Category: Ασταμάτητη μηχανή

Σάββατο 9 Δεκέμβρη. Η ηχώ απ’ την προβοκατόρικη ενέργεια του αμερικανικού καθεστώτος έφτασε μακρυά, ως τους δρόμους της ανατολικής Ασίας. Ταυτόχρονα όμως έχει αρχίσει να προδιαγράφεται ο τρόπος με τον οποίο θα την χειριστούν οι σύμμαχοι της Ουάσιγκτον.

“Δεν συμφωνούμε, αλλά είναι νομικό θέμα”… Μπορεί, ακόμα, να ειπωθεί ότι είναι “πολεοδομικό θέμα…”. Γιατί όχι; “Μην ανησυχείτε τίποτα δεν θα αλλάξει άμεσα”… (Αλήθεια;).

Είναι ζήτημα βαθιά πολιτικό, και μάλιστα άμεσα συναρτημένο με την ιμπεριαλιστική πολιτική των ηπα. Δεν συνηθίζεται το αμερικανικό κογκρέσσο να αποφασίζει ποιες είναι οι πρωτεύουσες των κρατών ανά τον κόσμο, έτσι δεν είναι; Ούτε συνηθίζεται οι αμερικάνοι πρόεδροι (και αντιπρόεδροι, και υπ.εξ.) να ασχολούνται με “νομικά” ή “πολεοδομικά” θέματα άλλων περιοχών του πλανήτη. Το ότι η Ουάσιγκτον δίνει την Ιερουσαλήμ στον ισραηλινό κράτος είναι η επικεφαλίδα του ότι δίνει στον ισραηλινό μιλιταρισμό το “ελεύθερο” (και τη “νομιμοποίηση”) να δράσει όπως νομίζει στη μέση Ανατολή.

Ενστικτώδικα οι παλαιστίνιοι, οι άραβες, αλλά και πολύ μακρύτερα, καταλαβαίνουν περί τίνος πρόκειται. Καταλαβαίνουν, οπωσδήποτε, πως όταν Ουάσιγκτον και Τελ Αβίβ γίνονται τόσο φανερά “συμπολεμιστές” θα έρθουν πολύ χειρότερα· και η Ιερουσαλήμ θα είναι ιστορικό αφετηριακό σημείο αλλά καθόλου το μοναδικό ζήτημα. Καταλαβαίνουν ότι υπάρχει κάτι “μεγάλο” μπροστά μας, που δεν φαίνεται το ακριβές σχήμα του, είναι όμως αισθητή η μυρωδιά του: ακόμα περισσότερο αίμα.

Αυτό σημαίνει ότι οι πρώτες αντιδράσεις, συναισθηματικές σε μεγάλο βαθμό, δεν προδιαγράφουν καθόλου το ποιες θα είναι οι οργανωμένες αντι-δράσεις όταν υπάρξουν τέτοιες. Ποιες· και πόσο διεθνικές.

Σάββατο 9 Δεκέμβρη. … Οι Παλαιστίνιοι ασφυκτιούν στην Ιερουσαλήμ, και γι’ αυτό οι περισσότεροι δε συμμερίζονται τη νευρικότητα άλλων εθνικών και διεθνών φωνών. Ζούμε κάτω από συστηματική και θεσμισμένη βία: ρίχνονται δακρυγόνα στα σχολεία, συλλαμβάνονται παιδιά, κατεδαφίζονται σπίτια, γειτονιές παρακμάζουν, η κουλτούρα μας καταπιέζεται και οι «άδειες παραμονής» κατάσχονται όποτε το θελήσουν οι κατοχικές ισραηλινές αρχές…

Αυτά λέει μεταξύ άλλων ο Jalal Abukhater απ’ την «electronic indifada». Σε άλλο, λίγο παλιότερο άρθρο του (στις 25 Ιούλη), περιγράφει την συστηματικότητα της εθνοκάθαρσης που κάνει το Τελ Αβίβ στην κατεχόμενη ανατολική Ιερουσαλήμ· κάνοντας διαρκώς επιθετικά βήματα και οπισθοχωρώντας λίγο (και για λίγο…) όταν συναντούν μεγάλη αντίσταση. Τα πιο πρόσφατα «βήματα μπροστά» σ’ αυτό το σχέδιο ήταν ο σχεδόν αποκλεισμός (: εγκατάσταση ανιχνευτών μετάλλου και τουρνικέ στις εισόδους) του al-Aqsa για αρκετές ημέρες το περασμένο καλοκαίρι. (Το πήρε πίσω εν μέρει όταν ξεκίνησαν μεγάλες διαδηλώσεις…)

Ίσως μια απ’ τις πρώτες αξιόλογες συνέπειες να είναι εκτός δρόμων και οδομαχιών: η χρεωκοπία της περιβόητης «παλαιστινιακής αρχής» και του Abbas. Οπωσδήποτε το γεγονός ότι αυτός ο κλόουν εξακολουθεί να έχει ακόμα μια κάποια επιρροή στην παλαιστινιακή κοινωνία είναι κάτι που δείχνει από μόνο του τον κομφορμισμό και την υποτέλεια αυτού του τμήματος των παλαιστινίων· γιατί διαφορετικά θα έπρεπε να έχει σχολάσει προ πολλού.

Εκείνο που προστίθεται τώρα στην ελεεινή καμπούρα αυτής της «παλαιστινιακής αρχής» είναι ότι απ’ τη δεκαετία του ’90 (όταν «αναγνωρίστηκε»…) ελπίζει, διαδίδει και στηρίζεται στο ότι η Ουάσιγκτον θα επιβάλλει κάπως, κάποτε, κάποια «δίκαιη λύση δύο κρατών»… Για να φτάσει ο Δεκέμβρης του 2017 και να πέσει το τελευταίο (αμερικανικής προέλευσης) φύλλο συκής που έκρυβε την γύμνια και τον ενδοτισμό της.

Το μόνο που έχει υπέρ της (αν υπάρχει κάτι τέτοιο) είναι ότι και η Χαμάς, σίγουρα υπό την τωρινή ηγεσία της, έχει βουλιάξει στα δικά της πολιτικά αδιέξοδα…

Σάββατο 9 Δεκέμβρη. Εκείνο που θα πρέπει να λήξει (πράγμα που φαίνεται δύσκολο, προς το παρόν, ιδεολογικά…) είναι η περιβόητη ιδέα των “δύο κρατών” στα παλαιστινιακά εδάφη. Παίζοντας με την “μελλοντική δημιουργία κάποιου είδους παλαιστινιακού κράτους” το Τελ Αβίβ επεκτείνει διαρκώς την επικράτειά του. Ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός δεν πρόκειται να αφήσει ούτε σπιθαμή γης που θα τον συνέφερε να κατακτήσει· το κάνει ήδη, εδώ και πολλά χρόνια, συστηματικά, και χωρίς να πτοείται από “διεθνείς καταδίκες” – φραστικές… Για παράδειγμα, απ’ το 1967 που κατέλαβε την ανατολική Ιερουσαλήμ (μαζί με την δυτική όχθη) έχει κατεδαφίσει στην πόλη 20.000 σπίτια αράβων (σύμφωνα με τον οηε). Ό,τι μείνει απ’ την περιοχή (αν μείνει κάτι) θα είναι αραβικά εργατικά “μπαντουστάν” πάνω σε άγονες εκτάσεις, κυκλωμένα απ’ τον ισραηλινό στρατό. Η αμερικανική ανακήρυξη της Ιερουσαλήμ σαν “πρωτεύουσας”, άρα η αμερικανική επιβράβευση της κατοχής / κατάκτησης εκ μέρους του ενός και μοναδικού υπαρκτού κράτους, δεν αφήνει περιθώρια για ψευδαισθήσεις.

Ένα κράτος, ένα και μοναδικό λοιπόν, σ’ όλη την παλαιστίνη· αλλά όχι το ισραηλινό! Ένα κράτος για όλους και όλες (με επιστροφή των εκατοντάδων χιλιάδων παλαιστίνιων προσφύγων αν θέλουν να επιστρέψουν), άρα ένα κράτος με διασφαλισμένα τα δικαιώματα της ισραηλινής πληθυσμιακής μειοψηφίας. Ένα κράτος δι-εθνικό στην εθνοτική του σύνθεση, αλλά ενιαίο: υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα διεθνώς.

Αυτό ΔΕΝ θα το ήθελε ο ισραηλινός πρωτοκοσμικός ρατσισμός / μιλιταρισμός ούτε στους χειρότερους εφιάλτες του! Θα το εμπόδιζε με κάθε τρόπο. Όμως ούτε η μειοψηφία των λευκών φασιστών / ρατσιστών της νότιας αφρικής το ήθελε επι δεκαετίες… Αναγκάστηκε να το αποδεχθεί όταν βρέθηκε κυκλωμένη από τα διεθνή αντιρατσιστικά κινήματα και, σα συνέπεια, από πολλές κυβερνήσεις / κράτη. Ο καπιταλισμός σαν καπιταλισμός δεν έχασε τίποτα· δημιουργήθηκε επίσης μια καινούργια κάστα αφεντικών, αφρικάνοι αυτή τη φορά.

Ας το ξαναπούμε: δεν είναι ιστορική πρωτοτυπία το να αναγκάζεται μια ρατσιστική μειοψηφία να παραδώσει την εξουσία που ασκεί δια της βίας πάνω σε έναν εντόπιο πληθυσμό.

Μετά από τόσες δεκαετίες επεκτεινόμενης κατοχής και καταστροφής της ζωής των παλαιστινίων ο μόνος εύλογος και δίκαιος πολιτικά και κοινωνικά στόχος είναι (κατά την ταπεινή μας άποψη) αυτό που τώρα μοιάζει αδύνατο αλλά από ιστορική άποψη είναι απόλυτα ρεαλιστικό: η παλαιστίνη σαν ενιαίο δι- εθνικό (ή πολυ-θρησκευτικό) κράτος…

Στο κάτω κάτω της γραφής: ο “τοπικός” χωροφύλακας της περιοχής δεν χρειάζεται άλλο. Έχουν εγκατασταθεί οι αμερικάνοι (και οι ρώσοι…) “αυτοπροσώπως”…

Παρασκευή 8 Δεκέμβρη. Αν είναι να κρατήσουμε κανά δυο πράγματα απ’ την επίσκεψη του τούρκου προέδρου στην Αθήνα, το ένα είναι η ελληνική ξυνίλα (αναμενόμενη…) που δεν κρύφτηκε. Το άλλο είναι ότι … η Ουάσιγκτον “διαφωνεί με την επικαιροποίηση της συνθήκης της Λωζάνης”. Πρόκειται για την ίδια Ουάσιγκτον που κήρυξε χτες πρωτεύουσα του ισραήλ την Ιερουσαλήμ, παραβιάζοντας ένα βουνό διεθνείς αποφάσεις· άλλαξε την υπογραφή της στην διεθνή συμφωνία για το κλίμα· αποχώρησε απ’ την συμφωνία του οηε για τους πρόσφυγες· φεύγει απ’ την συμφωνία που η ίδια έκανε για τα πυρηνικά του ιράν· χειροκροτάει τον τοξικό πρίγκηπα που ανέβασε το “χούντα” σε νέα επίπεδα… Σα να λέμε είναι μια Ουάσιγκτον που “ξέρει από συνέπεια στους διεθνείς κανόνες”, ε; (Ο ορισμός του εθνικιστικού “αναθεωρητισμού” έχει γίνει η πρώην μόνη υπερδύναμη· κι αυτό λέει πολλά για το πως αντιμετωπίσει τις “διεθνείς συμφωνίες”…).

Έχει, δηλαδή, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός όλα τα προσόντα για να στηριχτεί πάνω του ο ελληνικός εθνικισμός / γεωπολιτικός προσοδισμός…

Το ελληνικό βαθύ κράτος κάνει “like” και συνεχίζει…

(A… Πριν απογειωθεί για την Αθήνα ο Ερντογάν είχε συνάντηση με τον ιορδανό βασιλιά και τηλεφώνημα με τον Πούτιν – για την αμερικανική απόφαση περί Ιερουσαλήμ. Που σημαίνει: έχει σοβαρότερα πράγματα στο κεφάλι του απ’ την «καθαρή έξοδο απ’ το μνημόνιο»…)

Παρασκευή 8 Δεκέμβρη. Η φιλοϊσραηλινή απόφαση του αμερικανικού καθεστώτος για την Ιερουσαλήν (al-Quds στα αραβικά…) εισέπραξε ήδη κάποιες πρώτες φραστικές αντιδράσεις· αλλά θα έχει μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα πολύ σοβαρότερες συνέπειες. Η κατασκευή του ισραηλινού κράτους / χωροφύλακα απ’ την λευκή, πρωτοκοσμική δύση· η κατάληψη της αραβικής παλαιστίνης· ο ρατσισμός (επιπέδου απαρτχάιντ) του ισραηλινού καθεστώτος· και η ελπίδα μιας «λύσης» που θα δικαιώνει, σε κάποιον βαθμό, τον επι δεκαετίες αγώνα των παλαιστινίων, όλα αυτά είναι θέματα που έχουν περάσει στο μεδούλι όχι μόνο των αραβικών κοινωνιών, ούτε μόνο των μουσουλμανικών πληθυσμών του πλανήτη. Η Παλαιστίνη έχει σημαδέψει τον 20^ο αιώνα σ’ όλο τον πλανήτη. Και συνεχίζει.

Τόσο η Ουάσιγκτον όσο και το Τελ Αβίβ μπορούν να κάνουν κυνικούς υπολογισμούς με βάση τα σημερινά δεδομένα: «και τι θα κάνουν δηλαδή;» (οι αντίπαλοί τους). «Έχουμε τα όπλα, έχουμε τη δύναμη, κάνουμε ό,τι θέλουμε». Αυτό μπορεί να ισχύει πράγματι σήμερα. Αύριο; Μεθαύριο;

Αν κάνουν τέτοιους λογαριασμούς (και δεν φαίνονται ικανοί να κάνουν άλλους) υποτιμούν τον ουσιαστικότερο παράγοντα, που ωστόσο τον είδαν από πρώτο χέρι οι μεν στο αφγανιστάν, στο ιράκ και στη συρία, οι δε στο νότιο λίβανο, το 2006: την αποφασιστικότητα ανθρώπων που μπορεί να μην έχουν όπλα της τελευταίας τεχνολογίας, έχουν όμως το δίκιο με το μέρος τους. Δεν είναι ρομαντισμός! Οι εξεγέρσεις / επαναστάσεις που ονομάστηκαν «αραβική άνοιξη» δεν είναι αρχαίες. Μπορεί να μην πέτυχαν παντού τους στόχους τους, αλλά έδειξαν κάτι που οι κυρίαρχοι προτιμούν να ξεχνούν: ότι η μαζική αποφασιστικότητα είναι ανατρεπτική εκεί που θεωρούνταν αδύνατο να υπάρξει. Η ριζοασπαστικοποίηση δεν προειδοποιεί· εμφανίζεται ξαφνικά, εκεί που κανένας δεν την περίμενε…

Η ιστορία του «παλαιστινιακού» φωτίζει, μ’ ένα διαγώνιο φως, τους λάθος λογαριασμούς. «Κανονικά», μετά την βία που έχουν υποστεί διαχρονικά οι παλαιστίνιοι, θα έπρεπε να έχουν συνθηκολογήσει προ πολλού. Κάποιοι το έκαναν· όχι όλοι, ίσως όχι η πληβειακή πλειοψηφία. Κάποιοι εξαγοράστηκαν, κάποιοι συμβιβάστηκαν, κάποιοι πέθαναν. Όμως από μόνο του το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον, με ένα παρελθόν «μεσολαβητικό», αναγκάστηκε τώρα να ρίξει το βάρος υπέρ εκείνης της πλευράς που είναι οπλισμένη σαν αστακός δείχνει, με τον τρόπο του, ότι αυτή η πλευρά, η ισραηλινή, νοιώθει σοβαρές απειλές, που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μόνη της.

Φυσικά, στον σε εξέλιξη 4^ο παγκόσμιο πόλεμο, η μέση Ανατολή είναι δευτερεύον μέτωπο. Όμως επικοινωνεί με όλα τα άλλα, και με το πρωτεύον (στην ανατολική ασία / Ειρηνικό). Απόδειξη; Ούτε το Τελ Αβίβ (ένας περιφερειακός «παίκτης») ούτε η Ουάσισγκτον μπορούν να «φάνε» το ότι ηττήθηκε ο σχεδιασμός τους για την διάλυση της συρίας και του ιράκ.

Κι ενώ ο 4^ος παγκόσμιος πόλεμος, όπως κάθε παγκόσμιος, θα έχει πολλές «στροφές» και αλλαγές «νικητών» μέχρι να οριστικοποιηθεί το αποτέλεσμά του, μπορούμε να το πούμε: η ανακήρυξη της al-Quds σαν «πρωτεύουσας του ισραήλ» έχει πολλά δεδομένα για να αποδειχθεί μια συμβολική κίνηση / ουσιαστική ήττα.

(φωτογραφία: Από την χθεσινή “μέρα της οργής”, κάπου στη δυτική Όχθη. Η σημερινή θα είναι ακόμα πιο οργισμένη…)

Παρασκευή 8 Δεκέμβρη. Στους καιρούς της ηγεμονικής ισχύος της η Ουάσιγκτον είχε πετύχει / επιβάλει την «συμφωνία του Camp David» το 1978 ανάμεσα στο αιγυπτιακό και το ισραηλινό καθεστώς, υποχρεώνοντας το Τελ Αβίβ να επιστρέψει στο Κάιρο την χερσόνησο του Σινά που είχε καταλάβει στρατιωτικά. Ακόμα και στις αρχές της δεκαετίας του ’90, με την άνεση της «μόνης υπερδύναμης» η Ουάσιγκτον είχε πετύχει / επιβάλλει τις «συμφωνίες του Όσλο» ανάμεσα στο ισραήλ και τους παλαιστίνιους. Θυμίζουμε: όταν ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός ένοιωθε ότι υπερέχει είχε την πολυτέλεια να μην ταυτίζεται απόλυτα, 100%, με τον ισραηλινό.

Το γεγονός πως τώρα το κάνει είναι απόδειξη της αδυναμίας του. Πάντα η Ουάσιγκτον δρούσε ένοπλα, επιδεικνύοντας όμως μια υπεροψία που της επέτρεπε εδώ κι εκεί να εμφανίζεται σαν «μεσολαβητής / ειρηνοποιός». Τώρα αυτό το δεύτερο τέλειωσε. Συμβολικά ίσως, αλλά τέλειωσε: η ανακήρυξη της Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσας του ισραήλ είναι η εκδήλωση ενός φτηνού παζαριού, όπου οι σύμμαχοι (οι ηπα και το ισραήλ) βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο. Το “america first” σημαίνει καθαρά “america forward”, στα τυφλά, χωρίς την “ανωτερότητα του ειρηνοποιού”. Και χωρίς καμία άλλη, εκτός απ’ τα πυρηνικά όπλα.

Όμως αν η Ουάσιγκτον σηκώνει διαρκώς τα μανίκια, το ίδιο κάνουν και οι αντιπαλοί της. Κι αυτούς δεν τους τρομάζει. Τους αυξάνει…

Πέμπτη 7 Δεκέμβρη. O «πλανητάρχης», ο καραγκιόζης του παλατιού μιας αυτοκρατορίας σε παρακμή, μίλησε. Όρισε την «πρωτεύουσα» ενός εξίσου παρακμιακού προκεχωρημένου φυλακίου: το ισραήλ. Πολιτική χωροταξία… Έχει κάποιο νόημα;

Αν κάποιος συνυπολογίσει ότι ο ίδιος καραγκιόζης αυτοκράτορας έχει εκδηλώσει την ευαρέσκειά του προς τον σαουδάραβα τοξικό πρίγκηπα, που είναι πιθανόν ότι κάποια στιγμή όχι πολύ αργά θα σταθεί αδύνατο να βρεθεί, σαν πτώμα, μέσα στα ερείπια του πολυτελούς ανακτόρου του, θα συμπεράνει: το μόνο νόημα είναι «σαν τους στραβούς στον Άδη»…

Καθόλου ευχάριστο: πρόκειται για ένα πυρηνικό καπιταλιστικό κράτος πρώτης γραμμής. Που εγκαταλείπει ακόμα και τα προσχήματα της «ειρηνοποιού διαιτησίας» του (ιστορική μορφή της άλλοτε κυριαρχίας του), φοράει την φανέλα των λιγοστών συμμάχων του, και κατεβαίνει στο γήπεδο, αλλαγή στο 75ο λεπτό, σαν αστακός, για να δείξει πόσα απίδια βάζει ο σάκος. Για όσους δεν το έχουν καταλάβει: ακόμα και τα προσχήματα του 3^ου παγκόσμιου πολέμου (του λεγόμενου «ψυχρού») είναι άχρηστα πια. Ο 4^ος οξύνεται – και η «διπλωματία» του δεν το κρύβει.