Δευτέρα 17 Δεκέμβρη. Οργανωμένο, συστημικό ψέμα ήταν επίσης και το ότι “οι κινητοποιήσεις των κίτρινων γιλέκων” άρχισαν το Νοέμβρη: μια στιγμή παραπληροφόρησης που επέτρεψε να περάσει το παραμύθι περί “αγανακτισμένου αυθορμητισμού” – και “έλλειψης οργάνωσης”. Η “αγανάκτιση” με την αύξηση της τιμής στο diesel εκδηλώθηκε δημόσια τον περασμένο Μάη, όταν η κυρία Priscilla Ludosky (φωτο επάνω) ανέβασε σε μια «πλατφόρμα μαζικής διαμαρτυρίας» (την change.org) μια «ανοικτή επιστολή / διαμαρτυρία» για το θέμα. Η πλατφόρμα «φιλοξενεί» οτιδήποτε καμμένο. Γι’ αυτό είναι δημοφιλής…
Η 33χρονη Ludosky, πρώην τραπεζοϋπάλληλος, έχει φτιάξει μια ιντερνετική εταιρεία εμπορίου βιολογικών προϊόντων αισθητικής και αρωματοθεραπείας. Η “αγανάκτισή” της οφειλόταν στο γεγονός ότι η αύξηση στις τιμές των καυσίμων ανέβαζε το κόστος της στη “φυσική” διαφήμιση και στη διακίνηση των προϊόντων της, κυρίως σε γαλλικά προάστια, όπου χρησιμοποιεί το ι.χ. της – ενδεχομένως να έχει και τα έξοδα κίνησης κάποιου υπαλλήλου….
Τυπική μικροαστική φιγούρα “αυτοδημιούργητου” και “είμαι το αφεντικό του εαυτού μου”, η κυρία Ludosky τράβηξε την συμπάθεια των «ομοιοπαθούντων». Στις 30 Νοέμβρη η έκκλησή της είχε μαζέψει 1 μύριο υπογραφές (σύνολο ψηφοφόρων στη γαλλία 47,5 μύρια, κάτι λιγότερο απ’ το 2,5% δηλαδή…). Ωστόσο ανάμεσα στον Μάη που έγινε η ανάρτηση της έκκλησης και το φθινόπωρο, «κάποιοι» δεν έκατσαν με σταυρωμένα χέρια. Τα κοινωνικά χαρακτηριστικά των «αγανακτισμένων» διαφωτίζουν ποιοί ήταν αυτοί οι «κάποιοι»: «επώνυμοι και ανώνυμοι» φασίστες… Έτσι, «πριν την είσοδο στις πόλεις» (και ειδικά στην πρωτεύουσα), οι μικρομεσαίοι φορτηγατζήδες είχαν κάνει για κάποιες βδομάδες αποκλεισμούς πόλεων.
Όπως καταλαβαίνει κανείς με στοιχειώδη εμπειρία, το οργανωτικό μοντέλο αυτής της πρακτικής, στην περίπτωσή τους, μοιάζει πολύ μ’ αυτό της «φτωχομεσαίας αγροτιάς» στα μέρη μας, όταν στήνει μπλόκα (ξεκινούν όπου νάναι…): η γεωγραφική διασπορά επιβάλλει την ύπαρξη «μικρών ηγετικών πυρήνων» εδώ κι εκεί, πράγμα που κάνει δυσέρευτη κάποια «γενική ηγεσία» (αν τέτοια δεν υπάρχει απ’ τα πριν), δεν αλλάζει όμως σε τίποτα τις ιδεολογικές παραμέτρους των κινητοποιήσεων, που καθορίζονται ουσιαστικά απ’ την κοινωνική θέση. Ύστερα αρκούν γενικότητες του είδους «όλοι στους δρόμους», ψωνισμένες απ’ την αθλιότητα του μικροαστικού φαντασιακού, για να παραμυθιαστούν οι καθ’ έξιν φαντασιόπληκτοι ότι επίκειται επανάσταση – και να δώσουν άλλοθι σε κάθε μικροαστό.
Πρέπει να συνυπολογιστεί κι αυτό: στον τομέα των logistics στη γαλλία υπάρχουν πολύ μεγάλες εταιρείες διεθνών μεταφορών, με εκατοντάδες φορτηγά· και χιλιάδες οδηγούς / εργάτες. Προφανώς η αύξηση στην τιμή του diesel κτυπούσε αυτές πολύ περισσότερο. Αλλά όταν είσαι μεγάλο μαγαζί δεν μπορείς να κατεβάσεις τους ceo σου να φτιάχνουν οδοφράγματα!
Αντίθετα, οι μικροαστοί του κλάδου, ιδιοκτήτες ενός, δύο ή τριών φορτηγών, βυτιοφόρων, νταλικών κλπ, που κάνουν την εκτεταμένη μεν αλλά χωρίς διαρκή προγραμματισμό και εξειδικευμένα λογιστήρια «μικρομεσαία» δουλειά των εσωτερικών μεταφορών, μετακομίσεων, κλπ, ήταν / είναι το κατάλληλο υποκείμενο «για να μπει μπροστά»… Προφανώς είχαν πρόβλημα! Το διατύπωσε ένας απ’ αυτούς με λίγες λέξεις: αν αυξάνονται τα καύσιμα 30% και πω στον πελάτη ότι θα αυξήσω το κόμιστρο κατά 30%, θα τον χάσω.
Έτσι, μέσα σε λιγότερο από ενάμισυ χρόνο έγιναν στη γαλλία τα εξής δύο. Πρώτα, η κινητοποίηση των εργατών / οδηγών, ενάντια στην αντιεργατική νομοθεσία που δίνει επιπλέον δύναμη (και) στα μικρομεσαία αφεντικά των μεταφορών. Και ύστερα η κινητοποίηση αυτών ακριβώς των μικρομεσαίων αφεντικών. Οι πρώτοι, οι εργάτες, εστίασαν στη νομοθεσία – δεν υπήρχε όμως περίπτωση να «πουλήσουν» υποστήριξη στη Le Pen ή άλλα φασιστρόνια· ή να αγοράσουν οτιδήποτε από δαύτους… Οι δεύτεροι, οι μικροαστοί, ξεκίνησαν απ’ το «πρόβλημά» τους και, σε χρόνο dt, έφτασαν να μοστράρουν «πρόγραμμα για τα πάντα» (η γελοία, “πατριωτική” λίστα των 42 αιτημάτων), μια καρικατούρα «προγράμματος εξουσίας» δηλαδή…
Η ευκολία μεταπήδησης απ’ το εξαιρετικά ειδικό («κάτω οι αυξήσεις στα καύσιμα») στο εξαιρετικά γενικό («κάτω ο Macron») είναι απ’ τις πιο χαρακτηριστικές υποδείξεις του ποιο είναι το υποκείμενο: μόνο οι μικροαστοί έχουν την δυνατότητα να κάνουν τέτοιες υπερπολιτικές εκτοξεύσεις σε χρόνο μηδέν, γιατί μόνο οι μικροαστοί νοιώθουν (γενικά) «κοντά στην εξουσία», είναι οπαδοί του κρατικού πατερναλισμού, και κατά συνέπεια θεωρούν ότι το «γενικό πολιτικό» έχει καθήκον να φροντίζει τα επιμέρους και ειδικά συμφέροντά τους – αλλιώς να πάει στο διάολο τώρα!
Ενδιάμεσα, φυσικά, είχαν φροντίσει να ανάψουν μερικές φωτιές με φόντο την αψίδα του θριάμβου: τέλεια πλάνα για τα μήντια και το κρεσέντο παραγωγής και κατανάλωσης εντυπώσεων… Κάποιος διαφημιστής το σκέφτηκε…
Αυτά δεν σημαίνουν ότι ο Macron είναι μια «καλή» πολιτική βιτρίνα!! Του κόμματος των αφεντικών είναι! Απλά στον καπιταλισμό, ειδικά σε συνθήκες κρίσης αναδιάρθρωσης, δεν γίνεται να είναι όλα τα αφεντικά το ίδιο ευχαριστημένα!
Σημαίνουν όμως ότι η μικροαστική παραγωγή «αγανάκτισης» και τα διάφορα επίσημα ή ανεπίσημα βοθρολύματα πηγαίνουν «χέρι χέρι». Γιατί όταν τα μικροαφεντικά «πνίγονται απ’ το δίκιο τους» χοροπηδάνε πάνω στους εργάτες / στις εργάτριες που εκμεταλλεύονται. Δεν αλλάζουν ταξική θέση, το αντίθετο. Αν κουκουλωθείς και πάρεις στα χέρια ένα στυλιάρι ούτε ταξική θέση αλλάζεις, ούτε «ριζοσπαστικοποιείσαι» (αν ήταν αλλιώς οι μαφίες και τα κυκλώματα του οργανωμένου εγκλήματος θα ήταν επαναστάτες!). Οι μικροαστοί δεν γίνονται «επαναστάτες», ούτε κατά λάθος (!) όταν ανεμίζουν το δικό τους «δίκιο» – γιατί είτε δηλώνεται ρητά είτε όχι το μικροαστικό δίκαιο στο σύνολό του στηρίζεται στην εκμετάλλευση της εργασίας! Κι αυτό το ξέρουν πολύ καλά!!!
Συνεπώς, όσο είναι καθήκον του εργατικού ανταγωνισμού οι αγώνες εναντίον της υποτίμησης της εργασίας, άλλο τόσο είναι η απομυθοποίηση των δράσεων των αφεντικών, που θίγονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, απ’ την όποια κρίση / αναδιάρθρωση.
Καμία «συμμαχία», καμμία «συμπάθεια»!!! Ό,τι έχουμε πει ισχύει: και τα «μικρά» αφεντικά κουφάλες είναι!