Tag: υγεία

“Βιοασφάλεια”

Σάββατο 16 Μάη. Μόλις η προσοχή (και κατά συνέπεια οποιαδήποτε σοβαρή συζήτηση) φύγει απ’ την μικροκλίμακα και απ’ την λούμπεν χριστιανική ηθικολογία, ο ορίζοντας γίνεται επικίνδυνα ανεξερεύνητος. Σ’ αυτό που για την συνηθισμένη μικρόνοια είναι το άγνωστο (και καλύτερα να αποφεύγεται) κενό είναι όμως που τα αφεντικά κτίζουν τα κάστρα τους. Μέρα μεσημέρι! Κι ύστερα…

Αντιγράφουμε (χρειάζεται η υπογραφή για να δώσει «εγκυρότητα»; Όχι, εγγυόμαστε: δεν είναι απ’ τα σκουπίδια):

… Στο βιβλίο του «Θύελλες Μικροβίων» (Tempetes Microbiennes) του 2005, ο Patrick Zylberman, καθηγητής ιστορίας της υγείας στο Παρίσι, περιέγραψε με λεπτομέρειες την σύνθετη διαδικασία μέσω της οποίας η ασφάλεια της υγείας, που ήταν για πολύ καιρό στο περιθώριο των πολιτικών στρατηγικών, άρχισε να σέρνεται προς το κέντρο της σκηνής στις αρχές των ‘00s. Ο Π.Ο.Υ. είχε ήδη φτιάξει ένα δεδικασμένο το 2005, όταν προειδοποιούσε για “50 εκατομμύρια νεκρούς” σ’ όλο τον κόσμο που θα τους προκαλούσε η επεκτεινόμενη γρίπη των πτηνών. Μέσα απ’ αυτό το χειρότερο worst-case σενάριο που είχε ποτέ παρουσιαστεί για μια επιδημία, ο Ζylberman προέβλεψε ότι «ο υγιεινιστικός τρόμος» θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σαν εργαλείο διακυβέρνησης.

Αυτό το worst-case σενάριο ανακαινίστηκε τώρα που μιλάμε. Η ιδέα ενός υποχρεωτικού γενικού αποκλεισμού δεν έχει καμμία ιατρική δικαιολόγηση ούτε στηρίζεται σε οποιαδήποτε επιδημιολογική έρευνα σε ότι αφορά την αντιμετώπιση μιας πανδημίας. Κι όμως αυτό ήταν που κατοχυρώθηκε σαν ηγεμονική πολιτική – με αναπόφευκτη συνέπεια μια ατέλειωτη μάζα ανέργων. Όλα αυτά βασισμένα σε αποτυχημένα, παραληρηματικά μοντέλα του είδους του Imperial College, που επιβλήθηκαν από πανίσχυρες ομάδες πίεσης, απ’ το παγκόσμιο οικονομικό φόρουμ ως το συμβούλιο ασφαλείας του Μονάχου.

Δείτε για παράδειγμα τον δρ. Richard Hatchett, πρώην μέλος του εθνικού συμβουλίου ασφαλείας στη διάρκεια της πρώτης κυβέρνησης του Μπους του Β, που προωθούσε τον υποχρεωτικό εγκλεισμό του συνόλου του πληθυσμού ήδη απ’ το 2001. Τώρα ο Hatchett διευθύνει την Συμμαχία Καινοτομιών Επιδημικής Ετοιμότητας (CEPI), έναν πολύ ισχυρό οργανισμό που συντονίζει παγκόσμια τις επενδύσεις σε εμβόλια, και είναι πολύ κολλητός με τις μεγάλες φαρμακευτικές. Ο CEPI τυχαίνει να είναι παιδί της γονιμοποίησης του παγκόσμιου οικονομικού φόρουμ από το ίδρυμα του Bill και της Melinda Gates.

Ο Ηatchett θεωρεί τον αγώνα κατά του covid-19 σαν «πόλεμο». Η ορολογία – υιοθετημένη απ’ τους πάντες, απ’ τον πρόεδρο Trump ως τον πρόεδρο Μacron – βάζει τους όρους του παιχνιδιού. Θυμίζει – τί άλλο; – τον παγκόσμιο πόλεμο στην τρομοκρατία, όπως κηρύχτηκε τον Σεπτέμβρη του 2001 απ’ τον Donald Rumsfeld.

O Rumsfeld έχει διατελέσει πρόεδρος της πολύ μεγάλης βιοτεχνολογικής εταιρείας Gilead. Μετά την 11η 9ου, όντας στο Πεντάγωνο, ήταν πολύ απασχολημένος με το να θολώσει την διάκριση ανάμεσα σε πολίτες και στρατό σε σχέση με τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Εκεί ήταν που διαμορφώθηκε το concept του «γενικευμένου υποχρεωτικού εγκλεισμού», με τον Hatchett σαν βασικό παράγοντα του σχεδιασμού.

Καθώς επρόκειτο για δημιούργημα των στρατιωτικοποιημένων Big Farma, αυτός ο εγκλεισμός δεν είχε τίποτα να κάνει με την δημόσια υγεία. Αυτό που ενδιέφερε ήταν η στρατιωτικοποίηση της αμερικανικής κοινωνίας ώστε να είναι διαχειρίσιμη στην περίπτωση βιολογικού πολέμου – που εκείνη την εποχή αποδιδόταν αυτόματα σε κάποια τρισάθλια αλλά τεχνολογικά ικανή al-Qaeda.

Η τωρινή εκδοχή αυτού του project – βρισκόμαστε σε «πόλεμο» και κάθε πολίτης πρέπει να μείνει σπίτι του – παίρνει την μορφή που έχει ονομαστεί «ιατρο-στρατιωτική δικτατορία»…. Ο Agamben κατάφερε να τετραγωνίζει τον κύκλο: σημειώνει ότι δεν είναι πια δικαίωμα των υπηκόων στη δύση η ασφάλεια της υγείας τους· τώρα είναι υποχρεωμένοι με δικαστική απόφαση να είναι υγιείς. Αυτό, με μια κουβέντα, είναι η βιοασφάλεια (biosecurity)…. H κοινωνική αποξένωση (social distancing) είναι ο πολιτικός κανόνας, όπου ένα ψηφιακό matrix αντικαθιστά την ανθρώπινη αλληλεπίδραση η οποία, εξ ορισμού, από τώρα και στο εξής θα θεωρείται θεμελιωδώς ύποπτη και πολιτικά «μολυσματική»…

Aν σ’ αυτόν τον σκληρό δρόμο προς την «βιο-ασφάλεια» πετύχετε πουθενά τα τροφο-φάρμακα, ρωτείστε είτε τους φίλους του ψόφιου κουναβιού είτε τους φίλους του κυρ Βασίλη, του άρχοντα Θυρών και Παραθύρων, αν ξέρουν να σας πουν κάτι γι’ αυτά…

Τα παιδία παίζει

Παρασκευή 15 Μάη. Στη γαλλία. Δεν παίζουν κουτσό. Παίζουν κάποιο άγνωστο παιχνίδι. Που ίσως λέγεται “ο καθένας στο κελί του”…

Τους αρέσει; Άγνωστο… Είναι, άλλωστε, σε μια ηλικία που οι διαμαρτυρίες τους αντιμετωπίζονται εύκολα…

(Ευχαριστούμε Α.)

Αν όχι λογιστική θανάτου τότε τι;

Παρασκευή 15 Μάη. Τί είναι αυτό που χωρίζει – στον “πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού” – τα δυτικά (ευρωπαϊκά και τις ηπα) κράτη από ασιατικά; Στις ηπα αναφέρονται ήδη 80.787 νεκροί, στην αγγλία 31.855, στην ιταλία 30.560, στην ισπανία 26.621 και στην γαλλία 26.380… Κι στην άλλη μεριά του κόσμου: στην κίνα αναφέρονται 4.633, στην ιαπωνία 624, στη νότια κορέα 256, στη σιγκαπούρη 20… Φταίνε οι διαφορές πληθυσμού; Όχι. H ιαπωνία έχει πληθυσμό όσο η γαλλία και η αγγλία μαζί… Απ’ την μια μεριά (Παρίσι και Λονδίνο μαζί…) σχεδόν 60.000 νεκροί, απ’ την άλλη (Τόκιο) 624… Εκατονταπλάσιοι… H ισπανία έχει κατά 5 μύρια μικρότερο πληθυσμό απ’ τη νότια κορέα και πενταπλάσια έκταση (που σημαίνει ότι η πυκνότητα πληθυσμού στη νότια κορέα είναι κατά μέσο όρο 5πλάσια απ’ της ισπανίας – επειδή ο συγχρωτισμός και η μεταδοτικότητα παίζουν ρόλο…)· κι ωστόσο η Μαδρίτη αναφέρει 26.621 νεκρούς έναντι 256 της Σεούλ… Εκατονταπλάσιοι…

Υπάρχει μήπως κάποια “διαφορά φάσης” λόγω κλίματος; Μα όλα είναι κράτη του βόρειου ημισφαιρίου!..

Μήπως υπάρχει αξιόλογο πλεονέκτημα ηλικιακής διαστρωμάτωσης στην ασία σε σχέση με τον δυτικό κόσμο; Οι παρακάτω πίνακες δείχνουν ότι στις ηλικίες πάνω από 60 (εκείνες που αναμένεται να έχουν μεγαλύτερο κίνδυνο θανατηφόρων πνευμονικών επιπλοκών) τα μεγέθη είναι αυτή τη στιγμή το ίδιο επιβαρυντικά στην ιαπωνία όσο και στην ιταλία…

Υπάρχει μήπως διαφορά timing στο «ξέσπασμα της επιδημίας»; Μήπως, δηλαδή, στην ασία ο κακός covid-19 άργησε να πάει, οπότε είναι ακόμα «πίσω»; Στη νότια κορέα το πρώτο κρούσμα εντοπίστηκε στις 20 Γενάρη, έντεκα μέρες πριν το πρώτο κρούσμα στην ισπανία, που καταγράφτηκε στις 31 Γενάρη… Στην ιαπωνία καταγράφτηκε στις 16 Γενάρη, σχεδόν 1,5 μήνα πριν την καταγραφή του πρώτου κρούσματος στην αγγλία (28 Φλεβάρη).

Λοιπόν; Αυτές οι τεράστιες διαφορές σας φαίνονται “λογικές”; Ή, για να το πούμε αλλιώς: πώς σας φαίνεται ότι διάφορα ασιατικά κράτη δεν πουλάνε το τρομοθέαμα του μαζικού κορονοθανάτου; Πώς σας φαίνεται ότι (μιλώντας για τον αναπτυγμένο βορρά) το τρομοθέαμα του covid-19 είναι αποκλειστικό χαρακτηριστικό της δύσης; Πώς σας φαίνεται ότι ζούμε εδώ και μερικούς μήνες σ’ έναν εφιάλτη που είναι ιστορικά και γεωγραφικά τόσο προσδιορισμένος;

Yπάρχει μια σχεδόν απόλυτη σιωπή στη δυτική δημαγωγία γι’ αυτήν την ανεξήγητη από πρώτη και δεύτερη ματιά τεράστια διαφορά στους αναφερόμενους (το τονίζουμε: στους αναφερόμενους) θανάτους σ’ αυτές τις δυο μεριές του κόσμου. Πολιτικές βιτρίνες και δημαγωγοί στη δύση εύκολα θα κατηγορούσαν το κινεζικό καθεστώς ότι “κρύβει πτώματα” – χωρίς φυσικά να έχουν οποιαδήποτε απόδειξη… Αλλά δεν τολμούν να κάνουν το ίδιο κατά του ιαπωνικού ή του νοτιοκορεάτικου καθεστώτος… Απλά σιωπή…

Απ’ την άλλη μεριά είναι πλέον όχι απλά γνωστό αλλά θεωρείται σχεδόν “φυσιολογικό” ότι αν όχι όλα σίγουρα τα περισσότερα δυτικά κράτη “φουσκώνουν” τους αριθμούς συνυπολογίζοντας στα “θύματα του covid-19” οποιονδήποτε – κατά βούληση… Επιπλέον συμβαίνουν άγνωστης έκτασης ιατρικά λάθη, όχι μόνο με τα φάρμακα μέχρι κάποιο χρονικό σημείο σίγουρα, αλλά και σε σχέση με την τεχνητή αναπνοή: φαίνεται ότι σε αρκετές περιπτώσεις είναι λάθος αγωγή και, τελικά, σκοτώνει… Ενώ για δύο τουλάχιστον κράτη (ηπα και αγγλία) έχουν διατυπωθεί υπαινιγμοί ότι το «φούσκωμα των θυμάτων» σχετίζεται με την χρηματοδότηση των νοσοκομείων – σ’ αυτή τη φάση.

Θα νόμιζε κάποιος που θα ερχόταν τώρα απ’ τον Δ του Κενταύρου ότι δεν πρόκειται για μία, κοινή επιδημία αλλά για δύο εντελώς διαφορετικές. Κι όμως: ο ένοχος, ο «αόρατος εχθρός», είναι ακριβώς ο ίδιος!

Θα ακούγαμε οποιαδήποτε λογική εξήγηση γι’ αυτήν την τεράστια διαφορά – αν έχετε κάποια… Εν τω μεταξύ δείτε μια μακροσκοπική σύμπτωση. Ενώ εδώ και λίγα χρόνια διάφοροι δυτικοί «ειδικοί» μοιρολογούν ότι το κέντρο του καπιταλιστικού πλανήτη πάει στην Ασία, πίσω του – στην μετακόμισή του – αφήνει μερικές χιλιάδες «περίεργους» νεκρούς. Τί πάει να πει «το κέντρο πάει στην Ασία;». Πάει να πει ότι ο δυτικός κόσμος βρίσκεται σαφώς πιο πίσω στην τεχνολογική καπιταλιστική αναδιάρθρωση… Ή, αν το θέλετε διαφορετικά, ο ασιατικός κόσμος είναι πιο μπροστά στην 4η βιομηχανική επανάσταση… That’s why the center…

Σας περνάει απ’ το μυαλό ότι αυτή η (δυτική) τεχνολογική καθυστέρηση, που είναι τόσο πολιτική και γεωπολιτική όσο δεν πάει, θα χρειαζόταν μια ορισμένη νεκροπολιτική για να αναδιαρθρώσει το (δυτικό) κοινωνικό εργοστάσιο (τόσο σαν καθημερινές σχέσεις και πρακτικές όσο και σαν εργασιακή οργάνωση) και να κερδίσει έτσι ένα τουλάχιστον μέρος απ’ το χαμένο έδαφος; Σκεφτήκατε τέτοιο πράγμα;

Όχι, όχι, μην γίνουμε «συνωμοσιολόγοι»!!!.. Για καθαρή σύμπτωση πρόκειται: στη δύση πεθαίνουν 100 φορές περισσότεροι, αλλά όχι απο μελαγχολία για την “μετατόπιση του καπιταλιστικού κέντρου του πλανήτη”…

Επιβεβλημένη διόρθωση

Παρασκευή 15 Μάη. Γράψαμε χτες (“παράπλευρες απώλειες”) για την G6PD και την σοβαρή πιθανότητα να έχει γίνει (άγνωστης κλίμακας) «ιατρικό σφάλμα» με την χορήγηση υδροξυχλωροκίνης σαν φαρμάκου για συμπτώματα του covid-19. Κάναμε όμως ένα λάθος. Οπότε ευχαριστούμε τον Κ. που το εντόπισε. Μεταφέρουμε αυτούσια την διόρθωσή του:

… Δεν είναι η ύπαρξη της G6PD (αφυδρογονάση της 6 φωσφορικής γλυκόζης) που προστατεύει από την ελονοσία αλλά η μερική της έλλειψη. Δηλαδή όταν για κληρονομικούς λόγους το ένα από τα δύο γονίδια είναι ελαττωματικό. Σε αυτήν την περίπτωση μπορεί να προκληθεί αιμόλυση αν ο άνθρωπος έρθει σε επαφή με συγκεκριμένα ερεθίσματα που προκαλούν οξειδωτικό στρες στα ερυθρά αιμοσφαίρια (πχ διάφορα φάρμακα μεταξύ των οποίων η υδροξυχλωροκίνη ή και κατανάλωση κουκιών, εξ’ου και η ονομασία κυαμισμός, από την παλαιϊκή ονομασία των κουκιών: κύαμοι).

Το αντιστάθμισμα είναι ότι τα ελαττωματικά ερυθρά αιμοσφαίρια είναι λιγότερο ευάλωτα στο πλασμώδιο της ελονοσίας, οπότε μέσω εξελικτικής πίεσης η μετάλλαξη αυτή έγινε δημοφιλής σε πληθυσμούς που ζούσαν σε ενδημικές περιοχές. Για την ακρίβεια είναι η συχνότερη μετάλλαξη ενζύμου των ερυθρών αιμοσφαιρίων παγκόσμια. Έχει νόημα από την άποψη της φύσης: καλύτερα να κινδυνεύεις από τα κουκιά πάρα από την ελονοσία.

Φυσικά η φύση δε συμπεριέλαβε στο λογαριασμό τα διάφορα φάρμακα…

Μπορεί αυτά να βρίσκονται πέρα απ’ τα συνηθισμένα καθημερινά ενδιαφέροντα, βρίσκονται όμως σίγουρα κάπου μέσα μας! Οπότε μπορείτε να το σκεφτείτε: να πεθαίνεις επειδή τα “πρωτόκολλα θεραπείας” δεν έλαβαν υπόψη τους πασίγνωστα στοιχεία…

Κι ύστερα; Κι ύστερα να σε πετάνε στην “κοινή δεξαμενή”, που θάλεγε κάθε αρχι-ιερέας…

Το διπλό αφεντικό 12

Παρασκευή 15 Μάη. Πριν δούμε την εργατική απάντηση στην καθιέρωση του “διπλού αφεντικού” πρέπει να αναγνωρίσουμε και να προσπεράσουμε κάποια ενδιάμεσα εμπόδια.

Πρώτο τέτοιο: τι δουλειά έχει η τεχνική αναδιάρθρωση και η τεχνολογική ανεργία με την μαζική κατ’ οίκον φυλάκιση και τους γενικευμένους φόβους λόγω covid-19; Παρότι το έχουμε εξηγήσει αναλυτικά ας το επαναλάβουμε: χωρίς την ως τώρα εξέλιξη τόσο των τηλεπικοινωνιών όσο και των κοινωνικών συμπεριφορών θα ήταν αδύνατο να αποκλειστούν τόσα εκατομμύρια υποτελείς στα σπίτια τους έστω για δύο μήνες! Τηλε-εργασία, τηλε-εκπαίδευση, τηλε-διασκέδαση, τηλε-κοινωνικότητα, τηλε-υποτέλεια: για να γίνουν εφικτά όλα αυτά θα έπρεπε να έχουν επαρκώς απλωθεί τα 4G τηλεποικοινωνιακά δίκτυα, κι ένα ικανό μέρος των πρωτοκοσμικών πληθυσμών να έχει μεταφέρει μέρος της ζωής του στις οθόνες και στις apps.

Ωστόσο αυτό το επίπεδο «ανάπτυξης» της μηχανικής μεσολάβησης των κοινωνικών σχέσεων θα μπορούσε να θεωρηθεί (ακόμα) είτε 3η βιομηχανική επανάσταση, είτε το χείλος της 3ης προς την 4η. Τα περισσότερα έρχονται.

Σε κάθε περίπτωση: στη διάρκεια αυτού του πραξικοπηματικού αποκλεισμού και της ποινικοποίησης και «μολυσματοποίησης» των άμεσων κοινωνικών σχέσεων και επαφών, εξελίχτηκε μια μαζική «μεταφορά κεφαλαίου» υπέρ των διαδικασιών ηλεκτρονικού εμπορίου και συναλλαγών και σε βάρος των διαδικασιών «φυσικού» εμπορίου και συναλλαγών. Αυτή η αλλαγή ενδοκαπιταλιστικών συσχετισμών (που απλά αποτελεί ένα άλμα σε εξελίξεις που γίνονταν ήδη) σημαίνει και αλλαγή «ισορροπιών» ανάμεσα σε διάφορες μορφές εργασίας. Μέσα σ’ αυτό που λέγεται καταμερισμός εργασίας.

Δημιουργήθηκε επιπλέον ένα είδος «σχίσματος» του οποίου η σημασία για την διαστρωμάτωση μέσα στην εργατική τάξη και την διατίμηση της εργασίας θα φανεί μάλλον γρήγορα παρά αργά. Απ’ την μια μεριά είναι όλες οι εκδοχές της τηλεργασίας (που θα αυξηθούν πέρα απ’ τον τριτογενή στον δευτερογενή, ακόμα και στον πρωτογενή) που θεωρούνται «βολικές» για τους μισθωτούς (ενώ δεν είναι), οριακά ένα υβρίδιο μεταξύ εξαρτημένης και εργολαβικής δουλειάς… και επιπλέον «υγιεινιστικά ασφαλείς». Άρα αναβαθμισμένες από την σκοπιά της κοινωνικής αξιολόγησης. Κι απ’ την άλλη οι υπολειπόμενες μορφές φυσικής εργασίας, χειρωνακτικής ή και διανοητικής, που θα εξακολουθήσουν να είναι γεμάτες ταλαιπωρία (π.χ.: μετακινήσεις από και προς την δουλειά…), «υγιεινιστικά αβέβαιες», καραντινοποιήσιμες ανά πάσα στιγμή· και, σε τελευταία ανάλυση, «κατώτερες».

Αυτές οι εξελίξεις ήταν προβλεπόμενες πολύ πριν τον covid-19! Απλά τώρα φαίνονται «φυσιολογικές»…

Το διπλό αφεντικό 13

Παρασκευή 15 Μάη. Εμπόδιο δεύτερο: γιατί πρέπει να συσχετιστεί η υγιεινιστική ανεργία με την τεχνολογική τέτοια, λόγω 4ης βιομηχανικής επανάστασης; Η πρώτη δεν είναι προσωρινή; Αν επρόκειτο οι καπιταλιστικές / εμπορευματικές διεργασίες και οι κοινωνικές πρακτικές να γυρίσουν στις ρουτίνες που είχαν ως τα τέλη του 2019 τότε όντως η «υγιεινιστική» ανεργία, αποτέλεσμα του υγιεινιστικού / πραξικοπηματικού lock out, θα ήταν ένα σύντομο διάλειμα. Υπάρχει κάποιος που να είναι τόσο αισιόδοξος;

Παρότι οι κοινωνικές συνήθειες δεν θα αλλάξουν απότομα σ’ όλο τους το εύρος, έχουν μπει ήδη σ’ ένα «κανάλι προσαρμογής» στην ιδέα ότι το «αναλογικό περιβάλλον» (οι πόλεις, ο urban χώρος, οι μεγάλες συγκεντρώσεις κόσμου, η φυσική κοινωνική συνάφεια, οι χειραψίες, οι αγκαλιές, τα φιλιά) είναι ή μπορεί να γίνουν μολυσματικές. Και ότι υπ’ αυτές τις συνθήκες το έσχατο περιβάλλον «οχύρωσης» απέναντι σε «κινδύνους» και «απειλές» που κινούνται διάχυτα μέσω αέρα είναι οι ιδιωτικοί χώροι / χρόνοι· είτε κατάλληλα εξοπλισμένα σπίτια είτε κατάλληλα διαμορφωμένα γραφεία. Τα αφεντικά – και σίγουρα τα δυναμικά αφεντικά της 4ης βιομηχανικής επανάστασης – δεν πρόκειται να αφήσουν τέτοιες πεποιθήσεις (που τόσο εύκολα κεφαλαιοποίησαν) να πάνε χαμένες! Κατά καιρούς καινούργιοι (ή και παλιοί) φόβοι και απειλές θα κατασκευάζονται και θα επιστρατεύονται μέχρις ότου το engineering of everything προχωρήσει αρκετά.

Κι αυτό επειδή το «ιδιωτικό περιβάλλον» ούτε ιδιωτικό είναι πια, ούτε και ασφαλές καταφύγιο! Το αντίθετο: είναι ένας βασικός κόμβος της καθημερινής ζωής που μπορεί να δημιουργεί άπειρα data! Και προσφέρεται στην αλγοριθμική επιτήρηση: internet of things… Επιπλέον η ιδέα περί ατομικής υγείας (η ιδέα περί ατομικής αντιμετώπισης της όποιας μεταδοτικής αρρώστιας ή άλλου παρόμοιου κινδύνου) είναι πια μια τεράστια πόρτα προς την βιο-πληροφορική εξατομικευμένη διαχείριση / συσσώρευση data της ζωης και του θανάτου.

Αυτά και άλλα πολλά σχετικά συνεπάγονται υποχρεωτικά ριζικές αλλαγές (και) στην «αγορά εργασίας». Το πόσο γρήγορα θα γίνουν αυτές οι αλλαγές και που, και το αν κάποια στιγμή θα σταθεροποιηθεί ένας καινούργιος καταμερισμός εργασίας στην 4η βιομηχανική επανάσταση ή, αντίθετα, θα εξελίσσεται μια διαρκής ρευστοποίηση «θέσεων», «προσόντων», «δεξιοτήτων», «αμοιβών», «status» κλπ, αυτά είναι ζητήματα που δεν μπορούμε να πιάσουμε εδώ.

Σε κάθε περίπτωση: η τόσο μαζική «υγιεινιστική» ανεργία θα ήταν αδιανόητο να επιβληθεί (γιατί έτσι έγινε!) αν δεν υπήρχε ένα «μετά» για την αναδιοργάνωση της εργασίας, έστω και όχι εντελώς διαμορφωμένο, στα κεφάλια των πιο δυναμικών αφεντικών του καπιταλισμού. Η μορφή – κράτος χρειάζεται ακριβώς γι’ αυτό: επειδή, έχοντας το πλεονέκτημα της καθολικής επιτήρησης, όποιο κι αν είναι αυτό το «μετά» είναι απαραίτητη η γενική, κεντρική διαχείριση της εργασίας (ιδεολογικά, πολιτικά, χρηματικά, με όρους δημόσιας τάξης, δημόσιας υγείας, κλπ). Αυτό μιας και η «αγορά» και τα «αόρατα χέρια» της δεν (θα) μπορούν πλέον να απορροφήσουν τους κραδασμούς και τις ανακατατάξεις στοιχειωδώς «ομαλά»…

(συνέχεια στα επόμενα)

Όλα του covid δύσκολα…

Πέμπτη 14 Μάη. Το ομοσπονδιακό μοντέλο οργάνωσης του αμερικανικού κράτους μοιάζει να ζορίζεται σοβαρά εξαιτίας της “πανδημίας”. Διαφορετικές πολιτείες με διαφορετικής πολιτικής προέλευσης κυβερνήτες, διαφορετικά είδη επιχειρήσεων κι άρα συμφέροντα… Όλα αυτά συν ιδεοληψίες πάγιες και ιδεοληψίες έκτακτες λόγω προεδρικών-εκλογών-στον-ορίζοντα.

Η ανατολική πολιτεία της Τζώρτζια έxει άρει τις αντι-covid-19 απαγορεύσεις απ’ το τέλος Μάρτη. Αντίθετα η Καλιφόρνια ανακοίνωσε ότι θα συνεχίσει τα αυστηρά μέτρα … ως τον Αύγουστο! Με το καλοκαίρι να έρχεται γρήγορα, απ’ τους βιομήχανους του τουρισμού μέχρι τους σέρφερς μια γκάμα καλιφορνέζων υπηκόων βρίσκονται σε «προ-εξερσιακή περίοδο»…

Το σημερινό ενδιαφέρον μας βρίσκεται πάντως κάπου πίσω απ’ την σκηνή. Ό,τι και να γίνεται αυτήν την εποχή, στο όνομα του covid-19 και της αντιμετώπισής του, κερδισμένες βγαίνουν οι εταιρείες πληροφορικής: μαζεύουν (και “προσφέρουν” ή πουλάνε) τα data μετακινήσεων των αμερικάνων, απ’ τα κινητά τους. Παράνομα μεν – αλλά μπροστά στις έκτακτες ανάγκες τι είναι πιο σημαντικό; Η «προστασία των προσωπικών δεδομένων» ή η «προστασία της δημόσιας υγείας»; Αν γίνεται υπεξαίρεση είναι για καλό σκοπό…

Αν διακρίνετε διάφορες μορφές πειρατείας να καθιερώνονται στο ψοφιοκουναβιστάν δεν κάνετε λάθος. Προκαλούν γέλιο… αλλά…

(Ας ελπίσουμε ότι δεν θα μας κοπεί απότομα… )

“Παράπλευρες απώλειες;”

Πέμπτη 14 Μάη. Τα ιατρικά λάθη σε ποιά υποκατηγορία θανάτου απ’ τον covid-19 μπαίνουν; Στους θανάτους ΑΠΟ; Στους θανάτους ΜΕ; Στους θανάτους «έλα μωρέ»;

Υπάρχει ένα ζήτημα για το οποίο υπάρχουν διεθνώς συχνά αγωνιώδεις εκκλήσεις σποραδικά για πάνω από μήνα. Είναι το ζήτημα της xρήσης χλωροκίνης και της υδροξυχλωροκίνης (hydroxychloroquine) ως φαρμάκου εναντίον κορονοϊών· εν προκειμένω του covid-19. H ασταμάτητη μηχανή δεν έχει τις γνώσεις για να ελέγξει αυτό το “alarm!” που έχει ακουστεί εδώ και καιρό· όμως είναι εντυπωσιακή η επιμονή έμπειρων επιδημιολόγων πεδίου, που έχουν δουλέψει στην αφρική, στην αναφορά του ίδιου ακριβώς φαινομένου: την εμφάνιση θανατηφόρας αιμόλυσης σε ασθενείς που νοσηλεύονται σε νοσοκομεία ως ασθενείς του covid-19. Περί τίνος πρόκειται;

Πληθυσμοί οι οποίοι έχουν ιστορικό ζωής (ακόμα και πριν δεκαετίες) σε περιοχές με ελονοσία, όπως είναι οι περιοχές γύρω απ’ την Μεσόγειο ή τροπικές ζώνες του πλανήτη, έχουν αναπτύξει μια γενετική εξέλιξη σαν άμυνα απέναντι στην ελονοσία. Πρόκειται για το ένζυμο “γλυκοζη-6-δεϋδρογενάση” που παράγεται από ένα «εξελιγμένο» γονίδιο που έχει ονομαστεί G6PD. Η ενζυμική παραγωγή του G6PD ενισχύει τα ερυθρά αιμοσφαίρια και την άμυνα των οργανισμών κατά των παρασίτων που προκαλούν την ελονοσία. Εάν όμως αυτή η παραγωγή διαταραχτεί, αυτό οδηγεί σε δυσλειτουργία της παραγωγής ερυθρών αιμοσφαιρίων, και από ένα σημείο και μετά στη «διάλυσή» τους. Αυτό λέγεται αιμόλυση. Συνεχιζόμενη αιμόλυση σημαίνει «σκουπίδια» απ’ την διάλυση των ερυθροκυττάρων στο αίμα, που οδηγεί σε μικροεμβολές σε διάφορα όργανα (ακόμα και καρδιακή εμβολή), επιδεινούμενα αναπνευστικά προβλήματα· και, τελικά, θάνατο.

Τί μπορεί να προκαλέσει πρόβλημα (ή να εντείνει υπάρχουσα δυσκολία) στη λειτουργία του G6PD έχοντας αυτές τις αλυσιδωτές συνέπειες; Κάποια ελάχιστα τρόφιμα (π.χ. τα μπιζέλια ή η σταφίδα), και ορισμένα χημικά συστατικά φαρμάκων. Ένα απ’ αυτά είναι η υδροξυχλωροκίνη. Κι αυτό είναι γνωστό, εφόσον παλιότερες (προ cοvid-19) έρευνες / δοκιμές της χλωροκίνης / υδροξυχλωροκίνης προέβλεπαν την εξαίρεση όσων έχουν προβληματική λειτουργία του G6PD.

Τα στοιχεία «φονικότητας» του covid-19 απ’ τη Ν. Υόρκη δείχνουν διπλάσιους θανάτους (που καταχωρούνται σαν covid-19) στον έγχρωμο πληθυσμό της πόλης σε σχέση με τους λευκούς. Οπωσδήποτε μπορεί να υπάρχουν κι άλλοι λόγοι που περιθωριοποιημένοι urban πληθυσμοί, χωρίς καν σταθερή πρόσβαση στη δημόσια υγεία, είναι πιο ευάλωτοι σε επιπλοκές από κορονοϊό. Είναι όμως εξίσου πιθανό ότι καταγόμενοι από διάφορες περιοχές της Αφρικής με ιστορικό ελονοσίας, έχουν κληρονομημένη την γενετική τροποποίηση εναντίον της – άρα το «φάρμακο» που δίνεται προσβάλει το ιδιαίτερο γονίδιο που διαθέτουν και την ενζυμική λειτουργία του, σκοτώνοντάς τους τελικά…. Το ίδιο ισχύει και για ένα μέρος των πληθυσμών γύρω απ’ την Μεσόγειο: παλιότερες μελέτες στην ιταλία έχουν δείξει μια σταδιακή «παρακμή» της λειτουργίας του G6PD εφόσον επί γενιές έχει αντιμετωπιστεί η ελονοσία, πράγμα όμως κάνει ιδιαίτερα ευαίσθητους αυτούς τους πληθυσμούς σε μια χημική «καταστολή» της όποιας λειτουργίας του. Άρα και στην χλωροκίνη.

Το επαναλαμβάνουμε: η ασταμάτητη μηχανή δεν έχει γνώσεις για να ελέγξει την ακρίβεια όλων αυτών. Τα γεγονότα είναι: οι επαναλαμβανόμενες εκκλήσεις γιατρών να μην χρησιμοποιείται η χλωροκίνη / υδροξυχλωροκίνη σαν φάρμακο· επαναλαμβανόμενες αναφορές για συμπτώματα αιμόλυσης και δύσπνοιας που δεν αντιστοιχούν στον cοvid-19, και τελικά θανάτους· και οι δοκιμές της ουσίας που έγιναν στην βραζιλία και στην κίνα, και σταμάτησαν λόγω των πολλών θανάτων…

Αν έχει νόημα αυτή η αναφορά εδώ, είναι επειδή όταν τσουβαλιάζονται οι νεκροί στην «κοινή δεξαμενή», δεν είναι καμμία «επιστήμη» που δρα· και κανένας σεβασμός δεν αξίζει σε οποιονδήποτε εμφανίζεται σαν «ειδικός», «επιστήμονας» κλπ, όταν εγκρίνει τον «άμορφο σωρό». Είναι η νεκροπολιτική του κράτους και του κεφάλαιου που διαμορφώνουν την “πραγματικότητα” – και οι “επιστήμονες” που σεγοντάρουν απλά διαπραγματεύονται την θέση τους μέσα σ’ αυτήν την νεκροπολιτική.

Τα ιατρικά λάθη, πολλές φορές μαζικά, έχουν την δική τους ιστορία· όσο για τα «λάθη» των φαρμακοβιομηχανιών, ας μην αρχίσουμε την εξιστόρηση…

Το διπλό αφεντικό 10

Πέμπτη 14 Μάη. Είναι τυπικά λογικό (αλλά όχι εργατικά συμφέρον) ότι οι μισθωτοί, τρομοκρατημένοι ήδη απ’ την (δήθεν) “μεγάλη φονικότητα του ιού” φοβήθηκαν επιπλέον, όταν άρχισαν να κατεβαίνουν τα ρολά, μην χάσουν τους όποιους μισθούς απ’ τις όποιες δουλειές δούλευαν. Τα αφεντικά φοβήθηκαν σιωπηλά κάτι ακόμα χειρότερο: το να πρέπει να κάνουν απολύσεις και να πρέπει να πληρώσουν αποζημιώσεις… (Οι “μαύροι”, ανασφάλιστοι, εξαιρούνται – αλλά είναι αμφίβολο αν μπόρεσαν να γλυτώσουν οτιδήποτε).

Η εμφάνιση της μορφής – κράτους σαν “πουγκί”, που φαίνεται να “επιδοτεί” τους καταγραμμένους ανέργους του πολέμου κατά του αόρατου εχθρού αλλά, επιπλέον, βοηθούσε τους εργοδότες για να μην κάνουν απολύσεις, ούτε όμως να πληρώνουν μισθούς (υπάρχει ήδη εμπειρία τέτοιων νόμων, απ’ την εποχή της “κρίσης χρέους”…) θεωρήθηκε σωτήρια! Πράγματι στα μέρη μας τα 533 (για ένα μήνα + 277 για άλλο μισό = 800) ευρώ ήταν κάτι του είδους “στην αναβροχιά καλό είν’ και το χαλάζι”. Παράδοξο ή όχι, σε άλλες εποχές, σχεδόν πριν έναν αιώνα, σε παρόμοια ζόρια για τα αφεντικά, οι συνθήκες (και οι αντιλήψεις) ήταν διαφορετικές – αναφερόμαστε στις ηπα και στην κρίση του 1929. Παρότι το ρουσβελτιανό κράτος έδρασε σε κάποιο βαθμό “φιλεργατικά” (και πρωτο-κεϋνσιανά) η εργατική συνείδηση είχε ακόμα στόχο και αντίπαλο τα αφεντικά. Κι έτσι μπορούσε να απαιτεί πράγματα που τώρα θα φαίνονται αδιανόητα…

Μέσα στον τωρινό ζόφο της μαζικής μικροαστικοποίησης των εργατών, πάσχοντας απ’ αυτήν την εντελώς περιθωριακή, ζόρικη, σκληρά υποτιμημένη (έως άγρια συκοφαντημένη) ιδέα ότι εργατική, ανταγωνιστική, κινηματική πράξη είναι το να ξέρεις και να δρας έγκαιρα και όχι εκ των υστέρων (και σίγουρα όχι τα “μνημόσυνα”!!…), το συμβούλιο για την εργατική αυτονομία εξέθεσε δημόσια πριν πάνω από 2 χρόνια τα βασικά χαρακτηριστικά του “βασικού εγγυημένου εισοδήματος”, τα επιχειρήματα υπέρ του, και το γιατί όλα αυτά είναι αντεργατικά. Και δεν το έκανε με άγνοια κινδύνου: υπήρχαν και υπάρχουν πολλοί που υπερασπίζονται σαν “ριζοσπαστικό / απελευθερωτικό” μέτρο την εμφάνιση του κράτους σαν δεύτερου αφεντικού· και ακόμα χειρότερα βαφτίζουν τέτοιου είδους κρατικές παροχές “κοινωνικό μισθό”. Ως εάν το ώριμο, postmodern καπιταλιστικό κράτος του 21ου αιώνα να έπαθε κάποιον «ηθικό κλονισμό», και να αποφάσισε από κόμμα των αφεντικών να γίνει υπηρέτης της σύγχρονης εργατικής τάξης, και μάλιστα χωρίς καν αυτή να ματώσει απαιτώντας το…

Οι τωρινές συνθήκες, όπου η δημιουργία μαζικής «τεχνικής» ανεργίας εξηγείται (βιαστικά έως εντελώς απρόσεκτα) σαν η παράπλευρη απώλεια των υγιεινιστικών πραξικοπημάτων ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο για την εργατική κριτική (δηλαδή η μαζική παραγωγή ανεργίας να θεωρείται έως και ικανή αιτία για τα γενικευμένα lockdown…), μερικές υπενθυμίσεις για το πως το καπιταλιστικό κράτος και οι οπαδοί του (κάποιοι από άγνοια και αφέλεια· οι υπόλοιποι από δόλο…) συνηγορούσαν υπέρ του «διπλού αφεντικού» ΠΡΙΝ τον covid-19, βοηθούν ίσως στο να ξεκαθαριστούν τα βασικά.

Πρώτα αυτό το σύντομο video:

Το διπλό αφεντικό 11

Πέμπτη 14 Μάη. Το πιο χτυπητό στοιχείο του πιο πάνω προπαγανδιστικού video είναι ότι υπονοεί ένα κράτος που όχι μόνο δεν είναι καπιταλιστικό, αλλά είναι κάτι σαν φιλανθρωπικό ίδρυμα. Όμως αν προσέξει κανείς μπορεί να εντοπίσει τους υπαινιγμούς: το να γίνει το κράτος «δεύτερο αφεντικό» (όπως το εννοούμε εμείς) θα είναι πολύ οικονομικότερο σε σχέση με τα “έξοδα” του χάους των επιδομάτων που είναι κληρονομιά του φορντικού παρελθόντος και της 2ης βιομηχανικής επανάστασης και απαιτούν μια εκτεταμένη (κρατική) γραφειοκρατία για να ελέγχει τις προϋποθέσεις και τις κατηγοριοποιήσεις επιδότησης του καθενός / της καθεμιάς χωριστά. Συνεπώς το «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα» είναι ο αποπληθωρισμός των παλιότερων επιδομάτων…

Είναι αυτή η «απλοποίηση» που έκανε τον σκληρά νεοφιλελεύθερο Friedman οπαδό της ιδέας:

Για την δική μας εργατική κριτική, αυτό το (δεύτερο) video ξεκαθαρίζει την βασική αιτία που κάνει αναγκαία την εμφάνιση της μορφής – κράτους σαν διαχειριστή της «αγοράς εργασίας» στο σύνολό της: η τεχνολογική ανεργία στη φάση επιτάχυνσης της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης και, ακόμα περισσότερο, οι πολιτικές συνέπειες (για την σταθερότητα του συστήματος) που (θα) έχει αυτή.

Κι όλα αυτά κουβεντιάζονταν και προωθούνταν προ covid-19… Έχει αλλάξει κάτι εξαιτίας του φονιά ιού; Ή παράγωγο της τρομοεκστρατείας είναι η επιτάχυνση της-εμφάνισης-του-προβλήματος (εργασία, αγορά εργασίας, διαχείρισή της) μαζί με την-εμφάνιση-της-λύσης του;

Η εγκαθίδρυση κάποιου είδους «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος» έχει δουλευτεί τα προηγούμενα χρόνια· αλλά δεν είναι η μόνη εκδοχή νομιμοποίησης του «δεύτερου αφεντικού» στην τωρινή φάση. Υπάρχει άλλη μία, περισσότερο α λα καρτ, που στοχεύει σ’ εκείνο το μέρος της σύγχρονης εργατικής τάξης που ούτε μπορεί να δουλέψει-απ’-το-σπίτι ούτε όμως θα ξαναβρεί την δουλειά που έκανε πριν την τρομοεκστρατεία· σίγουρα όχι σύντομα. Στον πυρήνα του ζητήματος οι διαφορές ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο εκδοχές είναι συγκυριακές. Ο «φόβος της μόλυνσης» καλλιεργήθηκε για να τεθεί το κοινωνικό εργοστάσιο σε επιτήρηση σε πολλά επίπεδα· κι όχι μόνο σε ότι αφορά την οργάνωση της εργασίας / εκμετάλλευσης. Μπορεί να διατηρηθεί αυτός ο φόβος για αρκετό καιρό, ακόμα και μετά τον covid-19.

Αλλά το πιο ουσιαστικό από καπιταλιστική άποψη είναι οι ριζικοί μετασχηματισμοί – και η σταθεροποίησή τους, με ή χωρίς υγιεινιστικούς φόβους τέτοιου είδους. Κάποιοι θα γίνουν γρηγορότερα από άλλους· κάποιοι είναι προϋποθέσεις άλλων.

Υπάρχει, όμως, εργατική απάντηση στην καθιέρωση του «διπλού αφεντικού»; Και πως αντιπαρατίθεται;

(συνέχεια στα επόμενα)