Φιλίες και στον Ειρηνικό

Παρασκευή 1 Ιούνη. Οι (αναμενόμενοι πάντως…) δασμοί στο ατσάλι και στο αλουμίνιο ανακοινώθηκαν δυο μέρες μετά την ανακοίνωση επιβολής δασμών 25% σε τεχνολογικές εισαγωγές απ’ την κίνα, μέχρι ύψους 50 δις. Αυτή η δεύτερη ανακοίνωση έγινε ενώ βρίσκονταν σε εξέλιξη διαπραγματεύσεις μεταξύ Ουάσιγκτον και Πεκίνο, κι ενώ (υποτίθεται) αυτές οι διαπραγματεύσεις συνοδεύονταν από ντε φάκτο «εκεχειρία» – σύμφωνα με δήλωση στις 20 Μάη του αμερικάνου υπ. εμπορίου Steven Mnuchin.

Οι σφαίρες του ενός απαντιούνται από σφαίρες του άλλου· αυτό είναι λογικό και αναμενόμενο. Δεν (μας) είναι σαφές πως σκοπεύει να αναρρώσει ο αμερικανικός καπιταλισμός (που έχει πάψει εδώ και σχεδόν έναν αιώνα να είναι καπιταλισμός «εσωτερικής κατανάλωσης») αν τον «πυροβολούν» ταυτόχρονα οι μεγαλύτερες αγορές εμπορευμάτων του πλανήτη. Μπορεί οι σεΐχηδες να αγοράζουν αμερικανικά όπλα, αλλά δεν φτάνει.

Παρότι ο «προστατευτισμός» αναφέρεται στα εγχειρίδια πολιτικής οικονομίας, έχει σαν προϋπόθεση η όποια «εσωτερική αγορά» να είναι επαρκής τόσο ως προς τις πρώτες ύλες και την εργασία όσο και ως προς την κατανάλωση των τελικών εμπορευμάτων, για την καπιταλιστική ανάπτυξη / ανασύνταξη. Έτσι ώστε, στη συνέχεια, μετά από μια γερή στρατιωτική νίκη, να αρχίσει η επέκταση. Όμως βρίσκεται ο αμερικανικός καπιταλισμός σ’ εκείνο το σημείο που η οχύρωσή του σε μια αγορά 300 εκατομυρίων (και οι πολύ μεγαλύτερες απώλειές του διεθνώς εξαιτίας των εμπορικών αντιποίνων) θα τον αναστήσουν;

Η τωρινή αμερικανική τακτική μοιάζει περισσότερο σαν κινήσεις πανικού παρά σαν ορθολογικός σχεδιασμός. Συμπίπτει (ίσως όχι τυχαία, όμως για να κάνει τα δεδομένα για τον αμερικανικό καπιταλισμό ακόμα πιο μίζερα) αφενός με την προσπάθεια να επιβληθεί δια της βίας η αγορά αμερικανικής προέλευσης υδρογονανθράκων, αφετέρου με το αντίμετρο (απ’ τους ανταγωνιστές) του περιορισμού της διεθνούς χρήσης / κυκλοφορίας του δολαρίου.

Ποια είναι η συνεισφορά, για παράδειγμα (υπέρ των στόχων του αμερικανικού προστατευτισμού) η εκ νέου επικήρυξη της Τεχεράνης, που έχει μετατραπεί σ’ ένα απ’ τα σημεία σύγκλισης όλων των υπόλοιπων «μεγάλων δυνάμεων» (εκτός ηπα); Γίνεται για χάρη και μόνο 2 περιφερειακών συμμάχων (του τελ Αβίβ και του Ριάντ με τα εμιράτα) που είναι ήδη σε παρακμή, και είναι αμφίβολο το πως και αν θα διασωθούν μέσα από την όξυνση των ήδη οξυμένων διεθνών σχέσεών τους, σε μια εποχή που χάνουν την άλλοτε γεωπολιτική τους συμμαχία.

Αυτά (και άλλα) στον συνδυασμό τους δείχνουν ότι υπάρχει κάτι σαν ανομολόγητος πανικός στις γραμμές των εκπροσώπων του αμερικανικού κεφαλαίου (και σε πολλά αφεντικά του). Εν τέλει, το “america first” του ψόφιου κουναβιού έχει σοβαρές πιθανότητες να αποδειχθεί επιμνημόσυνη δέηση, μετά την πραγματική προσπάθεια εφαρμογής του, απ’ το 2001 και μετά…

Και την αποτυχία της.

(φωτογραφία: Ήταν όταν το ψόφιο κουνάβι εντυπωσίασε τον καλεσμένο του στην Ουάσιγκτον ανακοινώνοντάς του ότι μόλις τιμώρησε τον Άσαντ που “σκοτώνει όμορφα μωρά”, ρίχνοντάς του κατακέφαλα πυραύλους. Είναι το πιο όμορφο κομμάτι κέικ σοκολάτας που έχεις φάει ποτέ… του είπε.

Ήταν 12 Απρίλη του ’17, και ο Xi Jinping κατάλαβε με τι έχει να κάνει…)

Comments are closed.