Τετάρτη 13 Μάρτη. Όταν ο αμερικανικός στρατός, το 2004 και το 2005, καθηλώθηκε στην κατοχή του ιράκ και δεν κατάφερε (η ηγεσία του…) να προχωρήσει στο επόμενο βήμα, που ήταν η επίθεση κατά του ιράν, η τότε διοίκηση Μπους του Β αντιμετώπισε αυτήν την αποτυχία με τον “επαγγελματισμό” εκείνων που ακόμα κι αν δεν έχουν πρέπει να βρουν ένα δεύτερο σχέδιο. Το ζητούμενο των νεοσυντηρητικών, σύμφωνα με μεταγενέστερο δημοσίευμα, ήταν “η απαραίτητη τακτική εναλλακτική κίνηση, απ’ την στιγμή που ο πόλεμος στο ιράκ σαμποτάρισε την δυνατότητα έναρξης μιας ακόμα εισβολής”. Απ’ την αναζήτηση αυτής της εναλλακτικής γεννήθηκε στο σχέδιο «Nitro Zeus». Αφορούσε το ιράν.
Ήταν ένα μυστικό σχέδιο, που θα έμενε τέτοιο αν η διοίκηση Ομπάμα δεν προχωρούσε στην συμφωνία 5+1 για τα πυρηνικά της Τεχεράνης. Η συμφωνία εκείνη υπογράφτηκε το 2015. Το 2016 (επί Obama, που πάντως ήταν γνώστης του σχεδίου…) οι καθεστωτικοί new york times (κάποιοι, δηλαδή, μέσω αυτών) παρουσίασαν σε αδρές γραμμές το «Nitro Zeus». Ήταν ένα σχέδιο σαμποτάζ στην επικράτεια της Τεχεράνης: σε συστήματα αεράμυνας, σε συστήματα επικοινωνιών και (το τονίζουμε) σε κομβικά σημεία των δικτύων ηλεκτροδότησης. Στο μεγαλύτερο μέρος της αυτή η επίθεση (που ονομάστηκε «κυβερνοεπίθεση») θα γινόταν από μακρυά, και με τέτοιο τρόπο ώστε να μην υπάρχουν «αμερικανικά αποτυπώματα». Σκοπός: Η αποσταθεροποίηση μεγάλης διάρκειας, που θα δυσκόλευε δραματικά των ζωή των υπηκόων, και θα τους οδηγούσε είτε σε μαζική αντίθεση στο καθεστώς είτε σε καταστάσεις «δημιουργικής κοινωνικής καταστροφής». Ας πούμε σε καταστάσεις κανιβαλισμού.
Η επίθεση σε πολιτικές (όχι σε στρατιωτικές) υποδομές βρίσκεται εδώ και χρόνια στα manual των «πενταγώνων» του πλανήτη…. Σε ανοικτή στρατιωτική σύγκρουση το πράγμα είναι απλό: βομβαρδισμοί. Οι ηλεκτρομαγνητικές βόμβες θεωρούνται ένα απ’ τα «απόλυτα όπλα»: δεν σκοτώνουν κανέναν άμεσα, καταστρέφουν όμως τόσο ριζικά τα ηλεκτρικά (άρα και τα ψηφιακά) δίκτυα, ώστε οποιαδήποτε πρωτοκοσμική κοινωνία επιστρέφει απότομα σε συνθήκες 19ου αιώνα…
Αν, όμως, το πράγμα πρέπει να παραμείνει ασαφές, ώστε να μην είναι εύκολο (ή να είναι αδύνατο) να εντοπιστεί καθαρά ο επιτιθέμενος, υπάρχουν διάφορες τεχνικές δυσκολίες, που δεν τις ξέρουμε συγκεκριμένα αλλά μπορούμε να τις φανταστούμε. Η διαμόρφωση του σχεδίου “Nitro Zeus” (λέγεται ότι) απασχόλησε χιλιάδες αμερικάνους ειδικούς, σε διάφορους τομείς, και κόστισε δεκάδες εκατομμύρια δολάρια. Δεν πρέπει να τα πάρουμε αυτά τοις μετρητοίς: είναι γνωστή η αμερικανική (και όχι μόνο…) ροπή τέτοιων μηχανισμών προς τις προσόδους και τις κρατικές χρηματοδοτήσεις. Ωστόσο είναι εύλογο το να υπήρξε κάποιου είδους “παναστρατιά” ειδικών: το να κρύψεις τα ίχνη ενός φόνου μπορεί να είναι δυσκολότερο απ’ τον φόνο τον ίδιο.
Αν το θυμίζουμε τώρα αυτό το σχέδιο είναι επειδή στις ηπα διάφοροι “αιρετικοί” υποστηρίζουν ότι οι ζημιές στο δίκτυο ηλεκτροδότησης της βενεζουέλας είναι εφαρμογή προσαρμοσμένων κεφαλαίων του «Nitro Zeus» – ή κάποιου παρόμοιου σχεδίου.
Λογικό ακούγεται. Ωστόσο αν ένα αμερικανικό σχέδιο τέτοιου τύπου γίνεται γνωστό το 2016· κι αν όσα κράτη βρίσκονται εν δυνάμει στο στόχαστρο τέτοιων σχεδιασμών θα έπρεπε να έχουν το νου τους από πολύ νωρίτερα (μιας και ο ρόλος των δικτύων ηλεκτρισμού και επικοινωνιών θεωρείται στρατηγικός εδώ και μισό αιώνα…), το να δείξει κανείς την ιμπεριαλιστική μοχθηρότητα είναι το μισό μέρος της ιστορίας. Το άλλο μισό αφορά την προετοιμασία (και τα μέτρα) αντίκρουσης μιας τέτοιας επίθεσης, οποτεδήποτε συμβεί. Αυτό αφορά τους (όποιους) αμυνόμενους.
Από τότε που μάθαμε πέντε πράγματα απ’ την ιστορία των βιετκόγκ, έχουμε πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη στο πνεύμα και την εφευρετικότητα των αμυνόμενων – απέναντι σε ανοικτές ή κουκουλωμένες επιθέσεις «υπέρτερων δυνάμεων». Σε οποιαδήποτε κλίμακα· ακόμα και στις urban διαδηλώσεις. Απαραίτητη προϋπόθεση: η μόνιμη και εναργής ετοιμότητα. Η δύναμη των αδυνάτων περιλαμβάνει κι αυτό: την δημιουργικά αποτελεσματική “ανορθοδοξία” που προκύπτει απ’ την διαρκή ετοιμότητά τους.
Ναι, οι «κακοί» αυτού του καπιταλιστικού κόσμου είναι πολύ κακοί! Όμως αυτό είναι ένας λόγος παραπάνω για να μην κοιμούνται ποτέ οι «καλοί» (όπως κι αν του ορίζει ο οποιοσδήποτε). Η θέση του ξαφνιασμένου θύματος δεν είναι τιμητική για κανέναν στις διακρατικές αντιπαλότητες…
Δεν είναι καθόλου τιμητική ούτε στον ταξικό ανταγωνισμό!!! (Το ξέρουμε ότι αυτή μας η θέση δεν αρέσει, ωστόσο αυτήν ακριβώς υπηρετούμε…)