Χρυσάφι 4

Σάββατο 2 Φλεβάρη. Τοποθετώντας το βενεζουελάνικο χρυσάφι (όχι μόνο τους λίγους τόνους που είναι η καβάτζα του καθεστώτος Μαδούρο αλλά τα μεγάλα «όχι αξιοποιημένα» κοιτάσματα) μέσα στη γενική, παγκόσμια αναδιάρθρωση των συσχετισμών νομισματικής δύναμης, μπορούμε να διατυπώσουμε μια «αιρετική» θέση. Όπως έχουν κάνει οι ηπα απ’ το 2003 (με ή χωρίς συμμάχους) σε ότι αφορά μεγάλα κοιτάσματα πετρελαίου (ιράκ, λιβύη) έτσι και με τα βενεζουελάνικα μεγάλα κοιτάσματα χρυσού, το αμερικανικό κράτος / κεφάλαιο επιδιώκει να τα κρατήσει έξω ή στα όρια της παγκόσμιας αγοράς. Είτε σαν μελλοντική δική του «εφεδρεία», είτε σαν «εκτός νόμου» (αλλά «εντός δύναμης») τροφοδοσία επιλεγμένων συμμάχων… Εννοείται πως το ίδιο ακριβώς ισχύει και τα «μεγαλύτερα στον κόσμο» (αν και ακριβά στην εξόρυξη) πετρελαϊκά αποθέματα του Καράκας…

Αυτή είναι μια θέση (σε ότι αφορά και αφορούσε από τότε το πετρέλαιο) που είχαμε διατυπώσει ήδη απ’ το 2003 (στο χάρτινο Sarajevo), ενάντια σ’ όλη την παγκόσμια και ντόπια αντιαμερικανική σοφία, που έλεγε μονότονα ότι οι αμερικάνοι εισβάλλουν στο ιράκ για να του πάρουν τα πετρέλαια. Είχαμε υποστηρίξει μοναχικά και σκανδαλωδώς τότε (όπως υποστηρίζουμε και τώρα) πως αν η Ουάσιγκτον ήθελε τα ιρακινά πετρέλαια τότε (ή τα βενεζουελάνικα τώρα) απλά θα τα αγόραζε. Ήθελε (γράφαμε) το ανάποδο: να κρατήσει την ιρακινή πετρελαϊκή παραγωγή έξω (ή στα όρια) της παγκόσμιας αγοράς. Όπως έκανε απ’ το 1991 ως το 2003 με τις «κυρώσεις» – αλλά δεν μπορούσε πια να συνεχίσει. Να τα κρατήσει εκτός αγοράς είτε για να μην πέσουν σημαντικά οι τιμές (κάτι που θα έκανε αδύνατη την εκμετάλλευση του αμερικανικού σχιστολιθικού πετρελαίου, που είναι ακριβή), είτε σαν πολεμικά αποθέματα – για λογαριασμό της.

Αποδείχθηκε ότι είχαμε δίκιο: οι αμερικανικές πετρελαϊκές δεν πήραν τα ιρακινά πετροπήγαδα απ’ το 2004 και μετά· αντίθετα, πρώτα η κατοχή και ο αντικατοχικός αγώνας και στη συνέχεια ο μεθοδευμένος «εμφύλιος» σουνιτών – σιιτών κράτησε την ιρακινή παραγωγή χαμηλά, σε τεχνολογικά πρωτόγονες συνθήκες. Ίσια ίσια για να συμπληρώνουν ο isis και οι ypg (στη συρία) τα έσοδά τους.

Στο ίδιο στόχαστρο βρίσκεται (απ’ την αμερικανική σκοπιά) και η Τεχεράνη· για τους ίδιους λόγους… Έχει μπει και το Καράκας, plus το χρυσάφι…

Μέση Ανατολή

Δευτέρα 14 Γενάρη. Αρχίζει να γίνεται σαφές ότι η μισο-αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ την βόρεια και βορειοανατολική συρία σημαίνει (για την Ουάσιγκτον) ενίσχυση των βάσεών της στο (βόρειο και δυτικό) ιράκ. Πέρα από τους καραβανάδες και τον Pompeo η fast επίσκεψη του ψόφιου κουναβιού σε αμερικανική βάση (στην al-Asad), στο δυτικό ιράκ, σημαίνει ότι (εκτός απ’ την γερμανία) και το ιράκ θεωρείται απ’ την Ουάσιγκτον κατεχόμενη χώρα: το ψόφιο κουνάβι δεν πήγε στην Βαγδάτη, ούτε συνάντησε κάποιον ιρακινό αξιωματούχο. Πέταξε πάνω απ’ τον μισό πλανήτη για να πάει στην βάση του, για τρεισίμισυ ώρες. Δήλωσε ότι «δεν έχω σχέδια να πάρω τον στρατό απ’ το ιράκ. Αντίθετα, θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε το ιράκ σαν βάση αν χρειαστεί να κάνουμε κάτι στη συρία». Τελεία και παύλα.

Εδώ, όμως, οι επιπλοκές θα είναι ακόμα σοβαρότερες απ’ αυτές στη συρία. Πρώτον, οι αμερικανικές βάσεις στο ιράκ είναι υπό νατοϊκή «ομπρέλλα». Πράγμα που σημαίνει (θεωρητικά κατ’ αρχήν) ότι αν άλλα κράτη – μέλη (π.χ. το Βερολίνο…) αρχίζουν να βάζουν ζητήματα mission accomplished και “τι δουλειά έχουμε εκεί;” θα υπάρξει ένας κάποιος θόρυβος. Δεύτερον, και σημαντικότερο, το ιράκ έχει κυβέρνηση: μια συμμαχία κομμάτων που θέλουν να ξεκουμπιστούν οι αμερικάνοι. Πως, άραγε, σκοπεύει η Ουάσιγκτον να “πείσει” αυτήν την κυβέρνηση να αλλάξει γνώμη;

Τρίτο και σημαντικότερο. Το 2003, όταν η Ουάσιγκτον σχεδίαζε την εισβολή στο ιράκ, η Άγκυρα (υπό τον νέο τότε πρωθ. Erdogan) απαγόρευσε στον αμερικανικό στρατό να ανοίξει δεύτερο μέτωπο, απ’ τα τουρκο-ιρακινά σύνορα. Η Άγκυρα δεν θέλει αμερικανικές βάσεις στο ιράκ, και σίγουρα όχι κοντά στα σύνορά της· η Τεχεράνη επίσης· η Δαμασκός εννοείται· και η Μόσχα, φυσικά. Το μπλοκ της Αστάνα δηλαδή, το οποίο έχει προσεγγίσει και η Βαγδάτη.

Δυσκολευόμαστε σαν ασταμάτητη μηχανή και σαν άνθρωποι να καταλάβουμε αν το αμερικανικό κράτος / παρακράτος σχεδιάζει πράγματι οτιδήποτε σ’ αυτό το δευτερεύον πεδίο μάχης ή αυτοσχεδιάζει κυριολεκτικά, προκειμένου να μην δυσαρεστήσει τους συμμάχους του στον άξονα (Τελ Αβίβ και Ριάντ) αδιαφορώντας για το αύριο.

Ας μην σχολιάσει πάντως κανείς ότι το δεύτερο «αποκλείεται». Καθόλου δεν αποκλείεται!

(φωτογραφία: Τον έχουν φάει οι έγνοιες. Έχει ρέψει…)

Ο ψόφιος “ειρηνοποιός” στην “εύφορη ημισέληνο”

Πέμπτη 27 Δεκέμβρη. Εντάξει, όσοι το έφαγαν (ή παριστάνουν ότι το έφαγαν) ας δοκιμάσουν σόδα για την χώνεψη. Κατά τα υπόλοιπα ένας αμερικάνος πρόεδρος είναι ένας αμερικάνος πρόεδρος. Και το ψόφιο κουνάβι (οι σύμβουλοί του προφανώς) σκέφτηκε να πάει για τα «χρόνια πολλά» στον στρατό του στο ιράκ. Δίπλα στη συρία.

Όπου (στο ιράκ) φαίνεται ότι ο αμερικανικός στρατός έχει φτιάξει δυο καινούργιες βάσεις, κοντά στα σύνορα με την συρία. Λέγεται ότι εκεί θα μεταφέρει (όχι τους ίδιους που ίσως φύγουν απ’ την συρία, άλλους) την, ας την πούμε έτσι, «υποδομή ταχείας επέμβασης» στο συριακό πεδίο μάχης. Για υποστηρίξη εκείνων των «λίγων εκπαιδευτών» που θα παραμείνουν μαζί με τις ypg. Εκατό; Διακόσιοι; Θα φανεί.

Απ’ την άποψη της ανακούφισης μπροστά στον κίνδυνο να βρεθούν οι αμερικάνοι πεζοναύτες αναμέσα στα διασταυρούμενα πυρά των εξεγερμένων αράβων στην ypg ζώνη και των ypg συμμάχων, δεν είναι άσχημη ιδέα μια «μετακόμιση» στο ιρακινό έδαφος. Μόνο που εκεί τα πράγματα δεν είναι σίγουρα για πάντα…

Στο ιράκ ο αμερικανικός στρατός βρίσκεται «επίσημα» (και όχι πειρατικά, όπως στη συρία). Το κακό μ’ αυτήν την επισημότητα είναι ότι η καινούργια ιρακινή κυβέρνηση μπορεί (και πρόκειται κάποια στιγμή) να ζητήσει απ’ την Ουάσιγκτον να πάρει τον στρατό της («σας ευχαριστούμε αλλά δεν σας χρειαζόμαστε»).

Ενώ, λοιπόν, το «ολότελο ξεκούμπισμα» του αμερικανικού στρατού απ’ την μέση Ανατολή θα ευχαριστούσε πολλούς (το μπλοκ της Αστάνα), κι ενώ η κυβέρνηση στη Βαγδάτη και η κοινωνική βάση της είναι πλήρως συγχρονισμένη με το μπλοκ της Αστάνα (χωρίς να το φωνάζει), η απαίτηση (της Βαγδάτης προς την Ουάσιγκτον) «μακρυά και θα σας γράφουμε» είναι πιθανό ότι θα αργήσει να διατυπωθεί με την αυστηρότητα που δεν θα σηκώνει αντιρρήσεις! Μέσα σ’ αυτήν την καθυστέρηση περιλαμβάνεται και το ότι οι πάντες (του μπλοκ της Αστάνα) ξέρουν, καταλαβαίνουν, ότι ο u.s.army δεν πρόκειται να εγκαταλείψει με το καλό και «εντελώς – εντελώς» την συριακή επικράτεια· τους είναι, όμως, αρκετή, σ’ αυτή τη φάση, μια ικανή μείωση της χερσαίας παρουσίας του εκεί.

Γιατί, λοιπόν, η κυβέρνηση της Βαγδάτης, που έχει την ιδεολογική και την πολιτική ετοιμότητα και διάθεση να διώξει τους αμερικάνους εντελώς απ’ το έδαφός της δεν θα το κάνει άμεσα; Γιατί δεν το έχει κάνει ως τώρα; Προσέξτε (και σκεφτείτε το): κανείς απ’ τους ανταγωνιστές του αμερικανικού ιμπεριαλισμού δεν είναι τόσο ηλίθιος ώστε να πιστεύει ότι μπορεί να διώξει τον αμερικανικό στρατό «από κάπου», στη φάση της παρακμής της αμερικανικής ηγεμονίας, και να μην περιμένει τις θυμωμένες αντιδράσεις της Ουάσιγκτον! Για να το πούμε αλλιώς: κανείς στο μπλοκ της Αστάνα (ή στο μπλοκ του Ινδοκούς, ή στο μπλοκ του Βλαδιβοστόκ) δεν θέλει σ’ αυτή τη φάση να κουρντίσει το ελατήριο του αμερικανικού ηγεμονισμού ως το σημείο να σπάσει! Άλλη διατύπωση: κανείς δεν σκοπεύει να κλωτσήσει την κυψέλη αν δεν έχει φροντίσει να μην τον κάνουν σουρωτήρι οι μέλισσες.

Είναι elementary! Την ηγεμονία μιας πυρηνικής δύναμης με εξαιρετικά brutal ιδιοσυγκρασία την «ροκανίζεις» για καιρό. Δεν την αντιμετωπίζεις με τέτοιο τρόπο, «μετωπικά», ώστε να την αναγκάσεις να πατήσει τα κουμπιά! Αν νοιώθεις ότι «σε παίρνει» να την περιορίσεις σημαντικά, το κάνεις με τέτοιους τρόπους ώστε να μην «κληρονομήσεις» κάρβουνα!!!

Κι έτσι μπορείτε να καταλάβετε τι αιρετικό υποστηρίζει εδώ και μέρες η ασταμάτητη μηχανή. Υποστηρίζει ότι η «ιμπεριαλιστική λογική» (γενικά) δεν έχει καμία σχέση με τις συγκινητικές βλακείες του ποδαριού που γράφουν οι δημαγωγοί. Το ψόφιο κουνάβι θα πάρει ένα μέρος του στρατού του απ’ τις ypgκρατούμενες περιοχές όχι επειδή του είπε ο Erdogan «καλά, θα φύγετε ποτέ;» αλλά επειδή το μπλοκ της Αστάνα (και όχι μόνο η Άγκυρα) πέτυχε να κάνει αυτές τις περιοχές επικίνδυνες· δηλαδή να τις κάνει έτσι ώστε να είναι δύσκολο να εξηγηθεί στον αμερικάνο κοκκινόσβερκο ψηφοφόρο το «γιατί μας την πέφτουν αυτοί που ελευθερώσαμε;» Οι «επίσημες» κινήσεις της Άγκυρας είναι, απλά, το πιο ορατό στοιχείο σ’ αυτούς τους ελιγμούς. Καθόλου το μοναδικό και, από κάποιες απόψεις, ούτε καν το πιο σημαντικό. Το γεγονός, για παράδειγμα, ότι οι φρατρίες που υποστήριζαν τον isis στην Raqqa (κατά κύριο λόγο) «πείστηκαν» και κινούνται τώρα συγχρονισμένες με το μπλοκ της Αστάνα, ήταν πολύ πιο δύσκολη δουλειά απ’ το να συγκεντρώνει φανερά η Άγκυρα τον στρατό της στα σύνορα…

Για να το κάνουμε πιο λιανά. Απ’ την στιγμή που θα γινόταν εφικτό να φανούν δημόσια (παγκόσμια) οι ypg σαν κατοχική δύναμη επί αραβικών πληθυσμών (και μια εξέγερση των αράβων στην ypgκρατούμενη ζώνη αυτό ακριβώς θα αποδείκνυε), οι ypg θα είχαν τελειώσει! Ποιο αραβικό καθεστώς θα μπορούσε να τους χρηματοδοτήσει φανερά; Η εθνικιστική ηγεσία των ypg (το pkk δηλαδή) νόμισε ότι θα μπορούσε να κρατήσει τα πετρέλαια της Deir ez-Zor και της Raqqa επειδή η Ουάσιγκτον της τα υποσχέθηκε. Αλλά η Ουάσιγκτον δεν μπορεί να το παίζει απ’ την μια «απελευθερωτική» και απ’ την άλλη στήριγμα κατακτητών που δεν έχουν κανέναν άλλο υποστηρικτή στα πέριξ! Η αμερικανική υποστήριξη ήταν ανοικτή για όσο οι ypg θα μπορούσαν να καταστέλουν τους άραβες υπό την κατοχή τους. Δοκίμασαν πολλά: εξαγορές, απειλές, βίαιες επιστρατεύσεις, μαζικές συλλήψεις, ακόμα και δολοφονίες… Δεν τα κατάφεραν…

Αυτό σημαίνει ότι οι φανερές στρατιωτικές κινήσεις της Άγκυρας ήταν και είναι, απλά, ένα είδος επιταχυντή των εξελίξεων. Η κυρίως δουλειά έγινε και γίνεται υπόγεια… Και σίγουρα την προκάλεσε η «υπερεπέκταση» των ypg – δηλαδή η κατοχή πολύ μεγάλων περιοχών καθαρά συρο-αραβικών…

Τώρα το ψόφιο κουνάβι τονίζει την στρατιωτική παραμονή του στο γειτονικό ιράκ. Αν όχι αυτός σίγουρα οι σύμβουλοί του καταλαβαίνουν ότι ο u.s.army μπορεί να μείνει ακόμα εκεί. Και, φυσικά, εκκρεμεί το τι και ποιους θα πληρώσει ο τοξικός (και το πόσο θα μείνει στην καρέκλα του)…

Όσο γι’ αργότερα; Το αργότερα θα έχει άλλες φάσεις…

Η μέση Ανατολή γεμάτη “ειρηνοποιούς”…

Πέμπτη 27 Δεκέμβρη. Σίγουρα δεν έχετε διαβάσει οτιδήποτε που να συσχετίζει την «ειρηνοποιό» διάθεση του ψόφιου κουναβιού με το «κύμα φιλίας» προς το καθεστώς Άσαντ που έχει σηκωθεί απ’ όλους τους άραβες καθεστωτικούς, οι οποίοι μέχρι πριν όχι πολύ καιρό έλεγαν ότι είναι ένα κάθαρμα (είναι!) που πρέπει να του κοπεί το κεφάλι (με ηλεκτρικό πριόνι…)… Ε;

Κι όμως! Το ένα μετά το άλλο διάφορα αραβικά καθεστώτα, σειχάτα, εμιράτα, χούντες, κλπ, έχουν ξεκινήσει την «αποκατάσταση των σχέσεών τους» με τον διάβολο Άσαντ. Το συριακό καθεστώς θα κληθεί στην επόμενη σύνοδο των αραβικών κρατών (απ’ όπου είχε πεταχτεί με τις κλωτσιές πριν 7 χρόνια), ενώ όλοι αυτοί οι χρυσοντυμένοι ποντικοί της ευρύτερης περιοχής έχουν αρχίσει τα βήματα για το ξανα-άνοιγμα των πρεσβειών τους στη Δαμασκό. Το κόλπο διάλυσης της συρίας έληξε, και όλοι προσαρμόζονται στα νέα δεδομένα… Άλλος πιο γρήγορα κι άλλος πιο αργά.

Ο μόνος που φαίνεται «αδικημένος» είναι το ισραηλινό καθεστώς… «Φαίνεται»… Είναι; Αν, για παράδειγμα, μετά την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ σαν πρωτευούσας του, το ψόφιο κουνάβι του αναγνωρίσει τους επόμενους μήνες και τα (κατεχόμενα απ’ το 1967 συριακά) «υψώματα του Γκολάν» σαν δικό του έδαφος, θα εξακολουθεί να νοιώθει «αδικημένο»; Για όνομα του μεγαλοδύναμου: όχι!!! (Αυτό θα είναι, άλλωστε, προκαταβολή άλλων αναγνωρίσεων…)

Προσοχή: δεν θα στραβώσει η Δαμασκός που η Ουάσιγκτον κάνει δώρο στο Τελ Αβίβ συριακό έδαφος; Φυσικά!!! Προέχει όμως ο ρεαλισμός: για να πάρει το συριακό καθεστώς τα εδάφη του («υψώματα του Γκολάν») θα πρέπει να νικήσει κατά κράτος το ισραηλινό. Υπάρχει τέτοια περίπτωση σε μια ένας-μ’-έναν αναμέτρηση; Όχι, ούτε γι’ αστείο! (Σ’ έναν all out παγκόσμιο πόλεμο ίσως – αλλά ποιος ζει ποιος πεθαίνει σ’ αυτόν…)

Οπότε: η Ουάσιγκτον λέει «στο Τελ Αβίβ πάρτε τα», παραβιάζει άλλη μια φορά δεκάδες αποφάσεις του οηε (αλλά ποιος τον …. τον οηε;), η Δαμασκός θυμώνει, η Μόσχα την συμβουλεύει «αυτοσυγκράτηση, πρώτα η ανασυγκρότηση…», το ίδιο και η Τεχεράνη… Κι έτσι η εδαφική / πολιτική πραγματικότητα παραμένει μεν θολή κι αμφισβητούμενη, αλλά …

… Αλλά ποιος δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει η φράση «μεταβατική περίοδος»; Ποιος δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει «αύξηση εκκρεμοτήτων» στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό;

Κάθε κάθαρμα της εξουσίας – και το βάρος της ιστορίας

Τρίτη 4 Δεκέμβρη. Όταν πεθαίνουν οι βιτρίνες της εξουσίας αγιάζουν. Όπως ο άλλοτε αμερικάνος πρόεδρος George Bush (πατέρας του μεταγενέστερου “junior” επίσης προέδρου στα ‘00s). Δεν πρόκειται να αγιάσουν οι χιλιάδες δολοφονημένοι ιρακινοί και ιρακινές απ’ την πρώτη αμερικανική “επέμβαση” στη μέση Ανατολή, το 1991, εναντίον του ιράκ του δικτάτορα (και πρώην σύμμαχου) Σαντάμ Χουσεΐν, που έγινε υπό την πολιτική ηγεσία του George Bush του Α. Με την “επιχείριση καταιγίδα της ερήμου”.

Μαζί με τους “ανώνυμους” δολοφονημένους των ιμπεριαλιστικών εκστρατειών (εδώ αναφερόμαστε σε μια αμερικανική, που δεν είναι όμως η μοναδική) δεν είναι σημείο αναφοράς και προσανατολισμού πια ούτε το βάρος της Ιστορίας. Όποιος / όποια γεννήθηκε το 1991 είναι τώρα 27 χρονών. Είναι στα όρια του αδύνατου να υποθέσει κανείς ότι οι πρωτοκοσμικοί, ευρωπαίοι ή βορειοαμερικάνοι σημερινοί / ες των 27 ή των 30 χρονών έχουν την γνώση, την αίσθηση, την υποψία ότι η εποχή που ζουν, και τα ακόμα πιο ζόρικα που τους περιμένουν, εγκαινιάστηκαν τότε. Το 1991. Και υπό την αμερικανική βιτρίνα με το όνομα George Bush.

Τι μπορεί να σημαίνει “το βάρος της Ιστορίας” για τις διαδοχικές γενιές υπηκόων του post-modern καπιταλισμού, των βαθιά ενσωματωμένων προσταγών του Θεάματος; Δεν υπάρχει Ιστορία φίλε… Και το επαυξημένο Εγώ μου δεν πρόκειται να χρεωθεί οποιοδήποτε παρελθόν, παρόν, ή μέλλον στο οποίο (θα) δεν έχω αποφασιστικό ρόλο. Για να στο πω αλλιώς: η Ιστορία αρχίζει από εμένα και τελειώνει με εμένα.

Έτσι έχουν τα πράγματα – αν υπήρχε κάποιος αρκετά ωμός για να τα πει με το όνομά τους. Ο Ιστορικός χρόνος σαν η πραγματική αλληλουχία γεγονότων σε όλες τις κλίμακες, έχει εξαφανιστεί στον πρώτο, «ανεπτυγμένο» καπιταλιστικά κόσμο. Επειδή, χάρη σε επιτυχημένα πραξικοπήματα, ο χρόνος (όπως ο χώρος, όπως όλα) έχει γίνει selfie. Σ’ αυτήν την κατασκευή δεν έχουν καμμία σημασία τα πιο κάτω:

– Η αμερικανική στρατιωτική επίθεση στο ιράκ, το 1991, έγινε για να αποκτήσουν οι ηπα μόνιμες βάσεις στη σαουδική αραβία, ώστε να ελέγχουν από κοντά και αυτοπροσώπως τη μέση Ανατολή – και τα πετρέλαιά της.

– Επειδή οι ηπα απέκτησαν μόνιμες βάσεις στη σαουδική αραβία, ένα μέλος της αριστοκρατίας του Ριάντ, με πολλά λεφτά, στράφηκε εναντίον τους. Λεγόταν Osama bin Laden.

– Στρεφόμενος κατά των αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων στη σαουδική αραβία ο bin Laden χρηματοδότησε και υποστήριξε επιθέσεις αντάρτικου εναντίον τους σε μια μεγάλη ζώνη της μέσης Ανατολής και της Αφρικής.

– Επειδή έκανε τέτοιες επιλογές ο Osama bin Laden, και για τον εξουδετερώσουν, αφού απέτυχαν να τον καθαρίσουν, η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της (Ριάντ, Τελ Αβίβ) του «χρέωσαν» την 11η Σεπτέμβρη του 2001, την οποία σχεδίασαν και μεθόδευσαν οι μυστικές υπηρεσίες (ή κάποιες φράξιές τους) αυτών των κρατών. Παράλληλα (αυτές οι υπηρεσίες) κατάφεραν εύκολα να διεισδύσουν στις οργανώσεις της «ισλαμικής διεθνούς» που προσπαθούσε να φτιάξει ο κρυβόμενος Laden και να αναλάβουν την «τοπική» καθοδήγησή τους.

– Στη συνέχεια, αξιοποιώντας την 11η/9ου οι ηπα εκστράτευσαν και κατέλαβαν διαδοχικά το αφγανιστάν και το ιράκ – ελπίζοντας να κάνουν το ίδιο με την συρία και το ιράν.

– Δεν κατάφεραν μεν το δεύτερο σκέλος του σχεδίου, αλλά σε συνεργασία με διάφορες μυστικές υπηρεσίες (ή φράξιές τους) στην ευρώπη εξέλιξαν το νατοϊκό σχέδιο “stay behind” σε “stay in front” εξαπολύοντας επιλεκτικές «τρομοκρατικές επιθέσεις» σε ευρωπαϊκό έδαφος – τις οποίες απέδιδαν στον bin Landen και στην ανύπαρκτη «οργάνωση» al-Qaeda.

– Στη συνέχεια, αξιοποιώντας υπαρκτά υποκείμενα απ’ το κατεχόμενο ιράκ έφτιαξαν μια νέα «τρομοκρατική» οργάνωση που τελικά ονομάστηκε isis. Με σχέδιο την δημιουργία μιας μόνιμα εμπόλεμης κατάστασης σε μια ζώνη του κόσμου, απ’ τον λίβανο ως το ιράν.

Δεν θα συνεχίσουμε. Το πολιτικό, πολεμικό 1991 (στη μέση Ανατολή αλλά και στα Βαλκάνια, και στον «μετασοβιετικό» Καύκασο) εξέβαλε στο 2001 σαν ένα ποτάμι που οι αρμόδιοι μηχανικοί διαμορφώνουν την κοίτη μέχρι τις εκβολές του. Και, με τη σειρά του, το 2001 εξέβαλε στο 2011, στο αρχικό πρωτοκοσμικό σοκ και, στη συνέχεια, στην βίαιη καταστολή των αραβικών εξεγέρσεων / επαναστάσεων.

Κι έτσι, αφού μεσολάβησαν αρκετά ακόμα, το 2018 και το 2019 δεν είναι βέβαια ο χρόνος που ορίζουν τα επαυξημένα πρωτοκοσμικά Εγώ. Αντίθετα. Η καπιταλιστική ιστορία τα αλέθει, επειδή δεν θέλουν (κι αφού δεν θέλουν δεν μπορούν) να την αντιληφθούν σαν αυτό που είναι και να της αντισταθούν.

Γι’ αυτό αγιάζει ο κάθε Bush – εγκληματίας. Επειδή τα αφεντικά και οι βιτρίνες τους δεν έχουν πάψει να νικάνε στο πιο πρίσιμο πεδίο μάχης: αυτό των συνειδήσεων…

Όμως στον ορίζοντα των selfie «αυτά δεν υπάρχουν»… Τόσο απλά…

Οδηγίες για την κατασκευή ουαχαβιτών

Δευτέρα 19 Νοέμβρη. Μπορεί η Ουάσιγκτον να μην αναγνωρίζει το συριακό καθεστώς (αφού, αν το αναγνώριζε, θα ζητούσε την άδειά του για να στρατοπεδεύσει στο ένα τέταρτο της συριακής επικράτειας, χάρη στην «πρόσκληση» των «κολλεκτιβιστών» των ypg φυσικά…), ωστόσο διαθέτει πρεσβευτή στη συρία. Ένα αργόμισθο πόστο, που το κατέχει ο κύριος James Jeffrey. Ο οποίος ελλείψει πραγματικών διπλωματικών δραστηριοτήτων, ανακοίνωσε ότι:

… Δεν μπορούμε να πετύχουμε μια διαρκή ήττα του isis χωρίς μια ριζική αλλαγή στο συριακό καθεστώς και μια ριζική αλλαγή στον ιρανικό ρόλο στη συρία, που συνέβαλαν σημαντικά στην άνοδο του isis σε πρώτο χρόνο το 2013 και το 2014… Το συριακό καθεστώς δημιούργησε τον isis…

Η αλήθεια είναι ότι αυτήν την άποψη, ότι δηλαδή ο isis ήταν «πράκτορες του Άσαντ», η ασταμάτητη μηχανή την άκουσε unofficial πριν ενάμισυ χρόνο – σαν μια ελεεινή θεωρία συνωμοσίας, απ’ αυτές που πιάνουν τόσο εύκολα παντού όπου έχουν χαθεί τα τελευταία στηρίγματα της απλής, καθαρής λογικής. Ώστε οι «πράκτορες του Άσαντ» κόντεψαν να τον πετάξουν στη θάλασσα; Χμμμ… Ενδιαφέρον!!…

Από κάποιες απόψεις, ωστόσο, ο αργόσχολος κυρ Jefftey δεν έχει άδικο. Το παρατεταμένο αιματοκύλισμα που επέβαλε η «προεδρική φρουρά» του Άσαντ (υπό την ηγεσία του αδελφού του) το 2011 εναντίον μαζικών ειρηνικών διαδηλώσεων υπέρ στοιχειωδών δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων στο δικτατορικό καθεστώς του άνοιξε, πράγματι, τις πόρτες στην κόλαση. Αρχικά στην πιθανότητα ενός έντιμου ένοπλου αγώνα εναντίον της Άσαντ δικτατορίας· και πολύ γρήγορα (ή, πιο σωστά, ακόμα και πιο πριν…) στην έφοδο των ιδεολόγων και των μισθοφόρων του Ριάντ, των εμιράτων, του Τελ Αβίβ, της Ουάσιγκτον (αλλά ως ένα χρονικό σημείο της Άγκυρας και της Ντόχα).

Μια μικρή λεπτομέρεια μόνο… Ο isis δεν φτιάχτηκε στη συρία. Ο isis φτιάχτηκε στο ιράκ! Σαν σχέδιο διαμελισμού της ιρακινής επικράτειας, τριχοτόμησής της σε ένα κουρδιστάν, ένα σουνιστάν και ένα σιιτιστάν. Οι σφαγές του Άσαντ στη συρία υπήρξαν έξτρα ευκαιρία· που αξιοποιήθηκε κατάλληλα, όχι πια για την τριχοτόμηση του ιράν αλλά για την τριχοτόμηση όλης της ζώνης απ’ την Μεσόγειο ως το ιράν. Μια τριχοτόμηση που σήμαινε, απλά, διαρκή πόλεμο σ’ όλη αυτή την ζώνη.

Ας μην προσπαθεί, λοιπόν, η Ουάσιγκτον να παραστήσει τον δικαστή της ιστορίας – δεν το έχει καν και καν. Μπορεί να κάνει αυτό που της ταιριάζει: λέμε και κάνουμε ό,τι θέλουμε, όσο και όπου μας παίρνει.

Wild world, όπως wild west! Τελεία και παύλα.

Μέση Ανατολή

Τετάρτη 12 Σεπτέμβρη. Όταν, στις 19 Μάρτη του 2003, ο αμερικανικός στρατός και οι «πρόθυμοι» σύμμαχοί του εισέβαλαν στο ιράκ, σαν δεύτερη πράξη αξιοποίησης της 11ης Σεπτέμβρη του 2001, θεωρούσαν ότι θα έκαναν μια σύντομη βόλτα. Η Ουάσιγκτον είχε δηλώσει ήδη τους επόμενους στόχους στρατιωτικής κατάκτησης (στο όνομα του «εκδημοκρατισμού» πάντα): συρία και ιράν… Ο καθένας μπορεί να πάει στη Βαγδάτη, οι άντρες πάνε στην Τεχεράνη έλεγαν τότε οι πιο στρατόκαβλοι απ’ τους αμερικάνους πεζοναύτες…

Ήταν ένα κράτος, τυπικά σύμμαχος των ηπα, που τους χάλασε σε ικανό βαθμό τον σχεδιασμό της βόλτας: το τουρκικό. Οι καινούργιοι στην εξουσία ισλαμοδημοκράτες αρνήθηκαν στις ηπα να χρησιμοποιήσουν το έδαφός τους για εισβολή (στο ιράκ) και απ’ τον βορρά… Κατ’ αυτόν τον τρόπο άλλαξαν (επί τα χείρω) την γεωμετρία της αμερικανικής κατάκτησης του ιράκ, στην αρχική φάση της… (Εννοείται πως κανένας ντόπιος “αντι-μπεριαλιστής” δεν συνεχάρει τότε τον Erdogan για το θάρρος του!)

Έχουν περάσει κάτι παραπάνω από 15 χρόνια έκτοτε. Τι θα είχε συμβεί αν ο αμερικανικός στρατός δεν είχε «κολλήσει» στην κατοχή του ιράκ; Και παρότι έχει βάσεις στο ιράκ (και καινούργιες στη συρία, χάρη στους ypg/pkk…) πόσο διαφορετικά εξελίχθηκαν οι συσχετισμοί δύναμης;

Η (καπιταλιστική) ιστορία εν τω γεννάσθαι… Δεν είναι ευχάριστο· είναι ωμά αληθινό…

(φωτογραφία: Ενάμισυ μήνα πριν την εισβολή, στις 5 Φλεβάρη του 2003, ο πρώην αρχικαραβανάς και μετά υπ.εξ. της κυβέρνησης των συντηρητικών – πρώτη του Μπους του Β – ανέμιζε αυτό το φιαλίδιο στον οηε, το οποίο υποτίθεται περιείχε βάκιλλο του άνθρακα, σαν απόδειξη της ενοχής του Σαντάμ: ότι κατείχε βιολογικά όπλα…

Μετά την inside δουλειά της 11ης Σεπτέμβρη του 2001, ήταν η δεύτερη φορά που κάποιες φράξιες των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών έφτιαχναν “εντυπωσιακά στοιχεία ενοχής” κάποιου, για διεθνή χρήση. Ποτέ δεν τιμωρήθηκε κανείς όπως θα άξιζε….

Και η δουλειά συνεχίστηκε και συνεχίζεται απρόσκοπτα από διάφορες πια υπηρεσίες…)

Μέση Ανατολή

Δευτέρα 3 Σεπτέμβρη. Καλού κακού υψηλόβαθμοι καραβανάδες απ’ το ιράκ, το ιράν, την συρία και την ρωσία συναντήθηκαν χτες στη Βαγδάτη. Δεν τολμάμε καν να σκεφτούμε τι κουβέντιασαν στο κοινό επιχειρησιακό αρχηγείο τους… Μήπως για την έλλειψη παιδικών σταθμών στην Αθήνα; Μήπως για τους ιταλούς φασίστες;

Μπαααα…. Οι δουλειές τους είναι εκεί γύρω…

(φωτογραφία: αυτό το ανθοστόλιστο πτώμα μες τη μέση τίνος είναι;)

Το ιράν δεν είναι στην ευρώπη, αλλά…

Σάββατο 4 Αυγούστου. Μία εκδήλωση αυτού του καθόλου (απλά και ανώδυνα) «εμπορικού πολέμου» ανάμεσα στην Ουάσιγκτον και το Λονδίνο απ’ την μια μεριά, και το Βερολίνο με τους δικούς του συμμάχους απ’ την άλλη, είναι το ζήτημα των κυρώσεων κατά του ιράν· που πρόκειται να μπουν σε ισχύ (απ’ τις ηπα) τις επόμενες ημέρες.

Είναι γνωστό (ελπίζουμε, σ’ εσάς…) ότι ο στόχος της Ουάσιγκτον δεν είναι κυρίως η Τεχεράνη. Αυτή είναι ο βασικός στόχος του Τελ Αβίβ και του Ριάντ. Για την Ουάσιγκτον, εν προκειμένω, ο στόχος είναι ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός. Και η διασύνδεσή του με το ρωσο-κινεζικό μπλοκ, έστω κι αν κρατήσει αυτή η διασύνδεση μόνο όσο χρειάζεται για να επισφραγιστεί η «οικονομική ήττα» του αμερικανικού καπιταλισμού, και η μοιρασιά των ιματίων του…. Μόνο μ’ αυτή την έννοια είχε αξία η (σχετικά φτηνή) αμερικανική προσπάθεια να «κατακτηθεί» η συρία και το ιράκ μέσω των μισθοφόρων του Ριάντ. Μόνο μ’ αυτή την έννοια έχει αξία να «τιμωρούνται» οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις για τις συναλλαγές τους με την Τεχεράνη. Μόνο μ’ αυτήν την έννοια ξεκαθαρίζει ότι οι αμερικανικές απειλές κατά της ε.ε. σε ότι αφορά την συμφωνία για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα είναι «ζευγάρι» με τις αμερικανικές απειλές για τον nord stream 2, και το ρωσικό φυσικό αέριο.

Εν τέλει, και για να υποδείξουμε επιγραμματικά αυτό το ζήτημα: μόνο μ’ αυτήν την έννοια η ψοφιοκουναβική Ουάσιγκτον χρησιμοποιεί αυτό που η ίδια φρόντισε να δημιουργηθεί, δηλαδή τα κύματα των προσφύγων απ’ την μέση Ανατολή, σαν «όπλο» κατά όχι μόνο του Βερολίνου, αλλά κυρίως κατά του χαρακτήρα που θα μπορούσαν να πάρουν μελλοντικά τα όποια (αν υπάρξουν) «ενιαία ευρωπαϊκά σύνορα», σαν έκφραση μιας κάποιας γεωπολιτικής ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Ιράκ

Δευτέρα 4 Ιούνη. Στην Ουάσιγκτον δεν άρεσε καθόλου το αποτέλεσμα των εκλογών στο ιράκ. Δεν αντιδρά κατηγορώντας τες σα «νόθες» ή σαν «προϊόν ρωσικής εμπλοκής». Κάνει αυτό που ξέρει: ετοιμάζεται να επιβάλει κυρώσεις σε βουλευτές! Η κατηγορία εναντίον τους; Έχουν σχέσεις με ένοπλες ιρακινές οργανώσεις, που με την σειρά τους έχουν σχέση με το ιράν… «Λάθος φιλίες» είναι το κατηγορητήριο.

Οι δύο «υπόδικες» α λα αμερικέν οργανώσεις (που ανήκουν στις «λαϊκές ομάδες δράσης», το πιο καλά εκπαιδευμένο και έμπειρο τμήμα του στρατού της Βαγδάτης) κατέβηκαν στις εκλογές της 12ης Μάη, μαζί με άλλες, και έβγαλαν 47 βουλευτές. Τώρα ένα σχέδιο κυρώσεων εναντίον τους που έχει στα χέρια του το ψόφιο κουνάβι, απαιτεί να διακόψουν αμέσως οποιεσδήποτε σχέσεις με ένοπλες οργανώσεις, και οποιαδήποτε σχέση με το ιράν. Αλλιώς θα πέσει πάνω τους βαρύ το χέρι του αμερικανικού νόμου…

Ετοιμάζεται η Ουάσιγκτον να γίνει και πάλι, επίσημα, στρατός κατοχής στο ιράκ όταν η νέα ιρακινή κυβέρνηση της ζητήσει να ξεκουμπιστούν οι 100.000 πεζοναύτες και λοιποί μισθοφόροι της, με την δικαιολογία ότι «η κυβέρνηση είναι τρομοκρατική»;

Γιατί όχι; «Μόλις βάψαμε έναν φράχτη στον Μουζουρά – εσάς δεν θα βάψουμε;» θα μπορούσε να φωνάξει η Ουάσιγκτον· αν είχε χιούμορ…