Κορέες 1

Τρίτη 9 Γενάρη. Σήμερα θα γίνει η πρώτη (μετά από πολύ καιρό) συνάντηση υψηλόβαθμων αντιπροσωπειών της βόρειας και της νότιας κορέας. Και χθες, παραμονή, εκείνο που θα μπορούσε να ανιχνεύσει κανείς στην αμερικανική δημαγωγία ήταν η αμήχανη ανησυχία.

Για παράδειγμα, στο χθεσινό άρθρο της καθεστωτικής wall street journal, κάτω απ’ τον (σαφώς προπαγανδιστικό…) τίτλο “Παρά τα σημάδια ξεπαγώματος στη βόρεια κορέα η ένταση φουντώνει” ο αρθρογράφος (Gerald Seib) προτίμησε να ξεκινήσει (ξανα)παρουσιάζοντας το πως οι αμερικάνοι σκέφτονται να «σπάσουν τη μύτη» του βορειοκορεατικού καθεστώτος, με μια «περιορισμένης έκτασης» επίθεση σε κάποια πυραυλική βάση.

Κι όταν, στη μέση του άρθρου του, αποφασίζει να ασχοληθεί με την σημερινή συνάντηση, το ομολογεί: … διπλωμάτες υποψιάζονται ότι η προσέγγιση της βόρειας κορέας με τη νότια είναι μια προσπάθεια να υπάρξει απόσταση ανάμεσα στη Σεούλ και τον αμερικανό σύμμαχό της, μειώνοντας έτσι την πιθανότητα ότι οι ηπα θα μπορούσαν να προχωρήσουν σε οποιουδήποτε είδους στρατιωτική δράση κατά της Πγιονγκγιάγκ.

Υποψιάζονται; Μόνο; Μάλλον είναι σίγουροι πως αυτό συμβαίνει, και μάλιστα εν γνώσει και σε συμφωνία μεταξύ των δύο κορεατικών κρατών. Και (υποθέτουμε) σκόπιμα, όχι μόνο αύριο αλλά και μετά από επόμενες συναντήσεις τους ερχόμενους μήνες, οι ανακοινώσεις των δύο πρωτευουσών θα δείχνουν σα να συμβαίνει κάτι δευτερεύουσας σημασίας μεταξύ τους· μέχρις ότου να «ξεφουρνιστεί» ένα καλό πακέτο συμφωνίας. Που θα σπεύσουν να το υποστηρίξουν Μόσχα και Πεκίνο· ενδεχομένως και το Παρίσι (αυτά τα τρία κράτη σαν μόνιμα μέλη του πενταμελούς «συμβουλίου ασφαλείας του οηε»).

Κι έτσι θα μείνει μόνη της η Ουάσιγκτον να υποστηρίζει (όπως ο αρθρογράφος της w.s.j., προσπαθώντας να υποτιμήσει τις απευθείας επαφές Σεούλ και Πγιονγκγιάνγκ, χωρίς την αμερικανική μεσολάβηση ή ακριβή γνώση), πως … ό,τι και να γίνει, η διπλωματική κίνηση που θα απαιτούνταν για να αρχίσει η πραγματική αποκλιμάκωση των εντάσεων θα ήταν συζητήσεις μεταξύ της βόρειας κορέας και των ηπα…

Και θα περιμένει…

Κορέες 2

Τρίτη 9 Γενάρη. Θα πρέπει να είναι εφιάλτης για τον αμερικανικό και τον ιαπωνικό ιμπεριαλισμό το να βρεθούν μπροστά σε μια βελτιωμένη έκδοση της πρότασης που ανακοινώθηκε τον περασμένο Σεπτέμβρη, στο Βλαδιβοστόκ, μετά την συνάντηση του νοτιοκορεάτη προέδρου Moon με τον Πούτιν. Σ’ εκείνη τη συνάντηση ο Moon παρουσίασε το σχέδιο των «εννιά γεφυριών», που αφορούσε την διασύνδεση της νότιας κορέας με την βόρεια και με την ρωσία και με την κίνα πάνω σε 9 «άξονες»: φυσικό αέριο, σιδηρόδρομοι, λιμάνια, ηλεκτρισμός, μια θαλάσσια διαδρομή, ναυπηγεία, θέσεις εργασίας, αγροτική παραγωγή και αλιεία. Κάπως πιο συγκεκριμένα, οι αγωγοί αερίου και πετρελαίου της Σιβηρίας (αυτή είναι η ιδέα) θα επεκταθούν στη βόρεια και νότια κορέα, ενδεχομένως και στην ιαπωνία αν ενδιαφέρεται… Και οι δύο κορέες θα συνδεθούν με το πυκνό σιδηροδρομικό δίκτυο του κινέζικου σχεδίου μια ζώνη – ένας δρόμος συμπεριλαμβανόμενων τραίνων υψηλών ταχυτήτων· και μέσω αυτής της χερσαίας (το τονίζουμε…) δικτύωσης με την ευρασιατική ένωση…

Σ’ αντάλλαγμα αυτών των προτάσεων η Πγιονγκγιάνγκ θα έπρεπε να παγώσει το πυρηνικό και το πυραυλικό της σύστημα και να αποδεχθεί τις εγγυήσεις ασφαλείας εκ μέρους της νότιας κορέας, της κινας, της ρωσίας, των ηπα και της ιαπωνίας.

Το «πάγωμα» (εκτιμάμε ότι) η Πγιονγκγιάνγκ με μία μόνο προϋπόθεση μπορεί να το κουβεντιάσει: το να αναγνωριστεί επίσημα σαν πυρηνική δύναμη. Έτσι ώστε να μην στηρίζεται σε καμία εγγύηση τρίτων· ειδικά της ιαπωνίας και των ηπα… Δεν είναι παράλογο, ούτε ιστορικά πρωτότυπο: η Ουάσιγκτον αναγκάστηκε κάποτε να κάνει δύσθυμα μια ανάλογη επίσημη αναγνώριση και για το Πακιστάν, που κατάφερε να την ξεγελάσει αναπτύσσοντας το πυρηνικό του οπλοστάσιο χωρίς να το πάρει χαμπάρι· και το παρουσίασε σχεδόν «έτοιμο»… Και θα μπορούσε να υποθέσει κανείς πως η ρωσία και η κίνα δεν θα ήταν ιδιαίτερα αντίθετες σε μια τέτοια αναγνώριση, εφόσον άλλωστε συνεπάγεται και συγκεκριμένες δεσμεύσεις, ελέγχους, κλπ. Όχι μόνο επειδή αντιστοιχεί στην (γνωστή) πραγματικότητα αλλά επειδή, επιπλέον, θα προκαλούσε σοβαρή κρίση στις σχέσεις του Τόκιο με την Ουάσιγκτον: ο ιαπωνικός μιλιταρισμός είναι «με το δάκτυλο στη σκανδάλη» να αναπτύξει τα δικά του πυρηνικά, και να ξεφορτωθεί τον αμερικανικό, πράγμα που για τις ηπα θα ήταν η Καταστροφή (με κεφαλαίο «κ»). Ως τώρα η Ουάσιγκτον συγκρατεί το Τόκιο πουλώντας του προστασία απέναντι στην βόρεια κορέα…

Δεν μπορούμε να προβλέψουμε με ακρίβεια το πως θα βγει το αντιαμερικανικό τζίνι απ’ το μπουκάλι που εδώ και καιρό τρίβουν οι κατά τις ηπα «αναθεωρητικές δυνάμεις» γύρω απ’ την κορεατική χερσόνησο. Υποψιαζόμαστε όμως (ναι, έχουμε κι εμείς δικαίωμα στην υποψία!!!) ότι η επιδίωξη είναι να έχει την μορφή μιας πρότασης που είτε την δεχθεί είτε την απορρίψει η Ουάσιγκτον, θα είναι χαμένη.

(φωτογραφία: μια μέτρια συγκέντρωση αμερικανικού στρατού με «μέτωπο» την βόρεια κορέα, στη διάρκεια ασκήσεων τον περασμένο Απρίλη.)

Βλάβη

Δευτέρα 8 Γενάρη (08.42). Μια τοπική τεχνική κατάρρευση του διαδικτύου (σε κάποιο μέρος των Εξαρχείων; Κάποιο μέρος του ευρύτερου κέντρου; Οι τεχνικοί ξέρουν…) σημαίνει υποχρεωτικά φρενάρισμα της ασταμάτητης μηχανής.

Απ’ την άποψη των κοινωνικών (και όχι μόνο) διαδικασιών, αυτό είναι το μικρότερο κακό. Ελάχιστο… Όπως έγινε και με τον ηλεκτρισμό, έτσι και με την ψηφιακή δικτύωση μια κατάρρευση (εντός ή εκτός εισαγωγικών) θα σημάνει – κι όσο περνάει ο καιρός αυτό θα γίνεται ακόμα πιο καθολικό – καθήλωση. Είναι πολλά (και θα γίνουν ακόμα περισσότερα) αυτά που θα σταματήσουν μαζί με τα ηλεκτρόνια επικοινωνίας. Παρότι κανείς δεν θα μπει στον κόπο να τα εντοπίσει έγκαιρα, ας το ξέρουμε: είναι ήδη πολλά και καθοριστικά για την καθημερινή ζωή.

Ανεπαισθήτως (και ο “πολύς κόσμος” χωρίς συναίσθηση) έχουμε περάσει το κατώφλι του νέου καπιταλιστικού παραδείγματος. Που πρόκειται μάλλον να αγριέψει παρά να εξομαλυνθεί ως προς τις μεταπτώσεις του.

Είναι δυσοίωνο και θα προτιμούσαμε να παραμείνει τέτοιο. Όμως στον εξελισσόμενο 4ο παγκόσμιο, η απονέκρωση των ενεργειακών και ψηφιακών “ροών” μπορεί να αποδειχθεί “πυρηνικός πόλεμος χωρίς πυρηνικά”…

Η έξοδος

Δευτέρα 8 Γενάρη. Είναι κωμικοτραγικό (περισσότερο το δεύτερο παρά το πρώτο) το πως οι έλληνες φαντάζονται το περιβόητο “τέλος των μνημονίων”. Σαν κάτι ανάμεσα στο “τέλος των εξετάσεων” και στο τέλος της “περιπλάνησης στην έρημο”. Η φαντασίωση, πάνω στην οποία τζογάρουν και οι φαιορόζ (αλλοίμονο: σ’ αυτήν οφείλουν τους μισθούς τους…), είναι μιας “εθνικής απαλευθέρωσης”. Έχει, έστω, κάποιον κόκκο αλήθειας αυτό το παραμύθι;

Όχι. Είναι συνεπές βέβαια με όλο τον μύθο, απ’ τον Μάη του 2010 και μετά: ότι “δεν είχαμε κανένα πρόβλημα – τα προβλήματα μας τα δημιούργησαν οι ξένοι”. Όμως αν ρίξει κανείς καινούργια σκουπίδια πάνω στα προηγούμενα δεν φτιάχνει κέικ.

Οι “αγορές” λοιπόν, δηλαδή το διεθνές εμπόριο χρήματος, που παρουσιάζεται (και προσλαμβάνεται) τώρα σαν “η γη της Χαναάν”, ήταν που πέταξε στα σκοινιά το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο τότε. Στις αρχές του 2010. Γιατί οι έμποροι χρήματος δεν κάνουν ούτε “διαπραγματεύσεις” ούτε παζάρια για μεταρρυθμίσεις. Ένα μέσο έχουν μόνο (για να διασφαλίσουν την “απόδοση των κεφαλαίων που δανείζουν”, δηλαδή τα κέρδη τους) κι αυτό είναι το επιτόκιο. Όταν οι διεθνείς έμποροι χρήματος έκριναν (αδιάφορο αν ήταν δικαιολογημένο αυτό ή όχι) ότι ο δανεισμός στο ελληνικό κράτος είναι μια ριψοκίνδυνη έως αβέβαιη “επένδυση” απλά, πολύ απλά, άρχισαν να ανεβάζουν τα επιτόκια δανεισμού. Όταν αυτό το μαγικό νούμερο, το επιτόκιο, πλησίασε ή ξεπέρασε το 6% (αν δεν κάνουμε λάθος) το άλογο (το ελληνικό κράτος σαν δανειστής) έσκασε…

Η πραγματική σχέση της περιόδου του πολιτικού δανεισμού απ’ τα ευρωπαϊκά κράτη (αυτό που ονομάστηκε “μνημόνια”) με την εικαζόμενη “απελευθέρωση” της “επιστροφής στις αγορές” είναι αυτή ανάμεσα στην προετοιμασία και τα φιλικά μιας ποδοσφαιρικής ομάδας και την έναρξη του πρωταθλήματος! Ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή, απ’ αυτό που φαντασιώνεται η μκροαστική μάζα και οι κυβερνήτες της…

Το σκληρό γήπεδο

Δευτέρα 8 Γενάρη. Από συγκεκριμένες απόψεις το ελληνικό κράτος έχει βελτιώσει το προφίλ του σαν δανειζόμενος σε σχέση με εκείνο του 2009: έχει περιορίσει δραστικά τα ελλείματά του και, με κάποιες λογιστικές ταχυδακτυλουργίες, μπορεί να εμφανίζει ακόμα και πλεονάσματα (αν και αυτά τα κόλπα δεν προορίζονται να κρατήσουν πολύ). Μοιάζει σα να έχει “νοικοκυρέψει” τον λογαριασμό εσόδων – εξόδων του, πράγμα που οπωσδήποτε λαμβάνει υπόψη του κάθε έμπορος χρήματος / αγοραίος δανειστής.

Απ’ την άλλη μεριά το νόημα της τόσο μακρόχρονης παραμονής στη θερμοκοιτίδα του πολιτικού δανεισμού, η δυσανάλογα μακρόχρονη “θεραπεία των μνημονίων” σε σχέση με παρόμοιες περιπτώσεις άλλων ευρωπαϊκών κρατών, δεν διαφεύγει από κανέναν – και οι έμποροι χρήματος δεν είναι ηλίθιοι. Μπορεί το ελλαδιστάν σαν σύμπλεγμα κράτους / κεφαλαίου / κοινωνικών – ταξικών σχέσεων να περιόρισε τα συμπτώματα της αποτυχίας του (με καπιταλιστικά κριτήρια πάντα) αλλά δεν διόρθωσε τις αιτίες της. Κι ο λόγος γι’ αυτήν την αδυναμία είναι τόσο δομικός ώστε καμία φαιορόζ ή άλλου χρώματος δημαγωγία δεν μπορεί να τον κρύψει: δεν υπάρχει στα μέρη μας ούτε μια ηγεμονική αστική τάξη ούτε κάποιος υποκατάστατος της απουσίας της συμμαχικός σχηματισμός τάξεων ή κοινωνικών στρωμάτων που να μπορεί να σχεδιάσει και να πετύχει τον μετασχηματισμό (την αναδιάρθρωση) που θα ήταν απαραίτητη. Κι αν η τάξη μας, η εργατική, ήταν σε οργανωτική και πολιτική θέση να επιχειρήσει έναν τέτοιο κοινωνικό μετασχηματισμό θα έπρεπε να ήταν έτοιμη, στην κορύφωση αυτής της προσπάθειας, να κάνει και να κερδίσει έναν εμφύλιο πόλεμο· και όχι έναν πόλεμο κατά των πολιτικών δανειστών…

Μπορεί να φαίνονται ιερόσυλα αυτά που υποστηρίζουμε, και από “εθνική” άποψη είναι! Και με το παραπάνω. Η άποψή μας είναι, ωστόσο, ότι απέναντι στις νεοφιλελεύθερες συνταγές της “δομικής προσαρμογής” (που έγιναν δεκτές απ’ τα ντόπια αφεντικά μόνο σε ότι αφορούσε το άμεσο και έμμεσο “κόστος της εργασίας”…) υπήρχε, λόγω των χαρακτηριστικών του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου, σημαντικός χώρος για λειτουργικες “αριστερές” μεταρρυθμίσεις, που θα είχαν αξιομνημόνευτο αποτέλεσμα. Αναδιάρθρωση μεν, όχι αντι-εργατική όμως. Αυτά στη θεωρία, και με την αδιαπραγμάτευτη προϋπόθεση μιας μαζικής, συνειδητής, αδιάλλακτα αντι-προσοδικής και μαχητικής εργατικής τάξης. Όνειρα – δηλαδή…

Δεν υπήρξε το κοινωνικό / ταξικό υποκείμενο για να τις επιβάλλει· ή, πιο σωστά, να ματώσει (κυριολεκτικά) επιχειρώντας το. Και η ιστορία απεχθάνεται τα κενά και τα “α, δεν ήμουν έτοιμος…” Ο (αντιεργατικός) πολιτικός προσοδισμός, το ιστορικό μοντέλο όχι μόνο της τελευταίας αλλά όλων των χρεωκοπιών και όλων των “θριάμβων” στην ιστορία του νέου ελληνικού κράτους / κεφάλαιου, δεν βγήκε ηττημένος απ’ τα “χρόνια των μνημονίων”. Βγήκε νικητής.

Κι αυτός είναι που θα μας σύρει, στην κατά τα λεγόμενα των φερεφώνων του, κυβερνητικών και μη, “γη της επαγγελίας” του διεθνούς εμπορίου χρήματος…

Η υποβιβασμένη ομάδα

Δευτέρα 8 Γενάρη. Οι ταξικοί συσχετισμοί δύναμης, αυτό που σαν αυτόνομοι ονομάζουμε “πραγματικό σύνταγμα των ταξικών σχέσεων”, χειροτέρεψαν δραματικά όλα αυτά τα χρόνια. Όχι μόνο (ή όχι τόσο) επειδή τα ντόπια αφεντικά είχαν το νομοθετικό στα χέρια τους. Όσο, κυρίως, επειδή το μοντέλο έντασης και υποτίμησης της εργασίας, αυτό που τους επέτρεψε στα χρόνια της ευδαιμονίας να συγκεντρώσουν και να εξάγουν σε “ασφαλή καταφύγια” εκτός συνόρων τα μυθικά ποσά στα οποία μεταφράστηκε η απόσπαση της υπεραξίας, αυτό λοιπόν το μοντέλο βγήκε απ’ την ως τώρα διαχείρηση της κρίσης α λα ελληνικά όχι μόνο ατσαλάκωτο αλλά τροπαιούχο! Και η τάξη μας δεν πρόβαλε καμία αντίσταση σ’ αυτό. Ούτε καν πήρε χαμπάρι. Μάλλον το αντίθετο…

Μαζί με την ένταση εργασίας “την γλύτωσε” ο πολιτικός προσοδισμός: η κατανομή απ’ το κράτος “ευεργημάτων”, χρηματικών ή θεσμικών, ανάλογα με την θέση της πρόσφυσης των οργανωμένων ή λιγότερο οργανωμένων, των “κρίσιμων” εκλογικά ή λιγότερο “κρίσιμων” υποκειμένων, στην ιεραρχική δομή της ντόπιας εξουσίας.

Τίποτα απ’ αυτά δεν είναι, πλέον, “εθνικό μυστικό”. Το 2008, το 2009, ή στις αρχές του 2010, οι διεθνείς έμποροι χρήματος (αλλά και οι “εταίροι” στην ευρωζώνη) μπορεί να μην ήξεραν, στ’ αλήθεια· ή να παρίσταναν ότι δεν ξέρουν. Το 2018, πια, ξέρουν οι πάντες, και ξέρουν καλά: οι επιτροπές ευρωπαϊκής (και δντ…) επιτήρησης χώθηκαν στα σωθικά του ελληνικού κράτους / παρακράτους, οι δαιμόνιοι διεθνείς ρεπόρτερ έγραψαν, σχολίασαν και ξαναέγραψαν για το ελληνικό failed state· έλληνες πρωθυπουργοί, υπουργοί, βουλευτές, κάθετοι και εγκάθετοι, απ’ όλο το πολιτικό φάσμα, παρήλασαν επί τουλάχιστον 8 χρόνια σαν “διαχειριστές” και σαν οι κλόουν του “να σου πω εγώ”.

Αυτά τα ξέρουν οι διεθνείς έμποροι χρήματος – μαζί με το είδος και την προέλευση των μυθικών “πλεονασμάτων”. Όταν, λοιπόν, τελειώσει η πολιτική επιτροπεία των πάνκακων δανειστών, που ξεκίνησε σαν πολιτική προστασία ακριβώς κατά της μονοδιάστατης, “κερδοσκοπικής” ηθικής των “αγορών” για να εξελιχθεί, αναπόφευκτα, σε πολιτικό συμβιβασμό διαχείρισης ενός μπελά ανεπίδεκτου σοβαρών διορθώσεων· όταν θα επιστρέψει το ελλαδιστάν στην αρμοδιότητα και την σκληρότητα του ελεύθερου εμπορίου δανείων· όταν το ελληνικό σύμπλεγμα κράτους / κεφάλαιου ξαναμετρήσει και σαν δανειζόμενος το πραγματικό του μπόι μέσα στον διεθνή καταμερισμό· όταν δεν θα υπάρχουν “διαπραγματεύσεις” και “δόσεις” αλλά μόνο επιτόκιο, ξερό και αριθμητικό, τότε το ελλαδιστάν θα ξαναμπεί στην τροχιά της επόμενης χρεωκοπίας του.

Δεν είναι, υποχρεωτικά, ζήτημα μηνών· ή ενός ή δύο χρόνων. Ούτε, όμως, για τον 22ο αιώνα. Σε τελευταία ανάλυση είναι, απλά, ζήτημα καπιταλιστικής λειτουργίας. Διότι μπορεί κανείς να βρίζει την όποια Μέρκελ και τον όποιο Σόιμπλε· αλλά μαζί τους, εν τέλει, μπορούσε να κάνει συμβόλαια χωρίς χρηματικά σκαμπανεβάσματα.

Οι “αγορές χρήματος” δεν ξέρουν από τέτοια. Κι όταν θεωρήσουν ότι έχουν απέναντί τους αναξιόπιστους, είτε είναι αλήθεια είτε όχι, κτυπάνε.

Χωρίς έλεος.

Κοίτα κάτι «συμπτώσεις»!

Κυριακή 7 Γενάρη. Την φωτογραφία ακριβώς από πάνω την βλέπετε; Δείτε την προσεκτικά. Γιατί κυκλοφόρησε στα ελληνικά κατά λάθος – είμαστε 99% σίγουροι… Ίσως και να έχει εξαφανιστεί εντελώς τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές… Θα πέσουν τα απαραίτητα τηλέφωνα… Υποθέτουμε ότι θα μείνει, πάντως, το δημοσίευμα των καθεστωτικών new york times (οι δύο πιο πάνω φωτο).

Όσες / όσοι είναι στις αόρατες πόλεις θα πρέπει να έχουν διαβάσει το Sarajevo 123a. Για τις «άγιες δουλειές». Κι αν κάποιες / κάποιοι τεμπέλιασαν, δεν θα έπρεπε. Στις σελίδες 17 – 18 γράφαμε εκεί ανάμεσα σε άλλα χρήσιμα και κατατοπιστικά, πριν 2 βδομάδες:

Ο Michael Steinhardt δεν είναι τυχαίος. Εβραϊκής καταγωγής, από πατέρα που είχε καταδικαστεί για λαθρεμπόριο διαμαντιών και ξέπλυμα, εξελίχθηκε σε μεγάλο διαχειριστή κεφαλαίων και “παίκτη” του χρηματιστηρίου της Ν. Υόρκης. Φανατικός υποστηρικτής και χορηγός του ισραηλινού κράτους φαίνεται ότι διαθέτει έναν κύκλο φίλων επιχειρηματιών της “μαύρης οικονομίας”· αν κρίνει κανείς με την δηλωμένη φιλία του με τον λαθρέμπορο πετρελαίου Marc Rich, την συλλογή του από κυκλαδίτικα εδώλια (προϊόντα αρχαιοκαπηλίας προφανώς…) και την θέση του στον οίκο αξιολόγησης τέχνης και αρχαιοτήτων Christie’s.

Ούτε ο David Sofer είναι κάποιος τυχαίος. Και οπωσδήποτε καθόλου άσχετος με την αρχαιοκαπηλεία: πρόσφατα εξέθεσε σε λονδρέζικο μουσείο 110 πήλινες πινακίδες απ’ την αρχαία Βαβυλώνα, από άγνωστες που και πότε ανασκαφές στο ιράκ. By the river… Οι εξοικειωμένοι με το είδος μιλάνε για προϊόντα εγκλήματος: ανασκαφές και εμπόριο που έκανε ο isis… Εννοείται ότι ο Sofer αρνείται τέτοιες σχέσεις· ωστόσο δεν υπάρχει αρχαιοκάπηλος που να φωνάζει ότι είναι τέτοιος! Αν λάβει κανείς υπόψη ότι Τελ Αβίβ και isis δεν υπήρξαν ποτέ εχθροί και ότι τα συγκεκριμένα ευρήματα αφορούν εβραϊκές κοινότητες στη Μεσοποταμία 5 αιώνες π.Χ. (θα μπορούσαν να νομιμοποιούν, ας πούμε, την απαίτηση του ισραηλινού κράτους να επεκταθεί ως τον Ευφράτη…), τότε ο Sofer κάνει “εθνικό έργο” – όχι κάτι κακό…

Μ’ αυτή την έννοια αποκτάει ιδιαίτερη αξία η πιο κάτω παράγραφος του ρεπορτάζ των times of israel:

… Εκκλησιαστικές πηγές επιβεβαίωσαν ότι και οι δύο, και ο Sofer και ο Steinhardt, βρίσκονται δίπλα στον Θεόφιλο τον 3ο από τότε που ο τελευταίος εκλέχτηκε πατριάρχης το 2005, και ήταν σημαντική η βοήθεια που του έδωσαν για να ξεπληρώσει χρέη περίπου 45,5 εκατομμυρίων δολαρίων, σε μια εποχή που η ισραηλινή κυβέρνηση καθυστερούσε την αναγνώριση της εκλογής του. Που έγινε μόλις το 2007…

Του έδωσαν βοήθεια για να ξεχρεώσει; Του χάρισαν λεφτά δηλαδή; Μάλλον όχι. Σε κάθε περίπτωση οι κατάλληλοι άνθρωποι, με τις κατάλληλες ικανότητες…

Κοίτα, λοιπόν, κάτι συμπτώσεις! Οι καθεστωτικοί new york times έβγαλαν στη σέντρα τον αρχαιοκάπηλο υποστηρικτή του αρχιτράγου Ιεροσολύμων Θεόφιλου του Γ (χωρίς να αναφέρονται σ’ αυτήν του την πλευρά…) την ώρα που αυτός ο τελευταίος έτρωγε πέτρες απ’ τους παλαιστίνιους! Και, μα τον Τουτάτη, οι μόνες / μόνοι που ξέρουν πέντε βασικά πράγματα επί του θέματος είναι όσες / όσοι είναι στις αόρατες πόλεις! Κοίτα να δεις…

(Όχι, δεν είναι διαφήμιση! Πείτε το «σύμπτωση» Συμβαίνουν κι αυτά.)

Το σπασμένο χέρι του θεού…

Κυριακή 7 Γενάρη. Το ξέρετε ή όχι, το “χέρι του θεού” ήταν του Ντιέγκο Μαραντόνα, στο γκολ που έβαλε στο 51ο λεπτό του ματς αργεντινή – αγγλία (2 – 1) στα προημιτελικά του παγκόσμιου κυπέλλου του ’86, στις 22 Ιούνη του ’86, στο μεξικό. Είπαν, τότε, ότι ήταν η εκδίκηση για τα Φώκλαντς…

Καμμία σχέση! Το “σπασμένο χέρι” (του ανύπαρκτου θεού) πετάει τώρα πέτρες, γνήσιες παλαιστινιακές πέτρες, απ’ αυτές που ρίχνονται και κατά του ισραηλινού στρατού κατοχής – μόνο που τώρα συμβαίνει να σημαδεύουν την αυτοκινητοπομπή του αρχιτράγου Θεόφιλου του 3ου. Στη Βηθλέεμ.

Δυστυχώς δεν μπορούμε να μεταφέρουμε εδώ το υλικό του Sarajevo 123a. Εκεί, πάντως, τεκμηριώνουμε ότι ο Θεόφιλος ο Γ είναι (κι αυτός) σκουλήκι πρώτης γραμμής. Είτε ακολουθώντας τις οδηγίες του ελληνικού κράτους / παρακράτους μέσω του υπ.εξ. (και του ογκόλιθου Nick the greek εδώ και σχεδόν 3 χρόνια) είτε αξιοποιώντας την διακριτική και σιωπηλή (; σιωπηλή; μπαααα…) συγκατάθεσή του, ο αρχιτράγος Ιεροσολύμων πουλάει εκτάσεις ιδιοκτησίας του παπαδαριάτου σε ισραηλινούς «επενδυτές». Συγκεκριμμένα: σε offshore των κυρίων Steinhardt και Sofer (δες προηγούμενη αναφορά). Κάνοντας έξαλλους τους παλαιστίνιους, χριστιανούς, μουσουλμάνους, άθεους – αδιάφορο. Για προφανείς λόγους: οι εκτάσεις αυτές προστίθενται σε εκείνες που καταπατάει δια της βίας το Τελ Αβίβ – έτσι ώστε στο τέλος, σαν ιδιοκτήτης της παλαιστίνης, θα κάνει την οριστική έξωση των αράβων. Την «τελική λύση»…

Έτσι θα συμβεί άμεσα το εξής μαγικό στο ελλαδιστάν. Εδώ και βδομάδες (αλλά και μήνες) στην καθεστωτική δημαγωγία δεν υπάρχει ούτε παλαιστίνη (η intifada ξανά) ούτε ισραήλ (οι διαρκείς μαζικές διαδηλώσεις κατά του αδελφού και φίλου Netanyahu, που είναι βουτηγμένος μέχρι τις ρίζες των μαλλιών του στη «διαφθορά»…). Και ξαφνικά! Ξαφνικά οι παλαιστίνιοι θα ξαναεμφανιστούν – σαν «αγνώμονες». O ογκόλιθος δηλώνει θυμωμένος – αν και, ογκόλιθος είναι, μεγάλη καρδιά έχει, η δουλειά γίνεται με την παλαιστινιακή γη: μπορεί να δώσει και «τόπο στην οργή» και να κάνει καμιά νερόβραστη δήλωση…

Αγνώμονες; Το «ελληνο-ορθόδοξο πατριαρχείο Ιεροσολύμων», υπαγόμενο και ελεγχόμενο κατευθείαν απ’ το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών, πουλάει απ’ τα ‘90s και μετά την περιουσία του στους ισραηλινούς. Καθότι ελληνο-ισραηλινή φιλία… Κι αυτοί οι αχάριστοι άραβες / παλαιστίνιοι! Αντί να χαρούν που γεμίζει το πορτοφόλι του αρχιτραγάτου και τα πολεοδομικά / χωροταξικά σχέδια του ισραηλινού απαρτχάιντ, πετάνε πέτρες!!!

Oh god!!! Τι νομίζουν ότι θα πετύχουν πετραδίζοντας;;;

(φωτογραφίες: Πάνω η διαδήλωση που έγινε χτες στη Βηθλεέμ, πριν το συμβολικό ντου στην αυτοκινητοπομπή του άγιου χριστιανικού σκουληκιού. Κάτω, επίθεση με αυγά. Κατά την ταπεινή μας γνώμη «χέστηκε». Χέστηκε και ο Θεόφιλος ο Γ, χέστηκε και η «αγιοταφική αδελφότητα», χέστηκε και το ελληνικό υπ.εξ. κράτος / παρακράτος.

Αφού δεν έπεσαν ρουκέτες, όπως θα έπρεπε…)

Τα genitals των θρησκειών

Κυριακή 7 Γενάρη. Αφού είναι συγκινητικό το να τραγουδάνε τον ελληνικό “έθνικο ύμνο” οι λεβέντες που βούτηξαν στον Κεράτιο (Istanbul μεριά) για να ψαρέψουν το όργανο βασανιστηρίων που είναι το ιερό trademark των χριστιανών, τον σταυρό, υποθέτουμε ότι θα είναι το ίδιο συγκινητικό αν οι μουσουλμάνοι της Θράκης (και αλλού στο ελλαδιστάν) τραγουδήσουν τον τουρκικό εθνικό ύμνο στο τέλος του επόμενου ραμαζανιού.

Όταν θα συμβεί αυτό μην αρχίσουν πάλι οι εθνικιστικές κλάψες: ας θεωρηθεί ότι πρόκειται για την «συνθήκη της Λωζάνης» τροποποιημένη – και live…

Φωτιά; Ναι. Χαμηλή…

Κυριακή 7 Γενάρη. Μιλάει ο συγγραφέας του “Fire and Fury” (θα μπορούσε να είναι και όνομα metal μπάντας…): …Η αξιοπιστία μου αμφισβητείται από έναν άνδρα, ο οποίος έχει λιγότερη αξιοπιστία ίσως από οποιονδήποτε έχει περπατήσει στη Γη… Αυτός ο άνδρας είναι ο πρόεδρος των ηπα. Και η αλήθεια είναι ότι σ’ έναν πλανήτη που δεν είχε ποτέ έλλειψη από αναξιόπιστους και τα βήματά τους, το να σου απονέμει (έστω ένας γνωστός δημοσιογράφος) το χρυσό ή το ασημένιο στην κατηγορία της αβάστακτης ελαφρότητας δεν είναι και η καλύτερη των διαφημίσεων…

Το πιο καίριο, όμως, ο συγγραφέας Wolff το λέει μετά:

… Θα σας πω την περιγραφή που μου έδωσαν όλοι. Όλοι λένε «είναι σαν παιδί» και αυτό που εννοούν είναι ότι έχει ανάγκη για συνεχή αυτοεπιβεβαίωση. Όλα πρέπει να έχουν να κάνουν με εκείνον. Πρέπει να είναι συνεχώς ικανοποιημένος. Λένε ότι είναι ηλίθιος. Να θυμόμαστε ότι αυτός ο άνθρωπος δεν διαβάζει και δεν ακούει. Είναι σαν φλιπεράκι που απλά πυροβολεί από τα πλάγια…

Ώπα!!! Ώπα! Σαν παλιός, βετεράνος παίκτης (τι «παίκτης»; «εραστής» θα τολμούσα να πω!) του φλίπερ πρέπει να θυμίσω σε κάθε ενδιαφερόμενο ότι τα κτυπήματα απ’ τις πλαϊνές ρακέτες ήθελαν μεγάλη τέχνη και μαεστρία. Όπως ίσχυε και για τις κεντρικές, τα χτυπήματα απ’ τις πλαϊνές ήταν πάντα υψηλής αισθητικής αξίας! Ειδικά αν μάθαινες να κάνεις “πάσα απ’ το κέντρο και σουτ απ’ το δεξί ή το αριστερό εξτρέμ σου”!!!

Αν το ψόφιο κουνάβι είναι πλαϊνή ρακέτα του φλίπερ, τότε πρέπει επειγόντως να αποκαλυφθεί το χέρι (του παίκτη…) που τον κουμαντάρει!

Λέτε να είναι αυτός ο άθλιος ο πρώην καγκεμπίτης; Ή μήπως;… ή μήπως κάποιος απ’ τα μέρη μας;;; Όχι, όχι, κάτι τέτοιο θα ήταν η έκπληξη του αιώνα!!!

(φωτογραφίες: αυτή στην κορυφή είναι τον περασμένο Μάη, στις Βρυξέλες· η μεσαία τον περασμένο Οκτώβρη, στην Ουάσιγκτον. Φαίνεται ότι υπάρχει μια πολύ ζεστή σχέση μεταξύ των δύο ηγετών· στα όρια της σχέσης πατέρα / γυιού…

Η κάτω φωτογραφία, αν συσχετιστεί με την χειρονομία του ψοφιοκουναβικού χεριού στην πάνω, δείχνει πως ακριβώς αποθανατίζεται ένα σύγχρονο κτύπημα από πλαϊνή δεξιά ρακέτα – φιλικό, γλυκό κτύπημα… Ανάμεσα σε χάδι και μπατσάκι. Φιλικό, γλυκό κτύπημα σε κάποιον που στην καριέρα του μέχρι μπίλια σε φλίπερ κατάφερε να φτάσει… )