Tag: υγεία

Farewell to archpriest

Τετάρτη 27 Μάη. Σαν από θεϊκή (ή σατανική…) σύμπτωση, την ίδια μέρα που οι ντόπιοι χριστιανοί γιόρτασαν (ετεροχρονισμένα) την ανάσταση του γυιού το αφεντικού, ένας απ’ αυτούς ανακοίνωνε το τέλος της «προσευχής των 6.00». Και τα δύο έγιναν χτες, άρα επρόκειτο για μια ιστορική στιγμή. Και μπορεί (δεν το ευχόμαστε!) να αποδειχθεί ιστορική και με κακή έννοια: αυτός ο μπαγάσας ο covid-19 έχει αποδείξει ξανά και ξανά ότι θρέφει ιδιαίτερα φιλικά αισθήματα για τον χριστιανισμό και τους πιστούς του· δεν χάνει event τους σε ανατολή και δύση· και κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ότι παρείσφρησε (μασκαρεμένος) σε κάποιες απ’ τις χθεσινές λειτουργίες… Δυστυχώς (απ’ όσο ξέρει η ασταμάτητη μηχανή) η επιστήμη δεν έχει ασχοληθεί με την σχέση αγάπης covid-19 και σταυρού (την ώρα που άλλοι έχουν φάει κόλλημα και κατεβάζουν κεραίες 5G…) Κακώς, κάκιστα!

Είναι λοιπόν αυτή η στιγμή, η αποχαιρετιστήρια στον αρχι-ιερέα, η κατάλληλη να αποδώσουμε ορισμένες ευθύνες. Όπως θα δείτε ο τρόπος που πιάνουμε το θέμα «ο ρόλος της επιστήμης» είναι σοβαρός…

Ο αρχιερέας, τόσο στο μελοδραματικό by by guys και στον απολογισμό που θεώρησε καλό να κάνει, όσο και σε προηγούμενες δηλώσεις του, προσπάθησε να χώσει αυτά που στα διαδοχικά κηρύγματά του θεωρήθηκαν «αντιφάσεις» κάτω απ’ το παχύ χαλί της επιστημοσύνης. Άλλα έλεγε για την επικινδυνότητα και την φονικότητα του covid-19 τον Φλεβάρη, άλλα τον Μάρτη. Άλλα έλεγε για τις μάσκες πριν, άλλα μετά. Άλλα έλεγε για τα παιδιά – υγιειονομικές βόμβες και το «μεγάλο ιικό φορτίο που κουβαλούν» (άρα στη «μπουζού»!) άλλα έλεγε μετά. (Το «έλεγε» είναι καταχρηστικό. Πρακτικά ο κυρ Σωτήρης ήταν ο εκπρόσωπος τύπου μιας πολυμελούς επιτροπής «ειδικών επιστημόνων». Συνεπώς έλεγαν…).

Μιας και στην εποχή των ψηφιακών καταγραφών δεν μπορεί κανείς να πει «όχι δεν τα είπα αυτά», η ευχέρεια των επιστημόνων είναι η εξής: με βάση τα τότε δεδομένα λέγαμε τα Α… με βάση τα επόμενα δεδομένα λέγαμε τα Β… ύστερα πάλι τα δεδομένα άλλαξαν και λέγαμε τα Γ… Αυτό, απ’ την μεριά τους, θεωρείται επιστημονική δεοντολογία… Είναι; Κι αν η απάντηση είναι «ναι» είναι άνευ συνεπειών;

Πρώτη ερώτηση, που την έχουμε ξανακάνει και απαντήσει μόνοι μας. Δικαιούται ένας επιστήμονας (ή οι «επιστήμονες σαν συλλογικό σώμα γνώσης») να μην ξέρει; Ασφαλώς ναι! Δικαιούται να αγνοεί ότι δεν ξέρει; Ασφαλώς όχι! Οι επιστήμονες δικαιούνται να μην ξέρουν· και είναι υποχρεωμένοι να ξέρουν ότι δεν ξέρουν!!

Τι είναι το επιστημονικά σωστό αν δεν ξέρεις και ξέρεις ότι δεν ξέρεις; Υποθέτουμε: συνεχίζεις την έρευνα – για να μάθεις. Τι είναι το επιστημονικά αλλά και ηθικά σωστό αν δεν ξέρεις, ξέρεις ότι δεν ξέρεις, και συνεχίζεις την όποια έρευνα για να μάθεις; Πρώτον να βγάλεις τον σκασμό και να μην το παίζεις γνώστης…

Επιτρέπεται να δίνεις διαταγές (ή να υποστηρίζεις με την «επιστημοσύνη» σου άλλους να τις δίνουν) που επηρεάζουν τις ζωές χιλιάδων, εκατοντάδων χιλιάδων, εκατομμυρίων, αν δεν ξέρεις, ξέρεις ότι δεν ξέρεις και συνεχίζεις την όποια έρευνα για να μάθεις; Όχι, απαγορεύεται!!! Η «επιστημονική άγνοια» μπορεί να είναι εύλογη, ακόμα και απαραίτητη (υπέρ του να ψάχνει κανείς). Το διανοητικό παιχνίδι της έντιμης έρευνας είναι πολυτιμο!!! Όμως δεν είναι, και δεν μπορεί να είναι η άγνοια βάση για την άσκηση εξουσίας. Καμμίας εξουσίας! Όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό έχει γυρίσει ήδη στις πιο σκοτεινές περιόδους της θεοκρατίας…

Οποιοσδήποτε δεν ξέρει, ξέρει ότι δεν ξέρει, συνεχίζει να ψάχνει για να μάθει αλλά όλα αυτά τα συσκευάζει με τέτοιο τρόπο που να νομιμοποιεί την έκδοση διαταγών, κάνει ελεεινή κατάχρηση εξουσίας. Συγγνώμη που θα το θέσουμε έτσι, αλλά: ό,τι κι αν είναι ή να μην είναι «επιστημονικά», όσο σημαντικός ή ασήμαντος κι αν είναι στην «επιστημονική κοινότητα», από ηθική και πολιτική άποψη όποιος συνδέει την άσκηση οποιασδήποτε εξουσίας με την άγνοιά του είναι από απατεώνας μέχρι κάθαρμα. Στους απατεώνες, στα καθάρματα, και σε κάθε τι ενδιάμεσο, δεν αξίζει κανένας σεβασμός…

Σε τελευταία ανάλυση: ποιο είναι το επιστημονικό επιχείρημα του να μπορεί να μετατρέπει την άγνοια του σε νομιμοποίηση της άσκησης βίας ένας επιστήμονας και όχι κάθε κοινός θνητός; Γιατί ο πρώτος μπορεί να πυροβολεί κατά βούληση και ο δεύτερος απαγορεύεται καν να αμυνθεί;

Η επιστήμη σαν ιδεολογία…

Τετάρτη 27 Μάη. Το: με βάση τα τότε δεδομένα λέγαμε τα Α… με βάση τα επόμενα δεδομένα λέγαμε τα Β… ύστερα πάλι τα δεδομένα άλλαξαν και λέγαμε τα Γ… δεν είναι, ούτε θα μπορούσε να είναι, «επιστημονικό επιχείρημα». Είναι σκέτος, κλασσικός, εύκολα αναγνωρίσιμος καιροσκοπισμός! Και μπορεί να τον ασκεί ο οποιοσδήποτε, οπουδήποτε. Το αν αυτός ο καιροσκοπισμός έχει συνέπειες ή όχι (για τους καιροσκόπους) εξαρτιέται αποκλειστικά και μόνο απ’ την θέση που κατέχουν στην πυραμίδα της εξουσίας. Για έναν φτωχοδιάβολο το «βλέποντας και κάνοντας» μπορεί να σημαίνει όλους τους κεραυνούς του κόσμου στο κεφάλι του. Για έναν απατεώνα υψηλού κύρους μπορεί να σημαίνει ότι διαρκώς την βγάζει καθαρή. Ο.Κ., έτσι συμβαίνει – αλλά μην περιμένει κανείς ότι αυτό γίνεται αποδεκτό…

Το χειρότερο όμως στην περίπτωση του covid-19 είναι ότι αυτός ο καιροσκόπισμος υπήρξε απ’ την αρχή δόλιος! Τα αρχικά στοιχεία για την περίπτωση του ιού, προερχόμενα απ’ την κίνα, για περισσότερο από 1,5 μήνα μετά τις αρχές του 2020, έδειχναν επίμονα ότι α) έχει μικρή έως πολύ μικρή φονικότητα, και β) προσβάλει με επικίνδυνο τρόπο συγκεκριμένες κοινωνικές κατηγορίες, ηλικίες, κλπ. Μπορεί οι δυτικοί να διασκεδάζουν κατηγορώντας τους κινέζους ότι έλεγαν ψέμματα, αλλά έγκαιρα οι ανακοινώσεις απ’ την κίνα υπογράμμιζαν ότι το 80% – 85% όσων «κολλάνε» τον covid-19 είτε δεν έχουν καθόλου συμπτώματα είτε είναι τόσο ελαφριά ώστε τα θεωρούν σα να είναι του κοινού κρυώματος· ότι απ’ τους υπόλοιπους που εμφανίζουν πιο σοβαρά συμπτώματα οι περισσότεροι είτε δεν χρειάζονται νοσηλεία σε νοσοκομεία είτε βγαίνουν απ’ αυτά πολύ γρήγορα· και ότι μόνο ένα μικρό ποσοστό ανθρώπων με ήδη σοβαρά επιβαρυμένη υγεία θα χρειαστούν πιο δύσκολη νοσηλεία, ίσως εντατική, και μερικοί απ’ αυτούς θα πεθάνουν τελικά. Επίσης ήταν ξεκάθαρο απ’ την (κινέζικη) αρχή ότι τα παιδιά, οι έφηβοι και οι νεαρές ηλικίες ΔΕΝ αρρωσταίνουν· το πολύ πολύ να λειτουργούν μέσα στην κοινωνία σαν «φορείς».

Αυτά ήταν τα επιστημονικά δεδομένα απ’ την αρχή! Και δεν άλλαξαν ούτε κατά μία κεραία μέχρι σήμερα – εκτός ίσως απ’ την πρόσφατη διαπίστωση πως ούτε μεταδοτικά δεν είναι τα παιδιά!!! Έχουμε υπόψη τουλάχιστον 8 συγκεκριμένες και «επιστημονικά άρτιες» έρευνες που έγιναν για την μέτρηση της θνησιμότητας του covid-19 στις ηπα, στη δανία, στο ιράν, στη γερμανία και αλλού, που ΟΛΕΣ μα ΟΛΕΣ έδειξαν (και δείχνουν) ένα ποσοστό θνησιμότητας ακριβώς της τάξης της εποχικής γρίπης (έστω σοβαρής): από 0,08% ως 0,35%. Καμμία σχέση με το 3,5% φονικότητα που έβγαλε, σαν λαγό απ’ το καπέλο του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος, ο γνωστός ΠΟΥ νωρίς νωρίς…. μόνο και μόνο για να στηριχτεί το “επιχείρημα” ααααα, θα μπουκώσουν οι εντατικές μας!!!

Δεν άλλαξε, λοιπόν, κανένα επιστημονικό δεδομένο, έτσι ώστε οι καιροσκόποι να μπορούν να υποκριθούν, έστω, ότι είναι «γνήσια» τέτοιοι. Εκείνο που «άλλαξε» ήταν η διαδικασία παραγωγής γενικευμένου τρόμου, ώστε να δικαιολογηθούν μια σειρά πραξικοπήματα – τα οποία, απ’ ότι μαθαίνουμε, υπήρχαν «στα χαρτιά» καιρό πριν (αλλά γι’ αυτό άλλη φορά). Απ’ τους “τζιχαντιστές” περάσαμε στους “ιούς”… Τα κομπιουτερίστικα μοντέλα και οι Αρμαγεδωνικές προβλέψεις τους, που πουλιόντουσαν σαν «αυθεντική επιστήμη», ΔΕΝ είναι «επιστημονικά», όσους φιόγκους κι αν τους βάζουν. Είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων αυθαίρετες στατιστικές, που ως γνωστόν είναι ο χειρότερος τρόπος ψευδολογίας. Τύποι σαν τον Ferguson του imperial college του Λονδίνου, στον οποίο ο αρχιερέας Τσιόρδας και η επιτροπή πίσω του έκαναν τιμητική αναφορά όταν ξέρναγε τις τερατολογίες του, είναι ένας καλοπληρωμένος απατεώνας! Και έδρασαν πολλοί σαν δαύτον…

Υπάρχει πάντα ένα πολύ σοβαρό ζήτημα για το τι παραδοχές κάνει κάθε υπηρέτης οποιασδήποτε επιστημονικής θεωρίας για να αποδείξει το Α ή το Β – και τι πετάει στην άκρη επειδή δεν τον βολεύει. Ο Thomas Kuhn, με την μνημειώδη Δομή των Επιστημονικών Επαναστάσεων – βιβλίο του 1962 by the way… – έσκισε οριστικά και τεκμηριωμένα το «ιερό παραπέτασμα» της αυθεντικότητας των «επιστημονικών αληθειών». Και έκτοτε, όχι μόνο κανείς δεν τόλμησε να αμφισβητήσει στα σοβαρά ότι «επιστήμη» ονομάζεται πάντα μια σειρά παραδοχών που καταφέρνουν να αποκτήσουν (ιδεολογική) ισχύ, συχνά με πλάγια μέσα, κατ’ αρχήν στο εσωτερικό πανεπιστημίων και ερευνητικών ιδρυμάτων, αλλά η ιστορική αλήθεια που έδειξε το Kuhn δεν έπαψε διαρκώς να επιβεβαιώνεται.

Όμως, το επαναλαμβάνουμε, στη διάρκεια της τρομοεκστρατείας περί τον covid-19 και για λογαριασμό της, δεν αξιοποιήθηκε καν και καν η «επιστήμη». Δεν είναι αυτή ο κυρίος μοχλός της τρομοεκστρατείας! Αξιοποιήθηκε μια στημένη και δόλια παραφιλολογία, ψέμματα, αποκρύψεις, ωμές τακτικές προπαγάνδας, ανελέητος μηντιακός και παραμηντιακός βομβαρδισμός, θεωρίες συνωμοσίας… και κάτι ακόμα, που δεν στάθηκε δυνατό να κρυφτεί: η δημιουργική λογιστική του θανάτου. Ή, όπως το έθεσε ο ίδιος ο ντόπιος αρχιερέας: η «κοινή δεξαμενή»…

Τυπικός γκαιμπελισμός

Τετάρτη 27 Μάη. Για να νομιμοποιηθούν τα πραξικοπήματα και οι γενικευμένες, καθολικές απαγορεύσεις, δεν χρησιμοποιήθηκε ΚΑΝΕΝΑ ΜΑ ΚΑΝΕΝΑ “επιστημονικό δεδομένο” της προκοπής, τέτοιο ώστε να μπορεί κανείς να πιαστεί από δαύτο έστω για να κρύψει την άγνοιά του… Χρησιμοποιήθηκαν τρία μόνο πράγματα: σκηνές απ’ το νοσοκομείο του Bergamo, το θεώρημα «να μην υπερφορτωθούν τα νοσοκομεία / οι εντατικές μας», και βρώμικα θανατόμετρα…

Για το νοσοκομείο του Bergamo όμως η πραγματικότητα ήταν γνωστή πολύ πριν! Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα «οριακά στελεχωμένο» (για να μην πούμε υποστελεχωμένο) ιταλικό νοσοκομείο, το οποίο είχε ακριβώς τα ίδια προβλήματα υπερκορεσμού και το 2017, σε μια επιδημία κοινής γρίπης! Αν σε μια τέτοια περίπτωση προστεθεί και το ότι (από αδιαφορία του ιταλικού καθεστώτος, το κινεζικό είχε προειδοποιήσει έγκαιρα!) δεν προστατεύτηκαν στοιχειωδώς οι γιατροί και οι νοσοκόμοι στο Bergamo, με αποτέλεσμα να αποδεκατιστεί το προσωπικό του νοσοκομείου (με υποχρεωτικές αναρρωτικές άδειες) την στιγμή που έπρεπε να είναι σε πλήρη σύνθεση, τότε ναι, προκύπτει χάος.

Αν είναι βουλωμένες οι αποχετεύσεις στους δρόμους ακόμα και μία μέτρια μπόρα καταλήγει σε επικίνδυνη πλημμύρα…. Το αρχίσεις να μιλάς για τον «κατακλυσμό του Νώε» σαν εξουσία / δημόσια αρχή αντί να φροντίσεις να καθαρίζονται οι αποχετεύσεις είναι γελοία προσπάθεια αποποίησης ευθυνών. Εν τέλει το να πάρεις το χάος του Bergamo και να το περιφέρεις διεθνώς σαν μπαμπούλα δεν ανήκει στις «επιστημονικές πρακτικές». Ανήκει στο κατακάθι της τρομοκρατίας και της δημαγωγικής παραγωγής της!

Ανάλογη είναι η πραγματικότητα για τον υπερκορεσμό των εντατικών (που έγινε η ουρά του Bergamo). Άσχετα με το αν θα συνέβαινε έτσι ή όχι, το τι υποδομές έχει το δημόσιο και το ιδιωτικό σύστημα υγείας κάθε κράτους μόνο «επιστημονικό» ζήτημα δεν είναι. Είναι οικονομικό, είναι πολιτικό. Όποιος προσπαθεί να μετατρέψει πολιτικά και οικονομικά ζητήματα σε «ουδέτερα» θέματα, «υγείας», «επιστημοσύνης» κλπ, για να ξεφορτωθεί τις ευθύνες του, είναι επίσης κάθαρμα· και μάλιστα κάθαρμα εξουσίας. Προφανώς θέλει να κρυφτεί.

Κι αν κάποιος που έχει εξουσία καταφέρει να κρυφτεί, τότε μπορεί να κρύψει πολλά… Εκείνοι, όμως, που του προσφέρουν την κρυψώνα τι είναι;

Το κούρντισμα των θανατόμετρων

Τετάρτη 27 Μάη. Προσέξτε τώρα το πιο κάτω απόσπασμα. Προέρχεται απ’ την υπεράνω υποψίας για “αντιπολίτευση” (ή “συνωμοσιολογία”) καθεστωτική “καθημερινή” χτες. Υπό τον τίτλο λιγότερα από 10 κρούσματα σε τρεις ημέρες. Ο τονισμός με υπογράμμιση δικός μας:

… Σύμφωνα με ειδικούς επιστήμονες, τα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης για τον κορωνοϊό φαίνεται ότι μείωσαν χρονικά την περίοδο εποχικής έξαρσης της γρίπης στο βόρειο ημισφαίριο κατά περίπου έξι εβδομάδες. Όπως αναφέρουν σε άρθρο τους όπου αναλύουν τα πρόσφατα δεδομένα από τη διεθνή βιβλιογραφία οι γιατροί του ΕΚΠΑ Μαρία Γαβριατοπούλου, Ιωάννης Ντάνασης και Θάνος Δημόπουλος, “τα περιστατικά εποχικής γρίπης στο βόρειο ημισφαίριο συνήθως κορυφώνονται τον Φεβρουάριο και τελειώνουν μέχρι τα τέλη Μαΐου. Ασυνήθιστα, τη φετεινή χρονιά τα εργαστηριακά επιβεβαιωμένα κρούσματα γρίπης μειώθηκαν κάθετα στις αρχές Απριλίου, λίγες εβδομάδες μετά την κήρυξη της πανδημίας. Αξίζει ωστόσο να σημειωθεί ότι, κατά την έναρξή της, η φετεινή επιδημία της γρίπης ήταν ιδιαιτέρως σοβαρή, καθώς παρουσιάστηκε ταχεία έξαρση των κρουσμάτων”.

Είναι ενδεικτικό ότι από τοπικά στοιχεία στην πολιτεία της Νέας Υόρκης προκύπτει ότι αν και η καταγραφή κρουσμάτων εποχικής γρίπης ξεκίνησε μερικές εβδομάδες νωρίτερα από το συνηθισμένο, το ποσοστό των κρουσμάτων μειώθηκε απότομα και η περίοδος της γρίπης έληξε πέντε εβδομάδες νωρίτερα από το παρελθόν.

Στο Χονγκ Κονγκ, η φετεινή περίοδος της εποχικής γρίπης ήταν κατά 63% βραχύτερη από εκείνη των προηγούμενων πέντε ετών και ο αριθμός των θανάτων ήταν 62% χαμηλότερος…

Κάτι μυστηριώδες έγινε εδώ και 3 μήνες στο βόρειο ημισφαίριο!!! Απρόσμενο, ξαφνικό, ασυνήθιστο, ανεξήγητο! Μόλις άρχισαν να πληθαίνουν οι έτσι γουστάρουμε «θάνατοι λόγω covid-19» εξαφανίστηκαν οι αναμενόμενοι θάνατοι από επιπλοκές της γρίπης!!! Έμαθαν οι ιοί της γρίπης ότι κυκλοφοράει άλλος «φονιάς» και έτρεξαν να κρυφτούν απ’ τον φόβο τους; Σκότωνε ο covid-19 τους ιούς της γρίπης σ’ όποιο πνευμόνι τους έβρισκε;

Άγνωστο! Η επιστήμη (εντός ή εκτός εισαγωγικών…) σηκώνει τα χέρια γι’ αυτό το μυστήριο… Μέχρι να ασχοληθεί και μέχρι να βρει μια εξήγηση που να στέκει, ισχύει κάτι που το ξέρουμε πια καλά. Λέγεται κοινή δεξαμενή!!!

Πολύ απλά: οι θάνατοι από επιπλοκές της γρίπης χρεώνονταν στον covid-19… Έτσι «εξαφανίστηκε» η γρίπη… Δεν είναι εξαιρετικά βάσιμο; Δεν είναι εξαιρετικά χρήσιμο;

Η τύχη της επιστήμης…

Τετάρτη 27 Μάη. Αυτό που λέγεται “επιστήμη”, που γεννήθηκε σαν το διαμάντι στο στέμμα της αστικής τάξης, ένα πολύτιμο στήριγμα για την κοινωνική (και την εργατική!) απελευθέρωση απ’ τα σκοτάδια και την βία του χριστιανισμού, έχει αλλάξει αισθητά στη διάρκεια της εξέλιξης του καπιταλισμού. Το πρώτο τεράστιο σοκ, που κλόνισε ίσως συθέμελα την εμπιστοσύνη στην προοδευτικότητα και την απελευθερωτική αξία της επιστήμης, προέκυψε στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Όταν η επιστήμη (κάποιες επιστήμες…) έγιναν όπλα μαζικής και ανελέητης καταστροφής και θανάτου. Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος αποτέλειωσε οποιαδήποτε “ελπίδα” για την ηθική ακεραιότητα της επιστήμης και των επιστημόνων: η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι ήταν τόσο ισχυρά “επιστημονικά επιτεύγματα” ώστε ήταν αδύνατο να ξεχαστούν. Έγινε πια ολοφάνερο ότι “επιστήμη” και “καπιταλισμός” είχαν δεθεί τόσο ισχυρά (υπέρ του δεύτερου) ώστε έγιναν συνεταίροι του θανάτου, όλων των θανάτων. Μόνο εξαιρέσεις θα μπορούσε να βρει κάποιος. Και αν…

Εδώ και πάνω από 80 χρόνια η κριτική στην επιστήμη, είτε από επιστημολογική, είτε από ιδεολογική, είτε από πολιτική, είτε από οικονομική άποψη (για τους στόχους, τα συμφέροντα, κλπ) είναι μεν μια σταθερά στις δυτικές κοινωνίες, έχει περάσει όμως από διαφορετικά στάδια, μεταμορφώσεις, έως και αντιστροφές. Στις δεκαετίες του ’50, του ’60, του ’70 και του ’80 ήταν η κοινωνική αριστερά που διέκρινε τις εξουσιαστικές προσφύσεις (και εφαρμογές) διάφορων επιστημών· μια κριτική που διαπνεόταν από κοινωνικά απελευθερωτικούς προσανατολισμούς. Ο πολιτικός φεμινισμός και η πολιτική οικολογία ήταν τα τελευταία μεγάλα κύματα κριτικής και αμφισβήτησης των επιστημονικών αληθειών απ’ τα κάτω· με χειραφετικό σκοπό.

Ύστερα, απ’ τα ‘90s και μετά η κοινωνική αριστερά, εξαφανίστηκε, αφομοιώθηκε· ή έγινε εξεζητημένη, μανιερίστικη, γκρουπουσκουλίαρικη περιστροφή μέσα στη δίνη της απόκτησης «ταυτοτήτων»… Και σταδιακά η δυσπιστία στην επιστήμη άρχισε να οργανώνεται απ’ την άκρα δεξιά, μέσα σε μια γενική τάση ιδεολογικής οπισθοδρόμησης, συντηρητισμού, «επιστροφής στις παλιές αξίες», κλπ. Οι συνωμοσιολογίες είναι βραχίονας αυτής της τάσης… Εξάλλου έγινε αδύνατο να μιλάει κανείς για «επιστήμη» σκέτη: οι τεχνοεπιστήμες είναι η πραγματικότητα, κι αυτές είναι που χρηματοδοτούνται και προμοτάρονται. «Αν δεν έχει γρήγορες και εμπορικά αξιοποιήσιμες εφαρμογές είναι αδιάφορο έως άχρηστο οτιδήποτε επιστημονικό».

Η ανάδυση των καθεστωτικών «ειδικών» μόνο και μόνο για να νομιμοποιήσουν την τρομοπαραγωγή περί τον covid-19 έγινε υποχρεωτικά μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, μέσα σ’ αυτά τα ευρύτερα κοινωνικά και ιδεολογικά συμφραζόμενα. Μας έδειχναν, υποτίθεται, με κύρος και υπευθυνότητα, τον κίνδυνο, τον Θάνατο που γυρόφερνε. Στην πραγματικότητα μας έδειχναν τα γυμνά τους οπίσθια…

Τι κατάφεραν έτσι; Τι πέτυχαν; Τι πέτυχε ο ντόπιος αρχιερέας και η «ιερά σύνοδος υγείας»; Τι πέτυχαν οι όμοιοί του αλλού; Έδωσαν μια γερή ώθηση σ’ αυτήν την γενική τάση διανοητικής οπισθοδρόμησης, μαζικού παλιμπαιδισμού… αυτό πέτυχαν!!! Πέτυχαν, μιλώντας τις γλώσσες του θανάτου και της πειθάρχησης «επιστημονικώ δικαίω», να ενισχύσουν το παραλήρημα του θανάτου και της πειθάρχησης χωρίς επιστημονικά φτιασίδια και επιχειρήματα… αυτό πέτυχαν!!!

Στο βαθμό που, ουσιαστικά, πρόκειται για τακτικές εξουσίας, για βιοπολιτική, και καθόλου για επίδειξη κάποιας στοιχειωδώς έντιμης επιστήμης (έστω και σαν ιδεολογίας ειδικών…) είτε το έχουν συνείδηση είτε όχι, τους βολεύει μια τέτοια επιτυχία. Γιατί έχοντας έναν ανορθολογικό αντίπαλο η μορφή – κράτος (θα) μπορεί να αυτο-επιδεικνύεται όχι μόνο σαν σωτήρας και προστάσης αλλά, επίσης, σαν ο μόνος επιτρεπτός «ορθολογισμός». Δείχνοντας τα αφεντικά και οι εκπροσωποί τους την κοινωνική παράνοια που οι ίδιοι κατασκευάζουν και οι μικροαστοί υποτακτικοί τους υιοθετούν, θα κατάσχουν για λογαριασμό της εξουσίας τους την λογική…

Αν δεν ανακτήσουμε γρήγορα και αποτελεσματικά, σαν σύγχρονη εργατική τάξη, την χειραφετικότητα της συνεκτικής κριτικής και στην (καπιταλιστική) επιστήμη, τότε…

Μετά τα μολυβένια στρατιωτάκια…

Τρίτη 26 Μάη. Θα μπορούσε να είναι κακόγουστο αστείο. Ακόμα και εφιάλτης. Θα μπορούσε απ’ την άλλη να είναι φάρσα των Monty Python. Να όμως: τίποτα απ’ αυτά…

Η “φονικότητα του covid-19” άδειασε τους χώρους του θεάματος (θα πρέπει να λέμε από ‘δω και στο εξής: του θεάματος α λα 20ος αιώνας…) απ’ το φυσικό τους κοινό. Το άλλο κοινό τους, το τηλεοπτικό, κοινό του παρόντος αλλά κυρίως του μέλλοντος, είχε συνηθίσει αλλιώς. Είχε συνηθίσει να βλέπει τους μουσικούς μαζί με το κοινό τους. Είχε συνηθίσει να βλέπει μπάλα με γεμάτες κερκίδες. Είχε συνηθίσει να βλέπει διάφορα σπορ και αγώνες μπροστά σε κόσμο. Ήταν ένα είδος αναπλήρωσης: ναι μεν εγώ είμαι στο σπίτι ή στο καφενείο, αλλά είναι άλλοι εκεί…

Η εξέλιξη του τηλε-θεάματος θα ανασυγκροτήσει την «εμπειρία», αυτό είναι βέβαιο· και ένα απ’ τα σπουδαία που υπόσχονται οι 5G επικοινωνίες. Εν τω μεταξύ, χάρη στον covid-19, ζούμε την «ενδιάμεση περίοδο». Την μετάβαση. Όπου το κενό του κοινού καλύπτεται με διάφορα ομοιώματα.

Στο προχθεσινό μάτς της Borussia Monchengladbach, στην έδρα της, με την Bayer Leverkusen, στις κερκίδες (χωρητικότητας 55.000 χιλιάδων) υπήρχαν … 13.000 χαρτόνια. Συνδυάζοντας ανθρωπισμό και «ιδέες για να φαίνεται το γήπεδο γεμάτο τηλεοπτικά» (πατέντες πρωτόγονες ακόμα αλλά στον σωστό δρόμο…) οι διαχειριστές του γηπέδου ζήτησαν από κάθε ενδιαφερόμενο κάτι λιγότερο από 20 ευρώ και μια φωτογραφία τύπου ταυτότητας. Τα λεφτά θα πήγαιναν σε «καλούς σκοπούς» – και οι φάτσες πήγαν στο γήπεδο, σε μια ιδέα με τον σχίζο! – σχίζο! τίτλο «μείνε σπίτι – έλα στο ματς»… Κάτι του είδους που λάνσαρε η κοινωνική αποξένωση: “μένοντας μακριά είμαστε κοντά”… Ή κάτι πιο καίριο από καπιταλιστική άποψη: “πεθαίνοντας μένεις ζωντανός”… Ζήτω τα ζόμπι!!!

Παράνοια; Εντελώς! Στους οργανωμένους της Glandbach η ιδέα δεν άρεσε καθόλου – να κάποιοι λογικοί! (Κάτι μας λέει ότι οι αρμόδιοι για την κοινωνική πειθαρχία θα τους αποκαλέσουν “ποδοσφαιροταλιμπάν”!). Άρεσε όμως σ’ αυτούς που «πήραν θέση» κολλημένοι πάνω στα χαρτόνια… Ο ανώνυμος λαϊκός παράγων έχει δηλητηριαστεί πια για τα καλά – και δηλητηριάζει…

Ένα, μόνο, καλό μπορεί να προκύψει. Την επόμενη φορά που ο γερμανικός ή οποιοσδήποτε άλλος στρατός ζητήσει «εθελοντές» (ή και όχι μόνο) η απάντηση ας είναι: πάρτε τα χαρτόνια μας!!! (Αντί να πάρουν το άλλο… πιπέρι στο πληκτρολόγιο!)

 

Οι κερκίδες έγιναν σέξι…

Τρίτη 26 Μάη. Στη νότια κορέα πάλι, σκέφτηκαν κάτι 3D. Νοίκιασαν sex dolls (είδος που περνάει κάποιο είδος «ανεργίας» αυτήν την εποχή;) και τις έβαλαν στις κερκίδες, στις κατάλληλες καθόλου επαγγελματικές αλλά φίλαθλες και κόσμιες στάσεις.

Για κακή τύχη όσων είχαν την ιδέα όμως, μια φωτογραφία έδειξε τα «πλαστικά σωματικά προσόντα» μιας και «κάρφωσε» την ιδιότητα που είχαν αυτές οι γυναικείες κούκλες. Δεν ξέρουμε αν αυτό θεωρήθηκε σεξισμός – στα – γήπεδα, αλλά εκείνοι που είχαν την ιδέα ζήτησαν συγγνώμη…

Η λεπτομέρεια: ακόμα και οι κούκλες φορούν μάσκες… Όχι επειδή είναι μολυσματικές (υποθέτουμε…) αλλά για χάρη της εικόνας της υγιεινομικής πειθαρχίας.

Παράνοια; Εντελώς! Ίσως οι παραδοσιακές κούκλες που χρησιμοποιούνται στα μαγαζιά ρούχων να έχουν μέλλον – μέχρι να βρεθεί κάποια καλύτερη τεχνολογία εικονικής παρουσίας στα μαζικά γεγονότα. (Κάποια avatar, κάτι τέλος πάντων).

Έγινε μόδα (βλακώδης όπως όλες και πολύ πιο επικίνδυνη από κάθε άλλη) στη διάρκεια των covid-19 πραξικοπημάτων και των απαγορεύσεων οι κατ’ οίκον αιχμάλωτοι να μηρυκάζουν την «σοφία» που τους τάιζαν οι δημαγωγοί, επαναλαμβάνοντας με απελπισμένη προσμονή ότι η ζωή μας μετά θα αλλάξει… Ανάθεμα κι αν είχαν έστω και την ελάχιστη ιδέα για αυτές τις αλλαγές (εντός ή εκτός εισαγωγικών).

Ναι, σας (μας) αλλάζουν τα φώτα! Τρεκλίζουν λίγο εδώ κι εκεί μερικές «αλλαγές», αλλά προχωράνε…

Το διπλό αφεντικό 14

Τρίτη 26 Μάη. Πώς γίνεται αντιληπτή η (πρόσφατη) υγιεινιστική ανεργία; Η πιο εύκολη και διαδεδομένη απάντηση είναι: σαν αναπόφευκτη παράπλευρη συνέπεια της «προστασίας της δημόσιας υγείας» (μέσω γενικής απαγόρευσης κυκλοφορίας και ζωής). Αν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις χρεωκοπούσαν (ή δήλωναν σοβαρά οικονομικά προβλήματα) λόγω κάποιας «οικονομικής κρίσης» του είδους εκείνης που εμφανίστηκε διεθνώς απ’ το 2008 – 2009 και μετά, τότε η ανεργία θα θεωρούνταν η «αναπόφευκτη» συνέπεια της δυσπραγίας των αφεντικών… Τώρα, και πάλι, η δυσπραγία αυτή ξαναφωτίστηκε σαν το κύριο γεγονός. Με την σημαντική διαφορά ότι ήταν η μορφή – κράτος ο γενναίος πρωταγωνιστής που, προκειμένου να προστατέψει την υγεία – του – λαού, αναγκάστηκε να «κλείσει» ένα μεγάλο μέρος των καπιταλιστικών δραστηριοτήτων…

Είναι πολλοί που κοιτώντας τα μαγαζιά εντυπωσιάστηκαν απ’ αυτήν την κρατική γενναιότητα! Εντυπωσιάστηκαν τόσο πολύ ώστε θεώρησαν πως το «lockdown» σαν τέτοιο ήταν υπερ-επαρκής απόδειξη της δραματικότητας των περιστάσεων… και ότι (αφού δεν μπορούσαν να διανοηθούν ότι η μορφή – κράτος στρέφεται κατά των αφεντικών!) θα έπρεπε να γίνει αποδεκτή όλη η ρητορική περί επικινδυνότητας, φονικότητας, «έκτακτης ανάγκης» κλπ. Το ότι όλη αυτή η διαχείριση θα μπορούσε να στρέφεται κυρίως εναντίον της εργασίας (εναντίον της σύγχρονης εργατικής τάξης) θεωρήθηκε, περίπου, «συνωμοσιολογία»… Δεν πέρασε απ’ το μυαλό κανενός φίλου των εργατών… (Τόσο έξυπνα, τόσο καλά…)

Κι όμως: υπάρχει ένα τουλάχιστον γεγονός «δημιουργικής καταστροφής» που θα έπρεπε να διαφωτίσει για την πραγματικότητα· πολύ περισσότερο που οι πολιτικές βιτρίνες διάφορων κρατών χρησιμοποίησαν και τώρα την χαρακτηριστική λέξη από «π»: πόλεμος! Ο πόλεμος (ας πούμε: ο «κλασσικός» πόλεμος) έχει το ίδιο καταστροφικά αποτελέσματα και για το κεφάλαιο και για την εργασία (και την εργατική ζωή); Ο πόλεμος (ο «κλασσικός» τέτοιος) στρέφεται το ίδιο εναντίον του κεφάλαιου και εναντίον της εργασίας (και της εργατικής ζωής); Η γενική δυστυχία που προκαλεί ο πόλεμος στα πληβειακά κοινωνικά στρώματα είναι «παράπλευρη συνέπεια» αγνότερων, ηθικά ανώτερων, καθολικά αποδεκτών σκοπών; Κι αν όλα τα προηγούμενα είναι σωστά και ισχύουν τότε μήπως η εργατική αντι-πολεμική στάση και δράση είναι απλά “ανεύθυνη”, “αντικοινωνική” και τελικά «συνωμοσιολογική»; (Κάπως έτσι θα πρέπει να είναι … “Αν”…)

Ξέρουμε δυστυχώς ότι αυτή η στοιχειώδης κριτική συσχέτιση ανάμεσα σε πόλεμο και πόλεμο δεν έγινε… Αν είχε γίνει, τότε η ιστορική εργατική άρνηση «δεν θα γίνουμε κρέας για τα κανόνια σας» θα είχε εξελιχθεί σε «δεν θα γίνουμε κρέας για την αναδιάρθρωσή σας». Θα είχε δημιουργηθεί, δηλαδή, μια σταθερή (και ταξικά πολωτική!) βάση για να αντιμετωπιστεί όχι μόνο η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία αλλά (κυρίως) οι συνέπειές της στην σύγχρονη εργατική τάξη σα σύνολο. Οι άμεσες συνέπειες· οι μεσοπρόθεσμες· οι μακροπρόθεσμες…

Ξέρουμε το χειρότερο: ότι (σε διάφορες περιπτώσεις στον καπιταλιστικό βορρά) θεωρήθηκε «συνδικαλιστικό καθήκον» η απαίτηση απ’ το κράτος (: το κόμμα των αφεντικών…) να κλείσει τις ιδιωτικές επιχειρήσεις – για να προστατευτεί έτσι η υγεία των εργατών / εργατριών… Κανείς δεν σκέφτηκε πως αν γίνει έτσι τότε απ’ την μια μεριά οι εργάτες και οι εργάτριες παραιτούνται από κάθε απαίτηση αποζημίωσης απέναντι στ’ αφεντικά και δέσμευσης απ’ την μεριά τους… ενώ απ’ την άλλη όλοι αυτοί κι αυτές εμπιστεύονται την μορφή – κράτος και όχι την δική τους συλλογική συνείδηση, οργάνωση και ανταγωνιστική δράση για το πως θα κατανεμηθούν οι «ζημιές» απ’ την καπιταλιστική αργία…

Έχει ξανασυμβεί αυτό στην (εργατική) ιστορία, κι όχι μόνο μια φορά: κατάπαυση πυρός στον εργατικό / ταξικό ανταγωνισμό εξαιτίας των αναγκών και της σοβαρότητας ενός πολέμου… Κάθε φορά που έγινε, γίνεται τώρα ή θα γίνει μελλοντικά, οι συνέπειες είναι συντριπτικές. Σε βάρος μας. Και δεν είναι καθόλου «συνωμοσιολογικό» ή αναπάντεχο: ό,τι συμβαίνει εμφανιζόμενο σαν «καταστροφή κεφαλαίου» είναι πρώτα και κύρια καταστροφή σε βάρος της εργατικής τάξης. Για τα αφεντικά πάντα προ-υπάρχουν λύσεις ταιριαστές με τα συμφέροντά τους. Η δική μας πλευρά είναι που ξεχνάει τα δικά της συμφέροντα, παραιτείται απ’ αυτά – και καταλαβαίνει τι έκανε όταν είναι αργά…

Ξανά, λοιπόν, η απαγορευμένη ερώτηση, η ερώτηση που δεν έγινε: για ποιούς λόγους θα έπρεπε να αποδεχθούμε την «ευγένεια» και τον «ανθρωπισμό» κρατών και αφεντικών υπέρ της υγείας μας – με όλες τις εναντίον μας συνέπειες – και να μην θεωρήσουμε ότι έγινε / γίνεται ένα καλά «συσκευασμένο» lock out των αφεντικών, με σκοπό τα πιο δυναμικά και με προοπτικές ανάμεσά τους να επαναδιευθετήσουν με ακόμα πιο ευνοϊκούς όρους την απόσπαση της υπεραξίας;

Θα έπρεπε να αποδεχτούμε το πρώτο επειδή, απλά, αυτό μας είπαν; Τόσο έξυπνα; Τόσο συμμορφωμένα; Επειδή ο καπιταλισμός κοιμήθηκε;

Το διπλό αφεντικό 15

Τρίτη 26 Μάη. Είναι, λοιπόν, η υγιεινιστική ανεργία η παράπλευρη απώλεια ευγενέστατων κατά τα άλλα σκοπών που θα πρέπει να είναι σεβαστοί (μαζί με τις «παράπλευρές» τους); Είναι η ανάδυση του διπλού αφεντικού, η εκτεταμένη προσθήκη δηλαδή της μορφής – κράτους σαν στρατηγικού παράγοντα στη ρύθμιση της «αγοράς εργασίας» το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της παράπλευρης απώλειας των κατά τα άλλα ευγενέστατων σκοπών; Ο πόλεμος (είτε κατά αόρατων είτε κατά ορατών εχθρών) τέλειωσε; Τώρα θα απολαύσουμε την ειρήνη; Όχι. Θα συνεχιστεί… Οπότε; Το μόνο που μας απομένει είναι η … περίθαλψη; Και η κατάθλιψη;

Ιδού, λοιπόν, μια απ’ τις τρέχουσες εκτιμήσεις (απ’ το site forin.gr) – οι τονισμοί με υπογράμμιση δικοί μας:

Τίτλος: Η πανδημία covid-19 ενδέχεται να επιταχύνει την αυτοματοποίηση της εργασίας στην ευρώπη.

Κείμενο: Την εκτίμηση ότι η πανδημία covid-19 ενδέχεται να επιταχύνει την αυτοματοποίηση της εργασίας στην ευρώπη, ιδίως για τις θέσεις εργασίας που απαιτούν μεσαίες δεξιότητες, σε τομείς που θεωρούνται πιο ευάλωτοι στη χρήση της τεχνολογίας κι άρα στην αντικατάσταση εργαζόμενων από ρομποτικά συστήματα, διατυπώνει, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, ο εμπειρογνώμοντας του Ευρωπαϊκού Κέντρου για την Ανάπτυξη της Επαγγελματικής Κατάρτισης (Cedefop) Ηλίας Λιβανός.

Για τη διατύπωση της εκτίμησης αυτής, ο κ. Λιβανός συνδύασε στοιχεία από το δεύτερο ενημερωτικό σημείωμα της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ILO) για τις επιπτώσεις της πανδημίας στην αγορά εργασίας και από την πιο πρόσφατη μελέτη πρόβλεψης δεξιοτήτων του Cedefop (2020), με τις απαραίτητες προσαρμογές και αναγωγές, καθώς η τελευταία είχε ολοκληρωθεί πριν ενσκήψει η covid-19.

“Σύμφωνα με τη μελέτη πρόβλεψης δεξιοτήτων του Cedefop για το 2020, σε τομείς όπου η επίπτωση της πανδημίας στην οικονομική δραστηριότητα είναι μέση προς υψηλή και υψηλή, περίπου το ένα πέμπτο, έως και ένα τέταρτο των νέων θέσεων εργασίας, που αναμένεται να δημιουργηθούν ως το 2030 αντιμετωπίζουν ρίσκο αυτοματοποίησης. Αυτό αντιστοιχεί σε 1,4 εκατ. θέσεις εργασίας στην ΕΕ των 27 κρατών – μελών» σημειώνει και προσθέτει: «καθώς οι κοινωνίες παλεύουν για να ανταποκριθούν στη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνει η πανδημία, σε όρους κοινωνικοποίησης, αγορών και εργασίας, αναδύεται το ερώτημα κατά πόσον αυτός ο νέος τρόπος ζωής ήρθε για να μείνει και αν η τεχνολογία θα είναι από εδώ και πέρα ο προτιμώμενος τρόπος για να κάνουμε πράγματα».

…

Όπως αναφέρεται στο προαναφερθέν ενημερωτικό σημείωμα της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ILO), το πλήρες ή μερικό lockdown των οικονομιών λόγω πανδημίας, επηρεάζει σήμερα πάνω από 2,7 δισεκατομμύρια εργαζόμενους ανά τον πλανήτη ή περίπου το 81% του εργατικού δυναμικού παγκοσμίως.

Λόγω απουσίας άλλων στατιστικών στοιχείων, οι αλλαγές στον συνολικό χρόνο απασχόλησης των ανθρώπων, που αντανακλούν τόσο τις απολύσεις, όσο και τις προσωρινές μειώσεις στον χρόνο εργασίας, δίνουν πιο ξεκάθαρη εικόνα της ζοφερής πραγματικότητας στην αγορά εργασίας, επισημαίνει η ILO.

Εξηγεί ότι, χρησιμοποιώντας αυτή την προσέγγιση, οι ώρες εργασίας εκτιμάται ότι θα μειωθούν στον πλανήτη κατά 6,7% στο δεύτερο τρίμηνο του 2020, μείωση ισοδύναμη με 195 εκατομμύρια εργαζόμενους πλήρους απασχόλησης.

…

Με βάση τις εκτιμήσεις της ILO, 1,25 δισεκατομμύρια εργαζόμενοι ή σχεδόν το 38% του παγκόσμιου εργατικού δυναμικού, απασχολούνται σε τομείς που αντιμετωπίζουν κάθετη πτώση της παραγωγής και παρουσιάζουν ισχυρό κίνδυνο εκτόπισης εργαζομένων…

Μπορεί τα μεγέθη να ανήκουν στην ίδια κατηγορία «υπολογισμού μέσω ηλεκτρονικών μοντέλων» στην οποία ανήκε και η Αποκάλυψη που θα προκαλούσε ο covid-19… Ωστόσο η καθεστωτική ILO ψιθυρίζει κάτι που είναι πολύ κοντύτερα στην καπιταλιστική πραγματικότητα από οποιοδήποτε νούμερο με πολλά μηδενικά: για τον χρόνο εργασίας πρόκειται (και μαζί, όπως πάντα, για την τιμή του εμπορεύματος «χρόνος εργασίας» / εργατική δύναμη).

Κοινότοπο! Στην καθεστωτική «καθημερινή», στις 23 Μάη, κάτω απ’ τον τίτλο θα χαθούν για πάντα 16 εκατ. θέσεις εργασίας στις ηπα, μπορούσε να βρει κανείς την επιβεβαίωση (για τον αμερικανικό καπιταλισμό) – ο τονισμός δικός μας:

… Ορισμένοι οικονομολόγοι θεωρούν… πως ο φόβος του κινδύνου που εγκυμονούν η εγγύτητα και η κοινωνική επαφή μπορεί να επισπεύσει τη στροφή στον αυτοματισμό. Θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, κυρίως για χαμηλόμισθους που θα μεταφέρουν και θα παραδίσουν παραγγελίες, θα συντηρούν αποθήκες και θα καθαρίζουν. Θα είναι πολύ περισσότερες, όμως, οι θέσεις εργασίας που θα χαθούν.

Έχετε αμφιβολίες για το πόσο «ιαματικές» ήταν οι οδηγίες της τρομοεκστρατείας, η κοινωνική αποξένωση για παράδειγμα, οι «καπιταλιστικές διακοπές», και για το υπέρ τίνος την υγεία δούλεψαν και δουλεύουν; Έχετε αμφιβολίες για την άπειρη μυωπία (για να μην πούμε βλακεία…) που κεφαλαιοποιήθηκε χάρη στην ένωση φίλων της καραντίνας;

(συνέχεια στα επόμενα)

Post covid-19 σημαίνει…

Δευτέρα 25 Μάη. Καθώς η διαχείριση του τσαχπίνη covid-19 φεύγει (στον καπιταλιστικό βορρά…) σταδιακά απ’ το πρώτο στάδιο, αυτό των υγιεινιστικών πραξικοπημάτων, για να περάσει στο δεύτερο, αυτό της «λυτρωτικής σωτηρίας» με την μορφή εμβολίου (υποθέτουμε), θα πρέπει να είστε έτοιμοι για να δείτε την ενδοκαπιταλιστική σύγκρουση να οξύνεται.

Σαν «δυτικοί» (έστω κατά φαντασίαν…) ζούμε υπό την επιρροή της δυτικής δημαγωγίας για το θέμα. Σ’ αυτό το μέρος του πλανήτη η κεφαλαιοποίηση του τρόμου δεν μπορεί παρά να εξυπηρετεί το βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικο σύμπλεγμα. (Για λογαριασμό του άλλωστε δουλεύουν όλα). Στην προσπάθειά του όχι μόνο να κερδοφορήσει (με κάθε δυνατό τρόπο) αλλά να αποκτήσει μια τέτοια ηγεμονία εκτός καπιταλιστικού βορρά ώστε να ανασχέσει, όσο περισσότερο μπορεί, την κινεζική καπιταλιστική επέκταση.

Αλλά υπάρχουν ήδη εσωτερικά προβλήματα. Οι δυτικές big pharma μαζί με τις δυτικές big tech έχουν ξεχυθεί σ’ έναν αγώνα δρόμου αφενός για να εφαρμοστούν μόνιμα πια τα πρώτα μέτρα του καθολικού ψηφιακού πανοπτικού· και αφετέρου για την κατασκευή ενός αποτελεσματικού εμβολίου πριν οι πληθυσμοί αποκτήσουν φυσική ανοσία. Ωστόσο οι διάφορες μορφές καχυποψίας έως και εχθρότητας και προς τα δύο είναι κάτι παραπάνω από ορατές. Ειδικά σε ότι αφορά το εμβόλιο, τα παπαγαλάκια θα προσπαθήσουν να τσουβαλιάσουν όσους είναι εξαιρετικά επιφυλακτικοί απέναντι σε κάτι που θα εμφανιστεί (αν…) μέσα στους επόμενους λίγους μήνες στο γνωστό «αντι-εμβολιαστικό κίνημα», συνωμοσιολογικό ήδη, πολύ πριν τον covid-19.

Αλλά όχι! Οι σοβαρές επιφυλάξεις οφείλονται αλλού και είναι καλά θεμελειωμένες. Πρώτον, παρότι γίνονται έρευνες εδώ και πολλά χρόνια, οι δυτικές φαρμακοβιομηχανίες δεν έχουν καταφέρει να φτιάξουν κανένα εμβόλιο έναντι κορονοϊών. Είτε ήπιων (όπως οι ρινοϊοί) είτε σοβαρών (όπως ο sars). Γενικά μιλώντας υπάρχει ακόμα σημαντική άγνοια στους ειδικούς τους για το πως δρουν αυτοί οι ιοί και για το πως τους αντιμετωπίζει το ανθρώπινο ανοσοποιητικό σύστημα. Δεύτερον, κι αυτό είναι σοβαρότερο απ’ το προηγούμενο, η μεθοδοδολογία έρευνας – και – εφαρμογής που χρησιμοποιούν ήδη οι δυτικές big pharma έχει πολλή απ’ την τεχνική που λέγεται «ψηφιακή προσομοίωση» – για να κερδίσουν χρόνο αποφεύγοντας χρονοβόρες δοκιμές πεδίου. Έχει πολύ συνεργασία με τις big tech… Όμως αυτές οι δοκιμές δεν είναι πολυτέλεια που μπορούν να την ξεφορτωθούν. Είναι απαραίτητες για κάθε φάρμακο. Και είναι ακόμα περισσότερο απαραίτητες για κάτι που θα είναι εντελώς καινούργιο και, αν έχει δυτική προέλευση, θα είναι βιοτεχνολογικό προϊόν, με κάμποση γενετική στη «δικαιολόγησή του». (Αναφερόμαστε στην mRNA τεχνολογία που δοκιμάζεται τώρα…)

Υπάρχει όμως, πια, σοβαρός ανταγωνιστής και σ’ αυτόν τον τομέα: ο κινεζικός καπιταλισμός. (Το γεγονός ότι ο covid-19 πρωτοεμφανίστηκε σε κινέζικο έδαφος και αντιμετωπίστηκε κατ’ αρχήν εκεί ήταν μαχαιριά στην καρδιά των δυτικών επιχειρηματικών σχεδιασμών…). Οι ειδικοί του κινέζικου κράτους έχουν μια σειρά πλεονεκτήματα. Πρώτον, ένα χρονικό προβάδισμα, εφόσον είχαν τη δυνατότητα να κάνουν έρευνες και δοκιμές σε πραγματικά κρούσματα τουλάχιστον 1,5 μήνα πριν τους δυτικούς. Δεύτερον, τα ινστιτούτα και οι επιχειρήσεις τους δεν βρίσκονται σε ανταγωνισμό μεταξύ τους· συνεπώς ο παράγοντας «ανθρώπινο κεφάλαιο» μπορεί να συνεργαστεί, να συγκεντρωθεί και να αξιοποιηθεί πολύ καλύτερα απ’ ότι στη δύση. Τρίτον δείχνουν να προτιμούν παλιότερες και πιο δοκιμασμένες και «βατές» τεχνολογίες, για ένα εμβόλιο που θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί σ’ όλον τον πλανήτη. Οι δικές τους έρευνες κινούνται στην κλασσική μέθοδο πρόκλησης αντισωμάτων και T ανοσοκυττάρων.

Ως εδώ το ζήτημα θα φαινόταν σαν τυπικός τεχνολογικός ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός. Βγάλτε το «τεχνολογικός» γιατί υπάρχουν πολύ περισσότερα. Μιλώντας μέσω video πριν μια βδομάδα στην «world health assemply», την συνέλευση των μελών του «παγκόσμιου οργανισμού υγείας» δηλαδή, ο «αυτοκράτορας» Xi δήλωσε ότι αν η κίνα βρει ένα αποτελεσματικό εμβόλιο, θα το θεωρήσει «παγκόσμιο δημόσιο αγαθό». Global public good (στα αγγλικά).

Ουπς; Τί είναι αυτό;

(φωτογραφίες: Ιταλοί και κίνα με διαφορά 6 αιώνων. Πάνω, πίνακας με το καραβάνι των Niccolo και Maffeo Polo να διασχίζει την ασία. Κάτω ο ιταλός πρωθ. Conte υποδέχεται τον περασμένο Μάρτη την κινεζική βοήθεια ειδικών για την αντιμετώπιση του covid-19…)