Category: Ασταμάτητη μηχανή

Ψοφιοκουναβιστάν 3

Σάββατο 2 Δεκέμβρη. Όντως η άλλοτε “μόνη υπερδύναμη του πλανήτη” δεν νοιώθει καλά τα τελευταία χρόνια· και δεν είναι το ψόφιο κουνάβι η αιτία. Αυτός είναι μόνο ένα απ’ τα συμπτώματα της παρακμής. Η αιτία βρίσκεται στο ότι εξαιρουμένης της στρατιωτικής υπεροχής (που, όσο περνάει ο καιρός, γίνεται όλο και πιο συζητήσιμη· και πάντως όλο και λιγότερο “πειστική”) η Ουάσιγκτον δεν είχε ποτέ, όλον τον 20ο αιώνα, ένα μοντέλο ύπαρξης σ’ έναν καπιταλιστικό κόσμο “πολυπολικό”. Λογική μια τέτοια έλλειψη ίσως (όταν μάθεις στα πολλά δεν βολεύεσαι με τα λίγα) – αλλά καθόλου χρήσιμη…

Η “χρυσή εποχή” της αμερικανικής ηγεμονίας (στον μισό πλανήτη) ξεκίνησε στον β παγκόσμιο· και κράτησε στις λίγες δεκαετίες του 3ου παγκόσμιου πολέμου (του “ψυχρού”). Τις ήττες της στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα κατάφερε να τις κάνει να φαίνονται “τακτικές” – και το δυαδικό, μανιχαϊστικό μοντέλο αντίληψης του κόσμου (από εδώ το φως της δυτικής δημοκρατίας – από εκεί το σκοτάδι του σοσιαλιστικού ολοκληρωτισμού) πότισε βαθιά όχι μόνο τα μυαλά αλλά ακόμα και το μεδούλι των αμερικανικών κοκκάλων. Κι όχι μόνον εκείνων άλλωστε· τι να πούμε για το ελλαδιστάν;

Φυσικά, μετά το χαρούμενο διάλειμμα των ‘90s, απ’ τις αρχές των ’00 η Ουάσιγκτον ξεκίνησε τον (προληπτικό) πόλεμο που χρειαζόταν για να επιδεικνύει τα μούσκλια της και να διατηρεί (αυτό ήλπιζε) προληπτικά οποιονδήποτε ανταγωνιστή και αμφισβητία “down”. Τον ονόμασε “πόλεμο κατά της τρομοκρατίας”. Της επέτρεψε να υπερεπεκταθεί στρατιωτικά ακόμα περισσότερο (απ’ ότι στα τέλη του 20ου αιώνα) στον πλανήτη σπέρνοντας βάσεις κατά βούληση… “On demand”… Mόνο που αυτού του είδους η υπερεπέκταση (έχουν παρατηρήσει οι ιστορικοί σ’ όλες τις προηγούμενες “αυτοκρατορίες”) είναι το αναμφισβήτητο σημάδι της επερχόμενης καθίζησης.

Που έχει ξεκινήσει εδώ και λίγα χρόνια. Θα ήταν για παράδειγμα εύκολα εφικτό, με χρήση “φτηνών” και “ασύμμετρων” μέσων, ένα μεγάλο ποσοστό των αμερικάνων καραβανάδων που έχουν σπαρθεί στον πλανήτη να μείνει νηστικό και χωρίς σαμπουάν για πλύσιμο· καταρρακώνοντας το ηθικό τους. Αποδείχθηκε, επίσης, εφικτό εκείνο που η προηγούμενη αμερικανική διοίκηση (Ομπάμα) θεωρούσε απίθανο στη συρία: να βρεθούν υπό ενιαία διοίκηση και σχεδιασμό ρώσοι πιλότοι, μισοκατεστραμμένοι σύριοι πεζικάριοι, λιβανέζοι πολιτοφύλακες (Χεζμπ’ αλλάχ), ιρανοί “φρουροί της επανάστασης» και αφγανοί μισθοφόροι – και να νικήσουν. Να νικήσουν αμερικάνους, ισραηλινούς και άγγλους «συμβούλους» και την «πορωμένη» πολυεθνική στρατιά του isis.

Αυτή τη φορά η «τοπική» αμερικανική ήττα (στη μέση Ανατολή) δεν είναι τακτική. Συμπίπτει με την σχεδιασμένη, μεθοδική και πειστική «άνοδο» του κινεζικού καπιταλισμού. Το ότι το trademark “usa” έχει βρεθεί με κεντρικό πολιτικό ατζέντη το ψόφιο κουνάβι δεν είναι ένα ατύχημα της ιστορίας. Είναι συνέπεια του γεγονότος πως πίσω απ’ αυτό το εμπορικό σήμα υπάρχουν λίγα να πουληθούν· και μπροστά του λιγότεροι αγοραστές. Ο επόμενος ατζέντης θα προσπαθήσει να πείσει ότι έχει κάτι καλύτερο να πουλήσει· θα δούμε τότε ποιοι θα θέλουν να ψωνίσουν.

Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι οι ηπα είναι μια «τελειωμένη» υπερδύναμη!!! Σημαίνει ότι είναι επικίνδυνη, μ’ έναν διαφορετικό τρόπο απ’ ότι στη διάρκεια του «ψυχρού» πολέμου: τώρα χάνει το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια της. Και δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι οι ηγετικές της ελίτ «το έχουν» με τους τεκτονικούς σεισμούς. Προϊστορία (οπότε και ανάλογη εμπειρία) τέτοιου είδους δεν έχουν…

(φωτογραφία: Την 1η Μάη του 2003, μιλώντας απ’ το κατάστρωμα του αεροπλανοφόρου Abraham Lincoln, ο τότε αμερικάνος πρόεδρος Μπους ο Β ανακοίνωσε πανηγυρικά ότι «αποστολή εξετελέσθη». Η «αποστολή» ήταν η ανατροπή του καθεστώτος Χουσεΐν μέσω της κατάληψης του ιράκ. Μια πρώτης γραμμής νίκη στο «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας»…

Κάτι λιγότερο από 15 χρόνια μετά, δεν υπάρχει αμερικάνος που να πει «αποστολή εξετελέσθη» και να μην γελάσουν και οι πέτρες…)

Ψοφιοκουναβιστάν 4

Σάββατο 2 Δεκέμβρη. Μήπως όμως υποστηρίζοντας ότι το ψόφιο κουνάβι δεν είναι αιτία αλλά σύμπτωμα μιας διαδικασίας (της αμερικανικής παρακμής) πέφτουμε στο αμάρτημα της μεταφυσικής του, ας πούμε, ιστορικού ντετερμενισμού; Μήπως, για να το πούμε διαφορετικά, αγνοούμε τον σχετικά ανεξάρτητο ιστορικό ρόλο της “προσωπικότητας” των κάθε φορά πολιτικών βιτρινών, αρχόντων, “ηγετών”, “στρατηγών” κλπ;

Μια τέτοιου είδους κριτική ερώτηση θα είχε πολλά εφόδια υπέρ της. Ένα πρόσφατο: όταν το ψόφιο κουνάβι ξενυχτάει χαζεύοντας φασιστικά βίντεο και, βρίσκοντας κάτι που ταιριάζει στον ρατσιστικό ψυχισμό της κοινωνικής του θέσης (το σκατό μιας ασήμαντης αγγλικής φασιστο-ομάδας) το ξανατιτιβίζει δρα, άραγε, σαν μέρος ενός σχεδίου που το υπαγορεύει η αμερικανική παρακμή και η ενώπιον διεθνούς κοινού διαχείρισή της;

Η πρώτη απάντηση είναι όχι! Φυσικά όχι! Ένας αμερικάνος πρόεδρος, απ’ την θέση του και μόνο, και απ’ το καθήκον της εξυπηρέτησης των αμερικανικών ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να αναπαράγει πατενταρισμένη φασιστική προπαγάνδα· ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ επίσης να ξεμακραίνει απ’ το δίπολο “υπάρχουν καλοί μουσουλμάνοι – υπάρχουν κακοί μουσουλμάνοι” που επιτρέπει στο διπλωματικό του σώμα ή/και στον στρατό του να κάνει παιχνίδι πάνω στο “καλό” και στο “κακό”. Σ’ αυτό το επίπεδο λοιπόν το ψόφιο κουνάβι είναι ένας κομπλεξικός πρωτοκοσμικός με γαλόνια, που φέρνει σε δύσκολη θέση ακόμα και συμμάχους του. Όπως την κυρά Theresa May – λες και δεν είχε άλλους μπελάδες στο κεφάλι της. Και είναι κάποιος έξω από οποιονδήποτε σχεδιασμό· σ’ αυτό το επίπεδο...

Για μια στιγμή όμως… Ποιος απαγόρευσε με αίμα, απεριορίστη σφαγή, την δημιουργία ενός (εξαιρετικά μετριοπαθούς) κράτους με μουσουλμανική κοινωνική πλειοψηφία στην ευρώπη; Εννοούμε την βοσνία στο πρώτο μισό των 90s. Ή ποιος αποφάσισε ότι πολλές εκατοντάδες χιλιάδες άμαχοι μουσουλμανικού θρησκεύματος, γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένοι, επιτρέπεται να σφάζονται εδώ και πάνω από 15 χρόνια σ’ αυτήν την ζώνη του κόσμου που αρχίζει απ’ το αφγανιστάν και τελειώνει στον Ατλαντικό, θεωρούμενοι «παράπλευρες απώλειες» – ποιος; Ποιος σφάζει μουσουλμάνους και μουσουλμάνες, συστηματικά, στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», και ποιος καθοδηγεί στον πρωτοκοσμικό φασισμό στην ευρώπη και στη βόρεια αμερική σαν «χριστιανικό καθήκον»; Όχι, σίγουρα, η φασιστοσυμμορία «britain first» της οποίας την προπαγάνδα αναπαρήγαγε κοτζαμάν αμερικάνος πρόεδρος…

Εάν, λοιπόν, υπάρχει μια δολοφονική εκστρατεία δεκαετιών απ’ την μεριά των πρωτοκοσμικών και των συμμάχων τους εναντίον αυτών των «απολίτιστων» μουσουλμάνων στα σπίτια και στις γειτονιές τους (πολύ χειρότερα αν τολμήσουν να πλησιάσουν σαν μετανάστες / πρόσφυγες…)· αν πίσω απ’ αυτήν την δολοφονική εκστρατεία φαίνονται καθαρά ιμπεριαλιστικά γεωπολιτικά συμφέροντα «μοιρασιάς του κόσμου» και, σίγουρα, αυτής της πολύ μεγάλης ζώνης του κόσμου απ’ τη νοτιοανατολική ασία ως την αφρική· κι αν λιγότερο καθαρά φαίνεται πίσω απ’ αυτήν εκστρατεία η πεποίθηση ότι «αυτοί» είναι, τελικά, ασύμβατοι με το νέο καπιταλιστικό / τεχνολογικό παράδειγμα εκμετάλλευσης, όχι επειδή το αρνούνται επαναστατικά αλλά επειδή έχουν εμπόδια, φραγμούς ηθικής, πολιτισμικής τάξης, οπότε θα αργήσουν αρκετά για να το αποδεχτούν στο σύνολό του, τότε το ψόφιο κουνάβι και τα retweeting του είναι απλά «ο μαλάκας που έσκασε τελευταίος στην παρέα»!! Τότε το ψόφιο κουνάβι και το χοντροκομμένος μισανθρωπισμός του (αλλά και ο Macron με την γαλλική φινέτσα στον ρατσισμό του – και ο Μουζάλας φυσικά, μην το ξεχνάμε, με τον «ανθρωπισμό» του… ) αποδεικνύεται ότι απλά υπηρετούν όχι ένα «σχέδιο» που έφτιαξε κάποιο επιτελείο, όχι κάποια μυστηριώδη συνομωσία, αλλά μια καπιταλιστική 4.0 πεποίθηση (και κυρίως αναγκαιότητα) περί πολιτιστικής κατάκτησης. Είναι οι παλιάτσοι της καπιταλιστικής ιστορίας· και δεν είναι ούτε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι τέτοιοι.

Όπου το «πολιτιστική κατάκτηση» είναι το ψευδώνυμο της διαχείρισης της ζωής και των κατανομών στο κοινωνικό εργοστάσιο σε τοπική ή/και παγκόσμια κλίμακα. Όπου «πολιτισμική ασυμβατότητα» είναι η πλαγιοκόπηση των κοινωνικών σχέσεων· μια διαγώνια, «ανορθόδοξη» επιχειρήση που απ’ την μια μοιράζει γενναιόδωρα δικαιώματα (στους πρωτοκοσμικούς) και απ’ την άλλη αλέθει ζωές – των Άλλων. Που σημαίνει: όταν ένας αμερικάνος πρόεδρος (το ψόφιο κουνάβι) γίνεται μεγάφωνο ενός Mladic, τότε εκδηλώνονται περισσότερα απ’ τον δικό του, προσωπικό, μισανθρωπισμό.

Πέφτουμε μ’ αυτήν την γνώμη στο αμάρτημα του ιστορικού ντετερμινισμού; Αν ναι, «ο αναμάρτητος ας ρίξει την πρώτη πέτρα»…

(Ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος ξεκίνησε στο Sarajevo. Όπως ο 1ος. Μόνο που στις αρχές του ’90 δεν δολοφονήθηκε κάποιος δούκας. Δεν δολοφονήθηκε κάποιος δούκας επειδή, στην ιστορία – που – προχωράει – πίσω  – απ’ τις – πλάτες – ακόμα – και – των  – πρωταγωνιστών – της, δεν παιζόταν πια το μέλλον ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών. Στον πάγκο του χασάπη είχαν μπει “πολιτισμοί”. Δηλαδή βαθμοί απορρόφησης του νεου καπιταλιστικού παραδείγματος.

Όταν στις 28 Ιουνίου 1914 δολοφονήθηκε στο Sarajevo ο αρχιδούκας Φραγκίσκος Φερδινάνδος της Αυστρίας κανείς δεν είπε “σκηνοθεσία!! τον έφαγαν οι δικοί του για να…” Όταν ανάμεσα στο 1992 και το 1995 εκεί γίνονταν αυτές οι μαζικές σφαγές, στο ψαχνό, όταν οι κάτοικοι της πόλης γίνονταν σφαγεία απ’ τα σερβικά βλήματα, οι πρωτοκοσμικοί – και οι έλληνες κομπλεξικοί φανατικά πρώτοι – έλεγαν “οι μουσουλμάνοι σκοτώνονται μεταξύ τους για να ενοχοποιήσουν τους σέρβους”· τους χριστιανούς… Η διαφορά ανάμεσα στο 1914 και στο 1994 είναι εύλογη: οι πρωτοκοσμικοί έγιναν πιο “έξυπνοι” – δηλαδή ακόμα περισσότερο υποταγμένοι.

Οι σφαγές στο Sarajevo και σ’ όλη τη Βοσνία απ’ το 1992 ως το 1995 ήταν το διαβατήριο για να συνεχίσει η σφαγή των μουσουλμάνων – “μεταξύ τους” – παντού όπου βολεύει τον πρωτοκοσμικό ιμπεριαλισμό, μέχρι αύριο και μεθαύριο…. Οι πρωτοκοσμικές κοινωνίες ξεφορτώθηκαν την εγκληματικότητα των αφεντικών τους συναινώντας. Με την ελπίδα ότι τα αφεντικά τους θα τις λυπηθούν και δεν θα τις σφάξουν με ανάλογο τρόπο.

Αλλοίμονο…)

Ψοφιοκουναβιστάν 5 – ελλαδιστάν!

Σάββατο 2 Δεκέμβρη. Τι προσφέρει σ’ αυτόν τον στροβιλισμό η ελληνική συμμαχία στην Ουάσιγκτον, στο Τελ Αβίβ, στο Κάιρο; Το ερώτημα είναι δηλητηριώδες. Απ’ την εποχή του “γαλλικού”, του “αγγλικού” και του “ρωσικού” κόμματος στα μέρη μας μέχρι μεθαύριο και πενήντα χρόνια μετά, το ερώτημα “τι προσφέρει” με απαιτήσεις ορθολογικής απάντησης είναι λάθος. Το σωστό ερώτημα είναι “σε τι όφελος ελπίζει”. Σε ποια γεωπολιτική πρόσοδο…

Σαν μια ασήμαντη κοτσιλιά στον παγκόσμιο χάρτη, τα αφεντικά του ελλαδιστάν ελπίζουν ότι αν τεθούν στην υπηρεσία κάποιου παρακμιακού που, όμως, έχει αεροπλανοφόρα θα κερδίσουν κάτι. Βλέπετε: το νούμερο 1 “εθνικό κεφάλαιο”, μακράν απ΄ το νο 2, είναι οι θαλάσσιες μεταφορές. Οι εφοπλιστές. Κι αν δεν είναι το “εθνικό κεφάλαιο” που διαμορφώνει τις βασικές γραμμές της “εθνικής κρατικής πολιτικής” τότε ποιος είναι;

Ταυτόχρονα, σαν κοινωνικός σχηματισμός, σαν κυρίαρχες ιδεολογίες, σαν κρατική συγκρότηση και σαν καπιταλιστικές λειτουργίες το ελλαδιστάν ανήκει στην παρακμή. Πάντα εκεί ανήκε. Σε καμμία Αλλαγή Παραδείγματος δεν βρισκόταν καν κάπου στη μέση. Ποτέ δεν ήταν μπροστά. Πάντα ήταν στην ουρά. Μόνο η τάξη μας, όταν αποκτούσε συνείδηση του εαυτού της, μπορούσε να κάνει δρασκελιές σ’ αυτά τα μέρη· και κάποιες στιγμές τις έκανε…

Είναι παράδοξο, είναι βαρύ, αλλά είναι αλήθεια. Οποτεδήποτε τα εργατικά συμφέροντα στα μέρη μας σήκωσαν κεφάλι σε ικανή ποσότητα και με ικανή ποιότητα, δεν είχαν να αντιμετωπίσουν τα αφεντικά μόνο σαν τυπικά καπιταλιστικά αφεντικά. Αλλά, επίσης, τα αφεντικά σαν μαυραγορίτες, τα αφεντικά σαν σωματέμπορους, τα αφεντικά σαν “πατερούληδες”, τα αφεντικά σαν μαφιόζους και παρακρατικούς…

Απ’ τη μεριά τους αυτό ισχύει και τώρα· για τους ίδιους και για τις πολιτικές τους βιτρίνες. Δεν έχουν σχέδιο, ποτέ δεν είχαν, αγνοούν καν και καν τι είναι αυτό το πράγμα. Ξέρουν όμως καλά τις “βεντούζες”. Η “βεντούζα” είναι η κόσμια έκφραση για την “βδέλα”… Αν αύριο ή σε χίλια χρόνια, αποδειχθεί ότι τις έβαλαν σε λάθος αρτηρίες, απλά θα αλλάξουν σημεία πρόσφυσης. Αν, βέβαια, ενδιαφέρεται κανείς να τους ανταμείψει, δηλαδή να τους εξαγοράσει.

Εν τω μεταξύ εμείς, όπως και οι πριν από εμάς, θα είμαστε εξαίσια πτώματα… Αν δεν έχουμε βρει την κατάλληλη μέθοδο καλιμπραρίσματος ανάμεσα στα πολλά και διαφορετικά “ενάντια” που αφορούν την τάξη μας.

(φωτογραφία: 17 Οκτώβρη 2017, Ουάσιγκτον. Μια χειραψία που γίνεται μετά απ’ την στιγμή όπου ο αριστέρα ψόφιος κοριός έχει τελειώσει την διατριβή του για την θεολογία του ελληνικού γεωπολιτικού προσοδισμού, βγάζοντας το συμπέρασμα ότι ο διάβολος είναι καλός όχι μόνο όταν φοράει prada αλλά και όταν έχει καροτί μαλλί…)

Μάγμα

Παρασκευή 1 Δεκέμβρη. Από μακρυά και χωρίς κίνδυνο είναι εντυπωσιακό. Τα ηφαίστεια έχουν διαφορετικό θρύλο απ’ τους σεισμούς, ακριβώς επειδή είναι εντυπωσιακά. Πολλές πόλεις έχουν καταστραφεί από σεισμούς, αλλά στην ιστορία έμεινε η Πομπηία: την έβαλαν εκεί τα σωθικά του πλανήτη, τα ίδια που πάνω τους πλέουν οι τεκτονικές πλάκες.

Το ηφαίστειο του Mount Agung στο Μπαλί, στην ινδονησία, βρυχάται εδώ και μέρες. Οι ειδικοί δεν μπορούν να προβλέψουν πως θα συνεχιστεί η «δραστηριότητά» του: δεν υπάρχουν προσομοιώσεις γι’ αυτό το μουγκρητό που αναδύεται, εκσφενδονίζεται, καίει με κόκκινα ποτάμια και κρύβει τον ήλιο με στάχτη.

Δεν θα μπορούσε, στον κόσμο του θεάματος, όπου μπορεί κανείς να δει την αναμενόμενη μεγάλη έκρηξη ενός ηφαιστείου live ακόμα κι απ’ την άλλη άκρη του κόσμου, αυτό να δρα σαν μια ηθική υπενθύμιση για την ασημαντότητα των ζωών μας πάνω σ’ αυτήν την πέτρα;

Όχι, δεν μπορεί: η απόσταση και η ασφάλεια είναι αναισθητικά…

Μέση Ανατολή

Παρασκευή 1 Δεκέμβρη. Μιλώντας σε φόρουμ στην Ουάσιγκτον ο πρώην υπ.εξ. των ηπα John Kerry δήλωσε ότι το ισραήλ και η αίγυπτος πίεζαν τις ηπα να βομβαρδίσει το ιράν πριν το 2015 – οπότε υπογράφτηκε η συμφωνία 5 + 1 για το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης.

Η καούρα του Τελ Αβίβ να κτυπήσουν οι ηπα, για λογαριασμό του, το ιράν είναι γνωστή. Για το Κάιρο ο πρώην υπ.εξ. δεν έγινε συγκεκριμένος. Προφανώς αναφέρεται στην περίοδο απ’ το πραξικόπημα του Sisi, το καλοκαίρι του 2013 και μετά: είναι γνωστή η εχθρότητα της αιγυπτιακής χούντας προς το ιρανικό καθεστώς, καθώς το θεωρεί βασικό ανταγωνιστή για την επιρροή στους άραβες.

Στην ίδια κουβέντα ο Kerry δήλωσε ότι η τότε κυβέρνηση (Obama) θεωρούσε αυτήν την πίεση παγίδα των δύο «συμμάχων» της, και ότι η συμφωνία 5 + 1 ήταν η καλύτερη δυνατή (και για τα αμερικανικά συμφέροντα). Και ύστερα «έδωσε» τον ισραηλινό πρωθ. Netanyahou…

Για την τότε αμερικανική ιμπεριαλιστική πολιτική είναι γεγονός ότι η ατζέντα της δεν ταυτιζόταν απόλυτα με εκείνη του ισραήλ. Ωστόσο η αξιοποίηση του μακελλάρη Άσαντ με σκοπό την διάλυση της συρίας και του ιράκ (κάτι που ενδιέφερε ιδιαίτερα τόσο το Τελ Αβίβ όσο και το Ριάντ) έγινε επί «δημοκρατικών». Και επί «δημοκρατικών» άρχισε να ηττάται.

Σε ότι αφορά την τωρινή «γραμμή» του ψοφιοκουναβιστάν, ο Netanyahou πανηγυρίζει· αν και δεν είναι σίγουρο ότι το αμερικανικό πεντάγωνο θα φτάσει στο σημείο να κτυπήσει στο ιράν. Εκτός αν κάποιος σκαρώσει μια καλή προβοκάτσια…

Το ότι και οι τρεις, Ουάσιγκτον, Τελ Αβίβ και Κάιρο, είναι οι σύμμαχοι της Αθήνας το ξέρετε…

Κορέα

Παρασκευή 1 Δεκέμβρη. Για προβοκατόρικη δράση μίλησε, πάντως, ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov. Μιλώντας χτες σε δημοσιογράφους στο Minsk κατηγόρησε την Ουάσιγκτον:

Οι αμερικάνοι πρέπει να μας εξηγήσουν αν ψάχνουν να βρουν αφορμή για να καταστρέψουν τη βόρεια κορέα. Ας μας το πουν στα ίσια … ώστε να αποφασίσουμε πως θα αντιδράσουμε… Μοιάζει ότι οι πρόσφατες ενέργειες των ηπα έχουν συνειδητό στόχο να προκαλέσουν την Πγιονγκγιάνγκ να αντιδράσει πιο δυναμικά κάνοντας κάποιο μοιραίο βήμα…

Οι ενέργειες στις οποίες αναφέρεται είναι οι διαρκείς στρατιωτικές ασκήσεις των ηπα με συμμάχους τους· οπωσδήποτε την ιαπωνία· πολλές απ’ τις οποίες είναι “έκτακτες”. Έγινε μία τέτοια τον Νοέμβρη, και έχει ανακοινωθεί άλλη μια, μεγάλης κλίμακας, αεροπορική, για τον Δεκέμβρη.

Θα κάνει, όμως, τέτοιο “μοιραίο βήμα” ο Kim Jong-un; Έχουμε την εντύπωση πως όχι ηθελημένα· όχι, σίγουρα, στο βαθμό που υπάρχει μια κάποια συνεννόηση με το Πεκίνο. Το ζήτημα, που δεν είναι καινούργιο στην αμερικανική ιμπεριαλιστική ιστορία (και όχι μόνο την αμερικανική), είναι ότι γεγονότα που να μοιάζουν σαν «μοιραίο βήμα» κατασκευάζονται κι από εκείνους που θα τα αξιοποιήσουν.

Αν μετράει κανείς τον ιστορικό χρόνο μέρα – μέρα μπορεί να ελπίζει ότι «τίποτα δεν θα γίνει». Αν, όμως, τον υπολογίζει με βάση τις καπιταλιστικές ανάγκες, τότε δεν υπάρχει τίποτα καθησυχαστικό.

Και η μοιρολατρεία είναι η προτεινόμενη στάση…

Ουκρανία 1

Παρασκευή 1 Δεκέμβρη. Δεν χρειάζεται να πάει κανείς μακρυά ή χρονικά στα βάθη των αιώνων για να βρει παραδείγματα πετυχημένης κρατικής / παρακρατικής προβοκάτσιας που χρησιμοποιήθηκε με επιτυχία “αλλάζοντας την ροή της ιστορίας”. Το παράδειγμα είναι κοντά: Κίεβο, Φλεβάρης του 2014.

Ήταν η περίοδος όπου οι φασίστες (εκπαιδευμένοι οι περισσότεροι στην πολωνία και χρηματοδοτούμενοι απ’ τις ηπα…) είχαν καταλάβει την κεντρική πλατεία της πόλης (Meidan) προσπαθώντας να «ρίξουν» τον τότε πρόεδρο Yanukovich. Στις 19 εκείνου του μήνα, υψηλόβαθμοι απεσταλμένοι του Βερολίνου, του Παρισιού και της Μόσχας, είχαν καταφέρει να καταλήξουν σ’ ένα σχέδιο, στο οποίο συμφώνησε και ο Yanukovich αλλά και ο εκλεκτός του Βερολίνου Vitali Klitschko, απ’ την μεριά της αντιπολίτευσης. Το σχέδιο προέβλεπε μεταξύ άλλων άμεσα εκλογές, αλλαγή του συντάγματος, και άλλα: ήταν (έμοιαζε ότι ήταν) ένα στέρεο βήμα προς την λήξη της έντασης.

Όταν ο Klitschko κατέβηκε στην πλατεία για να ανακοινώσει όλο χαρά τη νίκη (ειδικά των πρόωρων προεδρικών εκλογών), οι φασίστες απείλησαν να τον λιτσάρουν. Στη συνέχεια έδωσαν διορία 24 ωρών στον Yanukovich για να παραιτηθεί. Εν τέλει απείλησαν ότι την επόμενη ημέρα θα επιτεθούν στο κοινοβούλιο και στο προεδρικό μέγαρο με όπλα.

Η επόμενη ημέρα ήρθε… Στη διάρκεια των οδομαχιών με την αστυνομία «άγνωστοι ελεύθεροι σκοπευτές», από διπλανά κτίρια, άρχισαν να πυροβολούν τυφλά, τόσο διαδηλωτές όσο και μπάτσους. Συνολικά δολοφονήθηκαν 80 άτομα. Χάρη σ’ αυτό το μακελειό ο Yanukovich φοβήθηκε, φυγαδεύτηκε απ’ το Κίεβο, και γρήγορα εξαφανίστηκε στη ρωσία. Οι φασίστες νίκησαν, και τα γεγονότα πήραν μια δραματική τροπή: οι επαρχίες του Donetsk και του Luhansk εξεγέρθηκαν κατά των φασιστών και του Κιέβου (έχουν δημιουργήσει μια «ανεξάρτητη» φιλορωσική ημι-κρατική οντότητα στα νοτιοανατολικά της ουκρανίας, κυκλωμένοι από κυρίως φασίστες μισθοφόρους) – ενώ σχεδόν ένα μήνα μετά, στις 18 Μάρτη, η Μόσχα προσάρτησε την Κριμαία. Ακολούθησαν διάφορες «κυρώσεις» εναντίον της, που συνεχίζονται ακόμα· παραμένοντας ένα απ’ τα ανοικτά μέτωπα ανάμεσα στη ρωσία απ’ την μια και τις ηπα απ’ την άλλη· με τα ευρωπαϊκά κράτη να συμμετέχουν σ’ αυτές· αν και, εκείνα της δυτικής ευρώπης, όχι με ιδιαίτερη ζέση…

Οι καλοθελητές χρέωσαν τους ελεύθερους σκοπευτές και την σφαγή στο ψαχνό στον Yanukovich, αν και ήταν ολοφάνερο ότι καθόλου δεν τον εξυπηρετούσαν…

Ουκρανία 2

Παρασκευή 1 Δεκέμβρη. Στα μέσα του περασμένου Νοέμβρη το ιταλικό channel 5, στην εκπομπή Matrix, μετέδωσε ένα ντοκυμαντέρ / έρευνα, στο οποίο 3 γεωργιανοί – ο ένας πρώην σωματοφύλακας του τότε γεωργιανού προέδρου Saakashvili και οι άλλοι δύο απ’ το κόμμα του – αφηγούνται πως τους στρατολόγησαν, μαζί με άλλους (και λιθουανούς) και τους μετέφεραν στην πλατεία Meidan στη διάρκεια των φασιστοσυγκεντρώσεων – υπό την εποπτεία, εκεί, ενός αμερικάνου καραβανά – έναντι αμοιβής 5.000 δολαρίων στον καθένα. Διηγούνται, επίσης, το πως στις 20 Φλεβάρη τους ανέβασαν στο ξενοδοχείο «Ουκρανία» δίπλα στην πλατεία, τους έδωσαν όπλα, και τους διέταξαν να πυροβολούν ακατάσχετα και αδιάκριτα προς την πλατεία και τους δρόμους (όπου γίνονταν ήδη οδομαχίες), αδιάφορο ποιούς και πόσους θα σκότωναν. Όταν ρώτησαν γιατί; ο επικεφαλής τους, Mamuka Mamulashvili, στρατιωτικός σύμβουλος του Saakashvili απάντησε:

…Το πράγμα μπερδεύτηκε. Δεν μπορούμε να πάμε σε προεκλογική περίοδο… Δεν έχει σημασία ποιον θα πυροβολάτε. Ρίχνετε όσο πιο πολύ μπορείτε για να προκληθεί χάος… Αυτό ακριβώς έγινε εκείνη την ημέρα…

Το γιατί μιλάνε τώρα οι συγκεκριμένοι, με τα ονόματά τους και τις φάτσες τους, ενώ θα μπορούσαν να κατηγορηθούν για τις δολοφονίες, δεν το ξέρουμε. Οι ομολογίες τους ωστόσο επιβεβαιώνουν εκείνο που μπορούσε να θεωρεί το μόνο λογικό ήδη από εκείνη την ημέρα. Κάποιοι (που καθοδηγούσαν και τους φασίστες στην πλατεία…) αγρίεψαν όταν με την παρέμβαση Βερολίνου, Παρισιού και Μόσχας φάνηκε ότι διαμορφώνονται συνθήκες εκτόνωσης. Και αποφάσισαν να το χοντρύνουν όσο περισσότερο μπορούσαν. Αυτοί οι “κάποιοι” είναι γνωστοί. Πρόκειται για την Ουάσιγκτον.

Αλλά δεν τελειώνει στο «τότε» το ζήτημα, ειδικά αν λάβει κανείς υπόψη του την αλυσίδα των γεγονότων που προκάλεσε εκείνη η σφαγή. Η προβοκάτσια έχει ξεχαστεί εντελώς, παρότι εξακολουθεί να έχει απτά αποτελέσματα μεγάλης εμβέλειας. Πράγμα που σημαίνει ότι η ατομική και συλλογική μνήμη των πρωτοκοσμικών υπηκόων είναι μνήμη χρυσόψαρου· και ότι η ιντερνετική «υπερπληροφοριοποίηση» κάνει απόλυτα την αποχαυνωτική δουλειά της.

Αν, έτσι, αποδεικνύεται ότι μια προβοκάτσια πριν σχεδόν 4 χρόνια εξακολουθεί να είναι πετυχημένη και τα αποτελέσματά της μη αντιστρεπτά ακόμα κι αν αποκαλυφθεί, δεν είναι αυτό το “ό,τι έγινε έγινε” ο σημαντικότερος όρος για την επιτυχία και κάθε επόμενης;

(Να θυμίσουμε ότι η Αθήνα, εκτός απ’ την στρατιωτική συμμαχία της με την Ουάσιγκτον έχει «ειδικές σχέσεις» και με την γεωργία;…)

Νομισματικοί βαλλιστικοί πύραυλοι

Πέμπτη 30 Νοέμβρη. Αν το χρήμα είναι το “γενικό ισοδύναμο” των συναλλαγών στις ανθρώπινες κοινωνίες τουλάχιστον τους τελευταίους αιώνες· κι αν λειτουργεί σαν “μέτρο της αξίας”, τότε το bitcoin (η ναυαρχίδα των «κρυπτονομισμάτων») είναι ένα υπερπυρηνικό όπλο: δεν καταστρέφει την αξία· θα καταστρέψει, για άλλη μια φορά αλλά με διαφορετικό τρόπο, τους πιστούς του θεωρήματος «το χρήμα γεννάει χρήμα» – τους εχθρούς της αξίας…

Είναι εύκολο να βρει κάποιος μια αξιοπρεπή ιστορία του χρήματος. Και εκεί θα ανακαλύψει, μάλλον με έκπληξη, πως οτιδήποτε θα μπορούσε να παίξει τον ρόλο του «γενικού ισοδύναμου», αρκεί να έχει μια κάποια σπανιότητα. Από βότσαλα μέχρι τσιγάρα (στις φυλακές)· από όσπρια (σίγουρα στην χαρτοπαιξία) μέχρι εργόχειρα…

Τα κρυπτονομίσματα κρατούν τον όρο της σπανιότητας στην κατασκευή τους· αλλά αυτός είναι ο μόνος κανόνας τους σε μια εποχή (διαρκής κρίση / αναδιάρθρωση στον 21ο αιώνα) που έχει μεγάλη προϊστορία στην κατασκευή και στη διαχείριση νομισμάτων. Το αποτέλεσμα; Μαφιόζοι και τζογαδόροι «παίζουν» με την ισοτιμία του bitcoin (καθώς δεν υπάρχει ένα μηχανισμός που να προσαρμόζει «προσφορά» και «ζήτηση» του «νομίσματος» σε λογικά όρια), όπως ακριβώς συμβαίνει στα χρηματιστήρια. Όπως συνέβαινε στα μέρη μας με τα «χαλυβδόφυλλα» και τον «τασόγλου – delongi»· θυμάστε εκείνες τις επικές εποχές που το χρήμα γεννούσε χρήμα και οι μετοχές ήταν χρυσάφι;

Φούσκα το bitcoin; Απάτη; Μην το πείτε! Να δούμε πως θα φυλαχτούν οι οπαδοί του καπιταλισμού του 21ου αιώνα απ’ τα «παιδιά» του…

(Τον περασμένο Γενάρη, του ’17, η ισοτιμία του bitcoin ήταν 1 προς 700 δολάρια ηπα. Τώρα είναι 1 προς 11.000 δολάρια. Όχι, δεν υποτιμήθηκε το δολάριο σχεδόν 16 φορές – 1570%!! Απλά κάποιοι θα κάνουν την αρπαχτή της ζωής τους· και πολύ περισσότεροι θα κλαίνε…)

Τα κόκκαλα;

Πέμπτη 30 Νοέμβρη. Κάποιες πληροφορίες επιμένουν: όπου νάναι θα σκάσουν στο συριακό πεδίο μάχης και “εκλεκτές περικοπές” απ’ τα κινεζικά ειδικά κομμάντα. Κατά τα φαινόμενα η περιοχή δράσης τους (εκπαίδευσής τους καλύτερα) θα είναι η ζώνη του Idlib.

Θα έλεγε κάποιος φίλος των ταινιών δράσης «καλώς τους κι ας αργήσανε»! Όμως, στα σοβαρά, είναι δυνατόν ένα φιλόδοξο, ιμπεριαλιστικό κράτος σαν την κίνα να στέλνει τα κομμάντα του για εκπαίδευση στο συγκεκριμένο είδος πολέμου (καθόλου άχρηστη η εκπαίδευση) στο 90φεύγα; Είναι δυνατόν;

Εκτός αν αυτό το χρονικό σημείο, το 90φεύγα, είναι η κατάλληλη στιγμή για να δείξει ο κινεζικός στρατός, οι «ειδικές δυνάμεις» του έστω, κάποιες ιδιαίτερες έως μοναδικές ικανότητες. Όπως: περπατάμε στα σύννεφα· μετακινούμαστε στον αέρα με το ελάχιστο φύσημα· πετάμε ταυτόχρονα 75 μαχαίρια εκ των οποίων τα μισά ανατινάζουν ισάριθμα τανκς του εχθρού, ενώ τα υπόλοιπα φτιάχνουν στο χώμα το σήμα του «λαϊκού στρατού».

Έχουμε την υποψία ότι το Πεκίνο είχε στείλει ήδη αξιωματικούς του στη συρία να εκπαιδευτούν (μάλλον από ρώσους) χωρίς να εκτίθενται στην πρώτη γραμμή. Αν, τώρα, κατεβάσει όντως και «πρώτη γραμμή», παρακαλούμε ταπεινά για τα εξής δύο: όχι κάτι λιγότερο απ’ τα «ιπτάμενα στιλέτα» (έστω, χωρίς την ντίβα Zhang Ziyi) και όχι στο idlib. Καλύτερα κάπου κοντά στις αμερικανικές βάσεις στη ζώνη των ypg. Να βλέπουν οι κοκκινόσβερκοι live και να ζηλεύουν…

(φωτογραφία πάνω: Αυτό θα συμβεί μέσα στο άσπρο σπίτι, στην τελευταία επική σκηνή. Εννοείται με σπαθιά, αλλά καμμία σχέση μ’ αυτό που νομίζετε… ξεπεσμένοι φίλοι των star wars…

κάτω: το στιγμιότυπο είναι πιο mainstream, αλλά έχετε το νου σας: ο μπερές είναι ΤΟ όπλο!!!)