Tag: ηπα

Διευκρινίσεις (1)

Δευτέρα 4 Δεκέμβρη>> Ακολουθούν, με την μορφή ερωτήσεων / απαντήσεων, διευκρινίσεις για τις απόψεις που έχουν εκτεθεί εδώ σε σχέση με την Παλαιστίνη και το ουκρανικό πεδίο μάχης.

Πρώτα 6 + 7 ερωτήσεις / απαντήσεις για την Παλαιστίνη.

1 – Διατυπώνεται το σύνθημα / αίτημα «απ’ την θάλασσα ως το ποτάμι ελεύθερη Παλαιστίνη». Δεν σημαίνει αυτό κάποιου είδους εκκαθάριση όλων των ισραηλινών / εβραίων που ζουν τώρα στο κράτος που λέγεται ισραήλ;

Όχι! Το αντίθετο. Η απελευθέρωση όλης της γεωγραφικής ζώνης που ονομάζεται Παλαιστίνη είναι εναντίον της ρατσιστικής, απαρτχάιντ, φονικής πολιτικής δομής που την ελέγχει∙ όχι εναντίον του πληθυσμού (ακόμα κι αν ένα μεγάλο τμήμα του επί δεκαετίες υποστηρίζει φανατικά αυτή την δομή). Επιπλέον, δεν πρόκειται για ρατσιστική, απαρτχάιντ, φονική πολιτική δομή «ισραηλινή» περισσότερο απ’ όσο «δυτική». Η εποικιστική αποικιοκρατία είναι ένα δυτικό / ιμπεριαλιστικό μοντέλο κατοχής πληθυσμών, εδαφών και πόρων που έχει υλοποιηθεί με διάφορους τρόπους και διάφορα είδη εποίκων επί αιώνες. Αυτό αποδεικνύεται απ’ την συστηματική δυτική υποστήριξη στην συγκεκριμένη δομή, ακόμα και πριν δημιουργηθεί επίσημα, ακόμα και πριν το Ολοκαύτωμα.

Συνεπώς η απελευθέρωση της Παλαιστίνης απ’ την θάλασσα (Μεσόγειο) ως το ποτάμι (Ιορδάνης) δεν είναι στόχος μιας «στρατιωτικής εκστρατείας» όπως σκέφτεται κάθε συνεπής κρατιστής έχοντας στο μυαλό του πτώματα! Είναι μια αντιρατσιστική, αντιφασιστική πολιτική εκστρατεία με σκοπό την δημιουργία ενός ενιαίου πολιτικού χώρου / χρόνου (: κράτους), δημοκρατικού (σύμφωνα με τις δυτικές ιστορικές προδιαγραφές…), με ίδια δικαιώματα για όλους τους κατοίκους του, ελευθερία μετακινήσεων, σχέσεων, δραστηριοτήτων, κλπ.

Αυτά είναι ξεκαθαρισμένα ήδη απ’ το 1999, απ’ τον οργανισμό ODS (one democratic solution) και έμμεσα αλλά καθαρά απ’ το 2005 και το κίνημα BDS (boycott, divestment, sanctions). Οποιαδήποτε άποψη περί «αντισημιτισμού» και «νέου Ολοκαυτώματος» σε βάρος αυτής της απελευθέρωσης προέρχεται απ’ τους οπαδούς και τους υποστηρικτές του υπάρχοντος θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος του Τελ Αβίβ, που έχουν ανάγει σε «πρώτη φύση» τους την διαστρέβλωση, την παραχάραξη και την ελεεινολογία του οτιδήποτε αμφισβητεί την εξουσία τους.

2 – Υπάρχει / κυκλοφορεί η άποψη ότι οποιαδήποτε κριτική ή εναντίωση στην τωρινή μορφή του κράτους του ισραήλ είναι αντισημιτισμός επειδή αυτό το κράτος σ’ αυτή τη μορφή του είναι το αποκούμπι όλων των εβραίων του κόσμου.

Αυτό με το «αποκούμπι» είναι μύθος που αυθαίρετα έχουν κατασκευάσει οι υποστηρικτές του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος. Σύμφωνα με τις τελευταίες καταμετρήσεις 7.080.000 εβραίοι ζουν εντός των συνόρων αυτού του καθεστώτος και 8.250.000 στον υπόλοιπο κόσμο∙ και ζουν εκεί χωρίς η καθημερινότητα και η ζωή τους να βρίσκεται σε κίνδυνο. Περίπου 6 εκατομμύρια ζουν στις ηπα, ενώ περίπου 190.000 ζουν στην γερμανία χωρίς να ανησυχούν ή να θεωρούν πως κινδυνεύουν εξαιτίας της σχετικά πρόσφατης ναζιστικής ιστορίας και της παρουσίας των όποιων νεοναζί βοθρολυμάτων. Είναι αξιοσημείωτο ότι μια κοινότητα περίπου 9.000 εβραίων ζει με όλες τις θρησκευτικές και πολιτιστικές της ελευθερίες στην «ισλαμική δημοκρατία του ιράν» (αυτό είναι το επίσημο όνομα του κράτους) και είναι δηλωμένα εναντίον του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος που προσπαθεί να λανσάρεται σαν «προστάτης» και «αποκούμπι» τους. 180.000 ζουν στην αργεντινή, 150.000 στη ρωσία, 90.000 στη βραζιλία., 9.000 στη λευκορωσία, 7.500 στο αζερμπαϊτζάν, 6.000 στη βενεζουέλα, 4.800 στην ινδία, 3.000 στην κίνα, 2.000 στην κολομβία, 40.000 στο μεξικό, κλπ κλπ: πληθυσμός-της-διασποράς όσοι έχουν ασπαστεί την εβραϊκή θρησκεία / ηθική δεν έχουν συγκροτηθεί σα συλλογική ταυτότητα γύρω από μια ιεραρχική / εξουσιαστική δομή θρησκευτικού τύπου (όπως ο χριστιανισμός…) και στην πλειοψηφία τους αρνούνται (άσχετα με τις πολιτικές απόψεις τους) να συγκροτηθούν γύρω από ένα «εθνο/θρησκευτικό» κράτος αποκτώντας την υπηκοότητά του, ζώντας κάτω απ’ την εξαιρετικά αμφίβολη προστασία του στρατού του – και μιας απόλυτα ρατσιστικής νομοθεσίας.

Η αλήθεια, η πραγματικότητα (την οποία πρέπει πάντα και παντού να διασώζουμε!) είναι ακριβώς αντίθετη. Το πιο επικίνδυνο μακράν μέρος του πλανήτη για να ζει μια εβραϊκή οικογένεια ή κοινότητα εδώ και 75 χρόνια, είναι – ακριβώς – το υπάρχον καθεστώς του Τελ Αβίβ!! Το να ζεις σε και να επωφελείσαι από ένα κατοχικό καθεστώς σε βάζει σε μεγάλο κίνδυνο, αφού αυτό το καθεστώς συναντάει αντίσταση απ’ τους κατεχόμενους….

Κανένα αποκούμπι λοιπόν! Μάλλον παγίδα!! Υπάρχει ωστόσο και η ιστορία της συγκεκριμένης μυθολογίας. Η ιδέα πως όποιος κάνει κριτική στο θεοναζί, απαρτχάιντ κρατικό καθεστώς είναι «αντισημίτης» (ακόμα κι αν είναι εβραίος: υπάρχουν χιλιάδες τέτοιοι κυρίως στις κοινότητες της διασποράς…) είναι παλιά, της δεκαετίας του ’70∙ προέρχεται από την anti-defamation league (ADL, ένα παλιό think tank) και ήταν εντελώς περιθωριακή (έως και προβοκατόρικη) σε σχέση με τον υπαρκτό αντισημιτισμό για πολλές δεκαετίες. Ώσπου στα τέλη της δεκαετίας του 2000 και στις αρχές της επόμενης άρχισε να «απλώνεται» σε διάφορους δυτικούς κύκλους δημαγωγών, οργανισμούς και πολιτικές βιτρίνες. Γιατί; Επειδή οι οπαδοί του απαρτχάιντ καθεστώτος, βασικά εκτός των συνόρων του, έπρεπε να φτιάξουν ένα αντίβαρο αφενός στις παλαιστινιακές μαζικές εξεγέρσεις και την διεθνή συμπαράσταση σ’ αυτές (1η intifada: 1987 – 1993∙ 2η intifada: 2000 – 2005) και αφετέρου στην ανάδυση του κινήματος BDS (: 2005).

Είναι έτσι χαρακτηριστικό ότι η παλαιστινιακή αντίσταση ΔΕΝ κατηγορείται για “αντισημιτισμό”, αλλά για “τρομοκρατία”. Ο “αντισημιτισμός” (δηλαδή υπόγειος ναζισμός…) είναι η ρετσινιά που προορίζεται για όσους υποστηρίζουν την αντίσταση…

3 – Πως όμως είναι δυνατόν να ζήσουν ειρηνικά μαζί ισραηλινοί και παλαιστίνιοι ύστερα από όσα γίνει απ’ τους πρώτους σε βάρος των δεύτερων εδώ και δεκαετίες; Δεν είναι καλύτερα και πιο εύκολο να ζουν χωριστά, σε δύο διαφορετικά κράτη;

Μια έρευνα που έγινε το 2017 έδειξε ότι το 36% των παλαιστίνιων που ρωτήθηκαν σχετικά στη Γάζα και στη Δυτική Όχθη και το 56% των παλαιστινίων που ζουν εντός ισραήλ σαν πολίτες Β ή και Γ κατηγορίας υποστήριζαν την δημιουργία ενός ενιαίου, δημοκρατικού κράτους. Το ενδιαφέρον είναι πως την συγκεκριμένη ιστορική στιγμή το ίδιο υποστήριζε το 20% των ισραηλινών εβραίων. Κατ’ αρχήν λοιπόν δεν πρόκειται για ένα ενδεχόμενο που θεωρείται «ufo», ειδικά για τους αιχμάλωτους παλαιστίνιους, που θα είχαν υποτίθεται και τους περισσότερους λόγους να μην θέλουν μια τέτοια συνύπαρξη. Υπάρχει επιπλέον μια μειοψηφία (προφανώς) μέσα στους ευνοημένους του απαρτχάιντ καθεστώτος που για διάφορους λόγους (ηθικούς ή απλά λόγω ρεαλισμού) καταλαβαίνουν ύστερα από τόσες δεκαετίες ότι η ζωή τους θα είναι καλύτερη αν πάψουν να είναι κατοχική δύναμη και να συμπεριφέρονται σα δεσμοφύλακες.

Υπάρχουν πολλά παραδείγματα στην ιστορία (ακόμα και την πρόσφατη, του 20ου αιώνα) όπου πληθυσμοί που ενεπλάκησαν σε αιματηρές αλληλοσφαγές κατάφεραν, και μάλιστα σύντομα, να συνυπάρχουν ειρηνικά.

Το πιο ταιριαστό παράδειγμα είναι το νοτιοαφρικάνικο απαρτχάιντ, που άρχισε να μορφοποιείται την ίδια εποχή (1948) με την δημιουργία του ισραηλινού κράτους. Χρειάστηκαν δεκαετίες αγώνα (και ένοπλου) απ’ την μεριά του κατεχόμενου αφρικανικού πληθυσμού, και συμπαράστασης / εναντίωσης στα δυτικά κράτη απ’ τα αντίστοιχα κινήματα∙ αλλά τελικά «έπεσε». Και, βέβαια, δεν μετατράπηκε σ’ ένα σφαγείο εκδίκησης, παρότι θα υπήρχαν όλοι οι λόγοι γι’ αυτό. Η ταξική διαστρωμάτωση δεν άλλαξε… Αλλά το γεγονός ότι οι κατεχόμενοι θα μπορούσαν να ζήσουν επιτέλους όχι σαν φυλακισμένοι αλλά σαν κανονικοί άνθρωποι σε μια καπιταλιστική κοινωνία και ότι οι δεσμοφύλακές τους παραιτούνταν απ’ όλα τα θεσμικά προνόμια που είχαν δημιουργήσει υπέρ τους, ήταν αρκετό για την ομαλή από φυλετική άποψη συνύπαρξη, και μάλιστα μέσα στην ίδια γενιά.

Τα εμπόδια είναι δύο: η ιδεολογία και, ακόμα περισσότερο, οι θεσμίσεις. Στις δυτικές «δημοκρατίες» (ολιγαρχίες στην πραγματικότητα) η μεγάλη πλειοψηφία των υπηκόων δεν μπορεί (ή δεν θέλει) να καταλάβει σε πόσο μεγάλο βαθμό η καθημερινή τους ζωή, οι συμπεριφορές τους, ακόμα και οι ιδέες τους καθορίζονται έως υπερκαθορίζονται απ’ τις θεσμίσεις. Από τους θεσμούς, με μεγάλο βάρος (αλλά όχι αποκλειστικότητα) των νόμων. (Η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία και η ουσιαστική κατάργηση των δυτικών φιλελεύθερων συνταγμάτων δεν έγινε μάθημα…)

Υπάρχει όμως, εύλογα, και το ζήτημα της δικαιοσύνης. Η τιμωρία των υπεύθυνων για τις σφαγές σε βάρος των Παλαιστινίων, όχι μόνο την τωρινή αλλά και εκείνες του παρελθόντος. Όμως αυτό είναι ζήτημα άμεσο – και πάντως άσχετο απ’ το αν υπάρχει λύση για τους αυτόχθονες και ποια θα ήταν αυτή…

4 – Όλες οι «μεγάλες δυνάμεις», απ’ τις ηπα ως την ρωσία και την κίνα, μιλάνε και πάλι για την «λύση των δύο κρατών». Επικαλούνται τις σχετικές αποφάσεις του οηε. Δεν είναι πιο ρεαλιστικό κάτι τέτοιο;

Τα περιβόητα «δύο κράτη» ήταν πράγματι το αρχικό σχέδιο και η απόφαση για την εποικιστική αποικιοκρατία στην περιοχή ως χωροφύλακα της δύσης, μετά την «αποχώρηση» του Λονδίνου και του Παρισιού απ’ τις «κτήσεις» τους στην ευρύτερη μέση Ανατολή. Απόφαση – ξεαπόφαση του οηε όχι μόνο δεν εφαρμόστηκε ποτέ, αλλά όποτε γινόταν επίκλησή της σαν δήλωση «προόδου στις συνομιλίες» ήταν σκέτη φάρσα.

Είναι αλήθεια ότι για χρόνια οι άραβες της ευρύτερης περιοχής (και οι παλαιστίνιοι) δεν αποδέχτηκαν την δημιουργία του ισραηλινού κράτους, όπως κι αυτό απ’ την μεριά του δεν αποδέχθηκε ότι θα περιοριστεί στην έκταση του 1947. Αλλά ο ισχυρότερος, που στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι το απαρτχάιντ καθεστώς μόνο του αλλά μαζί με τους δυτικούς υποστηρικτές του, επιβλήθηκε. Απ’ τα «σύνορα του ‘47» πήγαμε στα «σύνορα του ‘67». Που κι αυτά ενδιάμεσα ήταν.

Κάτω: μετά από δύο πολέμους, το 1948 και το 1967, τα σύνορα από τότε…

Η παλαιστινιακή αντίσταση ήταν και είναι πάντα αντίσταση. Είτε εκτός συνόρων («οργάνωση για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης») είτε, στα τέλη της δεκαετίας του ’80, στο εσωτερικό (1η intifada). Για να μην πολυλογούμε: στις αρχές της δεκαετίας του ’90, με την κατάρρευση του «ανατολικού μπλοκ» να έχει μετατρέψει την δύση γενικά και τις ηπα ειδικά σε «μόνη υπερδύναμη», υπογράφτηκαν κάποιες συμφωνίες («συμφωνίες του Όσλο») μεταξύ του Αραφάτ ως εκπροσώπου των παλαιστινίων και του Ραμπίν, πρωθυπουργού στο Τελ Αβίβ, που υποτίθεται ότι ήταν τομή: η «λύση των δύο κρατών» έμπαινε στις ράγες.

Φάρσα. Το μέγιστο που θα μπορούσε να ανεχθεί στα ‘90s το Τελ Αβίβ ήταν κάτι σα «παλαιστινιακή νομαρχία», χωρίς κανένα βασικό θεσμό απ’ αυτούς που κάνουν ένα κράτος να είναι κράτος. Χωρίς στρατό, χωρίς αεροδρόμια, χωρίς έλεγχο των συνόρων, χωρίς νόμισμα… Τέτοιες ήταν εκείνες οι συμφωνίες.

Συνεπώς έκτοτε προέκυψε αυτό το φρικτό αστείο που λέγεται «παλαιστινιακή αρχή», σαν «γνωστής ταυτότητας ιπτάμενο αντικείμενο» πάνω από μια πραγματικότητα που οριζόταν απ’ το όλο και πιο σκληρό και όλο πιο επεκτατικό απαρτχάιντ. Με το οποίο μάλλον συνεργαζόταν (με οικονομικά ανταλλάγματα…) παρά εμπόδιζε. Και η «λύση των δύο κρατών» απέμεινε στη διεθνή κρατική και δημαγωγική ρητορική σαν προσχηματικό «ειρήνη υμίν» κάθε φορά που η παλαιστινιακή αντίσταση προσπαθούσε να φρενάρει τις θεοναζί, απαρτχάιντ μεθοδεύσεις.

Πρέπει να θυμίσουμε πως ακόμα και στα νοτιοαφρικανικά μπαντουστάν υπήρχαν κλίκες μαύρων που έτρεχαν να επωφεληθούν από κάτι ψίχουλα εξουσίας που τους πετούσε το απαρτχάιντ καθεστώς των λευκών. Συνεπώς το τι είναι η «παλαιστινιακή αρχή» σαν εκπρόσωπος του υποτιθέμενου «παλαιστινιακού κράτους» δεν είναι πρωτότυπο. Και η πραγματικότητά του αποδεικνύεται ακόμα μια φορά απ’ τις 7 Οκτώβρη και μετά. Τα τάγματα θανάτου των θεοναζί εποίκων, αυτή τη φορά ανοικτά μαζί με τον ισραηλινό στρατό, λεηλατούν, καταστρέφουν, σκοτώνουν, συλλαμβάνουν στη Δυτική Όχθη η οποία είναι, υποτίθεται, στον έλεγχο αυτής της «παλαιστινιακής αρχής»∙ κι αυτή η «αρχή» – με την ένοπλη αστυνομία της – είναι κλεισμένη κάπου στις βίλες της, κοιτώντας αλλού.

5 – Μήπως το γεγονός ότι στη «λύση των δύο κρατών» αναφέρονται οι αναθεωρητικές δυνάμεις ρωσία και κίνα αφήνει ένα περιθώριο να εφαρμοστεί τελικά κάποια στιγμή;

Όχι. Δείχνει μόνο τον οππορτουνισμό κάθε ιμπεριαλιστικού κράτους, ακόμα και εκείνων που αμφισβητούν και αντιτίθενται στους δυτικούς (και στον αμερικανικό πρώτ’ απ’ όλα). Το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς έχει εγκαταστήσει όλα αυτά τα χρόνια (κάτω απ’ τα μάτια όλων, συμπεριλαμβανόμενων των αφεντικών στη Μόσχα και στο Πεκίνο…) στη Δυτική Όχθη από 700.000 έως 800.000 εποίκους, πολλοί απ’ τους οποίους είναι πλέον επίσημα ένοπλοι, σαν παραστρατιωτικό σώμα. Και συνεχίζει. Οι εποικισμοί αυτοί θεωρούνται παράνομοι – και λοιπόν; Καμία «λύση δύο κρατών» δεν θα μπορούσε να υπάρξει ούτε καν στα χαρτιά χωρίς την μετακίνηση όλων αυτών πίσω στην επικράτεια του ενός απ’ τα δύο κράτη, του ισραηλινού. Μπορεί κάποιος να το φανταστεί; Το λιγότερο που θα περίμενε κάθε λογικός άνθρωπος θα ήταν ισραηλινός εμφύλιος απ’ το πρώτο λεπτό!

Αλλά ακόμα και στην εντελώς απίθανη περίπτωση που αυτές οι εκατοντάδες χιλιάδες έποικοι δέχονταν να φύγουν χωρίς αντιδράσεις, το Τελ Αβίβ θα απαιτούσε (προφανώς) ένα αντάλλαγμα: την έξωση των 2.000.000 αράβων και βεδουϊνων μουσουλμάνων που ζουν τώρα στην δική του επικράτεια. Αυτό λέγεται «ανταλλαγή πληθυσμών» και είναι ότι πιο κυνικό και απάνθρωπο έχει εφεύρει απ’ τον 20ο αιώνα και μετά η διεθνής διπλωματία.

Η «λύση των δύο κρατών» ήταν απ’ την αρχή προσχηματική, και έτσι ακριβώς εξελίχθηκε ως σήμερα. Προσπαθούσε (και προσπαθεί) να κρύψει το βασικό γεγονός: ότι δυτικοί έποικοι εγκαταστάθηκαν στη γη αυτοχθόνων πληθυσμών∙ και το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να διώξουν 750.000 απ’ αυτούς, καταστρέφοντας τα σπίτια τους και τα χωριά τους, και κατάσχοντας την γη τους. Είναι η Nakba του ‘48, που οι παλαιστίνιοι δεν έχουν ξεχάσει και δεν θα ξεχάσουν όσες γενιές κι αν περάσουν. Πρόκειται για τυπική συμπεριφορά δυτικών εποίκων: να εξαπλωθούμε όσο το δυνατόν περισσότερο. Για την γη; Για την γη. Για το νερό; Για το νερό. Για το φυσικό αέριο; Για το φυσικό αέριο. Για άλλες πρώτες ύλες; Ναι. Για τα πάντα. Έγινε στη βόρεια αμερική (ηπα και καναδά), έγινε στην αυστραλία και στη νέα ζηλανδία, έγινε στην αλγερία, στη νότια αφρική και σε άλλα σημεία της αφρικής. Έγινε (και συνεχίζει να γίνεται) στην Παλαιστίνη. Δεν έχει καμία σχέση με θρησκεία. Είναι το μοντέλο της δυτικής αποικιοκρατίας μέσω εποικισμού.

Επειδή απ’ την μια μεριά μετά τον β παγκόσμιο πόλεμο δεν ήταν σωστό να είναι κάποιος ανοικτά αποικιοκράτης, και επειδή απ’ την άλλη μεριά τα δυτικά κράτη / κεφάλαια αρνούνταν να κρατήσουν τους εβραίους υπηκόους τους που είχαν επιζήσει απ’ τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και ήθελαν να ξεφορτωθούν όσους περισσότερους γινόταν (δεν τους έδιναν καν ταυτότητες, τα έχει πει και γράψει μια χαρά η Hannah Arendt…), επιβλήθηκε η ιδέα του «να φυτέψουμε ένα κράτος» γι’ αυτούς δίπλα στην υπόσχεση για ακόμα ένα για τους άλλους… Ήταν (και παραμένει) μια ιδέα βαθιά ρατσιστική, όπως ακριβώς θα περίμενε κάποιος απ’ την δυτική αποικιοκρατία: «αυτοί» δεν μπορούν να ζήσουν μαζί και ισότιμα, αφού οι μεν είναι ανώτεροι (λευκοί…) οι δε κατώτεροι (μαυριδεροί…). Και οι ανώτεροι να διώξουν τους κατώτερους.

Συνεπώς το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς από κοινωνική και ιδεολογική άποψη κάνει εκείνο για το οποίο φτιάχτηκε: ασκεί την κατοχή του επί των κατώτερων πληθυσμών, άλλοτε φυλακίζοντάς τους μέσα σε τείχη, φράχτες, και στρατιωτικά μπλόκα, άλλοτε εξανδραπίζοντάς τους, κι άλλοτε σκοτώνοντάς τους∙ ει δυνατόν μαζικά.

6 – Ένα άλλο επιχείρημα κατά του ενός δημοκρατικού κράτους για όλους και όλες είναι ότι σ’ αυτό οι παλαιστίνιοι / άραβες θα γίνουν πλειοψηφία.

Η ψύχωση της δημογραφίας είναι ένα ακόμα άλλοθι της ρατσιστικής ιδεολογίας του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος και των υποστηρικτών τους. Ένας πρωτογονισμός που ανάγει σε κυριότερη διάσταση και πηγή της εξουσίας τον πληθυσμιακό όγκο. Εν τέλει πρόκειται για μια βιοπολιτική ιδεολογία.

Αν δεν κάνουμε λάθος τα 6 εκατομμύρια εβραίων που ζουν στις ηπα δεν είναι πλειοψηφία στα συνολικά 340 εκατομμύρια του πληθυσμού∙ αυτό ωστόσο δεν τους εμποδίζει να έχουν ισχυρότατη επιρροή στα «κέντρα πολιτικής εξουσίας». Η αλήθεια είναι ότι η εξουσία στις καπιταλιστικές κοινωνίες δεν διαρθρώνεται με όρους πληθυσμιακών μεγεθών∙ αλλιώς θα υπήρχε εργατική εξουσία παντού … και φυσιολογικά! Η εξουσία (γιατί αυτό φαίνεται να είναι το επίδικο…) διαρθρώνεται με εντελώς διαφορετικούς όρους. Έτσι ώστε δεν είναι καθόλου πρωτότυπο να κυβερνούν πολύ μικρές μειοψηφίες. Στην περίπτωση ενός ενιαίου, δημοκρατικού κράτους απ’ την θάλασσα ως το ποτάμι, οι τωρινοί εξουσιαστές του θεοναζί καθεστώτος δεν θα δυσκολεύονταν καθόλου να βρουν συνεταίρους απ’ την παλαιστινιακή / αραβική μεριά: αυτούς με τους οποίους συνεργάζονται ήδη, την «ελίτ» της Δυτικής Όχθης…

 

Διευκρινίσεις (2)

Δευτέρα 4 Δεκέμβρη>>

7 – Εκτός απ’ την λωρίδα της Γάζα και την Δυτική Όχθη όπου ο ισραηλινός στρατός εξασκεί το μονοπώλιο καταστροφής και θανάτου που έχει, υπάρχουν κι άλλα μέτωπα. Εκείνο στο βόρειο ισραήλ απ’ την Χεζμπ’ Αλλάχ, και οι διάσπαρτες επιθέσεις σε αμερικανικές βάσεις στη συρία και στο ιράκ. Η «εισβολή του al Aqsa» και οι υπόλοιπες αντάρτικες δράσεις εγγράφονται άραγε στον ίδιο σχεδιασμό ή είναι συμπτωματικές;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Διευκρινίσεις (3)

Δευτέρα 4 Δεκέμβρη>> 3 + 2 ερωτήσεις κι απαντήσεις για το ουκρανικό πεδίο μάχης και όχι μόνο:

1 – Μερικές αρκετά πρόσφατες δηλώσεις του Putin και του υπ.εξ. Lavrov θεωρούνται απ’ τους φίλους της Μόσχας φιλο-παλαιστινιακές. Απ’ την άλλη μεριά έχει απαγορευτεί να δημοσιοποιηθούν στη ρωσία αποτελέσματα γκάλοπ σχετικά με την Παλαιστίνη που δείχνουν ισχυρή υποστήριξη του πληθυσμού στην παλαιστινιακή αντίσταση. Πως εξηγούνται τέτοιες αντινομίες;

Η ιστορική σχέση της Μόσχας με την Παλαιστίνη, άρα και με το κράτος του ισραήλ, είναι μόνο ένα τμήμα των σχέσεων με τα κράτη της Μέσης Ανατολής. Έτσι ενώ ο Λένιν κατηγορούσε τον σιωνισμό ως «αστικό εθνικισμό» και οπισθοδρομική ιδεολογία που κρύβει τις ταξικές διαιρέσεις μεταξύ των εβραίων, ο Στάλιν υποστήριξε την αποικιοποίηση της Παλαιστίνης το 1947 και το 1948, θεωρώντας ότι το καινούργιο κράτος θα ήταν σοσιαλιστικό. Αργότερα, στη δεκαετία του ’50, σε συνθήκες «ψυχρού πολέμου» (: 3ου παγκόσμιου πολέμου…) βλέποντας το προφανές, ότι δηλαδή επρόκειτο για προκεχωρημένο φυλάκιο των δυτικών ιμπεριαλισμών, η εσσδ άρχισε να στρέφεται στα αραβικά κράτη (αίγυπτο, συρία, ιράκ) που έμεναν σταθερά εχθρικά στη δημιουργία του συγκεκριμένου αποικιακού κράτους, αν και όχι με αυστηρό, «γραμμικό» τρόπο.

Η τωρινή πολιτική της Μόσχας δεν διαφέρει ιδιαίτερα. Το κύριο ενδιαφέρον της δεν είναι η Παλαιστίνη σαν τέτοια, ούτε το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ, αλλά το σύνολο της Μέσης Ανατολής. Σ’ αυτό το σύνολο και σ’ αυτό το ενδιαφέρον το «παλαιστινιακό πρόβλημα» είναι ένα «αγκάθι» που η Μόσχα θα προτιμούσε να μην υπάρχει, με οποιονδήποτε τρόπο. Αλλά εφόσον υπάρχει – και η τωρινή ιστορική περίοδος δεν αφήνει αμφιβολίες – η Μόσχα πρέπει όχι να κάνει κάτι με ιδιαίτερη εστίαση στην «τύχη» των Παλαιστινίων, αλλά οπωσδήποτε να το συνυπολογίσει στη «γεωμετρία» της απώθησης των αμερικανικών / δυτικών ιμπεριαλισμών απ’ την ευρύτερη εποχή.

Εκεί οφείλονται οι απαγορεύσεις της δημοσιοποίησης της κοινής ρωσικής γνώμης για το θέμα: να μην ασκηθεί οποιαδήποτε πίεση στο Κρεμλίνο για παραπάνω κινήσεις απ’ τις ελάχιστες που είναι διατεθειμένο να κάνει ειδικά στο συγκεκριμένο ζήτημα. Οι οποίες κινήσεις δεν γίνονται βάσει αρχών, αλλά «βλέποντας και κάνοντας». Το «βλέποντας και κάνοντας» αφορά κυρίως τις κινήσεις της Ουάσιγκτον στην περιοχή.

Αφορά επίσης και την έλλειψη ικανών συμμάχων (της Μόσχας) που θα μπορούσαν να βοηθηθούν στη βάση του γενικού δόγματος ότι «τα περιφερειακά προβλήματα πρέπει να λύνονται απ’ τα κράτη της περιοχής, χωρίς την άμεση παρέμβαση άλλων κρατών». Άρα για την «λύση στο παλαιστινιακό πρόβλημα» βαρύνοντα ρόλο θα μπορούσε να έχει η Δαμασκός.

Θα μπορούσε… Αλλά δεν μπορεί. Η Μόσχα διέσωσε μεν το καθεστώς Άσσαντ, αλλά αυτό απέχει πολύ απ’ το να είναι ένας ισχυρός τοπικός παράγοντας υπέρ των Παλαιστινίων. Στην πραγματικότητα δεν μπορεί καν να εξασφαλίσει την άμυνά του κατά των ισραηλινών και των αμερικανικών βομβαρδισμών – απέναντι στους οποίους η Μόσχα θα μπορούσε πολλά να πει (και να κάνει) υπό άλλες συνθήκες.

Οι δηλώσεις συμπάθειας της Μόσχας προς τους παλαιστίνιους συνοδεύονται από καταγγελίες κατά της Ουάσιγκτον – ποτέ κατά του Τελ Αβίβ. Όσο για τα ψηφίσματα στον οηε, εκεί η Μόσχα επιδίδεται με τον αναμενόμενο κυνισμό σε ασκήσεις ύφους απέναντι στα κράτη του «παγκόσμιου νότου».

Πρόσφατα η Μόσχα μετακίνησε έναν (άγνωστο αλλά μάλλον μικρό) αριθμό στρατιωτών της απ’ την βόρεια συρία στα συρο-ισραηλινά σύνορα, κοντά στα Υψώματα του Γκολάν. Πρόκειται για συριακή επικράτεια που έχει καταλάβει το απαρτχάιντ καθεστώς απ’ το 1967 και έχει προσαρτήσει απ’ το 1981 (και με τις ευλογίες της Ουάσιγκτον επί ψόφιου κουναβιού…) – εντελώς παράνομα σύμφωνα ακόμα και με ένα πολύ πρόσφατο ψήφισμα (στις 30 Νοέμβρη) της γενικής συνέλευσης του οηε. Όμως αυτή η συμβολική προς το παρόν κίνηση μόνο έμμεσα σχετίζεται με την σφαγή των Παλαιστινίων. Η Μόσχα προειδοποιεί το Τελ Αβίβ (και έμμεσα την Ουάσιγκτον) μετά τους βομβαρδισμούς στη συρία (μεταξύ άλλων και του αεροδρομίου στη Δαμασκό) – αφού η συρία σαφώς ενδιαφέρει την Μόσχα πολύ περισσότερο απ’ την Παλαιστίνη.

2 – Η Μόσχα έτσι κι αλλιώς έχει ανοικτό το ουκρανικό πεδίο μάχης. Τι εξελίξεις αναμένονται εκεί;

Το φασιστοκαθεστώς του Κιέβου τείνει να εξαντλήσει τόσο τους ανθρώπους που θα μπορούσαν να πολεμήσουν όσο και, κυρίως, το ηθικό τους. Η «μεγάλη αντεπίθεση προς την θάλασσα του Azof» που ξεκίνησε στις αρχές του περασμένου Ιούνη δεν κατέληξε απλά σε ήττα. Ήταν καταστροφή. Σε συνδυασμό με την δυτική δημαγωγία οι ουκρανοί, στρατιώτες και μη, είχαν πεισθεί ότι θα είναι μια επίθεση – περίπατος. Οι έξι μήνες από τότε ως σήμερα ήταν μήνες δεκάδων χιλιάδων νεκρών στρατιωτών, και ακόμα περισσότερων τραυματιών∙ χωρίς κανένα αποτέλεσμα.

Υποτίθεται πως οι σύμμαχοι του Κιέβου, κατά κύριο λόγο η Ουάσιγκτον και το Βερολίνο, «πιέζουν» τώρα για οποιοδήποτε είδος ανακωχής – μέσω – διαπραγματεύσεων∙ και ότι ο κλόουν του Κιέβου αρνείται, επειδή δεν μπορεί να πουλήσει ήττα εκεί που πούλαγε νίκες και θριάμβους. Αλλά η δύση δεν πρόκειται να διαπραγματευτεί τίποτα η ίδια. Εφόσον ήταν ο κύριος παράγοντας (ως νατο) του πολέμου στο ουκρανικό πεδίο, είναι σημαντικό το τι θα κάνει.

Η ιστορική λογική υποδεικνύει ότι το νατο δεν θα υποχωρήσει. Δεν μπορεί να υποχωρήσει. Κινήθηκε σα να έπαιζε τα ρέστα του στο ουκρανικό πεδίο μάχης και τώρα έχει στριμωχτεί ακόμα περισσότερο απ’ τους proxies του στο Κίεβο.

Είναι ανησυχητικό το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο δείχνουν τώρα να θέλουν να αξιοποιήσουν την μολδαβία, εναντίον της τρανσδνειστερίας, μιας ζώνης εδάφους μεταξύ μολδαβίας και ουκρανίας όπου βρίσκεται ρωσικός στρατός.

Σε κάθε περίπτωση για το Κίεβο η ως τώρα ήττα είναι καθοριστική. Ο απρόβλεπτος παράγοντας είναι οι υποστηρικτές του.

3 – Κάποιοι αντιμετωπίζουν τον ρωσικό στρατό στο ουκρανικό πεδίο μάχης ως απελευθερωτικό, και άρα ως αντικείμενο υπεράσπισης – αν όχι θαυμασμού.

Σε ότι αφορά τον ρωσόφωνο πληθυσμό στην ουκρανική επικράτεια, πράγματι ο ρωσικός στρατός είναι απελευθερωτικός. Στην αντιπαράθεσή του όμως με το νατο, που είναι η βασικότερη παράμετρος αυτού του πολέμου, η λέξη «απελευθερωτικός» είναι προβληματική έως αποπροσανατολιστική∙ ανάλογα φυσικά με τις απόψεις και την οπτική γωνία του καθενός. Η λέξη «αναθεωρητικός» θα ήταν πιο σωστή: η Μόσχα και όχι μόνον αυτή (επίσης: κυρίως όχι με στρατιωτικά μέσα) αμφισβητούν την δυτική ηγεμονία στον πλανήτη, τον δυτικό ιμπεριαλισμό που αναγορεύτηκε σαν ο μόνος και ανίκητος απ’ την δεκαετία του 1990 και μετά.

Η ανάδυση «νέων κέντρων ισχύος» στον καπιταλιστικό πλανήτη και η αναμέτρησή τους με τα «παλιά» (και δυτικά…) ήταν προβλέψιμη τουλάχιστον 2 δεκαετίες πριν – την έχουμε καταγράψει με ακρίβεια σε δημόσια παρουσιασμένη (και όπως πάντα: περιθωριακή…) ανάλυση (3η γενιά νο 40, Οκτώβρης 2001∙ ανατύπωση: τετράδιο για εργατική χρήση νο 1, Απρίλης 2017), αμέσως μετά την περιβόητη 11η Σεπτέμβρη 2001.

Στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό δεν υπάρχει τίποτα «απελευθερωτικό», ακόμα κι αν, προς στιγμήν (με την ιστορική έννοια της λέξης «στιγμή») κάποια πλευρά αυτού του ανταγωνισμού μοιάζει πιο συμπαθητική ή πιο γενναιόδωρη προς τους αδύνατους άλλων πλευρών. Πρέπει να θυμηθούμε τους πολιτικούς μας πρόγονους. Το ΕΑΜ υποστηρίχτηκε (δέχτηκε την στήριξη) του Λονδίνου στη διάρκεια της κατοχής, στη διάρκεια του τότε ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού μεταξύ του άξονα και όλων των υπόλοιπων, αν και σαν ιδεολογία και πολιτική φιλοσοφία το ΕΑΜ δεν εννοούσε ότι συμμετέχει σ’ αυτόν. Και ήταν ακριβώς αυτοί οι σύμμαχοι που αμέσως μετά έκαναν ό,τι μπορούσαν να εξολοθρεύσουν το ΕΑΜ και ότι αυτό αντιπροσώπευε κοινωνικά και πολιτικά, σε συνεργασία βέβαια με τους εντόπιους φασίστες, τους βασιλικούς, κλπ. Ο 3ος παγκόσμιος πόλεμος ξεκίνησε τότε από εδώ – απ’ τους «συμμάχους»…

4 – Ο γνωστός αμερικάνος δημοσιογράφος Seymour Hersh έγραψε στις 30 Νοέμβρη ότι οι δύο αρχιστράτηγοι, ο ουκρανός Zalunsky και ο ρώσος Gerasimov, συζητούν τον τερματισμό του πολέμου. Προσθέτοντας ότι απ’ την μια μεριά το Κίεβο θα αναγνωρίσει ως ρωσικά τα εδάφη που έχει ως τώρα καταλάβει ο ρωσικός στρατός, απ’ την άλλη μεριά η Μόσχα θα επιτρέψει την ένταξη της ουκρανίας στο νατο, αλλά χωρίς επιθετικά όπλα ή άλλους νατοϊκούς στρατούς στο έδαφός της. Δεν είναι κάπως περίεργα αυτά;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Σοκ και δέος: η σωστή πλευρά της εξουσίας (1)

Το θεοναζί καθεστώς δημοσιοποίησε την λίστα με τους 300 παλαιστίνιους αιχμάλωτους που σκοπεύει να «ανταλλάξει» σ’ αυτόν και σε κάποιον επόμενο γύρο. Όσοι / όσες ανήκουν σε οργάνωση, είναι μέλη της Hamas, της Fatah, της Ισλαμικής Jihad και του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP), «τρομοκρατικές» οργανώσεις μία και μία – ενώ αρκετοί δεν ανήκουν πουθενά… Κανένας / καμία απ’ αυτούς / αυτές δεν έχει καταδικαστεί για φόνο∙ πολλοί βρίσκονται στη φυλακή επειδή πετούσαν πέτρες. Όλοι είναι είτε γυναίκες είτε ανήλικοι: 287 (από τους 300) είναι κάτω από 18, πέντε είναι 14 χρονών. Οι περισσότεροι / ες έχουν συλληφθεί τα τελευταία 2 χρόνια – με την εξαίρεση 10 γυναικών απ’ την Ιερουσαλήμ και την Δυτική Όχθη που καταδικάστηκαν μεταξύ 2015 – 2017 με την κατηγορία της «απόπειρας επίθεσης με μαχαίρι σε ισραηλινούς στρατιώτες»… Ένας 18χρονος έχει φυλακιστεί επειδή φώναζε μαζί με άλλους «Allahu Akbar». Μια 18χρονη για «υποκίνηση μέσω Instagram»…

Δευτέρα 27 Νοέμβρη>> Το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς διακήρυσσε (βγάζοντας αφρούς!) επί εβδομάδες α) ότι δεν πρόκειται να διαπραγματευτεί τίποτα με τους «κτηνώδεις τρομοκράτες», β) ότι δεν πρόκειται να αποδεχθεί ούτε μια ώρα εκεχειρίας, γιατί αυτό θα δώσει στους «κτηνώδεις τρομοκράτες» την ευκαιρία να ανασυνταχτούν, γ) ότι τους όμηρους θα τους βρει και θα τους σώσει το ίδιο, δ) κλπ κλπ. Ύστερα από σχεδόν 50 γενοκτονικής επίθεσης το ίδιο καθεστώς κάνει ακριβώς εκείνα που με λύσσα απέρριπτε. Δέχεται την πρόταση που είχε κάνει η Hamas στις 9 Νοέμβρη και είχε απορρίψει τότε μετά βδελυγμίας. Ακριβώς την ίδια…

Είναι αυτό ένα σημάδι επιτυχίας ή μήπως αποτυχίας, ήττας;

Διάφοροι ειδικοί-του-σκοινιού-και-του-παλουκιού δεν αναφέρονται καν σε όρους όπως «τακτική υποχώρηση». Κι αν χρειαστεί να πουλήσουν κάτι σαν «εξήγηση» για την θεοναζί «καλωσύνη», αυτή βρίσκεται (που αλλού;) στην Ουάσιγκτον: ο νυσταλέος Jo πίεσε τον αρχιχασάπη του Τελ Αβίβ…

Ίσως πολύ μεγαλύτερη «πίεση» στον αρχιχασάπη ήταν οι όλο και μεγαλύτερες διαδηλώσεις των συγγενών των ομήρων (και όχι μόνο) υπέρ μιας κάποιας διακοπής της σφαγής ώστε να γίνει ανταλλαγή αιχμαλώτων. Και απ’ την στιγμή που ξεκίνησε είναι αδύνατο να σταματήσει – το καταλαβαίνει ο καθένας: οι συγγενείς και οι φίλοι όσων ισραηλινών συνεχίζουν να κρατούνται θα γίνουν έξαλλοι. Συνεπώς υποθέτουμε πως όταν ο αρχιθεοναζί και το επιτελείο του λένε «θα συνεχίσουμε τον πόλεμο» έχουν στο μυαλό τους κάτι τέτοιο: μια βδομάδα ισοπέδωσης και μαζικών δολοφονιών∙ ύστερα δύο ή τρεις ή τέσσερεις ημέρες «παύσης» και ανταλλαγής μέρους των αιχμαλώτων∙ και ξανά το ίδιο…

Πιεστική είναι επίσης η άρνηση (άγνωστο πόσων αλλά πάντως όχι λίγων) εφέδρων να καταταχτούν για να ισοπεδώσουν την Γάζα, με την επίκληση «λόγων συνείδησης»…

Όμως αν από στενά στρατιωτική άποψη ύστερα από σχεδόν 50 μέρες και νύχτες η «επιχείρηση σιδερένιο ξίφος» απ’ τον «δυνατότερο στρατό του κόσμου» κατά ελαφρά οπλισμένων αλλά αποφασισμένων ανταρτών είχε πετύχει οτιδήποτε που να μπορεί να παρουσιαστεί ως νίκη, τότε το θεοναζί καθεστώς δεν θα έκανε-διάλειμμα-με-το-σταγονόμετρο. Θα έλεγε «απέχουμε ελάχιστα απ’ την οριστική νίκη, εμπρός γενναίοι μου!!!» Συνεπώς, πάντα από στενά στρατιωτική άποψη, το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς απέτυχε ως τώρα και το αναγνωρίζει έμμεσα∙ δεν υπάρχει κάτι που να δείχνει ότι θα τα καταφέρει καλύτερα στις επόμενες 50 μέρες.

Υπάρχει όμως ένα άλλο πεδίο που όχι μόνο ο χωροφύλακας της μέσης Ανατολής αλλά το σύνολο των δυτικών συμμάχων του, έχουν μια σπουδαία επιτυχία: επί μέρες και νύχτες, επί βδομάδες, δολοφονούνται μαζικά άμαχοι παντού όπου υπάρχουν τέτοιοι επί γης, σε νοσοκομεία, σε σχολεία, σε εκκλησίες, σε σπίτια, σε προσφυγικά στρατόπεδα, σε δρόμους… κι αυτό εγγράφεται στην «πολιτική ζωή» της δύσης (αλλά και στην πρωτοκοσμική ιδεολογία) ως … δύσθυμη ενόχληση. Που δεν διακόπτει τις καθημερινές ρουτίνες, μάλλον ενσωματώνεται σ’ αυτές.

Το απαρτχάιντ καθεστώς και οι σύμμαχοί του εκτόξευσαν το «μέτρο» της δυτικής θανατοπολιτικής∙ έχουν επιδείξει / αποδείξει πως τίποτα δεν τους εμποδίζει να κάνουν μαζικές δολοφονίες και να τις κάνουν επιδεικτικά, «διδακτικά»∙ οι ως τώρα 15.000 δολοφονίες (και οι ακόμα περισσότερες που πιθανότατα θα ακολουθήσουν) χωρίς να συναντήσουν ούτε το ελάχιστο ουσιαστικό εμπόδιο στη δύση διαμορφώνουν ήδη «ψυχο-πολιτικά» (αν μας επιτρέπεται ένας τέτοιος όρος) ειδικά στις δυτικές «ανθρωπιστικές» κοινωνίες ένα είδος συνήθειας στο αίμα, εξοικείωσης με τις μαζικές κρατικές δολοφονίες. Μετά απ’ αυτό οι κρατικές ή παρακρατικές δολοφονίες 100, 500, 1000 ή 5000 αόπλων / αμάχων (κατά προτίμηση των Άλλων) θα είναι …. «τίποτα»…

Υπάρχει μια στρατιωτική στρατηγική που ονομάζεται Shock and awe (σοκ και δέος) αν και το πραγματικό της όνομα είναι γρήγορη κυριαρχία. Βασίζεται στη χρήση «δυσανάλογης δύναμης» και εντυπωσιακής επίδειξης φονικότητας έτσι ώστε ο όποιος αντίπαλος να παραλύσει και να παραδοθεί. Στο στενά και στρατιωτικά εννοημένο πεδίο της επί δεκαετίες παλλόμενης και μαχητικής παλαιστινιακής αντίστασης τέτοιου είδους “ψυχο-πολιτικο-πολεμικές» μέθοδοι δεν πιάνουν….

Δεν ισχύει το ίδιο για τις σε υπνοβασία δυτικές κοινωνίες που, κατά την ταπεινή μας άποψη, είναι βασικός στόχος όχι του ίδιου του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος αλλά οπωσδήποτε των συμμάχων του. Αυτές οι κοινωνίες, ακόμα και τα πιο «ευαίσθητα» τμήματά τους (οι μετανάστες / μετανάστριες και ορισμένα μειοψηφικά τμήματα της αμερικανικής κοινωνίας εξαιρούνται!) «εκπαιδεύονται» αυτές τις σχεδόν 50 ημέρες στην αποδοχή της παράλυσής τους. Της αδυναμίας τους. Διαδηλώνουν; Ναι. Μαζικά; Ναι. Αλλά παραμένοντας «ακίνητες» στο κουτάκι νο 1, ουσιαστικά στην αφετηρία των αντιδράσεων, χωρίς δηλαδή κλιμάκωση της όποιας δράσης τους, των όποιων κινηματικών ενεργειών τους (όπως ήταν αυτονόητο πριν 40 ή 50 χρόνια…) στέκονται ηθικά (και πολιτικά) «μαρμαρωμένες» μπροστά στην ένταση της κρατικής βίας. Δεν απειλούν σοβαρά, ούτε άμεσα ούτε καν έμμεσα, την εξουσία των βουτηγμένων στο αίμα αφεντικών τους / μας.

Να ένας πιο αναλυτικός ορισμός του «σοκ και δέους»:

…Να επιβληθεί ένα συντριπτικό επίπεδο βίας εναντίον του αντιπάλου σε άμεση ή σε αποτελεσματικά διαρκή βάση έτσι ώστε να παραλύσει η θέλησή του να αντισταθεί … να παρθεί ο έλεγχος του περιβάλλοντος και να υπερ-φορτωθεί η αντίληψή του για τα γεγονότα έτσι ώστε να είναι ανίκανος να αντισταθεί σε τακτικό και σε στρατηγικό επίπεδο…

Και για να αντιληφθείτε την ακρίβεια στην εφαρμογή αυτής της «στρατηγικής» όχι μόνο σε βάρος των παλαιστίνιων αλλά (μέσω αυτών) και σε όλους και όλες στη δύση που θα είχαν την διάθεση να-τους-υποστηρίξουν με άμεσους τρόπους, να τι έλεγαν οι «γονείς της στρατηγικής» Harlan Ullman και James Wade το 2001 στην προοπτική μιας θεωρητικής (ακόμα τότε…) εισβολής στο ιράκ:

… Το να «κλειδωθεί» η χώρα θα συνεπαγόταν τόσο την φυσική καταστροφή των ζωτικών υποδομών της όσο και τον έλεγχο όλων των σημαντικών πληροφοριών και των σχετικών οικονομικών ανταλλαγών, τόσο γρήγορα ώστε να επιτευχθεί ένα επίπεδο εθνικού σοκ ανάλογο με εκείνο που προκλήθηκε στους Ιάπωνες με την ρίψη των ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι…

Ας το επαναλάβουμε: αυτό ΔΕΝ έχει προοπτική επιτυχίας εναντίον της παλαιστινιακής αντίστασης… Οι πάντες (;) ξέρουν, καταλαβαίνουν, ότι υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει… Πετυχαίνει όμως ως τώρα, σ’ έναν ιστορικό χρόνο ιδιαίτερα πυκνό, στα «μετόπισθεν»: στις δυτικές δυνατότητες / πιθανότητες πρακτικής υποστήριξης της παλαιστινιακής αντίστασης∙ οι οποίες δεν είναι μεν καθοριστικές για την έκβαση εντός τέτοιου απελευθερωτικού αγώνα, όμως η πείρα του πολέμου στο βιετνάμ έδειξε ότι έχουν την δική τους ιδιαίτερη αξία «φθοράς» του δυτικού ιμπεριαλισμού.

Όχι όμως! Ο δυτικός ιμπεριαλισμός, που έχει πλέον εξαιρετικά συζητήσιμες στρατιωτικές δυνατότητες εναντίον των αντιπάλων του (εκτός, φυσικά, απ’ τον πυρηνικό όλεθρο) αναδεικνύεται ως τώρα νικητής (για την ακρίβεια: proxy νικητής, νικητής-μέσω-ανάθεσης) στο πεδίο της «δημιουργικής καταστροφής»∙ στο πεδίο της θανατοπολιτικής. Επιδεικνύει όσο πιο κατηγορηματικά γίνεται ότι δεν πρόκειται να σταματήσει την βία του πουθενά∙ ότι δεν έχει κανέναν φραγμό στην φονικότητά του∙ πως ούτε τα νεογέννητα δεν εξαιρούνται απ’ την καταδίκη-σε-θάνατο…

Σοκ και δέος: η σωστή πλευρά της εξουσίας (2)

Δευτέρα 27 Νοέμβρη>> Μήπως μέσα, πίσω απ’ αυτήν την πληθυντική μεν (απ’ την λέξη πλήθος) παραίτηση δε, υπάρχει η πρωτοκοσμική πεποίθηση ότι, τελικά, αυτές οι μαζικές ανθρωποθυσίες αφορούν τους Άλλους και ότι Εμείς (οι όποιοι εμείς) είμαστε εξασφαλισμένοι, έχουμε (και θα έχουμε) πολύ καλύτερη μεταχείριση;

Δυστυχώς εδώ ίσως ενοχλήσουμε. Οι δυτικές κοινωνίες «δοκιμάστηκαν» (με επιτυχία για λογαριασμό των αφεντικών) στη «σοκ και δέος» στρατηγική επί τουλάχιστον 3 χρόνια, το 2020, το 2021 και το 2022, στη διάρκεια της υγιειονομικής τρομοεκστρατείας. Τότε που ο εχθρός ήταν «αόρατος»… Η μαζική ανθρωποθυσία (με άλλα, διαφορετικά μέσα! – όχι με πυραύλους hellfire αλλά με κολασμένη γενετική) έγινε και γίνεται στα μέρη μας, και είναι αποδεκτή ηθικά και πολιτικά∙ σχεδόν αόρατη. Δεν θα θυμίσουμε μόνο τους χιλιάδες που πέθαναν («για καλό σκοπό») στα νοσοκομεία εξαιτίας εντελώς ακατάλληλων ή/και σκόπιμα λαθεμένων «μεθόδων σωτηρίας»… Θα θυμίσουμε οπωσδήποτε τις χιλιάδες που συνεχίζουν να πεθαίνουν ή/και να σακατεύονται εξαιτίας των λεγόμενων «παρενεργειών» της γενετικής μηχανικής…

Δεν υπάρχουν ομοιότητες με το σφαγείο της Παλαιστίνης∙ υπάρχουν όμως αναλογίες. Που ξεκινούν απ’ την ενεργητική, επιθετική λογοκρισία σε βάρος οποιασδήποτε άποψης τολμάει να αμφισβητεί την κυρίαρχη ρητορική για το «δικαίωμα των θεοναζί στην αυτοάμυνα»… περνούν στη σπέκουλα περί «αντισημιτισμού» (το ανάλογο των «ψέκα»…) και στην προσπάθεια ποινικοποίησης των ασύμβατων… προχωρούν στην μανιασμένη παραπληροφόρηση / αποπληροφόρηση… για να καταλήξουν σε γειτονικό με την Παλαιστίνη πεδίο: στην απόκρυψη ή/και την δικαιολόγηση της δομικής εγκληματικότητας των δυτικών καπιταλισμών που παρακμάζουν, και προκειμένου να σταματήσουν ή να καθυστερήσουν την απώλεια της ζωτικής σημασίας παγκόσμιας ηγεμονίας τους, επιδεικνύουν ότι δεν έχουν κανένα φραγμό, κανένα έλεος στην φονικότητά τους… Είτε μέσα στις επικράτειές τους, είτε στις «ζώνες επιρροής» τους, είτε οπουδήποτε αλλού διακυβεύονται τα συμφέροντά τους.

Φαίνεται υπερβολική, «τραβηγμένη» η υπόδειξη αυτών των αναλογιών; Διαφωνούμε. Οι αναλογίες δεν είναι γραμμικές. Από υποκειμενική σκοπιά, για παράδειγμα, δεν συνεπάγονται πως όλοι όσοι ήταν υπέρ των πλατφορμιασμών είναι και υπέρ της σφαγής των Παλαιστινίων (η σιωπή τους όμως για το έγκλημα της γενετικής είναι συνενοχή…) Οι αναλογίες είναι δομικές. Αφορούν τις δομές εξουσίας που κατασκευάζουν, διασπείρουν και επικυρώνουν  τον θάνατο. Η ειδική απανθρωπιά, η ιδιάζουσα σκληρότητα συστημάτων που χάνουν τα στηρίγματά τους, που χάνουν το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια τους (ειδικά σε συνθήκες ριζικής καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης), είναι ενιαία – ακόμα κι αν εκδηλώνεται με διαφορετικά προσωπεία.

Εν τω μεταξύ στην όχι μακρινή Δυτική Όχθη τα θεοναζί τάγματα εφόδου, εξοπλισμένα επίσημα πια, συνεχίζουν ανενόχλητα τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις τους κατά των Παλαιστίνιων κατοίκων. Το απαρτχάιντ «δουλεύει» μια χαρά…

Ουκρανικό πεδίο μάχης (1)

Δευτέρα 27 Νοέμβρη>> Ο πόλεμος θα μπορούσε να έχει τελειώσει τον Μάρτη του 2022 (ένα μόλις μήνα μετά την ρωσική εισβολή) – αλλά…

Ο David Arakhamia, βουλευτής του κόμματος του κλόουν (επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας;), ειδικός σύμβουλός του για καιρό, επικεφαλής της ομάδας διαπραγμάτευσης με την Μόσχα τον Μάρτη του 2022, και ιδρυτής μιας πλατφόρμας κατάταξης στον στρατό για εθελοντές, επιβεβαίωσε επίσημα πριν 2 ημέρες αυτό που ήταν γνωστό. (Το έκανε συνεντευξιαζόμενος στο ουκρανικό κανάλι 1 + 1. Εδώ είναι η παρουσίαση των λεγόμενών του από ινδικό κανάλι):

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Ουκρανικό πεδίο μάχης (2)

Δευτέρα 27 Νοέμβρη>> Είναι ένα θέμα να βρεθεί «κάποιος» (στο Κίεβο) διατεθειμένος όχι απλά να διαπραγματευτεί αλλά να πετύχει κιόλας μια κάποια εκεχειρία, ένα κάποιο «πάγωμα» του πολέμου στην τωρινή γραμμή του μετώπου, αναγνωρίζοντας έμμεσα ίσως αλλά καθαρά την ως τώρα ρωσική επιτυχία… Είναι ωστόσο εντελώς διαφορετικό το να «πεισθεί» η Μόσχα να συγκατανεύσει σ’ έναν τέτοιο νατοϊκό ελιγμό – γιατί περί αυτού πρόκειται. Περί ελιγμού.

Οι βασικές νατοϊκές πρωτεύουσες σ’ αυτόν τον «πόλεμο κατά της ρωσίας», η Ουάσιγκτον, το Λονδίνο, το Βερολίνο, το Παρίσι, η Αθήνα, έχουν αποκτήσει λοιπόν ένα σοβαρό πρόβλημα: ακόμα κι αν φόρτωναν την αναγνώριση της αποτυχίας τους στην καμπούρα κάποιου ουκρανού, θα τους έμενε το ακόμα σημαντικότερο: η διαχείρισή της. Όχι μόνο σε σχέση με τους πληθυσμούς τους (πράγμα όχι ιδιαίτερα εύκολο στην περίπτωση τόσο του νυσταλέου Jo όσο και του θλιβερού «άσσος στο ημίχρονο – δύο τελικό» πρωθυπουργού στο Βερολίνο, της υπ.εξ. του αγαπημένης Annalena, κλπ κλπ). Αλλά και (κυρίως) σε σχέση με τον 4ο παγκόσμιο πόλεμο, τον οποίο κάνουν εννοώντας τον! Για να το πούμε διαφορετικά: τι κάνεις αν εκ των πραγμάτων παραδεχτείς πως έχεις ηττηθεί στο ουκρανικό πεδίο μάχης, έστω εν μέρει; Πού και πως θα αναδιπλωθείς; Πού και πως θα ανασυγκροτηθείς; Είναι εύλογο ότι η Μόσχα δεν πρόκειται να συμβάλει, με κανέναν τρόπο, στην γρήγορη και αποτελεσματική επίλυση αυτών των νατοϊκών προβλημάτων. Οπότε διαπραγμάτευση – ξεδιαπραγμάτευση, το πρόβλημα παραμένει.

Εκδηλώνονται λοιπόν ήδη μερικές σπασμωδικές (αν όχι «σουρρεαλιστικές») κινήσεις:

Για παράδειγμα ο νατοϊκός αρχικαραβανάς υπεύθυνος για την επιμελητεία της συμμαχίας Alexander Solfrank δήλωσε πρόσφατα ότι η συμμαχία χρειάζεται μια «στρατιωτική Schengen», επί του εδάφους των ευρωπαϊκών κρατών / μελών της δηλαδή, μια στρατιωτική ελευθερία κινήσεων – ώστε «να μπορέσει να αντιμετωπίσει την επιθετικότητα της ρωσίας»…

Το σπασμωδικό (αν όχι το «σουρρεαλιστικό») τέτοιων ιδεών έχει πολλές πλευρές.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Το νοσοκομείο – κρησφύγετο;

Δευτέρα 20 Νοέμβρη>> Το συγκρότημα του νοσοκομείου Shifa, το μεγαλύτερο σύμπλεγμα ιατρείων και κλινικών στην ανοικτή φυλακή Γάζα, δυναμικότητας 700 κλινών, είναι εδώ και εβδομάδες αγαπημένος στόχος των θεοναζί. Στις 4 Νοέμβρη βομβαρδίστηκε ένα ασθενοφόρο κοντά στην είσοδο του νοσοκομείου, δολοφονώντας 15 ανθρώπους και τραυματίζοντας 60 ακόμα. Στις 6 Νοέμβρη μια πτέρυγα του νοσοκομείου ξαναέγινε στόχος. Αυτά, στην αργκώ του θεοναζί / δυτικού φασισμού, λέγονται «προειδοποιήσεις προς τους τρομοκράτες να σταματήσουν να κρύβονται μέσα ή κάτω απ’ το νοσοκομείο»….

Κρύβεται όμως εκεί η παλαιστινιακή αντίσταση, η Χαμάς ή οποιοσδήποτε άλλος; Είναι τόσο χαζοί όταν έχουν τόσους και τέτοιους υπόγειους “δρόμους”; Η ιστορία του νοσοκομείου δίνει την απάντηση (ρίχνοντας φως την πραγματική κατάσταση του πολέμου στη λωρίδα):

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

«Μη κρατικοί παράγοντες»…

Δευτέρα 20 Νοέμβρη>> Δεν πρέπει κανείς να ξεχνάει επιπλέον, ότι ο παροξυσμός του ισραηλινού (άμεσα) και του πρωτοκοσμικού (έμμεσα) φασισμού στη μέση Ανατολή είναι τμήμα του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Δεν είναι μόνο η λιβανέζικη Χεζμπ’ αλλάχ και οι υεμενίτες Huthis που δεν ξεχνούν και «παρενοχλούν» τον ισραηλινό στρατό. Είναι και οι αντιστασιακές ένοπλες οργανώσεις στη συρία και στο ιράκ. Οι στόχοι εδώ είναι οι αμερικανικές βάσεις.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.

Οι τρομοκράτες κυβερνούν – όχι τυχαία…

Καύσιμα γιοκ. Οπότε ο ταπεινός γαϊδαράκος (το παλιό και αξιόπιστο 4Χ4!) εξακολουθεί να προσφέρει τις υπηρεσίες του – στη λωρίδα του θανάτου. (Παρακαλούνται οι φιλόζωοι να μην το κάνουν θέμα. Οι άνθρωποι εκεί υποφέρουν πολύ χειρότερα…)

Δευτέρα 13 Νοέμβρη>> Είναι πάνω από 38.000. Μέσα σε 9 χρόνια. Απ’ το 2014 ως το 2022. Ανάμεσα τους και παιδιά: πρόκειται για μετανάστες / πρόσφυγες που δολοφονήθηκαν (οι περισσότεροι με τους «γνωστούς τρόπους»: δια πνιγμού…) προσπαθώντας να φτάσουν δια θαλάσσης στο ευρωπαϊκό φρούριο. Πνίγηκαν / δολοφονήθηκαν για έναν απλό λόγο: επειδή δεν είχαν αρκετά λεφτά για να αγοράσουν μια «χρυσή βίζα», ευρωπαϊκά διαβατήρια δηλαδή για τους ίδιους αλλά και τους ανιόντες και κατιόντες συγγενείς τους πρώτου βαθμού – οπότε έπρεπε να ακολουθήσουν τον «φτηνό» τρόπο, τον τρόπο των «ανεπιθύμητων» (και ταυτόχρονα φτηνών….)

Αλλά η ευρωπαϊκή δύση δεν καμαρώνει πολύ γι’ αυτήν την σφαγή. Στο σύνολό της η νατοϊκή δύση έχει μετά το τέλος του 3ου παγκόσμιου (“ψυχρού”) πολέμου ένα καλύτερο ρεκόρ, αν και χρειάστηκε πάνω από 20 χρόνια για να το πετύχει: στην κατοχή του αφγανιστάν κατάφερε να «καθαρίσει» τουλάχιστον 46.320 αμάχους, όλων των ηλικιών και των φύλων. «Παράπλευρες απώλειες» είπαν, για έναν «ευγενή σκοπό»…

Ακόμα σπουδαιότερα (από την άποψη της δυτικής ιμπεριαλιστικής φονικότητας) ήταν τα αποτελέσματα στο ιράκ. Απ’ την εισβολή του αμερικανικού στρατού μαζί με την «συμμαχία των προθύμων» το 2003 και μετά, «εκκαθαρίστηκαν» πάνω από 200.000 άμαχοι∙ στο μεγαλύτερο ποσοστό τους γυναίκες και παιδιά.

Και – ω!!! – υπάρχει κάτι ακόμα καλύτερο, κάτι ακόμα πιο δυνατό. Σύμφωνα με τον βετεράνο John Pilger:

… Μια μελέτη του πανεπιστημίου Brown βρήκε πως απ’ τον 9η Σεπτέμβρη και μετά, όταν ξεκίνησε ο «παγκόσμιος πόλεμος κατά της τρομοκρατίας», οι ηπα και οι ακόλουθοί τους έχουν σκοτώσει 6.000.000 άντρες, γυναίκες και παιδιά… Ο πρώτος και μοναδικός πρωτοκοσμικός που πρόκειται να δικαστεί στις 13 Νοέμβρη [σήμερα δηλαδή] σε σχέση με αυτά τα εγκλήματα, είναι ο David McBride, ένας αυστραλός δικηγόρος του Κέντρου Νομοθεσίας για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, που αποκάλυψε / δημοσιοποίησε όσα φρικτά έκανε ο στρατός της αυστραλίας συμμετέχοντας στην κατοχή του αφγανιστάν. Κατηγορείται για «αποκάλυψη στρατιωτικών μυστικών», κινδυνεύοντας με ισόβια φυλάκιση…

Σωστά διαβάσατε. Έξι εκατομμύρια δολοφονίες από πρωτοκοσμικούς στρατούς, επίσημους, «ανεπίσημους» ή και «εργολάβους» μέσα σε 22 χρόνια∙ έξι εκατομμύρια δολοφονίες για κάτι στο οποίο οι πρωτοκοσμικοί υπήκοοι αρνούνται να αναγνωρίσουν τους εαυτούς τους ως συμμέτοχους και συνένοχους, έστω παθητικά∙ έξι εκατομμύρια δολοφονίες σε έναν παγκόσμιο πόλεμο που δεν αναγνωρίζεται ακόμα σαν τέτοιος, και δεν έχει ακόμα κορυφωθεί…

Και τι μας νοιάζει; Γιατί να τα θυμίζουμε αυτά;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, στείλτε email (sarajevomail@gmail.com) για την απαραίτητη συνεννόηση.