Tag: ιράν

Οι ανοικτές φλέβες της μέσης Ανατολής (1)

Δευτέρα 13 Μάρτη>> Ενώ ο Μικρός Δούκας του Λίγηρα (aka Macron) τρώει απανωτά χαστούκια απ’ τις προηγούμενες «τις-έχω-στο-χέρι» υποσαχάριες «αποικίες» της françafrique (γι’ αυτά προσεχώς…),o άξονας (ταυτόχρονα στις τρεις ηπείρους: Ουάσιγκτον, Λονδίνο, Τελ Αβίβ – βάλτε και μια ποσότητα Αθήνας…) έφαγε κλωστομπουνίδι την περασμένη Παρασκευή∙ και θα υπάρξει συνέχεια. Σε μια αιφνιδιστική εξέλιξη, μετά από μυστικές (ή όχι και τόσο μυστικές) συζητήσεις και διαπραγματεύσεις που έχουν κρατήσει συνολικά 2 χρόνια, ο τοξικός του Ριάντ και το ιρανικό καθεστώς, μέσω επίλεκτων εκπροσώπων τους (των αρχιασφαλιτών τους…) ανακοίνωσαν την περασμένη Παρασκευή από το Πεκίνο ότι προχωρούν σε αποκατάσταση των σχέσεών τους και πολιτισμένη, ειρηνική διευθέτηση όλων των διαφορών τους… που δεν είναι και λίγες. Το ιράν και η σαουδική αραβία «τα βρίσκουν»; O tempora o mores! Δεν θα μείνει, λοιπόν, τίποτα όρθιο απ’ τα 500 χρόνια δυτικής ηγεμονίας στον πλανήτη και τα 100 χρόνια πρωτοκοσμικού ιμπεριαλισμού;

Οι ενδιαφερόμενοι θα πρέπει να κρατήσουν αυτήν την ημερομηνία: 10 Μάρτη 2023. Το (σουνιτικό, σαλαφίστικο) Ριάντ παίζει απ’ την δεκαετία του 1990 χάρη στις απεριορίστες ποσότητες των πετροδολαρίων του το χαρτί όχι απλά του παγκόσμιου «ηγέτη των sunni» (το 85% του παγκόσμιου πληθυσμού των σχεδόν 2 δις μουσουλμάνων του πλανήτη) αλλά, κυρίως, το χαρτί του ιδεολογικού / θρησκευτικού εξτρεμισμού που ταιριάζει γάντι στους σχεδιασμούς του αμερικανικού, αγγλικού, γαλλικού (και σύμμαχοι) ιμπεριαλισμού για την διαρκή δημιουργία (ένοπλων) «κρίσεων» (και καμένης γης…) σ’ αυτή την ζώνη του κόσμου. Όλες οι παραλλαγές τύπου isis απ’ τις φιλιππίνες ως την υποσαχάρια αφρική έχουν απ’ τα ‘90s και μετά φαρδιά πλατιά την υπογραφή των υπηρεσιών του Ριάντ, της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου, του Παρισιού, του Τελ Αβίβ, κλπ.

Το σιιτικό, υπερσυντηρητικό ιράν απ’ την άλλη μεριά, απ’ την επαναστάση του 1979 και μετά, είναι «καρφί στο μάτι» όλων των δυτικών ιμπεριαλισμών. Σε βάρος του έχουν δοκιμαστεί τα πάντα: απ’ τον σχεδόν δεκαετή πόλεμο που έκανε εναντίον του και έχασε ο (για εκείνο το διάστημα εκλεκτός της δύσης αλλά και της σοβιετικής ένωσης) Σαντάμ Χουσεϊν στη δεκαετία του 1980, μέχρι τρομοκρατία, δολοφονίες, «κυρώσεις», οικονομικούς αποκλεισμούς, κυβερνοεπιθέσεις (κυρίως απ’ το Τελ Αβίβ) – και, φυσικά, τον υπό την διεύθυνση του Ριάντ και των εμιράτων σαλαφισμό, στα πέριξ.

Τυπικά, προς κατανάλωση της πειθαρχημένης δυτικής ανοησίας (των υπηκόων), αυτή η εμπόλεμη αλλά και proxy αντίθεση σερβιριζόταν ως «θρησκευτική»: σουνίτες εναντίον σιιτών και το ανάποδο. Σα να λέμε «ορθόδοξοι εναντίον καθολικών» στα χριστιανικά μαντριά… Αν και πάντα είναι εφικτές τέτοιες ιδεολογικές επενδύσεις, στην πραγματικότητα αυτή η αντίθεση ήταν ο πόλεμος της δύσης με αιχμή το Ριάντ (και, οπωσδήποτε τον τοξικό και τον άλλο τοξικό, των εμιράτων…) κατά του με πλούσια αποθέματα ενεργειακών πρώτων υλών (πετρέλαιο και φυσικό αέριο) με κρίσιμη γεωγραφική θέση και ανεξέλεγκτου ιράν. Στο βαθμό που τα τελευταία 20 χρόνια η Τεχεράνη άρχισε να «απλώνεται» βάζοντας σε κίνηση τον δική της αντιαμερικανική προώθηση εκτός συνόρων, πρώτα στο κατεχόμενο ιράκ, στον λίβανο, ύστερα στην (αλεβίτικη) συρία και εν τέλει στην υεμένη, αυτή η αντίθεση πήρε τη μορφή παράλληλων πεδίων μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου σχεδόν σ’ ολόκληρη τη μέση Ανατολή.

Και να που τώρα, 10 Μάρτη του 2023, ο τοξικός του Ριάντ δείχνει να συμβιβάζεται, να αναγνωρίζει τα δεδομένα των εξελισσόμενων καινούργιων καταμερισμών ισχύος. Όχι, ο τοξικός δεν παραδίδεται στην Τεχεράνη∙ παραδίδεται στο Πεκίνο αναγνωρίζοντας ότι τον συμφέρει να σταματήσει τον πολυεπίπεδο πόλεμο που έκανε στη μέση Ανατολή και να βρει «την τύχη» του καθεστώτος του στο ευρασιατικό project. Κι αυτό είναι το σημαντικότερο γεγονός πίσω απ’ το σημαντικό γεγονός της ανακοίνωσης της 10ης Μάρτη.

Οι ανοικτές φλέβες της μέσης Ανατολής (2)

Δευτέρα 13 Μάρτη>> Η αλλαγή γραμμής του τοξικού εντοπίζεται ήδη (διακριτικά και αβέβαια…) στα τέλη του 2019. Η πρώτη «προσπάθεια» του άξονα να εμποδίσει τις υπόγειες και έμμεσες σχετικές διαπραγματεύσεις ήταν η δολοφονία στις 3 Γενάρη του 2020 στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης του Qasem Soleimani (επικεφαλής των ιρανικών «φρουρών της επανάστασης») και του Abu Mahdi al-Muhandis (επικεφαλής των ιρακινών «λαϊκών δυνάμεων δράσης» / PMF). O Soleimani μετέφερε την απάντηση της Τεχεράνης (έχοντας ενδιάμεσο σταθμό την Βηρυτό για διαβουλεύσεις με την ισχυρή σιιτική Χεζμπ’ αλλάχ, εφόσον ο λίβανος είναι σημαντικό πεδίο σύγκρουσης μεταξύ Ριάντ και Τεχεράνης) στην «κρούση» που είχε κάνει η Βαγδάτη εκ μέρους του Ριάντ υπέρ της εξομάλυνσης των σχέσεων σαουδικής αραβίας και ιράν. Ο Soleimani ήταν ένας εξαιρετικά υψηλόβαθμος και εξαιρετικά ικανός σχεδιαστής / συντονιστής των μεσανατολικών δράσεων για λογαριασμό της ειρήνης και του ευρασιατικού project, ένας «ταχυδρόμος της μεσανατολικής συνεννόησης», και το επιτελείο του ψόφιου κουναβιού στην Ουάσιγκτον κατάλαβε τον θανάσιμο κίνδυνο…

Στις 6 Γενάρη του 2020, 3 μέρες μετά τις δολοφονίες στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης, γράφαμε μεταξύ άλλων:

… Η Τεχεράνη έχει πάψει προ πολλού να είναι μόνη της – και το εννοεί. Η δουλειά του Soleimani και του επιτελείου του ήταν «να καθαρίσει» τον χερσαίο δρόμο ως την Μεσόγειο (δηλαδή να διώξει τους αμερικάνους και τους κάθε είδους λακέδες τους) όχι μόνο για λογαριασμό του ιρανικού καπιταλισμού αλλά και του κινέζικου, και του ρώσικου. (Ως γνωστόν στο τέλος αυτής της χερσαίας διαδρομής υπάρχουν δύο ρωσικές βάσεις, που περιμένουν. Απο κει και μετά υπάρχουν θαλάσσιες διαδρομές, στη Μεσόγειο. Αφού το ελλαδιστάν αποφάσισε ότι τα συμφέροντα του νο 1 εθνικού του κεφάλαιου είναι με την Ουάσιγκτον, το ξεκαθάρισμα στο ανατολικό τμήμα της Μεσογείου το ανέλαβε η Άγκυρα…)

Το θέμα είναι ότι για την Ουάσιγκτον ο μιλιταρισμός δεν είναι μία ανάμεσα σε άλλες επιλογές. Είναι η μοναδική της επιλογή. Έτσι έγινε «υπερδύναμη», έτσι υπερεπεκτάθηκε, έτσι συγκρότησε τις «εθνικές σχολές σκέψης» και τα διάφορα think tank της. Ακόμα και την παγκόσμια κυκλοφορία του δολαρίου με τα όπλα την επέβαλε και την υποστηρίξε.

Τώρα λοιπόν, σκότωσε αυτούς που σκότωσε, ελπίζοντας πως χάρη στο μιλιταρισμό της θα κάνει σκόνη το ιράν. Είναι πέρα από κάθε αμφιβολία ότι πλησιάζει εκείνη η στιγμή που θα πρέπει να αναθέσει σ’ αυτόν τον μιλιταρισμό να κάνει σκόνη τους πραγματικούς αμφισβητίες· αν μπορεί. Το ενοποιημένο (πια) πεδίο μάχης «ανατολική Μεσόγειος – Ινδοκούς» έχει γίνει ναρκοπέδιο όμως· με ή χωρίς Soleimani…

Η διακύβευση ήταν πολύ σοβαρή για να σταματήσει απ’ τους κρατικούς τρομοκράτες του άξονα. Οι διαπραγματεύσεις συνεχίστηκαν λιγότερο ή περισσότερο υπόγεια το 2021 στη Βαγδάτη∙ και απ’ το 2022 την ευθύνη τους ανέλαβε το Πεκίνο με την σύμφωνη γνώμη της Μόσχας.

Κι έτσι στις 10 Μάρτη του 2023 εκδηλώθηκαν δημόσια δύο γεγονότα στη συσκευασία του ενός, το καθένα με διαφορετική παγκόσμια επιρροή:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Οι ανοικτές φλέβες της μέσης Ανατολής (3)

Δευτέρα 13 Μάρτη>> Δεν είναι όμως η «συμφωνία του Πεκίνου» η μοναδική αξιοσημείωτη εξέλιξη σε σχέση με την μέση Ανατολή. Το μπλοκ της Αστάνα ετοιμάζεται να κάνει δημόσια εμφάνιση με πλήρη σύνθεση: Cavusoglu και Lavrov ασχολήθηκαν οι δυο τους μ’ αυτό το θέμα στην πρόσφατη σύνοδο των g20 στο Ν. Δελχί∙ ο Assad το κουβέντιασε στη Δαμασκό με τον ιρανο υπ.εξ. Hussein Amir Abdollahia στις 9 Μάρτη∙ και οι υφ.υπ.εξ. των 4 κρατών του μπλοκ πρόκειται να συναντηθούν στη Μόσχα αυτή τη βδομάδα με θέμα την διαμόρφωση της «ισορροπίας» που θα κάνει εφικτή σύντομα, ίσως ως τις αρχές Μάη (και πάντως πριν τις τουρκικές εκλογές) την «συνάντηση κορυφής» του μπλοκ της Αστάνα. Πιθανόν να προηγηθεί τις επόμενες εβδομάδες επίσκεψη του Assad στη Μόσχα.

Η βασική δυσκολία έγκειται στο ότι ο Assad ζητάει (καθόλου παράλογο!) κάποιου είδους «μερική αποχώρηση» του τουρκικού στρατού απ’ το Idlib, ώστε να μην θεωρηθεί προδότης. Απ’ την μεριά του το τουρκικό καθεστώς δεν δείχνει να έχει πρόβλημα μ’ αυτό, αρκεί να κρατήσει τον έλεγχο που έχει αποκτήσει σε ένα μέρος των εκεί ένοπλων…

Κι ωστόσο, αφήνοντας προς το παρόν στην άκρη τέτοιους αναγκαίους και αναπόφευκτους συμβολισμούς, το μπλοκ κινείται στον δύσκολο δρόμο της απώθησης του αμερικανικού στρατού απ’ το 1/3 της συριακής επικράτειας (και, στη συνέχεια, της επιστροφής του ρεαλισμού στους βασάλους της Ουάσιγκτον, τους ypg…):

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Μέση Ανατολή: το μπλοκ της Αστάνα κινείται

Δευτέρα 2 Γενάρη>> Μπορεί οι εθνικιστές όλων των αποχρώσεων να ξημεροβραδιάζονται στα μέρη μας με το τι είπε ο «σουλτάνος» ή οι υπουργοί του… Μπορεί η εντόπια εθνικιστική δημαγωγία να παίζει μόνιμα τον σκοπό «η πατρίς κινδυνεύει»… Όταν, όμως πρόκειται για σοβαρά νεώτερα απ’ τον «αιώνιο εθνικό εχθρό» τότε ή μούγκα, ή ξεπέτα.

Μόλις πριν 2 βδομάδες (Το μπλοκ της Αστάνα ξανά – 19 Δεκέμβρη 2022) αντιπληροφορούσαμε σχετικά με επικείμενες εξελίξεις στο συριακό πεδίο μάχης. Το κείμενο είναι «ανοικτό», συνεπώς δεν χρειάζεται να το αναπαράγουμε στο σύνολο του∙ όποιος ενδιαφέρεται το βρίσκει εύκολα. Για χάρη, όμως, της σημερινής αναφοράς θυμίζουμε την προτελευταία παράγραφο:

…Ο Assad έχει αποδεχθεί (ανεπίσημα) αυτήν την προοπτική [της ανοικτής συνεννόησης με την Άγκυρα] , χωρίς να το φωνάζει. Το να είναι σε πρώτη φάση τριμερής (και να γίνει, ίσως, σε ρωσικό έδαφος) θα τον εξυπηρετούσε ιδιαίτερα. Υποτίθεται πως η μόνη του αντίρρηση είναι ότι θέλει να συναντηθεί με τον Ερντογάν μετά τις προεδρικές εκλογές στην τουρκία (18 Ιούνη 2023). Ωστόσο το «πότε» μιας τέτοιας γεωπολιτικά εντυπωσιακής συνάντησης δεν μπορεί να εξαρτηθεί απ’ τις τουρκικές εκλογές: θα επισφραγίσει μια κοινή μεθόδευση, έναν κοινό σχεδιασμό μεταξύ Άγκυρας, Δαμασκού και Τεχεράνης (με την Μόσχα σε πιο διακριτική θέση) κατά της κατοχής της ανατολικής συρίας∙ κι αυτό δεν μπορεί παρά να ταράξει τόσο την Ουάσιγκτον όσο και τους ypg συμμάχους της. Συνεπώς εγγράφεται στα χρονοδιαγράμματα, στους συσχετισμούς, στις εξελίξεις σε περισσότερα του ενός πεδία μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου – και οπωσδήποτε στο ουκρανικό (όπου επίσης η «συνεργασία πένσας» μεταξύ Μόσχας και Άγκυρας είναι σημαντική…)

Το πρώτο αξιοσημείωτο έως εντυπωσιακό βήμα αυτής της «ανοικτής συνεννόησης» έγινε, και είναι σίγουρο ότι στο Τελ Αβίβ, στην Αθήνα, στο Λονδίνο και στην Ουάσιγκτον ταράχτηκαν κάπως. Η ταραχή όλων αυτών των αφεντικών, ανομολόγητη βέβαια, είναι ένα απ’ τα σημαντικότερα γεγονότα του 4ου παγκόσμιου πολέμου στην ευρύτερη περιοχή για το 2022∙ μετά απ’ τον πόλεμο στην ουκρανία.

Στις 28 Δεκέμβρη συναντήθηκαν (σε ρωσικό έδαφος, στη Μόσχα) οι υπ.αμ. της ρωσίας (Shoigu), της τουρκίας (Akar) και της συρίας (Abbas) – μαζί με τον «επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών» της Άγκυρας (MIT) Hakan Fidan και τον αντίστοιχο της Δαμασκού (χασάπη) Ali Mamlouk. Οι δύο τελευταίοι σίγουρα δεν έχουν πάψει να έχουν μυστικές (ή όχι και τόσο μυστικές…) συναντήσεις ήδη απ’ το 2016, αν όχι νωρίτερα∙ ας πούμε λοιπόν ότι πέρα απ’ τα κυρίως καθήκοντά τους σ’ αυτό το ραντεβού η παρουσία τους ήταν απαραίτητη για τις σημαντικές λεπτομέρειες του όποιου κοινού σχεδιασμού.

Είπαμε για ταραχή. Kανείς δεν αγνοεί προθέσεις, προσανατολισμούς και μεθοδεύσεις σχετικά με την αμερικανική (plus proxies) κατοχή του 1/3 της συριακής επικράτειας και εναντίον της… Όμως, στη ζυγαριά των κινήσεων και των ελιγμών των αντιπάλων του 4ου παγκόσμιου πολέμου στο συριακό πεδίο μάχης και στην ευρύτερη Μέση Ανατολή / ανατολική Μεσόγειο, το να εμφανίζεται ανοικτά μια συμμαχία (που κατά την δική μας άποψη είναι ενεργή εδώ και χρόνια) έχει ένα πραγματικό και καθόλου συμβολικό βάρος. Το να δηλώνει μ’ αυτόν τον έμπρακτο τρόπο το μπλοκ της Αστάνα ότι «θα καταπολεμήσει την τρομοκρατία στη συρία» (και στο ιράκ), που σε πρώτο χρόνο αφορά τους proxies της Ουάσιγκτον αλλά, στην ουσία, αφορά τον δικό της στρατό κατοχής, δεν μπορεί παρά να συνεπάγεται κινήσεις και δράσεις εκ μέρους των μελών του:

… Η συριακή κρίση, το ζήτημα των προσφύγων και οι προσπάθειες για τον κοινό πόλεμο εναντίον όλων των τρομοκρατικών οργανώσεων στο συριακό έδαφος συζητήθηκαν σ’ αυτήν την εποικοδομητική συνάντηση. Οι υπουργοί άμυνας της τουρκίας, της συρίας και της ρωσίας, καθώς και οι επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών, συμφώνησαν να συνεχίσουν με τριμερείς συναντήσεις για να διασφαλίσουν την σταθερότητα της Συρίας και του συνόλου της περιοχής…

Αυτό ήταν το κοινό περιεχόμενο των ανακοινώσεων της Μόσχας και της Άγκυρας∙ η Δαμασκός κράτησε ένα ελαφρά πιο χαμηλό τόνο: η Άγκυρα φέρεται να συμφώνησε στην απόσυρση του στρατού της απ’ το συριακό έδαφος (κάτι σημαντικό για τον Άσσαντ), αλλά για να γίνει αυτό χρειάζεται χρόνος, αντικατάστασή του από συριακό στρατό, και φυσικά ο αποτελεσματικός έλεγχος των αντι-Άσσαντ ενόπλων στο Idlib, κάτι που προς το παρόν δεν φαίνεται να έχει επιτευχθεί.

Η συγκεκριμένη εκστρατεία αναστροφής των σχεδιασμών του «άξονα» για την «Νέα Μέση Ανατολή, που ουσιαστικά άρχισε το φθινόπωρο του 2015 με την εμφάνιση στης Μόσχας στο συριακό πεδίο μάχης και την δημιουργία της συμμαχίας που έχουμε ονομάσει «μπλοκ της Αστάνα» (Μόσχα, Τεχεράνη, Άγκυρα, Δαμασκός… με βοήθειες απ’ την Ντόχα και το Πεκίνο), έχει αρχίσει μεν να κλιμακώνεται όλο και περισσότερο ανοικτά αντιαμερικανικά, αλλά δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. (Να θυμίσουμε ότι για κάποια χρονική περίοδο γύρω στο 2018 το μπλοκ της Αστάνα προσπάθησε να «τραβήξει» κάποια ευρωπαϊκά κράτη (κυρίως το Βερολίνο) σ’ αυτήν την «απαγκίστρωση» τόσο της ευρύτερης Μέσης Ανατολής όσο ειδικά του συριακού πεδίου μάχης απ’ τους σχεδιασμούς του «άξονα», μέσα απ’ την προώθηση μιας πολιτικής λύσης στο «συριακό πρόβλημα», με διεθνείς εγγυήσεις. Η προσπάθεια εκείνη απέτυχε, όπως άλλωστε απέτυχε κάτι ανάλογο για το ουκρανικό πεδίο μάχης, με τις συμφωνίες Minsk1, Minsk2 και formula Steinmeyer…)

Με το φτωχό της μυαλό η ασταμάτητη μηχανή εικάζει ότι: η άσκηση όλο και πιο έντονης στρατιωτικής «πίεσης» σε βάρος της Ουάσιγκτον και των βασσάλων της στη συρία (: ypg αλλά και κάποια τμήματα των ενόπλων στο Idlib) είτε απ’ την μεριά της Άγκυρας (: ypg) είτε απ’ τη μεριά της Μόσχας και της Δαμασκού (: Idlib)∙ η άσκηση όλο και εντονότερης «πίεσης» σε βάρος των αμερικανικών βάσεων στη συρία απ’ την Τεχεράνη (από τους «φρουρούς της επανάστασης» και τους σύριους πολιτοφύλακές τους)∙ σε συνδυασμό με τον έλεγχο της αμερικανικής βουλής απ’ τους ρεπουμπλικάνους απ’ την αρχή του 2023 θα μπορούσε να έχει σαν αποτέλεσμα την ενίσχυση (στην Ουάσιγκτον) του ρεύματος που εκπροσωπούσε το ψόφιο κουνάβι: πάμε να φύγουμε από ‘κει, τι δουλειά έχουμε πια στη συρία; Η αμερικανική εξήγηση «φυλάμε τους ypg για να κλέβουν το συριακό πετρέλαιο, να κάνουν λαθρεμπόριο, να πληρώνουν μισθούς στους πολλές δεκάδες χιλιάδες ‘δημόσιους υπαλλήλους’ τους και να είναι μαζί μας, οπότε μας έρχεται πολύ φθηνότερα απ’ το να τους πληρώνουμε εμείς οι ίδιοι» μπορεί να περνάει απαρατήρητη όσο η δημαγωγική προσοχή είναι στραμμένη στην ήττα της ρωσίας. Αν, όμως, εμφανιστούν κάποια εύστοχα drones;

Αν το φτωχό μυαλό μας δεν λαθεύει, θα πρόκειται για μια σύνθετη τακτική απ’ την μεριά του μπλοκ της Αστάνα, με όχι σίγουρα αποτελέσματα. Θα δημιουργήσει όμως προβλήματα στον κατοχικό σχεδιασμό των πιο ακραία πολεμοκάπηλων του άξονα («δημοκρατικών» και νεοσυντηρητικών στις ηπα), ειδικά αν ενταθούν και γίνουν πιο εύστοχες οι επιθέσεις των ιρακινών πολιτοφυλακών στις αμερικανικές βάσεις που έχουν απομείνει στο ιράκ.

Και να τώρα τα προβλήματα που προκύπτουν (ή θα προκύψουν) για τον ελληνικό κρίκο του «άξονα»:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Το μπλοκ της Αστάνα (ξανά…)

Δευτέρα 19 Δεκέμβρη>> Πριν 4,5 μήνες (1 Αυγούστου, «το μπλοκ της Αστάνα») γράφαμε μεταξύ άλλων:

Η διήμερη συνάντηση στην Τεχεράνη των Putin, Erdogan και Raisi στις 19 και 20 Ιούλη ήταν απ’ αυτά που «δεν χωνεύονται»… Υπήρξε … μια κοινή δήλωση των 3, σχετική με την συρία, που προκάλεσε βλακώδη ευωχία μεταξύ των «ενσωματωμένων» ειδικών, κι όχι μόνο στα μέρη μας: Επιβεβαιώνουμε την αποφασιστικότητά μας να συνεχίσουμε την συνεργασία μας με σκοπό να καταστείλουμε τους τρομοκράτες, είτε πρόκειται για άτομα, είτε για ομάδες, μαζί με τις υποδομές τους… Όποια κι αν είναι η ειδική αξιολόγηση για το ποιοι είναι οι «τρομοκράτες» στη συρία, και οι 3 (μαζί με το καθεστώς Άσσαντ) ξέρουν πολύ καλά και συμφωνούν ότι ο εχθρός που εμποδίζει την πολιτική ομαλοποίηση στη συρία, ο «στρατηγικός τρομοκράτης», είναι η Ουάσιγκτον.

Η απόδειξη βρίσκεται σ’ αυτό που οι δυτικοί δημαγωγοί «έπνιξαν» κυριολεκτικά. Αμέσως μετά το τέλος της συνάντησης των 3 στην Τεχεράνη, στις χωριστές απαντήσεις τους σε δημοσιογράφους, η ανεγκέφαλη αλεπού δήλωσε ότι οι ηπα πρέπει να σταματήσουν να κλέβουν το πετρέλαιο του συριακού λαού, και ότι πρέπει να πάρουν τον στρατό τους και να σταματήσουν την παράνομη κατοχή της περιοχής ανατολικά του Ευφράτη, όπως επίσης να σταματήσουν τις κυρώσεις που επιδεινώνουν την ανθρωπιστική κρίση στη συρία… Αυτή είναι η κοινή μας θέση συμπλήρωσε…

Τότε (στις αρχές Αυγούστου) δεν ξέραμε (δεν μπορούσαμε να ξέρουμε) αν, πότε και πως θα αρχίσει η «πίεση» κατά της κατοχής του 1/3 της συρίας απ’ τον αμερικανικό στρατό και τους συμμάχους του (ypg). Όμως αυτούς τους 4,5 μήνες έχουν υπάρξει εξελίξεις που δείχνουν ότι το συριακό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου δεν είναι καθόλου «παγωμένο» ή «ξεχασμένο».

Το πρώτο στοιχείο είναι ότι έχουν αρχίσει επιθέσεις με ρουκέτες εναντίον αμερικανικών στρατοπέδων στην ανατολική όχθη του Ευφράτη άλλοτε πολύ κοντά τους και άλλοτε κατευθείαν (η πιο πρόσφατη ήταν χτες στο «green village» μέσα στο πετροκοίτασμα al-Omar). Οι επιθέσεις γίνονται απ’ την δυτική όχθη του Ευφράτη (ελέγχεται απ’ το καθεστώς Άσσαντ) από ένοπλους που έχουν εκπαιδευτεί (και πιθανότατα διοικούνται) απ’ τους ιρανούς «φρουρούς της επανάστασης»… Σαν απάντηση (για λογαριασμό δικό του αλλά και του υπόλοιπου άξονα) το Τελ Αβίβ βομβαρδίζει όλο και περισσότερο την συριακή επικράτεια απ’ τα δυτικά.

Το δεύτερο στοιχείο είναι οι τουρκικοί (αεροπορικοί) βομβαρδισμοί κατά των ypg στη συνοριακή ζώνη με την τουρκία∙ και οι απειλές για χερσαία εισβολή εναντίον τους. Προφανώς «δεν τρώγεται», αλλά στη διάρκεια αυτών των τουρκικών επιθέσεων βομβαρδίστηκαν εγκαταστάσεις εξόρυξης στο πετροκοίτασμα al-Omar του Deir ez-Zor, στην ανατολική μεριά του Ευφράτη, «βαθιά» μέσα στην αμερικανο-ypg-κρατούμενη συρία∙ ένα απ’ τα συριακά κοιτάσματα που «αξιοποιούν» (μέσω λαθρεμπορίου) οι ypg για την χρηματοδότησή τους. Ας σημειωθεί ότι ακριβώς απέναντι, στη δυτική πλευρά του Deir ez-Zor, έχουν εγκαταστάσεις οι ιρανοί «φρουροί». Το τρίτο στοιχείο είναι οι ιρανικοί (αεροπορικοί) βομβαρδισμοί στους ομοϊδεάτες των ypg (και υποστηριζόμενους απ’ τον «άξονα») κούρδους ένοπλους στα ανατολικά του ιράκ, κοντά στα σύνορα με το ιράν.

Το τέταρτο στοιχείο είναι ότι η αναμενόμενη εδώ και μερικούς μήνες συνάντηση του Ερντογάν με τον Άσσαντ γίνεται όλο και πιο βέβαιη. (Όσες / όσοι διαβάζουν συστηματικά αυτές εδώ τις σελίδες θα θυμούνται ότι κόντρα στην «εθνική» σοφία η ασταμάτητη μηχανή υποστηρίζει εδώ και χρόνια ότι η Δαμασκός είναι «άτυπο» μεν αλλά ουσιαστικό μέλος του «μπλοκ της Αστάνα», και ότι η όποια κόντρα εμφανίζεται με την Άγκυρα είναι απλά και μόνο για λόγους τακτικής…).

Στις 15 Δεκέμβρη, επιστρέφοντας από επίσημη επίσκεψη στο τουρκμενιστάν, ο Ερντογάν έκανε μια ακόμα, συγκεκριμένη δήλωση υπέρ της επαναπροσέγγισης:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Το μπλοκ της Αστάνα

Δευτέρα 1 Αυγούστου>> «Όταν δεν μπορείς να χωνέψεις κάτι, κάνε ότι δεν το έφαγες»: αυτό είναι το δόγμα της δυτικής δημαγωγίας, των αφεντικών και των πολιτικών βιτρινών από πίσω, και γενικά κάθε πικραμένου στη δύση.

Η διήμερη συνάντηση στην Τεχεράνη των Putin, Erdogan και Raisi (: ο ιρανός πρόεδρος) στις 19 και 20 Ιούλη ήταν απ’ αυτά που «δεν χωνεύονται»: δεν γίνεται οι «καταραμένοι» να έχουν και να κάνουν σχέδια τα οποία δεν μπορεί να ελέγξει η «γενική δύση». (Έλειπε, βέβαια, ο αυτοκρατόρας Xi – αλλά η σκιά του είναι έτσι κι αλλιώς παντού).

Υπήρχε η οικονομική διάσταση αυτών των συναντήσεων (έγιναν πρώτα ανά δυο κι ύστερα και οι τρεις μαζί). Η gazprom και η national iranian oil company υπέγραψαν ένα προσύμφωνο ύφους 40 δις δολαρίων για την συνεκμετάλλευση των τεράστιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου του ιράν, αλλά και των πετρελαίων του – το μεγαλύτερο deal στην σύγχρονη ιστορία του ιράν στον τομέα των υδρογονανθράκων. Ο Erdogan και ο Raisi υπέγραψαν μια άλλη συμφωνία ύψους 30 δις δολαρίων για την δημιουργία κοινών εργοστασίων επεξεργασίας του πετρελαίου και του αερίου∙ συν μερικές ακόμα εμπορικές συμφωνίες σε άλλους τομείς.

Παρά τα εντυπωσιακά μεγέθη τέτοια deal είναι μεσο/μακροπρόθεσμα στην υλοποίησή τους, και οι αρχικές συμφωνίες δεν καταλήγουν υποχρεωτικά στο αντίστοιχο τέλος.

Υπήρξε όμως μια άλλη κοινή δήλωση των 3, σχετική με την συρία, που προκάλεσε βλακώδη ευωχία μεταξύ των «ενσωματωμένων» ειδικών, κι όχι μόνο στα μέρη μας: Επιβεβαιώνουμε την αποφασιστικότητά μας να συνεχίσουμε την συνεργασία μας με σκοπό να καταστείλουμε τους τρομοκράτες, είτε πρόκειται για άτομα, είτε για ομάδες, μαζί με τις υποδομές τους… «Αποκλείεται, τα έχουν χαμένα!» ήταν το σοφό συμπέρασμα των φανερών ή όχι και τόσο λακέδων του νατο: για την Άγκυρα τρομοκράτες είναι κυρίως οι ypg, οι proxies της Ουάσιγκτον∙ για την Μόσχα (αλλά και τον Άσσαντ…) τρομοκράτες είναι κυρίως οι ουαχαβίτες στον θύλακα του Idlib∙ για την Τεχεράνη και οι μεν και οι δε∙ πώς είναι λοιπόν δυνατόν να λένε ότι «θα συνεργαστούν αντιτρομοκρατικά» όταν έχουν διαφορετικούς στόχους;

Έχουν στ’ αλήθεια;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Η πειρατεία είναι δίκοπο μαχαίρι!

Έτσι που τα φέρνει η ζωή (;) μπορεί ο ρημαδοΚούλης να μπλοκάρει με τις αγαπημένες ιστορικές του παρομοιώσεις (κατά των ιρανών / περσών). Για να προλάβει το κακό η ασταμάτητη μηχανή προτείνει κάτι απ’ την αποθήκη: ναυμαχία της Σαλαμίνας! Υπάρχει και προηγούμενο άλλωστε, απ’ το φαιορόζ 2015, οπότε δεν κινδυνεύει απ’ την (ας πούμε) αντιπολίτευση…

Δευτέρα 30 Μάη>> Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνουν. Αλλά θα πει κάποιος: εδώ έχουν κάνει όπλο το νομισμά τους, θα δυσκολεύονταν να χρησιμοποιήσουν σαν πειρατικά τα πολεμικά τους; Τον Αύγουστο του 2020 ο u.s. navy απήγαγε 4 τάνκερ που μετέφεραν ιρανικό πετρέλαιο στο Καράκας, τα οδήγησε σε αμερικανικό λιμάνι, και έκλεψε το φορτίο. (Τα δύο τάνκερ ήταν «ελληνικών συμφερόντων», οπότε επιστράφηκαν στους ιδιοκτήτες τους…)

Όμως η πρόσφατη απαγωγή του υπό ιρανική σημαία τάνκερ κοντά στο Ταίναρο ήταν αναβάθμιση της αμερικανικής τακτικής. Πρώτον επειδή έγινε από την ελληνική (και όχι την αμερικανική) ακτοφυλακή. Δεύτερον επειδή αξιοποιήθηκε το γεγονός ότι το τάνκερ βρέθηκε σε ανάγκη λόγω μηχανικών προβλημάτων και κακοκαιρίας, πράγμα που είναι εχθρικό με την ηθική του S.O.S. Και τρίτον επειδή η κλοπή του φορτίου και η μεταφόρτωσή του (σε ελληνικής πλοιοκτησίας τάνκερ, όνομα: Ice Tanker, εταιρεία: Dynacom Tankers, ιδιοκτήτης: Προκοπίου, σημαία: λιβερίας..) για να μεταφερθεί … στο μακρινό Τέξας δείχνει ιδιάζουσα δολιότητα και θρασύτητα: κάποιοι (ο έλληνας εφοπλιστής…) θα βγάλουν και λεφτά απ’ αυτήν την ιστορία!

Αυτά ξεκίνησαν στις 19 Μάη. Πώς θα μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητα τόσο απ’ την Τεχεράνη όσο και απ’ την Μόσχα και άλλους; Και πως το νο 1 εθνικό κεφάλαιο θα μπορούσε να αισθάνεται ασφαλές όταν συμμετέχει είτε με την μορφή του κράτους του είτε με την μορφή των επιχειρηματιών του σε επιθετικές ενέργειες;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Swift 2

Παρασκευή 18 Μάρτη>> Αν έχουμε εξηγήσει σε αδρές γραμμές την σχέση ανάμεσα στη χρήση διεθνών νομισμάτων και στον μηχανισμό διευκόλυνσης των διεθνών διατραπεζικών συναλλαγών, αν δηλαδή έχει γίνει κατ’ αρχήν διαισθητικά κατανοητό πως το swift απ’ την μια μεριά και η ηγεμονία του δολαρίου (και, σε δεύτερη θέση του ευρώ∙ εδώ πρέπει να θυμίσουμε επιγραμματικά ότι υπάρχει σοβαρός ανταγωνισμός και μεταξύ δολαρίου – ευρώ, δηλαδή των καπιταλισμών που “εκπροσωπούν”…) έχουν υπάρξει οι δύο όψεις της δυτικής ηγεμονίας (με τους εσωτερικούς ανταγωνισμούς πάντα, που δεν μπορούμε να παρουσιάσουμε εδώ…), θα πρέπει να αναρωτηθείτε: και γιατί αφού το «μεγάλο φράγμα» πληρώνει ενοίκιο (προσόδους) σε συγκεκριμένους νταβάδες (οι ηπα και οι σύμμαχοί τους) έρχονται μετά και λένε «αυτοί θα διψάσουν, εκείνοι θα διψάσουν…»; Δεν υπονομεύουν, άραγε, τόσο την υπόληψη (και την λειτουργία) του «φράγματος» όσο και την αξιοπιστία του «ρευστού» (δηλαδή των νομισμάτων των κεντρικών τραπεζών τους);

Ακριβώς!!! Το ερώτημα τώρα δεν θα έπρεπε να είναι ΑΝ την υπονομεύουν∙ αλλά ποιοι είναι οι λόγοι που το κάνουν! Οι χρονολογίες (όχι μόνες τους!) δίνουν την εξήγηση.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’00, ύστερα από 5 χρόνια «αντιτρομοκρατικής» κατοχής του αφγανιστάν και τουλάχιστον 2 χρόνια «αντιτρομοκρατικής» κατοχής του ιράκ ήταν σαφές (σίγουρα σε κάποια αμερικανικά επιτελεία, ανομολόγητα αλλά με απτό τρόπο) ότι το «σχέδιο για έναν αμερικανικό 21ο αιώνα», που προέβλεπε την βίαιη ανατροπή όχι-φιλικών-προς-τις-ηπα καθεστώτων σε 6 ή 7 κράτη, δεν προχωρούσε! Ο «προληπτικός αντιτρομοκρατικός πόλεμος διαρκείας», που ήταν το ψευδώνυμο της κατάληψης εκείνων των εδαφών που θα μπορούσαν να ελεγχθούν κάποια στιγμή στο μέλλον από rivals, είχε κολλήσει. Θα χρειάζονταν έξτρα όπλα, πέρα απ’ τα βομβαρδιστικά και τις αρβύλες. Ποια θα μπορούσαν να είναι;

Στη διαλεκτική ανάμεσα στην «πολιτική/οικονομική» και στην «πολιτική/στρατιωτική» διάσταση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, η ανεπάρκεια της δεύτερης έδωσε προτεραιότητα στην πρώτη. Ίσως ήταν αναπόφευκτο: πέρα απ’ το να εκμεταλλεύεται το χρηματο/οικονομικό φράγμα σαν πηγή έξτρα προσόδων, η Ουάσιγκτον αποφάσισε ότι θα έπρεπε να το χρησιμοποιήσει για να «στεγνώσει» (δηλαδή να καταστρέψει με μη στρατιωτικά μέσα) τους αντιπάλους της.

Η αρχή έγινε με το ιράν. Η «λογική» έμοιαζε να έχει μια κάποια βάση: κόβοντας τους πόρους απ’ το διεθνές εμπόριο (πετρελαίου και όχι μόνο) απ’ το ιρανικό καθεστώς η Ουάσιγκτον ήλπιζε σε κτύπημα («πτώχευση») των μεσοστρωμάτων, έντονη εσωτερική κρίση, και τελικά ανατροπή του καθεστώτος (προς «φιλοδυτική» κατεύθυνση…) – χωρίς να χρειαστεί να ρίξει ούτε μια σφαίρα…  Το μοντέλο των «χρωματιστών επαναστάσεων», ο συνδυασμός «οικονομικής πίεσης» προερχόμενης απ’ έξω με την χρηματοδότηση της μεσοαστικής δυσθυμίας, αναστάτωσης, οργής, ήταν φτηνό (για την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της) και «political correct» κόλπο. Στην «επανάσταση των ρόδων» στη γεωργία το 2003 – 2004, στην «πορτοκαλί επανάσταση» στην ουκρανία στο τέλος του 2004, και στην «επανάσταση της τουλίπας» στο κιργιζιστάν στις αρχές του 2005, το πράγμα έδειχνε να δουλεύει. Αλλά στην περίπτωση του ιράν (και μελλοντικά άλλων rivals) θα χρειαζόταν μια πιο ασφυκτική πίεση (οικονομική) απ’ έξω, δεδομένου του εσωτερικού ελέγχου επί της κοινωνίας απ’ τις δομές εξουσίας. Και, κατά συνέπεια, η απαγόρευση διεθνών συναλλαγών, μέσα απ’ τον έλεγχο τόσο των κινήσεων του διεθνώς αποδεκτού «ρευστού» όσο και του «φράγματος», ήταν απαραίτητη.

Η «πράσινη επανάσταση» έγινε τελικά στο ιράν, το καλοκαίρι του 2009 – αλλά πνίγηκε στο αίμα… Το καθεστώς δεν αποσταθεροποιήθηκε. Συνεπώς θα χρειαζόταν ακόμα περισσότερο απ’ το ίδιο: περισσότερες απαγορεύσεις χρήσης του «φράγματος» και του «ρευστού»…

Πολλά ειπώθηκαν (πάντα από δυτικούς, λευκούς σχολιαστές) για τις 3 πρώτες «χρωματιστές επαναστάσεις» και την τελική αποτυχία τους, κοιτώντας το ζήτημα «εσωτερικά»: η δύσκολη μετάβαση απ’ το σοβιετικό παρελθόν στη «δημοκρατία», οι δυνατότητες και οι αδυναμίες, κλπ. Η «εξωτερική» προσέγγιση όμως έδειχνε κάτι που δεν έπρεπε να περάσει απαρατήρητο: η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της στην ευρώπη επιχείρησαν «αθώες» και «ειρηνικές» εξαγωγές δημοκρατίας μόνο όταν διαπίστωσαν ότι αυτήν (την «δημοκρατία») δεν θα μπορούσαν να την επιβάλλουν με πεζοναύτες, που ήταν η πρώτη επιλογή!! Κατά συνέπεια άρχιζαν να μετατρέπουν το «φράγμα» και το «ρευστό», καπιταλιστικές λειτουργίες δηλαδή που ως τότε ήταν «σημαίες της ειρηνικής συνύπαρξης» στον καπιταλιστικό πλανήτη, ειδικά μετά το «τέλος της ιστορίας» στις αρχές των ‘90s, σε όπλα.

Σε αντίθεση με τα ευγενή ιδανικά της δημοκρατίας και της ελευθερίας των οποίων οι εχθροί δεν μπορεί παρά να είναι αυταρχικοί, σατράπηδες, τύραννοι (άρα «ηθικά έκπτωτοι» με βάση τον δυτικό κώδικα), η οπλοποίηση τόσο των διεθνούς χρήσης νομισμάτων (: οπωσδήποτε του δολαρίου) όσο και των ουδέτερων μηχανισμών διευκόλυνσης των διεθνώς συναλλαγών (: swift) δεν προσάπτει ηθική απαξίωση στην αντίπαλη πλευρά: πρόκειται για καπιταλιστικά συμφέροντα που θίγονται, όχι για «τρελούς» και μανιακούς! Η Μόσχα, το Πεκίνο, αλλά και μια σειρά άλλων κρατών του πλανήτη διάβασαν σωστά το νόημα των «κυρώσεων» απ’ την αρχή: τα ίδια κράτη που είχαν πρωτοστατήσει στην «παγκοσμιοποίηση» όταν θεωρούσαν ότι έχουν το πάνω χέρι οικονομικής κυριαρχίας μέσω του εμπορίου και της τεχνολογικής υπεροχής τους, οι ηπα και η αγγλία κατ’ αρχήν, όντας στριμωγμένα ως προς τις ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες τους, μετέτρεπαν τα μέσα της υπεροχής τους σε ποινολόγια!

Χρειάζεται ένας κάποιος τονισμός εδώ.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Οι πλάκες σε κίνηση (δεν έχουν πλάκα…) 2

Τετάρτη 1 Δεκέμβρη>> Πριν η πετροχούντα του Αμπού Ντάμπι ανακαλύψει τα αισθήματά της (λέμε τώρα…) για την Άγκυρα (που είναι αμοιβαία, ξαναλέμε τώρα…) είχε κάνει άλλες κινήσεις. Χαρακτηριστικές. Η μία αφορά τον Άσαντ, βασιλιά της συρίας, τον οποίο ο τοξικός MBZ μαζί με τον άλλο, του Ριάντ, πολέμησαν όσο μπορούσαν. Τώρα η πετροχούντα των εμιράτων θέλει να τα βρει με την Δαμασκό, να «βοηθήσει» μάλιστα και στην ανοικοδόμηση! (: Δημόσια έργα, λεφτά…)

Κι αν η όποια «επαναπροσέγγιση» του MBZ με το καθεστώς Άσαντ μπορεί να θεωρηθεί (λανθασμένα…) «εύκολη υπόθεση», υπάρχει και μια ακόμα τέτοια προσπάθεια, σαφώς δυσκολότερη: με την Τεχεράνη! Το Αμπού Ντάμπι και το Ριάντ θα είχαν κηρύξει ήδη πόλεμο στο ιρανικό καθεστώς αν ο αμερικανικός στρατός ήταν διατεθειμένος να τον κάνει… Τώρα οι «επαφές» και οι «συνομιλίες» μεταξύ Αμπού Ντάμπι και Τεχεράνης γίνονται μεταξύ μεσαίων στελεχών των αντίστοιχων υπ.εξ. Αλλά η πρόθεση είναι σαφής και απ’ τις δύο πλευρές: «κάπως να τα βρούμε»

Το ελλαδιστάν πόνταρε πάνω στην χρόνια έχθρα των πετροδικτατοριών της αραβικής χερσονήσου με την Άγκυρα (και την έχθρα τους απέναντι στην μουσουλμανική αδελφότητα)… Αλλά τουλάχιστον η μία πετροχούντα, η πιο «έξυπνη», κινείται ανάποδα και μάλλον γρήγορα: προσπαθεί να εξομαλύνει τις σχέσεις της τόσο με την Άγκυρα και την Ντόχα («προστάτες» της μουσουλμανικής αδελφότητας), όσο και με το μπλοκ της Αστάνα συνολικά (Δαμασκός, Τεχεράνη, Άγκυρα, Μόσχα) – την ώρα που το ελλαδιστάν καμαρώνει για την παροχή υπηρεσιών στην Ουάσιγκτον.

Η εξήγηση γι’ αυτές τις στροφές 180 μοιρών είναι απλή και σύνθετη μαζί. Σχεδόν όλα τα κράτη / καθεστώτα της μέσης Ανατολής έχουν συμπεράνει ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν θέλει, δεν μπορεί (ή και τα δύο μαζί) να κάνει ή να απειλήσει «ανοικτούς» πολέμους στην περιοχή. Κάποια απ’ αυτά (το ισραηλινό αλλά και οι πετροχούντες) θα ήθελαν και να θέλει και να μπορεί η Ουάσιγκτον, για να ανασχέσουν το ευρασιατικό project (κυρίως την επιρροή της Τεχεράνης) ή να διαπραγματευτούν από θέσεις ισχύος.

Οι πάντες ξέρουν βέβαια ότι η Ουάσιγκτον δεν έχει «αποχωρήσει» απ’ την περιοχή. Είναι παρούσα αλλά με πιο υπόγειο, προβοκατόρικο τρόπο. Που είναι φτηνότερος και δεν απαιτεί «πολιτικές αποφάσεις» και, άρα, ανάλογη έκθεση. Μετά όμως την επίσημη αποχώρηση απ’ το αφγανιστάν είναι σαφές (ή αυτό καταλαβαίνουν οι κρίκοι του «άξονα» στην περιοχή) ότι ο us army δεν μπορεί να κάνει τον πόλεμο που θέλουν, για λογαριασμό τους. (Ουσιαστικά ο νυσταλέος Jo ακολουθεί την τακτική του ψόφιου κουναβιού).

Κατά συνέπεια, και με δεδομένο πως το σύνολο των κρατών της κεντρικής ασίας + το ιράν + το ασταθές ιράκ + την συρία εγγράφονται στο ευρασιατικό project που δείχνει ότι έχει το momentum, η πετροχούντα των εμιράτων επαναπροσδιορίζει την θέση και τους προσανατολισμούς της. Το ταξίδι του MBZ στην Άγκυρα και οι πλουσιοπάροχες συμφωνίες «επενδύσεων» στον τουρκικό καπιταλισμό περιλαμβάνονται σ’ αυτόν τον επαναπροσδιορισμό. Δεν χρειάζεται κουβέντα το ότι και για την μεριά της Άγκυρας τέτοιες οικονομικές ενέσεις είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτες. Δεν θα γίνουν αιώνιοι φίλοι. Αλλά προς το παρόν η επιτυχία του ευρασιατικού project αποδίδει καρπούς…

(φωτογραφία: Ο υπ.εξ. του Αμπού Ντάμπι. όλο χαρά, στη Δαμασκό…)

Οι πλάκες σε κίνηση (δεν έχουν πλάκα…) 3

Τετάρτη 1 Δεκέμβρη>> Μπροστά σ’ αυτές τις εξελίξεις οι πολιτικές βιτρίνες του ελληνικού ιμπεριαλισμού στέκονται αμήχανα έως μουδιασμένα. Ο σκληρός εθνοφασιστικός πυρήνας ούτε θέλει ούτε μπορεί να απαγκιστρωθεί απ’ τον χρόνιο αντιτουρκισμό – θα χάσει τον λόγο ύπαρξής του! Αντιμετωπίζοντας τα πάντα μέσα απ’ το πρίσμα της όπου-νάναι-κατάρρευσης του τουρκικού κράτους / καπιταλισμού ή, έστω, του «σουλτάνου» Ερντογάν (εδώ και τουλάχιστον 6 χρόνια…), προσπαθεί να διαμορφώσει μόνιμες αντιτουρκικές «συμμαχίες». Το «αντιτουρκικές» σημαίνει υποχρεωτικά και αντι-ευρασιατικό project: η Άγκυρα είναι στρατηγικός παράγοντας αυτού του project όχι μόνο για τον εαυτό της ή για την Μόσχα αλλά για το σύνολο της κεντρικής ασίας, ακόμα και για την Ισλαμαμπάντ και το Πεκίνο.

Βάζοντας όλες τις ελπίδες τους για γεωπολιτικές προσόδους στον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ (όπως αυτός φάνηκε να διαμορφώνεται επί ψόφιου κουναβιού) οι ντόπιες πολιτικές βιτρίνες (ανεξάρτητα από κυβερνητικά και αντιπολιτευόμενα κόμματα) δεν έχουν περιθώρια ελιγμών. Αίφνης, για παράδειγμα, το ρημαδογκουβέρνο προσπαθεί να «ζεστάνει» κάπως τις παγωμένες σχέσεις με την Μόσχα… Ο ρημαδοΚούλης πρόκειται να κάνει μια μονοήμερη εκδρομή στη Μόσχα, σε μια βδομάδα. Και μόνο το ότι δεν θα φιλοξενηθεί ούτε για ένα βράδυ δείχνει… Το πως αντιμετωπίζει το ρωσικό καθεστώς την Αθήνα φάνηκε πιο καθαρά απ’ τον τρόπο που αντιμετώπισε ο ρώσος υπ.εξ. Λαβρόφ τον ρημαδοΓουαϊδοΝικόλα όταν τρακαρίστηκαν στο Παρίσι, στην (μια ακόμα…) πρόσφατη «διάσκεψη για τη λιβύη». Γιατί έχετε γίνει μια μεγάλη αμερικανική βάση; ρώτησε ο Λαβρόφ… Για να εισπράξει την χαζοχαρούμενη (τι άλλο;) απάντηση του γίγαντα ρημαδοΓουαϊδοΝικόλα: μην ανησυχείτε, είναι καθαρά αμυντική η σχέση, δεν είναι εναντίον σας… (Αα!!! Κι εμείς νομίζαμε…)

Αν είσαι genious δεν κρύβεται∙ και ο γύπας έλληνας υπ.εξ. έβαλε τον ρώσο στη θέση του… έτσι δεν είναι; Ακόμα και τα ψάρια του Αιγαίου ξέρουν τους στόχους της ελληνο-αμερικανικής συμμαχίας∙ αλλά ο ρημαδοΓουαϊδοΝικόλας είναι ένα τόσο χαριτωμένος καραγκιόζης που έχει παντού μόνο φίλους! Υποθέτουμε πως όταν ο ρημαδοΚούλης βρεθεί στη Μόσχα, αφού χρειαστεί να περιμένει λίγο ή κάπως περισσότερο για να τα πει με (και να τ’ ακούσει από) την ανεγκέφαλη αλεπού (aka Putin), θα σταθεί στο ίδιο ύψος. Αν καταφέρει να πάρει υποσχέσεις για ρωσικές «επενδύσεις» στο ελλαδιστάν θα στεναχωρήσει την Ουάσιγκτον∙ αν γυρίσει με άδεια χέρια θα βρει να πει (τα φερέφωνα δηλαδή) κάποια απ’ τις συνηθισμένες παπαρολογίες. (Δεν είναι λίγες οι αντι-ρωσικές κινήσεις της Αθήνας: απ’ την στήριξη του αντι-ρωσικού παπαδαριού στο Κίεβο ως την αμερικανική βάση στην Αλεξανδρούπολη.

Αααα, όχι δεν είναι αυτό που νομίζεις κύριε Putin!)