Το βάθος της εθνικοφροσύνης

Δευτέρα 30 Ιούνη (01.09) >> Στα μέρη μας οι απάτες της Δευτέρας είναι «χρόνιες παθογένειες» την Παρασκευή. Τα Σαββατοκύριακα προσφέρονται για ανασυγκρότηση, επαφές, γάμους, βαφτίσια και λοιπά. Την Δευτέρα απ’ την αρχή.

Η εθνική σεμνοτυφία τα ονομάζει αυτά σκάνδαλα. Εμείς τα ονομάζουμε μοντέλο: πολιτικό προσοδισμό. Δηλαδή: προσπόριση  / κατοχύρωση ωφελημάτων με βάση την άρθρωση, την «επαφή» του καθενός με κάποιο σημείο της πυραμίδας της πολιτικής εξουσίας. (Δεν είναι πρωτότυπο. Συμβαίνει κι αλλού).

Αυτό το κράτος / παρακράτος έτσι φτιάχτηκε εξ αρχής∙ ουσιαστικά πριν καν φτιαχτεί επίσημα! Και ο don Rico, που παριστάνει τον εξυγιαντή, χάρη σ’ αυτό το μοντέλο βρίσκεται εκεί που βρίσκεται.

Το αστείο (αλλά και χαρακτηριστικό) της υπόθεσης με τις απατεωνίστικες ευρωπαϊκές αγροτικές επιχορηγήσεις είναι το ότι το ελλαδιστάν είναι «μικρό» ως έκταση, και δεν χωράει τις απαιτήσεις και τα όνειρα των «ωφελούμενων». Όμως αυτό είναι εθνικός καϋμός!!! Έπρεπε να φτάνει ως τον Δούναβη βόρεια κι ως τον Ευφράτη ανατολικά – για να υπάρχει η σωστή άπλα. Αααχ… Η «μικρή ελλάδα» κάνει ατιμίες όπου μπορεί επειδή δεν είναι «μεγάλη»… Κατά βάθος είναι αθώα κύριοι δικαστές!!!

Ο μικρο-ιμπεριαλισμός του αγνού πατριώτη; Κάπως έτσι.

Παλαιστίνη

Δευτέρα 23 Ιούνη >> Οι Παλαιστίνιοι και οι Παλαιστίνιες στη Γάζα και στη δυτική Όχθη πανηγυρίζουν για τις συνεχόμενες ιρανικές πυραυλικές επιθέσεις στη θεοναζί επικράτεια. Είναι όμως αμφίβολο αν θα βελτιωθεί η θέση τους απ’ αυτές. Ο κατοχικός στρατός συνεχίζει να σκοτώνει στις ουρές των συσσιτίων και της «ανθρωπιστικής βοήθειας».

Εκείνο που έχει θολώσει προς το παρόν είναι ότι η ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα των θεοναζί στη μέση Ανατολή ΔΕΝ οφείλεται στον πρωθυπουργό τους∙ ούτε φυσικά στα πυρηνικά ή μη-πυρηνικά της Τεχεράνης. Οφείλεται στην δυσώδη ωρίμανση μέχρι σαπίλας ενός καθεστώτος απαρτχάιντ υπό την συλλογική δυτική προστασία και ενίσχυση.

Θα πρέπει να μείνουμε προσανατολισμένοι σταθερά, «εμμονικά» αν θέλετε, στη διάλυση του ισραηλινού απαρτχάιντ και όλων των νομικών, πολιτικών και ιδεολογικών προϋποθέσεών του. Η συντήρηση αυτού του καθεστώτος είναι η μεγαλύτερη πηγή δεινών σε μια μεγάλη ακτίνα γύρω του.

Armed public relations (ΑPR): το πιο πρόσφατο στάδιο του ιμπεριαλισμού;

Το ψόφιο κουνάβι και τα ψοφιοκουτάβια του σε απαρτία, ανακοινώνουν χτές την «θεαματική επιτυχία» τους κατά της Τεχεράνης. Τους θυμάστε απ’ την «διαρροή» της προετοιμασίας τους για την επίσης «θεαματική» επίθεσή τους στην Ansar Allah, στην υεμένη πριν κάτι καιρούς; Ανάμεσα στο ξύσιμο των (ξέρετε τι…) πρόλαβαν να συμφωνήσουν τότε ότι «έλα μωρέ, και ποιος τους ξέρει τους Houthis;;»

Οι ίδιοι είναι και τώρα…

Δευτέρα 23 Ιούνη (00.20) >> Στις 22 του περασμένου Μάη, ένα μήνα πριν την χθεσινή αμερικανική επίθεση στο ιράν, το αμερικανικό συντηρητικό think tank «Heritage Foundation» (που θεωρείται μια απ’ τις βιτρίνες του σκληροπυρηνικού βαθέος κράτους) δημοσίευσε τις οδηγίες για την επίθεση στην Τεχεράνη κάτω απ’ τον τίτλο: Ξεριζώνοντας το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν: η ειρήνη μέσω δύναμης δεν είναι μια δυαδική επιλογή ανάμεσα στο να ορμήξουμε σε πόλεμο ή να διαπραγματευόμαστε με οποιοδήποτε κόστος.

Μια τέτοια φρασεολογία είναι postmodern: κρυπτογραφική σε μεγάλο βαθμό. Τι υποδείκνυε το foundation στα μέσα Μάη στο ψοφιοκουναβιστάν που έχει λανσάρει το «ειρήνη μέσω δύναμης» ως την ιμπεριαλιστική αγαθότητα της Ουάσιγκτον; Κάτι που να μην είναι «φουλ πόλεμος» αλλά «πολεμάκος»;

Στη συνέχεια των συμβουλών υπήρχαν οι εξηγήσεις και οι εκτιμήσεις που τις στήριζαν:

Μεταφράζουμε τα τονισμένα:

Στην πραγματικότητα η ιστορία υποδεικνύει ότι περιορισμένες επιθέσεις σε παράνομα πυρηνικά προγράμματα δεν οδηγούν σε πόλεμο: το 1981 και το 2007, για παράδειγμα, το Ισραήλ έκανε με επιτυχία στοχευμένες επιθέσεις στα πυρηνικά προγράμματα τόσο του Ιράκ όσο και της Συρίας, χωρίς να προκαλέσει περιφερειακές συγκρούσεις.

…

Σήμερα, η Τεχεράνη έχει λίγες επιλογές να απαντήσει, καθώς το Ισραήλ έχει αποδυναμώσει σημαντικά την Hamas και έχει αποκεφαλίσει την Hezbollah, οι ισλαμικοί φρουροί της επανάστασης έχουν χάσει τα ερείσματά τους στη συρία, και η διοίκηση Trump έχει αποδυναμώσει τους Houthis, μια εκστρατεία που συνεχίζει το Ισραήλ…

Όλα τέλεια λοιπόν για το foundation πριν ένα μήνα:

– Η Τεχεράνη το 2025 είναι όπως η Δαμασκός και η Βαγδάτη το 1981 (!!) και το 2007 (!!!)∙ ποιος είπε ότι οι ηλίθιοι των ιδρυμάτων έχουν συναίσθηση της ιστορίας;

– Η Τεχεράνη δεν μπορεί να κάνει πολλά επειδή … άλλοι σύμμαχοί της έχουν αποδυναμωθεί… κι άλλοι έχουν αποκεφαλιστεί… Αλήθεια;

Αυτή η απεριόριστη δυτική μιλιταριστική ηλιθιότητα του «μας παίρνει, σιγά μην μας σταματήσουν οι μαλάκες» που προσωποποιείται με ιστορική ακρίβεια απ’ το ψόφιο κουνάβι και τα ψοφιοκουτάβιά του αλλά επίσης απ’ τις αντίστοιχες πολιτικές βιτρίνες στην ευρώπη, έχει ωστόσο έναν στόχο (κι έναν φόβο). Επιδιώκει να κρύψει την βασική επιδίωξη των δυτικών ιμπεριαλισμών, καπιταλιστική πέρα για πέρα και γι’ αυτό αδιαπραγμάτευτη: το ευρασιατικό project, οι brics+, η εγκατάλειψη του δολαρίου (και του ευρώ) στις διεθνείς συναλλαγές, η αφρικανική ανταρσία στο Sahel και όχι μόνο, οι αμφισβητίες της δυτικής ηγεμονίας στη λατινική αμερική και στην ανατολική ασία…. όλα αυτά πρέπει να τσακιστούν!

Η μιλιταριστική δημοσιοσχεσίτικη ηλιθιότητα επιδιώκει να την κρύψει αυτήν την mega επιδίωξη «να τους συντρίψουμε πριν μας πετάξουν εντελώς κάτω απ’ το ρινγκ» γιατί αν τα δυτικά αφεντικά μιλήσουν ανοικτά γι’ αυτήν, τα λόγια τους θα ξεπερνούν τόσο πολύ τις δυνατότητές τους ώστε θα είναι σα να κάνουν στριπτίζ. Η κρυψώνα τους είναι διάφορα «τακτικίστικα επεισόδια», που δεν είναι δα και κανάς «πλήρης πόλεμος», είναι μόνο το «…ρε, εμείς θέλουμε την ειρήνη μέσω της δύναμής μας… εσείς φταίτε που δεν μας αφήνετε να σας τσιμεντώσουμε στα θεμέλιά της για να είναι σταθερά δική μας για το υπόλοιπο του 21ου αιώνα…»

Πότε η ρωσική εγκληματικότητα… Πότε η «βαρβαρότητα της Hamas»… Πότε η αναίδεια της Hezb’ Allah… Πότε η απειθαρχία της Ansar Allah… Πότε η πυρηνική στενοκεφαλιά της Τεχεράνης… Και η αλυσίδα δεν τελειώνει εδώ, σημειώστε το: έχει και Ισλαμαμπάντ, έχει και Άγκυρα στο «λογαριασμό» της. «Καμένη γη» με τον έναν ή τον άλλο τρόπο: αυτό είναι το σχέδιο για να περιορίσουν τους ανταγωνιστές τους…

Αυτοί οι τακτικίστικοι σπασμοί αυξάνονται και συσσωρεύονται∙ οι καινούργιοι σπρώχνουν στην άκρη τους προηγούμενους που ωστόσο συνεχίζουν. Κανείς στον πλανήτη (εκτός δύσης…) δεν τρώει τα παραμύθια. Αλλά αυτή η μεθοδολογία του να εξελίσσεται ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος σε «μερίδες», σα σήριαλ, διαβρώνει σε ικανό βαθμό την συνειδητοποίηση της πραγματικότητας μεταξύ των υποτελών πληθυσμών της δύσης.

Ο άξονας του κακού…

Δευτέρα 23 Ιούνη (00.16) >> … Ένας αξιωματικός των ιρανών «φρουρών της επανάστασης» περιέγραφε την περασμένη Πέμπτη με ψυχραιμία και χωρίς μεγαλοστομίες κάποιες απ’ τις «τεχνικές» πλευρές της αντιμετώπισης του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος:

Στη διάρκεια της προετοιμασίας του το ιρανικό καθεστώς έκανε διάφορα∙ λίγα είναι γνωστά, αλλά είναι χαρακτηριστικά του πως μπορεί κάποιος να μετατρέψει τις ψευδαισθήσεις «μεγαλείου» και «υπεροχής» του αντιπάλου του σε όπλα εναντίον του. Το βέβαιο είναι ότι το σχέδιο του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος, μετά τον αρχικό αιφνιδιασμό άρχισε να βουλιάζει∙ εκεί που πονάει περισσότερο απ’ όλα: στον καθαρά στρατιωτικό / τεχνολογικό τομέα. Τόσο πολύ ώστε να είναι απαραίτητη η επείγουσα συνδρομή του αφεντικού απ’ την Ουάσιγκτον.

Εδώ είναι ένα χαρακτηριστικό στιγμιότυπο αυτού του βουλιάγματος:

Αν μετρήσαμε καλά: δώδεκα (12) αντιπυραυλικοί πύραυλοι (ακριβοί και καθόλου σε αφθονία…) του «θόλου» εκτοξεύτηκαν για να αναχαιτίσουν έναν (1) ιρανικό υπερηχητικό, και πήγαν στις νυχτερίδες…

Έχει συμμάχους η Τεχεράνη; Ή, για να το διατυπώσουμε αλλιώς: πόσο μεγάλος είναι και πόσο μακριά φτάνει ο «άξονας του κακού»;

Μια μέρα μετά την αφετηρία της θεοναζί επίθεσης, το Σάββατο 14 Ιούνη, ο ιρανός υπ.εξ. Araghchi είχε επείγον τηλεφώνημα με τον κινέζο υπ.εξ. Wang Yi. Ανάμεσα στα υπόλοιπα άγνωστα ως τώρα, το Πεκίνο έδωσε πρόσβαση στο δικό του δορυφορικό σύστημα πλοήγησης (BeiDou Navigator Satellite System / BDS) στους «φρουρούς της επανάστασης», με αποτέλεσμα να βελτιωθεί εντυπωσιακά η ακρίβεια των ιρανικών πυραυλικών επιθέσεων.

Την ίδια μέρα (14 Ιούνη) ο ιρανός πρόεδρος Pezeshkian τηλεφωνήθηκε με τον πακιστανό πρωθ. Sharif. Μια μέρα μετά (15 Ιούνη) και ενώ είχε αρχίσει η βροχή πυραύλων στη θεοναζί επικράτεια, πήγε στην Τεχεράνη πακιστανική στρατιωτική αντιπροσωπεία. Το τι συζητήθηκε είναι φυσικά top secret, αλλά είναι απίθανο να κουβέντιασαν για τις καλοκαιρινές διακοπές των παιδιών τους….

Η Ισλαμαμπάντ έχει σοβαρούς λόγους να συμπαρασταθεί στην Τεχεράνη: στον πρόσφατο πόλεμο 4 ημερών με το καθεστώς του Ν. Δελχί, θεοναζί καραβανάδες πολεμώντας μαζί με τους ινδούς προσπάθησαν να επιτεθούν με drones στις πακιστανικές πυρηνικές εγκαταστάσεις. Η πακιστανική επικράτεια είναι βασική έξοδος των «δρόμων του μεταξιού» στον ινδικό, γίνονται σημαντικά έργα υποδομής σε δρόμους, τραίνα και λιμάνια∙ κι αυτό σημαίνει πως είναι θέμα χρόνου ο δυτικός πόλεμος κατά του ευρασιατικού project να φτάσει στο πακιστάν. (Με διάφορους τρόπους).

Δεν θα αναφέρουμε την Μόσχα (ο Araghchi βρίσκεται σήμερα εκεί… Ίσως βρει μια καλή δικαιολογία για το γιατί το ιρανικό κοινοβούλιο ενέκρινε την στρατηγική συμφωνία με την ρωσία τέσσερεις ημέρες μετά την θεοναζί επίθεση – και όχι έγκαιρα, επί τόσους μήνες μετά την υπογραφή της στη Μόσχα στις 17 Γενάρη…) ή/και την Άγκυρα (πέρασε απ’ την Istanbul χτες). (Να θυμίσουμε όμως πως όταν η Μόσχα, μετά την 13η Ιούνη, προσφέρθηκε στην Ουάσιγκτον ως μεσολαβήτρια,  εισέπραξε την απάντηση απ’ το ψόφιο κουνάβι «εσείς να κοιτάτε τα χάλια σας και την μέση Ανατολή την πιάνετε άλλη φορά…» Χμμμμ…)

Το με ποιους τρόπους το καθένα απ’ αυτά τα κράτη / κεφάλαια βοηθάει ή/και θα βοηθήσει την Τεχεράνη δεν θα το μάθουμε. Μην περιμένετε όμως μεραρχίες από ‘δω και από ‘κει να εμφανίζονται επί σκηνής: δεν πρόκειται για τέτοιου είδους πόλεμο. Συγκρατείστε μόνο αυτό: ενώ οι δυτικοί ιμπεριαλισμοί πουλάνε σε «φέτες» την προσπάθειά τους να επιπλεύσουν στον παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό ξεγελώντας μόνο τους υποτελείς του, στο ευρασιατικό project & friends ξέρουν πολύ καλά «περί τίνος πρόκειται», και δρουν φανερά ή υπόγεια με ανάλογους τρόπους.

Εν τέλει (και) η Τεχεράνη έχει πολύ περισσότερες επιλογές απ’ όσες της αναγνωρίζει το κάθε βλακώδες αμερικανικό foundation, κάθε δυτικός «ειδικός» και το κάθε κακό συναπάντημα. Δεν χρειάζεται να τις απαριθμήσουμε εδώ, δεν είναι αυτή η δουλειά μας.

Η αγέλη του καλού….

Δευτέρα 23 Ιούνη (00.12) >> Είναι κάτι που έχουμε διατυπώσει μεγαλόφωνα από αυτήν εδώ την σελίδα, και όχι μόνο μια φορά: η στρατηγική αυτοσυγκράτηση της Μόσχας, του Πεκίνου, της Τεχεράνης (μέχρι την δολοφονία ανώτερων αξιωματικών των «φρουρών της επανάστασης» στην ιρανική πρεσβεία στη Δαμασκό στις αρχές Απρίλη του 2024) είναι μεν μια αισιόδοξη έως παρήγορη στάση… Όμως θεωρείται ολοφάνερα αξιοποιήσιμη απ’ τα παρακμιακά δυτικά κράτη / κεφάλαια: τους δίνει την δυνατότητα να συνεχίζουν τον πόλεμό τους είτε προβοκατόρικα, είτε σε ένα στυλ «ελάτε τώρα, μην το κάνετε θέμα, υπάρχουν και χειρότερα».

Από τις πρωτοφανείς επιθέσεις στο αεροπορικό σκέλος της ρωσικής «πυρηνικής τριάδας» (κάτι που από μόνο του είναι αιτία πολέμου, όχι κατά του Κιέβου αλλά, το λιγότερο κατά του Λονδίνου…) ως τις πρωτοφανείς επιθέσεις εναντίον των ιρανικών πυρηνικών εγκαταστάσεων (κάτι που υποτίθεται ήταν το διεθνές ανάθεμα για τον πυρηνικό σταθμό στην Ζαπορίτσια…) πρώτα απ’ τους θεοναζί και ύστερα απ’ τα αφεντικά τους, από «πρωτοφανές» σε «πρωτοφανές», έχει χαθεί το μέτρο του τι σε κάθε περίπτωση είναι ανεκτό ή ήσσονος σημασίας στις διεθνείς διακρατικές ενδοκαπιταλιστικές σχέσεις και τι όχι.

Υποτίθεται ότι μέχρι πριν ένα μήνα τα πυρηνικά και ό,τι σχετίζεται με δαύτα, ως όπλα μαζικής καταστροφής, ήταν «ταμπού»: γι’ αυτό έχουν υπάρξει διάφορες διεθνείς συμφωνίες «ελέγχου» (η Πγιονγκγιάνγκ, η Ισλαμαμπάντ και φυσικά οι θεοναζί δεν συμμετέχουν σε καμία απ’ αυτές). Σε κάθε περίπτωση θεωρούνταν αδιανόητο να «κτυπηθούν» μέσα μεταφοράς / ρίψης πυρηνικών (αεροπλάνα, πύραυλοι, υποβρύχια) ή/και πυρηνικές εγκαταστάσεις (εργαστήρια, ερευνητικά κέντρα, κέντρα εμπλουτισμού).

Όχι πια. Και «όχι πια» όχι επειδή η «κλιματική κρίση» τρέλανε όλα τα (πυρηνικά) αφεντικά του πλανήτη! Αλλά επειδή μια συγκεκριμένη μερίδα τους νοιώθει ασύδοτη και ατιμώρητη να κάνει αυτό που ως χτες ήταν (αποδεκτά) αδιανόητο. Φοβούμαστε πως θα το ξανακάνει και θα το ξανακάνει «ανεβαίνοντας πίστα»… Τι θα τη εμποδίσει; Οι … καταγγελίες;

Η Τεχεράνη έχει κάθε διεθνώς αναγνωρισμένο δικαίωμα στην πυρηνική παραγωγή για ειρηνικούς σκοπούς (ιατρικούς, επεξεργασία υλικών, ενέργεια κλπ). Τα αναγνωρισμένα δικαιώματα δεν είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης∙ γιατί τότε δεν είναι δικαιώματα. Αυτή η συγκεκριμένη μερίδα αφεντικών, τα δυτικά, αρνούνται αυτό το δικαίωμα ως πρόσχημα, ως «βασιλική οδό» για την συστηματική καταστροφή του ιρανικού κράτους / κεφάλαιου. Και όχι μόνον αυτού.

Εδώ η στρατηγική αυτοσυγκράτηση δείχνει να φτάνει σ’ ένα αδιέξοδο. Απ’ όσο ξέρουμε κανείς δεν έχει κτυπήσει τα αμερικανικά στρατηγικά βομβαρδιστικά ή τα βρετανικά υποβρύχια∙ κανείς δεν έχει βομβαρδίσει πυρηνικές εγκαταστάσεις πουθενά. Κυρίως: στη βόρεια κορέα και στο πακιστάν, που είναι «παράνομες πυρηνικές δυνάμεις». Γιατί; Επειδή αν έχεις ατομικές βόμβες και μέσα να τις χρησιμοποιήσεις όλοι σε φοβούνται. Ενώ αν δεν έχεις….

Η ηθελημένη απώλεια του μέτρου μπορεί να ερμηνευτεί «ψυχολογικά» ως σοβαρή ένδειξη συμπλεγματικής συγκρότησης και διαταραχής. Αλλά το θέμα δεν είναι «ψυχολογικό». Όταν έχεις απέναντί σου κάποιον που «τραβάει το σκοινί» δοκιμάζοντας τα όριά σου, είναι πολύ αμφίβολο αν τελικά θα «λογικευτεί» χάρη στην υπομονή σου. Μιλάμε για κράτη / κεφάλαια σ’ όλο και πιο σκληρή αναμέτρηση μεταξύ τους.

Υπάρχει κάτι που δεν έχουμε καταλάβει;

Ο φονικός θίασος – και το κοινό του

Δευτέρα 23 Ιούνη (00.09) >> Αν θέλετε (αν το αντέχετε) μπορείτε να αρχίσετε να κρατάτε σημειώσεις απ’ τα βάθη των ημερών. Κάτι σαν ημερολόγιο. Για να δείτε, μετά από κάποιο καιρό, πως προχωράει και εξελίσσεται ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος μέσω πληθυσμών που υπνοβατούν. Υπνοβατούν αλλά και «κάτι καταλαβαίνουν»: τόσο όσο χρειάζεται για να φοβούνται.

Την περασμένη Τρίτη ο χρήστης ουσιών τσουρομαδηΜέρτς το ξεστόμισε:

Χαρείτε τον και να μιλάει:

Δεν έδωσε παραπάνω εξηγήσεις – στο «νέο γερμανικό κράτος» εδώ και κάτι χρόνια οι βρωμοδουλειές είναι εύκολα εννοούμενες.

Ένας εντόπιος επαγγελματίας ακροδεξιός, μόνιμος στην τελευταία σελίδα της καθεστωτικής «καθημερινής», ανέλαβε δυο μέρες μετά να κάνει λιανά τον τοξικό γερμανό πρωθυπουργό στο κοινό του:

Παλιές «εξηγήσεις». Τα έλεγε ο αλεξιπτωτιστής κατά της αλγερινής αντίστασης και ύστερα κομματάρχης φασίστας Le Pen απ’ την δεκαετία του ’80: «τον πολιτισμό μας και τα μάτια σας». Αλλά ας μην κατηγορούμε το κάθε φασισταριό για έλλειψη φαντασίας. Η ωμή βαρβαρότητα ήταν και παραμένει το κύριο έως μοναδικό προσόν τους.

Δυστυχώς ενώ το κάθε κάθαρμα είτε γρυλίζει είτε βρυχάται, υπάρχει γύρω μια μάλλον δομική αδυναμία αντίληψης της κατάστασης. Ή, αν δεν είναι διανοητικό ζήτημα, είναι σίγουρα πολιτικό: ένας γερμανός πρωθυπουργός μπορεί να μιλάει για «όλους τους» (που αναθέτουν βρωμοδουλειές…) αλλά ΔΕΝ σηκώνονται και οι πέτρες εναντίον τους. Αν και είναι ξεκάθαρο ποιοι είναι αυτοί οι «όλοι τους» και, το λιγότερο, πόσο βαθιά στο αίμα βρίσκονται ήδη, και αυτοί και οι κολαούζοι τους – όπως ο γραφικός της «καθημερινής» (καθόλου ο μόνος εκεί) ας πούμε.

Σε κάθε περίπτωση η «βρωμοδουλειά» έχει όνομα. Και οι «όλοι τους» επίσης:

…. Όπως στο ουκρανικό πεδίο μάχης έτσι και στο μεσανατολικό οι δυτικοί ιμπεριαλισμοί, με «βιτρίνες» και «εργολάβους» αλλά διαρκώς πίσω, δίπλα και πάνω απ’ αυτές, κάνουν τον ίδιο πόλεμο, εναντίον του ευρασιατικού project: εναντίον της Μόσχας και της Τεχεράνης προς το παρόν (έχοντας την αυτοκτονική βεβαιότητα ότι «τους παίρνει»…) ελπίζοντας ότι αν-όλα-πάνε-καλά το Πεκίνο θα «απομονωθεί» σε μικρές περιοχές της ανατολικής ασίας…

Αυτό γράφαμε για τελευταία φορά την περασμένη Δευτέρα, και δεν είναι σοφία. Κι εδώ, δυστυχώς, στη «μη σοφία», έγκειται το σοβαρό πρόβλημα που, μεταξύ άλλων, επιτρέπει σε κάθε λούμπεν δημαγωγό, σε κάθε έμμισθο «παραγωγό κοινής γνώμης», να κινείται όπως το ψάρι στο νερό.

Πριν 40 χρόνια, ακόμα και πριν 20 (το 2003 ας πούμε, με την εισβολή αμερικάνων και λοιπών «προθύμων» στο ιράκ «για να μην αποκτήσει όπλα μαζικής καταστροφής, πυρηνικά, χημικά, βιολογικά…» – κάτι θυμίζει, κάτι θυμίζει…) πολλές χιλιάδες δυτικών υπηκόων ήταν σε θέση να καταλάβουν ακαριαία το βασικό: αυτό είναι ιμπεριαλιστική επίδειξη πυγμής, τελεία και παύλα! Σήμερα όχι μόνο μια τέτοια επίγνωση είναι αισχρά μειοψηφική αλλά, κυρίως, έχει αντικατασταθεί με (περίπου) «ποδοσφαιρικού» τύπου αντίληψη της καπιταλιστικής πραγματικότητας∙ όταν δεν είναι «αστυνομικού» είδους εννόηση της ιστορίας.

Με άλλα λόγια ο βαθύτερος λόγος που ένα κάθαρμα / πολιτική βιτρίνα τύπου τσουρομαδηΜέρτς και πολλά άλλα καθάρματα του κοινωνικού βάλτου μιλάνε με άνεση για «επικίνδυνους μουλάδες» δεν είναι μόνο οι άσπρες σκόνες που σνιφάρουν. Αλλά επιπλέον (και σημαντικότερο) το ότι «τους παίρνει» να μας φτύνουν-στα-μούτρα, καθότι η κρατική / καπιταλιστική βία σε κάθε κλίμακά της θεωρείται πια λίγο πολύ αναπόφευκτη – αν όχι εύλογη.

Ακόμα και πριν 20 χρόνια δεν χρειαζόταν να ξέρει κάποιος αν «η σωστή μεριά της ιστορίας» (τι απεριόριστο θράσος!!!) σημαδεύει άσπρους, μαύρους, κίτρινους, ή κόκκινους∙ αν οι στόχοι των δυτικών αφεντικών είναι μουσουλμάνοι, χριστιανοί, βουδιστές, σιντοϊστές ή άθεοι∙ αν το κατηγορητήριο εναντίον τους περιλαμβάνει «πυρηνικά», «υδροηλεκτρικά» ή ότι είναι ζόμπι∙ αν μας «απειλούν» επειδή «κάνουν πολλά παιδιά» (όπως οι Βόσνιοι ή οι Παλαιστίνιοι) ή επειδή οι αγελάδες τους κλάνουν μεθάνιο και καταστρέφουν το κλίμα, ή επειδή «βασανίζουν τις γυναίκες» (;;;;) ή επειδή δεν έχουν χάρτινα καλαμάκια… Ήταν υπεραρκετό το ότι ξέραμε τι είναι τα ΔΙΚΑ ΜΑΣ αφεντικά∙ ότι ξέραμε την ιστορία τους∙ ότι ξέραμε πόσο αίμα και πόσο πόνο έχουν προκαλέσει οι δυτικοί ιμπεριαλισμοί και οι σύμμαχοί τους σ’ όλο τον πλανήτη (συμπεριλαμβανόμενου του 1ου κόσμου!!!!) για να έχουμε το πετρέλαιό ΜΑΣ, το ουράνιό ΜΑΣ, το κάδμιο και το λίθιό ΜΑΣ – και την πάμφτηνη εργασία του συντριπτικά μεγαλύτερου μέρους της παγκόσμιας εργατικής τάξης. Ήταν αρκετό ότι ξέραμε πως ο σταυρός και το μπαρούτι, οι ιεραπόστολοι και οι συνταγματάρχες, διαδεχόταν πάντα το ένα το άλλο και οι μεν τους δε, σ’ όλες τις «επιχειρήσεις απελευθέρωσης» του πλανήτη∙ κατάκτησής του δηλαδή. Ήταν σημαντικό ότι ξέραμε, εν τέλει, σε πόσο μεγάλο βαθμό είχαν ανάγκη τη συνενοχή μας. Είτε ενεργητική, είτε παθητική.

Αυτά ήταν αρκετά… Και τα ξέραμε, σε ικανοποιητικά κοινωνικο-πολιτικά μεγέθη.

… Ειπώθηκαν φοβερά πράγματα κατά των Ινδιάνων, κι άλλωστε δεν γνωρίσαμε ποτέ κανέναν ζωντανό από κοντά. Αλλά δεν χρειαζόταν. Ξέραμε πολύ καλά πόσο κακούργος ήταν ο δικός μας στρατός…

Έτσι ήταν τα πράγματα. Απ’ ότι όλα δείχνουν όχι πια. Γιατί;

Οι τεχνικοί, πολιτικοί και ιδεολογικοί μετασχηματισμοί των δυτικών κοινωνιών τα τελευταία 20 – 25 χρόνια∙ η αδιαπραγμάτευτη, ακόμα και στη χρεωκοπία της, ανάδυση του Εαυτού – Κεφάλαιο∙ ο τρομακτικός μικρο-μοριακός εγωϊσμός∙ ο μικροαστισμός ως «διόδια» για όνειρα και προσδοκίες κοινωνικής ανόδου που δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ∙ οι καθημερινές παράνοιες∙ η διάχυση της δημαγωγίας απ’ τα μονόδρομα media (ραδιοτηλεοράσεις) στα αμφίδρομα (antisocial media)∙ η ανάδειξη των «ψυχολογικών προβλημάτων» ως η κατάντια της ενσωμάτωσης των καπιταλιστικών κανόνων («όλοι εναντίον όλων»)∙ τα «ήπια» (καθόλου τέτοια!) ηρεμιστικά και ψυχοφάρμακα∙ εν τέλει αυτό που διάφοροι κοινωνιολόγοι μελετούν εδώ και χρόνια ως νηπιοποίηση μέσω της επέκτασης του τριτογενούς τομέα στον καταμερισμό εργασίας: εντελώς επιγραμματικά αυτά (και άλλα…) έχουν κάνει σχεδόν καθεστώς εκείνο που ο πολύς Zbigniew Brzezinski είχε προτείνει τον Σεπτέμβρη 1995 στη «σύναξη των πολιτικών βιτρινών» στο ξενοδοχείο Fairmont του San Francisco ως το «μέλλον των μαζών»: tittytainment… Φτηνή διατροφή (titty: θηλασμός απ’ τα βυζιά της βιομηχανίας τροφίμων) + φτηνή, μαζική διασκέδαση.

Τα ενήλικα νήπια, όπως ακριβώς και τα ανήλικα, φτιάχνουν (και χαλάνε) τους κόσμους τους ακτίνας μερικών μέτρων γύρω απ’ τους εαυτούς τους. Όλα τα υπόλοιπα είναι «εικόνες στις ειδήσεις»… Ενοχλητικές, ελκυστικές, ευχάριστες, δυσάρεστες – αλλά πάντα εκτός ευθύνης.

Γι’ αυτό η κάθε πρωτοκοσμική πολιτική βιτρίνα κι ο κάθε σφουγγωλάριος μοστράρουν τα σιχαμερά τους οπίσθια ως αρετή: στις δυτικές κοινωνίες / παιδικούς σταθμούς τα ενδιάμεσα στάδια της καθήλωσης στο πρωκτικό στάδιο είναι must.

Στην φωτιά της Ιστορίας

Δευτέρα 16 Ιούνη >> Όσοι τρέφονται με τα σκουπίδια της δυτικής προπαγάνδας έχουν κάνει μεγάλες κοιλιές. Κοιλιές που σέρνονται στη λάσπη.

Η ασταμάτητη μηχανή απ’ την μεριά της επέλεξε να κάνει τρεις χρονιές (η τελευταία πέρυσι) μεγάλα δίκυκλα road trips στο μεγαλύτερο μέρος του ιράν, για να δει τον κόσμο όπως πραγματικά είναι. Και ξέρει – τα «απαγορευμένα» της δημαγωγίας…

Για τις τωρινές ανάγκες να μια ιρανική funk rock μπάντα, που μετράει 20 χρόνια ζωής, από Τεχεράνη μεριά: οι Balgard

Μέση ανατολή

Δευτέρα 16 Ιούνη (00.44) >> Ως πριν την περασμένη εβδομάδα η ασταμάτητη μηχανή «ζύγιζε» (όχι δημόσια) αυτά τα δύο αντίθετα μεταξύ τους ενδεχόμενα:

– Οι θεοναζί, έχοντας ηττηθεί στρατιωτικά στη Γάζα, επιστρέφουν αναγκαστικά στις θέσεις τους της 6ης Οκτώβρη 2023, υπερνισχυμένες ωστόσο. Παίρνουν πίσω τον στρατό τους, ανταλλάσσουν ομήρους και αιχμαλώτους, διακηρύσσουν ότι «νίκησαν», κτίζουν διπλό και τριπλό μπετονένιο και high tech κλοιό γύρω απ’ τη Γάζα, σταματούν να «δέχονται» παλαιστίνιους εργάτες από εκεί, και τους αφήνουν στην ερειπωμένη φυλακή τους. Ποια θα ήταν η «νίκη» τους εν προκειμένω; Πρώτον, η «εκτόξευση» της τακτικής τους κουρεύουμε το χορτάρι: με τόση καταστροφή και τόσο θάνατο μέσα στη μεγαλύτερη ανοικτή φυλακή του κόσμου, οι παλαιστινιακές αντιστασιακές οργανώσεις θα έχουν για πολλά χρόνια να ασχοληθούν με την στοιχειώδη «ανασυγκρότηση» της κοινωνικής ζωής αντί για οτιδήποτε άλλο… (Επιπλέον οι θεοναζί θα μπορούσαν να ενημερώσουν εχθρούς και φίλους ότι θα συνεχίσουν να ισοπεδώνουν τα επόμενα χρόνια οτιδήποτε κτίζεται στη Γάζα, ως «δικαίωμα αυτοάμυνας»). Δεύτερον, η ανενόχλητη ολοκλήρωση της κυριαρχίας τους στη Δυτική Όχθη, που είναι ο πάγιος στόχος τους εδώ και δεκαετίες. Τρίτον, η διάσωση του υπό χρεωκοπία καπιταλισμού τους… (Αυτό θα ήταν το ενδεχόμενο “ελάχιστο ένστικτο επιβίωσης”)

– Οι θεοναζί, έχοντας ηττηθεί στρατιωτικά στη Γάζα και έχοντας καταστρέψει ουσιαστικά οποιοδήποτε “soft capital” (: ιδεολογία για διεθνή χρήση…) έφτιαξαν για πολεμική χρήση τα τελευταία 30 χρόνια, κρίνουν ότι «ο χεσμένος τα σκατά δεν τα φοβάται». Και ότι (χάρη στους συμμάχους τους) δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν αν επιχειρήσουν να «ολοκληρώσουν» την εκστρατεία τους στρεφόμενοι κατά της Τεχεράνης: μια ευκαιρία που δεν θα την ξαναέχουν… (Αυτό θα ήταν το ενδεχόμενο “salto mortale”)

Ειλικρινά και τίμια είχαμε καταλήξει ότι το πρώτο είναι αρκετά πιο πιθανό σε σχέση με το δεύτερο. Κάναμε λάθος!

Ποιο ήταν το λάθος μας; Ότι δεν εκτιμήσαμε σωστά, στην πολύ συγκεκριμένη συγκυρία, τα συμφέροντα και τις μεθοδεύσεις των δυτικών συμμάχων / αφεντικών του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος… (Παρότι «αποκαλύφθηκαν» με την επίθεση στην ρωσική πυρηνική «τριάδα»….)

Είχαμε υπόψη αυτό που λέει η κυρία στη συνέχεια, αλλά δεν το αξιολογήσαμε σωστά. Το προσπεράσαμε.

Προσέξτε τι λέει ειδικά απ’ το 1.06 ως το 1.18:

Η κυρία δεν είναι τυχαία. Λέγεται Kemi Badenoch και είναι η ηγέτης των συντηρητικών στο βασίλειο της αγγλίας, ουαλίας, σκωτίας, βόρειας ιρλανδίας κλπ. Σημαντικός «πολιτικός και πολιτειακός παράγοντας» σα να λέμε… Η συνέντευξη είναι από τις 25 Μάη. Και η αναγνώριση: το ισράηλ κάνει έναν proxy πόλεμο για λογαριασμό του βασιλείου (όπως το τοξικό Κίεβο κάνει ένα proxy πόλεμο για λογαριασμό όλης της ευρώπης) εναντίον της “Hamas” (διαβάστε: παλαιστινιακής αντίστασης) ως εργαλείο του ιράν… που είναι εχθρός του Λονδίνου….

Να λοιπόν ολόκληρος-ο-χάρτης (που προς στιγμήν λαθεμένα παραγνωρίσαμε αν και τον ξέρουμε καλά): όπως στο ουκρανικό πεδίο μάχης έτσι και στο μεσανατολικό οι δυτικοί ιμπεριαλισμοί, με «βιτρίνες» και «εργολάβους» αλλά διαρκώς πίσω, δίπλα και πάνω, κάνουν τον ίδιο πόλεμο, εναντίον του ευρασιατικού project: εναντίον της Μόσχας και της Τεχεράνης προς το παρόν (έχοντας την αυτοκτονική βεβαιότητα ότι «τους παίρνει»…) ελπίζοντας ότι αν-όλα-πάνε-καλά το Πεκίνο θα «απομονωθεί» σε μικρές περιοχές της ανατολικής ασίας…

Κάναμε λάθος λοιπόν. (Ελπίζουμε η Ιστορία να φανεί επιεικής απέναντί μας!…) Το σημαντικό είναι ότι οι δυτικοί ιμπεριαλισμοί έχουν εμπλακεί αδιάλλακτα σε πολέμους δι’ αντιπροσώπων, (Κίεβο, Τελ Αβίβ, Ταϊπέι), με λίγο πολύ πανομοιότυπη μεθοδολογία και με πανομοιότυπη κατάληξη, ήδη δεδομένη ή αναμενόμενη: την ήττα τους!

Οι θεοναζί κατέστρεψαν (;;;) ικανό μέρος της ιρανικής αεράμυνας (ίδια ιδέα με την επίθεση στα ρωσικά αεροδρόμια…) αλλά η δική τους αεράμυνα είναι επίσης ανίκανη απέναντι στα κύματα ιρανικών πυραυλικών επιθέσεων από ψηλά με μια γκάμα μέσων. Ας πούμε λοιπόν: Εναέριος πόλεμος ουσιαστικά με περιορισμένες αεράμυνες; Κάπως έτσι. Ποιος λοιπόν θα ηττηθεί αν ληφθούν υπόψη όλα τα δεδομένα, συμπεριλαμβανόμενων των γεωγραφικών και πληθυσμιακών, αλλά και του ηθικού;

Δεν είναι άραγε αλήθεια ότι οι εργολάβοι της δύσης είναι (τελικά) αναλώσιμοι; Δεν έχει αποδειχθεί αυτό ξανά και ξανά;

Εικόνες στις ειδήσεις…

Δευτέρα 16 Ιούνη (00.37) >> Υποτίθεται ότι η απρόκλητη επίθεση ενός κράτους σε άλλο είναι απόλυτα σοβαρός λόγος για να σκίσει τις πλεξούδες της η «ειρηνόφιλη διεθνής κοινότητα» (και μαζί της το «διεθνές δίκαιο»…), να ουρλιάξει και να βγει στο μεϊντάνι σκούζοντας «Ωιμέ! Ωιμέ τι μου έλαχε της δύσμοιρης, από μπροστά να παριστάνουν ότι διαπραγματεύονται και από πίσω να σκάβουν λάκους!!!» ώστε να τρέξουν όλοι οι υπηρέτες της να την περιθάλψουν και να την αποκαταστήσουν.

Υποτίθεται. Όχι πια, εδώ και χρόνια. Έχουν μείνει μόνο στα μυαλά (μας), σαν αόριστες αναμνήσεις ανακατεμένες με έκπληξη. Έχουν μείνει στα μυαλά και στη δημαγωγία που τα ταϊζει με κατευναστικές, καταπραϋντικές, παραπλανητικές αφηγήσεις: «μην ανησυχείτε… μια εξαίρεση είναι εδώ, και μια άλλη εξαίρεση είναι εκεί…. τίποτα γενικευμένο…»

Να η επίσημη υπόδειξη για την δράση της ίδιας ιμπεριαλιστικής, δυτικής συμμαχίας – αυτή τη φορά στην «εξαίρεση» του ουκρανικού πεδίου μάχης:

Μπορεί να βολεύει αυτή τη στιγμή τη Μόσχα να κρατήσει την ψοφιοκουναβική Ουάσιγκτον όχι εντελώς έξω αλλά μάλλον πάνω στην «κορνίζα-του-κάδρου» (με το πικρό χιούμορ περί «κεκτημένης ταχύτητας» της cia…) αφήνοντας μόνο του το Λονδίνο και τις δικές του υπηρεσίες ως 100% χωμένες στην επίθεση στην ρωσική πυρηνική τριάδα… (Ως γνωστόν το Λονδίνο έχει μεγάλες φιλοδοξίες: κρυμμένο πίσω απ’ τον us army και την cia προσπαθεί πλέον να αυξήσει την επιρροή του τόσο στη μέση Ανατολή όσο και στην ανατολική Ασία…)

Στη μέση Ανατολή ωστόσο η Μόσχα δεν μπορεί να παριστάνει ότι η Ουάσιγκτον είναι στο περιθώριο.

Για ποιο λόγο η Μόσχα έχει υπογράψει «στρατηγική συμφωνία» με την Τεχεράνη (που δεν προβλέπει μεν άμεση στρατιωτική υποστήριξη, προβλέπει όμως ρητά πολλών ειδών έμμεση υποστήριξη για την αντιμετώπιση επίθεσης…) αν όχι επειδή η επικράτεια και η θέση της είναι κρίσιμη για την εξέλιξη του ευρασιατικού project; Κι αφού έτσι είναι τα πράγματα θα συνεχίσει (η Μόσχα) να αποενοχοποιεί πρακτικά τους θεοναζί ό,τι κι αν κάνουν εναντίον αυτού του project, σ’ όλη τη μέση Ανατολή;

Δεν ξέρουν άραγε στη Μόσχα ότι τα δυτικά αφεντικά «απελευθέρωσαν» ΤΩΡΑ τον χωροφύλακά τους κατά της ιρανικής επικράτειας επειδή ΤΩΡΑ ο εμπορικός / διακομεταμιστικός «διάδρομος βορρά – νότου», είτε με την συμμετοχή του Μπακού είτε, εναλλακτικά, μέσω Κασπίας έχει αρχίσει να υλοποιείται;

Δεν ξέρουν ότι η επίθεση στην Τεχεράνη έγινε ΤΩΡΑ επειδή ΤΩΡΑ πια είναι μέλος των BRICS+ αλλά και του «συμφώνου της Σαγκάης / SCO»; Δεν ξέρουν ότι η επίθεση στην Τεχεράνη έγινε ΤΩΡΑ για να υπονομεύσει την επικείμενη επίσκεψη του Putin εκεί;

Ασφαλώς και τα ξέρουν όλα αυτά… Ήξεραν, για παράδειγμα, έγκαιρα (απ’ τους δορυφόρους τους) τις πυρετώδεις προετοιμασίες του θεοναζί στρατού∙ και είχαν ενημερώσει την Τεχεράνη… Περιμένουν άραγε στη Μόσχα την εσωτερική κατάρρευση και του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος, ακολουθώντας πιστά την συμβουλή ποτέ μην εμποδίζεις τον εχθρό σου να κάνει λάθη; Θα δείξει.

Να ο άλλος εργολάβος – ευλογεί…Φοβάται όμως κιόλας μη χάσει μερίδιο στα δυτικά όπλα… 

Το ιρανικό κράτος / κεφάλαιο έχει τα μέσα όχι απλά για να αντισταθεί αλλά ακόμα και για να μετατρέψει (αν αυτό χρειάζεται) την επίθεση των θεοναζί και μέσω αυτών την επίθεση μεγάλου μέρους των δυτικών αφεντικών εναντίον του σε πόλεμο τριβής. Έχει και τις συμμαχίες, που μέχρι στιγμής δεν έχουν ξεδιπλώσει τις δυνατότητές τους. «Στρατηγική υπομονή / αυτοσυγκράτηση» λέγεται αυτό εκ μέρους τους.

Όμως εκτιμώντας τις εξελίξεις του 4ου παγκόσμιου πολέμου απ’ την δυτική σκοπιά, απ’ την μεριά της όλο και πιο λυσσασμένης προσπάθειας διαφόρων παρακμιακών «δυνάμεων» να κρατήσουν την ηγεμονία τους στον πλανήτη (ηπα, αγγλία, γερμανία, γαλλία – και οι κολαούζοι τους…), κανείς μα κανείς σ’ αυτή τη μεριά του κόσμου δεν πρέπει να χαίρεται για τις ήδη και για τις μελλοντικές ήττες τους. Χωρίς σοβαρό, αποφασισμένο, μαζικό κοινωνικό εργατικό αντίπαλο με συνείδηση του συλλογικού εαυτού του (δεν υπάρχει πουθενά) τα δυτικά αφεντικά έχουν τα χέρια τους λυμένα και για τους πιο ακραίους τυχοδιωκτισμούς. «Κλιμακώνοντας για την αποκλιμάκωση» όπως λένε εδώ κι εκεί∙ στην πραγματικότητα οξύνοντας την προβοκατόρικη δράση τους μέχρι την στιγμή (που λένε) ότι θα έχουν γίνει αστακοί: γύρω στο 2030 τους βολεύει. Ελπίζοντας ότι τα μέλη του ευρασιατικού project θα δείχνουν μόνιμα υπομονή και θα κάνουν μόνο τα «απαραίτητα» αιωνίως…

Είναι επικίνδυνο το να αφήσουμε στους rivals μέσα στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό να «βάλουν στη θέση τους» τα δυτικά αφεντικά. Αυτό, με εντελώς διαφορετικό τρόπο, θα έπρεπε να είναι η δική μας δουλειά!!!

Αλλά δεν είναι. Έχει πάψει να είναι στα σοβαρά… Καθόλου ευχάριστο, καθόλου αισιόδοξο.