσκεψη στην Άγκυρα. Δεν έχουμε την αξίωση να δημοσιοποιηθεί τι κουβέντιασε με το τουρκικό καθεστώς – όσο οξύνεται ο 4ος παγκόσμιος τόσο περισσότερο οι “ανταλλαγές απόψεων” μεταξύ συμμάχων θα ανήκουν στη σφαίρα των στρατιωτικών μυστικών.

Απ’ τα ελάχιστα που ανακοινώθηκαν κρατάμε την (δεν μας παραξενεύει) συνηγορία της Άγκυρας στη Ντόχα την στιγμή που η Τεχεράνη κρίνει σκόπιμο (κι αυτό είναι το σωστό) να παριστάνει την “ουδέτερη”. Στις δηλώσεις της συνάντησής του με τον Zarif, λοιπόν, στη διάρκεια του δείπνου, ο Erdogan δήλωσε κι αυτό:

… Ξέρουμε με βεβαιότητα ότι το Κατάρ έχει πολεμήσει πολύ αποτελεσματικά εναντίον τρομοκρατικών οργανώσεων… Τους ξέρουμε εδώ και 15 χρόνια. Αν έκαναν κάτι άλλο, όπως να στηρίζουν την τρομοκρατία, θα είμασταν οι πρώτοι που θα το ξέραμε. Αλλά δεν ισχύει. Κάποιο άλλο παιχνίδι παίζεται εδώ. Δεν είμαστε ακόμα σίγουροι για το ποιοί κρύβονται από πίσω, αλλά θα πρέπει να απογοητεύσουμε αυτούς που ψάχνουν ευκαιρία για να ανατατευτούν στην περιοχή…

Αφού το λέει το τουρκικό καθεστώς το πιστεύουμε! Μεταφράζοντάς το: η Ντόχα βρίσκεται στη σωστή μεριά! Κατά συνέπεια όχι μόνο η Άγκυρα δεν συναινεί στον εμπορικό αποκλεισμό του κατάρ αλλά, υποθέτουμε, θα καλύψει γρήγορα τις προμήθειες σε είδη πρώτης και δεύτερης ανάγκης…

(Για όσους / όσες υπάρχει περίπτωση να μπερδευτούν, η Ντόχα όντως χρηματοδοτεί αντικαθεστωτικούς αντάρτες στη συρία, και όντως μπήκε στο αμερικανικό σχέδιο διάλυσης της συρίας μετά το 2011, όπως άλλωστε η Άγκυρα. Αλλά δεν χρηματοδοτούσε τον isis – χρηματοδοτούσε οργανώσεις κάτω απ’ το γενικό όνομα al-Qaida, δηλαδή al-Nusra και λοιπά. Το χαρακτηριστικό αυτών των τζιχαντιστών (συντηρητικό ισλάμ σίγουρα) είναι ότι ΔΕΝ έκαναν επιθέσεις στο ψαχνό στην ευρώπη, στην τουρκία, στην ρωσία ή οπουδήποτε αλλού· ήταν κάτι έξω απ’ την στρατηγική τους. Στο συριακό πεδίο μάχης έκαναν ad hoc συμμαχίες με οργανώσεις του isis αλλά, σε γενικές γραμμές, δεν είχαν την ιδεολογία του «ισλαμικού χαλιφάτου», δηλαδή ενός κράτους απ’ την μέση ανατολή ως το Γιβλαρτάρ.

Αυτό έχει επιτρέψει σε κάμποσες απ’ τις οργανώσεις αυτής της κατηγορίας να ρυμουλκηθούν στον σχεδιασμό Μόσχας – Τεχεράνης – Άγκυρας. Με την έννοια ότι είναι μεν σουνιτικές, αλλά όχι και υπέρ ενός «θρησκευτικού πολέμου μέχρις εσχάτων» με το ιράν. Αυτό που ενδιαφέρει τα μέλη τους είναι μια ορισμένη εδαφοκυριαρχία εντός της συριακής επικράτειας, και το να μην ελέγχονται απ’ τον Άσαντ ή τους συμμάχους του. Ένα ομοσπονδιακό μοντέλο, δηλαδή, δεν τις βρίσκει αρνητικές από θέσεις αρχής.

Κι εκεί είναι η διαφορά των proxies της Ντόχα και της Άγκυρας απ’ τους proxies του Ριάντ και του Τελ Αβίβ: οι πρώτοι κουβεντιάζουν και διαπραγματεύονται, άμεσα ή έμμεσα, με το «σχήμα της Astana», εφόσον μπορούν να πετύχουν τους στόχους τους. Οι δεύτεροι έχουν εντελώς διαφορετική ατζέντα.

Που στιγμιαία συμπυκνώνονται σ’ αυτό: όταν η αμερικανική αεροπορία κτύπησε προχτές θέσεις του συριακού στρατού βόρεια της At Tanf, αυτός ο στρατός προσπαθούσε να καταλάβει δύο γέφυρες για να εμποδίσει τις επικοινωνίες του isis. Μετά την αμερικανική επίθεση ο isis εδραίωσε την θέση του στα σημεία…)

Ισλαμαμπάντ

Τρίτη 6 Ιούνη. Σε μια παράλληλη εξέλιξη, η χούντα του Ριάντ φαίνεται ότι χάνει κι από αλλού. Απ’ την μεριά του Πακιστάν. Το Ριάντ έχει φτιάξει, στα χαρτιά τουλάχιστον, μια «ισλαμική στρατιωτική συμμαχία» – εναντίον του ιράν. Σ’ αυτήν την συμμαχία ήθελε οπωσδήποτε την συμμετοχή και της Ισλαμαμπάντ. Το πακιστανικό καθεστώς κράτησε μια αμφίθυμη στάση, που κορυφώθηκε όταν ενέκρινε την «τοποθέτηση» του πρώην γεεθα του πακιστανικού στρατού στρατηγού Raheel Sharif σαν αρχηγού της «ισλαμικής συμμαχίας».

Τώρα το πράγμα αλλάζει. Η άνω βουλή στην Ισλαμαμπάντ ζήτησε απ’ την κυβέρνηση να ανακαλέσει τον Sharif. Η αφορμή ήταν η επίσκεψη του ψόφιου κουναβιού στο Ριάντ όπου έγινε ξεκάθαρο με τον πιο επίσημο τρόπο το ποιος είναι ο στόχος στην περιοχή. Ακόμα κι αν ήθελε να κρυφτεί το πακιστανικό καθεστώς δεν μπορεί πια· ξεκίνησαν και κινητοποιήσεις απ’ την αντιπολίτευση υπέρ της απόσυρσής του απ’ αυτό το αντι-ιρανικό σχέδιο…. Που σε τελευταία ανάλυση δυσκολεύει την Ισλαμαμπάντ, ακόμα κι αν έχει κάποιες “τριβές” με την Τεχεράνη σε ότι αφορά το αφγανιστάν…

Αν το Ριάντ αποτύχει να «εξυπηρετήσει» την Ουάσιγκτον (πέρα απ’ τις αγορές όπλων …) όπως πρέπει ,κι αν ο αμερικανικός στρατός αναγκαστεί να εμπλακεί περισσότερο επειδή το Ριάντ απέτυχε στα κόλπα με τις «συμμαχίες», τότε κακός μπελάς για τους φασιστοσεΐχηδες!

Οι «απολύσεις» στην μαφιόζικη πλευρά του καπιταλισμού γίνονται με μια σφαίρα στο κεφάλι…

Έσταξε η ουρά της καμήλας…

Κυριακή 4 Ιούνη. Όχι ότι δεν το ξέραμε, όχι ότι δεν το συμπέραινε κάθε λογικός άνθρωπος. Ωστόσο η διαρροή στον κυβερνοχώρο, από μια ομάδα που υπογράφει “global leaks” (όλο και κάποια μυστική υπηρεσία θα σκέφτηκε αυτό το κοινότοπο ψευδώνυμο), πολλών mail απ’ το το «κουτί» του Yousef al-Otaiba (πρώτη δόση δημοσιοποίησης), πρεσβευτή των «ενωμένων αραβικών εμιράτων» στον οηε, προκαλεί εκνευρισμό στη μέση Ανατολή. Γιατί αποδεικνύεται ότι υπήρχε σταθερή συνεργασία, τα τελευταία χρόνια, των εμιράτων με το Τελ Αβίβ, μέσω ενός νεοσυντηρητικού φιλοισραηλινού αμερικανικού think tank. Του Foundation for Defense of Democracies. Τα mail της διαρροής, που εμπλέκουν έμμεσα και το Ριάντ, αφορούν «ανταλλαγές» απόψεων κατά του ιράν αλλά και κατά του κατάρ. Επιπλέον (υπάρχουν κάποιες όχι διασταυρωμένες πληροφορίες ότι) περιέχουν ενδείξεις (;) πως το περσινό πραξικόπημα στην τουρκία το μεθόδευσαν όχι μόνο αμερικανικοί μηχανισμοί, αλλά και ισραηλινοί και αραβικοί – μια όχι άγνωστη σημμαχία…

Μιας και οι αραβικές κοινωνίες δεν έχουν φτάσει ακόμα σ’ εκείνο το επίπεδο μεταμοντερνισμού που τέτοιες «αποκαλύψεις» απ’ το ένα αυτί μπαίνουν και απ’ το άλλο βγαίνουν, οι άραβες σύμμαχοι της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ ζορίζονται. Ακόμα και απέναντι στους δικούς τους πληθυσμούς: ποτέ δεν είπαν, ρητά, κάτι τόσο λακέδικο / φιλοαμερικάνικο σαν αυτά που λέει ένας ψεκασμένος υπ.αμ. βορειοδυτικότερα – για παράδειγμα – χωρίς να τρέχει τίποτα.

Οπότε τώρα, υποθέτουμε, θα αρχίσουν τα γνωστά: είναι πλαστά… είναι δουλειά των ιρανικών μυστικών υπηρεσιών… Κλπ κλπ.

Μέχρι να κοπεί εντελώς το κλαδί που πάνω του κάθονται αυτές οι χουντομοναρχίες…

Συρία

Πέμπτη 1 Ιούνη. Σας νοιάζει – δε σας νοιάζει θα επιμείνουμε (και άδικο δεν έχουμε). Λοιπόν: η γρήγορη προώθηση των PMU στα ιρακο-συριακά σύνορα (γράφαμε χτες) έχει προκαλέσει μια κάποια αναταραχή στην Ουάσιγκτον και στους συμμάχους της στο συριακό πεδίο μάχης. Ακόμα χειρότερα, επειδή (προκύπτει πως) πέρασαν τα σύνορα και βρίσκονται, πλέον, σε συριακό έδαφος, ypgκρατούμενο, καθ’ οδόν προς την Deir ez-Zor.

Τα αφεντικά των κουρδοκρατούμενων περιοχών στη βόρεια συρία δουλεύουν πια τόσο πολύ και τόσο καθαρά σαν ενεργούμενα της Ουάσιγκτον, που περισσότερο πεθαίνεις! Η Ουάσιγκτον κτύπησε συναγερμό στις γραμμές τους (δεν χρειαζόταν) μπροστά στο εξής πρόβλημα: οι ένοπλοι των ypg έχουν συγκεντρωθεί στα πέριξ της Raqqa, ή βρίσκονται διασκορπισμένοι στα σύνορα με την τουρκία· με άλλα λόγια δεν έχουν οι συρο-κούρδοι proxies της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ στρατιωτικές δυνάμεις διαθέσιμες για να σταματήσουν την προώθηση των (φιλοϊρανών) PMU.

Τι μπορούν να κάνουν λοιπόν; Θα στείλουν την αστυνομία τους! Θα εκπαιδευτεί ταχύρρυθμα (απ’ τους αμερικάνους), θα εξοπλιστεί γρήγορα (απ’ τους αμερικάνους) και θα κάνει τι; Μια εκδοχή (λογική απ’ την μεριά τους) είναι να (προλάβει να) επιτεθεί στην Deir ez-Zor πριν πλησιάσουν εκεί όπλα φιλικά προς τη Δαμασκό και την Τεχεράνη. Να την «απελευθέρωσουν» (αποκλείεται, έχει εκεί στρατό πιστό στον Άσαντ) ή, έστω, να την περικυκλώσουν, να καταλάβουν τα πετρελαιοπήγαδα που έχει η περιοχή, για να εμποδίσουν την δημιουργία του διαδρόμου για τον οποίο γράφαμε χτές.

Απέναντι στις ιρακινές PMU η κουρδική «αστυνομία» σαν βιτρίνα των αμερικάνων; Αυτό εκβιάζει καταστάσεις. Ο ρωσικός στρατός κτύπησε με πυραύλους κρουζ, απ’ τη Μεσόγειο, θέσεις του isis στα ανατολικά της Palmyra, για να διευκολύνει την προέλαση του συριακού πεζικού και των συμμάχων του προς την Deir ez-Zor (απ’ τα δυτικά). Υποθέτουμε ότι προτιμήθηκε αυτό αντί για την ρωσική αεροπορία για να μην προλάβουν να ειδοποιηθούν (απ’ τον αμερικανικό στρατό και τα ραντάρ του στην περιοχή) οι “τζιχαντιστές”.

Ακόμα πιο νότια η ρωσική αεροπορία συμβάλει στην αναχαίτιση επιθέσεων φιλοαμερικάνων “αντικαθεστωτικών” ανταρτών, που έχουν (αυτές οι επιθέσεις) σαν σκοπό να τραβήξουν προς τα εκεί φιλοΆσαντ αρβύλες, αδυνατίζοντας την σχεδιαζόμενη προέλαση προς την Deir ez-Zor. Και η Μόσχα καταγγέλλει επίσημα τις “ill-conceived” αεροπορικές αμερικανικές επιθέσεις “που οφελούν τον isis και την al-Nusra”…

Μιλώντας πιο γενικά: στο συριακό πεδίο μάχης οι proxies γίνονται όλο και πιο «διαφανείς». Και μπορεί η καθημερινότητά (μας, σας) να είναι ζόρικη έως πνιγηρή, αλλά ένα μέρος της διακυβεύεται εκεί. Στο συριακό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου… 

Δεν καταλαβαίνετε;

Συρία

Τετάρτη 31 Μάη. Τμήμα των «ιρακινών μονάδων λαϊκής κινητοποίησης» (popular mobilization units, PMU), μιας ιρακινής σιϊτικής πολιτοφυλακής που έχει εκπαιδευτεί και ενισχυθεί απ’ τους ιρανούς “φρουρούς της επανάστασης”, έφτασε στα σύνορα ιράκ – συρίας, στα δυτικά της επαρχίας της Nineveh (η αρχαία Νινευή), ανακαταλαμβάνοντας εδάφη απ’ τον isis στο ιράκ.

Το γεγονός ότι στις σχετικές επινίκειες φωτογραφίες στα σύνορα διακρίνεται και ο ιρανός στρατηγός Qassem Soleimani, ανώτατος διοικητής των “φρουρών της επανάστασης”, επιβεβαιώνει ότι η κίνηση των PMU είναι σοβαρή. Το σημείο στο οποίο έχουν φτάσει είναι περίπου 100 χιλιόμετρα απ’ τον θύλακα της Deir ez-Zor, όπου βρίσκεται περικυκλωμένος, εδώ και χρόνια, στρατός του Άσαντ.

Εκπρόσωπος των PMU δήλωσε ότι είναι έτοιμοι να περάσουν τα σύνορα με την συρία, σε συνεργασία με το καθεστώς Άσαντ. Αν συμβεί κάτι τέτοιο τις επόμενες ημέρες ή εβδομάδες, δηλαδή μια διπλή επίθεση απελευθέρωσης της Deir ez-Zor, δυτικά απ’ τον στρατό του Άσαντ και τους συμμάχους του (απέχουν περίπου 150 χιλ) και ανατολικά απ’ τις PMU, τότε θα δημιουργηθεί ο θρυλικός «χερσαίος διάδρομος» ιράν – ιράκ – συρία – λίβανος τον οποίο θέλουν να εμποδίσουν τόσο η Ουάσιγκτον όσο και το Τελ Αβίβ και το Ριάντ.

Φαίνεται ότι γύρω απ’ αυτήν την επιχείρηση (και εναντίον της…) θα υπάρξει μεγάλη ένταση τους επόμενους μήνες. Ένας τέτοιος διάδρομος «κόβει» την ελπίδα της Ουάσιγκτον να κατακτήσει, μαζί με τους ypg, τέτοια και τόσα εδάφη ώστε να απομονωθούν οι περιοχές που ελέγχει ο Άσαντ απ’ την ιρακινή επικράτεια.