Tag: οικονομικά

Αερομπελάδες

Παρασκευή 15 Μάρτη. Η παγκόσμια καθήλωση των 350 (;) boeing 737 max φυσικά και προκαλεί “πόνο” στην κατασκευάστρια εταιρεία. Ειδικά αφού πρώτον, η “διόρθωση του προβλήματος” (στο “έξυπνο” λογισμικό) θα χρειαστεί καιρό· και δεύτερον, ακόμα κι όταν η boeing πει «το κάναμε», θα πρέπει να βρει έναν τρόπο να το αποδείξει στους πελάτες της· κάτι καθόλου εύκολο σε ζήτηματα «μηχανικής ευφυίας». Η boeing είναι πιθανό ότι θα χρειαστεί πολύ καιρό για να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη των πελατών της… Δεν είναι αστείο: εκκρεμούν 5000 παραγγελίες για το συγκεκριμένο μοντέλο, αξίας 600 δισεκατομυρίων… 5000 παραγγελίες που μπορεί να ακυρωθούν!

Ο αριθμός των 737 max σε καθήλωση δεν είναι μεγάλος σε σχέση με το σύνολο των επιβατικών αεροπλάνων σε χρήση· επιμέρους όμως (σε σχέση με συγκεκριμένες εταιρείες) μπορεί να δημιουργηθεί κάποια έλλειψη πτητικών μέσων. Εκτός, λοιπόν, απ’ τις μετοχές των ανταγωνιστών της boeing (και δεν είναι μόνο η airbus αλλά και η κινεζική comac) και τις παραγγελίες, θα επηρεαστούν στον ένα ή τον άλλο βαθμό και οι επιβάτες. Ως προς τιμές εισιτηρίων, ως προς διαθεσιμότητα δρομολογίων, κλπ.

Τέτοια προβλήματα λύνονται στον καπιταλισμό. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

(φωτογραφία: Το C919, της κινεζικής comac, έχει απ’ το 2017 28 πελάτες με 815 παραγγελίες – λίγες δηλαδή. Θεωρείται όμως ευθέως ανταγωνιστικό τόσο του 737 της boeing, όσο και του Α320neo της airbus. Αν ένα μεγάλο μέρος των 5000 παραγγελιών φύγει απ’ την boeing, δεν θα μπορεί να το καλύψει μόνη της η airbus.

Πάνω που το ψοφιοκουναβιστάν πάει να στριμώξει το Πεκίνο, ένα παλιο-λογισμικό του ανοίγει νέους εμπορικούς ορίζοντες…)

American millennials

Πέμπτη 7 Μάρτη. Θα το περιμένατε για το ελλαδιστάν… Αλλά για το ψοφιοκουναβιστάν; Και όμως:

… Προσπαθήστε για μια στιγμή να μη σας κατακλύσει το αίσθημα της πίκρας, και σκεφτείτε πόσο ανελέητα είναι τα οικονομικά σας όταν αγωνίζεσθε να τα φέρετε βόλτα σε αυτή τη χώρα σήμερα. Οι μισθοί είναι στάσιμοι, ενώ το κόστος των ακινήτων, της περίθαλψης και της φροντίδας για τα παιδιά έχει εξακοντιστεί. Όπως αναφέρεται στα πορίσματα πρόσφατης οικονομικής ανάλυσης, “για τους Αμερικάνους που είναι κάτω των 40 ετών ο 21ος αιώνας μοιάζει με μια μακράς διαρκείας ύψεση”.

Σύμφωνα με έκθεση του 2018 … περισσότεροι απ’ τους μισούς Αμερικανούς (53%) ηλικίας 21 – 37 ετών έχουν δεχτεί κάποιο είδος οικονομικής αρωγής από γονείς, κηδεμόνες ή συγγενείς από τότε που έγιναν 21 ετών. Αυτό μπορεί να σημαίνει την πληρωμή του κινητού τηλεφώνου (41%), τα ψώνια του σούπερ μάρκετ και τους λογαριασμούς φυσικού αερίου (32%), το ενοίκιο (40%) ή την ασφάλεια ζωής (32%).

… Πέραν της οικονομικής στήριξης, πρέπει να αναφερθεί και η παροχή δωρεάν υπηρεσιών. Η κ. Πάλμερ, 39 ετών, λέει πως το ότι οι γονείς της προσέχουν τα παιδιά της 20 – 25 ώρες δωρεάν τον μήνα, συνέβαλε στο να αποφασίσουν με τον σύντροφό της να κάνουν και τρίτο παιδί. Εάν έπρεπε να πληρώνει μπέιμπι σίτερ, θα σήμαινε δαπάνες 6.000 δολαρίων τον χρόνο….

Αυτά γράφτηκαν στους καθεστωτικούς new york times πριν λίγες μέρες. Δεν αφορούν την καθαρή εργατική τάξη των ηπα, εκείνες και εκείνους που οργανώθηκαν στον «πόλεμο για 15 δολάρια ωρομίσθιο» νικώντας. Δεν αφορούν ούτε τα γκέτο, το προλεταριάτο της οικονομίας του εγκλήματος. Αφορούν τους «σπουδαγμένους», αυτούς με τουλάχιστον ένα τριτοβάθμιο δίπλωμα· ένα σοβαρό κομμάτι της «μεσαίας τάξης» (ή της I gonna be…). Είναι επιβαρυμένοι συχνά με ένα φοιτητικό δάνειο κάποιον δεκάδων χιλιάδων δολαρίων, το οποίο κανονικά ήλπιζαν ότι θα ξεχρεώσουν εύκολα χάρη στους καλούς μισθούς στελεχών που θα έπαιρναν μετά τις σπουδές… Και τώρα είναι εγκλωβισμένοι σ’ αυτήν την «παγίδα χρέους», απ’ την οποία αρκετοί (λένε οι ειδικοί των τραπεζών) μπορεί να μην βγουν ποτέ. Είναι, για να το πούμε με λίγες λέξεις, η υποθηκευμένη πρωτοκοσμική μεσαία τάξη του ψοφιοκουναβιστάν.

Η έρευνα δεν αναφέρεται στην πολιτική και ιδεολογική σύνθεση αυτού του «τρύπιου» (απ’ την άποψη των προοπτικών ανόδου) κοινωνικού στρώματος. Είναι εύλογο να μην είναι ενιαία, όπως άλλωστε συμβαίνει σ’ όλον τον κόσμο. Έχουν κοινά (π.χ. «απεχθάνονται την βία»…), όμως άλλοι μπορεί να είναι συντηρητικοί, και άλλοι liberals (με κάποια «αριστερή» απόχρωση).

Όταν, όμως (από ανάγκη; από ανάγκη…) η σωτηρία έρχεται απ’ τον οικογενειακό πατερναλισμό (χωρίς αυτό να θεωρείται τιμητικό) γιατί αυτά τα εκατομμύρια των αδικημένων, των λίγο πολύ ναυαγισμένων στην «αγορά εργασίας» την οποία οι γονείς τους (baby boomers…) στήριξαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, να μην αναζητήσουν κάποιου είδους κρατικό πατερναλισμό; Με ανταλλάγματα βέβαια: κάποιες ελευθερίες προς χάρην εγγυήσεων ασφάλειας στην εργασιακή / μισθολογική διαδρομή… Γιατί όχι;

Είναι μια στρατιά πικραμένων, απογοητευμένων, εσωτερικά θυμωμένων υπετροφικών, υπερεπενδεδυμένων Εγώ… Μια εθνικά κατανεμημένη αλλά ουσιαστικά πρωτοκοσμική διεθνής των έκπτωτων αγγέλων…

Είναι «πολιτικό κεφάλαιο»…

(φωτογραφία: Η πολιτειακή κυβέρνηση της Φλόριντα, υπό την πίεση των εταιρειών δανεισμού, ακύρωσε προχτές τις άδειες άσκησης επαγγέλματος σε 1000 γιατρούς και νοσοκόμους / ες επειδή είχαν σταματήσει να πληρώνουν τις δόσεις των φοιτητικών τους δανείων…)

Προλεγόμενα της επόμενης “κρίσης” (1)

Κυριακή 3 Φλεβάρη. Η προηγούμενη όξυνση της κρίσης / αναδιάρθρωσης (αυτή που ξεκίνησε επίσημα με την χρεωκοπία της Lehman bros. τον Σεπτέμβρη του ’08) είτε στις διεθνείς διαστάσεις και πτυχές της είτε στις εντόπιες, ούτε έχει ξεπεραστεί· ούτε, σημαντικό από πολλές απόψεις, έχει γίνει κατανόητη ευρύτερα με ορθολογικό τρόπο.

Στα μέρη μας η μυθολογία του «φταίνε οι άλλοι» έβγαλε στο γκουβέρνο μια σειρά κυβερνοδιαχειριστές, των οποίων η βασική αποστολή ήταν να προστατέψουν το πολιτικό / προσοδικό μοντέλο του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου. Αυτό το μοντέλο προστατεύτηκε, πράγματι, αποτελεσματικά· ακόμα κι όταν ζορίστηκε και αναγκάστηκε να περιορίσει τις «παροχές» και τα «αντίδωρα».

Όπως ήταν αναμενόμενη συνέπεια η θρυλική «έξοδος απ’ τα μνημόνια», μια ψευδεπίγραφη «λήξη συναγερμού» σήμαινε πρακτικά (για τον πληθυσμό και τους άρχοντές του) ένα και μόνο ένα πράγμα: επαναδιαπραγμάτευση των πολιτικών προσόδων· κατά ομάδες, λόμπυ, μαφίες ή με οποιονδήποτε άλλον παρόμοιο τρόπο.

Όταν – μετά τις «στερήσεις των μνημονίων» – με το ακλόνητο εθνικό μοντέλο σε ισχύ μπαίνει ζήτημα «νέου μοιράσματος της πίτας» τα σπρωξίματα φτάνουν αναπόφευκτα στην κορυφή του πολιτικού θεάτρου. Στα κόμματα και στο κοινοβούλιο. Τα μελοδράματα πριν και μετά την συμφωνία των Πρεσπών έχουν πολύ μικρότερη σχέση μ’ αυτήν (τα περισσότερα κόμματα συμφωνούσαν σ’ αυτήν την «εθνική λύση»…) και πολύ μεγαλύτερη με το ποιοι θα «μοιράζουν» τις προσόδους (και με ποιες προτεραιότητες) την επόμενη τετραετία. Κι αυτό επειδή σε αντίθεση με τις «εποχές της αφθονίας» η πίτα είναι τώρα μικρότερη.

Το φαιορόζ γκουβέρνο, που έριχνε κατάρες στην επιδίωξη «πλεονασμάτων», άλλαξε γραμμή και έγινε βασιλικότερο του βασιλιά κυνηγώντας «υπερπλεονάσματα», όταν διαπίστωσε ότι αυτό ακριβώς το «φορολογικό περίσσευμα» μπορούσε να χρησιμοποιηθεί όπως τις χρυσές εποχές τα φτηνά κρατικά δάνεια: σαν μια εκδοχή «πίτας» προς πατερναλιστικό διαμοιρασμό.

Προλεγόμενα της επόμενης “κρίσης” (2)

Κυριακή 3 Φλεβάρη. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ήταν στα μέρη μας στη μόδα το (και καλά) «επαναστατικό» σύνθημα δεν θα γίνουμε τα γκαρσόνια της ευρώπης! Εν μέρει το σύνθημα ήταν συνεπές με την βαθιά κοινωνική πεποίθηση ότι τέτοιες «ταπεινές» (και κουραστικές) δουλειές θα πρέπει να τις κάνουν οι μετανάστες και οι μετανάστριες. Και εν μέρει σήμαινε ότι όλοι οι ντόπιοι θα έπρεπε να γίνουν μάνατζερς…

Τελικά η τουριστική βιομηχανία αποδείχθηκε «λύτρωση» τα τελευταία χρόνια – όχι, πάντως, για τους σύγχρονους εργάτες / εργάτριες. Η τελευταία μόδα του airbnb έχει κάνει ακόμα κι εκείνο το είδος μικροαστών που βρισκόταν εκτός τουριστικής βιομηχανίας, τους ιδιοκτήτες ακινήτων, να γυαλίζει το μάτι του. Η εκμετάλλευση ακινήτων είναι ο ορισμός της γεωπροσόδου· και, από μια παραξενιά της ιστορίας, η αστική (urban) γεωπρόσοδος είναι για την ελληνική κοινωνία η αυθεντική καρδιά του πολιτικού προσοδισμού απ’ τα μέσα του 20ου αιώνα και μετά. Κωδικός αντιπαροχή: ένα μοναδικά ελληνικό θεσμικό κόλπο, σ’ ολόκληρο τον πλανήτη.

Αυτό ακριβώς το «μοντέλο ανάπτυξης», πέρα απ’ την εκμετάλλευση των σύγχρονων εργατών / εργατριών, παράγει πλέον ένα νέο «υποκείμενο υπό εκμετάλλευση». Τους ενοικιαστές σπιτιών. Παράγει, επίσης, και ένα πρωτότυπο (για τα ελληνικά δεδομένα) είδος «μάνατζερς», ένα είδος που γενικά δεν υπήρχε με τέτοια ισχύ επειδή η αστική (urban) ιδιοκτησία ήταν πολύ διάσπαρτη: τους διαχειριστές ακινήτων – κοινώς μεσίτες. Είναι μια επαγγελματική φιγούρα που λειτουργεί, ad hoc, σαν «συγκεντρωτής κεφαλαίου», ανεβάζοντας κατακόρυφα τις τιμές (οπωσδήποτε των ενοικίων).

Ωστόσο, στο σύνολό του, τόσο ο γενικός πολιτικός προσοδισμός, όσο κι αυτή η αναβαθμισμένη και επιθετική «ιστορική καρδιά» του, η γεωπρόσοδος, είναι απλά η συνέχιση της άγριας συσσώρευσης που μπορεί να γλύτωσε ως τώρα την όξυνση του ταξικού ανταγωνισμού· δεν γλυτώνει, όμως, τις διαδοχικές «κρίσεις»…

Μπετονένια οικολογία

Κυριακή 3 Φλεβάρη. «…Κρίνουμε ότι πρέπει ο νομοθέτης να επανεξετάσει τι θεωρείται δασική έκταση και τι όχι. Στο οικοσύστημα δεν υπάγονται μόνο τα φρύγανα και η χαμηλή αραιή βλάστηση, αλλά και ο άνθρωπος που έχει και αυτός την ανάγκη να αναπτυχθεί, να απασχοληθεί και να επιβιώσει» αναφέρει η τοποθέτηση του ΣΕΤΕ.

Ο «ΣΕΤΕ» είναι ο «σύνδεσμος ελληνικών τουριστικών επιχειρήσεων». Και, συμμαχώντας με διάφορους συλλόγους «οικιστών» (ιδιοκτητών αυθαιρέτων σε δασικές εκτάσεις), εν όψει της δημιουργίας κτηματολογίου σε διάφορες περιοχές, ζητάει να ενταχθούν στα «σχέδια πόλης» οι λεγόμενες «οικιστικές πυκνώσεις»· αυτό το τελευταίο είναι ο ευφημισμός για τις συστάδες αυθαιρέτων.

Αν οι «οικιστές» θέλουν να νομιμοποιήσουν τα εξοχικά τους, τα αφεντικά των ελληνικών τουριστικών επιχειρήσεων, σαν συνδικάτο, θέλουν να νομιμοποιηθούν διάφορα παράνομα ξενοδοχεία και rooms to let, που έχουν κτιστεί σε δάση και γυαλούς… Έχουν ελπίδες, αφού ποτέ κανείς δεν χάλασε χατήρι σε οργανωμένες «ομάδες πίεσης»· ειδικά σε προεκλογική περίοδο.

Όμως τι θαυμάσια αντιστροφή είναι το επιχείρημά τους! «Και ο άνθρωπος είναι μέρος του οικοσυστήματος, και πρέπει να αναπτυχθεί κι αυτός – όχι μόνο τα βάτα και τα φίδια…». Μιας και μια πλευρά της «ανάπτυξης του ανθρώπου» (και συγκεκριμένα του «έλληνα ανθρώπου») είναι να κτίζει όπου μπορεί και να εκμεταλλεύεται ότι μπορεί, ίσως οι υπερασπιστές δασών και περιβάλλοντος να κινδυνεύουν με βαριές κατηγορίες.

Για αντιανθρώπινο ρατσισμό. Ίσως, ίσως, και για ανθελληνικό σπισισμό!

Κορέες

Πέμπτη 21 Ιούνη. Παλιές ανακοινώσεις και εκτιμήσεις ξαναβγαίνουν στον αφρό: στην βορειοκορεατική Chongju, λίγα χιλιόμετρα βόρεια της Πγιονγκγιάνγκ, έχουν βρεθεί (κατ΄ εκτίμηση) τέραστια κοιτάσματα σπανίων γαιών. Κυρίως λανθάνιου, σέριου και πρασεοδύμιου· αλλά όχι μόνο. Υποτίθεται ότι η Ουάσιγκτον «κάνει το κουνέλι» στον Kim ελπίζοντας να βάλει χέρι σ’ αυτά κοιτάσματα.

Χμμμμ… Αυτά είναι παλιά νέα: του 2012. 2013, ’14, ’15, ’16, ’17…; Πώς σκόπευε να βάλει χέρι σ’ αυτά κοιτάσματα η Ουάσιγκτον τόσα χρόνια; Ισοπεδώνοντας την βόρεια κορέα;

Σε κάθε περίπτωση: αυτοί που θα κερδίσουν τα κοιτάσματα δεν είναι οι τελευταίοι και καταϊδρωμένοι! Η σιδηροδρομική και οδική σύνδεση της περιοχής τόσο με τη νότια κορέα όσο και με την ρωσία είναι ήδη υπό κατασκευή – κι αν τα συνεργεία προλάβουν, θα είναι έτοιμη πριν η post Singapore «αμερικανο-βορειοκορεατική φιλία» κατακάτσει.

Δεν είναι άσχετοι οι δρόμοι και τα τραίνα: τα ορυκτά (και οι σπάνιες γαίες ορυκτά είναι) σε καρότσες και βαγόνια φορτώνονται προς την επόμενη φάση της επεξεργασίας τους.

Αν υπάρχουν αμερικάνοι που λιγουρεύονται στις βορειοκορεατικές σπάνιες γαίες, καλύτερα να δοκιμάσουν την τύχη τους στο ευρωπαϊκό football. Πιο πιθανό είναι κάποια στιγμή στο μέλλον οι (ποδοσφαιρικοί) Los Angeles Lakers να παίξουν στα ίσια την Levante (15η στο περσινό πρωτάθλημα της primera division), παρά να φάνε τα πολύτιμα μέταλλα των βορειοκορεατών μέσα απ’ το πιάτο νοτιοκορεατών, κινέζων και ρώσων.

Στην άκρη του τούνελ έχει σκουπίδια

Κυριακή 3 Ιούνη. Δεν χρειαζόταν ιδιαίτερη σοφία (ούτε ιδιαίτερη «αριστεροσύνη»): οι «αγορές» τις οποίες το γκουβέρνο επιμένει να πουλάει στο πόπολο σαν την Γη της Επαγγελίας, οι διεθνείς έμποροι χρήματος δηλαδή, ούτε ταμείο απόρων κορασίδων είναι, ούτε το υποκρίνονται.

Το ακόμα χειρότερο, όμως, είναι ότι οι διεθνείς έμποροι χρήματος δεν είναι άτομα που μπορεί να τα κοροϊδέψει κανείς· όπως, για παράδειγμα, τους ψηφοφόρους του. Συνεπώς, κάθε «ανησυχία» στις αγορές χρήματος (και τέτοιες «ανησυχίες», πραγματικές ή κατασκευασμένες, είναι βασικό κομμάτι της δουλειάς) μεταφράζεται σε υπενθύμιση ότι το ελλαδιστάν είναι αναξιόχρεο. Δηλαδή; «Αύξηση των επιτοκίων δανεισμού»…. Δηλαδή;;;;;;

Τώρα αιτία είναι το «ιταλικό δράμα». Αύριο μπορεί να είναι οι ανωμαλίες στην αγορά πετρελαίου. Και πιο μετά μπορεί να είναι οι ηλιακές εκρήξεις και οι συνέπειές τους στους επικοινωνιακούς δορυφόρους γύρω απ’ τον πλανήτη… Δεν έχει σημασία η αφορμή. Αυτό που μετράει είναι πως δεν έχει τίποτα epic το να πηγαίνεις ξεβράκωτος στ’ αγγούρια – και με το συμπάθειο!

Το τι παραμύθια μπορείς να πουλάς για εσωτερική κατανάλωση, αυτό είναι άλλη ιστορία. Ως γνωστόν, στην εσωτερική κατανάλωση δεν υπάρχει καπιταλισμός! Μόνο «συνωμοσίες»…

Ε, τραβάς την σπάθα σου και το παίζεις άγιος καβαλλάρης!…

Προστατευτισμός

Παρασκευή 9 Μάρτη. Κάπου έχουν χαθεί οι θρυλικοί αντίπαλοι της (θρυλικής) “παγκοσμιοποίησης”. Στα σπίτια τους, στις οργανώσεις των φασιστών ή, ακόμα, και στα κυβερνητικά μέγαρα. Όπως, για παράδειγμα, το ψόφιο κουνάβι. Όπως άλλοι στριφογυρνάνε το μπεγλέρι τους αυτός (λέει ότι) κηρύσσει “εύκολους εμπορικούς πολέμους”, τους οποίους φυσικά (λέει ότι) θα κερδίσει χαλαρά. Το ότι είναι ενεργούμενο της καπιταλιστικής ιστορίας ούτε που περνάει απ’ το μυαλό – το δικό του αλλά και των αντιπάλων του. Και γιατί να περάσει;

Πριν 86 χρόνια, το 1932, ένας τύπος που λεγόταν John Maynard Keynes (κάπου θα έχει απομείνει η ηχώ του ονόματός του) έκανε μια διάλεξη με τίτλο Η κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας. Σ’ αυτήν σχολίαζε σαρκαστικά τα αποτελέσματα των αλλεπάλληλων προστατευτικών μέτρων που είχαν πάρει τα μεγάλα καπιταλιστικά κράτη της εποχής του, για να προστατέψουν την «εθνική παραγωγή» τους, μετά το ξέσπασμα της αρχικά χρηματοπιστωτικής κρίσης, το 1929. Μεταξύ άλλων, με βρετανικό φλέγμα, παρατηρούσε:

…Έχουμε εδώ λοιπόν ένα ακραίο παράδειγμα της δυσαρμονίας μεταξύ του γενικού και του ειδικού συμφέροντος. Κάθε κράτος, σε μια προσπάθεια να βελτιώσει την σχετική του θέση, παίρνει μέτρα βλαβερά για την ευημερία των γειτόνων του· κι αφού αυτή η τακτική δεν περιορίζεται μόνο σε ένα κράτος, ο καθένας υφίσταται πολύ περισσότερες συνέπειες απ’ τις παρόμοιες λογικές που εφαρμόζουν οι γειτονές του, απ’ τα οφέλη που έχει ο ίδιος απ’ τις επιλογές αυτές.

Πρακτικά, όλα τα λαοφιλή γιατρικά που κυκλοφορούν σήμερα είναι τέτοιου αλληλοεξοντωτικού χαρακτήρα. Ανταγωνιστικές μειώσεις μισθών, ανταγωνιστικοί δασμοί, ανταγωνιστική ρευστοποίηση περιουσιακών στοιχείων στην αλλοδαπή, ανταγωνιστικές υποτιμήσεις, ανταγωνιστικά προγράμματα: η κατάσταση του ΘΑ ΚΑΝΩ ΤΟΝ ΓΕΙΤΟΝΑ ΖΗΤΙΑΝΟ. Κι αυτό γιατί το έξοδο του ενός είναι κανονικά το έσοδο κάποιου άλλου.

Έτσι, καθώς προσαθούμε να βελτιώσουμε το δικό μας περιθώριο, μειώνουμε το περιθώριο κάποιου άλλου· κι αν η ίδια πρακτική ακολουθηθεί παντού θα χειροτερέψει την κατάσταση όλων. Οποιοσδήποτε ιδιώτης οδηγούμενος από την προσωπική του κατάσταση μπορεί να περικόψει τις συνηθισμένες δαπάνες του, και κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει γι’ αυτό. Αλλά ας μη νομίζει κανείς ότι μ’ αυτόν τον τρόπο υπηρετεί κάποιο συλλογικό συμφέρον.

Ο μοντέρνος καπιταλισμός είναι πλεύση καλού καιρού. Όταν ξεσπάσει η καταιγίδα ο καπιταλιστής εγκαταλείπει να καθήκοντα του καπετάνιου, και μπορεί να βουλιάξει ακόμα και τις βάρκες που θα τον γλύτωναν, από τη λύσσα του να σπρώξει τον κοντινό του έξω απ’ τη βάρκα για να μπει αυτός…

Η παρομοίωση (του Keynes) για την βάρκα και την (ενδο)καπιταλιστική λύσσα είναι μνημειώδης! Το ψόφιο κουνάβι είναι ένα ενεργούμενο αυτής της λύσσας, και καθόλου το μοναδικό. Ωστόσο ο πνευματώδης και πανέξυπνος άγγλος οικονομολόγος έκανε λάθος τότε: με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, μετά από σπρωξιές και κλωτσιές, τα αφεντικά μένουν μέσα στη βάρκα… Οι καρχαρίες (τους) τρώνε τους μούτσους…

Το διαπίστωσε, άλλωστε, και ο ίδιος, εκ του ασφαλούς, με τον παγκόσμιο πόλεμο που έδωσε σάρκα, οστά και αίμα σ’ εκείνον τον «καυγά μέσα στη βάρκα»: τον Β…

Ηθικά πλεονεκτήματα και εξουσία

Τετάρτη 28 Φλεβάρη. Το ότι η υψηλόβαθμη αντιπροσωπεία του Levy Economics Institute of Bard College αναγκάζεται να εγκαταλείψει το φαιορόζ γκουβέρνο εξαιτίας 12 ψωροχιλιάρικων το χρόνο, είναι το ίδιο (για να καταλάβετε την τραγωδία) ως εάν ο κλόουν της φιλοσοφίας Zizek να αναγκαζόταν να πει “μην κάνετε τίποτα αφού δεν ξέρετε τι σας γίνεται” επειδή πάτησε μια πινέζα! Θέλουμε να πούμε: δεν είναι απώλεια μόνο για τον λαό και τον τόπο. Είναι συντριβή: οι άνθρωποι αυτοί ήθελαν να σώσουν την ευρώπη απ’ τον σίγουρο χαμό! Και το ελλαδιστάν δεν έχει τη γενναιοδωρία να πει: μωρέ μόνο δώδεκα; Εκατόν δώδεκα για πάρτη σας!

Ο κύριος Παπαδημητρίου δεν είναι Μάρδας. Η κυρία Αντωνοπούλου δεν είναι Ζγουρίδης. Είναι ντροπή τέτοιες συγκρίσεις! Πρόκειται για “μεταγραφές απ’ το εξωτερικό” – και όχι απ’ το κάτω ράφι… Εν τέλει το ελλαδιστάν, που εξανίσταται για 12 ψωροχιλιάρικα (νομιμότατα και από ηθική άποψη: ποιος έλληνας, μικροαστός ή μεσοαστός, δεν είναι πλεονέκτης;) θα έπρεπε να τύχει της ίδιας αντιμετώπισης με τον παναθηναϊκό, την εποχή που ο ιδιοκτήτης του καταγγελόταν σαν “καβούριας”: Τσίπρα πούλα!!!

Όμως δυστυχώς όχι. Ξαφνικά έπεσε επιδημία προτεσταντικής ηθικής!…

Στο μέρος που έχουν λατρευτεί ο Βγενόπουλος και ο Σώρρας, ο Κοσκωτάς, ο Κόκκαλης και ο Σαββίδης, στο μέρος που έχει γίνει σουξέ το “γιατί τα πεντοχίλιαρα δεν είναι πετσετάκια” (…να παίρνω με τη σέσουλα να γράφω ραβασάκια…), δώδεκα χιλιάρικα στον χρόνο είναι “το σκουπιδάκι στο μάτι” στο γνωστό σκίτσο του Altan…

(Να και μια απόδειξη της αχαριστίας. Ένα νόθο παιδί του κυρίου Παπαδημητρίου – διασταύρωση του Levy Institute και των επεξεργασιών του για την σωτηρία του ελλαδιστάν μέσω “παράλληλου νομίσματος” και των προσωπικών φιλοδοξιώνν του – με δύο “ν” -, ο γίγας Γιάνης, πριν γίνει υπουργός, ίδαλμα και εξολοθρευτής, είχε φτιάξει μια “μετριοπαθή πρόταση για την σωτηρία της ευρωζώνης”. Ήταν το πόνημα ενός μέτριου οικονομολόγου και παντελώς άσχετου από πολιτική – πλην φιλόδοξου, στα όρια του “εγώ ειμί Κύριος ο Θεός σου – ουκ έσονταί σοι θεοί έτεροι πλήν εμού“.

Αν είχε στοιχίσει κι αυτός 6 χιλιάρικα το εξάμηνο της δόξας του όλα κι όλα, θα έπρεπε να έχουμε συνέχεια αναμένα καπνογόνα…)

Νομισματικοί βαλλιστικοί πύραυλοι

Πέμπτη 30 Νοέμβρη. Αν το χρήμα είναι το “γενικό ισοδύναμο” των συναλλαγών στις ανθρώπινες κοινωνίες τουλάχιστον τους τελευταίους αιώνες· κι αν λειτουργεί σαν “μέτρο της αξίας”, τότε το bitcoin (η ναυαρχίδα των «κρυπτονομισμάτων») είναι ένα υπερπυρηνικό όπλο: δεν καταστρέφει την αξία· θα καταστρέψει, για άλλη μια φορά αλλά με διαφορετικό τρόπο, τους πιστούς του θεωρήματος «το χρήμα γεννάει χρήμα» – τους εχθρούς της αξίας…

Είναι εύκολο να βρει κάποιος μια αξιοπρεπή ιστορία του χρήματος. Και εκεί θα ανακαλύψει, μάλλον με έκπληξη, πως οτιδήποτε θα μπορούσε να παίξει τον ρόλο του «γενικού ισοδύναμου», αρκεί να έχει μια κάποια σπανιότητα. Από βότσαλα μέχρι τσιγάρα (στις φυλακές)· από όσπρια (σίγουρα στην χαρτοπαιξία) μέχρι εργόχειρα…

Τα κρυπτονομίσματα κρατούν τον όρο της σπανιότητας στην κατασκευή τους· αλλά αυτός είναι ο μόνος κανόνας τους σε μια εποχή (διαρκής κρίση / αναδιάρθρωση στον 21ο αιώνα) που έχει μεγάλη προϊστορία στην κατασκευή και στη διαχείριση νομισμάτων. Το αποτέλεσμα; Μαφιόζοι και τζογαδόροι «παίζουν» με την ισοτιμία του bitcoin (καθώς δεν υπάρχει ένα μηχανισμός που να προσαρμόζει «προσφορά» και «ζήτηση» του «νομίσματος» σε λογικά όρια), όπως ακριβώς συμβαίνει στα χρηματιστήρια. Όπως συνέβαινε στα μέρη μας με τα «χαλυβδόφυλλα» και τον «τασόγλου – delongi»· θυμάστε εκείνες τις επικές εποχές που το χρήμα γεννούσε χρήμα και οι μετοχές ήταν χρυσάφι;

Φούσκα το bitcoin; Απάτη; Μην το πείτε! Να δούμε πως θα φυλαχτούν οι οπαδοί του καπιταλισμού του 21ου αιώνα απ’ τα «παιδιά» του…

(Τον περασμένο Γενάρη, του ’17, η ισοτιμία του bitcoin ήταν 1 προς 700 δολάρια ηπα. Τώρα είναι 1 προς 11.000 δολάρια. Όχι, δεν υποτιμήθηκε το δολάριο σχεδόν 16 φορές – 1570%!! Απλά κάποιοι θα κάνουν την αρπαχτή της ζωής τους· και πολύ περισσότεροι θα κλαίνε…)