decolonizing Israel

Δείτε το (διπλό) video, συνολικής διάρκειας μίας ώρας και δέκα λεπτών, που προβλήθηκε από το συμβούλιο για την εργατική αυτονομία την πρώτη Παρασκευή για την Παλαιστίνη στην Αθήνα, στις 23 Νοέμβρη. Το κύριο μέρος του είναι περσινή διάλεξη του ισραηλινού ιστορικού Ilan Pappe, με τίτλο decolonizing Israel. Προηγείται ένα μικρό, ιστορικό video, που βοηθάει στη διευκρίνηση διάφορων σημείων της εισήγησης του Pappe.

 

Ukandanz

Δευτέρα 17 Δεκέμβρη. Κάτι που έρχεται απ’ την ανατολική μεριά της αφρικής, απ’ την Αιθιοπία. Special αφιερωμένο στον Παυλή και σ’ όλα τα υπόλοιπα πιτσιρίκια της φάσης του.

Και τώρα κάτι πιο ζόρικο. Αν αγαπήσατε κάτι του είδους Violent Femmes στα ‘80s – early ’90s (Kiss off, Add it up, Blister in the sun κλπ) τότε τεντώστε τ’ αυτιά σας σ’ αυτό:

 

Φωσφοριζέ μικροαστισμός 1

Δευτέρα 17 Δεκέμβρη. Η έρευνά μας (με φιλικές βοήθειες) για τα “κίτρινα γιλέκα” α λα γαλλικά επιβεβαίωσε την αρχική μας εκτίμηση περί μικροαστικού θεάματος.

Ένα βασικό αποδεικτικό στοιχείο βρίσκεται σε μια άλλη κινητοποίηση, που ενέπλεκε “φορτηγά”, έγινε πριν ένα χρόνο (το φθινόπωρο του 2017 – φωτογραφίες) – και, φυσικά, ούτε μυθοποιήθηκε, ούτε καν αξιώθηκε της διεθνούς παλαιο-νεομηντιακής προσοχής που “αγκάλιασε” τα “κίτρινα γιλέκα”. Δεν την θυμάται κανείς: ήταν οι απεργίες, και διάφορες ενέργειες κυκλοφοριακού σαμποτάζ των μισθωτών οδηγών φορτηγών κλπ… (Δηλαδή των εργατών που απασχολούν και τα μικροαφεντικά των μεταφορών που θύμωσαν φέτος…) Πέρα απ’ τις απεργίες, μια απ’ τις μορφές δράσης τους ήταν να οδηγούν αργά, προκαλώντας μποτιλιαρίσματα… Μια άλλη ήταν ο αποκλεισμός (με τα φορτηγά) υπουργείων…

Εκείνες οι εργατικές απεργίες και δράσεις στρέφονταν κατά της νέας αντιεργατικής νομοθεσίας του Macron (κάθε 2 έως 3 χρόνια τα γαλλικά αφεντικά κρίνουν ότι πρέπει να κάνουν άλλη μια εκστρατεία υποτίμησης της εργασίας…). Το ενδιαφέρον, και η συσχέτιση με την μικροαστική υποκειμενικότητα των «κίτρινων γιλέκων», ήταν πως εκείνος ο νόμος εξυπηρετούσε κατηγορηματικά των συμφέροντα (και) των «μικρομεσαίων» αφεντικών των μεταφορών! Για παράδειγμα τους έδινε (τους δίνει) το «δικαίωμα» να μην δεσμεύονται απ’ τις γενικές (κλαδικές) συμβάσεις εργασίας, αλλά να διαπραγματεύονται τους μισθούς και τις υπερωρίες των οδηγών «ένας προς έναν», με ό,τι σημαίνει αυτό. Ή τους διευκολύνει (όπως, άλλωστε, όλες τις «μικρομεσαίες» επιχειρήσεις) να κάνουν απολύσεις, και μειώνει τις αποζημιώσεις που πρέπει να δίνουν· ενώ μειώνει τα κριτήρια για άδικη και καταχρηστική απόλυση.

Μ’ άλλα λόγια ο σοσιαλφιλελεύθερος Macron δεν έχει υπάρξει καθόλου «άδικος» ή «σκληρός» κατά της μάζας των γαλλικών μικρών αφεντικών· είτε στις μεταφορές, είτε οπουδήποτε αλλού – όπως θέλει η δημαγωγική συστημική παραπληροφόρηση. Σε καμία περίπτωση όταν πρόκειται για την υποτίμηση της εργασίας!

Φωσφοριζέ μικροαστισμός 2

Δευτέρα 17 Δεκέμβρη. Οργανωμένο, συστημικό ψέμα ήταν επίσης και το ότι “οι κινητοποιήσεις των κίτρινων γιλέκων” άρχισαν το Νοέμβρη: μια στιγμή παραπληροφόρησης που επέτρεψε να περάσει το παραμύθι περί “αγανακτισμένου αυθορμητισμού” – και “έλλειψης οργάνωσης”. Η “αγανάκτιση” με την αύξηση της τιμής στο diesel εκδηλώθηκε δημόσια τον περασμένο Μάη, όταν η κυρία Priscilla Ludosky (φωτο επάνω) ανέβασε σε μια «πλατφόρμα μαζικής διαμαρτυρίας» (την change.org) μια «ανοικτή επιστολή / διαμαρτυρία» για το θέμα. Η πλατφόρμα «φιλοξενεί» οτιδήποτε καμμένο. Γι’ αυτό είναι δημοφιλής…

Η 33χρονη Ludosky, πρώην τραπεζοϋπάλληλος, έχει φτιάξει μια ιντερνετική εταιρεία εμπορίου βιολογικών προϊόντων αισθητικής και αρωματοθεραπείας. Η “αγανάκτισή” της οφειλόταν στο γεγονός ότι η αύξηση στις τιμές των καυσίμων ανέβαζε το κόστος της στη “φυσική” διαφήμιση και στη διακίνηση των προϊόντων της, κυρίως σε γαλλικά προάστια, όπου χρησιμοποιεί το ι.χ. της – ενδεχομένως να έχει και τα έξοδα κίνησης κάποιου υπαλλήλου….

Τυπική μικροαστική φιγούρα “αυτοδημιούργητου” και “είμαι το αφεντικό του εαυτού μου”, η κυρία Ludosky τράβηξε την συμπάθεια των «ομοιοπαθούντων». Στις 30 Νοέμβρη η έκκλησή της είχε μαζέψει 1 μύριο υπογραφές (σύνολο ψηφοφόρων στη γαλλία 47,5 μύρια, κάτι λιγότερο απ’ το 2,5% δηλαδή…). Ωστόσο ανάμεσα στον Μάη που έγινε η ανάρτηση της έκκλησης και το φθινόπωρο, «κάποιοι» δεν έκατσαν με σταυρωμένα χέρια. Τα κοινωνικά χαρακτηριστικά των «αγανακτισμένων» διαφωτίζουν ποιοί ήταν αυτοί οι «κάποιοι»: «επώνυμοι και ανώνυμοι» φασίστες… Έτσι, «πριν την είσοδο στις πόλεις» (και ειδικά στην πρωτεύουσα), οι μικρομεσαίοι φορτηγατζήδες είχαν κάνει για κάποιες βδομάδες αποκλεισμούς πόλεων.

Όπως καταλαβαίνει κανείς με στοιχειώδη εμπειρία, το οργανωτικό μοντέλο αυτής της πρακτικής, στην περίπτωσή τους, μοιάζει πολύ μ’ αυτό της «φτωχομεσαίας αγροτιάς» στα μέρη μας, όταν στήνει μπλόκα (ξεκινούν όπου νάναι…): η γεωγραφική διασπορά επιβάλλει την ύπαρξη «μικρών ηγετικών πυρήνων» εδώ κι εκεί, πράγμα που κάνει δυσέρευτη κάποια «γενική ηγεσία» (αν τέτοια δεν υπάρχει απ’ τα πριν), δεν αλλάζει όμως σε τίποτα τις ιδεολογικές παραμέτρους των κινητοποιήσεων, που καθορίζονται ουσιαστικά απ’ την κοινωνική θέση. Ύστερα αρκούν γενικότητες του είδους «όλοι στους δρόμους», ψωνισμένες απ’ την αθλιότητα του μικροαστικού φαντασιακού, για να παραμυθιαστούν οι καθ’ έξιν φαντασιόπληκτοι ότι επίκειται επανάσταση – και να δώσουν άλλοθι σε κάθε μικροαστό.

Πρέπει να συνυπολογιστεί κι αυτό: στον τομέα των logistics στη γαλλία υπάρχουν πολύ μεγάλες εταιρείες διεθνών μεταφορών, με εκατοντάδες φορτηγά· και χιλιάδες οδηγούς / εργάτες. Προφανώς η αύξηση στην τιμή του diesel κτυπούσε αυτές πολύ περισσότερο. Αλλά όταν είσαι μεγάλο μαγαζί δεν μπορείς να κατεβάσεις τους ceo σου να φτιάχνουν οδοφράγματα!

Αντίθετα, οι μικροαστοί του κλάδου, ιδιοκτήτες ενός, δύο ή τριών φορτηγών, βυτιοφόρων, νταλικών κλπ, που κάνουν την εκτεταμένη μεν αλλά χωρίς διαρκή προγραμματισμό και εξειδικευμένα λογιστήρια «μικρομεσαία» δουλειά των εσωτερικών μεταφορών, μετακομίσεων, κλπ, ήταν / είναι το κατάλληλο υποκείμενο «για να μπει μπροστά»… Προφανώς είχαν πρόβλημα! Το διατύπωσε ένας απ’ αυτούς με λίγες λέξεις: αν αυξάνονται τα καύσιμα 30% και πω στον πελάτη ότι θα αυξήσω το κόμιστρο κατά 30%, θα τον χάσω.

Έτσι, μέσα σε λιγότερο από ενάμισυ χρόνο έγιναν στη γαλλία τα εξής δύο. Πρώτα, η κινητοποίηση των εργατών / οδηγών, ενάντια στην αντιεργατική νομοθεσία που δίνει επιπλέον δύναμη (και) στα μικρομεσαία αφεντικά των μεταφορών. Και ύστερα η κινητοποίηση αυτών ακριβώς των μικρομεσαίων αφεντικών. Οι πρώτοι, οι εργάτες, εστίασαν στη νομοθεσία – δεν υπήρχε όμως περίπτωση να «πουλήσουν» υποστήριξη στη Le Pen ή άλλα φασιστρόνια· ή να αγοράσουν οτιδήποτε από δαύτους… Οι δεύτεροι, οι μικροαστοί, ξεκίνησαν απ’ το «πρόβλημά» τους και, σε χρόνο dt, έφτασαν να μοστράρουν «πρόγραμμα για τα πάντα» (η γελοία, “πατριωτική” λίστα των 42 αιτημάτων), μια καρικατούρα «προγράμματος εξουσίας» δηλαδή…

Η ευκολία μεταπήδησης απ’ το εξαιρετικά ειδικό («κάτω οι αυξήσεις στα καύσιμα») στο εξαιρετικά γενικό («κάτω ο Macron») είναι απ’ τις πιο χαρακτηριστικές υποδείξεις του ποιο είναι το υποκείμενο: μόνο οι μικροαστοί έχουν την δυνατότητα να κάνουν τέτοιες υπερπολιτικές εκτοξεύσεις σε χρόνο μηδέν, γιατί μόνο οι μικροαστοί νοιώθουν (γενικά) «κοντά στην εξουσία», είναι οπαδοί του κρατικού πατερναλισμού, και κατά συνέπεια θεωρούν ότι το «γενικό πολιτικό» έχει καθήκον να φροντίζει τα επιμέρους και ειδικά συμφέροντά τους – αλλιώς να πάει στο διάολο τώρα!

Ενδιάμεσα, φυσικά, είχαν φροντίσει να ανάψουν μερικές φωτιές με φόντο την αψίδα του θριάμβου: τέλεια πλάνα για τα μήντια και το κρεσέντο παραγωγής και κατανάλωσης εντυπώσεων… Κάποιος διαφημιστής το σκέφτηκε…

Αυτά δεν σημαίνουν ότι ο Macron είναι μια «καλή» πολιτική βιτρίνα!! Του κόμματος των αφεντικών είναι! Απλά στον καπιταλισμό, ειδικά σε συνθήκες κρίσης αναδιάρθρωσης, δεν γίνεται να είναι όλα τα αφεντικά το ίδιο ευχαριστημένα!

Σημαίνουν όμως ότι η μικροαστική παραγωγή «αγανάκτισης» και τα διάφορα επίσημα ή ανεπίσημα βοθρολύματα πηγαίνουν «χέρι χέρι». Γιατί όταν τα μικροαφεντικά «πνίγονται απ’ το δίκιο τους» χοροπηδάνε πάνω στους εργάτες / στις εργάτριες που εκμεταλλεύονται. Δεν αλλάζουν ταξική θέση, το αντίθετο. Αν κουκουλωθείς και πάρεις στα χέρια ένα στυλιάρι ούτε ταξική θέση αλλάζεις, ούτε «ριζοσπαστικοποιείσαι» (αν ήταν αλλιώς οι μαφίες και τα κυκλώματα του οργανωμένου εγκλήματος θα ήταν επαναστάτες!). Οι μικροαστοί δεν γίνονται «επαναστάτες», ούτε κατά λάθος (!) όταν ανεμίζουν το δικό τους «δίκιο» – γιατί είτε δηλώνεται ρητά είτε όχι το μικροαστικό δίκαιο στο σύνολό του στηρίζεται στην εκμετάλλευση της εργασίας! Κι αυτό το ξέρουν πολύ καλά!!!

Συνεπώς, όσο είναι καθήκον του εργατικού ανταγωνισμού οι αγώνες εναντίον της υποτίμησης της εργασίας, άλλο τόσο είναι η απομυθοποίηση των δράσεων των αφεντικών, που θίγονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, απ’ την όποια κρίση / αναδιάρθρωση.

Καμία «συμμαχία», καμμία «συμπάθεια»!!! Ό,τι έχουμε πει ισχύει: και τα «μικρά» αφεντικά κουφάλες είναι!

Κρατείστε σφικτά τον μικροαστισμό σας!

Δευτέρα 17 Δεκέμβρη. Καταλαβαίνουμε βέβαια πόσο μπορεί να θυμώνουν διάφοροι “φίλοι των εξεγέρσεων” που το sarajevo/ασταμάτητη μηχανή τους χαλάει την μανέστρα. Τα «κίτρινα γιλέκα» δεν είναι η πρώτα φορά που γινόμαστε τόσο παλιάνθρωποι, ούτε η τελευταία.

Όμως το πρόβλημα δεν είναι δικό μας. Να, για παράδειγμα: στην πάνω φωτογραφία έχει και «κίτρινα γιλέκα». Κατακίτρινα! Κι αν δεν φαινόταν η υπογραφή στα πλακάτ, μόνο του το σύνθημα «πρώτα οι άνθρωποί μας» θα μπορούσε να ερμηνευτεί κατά βούληση.

Αλλά είναι φασίστες, καραφασίστες. Στις Βρυξέλες. Που διαδηλώνουν εναντίον της διεθνούς συμφωνίας του οηε για τους πρόσφυγες / μετανάστες, απ’ τα δεξιά (φυσικά). Και κάνουν και κανά μπαχαλάκι – για όσους αγιάζουν υποκείμενα με βάση τα φαντάσματα άλλων εποχών… (φωτογραφία κάτω).

Πως, όμως, οι φασίστες του βελγίου μπορούν να οικειοποιηθούν τόσο εύκολα τα μαρκετίστικα σύμβολα που (για τους φίλους των εξεγέρσεων-αγνώστων-λοιπών-στοιχείων) θεωρούνται επαρκή «σήματα του λαϊκού δίκιου» (αδιάφορος ο ταξικός προσδιορισμός του) και της «συγκρουσιακής» (άρα «ανατρεπτικής») διάθεσης (επειδή αυτό συμβουλεύουν οι κανόνες του Θεάματος);

Μα ακριβώς επειδή αυτά τα «σύμβολα» (π.χ. τα «κίτρινα γιλέκα») είναι αποκομμένα από κάθε εργατική / ταξική παράδοση και ιστορία, για πολύ σοβαρούς (και εν τέλει επίσης ταξικούς) λόγους: οι μικροαστοί των μεταφορών στη γαλλία, εκτός απ’ τα φωσφοριζέ γιλέκα τους, ένα μόνο σύμβολο διέθεταν ακόμα, και μόνο κάτω απ’ αυτό μπορούσαν να στοιχηθούν ή και να «απευθυνθούν»: την γαλλική σημαία.

Έλα, όμως, που το εθνικό πανί ενός πρωτοκοσμικού, καπιταλιστικού, ιμπεριαλιστικού κράτους δεν σηκώνει παρερμηνείες; (Ισχύει για την γαλλία, όπως για την τουρκία, την ελλάδα ή την πολωνία…)

Δεν πρόκειται για «θαύμα»! Υπάρχει μια γενική ιδεολογικό / αισθητική προσκόληση σε «μορφές δράσης» του παρελθόντος, που θεωρούνται αιώνιο χαρακτηριστικό των απελευθερωτικών εξεγέρσεων, και αιώνιο προνόμιο της αριστέρας, ή της άκρας αριστέρας, ή της αναρχίας. Οδοφράγματα για παράδειγμα και κουκουλωμένα κεφάλια; Δεν μπορεί παρά να … «είναι δικοί μας»….

Τα κινηματικά 60s, τα ‘70s και τα ‘80s έχουν πεθάνει προ πολλού (μέχρι και εξουσία έγιναν…) – και η εικονική νοσταλγία τους σκοτώνει όσους την κουβαλάνε!!! Ούτε η κοινωνική «δεξιά» ούτε οι φασίστες (παλιο- ή νεο- δεν κάνει διαφορά) δεν είναι «νομιμόφρονες» πλέον, με την παλιά έννοια των συντηρητικών! Ο σεβασμός στον «πληθωρικό νόμο» έχει καταρρεύσει απ’ την ακόμα πιο πληθωρική Εγωϊκή αυτοπεποίθηση, αν και όχι παντού (σε κάθε πρωτοκοσμική κοινωνία) στον ίδιο βαθμό. Αυτό σημαίνει ότι οι «μορφές πάλης» που ανέπτυξαν τα δικά μας κινήματα επί δεκαετίες έχουν «εκδημοκρατιστεί». Οδοφράγματα; Οδομαχίες; Μολότοφ; Καταλήψεις κτιρίων; Δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο και κανένα «ταμπού» πια απ’ τους κοινωνικούς / ιδεολογικούς λακέδες «του νόμου και της τάξης»… Και θα συνεχίσει να μην υπάρχει, έως ότου αποκατασταθεί το Νέο Παράδειγμα «νόμου και τάξης», που θα ταιριάζει την 4η βιομηχανική επανάσταση και στον 21ο αιώνα – εάν, φυσικά, χρειάζεται τέτοιο…

Συνεπώς η «γοητεία των μορφών» είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων μια ανιστόρητη καθήλωση που σε ρίχνει στον γκρεμό· και στην χειρότερη ένας ελεεινός καιροσκοπισμός εκείνων που σκάνε για να «ριζοσπαστικοποιήσουν» το α ή β μαζικό γεγονός, λες και έχουν κάποιο κρυφό αλλά ακαταμάχητο χάπι ριζοσπαστισμού. (Έχουν: τις αποψάρες τους!!!) Αντί να μαγεύεται κανείς είτε απ’ τα «πλήθη» είτε απ’ τις «παράνομες δράσεις» τους, θα πρέπει να κάνει το πολύ πιο δύσκολο. Είτε να ξέρει έγκαιρα, είτε να μαθαίνει το γρηγορότερο, ξερά, σκληρά, χωρίς ωραιοποιήσεις και χωρίς ψευδαισθήσεις για την «βαθύτερη αθωώτητα των ανθρώπων», τα πραγματικά συμφέροντα και την πραγματική ιδεολογική σύνθεση του μικροαστικού πλήθους. Οι καιροί είναι πολύ επικίνδυνοι, και θα γίνουν ακόμα περισσότερο τέτοιοι! Η πλαστοποίηση είναι κανόνας!

Αν δε το κάνει αυτό; Το να υμνεί τα γαλλικά «κίτρινα γιλέκα» είναι εύκολο επειδή είναι μακρινό. Το να βρεθεί, όμως, τυλιγμένος με την γαλανόλευκη, α λα «αγανακτισμένοι 2011» ενόσω παριστάνει κάτι άλλο, αυτό ναι: αυτό είναι ξεφτίλα…

(Προς αποφυγή παρεξηγήσεων: Προφανώς η οηέδικη νομοθεσία δεν θα σώσει κανέναν πρόσφυγα ή μετανάστη. Παράδειγμα το ελλαδιστάν: την ψήφισε μεν, αλλά ξέρουμε τι κάνει… Καλού κακού όμως, και επειδή κάποια κράτη δεν χρειάζονται καν φερετζέδες ανθρωπισμού, δεν την ψήφισαν. Ποια; Οι ηπα, η αυστρία, η ουγγαρία, η ιταλία, η πολωνία και η σλοβακία.

Έχουν τίποτα κοινό μεταξύ τους και με τα «κίτρινα γιλέκα» χτες στις Βρυξέλες;)

Μέση Ανατολή

Κυριακή 16 Δεκέμβρη. Το συριακό πεδίο μάχης (του 4ου παγκόσμιου…) δεν έχει “ηρεμήσει”. Απλά οι όποιες μάχες είναι δευτερεύουσας σημασίας. Μπορεί να αποδειχθεί σοβαρή η απειλή του τουρκικού καθεστώτος για εισβολή στα ανατολικά του Ευφράτη, στην ypgκρατούμενη ζώνη. Τα ως τώρα γνωστά δεδομένα (στην ασταμάτητη μηχανή) ωστόσο υποδεικνύουν μια περιορισμένης έκτασης εισβολή, κοντά στις όχθες του Ευφράτη (και την Jarabalus). Δεν είναι καθαρό, ακόμα, αν η Άγκυρα «πιέζει» μ’ αυτήν την απειλή την Ουάσιγκτον να απομακρύνει τους ypg βασσάλους της απ’ την Manbij, που βρίσκεται στα δυτικά του ποταμού.

Εκείνο που έχει σημασία (αφορά τον καλό σύμμαχο και αδελφό του ελληνικού ιμπεριαλισμού διάολε!) είναι η χθεσινή ανακοίνωση του συριακού καθεστώτος, για αλλαγή του στρατιωτικού του δόγματος – σε ότι αφορά το Τελ Αβίβ και τις επιθέσεις του σε συριακό έδαφος.

Από τις 17 Σεπτέμβρη, όταν η Μόσχα χρέωσε στο Τελ Αβίβ την κατάρριψη του Il-20 (και τον θάνατο 15 ρώσων αξιωματικών, ειδικών στην ηλεκτρονική αντικατασκοπεία…) το ισραήλ έχει σταματήσει τις αεροπορικές επιθέσεις του στη συρία· ακόμα περισσότερο απ’ όταν εγκαταστάθηκαν εκεί οι ρωσικοί S-300, με όλα τα σέα τους. Έκανε όμως 2 επιθέσεις με πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς αέρος – εδάφους, σηκώνοντας τα πολεμικά του μακριά, στην ανατολική Μεσόγειο.

Τώρα η Δαμασκός ανακοίνωσε ότι θα ανταποδίδει κάθε επίθεση «αεροδρόμιο αντί αεροδρομίου» (κατά το «οφθαλμόν αντί οφθαλμού») – και ότι αυτό θα το κάνει σε συνεννόηση με τον ρωσικό στρατό… Επιπλέον, τις τελευταίες ημέρες, η Μόσχα ενημέρωσε μια στρατιωτική αντιπροσωπεία του ισραήλ που έκανε «επίσκεψη καλής θέλησης» στη ρωσική πρωτεύουσα, ότι υπάρχουν ρώσοι αξιωματικοί σε κάθε συριακή ή ιρανική στρατιωτική εγκατάσταση (στη συρία) και ότι, κατά συνέπεια, δεν πρόκειται να μείνει «ουδέτερη» αν κάποια δεχτεί επίθεση.

Χμμμμ… Με τούτα και με τ’ άλλα ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός πήγε (στη συρία) για μαλλί και βγήκε κουρεμένος. Αν προστεθούν και κάτι ζορίσματα που έχει ο τοξικός σύμμαχός του…

Όχι παιχνίδια με σπίρτα δίπλα στο γκάζι!

Κυριακή 16 Δεκέμβρη. Κι όμως. Αυτή η συμβουλή δεν ισχύει για τον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό…

Πριν 5 μέρες, την περασμένη Τρίτη (11 Δεκέμβρη) η αμερικανική βουλή των αντιπροσώπων ψήφισε με απόλυτη ομοφωνία και δια βοής (αυτό κι αν είναι εθνική ενότητα!) τον νόμο 1035, με τίτλο «έκφραση αντίθεσης στην ολοκλήρωση του Nord Stream 2, και για άλλους σκοπούς». Ο (άλλες εποχές θα ονομαζόταν «αποικιακός») νόμος δίνει στον οποιοδήποτε αμερικάνο πρόεδρο (το ψόφιο κουνάβι ή όποιον το διαδεχτεί) το δικαίωμα να επιβάλει ποινές, κυρώσεις, ύψους δισεκατομμυρίων δολαρίων, σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή εταιρεία συμμετέχει στην κατασκευή του Nord Stream 2…

Το ότι τα ελληνικά καθεστωτικά φανερά ή κρυφά παλιά και νέα μήντια δεν ασχολήθηκαν με το θέμα, είναι λογικό. «Εμείς» (ποιοί δηλαδή;) «αγοράζουμε αμερικανικό σχιστολιθικό»… Επιπλέον «κοροϊδεύουμε όποιον μπορεί να κοροϊδευτεί, παριστάνοντας ότι μας ενδιαφέρει η προέκταση του turkstream προς την ελληνική επικράτεια» – ενώ θα είναι ο επόμενος που το ψοφιοκουναβιστάν θα εμποδίσει να πάει προς βαλκάνια μεριά. Αλλιώς τι σκατά μέλλον θα είχε η ιδέα ενός εργοστασίου εξαέρωσης (υγροποιημένου και μεταφερμένου απ’ τα ένδοξα ελληνόκτητα γκαζάδικα) αμερικανικού ή/και ισραηλινού γκαζιού στην Αλεξανδρούπολη;

Ο νόμος 1035 συνιστά κήρυξη πολέμου (ενεργειακού κατ’ αρχήν…) προς το Βερολίνο και τα κράτη της κεντρικής ευρώπης! Δεν είναι crystal clear, σαφές; Η αυστριακή OMV (που συμμετέχει στην κατασκευή) και ο γερμανός υπ.εξ. Heiko Maas απάντησαν ότι το έργο θα συνεχίσει…

Παρότι δεν μπορούμε να αποκλείσουμε την πιθανότητα το ψοφιοκουναβιστάν να ρίχνει ετοιμοπόλεμες απειλές στον πάγκο για να πετύχει σοβαρές υποχωρήσεις των ευρωπαϊκών καπιταλισμών σε άλλα ζητήματα, το να κυκλοφορεί ένας μαφιόζος «με προτάσεις που δεν μπορείς να αρνηθείς» δεν είναι αυτό που θα ονομαζόταν «διεθνής σταθερότητα». Ε; Το ακριβώς αντίθετο. Το εμπόριο – μέσω – εκβιασμών (η τακτική της Ουάσιγκτον για να σπρώξει το ακριβό LNG της) δεν περιλαμβάνεται σαν θέμα σε κανένα εγχειρίδιο οικονομικής θεωρίας. Όχι τυχαία: είναι, απλά, μια ενδιάμεση φάση, την οποία οι θιγόμενοι έχουν συμφέρον να συντομεύσουν το γρηγορότερο. Που σημαίνει ότι θα απαντήσουν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο…

Η ηγεμονία – μέσω – εκβιασμών, απ’ την άλλη μεριά, περιλαμβάνεται σ’ όλα τα εγχειρίδια ιμπεριαλισμού. Αλλά εκεί τα πράγματα είναι ακόμα πιο σκληρά (για εμάς…)

Το ελλαδιστάν (τα αφεντικά, οι δημαγωγοί και ο λαός) παριστάνει το κουνελιστάν… Αυτοί που έκαναν δόγμα το «μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι» τι πουλούσαν είπαμε;

Κάρβουνα;

Poor britain!

Κυριακή 16 Δεκέμβρη. Η ε.ε. δεν μπορεί να κουβεντιάζει μια συμφωνία με κάποιον που έρχεται εδώ κάθε δύο βδομάδες μετά από συζητήσεις με το κοινοβούλιό του, ζητώντας κάτι έξτρα… Δεν μπορούμε να χειριστούμε τις διεθνείς σχέσεις με τέτοιον τρόπο…

Αυτό ήταν που αποκόμησε η κυρα May απ’ την τελευταία της προσπάθεια να αποσπάσει «διευκρινίσεις» (ή και κάτι παραπάνω) απ’ την ε.ε. έτσι ώστε να πείσει τους «σκληρούς» στο κόμμα (και στις συμμαχίες) της να εγκρίνουν το soft brexit που έχει συμφωνήσει. Και δεν το έφαγε (το χαστούκι) απο κανάν Macron, για να πει «ε, είχε τα νεύρα του με τα φωσφοριζέ μπάχαλα». Την κουβέντα την είπε ο ιρλανδός πρωθυπουργός Leo Varadkar, που δεν θέλει να ακούσει κουβέντα γι’ αυτό που είναι ο «κάλος» των πιο φανατικών brexiters: τα «σκληρά σύνορα» μεταξύ βόρειας ιρλανδίας και ιρλανδίας.

Αν η συμφωνία (το μόνο υπαρκτό συμφωνημένο με την ε.ε. brexit ) δεν εγκριθεί απ’ το αγγλικό κοινοβούλιο (και οι γνώστες λένε ότι “δεν”) απομένουν δυο μόνο εκδοχές, ασύμμετρες μεταξύ τους. Είτε μια κουτρουβαλιαστή έξοδος, χωρίς συμφωνία, που δεν θα είναι καθόλου εορταστική για τον αγγλικό καπιταλισμό· είτε ένα καινούργιο δημοψήφισμα με την ελπίδα ότι η απόφαση του περήφανου λαού θα είναι «δε γαμιέται; ας κάτσουμε…».

Θα πρέπει να συγκρατήσει κανείς, πάντως, αυτό: όταν πριν 2,5 χρόνια η στραβωμένη αγγλική επαρχία ψήφισε να ελευθερωθεί απ’ τα δεσμά της παλιοηπείρου, πολλοί «φίλοι της αλήθειας και της ιστορίας», Ηρόστρατοι τρίτης διαλογής, βγήκαν στο μεϊντάνι για να διαλαλήσουν (με χαρά) το τέλος της ε.ε… Αποδείχθηκε το ανάποδο, που ήταν το λογικά πιθανότερο. Ότι, δηλαδή, τα προβλήματα του αγγλικού καπιταλισμού θα επιδεινωθούν αν δεν του αρέσει αυτή η συμφωνημένη ήπια «έξοδος», που κατά τους φανατικότερους του brexit είναι, απλά, συνέχιση του δεσμού (με την ε.ε.).

Εν ολίγοις η αγγλική πολιτική σκηνή (σαν εκπρόσωπος του αγγλικού κεφάλαιου) έχει αναγκαστεί να σπάσει αυτό που ήταν ελληνικό μονοπώλιο: τα σκατώνει…

Και δεν είναι εποχή για τέτοια…

Ένας αληθινός σύμμαχος

Σάββατο 15 Δεκέμβρη. Πανηγυρική, σχεδόν epic η ανακοίνωση: το πρώτο φορτίο αμερικανικού (σχιστολιθικού…) υγροποιημένου φυσικού αερίου αναμένεται να φτάσει στον σταθμό εξάερωσης στη Ρεβυθούσα στα τέλη του μήνα. Κατά την καθεστωτική «καθημερινή» χτες:

…Η έλευση του πρώτου αμερικανικού φορτίου LNG στην ελλάδα ανακοινώθηκε χθες, αρχικά από το υπουργείο ενέργειας και στη συνέχεια από τη ΔΕΠΑ. Τα καλά νέα για τους αμερικανούς που διακαώς επιθυμούν εξαγωγή του αμερικανικού σχιστολιθικού LNG προς τις ευρωπαϊκές αγορές ανακοινώθηκαν από τον αναπληρωτή υπουργό εξωτερικών Γιώργο Κατρούγκαλο κατά τη διάρκεια ομιλίας του σε συνέδριο στις ηπα όπου βρίσκεται, εισπράττοντας επευφημίες και ικανοποίηση από τους συνέδρους, εκπροσώπους του αμερικανικού επιχειρείν…

Το «αμερικανικό επιχειρείν» είχε μια κάπως διαφορετική εκδοχή για την ανακοίνωση των ευχάριστων νέων:

… Μια δήλωση του ελληνικού υπουργείου περιβάλλοντος και ενέργειας που ανέβηκε στο twitter απ’ την πρεσβεία των ηπα στην Αθήνα ανέφερε ότι η χώρα περιμένει το πρώτο spot φορτίο LNG απ’ τις ηπα, με αναμενόμενη ημερομηνία άφιξης την 29 Δεκέμβρη…

Λεπτομέρειες… Ποιός απ’ τους δυο, ο πωλητής (η αμερικανική εταιρεία Cneniere) ή ο αγοραστής (η ελληνική δεσφα) έχει πραγματικούς λόγους για χαρές και πανηγύρια; Ο πρώτος, 110%!!! Πρώτον επειδή η Cneniere (και άλλοι αμερικανικοί εξαγωγείς LNG) είχαν πτώση εξαγωγών απ’ τον Σεπτέμβρη και μετά. Και, δεύτερον, επειδή η τιμή του αμερικανικού LNG σε ευρωπαϊκά λιμάνια (και η Ρεβυθούσα είναι απ’ τα πιο μακρινά απ’ την αμερικανική ήπειρο…) είναι – στην παράδοση – 20% με 40% μεγαλύτερη απ’ την τιμή του ρωσικού που διακινεί μέσω αγωγών η gazprom.

Μ’ άλλα λόγια το ελλαδιστάν «πληρώνει σημαντικό καπέλο» στον σύμμαχο για να αγοράζει το σχιστολιθικό του γκάζι!… Ευτυχώς απ’ την γκαζένια ελληνο-αμερικανική σχέση και το «καπέλο» επωφελείται και το νο 1 ελληνικό κεφάλαιο, το εφοπλιστικό. Αυτό το epic «πρώτο φορτίο» (που ίσως τύχει ιδιαίτερης υποδοχής…) μεταφέρεται από ένα γκαζάδικο του «ομίλου Τσάκου»· πιο συγκεκριμένα το «Maria Energy» της Tsakos Energy Navigation ltd. Κάτι ανάλογο θα συμβεί και με τα επόμενα φορτία (οι έλληνες εφοπλιστές κτίζουν διαρκώς γκαζάδικα): εκτός απ’ τον σύμμαχο, το ελλαδιστάν (ως κράτος, αφού η δεσφα είναι θυγατρική της δεπα που είναι κρατική…) θα πληρώνει και τα αφεντικά του… Εννοείται: οι παράδες θα μαζεύονται μέσω των λογαριασμών λιανικής. Θαυμάσιος ο καπιταλιστικός κύκλος του χρήματος, δεν συμφωνείτε;

Το ρεπορτάζ της “καθημερινής” συνεχίζει σε άλλο σημείο του τα πανηγυρικά:

… Η έλευση αμερικανικού LNG σηματοδοτεί νέα δεδομένα για την ελληνική αγορά αλλά και για την ευρύτερη αγορά των Βαλκανίων. Η ελλάδα, που μέχρι σήμερα είχε τρεις βασικούς προμηθευτές (gazprom, botas και sonatrach) αποκτά ακόμη μία πηγή προμήθειας, εξέλιξη που ενισχύει την ασφάλεια εφοδιασμού της χώρας αλλά και τον ανταγωνισμό…

Αλλά για να σφυρηλατηθεί η πεποίθηση του πόσο ωφέλιμη είναι “για τους καταναλωτές και την οικονομία της χώρας” η αγορά αμερικανικού υγροποιημένου αερίου, αφενός η καθεστωτική εφημερίδα δεν αναφέρει τίποτα για την τιμή του, αφετέρου, σε άλλο ρεπορτάζ, τα λέει πιο χύμα:

… Πριν ένα χρόνο η κυβέρνηση Τραμπ υπογράμμιζε στη στρατηγική της για την εθνική ασφάλεια της χώρας ότι η υπερδύναμη σχεδιάζει μια πολιτική “ενεργειακής κυριαρχίας”… Ο κύριος στόχος της Ουάσιγκτον είναι γεωπολιτικής φύσεως, καθώς η κυβέρνηση Τραμπ δεν έχει κρύψει την επιθυμία της να αναχαιτίσει την επιρροή της ρωσίας στην ευρώπη… Έχει, άλλωστε, επανειλημμέως προσπαθήσει να εμποδίσει την κατασκευή του αγωγού nord stream 2 που θα αυξήσει τις εξαγωγές ρωσικού φυσικού αερίου στη γερμανία…

Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα; Ότι ένας πιστός σύμμαχος (και το ελλαδιστάν είναι πιστό μέλος του «άξονα») α) αγοράζει το σημαντικά ακριβότερο αμερικανικό γκάζι· β) πληρώνει (στο μέτρο των δυνατοτήτων του) εκτός απ’ την αμερικανική «ενεργειακή κυριαρχία» και την κερδοφορία των ελλήνων εφοπλιστών, γ) συμμετέχει και στις ενεργειακές διαστάσεις του 4ου παγκόσμιου πολέμου…

… και μετά κλαίγεται που σ’ αυτόν τον πόλεμο υπάρχουν και ισχυροί αντίπαλοι…

Όσο για τους καταναλωτές; Κάποια στιγμή θα τους έρθει ο επιμέρους λογαριασμός του ακριβότερου γκαζιού· και μετά θα τους έρθει ολόκληρος (για την συμμετοχή στον ενεργειακό πόλεμο)….

Εργατικοί αγώνες στο ιράν

Σάββατο 15 Δεκέμβρη. Μπορεί το ιρανικό καθεστώς να είναι δημοφιλές στα μέρη μας (κυρίως εξαιτίας της συμμετοχής του στο μπλοκ της Αστάνα), αλλά δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα καπιταλιστικό καθεστώς με εξαιρετικά περιορισμένα περιθώρια πολιτικής δράσης στο εσωτερικό του.

Επιπλέον, έχει μπει στην διαδικασία οικονομικής φιλελευθεροποίησης που (όπως σημειώναμε και σε χθεσινό σχόλιο) δεν σημαίνει καθόλου πολιτική φιλελευθεροποίηση. Το άρθρο 44 του ιρανικού συντάγματος αναθέτει την ευθύνη στον “ανώτατο ηγέτη” (που είναι μη εκλεγμένος παπάς…) να προωθήσει τις ιδιωτικοποιήσεις των επιχείρησεων που για κάποιες δεκαετίες μετά την επανάσταση του ’79 ήταν κρατικές.

Μία απ’ αυτές είναι το εργοστάσιο ζάχαρης Haft Tapeh – κρατικό ως το 2015, και το μεγαλύτερο τέτοιο στο ιράν. Όταν ιδιωτικοποιήθηκε πέρασε στα χέρια δύο νεαρών (κάτω των 30), του Mehrdad Rostami και Omid Asadbeigi, των οποίων το μόνο προσόν για να γίνουν ιδιοκτήτες του εργοστασίου ήταν οι άκρες τους με το καθεστώς (κάτι που ισχύει γενικά με τις ιρανικές ιδιωτικοποιήσεις). Ειδικά στην περίπτωση του εργοστασίου Haft Tapeh οι άκρες είναι μ’ έναν αρχιπαπά, τον “μεγάλο ayatollah” Makarem Shirazi, που είναι γνωστός σαν «ο βασιλιάς της ζάχαρης» στο ιράν.

Οι καινούργιοι ιδιοκτήτες άρχισαν το πλιάτσικο. Ανάμεσα στα άλλα μετέφεραν τα συμβόλαια 2.700 εργατών σε εργολαβική εταιρεία (ναι, ο ιρανικός καπιταλισμός δεν είναι καθόλου «πίσω»!), άλλαξαν καλλιέργειες σε εκτάσεις που πριν προμήθευαν το εργοστάσιο με ζαχαροκάλαμο – και σταμάτησαν να πληρώνουν τους μισθούς, επικαλούμενοι «οικονομικές δυσκολίες της επιχείρησης» (εξίσου γνωστό!)

Οι 4.000 εργάτες (ανάμεσά τους 50 εργάτριες) κατέβηκαν σε απεργία διαρκείας στις 2 Νοέμβρη, ζητώντας αρχικά τους μισθούς τους. Μεγάλο μέρος του πληθυσμού στην πόλη Shush (όπου βρίσκεται το εργοστάσιο) αγκάλιασε την απεργία, στηρίζοντας τις καθημερινές διαδηλώσεις των απεργών. Η απάντηση του καθεστώτος ήταν η αστυνόμευση, και στις 18 Νοέμβρη η σύλληψη 20 εργατών, απ’ τους πιο μαχητικούς. Κάτω απ’ την πίεση των εντεινόμενων κινητοποιήσεων, που περιλάμβαναν εργατικές και φοιτητικές διαδηλώσεις συμπαράστασης σε διάφορες ιρανικές πόλεις, οι 17 απ’ τους συλληφθέντες αφέθηκαν ελεύθεροι μετά από 2 μέρες. Ένας όμως, ο Esmail Bakhshi, βασανίστηκε απ’ τους ιρανούς μπάτσους· αφέθηκε ελεύθερος απ’ το νοσοκομείο, στις 12 Δεκέμβρη. Ένας εργάτης και ένας οπερατέρ που βιντεοσκοπούσε τις διαδηλώσεις παραμένουν ακόμα κρατούμενοι.

Η στάση του καθεστώτος έχει προκαλέσει την ριζοσπαστικοποίηση των απεργών που, πλέον, δεν ζητούν μόνο τους απλήρωτους μισθούς τους αλλά και την δημιουργία εργατικών συμβουλίων, που θα αναλάβουν την λειτουργία του εργοστασίου – υπό (και πάλι) κρατική ιδιοκτησία.

Η συγκεκριμένη απεργία δεν είναι η μόνη των τελευταίων μηνών στο ιράν. Θα επανέλθουμε.