Κορέες 2

Σάββατο 6 Γενάρη. Απ’ όσα ανακοινώνονται (στα αγγλικά) το μενού των συνομιλιών σε τρεις μέρες μεταξύ των κυβερνήσεων βόρειας και νότιας κορέας, μοιάζει φτωχό. Η συμμετοχή της βορειοκορεατικής ομάδας στους χειμερινούς ολυμπιακούς… η επανένωση οικογενειών (ένα θέμα που εκκρεμεί εδώ και δεκαετίες) … «στρατιωτικά ζητήματα»: υποθέτουμε σε σχέση με τη «νεκρή ζώνη». Ακόμα και μόνο αυτά να ήταν, το γεγονός ότι κορεατικός βορράς και νότος κουβεντιάζουν χωρίς την προϋπόθεση της «αποπυρηνικοποίησης» του βορρά δυσκολεύει σημαντικά την ρητορική της Ουάσιγκτον και του Τόκιο.

Υπάρχει όμως και συνέχεια – τέτοια είναι η εκτίμησή μας. Αξιοποιώντας το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον παράτησε τυπικά τον «μεσολαβητικό ρόλο» της στην Παλαιστίνη, η Πγιονγκγιάνγκ θα αρνηθεί να δώσει σοβαρή θέση (δηλαδή: έστω και διπλωματική εμπιστοσύνη) στις ηπα σε οποιοδήποτε φορμά μελλοντικών διαπραγματεύσεων. Η καλύτερη φόρμουλα για να μείνουν η Ουάσιγκτον και το Τόκιο έξω είναι οι συζητήσεις να συνεχίσουν σαν ανάμεσα – στις – δύο – κορέες. Αυτό εξυπηρετεί ιδιαίτερα και την Μόσχα και το Πεκίνο, που έχουν τους υπόγειους διαύλους τους με τον βορρά· και ενδεχομένως να αποκτήσουν νέους με το νότο.

Το τι θα κουβεντιάζεται μ’ αυτόν τον τρόπο θα είναι, εν πολλοίς, «μυστικό» των δύο κορεατικών καθεστώτων και όσων επιλέξουν σαν υποστηρικτές. Και θεωρούμε σίγουρο ότι η Ουάσιγκτον δεν θα είναι σ’ αυτούς, όχι μόνο κατ’ απαίτηση του Kim, αλλά επειδή σ’ αυτό συμφωνεί (άσχετα αν δεν το φωνάζει) και ο Moon.

Γιατί είμαστε τόσο κατηγορηματικοί; Θα πρέπει κανείς να ψάξει πως κατέστρεψε η Ουάσιγκτον (επί Μπους του Β) την σχεδόν δεκαετή επιχείρηση επαναπροσέγγισης μεταξύ βόρειας και νότιας κορέας, που ονομάστηκε “Sunrise policy”, μια διαδικασία διαδοχικων φάσεων εξομάλυνσης και συνεργασίας που ξεκίνησε αρχικά με τις ευλογίες και του Κλίντον το 1998, για να τερματιστεί οριστικά ως το 2008. Επειδή δεν εξυπηρετούσε τα αμερικανικά συμφέροντα.

Ο τωρινός νοτιοκορεάτης πρόεδρος Moon Jae-in ήταν ο «προσωπάρχης» του προέδρου Roh Moo-hyun, του δεύτερου στη σειρά που προώθησε την sunrise policy απ’ το 2003 ως το 2008. Ξέρει πολύ καλά, «από μέσα και απο κοντά», την αμερικανική πολιτική στην κορεατική χερσόνησο.

Μια πρόσφατη δημοσκόπηση (του περασμένου Νοέμβρη) στη νότια κορέα έδειξε ότι ένα εντυπωσιακό 80% των ερωτηθέντων υποστηρίζει την sunrise policy. Μια μεγάλη πλειοψηφία νοτιοκορεατών, επιπλέον, ανησυχεί πολύ περισσότερο για την τακτική της Ουάσιγκτον παρά για τον Kim και τα πυρηνικά του.

Οποιαδήποτε ηρεμία (κατ’ αρχήν) στην κορεατική χερσόνησο είναι τόσο τακτικά όσο και στρατηγικά εχθρική στα συμφέροντα της Ουάσιγκτον και του Τόκιο. Και για να επιτευχθεί αυτή η ηρεμία πρέπει η Ουάσιγκτον να κρατηθεί μακριά. Επειδή όμως ο στρατός της θα γυρίζει γύρω γύρω, η υποστήριξη του Πεκίνου και της Μόσχας θα κληθεί να παίξει ρόλο στρατιωτικού και όχι μόνο πολιτικού φράκτη…

The book

Σάββατο 6 Γενάρη. Έχει το σημειολογικό ενδιαφέρον του το γεγονός ότι σε μια ιστορική (καπιταλιστική) φάση προχωρημένης ψηφιοποίησης δεν είναι ένα τιτίβισμα, μια ψηφιακή φωτογραφία ή ένα video στο youtube αλλά ένα βιβλίο (κανονικό βιβλίο: με χαρτί, μελάνι, εξώφυλλο, βιβλιοδεσία, κλπ) που απειλεί να ρίξει μια ξεγυρισμένη κλωτσιά στον προεδρικό σάκο που λέγεται “Trump”. Η κυκλοφορία του είχε αναγγελθεί για την ερχόμενη Τρίτη (με ορισμενα πιπεράτα, ίσως τα high lights) να διαρρέουν νωρίτερα· το άσπρο σπίτι προσπάθησε να εμποδίσει την κυκλοφορία του· και σαν απάντηση ο εκδοτικός οίκος το έριξε στην αγορά νωρίτερα. Χτες.

Το “Fire and Fury – inside the Trump White House” θα ξεπουλήσει μεν παγκόσμια, αλλά σ’ ένα πολύ συγκεκριμένο τμήμα των υπηκόων: εκείνους κι εκείνες που διαβάζουν ακόμα, που έχουν χρόνο, υπομονή και know how να γυρνάνε τις σελίδες χωρίς να ασχολούνται ταυτόχρονα με το smart phone τους… Μ’ άλλα λόγια το μεν μέσο (το βιβλίο) είναι ξεπερασμένο το δε κοινό του (βιβλιόφιλοι/ες) εξαιρετικά μειοψηφικό… Ωστόσο ατάκες απ’ αυτό θα κυκλοφορήσουν στον κυβερνοχώρο προς όλες τις κατευθύνσεις (με την εγκυρότητα της προέλευσής τους: Το Βιβλίο!), θα σχηματίσουν πίσω τους μια ατέλειωτη ουρά «σχολίων» επευφημίας ή αποστροφής, και αργότερα θα ξεχαστούν. Κινδυνεύει το ψόφιο κουνάβι απ’ αυτήν την ιστορία; Κατά την γνώμη μας όχι και τόσο. Κινδυνεύουν όμως αυτοί που κρύβονται πίσω του: να γίνει κουρέλι ο πολιτικός φερετζές τους.

Το ότι το ψόφιο κουνάβι είναι ένα γελοίο υποκείμενο δεν χρειάζεται ούτε αποκαλύψεις ούτε βιβλία για να το καταλάβει οποιοσδήποτε νοήμων άνθρωπος. Αρκεί να το δει κανείς να μιλάει για λίγα λεπτά. Μ’ αυτά τα δεδομένα, κι ίσως επειδή ακριβώς, με όρους θεάματος, το ψόφιο κουνάβι είναι ένας πρόεδρος / κλόουν / αντιπερισπασμός, εξακολουθεί να στέκεται στην κορυφή των αμερικανικών πολιτικών βιτρινών.

Ωστόσο η γελοιότητά του επηρρεάζει την «λευκή» επιρροή των ηπα στα υπόλοιπα κράτη του πλανήτη. Την επηρρεάζει αρνητικά. Παρά τον ώριμο μεταμοντερνισμό των περισσότερων κοινωνιών (και όχι μόνο των πρωτοκοσμικών) ή ίσως εξαιτίας του, με δεδομένο ότι το κεφάλαιο κυριαρχεί πραγματικά παντού, οι αβεβαιότητες της μακράς μεταβατικής περιόδου (που μπορεί να γίνουν μόνιμες), της «αλλαγής παραδείγματος», ευνοούν την «παράσταση της αποφασιστικότητας και της στοιβαρότητας» στο κέντρο της πολιτικής σκηνής των κρατών. Μπορεί η παράσταση να είναι καλή, μπορεί να είναι μέτρια· αλλά αυτό είναι το σενάριο.

Το ψόφιο κουνάβι προσπαθεί – αλλά είναι καραγκιόζης, πάμπλουτος λούμπεν και, μ’ αυτή την έννοια, «αντιαισθητικός». Είναι ένας Μπερλουσκόνι· αλλά για την «υπερδύναμη» ο μπερλουσκονισμός κάνει μεγαλύτερη (και χειρότερη) ηχώ απ’ ότι για την ιταλία. Συνεπώς εκείνοι που βρίσκονται πίσω του, η «τριανδρία» των καραβανάδων, χάνει. Όχι σε «δύναμη πυρός» αλλά σε περιθώρια (διεθνών) ελιγμών – όπου χρειάζεται τέτοιους. Για παράδειγμα σύμμαχοι όπως η Αθήνα, παρόλη την «διάθεση προσφοράς» που έχουν, δυσκολεύονται να γλύφουν δημόσια εκεί που ξερνάει ο υπόλοιπος πλανήτης.

Αν, όπως λένε οι «προφήτες» (!!), το ψόφιο κουνάβι αντικατασταθεί κάποια στιγμή απ’ τον αντιπρόεδρο Pence, θα πρέπει κανείς να ξέρει με ακρίβεια τι πέτυχε (και που απέτυχε) ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός στη διάρκεια της ψοφιοκουναβικής μεσοβασιλείας. Γιατί ο Pence είναι ο ίδιος ή και ακόμη χειρότερος σαν απόψεις με τον Trump· δεν έχει όμως τα «πάθη» του, άρα την ίδια τρωτότητα. Και θα συνεχίσει το ίδιο έργο.

The desert

Σάββατο 6 Γενάρη. Σύμφωνα με το υλικό του Wolff στο Fire and Fury (υλικό που συντίθεται από 200 συνεντεύξεις με αξιωματούχους του άσπρου σπιτιού) ήταν η αμερικανική συντηρητική διοίκηση του ψόφιου κουναβιού που «έπεισε» τον βασιλιά του Ριάντ Salman να παραμερίσει τον κανονικό και επίσημο διάδοχο πρίγκηπα Mohammed bin Nayef, ανηψιό του, και να σπρώξει στην καρέκλα τον γυιό του, τον τοξικό. «Βάλαμε τον άνθρωπό μας στην κορυφή» φέρεται να δήλωσε το ψόφιο κουνάβι τον περασμένο Ιούνη, όταν ο σαουδάραβας μπαμπάς ανακήρυξε τον γυιό του διάδοχο.

Δεν είμαστε σίγουροι ότι το αφήνει να εννοηθεί Το Βιβλίο, αλλά μας φαίνεται λογικό ότι η αμερικανική επιλογή του τοξικού για τον σαουδαραβικό θρόνο έγινε απ’ τον γαμπρό του ψόφιου κουναβιού, τον Jared Kushner, που είναι «πολύ στενά συνδεδεμένος» με το ισραηλινό καθεστώς – για να το πούμε κομψά…

Ο τοξικός πήγε (για οντισιόν και πρόσληψη) τον περασμένο Μάρτη στην Ουάσιγκτον. Τον Μάη το ψόφιο κουνάβι πήγε στο Ριάντ για να κηρύξει την «συμμαχία κατά του ιράν» και, κατά τα φαινόμενα, έπεισε τον μπαμπά βασιλιά ότι ο τοξικός είναι ο «δυνατός άνθρωπος» που χρειάζεται ο θρόνος.

Ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ δείχνει σταθερή επιλογή του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Το ζήτημα, είναι, όμως ότι το σύστημα «πολιτικής εκπροσώπησης» στην Ουάσιγκτον έχει στηθεί πάνω σε ανακτορικά μοντέλα: ο μπαμπάς, η κόρη, ο γαμπρός, ο γυιός: όλοι κάνουν δουλειές και δουλίτσες. Αν σχολάσει το ψόφιο κουνάβι θα σχολάσει τυπικά και ο «βασικός σύμβουλος» Kushner· αν και θα μπορούσε να συνεχίσει να δουλεύει για τις υπηρεσίες. Ή κάποιες φραξιές τους.

Υποθέτουμε, λοιπόν, ότι η κυκλοφορία Του Βιβλίου θα απαγορευτεί στην επικράτεια της χούντας του Ριάντ και του Ντουμπάι…

Γενεαλογία

Παρασκευή 5 Γενάρη. Ευκαιρίας δοθείσης οι εθνικόφρονες έχουν εκτοξευτεί για να μας ξαναπρήξουν τα συκώτια. “Οι σκοπιανοί δεν είναι απόγονοι του μεγάλου αλεξάνδρου, να το πουν ανοικτά!” ουρλιάζουν.

Φυσικά και δεν είναι· όπως δεν είναι ούτε οι έλληνες ούτε οι ελληνάρες! Είναι ιστορικά βεβαιωμένο με κάθε ακρίβεια ότι οι δύο γυιοί του αμφίφυλου μακεδόνα βασιλιά (ο Αλέξανδρος της Ρωξάνης και ο Ηρακλής της Βαρσίνης) “καθαρίστηκαν” απ’ τους διαδόχους του μεγΑλέκου (μαζί με τις μανάδες τους) πριν αποκτήσουν απογόνους. Καθαρίστηκε κι όλο το υπόλοιπο σόι, έτσι ώστε ούτε από σπόντα να μην μπορεί κανείς να διεκδικήσει κληρονομικά δικαιώματα. Απόγονοι του μεγΑλέκου γιοκ!!!

Οι έλληνες, ως γνωστόν, είναι οι εκλεκτοί του θεού… Και μπορούν να του ζητήσουν να τους κληροδοτήσει κάποιον γαλαξία, υπάρχουν ένα σωρό, να έχουν την άνεση να μεγαλουργήσουν. Να επαναπατριστεί και αυτός ο πολιτικός εξόριστος, ο Σώρρας, που ξέρει από διαστημική τεχνολογία, και όχι μόνο…

Όσο για τους υπήκοους του κράτους της μακεδονίας; Αν θεωρήσουν εαυτούς απόγονους του Γάιου Ιούλιου Καίσαρα Οκταβιανού Αυγούστου, θα έχουν πολλαπλά οφέλη. Πρώτον, θα ξεφορτωθούν τους ελληνάρες χαρίζοντάς τους και κάτι αντιαισθητικά αγάλματα. Και δεύτερον, σαν κληρονόμοι της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, θα μπορούν να διεκδικήσουν όχι τα ψίχουλα της γεωγραφικής Μακεδονίας, αλλά κάτι περισσότερο – απ’ τον πιο πάνω χάρτη (με αποχρώσεις του πράσινου οι περιοχές που προσέθεσε ο Οκταβιανός Αύγουστος στην Ρώμη – κίτρινο χρώμα. Με ροζ οι υποτελείς περιοχές).

Τι θα έλεγαν, π.χ., για όλη την ανατολική Μεσόγειο, γύρω γύρω, ως την Κυρηναϊκή χερσόνησο;

Ιράν 1

Παρασκευή 5 Γενάρη. Το ότι η Ουάσιγκτον έτρεξε να φέρει στο “συμβούλιο ασφαλείας του οηε” (το οποίο έχει χεσμένο) το ζήτημα των “αιματηρών διαδηλώσεων στο ιράν” δείχνει (στο δικό μας μυαλό) ένα λαχάνιασμα απ’ την αμερικανική πλευρά που, αν πρέπει να το εξηγήσουμε, σημαίνει είτε ότι η Ουάσιγκτον δεν είχε προετοιμάσει καν και καν το ξέσπασμα των διαδηλωτών στο ιράν· είτε ότι αυτή η προετοιμασία είχε γίνει τόσο πρόχειρα ώστε ήταν θνησιγενής σαν τέτοια.

Πρώτα το σημαντικότερο για ‘μας. Η χωροταξία (και, κατά συνέπεια, η ανθρωπογεωγραφία) των αντικαθεστωτικών διαδηλώσεων, το γεγονός δηλαδή ότι δεν ήταν ιδιαίτερα μαζικές και ότι έγιναν κυρίως σε μεσαίες ή μικρές ιρανικές πόλεις δείχνει, έμμεσα, το (κατ’ αρχήν) δίκιο των διαδηλωτών. Απ’ την στιγμή που, για παράδειγμα, η (μεταρρυθμιστική) κυβέρνηση Rouhani αποφάσισε να κόψει ή να περιορίσει διάφορες κρατικές επιδοτήσεις προς τα πιο πληβειακά κοινωνικά στρώματα – κι αυτό σημαίνει σε μεγάλο βαθμό «ιρανική επαρχία» – οι θιγόμενοι είχαν κάθε λόγο να θυμώσουν.

Το ζήτημα αυτών των περικοπών και η σχέση του με την ορθολογική «καπιταλιστική ανάπτυξη» όπως αυτή προδιαγράφεται στην after sanctions εποχή του ιράν είναι σοβαρό, και δεν θα το ξεπετάξουμε πρόχειρα εδώ. Το σημαντικό είναι ότι αν το ιρανικό καθεστώς προχωράει σ’ έναν μετασχηματισμό από μια πατερναλιστική διαχείριση των «φτωχών» σε μια πιο σοσιαλ-φιλελεύθερη, αυτό δεν μπορεί παρά να έχει μέσα στην ιρανική κοινωνία και θιγόμενους και ωφελημένους. Οι μεσοαστοί, για παράδειγμα, ή οι ανερχόμενοι μικροαστοί θα ωφεληθούν. Όσοι / όσες, όμως, βρίσκονται χαμηλά (και δεν είναι λίγοι / ες στο ιράν, για ταξική κοινωνία πρόκειται!) θα χάσουν όταν οι φτερούγες του κρατικού πατερναλισμού μαζευτούν.

Απέναντι σ’ αυτή την εξέλιξη (αν έχουμε δίκιο) το να τρέχουν οι γνωστοί καρφωμένοι, δηλαδή η Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και το Ριάντ, να πανηγυρίζουν για την επερχόμενη όπου νάναι «αλλαγή καθεστώτος» στο ιράν είναι τόσο σοβαρό όσο το να πανηγύριζαν οι υποστηρικτές του Occupy Wall Street για το επερχόμενο τέλος του καπιταλισμού!!! Η βιασύνη τους (και η βλακεία τους) είναι αντίθετη με τους ισχυρισμούς του ιρανικού καθεστώτος, πως «όλα ήταν στημένα απ’ τους οχτρούς». Αν είχαν στήσει κάτι στα σοβαρά όλοι αυτοί δεν θα έκαναν πανηγυρικές δηλώσεις απ’ την δεύτερη ημέρα των διαδηλώσεων! Θα κάθονταν στην άκρη και θα περίμεναν να δρέψουν τους καρπούς των μεθοδεύσεών τους.

Ιράν 2

Παρασκευή 5 Γενάρη. Στο ιράν τα συνδικάτα, όλα τα μεγάλα σίγουρα, ελέγχονται. Απ’ το καθεστώς. Η πριν λίγες ημέρες παρατήρησή μας ότι τα οργανωτικά ζητήματα είναι περισσότερο από ποτέ πολιτικά έχει εδώ μια ειδική σημασία. Για τους πληβείους του ιράν, είτε είναι εργάτες, είτε είναι αγρότες, είτε είναι νομάδες, η έξοδος απ’ τον πατερναλισμό σχεδόν 40 χρόνων συνεπάγεται (υποχρεωτικά θα τολμούσαμε να πούμε), αν πρόκειται να οργανώσουν και να πολεμήσουν για τα δίκαιά τους, την δημιουργία σοβαρών και μαζικών αυτο-οργανωμένων δομών (το “αυτό” σημαίνει έξω απ’ τον έλεγχο του καθεστώτος αλλά και οποιουδήποτε “γενναιόδωρου φίλου” εκτός συνόρων) που θα μπορούν να οργανώνουν τους αγώνες πολύ πιο μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα απ’ τα “αυθόρμητα ξεσπάσματα”. Τέτοιου είδους οργάνωση θα πρέπει να περιλαμβάνει και την ηχηρή απόρριψη της “συμπαράστασης” των όποιων νταβάδων απ’ την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ ή οπουδήποτε αλλού. Γιατί αν τα πληβειακά ή τα εργατικά κινήματα του μέλλοντος στο ιράν φτάσουν σε θέση να βάλουν πολιτικούς στόχους (όπως ο μετασχηματισμός του καθεστώτος) θα πρέπει να είναι σε θέση να κόψουν εξ’ αρχής τον βήχα διάφορων: ο ιρανικός καπιταλισμός δεν θα ξαναποκτήσει “σάχη”, ούτε θα ξαναγίνει παράρτημα κάποιου “παλιού αφέντη”…

Αυτό για καθαρά ταξικούς λόγους!

Σε κάθε περίπτωση η ακαριαία διεθνοποίηση των όποιων διαδηλώσεων έγιναν σε ιρανικές πόλεις, όχι από αδελφά, συντροφικά κινήματα αλλού, αλλά από κράτη (την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ να πανηγυρίζουν για την “δημιουργική αποσταθεροποίηση”, την Μόσχα και την Άγκυρα να στηρίζουν το καθεστώς) είναι στοιχείο μιας εξώφθαλμης έλλειψης οργανωτικής και πολιτικής αυτονομίας (με την κυριολεκτική έννοια της λέξης “ταξική αυτο-νομία”) αυτού του ξεσπάσματος: όταν κρατικοί νταβάδες νοιώθουν ότι έχουν την άνεση να εμφανίζονται είτε σαν υπερασπιστές είτε σαν κατήγοροι του πεζοδρομίου, αυτό σημαίνει ότι το πεζοδρόμιο δεν έχει αρκετή δύναμη για να τους βάλει στη θέση τους κρατώντας τους μακρυά.

Καταλαβαίνουμε ότι ύστερα από 40 χρόνια μιας πετυχημένης και ύστερα λεηλατημένης επανάστασης στο ιράν (του 1979) είναι πολύ δύσκολο, και θα χρειαστεί καιρό και δύσκολη προσπάθεια, το να δημιουργηθούν και κυρίως να αποκτήσουν την “κρίσιμη μάζα” οι όποιες ανεξάρτητες οργανωτικές (και άρα πολιτικές) δομές. Ο κρατικός πατερναλισμός και ο κοινωνικός συντηρητισμός ποτίζουν τα μυαλά.

Αλλά η ιστορία δείχνει ότι σε τέτοιες αναγκαιότητες δεν υπάρχουν υποκατάστατα. Το “κάτι λιγότερο” σημαίνει “κάτι σχεδόν καθόλου”. Ευχόμαστε οι ιρανές και οι ιρανοί να ανοίξουν τον δρόμο τους, έναν τέτοιο δρόμο που δεν θα χωράει ούτε τους καθεστωτικούς basij, ούτε τους διεθνείς εγκάθετους «εξαγωγές δημοκρατίας – πώληση χοντρική / λιανική».

Οι ευχές δεν φέρνουν αποτελέσματα… Αλλά η σκέψη μας είναι στις ιρανές και στους ιρανούς: είναι, έτσι κι αλλιώς, υπέροχοι!

Μοιάζει με τρύπα, είναι τούνελ μεταφυσικής

Παρασκευή 5 Γενάρη. Σαν τεχνικά άσχετοι στεκόμαστε μπροστά στην ανακάλυψη μόνο με τα πολιτικά μας κριτήρια: Κάποιοι τεχνικοί υπολογιστών ανακάλυψαν δύο “τρύπες” σε όλους τους εμπορικά “πρώτης γραμμής” μικροεπεξεργαστές, ξεκινώντας απ’ την Intel και προχωρώντας σε άλλες φίρμες.

Στον μαγικό / μεταφυσικό κόσμο των νέων μηχανών, οι όποιες «τρύπες» τέτοιου είδους δεν μπορούν να νοηθούν εμπειρικά απ’ τους μη ειδικούς. Δεν είναι τρύπες στα παπούτσια ή σε κάποιο ρούχο· δεν είναι τρύπες στην σκεπή ή στην άσφαλτο. Είναι «αφύλακτα περάσματα» αν μπορούμε να το πούμε έτσι, στη λειτουργία του συνόλου των ηλεκτρονικών συσκευών / μηχανών, εννοείται και εκείνων καθημερινής χρήσης. Δίοδοι «διάρρηξης». Η μία «τρύπα», που αφορά τους μικροεπεξεργαστές της Intel (οι πλέον μαζικά χρησιμοποιούμενοι) επιτρέπει στους hackers που θα την βρουν (ή την έχουν βρει ήδη…) να διαβάζουν την μνήμη ενός υπολογιστή και να κλέβουν κωδικούς πρόσβασης (passwords) για όποιον σκοπό… Η δεύτερη «τρύπα» τους επιτρέπει να ξεγελούν διάφορες εφαρμογές, και πάλι για να κλέψουν data…

Η διαφορά απ’ την συνηθισμένη μεθοδολογία “κακόβουλης μόλυνσης” που εισάγεται απ’ έξω στις ηλεκτρονικές συσκευές και, έτσι, μπορεί να εντοπιστεί είτε απ’ τα πριν είτε εκ των υστέρων σαν “ξένο σώμα”, είναι ότι αυτές οι “τρύπες” δεν απαιτούν (απαιτούσαν;) απ’ τους όποιους hackers τίποτα άλλο εκτός απ’ το να τις εντοπίσουν. Μετά, σαν περνώντας από μια πόρτα που έμεινε ανοικτή κατά λάθος, θα μπορούσαν να κινηθούν στην «αρχιτεκτονική» της συσκευής με την άνεση του διαρρήκτη που είναι αόρατος.

Εννοείται ότι χιλιάδες τεχνικοί έχουν πέσει αναγκαστικά με τα μούτρα στη δουλειά για να βουλώσουν αυτές τις «τρύπες» (Μήτσο!!! Καλή δύναμη – αυτή η σκατοανάθεση σου έλειπε!) Δεν υπάρχουν όμως τεχνικοί που να φέρουν τέτοιου είδους «ευαισθησίες» των νέων μηχανών στα μέτρα της μέσης κοινωνικής εμπειρίας. Αν τρυπήσει το σύστημα υδροδότησης ενός σπιτιού, αργά ή γρήγορα η διαρροή θα γίνει αντιληπτή με απτό τρόπο. Αν είναι τρύπια η ηλεκτρονική υποκατάσταση της καθημερινής ζωής (και φαίνεται ότι μόνο τέτοια μπορεί να είναι, μόνιμα, πότε εδώ και πότε εκεί…) κανείς δεν καταλαβαίνει τίποτα.

Μπορείτε να φανταστείτε τι σημαίνει το να έχετε πλημμυρίσει σε βαθμό πνιγμού, να μην έχετε πάρει χαμπάρι τίποτα, και όλα να εξαρτιώνται απ’ το αν θα περάσει ο υδραυλικός της εταιρείας ύδρευσης έξω απ’ το παράθυρό σας;

Ε, καμμία σχέση· εκτός απ’ την απόλυτη άγνοια που κάλλιστα μπορεί να είναι φονική για τον πληροφοριοποιημένο Εαυτό σας… Και την μεταφυσική πίστη ότι κάπου, κάπως, κάποτε, η παγκόσμια ένωση υδραυλικών ξενυχτάει για το καλό σας…

Κορέες

Πέμπτη 4 Γενάρη. Κάτι απ’ τα γνωστά του μουρμούρισε το ψόφιο κουνάβι ανάμεσα σ’ έναν ορυμαγδό από τιτιβίσματα, καθώς ήταν σε “φάση” (κάτι για το δικό του κόκκινο κουμπί, των πυρηνικών όπλων), αλλά στην παρούσα φάση αξίζουν λιγότερο κι από δεκάρες. Μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει το πως διάφορα δημοσιογραφικά φερέφωνα προσπαθούν να διαχειριστούν (αμήχανα έως πανικόβλητα) την επικείμενη συνάντηση υψηλού επιπέδου μεταξύ του βορειοκορεατικού και του νοτιοκορεατικού καθεστώτος, έξω απ’ την αμερικανική γραμμή.

Άλλοι προσπαθούν να παρουσιάσουν την κίνηση του Kim σαν «υποχώρηση» κάτω απ’ την αμερικανική «πίεση»… Και άλλοι κάνουν το ακριβώς αντίθετο: ο Kim κοροϊδεύει (λένε) για να εξασφαλίσει χρόνο… Ας συναντηθούν οι οπαδοί της μεν «εξήγησης» με τους οπαδούς της δε, ας παίξουν κάποιο ομαδικό παιχνίδι ανταγωνισμού, κατά προτίμηση με μπάλα, για να φανεί ποιος είναι ο καλύτερος.

Όσο για το ψόφιο κουνάβι, στο πρώτο σχετικό τιτίβισμά του, δεν ήταν σίγουρος τι συμβαίνει. «Ο rocket man τώρα θέλει να μιλήσει με τη νότια κορέα, για πρώτη φορά. Ίσως αυτά είναι καλά νέα, ίσως όχι – θα δούμε!!» Σ’ ένα άλλο φρόντισε να προειδοποιήσει για την κακή “διανοητική ικανότητα” του Kim.

Μ’ όλο τον σεβασμό στη μεγάλη υπερδύναμη: «καλά νέα» για ποιόν; Όσο για τις διανοητικές δυνατότητες; Όλοι παραμιλάνε για την ψοφιοκουναβική ευφυία…

Παλαιστίνη

Πέμπτη 4 Γενάρη. Δεν τους έδεσαν επειδή απέτυχαν στο διαγώνισμα στο σχολείο. Διαδήλωναν εναντίον της απόφασης τους ψόφιου κουναβιού, στην παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ, στις 7 Δεκέμβρη. Ζήτημα αν πηγαίνουν στο γυμνάσιο…

Ο ισραηλινός στρατός δεν ψωνίζει απ’ την λαϊκή στη Χεβρώνα (εδώ στις 9 Δεκέμβρη). Κάνει παρέλαση / επίδειξη δύναμης και πυροβολεί όποιον θεωρήσει ύποπτο…

Ο 18χρονος Muhammad Amin Aqel πεσμένος στην άσφαλτο, αφού πυροβολήθηκε πολλές φορές απ’ την ισραηλινή συνοριοφυλακή, στο μπλόκο της Beit El, στην κεντρική δυτική Όχθη, στις 15 Δεκέμβρη. Ο Aqel κτυπήθηκε πισώπλατα, καθώς έφευγε αφού είχε ρίξει πέτρες σ’ έναν συνοριοφύλακα. Πέθανε αργότερα στο νοσοκομείο.

Μετανάστες στην ευλογημένη γη

Πέμπτη 4 Γενάρη. Ο φίλος κι αδελφός των ελλήνων Netanyahu δεν είναι άνθρωπος που μένει στα λόγια. Το ανακοίνωσε στις 19 του περασμένου Νοέμβρη, και το προωθεί τώρα: τον εξανδραποδισμό 40.000 μεταναστών και προσφύγων απ’ την αφρική· κάπου “πίσω”. Επειδή έχει ευαισθησίες τους επιτρέπει μία μονάχα επιλογή: να πάρουν ένα χατζιλίκι και να φύγουν μόνοι τους. Διαφορετικά…

Η αιτία είναι θηριωδώς απλή – λέει ο φίλος των ελλήνων: ακόμα και σαν φυλακισμένοι κοστίζουν. Και πιάνουν χώρο στα κελιά · που (προφανώς…) προορίζονται για παλαιστίνιους.

Δύο ερωτήματα γεννιούνται εύκολα. Το πρώτο είναι αν οι φαιορόζ έχουν κάτι επιπλέον να μάθουν απ’ την ισραηλινή “μεταναστευτική πολιτική”. Το δεύτερο… χμμμμ… Υποθέτουμε ότι διάφοροι περίεργοι που δηλώνουν “αντιφασίστες” στα μέρη μας, με πολύ επιλεκτικό τρόπο, θα τρέξουν να καταγγείλουν έργω και λόγω τον ρατσισμό του ισραηλινού κράτους· όπως το έχουν εύκολο να κάνουν για οποιοδήποτε άλλο εκτός απ’ το ισραηλινό…

Αφού, τέλος πάντων, συμβαίνει να κοιτάνε αλλού όταν αυτό το “ειδικό”, το “ιερό κράτος”, σκοτώνει παλαιστίνιους…

(φωτογραφία πάνω: διαδήλωση προσφύγων και μεταναστών από την αφρική έξω απ’ το ισραηλινό κοινοβούλιο, τον Μάη του 2015. Ζητούσαν να σταματήσει η εναντίον τους ρατσιστική μεταχείριση του Τελ Αβίβ, που επιτρέπει στην αστυνομία να τους φυλακίζει επ’ αόριστο σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στο νότο. Εκείνη την χρονιά η ανθρωπιστική πρόταση του κράτους απαρτχάιντ του ισραήλ ήταν ή 3.500 δολάρια και «εθελοντική αποχώρηση» ή στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τώρα ρίχνει τις τιμές για τον «εθελοντισμό» επειδή ετοιμάζει μεγάλης κλίμακας στρατιωτική διαχείριση…

κάτω: σχεδόν 1000 μετανάστες και πρόσφυγες διέφυγαν, στα τέλη Ιούνη του 2014, απ’ το κάτεργο της Holot και έκαναν διαδήλωση στην έρημο – δεν υπάρχει άνθρωπος σε μεγάλη απόσταση απ’ το «hot spot» – ζητώντας απ’ τον οηε να παρέμβει υπέρ τους στο ισραηλινό κράτος για να πάρουν άσυλο…)