Tag: τουρκία

Ο αιώνιος εχθρός 1

Πέμπτη 10 Δεκέμβρη. Για την οπτική του ελληνικού ιμπεριαλισμού και των βιτρινών του, το τουρκικό καθεστώς είναι κάτι που μπορεί να «ελεγχθεί»… αν κάποιοι «μεγάλοι σύμμαχοί» του (ο βασιλιάς Macron; ο νυσταλέος Jo;) του βάλουν «τιμωρίες»… Για τον υπόλοιπο καπιταλιστικό κόσμο όμως το τουρκικό καθεστώς (κι αυτό είναι δουλειά σχεδόν 20 χρόνων ισλαμοδημοκρατικής διακυβέρνησης) έχει καταφέρει κάτι για το οποίο δεν ζήτησε κανενός την άδεια: να είναι χρήσιμο και στα δύο αντίπαλα μπλοκ του 4ου παγκόσμιου πολέμου, χωρίς να είναι εξάρτημα κανενός… Προφανώς είναι θέμα «καπιταλιστικού όγκου», τόσο απ’ την άποψη της εργασίας όσο και απ’ την άποψη της γεωγραφικής θέσης. Το έχουμε ξαναπεί: ότι και να είναι το κλαμπ των g20, η Άγκυρα δεν μπήκε εκεί «με μέσο»!

Είναι πολλά που οι πολιτικές βιτρίνες του (στα σκοινιά) ελληνικού ιμπεριαλισμού δεν θέλουν και δεν μπορούν να καταλάβουν· πράγμα αναμενόμενο. Ένα απ’ αυτά είναι το εξής: η απαίτησή τους απ’ τους «ευρωπαίους εταίρους» να «τιμωρήσουν» την Άγκυρα (στα σοβαρά…) θα βλάψει πολύ περισσότερο αυτούς τους «εταίρους» παρά το τουρκικό καθεστώς. Δεν είναι απλά και μόνο ζήτημα επενδύσεων και οικονομικών συμφερόντων όπως ο πρωτόγονος οικονομισμός των ντόπιων εθνικιστών δημαγωγών («ειδικών» και απλών προπαγανδιστών) παπαγαλίζει. Είναι ότι το δυτικοευρωπαϊκό κεφάλαιο (εννοημένο, κάπως γενικόλογα, σαν ενιαίο παρά τις εσωτερικές του αντιθέσεις) δεν θα άντεχε να έχει ένα ξεκάθαρα εχθρικό τουρκικό «σπαθί» στα πλευρά του, δηλαδή στη Μεσόγειο…

Το τουρκικό καθεστώς έχει συντονίσει πολλά απ’ τα βήματά του (αλλά όχι όλα) με το ευρασιατικό project: τα αφεντικά του καταλαβαίνουν μια χαρά που έχει μετατοπιστεί το «κέντρο βάρους» του παγκόσμιου καπιταλισμού. Σε αντίθεση, όμως, με το ελληνικό καθεστώς, που απ’ την μια καμαρώνει (; ή καμάρωνε…) για την «κινεζική επένδυση» της cosco ενώ, ταυτόχρονα, δίνει τα πάντα για μερικές αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις ακόμα, η Άγκυρα είναι ένα πλήρες και κανονικό «μη ελεγχόμενο κράτος». Κι αυτό έχει ανεβάσει κατακόρυφα τις «γεωπολιτικές προσόδους» του – αν μπορούν να το παραδεχτούν οι ντόπιοι επαγγελματίες των γεωπολιτικών προσόδων… Ταυτόχρονα, φυσικά, αντιλαμβανόμενο (το τουρκικό καθεστώς) ότι η γεωγραφία από μόνη της δεν εξασφαλίζει τίποτα, φροντίζει να γίνει όσο πιο πολύ «αστακός» γίνεται· συμπεριλαμβανόμενης της εσωτερικής απολυταρχίας του.

Τι σημαίνει το ότι οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες (και όχι μόνο) αντιλαμβάνονται ότι η γεωγραφία από μόνη της δεν εξασφαλίζει τίποτα; Σημαίνει ότι έχουν εκτιμήσει σωστά πως δυο φορές μέσα στα τελευταία 30 χρόνια η τουρκική επικράτεια έγινε στόχος διάλυσης – ακριβώς λόγω της γεωγραφικής της θέσης. Την μια φορά στη δεκαετία του ’90, την δεύτερη με το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016, σε συνάρτηση με τότε κατάσταση στο συριο-ιρακινό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου και την εμφάνιση της Μόσχας σ’ αυτό. Το να μην είναι «ελεγχόμενο κράτος» αλλά, επίσης, το να μην είναι «κράτος που μπορεί να εκβιαστεί», είναι για την Άγκυρα αποφασιστικός όρος ύπαρξης!

Για να το πούμε διαφορετικά: αν δυο φορές μέσα σε 30 χρόνια έχουν προσπαθήσει να σε διαλύσουν / εξαφανίσουν δια της βίας σαν κράτος, να σε σπάσουν σε 2, 3, 4 κρατίδια που θα είναι συνέχεια σε μεταξύ τους πόλεμο· αν ξέρεις τι σημαίνει γεωπολιτικός και ιδεολογικός οριενταλισμός, τότε έχεις μάθει ότι απέναντι στους δυτικούς πρέπει να βρίσκεσαι όχι υποχρεωτικά σαν εχθρός, αλλά πάντα με το «δάκτυλο στην σκανδάλη». Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Απ’ αυτήν την άποψη οι τούρκοι ισλαμοδημοκράτες είναι συνεπείς συνεχιστές του Κεμάλ Ατατούρκ! Και μάλλον είναι οι μόνοι που θα μπορούσαν να πάρουν μια πολιτική εκατό χρόνων παλιά και να την αναβαθμίσουν / προσαρμόσουν στα δεδομένα του 21ου αιώνα.

(Το τουρκικό καθεστώς ανέπτυξε συστηματικά, άσχετα από κυβερνήσεις, απ’ το 1974 και μετά την στρατιωτική / πολεμική του βιομηχανία επειδή η Ουάσιγκτον αποφάσισε (για κάποια χρόνια) να μην του πουλάει όπλα, μετά την εισβολή στην κύπρο… 45 χρόνια αργότερα, με την τουρκική μιλιταριστική παραγωγή να έχει φτάσει όχι μόνο σε σημείο εξαγωγών αλλά να έχει συσσωρεύσει από πάμπολλες μεριές σημαντικό know how σχεδιασμού και παραγωγής high tech όπλων, οι εκπρόσωποι του ελληνικού ιμπεριαλισμού ελπίζουν ότι μια παρόμοια τακτική, δυτικών «κυρώσεων» και «απαγορεύσεων», θα φρενάρει τον τουρκικό…

Μήπως είναι σύμμαχοι της Ουάσιγκτον;)

(φωτογραφία: Η τελευταία εθνική νοστιμιά που υπέπεσε στην αντίληψή μας, από πατριωτικότατες φωνές: αυτός ο χάρτης (λέει…) είναι δημιούργημα των αιώνιων εχθρών (λέει…) που διασπείρουν fake news (λέει…) για να πείσουν τον κόσμο ότι το ελλαδιστάν έχει μαξιμαλιστικές απαιτήσεις (λέει…)!!!

Δεν το είχατε καταλάβει; Εδώ και πολλά χρόνια οι παλιοαιώνιοι εχθροί έχουν διαβρώσει τα πάντα στο φτωχό πλην τίμιο ελλαδιστάν. Απ’ τις κυβερνήσεις και τα κόμματα ως τα μήντια, τα παραμήντια, τον στρατό, την εκκλησία, τα πάντα…)

Ο αιώνιος εχθρός 2

Πέμπτη 10 Δεκέμβρη. Να γιατί μόνο αποτυχημένοι ιμπεριαλιστές (σαν το ελλαδιστάν) μπορούν να φαντασιώνονται ότι «μερικές ξυλιές στον πισινό θα συμμαζέψουν τον άτακτο και θρασύ της γαλαρίας»: βολεύονται να παριστάνουν ότι στην ανατολική Μεσόγειο, στη μέση Ανατολή, στη βαλκανική χερσόνησο «τελείωνει ο κόσμος»! Θεωρούν ότι σ’ αυτήν την «άκρη του κόσμου» ο δυτικός ιμπεριαλισμός μπορεί να εκβιάσει την Άγκυρα ότι αν δεν κάτσει καλά σαν συνοριοφύλακας, θα δώσει την δουλειά στην Αθήνα… Νομίζουν οι δόλιοι ότι ζουν ακόμα τον (άγρια στρεβλό!) μύθο του 1821! Και φυσικά ονειροβατούν: αυτό που θεωρούν ένα «δύστροπο ανατολικό όριο» το οποίο το «κέντρο» (ο δυτικός ιμπεριαλισμός) πρέπει να συνετίσει, είναι οργανικό κομμάτι και ενός άλλου κόσμου, άλλων κέντρων ισχύος και πλούτου, δυναμικών, με αυτοπεποίθηση, επεκτατικών, «ανερχόμενων»… Είναι κομμάτι της ανατολής που τώρα πια δεν είναι, και δεν πρόκειται να ξαναγίνει «παρακατιανή», ένας θεατής ή ένας κομπάρσος της καπιταλιστικής ιστορίας!

Ακόμα και ο «σύμμαχος» των ελληνικών φαντασιώσεων, ο βασιλιάς γαλλίας Macron, το καταλαβαίνει αυτό· και δεν του αρέσει καθόλου. Το κατάλαβε όχι μόνο στο συριακό, όχι μόνο στο λιβυκό πεδίο μάχης, αλλά ακόμα και στο Sahel: ρώσοι, κινέζοι και τούρκοι βρίσκονται εκεί που νόμιζε ότι έχει «ελευθέρας»!

Μπορεί να είναι παράδοξο, μπορεί και όχι: οι εταίροι της Άγκυρας στο ευρασιατικό project φαίνεται ότι προτιμούν ένα καθεστώς που είναι χρήσιμο και στους δυτικούς, παρά έναν καθαρό εχθρό της δύσης. Σίγουρα προς το παρόν, και στο ορατό μέλλον. Αξίζει, επ’ αυτού, να προσέξει κανείς την τακτική του Πεκίνου: ενώ η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο του έχουν κηρύξει κανονικά πόλεμο, το Πεκίνο δεν ανταποδίδει (ακόμα) κάνοντας το ίδιο! Προετοιμάζεται για μια full scale αναμέτρηση, ακόμα και στρατιωτική, αλλά ταυτόχρονα εμφανίζεται «ανοικτό» σε έντιμες σχέσεις· σε σχέσεις, δηλαδή, που θα αναγνωρίζουν την ισχύ του και τα καινούργια δεδομένα που αυτή έχει δημιουργήσει στον πλανήτη.

Κάτι ανάλογο κάνει και η Άγκυρα: προωθεί τα δικά της ιμπεριαλιστικά σχέδια· απαντάει (αποτελεσματικά ως τώρα…) στα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ανταγωνιστών της στην ευρύτερη περιοχή (Ριάντ, Αμπού Ντάμπι, Λονδίνο, Παρίσι, Ουάσιγκτον, Τελ Αβίβ, Αθήνα, Κάιρο, Ερεβάν…) σε συνεργασία με τους συμμάχους της· και ταυτόχρονα «το συζητάει»… Παρότι οι επίσημοι εκπρόσωποι του ελληνικού εθνο-ιμπεριαλισμού προτιμούν να πιστεύουν και να διαδίδουν ότι αυτό το «το συζητάει» είναι μπλόφα, διαισθάνονται ανομολόγητα ότι δεν είναι. Η Άγκυρα όντως συζητάει… επειδή μπορεί να το κάνει – από θέση ισχύος!

Με όποιους, φυσικά, έχουν λόγους να συζητήσουν αναγνωρίζοντας την πραγματικότητα…

Εξ οικείων τα βέλη

Τρίτη 8 Δεκέμβρη. Το ρημαδογκουβέρνο πουλάει στους υπηκόους του μια «ιδέα» που μυρίζει έντονα αντιγερμανισμό. Θα ζητήσει (λέει) από το Βερολίνο να σταματήσει η Howaldtswerke-Deutsche Werft (HDW) GmbH, μια θυγατρική της ThyssenKrupp, την τεχνολογική υποστήριξη της ναυπήγησης 6 υποβρυχίων τύπου 214 για λογαριασμό της Άγκυρας. Τα υποβρύχια “κτίζονται” στα μεγάλα τουρκικά στρατιωτικά ναυπηγεία Golcuk, στη θάλασσα του Μαρμαρά. Το ελλαδιστάν έχει 4 τέτοια, φτιαγμένα απ’ την ίδια γερμανική εταιρεία, και είναι περήφανο για τα προσόντά τους… Και (προφανώς) δεν θέλει να τα έχει και ο «αιώνιος εχθρός» του· τα κίνητρα της Αθήνας είναι αυτονόητα…

Το Βερολίνο έχει ήδη απορρίψει αυτήν την απαίτηση τον περασμένο Οκτώβρη (ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας είναι γνωστός συλλέκτης αποτυχιών…). Και θα την ξανα-απορρίψει, για περισσότερο (οικονομικούς) ή λιγότερο (γεωπολιτικούς) προφανείς λόγους. Αλλά ο ελληνικός μιλιταρισμός ανησυχεί για κάτι επιπλέον (που δεν το φωνάζει αφού ούτε κατά διάνοια μπορεί να εμποδίσει): κτίζοντας εδώ και 35 χρόνια υποβρύχια στα συγκεκριμένα ναυπηγεία, και αποκτώντας know how απ’ την κατασκευή των γερμανικού σχεδιασμού και εξοπλισμού 214, το τουρκικό στρατο-βιομηχανικό σύμπλεγμα σχεδιάζει και μεθοδεύει την κατασκευή των δικών του advanced υποβρυχίων απ’ το 2017, ελπίζοντας ότι θα φτιάξει το πρώτο «εντελώς τουρκικό» μέσα στην επόμενη δεκαετία. Σ’ αυτό το σχέδιο εμπλέκονται φυσικά δεκάδες άλλες (τουρκικές) εταιρείες, για επιμέρους συστήματα, όπλα, κλπ. (Μέσα σ’ αυτόν τον σχεδιασμό περιλαμβάνεται και η επίλυση 5 βασικών σχεδιαστικών λαθών που τα τουρκικά ναυπηγεία βρήκαν στα γερμανικά πρωτότυπα των 214…)

Όμως πριν απορρίψει το Βερολίνο την ελληνική απαίτηση, την απέρριψε έμμεσα μεν καθαρά δε ένας σύμμαχος, ένας «φίλος και αδελφός»: ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron. Μιλώντας χτες σε κοινή συνέντευξη τύπου με τον χασάπη του Καΐρου Sisi (κι αυτός φίλος κι αδελφός του ελλαδιστάν…) ξεκαθάρισε ότι δεν θα σταματήσει να πουλάει όπλα στον καραβανοφασίστα εξαιτίας της «κατάστασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» γιατί δεν θέλει να αδυνατίσει η αιγυπτιακή χούντα στον αντιτρομοκρατικό της αγώνα στην ευρύτερη περιοχή. «Δεν πρόκειται να μπλέξω ζητήματα αμυντικής και οικονομικής συνεργασίας με τέτοιες διαφωνίες [εννοεί τις σφαγές και την καταστολή της χούντας]. Είναι προτιμότερο και αποτελεσματικότερο να έχουμε μια πολιτική διαλόγου παρά ένα μποϋκοτάρισμα που το μόνο που θα πετύχει θα είναι να μειώσει την αποτελσματικότητα ενός απ’ τους εταίρους μας στη μάχη κατά της τρομοκρατίας» δήλωσε, φτύνοντας έτσι στα μούτρα 17 γαλλικές και διεθνείς οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων που τον κατηγόρησαν ότι κάνει το κορόιδο απέναντι σε μια απ’ τις χειρότερες χούντες του πλανήτη. (Τα ίδια και χειρότερα υποστηρίζε ο ροζ ογκόλιθος Nick the Greak, όταν ήταν στο πόστο του, σαμποτάροντας προσπάθειες άλλων ευρωπαϊκών κρατών υπέρ των πολιτικών κρατουμένων στην αίγυπτο…)

Υποθέτουμε ότι το ελλαδιστάν χάρηκε με την απόφαση του βασιλιά Macron, και δεν θα τον καταγγείλει!!! Πώς όμως θα απαιτήσει το αντίθετο απ’ το Βερολίνο, όταν μάλιστα το τουρκικό καθεστώς είναι μεν «συνταγματική απολυταρχία» αλλά πάντως όχι στρατιωτική χούντα; Και πως ελπίζει το ελλαδιστάν οτι ο σύμμαχος βασιλιάς να βάλει πλάτη σε τέτοια απαίτηση όταν και των δύο «ελλάς-γαλλία-συμμαχία» οι φωλιές δεν είναι απλά λερωμένες αλλά κολυμπούν μέσα στο αίμα και στον πόνο των 60.000 πολιτικών αιχμάλωτων της αιγυπτιακής χούντας;

Δεν υπάρχει θέμα… Για εσωτερική κατανάλωση προορίζονται αυτά τα κόλπα: για να ενισχύσουν την πεποίθηση των υπηκόων ότι το Βερολίνο είναι εχθρός· και ότι ο επερχόμενος νυσταλέος Jo είναι ο Αναμενόμενος μεγάλος φίλος κι αδελφός…

(φωτογραφία: Είναι κι αυτό! Η αιγυπτιακή χούντα πρόταξε τα στήθια της στον Erdogan και σε πολλούς άλλους ακόμα, προστατεύοντας το γαλλικό βασίλειο απ’ την “εκστρατεία μίσους”… Τι τραβάει αυτό το καϋμένο το βασίλειο, ε;)

Αλλαγές…

Τρίτη 8 Δεκέμβρη. Γράφαμε χτες (νυσταλέοι σε αγρυπνία) ότι το 2021 δεν είναι 2015· ούτε στη μέση Ανατολή ούτε πουθενά αλλού στον πλανήτη. Πέντε ή έξι χρόνια στη ζωή του καθενός και της καθεμιάς είναι «μεγάλωσα λίγο». Πέντε ή έξι χρόνια (και μάλιστα τέτοια χρόνια!), χρόνια επιτάχυνσης του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού και όξυνσης των αντιθέσεων, δεν είναι «λίγα». Είναι «πολλά»!

Μέσα σ’ αυτά τα χρόνια, και χάρη στις επιτυχίες (όχι ολικές, αλλά οπωσδήποτε επιτυχίες) του μπλοκ της Αστάνα, η πολιτική γεωγραφία της ανατολικής Μεσογείου και της μέσης Ανατολής έχει αλλάξει· σχεδόν εντελώς. Ιμπεριαλιστικά σχέδια και φιλοδοξίες που πριν 5 ή 6 χρόνια έμοιαζαν εφικτά έχουν καταρρεύσει. Αλλά είναι συνηθισμένο ακόμα και μεταξύ των «ειδικών»: η συνειδητοποίηση των αλλαγών και η προσαρμογή στα καινούργια δεδομένα αργεί. Συχνά αργεί τόσο όσο χρειάζεται για να προκύψουν συντριβές.

Να ένα παράδειγμα που αφορά το μακρινό ιράν (και έμμεσα την πιο κοντινή τουρκία). Υποτίθεται ότι το «πρόβλημα» των δυτικών αφεντικών (αλλά όχι των ανατολικών) είναι το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης. Θα καταφέρει να φτιάξει ή όχι ατομική βόμβα; Αν υπολογίσει κανείς ότι το ιρανικό καθεστώς έχει συμμαχικές ή πολύ καλές φιλικές σχέσεις με το πακιστανικό, το βορειοκορεατικό, το κινεζικό και το ρωσικό καθεστώς (όλα με πυρηνικά όπλα και, κατά συνέπεια, το σχετικό know how), και με δεδομένο ότι το απαρτχάιντ αποικιοκρατικό καθεστώς του Τελ Αβίβ έχει εδώ και δεκαετίες τέτοια όπλα, το ρεαλιστικό ερώτημα δεν θα έπρεπε να είναι αν ΘΑ τα αποκτήσει και η Τεχεράνη, αλλά γιατί δεν τα έχει ήδη!

Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, εκείνο που έχει αλλάξει τους συσχετισμούς στην περιοχή απ’ την άποψη του μιλιταρισμού και των πολεμικών τεχνολογιών δεν είναι το ερώτημα περί πυρηνικής ή μη Τεχεράνης. Αλλά το γεγονός ότι το καθεστώς της έχει αναπτύξει σε ικανοποιητικό βαθμό τις πυραυλικές τεχνολογίες, καθώς και εκείνες σε σχέση με τα drones. Αν χρειάζεται κάποια απόδειξη, υπάρχουν δύο. Πρώτον η επίθεση ακριβείας με drones στις 14 Σεπτέμβρη του 2019, απ’ τους Houthis, εναντίον των διυλιστηρίων της σαουδαραβικής aramco στο Abqaiq και στο Khurais, την οποία κανένα αντιαεροπορικό σύστημα του Ριάντ δεν πήρε χαμπάρι για να εμποδίσει. Και, δεύτερον, η πυραυλική επίθεση (επίσης ακριβείας) εναντίον δύο αμερικανικών βάσεων στο ιράκ στις 4 Γενάρη του 2020, σαν «αντίποινα» για την δολοφονία του Soleimani, την οποία επίθεση επίσης δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει, έστω και συμβολικά, κανένα (αμερικανικό) αντιαεροπορικό σύστημα.

Η ανάπτυξη των συγκεκριμένων τεχνολογιών ταιριάζει μια χαρά στη «φιλοσοφία» των ασύμμετρων απαντήσεων που έχει υιοθετήσει και το Πεκίνο (στην προοπτική μιας αναμέτρησης με την Ουάσιγκτον). Η σοβαρή απειλή του ιρανικού ιμπεριαλισμού που επιχειρεί να απαντήσει στον ισραηλινό, τον αμερικανικό, τον γαλλικό και τον αγγλικό στη μέση Ανατολή δεν είναι το «μεγάλο μπαμ»! Είναι τα χιλιάδες «μικρά μπαμ» για τα οποία έχει ήδη τεχνική επάρκεια…. Για παράδειγμα: δεν έχει ούτε αεροπλανοφόρα ούτε φρεγάτες η Τεχεράνη. Έχει όμως χιλιάδες μικρά ταχύπλοα που μπορούν να γίνουν από «σμήνος αυτοκτονίας» (κάτι σαν τους παλιούς «μπουρλοτιέρηδες»…) που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί απ’ τα υπερόπλα του αμερικανικού ναυτικού, μέχρι «σμήνος μελισσών» με πολλά μικρά «τσιμπήματα» που έχουν το ίδιο αποτέλεσμα μ’ ένα μεγάλο.

Ο «πολύς» Thomas Friedman, των καθεστωτικών new york times, δηλωμένος εχθρός της Τεχεράνης και όχι μόνο, το έθεσε ως εξής στις 29 Νοέμβρη, μετά την δολοφονία του Fakhrizadeh:

… Όλα έχουν να κάνουν με την λέξη «ακρίβεια». Στον πόλεμο του 2006 στον λίβανο, η proxy πολιτοφυλακή του ιράν, η Χεζμπ’ αλλάχ, έπρεπε να εκτοξεύσει μέχρι και 20 κακής ποιότητας, μη καθοδηγούμενες ρουκέτες εδάφους – εδάφους, περιορισμένου βεληνεκούς, με την ελπίδα να προκαλέσει ζημιά σ’ έναν και μόνον έναν ισραηλινό στόχο. Με τους πυραύλους ακριβείας που φτιάχνει το ιράν η Χεζμπ’ αλλάχ – θεωρητικά – μπορεί να εκτοξεύσει μια ρουκέτα για κάνε έναν από 20 διαφορετικούς στόχους στο ισραήλ με μεγάλη πιθανότητα να τους καταστρέψει όλους….

Παρά τις τέτοιες τεχνικές αδυναμίες της η Χεζμπ’ αλλάχ νίκησε στον πόλεμο του 2006! Απ’ το 2015 και μετά, χάρη στην άμεση εμπλοκή της Μόσχας στο συριακό πεδίο μάχης, η λιβανέζικη οργάνωση απέκτησε (όχι δωρεάν, με πολλά φέρετρα…) στην αναμέτρησή της με τους σκληραγωγημένους και όχι υποδεέστερους ένοπλους που χρηματοδοτεί το Ριάντ, μεγάλη εμπειρία μαχών στο έδαφος, ορθόδοξων και ανορθόδοξων· εμπειρία που σε καμμία περίπτωση δεν έχει το ισραηλινό πεζικό. Το ίδιο ισχύει για τους αξιωματικούς των ιρανών «φρουρών της επανάστασης», τόσο στη συρία όσο και στο ιράκ.

Δεν είναι, λοιπόν, θέμα μόνο “ακρίβειας”. Είναι και θέμα “εμπειρίας”. Κάνοντας πολέμους με εργολάβους διάφοροι μεσανατολικοί ιμπεριαλισμοί γλύτωσαν τα “πολιτικά έξοδα”… Αλλά βρέθηκαν τελικά σε χειρότερη θέση…

Ελληνικός ιμπεριαλισμός

Τρίτη 8 Δεκέμβρη. Το 2015, στην ηρωϊκή φάση των φαιορόζ, τότε που ο Γιάνης θα διέλυε την ευρωζώνη και ο ογκόλιθος υπ.εξ. Nick the Greek παρέα με τον ψεκασμένο κύριο Πάνο θα εκτόξευαν χιλιάδες τζιχαντιστές στην κεντρική ευρώπη (αν η φράου Μέρκελ και ο κύριος Σόιμπλε δεν έκαναν χατήρια στο ελλαδιστάν) οι ντόπιες πολιτικές βιτρίνες, διακομματικά, φαντάζονταν την ανατολική Μεσόγειο «κλειστή ελληνο-αμερικανο-ισραηλινο-αιγυπτιακή λίμνη», αφήνοντας στο τουρκικό καθεστώς (πιθανόν προσωρινά…) τις πλαζ του. Τελειώνοντας το 2020 το ίδιο καθεστώς, χωρίς να έχει εγκαταλείψει τις φαντασιώσεις του, προσπαθεί να μετρήσει αν τα τουρκικά ερευνητικά έχουν περάσει ή όχι τα 6 μίλια των εθνικών χωρικών υδάτων του στο Καστελόριζο και στη Ρόδο. Όπως και να το αξιολογήσει κανείς πρόκειται για συντριβή, που έγινε χωρίς να πέσει μισή σφαίρα· κι ίσως επειδή δεν έπεσε ούτε μισή σφαίρα οι ντόπιες ιμπεριαλιστικές αντιτουρκικές φαντασιώσεις κρατούν γερά.

Είναι μπελάς το να αποκτήσει η Άγκυρα 6 κομμάτια υποβρυχίων απ’ το είδος που η Αθήνα έχει 4; Είναι – αλλά η δεύτερη δεν πρόκειται να εμποδίσει τον υπερ-εξοπλισμό της πρώτης, ειδικά εφόσον είναι σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό home made. Αυτά θα γίνουν αύριο· σήμερα, ο πραγματικός ελληνικός πονοκέφαλος είναι το ισχυρό τουρκικό know how στη χρήση σμήνους drones (το επιβεβαίωσε στο Nagorno Κarabakh) και τα εντελώς home made, απ’ την αρχή ως το τέλος, ελικόπτερα διπλής (πολιτικής ή/και στρατιωτικής) χρήσης. Που έχουν βάλει το τουρκικό καθεστώς στα 5 ή 6 περισσότερο τεχνολογικά εξελιγμένα καπιταλιστικά κράτη του πλανήτη, στους συγκεκριμένους τομείς…

Τι κάνει κάποιος όταν βρίσκεται μπροστά στα συντρίμια των ονειρώξεών του; Είτε γίνεται ρεαλιστής, κάνοντας ότι σημαίνει “ρεαλισμός” όταν ο γεωπολιτικός χάρτης των ονείρων του έχει γίνει κουρέλια. Είτε επιμένει στις φαντασιώσεις του, περιμένοντας να τον πάρει αγκαζέ κάποιος δυνατότερος μπράβος.

Το δεύτερο μόνο ένα μπορεί να σημαίνει, όταν το ξεβρακώσει κανείς απ’ τις διπλωματικές φιοριτούρες: έναν θερμό παγκόσμιο πόλεμο. Ε;

(φωτογραφία: Ποιός την θυμάται την ελληνο-νοτιοκυπριακή “γαλάζια πατρίδα”;)

«Για τα τομάρια μας μόνο!»

Κυριακή 6 Δεκέμβρη. Πώς τα φέρνει ο καιρός, ε; Πριν 3 μόνο χρόνια, τον Ιούνη του 2017, ήταν στα high τους! Ήταν τόσο στα high τους ώστε οι δύο τοξικοί (ο ένας του Ριάντ και ο άλλος, ο «μέντορας», του Αμπού Ντάμπι), παρέα με εκείνον του κουβέιτ και τον χασάπη του Καΐρου αποφάσισαν ότι «αρκετά πια!» με την Ντόχα (που είχε περάσει στο μπλοκ της Αστάνα) και ότι «πρέπει να πάρει ένα μάθημα»! Ο εμπορικός και ταξιδιωτικός αποκλεισμός του κατάρ, ακόμα και τα σχέδια του τοξικού του Ριάντ να σκάψει ένα κανάλι για να κάνει το κατάρ αποκλεισμένο νησί, ήταν απόδειξη πυγμής – ή όχι;

Καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια… Δεκέμβρης του 2020 πια, η Ντόχα ανήκει στο στρατόπεδο των (ως τώρα) νικητών στο δευτερεύον πεδίο μάχης της ευρύτερης μέσης ανατολής, και το Ριάντ σ’ εκείνο των πολλαπλά ηττημένων! Χωρίς προοπτική: οι Huthis προελαύνουν αργά αλλά σταθερά στην υεμένη· και η προστασία του Joνυσταλεάν είναι αμφίβολη (το λιγότερο).

Κι έτσι χτες ο υπ.εξ. του τοξικού Faisal bin Farhan ανακοίνωσε χαρούμενος πως όπου νάναι θα τελειώσει αυτή η παρεξήγηση – με την Ντόχα. Δεν είναι σίγουρο αν θα τελειώσει μονομιάς και για τους υπόλοιπους εκείνης της ένδοξης και ρωμαλέας παρέας του 2017, είναι σίγουρο όμως ότι η πετροχούντα της σαουδικής αραβίας ψάχνει να βρει μια καλή σκιά στην έρημο, και ότι η Ντόχα (και η Άγκυρα) μπορούν να της την προσφέρουν. Απ’ την άλλη μεριά η πετροχούντα των εμιράτων δείχνει “στοχο-προσηλωμένη” (στον άξονα)… ή, ίσως, δεν βιάζεται να παραδεχτεί την ήττα της…

Επί τη ευκαιρία, και “για τα τομάρια μας μόνο”, ο τοξικός του Ριάντ ακύρωσε την επίσκεψη του επικεφαλής της mossad στα παλάτια του. Έχει «στραβώσει» λένε επειδή ο Netanyahu αποκάλυψε την πρόσφατη συνάντησή τους – έχει τα δίκια του: η βιτρίνα του ισραηλινού απαρτχάιντ «τον έδωσε»!

Αν αυτή η τελευταία ακύρωση μπορεί να θεωρηθεί συμβολική (γιατί να μην συνεχίσει η συνεργασία των μυστικών υπηρεσιών των δύο κρατών;) κι αν η πετροχούντα δεν ξέρει τι να κάνει όταν χάνει, απ’ την άλλη μεριά μια συμβολική κίνηση απο ‘δω και μια κάπως πιο ουσιαστική απο ‘κει δείχνει τους φόβους του τωρινού γκουβέρνου του οίκου των Σαούντ. Κι αυτοί οι φόβοι, με τη σειρά τους, εγγράφονται σε μια όξυνση της ενδοκαπιταλιστικής σύγκρουσης στην ευρύτερη περιοχή που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη. Εκτός, φυσικά, αν κάποιος είναι έλληνας πατριώτης!

Συμβαίνουν, σε κάθε περίπτωση, ενδιαφέροντα πράγματα. Όπως, για παράδειγμα, ότι το ρωσικό υπ.εξ. (: Lavrov) καλύπτει την Άγκυρα (σε μια περίοδο που άλλοι ίσως αναρωτιούνται τι ακριβώς και πως να κάνουν μαζί της…) τονίζοντας ότι …όποιοι λένε ότι η ρωσία και τουρκία υποστηρίζουν αντίπαλες πλευρές στη λιβυκή σύγκρουση κάνουν υπεραπλουστεύσεις, κάνουν μια πρωτόγονη προσέγγιση στην κατάσταση… (τα λέγαμε!). Και ότι …ρωσία και τουρκία είναι δυο ανεξάρτητες χώρες που δεν κάμπτονται ενώπιον κανενός, δεν θέτουν τελεσίγραφα, δεν υφίστανται εξωτερικές επιρροές… (Βασιλιά γαλλίας και πάσης ευρώπης καταλαβαίνεις τι λέει ο κύριος Lavrov; Ή να το ξαναπεί;)

Ή ότι γαζώνεται ένα αμάξι στο Τελ Αβίβ και σκοτώνεται ο οδηγός του… Με τις φήμες να υποστηρίζουν ότι ήταν υψηλόβαθμο στέλεχος της mossad, και ότι αυτή ήταν η απάντηση της Τεχεράνης στη δολοφονία του Fakhrizadeh πριν λίγες ημέρες… (Αποκλείεται να γίνονται τέτοια πράγματα!! Μάλλον για τίποτα κληρονομικά έγινε το κακό…)

Ίσως υπάρχει, τελικά, μια παλιά σαουδαραβική παροιμία, χρήσιμη τέτοιες εποχές στην ευρύτερη μέση Ανατολή / ανατολική Μεσόγειο: όποιος φυλάει το τομάρι του, του μένουνε τα ρούχα…

Μέση Ανατολή…

Κυριακή 29 Νοέμβρη. Ποντάροντας στην “αλλαγή φρουράς” στο άσπρο σπίτι, το ιρανικό καθεστώς ανακοίνωσε ότι θα είναι υπομονετικό στην απάντηση που θα δώσει στο Τελ Αβίβ για την δολοφονία του Mohsen Fakhrizadeh. …Το έθνος του ιράν είναι πολύ έξυπνο για να πέσει σ’ αυτήν την παγίδα… δήλωσε χτες ο ιρανός πρόεδρος Hassan Rouhani. … Θα απαντήσουμε γι’ αυτό το έγκλημα την κατάλληλη στιγμή… Οι εχθροί του ιράν προσπαθούν να κάνουν την μέγιστη αξιοποίηση … αυτών των λίγων εβδομάδων, με στόχο να προκαλέσουν χάος στην περιοχή…

Περιμένει κάτι ουσιαστικό απ’ το Joνυσταλεάν το ιρανικό καθεστώς; Υποθέτουμε ότι ενδιαφέρεται για κάποιου είδους μείωση της «στρατιωτικής διαθεσιμότητας» εναντίον του, τουλάχιστον επίσημα. Ίσως και για το «σπάσιμο» της πετροχούντας του Ριάντ, με την έννοια της εγκατάλειψης αυτής της προνομιακής σχέσης Ουάσιγκτον – Ριάντ που είχε προωθήσει το ψοφικουναβιστάν και το σόι του. Ωστόσο, παρότι αυτά δεν είναι αμελητέα, δεν θα πρέπει να υποτιμάει κανείς το ρατσιστικό ισραηλινό καθεστώς, ειδικά όταν βρίσκεται σ’ ένα είδος «υπαρξιακής» παρακμής.

Εν τω μεταξύ υπάρχουν ενδιαφέρουσες εξελίξεις σε ότι αφορά την τύχη του κεφαλιού του τοξικού του Ριάντ. Γράφαμε πριν 3 ημέρες (Πέμπτη 26 Νοέμβρη, Μέση Ανατολή), σαν εκτίμηση με βάση τις αναλύσεις μας, ότι μπορεί η Άγκυρα να σώσει τον τοξικό και το σόι του, έναντι εύλογων ανταλλαγμάτων… Φαίνεται πως αυτό γίνεται όλο και πιο πιθανό: η Άγκυρα θέλει κατ’ αρχήν λεφτά απ’ το θησαυροφυλάκειο του Ριάντ, και το Ριάντ θέλει σιωπηλή «συγχώρεση» για την δολοφονία του Khashoghi και κάποιου είδους «ειρήνη». Φυσικά βρίσκεται σε θέση αδυναμίας…

Η σχετική διαπραγμάτευση έχει ξεκινήσει ήδη (φωτογραφία πάνω, απ’ την ειδησειογραφία της Hurriyet). Προφανώς το Ριάντ δεν θα προσχωρήσει στο μπλοκ της Αστάνα (ποιος σοβαρός θα ήθελε εκεί την παρακμιακή πετροχούντα;), αλλά το να μαζέψει τα μακριά του χέρια από διάφορα σημεία της εύφορης ημισελήνου και την υεμένη θα είναι ένα μη δολαριακό αντάλλαγμα που θα πρέπει να πληρώσει για να μην γίνει καμμένη γη. Το αν και πότε θα συμβεί αυτό θα φανεί τόσο στο συριακό πεδίο μάχης όσο και στο ιρακινό: σε μια τέτοια περίπτωση το μπλοκ της Αστάνα θα ξεπεράσει τα εμπόδια που έχει ως τώρα σε ότι αφορά τους πρακτικούς συσχετισμούς εντός μέσης Ανατολής. (Ο bin Zayed – ο τοξικός των εμιράτων – είναι αρκετά έξυπνος ώστε να μην παραδοθεί εντελώς στον άξονα και ειδικά στο Τελ Αβίβ, απ’ την στιγμή που δεν θα έχει δίπλα του, σαν buffer zone, το Ριάντ).

Με τέτοιες εξελίξεις υποψιαζόμαστε ότι το ρημαδογκουβέρνο έχει βάλει πλερέζες. Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας, με την πλούσια συλλογή γκρεμοτσακισμένων «συμμάχων» (Guaido, Haftar, Pashinyan…), μπορεί να το ρίξει στην ποίηση ενόσω θα τους αυξήσει (για όσο μείνει στο πόστο του). Αλλά μιλώντας γενικά για τους ελληνικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, φαίνεται πως η ένταξη στον άξονα γίνεται όλο και πιο «ακριβή» επιλογή, με μεγαλύτερο κόστος προοπτικά.

Θα πείτε: Τι πάει να πει «κόστος»; Ποιοί θα πληρώσουν; Ε, αυτό μπορείτε να το βρείτε και μόνοι σας…

Μέση Ανατολή

Πέμπτη 26 Νοέμβρη. Η “μυστική” συνάντηση του Netanyahu και των αρχιασφαλιτών του με τον τοξικό του Ριάντ, με την συμμετοχή και του απερχόμενου αμερικάνου υπ.εξ. Πομπηία, το περασμένο Σάββατο στη σαουδαραβική λουτρόπολη Neom (δίπλα απ’ τα σύνορα με το ισραήλ), δεν ήταν και τόσο «μυστική». Το ίδιο το απαρτχάιντ καθεστώς του Τελ Αβίβ φρόντισε για την «ανεπίσημη διαρροή» της σχετικής είδησης…

Συνήθως τέτοιου είδους ραντεβού κρατιούνται μυστικά. Πρέπει, λοιπόν, να αναρωτηθούμε όχι μόνο γι’ αυτήν την «τριμερή» αλλά και για την δημοσιοποίησή της. Προς ποιούς απευθύνει το Τελ Αβίβ (κι όχι το Ριάντ) το «μήνυμα», και ποιο είναι αυτό;

Υποτίθεται ότι η πετροχούντα της σαουδικής αραβίας «πιέζεται» απ’ το Τελ Αβίβ και τους συμμάχους του να αποκαταστήσει τις σχέσεις της, όπως έχουν κάνει ήδη διάφορα πετροχουντικά παλάτι στην αραβική χερσόνησο. Η «επιχείρηση λεύκανσης» του ποινικού μητρώου του ρατσιστικού ισραηλινού καθεστώτος από άραβες βασιλιάδες και όχι μόνο που, παραδοσιακά, δεν αναγνώριζαν το Τελ Αβίβ εξαιτίας όσων υφίστανται οι αιχμάλωτοι παλαιστίνιοι, έχει σκοπό να συγκροτήσει μια κάποια αντι-Αστάνα συμμαχία. Κυρίως εναντίον της Άγκυρας και της Τεχεράνης που, ως τώρα, έχουν κερδίσει πολλά, όχι μόνο στο συριακό και στο ιρακινό πεδίο μάχης, αλλά και στις αραβικές κοινωνίες γενικότερα.

Θα πρέπει ωστόσο να σκεφτεί κανείς ποιοι είναι ακριβώς εκείνοι που συμμαχούν με ποιούς. Απ’ την μια μεριά είναι το ισραηλινό καθεστώς με τεράστια εμπειρία κατασκοπείας, «διείσδυσης», επηρρεασμού, εξαγορών, ακόμα και προβοκατσιών. Και απ’ την άλλη μεριά καθεστώτα που κάθονται πάνω σε υπόγειες λίμνες πετρελαίου (μιας στρατηγικής πρώτης ύλης που οδεύει προς το τέλος της «στρατηγικότητάς» της) και βουνά πετροδολαρίων (που θα αρχίσουν να χαμηλώνουν πολύ γρήγορα), ικανά κυρίως (ως αποκλειστικά) για παλατιανές ίντριγκες και σφαγές διαφωνούντων, λιγότερων ή περισσότερων.

Δεν είναι μια συμμετρική συμμαχία· και οι πετροχούντες δεν έχουν τίποτα άλλο εκτός από λεφτά, δίκτυα πρακτόρων «τρομοκρατών» – και τα άγχη για το μέλλον τους. Το ρατσιστικό ισραηλινό καθεστώς, που όχι απλά την έχει βγάλει μια χαρά σαν κατοχικός μιλιταρισμός αλλά προχωράει συστηματικά τον αποικιοκρατικό ιμπεριαλισμό του σε βάρος των αυτοχθόνων αράβων / παλαιστίνιων με ή χωρίς διεθνείς κατακραυγές, έχει σαφώς το πάνω χέρι σ’ αυτές τις «συμμαχίες». Έχουμε την εκτίμηση ότι το μόνο που χρειάζεται απ’ τις πετροχούντες είναι επιλεγμένα σημεία του εδάφους τους (ξηρά, θάλασσα, αέρα) για να επεκτείνει τις όποιες δυνατότητές του είτε κατά της Τεχεράνης είτε κατά του μπλοκ της Αστάνα συνολικά· και να μπορεί να διαπραγματευτεί την θέση του στον διεθνή καταμερισμό εξουσίας ακόμα και χωρίς την Ουάσιγκτον. Για να το πούμε διαφορετικά: το Τελ ΑΒίβ αντιγράφει την ιμπεριαλιστική τακτική της Άγκυρας, με άλλα μέσα… Για παράδειγμα (λέμε τώρα) θα μπορούσε ο Netanyahu να ενδιαφέρεται να εγκαταστήσει «κάτι τις» στα σαουδαραβικά νησιά Tiran και Sanafir (ήταν αιγυπτιακά, αλλά τα χάρισε ο Sisi στον τοξικό με αντάλλαγμα χοντρά δάνεια), στ’ ανοικτά του κόλπου της Aqaba…

Αν έχουμε δίκιο, τότε το να διαρρέει μια «μυστική συνάντηση» τόσο υψηλού επιπέδου με τον τοξικό του Ριάντ τώρα, σε μια περίοδο που αυτός υποτίθεται πως διστάζει να κάνει το επίσημο βήμα της «αποκατάστασης των σχέσεων» με το Τελ Αβίβ επειδή φοβάται (και έχει δίκιο!) ότι θα τον κρεμάσουν γρήγορα οι αντιπολιτευόμενοι στο ίδιο του το κράτος, αυτή η ισραηλινή «διαρροή» λοιπόν μάλλον του σκάβει τον λάκο!

Και γιατί όχι; Το Τελ Αβίβ μπορεί να βασίζεται στον άλλο τοξικό, του Αμπού Ντάμπι, αν χρειάζεται μερικά στρέμματα σταθερότητας σαν hub για τους πράκτορες και την αεροπορία του… Γιατί θα ήταν κόντρα στα συμφέροντά του μια μεγάλη αναταραχή στο βασίλειο των Σαούντ, που θα επεκτεινόταν και έξω απ’ τα σύνορά του; Από στρατιωτική άποψη, εναντίον της Τεχεράνης, όλες αυτές οι πετροχούντες είναι έτσι κι αλλιώς στόχοι για τους ιρανικούς πυραύλους, και τίποτα περισσότερο. Σαν «χάος» όμως θα μπορούσαν να ανανεώσουν τα σχέδια του άξονα για «δημιουργική καταστροφή» στη μέση Ανατολή· ώστε να ανακοπεί η προέλαση του Πεκίνου και της Μόσχας προς τη Μεσόγειο και την αφρική. Και, εν τω μεταξύ, ισραηλινές ή/και αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις θα μπορούσαν να ανθίσουν στην σαουδαραβική έρημο, πάντα για «ειρηνευτικούς» λόγους…

Ακούγεται κυνικό· και είναι. Όμως το Τελ Αβίβ θα ήταν το τελευταίο που θα λυπούνταν για κρεμάλες, εξεγέρσεις, αντάρτικα στην αραβική χερσόνησο! Κι αν αποδειχθεί αλήθεια ότι το Joνυσταλεάν θα προσπαθήσει να ξαναγυρίσει στην πριν το ψοφιοκουναβιστάν «γραμμή» της Ουάσιγκτον «αφήστε τη μέση Ανατολή να καίγεται», ο τοξικός θα μπορούσε να γίνει ένα θαυμάσιο καύσιμο· αφού έχει ηττηθεί πια απ’ το μπλοκ της Αστάνα…

Εκτός; Εκτός αν τον σώσει αυτή η ανεγκέφαλη αλεπού απ’ την Μόσχα, που έχει αποδειχθεί ως τώρα γκραν μετρ της σκακιέρας… (Ή, γιατί όχι; αναλάβει την σωτηρία του ο Erdogan· έναντι εύλογων ανταλλαγμάτων… Υπάρχουν τέτοια…)

Γαλλικά μπατσούνια

Κυριακή 22 Νοέμβρη. Βαθιά πληγωμένος δηλώνει ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron… απ’ την αχαριστία των αφρικανών. Έχει κάνει τόσα πολλά γι’ αυτούς (σαν βασιλιάς και σαν βασίλειο, διαχρονικά)· προσπάθησε τόσο πολύ να τους εκπολιτίσει… κι αυτοί; Τί;

Ο βασιλιάς βγήκε να καταγγείλει την Άγκυρα και την Μόσχα ότι ποντάρουν στην μεταποικιακή μνησικακία! “Μεταποικιακή”; Μα τι κάνει ο γαλλικός στρατός στη ζώνη του Sahel τώρα; Αρμέγει κοτόπουλα βοηθώντας τους ντόπιους να βγάλουν τα προς το ζην τους; «Μνησικακία»; «Μνησικακία» είπε ο βασιλιάς; Εννοεί ότι οι αφρικάνοι είναι ηθικο-συναισθηματικά διαταραγμένοι; Γι’ αυτό θα τους φτιάξει ένα «γαλλικό ισλάμ» για να αποκαταστήσει τις ψυχολογικές τους ισορροπίες;

Θα μπορούσε να αναγνωρίσει την ήττα του· αλλά δεν ταιριάζει σ’ έναν βασιλιά γαλλίας και igonnabe πάσης ευρώπης, που επιπλέον θέλει να ντύσει με την «αγνότητα» μιας σταυροφορίας τον ιμπεριαλισμό του· λες και έχει ξεχαστεί τι ήταν οι σταυροφόροι. «…Όταν αποφάσισα να επιτεθώ στο ριζοσπαστικό ισλάμ…» είπε συντευξιαζόμενος (και κλαψουρίζοντας;) πριν 2 μέρες στο γαλλόφωνο περιοδικό «νέα αφρική» (jeune afrique) αυτός ο real warrior της ελευθερίας «… τα λόγια μου παρερμηνεύτηκαν. Απ’ την μουσουλμανική αδελφότητα – κυρίως – αλλά επίσης και από την τουρκία, που έχει την δυνατότητα να επηρεάζει μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης, συμπεριλαμβανόμενης της υπο-σαχάριας αφρικής…» Τι να καταλάβουν κυρ βασιλιά μας αυτοί οι υπανάπτυκτοι από διαρκείς «καταστάσεις εξαίρεσης»; Αυτοί μόνο χούντες και στρατιωτικά πραξικόπηματα ξέρουν· καμμία σχέση με την πρωτοκοσμική λεπτότητα στην κατασκευή ορολογιών!

Είναι σίγουρο ότι εκεί, στην υποσαχάρια αφρική πονάει ο βασιλιάς· αν και όχι μόνον εκεί. Πονάει και στη λιβύη, και στην τυνησία, και στη συρία, και στο λίβανο… Γενικά πόνος! Ιμπεριαλιστικά γεράματα; Ποιός ξέρει;…

Το ενδιαφέρον είναι ότι, προς το παρόν, έχει μια κάποια μυωπία: βλέπει την Άγκυρα, βλέπει τη Μόσχα, όμως δεν βλέπει το Πεκίνο (και στην αφρική). Τουλάχιστον δεν είναι αφελής: «… Δεν πρέπει να είμαστε αφελείς σ’ αυτό το θέμα: πολλοί απ’ αυτούς που μιλούν, που κάνουν video, που έχουν παρουσία στα γαλλόφωνα μήντια πληρώνονται απ’ την ρωσία ή την τουρκία για να κάνουν παιχνίδι στην μετα-αποικιακή μνησικακία…»

Οπότε; Οπωσδήποτε μια λογοκρισία, όπου είναι δυνατόν… Ο βασιλιάς Macron θέλει να βάλει την ευρώπη να τιμωρήσει την Άγκυρα – κι αυτός να πάει με ένα μπουκέτο λουλούδια σ’ αυτήν την άπιστη την αφρική… «…Πρέπει να υπάρχει μια ιστορία αγάπης ανάμεσα στη γαλλία και την αφρική…» είπε ο αγαπησιάρης βασιλιάς, δείχνοντας μεγαλοκαρδία απέναντι στη μνησικακία· και μια καρδούλα σχηματίστηκε πάνω απ’ το κεφάλι του.

Καλά το πάει…

Ο μουτζούρης

Κυριακή 22 Νοέμβρη. Πώς όμως είναι δυνατόν, ένας βασιλιάς σαν τον Macron, να αντέξει αυτές τις επανωτές αναποδιές (για να μην πούμε «χαστούκια») της ιστορίας;

Δείτε, για παράδειγμα, αυτήν την ατυχή υπόθεση με το Nagorno Karabakh που έφτασε να μοιάζει σαν «αυγό στα μούτρα» του βασιλιά. Το Παρίσι, μαζί με την Ουάσιγκτον και την Μόσχα ήταν οι συμπροεδρεύοντες του “Minsk group”… Στις 7 Νοέμβρη ο βασιλιάς μίλησε με την ανεγκέφαλη αλεπού (aka Putin) τηλεφωνικά για το θέμα του θύλακα και, σύμφωνα με την ανακοίνωση του Elysee «υπήρξε αμοιβαία κατανόηση για την συνέχιση των συνδυασμένων προσπαθειών μεσολάβησης για την λήξη της σύγκρουσης, απ’ την ρωσία και την γαλλία, ως μελών του Minsk group». Εκείνη την ημέρα πήγε (ο βασιλιάς) ήσυχος για ύπνο, σίγουρος ότι η επιρροή και η ακτινοβολία του κρατάει καλά στο θέμα αυτό…

Τρεις ημέρες μετά τον ξύπνησαν οι αυλικοί για να το πουν … τι; Ότι οι ρώσοι πεζοναύτες / ειρηνευτές έπαιρναν ήδη θέσεις στον θύλακα! Και σα να μην έφτανε αυτό το σοκ, πέρασαν άλλες έξι ημέρες (έφτασε η 16η Νοέμβρη, παραμονή της επετείου!…) για να θυμηθεί η ανεγκέφαλη αλεπού να πάρει τηλέφωνο τον βασιλιά, και να του εξιστορήσει όλα όσα είχαν συμβεί (!!!) καταλήγοντας ότι «η κατάσταση στην περιοχή έχει σταθεροποιηθεί»!!! Με δυο λόγια ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron και, κυρίως, οι ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες του, είχαν φάει ένα ξεγυρισμένο φτύσιμο – και όχι από εξτρεμιστές μουσουλμάνους!!!

Σκουπίστηκε η διεύθυνση του βασιλείου (τι άλλο να κάνει;) και προσπάθησε να περάσει στην αντεπίθεση. Ο γάλλος υπ.εξ. Jean-Yves Le Drian «απαίτησε» (δημόσια και με τον δέοντα αυστηρό τόνο) απ’ την Μόσχα να ξεκαθαρίσει τις «αβεβαιότητες» γύρω απ’ την συμφωνία εκεχειρίας, και οπωσδήποτε τον ρόλο της Άγκυρας σ’ αυτήν (!!!). Άναψαν και τα τηλέφωνα ανάμεσα στο Παρίσι και την Ουάσιγκτον… Είναι παλιό χούι του γαλλικού βασιλείου αυτό: προσπαθώντας να το παίξει «ανεξάρτητος και ανερχόμενος τρίτος πόλος» στους διπολισμούς μετά τον 2ο παγκόσμιο, κάθε φορά που τρώει τάκλιν απ’ τον ένα πόλο σωριάζεται στην αγκαλιά του άλλου… (Και πάλι απ’ την αρχή…)

Πριν 3 ημέρες, και με τον ισχυρισμό ότι η Μόσχα δεν μπορεί να κάνει ό,τι θέλει στον Καύκασο, ο βασιλιάς ζήτησε την διεθνή επίβλεψη της εκεχειρίας, δηλαδή το να πάρει το Minsk group το Nagorno Karabakh απ’ τα χέρια της Μόσχας, της Άγκυρας και του Baku… Ούτε η ιταλία, ούτε η ολλανδία, ούτε η φινλανδία, ούτε η γερμανία (μέλη του group) έδειξαν διάθεση να κάνουν στρατιωτική επίθεση για να διώξουν τους ρώσους (και τους τούρκους…) πεζοναύτες / ειρηνευτές απ’ το Nagorno, αντικαθιστώντας τους. Επίσης και το (ακόμα) ψοφιοκουναβιστάν δεν διατίθεται… Ο βασιλιάς είναι γυμνός – συγγνώμη, μόνος!

Και τότε, στις 19 Νοέμβρη, ο εκπρόσωπος τύπου του βασιλιά Macron έκανε αυτή τη δήλωση, που μπορεί χωρίς υπερβολή να την πει κάποιος “σπαρακτική”: ..Καταλαβαίνουμε ότι οι ρώσοι κουβεντιάζουν με τους τούρκους για να διαμορφώσουν μια φόρμουλα, την οποία εμείς δεν την θέλουμε· μια φόρμουλα που θα επαναλάβει την διαδικασία της Astana (για την συρία) για να μοιράσουν τους ρόλους τους σ’ αυτήν την ευαίσθητη περιοχή. Δεν γίνεται να έχουμε απ’ την μια μεριά το Minsk group και απ’ την άλλη την διαδικασία της Astana. Κάποια στιγμή οι ρώσοι θα πρέπει να αποφασίσουν…

Oh poor boy! Ω φτωχέ βασιλιά! Αν διάβαζες, μόνο αυτό αν έκανες, ασταμάτητη μηχανή, θα ήξερες απ’ τις 12 Νοέμβρη (: Nagorno), 4 ολόκληρες ημέρες πριν σε πάρει (για να σε φτύσει) η ανεγκέφαλη αλεπού, ότι οι ρώσοι έχουν αποφασίσει!!! Κι όχι μόνο έχουν αποφασίσει, αλλά (μαζί με τους συμμάχους τους, όχι μόνο την Άγκυρα) σε ρίχνουν στο καναβάτσο! Ω πολυχρονεμένε βασιλιά, αν μπορούσες να διαβάσεις… Ξέχνα το Minsk group! (Ξέχνα και διάφορα άλλα…)

Να πόσο χάλια είναι τα πράγματα: σήμερα (και αύριο) ο ιρανός υπ.εξ. Javad Zarif θα βρίσκεται στη Μόσχα. Ένα απ’ τα θέματα των συναντήσεων του θα είναι και το Nagorno· αλλά σίγουρα όχι μόνον αυτό. Και κανείς δεν θα σηκώσει το τηλέφωνο για να σε ενημερώσει, ω φτωχέ βασιλιά, τι σκοπεύει να κάνει στην ευρύτερη περιοχή…

Oh poor boy! Άσε τα κορδώματα και κοίτα να μην χάσεις εντελώς και την Τεχεράνη… Ούτε ψύλλος στον κόρφο σου…

(Υπάρχει ευτυχώς ένας σύμμαχος με καλές ιδέες! Το ρημαδογκουβέρνο έφτιαξε “στρατηγική συμμαχία” με τον τοξικό των εμιράτων. Σαν κράτος του Περσικού κόλπου και του Ινδικού ωκεανού το ελλαδιστάν έχει πολλά να προσφέρει στη σταθερότητα της περιοχής… Αντίστοιχα, σαν σεϊχάτο της Αιγαίου Πελάγους, η πετροχούντα του Αμπού Ντάμπι θα παίξει τον δικό της σημαντικό ρόλο στα φλέγοντα ζητήματα της ανατολικής Μεσογείου.
Κάπως λέγεται αυτό στην αργκώ του πεζοδρομίου. “Αλλαξο…” κάτι…. Ιμπεριαλιστικός είναι πάντως αυτός ο όρος… ε;)

(φωτογραφία: “… Και όποτε βρεθείς σε ανάγκη θα σου στείλω το βασιλικό μου αεροπλανοφόρο…”)