Ιράν 2

Παρασκευή 5 Γενάρη. Στο ιράν τα συνδικάτα, όλα τα μεγάλα σίγουρα, ελέγχονται. Απ’ το καθεστώς. Η πριν λίγες ημέρες παρατήρησή μας ότι τα οργανωτικά ζητήματα είναι περισσότερο από ποτέ πολιτικά έχει εδώ μια ειδική σημασία. Για τους πληβείους του ιράν, είτε είναι εργάτες, είτε είναι αγρότες, είτε είναι νομάδες, η έξοδος απ’ τον πατερναλισμό σχεδόν 40 χρόνων συνεπάγεται (υποχρεωτικά θα τολμούσαμε να πούμε), αν πρόκειται να οργανώσουν και να πολεμήσουν για τα δίκαιά τους, την δημιουργία σοβαρών και μαζικών αυτο-οργανωμένων δομών (το “αυτό” σημαίνει έξω απ’ τον έλεγχο του καθεστώτος αλλά και οποιουδήποτε “γενναιόδωρου φίλου” εκτός συνόρων) που θα μπορούν να οργανώνουν τους αγώνες πολύ πιο μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα απ’ τα “αυθόρμητα ξεσπάσματα”. Τέτοιου είδους οργάνωση θα πρέπει να περιλαμβάνει και την ηχηρή απόρριψη της “συμπαράστασης” των όποιων νταβάδων απ’ την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ ή οπουδήποτε αλλού. Γιατί αν τα πληβειακά ή τα εργατικά κινήματα του μέλλοντος στο ιράν φτάσουν σε θέση να βάλουν πολιτικούς στόχους (όπως ο μετασχηματισμός του καθεστώτος) θα πρέπει να είναι σε θέση να κόψουν εξ’ αρχής τον βήχα διάφορων: ο ιρανικός καπιταλισμός δεν θα ξαναποκτήσει “σάχη”, ούτε θα ξαναγίνει παράρτημα κάποιου “παλιού αφέντη”…

Αυτό για καθαρά ταξικούς λόγους!

Σε κάθε περίπτωση η ακαριαία διεθνοποίηση των όποιων διαδηλώσεων έγιναν σε ιρανικές πόλεις, όχι από αδελφά, συντροφικά κινήματα αλλού, αλλά από κράτη (την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ να πανηγυρίζουν για την “δημιουργική αποσταθεροποίηση”, την Μόσχα και την Άγκυρα να στηρίζουν το καθεστώς) είναι στοιχείο μιας εξώφθαλμης έλλειψης οργανωτικής και πολιτικής αυτονομίας (με την κυριολεκτική έννοια της λέξης “ταξική αυτο-νομία”) αυτού του ξεσπάσματος: όταν κρατικοί νταβάδες νοιώθουν ότι έχουν την άνεση να εμφανίζονται είτε σαν υπερασπιστές είτε σαν κατήγοροι του πεζοδρομίου, αυτό σημαίνει ότι το πεζοδρόμιο δεν έχει αρκετή δύναμη για να τους βάλει στη θέση τους κρατώντας τους μακρυά.

Καταλαβαίνουμε ότι ύστερα από 40 χρόνια μιας πετυχημένης και ύστερα λεηλατημένης επανάστασης στο ιράν (του 1979) είναι πολύ δύσκολο, και θα χρειαστεί καιρό και δύσκολη προσπάθεια, το να δημιουργηθούν και κυρίως να αποκτήσουν την “κρίσιμη μάζα” οι όποιες ανεξάρτητες οργανωτικές (και άρα πολιτικές) δομές. Ο κρατικός πατερναλισμός και ο κοινωνικός συντηρητισμός ποτίζουν τα μυαλά.

Αλλά η ιστορία δείχνει ότι σε τέτοιες αναγκαιότητες δεν υπάρχουν υποκατάστατα. Το “κάτι λιγότερο” σημαίνει “κάτι σχεδόν καθόλου”. Ευχόμαστε οι ιρανές και οι ιρανοί να ανοίξουν τον δρόμο τους, έναν τέτοιο δρόμο που δεν θα χωράει ούτε τους καθεστωτικούς basij, ούτε τους διεθνείς εγκάθετους «εξαγωγές δημοκρατίας – πώληση χοντρική / λιανική».

Οι ευχές δεν φέρνουν αποτελέσματα… Αλλά η σκέψη μας είναι στις ιρανές και στους ιρανούς: είναι, έτσι κι αλλιώς, υπέροχοι!

Μοιάζει με τρύπα, είναι τούνελ μεταφυσικής

Παρασκευή 5 Γενάρη. Σαν τεχνικά άσχετοι στεκόμαστε μπροστά στην ανακάλυψη μόνο με τα πολιτικά μας κριτήρια: Κάποιοι τεχνικοί υπολογιστών ανακάλυψαν δύο “τρύπες” σε όλους τους εμπορικά “πρώτης γραμμής” μικροεπεξεργαστές, ξεκινώντας απ’ την Intel και προχωρώντας σε άλλες φίρμες.

Στον μαγικό / μεταφυσικό κόσμο των νέων μηχανών, οι όποιες «τρύπες» τέτοιου είδους δεν μπορούν να νοηθούν εμπειρικά απ’ τους μη ειδικούς. Δεν είναι τρύπες στα παπούτσια ή σε κάποιο ρούχο· δεν είναι τρύπες στην σκεπή ή στην άσφαλτο. Είναι «αφύλακτα περάσματα» αν μπορούμε να το πούμε έτσι, στη λειτουργία του συνόλου των ηλεκτρονικών συσκευών / μηχανών, εννοείται και εκείνων καθημερινής χρήσης. Δίοδοι «διάρρηξης». Η μία «τρύπα», που αφορά τους μικροεπεξεργαστές της Intel (οι πλέον μαζικά χρησιμοποιούμενοι) επιτρέπει στους hackers που θα την βρουν (ή την έχουν βρει ήδη…) να διαβάζουν την μνήμη ενός υπολογιστή και να κλέβουν κωδικούς πρόσβασης (passwords) για όποιον σκοπό… Η δεύτερη «τρύπα» τους επιτρέπει να ξεγελούν διάφορες εφαρμογές, και πάλι για να κλέψουν data…

Η διαφορά απ’ την συνηθισμένη μεθοδολογία “κακόβουλης μόλυνσης” που εισάγεται απ’ έξω στις ηλεκτρονικές συσκευές και, έτσι, μπορεί να εντοπιστεί είτε απ’ τα πριν είτε εκ των υστέρων σαν “ξένο σώμα”, είναι ότι αυτές οι “τρύπες” δεν απαιτούν (απαιτούσαν;) απ’ τους όποιους hackers τίποτα άλλο εκτός απ’ το να τις εντοπίσουν. Μετά, σαν περνώντας από μια πόρτα που έμεινε ανοικτή κατά λάθος, θα μπορούσαν να κινηθούν στην «αρχιτεκτονική» της συσκευής με την άνεση του διαρρήκτη που είναι αόρατος.

Εννοείται ότι χιλιάδες τεχνικοί έχουν πέσει αναγκαστικά με τα μούτρα στη δουλειά για να βουλώσουν αυτές τις «τρύπες» (Μήτσο!!! Καλή δύναμη – αυτή η σκατοανάθεση σου έλειπε!) Δεν υπάρχουν όμως τεχνικοί που να φέρουν τέτοιου είδους «ευαισθησίες» των νέων μηχανών στα μέτρα της μέσης κοινωνικής εμπειρίας. Αν τρυπήσει το σύστημα υδροδότησης ενός σπιτιού, αργά ή γρήγορα η διαρροή θα γίνει αντιληπτή με απτό τρόπο. Αν είναι τρύπια η ηλεκτρονική υποκατάσταση της καθημερινής ζωής (και φαίνεται ότι μόνο τέτοια μπορεί να είναι, μόνιμα, πότε εδώ και πότε εκεί…) κανείς δεν καταλαβαίνει τίποτα.

Μπορείτε να φανταστείτε τι σημαίνει το να έχετε πλημμυρίσει σε βαθμό πνιγμού, να μην έχετε πάρει χαμπάρι τίποτα, και όλα να εξαρτιώνται απ’ το αν θα περάσει ο υδραυλικός της εταιρείας ύδρευσης έξω απ’ το παράθυρό σας;

Ε, καμμία σχέση· εκτός απ’ την απόλυτη άγνοια που κάλλιστα μπορεί να είναι φονική για τον πληροφοριοποιημένο Εαυτό σας… Και την μεταφυσική πίστη ότι κάπου, κάπως, κάποτε, η παγκόσμια ένωση υδραυλικών ξενυχτάει για το καλό σας…

Κορέες

Πέμπτη 4 Γενάρη. Κάτι απ’ τα γνωστά του μουρμούρισε το ψόφιο κουνάβι ανάμεσα σ’ έναν ορυμαγδό από τιτιβίσματα, καθώς ήταν σε “φάση” (κάτι για το δικό του κόκκινο κουμπί, των πυρηνικών όπλων), αλλά στην παρούσα φάση αξίζουν λιγότερο κι από δεκάρες. Μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει το πως διάφορα δημοσιογραφικά φερέφωνα προσπαθούν να διαχειριστούν (αμήχανα έως πανικόβλητα) την επικείμενη συνάντηση υψηλού επιπέδου μεταξύ του βορειοκορεατικού και του νοτιοκορεατικού καθεστώτος, έξω απ’ την αμερικανική γραμμή.

Άλλοι προσπαθούν να παρουσιάσουν την κίνηση του Kim σαν «υποχώρηση» κάτω απ’ την αμερικανική «πίεση»… Και άλλοι κάνουν το ακριβώς αντίθετο: ο Kim κοροϊδεύει (λένε) για να εξασφαλίσει χρόνο… Ας συναντηθούν οι οπαδοί της μεν «εξήγησης» με τους οπαδούς της δε, ας παίξουν κάποιο ομαδικό παιχνίδι ανταγωνισμού, κατά προτίμηση με μπάλα, για να φανεί ποιος είναι ο καλύτερος.

Όσο για το ψόφιο κουνάβι, στο πρώτο σχετικό τιτίβισμά του, δεν ήταν σίγουρος τι συμβαίνει. «Ο rocket man τώρα θέλει να μιλήσει με τη νότια κορέα, για πρώτη φορά. Ίσως αυτά είναι καλά νέα, ίσως όχι – θα δούμε!!» Σ’ ένα άλλο φρόντισε να προειδοποιήσει για την κακή “διανοητική ικανότητα” του Kim.

Μ’ όλο τον σεβασμό στη μεγάλη υπερδύναμη: «καλά νέα» για ποιόν; Όσο για τις διανοητικές δυνατότητες; Όλοι παραμιλάνε για την ψοφιοκουναβική ευφυία…

Παλαιστίνη

Πέμπτη 4 Γενάρη. Δεν τους έδεσαν επειδή απέτυχαν στο διαγώνισμα στο σχολείο. Διαδήλωναν εναντίον της απόφασης τους ψόφιου κουναβιού, στην παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ, στις 7 Δεκέμβρη. Ζήτημα αν πηγαίνουν στο γυμνάσιο…

Ο ισραηλινός στρατός δεν ψωνίζει απ’ την λαϊκή στη Χεβρώνα (εδώ στις 9 Δεκέμβρη). Κάνει παρέλαση / επίδειξη δύναμης και πυροβολεί όποιον θεωρήσει ύποπτο…

Ο 18χρονος Muhammad Amin Aqel πεσμένος στην άσφαλτο, αφού πυροβολήθηκε πολλές φορές απ’ την ισραηλινή συνοριοφυλακή, στο μπλόκο της Beit El, στην κεντρική δυτική Όχθη, στις 15 Δεκέμβρη. Ο Aqel κτυπήθηκε πισώπλατα, καθώς έφευγε αφού είχε ρίξει πέτρες σ’ έναν συνοριοφύλακα. Πέθανε αργότερα στο νοσοκομείο.

Μετανάστες στην ευλογημένη γη

Πέμπτη 4 Γενάρη. Ο φίλος κι αδελφός των ελλήνων Netanyahu δεν είναι άνθρωπος που μένει στα λόγια. Το ανακοίνωσε στις 19 του περασμένου Νοέμβρη, και το προωθεί τώρα: τον εξανδραποδισμό 40.000 μεταναστών και προσφύγων απ’ την αφρική· κάπου “πίσω”. Επειδή έχει ευαισθησίες τους επιτρέπει μία μονάχα επιλογή: να πάρουν ένα χατζιλίκι και να φύγουν μόνοι τους. Διαφορετικά…

Η αιτία είναι θηριωδώς απλή – λέει ο φίλος των ελλήνων: ακόμα και σαν φυλακισμένοι κοστίζουν. Και πιάνουν χώρο στα κελιά · που (προφανώς…) προορίζονται για παλαιστίνιους.

Δύο ερωτήματα γεννιούνται εύκολα. Το πρώτο είναι αν οι φαιορόζ έχουν κάτι επιπλέον να μάθουν απ’ την ισραηλινή “μεταναστευτική πολιτική”. Το δεύτερο… χμμμμ… Υποθέτουμε ότι διάφοροι περίεργοι που δηλώνουν “αντιφασίστες” στα μέρη μας, με πολύ επιλεκτικό τρόπο, θα τρέξουν να καταγγείλουν έργω και λόγω τον ρατσισμό του ισραηλινού κράτους· όπως το έχουν εύκολο να κάνουν για οποιοδήποτε άλλο εκτός απ’ το ισραηλινό…

Αφού, τέλος πάντων, συμβαίνει να κοιτάνε αλλού όταν αυτό το “ειδικό”, το “ιερό κράτος”, σκοτώνει παλαιστίνιους…

(φωτογραφία πάνω: διαδήλωση προσφύγων και μεταναστών από την αφρική έξω απ’ το ισραηλινό κοινοβούλιο, τον Μάη του 2015. Ζητούσαν να σταματήσει η εναντίον τους ρατσιστική μεταχείριση του Τελ Αβίβ, που επιτρέπει στην αστυνομία να τους φυλακίζει επ’ αόριστο σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στο νότο. Εκείνη την χρονιά η ανθρωπιστική πρόταση του κράτους απαρτχάιντ του ισραήλ ήταν ή 3.500 δολάρια και «εθελοντική αποχώρηση» ή στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τώρα ρίχνει τις τιμές για τον «εθελοντισμό» επειδή ετοιμάζει μεγάλης κλίμακας στρατιωτική διαχείριση…

κάτω: σχεδόν 1000 μετανάστες και πρόσφυγες διέφυγαν, στα τέλη Ιούνη του 2014, απ’ το κάτεργο της Holot και έκαναν διαδήλωση στην έρημο – δεν υπάρχει άνθρωπος σε μεγάλη απόσταση απ’ το «hot spot» – ζητώντας απ’ τον οηε να παρέμβει υπέρ τους στο ισραηλινό κράτος για να πάρουν άσυλο…)

Τηλεοπτική «επιθετικότητα»…

Πέμπτη 4 Γενάρη. Κρίνοντας το ζήτημα από καθαρά εμπορευματική άποψη, οι επιτυχίες των τουρκικών σήριαλ διεθνώς θα ήταν αξιοζήλευτες (όχι για το ελλαδιστάν, δεν υπάρχει καν τέτοιο όνειρο…) αλλά ακόμα και για “παραγωγούς πολιτισμού” τύπου γαλλίας. Αυτό που μετριέται σαν “ανάπτυξη” στον κλάδο, δηλαδή τα κράτη στα οποία παίζονται τα τουρκικά σήριαλ και τα έσοδα των παραγωγών εταιρειών, δείχνει ότι την τελευταία δεκαετία οι made in turkey σειρές σκαρφάλωσαν στη δεύτερη θέση παγκόσμια, πίσω μόνο απ’ τις ανάλογες αμερικανικής παραγωγής. Με έσοδα πάνω από 300 μύρια τον χρόνο (το 2016) έναντι μόλις 10 μυρίων το 2008.

Οι σεναριακές συνταγές μπορεί να είναι το δεύτερο στη σειρά «μυστικό της επιτυχίας»: η σκηνοθεσία, η τεχνική αρτιότητα και το κάστινγκ δείχνουν μια πολύ ανθηρή και «πειστική» βιομηχανία μαζικού τηλεοπτικού θεάματος, που έχει φτάσει σε 140 κράτη του κόσμου – με υψηλά επίπεδα τηλεθέασης.

Tο πολιτικό ερώτημα που θα έπρεπε να απασχολεί κάθε έλληνα πατριώτη και πούρο επαναστάτη μετά απ’ αυτά είναι το πως είναι δυνατόν ένα καθεστώς συντηρητικό (αναμφίβολα) – και για ορισμένους ετοιμόρροπο από στιγμή σε στιγμή, έτσι θα ήθελαν – να πρωταγωνιστεί παγκόσμια σ’ έναν τέτοιο τομέα. Τον τομέα που, υποτίθεται, δείχνει την πολιτιστική (και τεχνική) ανωτερότητα του λευκού πρωτοκοσμικού.

Δύο εξηγήσεις θα μπορούσαν να δοθούν. Είτε δεν υπάρχει τέτοια ανωτερότητα… Είτε ο πολιτικός συντηρητισμός των ισλαμοδημοκρατικών είναι απλά η έκφραση μιας ορισμένης κοινωνικής πλειοψηφίας που, κατά τα άλλα, είτε η ίδια διαθέτει υψηλού επιπέδου καπιταλιστικές δυνατότητες, είτε δεν έχει κανένα πρόβλημα να τις έχουν άλλα, πιο μειοψηφικά ρεύματα.

Καμία δεν θα άρεσε τους πιο πάνω έλληνες πατριώτες – επαναστάτες. Ας ξεσκονίσουν τις συλλογές τους με αναλύσεις για «βάση» και «εποικοδόμημα» μπας και βρουν καμιά άλλη…

Περιστρεφόμενος ογκόλιθος

Τετάρτη 3 Γενάρη. …Δεν υπάρχει διαπραγμάτευση χωρίς κόκκινη γραμμή. Αυτές βέβαια δεν ανακοινώνονται γιατί θέλω να υπογραμμίσω ότι απορώ με τις δηλώσεις σειράς κομμάτων και προσωπικοτήτων οι οποίοι απαιτούν πριν καν αρχίσει η διαπραγμάτευση να δηλώσω εγώ δημόσια ποιές είναι οι κόκκινες γραμμές, πού πάει η διαπραγμάτευση, ποιοι είναι οι στόχοι κλπ. Νομίζω ότι δεν έχει στοιχείο λογικής, παρά μικροκομματικής αντίληψης, το να θέλεις η ελληνική διαπραγματευτική ομάδα πριν καν ξεκινήσει η διαπραγμάτευση να έχει παραδώσει όλη την διαπραγματευτική της τακτική και στρατηγική. Τέτοια λάθη δεν τα κάνουμε…

Ποιός τα λέει αυτά; Ο ογκόλιθος υπ.εξ. Nick the greek, συνεντευξιαζόμενος χτες στον φιλικό καθεστωστικό real fm. Για το θέμα του “ονόματος” (που “ειναι η ψυχή μας”…) Μα δεν ήταν αυτός που όχι απλά δήλωνε δημόσια ποια είναι η «κόκκινη γραμμή» του στις τελευταίες διαπραγματεύσεις για το «κυπριακό», αλλά την περιέφερε αυτήν την «κόκκινη γραμμή» ανά την ευρώπη, ξεκινώντας απ’ το Λονδίνο (για να κοιμάται ήσυχο το αγγλικό καθεστώς για τις βάσεις του στην κύπρο), μήνες πριν αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις στην ελβετία; Αυτός δεν ήταν;

Αυτός. Ακριβώς. Μήπως τότε «έκανε λάθος» και το παραδέχεται τώρα, με ένα χρόνο καθυστέρηση; Όχι φυσικά. Εκείνο που συμβαίνει τώρα είναι ότι και το Λονδίνο (κι όχι μόνο η Ουάσιγκτον) θέλει μια «λύση» στις σχέσεις μεταξύ Αθήνας και Σκοπίων, έτσι ώστε να προχωρήσει η ένταξη του μακεδονικού κράτους στο νατο – πριν μπει στην ε.ε… Υπάρχει μια πρεμούρα… Το ελλαδιστάν, απ’ την μεριά του, δεν έχει πολλά περιθώρια ελιγμών· και πάντως δεν μπορεί να κοιτάει κλεφτά και προς Μόσχα μεριά. Επιπλέον η Αθήνα είναι αναγκασμένη να καταπιεί την ενόχλησή της και να πάρει σοβαρά υπόψη της την πολύ γρήγορη «βελτίωση των σχέσεων» μεταξύ Σκοπίων και Σόφιας· που αυτό το εξάμηνο θα έχει και την ευθύνη της προεδρίας της ε.ε.

Θα προσπαθήσει απ’ ότι φαίνεται, λοιπόν, να κάνει έναν συμβιβασμό. Μένει όμως να φανεί πόσο αντέχει, κι αν θα σκεφτεί κανά κόλπο της τελευταίας στιγμής… (Τα έχει κάνει κι αυτά στο παρελθόν στο ελληνικό βαθύ κράτος…)

Κορέες

Τετάρτη 3 Γενάρη. Τελευταία φορά γράψαμε επ’ αυτού πριν σχεδόν 20 ημέρες. Στις 16 Δεκέμβρη. Μιλούσαμε τότε για την δημιουργία ενός «τετράγωνου» μεταξύ Μόσχας, Πεκίνου, Σεούλ και Πγιονγκγιάνγκ, με σκοπό την διαχείριση της «κορεατικής κρίσης» με τέτοιο τρόπο που θα παραμερίζονται η Ουάσιγκτον και το Τόκιο. (Το ότι όσο και να ψάξατε δεν βρήκατε κάποια παρόμοια αναγγελία οπουδήποτε αλλού, δεν σημαίνει ότι δεν καταλαβαίνουμε…! Είπαμε: Περιθωριακοί; Ναι… Εγκάθετοι; Ποτέ!)

Να που έγινε η πρώτη, μάλλον αστεία ως προς την «αφορμή» της αλλά και πολύ σβέλτη κίνηση, που πετάει στην άκρη τον αμερικανικό (και τον ιαπωνικό) μιλιταρισμό· μια κίνηση που έχει πάνω της διακριτικά τα δακτυλικά αποτυπώματα και του Πεκίνου και της Μόσχας. Στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του ο αφεντικός της βόρειας κορέας αφού ξεκαθάρισε (βερμπαλίζοντας…) ότι είναι έτοιμος για πυρηνικό πόλεμο με τις ηπα (;;!!) δήλωσε ανοικτός σε διάλογο με την Σεούλ, και διατεθειμένος να συμμετάσχει βορειοκορεατική ομάδα στους χειμερινούς ολυμπιακούς αγώνες που πρόκειται να γίνουν στη νοτιοκορεατική Pyeongchang, μεταξύ 9 και 25 Φλεβάρη… (Υποθέτουμε ότι οι σχετικοί αθλητές προπονούνται γι’ αυτή τη συμμετοχή εδώ και μήνες…)

Η αντίδραση της Σεούλ ήταν ακαριαία! Πρότεινε υψηλού επιπέδου συνάντηση στο χωριό Panmunjeon, στην «ουδέτερη ζώνη» ανάμεσα στις δύο κορέες, στις 9 Γενάρη. Σε έξι ημέρες δηλαδή.

Οι εκτιμήσεις μας ήταν σωστές: προφανώς αυτή η ραγδαία «βελτίωση των σχέσεων» (και σίγουρα των εντυπώσεων) είναι προϊόν δουλειάς που γίνεται αφανώς εδώ και μήνες, με την συμμετοχή και της Μόσχας και του Πεκίνου. Ο εκπρόσωπος του νοτιοκορεάτη πρόεδρου Moon (που με μεγάλη χαρά θα ξεφορτωνόταν τους αμερικάνους!) δήλωσε μέσα σε ώρες μετά το μήνυμα του Kim ότι είναι έτοιμος για συνομιλίες οποιαδήποτε στιγμή, σε οποιοδήποτε μέρος, με οποιαδήποτε μορφή.

Κυρίως: χωρίς να βάζει κανέναν όρο για τα βορειοκορεατικά πυρηνικά!!! (Μόνο την πρόθεση ότι «κάποια στιγμή θα πρέπει να…»). Πράγμα που σπάει την ραχοκοκκαλιά της αμερικανικής επιθετικότητας στην κορεατική χερσόνησο, με τον ίδιο και ακόμα χειρότερο τρόπο μ’ εκείνη την ανακοίνωση του Duterte (της Μανίλα) ότι «οι εδαφικές διαφορές των φιλιππίνων με την κίνα μπορούν να μπουν στην άκρη». Αν το νοτιοκορεατικό καθεστώς είναι διατεθειμένο να κουβεντιάσει με το βορειοκορεατικό χωρίς προϋποθέσεις, τότε πού μπορεί να στηρίζεται η Ουάσιγκτον και οι κυρώσεις της; Πουθενά…

Η στιγμή είναι σημαντική από ιστορική άποψη: η Ουάσιγκτον είχε αρχίσει να μοιράζει αεροφωτογραφίες με κινεζικά και ρωσικά τάνκερ να σπάνε το πετρελαϊκό εμπάργκο στη βόρεια κορέα. (Παραδόξως τα τάνκερ των ελλήνων καραβοκύρηδων, που ξέρουν καλά αυτή τη δουλειά, δεν είχαν προλάβει να χωθούν στο σπάσιμο…) Αυτό ήταν / είναι η προετοιμασία της «δικαιολόγησης» απ’ την Ουάσιγκτον και το Τόκιο ναυτικού αποκλεισμού της βόρειας κορέας· ουσιαστικά κήρυξης πολέμου, χωρίς να ειπωθεί με το όνομά του. Κάτι που, σχεδόν, το είχε ανακοινώσει η hard core αμερικανίδα πρέσβειρα στον οηε πριν λίγες βδομάδες.

Η εκτίμησή μας είναι ότι βρίσκεται στα όρια του απίθανου (αν και όχι του αδύνατου) η ευκαιρία της Ουάσιγκτον να αντιδράσει με τέτοιο τρόπο ώστε να «προλάβει» την διαφαινόμενη γρήγορη βελτίωση των σχέσεων ανάμεσα στις δύο κορέες, μέσα στις επόμενες 6 ημέρες.

Κι αν δεν προλάβει, τότε, χμμμ….

Πακιστάν

Τετάρτη 3 Γενάρη. Σε κάθε περίπτωση, οι εξελίξεις στην κορεατική χερσόνησο, όχι τους επόμενους μήνες αλλά ακόμα και τις επόμενες εβδομάδες, θα “ακουστούν” σ’ όλη τη γραμμή αντιπαράθεσης / αναμέτρησης των ηπα και των συμμάχων τους με την “ευρασιατική συνεννόηση”, αν μπορούμε να την ονομάσουμε έτσι. Τίποτα δεν είναι οριστικό, ούτε καν στο συριακό πεδίο μάχης· ακριβώς γι’ αυτό, στη ρευστότητα μέσα, έχουν σημασία οι δυναμικές. Το “afpak” πεδίο, δηλαδή το αφγανιστάν / πακιστάν, αποκτάει καινούργια σημασία.

Η αντίδραση του πακιστανικού καθεστώτος στον τελευταίο γύρο αμερικανικών απειλών δεν έχει τον αυτοματισμό των τιτιβισμάτων, εκτυλίσσεται κάπως πιο αργά, αλλά με τον ίδιο κοινό τόπο: μεταξύ των συμφερόντων μας στο αφγανιστάν και της συμπάθειας της Ουάσιγκτον επιλέγουμε σαφέστατα το πρώτο. Πράγμα που δεν θα το έλεγε ανοικτά η Ισλαμαμπάντ αν δεν είχε την υποστηρίξη του Πεκίνου και της Μόσχας.

Ο πακιστανός υπ.αμ Khurram Dastagir το έθεσε ως εξής: …Το πακιστάν σαν αντιτρομοκρατικός σύμμαχος των ηπα τους έδωσε δωρεάν τα εξής: χερσαίες και εναέριες επικοινωνίες, στρατιωτικές βάσεις και συνεργασία των μυστικών υπηρεσιών, βοήθεια που αποδεκάτισε την al-Qaeda εδώ και 16 χρόνια, αλλά δεν μας έδωσαν τίποτα άλλο από χλεύη και δυσπιστία. Αυτό που έκαναν ήταν να εποπτεύουν την διασυνοριακή ασφάλεια των τρομοκρατών που σκότωναν πακιστανούς…

Παράπονα απ’ την Ισλαμαμπάντ, αλλά η αλήθεια είναι ότι ποτέ (ποτέ!) η αμερικανική στρατιωτική παρουσία στο Ινδοκούς δεν ήταν μέσα στα πακιστανικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Η αλήθεια είναι, επίσης, ότι προκειμένου να συνεργαστεί η Ισλαμαμπάντ στην αμερικανική επιδρομή στο αφγανιστάν στα τέλη του 2001, η τότε φουριόζα κυβέρνηση του Μπους του Β την απείλησε μέσω του τότε υφ.υπ.εξ. Richard Armitage) ότι αν δεν συνεργαστεί τα αμερικανικά βομβαρδιστικά θα γυρίσουν το πακιστάν στη λίθινη εποχή!!! Πολύ χοντρό ακόμα και για αμερικάνους σερίφηδες – αυτό δεν το έχουν ξεχάσει στο πακιστάν… Κι ο λόγος είναι απλός: οι ταλιμπάν (: μαθητές των ιερατικών σχολών, που σε καμία περίπτωση δεν είχαν σχέση με τις επιθέσεις της 11ης/9ου αλλά βρέθηκαν κατευθείαν στο στόχαστρο της Ουάσιγκτον) ήταν (και παραμένουν) δημιουργήματα του πακιστανικού καθεστώτος.

Τώρα που οι ταλιμπάν έχουν ανασυγκροτηθεί, με την βοήθεια και της Μόσχας, και αποτελούν όχι απλά μια υπολογίσιμη δύναμη στο κατεχόμενο αφγανιστάν αλλά, ίσως, το βασικότερο στοιχείο της όποιας μελλοντικής «λύσης». συπεριλαμβανόμενης και της εκκαθάρισης του isis, γιατί η Ισλαμαμπάντ θα έπρεπε να ανέχεται τον αμερικανικό σχεδιασμό; Οι ταλιμπάν, δρώντας πλέον σαν «εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα», το έχουν ξεκαθαρίσει: αμερικάνοι, πάρτε τις βάσεις σας and go home. Αν ήταν μόνο η Ισλαμαμπάντ που τους στηρίζει, θα έκανε ξανά δεύτερες σκέψεις και υπομονή. Αλλά εφόσον τους στηρίζουν Μόσχα, Πεκίνο (και έμμεσα η Τεχεράνη και η Άγκυρα) γιατί πρέπει (το πακιστανικό καθεστώς) να «μαζέψει» το αμερικανικό πείθωντάς το να δεχτεί τους ταλιμπάν σαν επίσημους συνομιλητές, εισπράτοντας “χλεύη και δυσπιστία”;

Υπάρχει μια λογική που έχει διατυπωθεί τόσο σχετικά με το αφγανιστάν όσο και σχετικά με την βόρεια κορέα: «οι τοπικές, περιφερειακές δυνάμεις, ξέρουν καλύτερα τι πρέπει να γίνει.» Αυτό, σε απλά ελληνικά, σημαίνει ένα και μόνο πράγμα: yankees go home! Το ότι η Ισλαμαμπάντ κλαίγεται, σε στυλ «δεν μ’ αγάπησες ποτέ σου», είναι πρόσχημα. Η αλήθεια είναι ότι αργά και βασανιστικά πλησιάζει η ώρα (ή αυτό μεθοδεύουν πολλοί) για μια αμερικανική ήττα στο αφγανιστάν (με την έννοια της πλήρους αποχώρησής του από εκεί). Δεν είναι καθόλου απλό. Δεν είναι καθόλου εύκολο. Αλλά πολλά βλέμματα στρέφονται σ’ ένα τέτοιο “αντίο”!

Αν εκεί που η Ουάσιγκτον έχει ρίξει “όλα της τα λεφτά” από στρατιωτική άποψη, στην κορεατική χερσόνησο δηλαδή, αναγκαστεί σε υποχώρηση / αναδίπλωση, μπορείτε να φανταστείτε τι πάρτυ θα γίνει στην υπόλοιπη γραμμή αντιπαράθεσης / αναμέτρησης.

Εκτός, ίσως, απ’ την βόρεια συρία, τους ypg. Εκεί πρέπει να περιμένουμε να δούμε το πόση πειστικότητα έχουν ακόμα τα λεφτά του Ριάντ και των εμιράτων…

Αγωνιστές της ελευθερίας!

Τετάρτη 3 Γενάρη. Μόνο αυτός ο χαρακτηρισμός δεν έχει αποδοθεί ακόμα, απ’ όλο το φάσμα των βιτρινών του ελληνικού κράτους / παρακράτους, στους 8 τούρκους καραβανάδες χουντικούς. Που την κοπάνησαν με ελικόπτερο την επόμενη ημέρα του πραξικοπήματος στην τουρκία, όταν είχε γίνει ολοφάνερο ότι ηττήθηκε, επειδή συμμετείχαν σ’ αυτό· κι όχι επειδή ήταν εναντίον του.

Η άνεση της παραχάραξης της ιστορίας είναι εντυπωσιακή. Αλλά για έλληνες μιλάμε: την παραχάραξη της ιστορίας την έχουν ψωμοτύρι ακόμα και στα “δικά τους”. Ακόμα και στις προσωπικές τους σχέσεις… Για λόγους δήθεν αντιπολιτευτικούς την πέφτουν τώρα στους φαιορόζ, έτσι ώστε αυτοί να φαίνονται σαν έτοιμοι να δώσουν τους φασιστοχουντικούς στο τουρκικό καθεστώς: τέλεια συμπαιγνία.

Τι λέμε όλως; Εδώ όλοι μαζί, συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι, έχουν αγκαλιάσει τον αρχιχουντικό της αιγύπτου, τον χασάπη Sisi. Κι αυτόν μόνο «αγωνιστή της ελευθερίας» δεν τον έχουν αναγορεύσει (σκοτώνει, φυλακίζει, βασανίζει, καταστέλει: ο ορισμός της εξυπηρέτησης των ελληνικών εθνικών συμφερόντων!!!).

Και – τι σύμπτωση – είναι οι ίδιοι ακριβώς υπερασπιστές των «ανθρώπινων δικαιωμάτων» των τούρκων χουντικών, που καταδικάζουν σε θάνατο τους πρόσφυγες στα νησιά εξορίας. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, κι αυτοί (τα δικά μας καθάρματα) «αγωνιστές της ελευθερίας» είναι… Της δικιάς τους.

Συνεπώς τι άλλο απ’ το να συγχαίρουν τους ομοίους τους;