Καμπάνια Μ15 +

> Στο ελλαδιστάν η υποστηρίξη στην παλαιστινιακή αντίσταση θεωρείται, ακόμα, κάτι «εκκεντρικό» (ενδεχομένως και «ύποπτο»…) – καθόλου τυχαία! Αλλού είναι στοιχειώδες πολιτικό καθήκον.

Στο Μπέλφαστ υπάρχει μια μακριά παράδοση πολιτικής τοιχογραφίας – δεν το λέμε graffiti, γιατί μάλλον δεν ανήκει σ’ αυτήν την urban τέχνη. Είναι (πέρα απ’ τα άλλα) και πολύ παλιότερη η πολιτική τοιχογραφία.

Εκεί, τον 30χρονο παλαιστίνιο Fadi Hassan Abu Sallah, που σακατεύτηκε απ’ τις ισραηλινές βόμβες στη διάρκεια της “επιχείρησης καυτό μολύβι” στα τέλη του 2008 και στις αρχές του 2009 αλλά έμεινε όρθιος στον αγώνα, και τελικά εκτελέστηκε από ελεύθερο σκοπευτή στη διάρκεια των πρόσφατων διαδηλώσεων στη Γάζα, θέλουν να τον θυμούνται…

> Το διεθνές κίνημα BDS (boycott, divestment, sanctions) είναι μια κινηματική εκστρατεία πολλών χιλιάδων ανθρώπων, σε δεκάδες κράτη του πλανήτη, σε δύση και ανατολή, βορρά και νότο, που ξεκίνησε το 2005 και συνεχίζεται όλο και πιο μαζικά, εναντίον του μιλιταριστικού, απαρτχάιντ ισραηλινού καθεστώτος, απαιτώντας: την αποχώρηση του ισραηλινού στρατού απ’ όλες τις κατεχόμενες παλαιστινιακές περιοχές, την κατάργηση των «τειχών» στη δυτική Όχθη και γύρω απ’ τη λωρίδα της Γάζας, πλήρη ισότητα για τους άραβες υπηκόους του ισραηλινού κράτους και την αναγνώριση της επιστροφής στα σπίτια τους για τους εκατοντάδες χιλιάδες παλαιστίνιους πρόσφυγες.

Τίποτα «επαναστατικό», άρα και τίποτα που θα μπορούσε να ενδιαφέρει τους πάμπολλους «απο κούνια επαναστάτες και ανατροπείς» στα μέρη μας…. Ως γνωστόν κάθε έλληνας μικροαστός επαναστάτης συχαίνεται οτιδήποτε «ρεφορμιστικό» – (στις διακηρύξεις του…)

Ωστόσο αυτό το κίνημα, το BDS, που ογκώνεται διαρκώς, είναι πράγματι εξαιρετικά επικίνδυνο για τον ισραηλινό μιλιταρισμό και ρατσισμό, επειδή τον υποδεικνύει σαν αυτό που πραγματικά είναι: μια «βελτιωμένη» και ακόμα πιο αιμοβόρα εκδοχή του νοτιοαφρικανικού απαρτχάιντ. Την διεθνή αντιμετώπιση του BDS έχει αναλάβει σαν βασική του δραστηριότητα το ισραηλινό υπουργείο στρατηγικών υποθέσεων, το οποίο συντονίζει τις ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες και διάφορα ενεργούμενά τους διεθνώς.

Η μέθοδος που χρησιμοποιεί το ισραηλινό υπουργείο στρατηγικών υποθέσεων (και οι υπηρεσίες) είναι η συλλογική ή/και ατομική δυσφήμιση / συκοφάντηση / προβοκάτσια. Το βασικό εργαλείο είναι η κατηγορία (και προς το κίνημα BDS αλλά και προς άτομα ή οργανώσεις που στρέφονται κατά του ισραηλινού φασισμού) του αντι-σημιτισμού: οι ισραηλινές υπηρεσίες αλλά και οι συνεργαζόμενες παρόμοιες διαφόρων κρατών, κυρίως μέσω των media (παραδοσιακών ή social, κυβερνοχώρο κλπ) προσπαθούν να ταυτίσουν τους υποστηρικτές της παλαιστινιακής αντίστασης με τους … ναζί. Παράδοξο ή όχι ΔΕΝ κατηγορούνται οι ίδιοι οι παλαιστίνιοι για «αντισημιτισμό» (!!!). Κατηγορούνται οι συμπαραστάτες τους, κυρίως στον πρώτο κόσμο. Η τακτική αυτή (εύκολα μπορεί να βρει κανείς παρόμοιες psyops, «επιχειρήσεις» αντιπερισπασμού, στα manual κάθε σοβαρής μυστικής υπηρεσίας και κάθε στρατού…) έχει στόχο να προκαλέσει μαζική σύγχιση και, τελικά, αποστροφή απέναντι στην παλαιστινιακή αντίσταση, ειδικά στις ρηχές από πολιτική άποψη postmodern πρωτοκοσμικές κοινωνίες.

Εννοείται ότι σαν «υποκείμενο» τέτοιου είδους «καταγγελιών» (για «αντισημιτισμό») δεν εμφανίζεται ούτε το ισραηλινό κράτος, ούτε κάποιο ισραηλινό υπουργείο, ούτε οι κατά τόπους πρεσβείες, ούτε οτιδήποτε άλλο «επίσημο». Οι «φορείς» αυτών των «καταγγελιών» είναι διάφορες ομάδες, οργανώσεις, δημοσιογράφοι, δημαγωγοί, ακόμα και bots, που εμφανίζονται σαν «ανεξάρτητοι» και άσχετοι με το ισραηλινό κράτος, αν και ελέγχονται με διάφορους τρόπους απ’ αυτό.

Είναι η κεντροαριστερή ισραηλινή εφημερίδα Haaretz που κατά καιρούς αποκαλύπτει «απ’ τα μέσα» τις διεθνείς προβοκατόρικες τακτικές του Τελ Αβίβ. Σε ένα τέτοιο πρόσφατο ρεπορτάζ η Haaretz αποκάλυψε ότι προκειμένου να «μην πολυφαίνεται» το ισραηλινό υπουργείο στρατηγικών υποθέσεων στην διεθνή προβοκατόρικη δράση (και μέσω των κατά τόπους πρεσβειών) δημιούργησε μια «ιδιωτική εταιρεία» την Kella Shlomo. Για την δημιουργία της (πάντα κατά την Haaretz) και την δράση της, το ισραηλινό υπουργείο εκταμίευσε τα τρία τελευταία χρόνια 36 εκατομμύρια δολάρια. Ενώ βασικοί «μέτοχοί» της είναι στελέχη του υπουργείου και του ισραηλινού κράτους: ο Yossi Kyperwasser (πρώην διευθυντής του υπουργείου στρατηγικών υποθέσεων), ο Dore Gold (πρώην πρεσβευτής του Τελ Αβίβ στον οηε και πρώην σύμβουλος του Natanyahu) και ο Ron Prosor (πρώην πρεσβευτής στον οηε και αυτός). Εννοείται ότι στα βασικά πόστα είναι «πρώην» στελέχη της mossad…

Η δημιουργία μίας (ή και περισσότερων) “ιδιωτικών εταιρειών” πέρα απ’ τα υπόλοιπα επιτρέπει στο Τελ Αβίβ κι αυτό: επειδή μέρος της δουλειάς γίνεται μέσω social media ακόμα και με «υποκλοπές» ή ψευδείς λογαριασμούς (λογικό…), αν κάποτε γίνει κάποια αποκάλυψη, δεν θα βρεθεί το κράτος χρεωμένο σαν τέτοιο… Για παράδειγμα (αποκαλύπτει η Haaretz) η Kella Shlomo έφτιαξε μια «θυγατρική», την “israel cyber shield” η οποία είναι κατηγορούμενη επειδή εντοπίστηκε να έχει στήσει μια εκστρατεία συκοφάντησης της αμερικανίδας Linda Sarsour (και της οικογένειάς της) που μετέχει σε μια αμερικανική οργάνωση του BDS.

> Αν και δεν μας φαίνεται καθόλου παράλογο ένα κράτος (οποιοδήποτε τέτοιο) να απλώνει τα δίκτυά του και τις διάφορες βρώμικες μεθόδους του προκειμένου να υποστηρίξει τα συμφέροντά του (κι όποιος λέει ότι το ισραήλ είναι «ιερό κράτος» και προορισμένο απ’ τον … θεό σε μόνιμη «αθωώτητα» είναι απλά φανατικός τσατσορούφιανός του…) έχει σημασία το γεγονός ότι αυτή η ισραηλινή κρατική φανερή ή/και «συγκεκαλυμένη» δράση ΔΕΝ απασχολεί στα μέρη μας. Κι όταν λέμε ΔΕΝ απασχολεί δεν αναφερόμαστε, βέβαια, σε ντετεκτιβίστικες έρευνες, αλλά στην κατανόηση της δομής και της πραγματικότητας της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας.

Αυτή η συμμαχία εδράζεται σε πολύ συγκεκριμένα καπιταλιστικά συμφέροντα και απ’ τις δύο μεριές (οικονομικά, στρατιωτικά, γεωπολιτικά) και σε μια συγκεκριμένη ιδεολογία (τον «αντιτουρκισμό») που είναι έντονη κυρίως στην ελληνική πλευρά. Είναι, επίσης (ο άξονας Αθήνας – Λευκωσίας – Τελ Αβίβ) τμήμα του ευρύτερου άξονα, στη μία άκρη του οποίου είναι η Ουάσιγκτον και στην άλλη το Ριάντ.

Για τα ελληνικά πολιτικά ιστορικά δεδομένα αυτή η συμμαχία (και, κυρίως, η ευρύτερη νομιμοποίησή της) είναι σχετικά πρόσφατο γεγονός (ας πούμε: χοντρικά μιας δεκαετίας). Το σημαντικό είναι ότι έκατσε πάνω σε μια παλιότερη (και πιο μακρυά) υποστηρικτική προς την Παλαιστίνη στάση, όχι μόνο του επίσημου κράτους αλλά και της πολιτικής (και κοινωνικής) αριστέρας.

Θα άφηνε, λοιπόν, το Τελ Αβίβ τη νομιμοποίηση αυτής της συμμαχίας (και άρα την δική του νομιμοποίηση στο ελλαδιστάν…) στην «τύχη», ενώ ξέρει ότι έχει προϋπάρξει ένα πολιτικό και ιδεολογικό περιβάλλον αντίθετο; Δεν θα φρόντιζε να δημιουργήσει σταθερούς μηχανισμούς «αντιμετώπισης» οποιασδήποτε κριτικής ή και εναντίωσης σε βάρος του; Δεν θα είχε σε «ετοιμότητα» την γενικής χρήσης κατηγορία του «αντισημιτισμού», για οποιονδήποτε «τολμούσε», στα «νέα δεδομένα» (της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας) να στηρίξει την παλαιστινιακή αντίσταση;

Ας μην παριστάνει κανένας ότι «πέφτει απ’ τα σύννεφα»: τα πιο πάνω συμβαίνουν και παρασυμβαίνουν, γιατί (πολύ απλά) τέτοια είναι η δράση των κρατών και των μηχανισμών τους!!! Κι αν η ρηχή, επιφανειακή, μικροαστική «πολιτικοποίηση» γίνεται παιχνίδι στα χέρια τέτοιων μηχανισμών (που, αν μη τι άλλο, διαθέτουν έμπειρους «ειδικούς»…) και πάλι δεν υπάρχει τίποτα παράξενο. Οι χρήσιμοι ηλίθιοι είχαν πάντα μια θέση στην ιστορία! Αν και καθόλου τιμητική για τους ίδιους…

Comments are closed.