Παλαιστίνη, μέση Ανατολή

Δευτέρα 22 Ιούλη (00.25)>> Θα είναι άδικο να υποδείξουμε ότι μετά από 10 μήνες (290 μέρες και νύχτες) το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς συνεχίζει την σφαγή ανεμπόδιστο από οποιονδήποτε και οτιδήποτε (εκτός, φυσικά, απ’ την παλαιστινιακή αντίσταση και τους συμμάχους της); Το πρωτοκοσμικό κίνημα συμπαράστασης στην απελευθέρωση της Παλαιστίνης παρά την μαζικότητα και την επιμονή του δεν έχει καταφέρει ως τώρα να δημιουργήσει κάποιο σοβαρό εμπόδιο∙ δεν έχει επιδιώξει να «μεταφέρει» την σφαγή των Παλαιστινίων αλλά και την αποικιοκρατική κατοχή στις δυτικές μητροπόλεις ως πραγματικό πρόβλημα εξουσίας σ’ αυτές. Για να το πούμε διαφορετικά: σε μια εξαιρετικά κρίσιμη ιστορικά περίοδο ο αγώνας εναντίον των δυτικών ιμπεριαλισμών (το απαρτχάιντ καθεστώς είναι η πιο εμφατική αλλά καθόλου η μοναδική πρακτική τους!) μέσα στις δυτικές μητροπόλεις παραμένει πολιτικά αδύναμος.

Αυτό αφήνει μεσοπρόθεσμα τον πόλεμο-ως-πόλεμο σαν την μοναδική δυνατότητα εκ μέρους τόσο των Παλαιστίνιων όσο και των ένοπλων συμμάχων τους σε μια μεγάλη ακτίνα γύρω απ’ την ανατολική ακτή της Μεσογείου. Στις ηπα είναι εύλογο να περιμένουμε ότι από τώρα και για τους επόμενους μήνες τον έλεγχο θα τον έχουν σχεδόν αποκλειστικά οι μηχανισμοί του βαθέος κράτους. Πράγμα που προφανώς οξύνει τους κινδύνους, με δεδομένο πως κάτι παράμοιο είναι πιθανό να συμβεί (ή να συμβαίνει ήδη) σε διάφορους ευρωπαϊκούς ιμπεριαλισμούς.

Πρέπει να το θυμίσουμε και να το τονίσουμε επειδή ο κίνδυνος της σχεδιασμένης σύγχυσης είναι κάτι παραπάνω από υπαρκτός: ΑΝ οι δυτικοί πατρώνες του απαρτχάιντ Τελ Αβίβ το είχαν υποχρεώσει σε πρώτο χρόνο να σταματήσει την σφαγή στη Γάζα (και την συστηματική επέκταση των «οικισμών» στη Δυτική Όχθη) δεν θα υπήρχε ζήτημα πολέμου ούτε με την Χεζμπ’ Αλλάχ, ούτε με τους Huthis – και ό,τι άλλο ακολουθήσει στην ευρύτερη μέση Ανατολή. Αντίστροφα: το «ελευθέρας» στο ισραηλινό φασισταριό (μαζί με τον διαρκή εξοπλισμό του) σημαίνει ότι η λεγόμενη «ανάφλεξη στη μέση Ανατολή» είναι στην ατζέντα αυτών των πρωτοκοσμικών ιμπεριαλιστικών μηχανισμών∙ ακόμα κι αν ορκίζονται το αντίθετο. Τα έργα κι όχι τα λόγια υποδεικνύουν τάσεις και στάσεις!

Οι Huthis, σταθερά στο πλευρό των Παλαιστινίων, ανέλαβαν προχθές την ευθύνη για κάτι μοναδικό ως τώρα: ένα ιπτάμενο drone πέρασε απαρατήρητο απ’ την φοβερή και τρομερή αεράμυνα του θεοναζί καθεστώτος και κτύπησε μέσα στο Τελ Αβίβ (φήμες υποστηρίζουν ότι στόχος του ήταν η αμερικανική πρεσβεία εκεί, τελικά κτύπησε 100 – 150 μέτρα δίπλα). Το θεοναζί καθεστώς απάντησε φυσικά βομβαρδίζοντας πετρελαϊκές εγκαταστάσεις στην υεμένη, στο λιμάνι Hodeida.

Αλλά αυτό είναι ίσως παραδοχή αδυναμίας. Το συγκεκριμένο drone πέταξε στο Τελ Αβίβ χαμηλά, απ’ την μεριά της θάλασσας. Με δεδομένο ότι τέτοια drones μεταφέρονται (ή και συναρμολογούνται) πολύ εύκολα και δεν χρειάζονται καμία ιδιαίτερη εγκατάσταση για να εκτοξευτούν και να πιλοταριστούν, η αιγυπτιακή έρημος του Σινά (όπου υπάρχουν ισλαμιστές αντάρτες) είναι βολικός τόπος για undercover επιθέσεις τέτοιου είδους, όποιος κι αν αναλαμβάνει την ευθύνη.

Η δυτική επιλογή, κατά συνέπεια, «συνεχίστε το φονικό έργο σας στην Παλαιστίνη» (γιατί μόνο για επιλογή μπορούμε να μιλάμε πλέον) που, υποχρεωτικά, συνεπάγεται ένταση της ένοπλης αλληλεγγύης τόσο απ’ την μεριά της Χεζμπ’ Αλλάχ όσο και απ’ την μεριά των Houthis και οποιουδήποτε άλλου, και επίσης υποχρεωτικά συνεπάγεται υπερένταση της θεοναζί βίας προς όλες τις κατευθύνσεις, όχι μόνο EINAI «ανάφλεξη στη μέση Ανατολή» αλλά, εκτιμάμε, αργά ή γρήγορα θα οδηγήσει στην εμπλοκή των ίδιων των δυτικών αφεντικών του απαρτχάιντ αφού είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν «μόνο του» θα καταφέρει οτιδήποτε που να μπορεί να πουλήσει ως «νίκη».

Έχουμε υποστηρίξει ότι αυτόν τον πόλεμο (στη Μέση Ανατολή) τα αφεντικά των δυτικών ιμπεριαλισμών δεν τον επέλεξαν. Τον επέλεξε ο χωροφύλακάς τους. Αν απέκλειαν πράγματι (για τα συμφέροντά τους) οποιαδήποτε εμπλοκή ή συμμετοχή σ’ αυτόν τον πόλεμο, τότε ο χωροφύλακας θα είχε μαζευτεί εδώ και μήνες. Αν όμως, παρά το γεγονός ότι δεν τον επέλεξαν, κρίνουν συν τω χρόνω (και σε συνδυασμό με την αποτυχία / ήττα τους στο ουκρανικό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου) ότι μπορούν κάπως να τον αξιοποιήσουν, αυτή η αξιοποίηση (θα) γίνεται όλο και πιο αδύνατο να περιοριστεί σε έμμεση βοήθεια και συμπαράσταση στους θεοναζί που, από στρατιωτική άποψη, έχουν ήδη αποτύχει στη λωρίδα της Γάζας.

Μακάρι να κάνουμε λάθος. Αλλά οι Houthis (και διάφορες οργανώσεις της ιρακινής αντίστασης) έχουν προειδοποιήσει εδώ και καιρό πως αν η σφαγή των Παλαιστίνιων συνεχίσει θα κτυπήσουν και στη Μεσόγειο – πλοία εμπορικά αλλά και πολεμικά. Ξέρετε πόσο εύκολο είναι να εμφανιστούν στη Μεσόγειο τηλεκατευθυνόμενα «πυρπολικά» (εκρηκτικά στην πραγματικότητα) τύπου … καπετάν Κανάρης; Πολύ εύκολο – το know how υπάρχει ήδη…

Η σφαγή συνεχίζεται, και κάποιοι κρατούν το λόγο τους…

mRNA πλατφόρμες: Τις ξεχάσατε; Αυτές όχι!

Δευτέρα 22 Ιούλη (00.20)>> Η απώθηση είναι κακή συνήθεια. Η ιδέα ότι «η γενετική μηχανική είναι επιστημονικό θέμα οπότε δεν μπορούμε εμείς οι ‘κοινοί θνητοί’ να έχουμε γνώμη… ας το αφήσουμε στους ειδικούς» είναι αποδεδειγμένα καταστροφική, φονική. Όμως τι ελπίδες έχουμε να επιστήσουμε αποστελεσματικά την προσοχή;

Το κεφάλαιο «covid-19» μοιάζει να έκλεισε (μιλώντας γενικά…) προς το παρόν, και τα φονικά αποτελέσματα της γενετικής εφόδου έχουν σκεπαστεί σχετικά καλά. Ακόμα και εκείνη η άθλια, η κυρία Ursula, επιβραβεύτηκε για τις μυστικές συμφωνίες της με τον κτηνίατρο ceo… Ωστόσο μακριά απ’ την δημαγωγία (σ’ αυτήν την περίοδο δεν είναι απαραίτητη, υπάρχουν άλλα θέματα…) οι «ειδικοί» του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος και τα αφεντικά τους συνεχίζουν την «δουλειά» τους.

Ένα μικρό αλλά με τον τρόπο του αποκαλυπτικό δείγμα: Τον περασμένο Γενάρη η CEPI (ένα απ’ τα «μετωπικά» του φιλάνθρωπου Gates ή, πιο σωστά, εκείνων που βρίσκονται πίσω του) και το ευγονικό Wellcome Trust επιχορήγησαν τη νοτιοκορεατική βιοτεχνολογική εταιρεία Lemonex Inc., με ειδίκευση την κατασκευή νανοσωματιδίων, με 4,6 εκατομμύρια δολάρια, για να συνεχίσει τις έρευνές της για την «τεχνολογία μεταφοράς mRNA».

Λίγο αργότερα, πριν μόλις μια βδομάδα (στις 15 Ιούλη 2024), οι τεχνικοί της Lemonex δημοσίευσαν ένα «paper» με τα επιτεύγματά τους, σε δοκιμές για «εμβόλιο» (mRNA πλατφόρμα δηλαδή) κατά του ιού Zika (τον οποίο ασφαλώς έχετε ξεχάσει…)

Κάθε τεχνοεπιστημονική «πρόοδος», για να αποδείξει ότι είναι τέτοια, πρέπει να πει δυο τρία πράγματα για τα μειονεκτήματα του προηγούμενου βήματος, της προηγούμενης φάσης. Οι τεχνικοί της Lemonex έκαναν αυτό το καθήκον τους (μαζί με τα απαραίτητα ψέμματα), οπότε μεταφέρουμε εδώ ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα της εισαγωγής τους. Ο τονισμός δικός μας:

Διαβάστε τη συνέχεια »

Κλιματική αλλαγή (;)

Δευτέρα 22 Ιούλη (00.16)>> Μια φορά κι έναν καιρό κοροϊδεύαμε τους άγγλους που είχαν πρώτο (μπορεί και μοναδικό…) θέμα στις γρήγορες κουβέντες τους τον καιρό… Πέρασαν τα χρόνια και «γίναμε όλοι άγγλοι» – σε σχέση μ’ αυτήν την κοινοτοπία. Είναι διάφορα που έχουν συμβάλει σ’ αυτό. Απ’ το γεγονός ότι ο καιρός έχει γίνει ένα εύκολο θέμα δημαγωγίας των καθεστωτικών μήντια και μέσω αυτών, ειδικά σε πληθυσμούς που έχουν αστικοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε να αντιλαμβάνονται τον καιρό (ειδικά τις θερμοκρασίες εκτός του φάσματος των 20 έως 25 βαθμών Κελσίου…) σχεδόν ως εχθρό… Μέχρι το άλλο γεγονός, ότι διάφοροι εργασιακοί χώροι του τριτογενούς, τα ι.χ. και τα σπίτια έχουν γίνει προεκτάσεις των air condition (τα οποία ταυτόχρονα αυξάνουν, έστω και λίγο, την γενική θερμοκρασία των «εξωτερικών» χώρων…).

Η γενικότερη φιλολογία περί «κλιματικής αλλαγής» (που είναι μια μάλλον υπόγεια μετατόπιση της προηγούμενης φιλολογίας περί «φαινομένου του θερμοκηπίου» αφού αυτή, η «κλιματική αλλαγή», περιλαμβάνει εξ ορισμού όχι μόνο τις ζέστες αλλά και τα κρύα, όχι μόνο τις βροχές και τις πλημμύρες αλλά και τις ανομβρίες, τα χιόνια αλλά και τους πάγους στους πόλους) παίζει κι αυτή τον ρόλο της.

Το κλίμα, σε αντίθεση με τον καιρό, δεν αλλάζει μήνα τον μήνα ή χρόνο τον χρόνο. Η εμπειρική παρατήρηση όλων ημών, δηλαδή το τι ζούμε (και τι θυμόμαστε απ’ το κοντινό ή πιο μακρινό παρελθόν) είναι φτωχή για να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει σοβαρές και μόνιμες αλλαγές στο κλίμα ευρύτερων περιοχών.

Μία έρευνα που κατατέθηκε στο 17ο δασολογικό συνέδριο (τον Οκτώβρη του 2015) παρατηρεί στον επίλογό της την στρατηγική σημασία που έχει το χρονικό εύρος των στοιχείων που συγκεντρώνονται και συγκρίνονται μεταξύ τους. Σημειώνεται εκεί ότι:

Διαβάστε τη συνέχεια »

Οι εθνικές επέτειοι είναι η αναίδεια των καιροσκόπων

Δευτέρα 22 Ιούλη (00.13)>> Όχι μισός αλλά ούτε δέκα αιώνες δεν (θα) είναι αρκετοί για να πεταχτούν οριστικά οι εθνικιστικές μυθολογίες γύρω απ’ το «κυπριακό». Για παράδειγμα το (νατοϊκό) «σεμινάριο της Ρώμης» στα μέσα Νοέμβρη του 1973 ή το γεγονός ότι ο ίδιος ο Μακάριος (απ’ την μονή Κύκκου όπου είχε καταφύγει μετά το εναντίον του πραξικόπημα) κάλεσε την Άγκυρα να επέμβει στρατιωτικά στην κύπρο σαν εγγυήτρια δύναμη, αυτά και πολλά άλλα κομμάτια της πραγματικότητας δεν χωρούν στην μυθολογία του «κατατρεγμένου χρυσοπράσινου φύλλου». Ούτε, φυσικά, στις «εθνικές επετείους».

Αν υπάρχει κάτι επίκαιρο σήμερα είναι ότι εκδηλώνεται μια κάποια υπόγεια αντίθεση μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας σε σχέση με την συνεχιζόμενη σφαγή των Παλαιστινίων, και το γεγονός ότι το νοτιοκυπριακό έδαφος χρησιμοποιείται πράγματι επιμελητειακά υπέρ του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος. Οι μόνιμες αγγλικές βάσεις εκεί και ο ρόλος τους ποτέ δεν είναι κεντρικό ζήτημα για την ντόπια εθνικιστική ρητορική∙ ούτε οι συμφωνίες «παροχής υπηρεσιών» της Λευκωσίας με το Παρίσι, την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ. Κι αν είναι αλήθεια ότι η Άγκυρα μεταφέρει στη βόρεια κύπρο αντιαεροπορικά συστήματα in case of… (: όξυνσης του πολέμου μεταξύ του θεοναζί καθεστώτος και της Χεζμπ’ Αλλάχ) τότε…

Τιμής ένεκεν θα γυρίσουμε ωστόσο πίσω 30 χρόνια, στον μακρινό Ιούνη του 1994, όταν ο αυτοδιαχειριζόμενος ρ/σ «Ουτοπία» στη Σαλονίκη, στη διάρκεια του καλοκαιρινού φεστιβάλ του, οργάνωσε εκδήλωση ενάντια στον εθνικισμό και στον ρατσισμό με την συμμετοχή (και) τούρκων αντιμιλιταριστών αλλά και του κύπριου αναρχικού Α.Π.: το «κυπριακό» ήταν ένα απ’ τα βασικά θέματα συζήτησης, και ο Α.Π. μετέφερε όχι μια «ιδεολογική» άποψη αλλά μια ιστορική – πολιτική – γεωγραφική εμπειρία, επεξεργασμένη φυσικά όπως θα έπρεπε. Αναπαράγουμε εδώ κάποια σημεία εκείνης της εισήγησης που έχουν πάντα αξία:

Καταρχήν δεν μιλώ ούτε σαν έλληνας-κύπριος ούτε σαν τούρκος-κύπριος. Μιλώ σαν κύπριος. Δεν εννοώ ότι υπάρχει κυπριακό έθνος, δεν με ενδιαφέρει κάτι τέτοιο. Με ενδιαφέρει η γεωγραφική και ιστορική μου εμπειρία.

Η κύπρος είναι ένα ακριβό οικόπεδο μέσα στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα. Τυχαίνει να βρίσκεται βόρεια της διώρυγας του Σουέζ, τυχαίνει να βρίσκεται δίπλα στην Ιερουσαλήμ που είναι ένας σημαντικός σημειολογικός χώρος, είναι και εμπορικά χρήσιμη σήμερα, κατά συνέπεια έχουμε έξι στρατούς (εγγλέζικο, ελληνικό, τουρκικό, ελληνοκυπριακό, τουρκοκυπριακό και ΟΗΕ), έχουμε βάσεις, έχουμε ένα κράτος κανονικό και ένα ημικράτος, οι βάσεις είναι επίσης δύο ημικράτη…

Με όλα αυτά οι ιθαγενείς, 800.000 όλοι κι όλοι, διαβιούμε μια κοινωνία που πάνω της πλανιέται διαρκώς η απειλή του πολέμου. Αυτό όμως που πλανιέται πιο έντονα πάνω από την κύπρο, τουλάχιστον όσο ζω εγώ, είναι το «εθνικό πρόβλημα». Στην κύπρο είναι αδύνατο (ή τουλάχιστον μέχρι πολύ πρόσφατα ήταν αδύνατο) να αρθρώσεις λόγο για οτιδήποτε αν δεν μιλάς ταυτόχρονα για το «κυπριακό».

… Στην κύπρο δεν είχαμε ουσιαστικά μία αποικιοκρατία, την αγγλική. Είχαμε τρεις αποικιοκρατίες. Μια πολιτική (την αγγλική) και δύο πολιτιστικές: την ελληνική και την τουρκική. Για παράδειγμα επί αγγλικής κατοχής το πρόγραμμα των σχολείων καθοριζόταν απ’ τα υπουργεία παιδείας της Αθήνας και της Άγκυρας.

Οι κύπριοι «εθνικοποιήθηκαν». Γιατί οι παραδοσιακοί κύπριοι του 19ου αιώνα δεν ανήκαν σε έθνη αλλά σε θρησκευτικές κοινότητες. Ήταν ορθόδοξοι ρωμιοί – όπως λέγονταν – δηλαδή χριστιανοί, ήταν μουσουλμάνοι, και υπήρχε και μια μεγάλη κοινότητα ενδιάμεση, οι λινοβάμβακοι, που ήταν χριστιανομουσουλμάνοι. Αυτή η κοινότητα διασπάστηκε κάθετα και δια της βίας. Οι περισσότεροι έγιναν μουσουλμάνοι, και οι υπόλοιποι χριστιανοί.

Αυτή η διαδικασία της «εθνικοποίησης» μέσα από την μεταγραφή των θρησκευτικών πεποιθήσεων σε εθνικές ταυτότητες (χριστιανοί = έλληνες και μουσουλμάνοι = τούρκοι) ευνοούσε την εγγλέζικη αποικιοκρατία. Γιατί αφού η κύπρος είναι ένα πολύτιμο οικόπεδο μέσα στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα, το τελευταίο πράγμα που θα χρειάζονταν οι αποικιοκράτες ήταν να διεκδικήσουν οι ιθαγενείς το οικόπεδο. Είναι πολύ πιο χρήσιμο να πεισθούν οι ιθαγενείς πως κατά λάθος βρίσκονται σ’ αυτό το οικόπεδο, ότι είναι έποικοι των Αθηνών ή της Άγκυρας, ότι είναι κάτι άλλο εν πάσει περιπτώσει, και πως άρα ανήκουν σε αυτό το κάτι άλλο.

Υπάρχει φυσικά η ιστορία αυτών των ιθαγενών που δείχνει τα αντίθετα. Τον 19ο αιώνα υπάρχουν κοινές αγροτικές εξεγέρσεις – πριν από την κάθοδο των άγγλων. Όταν ήρθαν οι άγγλοι χώρισαν διοικητικά τις θρησκευτικές κοινότητες, κάθετα, σαν εθνικές κοινότητες. Με διαφορετικά σχολεία, διαφορετικές γλώσσες, κλπ. Αυτή η διαδικασία διαχωρισμού συνεχίστηκε αλλά παρεμβλήθηκαν ήδη από την δεκαετία του 1920 κινήματα μοντερνίστικα, όπως το εργατικό κίνημα που εξελίχθηκε αργότερα σε κομμουνιστικό, και ήταν κοινό όλων των κυπρίων.

Στη δεκαετία του 1950 ο εθνικισμός ήταν μια σαφέστατη προσπάθεια να σπάσει το εργατικό κίνημα. Η ΕΟΚΑ για παράδειγμα, την οποία λιβανίζουν και οι δικοί μας και οι δικοί σας, εκτός από το να πολεμά τους εγγλέζους είχε σαφέστατο στόχο να πολεμά το εργατικό κίνημα. Η ΕΟΚΑ σκότωσε περισσότερους ελληνοκύπριους παρά άγγλους. Σκότωσαν πολλούς αριστερούς, ακόμα και με λιθοβολισμούς, μπαίνοντας μέσα στα σπίτια τους, κλπ. Απ’ την άλλη πλευρά η τουρκοκυπριακή εθνικιστική οργάνωση, η ΤΜΤ, εφάρμοσε ένα ακριβώς ίδιο σχέδιο, με τις ίδιες ακριβώς μεθόδους, ίσως και χειρότερες, μιας και η τουρκοκυπριακή εργατική τάξη ήταν πιο μικρή αριθμητικά, άρα πιο αδύνατη. Έτσι, ενώ στην ελληνοκυπριακή πλευρά η εργατική τάξη κατάφερε κάποια στιγμή να αντισταθεί στην τρομοκρατία της ΕΟΚΑ αναγκάζοντάς την να σταματήσει, η τρομοκρατία της ΤΜΤ κατά της τουρκοκουπριακής εργατικής τάξης συνεχίστηκε απ’ το 1957 ως το 1962.

Το ’60 παραχωρήθηκε στην κύπρο μια ανεξαρτησία περίεργη: έκατσαν δηλαδή η αγγλία, η ελλάδα και η τουρκία και έφτιαξαν ένα σύνταγμα της «ανεξάρτητης κύπρου» και το έδωσαν στους κυπραίους λέγοντάς τους «αυτό είναι το σύνταγμά σας, και αν δεν το δεχτείτε θα σας αφήσουμε να σκοτώνεστε». Οπότε «το δεχτήκαμε»… Εν πάσει περιπτώσει αυτό το σύνταγμα του 1960 περιείχε ένα μέρος της κυπριακής ιστορικής εμπειρίας. Παραδεχόταν δηλαδή πως οι δύο κοινότητες στην κύπρο, όπως είχαν διαχωριστεί από την αγγλική αποικιοκρατία, είχαν μια έντονη αλληλεξάρτηση. Δεν κατοικούσαν σε διαφορετικά μέρη. Υπήρχαν παντού κοινά χωριά, και υπήρχε κι ένα κοινό κίνημα 30 – 40 χρόνων. Το σύνταγμα λοιπόν του ’60 υποχρέωνε τις δύο ελίτ (ελληνοκυπριακή και τουρκοκυπριακή) να αλληλοεξαρτώνται στη διοίκηση της κύπρου.

Η ελληνοκυπριακή ελίτ, νοιώθοντας ίσως μια αριθμητική υπεροχή προσπάθησε το 1963 να απαλλαγεί από τις υποχρεώσεις που είχε στη βάση αυτού του συντάγματος, προσπάθησε να αλλάξει το σύνταγμα, και ουσιαστικά εξαπέλυσε μια μαζική επίθεση ενάντια στους τουρκοκύπριους. Έτσι οι τουρκοκύπριοι από το 1964 ως το 1974 ζούσαν ουσιαστικά σε καθεστώς εγκλωβισμού. Ενώ ήταν το 18% του πληθυσμού είχαν στριμωχτεί στο 4% του εδάφους.

… Θα κάνω μια παρένθεση εδώ, για να ξαναθυμίσω τις αγκυλώσεις που δημιουργεί ο «εθνικός λόγος». Λέει λοιπόν ο ελληνοκύπριος εθνικιστής: «Μα είμαστε το 80%. Γιατί το 20%, οι τουρκοκύπριοι, να μπερδεύονται στα πόδια μας;»

Αυτή είναι η λογική του ελληνοκυπριακού εθνικισμού. Αλλά με την ίδια λογική, αν το κοιτάξει κάποιος από άλλη οπτική γωνία, θα δει ότι η κύπρος ανήκει στον γεωγραφικό χώρο της τουρκίας. Η τουρκία είναι 40 μίλια μακριά απ’ την κύπρο. Συνεπώς θα μπορούσε, με την ίδια λογική πάντα, να απαντήσει κάποιος «μα είστε μια ελάχιστη μειοψηφία μέσα στον τουρκικό γεωγραφικό χώρο». Εξαρτάται που ζωγραφίζει ο καθένας τα σύνορα, στη φαντασία του: αν θέλεις να κόψεις τα σύνορα έτσι ώστε να φαντάζεσαι την κύπρο σαν ένα αυτόνομο νησί στην Αλάσκα, τότε ναι, οι ελληνοκύπριοι είναι πλειοψηφία. Αλλά έτσι, φυσικά, μπορεί η άλλη πλευρά να θυμηθεί τη γεωγραφία και να σου θυμίσει πως οι ελληνοκύπριοι είναι μια χριστιανική μειοψηφία σε μια θάλασσα μουσουλμάνων.

… Έρχομαι ξανά στην ιστορία. Το 1974 έγιναν δύο πράγματα στην κύπρο. Ένα πραξικόπημα του ελληνικού στρατού βοηθούμενο από την ελληνοκυπριακή ακροδεξιά, και ακολούθησε, στις 20 Ιούλη, η τουρκική εισβολή. Οι αμερικάνοι και οι άγγλοι ήθελαν με αυτό το πραξικόπημα να ξεφορτωθούν τον Μακάριο, επειδή απ’ την μια μεριά επέτρεπε την ύπαρξη του ΑΚΕΛ, ενώ από την άλλη ακολουθούσε ανεξάρτητη πολιτική έχοντας εντάξει την κύπρο στις αδέσμευτες χώρες. Ο ελληνοκυπριακός και ο ελληνικός εθνικισμός έκαναν τους δικούς τους λογαριασμούς, για πλήρη έλεγχο της κύπρου.

Σφαγές έγιναν και από τις δύο μεριές. Και από τους εθνικιστές ελληνοκεντρικούς σε πρώτη φάση, και από τον τουρκικό στρατό στη συνέχεια. Υπήρξαν όμως και συγκινητικές στιγμές ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων που αλληλοπροστατεύονταν….

 

*Όλες οι εισηγήσεις είχαν δημοσιευτεί στο περιοδικό σαμποτάζ νο 13 – 14. Αν κάποιος / α ενδιαφέρεται για το σύνολο της εισήγησης του Α.Π., υπάρχει σε ψηφιακή μορφή στην βιβλιοθήκη του site, με τίτλο: Μεσόγειος: το υπόλοιπο κύπρος. Στην ίδια θέση (στην βιβλιοθήκη…) υπάρχει (σε μορφή pdf) το Sarajevo νο 8 (μπροσούρα) με τίτλο κύπρος: ένα αβύθιστο αεροπλανοφόρο.

 

Άλλο το ένα, άλλο το άλλο

Δευτέρα 15 Ιούλη>>

…Καταδίκασε όσο θες αυτό που συμβαίνει μέσα στο σφαγείο,

οι καταδίκες σου δεν θα κάνουν τις σφαίρες να σκοτώνουν λιγότερο,

ούτε θα φέρουν πίσω το ξημέρωμα…

«Telk Qadeya» είναι ο τίτλος ενός σχετικά πρόσφατου single της αιγυπτιακής ροκ μπάντας Cairokee, και σημαίνει Αυτό είναι το θέμα. Κυκλοφόρησε στις 30 Νοέμβρη του 2023, σχεδόν 2 μήνες μετά την έναρξη της σφαγής στη Γάζα. Κι ενώ δεν αναφέρει στους στίχους τις λέξεις «Γάζα» ή «Παλαιστίνη», είναι ξεκάθαρο στους πάντες για ποιο πράγμα μιλάει: το «διαζύγιο» (αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτή τη λέξη) απ’ τον βρώμικο, «ενσωματωμένο» δυτικό «ανθρωπισμό».

Οι Cairokee (Sout Alhoureya Hany Adel, Amir Eid Hawary, Sherif Mostafa, Amir Eid) δεν είναι μια τυχαία μπάντα. Φτιάχτηκαν το 2003 στο Κάιρο, και το τραγούδι τους Sout al-Horeya («Η φωνή της ελευθερίας») έγινε ένα απ’ τα soundtrack της επανάστασης στις 25 Γενάρη του 2011. Η χούντα του Sisi τους κυνηγάει όσο μπορεί, και το άλμπουμ της No’ta Beeda («Point Blank») του 2017 απαγορεύτηκε στην αίγυπτο. Το Telk Qadeya, του οποίου τους στίχους έγραψε ένας απ’ τους πιο γνωστούς ποιητές της επανάστασης, ο Mostafa Ibragim, τραγουδιέται σ’ όλη την Παλαιστίνη και σε μεγάλο μέρος των υπόλοιπων αραβικών πληθυσμών. (Η μετάφραση στα αγγλικά στο video δεν είναι παντού σωστή):

…Μάζεψε τα κομμάτια σου και πολέμα

Και δείξε στους απατεώνες

Το πως επιβλήθηκε ο νόμος της ζούγκλας

Σ’ εκείνους που θα ήθελαν να προχωρήσουν στο δρόμο της απελευθέρωσης

Και πως καταλαμβάνεται ένα τανκ με γυμνά χέρια…

Επειδή έχουμε χρέος και σ’ αυτούς, τους άντρες και τις γυναίκες της αιγυπτιακής επανάστασης του 2011, και επειδή δεν ξεχνάμε, δείτε ως bonus το video του Sout al-Horeya, που γυρίστηκε στην πλατεία Tahrir και στα πέριξ την ημέρα που έπεσε ο δικτάτορας Mubarak: εκατοντάδες χιλιάδες γιορτάζουν…

Who will cry for you america?

Ένας άγγλος πιστολάς σ’ ένα τραίνο κάπου στο αμέρικα υποστηρίζει ότι αν έχεις πρόεδρο (όπως η πρώην αγγλική αποικία Ουάσιγκτον…) κάποιος θα βρεθεί να τον πυροβολήσει, ενώ αν έχεις βασιλιά (ή βασίλισσα) όπως το Λονδίνο όλοι σέβονται… Πράγματι ο αμερικάνος πρόεδρος Garfield, 20ος στη σειρά, δολοφονήθηκε το 1881, και η συγκεκριμένη σκηνή αναφέρεται σ’ αυτό…

(Από την ταινία Unforgiven του Clint Eastwood, 1992)

Δευτέρα 15 Ιούλη>> Είχε δεν είχε έμπλεξε η παρακμιακή πρώην υπερδύναμη. Ο επίδοξος δολοφόνος του ψόφιου κουναβιού ξαστόχισε για ελάχιστα χιλιοστά επειδή το ψόφιο κουνάβι γύρισε στιγμιαία το κεφάλι του. (Την πλήρωσαν όμως 1 + 2 οπαδοί του, που βρέθηκαν στην τροχιά των βλημάτων…). Η αποτυχία της απόπειρας στεναχώρησε πολλούς και διάφορους (εντός και εκτός usa) κι απ’ την άλλη προκάλεσε αναπόφευκτα θυμό στους οπαδούς του, αρκετοί απ’ τους οποίους συμβαίνει να είναι επίσης ένοπλοι – και φασίστες. Εν τέλει η άμεση, αντανακλαστική αντίδραση του ψόφιου κουναβιού μετά τον τραυματισμό του (με την υψωμένη γροθιά και τα λοιπά) ήταν τόσο κινηματογραφική ώστε πέτυχε την πλήρη ηρωοποίησή του. Υποθέτουμε ότι τα σχετικά εικονίσματα θα εμφανιστούν παντού, από μπλουζάκια μέχρι κούπες, και θα ξεπουλήσουν.

Έτσι για να μαθαίνετε πόσο γρήγορο είναι το εμπόρευμα!!! (Το μαγαζί είναι στη Ν. Υόρκη…)

Χρησιμοποιώντας τα εργαλεία παραπλάνησης που διαθέτει η οργανωμένη δημαγωγία (αμερικανική + friends) προσπάθησε σε πρώτο χρόνο να υποβαθμίσει την απόπειρα δολοφονίας μετακινώντας το σημείο της προσοχής μέσω της γνωστής θέσης περί οπλοκατοχής (στις ηπα), θεωρούμενο αδύνατο πολιτικά σημείο των ρεπουμπλικάνων… Ναι, το θέμα είναι εξαιρετικά σοβαρό όταν μέρα παρά μέρα κάποιος διαταραγμένος βγαίνει και γαζώνει ό,τι και όποιον βρει μπροστά του… Αλλά δεν έχει καμία σχέση με την απόπειρα κατά του ψόφιου κουναβιού: άραγε η (επίσης αποτυχημένη) απόπειρα κατά του σλοβάκου πρωθ. σοσιαλδημοκράτη Robert Fico πριν 2 μήνες ήταν κι αυτή προϊόν της μαζικής οπλοκατοχής;

Δεν ξέρουμε τι είδος προεκλογικής περιόδου θα εξελιχθεί από ‘δω και πέρα ως τις αρχές Νοέμβρη στη «χώρα της ελευθερίας». Μήπως θα ήταν προτιμότερο οι διαιτητές να σφυρίξουν πρόωρα την λήξη της, τώρα, πριν μπουκάρουν οι οπαδοί στο ταρτάν;

(Από σήμερα και για λίγες μέρες οι ρεπουμπλικάνοι έχουν το κεντρικό συνέδριό τους στο Millwaukee για την επίσημη ανακήρυξη του ψόφιου κουναβιού ως υποψηφίου προέδρου. Υποθέτουμε ότι κάμποσες χιλιάδες οπαδοί του θα είναι συγκεντρωμένοι στα πέριξ του Fiserv Forum, του γηπέδου όπου θα γίνει η τελετή. Αν δείτε κάποιους να έχουν βαρύ οπλισμό για λόγους ασφαλείας θα είναι ….χμμμμ… ακριβώς «για λόγους ασφαλείας» – της μισής αμερικής αποκλειστικά…)

Who will care for you america?

Δευτέρα 15 Ιούλη>> Οι αμερικάνοι δημοκρατικοί, ως γνωστόν, απασχολούνταν ως χτες με το αν ο νυσταλέος Jo αντέχει να κατέβει στον στίβο στις 5 Νοέμβρη, να νικήσει και να σταθεί ως κεντρική πολιτική βιτρίνα άλλα 4 χρόνια, ως το τέλος του 2028.

Μόνο που υπάρχει ένα διαφορετικό, πιο άμεσο προβληματάκι. Ο νυσταλέος Jo είναι υποχρεωτικά πρόεδρος ως το τέλος της χρονιάς, για άλλους 5,5 μήνες δηλαδή. Πρέπει να διαχειριστεί οτιδήποτε προκύψει εσωτερικά αυτούς τους 5,5 μήνες∙ με αυτό το «εσωτερικά» να τρίζει έντονα….

Οι γνωστοί rivals παρακολουθούν. Όχι για να επιτεθούν στην Ουάσιγκτον ή για να χαλάσουν την «γιορτή της δημοκρατίας»! Απλά η παρακμιακή πρώην υπερδύναμη έχει πολλά «ανοίγματα», σε διάφορα σημεία του πλανήτη. Η εκδήλωση οξυμένων εσωτερικών προβλημάτων είναι ιδανική για την «αύξηση των εξωτερικών πιέσεων» σε κάποια απ’ αυτά τα σημεία.

Όπως λένε διάφοροι σοφοί-με-το-κιλό: 5,5 μήνες είναι πολύς καιρός πολιτικά. Και γεωπολιτικά θα προσθέταμε: κάποιες κινήσεις όχι ευχάριστες για την Ουάσιγκτον διαγράφονται ήδη στον ορίζοντα…

Προπάντων πρόληψη! (1)

Δευτέρα 15 Ιούλη>> Με ή χωρίς τον ετοιμόρροπο νυσταλέο Jo στο άσπρο σπίτι η Ουάσιγκτον προσπαθεί να κάνει τη δουλειά της. Η ανακοίνωση της εγκατάστασης (το 2026… Γιατί τόσο αργά; Τι μπορεί να προκύψει ως τότε; Και με ποιον πρόεδρο στο άσπρο σπίτι;) στο γερμανικό έδαφος πυραύλων μέσου βεληνεκούς (που μπορούν να κουβαλήσουν και πυρηνικές κεφαλές…) θυμίζει μεν την δεκαετία του 1980 αλλά από κάποιες απόψεις είναι ακόμα χειρότερη ενέργεια. Μέχρι πριν κάποιους καιρούς η αμερικανική κοινοτοπία για την εγκατάσταση διάφορων πυραυλικών συστημάτων κοντά στα ρωσικά σύνορα ήταν «ωω, μην ανησυχείτε, δεν είναι για εσάς, είναι για το … ιράν». Τώρα, τουλάχιστον, μπορεί κάποιος να πιστέψει τους στόχους τους…

Διαβάστε τη συνέχεια »

Προπάντων πρόληψη! (2)

Δευτέρα 15 Ιούλη>> Δεν πρόλαβε το Μινσκ να γίνει πλήρες μέλος του «συμφώνου της Σαγκάης / SCO» και ιδού κάτι που πρέπει να σημειωθεί με προσοχή:

Αν είδατε λίγες δεκάδες ασιάτες στρατιώτες να παρελαύνουν κάπου μαζί με άλλους, σωστά είδατε: πρόκειται για ένα ασήμαντο δείγμα του κινεζικού στρατού στη λευκορωσία! Για «αντιτρομοκρατικές» ασκήσεις… Και μάλιστα όχι οπουδήποτε στη λευκορωσία αλλά στο Brest:

Διαβάστε τη συνέχεια »

Ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά του πιάνεται;

Δευτέρα 15 Ιούλη>> Για λόγους που αφορούν την ψυχολογία και όχι την πολιτική ως τεχνική της εξουσίας, διάφοροι της αριστεράς του κράτους και του κεφάλαιου (και στα μέρη μας…) πανηγύρισαν για τα τελικά αποτελέσματα των γαλλικών βουλευτικών εκλογών. Κατά την γνώμη τους «αντιμετωπίστηκε με επιτυχία ο φασισμός» (άλλη μια φορά).

Πριν δούμε τι είναι αυτό που τελικά αντιμετωπίστηκε, μια αναγκαία διευκρίνιση για το γαλλικό εκλογικό σύστημα. Αυτό που στο ελλαδιστάν εφαρμόζεται στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, στη χώρα-της-δημοκρατίας εφαρμόζεται για τις βουλευτικές! Αν γινόταν και στα μέρη μας το ίδιο οι πάντες θα μιλούσαν για καλπονοθευτικό σύστημα! Δεν θα είχαν άδικο.

Γιατί; Προσέξτε. Με το σαφώς αναλογικότερο (σε σχέση με το γαλλικό) εκλογικό σύστημα στα μέρη μας, στις εκλογές του 2023 το κκε (είναι ένα καλό παράδειγμα) με ποσοστό 7,69% εξέλεξε 21 βουλευτές. 21 στους 300, πήρε δηλαδή το 7% των εδρών…. Με το «γαλλικό» σύστημα στις ελληνικές δημοτικές εκλογές που ακολούθησαν (πλειοψηφικό, αν χρειαστεί δύο γύροι, σε μονοεδρικές κάλπες) το κκε εξέλεξε μόλις 6 δημάρχους (σε 332 δήμους συνολικά) και κανέναν περιφερειάρχη (στις 13 συνολικά περιφέρειες). Αν αυτό το σύστημα εφαρμοζόταν και για την βουλή, με 300 μονοεδρικές περιφέρειες, τότε το κκε με ποσοστό 7,7% πιθανότατα θα εξέλεγε το μάξιμουμ 6 βουλευτές (όσους και δημάρχους) αντί για 21…  Έξι στους 300 ή μόλις το 2% των εδρών…

Τέτοιο είναι το γαλλικό εκλογικό σύστημα: δεν υπάρχει καμία αναλογία ψήφων και εκλεγόμενων βουλευτών!… Το έφτιαξε ο Ντε Γκωλ για να εμποδίσει την ισχυρή κοινοβουλευτική παρουσία (ακόμα και πλειοψηφία) του άλλοτε μαζικού κομμουνιστικού κόμματος: αφού οι ψήφοι στο «επικίνδυνο» κκ δεν έβγαζαν τους αντίστοιχους βουλευτές (και, εννοείται, ούτε κατά διάνοια κυβέρνηση), η υπερψήφισή τους καταντούσε συν τω χρόνω άχρηστη και περιττή…

Μια ακόμα διαφορά του γαλλικού κυβερνητικού συστήματος (με το ελληνικό και άλλα) είναι αυτή: μια κυβέρνηση που σχηματίζεται μετά τις εκλογές ΔΕΝ ζητάει ούτε λαμβάνει «ψήφο εμπιστοσύνης» απ’ την βουλή. Με δυο λόγια ΔΕΝ χρειάζεται να έχει την πλειοψηφία. Μπορεί (ακόμα και μειοψηφική) να νομοθετήσει με διατάγματα (ως έναν αριθμό) παρακάμπτωντας τη βουλή – ο Μικρός Πρίγκηπας του Λίγηρα (η κυβέρνησή του δηλαδή) το έκανε κατά κόρο στην προηγούμενη περίοδο. Μόνο αν φέρει στη βουλή νόμο για κανονική έγκριση μπορεί να βρεθεί μπροστά σε «πρόταση μομφής», που απαιτεί οπωσδήποτε μια πλειοψηφία που καταγγέλει. Όμως ακόμα κι αν «πέσει», δεν είναι υποχρεωτικές νέες εκλογές! Ο πρόεδρος έχει την δυνατότητα να «αναζητήσει» την δημιουργία άλλης κυβέρνησης, απ’ την ίδια βουλή και κοινοβουλευτική σύνθεση, με διαφορετικές συμμαχίες∙ πλειοψηφική ή ξανά μειοψηφική…

Με αυτά τα δεδομένα κατά νου παραθέτουμε τα αποτελέσματα των γαλλικών βουλευτικών εκλογών (αριθμός εδρών / αριθμός ψήφων) από το 1986 μέχρι φέτος. Το 1986 ήταν η χρονιά που το πατενταρισμένο φασιστόμουτρο Λεπέν (πατέρας) πέτυχε για πρώτη φορά την εκλογή 35 βουλευτών – και άρχισε ο … κρατικός «αντιφασισμός»!! Τα στοιχεία και οι χαρακτηρισμοί είναι απ’ την Wikipedia (το νεοφιλ «κέντρο» από το 2017 και μετά είναι οι υποστηρικτές του Μικρού Πρίγκηπα…):

1986:

Σιράκ (δεξιά, 277 έδρες / 11.492.450),

Φαμπιούς (σοσιαλ, 207 / 8.705.163),

Μαρσαί (κομμουνιστικό κόμμα 35 / 2.740.972)

Λεπέν (πατέρας 35 / 2.705.336)

1988:

Rocard (σοσιαλ 262 / 9.198.778)

Lecanuet (κεντροδεξιά 130 / 4.299.370),

Σιράκ (128 / 4.6888.493)

Λεπέν (πατέρας 1 / 2.359.528)

1993:

Σιράκ (247 / 5.832.987)

Ντ’ Εσταίν (κεντροδεξιά 213 / 5.331.935)

Beregovoy (σοσιαλ 53 / 5.829.493)

Μαρσαί (κομμουνιστικό κόμμα 24 / 2.336.254)

Λεπέν (πατέρας 0 / 3.159.477)

1997:

Jospin (σοσιαλ 255 / 9.751.423),

Juppe (δεξιά 139 / 5.846.717)

Leotard (κεντροδεξιά 112 / 5.323.177)

Hue (κομμουνιστικό κόμμα 35 / 2.519.281)

Λεπέν (πατέρας 1 / 3.785.383)

2002:

Raffarin (δεξιά 357 / 10.026.669)

Hollande (σοσιαλ 140 / 7.482.169)

Λεπέν (πατέρας 0 / 2.862.960)

2007:

Fillon (δεξιά 313 / 10.289.737),

Hollande (σοσιαλ 186 / 8.624.861),

Bayrou (κεντροδεξιά 3 / 1.981.107)

2012:

Ayrault (σοσιαλ 280 / 9.420.889),

Cope (δεξιά 194 / 8.740.628),

Duflot (οικολόγοι 17 / 1.418.264)

Melenchon (αριστερό μέτωπο 10 / 1.793.192),

Λεπέν (κόρη 2 / 3.528.663)

2017:

Philippe (νεοφιλ κέντρο 350 / 8.926.901),

Baroin (δεξιά 136 / 4.898.061),

Cazeneuve (σοσιαλ 45 / 2.154.269)

Melenchon (17 / 2.497.622),

Λεπέν (κόρη 8 / 2.990.454)

2022:

Ferrand (νεοφιλ «κέντρο» 245 / 8.002.419),

Melenchon (131 / 6.556.198)

Λεπέν (κόρη 89 / 4.248.537),

Jacob (δεξιά 64 / 2.568.502)

2024:

Λαϊκό Μέτωπο (182 / 9.042.485),

Sejourne (νεοφιλ «κέντρο» 168 / 6.820.446)

Λεπέν (κόρη 142 / 10.647.914)

Δεξιοί (56 / 2.106.166)

Είναι εξώφθαλμη η διαρκής αναντιστοιχία ανάμεσα σε ψήφους και καρέκλες! Για παράδειγμα με σχεδόν 9 μύρια κουκιά το κόμμα του Μικρού Πρίγκηπα έβγαλε το 2017 350 έδρες ενώ τα 9,5 εκατομμύρια έδωσαν στους σοσιαλδημοκράτες το 2012 μόνο 280.

Έτσι η όχι και τόσο κρυφή καρδιά του γαλλικού εκλογικού συστήματος είναι η πολιτική πρόσοδος! Το είδος, δηλαδή, των «συνεννοήσεων» (μπορείτε να πείτε και συναλλαγών) μεταξύ υποψηφίων περιφέρεια – περιφέρεια, είτε πάνω είτε κάτω απ’ το τραπέζι, για το πως θα κατευθύνουν (αν μπορούν…) τους ψηφοφόρους τους. Είναι δύσκολο άραγε, υπ’ αυτές τις συνθήκες, να εξηγηθεί το περίεργο (;) φαινόμενο του ότι απ’ το 2012 και μετά το γαλλικό «όλοι μαζί να εξουδετερώσουμε τον φασισμό» καταλήγει απ’ την μια μεριά στην αύξηση των ψήφων της φασιστοΛεπέν και απ’ την άλλη στη συντήρηση της δυνατότητας των νεοφιλελεύθερων (του «κέντρου») και των δεξιών να κυβερνούν (κάνοντας συχνά εκείνα που θα έκανε η φασιστοΛεπέν); Όχι, δεν είναι.

Προς τι λοιπόν τα πανηγύρια; Αν τα στελέχη της «ανυπότακτης γαλλίας» δεν πάσχουν από αδιόρθωτο οππορτουνισμό (κάτι για το οποίο δεν είμαστε σίγουροι…) θα πρέπει να παραδεχτούν ότι υπό το «νέο λαϊκό μέτωπο» οι (κυβερνο)σοσιαλδημοκράτες κατάφεραν να βγάλουν 59 βουλευτές (περισσότερους απ’ το 2017 και μετά, ένα είδος “μικρής ανάστασης”!) οι οποίοι, αν αποσκιρτήσουν απ’ τον συνασπισμό και συνεργαστούν με τους δήθεν «κεντρώους» του Μικρού Πρίγκηπα θα του εξασφαλίσουν μια μειοψηφία μεν λειτουργικότατη δε 227 εδρών που θα μπορεί να «κάνει παιχνίδι» κατά βούληση με τους 56 δεξιούς πλησιάζοντας στο όριο της πλειοψηφίας∙ συνεχίζοντας να υποκαθιστούν εδώ κι εκεί την φασιστοΛεπέν.

Σε άλλα γεωγραφικά πλάτη και μήκη (ή σε άλλες εποχές) αυτό λεγόταν βάζω τα χεράκια μου και βγάζω τα ματάκια μου…