Τρίτη 16 Ιούνη. Πριν ενάμισυ μήνα (Πέμπτη 30 Απρίλη, η κοινωνία σαν μόλυνση / ο διαφορικός αποκλεισμός) γράφαμε:
…Και να η αλληλουχία αυτής της πολεμικής εκστρατείας. Πρώτο βήμα η διόγκωση / διαφήμιση της φονικότητας του covid-19, ακόμα και μαλλιοκούβαρα. Δεύτερο βήμα η επιβεβαίωση πως το «κοινωνικό σώμα» έχει αφομοιώσει πράγματι το μάθημα μιας 30ετίας περί κρυμμένης και ασυμπτωματικής «νοσηρότητας», μέσα από διαδοχικά πραξικοπήματα σε βάρος του άλλοτε ιερού δισκοπότηρου, του πραγματικού (αλλά και τυπικού) συντάγματος περί «ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων». Όλοι πλέον είναι κάτι απ’ αυτά: ασθενείς, εν δυνάμει ασθενείς, «φορείς», «εν δυνάμει φορείς» – συνεπώς μπαίνουν όλοι στον υγιεινιστικό γύψο. Και δεν χωράνε αντιρρήσεις!
Αλλά αυτή είναι μια «παλιά» εκδοχή επιτήρησης και ελέγχου. Με το τρίτο βήμα θα πρέπει να εισαχθούν σταδιακά οι διαφοροποιήσεις μέσω του πιο καλά εστιασμένου ελέγχου. Και ο διαφορικός αποκλεισμός. Στη γαλλία αυτός θα μεταφραστεί γρήγορα σε «χάρτες» (διαθέσιμους σε κάθε κινητό…) με ανάλογο χρωματισμό των «επικίνδυνων», των «μέτρια επικίνδυνων» και των «ακίνδυνων» περιοχών, ανάλογα με τα διαπιστωμένα κρούσματα σε κάθε μια. Εννοείται ότι οι πραξικοπηματικοί περιορισμοί θα επανα-ισχύουν, θα αναστέλλονται ή θα είναι σε ετοιμότητα ανάλογα· όπως και οι οδηγίες κίνησης / διαταγές προς τους υπηκόους…
Ήρθε και στα μέρη μας – somewhere near you! Οπότε μπορούμε να δείξουμε τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά του διαφορικού αποκλεισμού, που είναι μέρος του σημαντικού κέρδους που έβγαλαν τα αφεντικά και οι κάθε είδους λακέδες τους απ’ την προηγούμενη φάση.
Ποιά ήταν η προηγούμενη φάση; Ο γενικός αποκλεισμός, τα γενικά (συνταγματικά) πραξικοπήματα, η ενοχοποίηση των πάντων (ειδικά των υγιών) ως εν δυνάμει «δολοφόνων», η κατάργηση του διαμαντιού στο στέμμα του (νεο)φιλελευθερισμού, των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Όλα αυτά – των οποίων την σημασία και το βάρος θα αργήσουν πολύ να καταλάβουν οι όποιοι «θεματοφύλακες της ελευθερίας»… – στηρίχτηκαν σε φτηνά επιχειρήματα, τα οποία όμως χρησιμοποιήθηκαν σε ένα διαρκές carpet bombing απ’ τους δημαγωγικούς μηχανισμούς (: media παλιά και νέα). Να μην «μπουκώσουν» οι εντατικές ώστε να μπορούμε να φροντίζουμε τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες – αυτό ήταν το πρώτο επιχείρημα / φάρσα. Μόλις άρχισε να γίνεται σαφές ότι τα νοσοκομεία εκκενώθηκαν εντελώς και ότι δεν υπάρχει θέμα εντατικών, το τροπάρι της νομιμοποίησης των πραξικοπημάτων άλλαξε, και έγινε ακόμα πιο μεταφυσικό: να ισοπεδώσουμε την καμπύλη!…
Στο τωρινό βήμα, που ήταν προβλέψιμο, στον διαφορικό αποκλεισμό, όπου δεν τίθεται ζήτημα γενικευμένων απαγορεύσεων κυκλοφορίας και κοινωνικής ζωής αλλά οι κρατικές απαγορευτικές επεμβάσεις θα είναι «χειρουργικές» («έξυπνες» τις χαρακτήρισε ο ευφυής ρημαδοΚούλης, που απλά αντιγράφει τις διεθνείς οδηγίες) σ’ αυτήν την φάση λοιπόν ΔΕΝ χρειάζονται καν και καν τα προηγούμενα «επιχειρήματα»! Ούτε οι εντατικές ούτε οι καμπύλες! Μιας και η προηγούμενη γενική απαγόρευση (άσχετα με το πως την αντιμετώπισε ο καθένας) έχει εσωτερικευτεί, τώρα το μόνο που χρησιμοποιείται σαν επιχείρημα είναι …. τα «κρούσματα»!
Τι είναι τα «κρούσματα»; Στην πραγματικότητα είναι απλά η διαπίστωση ότι ο covid-19 εξακολουθεί να στριφογυρνάει, όλο και πιο αδύναμος… Αλλά όχι!!! Τα «κρούσματα» ισοδυναμούν με επικίνδυνη απειλή! Κατά συνέπεια πρέπει να περιφραχτεί η ζώνη στην οποία ζουν τα «κρούσματα». Δεν τίθεται καν και καν ζήτημα «κατ’ οίκον, υγιεινομικής 14ήμερης φυλάκισης» των «κρουσμάτων» (όπως, π.χ., αν πρόκειται για τουρίστες)! Όλη η περιοχή (όπως θα οριοθετηθεί απ’ την πολιτικο/αστυνομική εξουσία) θα πρέπει να κλειδωθεί! Τώρα αυτή η περιοχή μπορεί να λέγεται Εχίνος στο νομό Ξάνθης (ένα πομάκικο κεφαλοχώρι όπου γενιές επί γενιών έχουν μεγαλώσει με στρατιωτικό αποκλεισμό – για «εθνικούς λόγους»…) ή να είναι κάποιο «στρατόπεδο» μεταναστών…. Αύριο μπορεί να είναι οποιαδήποτε γειτονιά…
Κανείς δεν αντιδρά. Κανείς δεν έχει λόγο να αντιδράσει εκτός αν πέσει στη φάκα… Η εσωτερίκευση έχει δουλέψει απόλυτα: αφού έγινε δεκτή η συλλογική ευθύνη του συνόλου του πληθυσμού (με τις κατάλληλες σιωπηλές εξαιρέσεις….) για την μολυσματικότητα των κοινωνικών σχέσεών του, τώρα η ίδια συλλογική ευθύνη σε μικρότερη κλίμακα γίνεται αυτονόητα δεκτή – απ’ τον γενικό πληθυσμό. Όποιος τολμήσει να την αμφισβητήσει; Ααααα… γι’ αυτό υπάρχουν τα ματ!
Έχουν λυθεί τα χέρια του κράτους / παρακράτους! Αφού είναι πια υπεραρκετό το «κρούσματα! κρούσματα!» (δηλαδή το κατακάθι της υγιεινιστικής τρομοκρατίας χωρίς άλλες εξηγήσεις), στο επόμενο βήμα δεν θα χρειάζονται καν τέτοια! Θα είναι αρκετό για τις δομές εξουσίας να «υποψιάζονται» ή απλά να ανακοινώνουν ακόμα και ανύπαρκτα «κρούσματα»! Για να διατάσσουν «τοπικούς στρατιωτικούς νόμους» – κατά βούληση….
Αυτό το μοντέλο λειτουργεί και θα λειτουργεί σαν παράδειγμα τρομοκράτησης. Θα καλλιεργήσει όμως και τον «τοπικό, εδαφικό δαρβινισμό»: οι αντιπαραθέσεις γειτονιών ή και μεγαλύτερων κοινωνικών συνόλων, που ως τώρα είχαν συνήθως την μορφή αντίπαλων οπαδών, θα αποκτήσουν και ένα υγιεινιστικό επιχείρημα: εσείς οι αρρωστιάρηδες / εμείς οι υγιείς….