Παλαιστίνη

Πέμπτη 4 Γενάρη. Δεν τους έδεσαν επειδή απέτυχαν στο διαγώνισμα στο σχολείο. Διαδήλωναν εναντίον της απόφασης τους ψόφιου κουναβιού, στην παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ, στις 7 Δεκέμβρη. Ζήτημα αν πηγαίνουν στο γυμνάσιο…

Ο ισραηλινός στρατός δεν ψωνίζει απ’ την λαϊκή στη Χεβρώνα (εδώ στις 9 Δεκέμβρη). Κάνει παρέλαση / επίδειξη δύναμης και πυροβολεί όποιον θεωρήσει ύποπτο…

Ο 18χρονος Muhammad Amin Aqel πεσμένος στην άσφαλτο, αφού πυροβολήθηκε πολλές φορές απ’ την ισραηλινή συνοριοφυλακή, στο μπλόκο της Beit El, στην κεντρική δυτική Όχθη, στις 15 Δεκέμβρη. Ο Aqel κτυπήθηκε πισώπλατα, καθώς έφευγε αφού είχε ρίξει πέτρες σ’ έναν συνοριοφύλακα. Πέθανε αργότερα στο νοσοκομείο.

Μετανάστες στην ευλογημένη γη

Πέμπτη 4 Γενάρη. Ο φίλος κι αδελφός των ελλήνων Netanyahu δεν είναι άνθρωπος που μένει στα λόγια. Το ανακοίνωσε στις 19 του περασμένου Νοέμβρη, και το προωθεί τώρα: τον εξανδραποδισμό 40.000 μεταναστών και προσφύγων απ’ την αφρική· κάπου “πίσω”. Επειδή έχει ευαισθησίες τους επιτρέπει μία μονάχα επιλογή: να πάρουν ένα χατζιλίκι και να φύγουν μόνοι τους. Διαφορετικά…

Η αιτία είναι θηριωδώς απλή – λέει ο φίλος των ελλήνων: ακόμα και σαν φυλακισμένοι κοστίζουν. Και πιάνουν χώρο στα κελιά · που (προφανώς…) προορίζονται για παλαιστίνιους.

Δύο ερωτήματα γεννιούνται εύκολα. Το πρώτο είναι αν οι φαιορόζ έχουν κάτι επιπλέον να μάθουν απ’ την ισραηλινή “μεταναστευτική πολιτική”. Το δεύτερο… χμμμμ… Υποθέτουμε ότι διάφοροι περίεργοι που δηλώνουν “αντιφασίστες” στα μέρη μας, με πολύ επιλεκτικό τρόπο, θα τρέξουν να καταγγείλουν έργω και λόγω τον ρατσισμό του ισραηλινού κράτους· όπως το έχουν εύκολο να κάνουν για οποιοδήποτε άλλο εκτός απ’ το ισραηλινό…

Αφού, τέλος πάντων, συμβαίνει να κοιτάνε αλλού όταν αυτό το “ειδικό”, το “ιερό κράτος”, σκοτώνει παλαιστίνιους…

(φωτογραφία πάνω: διαδήλωση προσφύγων και μεταναστών από την αφρική έξω απ’ το ισραηλινό κοινοβούλιο, τον Μάη του 2015. Ζητούσαν να σταματήσει η εναντίον τους ρατσιστική μεταχείριση του Τελ Αβίβ, που επιτρέπει στην αστυνομία να τους φυλακίζει επ’ αόριστο σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στο νότο. Εκείνη την χρονιά η ανθρωπιστική πρόταση του κράτους απαρτχάιντ του ισραήλ ήταν ή 3.500 δολάρια και «εθελοντική αποχώρηση» ή στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τώρα ρίχνει τις τιμές για τον «εθελοντισμό» επειδή ετοιμάζει μεγάλης κλίμακας στρατιωτική διαχείριση…

κάτω: σχεδόν 1000 μετανάστες και πρόσφυγες διέφυγαν, στα τέλη Ιούνη του 2014, απ’ το κάτεργο της Holot και έκαναν διαδήλωση στην έρημο – δεν υπάρχει άνθρωπος σε μεγάλη απόσταση απ’ το «hot spot» – ζητώντας απ’ τον οηε να παρέμβει υπέρ τους στο ισραηλινό κράτος για να πάρουν άσυλο…)

Τηλεοπτική «επιθετικότητα»…

Πέμπτη 4 Γενάρη. Κρίνοντας το ζήτημα από καθαρά εμπορευματική άποψη, οι επιτυχίες των τουρκικών σήριαλ διεθνώς θα ήταν αξιοζήλευτες (όχι για το ελλαδιστάν, δεν υπάρχει καν τέτοιο όνειρο…) αλλά ακόμα και για “παραγωγούς πολιτισμού” τύπου γαλλίας. Αυτό που μετριέται σαν “ανάπτυξη” στον κλάδο, δηλαδή τα κράτη στα οποία παίζονται τα τουρκικά σήριαλ και τα έσοδα των παραγωγών εταιρειών, δείχνει ότι την τελευταία δεκαετία οι made in turkey σειρές σκαρφάλωσαν στη δεύτερη θέση παγκόσμια, πίσω μόνο απ’ τις ανάλογες αμερικανικής παραγωγής. Με έσοδα πάνω από 300 μύρια τον χρόνο (το 2016) έναντι μόλις 10 μυρίων το 2008.

Οι σεναριακές συνταγές μπορεί να είναι το δεύτερο στη σειρά «μυστικό της επιτυχίας»: η σκηνοθεσία, η τεχνική αρτιότητα και το κάστινγκ δείχνουν μια πολύ ανθηρή και «πειστική» βιομηχανία μαζικού τηλεοπτικού θεάματος, που έχει φτάσει σε 140 κράτη του κόσμου – με υψηλά επίπεδα τηλεθέασης.

Tο πολιτικό ερώτημα που θα έπρεπε να απασχολεί κάθε έλληνα πατριώτη και πούρο επαναστάτη μετά απ’ αυτά είναι το πως είναι δυνατόν ένα καθεστώς συντηρητικό (αναμφίβολα) – και για ορισμένους ετοιμόρροπο από στιγμή σε στιγμή, έτσι θα ήθελαν – να πρωταγωνιστεί παγκόσμια σ’ έναν τέτοιο τομέα. Τον τομέα που, υποτίθεται, δείχνει την πολιτιστική (και τεχνική) ανωτερότητα του λευκού πρωτοκοσμικού.

Δύο εξηγήσεις θα μπορούσαν να δοθούν. Είτε δεν υπάρχει τέτοια ανωτερότητα… Είτε ο πολιτικός συντηρητισμός των ισλαμοδημοκρατικών είναι απλά η έκφραση μιας ορισμένης κοινωνικής πλειοψηφίας που, κατά τα άλλα, είτε η ίδια διαθέτει υψηλού επιπέδου καπιταλιστικές δυνατότητες, είτε δεν έχει κανένα πρόβλημα να τις έχουν άλλα, πιο μειοψηφικά ρεύματα.

Καμία δεν θα άρεσε τους πιο πάνω έλληνες πατριώτες – επαναστάτες. Ας ξεσκονίσουν τις συλλογές τους με αναλύσεις για «βάση» και «εποικοδόμημα» μπας και βρουν καμιά άλλη…

Περιστρεφόμενος ογκόλιθος

Τετάρτη 3 Γενάρη.Δεν υπάρχει διαπραγμάτευση χωρίς κόκκινη γραμμή. Αυτές βέβαια δεν ανακοινώνονται γιατί θέλω να υπογραμμίσω ότι απορώ με τις δηλώσεις σειράς κομμάτων και προσωπικοτήτων οι οποίοι απαιτούν πριν καν αρχίσει η διαπραγμάτευση να δηλώσω εγώ δημόσια ποιές είναι οι κόκκινες γραμμές, πού πάει η διαπραγμάτευση, ποιοι είναι οι στόχοι κλπ. Νομίζω ότι δεν έχει στοιχείο λογικής, παρά μικροκομματικής αντίληψης, το να θέλεις η ελληνική διαπραγματευτική ομάδα πριν καν ξεκινήσει η διαπραγμάτευση να έχει παραδώσει όλη την διαπραγματευτική της τακτική και στρατηγική. Τέτοια λάθη δεν τα κάνουμε…

Ποιός τα λέει αυτά; Ο ογκόλιθος υπ.εξ. Nick the greek, συνεντευξιαζόμενος χτες στον φιλικό καθεστωστικό real fm. Για το θέμα του “ονόματος” (που “ειναι η ψυχή μας”…) Μα δεν ήταν αυτός που όχι απλά δήλωνε δημόσια ποια είναι η «κόκκινη γραμμή» του στις τελευταίες διαπραγματεύσεις για το «κυπριακό», αλλά την περιέφερε αυτήν την «κόκκινη γραμμή» ανά την ευρώπη, ξεκινώντας απ’ το Λονδίνο (για να κοιμάται ήσυχο το αγγλικό καθεστώς για τις βάσεις του στην κύπρο), μήνες πριν αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις στην ελβετία; Αυτός δεν ήταν;

Αυτός. Ακριβώς. Μήπως τότε «έκανε λάθος» και το παραδέχεται τώρα, με ένα χρόνο καθυστέρηση; Όχι φυσικά. Εκείνο που συμβαίνει τώρα είναι ότι και το Λονδίνο (κι όχι μόνο η Ουάσιγκτον) θέλει μια «λύση» στις σχέσεις μεταξύ Αθήνας και Σκοπίων, έτσι ώστε να προχωρήσει η ένταξη του μακεδονικού κράτους στο νατο – πριν μπει στην ε.ε… Υπάρχει μια πρεμούρα… Το ελλαδιστάν, απ’ την μεριά του, δεν έχει πολλά περιθώρια ελιγμών· και πάντως δεν μπορεί να κοιτάει κλεφτά και προς Μόσχα μεριά. Επιπλέον η Αθήνα είναι αναγκασμένη να καταπιεί την ενόχλησή της και να πάρει σοβαρά υπόψη της την πολύ γρήγορη «βελτίωση των σχέσεων» μεταξύ Σκοπίων και Σόφιας· που αυτό το εξάμηνο θα έχει και την ευθύνη της προεδρίας της ε.ε.

Θα προσπαθήσει απ’ ότι φαίνεται, λοιπόν, να κάνει έναν συμβιβασμό. Μένει όμως να φανεί πόσο αντέχει, κι αν θα σκεφτεί κανά κόλπο της τελευταίας στιγμής… (Τα έχει κάνει κι αυτά στο παρελθόν στο ελληνικό βαθύ κράτος…)

Κορέες

Τετάρτη 3 Γενάρη. Τελευταία φορά γράψαμε επ’ αυτού πριν σχεδόν 20 ημέρες. Στις 16 Δεκέμβρη. Μιλούσαμε τότε για την δημιουργία ενός «τετράγωνου» μεταξύ Μόσχας, Πεκίνου, Σεούλ και Πγιονγκγιάνγκ, με σκοπό την διαχείριση της «κορεατικής κρίσης» με τέτοιο τρόπο που θα παραμερίζονται η Ουάσιγκτον και το Τόκιο. (Το ότι όσο και να ψάξατε δεν βρήκατε κάποια παρόμοια αναγγελία οπουδήποτε αλλού, δεν σημαίνει ότι δεν καταλαβαίνουμε…! Είπαμε: Περιθωριακοί; Ναι… Εγκάθετοι; Ποτέ!)

Να που έγινε η πρώτη, μάλλον αστεία ως προς την «αφορμή» της αλλά και πολύ σβέλτη κίνηση, που πετάει στην άκρη τον αμερικανικό (και τον ιαπωνικό) μιλιταρισμό· μια κίνηση που έχει πάνω της διακριτικά τα δακτυλικά αποτυπώματα και του Πεκίνου και της Μόσχας. Στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του ο αφεντικός της βόρειας κορέας αφού ξεκαθάρισε (βερμπαλίζοντας…) ότι είναι έτοιμος για πυρηνικό πόλεμο με τις ηπα (;;!!) δήλωσε ανοικτός σε διάλογο με την Σεούλ, και διατεθειμένος να συμμετάσχει βορειοκορεατική ομάδα στους χειμερινούς ολυμπιακούς αγώνες που πρόκειται να γίνουν στη νοτιοκορεατική Pyeongchang, μεταξύ 9 και 25 Φλεβάρη… (Υποθέτουμε ότι οι σχετικοί αθλητές προπονούνται γι’ αυτή τη συμμετοχή εδώ και μήνες…)

Η αντίδραση της Σεούλ ήταν ακαριαία! Πρότεινε υψηλού επιπέδου συνάντηση στο χωριό Panmunjeon, στην «ουδέτερη ζώνη» ανάμεσα στις δύο κορέες, στις 9 Γενάρη. Σε έξι ημέρες δηλαδή.

Οι εκτιμήσεις μας ήταν σωστές: προφανώς αυτή η ραγδαία «βελτίωση των σχέσεων» (και σίγουρα των εντυπώσεων) είναι προϊόν δουλειάς που γίνεται αφανώς εδώ και μήνες, με την συμμετοχή και της Μόσχας και του Πεκίνου. Ο εκπρόσωπος του νοτιοκορεάτη πρόεδρου Moon (που με μεγάλη χαρά θα ξεφορτωνόταν τους αμερικάνους!) δήλωσε μέσα σε ώρες μετά το μήνυμα του Kim ότι είναι έτοιμος για συνομιλίες οποιαδήποτε στιγμή, σε οποιοδήποτε μέρος, με οποιαδήποτε μορφή.

Κυρίως: χωρίς να βάζει κανέναν όρο για τα βορειοκορεατικά πυρηνικά!!! (Μόνο την πρόθεση ότι «κάποια στιγμή θα πρέπει να…»). Πράγμα που σπάει την ραχοκοκκαλιά της αμερικανικής επιθετικότητας στην κορεατική χερσόνησο, με τον ίδιο και ακόμα χειρότερο τρόπο μ’ εκείνη την ανακοίνωση του Duterte (της Μανίλα) ότι «οι εδαφικές διαφορές των φιλιππίνων με την κίνα μπορούν να μπουν στην άκρη». Αν το νοτιοκορεατικό καθεστώς είναι διατεθειμένο να κουβεντιάσει με το βορειοκορεατικό χωρίς προϋποθέσεις, τότε πού μπορεί να στηρίζεται η Ουάσιγκτον και οι κυρώσεις της; Πουθενά…

Η στιγμή είναι σημαντική από ιστορική άποψη: η Ουάσιγκτον είχε αρχίσει να μοιράζει αεροφωτογραφίες με κινεζικά και ρωσικά τάνκερ να σπάνε το πετρελαϊκό εμπάργκο στη βόρεια κορέα. (Παραδόξως τα τάνκερ των ελλήνων καραβοκύρηδων, που ξέρουν καλά αυτή τη δουλειά, δεν είχαν προλάβει να χωθούν στο σπάσιμο…) Αυτό ήταν / είναι η προετοιμασία της «δικαιολόγησης» απ’ την Ουάσιγκτον και το Τόκιο ναυτικού αποκλεισμού της βόρειας κορέας· ουσιαστικά κήρυξης πολέμου, χωρίς να ειπωθεί με το όνομά του. Κάτι που, σχεδόν, το είχε ανακοινώσει η hard core αμερικανίδα πρέσβειρα στον οηε πριν λίγες βδομάδες.

Η εκτίμησή μας είναι ότι βρίσκεται στα όρια του απίθανου (αν και όχι του αδύνατου) η ευκαιρία της Ουάσιγκτον να αντιδράσει με τέτοιο τρόπο ώστε να «προλάβει» την διαφαινόμενη γρήγορη βελτίωση των σχέσεων ανάμεσα στις δύο κορέες, μέσα στις επόμενες 6 ημέρες.

Κι αν δεν προλάβει, τότε, χμμμ….

Πακιστάν

Τετάρτη 3 Γενάρη. Σε κάθε περίπτωση, οι εξελίξεις στην κορεατική χερσόνησο, όχι τους επόμενους μήνες αλλά ακόμα και τις επόμενες εβδομάδες, θα “ακουστούν” σ’ όλη τη γραμμή αντιπαράθεσης / αναμέτρησης των ηπα και των συμμάχων τους με την “ευρασιατική συνεννόηση”, αν μπορούμε να την ονομάσουμε έτσι. Τίποτα δεν είναι οριστικό, ούτε καν στο συριακό πεδίο μάχης· ακριβώς γι’ αυτό, στη ρευστότητα μέσα, έχουν σημασία οι δυναμικές. Το “afpak” πεδίο, δηλαδή το αφγανιστάν / πακιστάν, αποκτάει καινούργια σημασία.

Η αντίδραση του πακιστανικού καθεστώτος στον τελευταίο γύρο αμερικανικών απειλών δεν έχει τον αυτοματισμό των τιτιβισμάτων, εκτυλίσσεται κάπως πιο αργά, αλλά με τον ίδιο κοινό τόπο: μεταξύ των συμφερόντων μας στο αφγανιστάν και της συμπάθειας της Ουάσιγκτον επιλέγουμε σαφέστατα το πρώτο. Πράγμα που δεν θα το έλεγε ανοικτά η Ισλαμαμπάντ αν δεν είχε την υποστηρίξη του Πεκίνου και της Μόσχας.

Ο πακιστανός υπ.αμ Khurram Dastagir το έθεσε ως εξής: …Το πακιστάν σαν αντιτρομοκρατικός σύμμαχος των ηπα τους έδωσε δωρεάν τα εξής: χερσαίες και εναέριες επικοινωνίες, στρατιωτικές βάσεις και συνεργασία των μυστικών υπηρεσιών, βοήθεια που αποδεκάτισε την al-Qaeda εδώ και 16 χρόνια, αλλά δεν μας έδωσαν τίποτα άλλο από χλεύη και δυσπιστία. Αυτό που έκαναν ήταν να εποπτεύουν την διασυνοριακή ασφάλεια των τρομοκρατών που σκότωναν πακιστανούς…

Παράπονα απ’ την Ισλαμαμπάντ, αλλά η αλήθεια είναι ότι ποτέ (ποτέ!) η αμερικανική στρατιωτική παρουσία στο Ινδοκούς δεν ήταν μέσα στα πακιστανικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Η αλήθεια είναι, επίσης, ότι προκειμένου να συνεργαστεί η Ισλαμαμπάντ στην αμερικανική επιδρομή στο αφγανιστάν στα τέλη του 2001, η τότε φουριόζα κυβέρνηση του Μπους του Β την απείλησε μέσω του τότε υφ.υπ.εξ. Richard Armitage) ότι αν δεν συνεργαστεί τα αμερικανικά βομβαρδιστικά θα γυρίσουν το πακιστάν στη λίθινη εποχή!!! Πολύ χοντρό ακόμα και για αμερικάνους σερίφηδες – αυτό δεν το έχουν ξεχάσει στο πακιστάν… Κι ο λόγος είναι απλός: οι ταλιμπάν (: μαθητές των ιερατικών σχολών, που σε καμία περίπτωση δεν είχαν σχέση με τις επιθέσεις της 11ης/9ου αλλά βρέθηκαν κατευθείαν στο στόχαστρο της Ουάσιγκτον) ήταν (και παραμένουν) δημιουργήματα του πακιστανικού καθεστώτος.

Τώρα που οι ταλιμπάν έχουν ανασυγκροτηθεί, με την βοήθεια και της Μόσχας, και αποτελούν όχι απλά μια υπολογίσιμη δύναμη στο κατεχόμενο αφγανιστάν αλλά, ίσως, το βασικότερο στοιχείο της όποιας μελλοντικής «λύσης». συπεριλαμβανόμενης και της εκκαθάρισης του isis, γιατί η Ισλαμαμπάντ θα έπρεπε να ανέχεται τον αμερικανικό σχεδιασμό; Οι ταλιμπάν, δρώντας πλέον σαν «εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα», το έχουν ξεκαθαρίσει: αμερικάνοι, πάρτε τις βάσεις σας and go home. Αν ήταν μόνο η Ισλαμαμπάντ που τους στηρίζει, θα έκανε ξανά δεύτερες σκέψεις και υπομονή. Αλλά εφόσον τους στηρίζουν Μόσχα, Πεκίνο (και έμμεσα η Τεχεράνη και η Άγκυρα) γιατί πρέπει (το πακιστανικό καθεστώς) να «μαζέψει» το αμερικανικό πείθωντάς το να δεχτεί τους ταλιμπάν σαν επίσημους συνομιλητές, εισπράτοντας “χλεύη και δυσπιστία”;

Υπάρχει μια λογική που έχει διατυπωθεί τόσο σχετικά με το αφγανιστάν όσο και σχετικά με την βόρεια κορέα: «οι τοπικές, περιφερειακές δυνάμεις, ξέρουν καλύτερα τι πρέπει να γίνει.» Αυτό, σε απλά ελληνικά, σημαίνει ένα και μόνο πράγμα: yankees go home! Το ότι η Ισλαμαμπάντ κλαίγεται, σε στυλ «δεν μ’ αγάπησες ποτέ σου», είναι πρόσχημα. Η αλήθεια είναι ότι αργά και βασανιστικά πλησιάζει η ώρα (ή αυτό μεθοδεύουν πολλοί) για μια αμερικανική ήττα στο αφγανιστάν (με την έννοια της πλήρους αποχώρησής του από εκεί). Δεν είναι καθόλου απλό. Δεν είναι καθόλου εύκολο. Αλλά πολλά βλέμματα στρέφονται σ’ ένα τέτοιο “αντίο”!

Αν εκεί που η Ουάσιγκτον έχει ρίξει “όλα της τα λεφτά” από στρατιωτική άποψη, στην κορεατική χερσόνησο δηλαδή, αναγκαστεί σε υποχώρηση / αναδίπλωση, μπορείτε να φανταστείτε τι πάρτυ θα γίνει στην υπόλοιπη γραμμή αντιπαράθεσης / αναμέτρησης.

Εκτός, ίσως, απ’ την βόρεια συρία, τους ypg. Εκεί πρέπει να περιμένουμε να δούμε το πόση πειστικότητα έχουν ακόμα τα λεφτά του Ριάντ και των εμιράτων…

Αγωνιστές της ελευθερίας!

Τετάρτη 3 Γενάρη. Μόνο αυτός ο χαρακτηρισμός δεν έχει αποδοθεί ακόμα, απ’ όλο το φάσμα των βιτρινών του ελληνικού κράτους / παρακράτους, στους 8 τούρκους καραβανάδες χουντικούς. Που την κοπάνησαν με ελικόπτερο την επόμενη ημέρα του πραξικοπήματος στην τουρκία, όταν είχε γίνει ολοφάνερο ότι ηττήθηκε, επειδή συμμετείχαν σ’ αυτό· κι όχι επειδή ήταν εναντίον του.

Η άνεση της παραχάραξης της ιστορίας είναι εντυπωσιακή. Αλλά για έλληνες μιλάμε: την παραχάραξη της ιστορίας την έχουν ψωμοτύρι ακόμα και στα “δικά τους”. Ακόμα και στις προσωπικές τους σχέσεις… Για λόγους δήθεν αντιπολιτευτικούς την πέφτουν τώρα στους φαιορόζ, έτσι ώστε αυτοί να φαίνονται σαν έτοιμοι να δώσουν τους φασιστοχουντικούς στο τουρκικό καθεστώς: τέλεια συμπαιγνία.

Τι λέμε όλως; Εδώ όλοι μαζί, συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι, έχουν αγκαλιάσει τον αρχιχουντικό της αιγύπτου, τον χασάπη Sisi. Κι αυτόν μόνο «αγωνιστή της ελευθερίας» δεν τον έχουν αναγορεύσει (σκοτώνει, φυλακίζει, βασανίζει, καταστέλει: ο ορισμός της εξυπηρέτησης των ελληνικών εθνικών συμφερόντων!!!).

Και – τι σύμπτωση – είναι οι ίδιοι ακριβώς υπερασπιστές των «ανθρώπινων δικαιωμάτων» των τούρκων χουντικών, που καταδικάζουν σε θάνατο τους πρόσφυγες στα νησιά εξορίας. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, κι αυτοί (τα δικά μας καθάρματα) «αγωνιστές της ελευθερίας» είναι… Της δικιάς τους.

Συνεπώς τι άλλο απ’ το να συγχαίρουν τους ομοίους τους;

Ιράν 1

Τρίτη 2 Γενάρη. Ασφαλώς και οι ιρανοί / ιρανές έχουν πολλούς λόγους να διαδηλώνουν κατά του καθεστώτος. Ωστόσο η γρήγορη “συμπαράσταση” απ’ την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ δεν θα πρέπει να τους αφήσει αδιάφορους, όσο πιεστικά κι αν είναι τα ζητήματα που τους κατεβάζουν στο δρόμο. Γιατί ισχύει και εδώ “όταν έχεις τέτοιους φίλους τι τους θέλεις τους εχθρούς”.

Το ιρανικό καθεστώς έδειξε και το 2009 ότι δεν έχει αναστολές στο να πνίξει στο αίμα τις εναντίον του αντιδράσεις, ειδικά αν κρίνει ότι ξεπερνούν τις αντοχές του. Έχει και το απαιτούμενο έρεισμα στο καθόλου αμελητέο συντηρητικό μέρος της ιρανικής κοινωνίας. Προς το παρόν ο Rouhani προσπαθεί να εμφανιστεί διαλλακτικός. Αλλά…

Ο κοινωνικός αυθορμητισμός, εν προκειμένω, δεν είναι καθόλου καλός σύμβουλος. Οι μεταρρυθμίσεις που έχουν δίκιο να ζητούν τα πιο liberal κοινωνικά υποκείμενα απαιτούν οργάνωση, σχέδιο, επιμονή αλλά και υπομονή.

Σ’ αυτούς τους αγώνες το ένα μάτι τους πρέπει να είναι στραμμένο εκτός συνόρων. Διαφορετικά το παπαδαριό θα ξαναπαίξει το έργο «η πατρίς κινδυνεύει».

Το ιράν δεν είναι συρία, και το 2018 δεν είναι 2011. Ωστόσο, ακριβώς επειδή είναι δίκαιοι οι αντικαθεστωτικοί αγώνες, οι ιρανοί και οι ιρανές δεν πρέπει να παραβλέπουν ότι και το 2011 ήταν δίκαιες (και πολύ μαζικότερες) οι διαδηλώσεις κατά του Άσαντ. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν είναι αρκετό πλέον το να έχει κανείς δίκιο. Τα οργανωτικά ζητήματα είναι πολιτικά περισσότερο από ποτέ· και πρέπει να έχουν λυθεί πριν την οποιαδήποτε αναμέτρηση. Στους δρόμους και στα μυαλά. Το θρυλικό “αυθόρμητο” έχει ξεπεραστεί ιστορικά προ πολλού σαν ικανή συνθήκη…

Διαφορετικά (η ιστορική πείρα είναι σκληρός μάρτυρας σ’ αυτό) ακόμα και μέσα στους πιο ευγενείς και δίκαιους αγώνες μπορεί να αλωνίσει ο οποιοσδήποτε. Όπως, για παράδειγμα, ο τοξικός πρίγκηπας. Αυτός δεν ήταν που είχε δηλώσει πριν κάτι μήνες ότι «θα φέρει τον πόλεμο μέσα στο ιράν» (για «προληπτικούς λόγους»…), ε;

Ιράν 2

Τρίτη 2 Γενάρη. Σύμφωνα με την καθεστωτική ισραηλινή jerusalem post η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ δημιούργησαν ένα «κοινό επιτελείο σχεδιασμού» για την αντιμετώπιση της Τεχεράνης (και δεν κάλεσαν την Αθήνα – κρίμα!…) Το σχετικό ρεπορτάζ μιλάει για την δημιουργία τεσσάρων «υπο-ομάδων εργασίας»: μία για την άσκηση πίεσης στην Τεχεράνη· μια δεύτερη για την αντιμετώπιση της ιρανικής επιρροής στη μέση Ανατολή (κατ’ αρχήν: Χεζμπ’ αλλάχ) αλλά και την διαμόρφωση κοινής στάσης απέναντι στη συρία· μια τρίτη για την αντιμετώπιση του πυραυλικού προγράμματος του ιράν· μια τέταρτη, τέλος, για την κοινή στρατιωτική προετοιμασία σε διάφορα σενάρια.

Αν δεν μας γελάει το μυαλό μας πρόκειται για πολεμικές προετοιμασίες· παρότι εδώ ή εκεί μπορεί να εμφανιστούν με την μάσκα της διπλωματίας. Στο κάτω κάτω οι «κεφαλές» που συμφώνησαν αυτήν την συνεργασία δεν είναι πανεπιστημιακοί ή κοινωνιολόγοι. Είναι οι «σύμβουλοι εθνικής ασφάλειας»: ο Meir ben Shabat απ’ την μεριά του Τελ Αβίβ (παλιό στέλεχος των μυστικών υπηρεσιών) και ο H. R. McMaster απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον. Κι αν ρωτάει κανείς «και γιατί το λένε ανοικτά;» η απάντηση μας φαίνεται εύκολη: επειδή δεν θέλουν να το κρύψουν.

Θα μπορούμε να πούμε, σ’ ένα χρόνο από τώρα, και πάλι ότι γίνονται «προετοιμασίες» απ’ την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και το Ριάντ; Πολύ φοβόμαστε πως όχι: η διακρατική, ενδοκαπιταλιστική βία επιταχύνεται…

Πακιστάν

Τρίτη 2 Γενάρη. Εκτός απ’ την Τεχεράνη το ψόφιο κουνάβι (τιτιβίζοντας, τι άλλο;) φρόντισε να ευχηθεί “καλή χρονιά” και στην Ισλαμαμπάντ:

Οι ηπα έχουν δώσει βλακωδώς στο πακιστάν περισσότερα από 33 δισ. δολάρια σε βοήθεια τα τελευταία 15 χρόνια, κι αυτοί το μόνο που μας έχουν δώσει είναι ψέμματα και κοροϊδία, νομίζοντας ότι οι ηγέτες μας είναι ηλίθιοι. Προσφέρουν καταφύγιο στους τρομοκράτες που κυνηγάμε στο αφγανιστάν. Τέρμα!!

Δεν πρόκειται για ψοφιοκουναβικό σολάρισμα. Συνολικά το αμερικανικό καθεστώς “προειδοποιεί” εδώ και κάτι μήνες το πακιστανικό, καθώς σταθερά η Ισλαμαμπάντ μπαίνει στην τροχιά του Πεκίνου και της Μόσχας σε ότι αφορά την “διαχείριση” του αφγανιστάν. Από απειλή σε απειλή, φυσικά, το πακιστανικό καθεστώς δεν πρόκειται να κάνει πίσω. Μάλλον το αντίθετο.

Έχουμε πει ήδη δυο τρία πράγματα για το πεδίο πολέμου που λέγεται “κεντρική ασία” (και όχι μόνο “αφγανιστάν”). Με τα τωρινά δεδομένα η Ουάσιγκτον έχει στριμωχτεί. Κι αν ελπίζει στην βοήθεια του ινδικού καθεστώτος είναι πιθανό ότι ποντάρει στο κενό.

Ωστόσο αυτό το πεδίο ανήκει στα κύρια του 4ου παγκοσμίου· έχει μεγαλύτερη αξία απ’ το συριακό / ιρακινό για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Η φραστική οξύτητα του ψόφιου κουναβιού δεν επιβεβαιώνει μόνο το ταπεραμέντο του· δείχνει, κυρίως, την σοβαρότητα της κατάστασης εκεί. Δεν θέλει πολύ για να μείνει νηστικός ο αμερικανικός στρατός στο αφγανιστάν για μερικές μέρες: αρκεί η Ισλαμαμπάντ να απαγορεύσει την δίοδο των φορτίων απ’ την ξηρά και τον αέρα της.

Αν η πακιστανική απάντηση είναι του είδους “δεν πειράζει, κρατείστε τα δολάριά σας” η νοικοκυρεμένη λογική του ψόφιου κουναβιού “να μην πετάμε τα λεφτουδάκια μας” θα έχει νικήσει μια ακόμα φορά. Αλλά δεν ισχύει το ίδιο για τον ιμπεριαλιστικό σχεδιασμό των ηπα. Ο Ομπάμα έχασε τη Μανίλα στο τέλος της 8χρονης καριέρας του· το ψόφιο κουνάβι κινδυνεύει να χάσει την Ισλαμαμπάντ μόλις στον 2ο χρόνο του στην προεδρική καρέκλα. Κι ας το προσθέσουμε επιγραμματικά εδώ: αν το πακιστανικό καθεστώς αλλάξει επίσημα “γραμμή”, τότε εκτός απ’ την Ουάσιγκτον θα κλάψει με μαύρο δάκρυ κι κάποιος ακόμα: ο τοξικός πρίγκηπας…

Έτσι δεν μπορεί να γίνει “ανάσχεση” του Πεκίνου…