Παρασκευή 2 Αυγούστου. Το ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ δεν χορταίνει με τις επιθέσεις που κάνει στο συριακό έδαφος. Άρχισε να απλώνεται: πριν 2 ημέρες έκανε δύο πυραυλικές επιθέσεις στο βόρειο ιράκ, σε «θέσεις φιλοϊρανικών» ιρακινών οργανώσεων. Επίσημα, φυσικά, δεν ανακοινώθηκε τίποτα· αλλά τέτοιος είναι ένας απ’ τους τρόπους που το φασιστικό καθεστώς κάνει τις δουλειές του: παριστάνοντας το «ανήξερο» και το «άσχετο»…
Πρόκειται για όξυνση, με απρόβλεπτες συνέπειες. Απ’ τη μια μεριά ο αμερικανικός στρατός που προσπαθεί να κρατήσει βάσεις μέσα στο ιράκ δεν βολεύεται ιδιαίτερα με το να κτυπιούνται τμήματα του ιρακινού στρατού (αφού τυπικά όλες οι ένοπλες οργανώσεις υπάγονται σ’ αυτόν). Είναι ο εύκολος στόχος, όχι επιθέσεων αλλά απαίτησης (απ’ την Βαγδάτη) να ξεκουμπιστεί. Απ’ την άλλη μεριά το ιρανικό καθεστώς δεν μπορεί να αυτοσυγκρατείται διαρκώς αν πράγματι χτυπιούνται εγκαταστάσεις του, αξιωματικοί του, ή (έστω) «φίλοι» του.
Προφανώς το ισραηλινό καθεστώς υπολογίζει ότι μπορεί να το «χοντραίνει» ως εκείνο το σημείο που η ιρανική αυτοσυγκράτηση θα αντέχει. Εν μέρει τέτοιες επιθέσεις προορίζονται για εσωτερική κατανάλωση: η ραγδαία φασιστικοποίηση της ισραηλινής κοινωνίας δείχνει αντεστραμμένα ότι το «εθνικό ηθικό» της δεν είναι σπουδαίο.
Απ’ την άλλη αυτό που λέγεται «ασύμμετρος πόλεμος» είναι απ’ τα «αγαπημένα» του ιρανικού καθεστώτος – που ξέρει καλά τόσο τις στρατιωτικές δυνατότητες όσο και τις αδυναμίες του.
(φωτογραφία: Χάρτης με τα σημεία / στόχους των ισραηλινών πυραύλων. Too much, όπως και να το δει κανείς…)