Category: Ασταμάτητη μηχανή

Επισκέπτες

Δευτέρα 27 Νοέμβρη. Αν καταλαβαίνουμε καλά (πάντα υπάρχει περιθώριο λάθους) το ελληνικό βαθύ κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο και οι πολιτικές του βιτρίνες, οπωσδήποτε οι τωρινές, νοιώθουν μεγάλη αμηχανία στην προοπτική της επίσκεψης του Ερντογάν στην Αθήνα. Ψάχνουν να βρουν την “ατζέντα” που είτε θα τον στριμώξει είτε θα μπορούν να την πουλήσουν στο εσωτερικό σαν “μεγάλη επιτυχία” – αντιτουρκική, εννοείται.

Μάταια ψάχνουν. Αν ο Ερντογάν έρθει στην Αθήνα τον επόμενο μήνα, θα έρθει σα νικητής! Όχι άμεσα, σίγουρα όμως εναντίον (και) των ελληνικών φαντασιώσεων: νικητής μετά το πραξικόπημα, νικητής μετά την αλλαγή γραμμής στη συρία, νικητής στη μέση Ανατολή, νικητής σαν “αντιαμερικάνος” light, νικητής ακόμα και στις σχέσεις του με την ε.ε. (αυτό θα φανεί κάποια στιγμή σύντομα).

Και είναι, προφανώς, αφόρητο για τον ελληνικό εθνικισμό ο “αιώνιος εχθρός” να έρχεται εδώ έτσι… Και μάλιστα για να προτείνει business στους λιμασμένους για “ξένες επενδύσεις”…

Πόρκα μιζέρια…

Κι άλλος πράκτορας; Ε, ναι…

Κυριακή 26 Νοέμβρη. Όχι, δεν φταίμε εμείς. Τα είπαμε πριν πολλά χρόνια, από τότε τα ξαναείπαμε και τα ξαναείπαμε, ρισκάροντας να αχρηστευτούμε θεωρούμενοι “γραφικοί” και “οπαδοί θεωριών συνωμοσίας” από όλους αυτούς που βολεύονται να μην καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει καμία συνωμοσία (διάολε!) και ότι όλα είναι πεντακάθαρα – αρκεί να έχει κανείς το μυαλό του στη θέση του.

Το όνομα Abdelbaki Es Satty δεν σας λέει κάτι. Λογικό. Πρόκειται γι’ αυτόν που η ισπανική αστυνομία ονόμαστε σαν υπεύθυνο και καθοδηγητή της σφαγής στην Βαρκελώνη, στις 17 του περασμένου Αυγούστου. “Φανατικός ισλαμιστής”, “isis”, και τα λοιπά.

Και να που η εντελώς καθεστωτική el pais βγήκε πριν 2 βδομάδες για να πει τι; Ότι ο Abdelbaki Es Satty ήταν συνεργάτης των ισπανικών μυστικών υπηρεσιών… “Πληροφοριοδότης” λέει, αλλά – σιγά. Ο τύπος, μαροκίνος, δεν είχε καμία σχέση ούτε με θρησκείες, ούτε με ουαχαβιτισμό, ούτε με τρομοκρατία. Ποινικός ήταν. Νταραβεριτζής. Τον έδεσαν για εμπόριο χασίς απ’ το μαρόκο στην ισπανία (έσταξε η ουρά του γαϊδάρου!!!) και έφαγε 4 χρόνια φυλακή. Εκεί (πάει το παραμύθι) ριζοσπαστικοποιήθηκε επειδή επηρεάστηκε απ’ τον Rachid Aglif, φυλακισμένο για την σφαγή στο σταθμό της Μαδρίτης το 2004· άλλη βρωμερή ιστορία αυτή.

Ωραιαιαίααααααα…. Ο Abdelbaki Es Satty ήταν επίσημος “πληροφοριοδότης” της ισπανικής αντιτρομοκρατίας, αλλά επίσης και ταυτόχρονα “φιλοτρομοκράτης ιμάμης”… Που έσπρωξε άλλους στη σφαγή στην Βαρκελώνη… Και τι έγινε αυτός ο Es Satty; Μετά το μακελειό “μαθεύτηκε” ότι είχε σκοτωθεί καμιά βδομάδα πριν σε μια έκρηξη φιαλών γκαζιού σ’ ένα σπίτι· αλλά έχουν παίξει κι άλλες εκδοχές. Όπως ότι έφυγε πριν την επίθεση απ’ την ισπανία….

Ζωντανός; Νεκρός; Σίγουρα (πρώην…) βαποράκι ή και κάτι περισσότερο. Συνεργάτης των αρχών πάντως. Και μάλιστα στο ευαίσθητο πόστο που επίσημα λέγεται απ’ τις κάθε φορές υπεύθυνες αρχές “πληροφοριοδότης” αλλά πρακτικά είναι pusher.

Δεν θα ρωτήσουμε «τι άλλο περιμένετε να πούμε;». Θα ρωτήσουμε μεγαλόφωνα «τι άλλο περιμένετε να γίνει;» Βγαίνουν και ξαναβγαίνουν καθεστωτικοί και λένε, όσο πιο διακριτικά μπορούν, “ναι ρε, σας σκοτώνουμε, τρέχει τίποτα;”

Και τίποτα δεν τρέχει.

Σινοαφρική

Κυριακή 26 Νοέμβρη. Το Τσιμπουτί είναι απ’ εκείνα τα μικροσκοπικά κράτη που την βγάζουν εξ ορισμού από γεωπολιτικές προσόδους. Με πληθυσμό λιγότερο από ένα εκατομμύριο και έκταση λίγο μεγαλύτερη απ’ αυτήν του Πεκίνου δεν μπορεί παρά να κολακεύεται όταν κοτζάμ πρόεδρος Xi Jinping το προορίζει για “στρατηγικό εταίρο” του.

Αλλά έτσι έχουν τα πράγματα. Ο πρόεδρος του Τσιμπουτί Ismail Omar Guelleh επισκέφτηκε την κινέζικη πρωτεύουσα πριν 3 ημέρες, και γύρισε σπίτι με πολλά και πλούσια δώρα. Υποσχέσεις για κινεζικές επενδύσεις και έργα σε τραίνα, λιμάνια, ύδρευση, αγωγό υγροποιημένου αερίου· καθώς και την δημιουργία μιας ζώνης ελεύθερου εμπορίου. Κι όταν το κινεζικό καθετώς λέει ότι θα κάνει πέντε πράγματα, κάνει τουλάχιστον πέντε…

Μια ματιά στο χάρτη δείχνει γιατί το Πεκίνο αγαπάει Τσιμπουτί. Άλλωστε έχει φτιάξει εκεί, ήδη, μια ναυτική βάση· την πρώτη επίσημη και κανονική εκτός συνόρων. Εννοείται ότι και το Τσιμπουτί έγινε δεκτό στο κλάμπ των μελών των δρόμων του μεταξιού.

Αυτά βλέπουν διάφοροι και εκνευρίζονται…

Μέση ανατολή

Κυριακή 26 Νοέμβρη. Είναι απ’ αυτά που πιθανόν να μπουν στα “ψιλά της ιστορίας”. Απ’ την άλλη μεριά είναι απ’ αυτά που συμβαίνουν σ’ αυτούς τους ταραγμένους καιρούς· και κάτι δείχνουν.

Ένας στρατηγός υπεύθυνος για την ασφάλεια του Dubai (έχει και το Dubai στρατηγούς, όχι παίζουμε! – βλήματα θέλει ο στρατηγός; μας περισσεύουν…), των «ενωμένων αραβικών εμιράτων», χρέωσε την προχθεσινή επίθεση στο Σινά στο … al Jazeera (του κατάρ…) … Και ζήτησε τον βομβαρδισμό του.

Η συμμαχία [των εμιράτων με τη σαουδική αραβία και το μπαχρέιν, δηλαδή με τους εαυτούς τους] πρέπει να βομβαρδίσει την μηχανή της τρομοκρατίας… το κανάλι του isis, της al Qaeda και της al Nusra, τους τρομοκράτες του al Jazeera τιτίβισε ο στρατηγός. Και συνέχισε: Για πόσο καιρό αυτοί θα συνεχίσουν να απειλούν την ασφάλεια της αιγύπτου και του αραβικού κόσμου;

Φταίνε τα ναρκωτικά; Φταίει η «αμεσότητα» της κοινωνικής δικτύωσης; Φταίει η απελπισία απ’ αλλαγή των συσχετισμών; Μάλλον και τα τρία. Ωστόσο τέτοιοι συνδυασμοί (και, κυρίως, τα λούμπεν ψηφιακά ξεσπάσματα) είναι ιστορικά και κοινωνικά προσδιορισμένα. Μπορεί να έχουν γίνει μόδα, σε αφέντες και υποτελείς – ναι, πράγματι… Ωστόσο οι δημόσιοι εμετοί (ιδιαίτερα γνωστοί και δημοφιλείς και στα μέρη μας, από πολλές και διάφορες μεριές) εκφράζουν την απόλυτη παρακμή. Εκείνων που τους κάνουν, εκείνων που τους ακολουθούν και τους απολαμβάνουν, ακόμα κι εκείνων που «απαντάνε» ξερνώντας επίσης.

Να θυμήσουμε πάντως και την προηγούμενη φυσιογνωμία που αναρωτήθηκε (όχι σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης, δεν υπήρχαν τότε, σε συνάντηση με συμμάχους) δεν μπορούμε να το κτυπήσουμε με κανά πύραυλο; εννοώντας τα κεντρικά του καναλιού των καταριανών σεΐχηδων. Λεγόταν Μπους ο νεώτερος, ήταν πρόεδρος των ηπα, και ήταν το 2004. Όταν το κανάλι έδειξε πλάνα απ’ το τι έκανε ο αμερικανικός στρατός (με τον “mad dog” επικεφαλής αν δεν κάνουμε λάθος) στην Fallujah…

Αλλά μετά είπε (και είπαν όλοι οι φίλοι του, συμπεριλαμβανόμενου του Μπλερ που ήταν παρών) ότι ήταν αστείο.

Χο, χο, χο!!!

Πληρωμένοι γραφιάδες

Κυριακή 26 Νοέμβρη. Το παλιό ανέκδοτο, με περισσότερα λόγια, πάει ως εξής: ελληνικό χωριό, δεκαετία του ’50, και η γιαγιά θέλει να πάει για την ανάγκη της στα χωράφια (καθότι τουαλέττες γιοκ). Όμως είναι ανήσυχη, ψάχνει στο σπίτι, στα τραπέζια, σηκώνει πράγματα… “Τι ψάχνεις ρε μάνα;” λέει ο γυιός – “Πάω για την ανάγκη μου…” – “Ε, και τι;” – “Ψάχνω τους New York Times γυιέ μου” – “Αφού τους διάβασες ρε μάνα, πάλι; Έλυσες και τα σταυρόλεξα, τι άλλο θα διαβάσεις;” – “Όχι παιδάκι μου, για να σκουπιστώ τους θέλω”….

Αν η η γιαγιά στα Άνω Τραμπάκουλα διάβαζε τους n.y.t. στα ‘50s, θα ήξερε την αιώνια «γραμμή» τους. Αλλά ο «διάσημος και έγκυρος» αρθρογράφος Thomas Friedman ελπίζει ότι αυτή είναι άγνωστη – ή ξεχασμένη. Έτσι, όταν πριν 3 μέρες έγραψε έναν ύμνο για τον τοξικό πρίγκηπα, με τον βρώμικο τίτλο «η αραβική άνοιξη της σαουδικής αραβίας, επιτέλους» όχι η αιωνόβια γιαγιά στα Άνω Τραμπάκουλα αλλά ένας ακαδημαϊκός στο Georgetown University, o Abdullah al Arian, απάντησε τιτιβίζοντας με ακριβό νόμισμα. Ανάρτησε πανάρχαιες εκδηλώσεις αγάπης των new york times στο σαουδαραβικό καθεστώς, πηγαίνοντας πίσω ως το μακρινό 1953: ανέκαθεν στο Ριάντ γίνονταν μεταρρυθμίσεις και βασίλευαν γίγαντες του δημοκρατικού ρεφορμισμού – το έλεγαν οι έγκυροι n.y.t. Ένας πάνω ένας κάτω, τοξικός ή όχι, τι σημασία έχει;

Εκείνο που είναι αυτονόητο επίσης είναι πως εκείνοι που έχουν λεφτά πληρώνουν. Και καλοπληρώνουν. Ύμνους για την πάρτη τους. Και δεν πληρώνουν σε τίποτα b μέσα. Πληρώνουν τα «έγκυρα».

Προς τι λοιπόν η αγανάκτηση για τα ψέμματα, τα παραμύθια και τις πληρωμένες γραφίδες; Αν τώρα λέγονται “fake news” και “έμμισθα troll” υπάρχει πράγματι διαφορά στην ποσότητα· που, από ένα σημείο και μετά, γίνεται ποιότητα. Αλλά οι δάσκαλοι του είδους δεν είναι καλύτεροι μόνο και μόνο επειδή, στις δόξες τους, ήταν λίγοι.

Ας πούμε ότι ανάμεσα στα υπόλοιπα εκδημοκρατίστηκε και η εξαπάτηση.

(φωτογραφίες: Πάνω, ο πρώτος ύμνος, του 1953. Κάτω ο τωρινός: με τα ζεστά χρώματα του οριενταλισμού και τις γυναικείες φιγούρες που παραπέμπουν σε δύση, μαζί και κάτι τύπους με όπλα αν δεν κάνουμε λάθος, ο τοξικός πρίγκηπας εικονίζεται σαν μελαγχολικό αγόρι… Ε, είναι τα βάσανα του να πρέπει να μην αφήσεις ρουθούνι που να αμφιβάλλει για σένα…)

Το ψόφιο κουνάβι υπόσχεται ότι…

Κυριακή 26 Νοέμβρη. Όσο παιρνούν οι μήνες της ψοφιοκουναβικής προεδρίας φαίνεται καθαρότερα ο ρόλος που του εχει επιβληθεί, χωρίς να το έχει διαλέξει και ίσως χωρίς καν να το ξέρει, με αντάλλαγμα να χορτάσει την μεγαλομανία του. Για όσο χρειάζεται να μείνει στο πόστο. Το ψόφιο κουνάβι υπόσχεται ή απειλεί, ελεεινολογεί ή δικαιολογεί, αλλά αυτό είναι ξεκάθαρα “επίπεδο βιτρίνα”. Πίσω του άλλοι αποφασίζουν τι θα γίνει και τι όχι.

Είναι αυτό μια τυπική διαδικασία απάτης; Όχι απλά αυτό. Φαίνεται μάλλον σα μια μεταμοντέρνα τακτική “δύο επιπέδων”, που έχει σκοπό να δημιουργεί την μέγιστη κατά το δυνατόν σύγχιση (ως προς τις προθέσεις – τίνος όμως;) σε φίλους και εχθρούς. Απειλεί, για παράδειγμα, το ψόφιο κουνάβι, ότι θα κάνει ταψί την βόρεια κορέα. Στον παλιό μοντέρνο κόσμο, στο μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα, μια τέτοια δήλωση θα ισοδυναμούσε με κήρυξη πολέμου· και οι πολεμικές μηχανές θα έπαιρναν μπροστά μέσα σε ώρες ή ελάχιστες μέρες. Όχι πια. Το ψόφιο κουνάβι βρυχάται, οι 3 καραβανάδες σωματοφύλακες πίσω του μεθοδεύουν αλλιώς τις πρακτικές κινήσεις του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, κι έτσι απομένει μόνο η σύγχιση (ελλείψει, προφανώς, βαθύτερων ικανοτήτων κριτικής ανάλυσης).

Ή, το ψόφιο κουνάβι υπόσχεται στον Ερντογάν ότι “ναι, θα σταματήσουμε να εξοπλίζουμε τις ypg”. Ακόμα κι αυτό είναι γελοίο: αν δεν οι ypg δεν εξοπλίζονται κατευθείαν απ’ την Ουάσιγκτον, μπορούν να εξοπλίζονται απ’ το Τελ Αβίβ, το Ριάντ… ακόμα και την Αθήνα. Ύστερα δεν είναι μόνο το θέμα του εξοπλισμού. Κυρίως είναι το θέμα των αμερικανικών βάσεων στη βόρεια συρία, με την κάλυψη των ypg. Επ’ αυτού; «Τα λέμε, μη χαθούμε»…

Η κρατική (ή παρακρατική) κίνηση σε δύο ή περισσότερα επίπεδα, με δηλώσεις, πράξεις, παραλείψεις σκόπιμες, ανασκευές δηλώσεων, κλπ, έχει και ιστορική επικαιρότητα και ίσως μια κάποια χρησιμότητα· αν και όχι χωρίς σοβαρές απώλειες. Η ιστορική επικαιρότητα έγκειται σ’ αυτό που ονομάστηκε «μεταμοντερνισμός» και «κοινωνία του θεάματος». Η χρησιμότητα (και το ισραήλ είναι απ’ τα κράτη που έχουν δουλέψει πολύ αυτην την τακτική) έγκειται στο να εμποδίζεις τους αντιπάλους σου να διαμορφώσουν έγκαιρα μιαν απάντηση· (εκτός αν είναι κι αυτοί «μεταμοντέρνοι», με έναν άλλο τρόπο, οπότε χάνεις «κατά κράτος»).

Οι απώλειες; Τα ήξεις αφήξεις μπορεί να μην σε κάνουν πιο επιβλητικό και απειλητικό. Μπορεί να σε κάνουν, απλά, πιο αναξιόπιστο και γελοίο. Σ’ αυτό έχει δημιουργήσει σχολή και το ελλαδιστάν, τόσο με τις προηγούμενες όσο και με τις τωρινές πολιτικές βιτρίνες. Ο λόγος είναι απλός: στοιχειώδης ανάλυση της καπιταλιστικής συγκυρίας («το παλιό έχει πεθάνει, το καινούργιο δεν έχει γεννηθεί, ενδιάμεσα παρατηρούνται νοσηρά φαινόμενα» – να δείτε ποιος το είπε, ποιος το είπε;…) δείχνει ότι είναι πιθανότερο αυτοί που δεν ξέρουν τι τους γίνεται να εκδηλώνονται δημόσια με αντιφάσεις και μπρος πίσω· παρά να είναι τόσο ικανοί στο να δημιουργούν σύγχυση στους άλλους ενώ οι ίδιοι σχεδιάζουν και μεθοδεύουν μέσα στη λαμπρότητα μιας εύστοχης διαύγειας…

Βαρετό;

Σάββατο 25 Νοέμβρη. Δεν είναι στην άκρη της γλώσσας της ντόπιας δημαγωγίας… Δεν προσφέρεται για μαλακιούλες στις παρέες… Δεν πουλάς μούρη με δαύτην… Επιπλέον “μυρίζει”: μπαχαρικά ενδεχομένως, μαντήλες οπωσδήποτε, αλλά κι αυτήν την “πολιτιστική κατωτερότητα” που οι έλληνες είδαν κι έπαθαν να ξεφορτωθούν οι ίδιοι… Με δυο λόγια: η μέση Ανατολή είναι passé.

Αλλά το ελλαδιστάν είναι μέση Ανατολή. Όπως είναι βαλκάνια. Είναι όμως, πάνω απ’ όλα, η ιδέα που έχουν οι υποτελείς για τον εαυτό τους. Ασαφής, ρευστή, ιδιοτελής, ένα είναι σίγουρο μ’ αυτήν την “μεγάλη ιδέα” που έχουν για την πάρτη τους: καμία σχέση μ’ αυτούς τους “απολίτιστους”… Εκτός αν έχουν λεφτά…

Όμως η γεωγραφία δεν ασχολείται με τις νευρώσεις και τις ψυχώσεις των πληθυσμών. Το ίδιο ισχύει με την γεωγραφία όταν γίνεται “πολιτική”. Όταν, δηλαδή, τα αφεντικά του ενός ή του άλλου οικοπέδου (με την συναίνεση των ιθαγενών) επιδιώκουν οφέλη (τοις μετρητοίς…) απ’ την γεωγραφική του θέση. Αν επί σχεδόν 2 αιώνες η ελληνική εθνική ιδεολογία κορδώνεται και καμαρώνει σα γύφτικο σκεπάρνι είναι εξαιτίας της πεποίθησης πως οι “άλλοι” (οι “ξένοι”, οι “μεγάλες δυνάμεις”…) “έχουν ανάγκη” απ’ αυτήν την γεωγραφική θέση. Ποια θέση; Βόρεια της ελβετίας; Νότια της δανίας; Όχι. Στη μέση Ανατολή, στην άκρη της χερσόνησου του Αίμου.

Συνεπώς, αυτό που είναι βαρετό για τα γούστα των υπηκόων έχει υπάρξει, ταυτόχρονα καθοριστικό για τις ζωές τους. Είτε το καταλαβαίνουν, είτε (ακόμα χειρότερα) δεν το καταλαβαίνουν.

Κουραστικό;

Σάββατο 25 Νοέμβρη. Βασικότατο (“θεμελιώδες”) στοιχείο της ελληνικής εθνικής ιδεολογίας, μέσα στο κράμα των συμπλεγμάτων ανωτερότητας / κατωτερότητας, είναι ο αντιτουρκισμός. Δεν οφείλεται στα “400 χρόνια τουρκοκρατίας”! Οφείλεται στην “Μεγάλη Ιδέα”, που είναι η νομιμοποιητική ιδέα της ύπαρξης του νέου ελληνικού κράτους.

Δεν έχει σημασία, λοιπόν, τι πραγματικά συμβαίνει με την “ανορθόδοξη” αναβάθμιση του τουρκικού κράτους στην εξέλιξη του 4ου παγκόσμιου πολέμου; Δεν έχει σημασία τι πραγματικά συμβαίνει στη συρία, στο λίβανο, στο ιράκ, στο ιράν; Δεν έχει σημασία το πόσο μακριά φτάνει η επίδραση της εντατικής καπιταλιστικής αναβάθμισης της κίνας μέσα στο πλανητικό ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό;

Επιμένετε ότι ζείτε (ζούμε) κάπου ανάμεσα στην αγγλία και στην αυστρία; Επιμένετε ότι η μόνη σχέση με την συρία και το ιράκ είναι ο μισανθρωπισμός απέναντι στους πρόσφυγες;

Στοιχειώδες

Σάββατο 25 Νοέμβρη. Άσχετα απ’ τα εθνικά κλισέ των ελλήνων, είναι γεγονός ότι η ιστορία του “νέου ελληνικού κράτους” συμπίπτει με εκείνη την ιστορική περίοδο όπου οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί είτε είχαν την Μεσόγειο σαν ένα απ’ τα βασικά (γεωγραφικά) κέντρα τους είτε είχαν την ανατολική άκρη της σαν “συνοριακή ζώνη” – απ’ τον 19ο αιώνα αν όχι νωρίτερα. Ανατολικότερα (και νοτιότερα) υπήρχαν εκτάσεις που ο λευκός πρωτοκοσμικός κόσμος θεωρούσε λίγο πολύ απολίτιστες, λίγο πολύ παρακμιακές, επιδεκτικές μόνο στον ευρωπαϊκό (και αργότερα στον αμερικανικό) “εκπολιστισμό” – δηλαδή κατάκτηση.

Η ραγδαία καπιταλιστική άνοδος της κίνας, η προοπτική ενός “κινέζικου 21ου αιώνα” δεν είναι απλά μια δεύτερη περίπτωση ιαπωνίας. Ο κινεζικός καπιταλισμός έχει τεράστιο βάθος απ’ την άποψη των “ανθρώπινων πόρων” που εκμεταλλεύεται· και “τραβάει” μαζί του μεγάλα τμήματα της ασίας (ακόμα και της αφρικής) για τα οποία ο ιαπωνικός καπιταλισμός στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα ήταν εχθρικός ή αδιάφορος. Η καπιταλιστική άνοδος του Πεκίνου έχει αλλάξει ήδη το “κέντρο βάρους” του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού· την γεωμετρία του ή, πιο σωστά, την γεωγραφία του. Χωρίς τον οικονομικό του επεκτατισμό τα όσα συμβαίνουν στη μέση Ανατολή τα τελευταία χρόνια θα ήταν μια “ανεξήγητη” περιφερειακή έριδα. Αλλά δεν είναι τέτοια.

Λέγεται ότι οι βαλκανικοί πόλεμοι (και ο πρώτος παγκόσμιος) έγιναν και για να εμποδιστεί η σιδηροδρομική σύνδεση του Βερολίνου με την Βαγδάτη. Μια σύνδεση που θα εξασφάλιζε στην γερμανική αυτοκρατορία άμεση χερσαία πρόσβαση στα πετρέλαια της μέσης Ανατολής… Εννοείται ότι αναδεύτηκαν πολύ περισσότερα ζητήματα· αλλά ο αποκλεισμός του γερμανικού κεφάλαιου απ’ τις πηγές ενέργειας επιτεύχθηκε, και ήταν στρατηγικής σημασίας…

Τι θα μπορούσε να συμβεί (και συμβαίνει) για να εμποδιστούν οι χερσαίοι βραχίονες των “δρόμων του μεταξιού”; Τι σημαίνει η εξελισσόμενη συμμαχία ανάμεσα σε κράτη όπως η ρωσία, η κίνα, το ιράν, η τουρκία· για να μην προσθέσουμε και μια δεκάδα ασιατικών ακόμα; Και τι σημαίνει ότι μια χερσαία περιφερειακή δύναμη της μέσης Ανατολής όπως το τουρκικό κράτος / κεφάλαιο συγκλίνει σταθερά προς το ευρασιατικό project;

Όχι, πάντως, αυτό που βολεύει τον ελληνικό γεωπολιτικό προσοδισμό…

Είναι βαρετά αυτά;

Ένας πρωθυπουργός στο Παρίσι

Σάββατο 25 Νοέμβρη. Από το Mavrommatis Passy, το κυριλέ bistro (εργασιακό κάτεργο ελληνικής ιδιοκτησίας…) στη σκιά του πύργου του Άιφελ, αφού έφαγε το “άγριο λαυράκι με πατάτες και κακαβιά”, ο εξοχότατος ψόφιος κοριός δήλωσε:

Είμαι υπερήφανος που ζουν στην ελλάδα πάνω από 60.000 πρόσφυγες, σε καλές συνθήκες, με πρόσβαση στην υγεία και την εκπαίδευση…

Είπε τέτοιο πράγμα; Πριν την κακαβιά (με γάλλους επιχειρηματίες) ή μετά; Stoooop!!!! Stop!!! Έλεος! Κτύπησε ο δαίμων του πληκτρολογίου!!! Ουδέποτε ο έλληνας πρωθυπουργός είπε τέτοια πράγματα μπουκωμένος! Αυτά τα είπε στην εφημερίδα “le Figaro” (που εμμέσως πλην σαφώς τον παρασημοφόρησε). Στο Mavrommatis Passy (που αμέσως και σαφώς τον τάισε) είπε:

Για μια ακόμη φορά, σε διαφορετικό στέκι αυτή τη φορά, είχα τη χαρά να γευτώ τις λιχουδιές της ελλάδας, στην καρδιά του Παρισιού…

Υπάρχει κάποιο ηθικό δίδαγμα απ’ αυτό το μπέρδεμά (μας); Ασφαλώς. Όσο πιο μακρυά γεύεται «λιχουδιές της ελλάδας» ο ψόφιος κοριός, τόσο περισσότερο βελτιώνονται (στο κεφάλι του) οι συνθήκες ζωής των προσφύγων στην ελλάδα… Τόσο πολύ βελτιώνονται οι συνθήκες (ίσως βοηθάει το λαυράκι, ίσως τα παράσημα) ώστε δεν χρειάζεται καν να θυμίσει (ο εξοχότατος ψόφιος κοριός) στους οικοδεσπότες του ότι εξακολουθούν να μην δέχονται τους πρόσφυγες που τους αναλογούν…

Πράγμα που, με τη σειρά του, σημαίνει ότι μόνο η διεθνής ζήλια και κακία επιτρέπει το να λέγονται πράγματα σαν αυτά:

(Υπάρχει κι άλλο ηθικό δίδαγμα. Όταν ο ψόφιος κοριός ήταν ακόμα “work in progress”, όταν δηλαδή οι image makers που τον είχαν αναλάβει δούλευαν την περίπτωσή του, το 2008, είχε το θράσος – αυτό αποδεικνύεται εκ των υστέρων – να το παίξει «φίλος των μεταναστών», πηγαίνοντας στο προεδρικό μέγαρο με την νεαρή Καντίτσα Σάνκο, μετανάστρια απ’ τη σιέρα λεόνε. Τώρα που «φτιάχτηκε» τα λαυράκια τα τρώει μόνος τους. Και επειδή το ψάρι “δεν πιάνει χώρο”, στο στομάχι του χωράνε ακόμα και μερικές χιλιάδες πρόσφυγες.)