Category: Ασταμάτητη μηχανή

Το ψόφιο κουνάβι υπόσχεται ότι…

Κυριακή 26 Νοέμβρη. Όσο παιρνούν οι μήνες της ψοφιοκουναβικής προεδρίας φαίνεται καθαρότερα ο ρόλος που του εχει επιβληθεί, χωρίς να το έχει διαλέξει και ίσως χωρίς καν να το ξέρει, με αντάλλαγμα να χορτάσει την μεγαλομανία του. Για όσο χρειάζεται να μείνει στο πόστο. Το ψόφιο κουνάβι υπόσχεται ή απειλεί, ελεεινολογεί ή δικαιολογεί, αλλά αυτό είναι ξεκάθαρα “επίπεδο βιτρίνα”. Πίσω του άλλοι αποφασίζουν τι θα γίνει και τι όχι.

Είναι αυτό μια τυπική διαδικασία απάτης; Όχι απλά αυτό. Φαίνεται μάλλον σα μια μεταμοντέρνα τακτική “δύο επιπέδων”, που έχει σκοπό να δημιουργεί την μέγιστη κατά το δυνατόν σύγχιση (ως προς τις προθέσεις – τίνος όμως;) σε φίλους και εχθρούς. Απειλεί, για παράδειγμα, το ψόφιο κουνάβι, ότι θα κάνει ταψί την βόρεια κορέα. Στον παλιό μοντέρνο κόσμο, στο μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα, μια τέτοια δήλωση θα ισοδυναμούσε με κήρυξη πολέμου· και οι πολεμικές μηχανές θα έπαιρναν μπροστά μέσα σε ώρες ή ελάχιστες μέρες. Όχι πια. Το ψόφιο κουνάβι βρυχάται, οι 3 καραβανάδες σωματοφύλακες πίσω του μεθοδεύουν αλλιώς τις πρακτικές κινήσεις του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, κι έτσι απομένει μόνο η σύγχιση (ελλείψει, προφανώς, βαθύτερων ικανοτήτων κριτικής ανάλυσης).

Ή, το ψόφιο κουνάβι υπόσχεται στον Ερντογάν ότι “ναι, θα σταματήσουμε να εξοπλίζουμε τις ypg”. Ακόμα κι αυτό είναι γελοίο: αν δεν οι ypg δεν εξοπλίζονται κατευθείαν απ’ την Ουάσιγκτον, μπορούν να εξοπλίζονται απ’ το Τελ Αβίβ, το Ριάντ… ακόμα και την Αθήνα. Ύστερα δεν είναι μόνο το θέμα του εξοπλισμού. Κυρίως είναι το θέμα των αμερικανικών βάσεων στη βόρεια συρία, με την κάλυψη των ypg. Επ’ αυτού; «Τα λέμε, μη χαθούμε»…

Η κρατική (ή παρακρατική) κίνηση σε δύο ή περισσότερα επίπεδα, με δηλώσεις, πράξεις, παραλείψεις σκόπιμες, ανασκευές δηλώσεων, κλπ, έχει και ιστορική επικαιρότητα και ίσως μια κάποια χρησιμότητα· αν και όχι χωρίς σοβαρές απώλειες. Η ιστορική επικαιρότητα έγκειται σ’ αυτό που ονομάστηκε «μεταμοντερνισμός» και «κοινωνία του θεάματος». Η χρησιμότητα (και το ισραήλ είναι απ’ τα κράτη που έχουν δουλέψει πολύ αυτην την τακτική) έγκειται στο να εμποδίζεις τους αντιπάλους σου να διαμορφώσουν έγκαιρα μιαν απάντηση· (εκτός αν είναι κι αυτοί «μεταμοντέρνοι», με έναν άλλο τρόπο, οπότε χάνεις «κατά κράτος»).

Οι απώλειες; Τα ήξεις αφήξεις μπορεί να μην σε κάνουν πιο επιβλητικό και απειλητικό. Μπορεί να σε κάνουν, απλά, πιο αναξιόπιστο και γελοίο. Σ’ αυτό έχει δημιουργήσει σχολή και το ελλαδιστάν, τόσο με τις προηγούμενες όσο και με τις τωρινές πολιτικές βιτρίνες. Ο λόγος είναι απλός: στοιχειώδης ανάλυση της καπιταλιστικής συγκυρίας («το παλιό έχει πεθάνει, το καινούργιο δεν έχει γεννηθεί, ενδιάμεσα παρατηρούνται νοσηρά φαινόμενα» – να δείτε ποιος το είπε, ποιος το είπε;…) δείχνει ότι είναι πιθανότερο αυτοί που δεν ξέρουν τι τους γίνεται να εκδηλώνονται δημόσια με αντιφάσεις και μπρος πίσω· παρά να είναι τόσο ικανοί στο να δημιουργούν σύγχυση στους άλλους ενώ οι ίδιοι σχεδιάζουν και μεθοδεύουν μέσα στη λαμπρότητα μιας εύστοχης διαύγειας…

Βαρετό;

Σάββατο 25 Νοέμβρη. Δεν είναι στην άκρη της γλώσσας της ντόπιας δημαγωγίας… Δεν προσφέρεται για μαλακιούλες στις παρέες… Δεν πουλάς μούρη με δαύτην… Επιπλέον “μυρίζει”: μπαχαρικά ενδεχομένως, μαντήλες οπωσδήποτε, αλλά κι αυτήν την “πολιτιστική κατωτερότητα” που οι έλληνες είδαν κι έπαθαν να ξεφορτωθούν οι ίδιοι… Με δυο λόγια: η μέση Ανατολή είναι passé.

Αλλά το ελλαδιστάν είναι μέση Ανατολή. Όπως είναι βαλκάνια. Είναι όμως, πάνω απ’ όλα, η ιδέα που έχουν οι υποτελείς για τον εαυτό τους. Ασαφής, ρευστή, ιδιοτελής, ένα είναι σίγουρο μ’ αυτήν την “μεγάλη ιδέα” που έχουν για την πάρτη τους: καμία σχέση μ’ αυτούς τους “απολίτιστους”… Εκτός αν έχουν λεφτά…

Όμως η γεωγραφία δεν ασχολείται με τις νευρώσεις και τις ψυχώσεις των πληθυσμών. Το ίδιο ισχύει με την γεωγραφία όταν γίνεται “πολιτική”. Όταν, δηλαδή, τα αφεντικά του ενός ή του άλλου οικοπέδου (με την συναίνεση των ιθαγενών) επιδιώκουν οφέλη (τοις μετρητοίς…) απ’ την γεωγραφική του θέση. Αν επί σχεδόν 2 αιώνες η ελληνική εθνική ιδεολογία κορδώνεται και καμαρώνει σα γύφτικο σκεπάρνι είναι εξαιτίας της πεποίθησης πως οι “άλλοι” (οι “ξένοι”, οι “μεγάλες δυνάμεις”…) “έχουν ανάγκη” απ’ αυτήν την γεωγραφική θέση. Ποια θέση; Βόρεια της ελβετίας; Νότια της δανίας; Όχι. Στη μέση Ανατολή, στην άκρη της χερσόνησου του Αίμου.

Συνεπώς, αυτό που είναι βαρετό για τα γούστα των υπηκόων έχει υπάρξει, ταυτόχρονα καθοριστικό για τις ζωές τους. Είτε το καταλαβαίνουν, είτε (ακόμα χειρότερα) δεν το καταλαβαίνουν.

Κουραστικό;

Σάββατο 25 Νοέμβρη. Βασικότατο (“θεμελιώδες”) στοιχείο της ελληνικής εθνικής ιδεολογίας, μέσα στο κράμα των συμπλεγμάτων ανωτερότητας / κατωτερότητας, είναι ο αντιτουρκισμός. Δεν οφείλεται στα “400 χρόνια τουρκοκρατίας”! Οφείλεται στην “Μεγάλη Ιδέα”, που είναι η νομιμοποιητική ιδέα της ύπαρξης του νέου ελληνικού κράτους.

Δεν έχει σημασία, λοιπόν, τι πραγματικά συμβαίνει με την “ανορθόδοξη” αναβάθμιση του τουρκικού κράτους στην εξέλιξη του 4ου παγκόσμιου πολέμου; Δεν έχει σημασία τι πραγματικά συμβαίνει στη συρία, στο λίβανο, στο ιράκ, στο ιράν; Δεν έχει σημασία το πόσο μακριά φτάνει η επίδραση της εντατικής καπιταλιστικής αναβάθμισης της κίνας μέσα στο πλανητικό ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό;

Επιμένετε ότι ζείτε (ζούμε) κάπου ανάμεσα στην αγγλία και στην αυστρία; Επιμένετε ότι η μόνη σχέση με την συρία και το ιράκ είναι ο μισανθρωπισμός απέναντι στους πρόσφυγες;

Στοιχειώδες

Σάββατο 25 Νοέμβρη. Άσχετα απ’ τα εθνικά κλισέ των ελλήνων, είναι γεγονός ότι η ιστορία του “νέου ελληνικού κράτους” συμπίπτει με εκείνη την ιστορική περίοδο όπου οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί είτε είχαν την Μεσόγειο σαν ένα απ’ τα βασικά (γεωγραφικά) κέντρα τους είτε είχαν την ανατολική άκρη της σαν “συνοριακή ζώνη” – απ’ τον 19ο αιώνα αν όχι νωρίτερα. Ανατολικότερα (και νοτιότερα) υπήρχαν εκτάσεις που ο λευκός πρωτοκοσμικός κόσμος θεωρούσε λίγο πολύ απολίτιστες, λίγο πολύ παρακμιακές, επιδεκτικές μόνο στον ευρωπαϊκό (και αργότερα στον αμερικανικό) “εκπολιστισμό” – δηλαδή κατάκτηση.

Η ραγδαία καπιταλιστική άνοδος της κίνας, η προοπτική ενός “κινέζικου 21ου αιώνα” δεν είναι απλά μια δεύτερη περίπτωση ιαπωνίας. Ο κινεζικός καπιταλισμός έχει τεράστιο βάθος απ’ την άποψη των “ανθρώπινων πόρων” που εκμεταλλεύεται· και “τραβάει” μαζί του μεγάλα τμήματα της ασίας (ακόμα και της αφρικής) για τα οποία ο ιαπωνικός καπιταλισμός στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα ήταν εχθρικός ή αδιάφορος. Η καπιταλιστική άνοδος του Πεκίνου έχει αλλάξει ήδη το “κέντρο βάρους” του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού· την γεωμετρία του ή, πιο σωστά, την γεωγραφία του. Χωρίς τον οικονομικό του επεκτατισμό τα όσα συμβαίνουν στη μέση Ανατολή τα τελευταία χρόνια θα ήταν μια “ανεξήγητη” περιφερειακή έριδα. Αλλά δεν είναι τέτοια.

Λέγεται ότι οι βαλκανικοί πόλεμοι (και ο πρώτος παγκόσμιος) έγιναν και για να εμποδιστεί η σιδηροδρομική σύνδεση του Βερολίνου με την Βαγδάτη. Μια σύνδεση που θα εξασφάλιζε στην γερμανική αυτοκρατορία άμεση χερσαία πρόσβαση στα πετρέλαια της μέσης Ανατολής… Εννοείται ότι αναδεύτηκαν πολύ περισσότερα ζητήματα· αλλά ο αποκλεισμός του γερμανικού κεφάλαιου απ’ τις πηγές ενέργειας επιτεύχθηκε, και ήταν στρατηγικής σημασίας…

Τι θα μπορούσε να συμβεί (και συμβαίνει) για να εμποδιστούν οι χερσαίοι βραχίονες των “δρόμων του μεταξιού”; Τι σημαίνει η εξελισσόμενη συμμαχία ανάμεσα σε κράτη όπως η ρωσία, η κίνα, το ιράν, η τουρκία· για να μην προσθέσουμε και μια δεκάδα ασιατικών ακόμα; Και τι σημαίνει ότι μια χερσαία περιφερειακή δύναμη της μέσης Ανατολής όπως το τουρκικό κράτος / κεφάλαιο συγκλίνει σταθερά προς το ευρασιατικό project;

Όχι, πάντως, αυτό που βολεύει τον ελληνικό γεωπολιτικό προσοδισμό…

Είναι βαρετά αυτά;

Ένας πρωθυπουργός στο Παρίσι

Σάββατο 25 Νοέμβρη. Από το Mavrommatis Passy, το κυριλέ bistro (εργασιακό κάτεργο ελληνικής ιδιοκτησίας…) στη σκιά του πύργου του Άιφελ, αφού έφαγε το “άγριο λαυράκι με πατάτες και κακαβιά”, ο εξοχότατος ψόφιος κοριός δήλωσε:

Είμαι υπερήφανος που ζουν στην ελλάδα πάνω από 60.000 πρόσφυγες, σε καλές συνθήκες, με πρόσβαση στην υγεία και την εκπαίδευση…

Είπε τέτοιο πράγμα; Πριν την κακαβιά (με γάλλους επιχειρηματίες) ή μετά; Stoooop!!!! Stop!!! Έλεος! Κτύπησε ο δαίμων του πληκτρολογίου!!! Ουδέποτε ο έλληνας πρωθυπουργός είπε τέτοια πράγματα μπουκωμένος! Αυτά τα είπε στην εφημερίδα “le Figaro” (που εμμέσως πλην σαφώς τον παρασημοφόρησε). Στο Mavrommatis Passy (που αμέσως και σαφώς τον τάισε) είπε:

Για μια ακόμη φορά, σε διαφορετικό στέκι αυτή τη φορά, είχα τη χαρά να γευτώ τις λιχουδιές της ελλάδας, στην καρδιά του Παρισιού…

Υπάρχει κάποιο ηθικό δίδαγμα απ’ αυτό το μπέρδεμά (μας); Ασφαλώς. Όσο πιο μακρυά γεύεται «λιχουδιές της ελλάδας» ο ψόφιος κοριός, τόσο περισσότερο βελτιώνονται (στο κεφάλι του) οι συνθήκες ζωής των προσφύγων στην ελλάδα… Τόσο πολύ βελτιώνονται οι συνθήκες (ίσως βοηθάει το λαυράκι, ίσως τα παράσημα) ώστε δεν χρειάζεται καν να θυμίσει (ο εξοχότατος ψόφιος κοριός) στους οικοδεσπότες του ότι εξακολουθούν να μην δέχονται τους πρόσφυγες που τους αναλογούν…

Πράγμα που, με τη σειρά του, σημαίνει ότι μόνο η διεθνής ζήλια και κακία επιτρέπει το να λέγονται πράγματα σαν αυτά:

(Υπάρχει κι άλλο ηθικό δίδαγμα. Όταν ο ψόφιος κοριός ήταν ακόμα “work in progress”, όταν δηλαδή οι image makers που τον είχαν αναλάβει δούλευαν την περίπτωσή του, το 2008, είχε το θράσος – αυτό αποδεικνύεται εκ των υστέρων – να το παίξει «φίλος των μεταναστών», πηγαίνοντας στο προεδρικό μέγαρο με την νεαρή Καντίτσα Σάνκο, μετανάστρια απ’ τη σιέρα λεόνε. Τώρα που «φτιάχτηκε» τα λαυράκια τα τρώει μόνος τους. Και επειδή το ψάρι “δεν πιάνει χώρο”, στο στομάχι του χωράνε ακόμα και μερικές χιλιάδες πρόσφυγες.)

Φτηνή προπαγάνδα

Παρασκευή 24 Νοέμβρη. Είναι εντυπωσιακό (και γι’ αυτό διδακτικό, για όσες / όσους θέλουν να είναι έτοιμοι απέναντι στην άγρια παραπληροφόρηση που εντείνεται σε κάθε κλίμακα – πόλεμος γαρ…) το πως η “αγγλόσφαιρα” προπαγανδίσει την ως τώρα αδυναμία να φτιαχτεί κυβέρνηση συνεργασίας στη γερμανία. Σ’ αυτήν την “αγγλόσφαιρα” συμμετέχει και το ελληνικό βαθύ κράτος, μαζί – εννοείται – με τους δημαγωγικούς μηχανισμούς του: ούτε λίγο ούτε πολύ “η γερμανία είναι σε βαθιά κρίση”, “το τέλος της Μέρκελ”, και άλλα παρόμοια.

Αυτή καθ’ αυτή η αφορμή της παραπληροφόρησης μας φαίνεται γελοία. Το γερμανικό καθεστώς έχει κυβέρνηση (υπηρεσιακή μεν αλλά με πολλές αρμοδιότητες), έχει κοινοβούλιο, έχει όλους τους θεσμούς του σε λειτουργία. Ποια κρίση; Όταν μετά τις εκλογές του Μάη του ’12 δεν σχηματίστηκε στα μέρη μας κυβέρνηση συνεργασίας “βούλιαξε” το ελλαδιστάν, που στο κάτω κάτω ίσια που επέπλεε; Όχι. Και βρίσκεται σε “κρίση” για παρόμοιο λόγο η τωρινή γερμανία;;;

Αν υπάρχει κάτι ενδιαφέρον (αλλά καθόλου προάγγελλος “ακυβερνησίας” στο Βερολίνο!) είναι το γεγονός ότι μερικά απ’ τα καθεστωτικά κόμματα (κυρίως οι φιλελεύθεροι και οι σοσιαλδημοκράτες) ανεβάζουν ως τώρα ψηλά τα στενά εννοημένα κομματικά τους συμφέροντα, και μάλιστα για τις επόμενες εκλογές μετά από 4 χρόνια, πιο ψηλά απ’ το ζητούμενο της κατασκευής μιας κυβερνητικής συμμαχίας τώρα. Αλλά αυτό θα οδηγούσε στο ανάποδο συμπέρασμα: το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο πάει τόσο καλά ώστε τα κόμματά του έχουν την άνεση να ασχολούνται με το τι ποσοστά θα πάρουν στο μέλλον…

Πολύτιμη σιωπή

Παρασκευή 24 Νοέμβρη. Η ίδια “πολυεθνική” προπαγανδιστική μηχανή σωπαίνει, όσο μπορεί, για ζητήματα που θίγουν το αγγλικό καθεστώς – για παράδειγμα. Οι διαπραγματεύσεις για την έξοδο απ’ την ε.ε. έχουν σκαλώσει στο πρώτο βήμα, και απομένουν μόλις 6 μήνες ως την τυπική λήξη της σχετικής διαδικασίας. Φυσικά μπορεί να παραταθεί. Όμως εδώ και 1,5 χρόνο το αγγλικό καθεστώς δείχνει τεράστια αδυναμία να διαχειριστεί με ομαλό τρόπο αυτό που “αποφάσισε ο λαός”. Και δεν πείθει ότι θα χρειαζόταν μια μικρή παράταση για να βρει αυτά που δεν έχει καταφέρει ως τώρα. Δεν είναι αυτή η παρακμιακή κατάσταση, άραγε, ζήτημα πρώτης γραμμής για την καπιταλιστική δύση;

Το τι συνεπάγεται αυτή η πολιτική, οικονομική και τεχνοκρατική αδυναμία του Λονδίνου φαίνεται σε δύο σημεία της ευρώπης. Στο Γιβλαρτάρ και στην βόρεια Ιρλανδία. Οι κάτοικοι και των δύο “επαρχιών” της επικράτειας της αυτού μεγαλειότητας ψήφισαν υπέρ της παραμονής στην ε.ε.· στο γιβλαρτάρ σε συντριπτικό ποσοστό. Και οι δύο περιοχές θα ήθελαν να τύχουν ειδικής μεταχείρισης στην μετα-ε.ε. κατάσταση της αγγλίας, αφού πέρα απ’ την θέληση των ντόπιων υπάρχουν ειδικές συνθήκες στη συνύπαρξη με τους γείτονες. Το Γιβλαρτάρ διεκδικείται απ’ την ισπανία, ενώ ένα “σκληρό brexit” (σαν αποτέλεσμα της ανικανότητας του Λονδίνου να πετύχει οτιδήποτε άλλο) θα ξανα-απομονώσει την βόρεια απ’ την υπόλοιπη ιρλανδία, με σοβαρές οικονομικές και πολιτικοϊδεολογικές συνέπειες. Κατά συνέπεια και οι δύο περιοχές κινδυνεύουν από ζόρικες συνέπειες από κάτι που δεν θέλησαν.

Αυτά δεν θεωρούνται ούτε συμπτώματα «κρίσης» στη διεύθυνση του κράτους ούτε εστίες μελλοντικών εντάσεων… Αυτά δεν θεωρούνται άξια δημοσιότητας και ευρύτερης γνώσης… Το φλέγον είναι, υποτίθεται, ότι στη γερμανία δεν έχει σχηματιστεί ακόμα κυβέρνηση συνεργασίας και μπορεί να ξαναγίνουν εκλογές…

Να το διδακτικό της ιστορίας: ΕΧΕ ΤΟ ΝΟΥ ΣΟΥ!!! Όχι μόνο για όσα λέγονται απ’ τα καθεστωτικά φερέφωνα κάθε είδους και μεγέθους· αλλά και για εκείνα που δεν λέγονται…

Η τρύπα

Παρασκευή 24 Νοέμβρη. … Ο Ratko Mladic και ο τότε πρόεδρος της «σερβικής δημοκρατίας» Radovan Karadzic ξεκίνησαν την φονική τους εκστρατεία το 1992. Κάτω απ’ τις διαταγές τους πολλοί και πολλές δολοφονήθηκαν, βιάστηκαν, βασανίστηκαν, διώχτηκαν απ’ τα σπίτια τους, κάηκαν ζωντανοί. Αυτά γίνονταν στην καρδιά της Ευρώπης, με τους θεσμούς της Ενωμένης Ευρώπης να είναι εδραιωμένοι και να προβάλλονται σαν κάτι που θα φέρει ελπίδα, ειρήνη και σταθερότητα για όλους.

… Κι όταν συνέβαιναν όλα αυτά αυτή η Ευρώπη δεν ήθελε να συγκρίνει την εκστρατεία θανάτου στη Βοσνία με τις μαζικές δολοφονίες των ναζί, ή να αποκαλέσει τις ιδέες των Mladic, Karadzic και άλλων φασιστικές. Αντίθετα προσπαθούσε να βρει τρόπους να διαπραγματευτεί με τους δολοφόνους, χρησιμοποιώντας ήπιες λέξεις για να περιγράψει αυτό που γινόταν στη Βοσνία, όπως «εθνική εκκαθάριση», «σύγκρουση» ή «εμφύλιος πόλεμος»…

… Στις 28 Μάη του 1992 τραυματίστηκα από βόμβα διασποράς στο σπίτι μου, στο Sarajevo. Εκείνη την ημέρα ο Mladic διέταξε τον στρατό του να βομβαρδίζει αδιάλειπτα την πόλη – «μέχρι να τρελλαθούν» είπε.

Δεν μας τρέλλανε, αλλά έφτιαξε έναν ανθεκτικό στο χρόνο κρατήρα στην καρδιά της Ευρώπης. Κανένας δεν τον σταμάτησε τότε, κανείς δεν τον φυλάκισε πριν από πολλά χρόνια, οπότε οι ιδέες του απλώθηκαν σαν πανούκλα, που ξεσπάει σε διάφορες περιστάσεις και στιγμές.

Μπορώ να ακούσω τον Mladic και τον Karadzic στα λόγια των ακροδεξιών πολιτικών στην Ευρώπη και σ’ όλο τον κόσμο σήμερα. Μπορώ να τους ακούσω στα όσα λένε όσοι δικαιολογούν τους πολέμους και τα εγκλήματα πολέμου. Μπορώ να τους ακούσω στους υποστηρικτές των κλειστών συνόρων και της «εθνικής ασφάλειας».

Σε αντίθεση με πολλούς στη σημερινή Ευρώπη, μπορώ να τους ακούσω και να τους αναγνωρίσω. Σε αντίθεση με πολλούς άλλους, έχω λόγους να ανησυχώ.

(Nidzara Ahmetasevic, μια βόσνια, προχτές…)

Σε αντίθεση με κάθε εγκάθετο, επαγγελματία ή εθελοντή, τους ακούμε, τους βλέπουμε και τους αναγνωρίζουμε όλους αυτούς που, στα μέρη μας, έχουν το αίμα των βόσνιων ανδρών και γυναικών στα χέρια τους. Είναι αυτοί που κυβερνούν τώρα· αυτοί που κυβερνούσαν πριν και πιο πριν· αυτοί που θα κυβερνήσουν μετά. Είναι οι οπαδοί τους, όπως και οι οπαδοί όλων των υπόλοιπων, μικρών και μεγάλων κομμάτων και κομματιδίων. Είναι οι παπάδες, οι εφοπλιστές, οι πετρελαιάδες, οι λαθρέμποροι, οι δήμαρχοι, οι πανεπιστημιακοί, οι πράκτορες. Δεν υπήρξε άλλο κρατικό / κοινωνικό σύμπλεγμα σ’ όλο τον πρώτο κόσμο που να πεθύμησε, να φρόντισε, να στήριξε την σφαγή στη βοσνία τόσο μαζικά όσο το ελληνικό. Δεν υπάρχει άλλο τέτοιο σύμπλεγμα που να είπε και να υιοθέτησε τόσα τερατώδη ψέμματα, για χάρη των «εθνικών σκοπών»· πολύ πριν τα «fake news» γίνουν μόδα. Δεν υπάρχει άλλο μέρος στον «πολιτισμένο κόσμο» όπου η ημερήσια διάταξη της «εθνικής ασφάλειας» στα ‘90s να λάτρεψε τόσο πολύ τον Mladic, τον Karadzic, τον Arkan, τον Μιλόσεβιτς και τόσους άλλους. Δεν υπάρχει άλλο μέρος στον πολιτισμένο κόσμο όπου τα βοθρολύματα να έγιναν η επίσημη κρατικά και καθολική κοινωνικά «γραμμή», πολύ πριν γίνουν κοινοβουλευτικό κόμμα.

Τους ξέρουμε, τους ακούμε, τους βλέπουμε… Ακόμα κι εκείνους που παθαίνουν καθυστερημένη φαγούρα για το που θα πήγαιναν οι οβίδες που θα αγόραζε το Ριάντ…

(φωτογραφία: εφ. «νέα» 16 Αυγούστου 1995 – από το anti-imp 6, ελληνοσερβική φιλία 1991 – 1995, η συμμετοχή του ελληνικου ιμπεριαλισμού στον «τρίτο βαλκανικό πόλεμο», εκδ. «αντισχολείο».)

Συρία

Παρασκευή 24 Νοέμβρη. Σύμφωνα με την προχτεσινή καθεστωτική washington post: …Η κυβέρνηση Trump επεκτείνει τους σκοπούς της στη συρία πέρα απ’ την αντιμετώπιση του isis… Αξιωματούχοι των ηπα λένε ότι ελπίζουν να χρησιμοποιήσουν την συνεχιζόμενη παρουσία του αμερικανικού στρατού στη βόρεια συρία που υποστηρίζουν τις υπό κουρδικό έλεγχο “συριακές δημοκρατικές δυνάμεις” (SDF) για να πιέσουν τον Άσαντ να κάνει παραχωρήσεις στην υπό τον οηε ειρηνευτικές συνομιλίες στη Γενεύη…. Μια ξαφνική αποχώρηση θα ολοκληρώσει τον έλεγχο του Άσαντ στην συριακή επικράτεια και θα εξασφαλίσει την πολιτική του επιβίωση – κάτι που θα αποτελεί νίκη για το ιράν, τον στενό του σύμμαχο.

Για να αποφευχθεί κάτι τέτοιο, οι αμερικάνοι αξιωματούχοι λένε ότι σχεδιάζουν να διατηρήσουν μια αμερικανική στρατιωτική παρουσία στη βόρεια συρία – όπου οι αμερικάνοι έχουν εκπαιδεύσει και υποστηρίξει τις SDF εναντίον του ισλαμικού κράτους – και να διορίσουν νέα τοπική κυβέρνηση, έξω απ’ την κυβέρνηση του Άσαντ, σ’ αυτές τις περιοχές.

Το κατά πόσο το καθεστωτικό μήντιο μεταφέρει με ακρίβεια τις καινούργιες ιδέες του αμερικανικού ιμπεριαλισμού / μιλιταρισμού ή το κατά πόσο χρησιμοποιείται σαν «ανιχνευτής προθέσεων», δεν το ξέρουμε. Θα φανεί.

Μια μέρα μετά (χτες) η εκπρόσωπος του ρωσικού υπ.εξ. Maria Zakharova, απαντώντας στο δημοσίευμα της washington post, δήλωσε ότι δεν υπάρχει νομική βάση για την στρατιωτική παρουσία των ηπα στη συρία. Όχι μόνο βρίσκονται εκεί χωρίς την άδεια της Δαμασκού, αλλά επίσης σε άμεση παραβίαση των επιθυμιών της συριακής κυβέρνησης. Στην πραγματικότητα αυτό που κάνουν οι ηπα μπορεί να ονομαστεί κατοχή.

Διαμορφώνεται ήδη το «τυπικό» μέρος της επόμενης φάσης του πολέμου στο συριακό πεδίο μάχης. Όπως ήταν αναμενόμενο, οι ypg είναι ο φερετζές της αμερικανικής κατοχής της βόρειας συρίας. Η Ουάσιγκτον συνεχίζοντας την κατοχή αυτής της περιοχής αδιαφορούν για (: δηλαδή δεν αναγνωρίζουν) την ύπαρξη κυβέρνησης στη συρία· παρότι σ’ όλους τους επίσημους διεθνείς οργανισμούς (συμπεριλαμβανομένου του οηε) και σ’ όλες τις συριακές πρεσβείες του πλανήτη αυτή ακριβώς η κυβέρνηση (του Άσαντ) είναι που αναγνωρίζεται. Απ’ την μεριά του το μπλοκ της Αστάνα (και όχι μόνον αυτά τα κράτη) αναγνωρίζουν την κυβέρνηση Άσαντ όχι μόνο σαν «πραγματική» αλλά και σαν τον νικητή, ως τώρα, του πολέμου.

Η Ουάσιγκτον, για τα δικά της συμφέροντα, σκοπεύει να γίνει ο «πολιτικός εκπρόσωπος» όσων αντικαθεστωτικών έχουν απομείνει ακόμα να απαιτούν την παραίτηση του Άσαντ· αυτών που χρηματοδοτούνται απ’ το Ριάντ, και «είχαν μάζωξη» χτες και προχτές εκεί, στην αγκαλιά του τοξικού. Είναι προφανές ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός θα ήταν ευχαριστημένος αν ο Άσαντ, σε έναν ξαφνικό ελιγμό «ρεαλισμού», δεχόταν να υπάρχουν βάσεις του στη συρία· τότε, ξαφνικά, θα τον αναγνώριζαν…

Είναι όμως εφικτό να διωχτούν οι αμερικάνοι, πίσω, δίπλα, μπροστά αλλά πάντως μαζί με τις ypg (και το Τελ Αβίβ) απ’ την βόρεια συρία; Πολύ δύσκολο μας φαίνεται. Ίσως ευκολότερο είναι να διωχθούν από την τουρκία… Αλλά γι’ αυτό περισσότερα μελλοντικά.

Εν τω μεταξύ η αντίθετη «γραμμή» του μπλοκ της Αστάνα (που θα καλύπτει και την Άγκυρα) φαίνεται ότι θα είναι αυτή: για να θεωρηθούν νόμιμοι συνομιλητές για το πολιτικό μέλλον της συρίας οι πάντες, πλην του συριακού στρατού και των επίσημων καλεσμένων του Άσαντ, θα πρέπει να παραδόσουν τα όπλα τους.

Ενδιαφέρον θα έχει αν πάει έτσι.

Τς τς τς τς

Παρασκευή 24 Νοέμβρη. Τι πράγματα είναι αυτά; Ο τοξικός πρίγκηπας βασανίζει τους αιχμαλώτους του; Τους κρεμάει ανάποδα μέσα στο κυριλέ ξενοδοχείο Ritz; Έχει αναθέσει τα βασανιστήρια σε μισθοφόρους της “academi”, εταιρεία του πρώην ιδιοκτήτη της blackwater, επειδή λέει ο τοξικός φοβήθηκε ότι αν ανέθετε την δουλειά σε σαουδάραβες αυτοί δεν θα τα έκαναν; Μπαίνει στην “ανάκρισή” τους παριστάνοντας τον καλό μπάτσο, και μετά φεύγει για να αρχίσουν τα όργανα; Κι όλα αυτά τα λέει η αγγλική daily mail;

Εννοείται ότι ο τοξικός κάνει κι αυτά και άλλα, ακόμα χειρότερα: η σφαγή των υεμενιτών, για παράδειγμα. Εννοείται ότι ο τοξικός είναι σε παράκρουση (αυτά κάνει η κόκα!!! – άμα τόχεις κιόλας, ε….)· παρότι οι φίλοι του της «αγγλόσφαιρας» προσπάθησαν να τον παρουσιάσουν σαν ένα γίγαντα μεταρρυθμιστή.

Αλλά να τον βγάζει στη σέντρα μια αγγλική καθεστωτική εφημερίδα; Τι συμβαίνει; Ίσως έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση· και κάποιοι προετοιμάζονται για την «διάδοχη κατάσταση».

Αυτήν όπου θα κρέμεται ο ίδιος ανάποδα, πασπαλισμένος με μέλι, αλλά όχι μέσα σε ξενοδοχείο. Κάπου στην έρημο…

(φωτογραφία: Τα συγχαρητήριά μου! Θα σας προσλάβω στο Γκουαντανάμο!)