Tag: υγεία

Τεντώστε τα νεύρα σας!

Δευτέρα 8 Ιούνη. Είναι «sir» και πρώην επικεφαλής της αγγλικής MI6 – των μυστικών υπηρεσιών «εξωτερικού». Κι όταν αναφέρεται στην προέλευση του τσαχπίνη covid 19 έχει το ειδικό βάρος του. (Ακόμα κι ένας συνταξιούχος αρχιπράκτορας είναι χρήσιμος).

Κατά τον Richard Dearlove λοιπόν μια «σημαντική» όπως την χαρακτηρίζει βρετανο-νορβηγική έρευνα έχει βρει στοιχεία κι αποδείξεις ότι ο Ιός ο Αναμενόμενος ήταν γενετικά τροποποιημένος. Και ότι διέφυγε απ’ το γνωστό ερευνητικό κέντρο στη Wuhan (μάλλον με τα πόδια) όχι επίτηδες, αλλά κατά λάθος… Πράγμα που ωστόσο συνεπάγεται ότι το Πεκίνο πρέπει να πληρώσει κτηνώδεις αποζημιώσεις στον υπόλοιπο πλανήτη, για το κακό που (του) έκανε…

Αυτή η «σημαντική» (έρευνα) είχε βέβαια προβλήματα: γράφτηκε και σβήστηκε πολλές φορές αφού η δημοσίευσή της απορρίφθηκε από διάφορες επιστημονικές επιθεωρήσεις. Επιπλέον ο ένας απ’ αυτούς που την συνυπέγραφαν, ο επικεφαλής επιστημονικός σύμβουλος του νορβηγικού στρατού John Fredrik Moxnes, απέσυρε την υπογραφή του…

Πολλές δεκάδες έρευνες για το ποιόν του covid-19, σε διάφορα μήκη και πλάτη του κόσμου, έχουν καταλήξει στο αντίθετο συμπέρασμα: ότι ο covid-19 εξελίχθηκε με φυσικό για το είδος του τρόπο, μετακομίζοντας απ’ το ζώο ξενιστή του σε ανθρώπους. Αλλά το ψόφιο κουνάβι και οι σωματοφύλακές του (το σύνολο του αμερικανικού κράτους ή κάποιες φράξιές του) δεν βολεύονται μ’ αυτήν την φυσικότητα. Θέλουν οπωσδήποτε να χρεώσουν το Πεκίνο (ο Πομπηίας το έχει δηλώσει άπειρες φορές ότι είναι «σίγουρος» ότι το κινεζικό καθεστώς έχει ευθύνη για την μόλυνση του πλανήτη…) για να εντείνουν τον εναντίον του «οικονομικό» πόλεμο. Στην απέναντι άκρη του Ατλαντικού έχουν αποδεδειγμένα πιστούς συμμάχους.

Ακόμα, λοιπόν, κι αν η «σημαντική» έρευνα που αρέσει στον κύριο Αξιαγάπητο (: Dearlove…) είναι ο ορισμός της πλαστότητας, ταιριάζει. «Κουμπώνει». Άλλωστε υπάρχει μια «εγγύηση σκοπιμότητας», ένα πιστοποιητικό ότι η «εναλλακτική πραγματικότητα» της κατασκευής ενοχοποιητικών στοιχείων κατά του Πεκίνου δεν γίνεται στην τύχη: ο κυρ Dearlove ήταν επικεφαλής της ΜΙ6 την λαμπρή εκείνη εποχή που κατασκευάζονταν από τις αγγλικές και τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες οι «αποδείξεις» ότι ο Χουσεΐν είχε χημικά και βιολογικά όπλα… Το 2002 και το 2003… Και δεν κρύβει την αγάπη του για την ειρήνη: …Αν η κίνα παραδεχτεί την ευθύνη της… αυτό θα κάνει κάθε κράτος στον πλανήτη να ξανασκεφτεί τις σχέσεις του μαζί της, και επίσης θα αλλάξει τον τρόπο που η διεθνής κοινότητα συμπεριφέρεται απέναντι στην κινεζική ηγεσία…

Είναι άνθρωπος της δουλειάς σα να λέμε. Επαγγελματίας προβοκάτορας. Kαι τις έμπειρες καραβάνες δεν πρέπει να τις υποτιμάει κανείς· ειδικά όταν κατασκευάζουν «αποδείξεις»….

Το καλό παράδειγμα (λεφτά υπάρχουν!)

Δευτέρα 8 Ιούνη. Μ’ έναν «ωκεανό» χρηματοδοτήσεων, μεγέθους 120 + 130 = 250 δισεκατομυρίων ευρώ, το γερμανικό κράτος θα προικίσει την γρήγορη αναδιάρθρωση του καπιταλισμού του – μετά την «υγιεινιστική αργία» της άνοιξης, λόγω του φονιά covid-19… Είναι, σαν ποσό, κάτι παραπάνω απ’ το 7% του περσινού αεπ – και θα διοχετευτεί φέτος και του χρόνου. Περιλαμβάνει από χαρτζιλίκια για τους «κάτω», όπως ένα μια κι έξω επίδομα 300 ευρώ για κάθε παιδί, μέχρι αγιοβασιλιάτικα δώρα, όπως επιδότηση 6.000 ευρώ για αγορά ηλεκτρικού αυτοκινήτου (σωστά το μαντέψατε: κατά προτίμηση γερμανικής εταιρείας…). Τα εστιατόρια, τα ξενοδοχεία, και γενικά οι επιχειρήσεις τουρισμού θα πάρουν σαν επιδότηση το 80% των φετεινών τους εξόδων αν ο τζίρος τους πέσει κάτω απ’ το 70% του περσινού, ενώ θα μοιραστούν μια «μεταβατική χρηματοδότηση» 25 δισεκατομυρίων ευρώ το τρίμηνο Ιούνης – Αύγουστος….

Το Βερολίνο θα βρει «φτηνό χρήμα»: η παγκόσμια αγορά δανείων είχε μπουκώσει πολύ πριν τον covid-19. Παρότι το επιτόκιο των γερμανικών 10ετών ομολόγων είναι ακόμα «αρνητικό» (-0,27%) που σημαίνει ότι οι δανειστές του Βερολίνου συνεχίζουν να πληρώνουν για να το δανείσουν, έχει ανέβει αισθητά απ’ τα ακόμα χαμηλότερα που βρισκόταν τόσο τον περασμένο Σεπτέμβρη όσο και τον Μάρτη του 2020.

Αυτές οι γενναίες χρηματοδοτήσεις που συνοδεύονται απ’ την κρατική διεύθυνση των καπιταλιστικών αλλαγών δίνουν απάντηση σ’ όλους όσους νόμιζαν ότι η «κακοτυχία» των επιχειρήσεων με τα πραξικοπήματα και τις γενικές απαγορεύσεις ήταν απόδειξη …. της σοβαρότητας της απειλής του covid-19 (και της υπευθυνότητας της μορφής – κράτος)!! Αν υπήρξε ένα ζήτημα «σοβαρότητας» στο πρώτο εξάμηνο του 2020 βρίσκεται στο πως αξιοποιήθηκε ένας ιούλης (: μικρός ιός, όχι μήνας!) για να νομιμοποιηθεί εκείνο που ήταν ζητούμενο πολύ πριν. Ήταν άλλωστε η κ. Μέρκελ που βγήκε να τερατολογήσει για τους αναμενόμενους νεκρούς αν δεν λαμβάνονταν «μέτρα». Το ότι την διέψευσαν μόλις μια μέρα μετά διάφοροι επιδημιολόγοι απλά δείχνει την ωμή βιασύνη της να σπρώξει το όχημα του γερμανικού καπιταλισμού…

Μπορείτε να το φανταστείτε: με αντάλλαγμα την «προστασία της εργασίας» (μέσω της έντασης του μοντέλου «το διπλό αφεντικό» – έχουμε γράψει αναλυτικά επ’ αυτού) τα ευρωπαϊκά κράτη χρηματοδοτούν αφειδώς τα αφεντικά για να μπουν στον κύκλο της 4ης βιομηχανικής επανάστασης το γρηγορότερο δυνατόν. Ποιά δικαιολογία / νομιμοποίηση θα ήταν δυνατόν να εφευρεθεί και να αξιοποιηθεί χωρίς κιχ για ένα τέτοιο κολοσσιαίο άλμα αν όχι αυτή;

Ακόμα κι αν δεν υπήρχε ο covid-19 (αποδεικνύεται ότι) θα έπρεπε να εφευρεθεί…

Η τυραννία της υγείας 2

Σάββατο 6 – Κυριακή 7 Ιούνη. Δεν μπορεί να μεταφερθεί ένα βιβλίο σε ελάχιστα αποσπάσματά του. Ωστόσο υπάρχουν αρκετά χρήσιμα από ιστορική άποψη σημεία του (εξαντλημένου) βιβλίου Η τυραννία της υγείας του άγγλου γενικού παθολόγου Michael Fitzpatrick, στο οποίο αναφερθήκαμε χτες. Τα μέλη της ένωσης φίλων της καραντίνας έχουν βέβαια τους δικούς τους «psycho» λόγους για τις επιλογές τους· όπως και τα κράτη έχουν επίσης τους δικούς τους σχεδιασμούς βιοπολιτικής, που κρατάνε για λογαριασμό των αφεντικών. Συνεπώς το να αναφέρεται κανείς στην ιστορία είναι χρήσιμο μόνο σ’ εκείνους κι εκείνες που θέλουν να βάλουν το κάθε φορά «παρόν» στην ιστορική του διάσταση, έτσι ώστε να το αντιληφθούν όχι εμπειρίστικα, αποσπασματικά, συγκινησιακά.

… Η κουλτούρα του φόβου υπήρχε πριν από την 11η Σεπτεμβρίου, αλλά ενισχύθηκε σημαντικά από τα τύπου Αποκαλύψεως γεγονότα εκείνης της ημέρας. Σε μια αποτρόπαιη διαλεκτική, ανασφαλείς κυβερνήσεις εξέδωσαν δημόσιες προειδοποιήσεις για βιολογικό πόλεμο και εκκλήσεις επαγρύπνησης προς τις μάζες, οι οποίες ήδη αγωνιούσαν έντονα, επηρεασμένες από προηγούμενες φοβίες που συνδέονταν με διάφορους περιβαλλοντικούς κινδύνους για την υγεία.

Στους πρώτους μήνες του 2003, μερικές χιλιάδες κρούσματα μιας άγνωστης λοίμωσης του στήθους από ιό εξαπλώθηκαν στη Νοτιοανατολική Ασία. Αυτό ήταν το «σοβαρό, οξύ αναπνευστικό σύνδρομο» – το SARS. Χάρη στην ευγενή συνδρομή των αεροπορικών ταξιδιών, μερικές εκατοντάδες κρούσματα εμφανίστηκαν στον Καναδά, ορισμένα στην Αυστραλία και μια δράκα έφτασε στη Βρετανία. Επειδή κανείς δεν γνώριζε πολλά για το SARS, αυτό προσέφερε μια λευκή οθόνη πάνω στην οποία ο κόσμος μπορούσε να προβάλει τους φόβους του. Φαινόταν να μεταδίδεται άμεσα, δια της στενής επαφής, αλλά ποιός θα μπορούσε να αποκλείσει μια πιο επικίνδυνη, αεροπορικά μεταφερόμενη μόλυνση; Το ποσοστό θανάτων ήταν μόνο 4% – αλλά θα μπορούσε άραγε η λοίμωξη να γίνει πιο θανατηφόρα; Στο κάτω κάτω, δεν υπήρχε ούτε θεραπεία ούτε εμβόλιο. Θα μπορούσε να αποδειχθεί απλώς άλλη μια αρρώστια σαν τη γρίπη – αλλά τι θα γινόταν αν ήταν σαν την επιδημία γρίπης του 1918, η οποία σκότωσε 40 εκατομμύρια ανθρώπους; Το SARS δεν ήταν βέβαια σαν το AIDS, αλλά αν υποθέσουμε ότι θα μπορούσε να αποδειχθεί ακόμα χειρότερο;

Μολονότι η επιδημία του SARS υποχώρησε γοργά, αφού προκάλεσε λιγότερους από 300 θανάτους, ο πανικός του SARS είχε παγκόσμιο αντίκτυπο. Τηλεοπτικές εικόνες από ανθρώπους που περπατούσαν σε ασιατικές πόλεις φορώντας (παντελώς άχρηστες) προστατευτικές μάσκες έδιναν την εντύπωση ότι ολόκληρες κοινωνίες βρίσκονταν σε κίνδυνο. Ο τρόμος γκρέμισε την οικονομία της Ανατολικής Ασίας και προκάλσε περαιτέρω ζημιές στις διεθνείς αεροπορικές εταιρείες, οι οποίες ακόμη παρέπαιαν μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου. Μεγάλες πόλεις, όπως το Χονγκ Κονγκ και το Πεκίνο, είχαν παραλύσει για εβδομάδες και το Τορόντο τέθηκε προσωρινά σε καραντίνα…

Αν αυτό είναι μια ανάμνηση απ’ το όχι μακρινό παρελθόν, για την ακρίβεια μια στιγμή της γενεαλογίας της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας που έφτασε πια σε ένα επίπεδο καπιταλιστικής «ωριμότητας» το 2020, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ένας απ’ τους βασικότερους βαρβαρο-νεωτερισμούς (σε σχέση με προηγούμενες ανάλογες τρομοεκστρατείες) ήταν η «κοινή δεξαμενή» και τα θανατόμετρα. Όντως, εκείνο που τελικά απoδείκνυε σχετικά γρήγορα την πλαστότητα ή και την δολιότητα προηγούμενων «υγιεινιστικών έκτακτων αναγκών» ήταν ο μικρός αριθμός των νεκρών· σε σχέση με την Αποκάλυψη που αναγγελόταν, τα πτώματα με τα πολλά μηδενικά, το μέτρο του Αρμαγεδώνα που ήταν ΠΑΝΤΑ η γρίπη του 1918…

Ο απάνθρωπος τρόπος με τον οποίο μεταχειρίστηκαν τώρα σχεδόν όλα τα κράτη τους νεκρούς, η ωμότητα με την οποία παραδέχτηκαν οι «ειδικοί» ότι δεν ξέρουν από τι πεθαίνουν οι άνθρωποι αλλά είναι τελικά βολικό να τους χρεώνουν στον covid-19 (επειδή αυτό το περιθώριο τους το άφησε ο Π.Ο.Υ., ως εάν η ιατρική ηθική και δεοντολογία αλλάζει ανάλογα με τα κέφια κάποιων γραφειοκρατών και των χρηματοδοτών τους), η ένταση της προβολής αριθμών / κηδειόχαρτων, η προβοκάτσια της διαρκώς αυξανόμενης αριθμητικής των «κρουσμάτων» (που εμφανίζονταν, σχεδόν, σαν μισο-θάνατος), η δημιουργική λογιστική θανάτου με δυο λόγια, ήταν πράγματι υπερόπλα μαζικής διανοητικής και ηθικής καταστροφής.

Ουσιαστικά, η προστασία των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων ή/και ατόμων απ’ τον covid-19 ήταν μια πρακτικά σχετικά εύκολη υπόθεση, που δεν θα βοηθούσε σε τίποτα τους μαζικούς κοινωνικούς, ιδεολογικούς, οικονομικούς, τεχνολογικούς και θεσμικούς μετασχηματισμούς που είχαν γίνει επείγοντες στο μεγαλύτερο μέρος του καπιταλιστικού βορρά. Ο covid-19 θα είχε περάσει σχεδόν απαρατήρητος, αυτό είναι πια απόλυτα βέβαιο, αν η φροντίδα δινόταν σε όσους είχαν πράγματι κάποιο κίνδυνο.

Απ’ την ανάποδη μεριά όμως η μεγαλύτερη και η πιο επικίνδυνη μόλυνση απ’ την οποία είχαμε καθήκον να προφυλαχτούμε, ειδικά σαν σύγχρονη εργατική τάξη, ήταν κοινωνική: η ανανέωση της τρομολαγνείας με υγιεινιστικό περιτύλιγμα – που σε προηγούμενες περιπτώσεις είχε κάνει μεν κάποια βήματα, δεν είχε όμως σημαντικά πρακτικά αποτελέσματα.

Πρακτικά και συστηματικά, εδώ και 20 χρόνια, ο καπιταλισμός προχωράει (και νικάει) μέσα από διαδοχικά κύματα τρομο-παραγωγής για μαζική κατανάλωση…

Η τυραννία της ιδεολογίας

Σάββατο 6 – Κυριακή 7 Ιούνη. Το ερώτημα γιατί η κοινωνική αριστερά (με την ευρεία ιστορική έννοια) έφαγε ή και ενίσχυσε την κατασταλτική, πραξικοπηματική «γραμμή» των κρατών και του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος, και γιατί αφέθηκε όλο το πεδίο ελεύθερο σε ακροδεξιές, εθνικιστικές φράξιες να εμφανιστούν σαν «υπερασπιστές της ελευθερίας», θα έπρεπε να στοιχειώνει· αν υπήρχε, φυσικά, το ελάχιστο περιθώριο ειλικρινούς αυτοκριτικής. Μια απ’ τις σημαντικές πολιτικές διαστάσεις των πραξικοπημάτων ήταν ότι σε πολλά κράτη (με την εξαίρεση, πιθανά, του γερμανικού) αυτό που διεθνώς ονομάζεται liberal αριστερά (υποστηρικτές ατομικών δικαιωμάτων, κλπ) όχι μόνο έκανε κυριολεκτικά γαργάρα την ξετσίπωτη υπερφαλάγγιση του τυπικού συντάγματος και την διαμόρφωση μιας νέας εκδοχής πραγματικού συντάγματος σε βάρος, ουσιαστικά, των πληβείων και της σύγχρονης εργατικής τάξης· αλλά συχνά επεδίωκε ακόμα σκληρότερη καταστολή, υψηλότερα πρόστιμα για τις «παραβιάσεις των απαγορεύσεων», περισσότερη αστυνομία στους δρόμους, κλπ. Η περίπτωση της Καταλωνίας είναι χαρακτηριστική αλλά όχι μοναδική.

Γιατί έγινε έτσι; Το ζήτημα μας απασχολεί και θα μας απασχολήσει και στη συνέχεια, αφού άλλωστε η τρομοεκστρατεία δεν έχει τελειώσει (μόνο έχει αλλάξει φάση). Ο Fitzpatrick, στον πρόλογο του βιβλίου του, κάνει μια σύντομη αναφορά, που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί σαν ένας απ’ τους οδοδείκτες για την σημερινή αθλιότητα:

… Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990, η πολιτική και το ιατρικό επάγγελμα ήταν διακριτές και ξεχωριστές σφαίρες. Ορισμένοι γιατροί ήταν πολιτικά ενεργοί, αλλά ανέπτυσσαν αυτές τις δραστηριότητες σε κόμματα, καμπάνιες και οργανώσεις ανεξάρτητες από το ιατρικό έργο τους. Αναμφίβολα η πολιτική τους άποψη επηρέαζε τον τρόπο άσκησης του επαγγέλματός τους, αλλά οι περισσότεροι ασθενείς δύσκολα θα ήξεραν πού να τοποθετήσουν το γιατρό τους στο πολιτικό φάσμα.

Έκτοτε, η συστηματική κυβερνητική παρέμβαση στη φροντίδα της υγείας διέβρωσε τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ πολιτικής και ιατρικής, αλλάζοντας ουσιαστικά το περιεχόμενο της άσκησης της ιατρικής και δημιουργώντας νέους διαχωρισμούς στις τάξεις των γιατρών. Κατ’ αυτό τον τρόπο, π.χ., το σχίσμα ανάμεσα στους δημόσιους και ιδιώτες γενικούς γιατρούς, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, αντικατόπτριζε αόριστα κομματικό-πολιτικές προτιμήσεις, όπως και τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην άσκηση της ιατρικής σε προάστια και την επαρχία από την μια μεριά και σε κεντρικές αστικές περιοχές από την άλλη.

Αποθαρρυμένοι από τη γενικότερη παραίτηση της αριστεράς, οι ριζοσπάστες γιατροί έστρεψαν τις ελπίδες τους στους τόπους εργασίας τους και έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο να εφαρμοστεί η θεματολογία των προγραμμάτων της προαγωγής της υγείας και της πρόληψης των ασθενειών, καθώς και στο να καταστεί αυτή η προσέγγιση δημοφιλής μεταξύ των νεότερων γιατρών. Επιτρέποντας στους εαυτούς τους μια περιστασιακή αναλαμπή ανησυχίας για το χαρακτήρα θυματοποίησης που είχαν οι επίσημες προσπάθειες για αλλαγή του τρόπου ζωής, οι πρώην ριζοσπάστες καθησύχαζαν τους εαυτούς τους με τον ευσεβή πόθο ότι ήταν ακόμη εφικτό να μετατρέψουν τα φύκια της προαγωγής της καταναγκαστικής υγείας στις μεταξωτές κορδέλες της ενδυνάμωσης της κοινότητας…

Βέβαια ο Fitzpatrick αναφέρεται στην αγγλία, σ’ ένα καπιταλιστικό κράτος που είχε δημόσιο σύστημα υγείας· ενώ το ελλαδιστάν είναι η περίπτωση που «υποτίθεται» πως έχει κάτι τέτοιο. Επιπλέον, όπως θα δείξουμε στο επερχόμενο Cyborg 18, οι μετασχηματισμοί του τι είναι ιατρική (και υγεία) υπήρξαν δυναμικοί, ειδικά τα τελευταία 30 – 40 χρόνια.

Ωστόσο είναι γεγονός ότι εκτός απ’ την υπεράσπιση ενός «κλασσικού» σοσιαλδημοκρατικού μοντέλου «δημόσιου συστήματος υγείας» (περισσότερες προσλήψεις, μεγαλύτερες χρηματοδοτήσεις…) η κοινωνική, liberal αριστερά εγκατέλειψε οποιαδήποτε ουσιαστική κριτική προσέγγιση και γύρισε (συνολικά μιλώντας) πολύ πιο πίσω απ’ τα κινήματα της μεγάλης διεθνούς ανταρσίας των ‘60s και ‘70s.

Έχοντας μείνει σαφώς παλιομοδίτικα κρατικίστικη στις αντιλήψεις της περί δημόσιας υγείας και θεωρώντας ότι αυτό είναι μια χαρά «οχυρό» απέναντι στο νεοφιλελεύθερο κράτος / κεφάλαιο, η ελληνική αριστερά επέλεξε (και δεν αναγκάστηκε!) να κλείνει τα μάτια σε οποιαδήποτε διάβρωση του δημόσιου συστήματος «απ’ τα κάτω» (π.χ. χρηματισμός χιλιάδων γιατρών απ’ τις φαρμακοβιομηχανίες) ή/και καθοδήγησή του «απ’ τα πάνω» (η διεθνής των big pharma + big tech…). Αυτό άφησε στους όποιους ντόπιους ριζοσπάστες γιατρούς σαν βασικό έως μοναδικό περιθώριο δημόσιας ηθικής την ατομική στάση του να μην δωροδοκούνται. Ωστόσο οι γενικές κατευθύνσεις και, κυρίως, η επιθετική ιατρικοποίηση της καθημερινής ζωής (δηλαδή η τεχνητή δημιουργία όλο και μεγαλύτερης ζήτησης υπηρεσιών υγείας) έμειναν στην άκρη, στα αζήτητα, εκτός ορίζοντα.

Έτσι, όταν η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία εκκένωσε ουσιαστικά τα δημόσια νοσοκομεία, δυσκολεύοντας ή και καταστρέφοντας την υγεία εκείνων που τα χρειάζονται, το μόνο που διανοήθηκε να κάνει αυτή η αριστερά ήταν να χειροκροτάει τους «ήρωες γιατρούς» – μαζί με την δεξιά… Ήρωες ή όχι οι γιατροί, το μείζον, το σημαντικό ζήτημα που ξετυλιγόταν ήταν η αναδιάρθρωση – μέσα – απ’ – την – εκκένωση (στην πράξη την εκκένωση όλων των δημόσιων χώρων / χρόνων!) Εδώ ταιριάζει γάντι η παρατήρηση του Fitzpatrick για την τύφλα του να πιστεύει κανείς ότι θα μετατρέψει τα φύκια του υγιεινιστικού καταναγκασμού και της βίας του στον 21ο αιώνα, στην 4η βιομηχανική επανάσταση, σε μεταξωτές κορδέλες υπέρ της δημόσιας υγείας!

Θανατόμετρα

Παρασκευή 5 Ιούνη. Τα πιο πάνω ισχύουν στο ακέραιο και για την πρόσφατη, μακρόσυρτη, υγιεινιστική τρομοεκστρατεία. Μπορεί ο υπολογισμός να ήταν χοντροκομμένος ή μπορεί να ήταν πολύ «σοφός» απ’ την μεριά της εξουσίας: το καθημερινό κοντέρ των θανάτων έφτιαξε σταγόνα σταγόνα έναν τεράστιο συγκινησιακό βάλτο στις «συνειδήσεις» (σκόπιμα τα εισαγωγικά…) πολλών εκατομμυρίων υπηκόων. Ο Θάνατος! Τα Φέρετρα! Η Αρίθμηση! Φτηνά μεν σαν μέσα – αποτελεσματικά όμως σε μεγάλο βαθμό!

Είναι σημαντικό το ότι αυτή η δημιουργική λογιστική θανάτου αμφισβητήθηκε έγκαιρα, και καθόλου από «συνωμοσιολόγους»… Είναι σημαντικό ότι επιδείχθηκαν έγκαιρα τα ντοκουμέντα της σχεδιασμένης και συντονισμένης κατασκευής αυτής της τόσο χρήσιμης (για διάφορες μορφές εξουσίας) αιτίας θανάτου που ονομάστηκε “covid-19”… Ωστόσο σαν γενική εντύπωση έμεινε (εκτιμάμε) εκείνη που ήθελαν τ’ αφεντικά: εντέλει μια μόνιμη δηλητηρίαση, που θα αξιοποιηθεί…

Όμως φαίνεται πως ακόμα κι όσοι “δεν έφαγαν” τα θανατόμετρα διστάζουν. Διστάζουν ξεκινώντας απ’ αυτό το κεντρικό ζήτημα (το ζήτημα της σικέ “κοινής δεξαμενής”) να αρχίσουν το ξήλωμα ολόκληρης της καθεστωτικής παράστασης θανάτου. Διστάζουν να αρχίσουν να ξηλώνουν πόντο πόντο όλο το συγκινησιακό οπλοστάσιο που παρατάχτηκε εναντίον τους. Ίσως ενστικτώδικα φοβούνται για το τι θα βρουν πίσω απ’ αυτό το παραπέτασμα των υγιεινιστικών απειλών. Η σύγχρονη καπιταλιστική αλήθεια και η γνώση της δεν επιτρέπει συμβιβασμούς· κι αυτό είναι κάτι που “πλανιέται στον αέρα”…

Αν η “έξοδος κινδύνου” είναι το κάπου να κρυφτούμε, τότε – πολύ φοβόμαστε – θα γίνουν όργια…

Η τυραννία έχει ιστορία

Παρασκευή 5 Ιούνη. Πριν σχεδόν μια 20ετία, το 2000, ο Michael Fitzpatrick, γενικός γιατρός σε μια μικροαστική περιοχή του Λονδίνου, εξέδωσε ένα βιβλίο με τον προκλητικό τίτλο Η Τυραννία της Υγείας. (Το 2004 εκδόθηκε στα ελληνικά απ’ τις εκδ. Πολύτροπον). Το βιβλίο εκείνο θα πρέπει να διαβάστηκε αρκετά και στα μέρη μας – άφησε κάτι; Αμφίβολο…

Να ελάχιστα αποσπάσματα απ’ αυτά που σημείωνε τότε ο Fitzpatrick· κι αφήνουμε σ’ εσάς την επίγνωση του πόσο “ομαλά” επιδεινώθηκαν μέχρι σήμερα:

… Στη δουλειά μου ως γενικός γιατρός, εκπλήσσομαι απο την αντίθεση ανάμεσα σε δύο τύπους ασθενών. Βλέπω πολλούς νέους ανθρώπους, συνήθως επαγγελματίες, οι οποίοι ανησυχούν για την υγεία τους, προσέχουν τη διατροφή τους και ασκούνται τακτικά. Ζητούν επίσης τακτικά τσεκ-απ και προληπτικές διαγνωστικές εξετάσεις για διάφορες αρρώστιες. Βλέπω επίσης πολλούς ηλικιωμένους ανθρώπους, συχνά πρώην χειρώνακτες εργάτες, οι οποίοι δεν έχουν ποτέ ενδιαφερθεί ιδιαιτέρως για την υγεία τους και που σπανίως έχουν αλλάξει τον τρόπο ζωής τους ή έχουν συμβουλευτεί το γιατρό τους με σκοπό να διατηρήσουν την υγεία τους. Αν τους συγχαρείς για τη μακροζωΐα τους, συχνά λένε ότι το μόνο που εύχονται είναι να μην είχαν ζήσει τόσο πολύ. Μερικές φορές μου ζητούν ακόμα και να τους βοηθήσω να δραπετεύσουν από τη μιζέρια της μοναξιάς, της αρρώστιας και της φτώχειας….

… Στο ιατρείο μου βλέπω δύο εντυπωσιακές συνέπειες από την επικράτηση της νέας δημόσιας υγείας. Από τη μια πλευρά, συναντώ το αυξανόμενο πλήθος των «ανησυχούντων υγιών», νέους ανθρώπους που κάποτε θα θεωρούνταν υγιείς, αλλά τώρα – με επίσημη ενθάρρυνση – ζητούν με αγωνία γενικές εξετάσεις και συμβουλές για ένα όλο και διευρυνόμενο φάσμα ασθενειών, σχετικά με τις οποίες υπάρχει ένας όλο και αυξανόμενος βαθμός ευαισθητοποίησης. Το γεγονός ότι πολλές από αυτές τις ασθένειες είναι σπάνιες, ότι οι διαγνωστικές εξετάσεις συχνά δεν βοηθούν και ότι τα προληπτικά μέτρα σπανίως έχουν αποδείξει την αξία τους, δεν επηρεάζει τη ζήτηση για συμβουλές, αποτίμηση και καθησύχαση. Από την άλλη πλευρά, συναντώ πολλούς μεγαλύτερους ανθρώπους με σοβαρά προβλήματα υγείας, προκαλούμενα από οστεοαθρίτιδα του ισχίου, καταρράκτη ή στεφανιαία νόσο της καρδιάς, οι οποίοι υποφέρουν (και συχνά πεθαίνουν) περιμένοντας μήνες και χρόνια για να υποβληθούν σε χειρουργικές επεμβάσεις. Ενώ οι οικονομικοί πόροι διοχετεύονται σε σχεδιασμούς που χρησιμοποιούν την υγεία για να εντείνουν τον κοινωνικό έλεγχο, οι πραγματικές ανάγκες της υγείας – ιδίως εκείνες των ηλικιωμένων – παραμελούνται…

… Παρά το γεγονός ότι περισσότεροι άνθρωποι απολαμβάνουν καλύτερη υγεία, η σοβαρή επίγνωση των κινδύνων για την υγεία σημαίνει ότι οι άνθρωποι αισθάνονται περισσότερο άρρωστοι…

… Η έννοια του «θεραπευτικού κράτους» συλλαμβάνει καλύτερα τον διακριτό χαρακτήρα της δημόσιας υγείας υπό το κράτος των Νέων Εργατικών. Στόχος των κυβερνητικών μέτρων, τα οποιά αποσκοπούν στο να αλλάξει ένα ευρύ φάσμα συμπεριφορών που κρίνονται ανθυγιεινές, είναι ο μεμονωμένος πολίτης, ο οποίος έχει εσωτερικεύσει μια αίσθηση προσωπικής ανεπάρκειας και ευθύνης για την υγεία. Μολονότι η κυβερνητική παρέμβαση είναι πιο εξαναγκαστική και παρεισφρητική απ’ ότι στο παρελθόν, εξασκείται από μια ομάδα «στοργικών» επαγγελματιών και ο αυταρχικός χαρακτήρας της συγκαλύπτεται…. Ένα κράτος – νταντά είναι κράτος αυταρχικό αλλά πατερναλιστικό, αρχηγικό αλλά καλοκάγαθο…

Οι κοινωνικές ιδέες που κυριαρχούσαν και στα μέρη μας πριν τον covid-19 σε σχέση με την υγεία, ήταν ένα κράμα ατομικίστικου, νεοφιλελεύθερου υγιεινισμού (πασπαλισμένου με ομολογημένες ή ανομολόγητες φοβίες θανάτου) με την παλαιολιθική άποψη της άλλοτε αριστεράς ότι «δημόσια υγεία = περισσότεροι γιατροί και νοσηλευτές, τελεία και παύλα!» Οι κοινωνικοί, ιδεολογικοί, συμπεριφορικοί μετασχηματισμοί που μπορούσε να εντοπίσει ο Fitzpatrick πριν 20 χρόνια (μετασχηματισμοί που έχουν καταγραφεί, μελετηθεί, εμπορευματοποιηθεί…) και, απ’ την άλλη μεριά, η μετατόπιση και η διεύρυνση του όρου “υγεία” για λογαριασμό της “βιομηχανίας φροντίδας υγείας”, είναι σα να μην έχουν γίνει ποτέ! Σα να μην έχουν καμμία σημασία! Σα να μην αποτελούν το συμπαγές υλικό μιας βιοπολιτικής της εξουσίας που, με τα δεδομένα της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, έχει ανοίξει το ακόρεστο στόμα της δείχνοντας τους καινούργιους κυνόδοντές της. Η κοντόφθαλμη εννόηση της δημόσιας υγείας άφηνε άφθονο χώρο για την ιδιωτική εννόηση, και το ανάποδο. Έτσι, όταν έσκασε η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία σαν πόλεμος κατά του αόρατου εχθρού, τα κάγκελα φύτρωσαν παντού χωρίς κανένα εμπόδιο: κάγκελα, κάγκελα, κάγκελα παντού, και τα μυαλά στα κάγκελα του αόρατου εχθρού!

Αυτοί που προτιμούν να ζουν “σα να βρίσκονται αλλού” είναι υποχρεωμένοι να μένουν κεραυνόπληκτοι όταν πέφτει επάνω τους το καπιταλιστικό εδώ!

Ένας παραμυθάς κι ένας (βιο)παλαιστής

Πέμπτη 4 Ιούνη. Τι ζημιά κι αυτή; Ένα χτεσινό άρθρο στον καθεστωτικό guardian έβγαλε όχι λαγό αλλά δεινόσαυρο απ’ το καπέλο, σε σχέση με διάφορες επιστημονικές και καθόλα ευυπόληπτες μελέτες για τον covid-19. Η σοβαρή ιατρική επιθεώρηση Lancet και η εξίσου σοβαρή New England Journal of Medicine έχουν φορέσει πλερέζες, επειδή δημοσίευσαν (δηλαδή επικύρωσαν) ιατρικές μελέτες στηριγμένες… Στηριγμένες; Στηριγμένες (λέει) στα δεδομένα που αγόραζαν οι ερευνητές / επιστήμονες / ειδικοί από μια tiny (μικρή…) εταιρεία κάπου στη χώρα των ευκαιριών (το ψοφιοκουναβιστάν), ονόματι Surgisphere. Αλλά αυτή η tiny (μικρή…) εταιρεία εμπορίου δεδομένων υγείας, είχε στην αρχή 6 και μετά μόνο 3 υπαλλήλους, εκ των οποίων ο ένας συγγραφέας ιστοριών επιστημονικής φαντασίας και η μία μοντέλο για παροχή σεξουαλικών υπηρεσιών σε ενηλίκους… Σκάνδαλο! Σκάνδαλο; Ποιό σκάνδαλο ακριβώς;

Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να αντιληφθεί κανείς αυτό το περιστατικό. Κάποιοι είναι εύκολοι: π.χ. μερικοί απατεώνες στήνουν μια φάμπρικα import / export δεδομένων υγείας και βγάζουν λεφτά κοροϊδεύοντας τους εύπιστους επιστήμονες που διψούν για data για να φτιάξουν την καριέρα τους. Δεν αρέσει στην ασταμάτητη μηχανή· παραείναι φολκλόρ για τα γούστα της.

Προτιμάμε να το δούμε αλλιώς. Πρώτον, από πότε απαγορεύεται σε παραμυθάδες, κοκότες, ακόμα και πυγμάχους ή αναρριχητές να αγοράζουν υπολογιστές, να νοικιάζουν ένα γραφειάκι, και «με κάποιον τρόπο» να βάζουν στο χέρι δεδομένα υγείας από δεκάδες εκατοντάδες νοσοκομεία της υφηλίου; Ξέρουμε την απάντηση. Αν και δεν υπάρχει «αντιποίηση επαγγέλματος» (η συγκέντρωση δεδομένων υγείας δεν χρειάζεται πτυχίο ιατρικής!) αυτές είναι δουλειές για «σοβαρούς». Αν αντί για συγγραφέα fiction ιστοριών είχαμε έναν μισο-απατεώνα προγραμματιστή (για παράδειγμα), που κατάφερε όμως «με τον έναν ή τον άλλο τρόπο» να γίνει Άρχοντας Θυρών και Παραθύρων, τότε η διαχείριση των health data θα ήταν σε καλά χέρια – σωστά; Σωστά!

Απο εδώ αρχίζει το δικό μας ενδιαφέρον. Η φαντασιακή αναπαράσταση για τον «επιστήμονα» που παίζει πάντα στα μυαλά των υπηκόων ακόμα σήμερα, ανήκει στον 18ο ή, το πολύ, στον 19ο αιώνα. Ένας τύπος ελαφρά μονήρης, αφοσιωμένος στην έρευνα του επιστημονικού πεδίου του, κοσμοκαλόγερος με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ορκισμένος υπηρέτης της αλήθειας αλλά και της φροντίδας για το κοινό καλό. Ο ντόπιος αρχιρέας της «προσευχής των 6.00» βοήθησε να ανανεωθεί αυτό το (ανιστόρητο) αρχέτυπο, εφόσον επιλέχτηκε για τις PR του υγιεινιστικού πραξικοπήματος ακριβώς επειδή ταίριαζε στην αναπαράσταση αυτού του «αφοσιωμένου επιστημονικού ασκητισμού»… Αλληλούια!!

Αμ δε! Οι διάφορες φράξιες της «επιστημονικής κοινότητας» είναι ουσιαστικά απλά και μόνο διαφορετικές αλυσίδες συναρμολόγησης «αληθειών» με πατίνα (δηλαδή εγκυρότητα) σχεδόν θρησκευτική. Αυτές οι αλυσίδες συναρμολόγησης «αληθειών» έχουν όλα τα χαρακτηριστικά του φορντισμού / ταιηλορισμού (κατακερματισμό σε βαθμό κακουργήματος, εξειδικεύσεις σε βαθμό παράνοιας, κλπ) αλλά δεν είναι υποχρεωτικά παράλληλες μεταξύ τους. Διασταυρώνονται, συγκλίνουν (: «διεπιστημονικότητα»), αποκλίνουν μεταξύ τους, ξαναδιασταυρώνονται… Παραμένουν όμως πάντα αυτό που αντιστοιχεί σ’ εκείνο που οι ειδικοί ονομάζουν (και δεν το κάνουν ούτε κρυφά ούτε χαμηλόφωνα) βιομηχανία της φροντίδας υγείας. Βιομηχανία! Περί αυτού πρόκειται!!! Και η βιομηχανία δεν μπορεί παρά να είναι … βιομηχανικά οργανωμένη!!!

Τι σημαίνει αυτό; Πολλά. Ας πούμε πρώτη ύλη προς επεξεργασία. Ποια είναι η «πρώτη ύλη» της «βιομηχανίας της φροντίδας υγείας»; Τα data υγείας. Ποιός τομέας της βιομηχανίας ασχολείται (δηλαδή κερδοφορεί) με την υπεξαίρεση, συγκέντρωση, εξόρυξη, τακτοποίηση των health data; Κάποιος. Never mind ποιοί είναι οι ιδιοκτήτες του ενός ή του άλλου μαγαζιού. Οι ιδιοκτήτες των ορυχείων σπανίων γαιών, για παράδειγμα, είναι, άραγε, βετεράνοι εργάτες ορυχείων; Ή είναι συλλέκτες έργων τέχνης, φιλάνθρωποι, νταβάδες πολυτελείας, χαφιέδες, λαθρέμποροι ανθρώπων, έμποροι κοκαΐνης, στελέχη μυστικών υπηρεσιών, και ό,τι άλλο; Δόξα στον καπιταλιστικό πλουραλισμό δεν χρειάζονται post doc για να γίνει κάποιος επιχειρηματίας! Δεν χρειάζεται καν “λευκό” ποινικό μητρώο…

Συνεπώς ένας «κακός προμηθευτής» πρώτης ύλης, που παίρνει στο λαιμό του τους επόμενους «επαγγελματίες» της συναρμολόγησης των επιστημονικών αληθειών, είναι βέβαια «κακός προμηθευτής»… Αλλά γιατί να μην θεωρηθεί μια εξαίρεση; Αν υπάρχουν «κακοί κι ανεύθυνοι» δεν μπορεί παρά να υπάρχουν «καλοί και υπεύθυνοι», κάπου εδώ γύρω…

Και η επιστήμη; Οι επιστήμονες; Αυτοί βέβαια πρέπει να ψωνίζουν από σωστούς προμηθευτές… Όπως, άλλωστε, όλοι οι καλοί ειδικοί και τα καλά αφεντικά του πλανήτη: όχι παιδική εργασία (δηλαδή «ναι»), όχι εργασιακή βία (δηλαδή «ναι»), όχι καταστροφή του περιβάλλοντος (που να φαίνεται στους ευαίσθητους, δηλαδή «ναι»), όχι νοθεία στις πρώτες ύλες (δηλαδή «ναι», γιατί έχουμε έτοιμο από πριν το αποτέλεσμα / προϊόν που θέλουμε να πουλήσουμε)…

Η ασταμάτητη μηχανή ελπίζει ότι το πρόβλημα που προέκυψε μ’ αυτούς τους αληταράδες της Surgisphere θα διορθωθεί γρήγορα. Εκείνο που είναι δύσκολο να διορθωθεί είναι η αφέλεια της παραχώρησης των προσωπικών δεδομένων· και της ευπιστίας ότι υπάρχουν ακόμα αυτοί οι κοσμοκαλόγεροι που ασχολούνται με το καλό της ανθρωπότητας…

Εν.φι.κα. 1

Πέμπτη 4 Ιούνη. Περιστατικά σαν αυτό με την Surgisphere, που δείχνουν ότι για να βρει κανείς ιατρική αλήθεια μεγαλύτερης αξίας από ένα απορρυπαντικό της σειράς χρειάζεται δυσπιστία και συστηματική έρευνα, δεν είναι τα καλύτερα νέα για τις απανταχού ενώσεις φίλων της καραντίνας. Και η εντόπια, σίγουρα, έχει ανομολόγητα προβλήματα.

Που δεν πρόκειται να τελειώσουν – αντίθετα θα μεγαλώνουν. Για παράδειγμα είναι γνωστό ότι η εν.φι.κα. έβλεπε στραβά την εκδοχή του σουηδικού κράτους για την αντιμετώπιση του φονιά covid-19. Και οπωσδήποτε όλοι εύχονταν να πνιγεί στον θάνατο αυτή η ενοχλητική κοινωνία.

Δεν έγινε έτσι. Σίγουρα δεν έγινε και το σωστό 100%. Οι πολιτικές βιτρίνες της Στοκχόλμης παραδέχτηκαν έγκαιρα τα λάθη τους, κυρίως το γεγονός ότι δεν πήραν τα κατάλληλα προστατευτικά μέτρα για τους οίκους ευγηρίας, και απέτυχαν να ενημερώσουν έγκαιρα και σωστά τις μεταναστευτικές κοινότητες. Χοντρά λάθη, ασυγχώρητα! Εκ των υστέρων, το ότι ο σουηδός πρωθυπουργός είπε ότι θα γίνει έρευνα για την διαχείριση θεωρήθηκε ομολογία αποτυχίας – εκ μέρους του.

Να όμως που ένα απ’ τα πιο γνωστά καθάρματα των πραξικοπημάτων, ο πολύς Neil Ferguson (του imperial college) όχι από κρίση ειλικρίνειας αλλά από καιροσκοπισμό, έφτασε χτες να δηλώσει τα αντίθετα απ’ την τρομοκρατία που πούλησε με επιτυχία. Καταθέτοντας στην επιτροπή επιστήμης και τεχνολογίας της βουλής των λόρδων, υποστηρίξε ότι οι σουηδοί ειδικοί βασίστηκαν στα ίδια επιστημονικά δεδομένα … και ακολούθησαν έναν διαφορετικό δρόμο φτάνοντας στο ίδιο αποτέλεσμα… Στο ίδιο; Μήπως σε καλύτερο;

Δεν μπορούσε ίσως να κάνει διαφορετικά. Στο διάστημα της πλήρους απαγόρευσης στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας, ο μέσος όρος νεκρών ήταν 579 ανά ένα εκατομμύριο πληθυσμού. Στη σουηδία ήταν 442 νεκροί ανά ένα εκατομμύριο πληθυσμού – χωρίς lockout. (Ενδεχομένως αν δεν φούσκωναν οι αριθμοί της «κοινής δεξαμενής» στην αγγλία, ο αριθμός να ήταν χαμηλότερος και πιο κοντά στον σουηδικό).

Εν.φι.κα. 2

Πέμπτη 4 Ιούνη. Υπάρχουν ωστόσο κι άλλα – εσωτερικού αυτά. Διάφοροι ειδικοί (συμπεριλαμβανομένου του αρχιερέα) προδημοσίευσαν στο medRxiv.org μια έρευνά τους με τίτλο Modelling the Sars-Cov-2 first epidemic wave in Greece: social contact patterns for impact assessment and an exit strategy from social dictancing measures. Η έρευνα είναι με αγγλικούς στίχους (πάει για διεθνή καριέρα!) και έχει όλες εκείνες τις μυστηριώδεις εξισώσεις που κάνουν κάθε επιστημονικό έργο να μοιάζει αληθινά επιστημονικό. Συνεπώς θα χρειαστεί κόπο απ’ την μεριά μας για να εμβαθύνουμε.

Όμως… Όμως η έρευνα συνοδεύεται από πίνακες, και δύο απ’ αυτούς είναι οι πιο κάτω. Ο αριστερά δείχνει τον «ενεργό ρυθμό αναπαραγωγής» του φονιά ιού, το όχι και τόσο γνωστό Rt. Ο δεξιά δείχνει τα νέα κρούσματα. Η γκρι περιοχή δείχνει το διάστημα του πραξικοπήματος, των γενικευμένων απαγορεύσεων, και τα λοιπά και ωραία που λάτρεψε η ένωση φίλων της καραντίνας.

Βλέπετε κάτι; Να βοηθήσουμε. Στον πίνακα στα αριστερά φαίνεται σαφώς ότι ο «ενεργός ρυθμός αναπαραγωγής» ΕΙΧΕ ΠΕΣΕΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ 1 ΠΡΙΝ ΤIΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΙΣ… και έμεινε σταθερός γύρω στο 0,5, χωρίς οποιαδήποτε αλλαγή, σ’ όλο το διάστημα ως τις 26 Απρίλη. Τί είναι αυτός ο Rt; Και γιατί δεν μάθαμε ποτέ γι’ αυτόν, σε αντίθεση με τον θρυλικό R0;

Ο R0 είναι «ρυθμός μεταδοτικότητας» όταν δεν έχει ληφθεί κανένα μέτρο. Όπως, π.χ. το συστηματικό πλύσιμο των χεριών… Αντίθετα ο Rt είναι ο ενεργός (effective) ρυθμός μετάδοσης όταν έχουν παρθεί κάποια μέτρα. Με το που θα ληφθεί το πρώτο μέτρο ο R0 είναι αδιάφορος (κι ωστόσο αυτός ήταν τον οποίο πούλαγε στο πόπολο τόσο η «ιερά σύνοδος υγείας» όσο και ο αρχι-ιερέας της «προσευχής των 6.00» μαζί με την δημαγωγική ορχήστρα!) Αντίθετα αυτός ο δείκτης που έχει ενδιαφέρον επιστημονικό είναι ο Rt. Γι’ αυτό άλλωστε, μόλις ο αρχιερέας άφησε τα άμφια, έστειλε προς δημοσίευση μια έκθεση με αναφορά στον Rt: μεταξύ ειδικών δεν χωράνε τέτοια φτηνά παπατζιλίκια, σαν τον R0!

H γενική απαγόρευση κυκλοφορίας καθ’ άπασαν την επικράτεια επιβλήθηκε στις 23 Μάρτη, ενώ 5 ημέρες πριν, στις 18 Μάρτη έκλεισαν όλες οι δουλειές (εκτός των απολύτως απαραίτητων). Όμως ήδη στις 18 κι ακόμα πιο καθαρά στις 23 ο σημαντικός Rt είχε σωριαστεί! Πράγμα που σημαίνει ότι η γενική απαγόρευση ήταν ήδη άχρηστη (από υγιεινομική άποψη…) Αυτό ακριβώς επιβεβαιώνει και ο πίνακας δεξιά: τα εντοπίσιμα κρούσματα έπεφταν θεαματικά ΠΡΙΝ τις 23 Μάρτη!!! Ακούσατε τίποτα;

Εννοείται ότι αυτοί οι κατανοητοί πίνακες της έρευνας (και μάλιστα με την υπογραφή του αρχιερέα!!) καταχωνιάστηκαν, μήπως και αρχίσουν τίποτα θυμωμένα ερωτηματικά για τον πραγματικό σκοπό της γενικής απαγόρευσης – του πραξικοπήματος.

Έγινε όμως το εξής χαριτωμένο. Ένας απ’ τους επαγγελματίες αρχιδημαγωγούς και φανατικός υποστηρικτής του πραξικοπήματος (απ’ τα “αριστερά” πάντα…) στη χθεσινή πρωϊνή εκπομπή του σε γνωστό καθεστωστικό ρ/σ, κάλεσε έναν απ’ τους “ειδικούς” αυτής της έρευνας, τον Θ. Λύτρα, για να διαστρεβλώσουν μαζί αυτές τις όχι και τόσο βολικές “μετρήσεις”. Κι αφού είπαν διάφορα μάλλον τριτεύοντα για τον ρόλο του πραξικοπήματος, έγινε κι αυτός ο νόστιμος διάλογος:

– Αρχιδημαγωγός: Το κρίσιμο, το μάθαμε πια, είναι αυτός ο περίφημος δείκτης R0, δηλαδή ο ρυθμός μετάδοσης… δηλαδή σε πόσους ανθρώπους μπορεί να μεταδώσει τον κορονοϊό ένας φορέας…

– Επιστήμων: Ακριβώς.

– Αρχιδημαγωγός: Όταν ξεκινήσατε, πριν τα μέτρα δηλαδή, ο R0 λέτε ότι ήταν 2,38… 2,4 δηλαδή…

– Επιστήμων: Ακριβώς

– Αρχιδημαγωγός: Και τώρα είναι… πόσο; 0,3.

– Επιστήμων: Τώρα ναι… είναι σίγουρα πολύ κάτω απ’ το 1. Υπάρχει μια αβεβαιότητα στις εκτιμήσεις, αλλά είναι αρκετά κάτω απ’ το 1….

Φόλα πρώτη λοιπόν: η κουβέντα γίνεται για έναν άχρηστο δείκτη, ένα άχρηστο μέγεθος, το R0· αλλά τα νούμερα που αναφέρονται σ’ αυτήν την κουβέντα είναι του χρήσιμου, του Rt! Ο πίνακας επάνω το επιβεβαιώνει – αλλά δεν είναι γι’ εσάς αυτός! Οπότε ο επιστήμων σεγοντάρει στο δούλεμα…

…

– Αρχιδημαγωγός: Εκ των υστέρων, τώρα που ο φόβος πέρασε, που αισθανόμαστε ότι είμαστε κάπως ασφαλέστεροι εν πάσει περιπτώσει, γιατί τα κρούσματα είναι λίγα, είναι λογικό κάποιος να αναρωτιέται ότι ρε παιδί μου μήπως το παρακάναμε; Μήπως παραφουσκώσαμε τον κίνδυνο, μήπως παρατρομάξαμε, μήπως δεν χρειαζόντουσαν όλα αυτά και οι οικονομικές συνέπειες των μέτρων που ελήφθησαν; Λογικό δεν είναι να υπάρχει εκ των υστέρων αυτή η αμφισβήτηση;

– Επιστήμων: Ασφαλώς. Και ασφαλώς αυτό είναι το ζήτημα στο οποίο έπρεπε να υπάρχει η πιο ξεκάθαρη απάντηση. Ασφαλώς και έπρεπε να ληφθούν αυτά τα μέτρα, γιατί εκ των υστέρων πολλά συμπέρασματα μπορούν να βγουν, και μεις βγάζουμε, και θα βγάλουμε και περισσότερα με τις έρευνές μας, αλλά όταν είμαστε στον Φεβρουάριο και στον Μάρτιο με έναν καινούργιο ιό, του οποίου μόλις αρχίζουμε και βλέπουμε τις συνέπειες, το λογικό και το υπεύθυνο είναι να πάρει κανείς όλα τα μέτρα μπροστά. Κι αν το παρακάνε ενδεχομένως και λίγο, αυτό είναι το σωστό και το θεμιτό, παρά να μην είχαμε πάρει σε ικανή ποσότητα τα μέτρα. Τώρα απο ‘δω και πέρα θα είναι η προσέγγιση ασφαλώς πιο λεπτή, θα πρέπει να γίνει προσπάθεια τα μέτρα να κλιμακωθούν κατάλληλα, ώστε – όπως το είπατε – να μην το παρακάνουμε…

Φόλα δεύτερη και πιο δυνατή: Καταλάβατε φίλοι της καραντίνας; Καταλάβατε ή κάνετε ακόμα το κορόιδο; Όποτε γουστάρει η «επιστήμη» το παρακάνει! Όποτε δοθεί εξουσία στην επιστήμη, όποτε παντρευτεί τον κ. κράτος, έτσι ξηγιέται! Και λογαριασμό δεν δίνει!!! Και την επόμενη φορά που θα έχει να κάνει με «κάτι καινούργιο», θα το παρακάνει λίγο παραπάνω, και θα σας / μας πουλήσει ακόμα και το σκοινί για να κρεμαστούμε! (Κι ύστερα θα κάνει κάτι πιο λεπτό: θα πουλήσει σ’ όσους επιζήσουν τον γύψο για να πασαληφθούν και να μείνουν ακίνητοι «για όσο πρέπει»…)

Γιατί ο καπιταλισμός έχει μάθει πια…

Ω, η ομορφιά της προστασίας!

Τετάρτη 3 Ιούνη. Μέσα Μάρτη, ίσως 20 του μήνα ή μια μέρα πριν (το θανατόμετρο στα δεξιά της οθόνης είναι ακόμα χαμηλά…). Ο Πομπηίας συνεντευξιάζεται περί των κινεζικών ευθυνών για τον covid-19…. Και (γλώσσα είναι και ξεφεύγει!) δηλώνει για την πανδημία και τις κινεζικές ευθύνες:

… Δεν πρόκειται για αντίποινα [σ.σ.: μιλάει για την αμερικανική στάση]. Αυτό το θέμα πάει μακριά – βρισκόμαστε σε μια ζωντανή άσκηση, για να το δούμε σωστά…

Το ότι η αντιμετώπιση του covid-19 στις ηπα θεωρήθηκε άσκηση απ’ τον αμερικάνο υπ.εξ. αλλά και όλο το κύκλωμα εξουσίας εκεί αφήνει υπονοούμενα προς διάφορες μεριές. Το άσχημο για τους φίλους της καραντίνας (παντού, όχι μόνο στις ηπα) είναι ότι έδειξαν τέτοια ασυγχώρηση ευπιστία, επιπολαιότητα και κρατισμό ώστε ακόμα κι όταν τους έφτυναν στα μούτρα προτιμούσαν να μένουν αγκαλιά με τις ψευδαισθήσεις τους. Γιατί, διαφορετικά, αν έψαχναν χωρίς προκαταλήψεις, θα έβρισκαν τις σημαντικότερες απ’ αυτές τις «διάφορες μεριές» του σύγχρονου καπιταλισμού.

Εμείς ψάχνουμε. Κι αυτά που βρίσκουμε είναι όλο και χειρότερα…